ابزار جنگ در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی

این مدخل زیرشاخهٔ بحث ابزار جنگ است. ابزار جنگ از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: ابزار جنگ در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی - پرسش مرتبط ندارد

مقدمه

«ابزار جنگی» وسایلی که در هجوم و ضربه‌زدن به دشمن یا در دفاع و جلوگیری از ضربه‌های دشمن استفاده می‌شوند.

فقها، تولید، نگهداری و حمل سلاح را به خودی خود امری جایز دانسته و ساخت سلاح به قصد تقویت مسلمانان و ترساندن دشمن را امری مطلوب می‌دانند.

امام خمینی در مواردی که اصل عمل و هدف از آن مشروع باشد، به جواز کاربرد ابزار جنگی اشاره کرده است. و کاربرد سلاح برای اهداف نامشروع مانند راهزنی و محاربه را جایز نمی‌داند. امام خمینی، فروش ابزار جنگی را امری حکومتی و تابع مصالح جامعه و مقتضیات زمان و مکان دانسته و معامله را در مواردی که اصل فروش سلاح به دشمنان دین حرام باشد، باطل می‌داند. ایشان معتقد است مقصود از ابزار جنگی، مطلق سلاح نیست، بلکه مقصود سلاح‌هایی است که در هر دوران، برای جنگ، متعارف است؛ و مراد از دشمن مطلق دشمنان دین مانند کفار نیستند، بلکه مقصود دولت‌ها و گروه‌های مخالف اسلام‌اند. امام خمینی درباره خطر تجهیزات جنگیِ نوظهور، اعلام خطر کرده و توسعه‌طلبی ابرقدرت‌ها و انبارکردن سلاح‌های هسته‌ای را از تهدیدات دنیای امروز به‌شمار آورده و استفاده از آنها را موجب نابودی نسل بشر دانسته است. ایشان مذاکرات سیاسی ابرقدرت‌ها را در محدودکردن سلاح‌های هسته‌ای جدی نمی‌گرفت و بر لزوم جلوگیری از این‌گونه جنگ‌افزارها تأکید می‌کرد.

معناشناسی

ابزار جنگی که در لغت عرب سلاح نامیده شده، اسم عام و مشترکی است که بر انواع وسایل رزم گذاشته شده‌ است ؛ وسایلی که در هجوم و ضربه‌ زدن به دشمن یا مانند سپر در دفاع و جلوگیری از ضربه‌های دشمن استفاده می‌شوند. ابزار جنگی در کاربرد فقهی‌اش نیز به همین معناست؛ هرچند برخی معتقدند به وسایل دفاعی مانند سپر و کلاهخود سلاح گفته نمی‌شود..

پیشینه

جنگ‌ها در جوامع اولیه با ابزاری ساده مانند عاج، استخوان، سنگ و آتش درمی‌گرفت؛ اما به‌تدریج ابزار مختلفِ نبرد مانند شمشیر، خنجر، نیزه‌های آهنی، فلاخن و تیر و کمان ساخته شد و تکامل یافت و با تولید منجنیق و سلاح‌های آتشین ساخت سلاح به مرحله جدیدی رسید.

به صورت ضمنی در ادیان مختلف به حکم جنگ و به تبع آن ابزار جنگی اشاره شده‌ است. کتاب مقدس در مواردی به مشروعیت جنگ و درگیری مسلحانه و نزاع بنی‌اسرائیل با دشمنان و کشتار دسته‌جمعی آنان و دعوت به از میان‌بردن همه آثار دشمن اشاره کرده‌ است که طبعاً از ابزارهای جنگی آن زمان مانند شمشیر، نیزه و آتش استفاده می‌کردند و در عین حال، هیچ ممنوعیتی در استفاده از سلاحی خاص گزارش نشده‌است. عهد جدید نیز در کنار نهی از جنگ و خونریزی،دفاع مسلحانه و یاری مظلوم را مجاز شمرده‌است. در قرآن کریم واژه «اسلحه»، چهار مرتبه همگی در یک آیه، آمده ﴿وَإِذَا كُنْتَ فِيهِمْ فَأَقَمْتَ لَهُمُ الصَّلَاةَ فَلْتَقُمْ طَائِفَةٌ مِنْهُمْ مَعَكَ وَلْيَأْخُذُوا أَسْلِحَتَهُمْ فَإِذَا سَجَدُوا فَلْيَكُونُوا مِنْ وَرَائِكُمْ وَلْتَأْتِ طَائِفَةٌ أُخْرَى لَمْ يُصَلُّوا فَلْيُصَلُّوا مَعَكَ وَلْيَأْخُذُوا حِذْرَهُمْ وَأَسْلِحَتَهُمْ وَدَّ الَّذِينَ كَفَرُوا لَوْ تَغْفُلُونَ عَنْ أَسْلِحَتِكُمْ وَأَمْتِعَتِكُمْ فَيَمِيلُونَ عَلَيْكُمْ مَيْلَةً وَاحِدَةً وَلَا جُنَاحَ عَلَيْكُمْ إِنْ كَانَ بِكُمْ أَذًى مِنْ مَطَرٍ أَوْ كُنْتُمْ مَرْضَى أَنْ تَضَعُوا أَسْلِحَتَكُمْ وَخُذُوا حِذْرَكُمْ إِنَّ اللَّهَ أَعَدَّ لِلْكَافِرِينَ عَذَابًا مُهِينًا﴾ و بر حفظ آمادگی تسلیحاتی و تجهیزاتی حتی در زمان صلح ﴿وَأَعِدُّوا لَهُمْ مَا اسْتَطَعْتُمْ مِنْ قُوَّةٍ وَمِنْ رِبَاطِ الْخَيْلِ تُرْهِبُونَ بِهِ عَدُوَّ اللَّهِ وَعَدُوَّكُمْ وَآخَرِينَ مِنْ دُونِهِمْ لَا تَعْلَمُونَهُمُ اللَّهُ يَعْلَمُهُمْ وَمَا تُنْفِقُوا مِنْ شَيْءٍ فِي سَبِيلِ اللَّهِ يُوَفَّ إِلَيْكُمْ وَأَنْتُمْ لَا تُظْلَمُونَ﴾ تأکید شده‌است. قرآن آهن را ماده اصلی در ساخت سلاح ﴿لَقَدْ أَرْسَلْنَا رُسُلَنَا بِالْبَيِّنَاتِ وَأَنْزَلْنَا مَعَهُمُ الْكِتَابَ وَالْمِيزَانَ لِيَقُومَ النَّاسُ بِالْقِسْطِ وَأَنْزَلْنَا الْحَدِيدَ فِيهِ بَأْسٌ شَدِيدٌ وَمَنَافِعُ لِلنَّاسِ وَلِيَعْلَمَ اللَّهُ مَنْ يَنْصُرُهُ وَرُسُلَهُ بِالْغَيْبِ إِنَّ اللَّهَ قَوِيٌّ عَزِيزٌ﴾ و زره ﴿وَاللَّهُ جَعَلَ لَكُمْ مِمَّا خَلَقَ ظِلَالًا وَجَعَلَ لَكُمْ مِنَ الْجِبَالِ أَكْنَانًا وَجَعَلَ لَكُمْ سَرَابِيلَ تَقِيكُمُ الْحَرَّ وَسَرَابِيلَ تَقِيكُمْ بَأْسَكُمْ كَذَلِكَ يُتِمُّ نِعْمَتَهُ عَلَيْكُمْ لَعَلَّكُمْ تُسْلِمُونَ﴾ می‌خواند و چگونگی ساخت زره را بیان می‌کند ﴿وَعَلَّمْنَاهُ صَنْعَةَ لَبُوسٍ لَكُمْ لِتُحْصِنَكُمْ مِنْ بَأْسِكُمْ فَهَلْ أَنْتُمْ شَاكِرُونَ﴾، ﴿أَنِ اعْمَلْ سَابِغَاتٍ وَقَدِّرْ فِي السَّرْدِ وَاعْمَلُوا صَالِحًا إِنِّي بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِيرٌ﴾ همچنین در سوره عادیات خداوند به اسب‌های لشکر اسلام که از برخورد سم‌های آنها بر سنگ‌ها برق می‌جهد، قسم یاد کرده‌ است.﴿وَالْعَادِيَاتِ ضَبْحًا فَالْمُورِيَاتِ قَدْحًا ﴾ شمشیر، نیزه، زره، اسب و منجنیق از مهم‌ترین وسایل جنگی گذشته‌اند که در روایات به آنها اشاره شده و حکم تولید، و خرید و فروش آنها در زمان صلح و جنگ بیان شده‌ است.

فقها در ابواب گوناگون فقهی، از احکام ابزار جنگی سخن گفته‌اند، ازجمله در باب نماز ذیل مسائلی مانند کراهت یا حرمتِ وجود سلاح در پیش روی نمازگزار، کراهت آویختن آن در مسجد، کراهت همراه‌ بردن سلاح هنگام بیرون‌ رفتن برای نماز عید، وجوب همراه‌ داشتن آن در نماز خوف که به هنگام جنگ برگزار می‌شود و کراهت یا عدم جواز همراه‌ داشتن سلاح برای کسانی که احرام بسته‌اند. ازجمله مباحث مهم در ابزار جنگیحکم به‌کارگیری انواع آن و بررسی حکم خرید و فروش آنهاست که فقها در باب جهاد، به خرید ابزار نظامی از بیت‌المال، حکم به‌غنیمت‌گرفتن سپر و سلاح دشمن پس از کشته‌ شدن آنان، ممنوعیت به‌کارگیری برخی روش‌های جنگی مانند ریختن سم در منطقه دشمن و حرمت فروش سلاح به دشمنان پرداخته‌اند. اهل سنت نیز در کنار اشاره به احکام مختلفِ سلاح مانند تزیین سلاح با طلا و نقره، به حمل آن در نماز خوف و در حال احرام، و حرمت فروش سلاح به دشمن پرداخته‌اند.

این موضوع در آثار مختلف فقهی امام خمینی در مباحثی چون همراه‌داشتن سلاح هنگام احرام، فروش سلاح به دشمن به هنگام جنگ و صلح و صحت وقف سلاح مطرح شده‌است. ایشان همچنین در توضیح المسائل به حکم شکار حیوان با سلاح اشاره کرده و در نهایت به پرسش‌هایی در خصوص خرید و فروش سلاح به کسانی که برای حفظ خود یا دفاع از منطقه آن را به کار می‌گیرند، محارب‌بودن یا نبودن کسانی که برای ایجاد فساد در زمین اقدام به تهیه و تجهیز سلاح می‌کنند و انتقال سلاح به فرزند پاسخ گفته‌است.

از سوی دیگر، پس از انقلاب صنعتی در غرب، با اختراعات گسترده در فناوری تسلیحاتیِ زمینی، دریایی و هوایی ابزار متعارفی چون تانک‌ها، هواپیماها، موشک‌ها و ناوهای جنگی و ابزار نامتعارفی چون سلاح‌های شیمیایی و هسته‌ای تولید شد. در پی آن هرچند استفاده از ابزار متعارف، نقض حقوق بشردوستانه شمرده نشد، اما ممنوعیت استفاده از ابزار جنگیِ نامتعارف در تعداد زیادی از معاهدات و کنوانسیون‌های بین‌المللی درج گردید. از مهم‌ترین اسناد حقوقی و بین‌المللی در زمینه منع استفاده از سلاح‌های شیمیایی و میکروبی، پروتکل ژنو مورخ ۱۷ ژوئن ۱۹۲۵م/ ۱۳۰۴ش است که از سال ۱۹۲۸م به اجرا درآمده و تا به امروز به امضای اکثر کشورهای جهان رسیده و ایران نیز در تاریخ ۱۸/۴/۱۳۰۸ آن را تصویب کرده‌است. بعدها در راستای تکمیل این سند معاهده‌ای در مورخ ۱۹۶۸م/ ۱۳۴۷ش معروف به N.P.T در منع و گسترش سلاح‌های هسته‌ای به تصویب رسید و کنوانسیون‌هایی در ۱۰ آوریل ۱۹۷۲م و ۱۳ ژانویه ۱۹۹۳م تصویب شد.

بحث حکم استفاده از سلاح‌های متعارف سابقه فقهی دارد؛ اما حکم استفاده از ابزار جنگیِ نامتعارف در فقه سابقه چندانی ندارد؛ هرچند حکم آن از برخی از مباحث و مصادیقی که در کتاب‌های فقهی آمده، قابل استخراج است؛ چنان‌که برخی از فقهای معاصر به بحث از ابزار جنگی و حکم استفاده و نگهداری از آنها پرداخته‌اند..

حکم ابزار جنگی متعارف

در متون فقهی از حکم ساخت و نگهداری و کاربرد و تجارت ابزار جنگیِ متعارف بحث شده است:

ساخت و نگهداری سلاح

از حکم حرمت حمل سلاح برای مُحرِم و حرمت بیع سلاح به دشمن در زمان جنگ روشن می‌شود تولید، نگهداری و حمل سلاح، به خودی خود امری جایز است، بلکه به مقتضای آیه ﴿وَأَعِدُّوا لَهُمْ مَا اسْتَطَعْتُمْ مِنْ قُوَّةٍ﴾ ساخت سلاح به قصد تقویت مسلمانان و ترساندن دشمن، امری مطلوب است، جز در صورتی که ذیل عناوین بازدارنده مانند اضرار، فتنه، جنگ با مسلمان، جرح و قتل به ناحق قرار گیرد. امام خمینی مقتضای اطلاق برخی روایات را جواز بیع سلاح در غیر فتنه می‌داند، هرچند این اطلاق را خالی از اشکال ندانسته‌است. حکم تولید و نگهداری آن برای دادن به دشمنان، از رهگذر حکم فروش سلاح به آنان و ممنوعیت آن روشن می‌شود.

کاربرد سلاح

فقها حکم استفاده از سلاح متعارف را تابع سایر احکام شرعی مانند حفظ نفس، دفاع مشروع، امر به معروف و نهی از منکر با احراز شرایط آن، قصاص، جهاد، دفاع از نفوس و سرزمین مسلمانان و سایر موارد مشابه دانسته‌اند. امام خمینی نیز در مواردی که اصل عمل و هدف از آن مشروع باشد، به جواز کاربرد ابزار جنگی اشاره کرده‌است. به باور ایشان جواز به‌کارگیری سلاح برای اهداف نظامی در جنگ و مسلح‌کردن غیر مسلمانان، امری ثابت و در همه موارد یکسان نیست، بلکه تابع نظر حاکم و مصالح عامه‌ای است که حاکم آن را تبیین و تعیین می‌کند؛ اما ایشان همچون سایر فقها کاربرد سلاح برای اهداف نامشروع و امیال نفسانی مانند راهزنی، محاربه با مسلمانان و سلب مال دیگران را جایز نمی‌داند..

تجارت سلاح

تجارت سلاح به خودی خود، تابع قواعد عمومی قراردادهاست و مادامی که شرایط اساسی در صحت معامله، به‌ویژه مشروعیت هدف و انگیزه از خرید و فروش سلاح در آن وجود داشته باشد، عقدی جایز و نافذ تلقی می‌شود. در برابر، اگر جهت و هدف معامله نامشروع باشد، همانند فروش انگور با انگیزه ساخت شراب، معاملهباطل و حرام است. فقها حکم تکلیفی و وضعی فروش ابزار جنگی به غیر مسلمانان و دشمنان را در صورت‌های مختلف آن بررسی کرده‌اند. محقق یزدی طباطبایی دیدگاه‌های مختلف را در این زمینه ذکر کرده‌است.

دیدگاه متقدمان مانند مفید، سلار، طوسی و شهید اول این است که فروش سلاح به دشمن مطلقاً و بدون هیچ قیدی حرام و باطل است. دیدگاه مشهور این است که فروش سلاح به دشمن در زمان جنگ، حرام و در حال صلح جایز است. صاحب جواهر علاوه بر مورد یادشده، قصد مساعدت و کمک به دشمن را حتی در زمان صلح یکی دیگر از موجبات حرمتِ فروش سلاح دانسته‌است.

امام خمینی در برابر دو دیدگاه یاد شده این مسئله را امری حکومتی و تابع مصالح جامعه و مقتضیات زمان و مکان می‌داند. ایشان معتقد است مقصود از ابزار جنگی، مطلق سلاح نیست، بلکه مقصود سلاح‌هایی است که در هر دوران، برای جنگ و مخاصمات مسلحانه، متعارف است؛ از این‌رو فروش سلاح‌های قدیمی مانند فلاخن، شمشیر و نیزه که امروزه کارایی ندارند، ولی به جهتی دیگر مانند دارابودن ارزش تاریخی مورد رغبت کفار قرار گرفته‌اند، حتی در زمان جنگ صحیح است و اصولاً این‌گونه ابزار جنگی، خارج از موضوع بحث خواهند بود. همچنین به نظر ایشان، مراد از دشمن نیز با توجه به شرایط امروزی، مطلق دشمنان دین مانند کفار نیستند، بلکه مقصود دولت‌ها و گروه‌های مخالف اسلام‌اند؛ از این‌رو فروش سلاح به غیر مسلمان که تابعیت دولت اسلامی را دارد و ساکن در آن کشور است، مانعی نخواهد داشت.

امام خمینی، ضمن اشاره به دیدگاه شیخ انصاری، آن را نقد کرده‌است. انصاری با استناد به برخی روایات مانند روایت حضرمی و هند سراج بر این باور است که حرمت فروش سلاح به دشمن، منحصر به زمان جنگ بوده، در زمان صلح جایز است، و این، وجهِ جمع میان روایاتی است که فروش سلاح را مطلقاً جایز می‌دانند و روایاتی که به‌طور مطلق حتی در زمان صلح، دلالت بر حرمت آن دارند. ایشان روایات دسته اول را ناتوان از دلالت بر قول به تفصیل میان زمان جنگ و صلح دانسته و این روایات را بر قضایای خارجیه حمل می‌کند و صدور روایت حضرمی مبنی بر جواز فروش سلاح به حکام جور شام را با توجه به شرایط خاص عصر امام باقر(ع) و امام صادق(ع) می‌داند که برای شیعیان خطری نداشته، بلکه سبب حفظ اسلام در برابر رومیان بوده‌است؛ از این‌رو تقویت نظامی حکومتی که معارض با اسلام و شیعیان بوده، مانند امویان در زمان حکومت علوی، حتی در زمان صلح نیز جایز نیست.

امام خمینی از تعلیل موجود در روایت سرّاج نیز استفاده می‌کند اگر دشمن قوی‌تر به وسیله دشمنِ مورد اعتماد، قابل دفع و هدم باشد، می‌توان به دشمنِ مورد اعتمادسلاح داد. ایشان دربارهٔ روایات منعِ مطلق معتقد است این روایات در فروش سلاح در مقام بیان نیستند تا از آنها اطلاق گرفته شود. همچنین ایشان روایات جواز مطلق را به حکم قطعی عقل مختص مواردی می‌داند که اسلام و تشیع را خطری تهدید نکند.

امام خمینی در نهایت بر این باور است که صرف عنوان «جنگ»، «آتش‌بس»، «کافر» یا «مسلمان مخالف» موضوع بحث نیست؛ زیرا روایات این باب، ارشاد به حکم عقل دارند و باید به مقتضای حکم عقل به مصالح مسلمانان و نقش زمان در فروش سلاح به دشمن توجه کرد؛ از این‌رو در مقابل حکم قطعی عقل، استناد به ظواهر و اصول عملیه، شایسته نیست و تشخیص آن از اختیارات حاکم اسلامی است. با توجه به این رویکرد، امام خمینی در تحریر الوسیله فروش سلاح به دیگر فرقه‌های اسلامی را در صورتی که با مذهب حقه دشمنی کنند، ملحق به فروش سلاح به کفار کرده و تسری چنین حکمی را به راهزنان و نظایر آنان نیز بعید ندانسته‌است.

در بررسی حکم وضعیِ (صحت و بطلان) فروش سلاح به دشمن، برخی معتقدند نهی در روایات فروش سلاح به دشمن، دلالت بر فساد ندارد؛ زیرا تلازمی میان حرمت تکلیفی با حکم وضعی وجود ندارد؛ ولی به استناد روایات خاص در تقسیم مکاسب صحیح و فاسد، بر این باورند که اگر انگیزه انجام این کار، امری حرام باشد، معامله نیز باطل خواهد بود.

امام خمینی معامله را در مواردی که اصل فروش سلاح به دشمنان دین حرام باشد، باطل می‌داند؛ البته ایشان بحث صحت و بطلان قرارداد سلاح را نیز از منظر سیاسی نگریسته و آن را از شئون حکومت می‌داند؛ یعنی معیار در صحت و فساد را احتمال خطر برای دین و مصلحت مسلمانان می‌داند که تشخیص آن با صلاحدید حاکم خواهد بود؛ بنابراین حاکم می‌تواند قراردادهایی را که با حکومت‌های کافر منعقد می‌گردد، اگر خلاف مصالح عمومی جامعه تشخیص دهد لغو کند. برخی از معاصران در باب فروش سلاح، همین دیدگاه را برگزیده و پس از نقل بخشی از فتوای امام خمینی آن را سخنی صحیح دانسته‌اند. برخی نیز پس از شرح دیدگاه ایشان بر آن تأکید کرده‌اند..

حکم ابزار جنگی نامتعارف

در عصر حاضر انواع مختلفی از سلاح‌های نامتعارف مانند سلاح هسته‌ای تولید شده‌است که حاوی سوخت هسته‌ای یا ایزوتوپ‌های رادیواکتیو هستند و قدرت انفجاری آنها یک میلیون برابر بیشتر از بمب‌های کلاسیک است و ممکن است طوفانی ناشی از آتش‌سوزی را به دنبال داشته باشد. جنگ‌افزارهای میکروبی نیز به لحاظ عناصر میکروبی و ویروسی و قابلیت تکثیر بسیار سریع، زیست همه موجودات را در معرض خطر نابودی قرار می‌دهند. سلاح‌های شیمیایی نیز با حالت جامد، مایع و گاز، پس از پرتاب به سوی هدف و ترکیب مواد موجود در آنها، موارد بسیار خطرناکی همچون گازهای اعصاب را در محیط آزاد می‌کنند. ابزار جنگی نامتعارف به منظور انهدام و کشتار وسیع به کار می‌روند و دارای خصوصیت‌هایی مانند قدرت و توان تخریب بسیار بالایند که قابل کنترل و تفکیک میان نظامی و غیرنظامی و مهارشدن نیستند و امکان دفاع مؤثر در برابر آنها وجود ندارد.

حکم استفاده از این‌گونه سلاح‌ها که در گذشته وجود نداشته، در سخنان فقهای پیشین مطرح نشده‌است؛ هرچند بر اساس برخی روایات مثله‌کردن، سوزاندن و غرق‌ کردن دشمن، کشتن افراد غیر نظامی مانند زنان و اطفال، جز در مقام ضرورت، بستن آب یا زهرآلود کردن آن، مسموم‌ کردن سرزمین مشرکان، آتش‌ زدن مزارع، بریدن درختان و خلاصه تعدی از حدود الهی ممنوع است و قرآن کریم از تعدی از حدود بازداشته است ﴿وَقَاتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ الَّذِينَ يُقَاتِلُونَكُمْ وَلَا تَعْتَدُوا إِنَّ اللَّهَ لَا يُحِبُّ الْمُعْتَدِينَ﴾؛ از این‌رو برخی از فقها این اعمال را جز در حال ضرورت ناپسند دانسته‌اند و استفاده از ابزار غیر متعارف مانند سم را جایز نمی‌دانند.

در آثار فقهی امام خمینی دربارهٔ موارد و ممنوعیت به‌کارگیری ابزاری که غیر نظامیان، زنان، کودکان، حیوانات، مزارع و درختان را در معرض خطر قرار می‌دهند، سخنی نیامده است؛ ولی ایشان در بیانات خود همواره دربارهٔ خطر تجهیزات جنگیِ نوظهور، ابراز نگرانی و اعلام خطر کرده و توسعه‌طلبی ابرقدرت‌ها و انبار کردن سلاح‌های هسته‌ای را از معضلات و تهدیدات دنیای امروز به‌شمار آورده و استفاده از آنها را موجب نابودی نسل بشر دانسته‌ است. ایشان بر لزوم جلوگیری از این‌گونه جنگ‌افزارها تأکید کرده‌ است. ایشان مذاکرات سیاسی ابرقدرت‌ها را در محدود کردن سلاح‌های هسته‌ای جدی نمی‌گرفت و بر این باور بود آنها به‌ویژه آمریکا، همواره در صدد تولید و تکثیر این سلاح‌ها هستند؛ بنابراین تنها راه مهار سلاح‌های کشتار جمعی و جلوگیری از گسترش آنها ایستادگی و قیام ملت‌ها در برابر ابرقدرت‌هاست؛ هرچند مسئله ساخت و به‌کارگیری این‌گونه سلاح‌ها دو موضوع مستقل است و تزاحمی با یکدیگر ندارند، اما ساخت این‌گونه سلاح‌ها به دلیل ضرورت و از جنبه بازدارندگی قابل توجیه است.

منابع

1. ستوده، حمید، مقاله «ابزار جنگی»، دانشنامه امام خمینی ج۱