یاران امام مهدی چگونه آزموده می‌شوند؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۹: | خط ۹: | ||
| مدخل وابسته = | | مدخل وابسته = | ||
| پاسخ‌دهنده = | | پاسخ‌دهنده = | ||
| پاسخ‌دهندگان = | | پاسخ‌دهندگان = ۳ پاسخ | ||
}} | }} | ||
| خط ۲۷: | خط ۲۷: | ||
::::::الف). همان طور که ثابت شده است، [[حضرت ولی عصر]] {{ع}} مانند [[پیامبر اکرم]] {{صل}} از خود مؤمنان به جان‌ها و اموالشان سزاوارتر و نزدیکتر است. بنابراین می‌تواند هر کاری را که [[مصلحت]] بداند انجام دهد. | ::::::الف). همان طور که ثابت شده است، [[حضرت ولی عصر]] {{ع}} مانند [[پیامبر اکرم]] {{صل}} از خود مؤمنان به جان‌ها و اموالشان سزاوارتر و نزدیکتر است. بنابراین می‌تواند هر کاری را که [[مصلحت]] بداند انجام دهد. | ||
::::::ب). همه این امور از دیدگاه اسلامی و فقهی، دارای [[دلایل]] صحیحی می‌باشد. در نتیجه اگر شخص به این دو مطلب توجه نداشته باشد و به خصوص خود را در برابر [[دلیل]] قاطعی که [[امام]] {{ع}} برای [[راستگویی]] و [[عدالت]] خویش می‌آورد به [[فراموشی]] و [[غفلت]] بزند، نباید شگفت زده شویم؛ زیرا او به جای [[استدلال]] منطقی، تنها اظهار شگفتی و تعجب می‌نماید. حتی ممکن است او با زبانی فقیهانه زبان به اعتراض بگشاید و بگوید: او باید اصول متداول قضایی را به کار بندد. اما [[امام]] {{ع}} چنین نخواهد کرد. | ::::::ب). همه این امور از دیدگاه اسلامی و فقهی، دارای [[دلایل]] صحیحی می‌باشد. در نتیجه اگر شخص به این دو مطلب توجه نداشته باشد و به خصوص خود را در برابر [[دلیل]] قاطعی که [[امام]] {{ع}} برای [[راستگویی]] و [[عدالت]] خویش می‌آورد به [[فراموشی]] و [[غفلت]] بزند، نباید شگفت زده شویم؛ زیرا او به جای [[استدلال]] منطقی، تنها اظهار شگفتی و تعجب می‌نماید. حتی ممکن است او با زبانی فقیهانه زبان به اعتراض بگشاید و بگوید: او باید اصول متداول قضایی را به کار بندد. اما [[امام]] {{ع}} چنین نخواهد کرد. | ||
:::::*'''نکته دوم:''' موضع فرد متدین و پایبند به [[اصول اسلامی]] در برابر آزمون‌های [[عصر غیبت]] بسیار روشن است؛ زیرا او نیک می‌داند که اوضاع [[سیاسی]]، [[اجتماعی]] و [[اقتصادی]] [[جهان]] بر پایه [[ستم]] و کژ روی بنا شده و موضعگیری اعتراض‌آمیز در برابر آن از لحاظ [[اعتقادات]] دینی کاملا طبیعی است، در نتیجه لزوما این فرد دیندار در برابر امواج فتنه‌ها صبوری و [[استقامت]] خواهد ورزید و در [[امتحان]] الهی موفق خواهد شد. اما وقتی [[دولت حق]] بر سر کار آید و چنین فرد [[دین‌داری]] با ذهنیتی ساده، کارها و گفتار [[امام]] {{ع}} را مشاهده نماید، سردرگم می‌شود؛ زیرا به [[دلیل]] ذهنیت‌های خاصی که [[پیش از ظهور]] در نتیجه آموزه‌های مشهور اسلامی برایش پدید آمده است، [[انتظار]] [[رفتار]] و [[داوری]] معین و تعریف‌شده‌ای را از [[امام]] {{ع}} دارد به ویژه آن که وی از این [[حدیث]] خبر ندارد که: "به طور قطع، [[مهدی]] {{ع}} کتابی جدید، قضاوتی جدید و امری جدید خواهد آورد". به طور مثال او چنین می‌اندیشد که [[قاضی]] در [[اسلام]] ناچار است طبق اصل "گواه و [[سوگند]]" [[داوری]] نماید. ولی وقتی می‌بیند [[امام]] و پیشوای او به این اصل قضایی عمل نمی‌کند و به زعم او آموزه‌های بدیهی [[اسلام]] را ترک می‌نماید، دچار آسیب سخت [[اعتقادی]] خواهد شد و از آن رو که وی تلقی صحیحی از این موضوع ندارد، برای حفظ اعتقاداتش زبان به اعتراض و مناقشه خواهد گشود بلکه حتی در [[راستگویی]] [[امام]] {{ع}} تشکیک می‌کند زیرا به گمان او اگر وی همان [[مهدی منتظر]] باشد پس باید دست کم [[احکام]] ضروری و بدیهی [[شرع]] را پاس داشته و بدان عمل نماید. | :::::*'''نکته دوم:''' موضع فرد متدین و پایبند به [[اصول اسلامی]] در برابر آزمون‌های [[عصر غیبت]] بسیار روشن است؛ زیرا او نیک می‌داند که اوضاع [[سیاسی]]، [[اجتماعی]] و [[اقتصادی]] [[جهان]] بر پایه [[ستم]] و کژ روی بنا شده و موضعگیری اعتراض‌آمیز در برابر آن از لحاظ [[اعتقادات]] دینی کاملا طبیعی است، در نتیجه لزوما این فرد دیندار در برابر امواج فتنه‌ها صبوری و [[استقامت]] خواهد ورزید و در [[امتحان]] الهی موفق خواهد شد. اما وقتی [[دولت حق]] بر سر کار آید و چنین فرد [[دین‌داری]] با ذهنیتی ساده، کارها و گفتار [[امام]] {{ع}} را مشاهده نماید، سردرگم می‌شود؛ زیرا به [[دلیل]] ذهنیت‌های خاصی که [[پیش از ظهور]] در نتیجه آموزه‌های مشهور اسلامی برایش پدید آمده است، [[انتظار]] [[رفتار]] و [[داوری]] معین و تعریف‌شده‌ای را از [[امام]] {{ع}} دارد به ویژه آن که وی از این [[حدیث]] خبر ندارد که: "به طور قطع، [[مهدی]] {{ع}} کتابی جدید، قضاوتی جدید و امری جدید خواهد آورد". به طور مثال او چنین می‌اندیشد که [[قاضی]] در [[اسلام]] ناچار است طبق اصل "[[گواه]] و [[سوگند]]" [[داوری]] نماید. ولی وقتی می‌بیند [[امام]] و پیشوای او به این اصل قضایی عمل نمی‌کند و به زعم او آموزه‌های بدیهی [[اسلام]] را ترک می‌نماید، دچار آسیب سخت [[اعتقادی]] خواهد شد و از آن رو که وی تلقی صحیحی از این موضوع ندارد، برای حفظ اعتقاداتش زبان به اعتراض و مناقشه خواهد گشود بلکه حتی در [[راستگویی]] [[امام]] {{ع}} تشکیک می‌کند زیرا به گمان او اگر وی همان [[مهدی منتظر]] باشد پس باید دست کم [[احکام]] ضروری و بدیهی [[شرع]] را پاس داشته و بدان عمل نماید. | ||
::::::مهم‌ترین فوایدی که به نظر می‌رسد از این [[آزمایش]] بدست آید، عبارت‌اند از: | ::::::مهم‌ترین فوایدی که به نظر می‌رسد از این [[آزمایش]] بدست آید، عبارت‌اند از: | ||
:::::#[[پیوستگی]] و ارتباط تنگاتنگ [[دعوت]] [[مهدوی]] با سلسله [[انبیا]] {{عم}}، آن گونه که [[امام عصر]] {{ع}} [[حق]] دارد با هر شیوه‌ای که [[پیامبران]] گذشته [[قضاوت]] کرده‌اند، [[قضاوت]] نماید. این به [[دلیل]] وجود ارتباط بین حلقه‌های این زنجیره کلی است که [[امام مهدی]] {{ع}} در واپسین حلقه آن قرار دارد و به همین مناسبت بر او [[لقب]] "[[بقیة الله]] فی ارضه" نهاده شده است. | :::::#[[پیوستگی]] و ارتباط تنگاتنگ [[دعوت]] [[مهدوی]] با سلسله [[انبیا]] {{عم}}، آن گونه که [[امام عصر]] {{ع}} [[حق]] دارد با هر شیوه‌ای که [[پیامبران]] گذشته [[قضاوت]] کرده‌اند، [[قضاوت]] نماید. این به [[دلیل]] وجود ارتباط بین حلقه‌های این زنجیره کلی است که [[امام مهدی]] {{ع}} در واپسین حلقه آن قرار دارد و به همین مناسبت بر او [[لقب]] "[[بقیة الله]] فی ارضه" نهاده شده است. | ||
:::::#اثبات وسعت [[آگاهی امام]] {{ع}} از شیوه‌های قضایی [[پیامبران پیشین]]. | :::::#اثبات وسعت [[آگاهی امام]] {{ع}} از شیوه‌های قضایی [[پیامبران پیشین]]. | ||
:::::#تربیت [[انسان‌ها]] بر پایه قبول [[اندیشه‌ها]]، [[قوانین]] و [[عدالت]] کلی [[امام مهدی]] {{ع}}. البته نباید در این روند، اعتراض و اشکال نمود؛ زیرا همه افراد به [[دلایل]] کارهای [[امام]] {{ع}} وقوف و [[آگاهی]] ندارند؛ پس باید به طور کاملا تعبدی پذیرای آن شوند وگرنه [[تربیت]] مورد نظر تحقق نخواهد یافت. از این رو از [[روایت]] استفاده می‌شود که [[حضرت صاحب الامر]] {{ع}} تا مدت‌ها ماهیت قضاوتی را که انجام می‌دهد [[آشکار]] نخواهد ساخت تا زمانی که موافقان و [[مخالفان]] آن مشخص گردد. وقتی چنین شد، [[دستور]] به [[هلاکت]] رساندن معترضان و [[مخالفان]] را صادر می‌فرماید و آنگاه که روند [[آزمایش]] به پایان رسید، فرصتی دست می‌دهد تا ماهیت شیوه قضایی‌اش را [[آشکار]] سازد. پس از این، دو فایده نخست خود را نشان خواهد داد. | :::::#[[تربیت]] [[انسان‌ها]] بر پایه قبول [[اندیشه‌ها]]، [[قوانین]] و [[عدالت]] کلی [[امام مهدی]] {{ع}}. البته نباید در این روند، اعتراض و اشکال نمود؛ زیرا همه افراد به [[دلایل]] کارهای [[امام]] {{ع}} وقوف و [[آگاهی]] ندارند؛ پس باید به طور کاملا تعبدی پذیرای آن شوند وگرنه [[تربیت]] مورد نظر تحقق نخواهد یافت. از این رو از [[روایت]] استفاده می‌شود که [[حضرت صاحب الامر]] {{ع}} تا مدت‌ها ماهیت قضاوتی را که انجام می‌دهد [[آشکار]] نخواهد ساخت تا زمانی که موافقان و [[مخالفان]] آن مشخص گردد. وقتی چنین شد، [[دستور]] به [[هلاکت]] رساندن معترضان و [[مخالفان]] را صادر می‌فرماید و آنگاه که روند [[آزمایش]] به پایان رسید، فرصتی دست می‌دهد تا ماهیت شیوه قضایی‌اش را [[آشکار]] سازد. پس از این، دو فایده نخست خود را نشان خواهد داد. | ||
:::::۴. '''چهارمین [[آزمون]]'''، از سختگیری [[حضرت بقیة الله]] {{ع}} نسبت به یارانی است که به عنوان [[حاکمان]] مناطق به سراسر [[جهان]] اعزام می‌کند. آنها پس از گسیل شدن به محل [[مأموریت]] خود، از سوی پیشوای [[موعود]] به شدت تحت نظر و مراقبت قرار می‌گیرند، تا در [[اجرای عدالت]]، جدی و سختگیر باشند و از [[مسئولیت]] خطیری که بر دوش آنها نهاده شده همواره به خوبی پاسداری نمایند و دچار [[غفلت]] یا [[خطا]] نگردند. | :::::۴. '''چهارمین [[آزمون]]'''، از سختگیری [[حضرت بقیة الله]] {{ع}} نسبت به یارانی است که به عنوان [[حاکمان]] مناطق به سراسر [[جهان]] اعزام می‌کند. آنها پس از گسیل شدن به محل [[مأموریت]] خود، از سوی پیشوای [[موعود]] به شدت تحت نظر و مراقبت قرار می‌گیرند، تا در [[اجرای عدالت]]، جدی و سختگیر باشند و از [[مسئولیت]] خطیری که بر دوش آنها نهاده شده همواره به خوبی پاسداری نمایند و دچار [[غفلت]] یا [[خطا]] نگردند. | ||
::::::[[سیوطی]] و ابن طاووس از [[نعیم بن حماد]] [[نقل]] کرده‌اند که [[پیامبر]] {{صل}} فرمود: {{عربی|"عَلاَمَةُ اَلْمَهْدِيِّ أَنْ يَكُونَ شَدِيداً عَلَى اَلْعُمَّالِ، جَوَاداً بِالْمَالِ، رَحِيماً بِالْمَسَاكِينِ "}}<ref>السیوطی، جلال الدین، الحاوی للفتاوی؛ ج ۲، ص ۱۵۰.</ref>. ([[روایت]] [[سیوطی]]) المهدی سمح بالمال، شدید [[علی]] العمال، رحیم بالمساکین<ref>ابن طاووس، علی بن موسی، همان؛ ص ۱۳۷.</ref> نشانه [[مهدی]] آن است که بر کارگزارانش سختگیر و در [[مال]] و [[ثروت]] بخشنده و نسبت به درماندگان دلسوز و مهربان می‌باشد. مراد [[حدیث]] از "عامل" کسی نیست که کارگری می‌کند زیرا در ادامه می‌گوید {{عربی|"رَحِيماً بِالْمَسَاكِينِ"}} و اگر "عامل" به آن معنا باشد، او نیز از مساکین و درماندگان خواهد بود، در نتیجه [[امام]] {{ع}} باید نسبت به او مهربان باشد و نه سختگیر. پس بهتر آن است که "عامل" را [[کارگزار]] اجرایی در [[دولت جهانی امام مهدی]] {{ع}} بدانیم. سختگیری بر آنان تنها به خاطر اهمیت والای [[اجرای عدالت]] و مراقبت از آنان است تا سستی و یا [[انحراف]] در آنها راه نیابد»<ref>[[سید محمد صدر|صدر، سید محمد]]،[[تاریخ پس از ظهور (کتاب)|تاریخ پس از ظهور]]، ص۴۴۳-۴۴۸.</ref>. | ::::::[[سیوطی]] و ابن طاووس از [[نعیم بن حماد]] [[نقل]] کرده‌اند که [[پیامبر]] {{صل}} فرمود: {{عربی|"عَلاَمَةُ اَلْمَهْدِيِّ أَنْ يَكُونَ شَدِيداً عَلَى اَلْعُمَّالِ، جَوَاداً بِالْمَالِ، رَحِيماً بِالْمَسَاكِينِ "}}<ref>السیوطی، جلال الدین، الحاوی للفتاوی؛ ج ۲، ص ۱۵۰.</ref>. ([[روایت]] [[سیوطی]]) المهدی سمح بالمال، شدید [[علی]] العمال، رحیم بالمساکین<ref>ابن طاووس، علی بن موسی، همان؛ ص ۱۳۷.</ref> نشانه [[مهدی]] آن است که بر کارگزارانش سختگیر و در [[مال]] و [[ثروت]] [[بخشنده]] و نسبت به درماندگان دلسوز و [[مهربان]] می‌باشد. مراد [[حدیث]] از "عامل" کسی نیست که کارگری می‌کند زیرا در ادامه می‌گوید {{عربی|"رَحِيماً بِالْمَسَاكِينِ"}} و اگر "عامل" به آن معنا باشد، او نیز از مساکین و درماندگان خواهد بود، در نتیجه [[امام]] {{ع}} باید نسبت به او [[مهربان]] باشد و نه سختگیر. پس بهتر آن است که "عامل" را [[کارگزار]] اجرایی در [[دولت جهانی امام مهدی]] {{ع}} بدانیم. سختگیری بر آنان تنها به خاطر اهمیت والای [[اجرای عدالت]] و مراقبت از آنان است تا سستی و یا [[انحراف]] در آنها راه نیابد»<ref>[[سید محمد صدر|صدر، سید محمد]]،[[تاریخ پس از ظهور (کتاب)|تاریخ پس از ظهور]]، ص۴۴۳-۴۴۸.</ref>. | ||
==پاسخ‌های دیگر== | ==پاسخ‌های دیگر== | ||
| خط ۴۴: | خط ۴۴: | ||
::::::[[مفضل بن عمر]] از [[امام صادق]] {{ع}} [[روایت]] کرده که فرمود: گویا [[حضرت قائم]] {{ع}} را می‌نگرم که بر [[منبر]] [[کوفه]] نشسته و یارانش اطراف او را گرفته‌اند. آنان [[سیصد و سیزده]] مرد به شمار جنگاوران [[بدر]] و کسانی هستند که پرچم‌داران و [[حاکمان]] [[خدا]] روی زمین‌اند. در این هنگام [[امام مهدی]] {{ع}} نامه‌ای سربسته و مهر شده به مهری زرین را از قبای مبارکش بیرون می‌آورد. این، همان [[نامه]] و دستورالعملی است که از سوی [[پیامبر]] {{صل}} علاوه بر آنها می‌خواند. | ::::::[[مفضل بن عمر]] از [[امام صادق]] {{ع}} [[روایت]] کرده که فرمود: گویا [[حضرت قائم]] {{ع}} را می‌نگرم که بر [[منبر]] [[کوفه]] نشسته و یارانش اطراف او را گرفته‌اند. آنان [[سیصد و سیزده]] مرد به شمار جنگاوران [[بدر]] و کسانی هستند که پرچم‌داران و [[حاکمان]] [[خدا]] روی زمین‌اند. در این هنگام [[امام مهدی]] {{ع}} نامه‌ای سربسته و مهر شده به مهری زرین را از قبای مبارکش بیرون می‌آورد. این، همان [[نامه]] و دستورالعملی است که از سوی [[پیامبر]] {{صل}} علاوه بر آنها می‌خواند. | ||
::::::[[یاران]] با شنیدن [[سخنان امام]] همانند گوسفندان بی‌زبان از هر سو پا به فرار می‌گذارند به طوری که جز [[وزیر]] و یازده نفر نقیب کسی نزد [[حضرت]] باقی نمی‌ماند درست به همان تعدادی که به همراه [[حضرت موسی]] {{ع}} باقی ماندند. آنان روی [[زمین]] به دنبال [[پناهگاه]] می‌گردند اما هرگز پناهی جز او پیدا نمی‌کنند و ناچار به سوی [[امام]] باز می‌گردند. | ::::::[[یاران]] با شنیدن [[سخنان امام]] همانند گوسفندان بی‌زبان از هر سو پا به فرار می‌گذارند به طوری که جز [[وزیر]] و یازده نفر نقیب کسی نزد [[حضرت]] باقی نمی‌ماند درست به همان تعدادی که به همراه [[حضرت موسی]] {{ع}} باقی ماندند. آنان روی [[زمین]] به دنبال [[پناهگاه]] می‌گردند اما هرگز پناهی جز او پیدا نمی‌کنند و ناچار به سوی [[امام]] باز می‌گردند. | ||
::::::[[امام صادق]] {{ع}} اضافه می‌کند: به [[خدا]] [[سوگند]] من آن سخنی را که حضرتش به آنها می‌گوید و [[یاران]] به او [[ | ::::::[[امام صادق]] {{ع}} اضافه می‌کند: به [[خدا]] [[سوگند]] من آن سخنی را که حضرتش به آنها می‌گوید و [[یاران]] به او ###[[313]]### می‌ورزند می‌دانم<ref>کمال الدین، ۲، ۶۷۲.</ref>. ناگفته نماند که ممکن است این [[امتحان]] به منظور [[آماده‌سازی]] آنان برای مرحله جدیدی بوده باشد که [[درک]] و شنیدنش برای آنها تا آن حد سخت بوده است»<ref>[[همراه با مهدی از مکه تا قدس (کتاب)|همراه با مهدی از مکه تا قدس]] ص ۴۲.</ref>. | ||
{{پایان جمع شدن}} | {{پایان جمع شدن}} | ||
نسخهٔ ۱ ژوئیهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۱۷:۳۳
| یاران امام مهدی چگونه آزموده می‌شوند؟ | |
|---|---|
 | |
| موضوع اصلی | بانک جامع پرسش و پاسخ مهدویت |
| مدخل بالاتر | مهدویت / عصر ظهور امام مهدی / یاران امام مهدی |
| مدخل اصلی | آزمون یاران امام مهدی |
یاران امام مهدی(ع) چگونه آزموده می‌شوند؟ یکی از پرسش‌های مرتبط به بحث مهدویت است که می‌توان با عبارت‌های متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤال‌های مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی مهدویت مراجعه شود.
عبارت‌های دیگری از این پرسش
پاسخ نخست
- آیت الله شهید سید محمد صدر در کتاب «تاریخ پس از ظهور» در این‌باره گفته است:
- ۱.«ظهور مهدی موعود (ع) با سیمایی جوان؛ در حالی که مردم می‌پندارند آن حضرت پیر مردی سالخورده است.
پیش از این درباره این موضوع بحث کرده و گفته‌ایم که این پندار کسانی است که با اندیشه دینی به طور عمیق آشنا نیستند؛ زیرا هم از دیدگاه امامیه و هم از دیدگاه اهل سنت، این پندار بی‌معنی می‌باشد.
- ۲.کشتار وسیعی که امام (ع) در آغاز ظهور انجام می‌دهد. این اقدام عکس العمل شدید منحرفان را بر خواهد انگیخت و با بهتان و دروغ و شایعه به رویارویی با آن حضرت خواهند برخاست. آشکارترین مثال، تشکیک در مهدویت اوست. می‌گویند: "او از خاندان پیامبر (ص) نیست، چه اگر چنین بود، [به ما] رحم می‌کرد". استدلال آنها این است که مهدی منتظر به اجماع مسلمانان از خاندان پیامبر (ص) می‌باشد این فرد از خاندان پیامبر (ص) نیست پس او مهدی منتظر نیست. امام (ع) پس از آن که دلایل کافی و کاملی بر راستگویی و عدالتش آورد و افکار عمومی جهانیان یقین کرد که او مهدی موعود است دیگر پاسخی به شبهه‌های معاندان نخواهد داد جز آن که دامنه کشتار را به همه آن دروغگویان و شایعه‌پراکنان گسترش دهد. در نتیجه، این آزمون موجب شکست مضاعف کسانی خواهد شد که در امتحانات پیش از ظهور نیز طعم شکست را چشیده‌اند. اما ایمان‌آورندگان به مهدی (ع)، اصولا در این آزمون مورد امتحان قرار نخواهند گرفت. این دو آزمون که برشمردیم، پیش از استقرار دولت جهانی انجام خواهد شد و بنابراین در فهرست روش‌های کلی تربیتی که دولت جهانی برای تحول جامعه و هدایت آن به سوی قله‌های کمال برمی‌گزیند، قرار ندارد. گذراندن این دو آزمون برای یاران امام مهدی (ع) آسان بوده و موفقیت آنها در آن قطعی است؛ بر خلاف امتحانات آینده که به دلیل پیچیدگی معلوم نیست که در آن موفق شوند.
- ۳. برگرفتن شیوه‌های داوری پیامبران گذشته توسط امام (ع). این کار موجب حیرت و تردید برخی از یاران حضرت می‌شود؛ در نتیجه بر اساس روایات، امام (ع) همه کسانی را که در کار او تشکیک نمایند به قتل می‌رساند. خوب است در این باره ضمن چند نکته به بحث و بررسی بپردازیم:
- نکته اول: تشکیک در این موضوع و مناقشه در آن، نتیجه غفلت یا تغافل از دو مطلب می‌باشد:
- الف). همان طور که ثابت شده است، حضرت ولی عصر (ع) مانند پیامبر اکرم (ص) از خود مؤمنان به جان‌ها و اموالشان سزاوارتر و نزدیکتر است. بنابراین می‌تواند هر کاری را که مصلحت بداند انجام دهد.
- ب). همه این امور از دیدگاه اسلامی و فقهی، دارای دلایل صحیحی می‌باشد. در نتیجه اگر شخص به این دو مطلب توجه نداشته باشد و به خصوص خود را در برابر دلیل قاطعی که امام (ع) برای راستگویی و عدالت خویش می‌آورد به فراموشی و غفلت بزند، نباید شگفت زده شویم؛ زیرا او به جای استدلال منطقی، تنها اظهار شگفتی و تعجب می‌نماید. حتی ممکن است او با زبانی فقیهانه زبان به اعتراض بگشاید و بگوید: او باید اصول متداول قضایی را به کار بندد. اما امام (ع) چنین نخواهد کرد.
- نکته دوم: موضع فرد متدین و پایبند به اصول اسلامی در برابر آزمون‌های عصر غیبت بسیار روشن است؛ زیرا او نیک می‌داند که اوضاع سیاسی، اجتماعی و اقتصادی جهان بر پایه ستم و کژ روی بنا شده و موضعگیری اعتراض‌آمیز در برابر آن از لحاظ اعتقادات دینی کاملا طبیعی است، در نتیجه لزوما این فرد دیندار در برابر امواج فتنه‌ها صبوری و استقامت خواهد ورزید و در امتحان الهی موفق خواهد شد. اما وقتی دولت حق بر سر کار آید و چنین فرد دین‌داری با ذهنیتی ساده، کارها و گفتار امام (ع) را مشاهده نماید، سردرگم می‌شود؛ زیرا به دلیل ذهنیت‌های خاصی که پیش از ظهور در نتیجه آموزه‌های مشهور اسلامی برایش پدید آمده است، انتظار رفتار و داوری معین و تعریف‌شده‌ای را از امام (ع) دارد به ویژه آن که وی از این حدیث خبر ندارد که: "به طور قطع، مهدی (ع) کتابی جدید، قضاوتی جدید و امری جدید خواهد آورد". به طور مثال او چنین می‌اندیشد که قاضی در اسلام ناچار است طبق اصل "گواه و سوگند" داوری نماید. ولی وقتی می‌بیند امام و پیشوای او به این اصل قضایی عمل نمی‌کند و به زعم او آموزه‌های بدیهی اسلام را ترک می‌نماید، دچار آسیب سخت اعتقادی خواهد شد و از آن رو که وی تلقی صحیحی از این موضوع ندارد، برای حفظ اعتقاداتش زبان به اعتراض و مناقشه خواهد گشود بلکه حتی در راستگویی امام (ع) تشکیک می‌کند زیرا به گمان او اگر وی همان مهدی منتظر باشد پس باید دست کم احکام ضروری و بدیهی شرع را پاس داشته و بدان عمل نماید.
- مهم‌ترین فوایدی که به نظر می‌رسد از این آزمایش بدست آید، عبارت‌اند از:
- پیوستگی و ارتباط تنگاتنگ دعوت مهدوی با سلسله انبیا (ع)، آن گونه که امام عصر (ع) حق دارد با هر شیوه‌ای که پیامبران گذشته قضاوت کرده‌اند، قضاوت نماید. این به دلیل وجود ارتباط بین حلقه‌های این زنجیره کلی است که امام مهدی (ع) در واپسین حلقه آن قرار دارد و به همین مناسبت بر او لقب "بقیة الله فی ارضه" نهاده شده است.
- اثبات وسعت آگاهی امام (ع) از شیوه‌های قضایی پیامبران پیشین.
- تربیت انسان‌ها بر پایه قبول اندیشه‌ها، قوانین و عدالت کلی امام مهدی (ع). البته نباید در این روند، اعتراض و اشکال نمود؛ زیرا همه افراد به دلایل کارهای امام (ع) وقوف و آگاهی ندارند؛ پس باید به طور کاملا تعبدی پذیرای آن شوند وگرنه تربیت مورد نظر تحقق نخواهد یافت. از این رو از روایت استفاده می‌شود که حضرت صاحب الامر (ع) تا مدت‌ها ماهیت قضاوتی را که انجام می‌دهد آشکار نخواهد ساخت تا زمانی که موافقان و مخالفان آن مشخص گردد. وقتی چنین شد، دستور به هلاکت رساندن معترضان و مخالفان را صادر می‌فرماید و آنگاه که روند آزمایش به پایان رسید، فرصتی دست می‌دهد تا ماهیت شیوه قضایی‌اش را آشکار سازد. پس از این، دو فایده نخست خود را نشان خواهد داد.
- ۴. چهارمین آزمون، از سختگیری حضرت بقیة الله (ع) نسبت به یارانی است که به عنوان حاکمان مناطق به سراسر جهان اعزام می‌کند. آنها پس از گسیل شدن به محل مأموریت خود، از سوی پیشوای موعود به شدت تحت نظر و مراقبت قرار می‌گیرند، تا در اجرای عدالت، جدی و سختگیر باشند و از مسئولیت خطیری که بر دوش آنها نهاده شده همواره به خوبی پاسداری نمایند و دچار غفلت یا خطا نگردند.
- سیوطی و ابن طاووس از نعیم بن حماد نقل کرده‌اند که پیامبر (ص) فرمود: "عَلاَمَةُ اَلْمَهْدِيِّ أَنْ يَكُونَ شَدِيداً عَلَى اَلْعُمَّالِ، جَوَاداً بِالْمَالِ، رَحِيماً بِالْمَسَاكِينِ "[۱]. (روایت سیوطی) المهدی سمح بالمال، شدید علی العمال، رحیم بالمساکین[۲] نشانه مهدی آن است که بر کارگزارانش سختگیر و در مال و ثروت بخشنده و نسبت به درماندگان دلسوز و مهربان می‌باشد. مراد حدیث از "عامل" کسی نیست که کارگری می‌کند زیرا در ادامه می‌گوید "رَحِيماً بِالْمَسَاكِينِ" و اگر "عامل" به آن معنا باشد، او نیز از مساکین و درماندگان خواهد بود، در نتیجه امام (ع) باید نسبت به او مهربان باشد و نه سختگیر. پس بهتر آن است که "عامل" را کارگزار اجرایی در دولت جهانی امام مهدی (ع) بدانیم. سختگیری بر آنان تنها به خاطر اهمیت والای اجرای عدالت و مراقبت از آنان است تا سستی و یا انحراف در آنها راه نیابد»[۳].
پاسخ‌های دیگر
با کلیک بر «ادامه مطلب» پاسخ باز و با کلیک بر «نهفتن» بسته می‌شود:
| ۱. حجت الاسلام و المسلمین مروجی طبسی؛ |
|---|
|
| ۲. آقای تونه‌ای (پژوهشگر معارف مهدویت)؛ |
|---|
|
پرسش‌های وابسته
منبع‌شناسی جامع مهدویت
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ السیوطی، جلال الدین، الحاوی للفتاوی؛ ج ۲، ص ۱۵۰.
- ↑ ابن طاووس، علی بن موسی، همان؛ ص ۱۳۷.
- ↑ صدر، سید محمد،تاریخ پس از ظهور، ص۴۴۳-۴۴۸.
- ↑ بحارالانوار، ۵۲، ۳۸۹.
- ↑ کمال الدین، ۲، ۶۷۲.
- ↑ همراه با مهدی از مکه تا قدس ص ۴۲.
- ↑ غیبة نعمانى، ص ۳۱۶.
- ↑ بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۳۵۶.
- ↑ غیبة نعمانى، ص ۳۱۶.
- ↑ چشم‌به‌راه مهدى، ص ۳۷۱.
- ↑ بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۳۸۶.
- ↑ موعودنامه، ص ۴۲.