دشمنی در جامعه‌شناسی اسلامی
این مدخل زیرشاخهٔ بحث دشمنی است. دشمنی از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: دشمنی در قرآن - دشمنی در فقه اسلامی - دشمنی در نهج البلاغه - دشمنی در فقه سیاسی - دشمنی در معارف دعا و زیارات - دشمنی در معارف و سیره سجادی - دشمنی در جامعه‌شناسی اسلامی - دشمن‌ستیزی - دشمنی در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی - پرسش مرتبط نداردپرهیز از عداوت و دشمنی
عداوت در اصل از ماده عدو به معنی تجاوز می‌آید و بغضاء از ماده بغض به معنی تنفر از چیزی است و ممکن است فرق این دو کلمه این باشد که بغض بیشتر جنبه قلبی دارد و عداوت جنبه عملی یا دست‌کم اعم از عملی و قلبی است[۱]. بغض و بغضاء، صفتی نفسانی در مقابل محبت و دوستی است که در صورت تشدید، در قالب عداوت و تعدی مجسیم می‌شود[۲]. از دید راغب، اصل “مخاصمة” این است که طرفین دعوا با یکدیگر گلاویز شوند، و هر کدام از طرفین، گوشه بار، کیسه و متاع دیگری را بگیرد و بکشد[۳]. واژه قرآنی دیگر دال بر عداوت و دشمنی، ﴿شَنَآنُ﴾[۴] است که به معنی بغض همراه با کراهت و فاصله‌گزینی به کار رفته و در صورت شدت‌یابی به “عداوت” تبدیل می‌شود[۵]. واژه ﴿مَقْت﴾[۶] نیز به معنای بغض شدید است که در شکل افراطی به صورت دشمنی و تعدی در خارج نمایان می‌شود[۷].
توصیه مؤکد قرآن این است که مؤمنان نباید در مقام دشمنی و کینه‌ورزی پیشگام باشند. دشمنی در جامعه، هر قدر اندک، مانع همبستگی، و بهره‌گیری مناسب از سرمایه‌های متقابل و نیز، باعث هرز امکانات در مسیرهای انحرافی و تحمیل هزینه‌های زیاد بر جامعه می‌شود. بر این اساس، دشمنی مؤمنان با یکدیگر، بدون توجیه کافی، به طریق اولی ممنوع خواهد بود. البته مؤمنان نمی‌توانند با کسانی که به دشمنی و کینه‌ورزی با آنها سبقت جسته‌اند و بر عمل خویش اصرار می‌ورزند، و گاه در این باره از هیچ اقدامی فروگذار نمی‌کنند، از در دوستی و تسامح در آیند. کینه‌ورزی و دشمنی به عنوان یک عمل اصالتاً شیطانی، مانع رشد و تعالی جامعه است و مؤمنان باید از ظهور آن جلوگیری و در صورت وقوع، برای علاج آن اقدام کنند. اختلاف طبقاتی و برخورداری بی‌حدوحساب عده‌ای و محرومیت توجیه‌ناپذیر عده‌ای[۸] و وسوسه‌های شیطانی و توطئه‌های دشمنان از زمینه‌های مؤثر دشمنی و تفرقه است[۹].[۱۰]
آیات قرآنی مرتبط
- ایجاد دشمنی و کینه‌ورزی میان انسان‌ها از جمله اقدام‌های شیطان: ﴿إِنَّمَا يُرِيدُ الشَّيْطَانُ أَنْ يُوقِعَ بَيْنَكُمُ الْعَدَاوَةَ وَالْبَغْضَاءَ فِي الْخَمْرِ وَالْمَيْسِرِ...﴾[۱۱].
- دشمنی با مؤمنان، یهودیان و مشرکان کافران عنود: ﴿لَتَجِدَنَّ أَشَدَّ النَّاسِ عَدَاوَةً لِلَّذِينَ آمَنُوا الْيَهُودَ وَالَّذِينَ أَشْرَكُوا...﴾[۱۲].
- لزوم دوری مؤمنان از نزدیکان ستیزه‌گر: ﴿يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِنَّ مِنْ أَزْوَاجِكُمْ وَأَوْلَادِكُمْ عَدُوًّا لَكُمْ فَاحْذَرُوهُمْ...﴾[۱۳].[۱۴]
منابع
پانویس
- ↑ ناصر مکارم شیرازی و دیگران، تفسیر نمونه، ج۴، ص۳۱۹.
- ↑ حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القران، ج۱، ص۳۳۱.
- ↑ حسین بن محمد راغب اصفهانی، المفردات فی غریب القرآن، ص۲۸۴.
- ↑ «دشمنی» سوره مائده، آیه ۲.
- ↑ حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن، ج۶، ص۱۵۱.
- ↑ ﴿وَلَا تَنْكِحُوا مَا نَكَحَ آبَاؤُكُمْ مِنَ النِّسَاءِ إِلَّا مَا قَدْ سَلَفَ إِنَّهُ كَانَ فَاحِشَةً وَمَقْتًا وَسَاءَ سَبِيلًا﴾ «و با زنانی که پدرانتان به نکاح آورده‌اند، ازدواج نکنید که کاری زشت و ناخوشایند و بیراه است؛ مگر آنچه از پیش (در زمان جاهلیت) روی داده است» سوره نساء، آیه ۲۲.
- ↑ حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن، ج۱۱، ص۱۵۱.
- ↑ سید محمدحسین طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۹، ص۱۵۷.
- ↑ ناصر مکارم شیرازی و دیگران، تفسیر نمونه، ج۳، ص۲۳؛ برای آگاهی بیشتر از گونه‌شناسی دشمنان خودی و بیگانه و آثار آن، ر. ک: مرتضی مطهری، آشنایی با قرآن، ج۷، ص۱۷۷.
- ↑ شرف‌الدین، سید حسین، ارزش‌های اجتماعی از منظر قرآن کریم، ص ۴۵۷.
- ↑ «شیطان، تنها بر آن است تا با شراب و قمار میان شما دشمنی و کینه افکند» سوره مائده، آیه ۹۱.
- ↑ «بی‌گمان یهودیان و مشرکان را دشمن‌ترین مردم به مؤمنان می‌یابی» سوره مائده، آیه ۸۲.
- ↑ «ای مؤمنان! برخی از همسران و فرزندانتان دشمن شمایند پس، از آنان دوری گزینید و اگر درگذرید و ببخشایید و چشم بپوشید بی‌گمان خداوند (نیز) آمرزنده‌ای بخشاینده است» سوره تغابن، آیه ۱۴.
- ↑ شرف‌الدین، سید حسین، ارزش‌های اجتماعی از منظر قرآن کریم، ص ۴۵۷.