ارزش اخلاقی: تفاوت میان نسخهها
جز (جایگزینی متن - '\<div\sstyle\=\"background\-color\:\srgb\(252\,\s252\,\s233\)\;\stext\-align\:center\;\sfont\-size\:\s85\%\;\sfont\-weight\:\snormal\;\"\>(.*)\'\'\'\[\[(.*)\]\]\'\'\'(.*)\"\'\'\'(.*)\'\'\'\"(.*)\<\/div\> \<div\sstyle\=\"background\-color\:\srgb\(255\,\s245\,\s227\)\;\stext\-align\:center\;\sfont\-size\:\s85\%\;\sfont\-weight\:\snormal\;\"\>(.*)\<\/div\> \<div\sstyle\=\"background\-color\:\srgb\(206\,242\,\s299\)\;\stext\-align\:center\;\sfont\-size\:\s85\%\;\sfont\-weight\:\sn...) |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۲) |
||
خط ۸: | خط ۸: | ||
==مقدمه== | ==مقدمه== | ||
ارزشهای اخلاقی دامنه وسیعی دارد؛ بخشی مربوط به خود [[انسان]]، برخی در رابطه با انسانهای دیگر و برخی در رابطه با مجموعۀ [[جامعه اسلامی]] است<ref>[[سید علی حسینی خامنهای|خامنهای حسینی، سید علی]]، ۱۹/۹/۱۳۷۵.</ref>. به طورکلی مجموعه ارزشهای اخلاقی را در چهار حوزه [[بندگی]]، فردی، زیست محیطی و [[اجتماعی]] میتوان به تصویر کشید. البته ارزشهای مطرح شده در همه اقسام دیگر تکیهگاه است و در تمام عرصههای [[اخلاق]] کاربرد دارد. جامعه اسلامی [[ایران]] در امتداد [[انقلاب اسلامی]]، از یک سو [[نظام اخلاق اسلامی]] را در [[جامعه]] مستقر ساخته و آن را [[گسترش داد]] تا خُلقیات [[اسلامی]] در میان [[مردم]] ارزشی شود، زیرا در طول [[حکومت]] [[طاغوتها]] در [[کشور]]، اینها به [[ضد ارزش]] تبدیل شده بود و از سوی دیگر [[اخلاقیات]] را در [[دنیا]] گسترش داد چرا که [[بشریت]] در سطح [[جهان]] از فقدان اخلاق [[رنج]] میبرد<ref>[[سید علی حسینی خامنهای|خامنهای حسینی، سید علی]]، ۱۹/۹/۱۳۷۵.</ref>. برخورداری از ارزشهای اخلاقی [[اسلام]] بدین معنی است که [[روح]] [[فضیلت]]، [[پرهیزکاری]] و دیگر خصلتهای [[اخلاقی]] در جامعه رواج یابد<ref>[[سید علی حسینی خامنهای|خامنهای حسینی، سید علی]]، مکتوبات، ۲۳/۴/۱۳۶۸.</ref> | ارزشهای اخلاقی دامنه وسیعی دارد؛ بخشی مربوط به خود [[انسان]]، برخی در رابطه با انسانهای دیگر و برخی در رابطه با مجموعۀ [[جامعه اسلامی]] است<ref>[[سید علی حسینی خامنهای|خامنهای حسینی، سید علی]]، ۱۹/۹/۱۳۷۵.</ref>. به طورکلی مجموعه ارزشهای اخلاقی را در چهار حوزه [[بندگی]]، فردی، زیست محیطی و [[اجتماعی]] میتوان به تصویر کشید. البته ارزشهای مطرح شده در همه اقسام دیگر تکیهگاه است و در تمام عرصههای [[اخلاق]] کاربرد دارد. جامعه اسلامی [[ایران]] در امتداد [[انقلاب اسلامی]]، از یک سو [[نظام اخلاق اسلامی]] را در [[جامعه]] مستقر ساخته و آن را [[گسترش داد]] تا خُلقیات [[اسلامی]] در میان [[مردم]] ارزشی شود، زیرا در طول [[حکومت]] [[طاغوتها]] در [[کشور]]، اینها به [[ضد ارزش]] تبدیل شده بود و از سوی دیگر [[اخلاقیات]] را در [[دنیا]] گسترش داد چرا که [[بشریت]] در سطح [[جهان]] از فقدان اخلاق [[رنج]] میبرد<ref>[[سید علی حسینی خامنهای|خامنهای حسینی، سید علی]]، ۱۹/۹/۱۳۷۵.</ref>. برخورداری از ارزشهای اخلاقی [[اسلام]] بدین معنی است که [[روح]] [[فضیلت]]، [[پرهیزکاری]] و دیگر خصلتهای [[اخلاقی]] در جامعه رواج یابد<ref>[[سید علی حسینی خامنهای|خامنهای حسینی، سید علی]]، مکتوبات، ۲۳/۴/۱۳۶۸.</ref><ref>[[علی گرامی|گرامی، علی]]، [[اخلاق - گرامی (مقاله)| مقاله «اخلاق»]]، [[مقالاتی از اندیشهنامه انقلاب اسلامی (کتاب)|مقالاتی از اندیشهنامه انقلاب اسلامی]]، ص ۶۰.</ref> | ||
==[[اخلاق بندگی]]== | ==[[اخلاق بندگی]]== |
نسخهٔ ۱۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۱:۲۴
مقدمه
ارزشهای اخلاقی دامنه وسیعی دارد؛ بخشی مربوط به خود انسان، برخی در رابطه با انسانهای دیگر و برخی در رابطه با مجموعۀ جامعه اسلامی است[۱]. به طورکلی مجموعه ارزشهای اخلاقی را در چهار حوزه بندگی، فردی، زیست محیطی و اجتماعی میتوان به تصویر کشید. البته ارزشهای مطرح شده در همه اقسام دیگر تکیهگاه است و در تمام عرصههای اخلاق کاربرد دارد. جامعه اسلامی ایران در امتداد انقلاب اسلامی، از یک سو نظام اخلاق اسلامی را در جامعه مستقر ساخته و آن را گسترش داد تا خُلقیات اسلامی در میان مردم ارزشی شود، زیرا در طول حکومت طاغوتها در کشور، اینها به ضد ارزش تبدیل شده بود و از سوی دیگر اخلاقیات را در دنیا گسترش داد چرا که بشریت در سطح جهان از فقدان اخلاق رنج میبرد[۲]. برخورداری از ارزشهای اخلاقی اسلام بدین معنی است که روح فضیلت، پرهیزکاری و دیگر خصلتهای اخلاقی در جامعه رواج یابد[۳][۴]
اخلاق بندگی
اخلاق فردی
اخلاق اجتماعی
اخلاق زیستمحیطی
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ خامنهای حسینی، سید علی، ۱۹/۹/۱۳۷۵.
- ↑ خامنهای حسینی، سید علی، ۱۹/۹/۱۳۷۵.
- ↑ خامنهای حسینی، سید علی، مکتوبات، ۲۳/۴/۱۳۶۸.
- ↑ گرامی، علی، مقاله «اخلاق»، مقالاتی از اندیشهنامه انقلاب اسلامی، ص ۶۰.