آبار علی
آبار علی (ع) به معناى چاه‌هاى على (ع). منطقه‌اى در حاشیۀ مدینه در محدودۀ مسجد شجره که داراى چاه‌هایى بوده که على (ع) براى استفادۀ زائران خانۀ خدا حفر کرده بود. به آن "آبیار على" هم گفته مى‌شود[۱].
مقدمه
حضرت على (ع) در دوران غربت و انزوا از صحنۀ سیاسى پس از وفات پیامبر، بخشى از اوقات خود را به کار در باغ و مزرعه و حفر چاه و چشمه و آباد سازى زمین مى‌گذراند و آب آن چاه‌ها و چشمه‌ها را وقف فقرا مى‌کرد.[۲] وقفنامه‌هاى حضرت براى صدقه قرار دادن آن چشمه‌ها و چاه‌هاى احداث شده در کتب تاریخ ثبت است. وى در منطقۀ ینبع نیز چاهى کند و چون به آب رسید، فورى وقفنامه‌اى نوشت و آن را صدقه براى زائران و فقیران قرار داد. در کامل مبرّد، موارد فراوانى از چاه‌ها و چشمه‌هاى احداث شده و موقوفات و صدقات على بن ابى طالب (ع)، را در مدینه، ینبع و جاهاى دیگر آورده که همه نشانگر تلاش اقتصادى و سازندۀ حضرت امیر از یک‌سو و بعد رسیدگى به محرومین از طریق موقوفات و صدقات از سوى دیگر است.[۳].[۴]
نام دیگر مسجد شجره است. آبار یا ابیار، اسم جمع «بئر» یعنی چاه است. از آن جهت مردم در سال‌های متمادی آن را «ابیار علی(ع)» گفته‌اند که حضرت علی(ع) برای آبیاری نخلستان‌ها، چاه‌های فراوانی در این منطقه حفر کرده بود. فیروزآبادی که در قرن هشتم آن را توصیف کرده می‌گوید: این مسجد جز به نام «ابیار علی(ع)» شناخته نیست[۵].[۶]
منابع
پانویس
- ↑ موسوعة الامام على بن ابى طالب، ج ۹ ص ۳۷۹.
- ↑ تاريخ المدينة المنوره، ابن شبّه، ج ۱ ص ۲۲۰
- ↑ موسوعة الامام على بن ابى طالب، ج ۹ ص ۳۷۹
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۲۱.
- ↑ المغانم المطابه، فیروزآبادی، ص۸۲؛ رسالة فی وصف المدینه، علی بن موسی ص۸-۱۶.
- ↑ تونه‌ای، مجتبی، فرهنگنامه حج، ص ۴۳.