وضعیت سیاسی در زمان حکومت امام مهدی چگونه است؟ (پرسش)

وضعیت سیاسی در زمان حکومت امام مهدی چگونه است؟
وضعیت سیاسی در زمان حکومت امام مهدی چگونه است؟
موضوع اصلی	بانک جامع پرسش و پاسخ مهدویت
مدخل بالاتر	مهدویت / عصر پس از ظهور / حکومت جهانی امام مهدی / حکومت جهانی امام مهدی
	v; t; e;

وضعیت سیاسی در زمان حکومت امام مهدی (ع) چگونه است؟ یکی از پرسش‌های مرتبط به بحث مهدویت است که می‌توان با عبارت‌های متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤال‌های مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی مهدویت مراجعه شود.

پاسخ نخست

حجت الاسلام و المسلمین دکتر سید نذیر حسنی، در کتاب «مصلح کل» در این‌باره گفته است:

«خداوند بلند مرتبه می‌فرماید: ‌﴿وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنكُمْ وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَيَسْتَخْلِفَنَّهُم فِي الأَرْضِ كَمَا اسْتَخْلَفَ الَّذِينَ مِن قَبْلِهِمْ وَلَيُمَكِّنَنَّ لَهُمْ دِينَهُمُ الَّذِي ارْتَضَى لَهُمْ وَلَيُبَدِّلَنَّهُم مِّن بَعْدِ خَوْفِهِمْ أَمْنًا يَعْبُدُونَنِي لا يُشْرِكُونَ بِي شَيْئًا﴾^[۱]‌.

و در آیه‌ای دیگر می‌فرماید: ‌﴿وَلَقَدْ كَتَبْنَا فِي الزَّبُورِ مِن بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الأَرْضَ يَرِثُهَا عِبَادِيَ الصَّالِحُونَ﴾^[۲]‌.

و در آیه‌ای دیگر می‌فرماید: ﴿هُوَ الَّذِي أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدَى وَدِينِ الْحَقِّ لِيُظْهِرَهُ عَلَى الدِّينِ كُلِّهِ وَلَوْ كَرِهَ الْمُشْرِكُونَ﴾^[۳].

این آیه‌ها اشاره به جهانی بودن اعتقاد به اسلام و محقق شدن برنامه‌ها و طرح‌های آن و اجزا و غلبه آن به گونه‌های مختلف بر روش‌ها و طرح‌های پیشین و پسین دارد ...

برخی از روایت‌ها، یادآور شده‌اند که این تنها در زمان امام مهدی (ع) که مأموریت‌ مبارزه و نبرد با تمام مشرکان را عهده‌دار می‌شود. به منصه ظهور می‌نشیند. امام باقر (ع) در مورد این آیه‌ ‌﴿وَقَاتِلُواْ الْمُشْرِكِينَ كَافَّةً كَمَا يُقَاتِلُونَكُمْ كَافَّةً﴾^[۴]‌. می‌فرماید: هنوز زمان تأویل این آیه فرانرسیده است و زمانی که قائم قیام کند، پس از آن هرکس در روزگار ایشان باشد و آن زمان را دریابد، تأویل این آیه را درک می‌کند ایشان دین محمد (ص) را به جایی می‌رساند که در طول روزگار هیچ‌گاه به آن نرسیده است، تا این‌گونه بر زمین شرکی باقی نماند^[۵].

از امام صادق (ع) هم نقل شده، که ایشان فرمودند: همه کسانی که در زمین و آسمان‌ها هستند، خواه‌ناخواه، تسلیم او می‌شوند.

و در جایی دیگر فرموده‌اند: در زمان قیام مهدی (ع) در تمام سرزمین‌ها ندای شهادتین سر داده می‌شود و گفته می‌شود آگاه باشید؛ خدایی جز الله نیست و محمد (ص) فرستاده اوست^[۶].

بنابراین آن رهبر معصوم، فرمانروای جای‌جای زمین، از مشرق گرفته تا مغرب و از شمال تا جنوب آن می‌شود. آسمان‌ها، درهای خود را در آن زمان می‌گشاید و زمین گنج‌های خود را خارج می‌سازد و آرزو و رؤیای پیامبران تحقق می‌یابد و خورشید اسلام با آیین‌ها و دستورات عملی و اجرایی آن، طلوع می‌کند.

بدیهی است که این امر، تنها پس از قیام امام مهدی (ع) و یاران و پیروانش، تحقق می‌یابد. در آن زمان امام و یارانش، دست به نبردی می‌زنند تا زمین را از لوث مشرکان و اشخاص پست، پاک کنند. این جنگ‌ها، از نخستین لحظه‌های ظهور آغاز می‌شود و تا زمان استقرار و آرامش و امنیت عمومی و به دست گرفتن زمام امور در همه‌جای زمین، ادامه خواهد یافت. در آن زمان جوامع مختلف، شاهد امنیت و آسایش خواهند بود و امام (ع) نیز شروع به اجرا و عملی کردن برنامه‌ها و طرح‌های مختلف خود می‌کند.

امام (ع) این طرح‌ها را با استعدادهای ذاتی خود و عصمت و با تأیید ربانی، عملی می‌کند تا آنکه خداوند بلندمرتبه اجازه وعده موعود خود را می‌دهد، اما در مورد نحوه حکومت ایشان، باید گفت که اکنون بسیار زود است تا بتوان آن‌را پیش‌بینی کرد و در مورد آن سخن گفت، زیرا این‌گونه موارد، از جمله موضوع‌ها و روش‌هایی است که آن در هر زمان با زمان‌های دیگر متفاوت است.

آری، جهان به نعمتی عظیم می‌رسد، نعمت برخورداری از فرمانده و رهبری معصوم، اما در مورد چگونگی ساختار این رهبری و فرماندهی، اشکال و روش‌های قانون‌گذاری، اجرایی یا قضایی و تشکیلات این حکومت و سازمان‌های نظامی باید گفت که اکنون به آسانی قابل پیش‌بینی نیست و نمی‌توان تصویری دقیق و همه‌جانبه از آن ارائه داد، زیرا ممکن است این تصویر با واقعیت آن تشکیلات در زمان ظهور امام (ع)، کاملا یکی نباشد و باهم تفاوت داشته باشند، به‌ویژه که روایت‌ها، تنها به تصویر کلی آن اشاره کرده و به صورت اشاره و رمز از آن سخن گفته‌اند»^[۷].

پرسش‌های دیگر

۱.آقای عبدالعلی محمدی؛

آقای عبدالعلی محمدی، در مقاله «جهانی‌شدن و انتظار و موعود» در این‌باره گفته است: «در آن زمان، تنها حکومت مشروع و قدرت موجود در زمین، حکومت اسلامی ای است که تحت رهبری حضرت مهدی (ع) تشکیل می‌‌شود و مردم دنیا جز دین مقدّس اسلام، به هیچ آیین دیگری گرایش ندارند و فقط خدا را عبادت می‌‌کنند^[۸]»^[۹].

پرسش‌های وابسته

پانویس

↑ «خدا به کسانی از شما که ایمان آورده و کارهای شایسته کرده‌اند. وعده داده است که حتما، آنان را در این سرزمین جانشین [خود] قرار دهد؛ همان‌گونه که کسانی را که پیش از آنان بودند، جانشین [خود] قرار داد و آن دینی را که برایشان پسندیده است، به سودشان مستقر کند و بیمشان را به ایمنی مبدل گرداند [تا] مرا عبادت کنند و چیزی را با من شریک نگردانند» سوره نور، آیه ۵۵.
↑ «و در حقیقت، در زبور پس از تورات نوشتیم که زمین را بندگان شایسته ما به ارث خواهند برد» سوره انبیاء، آیه ۱۰۵.
↑ «اوست، کسی که فرستاده خود را با هدایت و آیین درست روانه کرد تا آن را بر هرچه دین است، فائق گرداند. هرچند مشرکان را ناخوش آید» سوره توبه، آیه ۳۳؛ سوره صف، آیه ۹۹.
↑ «و همگی با مشرکان بجنگید، چنان‌که آنان، همگی با شما می‌جنگند» سوره توبه، آیه ۳۶.
↑ ینابیع المودة، ج ۳، ص ۹۳۹.
↑ الفیض الکاشانی، التفسیر الصافی، ج ۱، ص ۳۵۳.
↑ حسنی، سید نذیر، مصلح کل، ص۲۵۴.
↑ لطف الله صافی گلپایگانی، منتخب الاثر، ط الثانیه، قم، انتشارات حضرت معصومه، ۱۴۲۱ ه.ق، ص ۵۸۷.
↑ محمدی، عبدالعلی، جهانی‌شدن و انتظار و موعود، ص ۱۱۷.

[1] «خدا به کسانی از شما که ایمان آورده و کارهای شایسته کرده‌اند. وعده داده است که حتما، آنان را در این سرزمین جانشین [خود] قرار دهد؛ همان‌گونه که کسانی را که پیش از آنان بودند، جانشین [خود] قرار داد و آن دینی را که برایشان پسندیده است، به سودشان مستقر کند و بیمشان را به ایمنی مبدل گرداند [تا] مرا عبادت کنند و چیزی را با من شریک نگردانند» سوره نور، آیه ۵۵.

[2] «و در حقیقت، در زبور پس از تورات نوشتیم که زمین را بندگان شایسته ما به ارث خواهند برد» سوره انبیاء، آیه ۱۰۵.

[3] «اوست، کسی که فرستاده خود را با هدایت و آیین درست روانه کرد تا آن را بر هرچه دین است، فائق گرداند. هرچند مشرکان را ناخوش آید» سوره توبه، آیه ۳۳؛ سوره صف، آیه ۹۹.

[4] «و همگی با مشرکان بجنگید، چنان‌که آنان، همگی با شما می‌جنگند» سوره توبه، آیه ۳۶.

[5] ینابیع المودة، ج ۳، ص ۹۳۹.

[6] الفیض الکاشانی، التفسیر الصافی، ج ۱، ص ۳۵۳.

[7] حسنی، سید نذیر، مصلح کل، ص۲۵۴.

[8] لطف الله صافی گلپایگانی، منتخب الاثر، ط الثانیه، قم، انتشارات حضرت معصومه، ۱۴۲۱ ه.ق، ص ۵۸۷.

[9] محمدی، عبدالعلی، جهانی‌شدن و انتظار و موعود، ص ۱۱۷.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]