زلزله

وقوع زلزله در برخی نقاط مثل شام، به عنوان یکی از نشانه‌های غیر حتمی ظهور بیان شده است.

مقدمه

زلزله را دانشمندان تأثیری طبیعی از حرکت گازها و گدازه‌های درونی زمین می‌‌دانند اما در منطق دینی زلزله نشانه‌ای از طرف خداست و بلایی است که خداوند به واسطه گناهان نازل می‌‌کند. یکی از نشانه‌های آخرالزمان وقوع مکرر زلزله‌های مخرب است^[۱].

زلزله و روایات دربارۀ نشانه ظهور بودن آن

چندین روایت دربارۀ وقوع زلزله قبل از ظهور نقل شده است:

امام باقر (ع) از امیرمؤمنان (ع) نقل کرده که ایشان فرمودند: «وقتی در شام دو گروه نظامی اختلاف کنند، نشانه‌ای از نشانه‌های الهی آشکار می‌شود، پرسیدند: ‌ای امیرمؤمنان آن نشانه چیست؟ فرمود: زمین‌لرزه‌ای در شام رخ می‌دهد که صد هزار نفر در اثر آن هلاک می‌گردند و اینرا خداوند رحمتی برای مؤمنان و عذابی برای کافران قرار می‌دهد. وقتی آن هنگام فرارسد، نظاره‌گر سوارانی دارای اسب‌های سفید و درفش‌های زرد رنگ، باشید که از مغرب روی می‌آورند تا وارد شام می‌شوند و در آن لحظات است که فریاد و بی‌تابی بزرگ و مرگ سرخ فرامی‌رسد. وقتی آن وضع پیش آمد پس بنگرید فرورفتن آبادی‌ای از روستاهای دمشق را که به آن حرشا (خریشا مرمرستا نسخه بدل) می‌گویند، در این هنگام فرزند هند جگرخوار سفیانی از بیابان خروج کرده و بر منبر دمشق قرار می‌گیرد، در این بحبوحه در انتظار ظهور حضرت مهدی (ع) باشید»^[۲].^[۳] احتمال می‌رود زلزله مذکور در روایات غیر از فرورفتن دمشق و اطراف آن باشد و ممکن است بین آن دو فرورفتن، مدتی طولانی یا کوتاه فاصله باشد. اما اینکه چرا آن زلزله برای مؤمنان رحمت و برای کافران عذاب خواهد بود؟ ممکن است علت آن این باشد که به خانه‌های کافران و پیروانشان زیان وارد می‌شود، نه بر مؤمنان مستضعف، و یا اینکه به سبب آن زلزله و یا پس از آن تغییراتی سیاسی به نفع مؤمنان، صورت می‌گیرد.
رسول خدا (ص) فرمود: شما را به آمدن مهدی (ع) بشارت می‌دهم، او زمانی در امت خواهد آمد که اختلاف در میان مسلمانان افتاده باشد و زلزله فراوان شده باشد، همانا او زمین را از عدل و داد پر می‌‌کند آن‌گونه که از ظلم و بیداد پر شده است...^[۴].
امام حسن (ع) فرمود:... (پس از کشتار و بلاهایی چون باد و ندای دهشت زای آسمانی در بصره) زلزله‌هایی در اهواز رخ خواهد داد که خانه‌هایشان تبدیل به گورهایشان شود^[۵].
امیرالمؤمنین (ع) در حدیثی فرمود: زلزله‌ای بزرگ در سرخس رخ خواهد داد که مردم از دهشت آن قالب تهی می‌‌کنند^[۶].^[۷]

پرسش مستقیم

در آخرالزمان چه حوادثی اتفاق می‌افتد؟ (پرسش)

پرسش‌های وابسته

نشانه‌های آخرالزمان

زندگی در آخرالزمان

سیمای زندگی در آخرالزمان چگونه است؟ (پرسش)

آخرالزمان در قرآن

آخرالزمان در احادیث

آخرالزمان در احادیث به چه معناست؟ (پرسش)

ویژگی مردم در آخرالزمان

فساد در آخرالزمان

آخرالزمان و ظهور منجی

چه ارتباطی میان آخرالزمان و ظهور منجی وجود دارد؟ (پرسش)

آخرالزمان و برپایی قیامت

آخرالزمان در آیین‌های دیگر

آخرالزمان در رسانه‌ها

آخرالزمان و پایان تاریخ

منابع

پانویس

↑ حیدرزاده، عباس، فرهنگنامه آخرالزمان، ص ۳۳۰.
↑ «إِذَا اخْتَلَفَ رُمْحَانِ بِالشَّامِ لَمْ تَنْجَلِ‏ إِلَّا عَنْ آيَةٍ مِنْ آيَاتِ اللَّهِ قِيلَ وَ مَا هِيَ يَا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ قَالَ رَجْفَةٌ تَكُونُ بِالشَّامِ يَهْلِكُ فِيهَا أَكْثَرُ مِنْ مِائَةِ أَلْفٍ يَجْعَلُهُ اللَّهُ رَحْمَةً لِلْمُؤْمِنِينَ وَ عَذَاباً عَلَى الْكَافِرِينَ فَإِذَا كَانَ كَذَلِكَ فَانْظُرُوا إِلَى أَصْحَابِ الْبَرَاذِينِ الشُّهْبِ الْمَحْذُوفَةِ وَ الرَّايَاتِ الصُّفْرِ تُقْبِلُ مِنَ الْمَغْرِبِ حَتَّى تَحُلَّ بِالشَّامِ وَ ذَلِكَ عِنْدَ الْجَزَعِ الْأَكْبَرِ وَ الْمَوْتِ الْأَحْمَرِ فَإِذَا كَانَ ذَلِكَ فَانْظُرُوا خَسْفَ قَرْيَةٍ مِنْ قُرَى دِمَشْقَ يُقَالُ لَهَا حرشا [حَرَسْتَا] فَإِذَا كَانَ ذَلِكَ خَرَجَ ابْنُ آكِلَةِ الْأَكْبَادِ مِنَ الْوَادِي حَتَّى يَسْتَوِيَ عَلَى مِنْبَرِ دِمَشْقَ فَإِذَا كَانَ ذَلِكَ فَانْتَظِرُوا خُرُوجَ الْمَهْدِي‏»، مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۲۵۳.
↑ ر.ک: خراسانی، محمد جواد، مهدی منتظر، ص۱۸۶؛ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۳۷۸؛ کورانی، علی، عصر ظهور.
↑ ملاحم، ص ۱۶۵.
↑ ملاحم، ص ۱۲۶.
↑ سید محمود موسوی دهسرخی، یأتی علی الناس زمان، ص ۳۴۶.
↑ حیدرزاده، عباس، فرهنگنامه آخرالزمان، ص ۳۳۰.

[1] حیدرزاده، عباس، فرهنگنامه آخرالزمان، ص ۳۳۰.

[2] «إِذَا اخْتَلَفَ رُمْحَانِ بِالشَّامِ لَمْ تَنْجَلِ‏ إِلَّا عَنْ آيَةٍ مِنْ آيَاتِ اللَّهِ قِيلَ وَ مَا هِيَ يَا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ قَالَ رَجْفَةٌ تَكُونُ بِالشَّامِ يَهْلِكُ فِيهَا أَكْثَرُ مِنْ مِائَةِ أَلْفٍ يَجْعَلُهُ اللَّهُ رَحْمَةً لِلْمُؤْمِنِينَ وَ عَذَاباً عَلَى الْكَافِرِينَ فَإِذَا كَانَ كَذَلِكَ فَانْظُرُوا إِلَى أَصْحَابِ الْبَرَاذِينِ الشُّهْبِ الْمَحْذُوفَةِ وَ الرَّايَاتِ الصُّفْرِ تُقْبِلُ مِنَ الْمَغْرِبِ حَتَّى تَحُلَّ بِالشَّامِ وَ ذَلِكَ عِنْدَ الْجَزَعِ الْأَكْبَرِ وَ الْمَوْتِ الْأَحْمَرِ فَإِذَا كَانَ ذَلِكَ فَانْظُرُوا خَسْفَ قَرْيَةٍ مِنْ قُرَى دِمَشْقَ يُقَالُ لَهَا حرشا [حَرَسْتَا] فَإِذَا كَانَ ذَلِكَ خَرَجَ ابْنُ آكِلَةِ الْأَكْبَادِ مِنَ الْوَادِي حَتَّى يَسْتَوِيَ عَلَى مِنْبَرِ دِمَشْقَ فَإِذَا كَانَ ذَلِكَ فَانْتَظِرُوا خُرُوجَ الْمَهْدِي‏»، مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۲۵۳.

[3] ر.ک: خراسانی، محمد جواد، مهدی منتظر، ص۱۸۶؛ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۳۷۸؛ کورانی، علی، عصر ظهور.

[4] ملاحم، ص ۱۶۵.

[5] ملاحم، ص ۱۲۶.

[6] سید محمود موسوی دهسرخی، یأتی علی الناس زمان، ص ۳۴۶.

[7] حیدرزاده، عباس، فرهنگنامه آخرالزمان، ص ۳۳۰.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]