محبت و مودت به امام مهدی

مقدمه

انسان وقتی به کسی علاقه داشته باشد، یاد و خاطره محبوب همیشه در فکر و ذهنش حضور دارد و این موجب می‌شود زندگیش رنگ و بوی معشوق بگیرد. اگر محبوب انسان موجودی متعالی و ملکوتی باشد، این الگوپذیری زمینۀ رشد و تعالی او را فراهم می‌سازد و اگر محبوب و معشوق او موجودی پست و فرومایه باشد، این الگو پذیری موجب سقوط و هلاکت وی خواهد شد. به خاطر اهمیت محبت به اهل بیت (ع) خداوند در قرآن کریم، مزد رسالت پیامبر اکرم (ص) را مودت و دوستی خاندان او قرار داده است و می‌فرماید ﴿قُل لّا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلاَّ الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى﴾^[۱] ^[۲]

مسلمانان و محبت و دوستی با اهل بیت

از وظایف مهم مسلمانان در هر عصر و زمان، محبت و دوستی با اهل بیت پیامبر (ص) در جایگاه دوستان خداوند است. تا زمانی که محبت به امام زمان (ع) در وجود انسان شکل نگرفته و شعله ور نشده باشد، او نمی‌تواند به وظایف منتظر واقعی عمل نماید^[۳]. منتظران واقعی کسانی هستند که وضعیت روحی و عاطفی خود را به گونه‌ای سامان می‌دهند که با حضرت بقیة الله الاعظم (ع) بیشترین سنخیت را داشته باشند. زیرا بدیهی است انتظار، ملازم با سنخیت داشتن با منتظر است و ایجاد سنخیت با امام زمان (ع) از طریق تقویت ایمان، تثبیت تقوا، تحکیم فضایل اخلاقی و توسعه درجات معنوی حاصل می‌شود. زیرا فقط در صورتی که امیال انسان، مطابق میل امام زمان (ع) باشد، آتش محبت آن امام فرزانه در دل منتظر زبانه خواهد کشید و دوری‌اش را بر او سخت و ناگوار خواهد ساخت^[۴].

روایات محبت و مودت به امام مهدی (ع)

در برخی از روایات درباره محبت و مودت به امام مهدی (ع) چنین آمده است:

رسول اکرم (ص)، فرمودند^[۵]: «پدر و مادرم فدایش باد! که او هم نام من و شبیه من و شبیه موسی بن عمران است که بر او نورهایی احاطه دارد».^[۶]
همچنین حضرت فرمودند^[۷]: «به درستی که اگر من آن روز را درک می‌کردم، جانم را برای صاحب این امر نگه می‌داشتم»^[۸].
و نیز فرمودند^[۹]: «هیچ بنده‌ای ایمان [واقعی] نمی‌آورد مگر این که در نزد او من از خودش محبوب‌تر و اهل بیت من و خاندان من از اهل بیت و خاندان او محبوب‌تر باشند و ذات من از ذات خودش محبوب‌تر باشد».^[۱۰]

با توجه به روایت‌های یاد شده، جای تردیدی نیست که محبت اهل بیت (ع) به آخرین حجت الهی در دوران غیبت، کاری بس مهم و ارزشمند است^[۱۱].

پرسش مستقیم

وظیفه مسلمانان درباره محبت و مودت به امام مهدی چیست؟ (پرسش)

پرسش‌های وابسته

منابع

پانویس

↑ «بگو: برای این (رسالت) از شما مزدی نمی‌خواهم جز دوستداری خویشاوندان (خود) را» سوره شوری، آیه ۲۳.
↑ ر. ک. الهی‌نژاد، حسین، وظایف منتظران در عصر غیبت، ص۷۰؛ فاضل لنکرانی، محمد جواد، گفتارهای مهدوی، ص ۱۲۲ـ ۱۲۴.
↑ ر. ک. فاضل لنکرانی، محمد جواد، گفتارهای مهدوی، ص ۱۲۲ـ ۱۲۴.
↑ ر. ک. فاضل لنکرانی، محمد جواد، گفتارهای مهدوی، ص ۱۲۲ـ ۱۲۴.
↑ خزاز قمی، کفایة الاثر، ص ۱۵۶؛ «"بِأَبِی وَ أُمِّی سَمِیی وَ شَبِیهِی وَ شَبِیهُ مُوسَی بْنِ عِمْرَانَ عَلَیهِ جُیوبُ النُّور"».
↑ ر. ک. سلیمیان، خدامراد، درسنامه مهدویت، ص ۲۲۲ـ ۲۲۸؛ انتظار و منتظران، ص ۲۰۱ـ ۲۰۹.
↑ مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج ۳۴، ص ۲۷۳، ح ۵۰؛ «"أَمَا إِنِّی لَوْ أَدْرَکْتُ ذَلِکَ لاَبقَیْتُ نَفْسِی لِصَاحِبِ هَذَا اَلْأَمْرِ"».
↑ ر. ک. سلیمیان، خدامراد، درسنامه مهدویت، ص ۲۲۲ـ ۲۲۸؛ انتظار و منتظران، ص ۲۰۱ـ ۲۰۹.
↑ مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، ج ۲۷، ص ۷۵؛ امالی، ص ۸۶، ح ۳۰؛ «"لَا یُؤْمِنُ‏ عَبْدٌ حَتَّی‏ أَکُونَ‏ أَحَبَ‏ إِلَیْهِ‏ مِنْ‏ نَفْسِهِ‏ وَ أَهْلِی أَحَبَّ إِلَیْهِ مِنْ أَهْلِهِ وَ عِتْرَتِی أَحَبَّ إِلَیْهِ مِنْ عِتْرَتِهِ وَ ذَاتِی أَحَبَّ إِلَیْهِ مِنْ ذَاتِه‏"».
↑ ر. ک. الهی‌نژاد، حسین، وظایف منتظران در عصر غیبت، ص۷۰.
↑ ر. ک. سلیمیان، خدامراد، درسنامه مهدویت، ص ۲۲۲ـ ۲۲۸؛ انتظار و منتظران، ص ۲۰۱ـ ۲۰۹.

[1] «بگو: برای این (رسالت) از شما مزدی نمی‌خواهم جز دوستداری خویشاوندان (خود) را» سوره شوری، آیه ۲۳.

[2] ر. ک. الهی‌نژاد، حسین، وظایف منتظران در عصر غیبت، ص۷۰؛ فاضل لنکرانی، محمد جواد، گفتارهای مهدوی، ص ۱۲۲ـ ۱۲۴.

[3] ر. ک. فاضل لنکرانی، محمد جواد، گفتارهای مهدوی، ص ۱۲۲ـ ۱۲۴.

[4] ر. ک. فاضل لنکرانی، محمد جواد، گفتارهای مهدوی، ص ۱۲۲ـ ۱۲۴.

[5] خزاز قمی، کفایة الاثر، ص ۱۵۶؛ «"بِأَبِی وَ أُمِّی سَمِیی وَ شَبِیهِی وَ شَبِیهُ مُوسَی بْنِ عِمْرَانَ عَلَیهِ جُیوبُ النُّور"».

[6] ر. ک. سلیمیان، خدامراد، درسنامه مهدویت، ص ۲۲۲ـ ۲۲۸؛ انتظار و منتظران، ص ۲۰۱ـ ۲۰۹.

[7] مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج ۳۴، ص ۲۷۳، ح ۵۰؛ «"أَمَا إِنِّی لَوْ أَدْرَکْتُ ذَلِکَ لاَبقَیْتُ نَفْسِی لِصَاحِبِ هَذَا اَلْأَمْرِ"».

[8] ر. ک. سلیمیان، خدامراد، درسنامه مهدویت، ص ۲۲۲ـ ۲۲۸؛ انتظار و منتظران، ص ۲۰۱ـ ۲۰۹.

[9] مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، ج ۲۷، ص ۷۵؛ امالی، ص ۸۶، ح ۳۰؛ «"لَا یُؤْمِنُ‏ عَبْدٌ حَتَّی‏ أَکُونَ‏ أَحَبَ‏ إِلَیْهِ‏ مِنْ‏ نَفْسِهِ‏ وَ أَهْلِی أَحَبَّ إِلَیْهِ مِنْ أَهْلِهِ وَ عِتْرَتِی أَحَبَّ إِلَیْهِ مِنْ عِتْرَتِهِ وَ ذَاتِی أَحَبَّ إِلَیْهِ مِنْ ذَاتِه‏"».

[10] ر. ک. الهی‌نژاد، حسین، وظایف منتظران در عصر غیبت، ص۷۰.

[11] ر. ک. سلیمیان، خدامراد، درسنامه مهدویت، ص ۲۲۲ـ ۲۲۸؛ انتظار و منتظران، ص ۲۰۱ـ ۲۰۹.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

[۱۰]

[۱۱]