مسلم بن عوسجه اسدی: تفاوت میان نسخه‌ها

مسلم بن عوسجه از شخصیت‌های بانفوذ و سرشناس [[کوفه]] بود؛ لذا از جمله کسانی بود که برای [[امام حسین]]{{ع}} [[نامه]] نوشت و برای آمدن حضرت به کوفه [[دعوت]] به عمل آورد. او تا پای [[جان]] بر آن دعوت [[ایستادگی]] کرد و هنگامی که مسلم بن عقیل [[نماینده]] [[امام]]{{ع}} به کوفه وارد شد با او [[بیعت]] کرد و حمایت آشکار و پنهان خود را از مسلم بن عقیل دریغ ننمود و از [[مردم کوفه]] نیز برای آن حضرت بیعت گرفت<ref>ابصارالعین، ص۱۰۰ و ر.ک: نفس المهموم، ص۲۵۶.</ref>. ابن عوسجه جزء [[یاران خاص]] و محرم اسرار حضرت مسلم بود و هنگامی که مسلم در [[منزل]] [[هانی بن عروه]] مخفی شد. ابن عوسجه از جمله اندک کسانی بود که به این امر واقف بود و مخفیانه به [[دیدار]] آن حضرت می‌رفت<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[ اصحاب امام حسین - ناظم‌زاده (کتاب)|اصحاب امام حسین]]، ص:۵۷۱-۵۷۲.</ref>.

مسلم بن عوسجه که [[گمان]] می‌‌کرد او از روی [[صداقت]] و [[صفا]] چنین می‌‌گوید به او اعتماد کرد و ضمن [[دعا]] و [[طلب]] خیر، معقل را نزد مسلم بن عقیل{{ع}} برد، او با حضرت بیعت کرد و آن [[مال]] را هم به حضرت تحویل داد<ref>ظاهرا ارتباط معقل با مخفیگاه مسلم بن عقیل بعد از وفات شریک در خانه هانی بن عروه است به دلیل آنکه ابن زیاد هیچ اطلاعی نداشت که مسلم بن عقیل در خانه هانی است و لذا به خانه هانی، به دیدن شریک رفت.</ref>.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[ اصحاب امام حسین - ناظم‌زاده (کتاب)|اصحاب امام حسین]]، ص:۵۷۲-۵۷۳؛ [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص ۴۵۳.</ref>

«[[عبدالله بن حازم]]» که از طرف حضرت مسلم [[مأمور]] بررسی اوضاع دارالاماره بود، چون اوضاع را نابسامان و خطرناک دید، فوراً [[خدمت]] حضرت مسلم آمد و اوضاع را برای ایشان شرح داد. حضرت برای آنکه غافل‌گیر نشود، به ابن حازم [[دستور]] داد تا نیروهای [[ذخیره]] آماده شوند، در اندک زمانی، چهار هزار مرد مسلح آماده شدند. حضرت مسلم فرماندهی [[مذحج]] و [[اسد]] را به [[مسلم بن عوسجه]] داد و فرماندهی [[تمیم]] و [[همدان]] را به [[ابو ثمامه صائدی]] و کنده و [[ربیعه]] را به [[عبیدالله بن عمرو بن عزیز کندی]] و فرماندهی سایر گروه‌ها را به [[عباس بن جعده جلالی]] سپرد و فرماندهی کل نیروها را خود عهده دار شد. در مدت کوتاهی قصر دارالاماره ابن زیاد را محاصره کردند. [[شخصیت]] و [[منزلت]] [[مسلم بن عوسجه]] در این حادثه به خوبی آشکار است که او مورد [[عنایت]] حضرت مسلم{{ع}} بود و حاضر بود تا پای [[جان]] از [[نماینده]] [[امام حسین]]{{ع}} [[حمایت]] نماید<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[ اصحاب امام حسین - ناظم‌زاده (کتاب)|اصحاب امام حسین]]، ص:۵۷۳-۵۴۴.</ref>.

پس از آنکه مخفیگاه [[مسلم بن عقیل]] توسط [[معقل]]، [[غلام]] ابن زیاد آشکار شد و گزارش‌های روزانه دیدارهای [[یاران]] آن حضرت، سبب شد ابن زیاد بر اوضاع بیشتر مسلط شود و یاران حضرت را [[شناسایی]] و دستگیر کند و سرانجام مسلم بن عقیل و [[هانی بن عروه]] را به [[شهادت]] رساند و لذا تمامی آن افرادی که به امام{{ع}} [[نامه]] نوشته و [[اعلان]] [[وفاداری]] کرده بودند، یا مخفی شدند و یا به [[زندان]] افتادند و یا فراری گشتند. در این میان مسلم بن عوسجه در مخفیگاه ماند تا آنکه باخبر شد امام حسین{{ع}} به [[کربلا]] آمده است؛ با [[زن]] و فرزندش، مخفیانه از کوفه خارج شد و در کربلا به آن حضرت پیوست و جانش را فدای امام{{ع}} کرد<ref>ابصارالعین، ص۱۰۱.</ref>.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[ اصحاب امام حسین - ناظم‌زاده (کتاب)|اصحاب امام حسین]]، ص:۵۷۴-۵۷۵.</ref>

[[ارشاد]] مفید در ادامه [[حدیث]] می‌‌افزاید: [[مسلم بن عوسجه]]<ref>تاریخ طبری، ج۵، ص۴۱۹، و ابن طاووس درالملهوف، ص۱۵۲ ادامه این سخن را به سعید بن عبدالله حنفی نسبت داده است. و کامل ابن اثیر این ادامه را نیاورده است. متن عربی سخن مسلم با امام چنین است:{{متن حدیث|وَ اَللَّهِ لاَ نُخَلِّيكَ حَتَّى يَعْلَمَ اَللَّهُ أَنَّا حَفِظْنَا غَيْبَةَ رَسُولِ اَللَّهِ{{صل}} فِيكَ، وَ اَللَّهِ لَوْ عَلِمْتُ أَنِّي أُقْتَلُ ثُمَّ أُحْيَا ثُمَّ أُحْرَقُ حَيّاً ثُمَّ أُذْرَى، يُفْعَلُ ذَلِكَ بِي سَبْعِينَ مَرَّةً مَا فَارَقْتُكَ حَتَّى أَلْقَى حِمَامِي دُونَكَ، فَكَيْفَ لاَ أَفْعَلُ ذَلِكَ وَ إِنَّمَا هِيَ قَتْلَةٌ وَاحِدَةٌ ثُمَّ هِيَ اَلْكَرَامَةُ اَلَّتِي لاَ اِنْقِضَاءَ لَهَا اَبَداً}}.</ref> گفت: "ای پسر [[فاطمه]]، به خدا قسم ما تو را رها نمی‌کنیم تا خدا بداند که [[حرمت]] [[پیامبر]]{{صل}} را در [[غیبت]] او درباره تو رعایت کردیم. به خدا سوگند! اگر بدانم که کشته می‌‌شوم و بعد زنده می‌‌شوم و سپس مرا می‌‌سوزانند. و دیگر بار زنده می‌‌شوم و بعد خاکسترم را بر باد دهند و تا هفتاد بار این کار را در [[حق]] من کنند، هرگز از تو جداا نشوم تا در برابر دیدگانت جام [[مرگ]] را بیاشامم؛ پس چرا چنین [[فداکاری]] نکنم و دست از یاریت بردارم، در حالی که کشته شدن یک بار است و در پی آن کرامتی است که پایانی ندارد!"<ref>ارشاد، مفید، ج۲، ص۹۲؛ بحار الانوار، ج۴۴، ص۳۹۳ و نفس المهموم، ص۲۲۱.</ref>.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[ اصحاب امام حسین - ناظم‌زاده (کتاب)|اصحاب امام حسین]]، ص:۵۷۵-۵۷۸؛ [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص ۴۵۳.</ref>

سپس مسلم مردانه و دلاورانه [[شمشیر]] زد و بی‌مهابا به [[قلب]] [[سپاه]] دشمن تاخت. دو نفر از نیروهای دشمن به نام‌های [[مسلم بن عبدالله ضبابی]] و [[عبدالرحمن بن ابی خشکاره بجلی]] به سوی مسلم شتافتند و برای کشتن او [[همت]] گماردند و با شمشیر بر او زدند. همین که گرد و غبار میدان جنگ و فروکش فروکش کرد، دیدند مسلم روی [[زمین]] افتاده و آخرین لحظات [[حیات]] را می‌‌گذراند<ref>ر.ک: نفس المهموم، ص۲۵۶.</ref>.<ref>[[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[ اصحاب امام حسین - ناظم‌زاده (کتاب)|اصحاب امام حسین]]، ص:۵۸۰-۵۸۱.</ref>

{{مدخل‌ وابسته}}

*[[عوسجة بن سعد بن ثعلبه اسدی]] (پدر)

*[[عمرو بن حجاج زبیدی]] (قاتل)