اثبات وجوب اطاعت از امام در قرآن

این مدخل زیرشاخهٔ بحث اثبات وجوب اطاعت از امام است. اثبات وجوب اطاعت از امام از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: اثبات وجوب اطاعت از امام در قرآن - اثبات وجوب اطاعت از امام در حدیث - اثبات وجوب اطاعت از امام در کلام اسلامی - پرسش مرتبط ندارد

ادله قرآنی وجوب اطاعت امام

آیات ... متعدّدی بر لزوم اطاعت از حاکم اسلامی دلالت دارند. البته، میزان دلالت آنها یکسان نیست‌. در برخی از آنها، سخن از "امامت و خلافت‌" بعضی از پیامبران الهی یا امامان معصوم است و جعل امامت و رهبری برای عدّه‌ای از انسان‌های وارسته از سوی خداوند، خود به خود‌، لزوم اطاعت از ایشان را می‌رساند‌.

آیه صادقین

همچنین ببینید: آیه صادقین

یکی از فرمان‌های خداوند به اهل ایمان این است که پیوسته و در هر حال، همراه صادقان باشند. همراهی با صادقان مستلزم تبعیت و پیروی از آنان در همه کارهاست و از سوی دیگر چون مقید به گروه خاصی از مکلفان و زمان خاصی نشده، پس شامل همه مکلفان در تمام زمان‌ها می‌‌شود. بنابراین باید در هر زمان و دوره‌ای صادقانی وجود داشته باشند تا امر خداوند به همراهی و معیت با صابران قابلیت امتثال داشته باشد.

بر اساس روایات معتبری که در منابع شیعه وجود دارد صادقان، فقط پیامبر اسلام(ص) و اهل بیت(ع) هستند؛ چنان که احمد بن محمد بن ابی‌نصر بزنطی گفته است از امام رضا(ع) درباره تفسیر آیه يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَكُونُوا مَعَ الصَّادِقِينَ سؤال کردم. امام فرمود: «الصَّادِقُونَ هُمُ الْأَئِمَّةُ»؛ «راستگویان، همان امامان هستند».

اما در منابع اهل سنت برای صادقان مصادیق بسیاری ذکر شده است. سیوطی در تفسیر الدر المنثور، پیامبر اسلام(ص) و اصحابش، ابوبکر و عمر و اصحاب آن دو، کعب بن مالک و مرارة بن ربیعة و هلال بن أمیة و علی بن ابی‌طالب(ع) را از مصادیق صادقان ذکر کرده است. برخی محققان سنی نیز منظور از صادقان را خاندان پیامبر، به ویژه علی بن ابی‌طالب(ع) دانسته‌اند. حاکم حسکانی ـ که به گفته ذهبی، از محدثان و حافظان بزرگ اهل سنت است ـ در کتاب شواهد التنزیل، با نقل روایتی از ابن عباس، شأن نزول آیه را فقط حضرت علی(ع) می‌داند: «عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ فِي قَوْلِه‌: اتَّقُوا اللَّهَ وَكُونُوا مَعَ الصَّادِقِينَ قَالَ: نَزَلَتْ فِي عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ خاصة». وی همچنین از عبدالله بن عمر نقل کرده است که منظور از آیه، «محمد و اهل بیتش» هستند: وَكُونُوا مَعَ الصَّادِقِينَ، يَعْنِي مُحَمَّداً وَ أَهْلَ بَيْتِهِ‌؛ ایشان در روایتی دیگر از امام باقر(ع) در تفسیر آیه آورده است که منظور از صادقین آل محمد هستند.

آیه اطاعت از اولی‌الامر

همچنین ببینید: آیه اولی الامر

يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ فَإِنْ تَنَازَعْتُمْ فِي شَيْءٍ فَرُدُّوهُ إِلَى اللَّهِ وَالرَّسُولِ إِنْ كُنْتُمْ تُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ ذَلِكَ خَيْرٌ وَأَحْسَنُ تَأْوِيلًا. در تفسیر این آیه، مطالب فراوانی از سوی مفسران و فقهای شیعه و سنّی مطرح شده است. ازاین‌رو، سعی خواهیم کرد که تنها‌، مطالب مربوط به بحث "اطاعت از حاکم اسلامی" را مورد توجّه و بررسی قرار دهیم.

اولاً، در این آیه شریف، اطاعت از أُولِي الْأَمْرِ به معنای صاحبان امر و بدون تکرار کلمه أَطِيعُوا در کنار الرَّسُول قرار گرفته و مجموعا، بر "اطاعت از خداوند" عطف شده است. بعضی از مفسران، این تکرار را نشانه‌ای بر متفاوت بودن مقوله "اطاعت از خدا" و "اطاعت از رسول و أولی‌الأمر" دانسته‌اند. از آنجا که پیامبر هم دارای شأن تبلیغ است، هم شأن قضا و هم شأن حکومت؛ بیان احکام الهی از سوی آن حضرت، به شأن پیامبر و تبلیغ آن بزرگوار مربوط می‌شود. اوامر پیامبر در این عرصه‌، تنها‌، بیان اوامر الهی است. اوامری چون أَقِيمُوا الصَّلَاةَ وَآتُوا الزَّكَاةَ اوامر خداوندی است؛ هرچند، پیامبر به مردم ابلاغ کند. ازاین‌رو، اطاعت از پیامبر در دایره احکام الهی، در حقیقت‌، اطاعت از خداست و نه اطاعت از پیامبر و جمله أَطِيعُوا اللَّهَ ناظر به این بخش از اوامر است، امّا پیامبر، علاوه بر این سنخ از اوامر، به عنوان حاکم جامعه نیز امر و نهی می‌کند و اطاعت از امر و نهی پیامبر در این عرصه، اطاعت از پیامبر است. البته، به طور، کلّی، اطاعت از پیامبر چون به اذن خدا است، در حقیقت، اطاعت از خداوند است: وَمَا أَرْسَلْنَا مِنْ رَسُولٍ إِلَّا لِيُطَاعَ بِإِذْنِ اللَّهِ؛ پس أَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ اشاره به شأن حکومتی پیامبر و أولی الأمر است. شاهد روشن این تفسیر‌، عطف أُولِي الْأَمْر به الرَّسُول است. به جای عنوانی مانند "جانشینان پیامبر"، عنوان "صاحبان امر" آورده شده که نشانه شأن حکومتی جانشینان آن حضرت است و چون در یک جمله آمده و مردم‌، مأمور به اطاعت گشته‌اند، در نتیجه، اطاعت از پیامبر نیز، اطاعت از اوامر حکومتی اوست. شاهد دیگر این تفسیر، آن است که آیاتی که درباره بی‌اعتنایی و تثاقل منافقین در برابر دستور پیامبر بر جهاد در راه خدا یا مراجعه آنان به غیر پیامبر برای قضاوت نازل شده، اطاعت از رسول خدا را مورد تأکید قرار می‌دهد، روشن است که دستورهای پیامبر در امر جهاد، از اوامر حکومتی است.

ثانیاً: همین که افرادی به عنوان "أولی‌الأمر‌" معرفی می‌شوند، نشان می‌دهد که اطاعت از آنان، لازم است؛ زیرا، پذیرفتن افرادی‌که در جامعه‌، حقّ امر و نهی دارند، بدون‌ التزام به اطاعت از آنان، معنا و مفهومی ندارد. بنابراین‌، حتّی بدون تمسک به لفظ أَطِيعُوا، از لفظ أُولِي الْأَمْر، بالملازمه، لزوم اطاعت استفاده می‌شود‌. اینکه خداوند، عدّه‌ای را صاحب امر معرفی می‌کند، قاعدتا، باید لازم الاطاعه باشند و الّا، اوامر آنان‌، ثمری نخواهد داشت.

ثالثاً: مراد از لفظ "امر" در أُولِي الْأَمْر، اعم از امور دینی و دنیوی مؤمنان است. امر، گرچه در بسیاری از استعمالات، بر "حکومت" اطلاق شده و تناسب این استعمال نیز آن است که حاکمان جامعه، صاحب امر و نهی‌اند، بنابراین، بر آنان أُولِي الْأَمْر اطلاق شده است، امّا ظاهرا، "امر" در این آیه مبارکه، معنایی نظیر «الْحَوَادِثُ الْوَاقِعَة» در روایت معروف به توقیع شریف دارد. همان‌طور که لفظ "حوادث"، اختصاص به موارد مشتبه الحکم یا موارد نزاع و اختلاف ندارد و شامل همه امور جامعه که مراجعه به رئیس و حاکم ضرورت دارد‌، می‌شود‌، لفظ "امر" نیز اعم بوده و همه امور جامعه را در بر می‌گیرد؛ پس "أولی الأمر"، کسانی هستند که مردم‌، موظّف‌اند در امور قضایی و سایر امور اجتماعی، به آنان مراجعه کرده و از ایشان پیروی کنند.

علما و مفسران اهل سنت در تفسیر «اولی الامر» مصادیق زیادی برای آن ذکر کرده‌اند: فخر رازی با نقل مصادیق زیادی برای «اولی الامر» می‌گوید: خداوند به طور قطع (بی قید و شرط) به اطاعت اولی‌الامر امر کرده است و هر کسی که خداوند این‌گونه امر به اطاعتش کند، باید معصوم از خطا باشد؛ زیرا اگر معصوم از خطا نباشد، گاهی خطا می‌کند و لازمه آن اجتماع امر و نهی در فعل واحد و به عنوان واحد است و این محال است.

هر چند ایشان اجماع امّت و نظر اهل حل و عقد را مصداق اولی‌الامر دانسته، اما علمای شیعه و همچنین برخی از علمای اهل سنت، آن را مردود دانسته و گفته‌اند: «منظور از اولی‌الامر، همان امامان از اهل بیت(ع) است». حاکم حسکانی حنفی ذیل آیه ۵۹ سوره نسا، پنج حدیث نقل کرده است که در همه آنها عنوان «اولی‌الامر» بر علی(ع)، به عنوان یک مصداق روشن آن، تطبیق شده است. قندوزی در روایتی می‌گوید: «حسن بن صالح از امام جعفر صادق(ع) از «اولی‌الامر» در این آیه سؤال کرد. آن حضرت فرمود: اولی الامر، امامان اهل بیت(ع) هستند».

علما و مفسران شیعه همگی اتفاق نظر دارند بر اینکه به دو دلیل، منظور از «اولی الامر» امامان از اهل بیت پیامبر اسلام(ص) هستند:

1. خداوند در این آیه، اطاعت اولی الامر را به طور مطلق و بی‌قید و شرط واجب و در ردیف اطاعت خدا و پیامبر(ص) قرار داده است و هر کسی که خداوند اطاعتش را به طور مطلق واجب کند، باید معصوم باشد؛ زیرا اگر معصوم نباشد، خطا می‌کند، مرتکب معصیت می‌شود و خداوند برتر از آن است که مردم را به اطاعت بدون قید و شرط افراد خطاکار و گنه‌کار وادار کند. در این دیدگاه ائمه اطهار(ع) همان کسانی هستند که خداوند آنها را ولی امر خوانده و اطاعت از آنان را در راستای اطاعت از خدا و رسول قرار داده است و بدون اطاعت آنان، کسی فرمانبر واقعی خدا نخواهد بود.
2. در منابع شیعه و سنی درباره تبیین معنای «اولی‌الامر» تأکید شده است مراد از اولی‌الامر ـ که در این آیه واجب الاطاعه شمرده شده‌اند ـ امامان از اهل بیت پیامبر(ص) هستند. حاکم حسکانی به سندهای خود چندین روایت آورده است که مراد از اولی الامر در آیه أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ، علی بن ابی‌طالب(ع) و فرزندان ایشان، حضرت امام حسن و امام حسین(ع) هستند.

ابن مردویه اصفهانی در کتاب مناقب علی بن ابی‌طالب(ع)، ذیل آیه یادشده، دو روایت نقل کرده است مبنی بر اینکه علی(ع) از اولی‌الامر است. قندوزی حنفی با ذکر آیه شریفه يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ و آیه إِنَّمَا وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَرَسُولُهُ وَالَّذِينَ آمَنُوا گفته است: خداوند متعال اطاعت از اهل بیت(ع) و اطاعت از رسول(ص) را همراه با اطاعت از خودش، و ولایت اهل بیت(ع) و ولایت رسول خدا(ص) را نیز همسان ولایت خودش قرار داده؛ همان‌گونه که سهم اهل بیت(ع) از غنیمت و فیء را همانند سهم رسول خدا(ص) قرار داده است. فتبارک الله و تعالی که چقدر نعمتش را بر این سهم اهل بیت(ع) بزرگ قرار داده است!

علی بن أبی‌طالب(ع) گوید از رسول خدا(ص) شنیدم که می‌فرمود: از سه نفر بر دین خود هراسناک باشید: یکی از آنها سلطانی است که گمان می‌کند اطاعت از او همانند اطاعت خدا و مخالفت با او مخالفت با خداست! او دروغ گفته است...؛ زیرا اطاعت از کسی که معصیت می‌کند، [جایز] نیست. اطاعت منحصر در اطاعت خدا و رسول و اولی‌الامر است. [اولی‌الامر کسانی‌اند] که خداوند، اطاعت از آنان را همسان اطاعت از رسول خدا قرار داده و فرموده: أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ.... چون پیامبر و اولی‌الامر، معصوم و پاک هستند و به معصیت الهی فرمان نمی‌دهند، خداوند به اطاعت از آنان فرمان داده است. پس آنان صاحبان امر هستند و اطاعت از آنان از جانب خدا و رسول بر مردم واجب گردیده است و اطاعت احدی غیر از آنان واجب نیست....

جابر بن عبدالله انصاری می‌گوید: وقتی خداوند آیه يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ را بر پیامبرش، محمد(ص) نازل کرد، من عرض کردم: «یا رسول الله، ما خدا و رسولش را شناختیم؛ اما اولی الامر که خداوند اطاعت از آنان را همسان اطاعت تو قرار داده، چه کسانی‌اند؟» پیامبر فرمود: «ای جابر، آنان جانشینان من و امامان مسلمانان بعد از من هستند که اول ایشان، علی بن ابی‌طالب است». و بعد از او به ترتیب اسم یازده امام را مطرح، و به غیبت امام دوازدهم حضرت مهدی(ع) نیز اشاره فرمود.

آیه ولایت

همچنین ببینید: آیه ولایت

یکی دیگر از آیاتی که بر لزوم اطاعت از امام دلالت دارد آیه إِنَّمَا وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَرَسُولُهُ وَالَّذِينَ آمَنُوا الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلَاةَ وَيُؤْتُونَ الزَّكَاةَ وَهُمْ رَاكِعُونَ است که بیانگر ولایت کسانی است که ولایتشان قرین ولایت خدا و رسول قرار گرفته است. این افراد باید با خدا و رسول سنخیت داشته و همانند خدا و رسول از اشتباه و لغزش به دور باشند؛ یعنی دارای علمی باشند که اشتباه در آن نیست و عملاً نیز مرتکب خطا نشوند و خلاصه معصوم باشند. همه مفسران اجماع دارند که این آیه، در شأن علی بن ابی‌طالب (ع) نازل شده و دلالت آن بر امامت واضح است و حصر موجود در آیه: "سرپرست و ولىّ شما، تنها خداست و پیامبر او و آنها که ایمان آورده‌اند..." هر احتمال دیگری را برای معنای ولایت، غیر از سلطه و حکومت از بین مى‌برد؛ زیرا هیچ یک از معانی دیگر ولایت نمى‌تواند فقط مخصوص خدا و رسول خدا (ص) و مؤمنان خاص که در رأس آنان امیرالمؤمنین علی (ع) است، باشد. از آنجا که ولایت خداوند و پیامبر و الَّذِينَ آمَنُوا یعنی امامان (ع) در یک سیاق بیان شده، نشان می‌‌دهد قلمرو ولایت نیز همسان می‌باشد، بنابراین می‎توان گفت براساس این آیه، امامان (ع) شأن تشریع احکام یعنی ولایت تشریعی را دارند. از لوازم ولایت تشریعی امام اطاعت از اوست؛ به بیان دیگر ولایت تشریعی به معنای مطاع بودن امام است، یعنی مردم باید به فرمان او گردن نهند.

آیه امانت

همچنین ببینید: آیه امانت

إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُكُمْ أَنْ تُؤَدُّوا الْأَمَانَاتِ إِلَى أَهْلِهَا وَإِذَا حَكَمْتُمْ بَيْنَ النَّاسِ أَنْ تَحْكُمُوا بِالْعَدْلِ إِنَّ اللَّهَ نِعِمَّا يَعِظُكُمْ بِهِ إِنَّ اللَّهَ كَانَ سَمِيعًا بَصِيرًا. این آیه شریفه، به شهادت روایات‌، خطاب به امامان جامعه است که امانت را به اهلش بسپارند. یکی از مصادیق "امانت"، "امامت" است؛ براساس این احتمال، پیامبر (ص) و ائمه معصوم (ع) مأمورند تا این امانت را به اهلش بسپارند؛ ازاین‌رو، هر امامی وظیفه دارد، آن را به امام بعدی واگذار کند. رعایت عدالت در حکومت نیز اختصاص به قضاوت و فصل خصومت ندارد و همه شئون حکومتی را در بر می‌گیرد؛ زیرا، مراعات عدالت، منحصر به صورت قضاوت میان دو نفر نیست. ضمن اینکه خطاب آیه، مبنی بر حکمرانی عادلانه را، متوجّه "امرا" دانسته‌اند نه قضات. کیفیت استدلال به آیه، در مورد بحث ما، این است که همین که عدّه‌ای مأمورند تا بر اساس عدالت در میان مردم، حکمرانی کنند؛ چنان‌که به وظیفه خویش عمل کرده و به عدالت حکم برانند، بر عموم مردم، اطاعت از آنان لازم است. همان‌طور که التزام و پای‌بندی به حکمی که قاضی در دادگاه براساس عدالت صادر می‌کند‌، هم بر طرفین دعوا و هم بر دیگران، لازم الاجرا است، پیروی از احکام حاکم جامعه در عرصه‌های دیگر حکومتی نیز واجب است و دلیلی بر تفکیک آنها یا مقیّد ساختن این آیه شریفه به صورت قضاوت نیست‌. اگر اطاعت از حاکمی که موظّف است براساس عدالت، حکومت کند، واجب نباشد، امر خداوند به حکومت عادلانه، لغو خواهد بود. اگر سرپیچی از حاکم جامعه بر مردم، جایز باشد‌، اوّلا‌، نصب حاکم و ثانیا، مأموریت دادن به او مبنی بر حکمرانی عادلانه، لغو و بیهوده خواهد بود و خداوند، از انجام کار لغو، مبرّاست.

آیه حسادت به ائمه (ع)

أَمْ يَحْسُدُونَ النَّاسَ عَلَى مَا آتَاهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ فَقَدْ آتَيْنَا آلَ إِبْرَاهِيمَ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ وَآتَيْنَاهُمْ مُلْكًا عَظِيمًا * فَمِنْهُمْ مَنْ آمَنَ بِهِ وَمِنْهُمْ مَنْ صَدَّ عَنْهُ وَكَفَى بِجَهَنَّمَ سَعِيرًا. در این آیه مبارکه‌، اعطای "کتاب و حکمت‌" و "ملک عظیم‌" را به آل ابراهیم‌، فضل الهی شمرده‌اند که گروهی از مردم بدان حسادت می‌ورزند. "ملک عظیم" در روایتی از امام باقر (ع) به "طاعة مفروضه‌" تفسیر شده است و علامه مجلسی در توضیح کلام حضرت، بیان داشته‌اند: یعنی امامت که ریاست بر مردم است، اطاعت و تسلیم در برابر ایشان از ناحیه خداوند لازم شمرده شده؛ چون، ریاست آنان‌، در حقیقت‌، خلافت از جانب‌ خدا و حکومت و سلطنت عظیمی است که هیچ‌یک از مراتب ملک و سلطنت به مرتبه آن نمی‌رسد. این آیه مبارکه، هرچند درباره آل ابراهیم است، امّا به نظر می‌رسد که لزوم پیروی از آنان، به دلیل آن است که خداوند، به آنان، ملک عظیم، عنایت فرموده و هر کسی‌که از جانب خداوند، دارای چنین منصبی باشد، اطاعتش لازم است‌. به تعبیر مفسّران، این کار، از باب جری و تطبیق و بیان مصداق است. در ذیل آیه شریفه، به کسانی‌که در برابر فضل پروردگار ایستادگی کرده، وعده عذاب داده شده و در روایاتی که در تفسیر آیه وجود دارد، نافرمانی آنان، نافرمانی خداوند شمرده شده است.

این آیات سه‌گانه، معمولا، از سوی مفسّران، بر پیامبر و امامان معصوم حمل شده، از این‌رو‌، "لزوم اطاعت از پیامبر" به عنوان حاکم جامعه و "امامان معصوم" که دارای شأن حکومت و قضاوت بوده‌اند، به طور یقین استفاده می‌شود. شمول آیات نسبت به جانشینان آنان‌که واجد شرایط لازم رهبری‌؛ همانند عدالت و اجتهاد بوده و توانایی انجام وظایف محوله را دارند، لکن از مقام عصمت، بهره‌مند نبوده‌اند، تنها، به عنوان جانشینان ایشان که در جای خود ثابت شده است، لازم الاطاعه هستند‌؛ چرا که نصب عام یا خاص فردی به عنوان حاکم و قاضی، بدون لزوم اطاعت از او، معنا و مفهومی ندارد، امّا دلیل عمده که "لزوم اطاعت از حاکمان واجد شرایط" را در عصر غیبت اثبات می‌کند، روایات هستند.

منابع

1. اراکی، محسن، امامت در قرآن
2. نجفی، حافظ، مقاله «وجوب اطاعت از ائمه از دیدگاه قرآن و سنت»، موسوعه رد شبهات ج۲۱
3. پورحسین، احسان، مبانی اطاعت از حاکم در اندیشه سیاسی شیعه، فصلنامه علوم سیاسی دانشگاه باقرالعلوم
4. فاریاب، محمد حسین، بررسی انطباق شئون امامت در کلام امامیه بر قرآن و سنت
5. محمدی، رضا، امام‌شناسی