آیه مودت: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی |
||
| خط ۷: | خط ۷: | ||
== مقدمه == | == مقدمه == | ||
یکی از | یکی از [[آیات قرآنی]] که به آن بر [[امامت اهل بیت پیامبر]] {{صل}} استدلال شده، [[آیه]] {{متن قرآن|قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى}}<ref> «بگو: من هیچ پاداشى از شما برای رسالتم درخواست نمى‌‌کنم جز دوست داشتن نزدیکانم اهل بیتم» سوره شوری، آیه ۲۳.</ref> است که به اختصار آیه «مودت» نامیده می‌شود. همچنین [[خداوند]] در آیه ۲۳ [[سوره شوری]] فرموده است: {{متن قرآن|ذَلِكَ الَّذِي يُبَشِّرُ اللَّهُ عِبَادَهُ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى وَمَنْ يَقْتَرِفْ حَسَنَةً نَزِدْ لَهُ فِيهَا حُسْنًا إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ شَكُورٌ}}<ref>«این همان است که خداوند (آن را) به بندگانی از خویش که ایمان آورده و کارهای شایسته کرده‌اند مژده می‌دهد بگو: برای این (رسالت) از شما مزدی نمی‌خواهم جز دوستداری خویشاوندان (خود) را و هر کس کاری نیک انجام دهد برای او در آن پاداشی نیک بیفزاییم که خداوند آمرزنده‌ای سپاس‌پذیر است» سوره شوری، آیه ۲۳.</ref>. | ||
== شأن نزول == | |||
{{اصلی|شأن نزول آیه مودت}} | |||
دو [[شأن نزول]] برای [[آیه]] ذکر شده است: | |||
# [[شأن نزول]] اول میگوید: روزی [[مشرکان]] [[مکه]] در جایی گرد آمدند و گفتند: «آیا [[محمد]] در برابر آنچه آورده است، مزدی می‌خواهد؟» این [[آیه]] در پاسخ آنان فرود آمد و [[مردم]] را بر [[مودت]] [[پیامبر]] و [[خویشاوندان]] [[مأمور]] ساخت<ref>ر.ک: تفسیر آیة المودة، ص۲۵؛ روح المعانی، ج۲۵، ص۳۰؛ المیزان، ج۱۸، ص ۴۳.</ref>. براساس این [[شأن نزول]] [[آیه]] مکی است<ref>ر.ک: [[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص ۵۱.</ref>. | |||
# [[شأن نزول]] دوم میگوید: [[طبرسی]] در [[شأن نزول]] این آیه نقل می‌کند: هنگامی که [[پیامبر]] وارد [[مدینه]] شد و پایه‌های [[اسلام]] محکم گردید، [[انصار]] گفتند ما [[خدمت]] [[رسول خدا]] می‌رسیم و عرض می‌کنیم: اگر [[مشکلات]] [[مالی]] پیدا شد این [[اموال]] ما بدون هیچ‌گونه قید و شرط در [[اختیار]] تو قرار دارد، هنگامی که این سخن را خدمتش عرض کردند آیه {{متن قرآن|قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى}} نازل شد و پیامبر {{صل}} بر آنها [[تلاوت]] کرد. سپس فرمود [[نزدیکان]] مرا بعد از من [[دوست]] دارید. آنها با [[خوشحالی]] و [[رضا]] و [[تسلیم]] از محضرش بیرون آمدند، اما [[منافقان]] گفتند: این سخنی است که او بر [[خدا]] [[افترا]] بسته و هدفش این است که ما را بعد از خود در برابر خویشاوندانش [[ذلیل]] کند، این بود که آیه بعد نازل شد: {{متن قرآن|أَمْ يَقُولُونَ افْتَرَى عَلَى اللَّهِ كَذِبًا}}<ref>«یا می‌گویند: (پیامبر) بر خداوند دروغی بسته است» سوره شوری، آیه ۲۴.</ref> و به آنها پاسخ گفت. پس از [[نزول آیه]]، پیامبر {{صل}} به سراغ آنان فرستاد و آیه را بر آنها تلاوت کرد. آنگاه گروهی پشیمان شده و [[گریه]] کردند و سخت ناراحت گشتند و آیه سوم نازل گردید: {{متن قرآن|وَهُوَ الَّذِي يَقْبَلُ التَّوْبَةَ عَنْ عِبَادِهِ}}<ref>«و اوست که توبه را از بندگانش می‌پذیرد» سوره شوری، آیه ۲۵.</ref>؛ پیامبر بار دیگر، به سراغ آنها فرستاد و آنها را [[بشارت]] داد که [[توبه]] خالصانه آنان مقبول درگاه خداست<ref>مجمع البیان، ج۹، ص۴۴؛ تفسیر نمونه، ج۲۰، ص۴۰۳.</ref>.<ref>ر.ک: [[محمود سرمدی|سرمدی، محمود]]، [[آیه مودت (مقاله)|مقاله «آیه مودت»]]، [[دانشنامه معاصر قرآن کریم (کتاب)|دانشنامه معاصر قرآن کریم]]؛ [[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص ۵۱.</ref> | |||
== معناشناسی مودت == | |||
{{اصلی|مودت در لغت}} | |||
"مودت" از ماده "ودّ" (به ضمّ و فتح واو) به معنای [[دوست داشتن]] چیزی، همراه با تمنّی (آرزوی) تحقّق آن است<ref>ر.ک: مفردات راغب، ص۸۶۰. {{عربی|ودد: محبة الشئ و تمنی کونه و یستعمل فی کل واحد من المعنیین علی ان المتمنی یتضمن معنی الودة، لأن المتمنی هو تشهی حصول ما توده}}؛ تفسیر أبوالسعود، ج۱، ص۱۶۹.</ref>. [[مودّت]]، ضد [[عداوت]]، از [[یاران]] [[عقل]] و از جمله ارزش‌هاست: {{عربی|الْمَوَدَّةُ وَ ضِدَّهَا الْعَدَاوَةَ}}<ref>المحاسن، ج۱، ص۱۹۷. {{عربی|عَنْ سَمَاعَةَ بْنِ مِهْرَانَ قَالَ: كُنْتُ عِنْدَ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ {{ع}} وَ عِنْدَهُ عِدَّةٌ مِنْ مَوَالِيهِ فَجَرَى ذِكْرُ الْعَقْلِ وَ الْجَهْلِ... وَ الْمَوَدَّةُ وَ ضِدَّهَا الْعَدَاوَةَ}}.</ref> و در اصطلاح، محبتی است که در [[عواطف]]، گفتار و [[رفتار انسان]] تأثیرگذار است<ref>[[مهدی مقامی|مقامی، مهدی]]، [[ولایت و امامت در قرآن (کتاب)|ولایت و امامت در قرآن]]، ص۱۰۲.</ref>. | |||
== مودت در قرآن == | |||
ریشه مودت و مشتقات آن ۲۹ بار در [[قرآن]] به کار رفته است. یکی از [[اسمای حسنای الهی]] [[ودود]] است: {{متن قرآن|إِنَّ رَبِّي رَحِيمٌ وَدُودٌ}}<ref>«بی‌گمان پروردگار من بخشاینده‌ای دوستدار است» سوره هود، آیه ۹۰.</ref>، {{متن قرآن|وَهُوَ الْغَفُورُ الْوَدُودُ}}<ref>«و او آمرزگار دوستدار است» سوره بروج، آیه ۱۴.</ref>. ودود یا فعول به معنی مفعول است یعنی [[خداوند]] در دل‌های اولیای خویش [[محبوب]] است و یا فعول به معنی فاعل است، یعنی [[خدا]] [[بندگان]] [[صالح]] خویش را [[دوست]] دارد و از آنان [[راضی]] است<ref>مجمع البحرین، ج۳، ص۱۵۹.</ref>. | |||
در اصطلاح قرآن، دو نوع مودت داریم: یک مودت [[تکوینی]] و [[خدادادی]] و دیگری مودت [[تشریعی]]. مودت تکوینی دو مصداق دارد: | |||
# [[خدا بین]] [[زن]] و شوهر مودت قرار داده است: {{متن قرآن|وَمِنْ آيَاتِهِ أَنْ خَلَقَ لَكُمْ مِنْ أَنْفُسِكُمْ أَزْوَاجًا لِتَسْكُنُوا إِلَيْهَا وَجَعَلَ بَيْنَكُمْ مَوَدَّةً وَرَحْمَةً إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَاتٍ لِقَوْمٍ يَتَفَكَّرُونَ}}<ref>«و از نشانه‌های او این است که از خودتان همسرانی برایتان آفرید تا کنار آنان آرامش یابید و میان شما دلبستگی پایدار و مهر پدید آورد؛ بی‌گمان در این، نشانه‌هایی است برای گروهی که می‌اندیشند» سوره روم، آیه ۲۱.</ref>. | |||
# مودتی هم بین [[مؤمنان]] قرار داده است: {{متن قرآن|إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ سَيَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمَنُ وُدًّا}}<ref>«به زودی (خداوند) بخشنده برای آنان که ایمان آورده و کارهای شایسته کرده‌اند، (در دل‌ها) مهری خواهد نهاد» سوره مریم، آیه ۹۶.</ref>. | |||
اما [[مودت]] [[تشریعی]] این است که بر [[مؤمنان]] [[واجب]] نموده که نسبت به [[خویشان]] [[پیامبر اکرم]] [[محبت]] داشته باشند و این محبت و مودت را به عنوان [[اجر رسالت]] قرار داده است<ref>[[محمود سرمدی|سرمدی، محمود]]، [[آیه مودت (مقاله)|مقاله «آیه مودت»]]، [[دانشنامه معاصر قرآن کریم (کتاب)|دانشنامه معاصر قرآن کریم]].</ref>. | |||
از | == مراد از {{متن قرآن|الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى}}== | ||
درباره این که مقصود از {{متن قرآن|إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى}} در [[آیه شریفه]] چیست، آراء و اقوال مختلفی مطرح شده است مانند: [[درخواست یاری]] و ترک [[دشمنی]] از [[قریش]]؛ [[درخواست یاری]] از [[انصار]]؛ [[تبلیغ]] و [[هدایت]] به مقتضای رابطه [[خویشاوندی]]؛ [[حسن معاشرت]] با [[خویشاوندان]] ([[صله ارحام]]) و [[مودت]] [[طاعات]] و [[تقرب به خداوند]]. اما معنای مورد تایید [[شیعه]] این است که مراد مودت [[خاندان پیامبر]] {{صل}} است. | |||
آیه {{متن قرآن|الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى}} خطاب به [[مؤمنان]] است؛ زیرا در ابتدای آیه فرموده است: {{متن قرآن|ذَلِكَ الَّذِي يُبَشِّرُ اللَّهُ عِبَادَهُ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ}}<ref>«این همان است که خداوند (آن را) به بندگانی از خویش که ایمان آورده و کارهای شایسته کرده‌اند مژده می‌دهد» سوره شوری، آیه ۲۳.</ref>؛ سپس فرموده است: {{متن قرآن|قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى وَمَنْ يَقْتَرِفْ حَسَنَةً نَزِدْ لَهُ فِيهَا حُسْنًا إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ شَكُورٌ}}<ref>«بگو: برای این (رسالت) از شما مزدی نمی‌خواهم جز دوستداری خویشاوندان (خود) را و هر کس کاری نیک انجام دهد برای او در آن پاداشی نیک بیفزاییم که خداوند آمرزنده‌ای سپاس‌پذیر است» سوره شوری، آیه ۲۳.</ref>. | |||
{{ | |||
قول آخر طرفداران زیادی از [[اهل سنت]]<ref>دیوان الامام الشافعی، ص۵۶؛ بحوث فی الملل و النحل، ج۳، ص۲۴۳؛ الکشاف، ج۴، ص۲۱۹ ـ ۲۲۱؛ مفاتیح الغیب، ج۲۸، ص۱۶۴- ۱۶۶؛ الصواعق المحرقة، ص۲۱۱- ۲۱۲؛ ینابیع المودة، ص۶و ... .</ref> و [[شیعه]]<ref>چنان که شیخ طوسی، پس از نقل آن گفته است: «این قول، مختار ما و اصحاب ماست»، التبیان، ج۹، ص۱۵۹.</ref> دارد<ref>[[علی ربانی گلپایگانی|ربانی گلپایگانی، علی]]، [[امامت اهل بیت (کتاب)|امامت اهل بیت]]، ص ۹۹-۱۱۳؛ [[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص۵۲ ـ ۵۴؛ [[محمود سرمدی|سرمدی، محمود]]، [[آیه مودت (مقاله)|مقاله «آیه مودت»]]، [[دانشنامه معاصر قرآن کریم (کتاب)|دانشنامه معاصر قرآن کریم]].</ref> | |||
== دلالت [[آیه]] == | == دلالت [[آیه]] == | ||
=== نخست: دلالت بر [[وجوب مودت اهل بیت]] {{عم}} === | === نخست: دلالت بر [[وجوب مودت اهل بیت]] {{عم}} === | ||
این [[آیه]] نشان مىدهد | این [[آیه]] نشان مىدهد [[دوست داشتن]] [[اهل بیت]] {{عم}} [[واجب]] بوده و [[خداوند متعال]] آن را [[اجر رسالت]] قرار داده است. اینکه [[دوست داشتن]] [[اهل بیت]] {{عم}} به عنوان [[پاداش]] [[رسالت پیامبر]] {{صل}} قرار داده شده است، بدین معناست که [[محبت]] اهل بیت {{عم}} در اهمیت، [[شأن]] و [[منزلت]]، با اصل [[رسالت]] [[برابری]] مى‌کند؛ زیرا [[اجر]] عمل باید در [[ارزش]] با اصل عمل معادل باشد و گرنه اجری ناعادلانه خواهد بود و از ساحت [[خدای متعال]] به دور است که برای مهمترین رخداد هستی، یعنی [[رسالت پیامبر]] اعظم {{صل}} [[اجر]] و پاداشی ناعادلانه قرار دهد. | ||
=== دوم: دلالت بر [[وجوب اطاعت اهل بیت]] {{عم}} === | === دوم: دلالت بر [[وجوب اطاعت اهل بیت]] {{عم}} === | ||
مقصود [[آیه]]، تنها مجرد [[محبت]] و مودت نیست؛ بلکه [[خداوند متعال]] به مودتی امر نموده که دنبال آن [[انقیاد]] و [[اطاعت]] و [[فرمانبرداری]] باشد و این مطلب را از چند طریق می‌توان [[اثبات]] نمود: | مقصود [[آیه]]، تنها مجرد [[محبت]] و مودت نیست؛ بلکه [[خداوند متعال]] به مودتی امر نموده که دنبال آن [[انقیاد]] و [[اطاعت]] و [[فرمانبرداری]] باشد و این مطلب را از چند طریق می‌توان [[اثبات]] نمود: | ||
| خط ۶۷: | خط ۴۴: | ||
#از طریق مراجعه به [[آیات]] دیگر؛ زیرا خداوند متعال می‌فرماید: {{متن قرآن|قُلْ إِنْ كُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُونِي يُحْبِبْكُمُ اللَّهُ}}<ref>«بگو اگر خداوند را دوست می‌دارید از من پیروی کنید تا خداوند شما را دوست بدارد و گناهانتان را بیامرزد و خداوند آمرزنده‌ای بخشاینده است» سوره آل عمران، آیه ۳۱.</ref>. | #از طریق مراجعه به [[آیات]] دیگر؛ زیرا خداوند متعال می‌فرماید: {{متن قرآن|قُلْ إِنْ كُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُونِي يُحْبِبْكُمُ اللَّهُ}}<ref>«بگو اگر خداوند را دوست می‌دارید از من پیروی کنید تا خداوند شما را دوست بدارد و گناهانتان را بیامرزد و خداوند آمرزنده‌ای بخشاینده است» سوره آل عمران، آیه ۳۱.</ref>. | ||
مقصود از [[متابعت]] در این آیه، همان اطاعت و [[فرمانبرداری]] است؛ زیرا [[خداوند]] در جایی دیگر می‌فرماید: | مقصود از [[متابعت]] در این آیه، همان اطاعت و [[فرمانبرداری]] است؛ زیرا [[خداوند]] در جایی دیگر می‌فرماید: {{متن قرآن|وَإِنَّ رَبَّكُمُ الرَّحْمَنُ فَاتَّبِعُونِي وَأَطِيعُوا أَمْرِي}}<ref>«و پروردگار شما (خداوند) بخشنده است پس، از من پیروی و از دستور من فرمانبرداری کنید» سوره طه، آیه ۹۰.</ref>. در این آیه، اطاعت عطف [[تفسیری]] بر متابعت شده است<ref>[[علی اصغر رضوانی|رضوانی، علی اصغر]]، [[دانشنامه علمی کلمات امام حسین ج۱ (کتاب)|دانشنامه علمی کلمات امام حسین]]، ج۱، ص ۲۶۲.</ref>. | ||
{{متن قرآن|وَإِنَّ رَبَّكُمُ الرَّحْمَنُ فَاتَّبِعُونِي وَأَطِيعُوا أَمْرِي}}<ref>«و | |||
در این آیه، اطاعت عطف [[تفسیری]] بر متابعت شده است | |||
به عبارتی دیگر: مهمترین الزامی که [[مودت]] [[ذوی‌القربی]] برای [[مردم]] دارد، [[اطاعت]] از آنان است؛ زیرا [[مودّت]]، واسطه‌ای میان [[معرفت]] و [[اطاعت]] است. | به عبارتی دیگر: مهمترین الزامی که [[مودت]] [[ذوی‌القربی]] برای [[مردم]] دارد، [[اطاعت]] از آنان است؛ زیرا [[مودّت]]، واسطه‌ای میان [[معرفت]] و [[اطاعت]] است. نمی‌توان ادعای [[مودت]] [[قربی]] را داشت و از آنها [[تبعیت]] نکرد و یا با آنها درگیر شد. بر این پایه، وجود [[مبارک]] [[رسول خدا]] {{صل}} [[اجر رسالت]] خویش را به [[دستور خداوند]]، [[مودّت]] به [[قربی]] قرار داد:{{متن قرآن|قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى}}<ref>[[مهدی مقامی|مقامی، مهدی]]، [[ولایت و امامت در قرآن (کتاب)|ولایت و امامت در قرآن]]، ص۱۰۳-۱۰۴.</ref>. | ||
=== سوم: دلالت بر [[افضلیت اهل بیت]] {{عم}} === | |||
از آیه مورد بحث استفاده می‌شود که [[اهل بیت]] [[عصمت]] و طهارت{{عم}} کسانی هستند که محبتشان به طور مطلق [[واجب]] است و هر کس که چنین باشد، محبوب‌ترین افراد نزد خداوند و [[رسول]] خواهد بود و در نتیجه، او [[افضل افراد امت]] است<ref>[[علی اصغر رضوانی|رضوانی، علی اصغر]]، [[دانشنامه علمی کلمات امام حسین ج۱ (کتاب)|دانشنامه علمی کلمات امام حسین]]، ج۱، ص ۲۶۳.</ref>. | |||
=== چهارم: دلالت بر [[عصمت اهل بیت]] {{عم}} === | === چهارم: دلالت بر [[عصمت اهل بیت]] {{عم}} === | ||
در این [[آیه]]، امر به محبت به صورت مطلق شده و محبت، مستلزم [[اطاعت]] است، پس در [[حقیقت]]، [[پیامبر]]{{صل}} به [[اطاعت مطلق از اهل بیت]] خود امر نموده است و از آنجا که اطاعت مطلق تنها باید از [[معصوم]] باشد، در نتیجه مقصود از [[ذوی القربی]] در آیه، [[اهل بیت]] عصمت و طهارت‌اند و اگر آنها از جمله [[امام حسین]]{{ع}} معصوم‌اند، پس [[مرجع دینی]] [[مردم]] بعد از [[رسول خدا]]{{صل}} می‌باشند | در این [[آیه]]، امر به محبت به صورت مطلق شده و محبت، مستلزم [[اطاعت]] است، پس در [[حقیقت]]، [[پیامبر]]{{صل}} به [[اطاعت مطلق از اهل بیت]] خود امر نموده است و از آنجا که اطاعت مطلق تنها باید از [[معصوم]] باشد، در نتیجه مقصود از [[ذوی القربی]] در آیه، [[اهل بیت]] عصمت و طهارت‌اند و اگر آنها از جمله [[امام حسین]]{{ع}} معصوم‌اند، پس [[مرجع دینی]] [[مردم]] بعد از [[رسول خدا]]{{صل}} می‌باشند<ref>[[علی اصغر رضوانی|رضوانی، علی اصغر]]، [[دانشنامه علمی کلمات امام حسین ج۱ (کتاب)|دانشنامه علمی کلمات امام حسین]]، ج۱، ص ۲۶۴.</ref>. | ||
== ثمرات [[مودت]] نسبت به [[خاندان پیامبر]] {{صل}} == | == ثمرات [[مودت]] نسبت به [[خاندان پیامبر]] {{صل}} == | ||
[[مهرورزی]] نسبت به [[خاندان پیامبر]] {{صل}} و [[مودّت]] [[اهل بیت]] {{ع}} برای امّتی که چنین برخورد [[حق]] شنا‌‌سا‌‌‌نه‌ای نسبت به [[صاحب]] [[دعوت]] محمّدی دارند<ref>ر.ک: نفحات الأزهار، ج ۲۰ ص ۱۵۵.</ref>، ثمراتی دارد مانند: | |||
# تشکّر از زحمات [[پیامبر]] {{صل}} در ادای [[رسالت الهی]] و [[هدایت مردم]] به [[دین خدا]]؛ | # تشکّر از زحمات [[پیامبر]] {{صل}} در ادای [[رسالت الهی]] و [[هدایت مردم]] به [[دین خدا]]؛ | ||
# عامل [[گرایش]] به [[خوبی‌ها]] و [[فضیلت‌ها]] از طریق الگوهای کمال است؛ [[اهل بیت]]، پیوسته به این [[آیه]] استناد می‌کردند تا [[امّت]] را نسبت به ادای [[حق]] آنان یادآوری کنند. | # عامل [[گرایش]] به [[خوبی‌ها]] و [[فضیلت‌ها]] از طریق الگوهای کمال است؛ [[اهل بیت]]، پیوسته به این [[آیه]] استناد می‌کردند تا [[امّت]] را نسبت به ادای [[حق]] آنان یادآوری کنند. | ||
# [[پیامبر]] {{صل}} فرموده است: "فرزندان خود را با محبت خاندان من تربیت کنید"<ref>{{متن حدیث|أَدِّبُوا أَوْلَادَكُم عَلَى حُبِّي وَ حُبَّ أَهْلِ بَيْتِي وَ الْقُرْآنِ}}؛ ر. ک: اهل البیت فی الکتاب و السنّه، ص ۴۱۳؛ مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج ۲۳، ص ۲۲۸.</ref>. این [[مودّت]]، مایۀ [[نجات]] [[انسان]] در [[آخرت]] و نشانۀ [[پاکی]] مولد و [[رحمت]] و [[لطف الهی]] به دوستداران این [[خاندان]] است<ref>ر. ک: [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۳۸.</ref>. | # [[پیامبر]] {{صل}} فرموده است: "فرزندان خود را با محبت خاندان من تربیت کنید"<ref>{{متن حدیث|أَدِّبُوا أَوْلَادَكُم عَلَى حُبِّي وَ حُبَّ أَهْلِ بَيْتِي وَ الْقُرْآنِ}}؛ ر. ک: اهل البیت فی الکتاب و السنّه، ص ۴۱۳؛ مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج ۲۳، ص ۲۲۸.</ref>. این [[مودّت]]، مایۀ [[نجات]] [[انسان]] در [[آخرت]] و نشانۀ [[پاکی]] مولد و [[رحمت]] و [[لطف الهی]] به دوستداران این [[خاندان]] است<ref>ر.ک: [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۳۸.</ref>. | ||
== نتیجه گیری == | == نتیجه گیری == | ||
در نتیجه بزرگترین ابراز [[مودّت]] نسبت به این [[خاندان]]، [[پذیرش رهبری]] و [[امامت]] آنان و مقدم داشتن ایشان بر دیگران و [[حجّت]] شمردن [[قول و فعل]] آنان است و وقتی [[مودّت]]، [[واجب]] [[الهی]] باشد، [[اطاعت]] نیز [[تکلیف الهی]] است و [[شایستگی]] و [[برتری]] همه جانبۀ آنان معیار [[لزوم]] این [[اطاعت]] است. | |||
پس [[آیۀ مودت]]، از پشتوانه‌ها و [[دلایل امامت]] [[ائمه]] {{ع}} محسوب می‌شود، چون [[مودّت]]، تنها [[محبت]] [[قلبی]] نیست، بلکه [[فرمانبرداری]] محبّانه و [[اطاعت]] مطلق از [[مقام ولایت]] آنان است و تنها امر تشریفاتی و [[اخلاقی]] نیست، بلکه فریضۀ [[الهی]] است<ref>ر.ک: [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۳۸.</ref>. | |||
== جستارهای وابسته == | == جستارهای وابسته == | ||
نسخهٔ ۱۳ اکتبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۳۶
این مدخل زیرشاخهٔ بحث آیات امامت امام علی است. آیه مودت از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: آیه مودت در قرآن - آیه مودت در حدیث - آیه مودت در کلام اسلامی - پرسش مرتبط نداردمقدمه
یکی از آیات قرآنی که به آن بر امامت اهل بیت پیامبر (ص) استدلال شده، آیه 
قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى
[۱] است که به اختصار آیه «مودت» نامیده می‌شود. همچنین خداوند در آیه ۲۳ سوره شوری فرموده است: ذَلِكَ الَّذِي يُبَشِّرُ اللَّهُ عِبَادَهُ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى وَمَنْ يَقْتَرِفْ حَسَنَةً نَزِدْ لَهُ فِيهَا حُسْنًا إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ شَكُورٌ[۲].
شأن نزول
دو شأن نزول برای آیه ذکر شده است:
- شأن نزول اول میگوید: روزی مشرکان مکه در جایی گرد آمدند و گفتند: «آیا محمد در برابر آنچه آورده است، مزدی می‌خواهد؟» این آیه در پاسخ آنان فرود آمد و مردم را بر مودت پیامبر و خویشاوندان مأمور ساخت[۳]. براساس این شأن نزول آیه مکی است[۴].
- شأن نزول دوم میگوید: طبرسی در شأن نزول این آیه نقل می‌کند: هنگامی که پیامبر وارد مدینه شد و پایه‌های اسلام محکم گردید، انصار گفتند ما خدمت رسول خدا می‌رسیم و عرض می‌کنیم: اگر مشکلات مالی پیدا شد این اموال ما بدون هیچ‌گونه قید و شرط در اختیار تو قرار دارد، هنگامی که این سخن را خدمتش عرض کردند آیه
قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى
نازل شد و پیامبر (ص) بر آنها تلاوت کرد. سپس فرمود نزدیکان مرا بعد از من دوست دارید. آنها با خوشحالی و رضا و تسلیم از محضرش بیرون آمدند، اما منافقان گفتند: این سخنی است که او بر خدا افترا بسته و هدفش این است که ما را بعد از خود در برابر خویشاوندانش ذلیل کند، این بود که آیه بعد نازل شد: أَمْ يَقُولُونَ افْتَرَى عَلَى اللَّهِ كَذِبًا[۵] و به آنها پاسخ گفت. پس از نزول آیه، پیامبر (ص) به سراغ آنان فرستاد و آیه را بر آنها تلاوت کرد. آنگاه گروهی پشیمان شده و گریه کردند و سخت ناراحت گشتند و آیه سوم نازل گردید: وَهُوَ الَّذِي يَقْبَلُ التَّوْبَةَ عَنْ عِبَادِهِ[۶]؛ پیامبر بار دیگر، به سراغ آنها فرستاد و آنها را بشارت داد که توبه خالصانه آنان مقبول درگاه خداست[۷].[۸]
معناشناسی مودت
"مودت" از ماده "ودّ" (به ضمّ و فتح واو) به معنای دوست داشتن چیزی، همراه با تمنّی (آرزوی) تحقّق آن است[۹]. مودّت، ضد عداوت، از یاران عقل و از جمله ارزش‌هاست: الْمَوَدَّةُ وَ ضِدَّهَا الْعَدَاوَةَ[۱۰] و در اصطلاح، محبتی است که در عواطف، گفتار و رفتار انسان تأثیرگذار است[۱۱].
مودت در قرآن
ریشه مودت و مشتقات آن ۲۹ بار در قرآن به کار رفته است. یکی از اسمای حسنای الهی ودود است: إِنَّ رَبِّي رَحِيمٌ وَدُودٌ[۱۲]، وَهُوَ الْغَفُورُ الْوَدُودُ[۱۳]. ودود یا فعول به معنی مفعول است یعنی خداوند در دل‌های اولیای خویش محبوب است و یا فعول به معنی فاعل است، یعنی خدا بندگان صالح خویش را دوست دارد و از آنان راضی است[۱۴].
در اصطلاح قرآن، دو نوع مودت داریم: یک مودت تکوینی و خدادادی و دیگری مودت تشریعی. مودت تکوینی دو مصداق دارد:
- خدا بین زن و شوهر مودت قرار داده است: وَمِنْ آيَاتِهِ أَنْ خَلَقَ لَكُمْ مِنْ أَنْفُسِكُمْ أَزْوَاجًا لِتَسْكُنُوا إِلَيْهَا وَجَعَلَ بَيْنَكُمْ مَوَدَّةً وَرَحْمَةً إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَاتٍ لِقَوْمٍ يَتَفَكَّرُونَ[۱۵].
- مودتی هم بین مؤمنان قرار داده است: إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ سَيَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمَنُ وُدًّا[۱۶].
اما مودت تشریعی این است که بر مؤمنان واجب نموده که نسبت به خویشان پیامبر اکرم محبت داشته باشند و این محبت و مودت را به عنوان اجر رسالت قرار داده است[۱۷].
مراد از الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى
درباره این که مقصود از إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى در آیه شریفه چیست، آراء و اقوال مختلفی مطرح شده است مانند: درخواست یاری و ترک دشمنی از قریش؛ درخواست یاری از انصار؛ تبلیغ و هدایت به مقتضای رابطه خویشاوندی؛ حسن معاشرت با خویشاوندان (صله ارحام) و مودت طاعات و تقرب به خداوند. اما معنای مورد تایید شیعه این است که مراد مودت خاندان پیامبر (ص) است.
آیه الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى خطاب به مؤمنان است؛ زیرا در ابتدای آیه فرموده است: ذَلِكَ الَّذِي يُبَشِّرُ اللَّهُ عِبَادَهُ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ[۱۸]؛ سپس فرموده است: قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى وَمَنْ يَقْتَرِفْ حَسَنَةً نَزِدْ لَهُ فِيهَا حُسْنًا إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ شَكُورٌ[۱۹].
قول آخر طرفداران زیادی از اهل سنت[۲۰] و شیعه[۲۱] دارد[۲۲]
دلالت آیه
نخست: دلالت بر وجوب مودت اهل بیت (ع)
این آیه نشان مىدهد دوست داشتن اهل بیت (ع) واجب بوده و خداوند متعال آن را اجر رسالت قرار داده است. اینکه دوست داشتن اهل بیت (ع) به عنوان پاداش رسالت پیامبر (ص) قرار داده شده است، بدین معناست که محبت اهل بیت (ع) در اهمیت، شأن و منزلت، با اصل رسالت برابری مى‌کند؛ زیرا اجر عمل باید در ارزش با اصل عمل معادل باشد و گرنه اجری ناعادلانه خواهد بود و از ساحت خدای متعال به دور است که برای مهمترین رخداد هستی، یعنی رسالت پیامبر اعظم (ص) اجر و پاداشی ناعادلانه قرار دهد.
دوم: دلالت بر وجوب اطاعت اهل بیت (ع)
مقصود آیه، تنها مجرد محبت و مودت نیست؛ بلکه خداوند متعال به مودتی امر نموده که دنبال آن انقیاد و اطاعت و فرمانبرداری باشد و این مطلب را از چند طریق می‌توان اثبات نمود:
- از طریق لفظ «مودت»؛ زیرا مطابق رأی برخی از متخصصین لغت، مودت عبارت است از محبتی که همراه با اطاعت باشد.
- از طریق مراجعه به آیات دیگر؛ زیرا خداوند متعال می‌فرماید: قُلْ إِنْ كُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُونِي يُحْبِبْكُمُ اللَّهُ[۲۳].
مقصود از متابعت در این آیه، همان اطاعت و فرمانبرداری است؛ زیرا خداوند در جایی دیگر می‌فرماید: وَإِنَّ رَبَّكُمُ الرَّحْمَنُ فَاتَّبِعُونِي وَأَطِيعُوا أَمْرِي[۲۴]. در این آیه، اطاعت عطف تفسیری بر متابعت شده است[۲۵].
به عبارتی دیگر: مهمترین الزامی که مودت ذوی‌القربی برای مردم دارد، اطاعت از آنان است؛ زیرا مودّت، واسطه‌ای میان معرفت و اطاعت است. نمی‌توان ادعای مودت قربی را داشت و از آنها تبعیت نکرد و یا با آنها درگیر شد. بر این پایه، وجود مبارک رسول خدا (ص) اجر رسالت خویش را به دستور خداوند، مودّت به قربی قرار داد:قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى[۲۶].
سوم: دلالت بر افضلیت اهل بیت (ع)
از آیه مورد بحث استفاده می‌شود که اهل بیت عصمت و طهارت(ع) کسانی هستند که محبتشان به طور مطلق واجب است و هر کس که چنین باشد، محبوب‌ترین افراد نزد خداوند و رسول خواهد بود و در نتیجه، او افضل افراد امت است[۲۷].
چهارم: دلالت بر عصمت اهل بیت (ع)
در این آیه، امر به محبت به صورت مطلق شده و محبت، مستلزم اطاعت است، پس در حقیقت، پیامبر(ص) به اطاعت مطلق از اهل بیت خود امر نموده است و از آنجا که اطاعت مطلق تنها باید از معصوم باشد، در نتیجه مقصود از ذوی القربی در آیه، اهل بیت عصمت و طهارت‌اند و اگر آنها از جمله امام حسین(ع) معصوم‌اند، پس مرجع دینی مردم بعد از رسول خدا(ص) می‌باشند[۲۸].
ثمرات مودت نسبت به خاندان پیامبر (ص)
مهرورزی نسبت به خاندان پیامبر (ص) و مودّت اهل بیت (ع) برای امّتی که چنین برخورد حق شنا‌‌سا‌‌‌نه‌ای نسبت به صاحب دعوت محمّدی دارند[۲۹]، ثمراتی دارد مانند:
- تشکّر از زحمات پیامبر (ص) در ادای رسالت الهی و هدایت مردم به دین خدا؛
- عامل گرایش به خوبی‌ها و فضیلت‌ها از طریق الگوهای کمال است؛ اهل بیت، پیوسته به این آیه استناد می‌کردند تا امّت را نسبت به ادای حق آنان یادآوری کنند.
- پیامبر (ص) فرموده است: "فرزندان خود را با محبت خاندان من تربیت کنید"[۳۰]. این مودّت، مایۀ نجات انسان در آخرت و نشانۀ پاکی مولد و رحمت و لطف الهی به دوستداران این خاندان است[۳۱].
نتیجه گیری
در نتیجه بزرگترین ابراز مودّت نسبت به این خاندان، پذیرش رهبری و امامت آنان و مقدم داشتن ایشان بر دیگران و حجّت شمردن قول و فعل آنان است و وقتی مودّت، واجب الهی باشد، اطاعت نیز تکلیف الهی است و شایستگی و برتری همه جانبۀ آنان معیار لزوم این اطاعت است.
پس آیۀ مودت، از پشتوانه‌ها و دلایل امامت ائمه (ع) محسوب می‌شود، چون مودّت، تنها محبت قلبی نیست، بلکه فرمانبرداری محبّانه و اطاعت مطلق از مقام ولایت آنان است و تنها امر تشریفاتی و اخلاقی نیست، بلکه فریضۀ الهی است[۳۲].
جستارهای وابسته
پرسش‌های وابسته
- شأن نزول آیه مودت چیست؟ (پرسش)
- مودت به چه معناست و چه تفاوتی با محبت دارد؟ (پرسش)
- مودّت ذوی‌القربی چه الزاماتی برای مردم دارد؟ (پرسش)
- ذوی‌القربی چه کسانی هستند؟ (پرسش)
- تفسیر آیه مودت چیست؟ (پرسش)
- فواید مودت به اهل بیت چیست؟ (پرسش)
- مراد از واژه مودت در آیه مودت چیست؟ (پرسش)
- آیه مودت چگونه نصب الهی امام را اثبات می‌کند؟ (پرسش)
- آیا معنای المودة فی القربی در آیه مودت درخواست یاری و ترک دشمنی از قریش است؟ (پرسش)
- آیا معنای المودة فی القربی در آیه مودت درخواست یاری از انصار است؟ (پرسش)
- آیا معنای المودة فی القربی در آیه مودت تبلیغ و هدایت بخاطر رابطه خویشاوندی است؟ (پرسش)
- آیا معنای المودة فی القربی در آیه مودت صله ارحام است؟ (پرسش)
- آیا معنای المودة فی القربی در آیه مودت تقرب بر خداوند است؟ (پرسش)
- آیا معنای المودة فی القربی در آیه مودت دوستی خاندان پیامبر است؟ (پرسش)
- آیا در منابع اهل سنت روایاتی وجود دارد که آیه مودت را مربوط به اهل بیت خاص پیامبر بداند؟ (پرسش)
- آیا در منابع شیعه روایاتی وجود دارد که آیه مودت را مربوط به اهل بیت خاص پیامبر بداند؟ (پرسش)
- چگونه اهل بیت مصداق آیه مودت هستند در حالی که سوره شوری مکی است و در زمان نزول امام علی و فاطمه زهرا ازدواج نکرده بودند؟ (پرسش)
- اگر آیه مودت شامل اهل بیت پیامبر است چرا به جای المودة فی القربی جمله المودة لذوی القربی به کار نرفته است؟ (پرسش)
- با توجه به آیه مودت آیا وجوب محبت بر افضلیت امام علی بر دیگر صحابه پیامبر دلالت می‌کند؟ (پرسش)
- بر اساس آیه مودت وجوب محبت چگونه بر امامت امام علی دلالت می‌کند؟ (پرسش)
- اگر مودت ذوی القربی در آیه مودت بر امامت اهل بیت دلالت می‌کند چرا حضرت فاطمه امام نیست؟ (پرسش)
- بر اساس آیه مودت چگونه وجوب محبت بر امامت اهل بیت دلالت می‌کند؟ (پرسش)
منابع
پانویس
- ↑ «بگو: من هیچ پاداشى از شما برای رسالتم درخواست نمى‌‌کنم جز دوست داشتن نزدیکانم اهل بیتم» سوره شوری، آیه ۲۳.
- ↑ «این همان است که خداوند (آن را) به بندگانی از خویش که ایمان آورده و کارهای شایسته کرده‌اند مژده می‌دهد بگو: برای این (رسالت) از شما مزدی نمی‌خواهم جز دوستداری خویشاوندان (خود) را و هر کس کاری نیک انجام دهد برای او در آن پاداشی نیک بیفزاییم که خداوند آمرزنده‌ای سپاس‌پذیر است» سوره شوری، آیه ۲۳.
- ↑ ر.ک: تفسیر آیة المودة، ص۲۵؛ روح المعانی، ج۲۵، ص۳۰؛ المیزان، ج۱۸، ص ۴۳.
- ↑ ر.ک: فرهنگ شیعه، ص ۵۱.
- ↑ «یا می‌گویند: (پیامبر) بر خداوند دروغی بسته است» سوره شوری، آیه ۲۴.
- ↑ «و اوست که توبه را از بندگانش می‌پذیرد» سوره شوری، آیه ۲۵.
- ↑ مجمع البیان، ج۹، ص۴۴؛ تفسیر نمونه، ج۲۰، ص۴۰۳.
- ↑ ر.ک: سرمدی، محمود، مقاله «آیه مودت»، دانشنامه معاصر قرآن کریم؛ فرهنگ شیعه، ص ۵۱.
- ↑ ر.ک: مفردات راغب، ص۸۶۰. ودد: محبة الشئ و تمنی کونه و یستعمل فی کل واحد من المعنیین علی ان المتمنی یتضمن معنی الودة، لأن المتمنی هو تشهی حصول ما توده؛ تفسیر أبوالسعود، ج۱، ص۱۶۹.
- ↑ المحاسن، ج۱، ص۱۹۷. عَنْ سَمَاعَةَ بْنِ مِهْرَانَ قَالَ: كُنْتُ عِنْدَ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ (ع) وَ عِنْدَهُ عِدَّةٌ مِنْ مَوَالِيهِ فَجَرَى ذِكْرُ الْعَقْلِ وَ الْجَهْلِ... وَ الْمَوَدَّةُ وَ ضِدَّهَا الْعَدَاوَةَ.
- ↑ مقامی، مهدی، ولایت و امامت در قرآن، ص۱۰۲.
- ↑ «بی‌گمان پروردگار من بخشاینده‌ای دوستدار است» سوره هود، آیه ۹۰.
- ↑ «و او آمرزگار دوستدار است» سوره بروج، آیه ۱۴.
- ↑ مجمع البحرین، ج۳، ص۱۵۹.
- ↑ «و از نشانه‌های او این است که از خودتان همسرانی برایتان آفرید تا کنار آنان آرامش یابید و میان شما دلبستگی پایدار و مهر پدید آورد؛ بی‌گمان در این، نشانه‌هایی است برای گروهی که می‌اندیشند» سوره روم، آیه ۲۱.
- ↑ «به زودی (خداوند) بخشنده برای آنان که ایمان آورده و کارهای شایسته کرده‌اند، (در دل‌ها) مهری خواهد نهاد» سوره مریم، آیه ۹۶.
- ↑ سرمدی، محمود، مقاله «آیه مودت»، دانشنامه معاصر قرآن کریم.
- ↑ «این همان است که خداوند (آن را) به بندگانی از خویش که ایمان آورده و کارهای شایسته کرده‌اند مژده می‌دهد» سوره شوری، آیه ۲۳.
- ↑ «بگو: برای این (رسالت) از شما مزدی نمی‌خواهم جز دوستداری خویشاوندان (خود) را و هر کس کاری نیک انجام دهد برای او در آن پاداشی نیک بیفزاییم که خداوند آمرزنده‌ای سپاس‌پذیر است» سوره شوری، آیه ۲۳.
- ↑ دیوان الامام الشافعی، ص۵۶؛ بحوث فی الملل و النحل، ج۳، ص۲۴۳؛ الکشاف، ج۴، ص۲۱۹ ـ ۲۲۱؛ مفاتیح الغیب، ج۲۸، ص۱۶۴- ۱۶۶؛ الصواعق المحرقة، ص۲۱۱- ۲۱۲؛ ینابیع المودة، ص۶و ... .
- ↑ چنان که شیخ طوسی، پس از نقل آن گفته است: «این قول، مختار ما و اصحاب ماست»، التبیان، ج۹، ص۱۵۹.
- ↑ ربانی گلپایگانی، علی، امامت اهل بیت، ص ۹۹-۱۱۳؛ فرهنگ شیعه، ص۵۲ ـ ۵۴؛ سرمدی، محمود، مقاله «آیه مودت»، دانشنامه معاصر قرآن کریم.
- ↑ «بگو اگر خداوند را دوست می‌دارید از من پیروی کنید تا خداوند شما را دوست بدارد و گناهانتان را بیامرزد و خداوند آمرزنده‌ای بخشاینده است» سوره آل عمران، آیه ۳۱.
- ↑ «و پروردگار شما (خداوند) بخشنده است پس، از من پیروی و از دستور من فرمانبرداری کنید» سوره طه، آیه ۹۰.
- ↑ رضوانی، علی اصغر، دانشنامه علمی کلمات امام حسین، ج۱، ص ۲۶۲.
- ↑ مقامی، مهدی، ولایت و امامت در قرآن، ص۱۰۳-۱۰۴.
- ↑ رضوانی، علی اصغر، دانشنامه علمی کلمات امام حسین، ج۱، ص ۲۶۳.
- ↑ رضوانی، علی اصغر، دانشنامه علمی کلمات امام حسین، ج۱، ص ۲۶۴.
- ↑ ر.ک: نفحات الأزهار، ج ۲۰ ص ۱۵۵.
- ↑ «أَدِّبُوا أَوْلَادَكُم عَلَى حُبِّي وَ حُبَّ أَهْلِ بَيْتِي وَ الْقُرْآنِ»؛ ر. ک: اهل البیت فی الکتاب و السنّه، ص ۴۱۳؛ مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج ۲۳، ص ۲۲۸.
- ↑ ر.ک: محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۳۸.
- ↑ ر.ک: محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۳۸.
