مکان ظهور امام مهدی کجاست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
بدون خلاصۀ ویرایش
جز (ربات: جایگزینی ردهٔ پرسش‌های جامع امامت و ولایت با پرسش‌)
خط ۱۱۹: خط ۱۱۹:


[[رده:مهدویت]]
[[رده:مهدویت]]
[[رده:پرسش‌های جامع امامت و ولایت]]
[[رده:پرسش‌]]
[[رده:پرسش‌های مهدویت]]
[[رده:پرسش‌های مهدویت]]
[[رده:پرسش‌های مهدویت]]
[[رده:(اس): پرسش‌هایی با ۱۲ پاسخ]]
[[رده:(اس): پرسش‌هایی با ۱۲ پاسخ]]
[[رده:(اس): پرسش‌های مهدویت با ۱۲ پاسخ]]
[[رده:(اس): پرسش‌های مهدویت با ۱۲ پاسخ]]
[[رده: اتمام لینک داخلی]]
[[رده:اتمام لینک داخلی]]

نسخهٔ ‏۲۴ ژوئیهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۲۰:۴۵

الگو:پرسش غیرنهایی

مکان ظهور امام مهدی کجاست؟
موضوع اصلیبانک جامع پرسش و پاسخ مهدویت
مدخل بالاترمهدویت / عصر ظهور امام مهدی / کلیات عصر ظهور / مکان ظهور امام مهدی
مدخل اصلیمحل ظهور امام مهدی

مکان ظهور امام مهدی(ع) کجاست؟ یکی از پرسش‌های مرتبط به بحث مهدویت است که می‌توان با عبارت‌های متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤال‌های مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی مهدویت مراجعه شود.

عبارت‌های دیگری از این پرسش

پاسخ نخست

عبدالله جوادی آملی
آیت‌‌الله عبدالله جوادی آملی، در کتاب « امام مهدی موجود موعود» در این‌باره گفته است:
«بر اساس روایات عترت طاهره (ع) شمس جمال مهدوی، از شهر مکه در کنار کعبه، و در حالی طلوع خواهد کرد که میان رکن و مقام ایستاده و جبرئیل مردم را به بیعت با او که همانا بیعت با خداست فرامی‌خواند و وی نیز با فریاد "أنا بقیةالله" صدای مبارکش را به گوش جهانیان می‌رساند: "فَإِذَا خَرَجَ أَسْنَدَ ظَهْرَهُ إِلَى اَلْكَعْبَةِ وَ اِجْتَمَعَ إِلَيْهِ ثَلَثُمِائَةِ وَ ثَلَثَةَ عَشَرَ رَجُلاً فَأَوَّلُ مَا يَنْطِقُ بِهِ هَذِهِ اَلْآيَةُ ﴿بَقِيَّةُ اللَّهِ خَيْرٌ لَّكُمْ إِن كُنتُم مُّؤْمِنِينَ ثُمَّ يَقُولُ: أَنَا بَقِيَّةُ اَللَّهِ وَ حُجَّتُهُ وَ خَلِيفَتُهُ عَلَيْكُمْ فَلاَ يُسَلِّمُ إِلَيْهِ مُسَلِّمٌ إِلاَّ قَالَ: اَلسَّلاَمُ عَلَيْكَ يَا بَقِيَّةَ اَللَّهِ فِي أَرْضِهِ"[۱]؛ « و نیز: "أَبُو جَعْفَرٍ عَلَيْهِ السَّلاَمُ كَأَنِّي بِالْقَائِمِ يَوْمَ عَاشُورَاءَ يَوْمَ اَلسَّبْتِ قَائِماً بَيْنَ اَلرُّكْنِ وَ اَلْمَقَامِ بَيْنَ يَدَيْهِ جَبْرَئِيلُ عَلَيْهِ السَّلاَمُ يُنَادِي اَلْبَيْعَةَ لِلَّهِ"[۲]؛ «گويا قائم (ع) را مى‌بينم كه در روز عاشورا كه روز شنبه خواهد بود،بين ركن و مقام ابراهيم ايستاده و جبرئيل در پيشاپيش ايشان ندا مى‌كند كه بيعت براى خداست » برخی روایاتِ معصومان، حجر اسود را تکیه‌گاه آن حضرت در گاه حضور معرفی کرده‌اند که با بیان سابق منافاتی نخواهد داشت: قال الصادق (ع): "...وَ إِلَى ذَلِكَ اَلْمَقَامِ يُسْنِدُ اَلْقَائِمُ ظَهْرَهُ"[۳]؛ «و حضرت قائم (ع) همان مكان تكيه مى‌دهد...»
از امام صادق (ع) نقل گردیده است که "حطیم" (فاصله میان حجراسود و درب کعبه) جایگاه نزول جبرئیل در نزد امام عصر (ع) در هنگام ظهور است و می‌افزاید که او اولین بیعت‌کننده با امام عصر (ع) خواهد بود: "إِذَا أَذِنَ اَللَّهُ عَزَّ اِسْمُهُ لِلْقَائِمِ فِي اَلْخُرُوجِ صَعِدَ اَلْمِنْبَرَ فَدَعَا اَلنَّاسَ إِلَى نَفْسِهِ وَ نَاشَدَهُمْ بِاللَّهِ وَ دَعَاهُمْ إِلَى حَقِّهِ وَ أَنْ يَسِيرَ فِيهِمْ بِسِيرَةِ رَسُولِ اَللَّهِ صَلَّى اَللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ وَ يَعْمَلَ فِيهِمْ بِعَمَلِهِ فَيَبْعَثُ اَللَّهُ جَلَّ جَلاَلُهُ جَبْرَئِيلَ عَلَيْهِ السَّلاَمُ حَتَّى يَأْتِيَهُ فَيَنْزِلَ عَلَى اَلْحَطِيمِ يَقُولُ إِلَى أَيِّ شَيْءٍ تَدْعُو فَيُخْبِرُهُ اَلْقَائِمُ عَلَيْهِ السَّلاَمُ فَيَقُولُ جَبْرَئِيلُ أَنَا أَوَّلُ مَنْ يُبَايِعُكَ..."[۴]؛ «آنگاه كه خداوند بحضرت قائم عليه السّلام اجازۀ خروج دهد،آن جناب به منبر رود و مردم را به‌سوى خويش دعوت كند،و بخدا سوگندشان دهد، و به‌حق خويش آنان را بخواند، و با اينكه در ميان آنان بروش رسول خدا رفتار كند،و بكردار آن جناب عمل كند،آنگاه خداوند جبرئيل را مي‌فرستد كه نزد او بيايد و او در حجر اسماعيل نزد آن حضرت بيايد و بگويد: بچه چيز مردم را مي‌خوانى‌؟ حضرت قائم دعوت خود را باو خبر دهد، جبرئيل گويد: من نخستين كس هستم كه با تو بيعت نمايم...»
مکه نه تنها محل ظهور بلکه آغازین قیامگاه اوست، زیرا آن حضرت پس از ظهور، حاکمی را بر مکه می‌گمارد و خود به انجام دادن رسالت جهانی‌اش اقدام خواهد کرد: "يُبَايَعُ اَلْقَائِمُ بِمَكَّةَ عَلَى كِتَابِ اَللَّهِ وَ سُنَّةِ رَسُولِهِ وَ يَسْتَعْمِلُ عَلَى مَكَّةَ ثُمَّ يَسِيرُ نَحْوَ اَلْمَدِينَةِ..."[۵]. شاید سر ظهور آن حضرت از کنار کعبه این باشد که کعبه محور پایداری توده انسان‌ها برای امتثال دستور حق و پرهیز از باطل و ستیز با ظلم و جور است: ﴿جَعَلَ اللَّهُ الْكَعْبَةَ الْبَيْتَ الْحَرَامَ قِيَامًا لِّلنَّاسِ[۶]؛ خدا کعبه، بیت الحرام را برای نگهبانی مردم قرار داد. ستون این قیام و مقاومتِ مردمی در برابر ظالمان فرومایه، قوام و حیات کعبه و ادامه امر آن است، چنان‌که امام صادق (ع) فرمود: تا زمانی که کعبه برپاست، دین نیز ماندگار است: "لاَ يَزَالُ اَلدِّينُ قَائِماً مَا قَامَتِ اَلْكَعْبَةُ "[۷]؛ تا آن زمان كه كعبه قائم باشد دين قائم است.
بر این اساس، حیات کعبه، بقای دین است و مردم با حیات دین به زندگی‌ای عاقلانه زنده‌اند و چون کعبه کنار رود یا خراب شود، دین می‌میرد و مردم نیز با مرگ دین خواهند مرد. مبنای تمام این سخنان آیه شریفه ﴿جَعَلَ اللَّهُ الْكَعْبَةَ الْبَيْتَ الْحَرَامَ قِيَامًا لِّلنَّاسِ است و چه بسا راز آغاز انقلاب جهانی امام عصر (ع) از کنار کعبه همین معنا باشد، چرا که کعبه یعنی محور قیام و قوام جوامع انسانی و ظهور و انقلاب آن حضرت نیز قیامی الهی به گستردگی تمام جهان بشریت است که قوام انسانیت جوامع انسانی وابسته به اوست.
گفتنی است که آن حضرت از امداد ویژه الهی نیز برخوردار است، به گونه‌ای که خداوند کار او را یک شبه اصلاح می‌کند: " وَ هُوَ قَائِمُنَا يُصْلِحُ اَللَّهُ أَمْرَهُ فِي لَيْلَةٍ وَاحِدَةٍ"[۸]؛ «و او قائم ما اهل بيت است و خداوند مقدمات ظهور او را در يك شب فراهم خواهد كرد.» و زمین برای او درنوردیده می‌شود و هر مشکلی برایش آسان می‌گردد و اصحابش که ۳۱۳ نفرند از دورترین نقاط عالم به دور او گرد می‌آیند: "وَ هُوَ اَلَّذِي تُطْوَى لَهُ اَلْأَرْضُ وَ يُذَلُّ لَهُ كُلُّ صَعْبٍ يَجْتَمِعُ إِلَيْهِ مِنْ أَصْحَابِهِ عِدَّةُ أَهْلِ بَدْرٍ ثَلاَثُمِائَةٍ وَ ثَلاَثَةَ عَشَرَ رَجُلاً مِنْ أَقَاصِي اَلْأَرْضِ "[۹]؛ «و آن قائم است كه زمين منتظر قدوم مسرّت و ميمنت لزوم اوست و هر صعب جهان بر آن حضرت به‌غايت آسان گردد و هنگام خروج و ظهور آن سرور اصحاب او چون بعدد اهل بدر كه آن سيصد و سيزده نفرند رسد. البتّه آن امام الجنّ‌ و البشر ظاهر گردد و آن جماعت از أقاصى بلاد زمين در مكان كه آن حضرت بود حاضر گردند» و آن‌چنان که حضرت صادق (ع) فرموده‌اند، زمین برای او آنچنان مسطح می‌گردد که گویی تمام عالم در کف دست‌های مبارک اوست و وی از کوچک‌ترین حادثه در آن باخبر خواهد بود: " إِنَّهُ إِذَا تَنَاهَتِ اَلْأُمُورُ إِلَى صَاحِبِ هَذَا اَلْأَمْرِ رَفَعَ اَللَّهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى كُلَّ مُنْخَفِضٍ مِنَ اَلْأَرْضِ وَ خَفَّضَ لَهُ كُلَّ مُرْتَفِعٍ مِنْهَا حَتَّى تَكُونَ اَلدُّنْيَا عِنْدَهُ بِمَنْزِلَةِ رَاحَتِهِ فَأَيُّكُمْ لَوْ كَانَتْ فِي رَاحَتِهِ شَعْرَةٌ لَمْ يُبْصِرْهَا"[۱۰]؛ چون كارها منتهى به صاحب الامر شود خداى تعالى پستي‌ها و بلندي‌هاى زمين را برابر كند و دنيا نزد او به منزلۀ كف دستش شود،كدام يک از شما اگر در كف دستش مويى باشد آن را نمى‌بيند؟»[۱۱].

پاسخ‌های دیگر

 با کلیک بر «ادامه مطلب» پاسخ باز و با کلیک بر «نهفتن» بسته می‌شود:  

پرسش‌های وابسته

منبع‌شناسی جامع مهدویت

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:  

  1. کمال الدین، ج۱، ص ۴۴۷.
  2. الغیبه، طوسی، ص۴۵۳؛ بحار الانوار، ج۵۲، ص۲۹۰.
  3. الکافی، ج۴، ص۱۸۵.
  4. الارشاد، ج۲، ص ۳۸۲ ـ ۳۸۳.
  5. بحار الانوار، ج۵۲، ص۳۰۸.
  6. سوره مائده، آیه ۹۷.
  7. الکافی، ج۴، ص۲۷۱.
  8. کمال الدین، ج۱، ص ۴۳۳ ـ ۴۳۴.
  9. منتخب الانوار، ص۱۷۶؛ بحار الانوار، ج۵۱، ص۱۵۷.
  10. کمال الدین، ج۲، ص ۳۹۲.
  11. جوادی آملی، عبدالله، امام مهدی موجود موعود، ص ۲۳۸-۲۴۰.
  12. متقی هندی، برهان، ۱۴۴.
  13. تفسیر عیاشی ۱، ۶۵، شیخ مفید، اختصاص، ۲۵۶.
  14. نعیم بن حماد، الملاحم والفتن، ۹۵، عقد الدرر ۱۴۵، متقی هندی، برهان، ۱۴۱، الحاوی للفتاوی الحدیثیة ۲، ۷۱، سفارینی، کتاب اللوائح ۲، ۱۱.
  15. حکیم، سید منذر، پیشوایان هدایت، ص ۵۲-۵۶.
  16. بحار الانوار، علّامه مجلسی، ج ۵۳، ص ۷.
  17. غیبت نعمانی، باب ۱۳، ص ۳۴۴.
  18. یکصد پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان، ص ۱۹۶.
  19. بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۲۹۰ – ۲۹۱.
  20. مقدسی شافعی سلمی، عقد الدرر فی اخبار المنتظر، باب ۲، ح ۴۲.
  21. بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۲۹۰.
  22. ... و پرنده‌ای از این مکان رکن حجرالاسود در کعبه بر حضرت(ع) هبوط می‌کند، و نخستین کسی که با او بیعت می‌کند، همین پرنده است. به خدا سوگند، این پرنده جبرئیل است. این مکان تکیه گاه حضرت به شمار می‌آید و آن پرنده، حجت و دلیل ابر قائم بوده، گواه کسانی است که در این مکان با حضرت حجت(ع) اعلام وفاداری می‌کنند؛ کافی، ج ۴، ص ۱۸۴.
  23. فاضلیان، سید محمد جواد؛ قیام، ص ۳۰۱ - ۳۰۲.
  24. طوسی، کتاب الغیبه، ص۴۷۷، ح۵۰۲.
  25. " هِلَالٍ مَهْدِيُّ أُمَّتِي مُحَمَّدٌ الَّذِي يَمْلَأُ الْأَرْضَ قِسْطاً وَ عَدْلًا كَمَا مُلِئَتْ ظُلْماً وَ جَوْراً وَ اللَّهِ إِنِّي لَأَعْرِفُ مَنْ يُبَايِعُهُ بَيْنَ الرُّكْنِ وَ الْمَقَامِ وَ أَعْرِفُ أَسْمَاءَ آبَائِهِمْ وَ قَبَائِلِهِمْ"؛ صدوق، کمال الدین و تمام النعمه، ج۱، باب۲۴، ص۲۸۴، ح۳۷.
  26. نک: عبدالرزاق صنعانی، المصنف، ج۱۱، ص۲۷۱؛ ابن ابی شیبه، المصنف، ج۸، ص۶۰۹؛ طبرانی، معجم الکبیر، ح۲۳، ص۲۹۶؛ کنزالعمال، ج۱۱، ص۱۲۵، ح۳۰۹۳۲، ج۱۴، ص۲۶۵، ح۳۸۶۶۸؛ سیوطی، درالمنثور، ج۵، ص۲۴۱.
  27. سلیمیان، خدامراد، درسنامه مهدویت، ج۳، ص ۱۶۲ - ۱۶۳.
  28. " خَرَجَ صَاحِبُ هَذَا الْأَمْرِ مِنَ الْمَدِينَةِ إِلَى مَكَّةَ بِتُرَاثِ رَسُولِ اللَّهِ (ص) قُلْتُ وَ مَا تُرَاثُ رَسُولِ اللَّهِ (ص) فَقَالَ سَيْفُهُ وَ دِرْعُهُ وَ عِمَامَتُهُ وَ بُرْدُهُ وَ رَايَتُهُ وَ قَضِيبُهُ وَ فَرَسُهُ وَ لَأْمَتُهُ وَ سَرْجُهُ"؛ الغیبة، نعمانی، ص۲۷۸.
  29. ر.ک: امام مهدی (ع) از ولادت تا ظهور، ص۵۸۶.
  30. صمدی، قنبر علی، آخرین منجی، ص۱۵۲- ۱۵۴.
  31. بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۲۵۲ بنقل از اربعین حافظ ابو نعیم.
  32. متواتر خبری است که راویان آن بحدی برسد که عادتا محال است اهل کذب باشند و این در همه طبقات راویان باید ثابت باشد.
  33. کورانی، علی، عصر ظهور، ص۲۱۸.
  34. محمد خاتمی شیرازی، جهان بعد از ظهور یا فروغ بی‌نهایت، ص ۹۴.
  35. بحار الأنوار، ج ۵۳، ص ۷.
  36. بحار الأنوار، ج ۵۳، ص ۹.
  37. رضوی، رسول، امام مهدی، ص ۱۳۹-۱۴۰.
  38. الحاوی للفتاوی، ج ۲، ص ‌۱۵۲
  39. همان، ص ‌۱‌۰۲
  40. رضوانی، علی اصغر، موعودشناسی و پاسخ به شبهات، ص ۵۵۹.
  41. ر.ک: محمدی ری‌شهری، محمد، دانشنامهٔ امام مهدی، ج ۸، ص ۱۹۶–۲۰۱.
  42. باقری‌زاده اشعری، محمد، از امام مهدی بیشتر بدانیم، ص۱۱۱، ۱۱۲.
  43. غیبة نعمانی، ص ۳۱۳؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۶۸.
  44. تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۶۱۶.
  45. شیخ صدوق ، کمال الدین، ج ۱، باب ۳۲، ص ۶۰۴، ح ۱۶
  46. مهدویت پرسش‌ها و پاسخ‌ها، ص ۱۶۱.