زیارت عاشورا: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۱۰ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{امامت}}
{{مدخل مرتبط
{{مدخل مرتبط
| موضوع مرتبط = زیارت امام حسین
| موضوع مرتبط = زیارت امام حسین
خط ۷: خط ۶:
}}
}}
{{سوگواری امام حسین}}
{{سوگواری امام حسین}}
'''زیارت عاشورا''' از زیارت‌های مشهور و مأثور است که [[فضیلت]] بسیار دارد و علاوه بر [[روز عاشورا]]، سفارش شده با این [[زیارت]]، [[امام حسین]]{{ع}} را از دور و نزدیک، در هر مناسبت و هر روز [[زیارت]] کنند.
'''زیارت عاشورا''' از زیارت‌های مشهور و مأثور است که [[فضیلت]] بسیار دارد و علاوه بر [[روز عاشورا]]، سفارش شده با این [[زیارت]]، [[امام حسین]] {{ع}} را از دور و نزدیک، در هر مناسبت و هر روز [[زیارت]] کنند.


==مقدمه==
== مقدمه ==
زیارت عاشورا از زیارت‌های مشهور و [[مأثور]] است که [[فضیلت]] بسیار دارد و علاوه بر [[روز عاشورا]]، سفارش شده با این [[زیارت]]، [[امام حسین]]{{ع}} را از دور و نزدیک، در هر مناسبت و هر روز [[زیارت]] کنند.  
زیارت عاشورا از زیارت‌های مشهور و مأثور است که [[فضیلت]] بسیار دارد و علاوه بر [[روز عاشورا]]، سفارش شده با این [[زیارت]]، [[امام حسین]] {{ع}} را از دور و نزدیک، در هر مناسبت و هر روز [[زیارت]] کنند.  


متن این [[زیارتنامه]] را [[امام باقر]]{{ع}} به علقمة بن [[محمّد]] حضرمی آموخت. کیفیت و [[آداب]] آن در کتب [[دعا]] و [[زیارت]] آمده است<ref>مفاتیح الجنان، زیارت هفتم امام حسین</ref>. محتوای عمومی زیارت عاشورا، [[سلام]] و [[درود]] بر [[اهل بیت]]، به‌ویژه [[امام حسین]]{{ع}} و [[شهدای کربلا]] و [[لعن]] و [[نفرین]] بر بنیان‌گذاران [[ظلم]] بر [[خاندان پیامبر]] از اولین روز تا به آخر است.  
متن این [[زیارتنامه]] را [[امام باقر]] {{ع}} به علقمة بن [[محمّد]] حضرمی آموخت. کیفیت و [[آداب]] آن در کتب [[دعا]] و [[زیارت]] آمده است<ref>مفاتیح الجنان، زیارت هفتم امام حسین</ref>. محتوای عمومی زیارت عاشورا، [[سلام]] و [[درود]] بر [[اهل بیت]]، به‌ویژه [[امام حسین]] {{ع}} و [[شهدای کربلا]] و [[لعن]] و [[نفرین]] بر بنیان‌گذاران [[ظلم]] بر [[خاندان پیامبر]] از اولین روز تا به آخر است.  


این [[زیارتنامه]]، منشور جاویدان [[شیعه]] و ادّعانامه‌ای علیه کسانی است که [[خاندان رسالت]] را از جایگاهی که [[خداوند]] برایشان قرار داده بود کنار زدند و با [[غصب خلافت]]، [[ستم]] بر [[اهل بیت]] را بنیان نهادند، چه آنان که مستقیما دخالت در این [[ظلم]] داشتند، چه [[زمینه‌سازان]]، یاری‌کنندگان، [[پیروان]] و راضیان به آن [[ظلم]] بزرگ.  
این [[زیارتنامه]]، منشور جاویدان [[شیعه]] و ادّعانامه‌ای علیه کسانی است که [[خاندان رسالت]] را از جایگاهی که [[خداوند]] برایشان قرار داده بود کنار زدند و با [[غصب خلافت]]، [[ستم]] بر [[اهل بیت]] را بنیان نهادند، چه آنان که مستقیما دخالت در این [[ظلم]] داشتند، چه [[زمینه‌سازان]]، یاری‌کنندگان، [[پیروان]] و راضیان به آن [[ظلم]] بزرگ.  


در این زیارت‎نامه، عنصر [[تولی]] و [[تبری]] به آشکارترین وجهی مطرح است و مدار و محور [[جنگ]] و [[صلح]] و [[برائت]] و [[ولایت]] و [[محبّت]] و [[عداوت]] [[شیعه]]، بر [[حبّ]] [[آل]] [[محمّد]] نهاده شده است و [[تقابل]] خط [[اهل بیت]] و خط [[امویان]] و [[مروانیان]] را نشان می‌دهد. تأکید بر [[خواندن]] پیوستۀ این [[زیارت]]، ضمن [[تجدید عهد]] با [[خون]] [[شهدای کربلا]] و [[فرهنگ عاشورا]]، [[افشاگری]] مداوم علیه [[ستمگران]] و بازخوانی و مرور پروندۀ [[مظلومیّت]] [[اهل بیت]] است، تا آنکه [[منتقم]] خون‌های [[پاک]] عاشوراییان [[ظهور]] کند<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۲۹۹.</ref>.
در این زیارت‎نامه، عنصر [[تولی]] و [[تبری]] به آشکارترین وجهی مطرح است و مدار و محور [[جنگ]] و [[صلح]] و [[برائت]] و [[ولایت]] و [[محبّت]] و [[عداوت]] [[شیعه]]، بر [[حبّ]] [[آل]] [[محمّد]] نهاده شده است و تقابل خط [[اهل بیت]] و خط [[امویان]] و [[مروانیان]] را نشان می‌دهد. تأکید بر خواندن پیوستۀ این [[زیارت]]، ضمن تجدید عهد با [[خون]] [[شهدای کربلا]] و [[فرهنگ عاشورا]]، افشاگری مداوم علیه [[ستمگران]] و بازخوانی و مرور پروندۀ مظلومیّت [[اهل بیت]] است، تا آنکه [[منتقم]] خون‌های [[پاک]] عاشوراییان [[ظهور]] کند<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۲۹۹.</ref>.


==زیارت عاشورا و مهدویت==
== زیارت عاشورا و مهدویت ==
در دو قسمت از این زیارت، از [[خونخواهی]] [[حسین]]{{ع}} در رکاب [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}} خبر داده شده است: {{متن حدیث|أَنْ يَرْزُقَنِي طَلَبَ ثَارِكَ مَعَ إِمَامٍ مَنْصُورٍ مِنْ أَهْلِ بَيْتِ مُحَمَّدٍ{{صل}}}} و {{متن حدیث|أَنْ يَرْزُقَنِي طَلَبَ ثَارِي مَعَ إِمَامٍ مَهْدِيٍّ ظَاهِرٍ نَاطِقٍ مِنْكُمْ}}<ref>مفاتیح الجنان، زیارت عاشورا.</ref>. مرحوم [[محدث نوری]] حکایت [[سید]] رشتی را چنین [[نقل]] می‌کند که [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}} به [[سید]] [[دستور]] [[خواندن]] [[نافله]]، [[زیارت جامعه]] و زیارت عاشورا را می‌دهد و پس از آن می‌فرماید: "شما چرا [[نافله]] نمی‌خوانید؟ [[نافله]]، [[نافله]]، [[نافله]]!، شما چرا [[عاشورا]] نمی‌خوانید؟ [[عاشورا]]، [[عاشورا]]، [[عاشورا]]!، شما چرا [[جامعه]] نمی‌خوانید؟ [[جامعه]]، [[جامعه]]، [[جامعه]]!"<ref>نجم الثاقب، ص ۶۰؛ مفاتیح الجنان بعد از زیارت جامعه.</ref>.<ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۳۹۰.</ref>
در دو قسمت از این زیارت، از [[خونخواهی]] [[حسین]] {{ع}} در رکاب [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} خبر داده شده است: {{متن حدیث|أَنْ يَرْزُقَنِي طَلَبَ ثَارِكَ مَعَ إِمَامٍ مَنْصُورٍ مِنْ أَهْلِ بَيْتِ مُحَمَّدٍ {{صل}}}} و {{متن حدیث|أَنْ يَرْزُقَنِي طَلَبَ ثَارِي مَعَ إِمَامٍ مَهْدِيٍّ ظَاهِرٍ نَاطِقٍ مِنْكُمْ}}<ref>مفاتیح الجنان، زیارت عاشورا.</ref>. مرحوم [[محدث نوری]] حکایت [[سید]] رشتی را چنین [[نقل]] می‌کند که [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} به [[سید]] [[دستور]] خواندن [[نافله]]، [[زیارت جامعه]] و زیارت عاشورا را می‌دهد و پس از آن می‌فرماید: "شما چرا [[نافله]] نمی‌خوانید؟ [[نافله]]، [[نافله]]، [[نافله]]!، شما چرا [[عاشورا]] نمی‌خوانید؟ [[عاشورا]]، [[عاشورا]]، [[عاشورا]]!، شما چرا [[جامعه]] نمی‌خوانید؟ [[جامعه]]، [[جامعه]]، [[جامعه]]!"<ref>نجم الثاقب، ص ۶۰؛ مفاتیح الجنان بعد از زیارت جامعه.</ref>.<ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۳۹۰.</ref>


== پرسش‌های وابسته ==
== پرسش‌های وابسته ==
خط ۳۶: خط ۳۵:
{{امام حسین}}
{{امام حسین}}
{{زیارت}}
{{زیارت}}
{{عزاداری محرم}}


[[رده:زیارت عاشورا]]
[[رده:زیارتنامه‌های امام حسین]]
[[رده:مدخل فرهنگ غدیر]]
[[رده:مدخل فرهنگ غدیر]]
[[رده:مدخل موعودنامه]]
[[رده:مدخل موعودنامه]]
[[رده:عاشورا]]
[[رده:عاشورا]]
[[رده:احادیث نامدار]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۸ مهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۲:۳۷

زیارت عاشورا از زیارت‌های مشهور و مأثور است که فضیلت بسیار دارد و علاوه بر روز عاشورا، سفارش شده با این زیارت، امام حسین (ع) را از دور و نزدیک، در هر مناسبت و هر روز زیارت کنند.

مقدمه

زیارت عاشورا از زیارت‌های مشهور و مأثور است که فضیلت بسیار دارد و علاوه بر روز عاشورا، سفارش شده با این زیارت، امام حسین (ع) را از دور و نزدیک، در هر مناسبت و هر روز زیارت کنند.

متن این زیارتنامه را امام باقر (ع) به علقمة بن محمّد حضرمی آموخت. کیفیت و آداب آن در کتب دعا و زیارت آمده است[۱]. محتوای عمومی زیارت عاشورا، سلام و درود بر اهل بیت، به‌ویژه امام حسین (ع) و شهدای کربلا و لعن و نفرین بر بنیان‌گذاران ظلم بر خاندان پیامبر از اولین روز تا به آخر است.

این زیارتنامه، منشور جاویدان شیعه و ادّعانامه‌ای علیه کسانی است که خاندان رسالت را از جایگاهی که خداوند برایشان قرار داده بود کنار زدند و با غصب خلافت، ستم بر اهل بیت را بنیان نهادند، چه آنان که مستقیما دخالت در این ظلم داشتند، چه زمینه‌سازان، یاری‌کنندگان، پیروان و راضیان به آن ظلم بزرگ.

در این زیارت‎نامه، عنصر تولی و تبری به آشکارترین وجهی مطرح است و مدار و محور جنگ و صلح و برائت و ولایت و محبّت و عداوت شیعه، بر حبّ آل محمّد نهاده شده است و تقابل خط اهل بیت و خط امویان و مروانیان را نشان می‌دهد. تأکید بر خواندن پیوستۀ این زیارت، ضمن تجدید عهد با خون شهدای کربلا و فرهنگ عاشورا، افشاگری مداوم علیه ستمگران و بازخوانی و مرور پروندۀ مظلومیّت اهل بیت است، تا آنکه منتقم خون‌های پاک عاشوراییان ظهور کند[۲].

زیارت عاشورا و مهدویت

در دو قسمت از این زیارت، از خونخواهی حسین (ع) در رکاب حضرت مهدی (ع) خبر داده شده است: «أَنْ يَرْزُقَنِي طَلَبَ ثَارِكَ مَعَ إِمَامٍ مَنْصُورٍ مِنْ أَهْلِ بَيْتِ مُحَمَّدٍ (ص)» و «أَنْ يَرْزُقَنِي طَلَبَ ثَارِي مَعَ إِمَامٍ مَهْدِيٍّ ظَاهِرٍ نَاطِقٍ مِنْكُمْ»[۳]. مرحوم محدث نوری حکایت سید رشتی را چنین نقل می‌کند که حضرت مهدی (ع) به سید دستور خواندن نافله، زیارت جامعه و زیارت عاشورا را می‌دهد و پس از آن می‌فرماید: "شما چرا نافله نمی‌خوانید؟ نافله، نافله، نافله!، شما چرا عاشورا نمی‌خوانید؟ عاشورا، عاشورا، عاشورا!، شما چرا جامعه نمی‌خوانید؟ جامعه، جامعه، جامعه!"[۴].[۵]

پرسش‌های وابسته

منابع

پانویس

  1. مفاتیح الجنان، زیارت هفتم امام حسین
  2. محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۲۹۹.
  3. مفاتیح الجنان، زیارت عاشورا.
  4. نجم الثاقب، ص ۶۰؛ مفاتیح الجنان بعد از زیارت جامعه.
  5. تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۳۹۰.