جز
جایگزینی متن - 'غالب' به 'غالب'
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۲) |
جز (جایگزینی متن - 'غالب' به 'غالب') |
||
| خط ۲۸: | خط ۲۸: | ||
در [[کتاب مقدس]] از تبعید [[قوم یهود]] به دست بخت‌النصر یاد شده و آمده است که وی برای مدتی طولانی گروهی از آنان را از دیار خود بیرون کرد و به [[بابل]] انتقال داد.<ref>کتاب مقدس، اول تواریخ: ۹.</ref> در برخی [[آیات قرآن]] نیز از تبعید گروهی از [[یهود]] یاد شده است؛ از جمله در [[آیه]] {{متن قرآن|أَلَمْ تَرَ إِلَى الْمَلَإِ مِنْ بَنِي إِسْرَائِيلَ مِنْ بَعْدِ مُوسَى إِذْ قَالُوا لِنَبِيٍّ لَهُمُ ابْعَثْ لَنَا مَلِكًا نُقَاتِلْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ قَالَ هَلْ عَسَيْتُمْ إِنْ كُتِبَ عَلَيْكُمُ الْقِتَالُ أَلَّا تُقَاتِلُوا قَالُوا وَمَا لَنَا أَلَّا نُقَاتِلَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَقَدْ أُخْرِجْنَا مِنْ دِيَارِنَا وَأَبْنَائِنَا فَلَمَّا كُتِبَ عَلَيْهِمُ الْقِتَالُ تَوَلَّوْا إِلَّا قَلِيلًا مِنْهُمْ وَاللَّهُ عَلِيمٌ بِالظَّالِمِينَ}}<ref>«آیا به (سرگذشت) بزرگان بنی اسرائیل پس از موسی ننگریسته‌ای که به پیامبری که داشتند گفتند: پادشاهی بر ما بگمار تا در راه خداوند کارزار کنیم. گفت: آیا گمان نمی‌کنید که اگر جنگ بر شما مقرّر شود، کارزار نکنید؟ گفتند: چرا در راه خداوند جنگ نکنیم در حالی که ما از سرزمینمان رانده و از فرزندانمان مانده‌ایم؛ اما چون بر آنان جنگ مقرر شد جز تنی چند رو گرداندند و خداوند به (احوال) ستمکاران داناست» سوره بقره، آیه ۲۴۶.</ref> ذکر شده که برخی [[یهودیان]] تبعید شده،<ref>روح‌المعانی، ج۲، ص۲۵۰؛ التحریر والتنویر، ج۲، ص۴۸۷.</ref> از [[پیامبر]] خویش خواستند تا فرمانده‌ای برای آنان برگزیند تا با [[نبرد]] کردن با [[دشمنان]]، به وطن خود بازگردند. [[مفسران]] گروهی از [[جباران]] یا [[جالوت]] یا عمالقه را از کسانی شمرده‌اند که بر [[سرزمین]] آنان مسلط شدند و مردان را از شهر بیرون راندند و [[زنان]] و فرزندانشان را به [[اسارت]] گرفتند.<ref>مجمع‌البیان، ج۲، ص۶۱۰ ـ ۶۱۱؛ المیزان، ج۲، ص۲۹۷.</ref> | در [[کتاب مقدس]] از تبعید [[قوم یهود]] به دست بخت‌النصر یاد شده و آمده است که وی برای مدتی طولانی گروهی از آنان را از دیار خود بیرون کرد و به [[بابل]] انتقال داد.<ref>کتاب مقدس، اول تواریخ: ۹.</ref> در برخی [[آیات قرآن]] نیز از تبعید گروهی از [[یهود]] یاد شده است؛ از جمله در [[آیه]] {{متن قرآن|أَلَمْ تَرَ إِلَى الْمَلَإِ مِنْ بَنِي إِسْرَائِيلَ مِنْ بَعْدِ مُوسَى إِذْ قَالُوا لِنَبِيٍّ لَهُمُ ابْعَثْ لَنَا مَلِكًا نُقَاتِلْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ قَالَ هَلْ عَسَيْتُمْ إِنْ كُتِبَ عَلَيْكُمُ الْقِتَالُ أَلَّا تُقَاتِلُوا قَالُوا وَمَا لَنَا أَلَّا نُقَاتِلَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَقَدْ أُخْرِجْنَا مِنْ دِيَارِنَا وَأَبْنَائِنَا فَلَمَّا كُتِبَ عَلَيْهِمُ الْقِتَالُ تَوَلَّوْا إِلَّا قَلِيلًا مِنْهُمْ وَاللَّهُ عَلِيمٌ بِالظَّالِمِينَ}}<ref>«آیا به (سرگذشت) بزرگان بنی اسرائیل پس از موسی ننگریسته‌ای که به پیامبری که داشتند گفتند: پادشاهی بر ما بگمار تا در راه خداوند کارزار کنیم. گفت: آیا گمان نمی‌کنید که اگر جنگ بر شما مقرّر شود، کارزار نکنید؟ گفتند: چرا در راه خداوند جنگ نکنیم در حالی که ما از سرزمینمان رانده و از فرزندانمان مانده‌ایم؛ اما چون بر آنان جنگ مقرر شد جز تنی چند رو گرداندند و خداوند به (احوال) ستمکاران داناست» سوره بقره، آیه ۲۴۶.</ref> ذکر شده که برخی [[یهودیان]] تبعید شده،<ref>روح‌المعانی، ج۲، ص۲۵۰؛ التحریر والتنویر، ج۲، ص۴۸۷.</ref> از [[پیامبر]] خویش خواستند تا فرمانده‌ای برای آنان برگزیند تا با [[نبرد]] کردن با [[دشمنان]]، به وطن خود بازگردند. [[مفسران]] گروهی از [[جباران]] یا [[جالوت]] یا عمالقه را از کسانی شمرده‌اند که بر [[سرزمین]] آنان مسلط شدند و مردان را از شهر بیرون راندند و [[زنان]] و فرزندانشان را به [[اسارت]] گرفتند.<ref>مجمع‌البیان، ج۲، ص۶۱۰ ـ ۶۱۱؛ المیزان، ج۲، ص۲۹۷.</ref> | ||
در آیه {{متن قرآن|ثُمَّ أَنْتُمْ هَؤُلَاءِ تَقْتُلُونَ أَنْفُسَكُمْ وَتُخْرِجُونَ فَرِيقًا مِنْكُمْ مِنْ دِيَارِهِمْ تَظَاهَرُونَ عَلَيْهِمْ بِالْإِثْمِ وَالْعُدْوَانِ وَإِنْ يَأْتُوكُمْ أُسَارَى تُفَادُوهُمْ وَهُوَ مُحَرَّمٌ عَلَيْكُمْ إِخْرَاجُهُمْ أَفَتُؤْمِنُونَ بِبَعْضِ الْكِتَابِ وَتَكْفُرُونَ بِبَعْضٍ فَمَا جَزَاءُ مَنْ يَفْعَلُ ذَلِكَ مِنْكُمْ إِلَّا خِزْيٌ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَيَوْمَ الْقِيَامَةِ يُرَدُّونَ إِلَى أَشَدِّ الْعَذَابِ وَمَا اللَّهُ بِغَافِلٍ عَمَّا تَعْمَلُونَ}}<ref>«آنگاه، این شمایید که یکدیگر را می‌کشید و دسته‌ای از خودتان را از خانه‌هاشان بیرون می‌رانید در حالی که با گناه و ستم به زیان آنها از یکدیگر پشتیبانی می‌کنید و (با این حال) اگر به اسیری نزد شما آیند آنان را (بنابر حکم تورات) با دادن سربها آزاد می‌کنید با آنکه بیرون راندنشان بر شما حرام است. آیا به بخشی از کتاب (تورات) ایمان می‌آورید و به بخشی (دیگر) کفر می‌ورزید؟ کیفر کسانی از شما که چنین کنند جز خواری در این جهان چیست؟ و در رستخیز به سوی سخت‌ترین عذاب باز برده می‌شوند؛ و خداوند از آنچه می‌کنید غافل نیست» سوره بقره، آیه ۸۵.</ref> نیز به تبعید ناروای یهودیان از سوی یکدیگر اشاره شده و آنان به این جهت [[مذمت]] شده‌اند. این آیه درباره [[قبایل]] [[بنی‌قریظه]] و [[بنی‌نضیر]] ساکن در [[مدینه]] نازل شد. هر یک از این دو [[قبیله]] با یکی از دو [[طایفه]] [[اوس و خزرج]] همپیمان بودند و هرگاه با یکدیگر به [[نزاع]] برمی‌خاستند، گروه | در آیه {{متن قرآن|ثُمَّ أَنْتُمْ هَؤُلَاءِ تَقْتُلُونَ أَنْفُسَكُمْ وَتُخْرِجُونَ فَرِيقًا مِنْكُمْ مِنْ دِيَارِهِمْ تَظَاهَرُونَ عَلَيْهِمْ بِالْإِثْمِ وَالْعُدْوَانِ وَإِنْ يَأْتُوكُمْ أُسَارَى تُفَادُوهُمْ وَهُوَ مُحَرَّمٌ عَلَيْكُمْ إِخْرَاجُهُمْ أَفَتُؤْمِنُونَ بِبَعْضِ الْكِتَابِ وَتَكْفُرُونَ بِبَعْضٍ فَمَا جَزَاءُ مَنْ يَفْعَلُ ذَلِكَ مِنْكُمْ إِلَّا خِزْيٌ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَيَوْمَ الْقِيَامَةِ يُرَدُّونَ إِلَى أَشَدِّ الْعَذَابِ وَمَا اللَّهُ بِغَافِلٍ عَمَّا تَعْمَلُونَ}}<ref>«آنگاه، این شمایید که یکدیگر را می‌کشید و دسته‌ای از خودتان را از خانه‌هاشان بیرون می‌رانید در حالی که با گناه و ستم به زیان آنها از یکدیگر پشتیبانی می‌کنید و (با این حال) اگر به اسیری نزد شما آیند آنان را (بنابر حکم تورات) با دادن سربها آزاد می‌کنید با آنکه بیرون راندنشان بر شما حرام است. آیا به بخشی از کتاب (تورات) ایمان می‌آورید و به بخشی (دیگر) کفر می‌ورزید؟ کیفر کسانی از شما که چنین کنند جز خواری در این جهان چیست؟ و در رستخیز به سوی سخت‌ترین عذاب باز برده می‌شوند؛ و خداوند از آنچه می‌کنید غافل نیست» سوره بقره، آیه ۸۵.</ref> نیز به تبعید ناروای یهودیان از سوی یکدیگر اشاره شده و آنان به این جهت [[مذمت]] شده‌اند. این آیه درباره [[قبایل]] [[بنی‌قریظه]] و [[بنی‌نضیر]] ساکن در [[مدینه]] نازل شد. هر یک از این دو [[قبیله]] با یکی از دو [[طایفه]] [[اوس و خزرج]] همپیمان بودند و هرگاه با یکدیگر به [[نزاع]] برمی‌خاستند، گروه غالب، دیگری را از [[وطن]] خود بیرون می‌کرد.<ref>مجمع البیان، ج۱، ص۳۰۳ ـ ۳۰۴.</ref> برخی گفته‌اند که این [[آیه]] درباره رویه [[بنی‌اسرائیل]] است که هرگاه قبیله‌ای دیگر را [[ضعیف]] می‌یافتند، آنان را از وطن خود بیرون می‌راندند؛<ref>جامع البیان، ج۱، ص۵۵۹ ـ۵۶۰؛ مجمع البیان، ج۱، ص۳۰۴؛ تفسیر ابن کثیر، ج۱، ص۱۲۵.</ref> | ||
همچنین [[قرآن]] به سرگذشت [[سامری]] اشاره کرده که در پی ایجاد [[انحراف]] و کجروی در میان بنی‌اسرائیل، [[حضرت موسی]]{{ع}} وی را از میان [[قوم]] خود [[تبعید]] کرد: {{متن قرآن|قَالَ فَاذْهَبْ فَإِنَّ لَكَ فِي الْحَيَاةِ أَنْ تَقُولَ لَا مِسَاسَ وَإِنَّ لَكَ مَوْعِدًا لَنْ تُخْلَفَهُ وَانْظُرْ إِلَى إِلَهِكَ الَّذِي ظَلْتَ عَلَيْهِ عَاكِفًا لَنُحَرِّقَنَّهُ ثُمَّ لَنَنْسِفَنَّهُ فِي الْيَمِّ نَسْفًا}}<ref>«(موسی) گفت: برو که تو را در زندگی (کیفر) این است که بگویی: (به من) دست نزنید! و تو را موعدی است که در آن با تو خلاف نمی‌ورزند و (اینک) در خدایت که پیوسته در خدمتش بودی بنگر که آن را می‌سوزانیم سپس (خاکستر) آن را در دریا به هر سو می‌پاشیم» سوره طه، آیه ۹۷.</ref><ref>تفسیرقرطبی، ج۱۱، ص۲۴۰؛ فتح القدیر، ج۳، ص۳۸۳؛ المیزان، ج۱۴، ص۱۹۷.</ref> برخی گفته‌اند که حضرت موسی به بنی‌اسرائیل [[فرمان]] داد تا [[همنشینی]] و [[سخن گفتن]] و [[غذا خوردن]] با سامری را ترک گویند،<ref>جامع‌البیان، ج۱۶، ص۲۵۶؛ مجمع‌البیان، ج۷، ص۴۷؛ تفسیرقرطبی، ج۱۱، ص۲۴۰.</ref> در نتیجه وی مجبور به ترک [[شهر]] شد و در بیابان [[همنشین]] درندگان گردید.<ref>مجمع‌البیان، ج۷، ص۴۷؛ زادالمسیر، ج۵، ص۲۲۰؛ فتح‌القدیر، ج۳، ص۳۸۳.</ref> | همچنین [[قرآن]] به سرگذشت [[سامری]] اشاره کرده که در پی ایجاد [[انحراف]] و کجروی در میان بنی‌اسرائیل، [[حضرت موسی]]{{ع}} وی را از میان [[قوم]] خود [[تبعید]] کرد: {{متن قرآن|قَالَ فَاذْهَبْ فَإِنَّ لَكَ فِي الْحَيَاةِ أَنْ تَقُولَ لَا مِسَاسَ وَإِنَّ لَكَ مَوْعِدًا لَنْ تُخْلَفَهُ وَانْظُرْ إِلَى إِلَهِكَ الَّذِي ظَلْتَ عَلَيْهِ عَاكِفًا لَنُحَرِّقَنَّهُ ثُمَّ لَنَنْسِفَنَّهُ فِي الْيَمِّ نَسْفًا}}<ref>«(موسی) گفت: برو که تو را در زندگی (کیفر) این است که بگویی: (به من) دست نزنید! و تو را موعدی است که در آن با تو خلاف نمی‌ورزند و (اینک) در خدایت که پیوسته در خدمتش بودی بنگر که آن را می‌سوزانیم سپس (خاکستر) آن را در دریا به هر سو می‌پاشیم» سوره طه، آیه ۹۷.</ref><ref>تفسیرقرطبی، ج۱۱، ص۲۴۰؛ فتح القدیر، ج۳، ص۳۸۳؛ المیزان، ج۱۴، ص۱۹۷.</ref> برخی گفته‌اند که حضرت موسی به بنی‌اسرائیل [[فرمان]] داد تا [[همنشینی]] و [[سخن گفتن]] و [[غذا خوردن]] با سامری را ترک گویند،<ref>جامع‌البیان، ج۱۶، ص۲۵۶؛ مجمع‌البیان، ج۷، ص۴۷؛ تفسیرقرطبی، ج۱۱، ص۲۴۰.</ref> در نتیجه وی مجبور به ترک [[شهر]] شد و در بیابان [[همنشین]] درندگان گردید.<ref>مجمع‌البیان، ج۷، ص۴۷؛ زادالمسیر، ج۵، ص۲۲۰؛ فتح‌القدیر، ج۳، ص۳۸۳.</ref> | ||