آب در معارف و سیره رضوی

متن این جستار آزمایشی و غیرنهایی است. برای اطلاع از اهداف و چشم انداز این دانشنامه به صفحه آشنایی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت مراجعه کنید.

این مدخل مرتبط با مباحث پیرامون آب است. "آب" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

آب در قرآن | آب در حدیث | آب در کلام اسلامی | آب در تاریخ اسلامی | آب در معارف و سیره حسینی

در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل آب (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

ماده‌ای مرکب از هیدروژن (hydrogen) و اکسیژن ((Oxygen با فرمول (H۲O) هر مولکول آب دارای دو اتم هیدروژن و یک اتم اکسیژن است. برابر عربی آب، واژه “ماء” است که ۶۳ بار در قرآن آمده است. این آیات اشاره دارند که آب، نعمت، رحمت و برکت الهی است؛ زندگی همه جانداران به آب وابسته و عرش خدا روی آب است. قرآن در آیه‌های گوناگون چرخه طبیعی آب را ترسیم کرده است. بر پایه آموزه‌های قرآنی، با تشکیل ابر، جابه‌جایی ابرها با باد، فرو ریختن آب از ابر، انبارش آب در منابع طبیعی زیر زمین و جریان یافتن آب‌های انبار شده در سطح زمین، چرخه طبیعی آب شکل می‌گیرد، قرآن در آیه‌های بسیاری بر نقش آب در باروری زمین، و رویش محصولات کشاورزی، میوه، گیاهان متنوع، درختان تنومند و جنگل‌ها و مراتع، تأمین غذای انسان و حیوان و طهارت و بهداشت جسمی و روانی انسان‌ها تأکید کرده است.

آیه‌هایی در قرآن، از تأثیر ایمان، تقوا و استغفار بر فراوانی آب خبر می‌دهند. در آیه ﴿وَأَلَّوِ اسْتَقَامُوا عَلَى الطَّرِيقَةِ لَأَسْقَيْنَاهُم مَّاء غَدَقًا﴾، پایداری بر ایمان، عامل بهره‌مندی از آب فراوان معرفی شده است. آیه‌های ﴿يُرْسِلِ السَّمَاءَ عَلَيْكُمْ مِدْرَارًا * وَيُمْدِدْكُمْ بِأَمْوَالٍ وَبَنِينَ وَيَجْعَلْ لَكُمْ جَنَّاتٍ وَيَجْعَلْ لَكُمْ أَنْهَارًا﴾، نیز به تأثیر استغفار بر فراوانی آب دلالت دارد. چندین آیه، از عذاب اقوام ستمگر و لجوج گذشته با آب خبر می‌دهد. یکی از این اقوام، قوم نوح(ع) است. خدای متعال در آیه‌های متعددی ابعاد گوناگون مربوط به این قضیه مهم تاریخی را بیان کرده است. برخی آیات در قرآن، از امتحان بندگان با آب خبر داده‌اند. از جمله در داستان ناقه حضرت صالح(ع)، تقسیم آب میان مردم و ناقه صالح، وسیله امتحان مردم معرفی شده است. برخی آیه‌ها از وجود آب‌های همیشه جاری، پاکیزه و شادی‌آفرین، در آخرت، به صورت چشمه‌ها، نهرها و... خبر داده‌اند. از سوی دیگر، آب یکی از نوشیدنی‌های اهل دوزخ نیز شمرده شده است. اما این آب، گاه جوشان (حمیم) وصف شده که هنگام تشنگی اهل جهنم، به آنها نوشانده می‌شود و درون بدنشان را پاره‌پاره می‌کند، گاه نیز به فلز گداخته‌ای تشبیه شده که اگر ظالمان در جهنم آب بطلبند، آبی چون فلز گداخته به آنان داده می‌شود که صورت‌هایشان را بریان خواهد کرد. از لطایف آموزه‌های آیه‌های الهی آن است که ضمن اشاره دقیق به مسائل علمی مربوط به آب، بر اهداف هدایتی و تربیتی آن هم تأکید کرده است. اثبات آفریدگار هستی، اثبات وحی، استدلال بر عظمت، قدرت، رحمت و گستردگی علم خدا، اثبات معاد، توجه دادن انسان به نقش حیات‌بخش آب در زندگی از جمله این اهداف است.

امام رضا(ع) درباره نعمت بودن آب و وابسته بودن زندگی همه موجودات زنده به آب، سخن گفته است که همه اینها از جایگاه مهم آب و نقش حیاتی آن در زندگی خبر می‌دهد. همچنین درباره انواع آب‌ها و تأثیر آنها در بهداشت و درمان و بعضی از احکام فقهی آب‌ها و آداب نوشیدن آب، مطالبی در سخنان امام رضا(ع) وجود دارد. نقش آب در آفرینش و تداوم زندگی: هنگامی که از امام رضا(ع) درباره طعم آب سؤال شد فرمود: «الْمَاء طَعْمُ‏ الْحَيَاةِ»؛ “طعم آب، طعم زندگی است”. این تعبیر از امام صادق(ع) نیز نقل شده است. آن حضرت در ادامه فرمود: “در آغاز همه چیز، آب بود و عرش خدا نیز بر آب قرار داشت”. این سخن حضرت به آیه ۷ سوره هود اشاره دارد در آن آیه آمده است خدا آسمان و زمین را در شش روز آفرید، و عرش خدا بر آب قرار داشته است: ﴿وَهُوَ الَّذِي خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ فِي سِتَّةِ أَيَّامٍ وَكَانَ عَرْشُهُ عَلَى الْمَاءِ﴾. آن حضرت(ع) در حدیث دیگری در تفسیر این آیه فرمود: “خدا عرش، آب و ملائکه را پیش از آفرینش آسمان و زمین آفرید و فرشتگان برای اثبات وجود خدا به وجود خود و عرش و آب استدلال می‌کردند. سپس خدای متعال عرش خود را بر آب نهاد تا قدرت خود را به ملائکه نشان دهد و بدانند که خدا بر هر کاری تواناست”. تعدادی از مفسران در تفسیر آیه، عرش را کنایه از سیطره، حکومت و تدبیر الهی دانسته، چنین دریافته‌اند که پیش از آفرینش آسمان و زمین، هستی به آب منحصر بود و خدا بر آب‌ها سیطره و حکومت داشت و آن‌گاه آسمان، زمین و به طور کلی موجودات مادی را از آب خلق کرد. این تفسیر با روایت امام رضا(ع) و روایت‌هایی از امامان معصوم(ع) تأیید می‌شود. برخی مراد از عرش را همه موجودات عالم و مقصود از آب را که عرش از آن برآمده و با آن هستی یافته، نَفَس رحمانی دانسته‌اند که گاه از آن به حیات ساریه در موجودات تعبیر می‌شود. گروهی دیگر هم آب را کنایه از علم و دانش با زندگی دانسته‌اند. آب نعمت الهی: امام رضا(ع) به نقل از پدرانش از امام علی(ع) آب را مصداق نعمت در این آیه برشمرده است: ﴿ثُمَّ لَتُسْأَلُنَّ يَوْمَئِذٍ عَنِ النَّعِيمِ﴾ فرمود: منظور از نعمتی که در روز قیامت سؤال می‌شود، خرما و آب خنک است: «الرُّطَبُ وَ الْمَاءُ الْبَارِدُ».

انواع آب‌ها و آثار بهداشتی و درمانی آنها: امام رضا(ع) درباره انواع آب‌های مصرفی و آثار بهداشتی و درمانی آنها، مقدار و موارد مصرف آنها توصیه‌هایی دارد. آن حضرت(ع) به نقل از پدرانش از پیامبر(ص)، بهترین نوشیدنی دنیا و آخرت را آب معرفی کرده است: «سَيِّدُ شَرَابِ‏ الدُّنْيَا وَ الْآخِرَةِ الْمَاءُ» درباره تأثیر آب سالم بر سلامت انسان‌ها، به نقل از پدر بزرگوارش از امام سجاد(ع) انار و آب نیم‌گرم را مایه سلامت معرفی کرده است. در الرسالة الذهبیة منسوب به آن حضرت انواع آب‌ها و آثار بهداشتی هر یک چنین آمده است: آب چشمه‌ای که سبک، شفاف و زلال باشد، بهترین آب مصرفی است و برتر از آن چشمه‌ای است که سرچشمه آن به سمت شرق، یا غرب باشد. برترین، گواراترین و سالم‌ترین آب‌ها، آبی است که علاوه بر ویژگی‌های فوق از دل کوه‌های خاکی و ماسه‌ای بگذرد. شاید به این دلیل باشد که خاک یکی از بهترین تصفیه کننده‌های آب است. حضرت در ادامه می‌فرماید: نوشیدن این نوع آب‌ها موجب لینت شکم و برای مزاج‌های گرم نیز سودمند است، اما آب‌های شور و سنگین موجب یبوست شکم می‌شود و نیز آب‌هایی که از برف یا یخ یا تگرگ به دست می‌آید با بدن ناسازگار است و مصرف مداوم آن ضررهای زیادی به بدن انسان وارد می‌سازد. در ادامه آن حضرت آب‌های چاه را سبک، گوارا، صاف و زلال توصیف کرده و آن را در صورتی که زیاد در چاه نمانده باشد برای بدن سودمند معرفی کرده است. اما آب مرداب‌ها و آب‌هایی که در دره‌ها جمع شده باشد، به علت رکود و نیز تابش طولانی اشعه خورشید گرم و غلیظ‌اند و مصرف طولانی آنها موجب تشدید صفرا و بزرگی طحال می‌شود. این سخنان از اهمیت مصرف آب بهداشتی و سالم و تأثیر آن بر سلامت انسان حکایت دارد.

آن حضرت به تعادل در خوردن غذا و نوشیدن آب توصیه کرده است و در حدیثی دستور می‌دهد که کم آب بنوشید: «وَ أَقِلَ‏ مِنْ‏ شُرْبِ‏ الْمَاءِ...» شاید مراد حضرت همان تعادل در نوشیدن آب باشد و یا در شرایط زمانی و مکانی خاصی این دستور را فرموده است. امام رضا(ع) درباره موارد مصرف آب نیز توصیه‌هایی دارد. به فرموده آن حضرت نوشیدن آب سرد بعد از خوردن ماهی تازه باعث بروز فلج و سستی اندام است. نیز نوشیدن آب سرد پس از غذای گرم و بعد از خوردن شیرینی را موجب فاسدشدن دندان‌ها دانسته است. حضرت در توصیه دیگری فرمود: کسی که می‌خواهد به آزار شکم مبتلا نشود در بین طعام آب نیاشامد، زیرا آشامیدن آب میان غذا بدن را مرطوب و معده را ضعیف می‌گرداند، در نتیجه عروق خاصیت غذا را نمی‌گیرد؛ ریختن آب روی طعام، معده را دچار اختلال می‌کند. ایشان دستور دیگری درباره مصرف آب در مسافرت دارد و برای حفظ سلامت در سفر سفارش کرده است پیش از آن‌که از آب منزلگاهی بیاشامند آن را با آب منزل سابق مخلوط کنند بایسته است که مسافر مقداری از خاک شهر خود و سرزمینی را که در آن تربیت یافته بردارد و به هر شهری که وارد می‌شود خاک را در ظرف آب آشامیدنی خود بریزد و خوب آن را به هم آمیخته، به کناری بگذارد تا گل آن کاملاً رسوب کند و آب صاف را بیاشامد. این کار باعث می‌شود آب همانند آبی گردد که بدنش به آن عادت دارد. حضرت برای دفع بادهای سرد، ماساژ با آب گرم را سفارش کرده است. و نیز برای کم کردن درد فصد سفارش کرده که محل فصد با آب گرم ماساژ داده شود.

آب حیات: از دیرباز افرادی به آبِ حیات باور داشته‌اند و معتقد بوده‌اند در هستی آبی وجود دارد که اگر کسی از آن بنوشد جاودانه می‌شود. شاید این یکی از مهم‌ترین و کهن‌ترین باورهایی است که در بین بسیاری از مردم دنیا وجود داشته و دارد. دست‌کم در منابع اسلامی از سه فرد نام برده شده است که در پی آب حیات بودند: خضر(ع)، الیاس(ع) و ذوالقرنین که دو نفر نخست به آب حیات دست یافتند ولی ذوالقرنین به آن نرسید. طبق نقلی منسوب به امام رضا(ع) حضرت خضر به آب حیات دست یافته و تا زمان ظهور امام زمان(ع) زنده خواهد ماند. در منابع اسلامی در احادیث و تفسیر‌های مربوط به جریان ملاقات موسی(ع) با خضر(ع) که در آیات ۶۰-۶۶ سوره کهف گزارش شده است، مفسران به موضوع آب حیات پرداخته و با تفصیل از آن یاد کرده‌اند.

احکام فقهی آب‌ها: از امام رضا(ع) چند حدیث مهم و کلیدی در باب احکام فقهی آب‌ها نقل شده است. حدیث اول را محمد بن اسماعیل بن بزیع نقل کرده است: «كَتَبْتُ إِلَى رَجُلٍ أَسْأَلُهُ أَنْ يَسْأَلَ أَبَا الْحَسَنِ الرِّضَا(ع) فَقَالَ مَاءُ الْبِئْرِ وَاسِعٌ‏ لَا يُفْسِدُهُ‏ شَيْ‏ءٌ إِلَّا أَنْ يَتَغَيَّرَ رِيحُهُ أَوْ طَعْمُهُ فَيُنْزَحُ مِنْهُ حَتَّى يَذْهَبَ الرِّيحُ وَ يَطِيبَ طَعْمُهُ لِأَنَّ لَهُ مَادَّةً»؛ “به مردی نوشتم که از امام رضا(ع) درباره آب چاه سؤال کند؛ امام در پاسخ فرمود: آب چاه وسیع است؛ چیزی آن را فاسد نمی‌کند مگر بو یا طعمش تغییر کند که در این صورت از آب چاه به مقداری بیرون کشیده می‌شود تا آن بو برود و طعمش گوارا شود؛ زیرا آب چاه، منبعی جوشان دارد”.

این حدیث را کلینی در الکافی و شیخ طوسی در التهذیب و الاستبصار نقل کرده‌اند و فقیهان نیز از آغاز اجتهاد درباره سند و دلالت آن بحث کرده‌اند و برخی آن را “صحیح” دانسته‌اند که نشان از اعتماد به صحت روایت است. مشهور میان فقیهان متقدم آن است که آب چاه حکم آب قلیل را دارد و به محض محض تماس با نجاسات، متنجس می‌شود و راه پاک شدنش نَزْح است، یعنی تعداد دلوهای معینی از آب چاه را کشیده، بیرون بریزند، مقدار نزح به تفاوت نجاسات متفاوت می‌شود. در کتاب‌های فقهی یک باب با عنوان “مَنزوحات بئر” به توضیح و تفصیل آن اختصاص یافته است. بعضی از این فقیهان، مکاتبه بودن حدیث و بعضی دیگر معارض داشتن آن را دلیل عمل نکردن به حدیث ذکر کرده‌اند و بعضی نیز حدیث را توجیه کرده و در دلالت آن بر مدعا خدشه وارد ساخته‌اند.

اما فقیهان از علامه حلی تاکنون به حدیث امام رضا(ع) عمل کرده‌اند و بر این نظرند که حدیث دلالت دارد که آب چاه همانند آب کر است و با تماس با نجاسات، متنجس نمی‌شود، مگر رنگ، بو یا طعم آن عوض شود. محقق حلی و نیز علامه حلی در کتاب‌های مختلفش و همچنین فخرالمحققین، شهید ثانی، محقق اردبیلی، صاحب جواهر، شیخ انصاری، امام خمینی و خویی، با استناد به این روایت آب چاه را همانند آب جاری و کر تلقی کرده‌اند. شهید ثانی این حدیث را قوی‌ترین دلیل این نظریه شمرده است و گفته است که در حدیث علت نجس نشدن آب چاه، جوشش آب ذکر شده و در اصول ثابت شده است که علت منصوصه به موارد مشابه سرایت می‌کند. لذا می‌توان نتیجه گرفت هر آبی که جوشش دارد همین حکم را دارد و به محض ملاقات با نجس، نجس نمی‌شود. به عقیده ایشان، این حدیث می‌تواند دلیل قول مشهور فقیهان بر نجس نشدن آب جاری کمتر از کر باشد. صاحب جواهر معتقد است که با توجه به تأکیدهای متعددی که در حدیث وجود دارد، هیچ مناقشه‌ای در دلالت حدیث نمی‌توان کرد. شیخ انصاری در تعلیل ذیل حدیث دو احتمال آورده است: یکی آن‌که جمله «لِأَنَّ لَهُ مَادَّةً» دلیل عدم تنجس آب چاه است و اثبات می‌کند که نجس نشدنش به صرف ملاقات نجس به سبب داشتن جوشش است. دیگر اینکه این جمله دلیل پاک شدن، بعد از برطرف شدن تغییر است و اثبات می‌کند که پاک شدن آب به دلیل همان جوشش است.

مسأله دیگری که در احکام فقهی آب‌ها مطرح است، مسأله آب حمام است. در این مسأله دو حدیث از امام رضا(ع) نقل شده است. حدیث اول را عوالی اللئالی از امام رضا(ع) نقل کرده است که فرمود: «مَاءُ الْحَمَّامِ‏ لَا يَنْخَبِثُ‏». حدیث دیگر از فقه الرضا(ع) منسوب به آن حضرت نقل شده است: «مَاءُ الْحَمَّامِ‏ سَبِيلُهُ‏ سَبِيلُ‏ الْمَاءِ الْجَارِي إِذَا كَانَتْ لَهُ مَادَّةٌ»؛ “آب حمام اگر منبعی دارد در حکم آب روان است”. اگرچه فتوای مشهور فقیهان مطابق با دو حدیث فوق است، لیکن هیچ کدام از فقیهان به صراحت به حدیث اول استناد نکرده‌اند، اما برخی از فقیهان به حدیث فقه الرضا(ع) به عنوان مؤید توجه کرده‌اند. در فقه الرضا(ع) چند حکم فقهی دیگر در مورد آب‌ها ذکر شده است. از جمله آن‌که آب جاری با تماس با نجس، متنجس نمی‌شود، آب باران و آب راکد در صورتی که به مقدار کر باشند، پاک و پاک کننده هستند و با تماس با نجس، متنجس نمی‌شوند، مگر آنکه او صاف سه‌گانه آنها تغییر پیدا کند و آب قلیل با تماس با نجس متنجس می‌شود. فتوای مشهور میان فقیهان درباره آب جاری و آب راکد کر و کمتر از کر، مطابق با احکامی است که در فقه الرضا(ع) آمده است..

جستارهای وابسته

منابع

• برجی، یعقوب علی، مقاله «آب»، دانشنامه امام رضا

پانویس