بحث:تربیت فرزند در معارف و سیره معصوم: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «==سیره اهل بیت{{عم}} در تعامل با والدین و فرزندان== تعامل والدین و فرزندان در آیات و روایات متون اسلام متبلور است، چنان‌که در قرآن می‌خوانیم: فرزندان امانت الهی و نعمت‌های خدا هستند {{متن قرآن|...وَجَعَلَ لَكُمْ مِنْ أَزْوَاج...» ایجاد کرد) برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱۷: | خط ۱۷: | ||
از این رو ما بر مبنای [[آیات]] [[وحی]] و گفتار و [[رفتار]] عاملین به [[کلام الهی]] گوشه‌هایی از [[وظایف پدر]] و مادر در تربیت و نقش آنها در این موضوع را برمی‌شماریم. | از این رو ما بر مبنای [[آیات]] [[وحی]] و گفتار و [[رفتار]] عاملین به [[کلام الهی]] گوشه‌هایی از [[وظایف پدر]] و مادر در تربیت و نقش آنها در این موضوع را برمی‌شماریم. | ||
==[[روش‌های تربیتی]] پیش از تولد== | |||
===نقش و اهمیت توارث در تربیت=== | |||
مؤلفان [[بهداشت روانی]] دوران پیش از تولد را از دو جنبه ژنتیک یا ارثی و محیطی کانون توجه قرار داده‌اند<ref>محمد رضا سالاری فروهمکاران، بهداشت روانی.</ref>. محیط رَحِم و خصوصیات ژنتیک پدر و مادر نقش اساسی در [[تربیت فرزند]] و انتقال خصایص [[جسمانی]]، [[روحی]] و [[اخلاقی]] او دارند؛ بنابراین [[وراثت]] یکی از عوامل اساسی و مؤثر بر [[رشد]] و [[شخصیت]] [[کودک]] است. | مؤلفان [[بهداشت روانی]] دوران پیش از تولد را از دو جنبه ژنتیک یا ارثی و محیطی کانون توجه قرار داده‌اند<ref>محمد رضا سالاری فروهمکاران، بهداشت روانی.</ref>. محیط رَحِم و خصوصیات ژنتیک پدر و مادر نقش اساسی در [[تربیت فرزند]] و انتقال خصایص [[جسمانی]]، [[روحی]] و [[اخلاقی]] او دارند؛ بنابراین [[وراثت]] یکی از عوامل اساسی و مؤثر بر [[رشد]] و [[شخصیت]] [[کودک]] است. | ||
بخشی از کلمات [[اولیای دین]] تأثیر وراثت را با کلمه «عِرق» خاطر نشان کرده است. عرق، به معنای اصل و بن هر چیز از جمله اصل [[مردم]] است<ref>دهخدا، لغت نامه، واژه «عرق».</ref>. عرق، در فرزند تأثیر بسیار دارد و خصوصیات فرزند جز از عرق پدر یا عرق مادر نیست<ref>{{متن حدیث|فَإِنَّهُ وَلَدُكَ وَ لَمْ يَأْتِكَ إِلَّا مِنْ عِرْقٍ مِنْكَ أَوْ عِرْقٍ مِنْهَا}}؛ (الجعفریات، ص۹۰).</ref>. به علاوه، شباهت فرزند به [[خویشان]] مادر یا پدر به واسطه عرق است<ref>{{متن حدیث|فَإِنْ وَقَعَتْ عَلَى عِرْقٍ مِنْ عُرُوقِ الْأَعْمَامِ أَشْبَهَ الْوَلَدُ أَعْمَامَهُ وَ إِنْ وَقَعَتْ عَلَى عِرْقٍ مِنْ عُرُوقِ الْأَخْوَالِ أَشْبَهَ الرَّجُلُ أَخْوَالَهُ}}؛ (کمال الدین، ج۱، ص۳۱۳).</ref>. بر این اساس، عرق در این متون مفهومی مشابه با نقش وراثت و ژن‌ها دارد. همچنین در کلمات اولیای دین «نصاب»<ref>{{متن حدیث|انظُر فِي أَيِّ نِصابٍ تَضَعُ ولَدَكَ}}؛ (کنز العمال، ص۸۵۵).</ref> به معنای نژاد و [[نسب]] و «حجز [[صالح]]»<ref>{{متن حدیث|تَزَوَّجُوا فِي الْحُجْزِ الصَّالِحِ فَإِنَّ الْعِرْقَ دَسَّاسٌ}}؛ (مکارم الأخلاق، ص۱۹۷).</ref> به معنای دامن، به تأثیر [[وراثت]] اشاره دارد. در همه موارد یاد شده، [[اولیای دین]] افراد را به اهمیت نقش وراثت در فرزند [[آگاه]] می‌کنند. بنابر [[روایات]] ذکر شده، اولین [[وظیفه]] [[والدین]] در [[تربیت کودک]] خویش، [[اصلاح نفس]] خویشتن است [[امام علی]]{{ع}} در بیانی جامع می‌فرمایند: اگر می‌خواهیم افراد دیگر از جمله فرزندانمان را درست [[تربیت]] کنیم، ابتدا باید از تربیت و [[اصلاح خود]] شروع کنیم: «کسی که خود را در [[مقام]] [[پیشوایی]] و [[امام]] [[مردم]] قرار می‌دهد باید پیش از آنکه به [[تعلیم]] دیگران بپردازد به تعلیم خویش پردازد و باید [[تأدیب]] کردن او به عملش پیش از تأدیب کردن به زبانش باشد. کسی که [[معلم]] و [[ادب]] کننده خویش است به [[احترام]] سزاوارتر از کسی است که [[آموزگار]] و تربیت کننده مردم است»<ref>{{متن حدیث|مَنْ نَصَبَ نَفْسَهُ لِلنَّاسِ إِمَاماً فَعَلَيْهِ أَنْ يَبْدَأَ فَلْيَبْدَأْ بِتَعْلِيمِ نَفْسِهِ قَبْلَ تَعْلِيمِ غَيْرِهِ وَ لْيَكُنْ تَأْدِيبُهُ بِسِيرَتِهِ قَبْلَ تَأْدِيبِهِ بِلِسَانِهِ وَ مُعَلِّمُ نَفْسِهِ وَ مُؤَدِّبُهَا أَحَقُّ بِالْإِجْلَالِ مِنْ مُعَلِّمِ النَّاسِ وَ مُؤَدِّبِهِمْ}}؛ نهج البلاغه، حکمت ۷۳.</ref>. | بخشی از کلمات [[اولیای دین]] تأثیر وراثت را با کلمه «عِرق» خاطر نشان کرده است. عرق، به معنای اصل و بن هر چیز از جمله اصل [[مردم]] است<ref>دهخدا، لغت نامه، واژه «عرق».</ref>. عرق، در فرزند تأثیر بسیار دارد و خصوصیات فرزند جز از عرق پدر یا عرق مادر نیست<ref>{{متن حدیث|فَإِنَّهُ وَلَدُكَ وَ لَمْ يَأْتِكَ إِلَّا مِنْ عِرْقٍ مِنْكَ أَوْ عِرْقٍ مِنْهَا}}؛ (الجعفریات، ص۹۰).</ref>. به علاوه، شباهت فرزند به [[خویشان]] مادر یا پدر به واسطه عرق است<ref>{{متن حدیث|فَإِنْ وَقَعَتْ عَلَى عِرْقٍ مِنْ عُرُوقِ الْأَعْمَامِ أَشْبَهَ الْوَلَدُ أَعْمَامَهُ وَ إِنْ وَقَعَتْ عَلَى عِرْقٍ مِنْ عُرُوقِ الْأَخْوَالِ أَشْبَهَ الرَّجُلُ أَخْوَالَهُ}}؛ (کمال الدین، ج۱، ص۳۱۳).</ref>. بر این اساس، عرق در این متون مفهومی مشابه با نقش وراثت و ژن‌ها دارد. همچنین در کلمات اولیای دین «نصاب»<ref>{{متن حدیث|انظُر فِي أَيِّ نِصابٍ تَضَعُ ولَدَكَ}}؛ (کنز العمال، ص۸۵۵).</ref> به معنای نژاد و [[نسب]] و «حجز [[صالح]]»<ref>{{متن حدیث|تَزَوَّجُوا فِي الْحُجْزِ الصَّالِحِ فَإِنَّ الْعِرْقَ دَسَّاسٌ}}؛ (مکارم الأخلاق، ص۱۹۷).</ref> به معنای دامن، به تأثیر [[وراثت]] اشاره دارد. در همه موارد یاد شده، [[اولیای دین]] افراد را به اهمیت نقش وراثت در فرزند [[آگاه]] می‌کنند. بنابر [[روایات]] ذکر شده، اولین [[وظیفه]] [[والدین]] در [[تربیت کودک]] خویش، [[اصلاح نفس]] خویشتن است [[امام علی]]{{ع}} در بیانی جامع می‌فرمایند: اگر می‌خواهیم افراد دیگر از جمله فرزندانمان را درست [[تربیت]] کنیم، ابتدا باید از تربیت و [[اصلاح خود]] شروع کنیم: «کسی که خود را در [[مقام]] [[پیشوایی]] و [[امام]] [[مردم]] قرار می‌دهد باید پیش از آنکه به [[تعلیم]] دیگران بپردازد به تعلیم خویش پردازد و باید [[تأدیب]] کردن او به عملش پیش از تأدیب کردن به زبانش باشد. کسی که [[معلم]] و [[ادب]] کننده خویش است به [[احترام]] سزاوارتر از کسی است که [[آموزگار]] و تربیت کننده مردم است»<ref>{{متن حدیث|مَنْ نَصَبَ نَفْسَهُ لِلنَّاسِ إِمَاماً فَعَلَيْهِ أَنْ يَبْدَأَ فَلْيَبْدَأْ بِتَعْلِيمِ نَفْسِهِ قَبْلَ تَعْلِيمِ غَيْرِهِ وَ لْيَكُنْ تَأْدِيبُهُ بِسِيرَتِهِ قَبْلَ تَأْدِيبِهِ بِلِسَانِهِ وَ مُعَلِّمُ نَفْسِهِ وَ مُؤَدِّبُهَا أَحَقُّ بِالْإِجْلَالِ مِنْ مُعَلِّمِ النَّاسِ وَ مُؤَدِّبِهِمْ}}؛ نهج البلاغه، حکمت ۷۳.</ref>. | ||
| خط ۳۰: | خط ۳۰: | ||
[[انتخاب]] [[مادری]] [[صالح]] و یا [[پدری]] شایسته برای فرزندان یکی دیگر از [[وظایف والدین]] و [[حقوق فرزندان]] است؛ یعنی اینکه [[انسان]] افزون بر اینکه [[وظیفه]] دارد برای خود همسری مناسب [[اختیار]] کند باید صلاحیت و [[توانایی]] [[همسر]] خود در ایفای نقش پدری یا مادری را مورد توجه قرار دهد. [[امام صادق]]{{ع}} می‌فرمایند: «فرزند سه [[حق]] بر گردن پدرش دارد: مادر خوبی برایش انتخاب کند؛ نام نیکویی بر او [[نهد]] و در [[تربیت]] او بکوشد»<ref>{{متن حدیث|تَجِبُ لِلْوَلَدِ عَلَى وَالِدِهِ ثَلَاثُ خِصَالٍ اخْتِيَارُهُ لِوَالِدَتِهِ وَ تَحْسِينُ اسْمِهِ وَ الْمُبَالَغَةُ فِي تَأْدِيبِهِ}}؛ تحف العقول، ص٣٢٢.</ref>. | [[انتخاب]] [[مادری]] [[صالح]] و یا [[پدری]] شایسته برای فرزندان یکی دیگر از [[وظایف والدین]] و [[حقوق فرزندان]] است؛ یعنی اینکه [[انسان]] افزون بر اینکه [[وظیفه]] دارد برای خود همسری مناسب [[اختیار]] کند باید صلاحیت و [[توانایی]] [[همسر]] خود در ایفای نقش پدری یا مادری را مورد توجه قرار دهد. [[امام صادق]]{{ع}} می‌فرمایند: «فرزند سه [[حق]] بر گردن پدرش دارد: مادر خوبی برایش انتخاب کند؛ نام نیکویی بر او [[نهد]] و در [[تربیت]] او بکوشد»<ref>{{متن حدیث|تَجِبُ لِلْوَلَدِ عَلَى وَالِدِهِ ثَلَاثُ خِصَالٍ اخْتِيَارُهُ لِوَالِدَتِهِ وَ تَحْسِينُ اسْمِهِ وَ الْمُبَالَغَةُ فِي تَأْدِيبِهِ}}؛ تحف العقول، ص٣٢٢.</ref>. | ||
از این رو در [[تعالیم اسلام]] تأکید بسیاری بر انتخاب همسری هماهنگ و هم‌کفو و سالم از لحاظ جسمی و روحی و [[باورهای دینی]] و [[ایمانی]] می‌شود که بخشی از تأکیدات به منظور فراهم آوردن زمینه مناسب برای پرورش [[فرزندان]] سالم از ابعاد مختلف روانی، [[اخلاقی]] و [[دینی]] است. [[امیرمؤمنان علی]]{{ع}} که خود به این امر توجه داشته‌اند و بدان عمل نموده‌اند درباره تأثیرپذیری و شباهت ظاهری [[امام حسن]] و [[امام حسین]]{{عم}} به [[پیامبر]] زیبائی‌ها{{عم}} می‌فرمایند: «هر کس می‌خواهد به سیمای [[پیامبر خدا]]{{صل}} از سر تا گردن نگاه کند به حسن بنگرد و هرکس می‌خواهد از گردن تا پای وی نگاه کند به حسین بنگرد. آن دو شباهت به وی را تقسیم کرده‌اند»<ref>{{متن حدیث|من أراد أن ينظر إلى وجه رسول الله من راسه إلى عنقه فلينظر إلى الحسن و من أراد أن ينظر إلى ما لدن عنقه إلى رجله فلينظر إلى الحسين، اقتسماه}} کنز العمال، ج۱۳، ص۶۵۹، ح۳۷۶۷۴؛ | از این رو در [[تعالیم اسلام]] تأکید بسیاری بر انتخاب همسری هماهنگ و هم‌کفو و سالم از لحاظ جسمی و روحی و [[باورهای دینی]] و [[ایمانی]] می‌شود که بخشی از تأکیدات به منظور فراهم آوردن زمینه مناسب برای پرورش [[فرزندان]] سالم از ابعاد مختلف روانی، [[اخلاقی]] و [[دینی]] است. [[امیرمؤمنان علی]]{{ع}} که خود به این امر توجه داشته‌اند و بدان عمل نموده‌اند درباره تأثیرپذیری و شباهت ظاهری [[امام حسن]] و [[امام حسین]]{{عم}} به [[پیامبر]] زیبائی‌ها{{عم}} می‌فرمایند: «هر کس می‌خواهد به سیمای [[پیامبر خدا]]{{صل}} از سر تا گردن نگاه کند به حسن بنگرد و هرکس می‌خواهد از گردن تا پای وی نگاه کند به حسین بنگرد. آن دو شباهت به وی را تقسیم کرده‌اند»<ref>{{متن حدیث|من أراد أن ينظر إلى وجه رسول الله من راسه إلى عنقه فلينظر إلى الحسن و من أراد أن ينظر إلى ما لدن عنقه إلى رجله فلينظر إلى الحسين، اقتسماه}} کنز العمال، ج۱۳، ص۶۵۹، ح۳۷۶۷۴؛ منتهی الأمال، ج۱، ص۲۳۸.</ref>. | ||
همچنین [[پس از شهادت حضرت فاطمه]] زهرا{{س}} [[امیر مؤمنان علی]]{{ع}} به برادرش [[عقیل]] که در [[نسب‌شناسی]] معروف بود و [[خانواده‌ها]] و [[قبائل]] را خوب می‌شناخت فرمود: | همچنین [[پس از شهادت حضرت فاطمه]] زهرا{{س}} [[امیر مؤمنان علی]]{{ع}} به برادرش [[عقیل]] که در [[نسب‌شناسی]] معروف بود و [[خانواده‌ها]] و [[قبائل]] را خوب می‌شناخت فرمود: | ||
می‌خواهم بانویی برای من پیدا کنی و از او [[خواستگاری]] نمایی که از [[خاندان]] [[شجاع]] و پرتوان و شیردل باشد. عقیل عرض کرد: چنین زنی را برای چه می‌خواهی؟ علی فرمود: برای اینکه دارای فرزند شجاع و [[دلیر]] گردد. عقیل گفت: چنین زنی در میان [[قبیله]] [[بنی کلاب]] وجود دارد او [[فاطمه]] ([[ام البنین]]) است که در [[عرب]] غیر از تو کسی پیدا نمی‌شود که [[شجاعت]] این خاندان را داشته باشد که نتیجه این [[ازدواج]] چهار فرزند [[رشید]] و شجاعی است که در [[حادثه کربلا]] [[جان]] خود را فدای [[امام زمان]] خویش کردند<ref>المجازات النبویة؛ ص۱۰۰؛ با غریبه ازدواج کنید تا فرزند ضعیف نیاورید.</ref>. | می‌خواهم بانویی برای من پیدا کنی و از او [[خواستگاری]] نمایی که از [[خاندان]] [[شجاع]] و پرتوان و شیردل باشد. عقیل عرض کرد: چنین زنی را برای چه می‌خواهی؟ علی فرمود: برای اینکه دارای فرزند شجاع و [[دلیر]] گردد. عقیل گفت: چنین زنی در میان [[قبیله]] [[بنی کلاب]] وجود دارد او [[فاطمه]] ([[ام البنین]]) است که در [[عرب]] غیر از تو کسی پیدا نمی‌شود که [[شجاعت]] این خاندان را داشته باشد که نتیجه این [[ازدواج]] چهار فرزند [[رشید]] و شجاعی است که در [[حادثه کربلا]] [[جان]] خود را فدای [[امام زمان]] خویش کردند<ref>المجازات النبویة؛ ص۱۰۰؛ با غریبه ازدواج کنید تا فرزند ضعیف نیاورید.</ref>. | ||
| خط ۴۳: | خط ۴۳: | ||
آموزه‌های دیگری نیز در [[روایات]] و [[آیات]] وجود دارد و به [[انتخاب]] همسری [[دیندار]] توصیه می‌فرمایند. بررسی این مجموعه از کلمات [[اولیای دین]] و [[تعالیم اسلام]] نشان می‌دهد که برای ایجاد نسلی سالم و نیز ارتقای توانایی‌های چنین نسلی توجه به عوامل ارثی و خصوصیات پدر و مادر نقش مهمی دارد که می‌تواند روند تربیت صحیح [[فرزندان]] را تسهیل کند.<ref>[[حامد ولی‌زاده|ولی‌زاده، حامد]]، [[سیره خانوادگی پیامبر و اهل بیت (کتاب)|سیره خانوادگی پیامبر و اهل بیت]]، ص ۲۰۳</ref>. | آموزه‌های دیگری نیز در [[روایات]] و [[آیات]] وجود دارد و به [[انتخاب]] همسری [[دیندار]] توصیه می‌فرمایند. بررسی این مجموعه از کلمات [[اولیای دین]] و [[تعالیم اسلام]] نشان می‌دهد که برای ایجاد نسلی سالم و نیز ارتقای توانایی‌های چنین نسلی توجه به عوامل ارثی و خصوصیات پدر و مادر نقش مهمی دارد که می‌تواند روند تربیت صحیح [[فرزندان]] را تسهیل کند.<ref>[[حامد ولی‌زاده|ولی‌زاده، حامد]]، [[سیره خانوادگی پیامبر و اهل بیت (کتاب)|سیره خانوادگی پیامبر و اهل بیت]]، ص ۲۰۳</ref>. | ||
===نقش عمل جنسی و انعقاد نطفه در تربیت=== | |||
یکی دیگر از وظایفی که در [[تربیت کودک]]، پیش از تولد بر عهده پدر و مادر است، نحوه صحیح عمل جنسی و انعقاد نطفه است که بر [[سلامت جسم]] و [[روح]] [[کودک]] تأثیر می‌گذارد. تعالیم اسلام پس از تأکید بر وراثت، به نحوه [[تزویج]] و انعقاد نطفه می‌پردازند. مرحله انعقاد نطفه در واقع حد فاصلی میان عوامل [[وراثتی]] و عوامل محیطی است. اگر مراد از وراثت، تأثیرات ژن‌ها بر ویژگی‌های روانی فرزند باشد و محیط همه عوامل تأثیر گذار پس از انعقاد نطفه را در برگیرد، [[زمان]] انعقاد نطفه حد فاصل این دو عامل است؛ هر چند وضعیت روانی زوجین در این زمان را می‌توان جز عوامل محیطی دانست<ref>بهداشت روانی، ص۳۰۶.</ref>. | یکی دیگر از وظایفی که در [[تربیت کودک]]، پیش از تولد بر عهده پدر و مادر است، نحوه صحیح عمل جنسی و انعقاد نطفه است که بر [[سلامت جسم]] و [[روح]] [[کودک]] تأثیر می‌گذارد. تعالیم اسلام پس از تأکید بر وراثت، به نحوه [[تزویج]] و انعقاد نطفه می‌پردازند. مرحله انعقاد نطفه در واقع حد فاصلی میان عوامل [[وراثتی]] و عوامل محیطی است. اگر مراد از وراثت، تأثیرات ژن‌ها بر ویژگی‌های روانی فرزند باشد و محیط همه عوامل تأثیر گذار پس از انعقاد نطفه را در برگیرد، [[زمان]] انعقاد نطفه حد فاصل این دو عامل است؛ هر چند وضعیت روانی زوجین در این زمان را می‌توان جز عوامل محیطی دانست<ref>بهداشت روانی، ص۳۰۶.</ref>. | ||
به هر [[حال]]، تعالیم اسلام زمان، مکان، نحوه عمل جنسی و حالات روانی زوجین را در هنگام نزدیکی، در خصوصیات روانی، [[اخلاقی]] و [[دینی]] فرزندان پدید آمده مؤثر می‌داند. در اینجا توصیه‌های اولیای دین در این موارد را در قالب توصیه‌های پیشگیرانه بیان می‌کنیم و نیز توصیه‌های ارتقا دهنده، که زمینه فعلیت یافتن توانایی‌ها را فراهم می‌کنند، به [[اجمال]] مرور خواهیم کرد: | به هر [[حال]]، تعالیم اسلام زمان، مکان، نحوه عمل جنسی و حالات روانی زوجین را در هنگام نزدیکی، در خصوصیات روانی، [[اخلاقی]] و [[دینی]] فرزندان پدید آمده مؤثر می‌داند. در اینجا توصیه‌های اولیای دین در این موارد را در قالب توصیه‌های پیشگیرانه بیان می‌کنیم و نیز توصیه‌های ارتقا دهنده، که زمینه فعلیت یافتن توانایی‌ها را فراهم می‌کنند، به [[اجمال]] مرور خواهیم کرد: | ||
#'''[[زمان]] انعقاد نطفه''': یکی از خصوصیت مهمی که در آمیزش کانون توجه [[دین]] قرار گرفته است، زمان آمیزش جنسی است که می‌تواند آثار مثبت و یا منفی فراوانی را بر روی [[والدین]]، [[فرزندان]] و حتی [[جامعه]] داشته باشد<ref> | #'''[[زمان]] انعقاد نطفه''': یکی از خصوصیت مهمی که در آمیزش کانون توجه [[دین]] قرار گرفته است، زمان آمیزش جنسی است که می‌تواند آثار مثبت و یا منفی فراوانی را بر روی [[والدین]]، [[فرزندان]] و حتی [[جامعه]] داشته باشد<ref>الفقیه، ج۳، ص۵۵۱، ح۴۸۹۹؛ الکافی، ج۵، ص۴۹۹.</ref>. | ||
#'''مکان انعقاد نطفه''': افزون بر زمان، [[اهل بیت]]{{عم}} در مورد مکان آمیزش هم به علت پیامدهایی که دارد، بی‌تفاوت نبوده‌اند و برای [[پیشگیری]] از آسیب‌های آن بر [[کودک]] سفارش‌هایی را بیان فرموده‌اند<ref>الفقیه، ج۴، ص۳، ح۴۹۶۸.</ref>. | #'''مکان انعقاد نطفه''': افزون بر زمان، [[اهل بیت]]{{عم}} در مورد مکان آمیزش هم به علت پیامدهایی که دارد، بی‌تفاوت نبوده‌اند و برای [[پیشگیری]] از آسیب‌های آن بر [[کودک]] سفارش‌هایی را بیان فرموده‌اند<ref>الفقیه، ج۴، ص۳، ح۴۹۶۸.</ref>. | ||
#'''[[رفتار]] و حالات زوجین''': در مورد وضعیت [[رفتاری]] و روانی زوجین هنگام عمل جنسی و تأثیر آن بر [[فرزند پیامبر]] [[اکرم]] و اهل بیت ایشان بیاناتی دارند که به ذکر نمونه‌هایی از آنها می‌پردازیم<ref> | #'''[[رفتار]] و حالات زوجین''': در مورد وضعیت [[رفتاری]] و روانی زوجین هنگام عمل جنسی و تأثیر آن بر [[فرزند پیامبر]] [[اکرم]] و اهل بیت ایشان بیاناتی دارند که به ذکر نمونه‌هایی از آنها می‌پردازیم<ref>الفقیه، ج۳، ص۵۵۱، ح۴۸۹۹، ج۳، ص۴۰۴، ح۴۴۱۲؛ الکافی، ج۵، ص۵۳۹، ح۵.</ref>: | ||
پدر و مادر نباید به واسطه هوس‌های خود - آگاهانه یا [[ناآگاهانه]] - برای فرزندانشان [[مشکلات]] و تبعات جبران‌ناپذیری ایجاد کنند و رعایت این امور، حقی از فرزند بر عهده پدر و مادر است. البته هر یک از این [[روایات]] با خصوصیات خاصی که دارند باید در [[مقام]] خود به تحلیل و بررسی هرچه بیشتر کشیده شود و به جاست علاوه بر عمل به این [[دستورات]]، در [[فهم]] [[حقایق]] و نکات [[علمی]] آن هم تلاش و اهتمام شود. | پدر و مادر نباید به واسطه هوس‌های خود - آگاهانه یا [[ناآگاهانه]] - برای فرزندانشان [[مشکلات]] و تبعات جبران‌ناپذیری ایجاد کنند و رعایت این امور، حقی از فرزند بر عهده پدر و مادر است. البته هر یک از این [[روایات]] با خصوصیات خاصی که دارند باید در [[مقام]] خود به تحلیل و بررسی هرچه بیشتر کشیده شود و به جاست علاوه بر عمل به این [[دستورات]]، در [[فهم]] [[حقایق]] و نکات [[علمی]] آن هم تلاش و اهتمام شود. | ||
| خط ۵۶: | خط ۵۶: | ||
علاوه بر رعایت مطالب مذکور، نقش [[دعا]] نیز بی‌مثال است. در مجموع، بررسی توصیه‌های یادشده نشان می‌دهد که [[تعالیم اسلام]]، نقش مهمی برای [[زمان]] و مکان عمل جنسی و وضعیت روانی زوجین در آن حالت، در [[پیشگیری]] از نابهنجاری‌های [[نسل]] [[آینده]] و ارتقای توانایی‌های آن، قائل است.<ref>[[حامد ولی‌زاده|ولی‌زاده، حامد]]، [[سیره خانوادگی پیامبر و اهل بیت (کتاب)|سیره خانوادگی پیامبر و اهل بیت]]، ص ۲۰۷</ref>. | علاوه بر رعایت مطالب مذکور، نقش [[دعا]] نیز بی‌مثال است. در مجموع، بررسی توصیه‌های یادشده نشان می‌دهد که [[تعالیم اسلام]]، نقش مهمی برای [[زمان]] و مکان عمل جنسی و وضعیت روانی زوجین در آن حالت، در [[پیشگیری]] از نابهنجاری‌های [[نسل]] [[آینده]] و ارتقای توانایی‌های آن، قائل است.<ref>[[حامد ولی‌زاده|ولی‌زاده، حامد]]، [[سیره خانوادگی پیامبر و اهل بیت (کتاب)|سیره خانوادگی پیامبر و اهل بیت]]، ص ۲۰۷</ref>. | ||
===نقش و شیوه بارداری در [[تربیت]]=== | |||
پس از انعقاد نطفه و تشکیل جنین و [[رشد]] او در رحم، [[وظیفه]] اصلی [[سلامت جسم]] و [[جان]] فرزند بر عهده مادر است و تمام [[رفتار]] و گفتار مادر و هر آنچه که بر مادر تأثیر می‌گذارد (مثبت یا منفی) بر جنین نیز تأثیر می‌گذارد،؛ چراکه مادر در [[ارتباط مستقیم]] با [[کودک]] قرار دارد. عوامل محیطی که رشد [[بدنی]] و روانی جنین و کودک را تحت تأثیر قرار می‌دهند عبارتند از: | پس از انعقاد نطفه و تشکیل جنین و [[رشد]] او در رحم، [[وظیفه]] اصلی [[سلامت جسم]] و [[جان]] فرزند بر عهده مادر است و تمام [[رفتار]] و گفتار مادر و هر آنچه که بر مادر تأثیر می‌گذارد (مثبت یا منفی) بر جنین نیز تأثیر می‌گذارد،؛ چراکه مادر در [[ارتباط مستقیم]] با [[کودک]] قرار دارد. عوامل محیطی که رشد [[بدنی]] و روانی جنین و کودک را تحت تأثیر قرار می‌دهند عبارتند از: | ||
#داروهای شیمیایی، هورمون‌ها، مواد مخدر و الکل؛ | #داروهای شیمیایی، هورمون‌ها، مواد مخدر و الکل؛ | ||
| خط ۷۶: | خط ۷۶: | ||
از آنجا که [[کودک]]، [[تغذیه]] خود را از راه مادر به دست می‌آورد، [[پدران]] و [[مادران]] [[دلسوز]] و [[مهربانی]] که علاقه دارند فرزندی [[پاک]] و سالم و [[صالح]]، با [[ایمان]] و [[دوستدار]] [[ائمه]]{{عم}} داشته باشند باید در [[کسب مال]] [[حلال]] و استفاده از آن در طول [[زندگی]] تلاش کنند.<ref>[[حامد ولی‌زاده|ولی‌زاده، حامد]]، [[سیره خانوادگی پیامبر و اهل بیت (کتاب)|سیره خانوادگی پیامبر و اهل بیت]]، ص ۲۱۰</ref>. | از آنجا که [[کودک]]، [[تغذیه]] خود را از راه مادر به دست می‌آورد، [[پدران]] و [[مادران]] [[دلسوز]] و [[مهربانی]] که علاقه دارند فرزندی [[پاک]] و سالم و [[صالح]]، با [[ایمان]] و [[دوستدار]] [[ائمه]]{{عم}} داشته باشند باید در [[کسب مال]] [[حلال]] و استفاده از آن در طول [[زندگی]] تلاش کنند.<ref>[[حامد ولی‌زاده|ولی‌زاده، حامد]]، [[سیره خانوادگی پیامبر و اهل بیت (کتاب)|سیره خانوادگی پیامبر و اهل بیت]]، ص ۲۱۰</ref>. | ||
==[[روش‌های تربیتی]] آغاز تولد== | |||
[[والدین]] پس از تولد وجود نازک و لطیف کودک دلبند خویش، [[وظایف]] پرشماری بر عهده دارند که به [[سلامت]] [[فکری]] و جسمی [[کودک]] کمک می‌کند. | [[والدین]] پس از تولد وجود نازک و لطیف کودک دلبند خویش، [[وظایف]] پرشماری بر عهده دارند که به [[سلامت]] [[فکری]] و جسمی [[کودک]] کمک می‌کند. | ||
نسخهٔ ۵ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۱۱:۱۹
سیره اهل بیت(ع) در تعامل با والدین و فرزندان
تعامل والدین و فرزندان در آیات و روایات متون اسلام متبلور است، چنان‌که در قرآن می‌خوانیم: فرزندان امانت الهی و نعمت‌های خدا هستند ﴿...وَجَعَلَ لَكُمْ مِنْ أَزْوَاجِكُمْ بَنِينَ وَحَفَدَةً...﴾[۱] و ﴿أَمَدَّكُمْ بِأَنْعَامٍ وَبَنِينَ﴾[۲] و والدین درباره سلامت، رشد، تعلیم و تربیت این امانت‌های الهی، مسئولند و ﴿يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا قُوا أَنْفُسَكُمْ وَأَهْلِيكُمْ نَارًا...﴾[۳] و در برابر تربیت خوب پاداش ﴿وَكَانَ يَأْمُرُ أَهْلَهُ بِالصَّلَاةِ وَالزَّكَاةِ وَكَانَ عِنْدَ رَبِّهِ مَرْضِيًّا﴾[۴] و اینکه در برابر تربیت بد آنان کیفر خواهند دید ﴿...إِنَّ الْخَاسِرِينَ الَّذِينَ خَسِرُوا أَنْفُسَهُمْ وَأَهْلِيهِمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ...﴾[۵].
امام سجاد(ع) نیز با تأکید بر این امر، می‌فرمایند: «و اما حق فرزندت این است که بدانی او از توست و در این جهان به نیک و بد خویش وابسته به توست و تو به حکم ولایتی که بر او داری نسبت به تربیت و راهنمایی او به راه پروردگارش و کمک به او در فرمانبرداری خداوند، هم درباره خودت و هم در حق فرزندت مسئول هستی و بر اساس این مسئولیت پاداش می‌بری و کیفر می‌بینی. پس در امور دنیایی فرزند مانند کسی عمل کن که اثر آفریده و اینک آن را به زیبایی‌ها می‌آراید و در امر آخرتش آن‌گونه تلاش کن که نزد پروردگارت به سبب حسن رابطه و سرپرستی خوبی که از او کرده‌ای و نتیجه‌ای الهی که از او گرفته‌ای معذور باشی»[۶].
از آیات و حدیث مذکور در می‌یابیم که رابطه فرزندان با والدین نیز بر اساس حقوق متقابل تنظیم می‌شود و همان طور که والدین بر فرزندان حقوقی دارند، فرزندان نیز بر والدین حقوقی دارند، چنان که رسول خدا(ص) فرموده است: «يلزم الوالد من الحقوق لولده ما يلزم الولد من الحقوق لوالده»[۷]؛ «فرزند بر پدر حقوقی دارد مانند حقوقی که پدر بر فرزند دارد».
مهم‌ترین حقوق، حق تربیت[۸] است که می‌توان سایر حقوق یاد شده در روایات را در جهت رسیدن به این حق و نیاز عظیم فرزند دانست. پدر امت، رسول خدا(ص) می‌فرمایند: «ما ورث والد ولدا خيرا من أدب حسن»؛ «هیچ ارثی بهتر از تربیت نیکو، پدر برای فرزندش نگذاشته است»[۹].؛ چراکه مال می‌رود و ادب می‌ماند؛ لذا امام صادق می‌فرمایند: «بی‌گمان بهترین چیزی که پدران برای پسرانشان به ارث می‌گذارند تربیت است نه مال؛ زیرا که مال می‌رود و تربیت می‌ماند»[۱۰].
زینت عبادت کنندگان، امام سجاد(ع) در انجام این وظیفه خطیر از خداوند طلب یاری می‌کند و عرض می‌کند: «أَعِنِّي عَلَى تَرْبِيَتِهِمْ وَ تَأْدِيبِهِمْ، وَ بِرِّهِمْ»؛ «و مرا در پرورش و تأدیب (راه پسندیده نمودن) و نیکی کردن فرزندان یاری فرما»[۱۱]. از این رو ما بر مبنای آیات وحی و گفتار و رفتار عاملین به کلام الهی گوشه‌هایی از وظایف پدر و مادر در تربیت و نقش آنها در این موضوع را برمی‌شماریم.
روش‌های تربیتی پیش از تولد
نقش و اهمیت توارث در تربیت
مؤلفان بهداشت روانی دوران پیش از تولد را از دو جنبه ژنتیک یا ارثی و محیطی کانون توجه قرار داده‌اند[۱۲]. محیط رَحِم و خصوصیات ژنتیک پدر و مادر نقش اساسی در تربیت فرزند و انتقال خصایص جسمانی، روحی و اخلاقی او دارند؛ بنابراین وراثت یکی از عوامل اساسی و مؤثر بر رشد و شخصیت کودک است. بخشی از کلمات اولیای دین تأثیر وراثت را با کلمه «عِرق» خاطر نشان کرده است. عرق، به معنای اصل و بن هر چیز از جمله اصل مردم است[۱۳]. عرق، در فرزند تأثیر بسیار دارد و خصوصیات فرزند جز از عرق پدر یا عرق مادر نیست[۱۴]. به علاوه، شباهت فرزند به خویشان مادر یا پدر به واسطه عرق است[۱۵]. بر این اساس، عرق در این متون مفهومی مشابه با نقش وراثت و ژن‌ها دارد. همچنین در کلمات اولیای دین «نصاب»[۱۶] به معنای نژاد و نسب و «حجز صالح»[۱۷] به معنای دامن، به تأثیر وراثت اشاره دارد. در همه موارد یاد شده، اولیای دین افراد را به اهمیت نقش وراثت در فرزند آگاه می‌کنند. بنابر روایات ذکر شده، اولین وظیفه والدین در تربیت کودک خویش، اصلاح نفس خویشتن است امام علی(ع) در بیانی جامع می‌فرمایند: اگر می‌خواهیم افراد دیگر از جمله فرزندانمان را درست تربیت کنیم، ابتدا باید از تربیت و اصلاح خود شروع کنیم: «کسی که خود را در مقام پیشوایی و امام مردم قرار می‌دهد باید پیش از آنکه به تعلیم دیگران بپردازد به تعلیم خویش پردازد و باید تأدیب کردن او به عملش پیش از تأدیب کردن به زبانش باشد. کسی که معلم و ادب کننده خویش است به احترام سزاوارتر از کسی است که آموزگار و تربیت کننده مردم است»[۱۸].
مصونیت فرزندان از خطرات و محفوظ ماندن آنها از آفات جسمی و روحی در گروی اصلاح پدران و مادران است. اگر پدران دارای صلاحیت اخلاقی و رستگار باشند، تأثیر مستقیمی در تربیت فرزند خواهند داشت و آنها را از سقوط در ورطه مهالک اخلاقی حفظ می‌کند. امام صادق(ع) می‌فرمایند: «إِنَّ اللَّهَ لَيُصْلِحُ بِصَلَاحِ الرَّجُلِ الْمُؤْمِنِ وُلْدَهُ وَ وُلْدَ وُلْدِهِ»؛ «خداوند با صالح و نیک بودن یک مؤمن، رستگاری و سعادت فرزند او و فرزندان فرزند او را هم تأمین می‌کند»[۱۹]. و در حدیث دیگری می‌فرمایند: «يُحْفَظُ الْأَطْفَالُ بِأَعْمَالِ آبَائِهِمْ»؛ «با عمل صالح پدران، فرزندان از لغزش حفظ می‌شوند»[۲۰]. در قرآن کریم، تاثیرگذاری عمل صالح پدر را در سرنوشت فرزندان این‌گونه می‌یابیم که حضرت موسی و خضر(ع) دو پیامبر الهی، مأمور بازسازی دیواری خراب می‌شوند که متعلق به دو یتیمی است که پدری مؤمن و نیکوکار داشته‌اند: ﴿وَأَمَّا الْجِدَارُ فَكَانَ لِغُلَامَيْنِ يَتِيمَيْنِ فِي الْمَدِينَةِ وَكَانَ تَحْتَهُ كَنْزٌ لَهُمَا وَكَانَ أَبُوهُمَا صَالِحًا فَأَرَادَ رَبُّكَ أَنْ يَبْلُغَا أَشُدَّهُمَا وَيَسْتَخْرِجَا كَنْزَهُمَا رَحْمَةً مِنْ رَبِّكَ﴾[۲۱]. از مجموع این آیات و روایات روشن می‌شود که والدین اصل و ریشه‌اند و در شکل‌گیری و تکون جسمی و روحی فرزندان نقش مستقیم دارند. اگر پدر و مادر شایستگی جسمانی و اخلاقی داشته باشند، به طور طبیعی فرزند آنها نیز با استعداد و قابلیت‌های غیر قابل انکار روحی متولد خواهد شد.
انتخاب مادری صالح و یا پدری شایسته برای فرزندان یکی دیگر از وظایف والدین و حقوق فرزندان است؛ یعنی اینکه انسان افزون بر اینکه وظیفه دارد برای خود همسری مناسب اختیار کند باید صلاحیت و توانایی همسر خود در ایفای نقش پدری یا مادری را مورد توجه قرار دهد. امام صادق(ع) می‌فرمایند: «فرزند سه حق بر گردن پدرش دارد: مادر خوبی برایش انتخاب کند؛ نام نیکویی بر او نهد و در تربیت او بکوشد»[۲۲]. از این رو در تعالیم اسلام تأکید بسیاری بر انتخاب همسری هماهنگ و هم‌کفو و سالم از لحاظ جسمی و روحی و باورهای دینی و ایمانی می‌شود که بخشی از تأکیدات به منظور فراهم آوردن زمینه مناسب برای پرورش فرزندان سالم از ابعاد مختلف روانی، اخلاقی و دینی است. امیرمؤمنان علی(ع) که خود به این امر توجه داشته‌اند و بدان عمل نموده‌اند درباره تأثیرپذیری و شباهت ظاهری امام حسن و امام حسین(ع) به پیامبر زیبائی‌ها(ع) می‌فرمایند: «هر کس می‌خواهد به سیمای پیامبر خدا(ص) از سر تا گردن نگاه کند به حسن بنگرد و هرکس می‌خواهد از گردن تا پای وی نگاه کند به حسین بنگرد. آن دو شباهت به وی را تقسیم کرده‌اند»[۲۳]. همچنین پس از شهادت حضرت فاطمه زهرا(س) امیر مؤمنان علی(ع) به برادرش عقیل که در نسب‌شناسی معروف بود و خانواده‌ها و قبائل را خوب می‌شناخت فرمود: می‌خواهم بانویی برای من پیدا کنی و از او خواستگاری نمایی که از خاندان شجاع و پرتوان و شیردل باشد. عقیل عرض کرد: چنین زنی را برای چه می‌خواهی؟ علی فرمود: برای اینکه دارای فرزند شجاع و دلیر گردد. عقیل گفت: چنین زنی در میان قبیله بنی کلاب وجود دارد او فاطمه (ام البنین) است که در عرب غیر از تو کسی پیدا نمی‌شود که شجاعت این خاندان را داشته باشد که نتیجه این ازدواج چهار فرزند رشید و شجاعی است که در حادثه کربلا جان خود را فدای امام زمان خویش کردند[۲۴].
همچنین از ازدواج با خویشاوندان نزدیک نهی شده است تا مانع از ایجاد فرزند و نسلی ضعیف و بیمار شود پیامبر خدا(ص) فرمود: «اغْتَرِبُوا لَا تُضْوُوا»؛ «لَا تَنْكِحُوا القَرَابَةَ القَرِيبَة فَإِنَّ الوَلَد يُخْلَقُ ضَاوِيّاً»[۲۵]؛ «کودک، نه تنها میراث‌دار خصوصیات ظاهری و جسمی پدر و مادر است، بلکه ویژگی‌های روحی و باطنی آنان نیز به فرزند منتقل می‌گردد امام علی(ع) می‌فرمایند: «حُسْنُ الْأَخْلَاقِ بُرْهَانُ كَرَمِ الْأَعْرَاقِ»؛ «خوش اخلاقی دلیل کرامت ریشه‌هاست»[۲۶]. از این رو در آیات و روایات آموزه‌ها و هشدارهایی برای ازدواج دیده می‌شود برای نمونه ازدواج با فرد دارای بهره هوشی پایین نهی شده است. امام صادق(ع) از قول رسول خدا(ص) می‌فرمایند: «إِيَّاكُمْ وَ تَزَوُّجَ الْحَمْقَاءِ فَإِنَّ صُحْبَتَهَا ضَيَاعٌ وَ وُلْدُهَا ضِبَاعٌ»[۲۷]؛ «از ازدواج با زن احمق بپرهیز؛ زیرا همن ی با او تباهی است و فرزندانش کفتارصفت هستند».
همچنین از ازدواج با فرد شراب‌خوار و بداخلاق و غیره نهی شده است و در صورت ازدواج با این افراد توصیه شده است که به دنبال تولید نسلی از آنها نباشید؛ زیرا فرزندان سالمی نخواهند داشت: «وَ إِيَّاكَ أَنْ تُزَوِّجَ شَارِبَ الْخَمْرِ»[۲۸]. «به این ترتیب باید در انتخاب همسر، تأثیرات وراثتی افراد بررسی و اگر در فرد یا نزدیکان او مشکلات اخلاقی و روانی و جسمی وجود دارد، در گزینش فرد تردید و حتی او را برنگزیند. از این روست که امام(ع) می‌فرمایند: «فَإِنَّ الْخَالَ أَحَدُ الضَّجِيعَيْنِ»[۲۹]؛ «گویا برادر همسر، در هم خوابگی حضور دارد». اشاره به تشابه وراثتی خواهر و برادر و تأثیرگذاری آنان در خصوصیات جسمی و روحی نسل آینده است پیامبر خدا(ص) نیز بر این امر تأکید می‌کنند و از ازدواج با زنان به خاطر زیبایی و یا ثروت آنها نهی می‌کنند و از سوی دیگر بر اهمیت خانواده همسر و توجه به آن در انتخاب همسر مناسب سفارش فرموده‌اند: «از سبزه‌ای که در مزبله می‌روید، پرهیز کنید. سؤال کردند: ای رسول خدا سبزه مزبله چیست؟ فرمودند: زن زیبارویی که محل ولادت و تربیت او نامناسب بوده است»[۳۰]. دلیل این است هر چند از جهت ظاهری زیباست، ولی تربیت و ویژگی‌های اخلاقی که مهم‌تر است از طریق وراثت و محیط خانوادگی به او منتقل شده است. هنگامی که محمد بن حنفیه در کشاکش جنگ جمل و در مواجه با نیزه‌ها و تیرها توقف کرد، امیرالمؤمنین علی(ع) به سوی او آمد و با غلاف شمشیر به او زد و فرمود: «أدركك عرق من أمك»[۳۱]. آموزه‌های دیگری نیز در روایات و آیات وجود دارد و به انتخاب همسری دیندار توصیه می‌فرمایند. بررسی این مجموعه از کلمات اولیای دین و تعالیم اسلام نشان می‌دهد که برای ایجاد نسلی سالم و نیز ارتقای توانایی‌های چنین نسلی توجه به عوامل ارثی و خصوصیات پدر و مادر نقش مهمی دارد که می‌تواند روند تربیت صحیح فرزندان را تسهیل کند.[۳۲].
نقش عمل جنسی و انعقاد نطفه در تربیت
یکی دیگر از وظایفی که در تربیت کودک، پیش از تولد بر عهده پدر و مادر است، نحوه صحیح عمل جنسی و انعقاد نطفه است که بر سلامت جسم و روح کودک تأثیر می‌گذارد. تعالیم اسلام پس از تأکید بر وراثت، به نحوه تزویج و انعقاد نطفه می‌پردازند. مرحله انعقاد نطفه در واقع حد فاصلی میان عوامل وراثتی و عوامل محیطی است. اگر مراد از وراثت، تأثیرات ژن‌ها بر ویژگی‌های روانی فرزند باشد و محیط همه عوامل تأثیر گذار پس از انعقاد نطفه را در برگیرد، زمان انعقاد نطفه حد فاصل این دو عامل است؛ هر چند وضعیت روانی زوجین در این زمان را می‌توان جز عوامل محیطی دانست[۳۳]. به هر حال، تعالیم اسلام زمان، مکان، نحوه عمل جنسی و حالات روانی زوجین را در هنگام نزدیکی، در خصوصیات روانی، اخلاقی و دینی فرزندان پدید آمده مؤثر می‌داند. در اینجا توصیه‌های اولیای دین در این موارد را در قالب توصیه‌های پیشگیرانه بیان می‌کنیم و نیز توصیه‌های ارتقا دهنده، که زمینه فعلیت یافتن توانایی‌ها را فراهم می‌کنند، به اجمال مرور خواهیم کرد:
- زمان انعقاد نطفه: یکی از خصوصیت مهمی که در آمیزش کانون توجه دین قرار گرفته است، زمان آمیزش جنسی است که می‌تواند آثار مثبت و یا منفی فراوانی را بر روی والدین، فرزندان و حتی جامعه داشته باشد[۳۴].
- مکان انعقاد نطفه: افزون بر زمان، اهل بیت(ع) در مورد مکان آمیزش هم به علت پیامدهایی که دارد، بی‌تفاوت نبوده‌اند و برای پیشگیری از آسیب‌های آن بر کودک سفارش‌هایی را بیان فرموده‌اند[۳۵].
- رفتار و حالات زوجین: در مورد وضعیت رفتاری و روانی زوجین هنگام عمل جنسی و تأثیر آن بر فرزند پیامبر اکرم و اهل بیت ایشان بیاناتی دارند که به ذکر نمونه‌هایی از آنها می‌پردازیم[۳۶]:
پدر و مادر نباید به واسطه هوس‌های خود - آگاهانه یا ناآگاهانه - برای فرزندانشان مشکلات و تبعات جبران‌ناپذیری ایجاد کنند و رعایت این امور، حقی از فرزند بر عهده پدر و مادر است. البته هر یک از این روایات با خصوصیات خاصی که دارند باید در مقام خود به تحلیل و بررسی هرچه بیشتر کشیده شود و به جاست علاوه بر عمل به این دستورات، در فهم حقایق و نکات علمی آن هم تلاش و اهتمام شود.
نکته آخر اینکه تمام موارد مذکور در روایات زمینه غالب و اقتضایی دارد و مناسبت‌های شخصی هم لازم است تا چنین زمینه و آثاری در آمیزش فراهم گردد و در رسیدن به آثار مثبت و یا منفی این روایات عوامل دیگر نیز مؤثر است و البته گاه قانون طبیعی و سنت آفرینش استثنائاتی نیز دارد[۳۷]. توصیه‌های دیگری هنگام عمل جنسی بیان شده که به نحوی در نسل آینده اثر مثبت دارد. شروع عمل با نام خداوند و درخواست از خداوند برای پدید آمدن فرزند سالم از لحاظ جسمانی، روانی، دینی، زمینه‌هایی برای ایجاد فرزندی با توانایی‌های بیشتر است. یکی از اصحاب امام صادق(ع) می‌گوید: در خدمت امام نشسته بودم. حضرت درباره مشارکت شیطان در بسته شدن نطفه و سختی و دشواری آن به گونه‌ای سخن گفت که مرا به هراس انداخت. گفتم: جانم به فدایت! راه فرار از مشارکت شیطان در نطفه چیست؟ حضرت فرمودند: «هرگاه خواستی آمیزش کنی، بگو: به نام خداوند بخشاینده مهربانی که جز او خدایی نیست؛ خدایی که پدید آورنده آسمان‌ها و زمین است. خدایا! اگر در این شب از من جانشینی مقرر کردی، برای شیطان در آن سهم و نصیب و بهره‌ای قرار مده و او را با ایمان و اخلاص و پاک شده از شیطان و پلیدی او قرارده؛ همانا احسان‌های تو نیکو و بلند است»[۳۸]. علاوه بر رعایت مطالب مذکور، نقش دعا نیز بی‌مثال است. در مجموع، بررسی توصیه‌های یادشده نشان می‌دهد که تعالیم اسلام، نقش مهمی برای زمان و مکان عمل جنسی و وضعیت روانی زوجین در آن حالت، در پیشگیری از نابهنجاری‌های نسل آینده و ارتقای توانایی‌های آن، قائل است.[۳۹].
نقش و شیوه بارداری در تربیت
پس از انعقاد نطفه و تشکیل جنین و رشد او در رحم، وظیفه اصلی سلامت جسم و جان فرزند بر عهده مادر است و تمام رفتار و گفتار مادر و هر آنچه که بر مادر تأثیر می‌گذارد (مثبت یا منفی) بر جنین نیز تأثیر می‌گذارد،؛ چراکه مادر در ارتباط مستقیم با کودک قرار دارد. عوامل محیطی که رشد بدنی و روانی جنین و کودک را تحت تأثیر قرار می‌دهند عبارتند از:
- داروهای شیمیایی، هورمون‌ها، مواد مخدر و الکل؛
- تشعشعات؛
- آلودگی محیط زیست؛
- بیماری‌های مادر؛
- تغذیه مادر؛
- سن مادر؛
- حالات روانی و عاطفی مادر؛
- عامل PH خون[۴۰]. از این رو مادر و اطرافیان او باید در ایجاد فضایی آرام، سالم و توأم با محبت بکوشند و از لحاظ تغذیه نیز مواد مورد نیاز را تهیه کنند و از تغذیه ناکافی و نادرست و استفاده از مواد مضر برای خود و کودک پرهیز کنند.
رشد جنین و نوزاد کاملاً به تغذیه مادر بستگی دارد، تا جایی که استفاده مادر از برخی غذاها و میوه‌ها، هم در شکل ظاهری و هم در اخلاق و روحیات فرزند تأثیر دارد؛ از این رو اولیای دین در مورد تغذیه مادر در دوران بارداری، هنگام تولد نوزاد و دوران شیردهی توصیه‌هایی می‌کنند و همچنین دستوراتی نیز برای سلامت و جان کودک در این مواقع ارائه داده‌اند. برای نمونه خوردن میوه به توسط پدر، پیش از انعقاد نطفه سبب زیبایی فرزند می‌شود[۴۱] و خوردن خربزه با پنیر توسط زن باردار، فرزندی خوش‌رو و خوش اخلاق به بار خواهد آورد[۴۲]. همچنین به خوردن کندر[۴۳] و میوه به[۴۴] و گیاه کاسنی[۴۵] سفارش شده تا به زیبایی صورت و سیرت فرزندان افزوده شود. در ماهی که زن زایمان می‌کند، خوردن خرما سبب بردباری و پاکی نوزاد می‌گردد[۴۶]. با توجه به تأثیرگذاری فراوان تغذیه بر جسم پس باید غذا و وسایل زندگی مادر و فرزندش از مال حلال تهیه شود که این امر نیز از وظایف سنگین هر شخصی نسبت به خودش و افراد تحت نظارتش است،؛ چراکه صادق آل محمد فرمودند: «كَسْبُ الْحَرَامِ يَبِينُ فِي الذُّرِّيَّةِ»؛ «اثر مال حرام در نسل آشکار می‌گردد»[۴۷]. بنابراین انسان موظف است تا در کیفیت و کمیت غذای خود مواظبت نماید.
قرآن کریم همگان را به توجه همه جانبه به خوراک خود امر می‌کند: ﴿فَلْيَنْظُرِ الْإِنْسَانُ إِلَى طَعَامِهِ﴾[۴۸]، تا آنچه می‌خورند و می‌آشامند از مال حلال تهیه شده باشد. همچنین در سوره بقره می‌فرماید: ﴿يَا أَيُّهَا النَّاسُ كُلُوا مِمَّا فِي الْأَرْضِ حَلَالًا طَيِّبًا...﴾[۴۹] و افزون بر آن خوراک خود و خانواده پاک و پاکیزه نیز باشد ﴿يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا كُلُوا مِنْ طَيِّبَاتِ مَا رَزَقْنَاكُمْ﴾[۵۰] پیامبر خدا نیز به پسر مسعود فرمودند: «لَا تَأْكُلَ الْحَرَامَ وَ لَا تَلْبَسَ الْحَرَامَ وَ لَا تَأْخُذَ مِنَ الْحَرَامِ وَ لَا تَعْصِ اللَّهَ لِأَنَّ اللَّهَ تَعَالَى يَقُولُ لِإِبْلِيسَ ﴿وَاسْتَفْزِزْ مَنِ اسْتَطَعْتَ مِنْهُمْ بِصَوْتِكَ وَأَجْلِبْ عَلَيْهِمْ بِخَيْلِكَ وَرَجِلِكَ وَشَارِكْهُمْ فِي الْأَمْوَالِ وَالْأَوْلَادِ وَعِدْهُمْ وَمَا يَعِدُهُمُ الشَّيْطَانُ إِلَّا غُرُورًا﴾[۵۱]» «حرام مخور، حرام مپوش، از راه حرام زن مگیر و نافرمانی خدا مکن که خدای متعال به ابلیس می‌فرماید: (هر چه توانی از فرزندان آدم را با بانگ و نوای خود بفریب و برانگیز و با لشکر پیاده و سواره خود برایشان بتاز و در اموال و اولادشان شریک شو، و وعده‌های فریبا به ایشان ده که شیطان جز وعده غرورآمیز و دروغین نمی‌دهد)»[۵۲]. محمد بن مسلم می‌گوید درباره شریک شدن شیطان در اموال و اولاد از شکافنده علوم امام باقر(ع) پرسیدم، ایشان فرمودند: «همتا و شریک شیطان، فرزندی است که از مال حرام به وجود آید که در واقع از مشارکت شیطان متولد شده است. اگر مال حرام باشد، شیطان، همراه مرد خواهد بود تا اینکه آمیزش کند و نطفه‌اش با نطفه مرد می‌آمیزد و فرمود: هر دو نطفه با هم آمیخته هستند و فرمود: گاهی فرزند از یک نطفه آفریده می‌شود و گاهی از هر دو با هم»[۵۳].
از آنجا که کودک، تغذیه خود را از راه مادر به دست می‌آورد، پدران و مادران دلسوز و مهربانی که علاقه دارند فرزندی پاک و سالم و صالح، با ایمان و دوستدار ائمه(ع) داشته باشند باید در کسب مال حلال و استفاده از آن در طول زندگی تلاش کنند.[۵۴].
روش‌های تربیتی آغاز تولد
والدین پس از تولد وجود نازک و لطیف کودک دلبند خویش، وظایف پرشماری بر عهده دارند که به سلامت فکری و جسمی کودک کمک می‌کند.
۱. پذیرش کودک چه دختر و چه پسر: اولین وظیفه والدین، تلقی مثبت نسبت به فرزندشان است. آنان باید فرزند را چه دختر و چه پسر، نعمت و رحمتی از جانب خدا بدانند و سلامت نوزاد مهم‌ترین و نخستین چیزی باشد که توجه‌شان را جلب می‌کند و این پذیرش را در گفتار و رفتار در حد توان نشان دهند. چنان که رفتار زینت عبادت کنندگان از اهل بیت پیامبر بزرگوارمان این‌گونه بوده است محمد بن سنان می‌گوید: زمانی که به امام سجاد(ع) بشارت فرزندی داده می‌شد، نمی‌پرسید که پسر است یا دختر، تا اینکه می‌پرسید: «آیا سالم و کامل است؟»؛ اگر سالم بود، می‌فرمود: «سپاس خدایی را که از من، چیز ناقص و نا سالمی نیافرید»[۵۵]. تبریک، دعا و شادمانی هنگام تولد نوعی از این پذیرش و بزرگداشت برای والدین و دیگران به حساب می‌آید. همچنین پذیرش و بزرگداشت فرزند می‌تواند در برگزاری جشن تولد هر ساله به منظور سپاسگزاری از نخستین نعمت الهی نمایان شود.
۲. گفتن اذان و اقامه: این سنت اسلامی، حاکی از نقش‌آفرینی نخستین صداها در طبیعت کودک و تأثیر آن در تربیت و سرنوشت اوست. گفتن اذان در گوش راست و اقامه در گوش چپ نوزاد[۵۶] او را از اولین ساعات زندگی در دنیا با ذکر خدا و شهادت به وحدانیت خداوند و رسالت پیامبر(ص) آشنا و همراه می‌کند. صادق آل محمد درباره تأثیر اذان و اقامه بر سلامت جسم نوزاد می‌فرمایند: «در گوش راستش اذان و در گوش چپ اقامه بگو. این کار را با مولود پیش از آنکه نافش را ببرند انجام بده چون دیگر هیچ‌گاه نمی‌ترسد و بیماری ام الصبیان نمی‌گیرد»[۵۷].
از حضرت امیر(ع) روایت شده است که فرمود: هنگامی که وضع حمل حضرت فاطمه اطهر(س) نزدیک شد پیامبر اسلام(ص) به اسماء بنت عمیس و ام‌سلمه فرمود: «فاطمه(س) را حاضر نمایید. وقتی فرزندش متولد شد، اذان بگوش راست و اقامه بگوش چپش بگویید؛ زیرا این عمل باعث می‌شود که انسان از شر شیطان محفوظ بماند»[۵۸]. خود حضرت نیز برای حسنین این سنت حسنه را انجام دادند. اسماء می‌گوید: «چون یک سال از تولد حسن(ع) گذشت، حسین(ع) تولد یافت. در این هنگام پیامبر(ص) بر من وارد شد و فرمود: پسرم را بیاور. حسین(ع) را به او دادم، در حالی که وی را به جامه‌ای سپید پوشانیده بودم. آن حضرت درگوش راست وی اذان و درگوش چپش اقامه گفت، و او را در دامن خود نهاد و گریه کرد»[۵۹].
۳. گرفتن کام کودک: مقصود از این عمل، مالیدن مقداری تربت سیدالشهدا(ع) و آب فرات در صورت امکان به کام نوزاد است. در روایات آمده است: «حَنِّكُوا أَوْلَادَكُمْ بِمَاءِ الْفُرَاتِ وَ بِتُرْبَةِ قَبْرِ الْحُسَيْنِ(ع) فَإِنْ لَمْ يَكُنْ فَبِمَاءِ السَّمَاءِ»؛ «کام مولود با آب فرات برداشته می‌شود و در گوش او اقامه گفته می‌شود و در روایت دیگر آمده: کام فرزندانتان را با آب فرات و با تربت قبر امام حسین(ع) بردارید و اگر نبود، با آب آسمان»[۶۰]. حکمت این کار، آن است که حق‌طلبی، عدالت‌خواهی و دوستی اهل بیت(ع) در آغاز زندگی در جان کودک نفوذ کند، چنان که امیرمؤمنان علی(ع) بدان اشاره فرموده‌اند، آنجا که می‌فرمایند: «آگاه باشید که اگر اهل کوفه، کام فرزندانشان را با آب فرات بر می‌داشتند، هر آینه، پیرو ما می‌شدند»[۶۱].
نجمه مادر امام رضا(ع) می‌گوید: بعد از تولد ایشان پدرش نزد من آمد و فرمود: «هَنِيئاً لَكِ يَا نَجْمَةُ كَرَامَةُ رَبِّكِ فَنَاوَلْتُهُ إِيَّاهُ فِي خِرْقَةٍ بَيْضَاءَ فَأَذَّنَ فِي أُذُنِهِ الْأَيْمَنِ وَ أَقَامَ فِي الْأَيْسَرِ وَ دَعَا بِمَاءِ الْفُرَاتِ فَحَنَّكَهُ بِهِ ثُمَّ رَدَّهُ إِلَيَّ فَقَالَ خُذِيهِ فَإِنَّهُ بَقِيَّةُ اللَّهِ تَعَالَى فِي أَرْضِهِ»[۶۲]؛ «موسی بن جعفر(ع) بر من وارد شدند و فرمودند: نجمه! این کرامت الهی که به تو مرحمت فرموده، بر تو مبارک باد. نوزاد را در پارچه‌ای سفید به امام کاظم(ع) دادم. ایشان در گوش راست او اذان و در گوش چپش اقامه گفتند، سپس آب فرات‌طلبیدند و با آن آب کام او را برداشتند، سپس او را به من بازگرداندند و فرمودند: او را بگیر؛ او «بقیة الله» در زمین است». البته در شماری از روایات موارد دیگری مانند عسل، آب گرم، آب باران و خرما نیز ذکر شده است که نشان دهنده نقش نخستین خوردنی‌ها، مانند نخستین شنیدنی‌ها در تربیت کودک است. امیرمؤمنان(ع) در این باره فرمود: «کام فرزندانتان را با خرما بردارید؛ رسول خدا(ص) این‌گونه با امام حسن و امام حسین(ع) انجام داد»[۶۳].
۴. انتخاب نام نیکو: انتخاب نام شایسته و زیبا و پر معنا برای کودک، اولین هدیه و نیکی در حق فرزند است. پیامبر خدا(ص) می‌فرمایند: «نخستین هدیه هر پدری به فرزندش، نام نیکوست. پس نام نیکو بر فرزند خویش بگذارید»[۶۴]. حتی بهتر است این هدیه قبل از تولدش به او داده شود؛ در روایتی از علی(ع) می‌خوانیم که فرمودند: «فرزندانتان را پیش از تولد نام نهید و اگر ندانید پسر یا دخترند اسم آنها را از اسم‌هایی انتخاب کنید که برای مذکر و مؤنث هر دو می‌گذارند، پس فرزند سقط شده شما بدون این که نامی برایش گذارده باشید روز قیامت که با شما ملاقات کند به پدر می‌گوید: آیا برای من نامی نگذاشتی، در حالی که رسول خدا(ص) نام محسن را برای فرزندش، قبل از تولد گذاشت»[۶۵].
بهترین نام‌ها، نام پیامبران و اولیای دین است. امام باقر(ع) فرمودند: «أَصْدَقُ الْأَسْمَاءِ مَا سُمِّيَ بِالْعُبُودِيَّةِ، وَ أَفْضَلُهَا أَسْمَاءُ الْأَنْبِيَاءِ»[۶۶].
پیامبر خدا(ص) در این باره فرمودند: «سُمُّوا أَوْلَادَكُمْ أَسْمَاءَ الْأَنْبِيَاءِ وَ أَحْسَنُ الْأَسْمَاءِ عَبْدُ اللَّهِ وَ عَبْدُ الرَّحْمَنِ»[۶۷]؛ «فرزندانتان را به نام‌های پیامبران خدا نامگذاری کنید و بهترین نام‌ها عبدالله و عبدالرحمان است»
امام کاظم(ع) نیز می‌فرمایند: «لَا يَدْخُلُ الْفَقْرُ بَيْتاً فِيهِ اسْمُ مُحَمَّدٍ أَوْ أَحْمَدَ أَوْ عَلِيٍّ أَوِ الْحَسَنِ أَوِ الْحُسَيْنِ أَوْ جَعْفَرٍ أَوْ طَالِبٍ أَوْ عَبْدِ اللَّهِ أَوْ فَاطِمَةَ مِنَ النِّسَاءِ»[۶۸]. در روایات آمده است: شخصی از امام صادق(ع) در مورد تأثیرگذاری این شیوه نامگذاری سؤال کرد: «جُعِلْتُ فِدَاكَ إِنَّا نُسَمِّي بِأَسْمَائِكُمْ وَ أَسْمَاءِ آبَائِكُمْ فَيَنْفَعُنَا ذَلِكَ»؛ «فدایت شوم! ما فرزندانمان را به نام شما و پدرانتان نامگذاری می‌کنیم؛ آیا این برای ما فایده‌ای هم دارد؟ حضرت فرمودند: «إِي وَ اللَّهِ وَ هَلِ الدِّينُ إِلَّا الْحُبُّ قَالَ اللَّهُ ﴿إِنْ كُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُونِي يُحْبِبْكُمُ اللَّهُ وَيَغْفِرْ لَكُمْ ذُنُوبَكُمْ﴾[۶۹]»[۷۰]؛ «آری به خدا، مگر دین جز محبت است؟ خداوند فرموده است: اگر خدا را دوست دارید از من پیروی کنید تا خدا دوستتان بدارد و گناهانتان را ببخشاید». اساساً نامگذاری فرزندان به نام شخصیت‌ها، بزرگان، مفاخر ملی و اقتداری، بین همه اقوام و ملل، یک فرهنگ پسندیده است تا در سایه آن برزگان و مفاخر خود را احیا کنند. بی‌شک این سنت حسنه، تأثیر روانی مثبت بر کودکان دارد؛ چراکه سعی می‌کنند اخلاق و رفتار خود را به همنام خویش نزدیک کنند و به همان شیوه رشد کنند تا به مرحله کمال برسند که البته توجه و یادآوری والدین را در این زمینه می‌طلبد.
شایان ذکر است که انتخاب نام و لقب نیکو برای فرزندان از جمله حقوق آنان است که بر عهده والدین گذاشته شده است، رسول اکرم(ص) فرمودند: «مِنْ حَقِّ الْوَلَدِ عَلَى الْوَالِدَيْنِ يُحَسِّنُ اسْمَهُ وَ يُحَسِّنُ أَدَبَهُ»[۷۱]؛ «از حقوق فرزند، نهادن نام نیک بر او، از سوی والدین است». امام هشتم، علی بن الموسی الرضا(ع) نیز می‌فرمایند: «سَمِّهِ بَأَحْسَنِ الْأَسْمَاءِ وَ كَنِّهِ بَأَحْسَنِ الْكُنَى»[۷۲]؛ «به بهترین نام‌ها و کنیه‌ها فرزند را نامگذاری کن». قرآن از صدا زدن افراد با نام‌ها و القاب بد نهی کرده است: ﴿وَلَا تَنَابَزُوا بِالْأَلْقَابِ﴾[۷۳]. صدا زدن مؤمنین با نام‌هایی که دوست دارند، از حقوق آنان است. پیامبر اکرم(ص) فرمودند: «یکی از حقوق مؤمن، صدا زدن او با دوست داشتنی‌ترین اسم‌هایش است»[۷۴]. تأثیرگذاری نام، چه خوب و چه بد، تا حدی است که پیامبر خدا(ص) نام افراد و حتی شهرهایی که زشت بوده و معنای خوبی نداشتند را تغییر می‌دادند. امام باقر(ع) فرمودند: «كَانَ رَسُولُ اللَّهِ(ص) يُغَيِّرُ الْأَسْمَاءَ الْقَبِيحَةَ فِي الرِّجَالِ وَ الْبُلْدَانِ»[۷۵]؛ «رسول خدا(ص) نام‌های زشت مردها و شهرها را تغییر می‌داد».
۵. غسل نوزاد: یکی دیگر از آدابی که هنگام تولد نوزاد پسندیده و مورد سفارش معصومین(ع) است و خود بدان عمل می‌کرده‌اند، غُسل نوزاد به مفهوم شرعی آن است. بنابراین کسی که نوزاد را غسل می‌دهد، باید احکام غسل مانند: قصد قربت و ترتیب را رعایت کند تا اهمیت بهداشت و طهارت نوزاد در سلامت جسم و جان کودک و توجه دین به این موضوع را نشان دهد. امام صادق(ع) می‌فرمایند: «غُسْلُ الْمَوْلُودِ وَاجِبٌ»[۷۶]؛ «غسل دادن نوزاد واجب است». تعبیر «واجب» در این سخن، به معنای تأکید بر مستحب بودن این مسئله است.
۶. پوشش نوزاد: یکی دیگر از آداب پسندیده ای که در سیره هدایت کنندگان به نوروروشنایی کانون توجه بوده است، پوشاندن لباسی با رنگ روشن بر تن نوزاد است. حضرت علی بن الحسین زین العابدین(ع) از اسماء بنت عمیس روایت می‌کند که گفت: هنگام ولادت حضرت حسنین من قابله جده‌ات فاطمه زهرا(س) بودم. «موقعی که حضرت حسن(ع) متولد شد رسول خدا(ص) آمد و فرمود: ای اسماء! فرزندم را بیاور! من آن نوزاد عزیز را در حالی که یک پارچه زرد به او پیچیده بودم به حضور پیغمبر خدا بردم. رسول اکرم(ص) آن پارچه را به دور انداخت و فرمود: آیا به شما نگفتم نوزاد را در میان پارچه زرد نپیچید! من آن حضرت را در میان یک پارچه سفید پیچیدم و به حضور آن بزرگوار بردم و در گوش راستش اذان و در گوش چپش اقامه خواندند»[۷۷].
۷. ختنه کردن: ختنه کردن پسران در روز هفتم تولد، یکی دیگر از آدابی است که در سیره معصومان(ع) دیده می‌شود. انجام این آئین سبب پاکیزگی و رشد بهتر نوزاد می‌گردد. امام صادق(ع) ثمره آن را چنین بیان می‌کنند: «اخْتِنُوا أَوْلَادَكُمْ لِسَبْعَةِ أَيَّامٍ فَإِنَّهُ أَطْهَرُ وَ أَسْرَعُ لِنَبَاتِ اللَّحْمِ وَ إِنَّ الْأَرْضَ لَتَكْرَهُ بَوْلَ الْأَغْلَف»[۷۸]. برای این آیین دعایی هم ذکر شده که اگر همان موقع خوانده نشده، بهتر است قبل از بلوغ فرزند خوانده شود تا سبب ایمنی بیشتر او از حوادث ناگوار گردد. شرح این دعا از این قرار است: «بار الها! این فرمان تو است و روش پیامبر تو صلوات الله علیه، و پیروی ما است از تو و رسولت بخواست و اراده‌ات، و انجام امری که تو آن را خواسته و ناگزیر فرموده و آن را اجرا ساخته‌ای، پس سوزش تیزی آهن را بدو چشانیدی در ختنه کردنش و حجامت نمودنش برای امری که تو خود از من بدان داناتری، پروردگارا وی را از پلیدی‌های اخلاقی و روانی پاک گردان و بر عمرش بیفزا، و آفات را از بدنش دور ساز و دردها را از پیکروی بگردان، و بی‌نیازی او را افزون کن، و ناداری را از او دور بنما، آری تو می‌دانی و ما نمی‌دانیم»[۷۹].
در روایت آمده است: «پیامبر خدا نامگذاری، عقیقه، ختنه، تراشیدن موی سر و به وزن آن صدقه دادن از نقره را در روز هفتم تولد امام حسن و امام حسین(ع) انجام دادند»[۸۰]. محمد بن زیاد ازدی گفت: از حضرت موسی بن جعفر(ع) شنیدم می‌فرمود: «البته پسرم حضرت رضا(ع) ختنه شده و پاک و پاکیزه متولد شد. هیچ یک از امامان متولد نمی‌شوند، مگر پاک و پاکیزه، ولی ما تیغ را به جهت انجام سنت پیامبر اکرم(ص) و پیروی از روش دین اسلام به کار می‌بریم»[۸۱].
۸. سوراخ کردن گوش: سوراخ کردن گوش نوازد، چه دختر و چه پسر از سنت‌هایی است که دین اسلام به آن سفارش کرده است. برای آراستگی و زیباتر شدن کودکان، امامان و پیشوایان(ع) خود نیز بدان عمل می‌کردند. امام رضا(ع) می‌فرماید: «آیا نه چنین است موقعی که حسن بن علی(ع) متولد شد، جبرئیل روز هفتم نازل گردید و به رسول خدا(ص) تبریک گفت و گفت: نام و کنیه آن حضرت را تعیین نماید؛ سر مبارکش را بتراشد؛ برایش عقیقه کند و گوش وی را سوراخ کند. هنگامی که امام حسین(ع) متولد شد، همین دستورها انجام داده شد. حضرت حسنین هر کدام دو گیسو در طرف چپ سر خود داشتند، سوراخ گوش راست ایشان در نرمه گوش و سوراخ گوش چپ در بالای گوش بود. در روایت دیگری که صحیح‌تر است نقل شده: گیسوان ایشان در وسط سر مبارکشان بود»[۸۲].
۹. عقیقه کردن و ولیمه: عقیقه کردن، یعنی قربانی کردن در روز هفتم ولادت نوزاد برای اطعام مؤمنین. بهتر است برای پسر گوسفند نر و برای دختر، گوسفند ماده عقیقه شود و دعای مخصوص آن را بخوانند و هنگام تقسیم آن استخوان‌های آن را نشکنند و پا و ران، بلکه یک چهارم آن را برای ماما بفرستند و بخش دیگر گوشت آن را پخته و حداقل از ده نفر از مؤمنین به شکرانه این نعمت الهی برای خوردن آن دعوت کنند. تا عضو جدیدی به جامعه اسلامی معرفی شود و مورد پذیرش آنان قرار گیرد و دعای خیر مؤمنین همراه خوبی برای کودک در مشکلات پیش رو باشد. خوردن از عقیقه برای پدر و مادر نوزاد و عائله پدر مکروه است. هنگام عقیقه باید دعای آن خوانده شود. امام صادق(ع) می‌فرمایند: «رسول خدا(ص) با دست خود برای امام حسن(ع) عقیقه کرد و فرمود: به نام خدا این عقیقه برای حسن است؛ خدایا! استخوان عقیقه در برابر استخوان حسن و گوشتش در برابر گوشت حسن و خونش در برابر خون حسن و مویش در برابر موی حسن؛ خدایا این عقیقه را مایه حفظ محمد وآل محمد قرار ده»[۸۳].
پس از آن هنگامی که حسن(ع) هفت روزه شد، پیامبر اکرم(ص) او را به دو قوچ که سفیدی آنها از سیاهی آنها بیشتر بود عقیقه کرد، و به قابله قوچی بخشید. و سر حسن(ع) را تراشید و به وزن موی او نقره صدقه داد و سپس سر حسن(ع) را روغنی خوش بو مالید و فرمود: «ای اسماء، خون از آداب جاهلیت است»[۸۴]. که مقداری از خون حیوان ذبح شده را به سرنوزاد می‌مالیدند و این کار نوعی از شرک است. و چون حسین(ع) هفت روزه شد [پیامبر اکرم(ص) او را عقیقه کرد] به دو قوچ که سپیدی آنها از سیاهیشان افزون بود و سر حسین(ع) را تراشید، و به وزن موی سر أو نقره صدقه داد و سر او را روغنی خوش‌بو مالید سپس فرمود: «ای اسماء! خون از آداب جاهلیت عرب است، و قابله را ران گوسفندی بخشید»[۸۵].
در روایات آمده است: «پیامبر عالی قدر اسلام روز هفتم حضرت حسنین را نامگذاری کرد و نام حسین(ع) را از نام حسن(ع) گرفت و برای هر کدام گوسفند عقیقه نمود و یک ران گوسفند را برای قابله فرستادند و از ما بقی آن خوردند و برای همسایگان نیز فرستادند. حضرت فاطمه اطهر(س) سر مبارک حسنین(ع) را تراشید و به وزن موی سرشان نقره صدقه داد[۸۶]. چنین روایت شده است: «امام کاظم(ع) برای تولد فرزندش سه روز در مساجد و کوچه‌ها نوعی حلوا که در کاسه ریخته بودند، ولیمه می‌دادند»[۸۷].
۱۰. تراشیدن موی سر و صدقه دادن: مستحب است در روز هفتم ولادت نوزاد، چه دختر و چه پسر، موهای سر نوزاد، تراشیده شود و هم وزن آن، طلا و یا نقره، صدقه داده شود، چنان که در سیره اهل بیت(ع) نیز مشاهده می‌شود: «حضرت فاطمه(س) برای دو پسرش عقیقه کرد و در روز هفتم سرهایشان را تراشید و به وزن مو نقره صدقه داد و حضرت فرمود: مردمی سر بچه را آغشته به خون عقیقه می‌کند و پدرم می‌فرمود: این شرک است»[۸۸].
۱۱. تغذیه با شیر مادر: یکی دیگر از عوامل مؤثر در رشد جسمانی، روانی و اخلاقی نوزاد، تغذیه با شیر مادر است. تعالیم اسلام بهترین غذای نوزاد را شیر مادر می‌داند. رسول خدا(ص) فرمودند: «لَيْسَ لِلصَّبِيِّ لَبَنٌ خَيْرٌ مِنْ لَبَنِ أُمِّهِ»[۸۹]؛ «برای کودک، شیری بهتر از شیر مادرش نیست». تأثیرگذاری شیر مادر به حدی است که اگر زنی به مدت و دفعات معین به کودکی شیر دهد، حکم مادر او را پیدا می‌کند و برخی از قوانین خویشاوندی نسبی بین کودک و وابستگان آن زن ایجاد می‌شود. قرآن کریم می‌فرماید: ﴿حُرِّمَتْ عَلَيْكُمْ أُمَّهَاتُكُمْ وَبَنَاتُكُمْ وَأَخَوَاتُكُمْ وَعَمَّاتُكُمْ وَخَالَاتُكُمْ وَبَنَاتُ الْأَخِ وَبَنَاتُ الْأُخْتِ وَأُمَّهَاتُكُمُ اللَّاتِي أَرْضَعْنَكُمْ وَأَخَوَاتُكُمْ مِنَ الرَّضَاعَةِ...﴾[۹۰].
اولیای دین بر تأثیرگذاری عمیق شیر مادر تأکید می‌کنند. در صورتی که کودک نمی‌تواند از شیر مادر استفاده کند، پدر موظف است دایه‌ای شایسته برای شیر دادن او انتخاب کند؛ چراکه بهره هوشی پایین، نوع باورهای دینی و رفتارهای نابهنجار و حتی زیبایی و زشتی زن شیرده، در نوزاد اثر می‌گذارد و در ویژگی‌های شخصیتی و سلامت روانی و جسم او نیز تأثیر دارد. امام باقر(ع) می‌فرمایند: «برای شیر دادن کودک خود دایه خوب‌روی استخدام کن و از دایه‌های زشت دوری کن؛ زیرا شیر (ویژگی‌های مادر را به فرزند) سرایت می‌دهد»[۹۱]. امام علی(ع) نیز می‌فرمایند: «لَا تَسْتَرْضِعُوا الْحَمْقَاءَ فَإِنَّ اللَّبَنَ يَغْلِبُ الطِّبَاعَ»[۹۲]. امام صادق(ع) در این باره می‌فرمایند: «رَضَاعُ الْيَهُودِيَّةِ وَ النَّصْرَانِيَّةِ خَيْرٌ مِنْ رَضَاعِ النَّاصِبِيَّةِ»[۹۳].
پس بر مادران عزیز و دلسوز لازم است که فرزندان خویش را با نام و یاد و محبت اهل بیت(ع) شیر دهند که فرزندان به لطف خدا دوستدار و خدمتگذار دین و اولیای الهی باشند. بنابراین شیردادن به نوزاد و رعایت آداب و شرایط آن باید مورد توجه مادران قرار گیرد تا از برخی مشکلات روانی آینده فرزند پیشگیری کنند و ظرفیت‌های روانی وی را ارتقا بدهند. غذای مادر نیز از طریق شیر او یا از راه‌های دیگر در شخصیت نوزاد اثر می‌گذارد و حتی روحیه انعطاف‌پذیری او را گسترش می‌دهد. کار شیردادن تنها تغذیه نیست، بلکه «کودک در تغذیه از شیر مادر، در اثر تماس بدنی با او احساس ایمنی و خشنودی می‌کند. این ارتباط عاطفی در مادر نیز عواطفی مانند شادی، نشاط و خشنودی ایجاد می‌کند»[۹۴]. تغذیه با شیر، حق شیرخوار و نیز از حقوق مادر است. نوزاد باید از شیر مادر تغذیه کند و از مزایای جسمی، ذهنی، عاطفی و روانی آن بهره‌مند شود؛ از این رو نمی‌توان از حق شیر دادن و حضانت مادر جلوگیری کرد. توصیه قرآن کریم این است: ﴿وَالْوَالِدَاتُ يُرْضِعْنَ أَوْلَادَهُنَّ حَوْلَيْنِ كَامِلَيْنِ﴾[۹۵].
نکته آخر این است که به هر حال دوران بارداری، هنگام تولد و ایام شیردهی نوزاد با مشکلات و ناراحتی‌ها و دردهایی همراه است که البته نوع نگاه افراد به آسان و کمتر شدن این دشواری‌ها کمک می‌کند. تعالیم اسلام این‌گونه مسئولیت‌های والدین را دارای تقدس و ارزش معنوی و برابر با عبادت‌هایی چون نماز، روزه و جهاد می‌داند؛ از این رو پیامبر خدا(ص) فرمود: «هرگاه زن باردار شود همانند روزه‌دار و نمازگزار و مجاهدی است که با جان و مالش در راه خدا می‌جنگد و هرگاه زایمان کند، بزرگی پاداش وی را هیچ کس نمی‌داند و هرگاه شیر می‌دهد، هر مرتبه مکیدن کودک برابر است با آزاد ساختن برده ای از فرزندان اسماعیل(ع) و هرگاه از شیردهی فارغ می‌شود، فرشته بزرگواری به پهلویش می‌زند و می‌گوید: خدا تو را آمرزیده است؛ کارت را از نو آغاز کن»[۹۶]
بعد از دوران شیردهی، نوبت به غذاهای جایگزین می‌رسد که معصومین(ع) در این زمینه نیز راهگشاست، چنان که به غذاهایی مناسب برای رشد کودک سفارش می‌کنند. امام صادق(ع) می‌فرمایند: «فاطمه(س) غذای جویده شده به امام حسن(ع) و سپس به امام حسین(ع) می‌داد، در حالی که خود او در ماه رمضان روزه‌دار بود»[۹۷]. امام سجاد(ع) نیز می‌فرمایند: «پیامبر خدا گوشت و خرما را می‌جوید تا نرم می‌شد؛ آن‌گاه در دهان علی(ع) که از کودکی در خانه آن حضرت بود می‌گذاشت»[۹۸]. امام صادق(ع) نیز در این زمینه فرمودند: «اسْقُوا صِبْيَانَكُمُ السَّوِيقَ فِي صِغَرِهِمْ فَإِنَّ ذَلِكَ يُنْبِتُ اللَّحْمَ وَ يَشُدُّ الْعَظْمَ وَ قَالَ مَنْ شَرِبَ سَوِيقاً أَرْبَعِينَ صَبَاحاً امْتَلَأَتْ كَتِفَاهُ قُوَّةً»[۹۹]. امیر مؤمنان علی(ع) می‌فرمایند: «به کودکان خود انار بخورانید زیرا خوردن انار رشد زبانی و گفتاری کودک شما را در پی دارد»[۱۰۰].[۱۰۱].
منابع
پانویس
- ↑ «و خداوند از خودتان برای شما همسرانی آفرید و برای شما از همسرانتان فرزندان و فرزندزادگانی پدید آورد و از چیزهای پاکیزه روزیتان داد؛ آیا باز هم آنان به باطل ایمان می‌آورند و به نعمت‌های خداوند ناسپاسی می‌ورزند؟» سوره نحل، آیه ۷۲.
- ↑ «شما را با چارپایان و فرزندان یاوری کرد،» سوره شعراء، آیه ۱۳۳.
- ↑ «ای مؤمنان! خود و خانواده خویش را از آتشی بازدارید که هیزم آن آدمیان و سنگ‌هاست؛ فرشتگان درشتخوی سختگیری بر آن نگاهبانند که از آنچه خداوند به آنان فرمان دهد سر نمی‌پیچند و آنچه فرمان یابند بجای می‌آورند» سوره تحریم، آیه ۶.
- ↑ «و خانواده خود را به نماز و زکات فرمان می‌داد و نزد پروردگار خویش پسندیده بود» سوره مریم، آیه ۵۵.
- ↑ «بنابراین هر چه را می‌خواهید به جای او بپرستید! بگو: بی‌گمان زیانکاران آنانند که در روز رستخیز به خود و خانواده خویش زیان رسانده‌اند، آگاه باشید که این همان زیان آشکار است» سوره زمر، آیه ۱۵.
- ↑ «وَ أَمَّا حَقُّ وَلَدِكَ فَتَعْلَمُ أَنَّهُ مِنْكَ وَ مُضَافٌ إِلَيْكَ فِي عَاجِلِ الدُّنْيَا بِخَيْرِهِ وَ شَرِّهِ وَ أَنَّكَ مَسْئُولٌ عَمَّا وُلِّيتَهُ مِنْ حُسْنِ الْأَدَبِ وَ الدَّلَالَةِ عَلَى رَبِّهِ وَ الْمَعُونَةِ لَهُ عَلَى طَاعَتِهِ فِيكَ وَ فِي نَفْسِهِ فَمُثَابٌ عَلَى ذَلِكَ وَ مُعَاقَبٌ فَاعْمَلْ فِي أَمْرِهِ عَمَلَ الْمُتَزَيِّنِ بِحُسْنِ أَثَرِهِ عَلَيْهِ فِي عَاجِلِ الدُّنْيَا الْمُعَذِّرِ إِلَى رَبِّهِ فِيمَا بَيْنَكَ وَ بَيْنَهُ بِحُسْنِ الْقِيَامِ عَلَيْهِ وَ الْأَخْذِ لَهُ مِنْهُ وَ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ»؛ تحف العقول، ص۲۶۳.
- ↑ کنز العمال، ج۱۶، ص۴۴۴.
- ↑ «تربیت عبارت است از رفع موانع و ایجاد مقتضیات برای این که استعدادهای انسان در جهت کمال مطلق شکوفا شود» سیری در تربیت اسلامی، ص۲۵).
- ↑ مجمع الزوائد، ج۸، ص۱۰۵.
- ↑ «إِنَّ خَيْرَ مَا وَرَّثَ الْآبَاءُ لِأَبْنَائِهِمُ الْأَدَبُ، لَاالْمَالُ؛ فَإِنَّ الْمَالَ يَذْهَبُ، وَ الْأَدَبَ يَبْقى»؛ الکافی، ج۸، ص۱۵۰، ح۱۳۲.
- ↑ الصحیفة السجادیة، دعای بیست و پنجم، ص۱۲۰.
- ↑ محمد رضا سالاری فروهمکاران، بهداشت روانی.
- ↑ دهخدا، لغت نامه، واژه «عرق».
- ↑ «فَإِنَّهُ وَلَدُكَ وَ لَمْ يَأْتِكَ إِلَّا مِنْ عِرْقٍ مِنْكَ أَوْ عِرْقٍ مِنْهَا»؛ (الجعفریات، ص۹۰).
- ↑ «فَإِنْ وَقَعَتْ عَلَى عِرْقٍ مِنْ عُرُوقِ الْأَعْمَامِ أَشْبَهَ الْوَلَدُ أَعْمَامَهُ وَ إِنْ وَقَعَتْ عَلَى عِرْقٍ مِنْ عُرُوقِ الْأَخْوَالِ أَشْبَهَ الرَّجُلُ أَخْوَالَهُ»؛ (کمال الدین، ج۱، ص۳۱۳).
- ↑ «انظُر فِي أَيِّ نِصابٍ تَضَعُ ولَدَكَ»؛ (کنز العمال، ص۸۵۵).
- ↑ «تَزَوَّجُوا فِي الْحُجْزِ الصَّالِحِ فَإِنَّ الْعِرْقَ دَسَّاسٌ»؛ (مکارم الأخلاق، ص۱۹۷).
- ↑ «مَنْ نَصَبَ نَفْسَهُ لِلنَّاسِ إِمَاماً فَعَلَيْهِ أَنْ يَبْدَأَ فَلْيَبْدَأْ بِتَعْلِيمِ نَفْسِهِ قَبْلَ تَعْلِيمِ غَيْرِهِ وَ لْيَكُنْ تَأْدِيبُهُ بِسِيرَتِهِ قَبْلَ تَأْدِيبِهِ بِلِسَانِهِ وَ مُعَلِّمُ نَفْسِهِ وَ مُؤَدِّبُهَا أَحَقُّ بِالْإِجْلَالِ مِنْ مُعَلِّمِ النَّاسِ وَ مُؤَدِّبِهِمْ»؛ نهج البلاغه، حکمت ۷۳.
- ↑ تفسیر العیاشی، ج۲، ص۳۸۸، ح۶۵؛ بحارالأنوار، ج۶۷، ص۱۵۳، ح۱۱.
- ↑ تفسیر العیاشی، ج۲، ص۳۳۷، ح۶۳؛ بحارالأنوار، ج۶۸، ص۲۳۶، ح۱.
- ↑ «و امّا آن دیوار، از آن دو نوجوان یتیم در آن شهر بود و زیر آن گنجی از آن آن دو و پدرشان مردی شایسته بود، بنابراین پروردگارت از سر بخشایش خویش اراده فرمود که آنان به برومندی خود برسند و گنجشان را بیرون کشند و من آن کارها را از پیش خویش نکردم، این بود معنی آنچه بر آن شکیبایی نتوانستی کرد» سوره کهف، آیه ۸۲.
- ↑ «تَجِبُ لِلْوَلَدِ عَلَى وَالِدِهِ ثَلَاثُ خِصَالٍ اخْتِيَارُهُ لِوَالِدَتِهِ وَ تَحْسِينُ اسْمِهِ وَ الْمُبَالَغَةُ فِي تَأْدِيبِهِ»؛ تحف العقول، ص٣٢٢.
- ↑ «من أراد أن ينظر إلى وجه رسول الله من راسه إلى عنقه فلينظر إلى الحسن و من أراد أن ينظر إلى ما لدن عنقه إلى رجله فلينظر إلى الحسين، اقتسماه» کنز العمال، ج۱۳، ص۶۵۹، ح۳۷۶۷۴؛ منتهی الأمال، ج۱، ص۲۳۸.
- ↑ المجازات النبویة؛ ص۱۰۰؛ با غریبه ازدواج کنید تا فرزند ضعیف نیاورید.
- ↑ المحجة البیضاء ج۳، ص۹۴؛ با خویشان نزدیک ازدواج نکنید؛ چراکه فرزند ضعیف پدید می‌آید.
- ↑ عیون الحکم و المواعظ، ص۲۲۸.
- ↑ نوادر الراوندی، ص۱۳؛ بحارالأنوار، ج۱۰۰، ص۲۳۷، ح۳۵.
- ↑ الفقه الرضا، ص۲۸۰.
- ↑ الکافی، ج۵، ص۳۳۲، ح۲.
- ↑ «أَيُّهَا النَّاسُ إِيَّاكُمْ وَ خَضْرَاءَ الدِّمَنِ قِيلَ يَا رَسُولَ اللَّهِ وَ مَا خَضْرَاءُ الدِّمَنِ قَالَ الْمَرْأَةُ الْحَسْنَاءُ فِي مَنْبِتِ السَّوْءِ»؛ الکافی، ج۵، ص۳۳۲، ح۴.
- ↑ شرح نهج البلاغه، ج۱، ص۲۴۳؛ بحار، ج۴۲، ص۹۸.
- ↑ ولی‌زاده، حامد، سیره خانوادگی پیامبر و اهل بیت، ص ۲۰۳
- ↑ بهداشت روانی، ص۳۰۶.
- ↑ الفقیه، ج۳، ص۵۵۱، ح۴۸۹۹؛ الکافی، ج۵، ص۴۹۹.
- ↑ الفقیه، ج۴، ص۳، ح۴۹۶۸.
- ↑ الفقیه، ج۳، ص۵۵۱، ح۴۸۹۹، ج۳، ص۴۰۴، ح۴۴۱۲؛ الکافی، ج۵، ص۵۳۹، ح۵.
- ↑ زن مظلوم همیشه تاریخ، ص۲۶۴ - ۲۵۷.
- ↑ «إِذَا أَرَدْتَ الْجِمَاعَ فَقُلْ بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ الَّذِي لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ بَدِيعُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ اللَّهُمَّ إِنْ قَضَيْتَ مِنِّي فِي هَذِهِ اللَّيْلَةِ خَلِيفَةً فَلَا تَجْعَلْ لِلشَّيْطَانِ فِيهِ شِرْكاً وَ لَا نَصِيباً وَ لَا حَظّاً وَ اجْعَلْهُ مُؤْمِناً مُخْلِصاً مُصَفًّى مِنَ الشَّيْطَانِ وَ رِجْزِهِ جَلَّ ثَنَاؤُكَ»؛ الکافی، ج۳، ص۵۰۳، ح۴.
- ↑ ولی‌زاده، حامد، سیره خانوادگی پیامبر و اهل بیت، ص ۲۰۷
- ↑ بهداشت روانی با نگرش به منابع اسلامی، ص۳۰۸.
- ↑ «قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ(ع): وَ نَظَرَ إِلى غُلَامٍ جَمِيلٍ: «يَنْبَغِي أَنْ يَكُونَ أَبُو هذَا الْغُلَامِ آكِلَ السَّفَرْجَلِ»؛ (الکافی، ج۶، ص۲۲، ح۲).
- ↑ «فِي الْمَرْأَةِ الْحَامِلِ تَأْكُلُ السَّفَرْجَلَ فَإِنَّ الْوَلَدَ يَكُونُ أَطْيَبَ رِيحاً وَ أَصْفَى لَوْناً»؛ (الکافی، ج۶، ص۲۲، ح۱).
- ↑ «أَطْعِمُوا حَبَالَاكُمْ ذَكَرَ اللُّبَانِ، فَإِنْ يَكُ فِي بَطْنِهَا غُلَامٌ، خَرَجَ ذَكِيَّ الْقَلْبِ، عَالِماً شُجَاعاً، وَ إِنْ تَكُ جَارِيَةٌ، حَسُنَ خَلْقُهَا وَ خُلُقُهَا، وَ عَظُمَتْ عَجِيزَتُهَا وَ حَظِيَتْ عِنْدَ زَوْجِهَا»؛ (الکافی، ج۶، ص۲۳).
- ↑ «كُلُوا السَّفَرْجَلَ وَ تَهَادُوهُ بَيْنَكُمْ فَإِنَّهُ يَجْلُو الْبَصَرَ وَ يُثَبِّتُ الْمَوَدَّةَ فِي الْقَلْبِ وَ أَطْعِمُوا حَبَالاكُمْ فَإِنَّهُ يُحَسِّنُ أَوْلَادَكُمْ»؛ (مکارم الأخلاق، ص۱۷۲).
- ↑ «عَلَيْكَ بِالْهِنْدَبَاءِ؛ فَإِنَّهُ يَزِيدُ فِي الْمَاءِ، وَ يُحَسِّنُ الْوَلَدَ، وَ هُوَ حَارٌّ لَيِّنٌ، يَزِيدُ فِي الْوَلَدِ الذُّكُورَةَ»؛ (مکارم الأخلاق، ص۱۷۸).
- ↑ «أَطْعِمُوا الْمَرْأَةَ فِي شَهْرِهَا الَّتِي تَلِدُ فِيهِ التَّمْرَ فَإِنَّ وَلَدَهَا يَكُونُ حَلِيماً نَقِيّاً»؛ (مکارم الأخلاق، ص۱۶۹).
- ↑ الکافی، ج۵، ص۱۲۵، ح۴.
- ↑ «باری، آدمی باید به خوراک خویش بنگرد» سوره عبس، آیه ۲۴.
- ↑ «ای مردم از آنچه در زمین حلال و پاک است بخورید و از گام‌های شیطان پیروی نکنید که او برای شما دشمنی آشکار است» سوره بقره، آیه ۱۶۸.
- ↑ «هان ای مؤمنان! از چیزهای پاکیزه‌ای که روزیتان کرده‌ایم بخورید و خداوند را سپاس بگزارید اگر تنها او را می‌پرستید» سوره بقره، آیه ۱۷۲.
- ↑ «و هر یک از آنان را که بتوانی با آوای خویش بلغزان و با سوارگان و پیادگان خویش بر آنان بتاز و در دارایی‌ها و فرزندان آنان شریک شو و به آنها وعده بده! و شیطان جز وعده فریبنده به آنان نخواهد داد» سوره اسراء، آیه ۶۴.
- ↑ مکارم الأخلاق، ص۴۵۴.
- ↑ «شِرْكُ الشَّيْطَانِ مَا كَانَ مِنْ مَالٍ حَرَامٍ فَهُوَ مِنْ شِرْكِهِ وَ يَكُونُ مَعَ الرَّجُلِ حِينَ يُجَامِعُ فَيَكُونُ نُطْفَتُهُ مَعَ نُطْفَتِهِ إِذَا كَانَ حَرَاماً قَالَ كِلْتَيْهِمَا جَمِيعاً يَخْتَلِطُهُ وَ قَالَ رُبَّمَا خُلِقَ مِنْ وَاحِدَةٍ وَ رُبَّمَا خُلِقَ مِنْهُمَا جَمِيعاً»؛ تفسیر العیاشی، ج۲، ص۳۰۰.
- ↑ ولی‌زاده، حامد، سیره خانوادگی پیامبر و اهل بیت، ص ۲۱۰
- ↑ «كَانَ عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ(ع) إِذَا بُشِّرَ بِالْوَلَدِ لَمْ يَسْأَلْ: أَ ذَكَرٌ هُوَ، أَمْ أُنْثى حَتّى يَقُولَ: «أَ سَوِيٌّ؟» فَإِنْ كَانَ سَوِيّاً، قَالَ: «الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي لَمْ يَخْلُقْ مِنِّي شَيْئاً مُشَوَّهاً»؛ الکافی، ج۶، ص۲۱، ح۱.
- ↑ «أَذِّنْ فِي أُذُنِهِ الْيُمْنَى وَ أَقِمْ فِي الْيُسْرَى»؛ (الکافی، ج۶، ص۲۳، ح۱).
- ↑ «أَذِّنْ فِي أُذُنِهِ الْيُمْنَى وَ أَقِمْ فِي الْيُسْرَى تَفْعَلُ بِهِ ذَلِكَ قَبْلَ أَنْ تُقْطَعَ سُرَّتُهُ فَإِنَّهُ لَا يَفْزَعُ أَبَداً وَ لَا تُصِيبُهُ أُمُّ الصِّبْيَانِ»؛ الکافی، ج۶، ص۲۳، ح۲.
- ↑ «احْضُرَاهَا فَإِذَا وَقَعَ وَلَدُهَا وَ اسْتَهَلَّ فَأَذِّنَا فِي أُذُنِهِ الْيُمْنَى وَ أَقِيمَا فِي أُذُنِهِ الْيُسْرَى فَإِنَّهُ لَا يُفْعَلُ ذَلِكَ بِمِثْلِهِ إِلَّا عُصِمَ مِنَ الشَّيْطَانِ»؛ کشف الغمة، ج۱، ص۵۲۵؛ بحار الأنوار، ج۴۳، ص۲۵۵.
- ↑ «فَلَمَّا كَانَ بَعْدَ حَوْلٍ مِنْ مَوْلِدِ الْحَسَنِ- وُلِدَ الْحُسَيْنُ فَجَاءَ النَّبِيُّ فَقَالَ يَا أَسْمَاءُ- هَلُمِّي هَاتِ ابْنِي- فَدَفَعْتُهُ إِلَيْهِ فِي خِرْقَةٍ بَيْضَاءَ فَأَذَّنَ فِي أُذُنِهِ الْيُمْنَى- وَ أَقَامَ فِي الْيُسْرَى وَ وَضَعَهُ فِي حَجْرِهِ وَ بَكَى»؛ صحیفة الرضا، ص٧٣.
- ↑ الکافی، ج۶، ص۲۴، ح۳.
- ↑ «أَمَا إِنَّ أَهْلَ الْكُوفَةِ لَوْ حَنَّكُوا أَوْلَادَهُمْ بِمَاءِ الْفُرَاتِ، لَكَانُوا شِيعَةً لَنَا»؛ الکافی، ج۶، ص۳۸۹۶، ح۵.
- ↑ عیون أخبار الرضا(ع)، ج۱، ص۲۰.
- ↑ «حَنِّكُوا أَوْلَادَكُمْ بِالتَّمْرِ، هكَذَا فَعَلَ النَّبِيُّ(ص) بِالْحَسَنِ وَ الْحُسَيْنِ(ع)»؛ الکافی، ج۶، ص۲۴، ح۵.
- ↑ «إِنَّ أَوَّلَ مَا يَنْحَلُ بِهِ أَحَدُكُمْ وَلَدَهُ الِاسْمُ الْحَسَنُ فَلْيُحْسِنْ أَحَدُكُمْ اسْمَ وَلَدِهِ»؛ نوادر راوندی، ص۶.
- ↑ «أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ(ع) سَمُّوا أَوْلَادَكُمْ قَبْلَ أَنْ يُولَدُوا فَإِنْ لَمْ تَدْرُوا أَ ذَكَرٌ أَمْ أُنْثَى فَسَمُّوهُمْ بِالْأَسْمَاءِ الَّتِي تَكُونُ لِلذَّكَرِ وَ الْأُنْثَى فَإِنَّ أَسْقَاطَكُمْ إِذَا لَقُوكُمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ وَ لَمْ تُسَمُّوهُمْ يَقُولُ السِّقْطُ لِأَبِيهِ أَلَّا سَمَّيْتَنِي وَ قَدْ سَمَّى رَسُولُ اللَّهِ(ص) مُحَسِّناً قَبْلَ أَنْ يُولَدَ»؛ الکافی، ج۶، ص۱۸، ح۲.
- ↑ «راست‌ترین نام‌ها، نامی است که گویای عبودیت خدا باشد، و بهترین نام‌ها، نام پیامبران است»؛ الکافی، ج۶، ص۱۸، ح۱.
- ↑ الکافی، ج۶، ص۱۹.
- ↑ «در خانه‌ای که نام محمد، احمد، علی، حسن، حسین، جعفر، طالب، عبدالله و فاطمه باشد، فقر داخل نمی‌شود»؛ مکارم الأخلاق ۲۲٠، بحار الأنوار ج۱۰۱، ص۹۲.
- ↑ «بگو اگر خداوند را دوست می‌دارید از من پیروی کنید تا خداوند شما را دوست بدارد و گناهانتان را بیامرزد و خداوند آمرزنده‌ای بخشاینده است» سوره آل عمران، آیه ۳۱.
- ↑ تفسیر العیاشی، ج۱، ص۱۶۷.
- ↑ مستدرک الوسائل، ج۱۵، ص۱۲۸، ح۸.
- ↑ مستدرک الوسائل، ج۱۵، ص۱۲۷، ح۵.
- ↑ «و (همدیگر را) با لقب‌های ناپسند مخوانید!» سوره حجرات، آیه ۱۱.
- ↑ «مِنْ حَقِّ الْمُؤْمِنِ عَلَى الْمُؤْمِنِ أَنْ يُسَمِّيَهُ بِأَحَبِّ أَسْمَائِهِ عَلَيْهِ»؛ تفسیر قرطبی، ج۱۶، ص۳۳۰.
- ↑ قرب الاسناد، ص۴۵.
- ↑ الکافی، ج۳، ص۴۰، ح۲؛ تهذیب الأحکام، ج۱، ص۱۰۴، ح۲۷۰، من لایحضره الفقیه، ج۱، ص۷۸، ح۱۷۶.
- ↑ «لَمَّا حَمَلْتُ بِالْحَسَنِ(ع) وَ وَلَدْتُهُ جَاءَ النَّبِيُّ(ص) فَقَالَ يَا أَسْمَاءُ هَلُمِّي ابْنِي فَدَفَعْتُهُ إِلَيْهِ فِي خِرْقَةٍ صَفْرَاءَ فَرَمَى بِهَا النَّبِيُّ(ص) وَ أَذَّنَ فِي أُذُنِهِ الْيُمْنَى وَ أَقَامَ فِي أُذُنِهِ الْيُسْرَى»؛ عیون أخبار الرضا(ع)، ج۲، ص۲۵.
- ↑ «فرزندان خود را در روز هفتم ختنه کنید که پاکیزه‌تر است و بهتر و زودتر گوشت می‌روید زیرا زمین از ادرار شخص ختنه نشده اکراه دارد»؛ الکافی، ج۶، ص۳۴، ح۱.
- ↑ «اللَّهُمَّ هَذِهِ سُنَّتُكَ وَ سُنَّةُ نَبِيِّكَ صَلَوَاتُكَ عَلَيْهِ وَ آلِهِ وَ اتِّبَاعٌ مِنَّا لَكَ وَ لِنَبِيِّكَ بِمَشِيَّتِكَ وَ بِإِرَادَتِكَ وَ قَضَائِكَ لِأَمْرٍ أَنْتَ أَرَدْتَهُ وَ قَضَاءٍ حَتَمْتَهُ وَ أَمْرٍ أَنْفَذْتَهُ فَأَذَقْتَهُ حَرَّ الْحَدِيدِ فِي خِتَانِهِ وَ حِجَامَتِهِ لِأَمْرٍ أَنْتَ أَعْرَفُ بِهِ مِنِّي اللَّهُمَّ فَطَهِّرْهُ مِنَ الذُّنُوبِ وَ زِدْ فِي عُمُرِهِ وَ ادْفَعِ الْآفَاتِ عَنْ بَدَنِهِ وَ الْأَوْجَاعَ عَنْ جِسْمِهِ وَ زِدْهُ مِنَ الْغِنَى وَ ادْفَعْ عَنْهُ الْفَقْرَ فَإِنَّكَ تَعْلَمُ وَ لَا نَعْلَمُ»؛ من لا یحضره الفقیه، ج۳، ص۴۸۸، ح۴۷۲۶.
- ↑ «سَمَّى رَسُولُ اللَّهِ(ص) الْحَسَنَ وَ الْحُسَيْنَ(ع) لِسَبْعَةِ أَيَّامٍ وَ عَقَّ عَنْهُمَا لِسَبْعٍ وَ خَتَنَهُمَا لِسَبْعٍ وَ حَلَقَ رُءُوسَهُمَا لِسَبْعٍ وَ تَصَدَّقَ بِزِنَةِ شُعُورِهِمَا فِضَّةً»؛ قرب الإسناد، ص۵۷؛ بحار الأنوار، ج۱۰۱، ص۱۰۸.
- ↑ «إِنَّ ابْنِي هَذَا وُلِدَ مَخْتُوناً طَاهِراً مُطَهَّراً وَ لَيْسَ مِنَ الْأَئِمَّةِ أَحَدٌ يُولَدُ إِلَّا مَخْتُوناً طَاهِراً مُطَهَّراً وَ لَكِنْ سَنُمِرُّ الْمُوسَى عَلَيْهِ لِإِصَابَةِ السُّنَّةِ وَ اتِّبَاعِ الْحَنِيفِيَّةِ»؛ مکارم الأخلاق، ص۲۳۰.
- ↑ «سَأَلْتُ أَبَا الْحَسَنِ الرِّضَا(ع) عَنِ التَّهْنِئَةِ بِالْوَلَدِ مَتَى فَقَالَ إِنَّهُ قَالَ لَمَّا وُلِدَ الْحَسَنُ بْنُ عَلِيٍّ هَبَطَ جَبْرَئِيلُ بِالتَّهْنِئَةِ عَلَى النَّبِيِّ صفِي الْيَوْمِ السَّابِعِ وَ أَمَرَهُ أَنْ يُسَمِّيَهُ وَ يُكَنِّيَهُ وَ يَحْلِقَ رَأْسَهُ وَ يَعُقَ عَنْهُ وَ يَثْقُبَ أُذُنَهُ وَ كَذَلِكَ كَانَ حِينَ وُلِدَ الْحُسَيْنُ(ع) أَتَاهُ فِي الْيَوْمِ السَّابِعِ فَأَمَرَهُ بِمِثْلِ ذَلِكَ قَالَ وَ كَانَ لَهُمَا ذُؤَابَتَانِ فِي الْقَرْنِ الْأَيْسَرِ وَ كَانَ الثَّقْبُ فِي الْأُذُنِ الْيُمْنَى فِي شَحْمَةِ الْأُذُنِ وَ فِي الْيُسْرَى فِي أَعْلَى الْأُذُنِ فَالْقُرْطُ فِي الْيُمْنَى وَ الشَّنْفُ فِي الْيُسْرَى وَ قَدْ رُوِيَ أَنَّ النَّبِيَّ(ص) تَرَكَ لَهُمَا ذُؤَابَتَيْنِ فِي وَسَطِ الرَّأْسِ وَ هُوَ أَصَحُّ مِنَ الْقَرْنِ»؛ الکافی، ج۶، ص۳۳، ح۶؛ بحار الأنوار، ج۴۳، ص۲۵۷.
- ↑ «عَقَّ رَسُولُ اللَّهِ(ص) عَنِ الْحَسَنِ(ع) بِيَدِهِ، وَ قَالَ: بِسْمِ اللَّهِ، عَقِيقَةٌ عَنِ الْحَسَنِ، وَ قَالَ: اللَّهُمَّ عَظْمُهَا بِعَظْمِهِ، وَ لَحْمُهَا بِلَحْمِهِ، وَ دَمُهَا بِدَمِهِ، وَ شَعْرُهَا بِشَعْرِهِ، اللَّهُمَّ اجْعَلْهَا وِقَاءً لِمُحَمَّدٍ وَ آلِهِ»؛ الکافی، ج۶، ص۳۲.
- ↑ «فَلَمَّا كَانَ يَوْمُ سَابِعِهِ- عَقَّ عَنْهُ النَّبِيُّ(ص) بِكَبْشَيْنِ أَمْلَحَيْنِ- وَ أَعْطَى الْقَابِلَةَ فَخِذَ كَبْشٍ- وَ حَلَقَ رَأْسَهُ وَ تَصَدَّقَ بِوَزْنِ الشَّعْرِ وَرِقاً- وَ طَلَى رَأْسَهُ بِالْخَلُوقِ ثُمَّ قَالَ- يَا أَسْمَاءُ الدَّمُ فِعْلُ الْجَاهِلِيَّةِ»؛ (صحیفة الإمام الرضا(ع)، ص۷۳).
- ↑ «ثُمَّ عَقَّ عَنْهُ يَوْمَ سَابِعِهِ بِكَبْشَيْنِ أَمْلَحَيْنِ- وَ أَعْطَى الْقَابِلَةَ فَخِذَ كَبْشٍ- وَ حَلَقَ رَأْسَهُ وَ تَصَدَّقَ بِوَزْنِ شَعْرِهِ وَرِقاً- وَ طَلَى رَأْسَهُ بِالْخَلُوقِ ثُمَّ قَالَ- الدَّمُ فِعْلُ الْجَاهِلِيَّةِ»؛ (صحیفة الإمام الرضا(ع)، ص۷۴).
- ↑ «سَمَّى رَسُولُ اللَّهِ(ص) حَسَناً وَ حُسَيْناً(ع) يَوْمَ سَابِعِهِمَا وَ عَقَّ عَنْهُمَا شَاةً شَاةً وَ بَعَثُوا بِرِجْلِ شَاةٍ إِلَى الْقَابِلَةِ وَ نَظَرُوا مَا غَيْرُهُ فَأَكَلُوا مِنْهُ وَ أَهْدَوْا إِلَى الْجِيرَانِ وَ حَلَقَتْ فَاطِمَةُ(ع)رُءُوسَهُمَا وَ تَصَدَّقَتْ بِوَزْنِ شَعْرِهِمَا فِضَّةً»؛ الکافی، ج۶، ص۳۳، ح۵.
- ↑ «أَوْلَمَ أَبُو الْحَسَنِ مُوسَى(ع) وَلِيمَةً عَلَى بَعْضِ وُلْدِهِ فَأَطْعَمَ أَهْلَ الْمَدِينَةِ ثَلَاثَةَ أَيَّامٍ الْفَالُوذَجَاتِ فِي الْجِفَانِ فِي الْمَسَاجِدِ وَ الْأَزِقَّةِ»؛ الکافی، ج۶، ص۲۸۱، ح۱.
- ↑ «عَقَّتْ فَاطِمَةُ عَنِ ابْنَيْهَا وَ حَلَقَتْ رُءُوسَهُمَا فِي الْيَوْمِ السَّابِعِ وَ تَصَدَّقَتْ بِوَزْنِ الشَّعْرِ وَرِقاً وَ قَالَ كَانَ نَاسٌ يُلَطِّخُونَ رَأْسَ الصَّبِيِّ فِي دَمِ الْعَقِيقَةِ وَ كَانَ أَبِي يَقُولُ ذَلِكَ شِرْكٌ»؛ الکافی، ج۶، ص۳۳.
- ↑ صحیفة الرضا، ص۵۰.
- ↑ «بر شما حرام است (ازدواج با) مادرانتان و دخترانتان و خواهرانتان و عمه‌هایتان و خاله‌هایتان و دختران برادر و دختران خواهر و مادران شیرده‌تان و خواهران شیرخورده‌تان و مادرزن‌هایتان و ختران زنانتان (از شوهر پیشین) که (اینک) در سرپرستی شمایند، (اگر) از همسرانی (باشند) که با آنان همخوابگی کرده‌اید، که اگر با آنها همخوابگی نکرده‌اید بر شما گناهی نیست؛ و همسران آن پسرانتان که از پشت شمایند؛ و (نیز) جمع میان دو خواهر، مگر آنکه از پیش (در زمان جاهلیت) روی داده است، که خداوند آمرزنده‌ای بخشاینده است» سوره نساء، آیه ۲۳.
- ↑ «اسْتَرْضِعْ لِوَلَدِكَ بِلَبَنِ الْحِسَانِ وَ إِيَّاكَ وَ الْقِبَاحَ فَإِنَّ اللَّبَنَ قَدْ يُعْدِي»؛ الکافی، ج۶، ص۴۴، ح۱۲.
- ↑ «زنان کم خرد را به شیردهی انتخاب نکنید؛ زیرا شیر بر طبیعت انسان چیره می‌شود»؛ الکافی، ج۶، ص۴۳، ح۹.
- ↑ «شیردایه یهودی و مسی بهتر از شیر دایه ناصبی (دشمن اهل بیت(ع)) است؛ وسائل الشیعه، ج۲۱، ص۴۶۶، ح۲۷۵۹۹.
- ↑ بهداشت روانی، ص۳۱۰.
- ↑ «و مادران فرزندان خود را دو سال کامل شیر می‌دهند» سوره بقره، آیه ۲۳۳.
- ↑ «إِذَا حَمَلَتِ الْمَرْأَةُ كَانَتْ بِمَنْزِلَةِ الصَّائِمِ الْقَائِمِ الْمُجَاهِدِ بِنَفْسِهِ وَ مَالِهِ فِي سَبِيلِ اللَّهِ فَإِذَا وَضَعَتْ كَانَ لَهَا مِنَ الْأَجْرِ مَا لَا تَدْرِي مَا هُوَ لِعِظَمِهِ فَإِذَا أَرْضَعَتْ كَانَ لَهَا بِكُلِّ مَصَّةٍ كَعِدْلِ عِتْقِ مُحَرَّرٍ مِنْ وُلْدِ إِسْمَاعِيلَ فَإِذَا فَرَغَتْ مِنْ رَضَاعِهِ ضَرَبَ مَلَكٌ عَلَى جَنْبِهَا وَ قَالَ اسْتَأْنِفِي الْعَمَلَ فَقَدْ غُفِرَ لَكِ»؛ امالی صدوق، ص۴۱۱.
- ↑ «إِنَّ فَاطِمَةَ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهَا كَانَتْ تَمْضَغُ لِلْحَسَنِ ثُمَّ لِلْحُسَيْنِ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَيْهِمَا وَ هِيَ صَائِمَةٌ فِي شَهْرِ رَمَضَانَ»؛ الکافی، ج۴، ص۱۱۴.
- ↑ «کَانَ رَسُولُ اللَّهِ(ص) يَمْضَغُ اللَّحْمَةَ وَ التَّمْرَةَ حَتَّى تَلِينَ فَيَجْعَلُهَا فِي فَمِ عَلِيٍّ وَ هُوَ صَغِيرٌ فِي حَجْرِهِ»؛ بحار الأنوار، ج۳۸، ص۳۲۳.
- ↑ مکارم الأخلاق، ص۱۹۲؛ بحار الأنوار، ج۶۳، ص۲۷۷.
- ↑ «أَطْعِمُوا صِبْيَانَكُمُ الرُّمَّانَ، فَإِنَّهُ أَسْرَعُ لِأَلْسِنَتِهِمْ»؛ امالی طوسی، ص۳۶۲؛ مکارم الأخلاق، ص۱۷۱؛ بحار الأنوار، ج۶۳، ص۱۵۵.
- ↑ ولی‌زاده، حامد، سیره خانوادگی پیامبر و اهل بیت، ص ۱۸۳-۲۰۱