آبار علی
مقدمه
آبار علی(ع) به معنای چاه‌های علی(ع). منطقه‌ای در حاشیۀ مدینه در محدودۀ مسجد شجره که دارای چاه‌هایی بوده که علی(ع) برای استفادۀ زائران خانۀ خدا حفر کرده بود. به آن "آبیار علی" هم گفته می‌شود[۱].
حضرت علی(ع) در دوران غربت و انزوا از صحنۀ سیاسی پس از وفات پیامبر، بخشی از اوقات خود را به کار در باغ و مزرعه و حفر چاه و چشمه و آباد‌سازی زمین می‌گذراند و آب آن چاه‌ها و چشمه‌ها را وقف فقرا می‌کرد[۲]. وقفنامه‌های حضرت برای صدقه قرار دادن آن چشمه‌ها و چاه‌های احداث شده در کتب تاریخ ثبت است. وی در منطقۀ ینبع نیز چاهی کند و چون به آب رسید، فوری وقفنامه‌ای نوشت و آن را صدقه برای زائران و فقیران قرار داد. در کامل مبرّد، موارد فراوانی از چاه‌ها و چشمه‌های احداث شده و موقوفات و صدقات علی بن ابی طالب(ع)، را در مدینه، ینبع و جاهای دیگر آورده که همه نشانگر تلاش اقتصادی و سازندۀ حضرت امیر از یک‌سو و بعد رسیدگی به محرومین از طریق موقوفات و صدقات از سوی دیگر است[۳].[۴]
فیروزآبادی در قرن هشتم مسجد شجره را توصیف کرده می‌گوید: این مسجد جز به نام «ابیار علی(ع)» شناخته نیست[۵].[۶]
منابع
پانویس
- ↑ موسوعة الامام علی بن ابی طالب، ج ۹ ص۳۷۹.
- ↑ تاریخ المدینة المنوره، ابن شبّه، ج ۱ ص۲۲۰.
- ↑ موسوعة الامام علی بن ابی طالب، ج ۹ ص۳۷۹.
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۲۱.
- ↑ المغانم المطابه، فیروزآبادی، ص۸۲؛ رسالة فی وصف المدینه، علی بن موسی ص۸-۱۶.
- ↑ تونه‌ای، مجتبی، محمدنامه، ص ۴۳.