خاتم‌بخشی
مقدمه
«انفاق انگشتر» در حال نماز به فقیر که از سوی امام علی (ع) انجام گرفت، نزول آیه ولایت را درپی داشت: ﴿إِنَّمَا وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَرَسُولُهُ وَالَّذِينَ آمَنُواْ الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلاةَ وَيُؤْتُونَ الزَّكَاةَ وَهُمْ رَاكِعُونَ﴾[۱]. روز ۲۴ ذی‌حجّه، فقیری به مسجد پیامبر آمده، تقاضای کمک کرد. کسی کمک نکرد. علی (ع) که در حال نماز بود، به او اشاره کرد، وی جلو آمد و انگشتر را از دست امیر المؤمنین بیرون آورد.
آیه‌ای که در این مورد نازل شد، پس از خدا و رسول، کسی را ولیّ و سرپرست مؤمنان معرفی کرد که نماز می‌خواند و در حال رکوع، زکات و صدقه می‌دهد[۲]. مصداق این آیه کسی جز علی (ع) نبود. راویان متعدد این داستان، نزول آیۀ ولایت را در شأن انفاق حضرت علی (ع) ذکر کرده‌اند. نزول آیه و ستایش از این انفاق، نه به خاطر گرانی قیمت انگشتر، بلکه به خاطر اخلاص آن حضرت در انفاق بود. این حادثه علاوه بر آنکه فضیلت مهمّی از فضایل علی (ع) را بیان کرده، سبب نزول یکی از روشن‌ترین آیات مربوط به امامت و ولایت شد که پیوسته به آن استشهاد شده است[۳].
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ سوره مائده، آیه ۵۵.
- ↑ الغدیر، ج ۲ ص۵۲
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۲۳۹.