شجاعت: تفاوت میان نسخه‌ها
(←منابع) |
(←منابع) |
||
| خط ۹۰: | خط ۹۰: | ||
==منابع== | ==منابع== | ||
{{فهرست اثر}} | |||
{{ستون-شروع|2}} | {{ستون-شروع|2}} | ||
# [[پرونده:13681048.jpg|22px]] [[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|'''دانشنامه نهج البلاغه ج۱''']] | # [[پرونده:13681048.jpg|22px]] [[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|'''دانشنامه نهج البلاغه ج۱''']] | ||
| خط ۹۷: | خط ۹۸: | ||
# [[پرونده:10115255.jpg|22px]] [[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۱ (کتاب)|'''دانش اخلاق اسلامی ج۱''']] | # [[پرونده:10115255.jpg|22px]] [[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۱ (کتاب)|'''دانش اخلاق اسلامی ج۱''']] | ||
# [[پرونده:1379259.jpg|22px]] [[محمد م‍ح‍م‍دی ری‌ش‍ه‍ری|م‍ح‍م‍دی ری‌ش‍ه‍ری، محمد]]، [[سیره پیامبر خاتم ج۱ (کتاب)|'''سیره پیامبر خاتم ج۱''']] | # [[پرونده:1379259.jpg|22px]] [[محمد م‍ح‍م‍دی ری‌ش‍ه‍ری|م‍ح‍م‍دی ری‌ش‍ه‍ری، محمد]]، [[سیره پیامبر خاتم ج۱ (کتاب)|'''سیره پیامبر خاتم ج۱''']] | ||
{{پایان}} | |||
{{پایان}} | {{پایان}} | ||
نسخهٔ ۲۴ اوت ۲۰۲۰، ساعت ۰۹:۱۰
 | این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به امامت‌پدیا کمک کنید. |
- مدخل‌های وابسته به این بحث:
- در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل شجاعت (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
مقدمه
- شجاعت، کلمه‌ای عربی، برگرفته از واژه شجع یشجع و به معنای استواری و پابرجا بودن قلب در زمان بروز سختی‌ها و مشکلات است[۱]. این صفت که از فضایل مهم انسانی است، در شکل کامل خود، در وجود نازنین رسول خدا(ص) رخ نموده بود؛ به گونه‌ای که نبی اکرم(ص) در همه جلوه‌ها و گونه‌های آن، کامل و بی‌همتا بود؛ آن‌گونه که اگر می‌بایست سخن حقّی گفته شود، آن حضرت، بی‌پروا و به صراحت از آن سخن را می‌گفت و اگر صحنه نبردی بود، پیشتاز همه صف‌ها بود و اگر به فریادرسی نیاز بود، او در فریادرسی بر همگان پیشی می‌گرفت. ایشان در همه جبهه‌ها و در هر حال، رادمردی دلاور بود[۲].
- شجاعت از خوی‌های نیک انسانی است. شجاعت آدمی را به اقدام و ایستادگی شایسته وامی‌دارد. در سایه فضیلت شجاعت می‌توان هنگام عمل، بر ترس پیروز شد و اقدام کرد و در موقع ضرورت نیز دست از اقدام برداشت و صبر کرد. امام علی(ع) بر این دو مفهوم شجاعت تأکید می‌کند و می‌فرماید: اگر از چیزی ترسیدی دل به دریا بزن و در آن وارد شو، که این همه دودلی سخت‌تر از ترسی است که احساس می‌کنی[۳]. در کلامی دیگر، صبر بهنگام را شجاعت توصیف می‌کند و می‌فرماید:صبر، شجاعت است...[۴][۵].
- انسان شجاع در هر مرحله‌ای از مراحل زندگی هنگامی‌که باید اقدام کند، دست به کار می‌شود و هنگامی که باید بازایستد شجاعانه از اقدام بی‌موقع سرباز می‌زند و با شکیبایی خویش بر جهل و نادانی غلبه می‌کند. شجاعت بر مبنای تعریفی که گفته شد، معیاری است برای مشخص شدن ارزش انسان. امام علی(ع) در بیان ارزش انسان، صفت شجاعت را موجب دوری انسان از ننگ بدنامی برشمرده و فرموده است: ارزش مرد اندازه همت اوست و صدق او به مقدار جوان‌مردی‌اش و دلیری (شجاعت) او به میزان ننگی –که از بدنامی- دارد و پارسایی او به مقدار غیرتی که آرد[۶][۷].
- امام علی(ع) خود، نمونه و الگوی کاملی از انسان شجاع است. هنگام اقدام و نبرد، هیچ جنگاوری را یارای استقامت در برابر شمشیرش نبود و هیچ انگیزه‌ای او را از اقدام و کوشش بازنمی‌داشت، همان‌گونه که شب هجرت در بستر پیامبر اکرم(ص) آرمید و جان خویش را در معرض بزرگ‌ترین خطر قرارداد. امّا آنجا که باید از اقدام بی‌مورد پرهیز می‌کرد، به‌خاطر مصلحتی بزرگ‌تر، از حق خویش گذشت و در برابر جریان سقیفه و برخی جریانات دیگر که در تاریخ روایت شده است، سکوت کرد. از این‌رو شجاعت را مایه زینت انسان و کمالی آشکار برای آدمی برمی‌شمرد. امام(ع) به انسان‌ها می‌آموزد که همواره باید در مسیر زندگی، شجاعانه گام برداشت، آنجا که یقین به امری حاصل شد، شجاعانه اقدام کرد و آنجا که آدمی گرفتار شک و شبهه شد، باید شجاعانه از اقدام به آن کار دست کشد[۸][۹].
- فضیلت شجاعت نزد امام از اهمیت زیادی برخوردار بود و یکی از معیارهای اصلی او در گزینش افراد به‌شمار می‌رفت. امام در معرفی مالک اشتر به مردم مصر، او را به این خصلت می‌ستاید که به‌هنگام شتاب کندی نمی‌کند و هنگام درنگ شتاب نخواهد کرد[۱۰]. هم چنین یکی از معیارهای انتخاب کارگزاران و عوامل حکومت را شجاعت برمی‌شمرد[۱۱].فضیلت شجاعت خوی‌های انسانی را فعال می‌کند. برای نمونه فرد شجاع غیرتمند است و در زندگی خود تن به ننگ و پستی نمی‌دهد. او در راه خداوند جهاد می‌کند. آدمی در سایه فضیلت شجاعت می‌تواند صادق و راست‌گو باشد[۱۲].
واژه‌شناسی لغوی
شجاعت در قرآن
گستره شجاعت
شجاعت در جنگ
شجاعت در دفاع از عقیده
شجاعت در فرماندهی
شجاعت در تبلیغ دین
شجاعت در عمل به دین
عوامل و زمینه‌های شجاعت
ایمان به خدا
خوف از خدا
عقیده به معاد
توکل بر خدا
امدادهای الهی
آثار شجاعت
موانع شجاعت
پرسش‌های وابسته
جستارهای وابسته
- اتئاد
- اراده
- آرامش
- استقامت
- استوای سر و علانیه
- اشفاق
- اطمینان
- اعتراف به نقص نفس
- آمادگی برای مرگ
- انصاف
- بغض ممدوح
- بی توجه به تعریف و تکذیب
- تحمل
- تقوا
- تواضع
- توبه
- جوانمردی
- حریت
- حلم
- خوش خلقی
- خوف ممدوح
- دلیری
- رجا
- رحمت
- رهبت
- شکر
- شکسته نفسی
- غضب ممدوح
- قوت نفس
- کظم غیظ
- مسئولیت پذیری
- نصیحت
- نیت
- وثوق
- یأس از مردم
- آثار شجاعت
- اسباب شجاعت
- افعال ناشی از شجاعت
- امنیت
- بی باکی
- جبن
- حفظ ملکه شجاعت
- ستایش شجاعت
منابع
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ ابن‌منظور ، لسان العرب، ج ۸، ص ۱۷۲؛ الجوهری، الصحاح، ج ۳، ص ۱۲۳۵ و الزبیدی، تاج العروس، ج ۱۱، ص۲۳۴.
- ↑ حسینی ایمنی، سید علی اکبر، فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم، ص ۴۵۰.
- ↑ نهج البلاغه، حکمت ۱۶۶: «"إِذَا هِبْتَ أَمْراً فَقَعْ فِيهِ، فَإِنَّ شِدَّةَ تَوَقِّيهِ أَعْظَمُ مِمَّا تَخَافُ مِنه"»
- ↑ نهج البلاغه، حکمت ۳: «"وَ الصَّبْرُ شَجَاعَةٌ..."»
- ↑ دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص 484.
- ↑ نهج البلاغه، حکمت ۴۷، م: شهیدی: «"قَدْرُ الرَّجُلِ عَلَى قَدْرِ هِمَّتِهِ، وَ صِدْقُهُ عَلَى قَدْرِ مُرُوءَتِهِ، وَ شَجَاعَتُهُ عَلَى قَدْرِ أَنَفَتِهِ، وَ عِفَّتُهُ عَلَى قَدْرِ غَيْرَتِهِ"»
- ↑ دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص 484.
- ↑ نهج البلاغه، نامه ۳۱: «"فَإِنْ أَيْقَنْتَ أَنْ قَدْ صَفَا قَلْبُكَ فَخَشَعَ وَ تَمَّ رَأْيُكَ فَاجْتَمَعَ وَ كَانَ هَمُّكَ فِي ذَلِكَ هَمّاً وَاحِداً فَانْظُرْ فِيمَا فَسَّرْتُ لَكَ وَ إِنْ [أَنْتَ] لَمْ يَجْتَمِعْ لَكَ مَا تُحِبُّ مِنْ نَفْسِكَ وَ فَرَاغِ نَظَرِكَ وَ فِكْرِكَ فَاعْلَمْ أَنَّكَ إِنَّمَا تَخْبِطُ الْعَشْوَاءَ وَ تَتَوَرَّطُ الظَّلْمَاءَ وَ لَيْسَ طَالِبُ الدِّينِ مَنْ خَبَطَ أَوْ خَلَطَ وَ الْإِمْسَاكُ عَنْ ذَلِكَ أَمْثَل"»
- ↑ دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص 484.
- ↑ نهج البلاغه، نامه ۲۷: «"وَ لَا بُطْؤُهُ عَمَّا الْإِسْرَاعُ إِلَيْهِ أَحْزَمُ، وَ لَا إِسْرَاعُهُ إِلَى مَا الْبُطْءُ عَنْهُ أَمْثَلُ"»
- ↑ نهج البلاغه، نامه ۵۳ و خطبه ۱۲۴: «"وَلاَ جَبَاناً يُضْعِفُکَ عَنِ الاْمُورِ"»
- ↑ دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص 485.