بحث:آیه اولی الامر در حدیث

روایات سبب نزول

سبب نزول از منظر شیعه امامیه

مفسران امامیه به اتفاق آرا، نزول آیه شریفه را درباره امامان اهل بیت(ع) دانسته و در این باره، روایاتی از رسول خدا(ص) و امامان اهل بیت(ع) نقل کرده‌اند. کثرت و قوت سند این روایات به گونه‌ای است که برخی مفسران، روایات یادشده را متواتر دانسته‌اند. این روایات به چند دسته تقسیم می‌شود: در شماری از روایات، نزول آیه درباره نخستین فرد از اولی الأمر، یعنی امام علی بن ابی‌طالب(ع) دانسته شده است. در شمار دیگری، از علی(ع) و سبطین(ع) به عنوان مصادیق اولی الأمر یاد شده است و در دسته دیگری از روایات، از تمام امامان معصوم به عنوان مصادیق اولی الأمر سخن به میان آمده است. مفسران امامیه مانند: قمی، فرات کوفی، عیاشی، طبرسی، ابوالفتوح رازی، بحرانی، حویزی، مشهدی قمی، فیض کاشانی، استرآبادی، شبر و... هر کدام، روایات فراوانی از پیامبر(ص) و امامان اهل بیت(ع) نقل کرده‌اند که نشان می‌دهد آیه درباره امامان عترت نازل شده، اما واقعه‌ای ذکر نکرده‌اند که سبب نزول آیه باشد.

شماری از مفسران شیعه و برخی مفسران و دیگر عالمان اهل سنت درباره آیه، واقعه‌ای نیز بیان کرده‌اند که آن واقعه، سبب نزول آیه بوده است. آنان از مجاهد نقل کرده‌اند که وی نزول آیه را در غزوه تبوک دانسته و گفته است: «إِنَّمَا نَزَلَتْ فِي أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ(ع) حِينَ خَلَّفَهُ رَسُولُ اللَّهِ(ص) بِالْمَدِينَةِ فَقَالَ يَا رَسُولَ اللَّهِ أَ تُخَلِّفُنِي بَيْنَ النِّسَاءِ وَ الصِّبْيَانِ؟ فَقَالَ يَا عَلِيُّ أَ مَا تَرْضَى أَنْ تَكُونَ مِنِّي بِمَنْزِلَةِ هَارُونَ مِنْ مُوسَى حِينَ قَالَ لَهُ اخْلُفْنِي فِي قَوْمِي وَ أَصْلِحْ فَقَالَ بَلَى وَ اللَّهِ وَ أُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ قَالَ عَلِيُّ بْنُ أَبِي طَالِبٍ(ع) وَلَّاهُ اللَّهُ أَمْرَ الْأُمَّةِ بَعْدَ مُحَمَّدٍ حِينَ خَلَّفَهُ رَسُولُ اللَّهِ(ص) بِالْمَدِينَةِ فَأَمَرَ اللَّهُ الْعِبَادَ بِطَاعَتِهِ وَ تَرْكِ خِلَافِهِ‌». آیه درباره امیرالمؤمنین علی(ع) نازل شده است. هنگامی که رسول خدا(ص) آن حضرت را در مدینه جانشین خود نمود. امیرالمؤمنین(ع) به پیامبر فرمود: ای رسول خدا آیا مرا جانشین قرار می‌دهید بر زنان و کودکان؟! پیامبر(ص) فرمود: ای علی آیا خشنود نیستی از اینکه نسبت به من همانند هارون نسبت به موسی(ع) باشی، هنگامی که به هارون فرمود: «در میان قومم جانشینم باش و به اصلاح بپرداز».

امیرالمؤمنین(ع) پاسخ داد: آری به خدا سوگند. مجاهد می‌افزاید: مقصود از أُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ علی بن ابی طالب(ع) است. خداوند در زمان حیات پیامبر(ص) برای پس از رسول خدا(ص) او را ولیّ و پیشوای امت قرار داد و جانشین ساختن او توسط رسول خدا(ص) در مدینه و دستور دادن به مردم به پیروی از او و تخلف نکردن از دستورهای او، برای همین مقصود بود. با توجه به سبب نزول آیه درباره علی(ع) در جریان جنگ تبوک و ماندن علی(ع) به جای پیامبر در مدینه و سخن پیامبر(ص) درباره علی که: «أَنْتَ مِنِّي بِمَنْزِلَةِ هَارُونَ مِنْ مُوسَى إِلَّا أَنَّهُ لَا نَبِيَّ بَعْدِي» شاید چنین تصور شود که آیه درباره امیرالمؤمنین(ع) نازل شده و شمول آن نسبت به دیگر امامان عترت از باب جری و تطبیق است؛ اما وقتی به روایات پیامبر(ص) و اهل بیت(ع) نگاه می‌کنیم می‌بینیم در اکثر قریب به اتفاق روایات، به صراحت سخن از نزول آیه درباره همه امامان اهل بیت(ع) است. تعبیرهایی مانند سخن امام باقر(ع): «فَأُولِي الْأَمْرِ فِي هَذِهِ الْآيَةِ هُمْ آلُ مُحَمَّدٍ(ص)»؛

و سخن دیگر ایشان: «إِيَّانَا عَنَى خَاصَّةً- أَمَرَ جَمِيعَ الْمُؤْمِنِينَ إِلَى يَوْمِ الْقِيَامَةِ بِطَاعَتِنَا»؛ و سخن امام صادق(ع) ذیل آیه: «قَالَ الْأَئِمَّةُ مِنْ وُلْدِ عَلِيٍ وَ فَاطِمَةَ إِلَى أَنْ تَقُومَ السَّاعَةُ»؛ یا روایت جابر بن عبدالله انصاری از رسول خدا(ص) که حضرت پس از نزول آیه، از همه امامان عترت به عنوان مصداق اولی الأمر نام برده‌اند و سخن امام علی بن موسی الرضا(ع) که از تک تک امامان به عنوان مصداق اولی الأمر یاد کرده‌اند. روایات فوق و روایات دیگری از این دست، به صراحت نشان می‌دهد آیه درباره همه امامان اهل بیت(ع) نازل شده و نام بردن از امیرالمؤمنین(ع) به عنوان سبب نزول آیه در برخی روایات، از باب ذکر اتم مصادیق و نخستین مصداق اولی الأمر است، نه از باب اختصاص نزول آیه به آن حضرت..

نمونه‌هایی از روایات پیامبر(ص) و اهل بیت(ع)

رسول خدا(ص)

۱. جمعی از محدثان و مفسران امامیه از جابر بن عبدالله انصاری نقل کرده‌اند که وی پس از نزول آیه، از رسول خدا(ص) تقاضا کرده مصادیق «اولی الأمر» را که خداوند اطاعت آنان را در کنار اطاعتِ پیامبر(ص) بر مؤمنان واجب کرده، معرفی کنند. پیامبر(ص) به وی خبر داده‌اند که آنان جانشینان پیامبر و پیشوایان امت اسلامی پس از پیامبرند. رسول خدا(ص) از یک‌یک آنان نام برده و بیان داشتند که نفر اول آنان علی بن ابی طالب(ع) و آخرین نفر آنان فرزند امام حسن عسکری(ع) است که هم نام پیامبر و آخرین حجت خدا در زمین است؛ و همو است که خداوند با دستان او شرق و غرب جهان را فتح خواهد نمود. پیامبر(ص) به جابر خبر دادند که او پنجمین امام از سلسله امامان اهل بیت(ع)، یعنی امام محمد باقر(ع) را درک خواهد نمود و از جابر خواستند هرگاه او را ملاقات نمود، سلام پیامبر(ص) را به وی ابلاغ کند.

۲. سلیم بن قیس می‌گوید: از امیرالمؤمنین علی(ع) شنیدم که می‌فرمود: ... رسول خدا به من فرمود پروردگارم به من خبر داده که خواسته مرا درباره تو و شرکایت که پس از تو وجود خواهند داشت، اجابت کرده است. گفتم ای رسول خدا شرکای من که پس از من خواهند آمد چه کسانی هستند، فرمود: کسانی هستند که خداوند آنان را به خود و به من نزدیک کرده و فرموده است: أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ؛ یعنی امامان. گفتم: ای رسول خدا آنان چه کسانی هستند؟

فرمود: آنان اوصیای من هستند تا آنکه در حوض بر من وارد شوند. همه آنان افرادی هدایت شده و هدایت‌گرند که خوار کردنشان زیانی به آنان وارد نمی‌سازد. آنان با قرآنند و قرآن با ایشان، نه قرآن از آنان جدا می‌شود و نه آنان از قرآن...، پیامبر سپس از تک تک آنان نام بردند.

حضرت امام جعفر صادق(ع) از رسول خدا(ص) نقل کرده‌اند که فرمود: سوگند به کسی که مرا بر اساس حق به نبوت برگزید، اگر شخصی خدا را ملاقات کند در حالی که به اندازه هفتاد پیامبر کار نیک انجام داده باشد، اما ولایت اولی الأمر از ما اهل بیت را نداشته باشد، خداوند هیچ عملی را از او نخواهد پذیرفت. این روایت نیز نشان می‌دهد مصداق اولی الأمر از اهل بیت پیامبر(ص) است.

۴. سلمان فارسی نیز از رسول خدا(ص) نقل کرده که حضرت، ولایت علی(ع) را همانند ولایت پیامبر(ص) و خدا دانسته و بیزاری جُستن از ولایت علی را بیزاری از ولایت خدا و رسول به شمار آورده‌اند. پیامبر(ص) با یکسان دانستن اطاعت و معصیتِ علی(ع)، با اطاعت و معصیت خدا و رسول(ص)، به آیه أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ اشاره نموده و علی(ع) را به عنوان مصداق اولی الأمر معرفی کرده‌اند..

امام علی(ع)

۱. شخصی از امیرالمؤمنین(ع) پرسید: کمترین چیزی که بنده می‌تواند به وسیله آن مؤمن باشد و کمترین چیزی که می‌تواند به وسیله آن کافر باشد چیست؟ حضرت در پاسخ فرمود: کمترین چیزی که بنده می‌تواند به وسیله آن مؤمن باشد، آن است که خدا و پیامبرش و امام و حجت خویش را بشناسد و با پیروی از خدا و رسول و امام، به وجود و حقانیت آنان اقرار کند، حتی اگر به دیگر مسائل آشنا نباشد؛ چنان که هرگاه به کاری فرمان داده شد پیروی کند و هرگاه از کاری نهی شد، پرهیز نماید.... و کمترین چیزی که می‌تواند موجب گمراهیِ بنده شود آن است که حجت خدا بر بندگانش را که خداوند ولایتش را واجب نموده و به پیروی او دستور داده، نشناسد. از حضرت خواسته شد حجت‌های خدا را توصیف کند. ایشان فرمود: آنان همان کسانی هستند که خداوند آنها را قرین خود و پیامبرش قرار داده و فرموده است: يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ.

و همان کسانی هستند که رسول خدا در آخرین خطبه و در آخرین روز حیات خود درباره آنان فرمود: من در میان شما دو یادگار باقی می‌گذارم مادام که به آن دو چنگ زنید پس از من هرگز گمراه نخواهید شد، کتاب خدا و عترتم اهل بیتم؛ خداوند لطیف خبیر به من خبر داده است که آن دو هرگز از یکدیگر جدا نخواهند شد تا در حوض کوثر بر من وارد شوند.... پس به آنان تمسک جویید تا نلغزید و گمراه نشوید. حدیث فوق صراحت دارد که مصداق اولی الأمر امامان اهل بیت‌اند.

۲. امیرالمؤمنین(ع) در زمان حکومت عثمان، در جمع گروهی از انصار و مهاجرین، آنان را به خداوند سوگند داد و پرسید آیا می‌دانید هنگامی که آیه يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ نازل شد، مردم گفتند: ای رسول خدا آیا این آیه به برخی مؤمنان اختصاص دارد یا همه آنان را شامل می‌شود، پس خداوند به پیامبرش دستور داد تا والیان امر آنان را به آنها بشناساند و چنان که نماز و زکات و روزه و حج را برایشان تفسیر می‌کند، ولایت را نیز تفسیر کند، پس رسول خدا مرا در غدیر خم برای مردم نصب نمود.

۳. در روایت دیگری، شخصی از حضرت علی(ع) خواست برترین فضایلی که در کتاب خدا درباره ایشان نازل شده را بیان نماید، حضرت چند آیه را بیان نمود که آیه أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ یکی از آن آیات است.

۴. همچنین حضرت در نامه‌ای که به معاویه نوشته‌اند آیه را مخصوص اهل بیت(ع) دانسته و آورده‌اند: «يقول الله أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ هي لنا أهل البيت...».

۵. ابوذر غفاری می‌گوید در جریان شورای شش نفره‌ای که عمر بن خطاب برای تعیین خلیفه ترتیب داده بود، وقتی امیرالمؤمنین دید که آنان می‌خواهند شخص دیگری را انتخاب کنند، به آنان فرمود دوست دارم سخنم را بشنوید، اگر حق بود بپذیرید و اگر باطل بود انکار کنید. حضرت فرمود:... شما را به خدا سوگند می‌دهم آیا در میان شما غیر از من کسی هست که خداوند درباره او گفته باشد يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ گفتند: نه. این روایت در صدد معرفی نخستین و برجسته‌ترین فرد از مصادیق اولی الأمر است.

ممکن است از روایت فوق برای کسانی که از حوادث روی داده پس از درگذشت پیامبر(ص) اطلاع کافی ندارند، این سؤال پیش آید که اعضای شورا با اینکه به حقانیت امیرالمؤمنین(ع) معترف بودند چرا ایشان را به عنوان خلیفه و پیشوای مسلمانان انتخاب نکردند؟ در پاسخ به پرسش فوق باید گفت شواهد تاریخی نشان می‌دهد خلیفه دوم اعضای شورا را به گونه‌ای انتخاب کرده بود که نتیجه قطعی آن، انتخاب عثمان باشد. به عبارت دیگر، می‌توان گفت عثمان توسط عمر بن خطاب به خلافت نصب شد و شورا یک ظاهر‌سازی برای فریب افکار مسلمانان و فرار از عواقب حکومت عثمان و دیگر امویان بود؛ وگرنه معنا نداشت که تصمیم گیرنده نهایی در این شورا عبدالرحمن بن عوف باشد که از خویشاوندان عثمان بود. به همین دلیل برخی دانشمندان اهل سنت تصریح کرده‌اند عثمان با رأی یک نفر،یعنی عبدالرحمن بن عوف به خلافت برگزیده شده است.

قاضی عضد ایجی درباره امامت می‌نویسد: أنها تثبت... ببيعة اهل الحل والعقد خلافا للشيعة، لنا ثبوت امامة ابي بكر بالبيعة! اذا ثبت حصول الامامة بالاختيار والبيعة، فاعلم ان ذلك لا يفتقر الي الاجماع... بل الواحد والاثنان من اهل الحل والعقد كاف، لعلمنا أن الصحابة مع صلابتهم في الدين اكتفوا بذلک، کعقد عمر لابي بكر، و عقد عبدالرحمن بن عوف لعثمان.... اما در بیان علت اینکه چرا عبد الرحمن بن عوف عثمان را انتخاب نمود، مورخان نوشته‌اند عبدالرحمن بن عوف با عثمان تبانی کرد که حال که حق انتخاب خلیفه به دست او است عثمان را انتخاب کند، مشروط به اینکه عثمان پس از خودش خلافت را به عبدالرحمن بن عوف واگذار کند.

ابوالفداء (م ۷۳۲ق) در بیان اخبار شورایی که عثمان را انتخاب نمود، آورده است که حضرت علی(ع) به عبدالرحمن بن عوف فرمود: «و الله ما وليت عثمان إلا ليرد الأمر إليك...». به خدا سوگند عثمان را به حکومت بر نگزیدی مگر برای اینکه حکومت را به تو باز گرداند. ابن شبه نمیری (م ۲۶۲ق) با ذکر سند می‌نویسد: أن عثمان بن عفان... فدعا حمران فقال: اكتب لعبد الرحمن العهد من بعدي. فكتب له.... عثمان غلامش حمران را فرا خواند و به او گفت: بنویس که خلافت پس از من از آنِ عبدالرحمن عوف باشد، حمران این مطلب را برای او نوشت. عثمان از حمران خواست که این خبر را به کسی نگوید. ابن شبه در ادامه این خبر، به تفصیل درباره ولایت‌عهدی ابن عوف به جای عثمان پس از او سخن گفته است. خبر ولایت‌عهدی عبدالرحمن بن عوف به جای عثمان را ابن واضح یعقوبی و ذهبی نیز به تفصیل نقل کرده‌اند. اما اجل به عبدالرحمن بن عوف مهلت نداد و قبل از عثمان درگذشت و هرگز به این آرزوی خود دست نیافت..

امام مجتبی(ع)

هشام بن حسان می‌گوید: پس از آنکه با امام مجتبی(ع) بیعت شد، حضرت در خطبه‌ای که بیان نمود فرمود: ما حزب پیروز خداوند و عترت و خویشاوندان نزدیک پیامبر و اهل بیت پاک او هستیم. ... از ما اطاعت کنید زیرا پیروی از ما واجب است؛ چون در کنار پیروی از خدا و رسول او قرار گرفته است.

خداوند می‌فرماید: يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ فَإِنْ تَنَازَعْتُمْ فِي شَيْءٍ فَرُدُّوهُ إِلَى اللَّهِ وَالرَّسُولِ، وَلَوْ رَدُّوهُ إِلَى الرَّسُولِ وَإِلَى أُولِي الْأَمْرِ مِنْهُمْ لَعَلِمَهُ الَّذِينَ يَسْتَنْبِطُونَهُ مِنْهُمْ. روایت فوق در صدد معرفی اجمالی همه مصادیق اولی الأمر است..

امام حسین(ع)

حضرت امام حسین(ع) در خطبه‌ای، اهل بیت(ع) را خویشاوندان نزدیک پیامبر و یکی از ثقلین دانسته‌اند که پیروی آنان واجب است؛ زیرا پیرویِ آنان، قرین پیروی از خدا و رسول او است. خداوند فرموده است: أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ فَإِنْ تَنَازَعْتُمْ فِي شَيْءٍ فَرُدُّوهُ إِلَى اللَّهِ وَالرَّسُولِ. امام در این حدیث از قرین بودن پیروی از اولی الامر، با پیروی از خدا و رسول وجوب پیروی از اولی الأمر را نتیجه گرفته‌اند..

امام سجاد(ع)

از ابوخالد کابلی نقل است که از امام زین العابدین(ع) خواسته است تا کسانی را که خداوند پس از پیامبر(ص) اطاعت و مودت و اقتدا به آنان را بر مردم واجب کرده معرفی کنند. حضرت پاسخ داده اند: «إن اولي الأمر الذين جعلهم الله أئمة للناس و أوجب عليهم طاعتهم أمير المؤمنين علي بن أبي طالب(ع) ثم الحسن، ثم الحسين»: اولی الامری که خداوند آنان را پیشوای مردم قرار داده و پیروی از آنان را بر مردم واجب نموده، علی بن ابی طالب و فرزندان آن حضرت‌اند.....

امام محمد باقر(ع)

۱. امام باقر(ع) درباره آیه أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ فرمود: مقصود از اولی الأمر در این آیه فقط ما هستیم، خداوند به همه مؤمنان تا قیامت دستور داده از ما پیروی کنند. حضرت اضافه نمود: اگر از نزاع در امری خوف داشتید، آن را به خدا و رسول و اولی الأمرتان ارجاع دهید. آیه این گونه نازل شده است. چگونه ممکن است خداوند مردم را به پیروی از والیان امر دستور دهد و به آنان اجازه دهد با والیان امر به نزاع بپردازند؟ مقصود از نزاع کنندگانی که وظیفه دارند مسئله محل نزاع را به خدا و رسول ارجاع دهند، مؤمنانی هستند که خداوند در آغاز آیه درباره آنان فرموده است: أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ.

۲. زراره و محمد بن مسلم و ابی الجارود و جمع دیگری از حضرت باقر(ع) نقل کرده‌اند که فرمود: خداوند پیامبرش را به ولایت علی(ع) دستور داد و بر آن حضرت(ص) نازل نمود: إِنَّمَا وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَرَسُولُهُ وَالَّذِينَ آمَنُوا الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلَاةَ وَيُؤْتُونَ الزَّكَاةَ و ولایت اولی الأمر را واجب نمود، اما مردم نمی‌دانستند أولی الأمر کیست؟ تا آنکه خداوند به محمد(ص) دستور داد ولایت را برای آنان تفسیر کند چنان‌که نماز و زکات و روزه و حج را برای‌شان تفسیر می‌کند و چون آیه فوق از جانب خداوند بر پیامبر نازل شد، حضرت احساس دلتنگی نمود و می‌ترسید که اگر ولایت امیرالمؤمنین(ع) را ابلاغ کند مردم از دین برگردند و پیامبر را تکذیب کنند؛ لذا پیامبر به پروردگارش رجوع نمود [و راه حل خواست] و خداوند به او وحی نمود: يَا أَيُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ مَا أُنْزِلَ إِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ وَإِنْ لَمْ تَفْعَلْ فَمَا بَلَّغْتَ رِسَالَتَهُ وَاللَّهُ يَعْصِمُكَ مِنَ النَّاسِ و پیامبر در روز غدیر خم به ابلاغ ولایت علی(ع) اقدام نمود و از حاضران خواست تا این خبر را به غایبان برسانند.

۳. در حدیث دیگری از حضرت باقر(ع) آمده است که خداوند فرمود: أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ و رسول خدا(ص) فرمود: هر کس بمیرد و امامش را نشناسد به مرگ جاهلیت مرده است؛ یعنی مصداق اولی الأمر همان امامی است که از نظر رسول خدا(ص) هر کس بمیرد و او را نشناسد مرگش مرگ جاهلی است؛ یعنی امامان معصوم از اهل بیت پیامبر.

۴. جابر جعفی می‌گوید: از امام باقر(ع) درباره آیه أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ سؤال کردم، حضرت فرمود: مقصود از اولی الأمر اوصیاء‌اند. روایات پیامبر و شواهد تاریخی بیانگر آن است که همه پیامبران الهی به دستور خداوند برای خود وصی و جانشین تعیین می‌کرده‌اند تا پس از آنان، راهشان را ادامه دهند. روایات صحیح پیامبر که در منابع فریقین ثبت شده، گویای آن است که پیامبر اسلام نیز هماهنگ با پیامبران پیشین برای خود وصی، بلکه اوصیایی تعیین کرده‌اند. نخستین وصیّ پیامبر، امام علی بن ابی طالب و دیگر اوصیای پیامبر(ص)، یازده نفر از فرزندان معصوم علی بن ابی طالب‌اند. رسول خدا در نخستین سال‌های بعثت در یوم الدار درباره علی(ع) فرمود: «... هَذَا أَخِي وَ وَصِيِّي وَ خَلِيفَتِي فِيكُمْ فَاسْمَعُوا لَهُ وَ أَطِيعُوا». این [علی] برادر و وصی و جانشین من در میان شماست؛ سخن او را گوش کنید و از وی اطاعت نمایید. پیامبر در حدیث دیگری که بُریده از ایشان نقل کرده فرموده اند: «لِكُلِّ نَبِيٍّ وَصِيٌّ وَ وَارِثٌ وَ إِنَّ عَلِيّاً وَصِيِّي وَ وَارِثِي».

پیامبر در این حدیث که طبرانی آن را مورد تأیید قرار داده، بر دو نکته تأکید کرده‌اند.

1. علی بن ابی طالب(ع) وصی و وارث پیامبر است.
2. همه پیامبران پیشین دارای وصی بوده‌اند و تعیین وصی از سوی پیامبر(ص)، اقدامی است هماهنگ با اقدام سایر پیامبران الهی.
3. در روایتی دیگر عبدالله بن عجلان از امام باقر(ع) نقل می‌کند که درباره آیه أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ فرمود: آیه درباره علی(ع) و دیگر امامان است، خداوند آنان را در جایگاه پیامبران قرار داده، جز آنکه آنان، چیزی را حلال یا حرام نمی‌کنند.
4. در روایت دیگری از حضرت باقر(ع) آمده است که رسول خدا(ص) به علی و حسن و حسین(ع) وصیت نمود، سپس درباره آیه أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ فرمود: مقصود امامانی هستند که از نسل علی و فاطمه‌اند و دوران امامتشان تا قیامت تداوم خواهد داشت. مقصود آن است که امامت امامان دوازده‌گانه از اهل بیت پیامبر به گونه‌ای تنظیم شده که جهان از وجود آنان خالی نیست و همواره یکی از آنان در جهان باقی است تا قیامت فرا رسد و به طور طبیعی بایدیکی از آنان عمر غیر طبیعی داشته باشد.

۵. ابو بصیر از حضرت باقر(ع) نقل کرده که حضرت نزول آیه را درباره علی(ع) دانسته‌اند. عرض کردم: مردم می‌گویند: چرا خداوند در کتابش از علی(ع) و اهل بیت ایشان نام نبرده است؟ حضرت فرمود: به آنان بگویید: خداوند نماز را بر پیامبرش نازل نمود، اما تعداد رکعات آن را مشخص نکرد تا آنکه پیامبر(ص) آن را برایشان تفسیر نمود. حج را نازل نمود؛ اما نفرمود که باید هفت دور طواف کنند، تا آنکه پیامبر آن را بیان فرمود. آیه أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ را نازل نمود و آیه درباره علی و حسن و حسین(ع) نازل شد و پیامبر(ص) درباره علی(ع) فرمود: «مَنْ كُنْتُ مَوْلَاهُ فَعَلِيٌّ مَوْلَاهُ‌» و فرمود: شما را به کتاب خدا و اهل بیتم سفارش می‌کنم، من از خدا خواسته‌ام تا میان آن دو فاصله نیندازد تا آنان را در حوض کوثر بر من وارد کند و خداوند خواسته مرا پذیرفته است.

مشابه این روایت از حضرت صادق(ع) نیز نقل شده است. برید بن معاویه، جعفر بن محمد فزاری، و... نیز از امام باقر(ع) نقل کرده‌اند که حضرت مصداق اولی الأمر را در آیه أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ آل محمد(ص) دانسته‌اند.

۶. محمد بن فضیل می‌گوید: از امام باقر(ع) پرسیدم برترین چیزی که بندگان می‌توانند به وسیله آن به خدا نزدیک شوند چیست؟ حضرت فرمود: پیروی از خدا و رسول و اولی الأمر..

امام صادق(ع)

۱. حسین بن ابی العلا می‌گوید: به امام صادق(ع) عرض کردم ما در مورد اوصیا معتقدیم پیروی آنان واجب است. حضرت فرمود: بله، اوصیا همان کسانی هستند که خداوند تعالی درباره آنان فرموده است: أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ؛ و همان کسانی هستند که خداوند فرموده است: إِنَّمَا وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَرَسُولُهُ وَالَّذِينَ آمَنُوا.

۲. ابی مسروق می‌گوید: خدمت حضرت صادق(ع) عرض کردم ما با مردم سخن گفته و با آیه أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ علیه آنان استدلال می‌کنیم، می‌گویند: آیه درباره فرماندهان سریّه‌ها نازل شده است. با آیه إِنَّمَا وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَرَسُولُهُ علیه‌شان استدلال می‌کنیم. می‌گویند: آیه درباره مؤمنین نازل شده است. با آیه قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى علیه آنان استدلال می‌کنیم، می‌گویند: آیه درباره خویشاوندان مسلمانان نازل شده است. حضرت فرمود: با آنان مباهله کنید و شیوه مباهله را به ابی مسروق آموخت.

در روایتی دیگر از حضرت صادق(ع) درباره آیه أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ سؤال شد، حضرت پاسخ دادند: مقصود از اولی الأمر صاحبان فقه و علم‌اند، سؤال شد آیه به افراد خاصی اختصاص دارد یا عام است؟ پاسخ داد: به ما اختصاص دارد. به جز روایات گذشته افرادی چون ابی الدیلم، ابو بصیر و... روایات دیگری نیز از حضرت صادق(ع) نقل کرده‌اند که حضرت نزول آیه اولی الأمر را درباره امامان اهل بیت(ع) دانسته‌اند..

منابع

1. زینلی، غلامحسین، آیه اولی الامر