بحث:سيد محمد مهدى بحرالعلوم طباطبايى

این مدخل مرتبط با مباحث پیرامون امام مهدی(ع) است. "امام مهدی" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

امام مهدی در قرآن - امام مهدی در حدیث - امام مهدی در کلام اسلامی

در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل امام مهدی (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

سید مهدی بن سید مرتضی بن سید محمد بروجردی طباطبایی، نجفی المسکن، حائری المولد، از اعاظم علمای اثنی عشریه و از بزرگان فقهای امامیه است. شخصیتی است که عامه علمای عصر وی به علوّ مقامش معترف بوده، تا آن‌جا که مرحوم شیخ جعفر کبیر -معروف به کاشف الغطاء- خاک کفش او را پاک می‌کرده است. وی از کسانی است که کرامات او و ملاقاتش با حضرت حجت (ع) متواتر است. مرحوم مامقانی در رجال، درجه او را بین وثاقت و عصمت ذکر کرده است. وی در سال ١١٥٥ متولد و به سال ١٢١٢ در نجف اشرف درگذشته است. تألیفات او عبارت است از: اثنا عشریات در مراثی، اجتماع امر و نهی در اصول، ارجوزة در فقه، اصالة البرائة در اصول و تاریخ مکه و مسجد الحرام^[۱]. ملاّ زین العابدین سلماسی فرمود: روزی سید بحر العلوم وارد حرم مطهر امیر المؤمنین (ع) در نجف شد و این بیت را زمزمه کرد: چه خوش است صوت قرآن ز تو دلربا شنیدن ... به رخت نظاره کردن، سخن خدا شنیدن. از سبب خواندن آن پرسیدم، فرمود: هنگامی که وارد حرم شدم، حضرت مهدی (ع) را دیدم که بالای سر با صدای بلند، قرآن تلاوت می‌نمودند، چون صدای آن حضرت را شنیدم، این بیت را خواندم. چون وارد حرم شدم، قرائت قرآن را ترک نمودند و از حرم بیرون رفتند^[۲].
درباره علامه بحرالعلوم می‌گویند: روز عاشورایی بود و موج سوگواران از هرسو، به طرف کربلا در حرکت بودند، علامه بحرالعلوم نیز به همراه گروهی از طلاب، به استقبال عزاداران حرکت کردند. به محله طویریج رسیدند، که دسته سینه‌زنی و سبک سینه‌زنی‌شان مشهور بود. هنگامی که علامه و همراهانش به آنان رسیدند، ناگهان با آن کهولت سن و موقعیت اجتماعی و علمی، لباس خود را به کناری نهاده، سینه خویش را گشود و در صف سینه‌زنان با شوری وصف‌ناپذیر به سینه زدن پرداخت. علما و طلاب هرچه تلاش کردند تا مانع کار او شوند که مبادا صدمه‌ای بر او وارد شود، موفق نشدند. پس از پایان سوگواری، یکی از خواص از او پرسید: چه رویدادی پیش‌آمد که شما چنان دچار احساسات پاک و خالصانه شدید؟ علاّمه فرمود: حقیقت آن است که با رسیدن به دسته سوگواران، به ناگاه چشمم به محبوب دل‌ها، امام عصر (ع) افتاد و دیدم آن گرامی با سر و پای برهنه، در میان انبوه سینه‌زنان، در سوگ پدر والایش امام حسین (ع) با چشمانی اشک‌بار به سر و سینه می‌زند؛ به همین جهت آن منظره مرا به حالی انداخت که قرارم از کف رفت و در برابر کعبه مقصود و قبله موعود به سوگواری پرداختم^[۳]. عالم ربّانی، آخوند ملا زین العابدین سلماسی نقل نمود: در حرم عسکریین (ع) با جناب سید بحر العلوم نماز می‌خواندیم، وقتی ایشان خواست بعد از تشهد رکعت دوّم برخیزد، حالتی برایش پیش‌آمد که اندکی توقف کرد و بعد برخاست. همه ما از این کار تعجب کرده بودیم و علّت آن توقف را نمی‌دانستیم و کسی هم جرأت نمی‌کرد سؤال کند. بالاخره وقتی در منزل، سفره غذا را انداختند گفتم: آقایان می‌خواهند سرّ آن حالت را که در نماز برای شما پیش آمد، بدانند. علامه بحرالعلوم فرمودند: حضرت بقیة الله (ع) برای سلام کردن به پدر بزرگوارشان داخل حرم مطهّر شدند، لذا از مشاهده جمال نورانی ایشان، حالتی که دیدید به من دست داد، تا آنکه از آن‌جا خارج شدند^[۴]. تشرّفات بسیاری برای علامه بحرالعلوم ذکر کرده‌اند که دلالت بر صفای باطن و مقام و منزلت ایشان دارد. تشرفات ایشان در کتاب "عبقری الحسان" نوشته آیت الله شیخ علی اکبر نهاوندی آمده است^[۵].

پرسش مستقیم

چه کسانی امام مهدی را دیده و با آن حضرت ملاقات کرده‏‌اند؟ (پرسش)

منابع

تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه

پانویس

↑ همان، ص ۶۵.
↑ نجم الثاقب، حکایت ۷۹؛ جنة المأوی، حکایت ۵۴.
↑ دیدار یار، علی کرمی، ج ۲، ص ۲۰۰.
↑ عبقری الحسان، ج ۲، ص ۶۸.
↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۱۵۹.

[1] همان، ص ۶۵.

[2] نجم الثاقب، حکایت ۷۹؛ جنة المأوی، حکایت ۵۴.

[3] دیدار یار، علی کرمی، ج ۲، ص ۲۰۰.

[4] عبقری الحسان، ج ۲، ص ۶۸.

[5] تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۱۵۹.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]