اهداف نفس زکیه: تفاوت میان نسخه‌ها

نمایش تاریخچه به صورت تعاملی

دیداریویکی‌متن

نسخهٔ ‏۱۱ سپتامبر ۲۰۱۹، ساعت ۰۹:۲۴

این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به امامت‌پدیا کمک کنید.

مقدمه

در زمینه هدف نفس زکیه و اقدامات او که سبب شهادت وی می‌گردد، روایت معتبری به دست ما نرسیده است، اما بر اساس حدیثی از امام باقر(ع)، امام عصر(ع) نفس زکیه را به نمایندگی خویش به سوی مردم مکه می‌فرستد تا حجت و برهان بر آنها تمام گردد. ابوبصیر از امام باقر(ع) در ضمن حدیثی طولانی چنین نقل می‌کند: "قائم(ع) به یارانش می‌فرماید: ای قوم من، مردم مکه مرا نمی‌خواهند، ولی برای آن‌که آن‌گونه که برای همانند من شایسته است، حجت را بر آنها تمام کنم، فرستاده‌ای به سوی ایشان می‌فرستم. سپس یکی از یارانش را فرا می‌خواند و به او می‌فرماید: به سوی اهل مکه برو و به آنها بگو ای مردم مکه من فرستاده فلانی (حضرت مهدی(ع)) به سوی شما هستم و او برای شما چنین پیغام فرستاده است که ما خاندان رحمت و جایگاه رسالت و خلافت هستیم، ما از نوادگان حضرت محمد(ص) و سلاله پیامبران هستیم؛ به ما ظلم شده و آزار رسانده‌اند و ما را سرکوب کرده‌اند، از زمان رحلت پیامبر(ص) تا به امروز، حق ما را گرفته‌اند؛ از شما طلب یاری می‌کنیم، پس یاریمان کنید. وقتی سخن این جوان تمام می‌شود به او هجوم می‌آورند و در میان رکن و مقام او را سر می‌برند. چون خبر این ماجرا به امام مهدی(ع) می‌رسد، به یاران خویش می‌فرماید: آیا شما را خبر ندادم که اهل مکه ما را نمی‌خواهند..."^[۱]. بر اساس دلالت این حدیث که سند معتبری نیز ندارد، رسالت مهم نفس زکیه نمایندگی وی از سوی امام عصر(ع) و هدف او ابلاغ و رساندن پیام امام(ع) به مردمان مکه است. امام با توجه به اینکه مردمان مکه او را نمی‌خواهد، وی را به نمایندگی به سوی آنان می‌فرستد تا حجت بر ایشان تمام شود و بهانه‌ای برای یاری نکردن امام نداشته باشند. اما پس از رفتن نفس زکیه و ابلاغ پیام شفاهی امام، اهالی مکه او را می‌کشند. بر اساس این روایت، این جریان قبل از قیام حضرت مهدی(ع) رخ می‌دهد و پیام‌رسانی نفس زکیه در حقیقت به منظور دعوت مردم آنجا برای یاری و کمک به امام معصوم(ع) در قیام آن حضرت است. فرضیه دوم درباره اقدامات نفس زکیه که به شهادت او می‌انجامد، این است که هدف وی فراهم کردن فضای مناسب برای قیام جهانی امام مهدی(ع) است، و به همین دلیل، به اقدام نظامی رو می‌آورد تا شهر مکه را تصرف کند و از این ره‌گذر امنیت لازم را برای امام مهدی(ع) پدید آورد. اما حرکت او ناتمام می‌ماند و در نهایت اهل مکه او را می‌کشند. این فرضیه مبتنی بر این است که نفس زکیه را همان حسنی بدانیم که در روایت کافی از او نام برده شده بود و البته هم‌چنان‌که گذشت، این مطلب قطعی نیست^[۲]»^[۳].

پرسش مستقیم

اهداف نفس زکیه چیست؟ (پرسش)

منابع

آیتی، نصرت‌الله، تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور

پانویس

↑ «" يَقُولُ الْقَائِمُ(ع) لِأَصْحَابِهِ يَا قَوْمِ إِنَّ أَهْلَ مَكَّةَ لَا يُرِيدُونَنِي وَ لَكِنِّي مُرْسِلٌ إِلَيْهِمْ لِأَحْتَجَّ عَلَيْهِمْ بِمَا يَنْبَغِي لِمِثْلِي أَنْ يَحْتَجَّ عَلَيْهِمْ فَيَدْعُو رَجُلًا مِنْ أَصْحَابِهِ فَيَقُولُ لَهُ امْضِ إِلَى أَهْلِ مَكَّةَ فَقُلْ يَا أَهْلَ مَكَّةَ أَنَا رَسُولُ فُلَانٍ إِلَيْكُمْ وَ هُوَ يَقُولُ لَكُمْ إِنَّا أَهْلُ بَيْتِ الرَّحْمَةِ وَ مَعْدِنُ الرِّسَالَةِ وَ الْخِلَافَةِ وَ نَحْنُ ذُرِّيَّةُ مُحَمَّدٍ وَ سُلَالَةُ النَّبِيِّينَ وَ إِنَّا قَدْ ظُلِمْنَا وَ اضْطُهِدْنَا وَ قُهِرْنَا وَ ابْتُزَّ مِنَّا حَقُّنَا مُنْذُ قُبِضَ نَبِيُّنَا إِلَى يَوْمِنَا هَذَا فَنَحْنُ نَسْتَنْصِرُكُمْ فَانْصُرُونَا فَإِذَا تَكَلَّمَ هَذَا الْفَتَى بِهَذَا الْكَلَامِ أَتَوْا إِلَيْهِ فَذَبَحُوهُ بَيْنَ الرُّكْنِ وَ الْمَقَامِ وَ هِيَ النَّفْسُ الزَّكِيَّةُ فَإِذَا بَلَغَ ذَلِكَ الْإِمَامَ قَالَ لِأَصْحَابِهِ أَلَا أَخْبَرْتُكُمْ أَنَّ أَهْلَ مَكَّةَ لَا يُرِيدُونَنَا "»؛ بحارالانوار، ج۵۲، ص۳۰۷، ح۸۱ (این حدیث مرفوعه است).
↑ نک: تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور، ص۲۳۳.
↑ آیتی، نصرت‌الله، تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور، ص۲۳۴ - ۲۳۶.

[1] «" يَقُولُ الْقَائِمُ(ع) لِأَصْحَابِهِ يَا قَوْمِ إِنَّ أَهْلَ مَكَّةَ لَا يُرِيدُونَنِي وَ لَكِنِّي مُرْسِلٌ إِلَيْهِمْ لِأَحْتَجَّ عَلَيْهِمْ بِمَا يَنْبَغِي لِمِثْلِي أَنْ يَحْتَجَّ عَلَيْهِمْ فَيَدْعُو رَجُلًا مِنْ أَصْحَابِهِ فَيَقُولُ لَهُ امْضِ إِلَى أَهْلِ مَكَّةَ فَقُلْ يَا أَهْلَ مَكَّةَ أَنَا رَسُولُ فُلَانٍ إِلَيْكُمْ وَ هُوَ يَقُولُ لَكُمْ إِنَّا أَهْلُ بَيْتِ الرَّحْمَةِ وَ مَعْدِنُ الرِّسَالَةِ وَ الْخِلَافَةِ وَ نَحْنُ ذُرِّيَّةُ مُحَمَّدٍ وَ سُلَالَةُ النَّبِيِّينَ وَ إِنَّا قَدْ ظُلِمْنَا وَ اضْطُهِدْنَا وَ قُهِرْنَا وَ ابْتُزَّ مِنَّا حَقُّنَا مُنْذُ قُبِضَ نَبِيُّنَا إِلَى يَوْمِنَا هَذَا فَنَحْنُ نَسْتَنْصِرُكُمْ فَانْصُرُونَا فَإِذَا تَكَلَّمَ هَذَا الْفَتَى بِهَذَا الْكَلَامِ أَتَوْا إِلَيْهِ فَذَبَحُوهُ بَيْنَ الرُّكْنِ وَ الْمَقَامِ وَ هِيَ النَّفْسُ الزَّكِيَّةُ فَإِذَا بَلَغَ ذَلِكَ الْإِمَامَ قَالَ لِأَصْحَابِهِ أَلَا أَخْبَرْتُكُمْ أَنَّ أَهْلَ مَكَّةَ لَا يُرِيدُونَنَا "»؛ بحارالانوار، ج۵۲، ص۳۰۷، ح۸۱ (این حدیث مرفوعه است).

[2] نک: تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور، ص۲۳۳.

[3] آیتی، نصرت‌الله، تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور، ص۲۳۴ - ۲۳۶.

[۱]

[۲]

[۳]

نسخهٔ ‏۱۱ سپتامبر ۲۰۱۹، ساعت ۰۹:۲۲ (نمایش مبدأ) Saqi (بحث \| مشارکت‌ها) (صفحه‌ای تازه حاوی «{{خرد}} {{مهدویت}} ==مقدمه== *در زمینه هدف نفس زکیه و اقدامات او که سبب شهادت وی...» ایجاد کرد)		نسخهٔ ‏۱۱ سپتامبر ۲۰۱۹، ساعت ۰۹:۲۴ (نمایش مبدأ) Saqi (بحث \| مشارکت‌ها) بدون خلاصۀ ویرایش تفاوت با ویرایش جدیدتر ←
خط ۳:		خط ۳:

	==مقدمه==		==مقدمه==
	*در زمینه هدف [[نفس زکیه]] و اقدامات او که سبب شهادت وی می‌گردد، روایت معتبری به دست ما نرسیده است، اما بر اساس حدیثی از [[امام باقر]] {{ع}}، [[امام زمان\|امام عصر]] {{ع}} [[نفس زکیه]] را به نمایندگی خویش به سوی مردم [[مکه]] می‌فرستد تا حجت و برهان بر ~~آن‌ها~~ تمام گردد. [[ابوبصیر]] از [[امام باقر]] {{ع}} در ضمن حدیثی طولانی چنین نقل می‌کند: "[[قائم]] {{ع}} به یارانش می‌فرماید: ای قوم من، مردم [[مکه]] مرا نمی‌خواهند، ولی برای آن‌که آن‌گونه که برای همانند من شایسته است، حجت را بر ~~آن‌ها~~ تمام کنم، فرستاده‌ای به سوی ایشان می‌فرستم. سپس یکی از یارانش را فرا می‌خواند و به او می‌فرماید: به سوی اهل [[مکه]] برو و به ~~آن‌ها~~ بگو ای مردم [[مکه]] من فرستاده فلانی ([[امام مهدی\|حضرت مهدی]] {{ع}}) به سوی شما هستم و او برای شما چنین پیغام فرستاده است که ما خاندان رحمت و جایگاه [[رسالت]] و خلافت هستیم، ما از نوادگان [[پیامبر خاتم\|حضرت محمد]] {{صل}} و سلاله پیامبران هستیم؛ به ما ظلم شده و آزار رسانده‌اند و ما را سرکوب کرده‌اند، از زمان رحلت [[پیامبر خاتم\|پیامبر]] {{صل}} تا به امروز، حق ما را گرفته‌اند؛ از شما طلب یاری می‌کنیم، پس یاریمان کنید. وقتی سخن این جوان تمام می‌شود به او هجوم می‌آورند و در میان رکن و مقام او را سر می‌برند. چون خبر این ماجرا به [[امام مهدی]] {{ع}} می‌رسد، به یاران خویش می‌فرماید: آیا شما را خبر ندادم که اهل [[مکه]] ما را نمی‌خواهند..."<ref>{{متن حدیث\|" يَقُولُ الْقَائِمُ {{ع}} لِأَصْحَابِهِ يَا قَوْمِ إِنَّ أَهْلَ مَكَّةَ لَا يُرِيدُونَنِي وَ لَكِنِّي مُرْسِلٌ إِلَيْهِمْ لِأَحْتَجَّ عَلَيْهِمْ بِمَا يَنْبَغِي لِمِثْلِي أَنْ يَحْتَجَّ عَلَيْهِمْ فَيَدْعُو رَجُلًا مِنْ أَصْحَابِهِ فَيَقُولُ لَهُ امْضِ إِلَى أَهْلِ مَكَّةَ فَقُلْ يَا أَهْلَ مَكَّةَ أَنَا رَسُولُ فُلَانٍ إِلَيْكُمْ وَ هُوَ يَقُولُ لَكُمْ إِنَّا أَهْلُ بَيْتِ الرَّحْمَةِ وَ مَعْدِنُ الرِّسَالَةِ وَ الْخِلَافَةِ وَ نَحْنُ ذُرِّيَّةُ مُحَمَّدٍ وَ سُلَالَةُ النَّبِيِّينَ وَ إِنَّا قَدْ ظُلِمْنَا وَ اضْطُهِدْنَا وَ قُهِرْنَا وَ ابْتُزَّ مِنَّا حَقُّنَا مُنْذُ قُبِضَ نَبِيُّنَا إِلَى يَوْمِنَا هَذَا فَنَحْنُ نَسْتَنْصِرُكُمْ فَانْصُرُونَا فَإِذَا تَكَلَّمَ هَذَا الْفَتَى بِهَذَا الْكَلَامِ أَتَوْا إِلَيْهِ فَذَبَحُوهُ بَيْنَ الرُّكْنِ وَ الْمَقَامِ وَ هِيَ النَّفْسُ الزَّكِيَّةُ فَإِذَا بَلَغَ ذَلِكَ الْإِمَامَ قَالَ لِأَصْحَابِهِ أَلَا أَخْبَرْتُكُمْ أَنَّ أَهْلَ مَكَّةَ لَا يُرِيدُونَنَا "}}؛ بحارالانوار، ج۵۲، ص۳۰۷، ح۸۱ (این حدیث مرفوعه است).</ref>. بر اساس دلالت این حدیث که سند معتبری نیز ندارد، رسالت مهم [[نفس زکیه]] نمایندگی وی از سوی [[امام زمان\|امام عصر]] {{ع}} و هدف او ابلاغ و رساندن پیام [[امام مهدی\|امام]] {{ع}} به مردمان [[مکه]] است. امام با توجه به ~~این‌که~~ مردمان [[مکه]] او را نمی‌خواهد، وی را به نمایندگی به سوی آنان می‌فرستد تا حجت بر ایشان تمام شود و بهانه‌ای برای یاری نکردن امام نداشته باشند. اما پس از رفتن [[نفس زکیه]] و ابلاغ پیام شفاهی ~~امام،~~ اهالی [[مکه]] او را می‌کشند. بر اساس این ~~روایت،~~ این جریان قبل از قیام حضرت [[امام مهدی\|مهدی]] {{ع}} رخ می‌دهد و پیام‌رسانی [[نفس زکیه]] در حقیقت به منظور دعوت مردم ~~آن‌جا~~ برای یاری و کمک به [[امام]] [[معصوم]] {{ع}} در قیام آن حضرت است. فرضیه دوم درباره اقدامات [[نفس زکیه]] که به شهادت او می‌انجامد، این است که هدف وی فراهم کردن فضای مناسب برای قیام جهانی [[امام مهدی]] {{ع}} است، و به همین ~~دلیل،~~ به اقدام نظامی رو می‌آورد تا شهر [[مکه]] را تصرف کند و از این ره‌گذر امنیت لازم را برای [[امام مهدی]] {{ع}} پدید آورد. اما حرکت او ناتمام می‌ماند و در نهایت اهل [[مکه]] او را می‌کشند. این فرضیه مبتنی بر این است که [[نفس زکیه]] را همان حسنی بدانیم که در روایت کافی از او نام برده شده بود و البته هم‌چنان‌که گذشت، این مطلب قطعی نیست<ref>نک: [[تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور (کتاب)\|تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور]]، ص۲۳۳.</ref>»<ref>[[نصرت‌الله آیتی\|آیتی، نصرت‌الله]]، [[تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور (کتاب)\|تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور]]، ص۲۳۴ - ۲۳۶.</ref>.		*در زمینه [[هدف]] [[نفس زکیه]] و اقدامات او که سبب [[شهادت]] وی می‌گردد، [[روایت]] معتبری به دست ما نرسیده است، اما بر اساس [[حدیثی]] از [[امام باقر]]{{ع}}، [[امام زمان\|امام عصر]]{{ع}} [[نفس زکیه]] را به نمایندگی خویش به سوی [[مردم]] [[مکه]] می‌فرستد تا [[حجت]] و [[برهان]] بر آنها تمام گردد. [[ابوبصیر]] از [[امام باقر]]{{ع}} در ضمن [[حدیثی]] طولانی چنین [[نقل]] می‌کند: "[[قائم]]{{ع}} به یارانش می‌فرماید: ای [[قوم]] من، [[مردم]] [[مکه]] مرا نمی‌خواهند، ولی برای آن‌که آن‌گونه که برای همانند من [[شایسته]] است، [[حجت]] را بر آنها تمام کنم، فرستاده‌ای به سوی ایشان می‌فرستم. سپس یکی از یارانش را فرا می‌خواند و به او می‌فرماید: به سوی اهل [[مکه]] برو و به آنها بگو ای [[مردم]] [[مکه]] من فرستاده فلانی ([[امام مهدی\|حضرت مهدی]]{{ع}}) به سوی شما هستم و او برای شما چنین پیغام فرستاده است که ما [[خاندان]] [[رحمت]] و [[جایگاه]] [[رسالت]] و [[خلافت]] هستیم، ما از [[نوادگان]] [[پیامبر خاتم\|حضرت محمد]]{{صل}} و سلاله [[پیامبران]] هستیم؛ به ما [[ظلم]] شده و [[آزار]] رسانده‌اند و ما را [[سرکوب]] کرده‌اند، از زمان [[رحلت]] [[پیامبر خاتم\|پیامبر]]{{صل}} تا به امروز، [[حق]] ما را گرفته‌اند؛ از شما [[طلب یاری]] می‌کنیم، پس یاریمان کنید. وقتی سخن این [[جوان]] تمام می‌شود به او [[هجوم]] می‌آورند و در میان [[رکن و مقام]] او را سر می‌برند. چون خبر این ماجرا به [[امام مهدی]]{{ع}} می‌رسد، به [[یاران]] خویش می‌فرماید: آیا شما را خبر ندادم که اهل [[مکه]] ما را نمی‌خواهند..."<ref>{{متن حدیث\|" يَقُولُ الْقَائِمُ{{ع}} لِأَصْحَابِهِ يَا قَوْمِ إِنَّ أَهْلَ مَكَّةَ لَا يُرِيدُونَنِي وَ لَكِنِّي مُرْسِلٌ إِلَيْهِمْ لِأَحْتَجَّ عَلَيْهِمْ بِمَا يَنْبَغِي لِمِثْلِي أَنْ يَحْتَجَّ عَلَيْهِمْ فَيَدْعُو رَجُلًا مِنْ أَصْحَابِهِ فَيَقُولُ لَهُ امْضِ إِلَى أَهْلِ مَكَّةَ فَقُلْ يَا أَهْلَ مَكَّةَ أَنَا رَسُولُ فُلَانٍ إِلَيْكُمْ وَ هُوَ يَقُولُ لَكُمْ إِنَّا أَهْلُ بَيْتِ الرَّحْمَةِ وَ مَعْدِنُ الرِّسَالَةِ وَ الْخِلَافَةِ وَ نَحْنُ ذُرِّيَّةُ مُحَمَّدٍ وَ سُلَالَةُ النَّبِيِّينَ وَ إِنَّا قَدْ ظُلِمْنَا وَ اضْطُهِدْنَا وَ قُهِرْنَا وَ ابْتُزَّ مِنَّا حَقُّنَا مُنْذُ قُبِضَ نَبِيُّنَا إِلَى يَوْمِنَا هَذَا فَنَحْنُ نَسْتَنْصِرُكُمْ فَانْصُرُونَا فَإِذَا تَكَلَّمَ هَذَا الْفَتَى بِهَذَا الْكَلَامِ أَتَوْا إِلَيْهِ فَذَبَحُوهُ بَيْنَ الرُّكْنِ وَ الْمَقَامِ وَ هِيَ النَّفْسُ الزَّكِيَّةُ فَإِذَا بَلَغَ ذَلِكَ الْإِمَامَ قَالَ لِأَصْحَابِهِ أَلَا أَخْبَرْتُكُمْ أَنَّ أَهْلَ مَكَّةَ لَا يُرِيدُونَنَا "}}؛ بحارالانوار، ج۵۲، ص۳۰۷، ح۸۱ (این حدیث مرفوعه است).</ref>. بر اساس دلالت این [[حدیث]] که [[سند]] معتبری نیز ندارد، [[رسالت]] مهم [[نفس زکیه]] نمایندگی وی از سوی [[امام زمان\|امام عصر]]{{ع}} و [[هدف]] او [[ابلاغ]] و رساندن [[پیام]] [[امام مهدی\|امام]]{{ع}} به [[مردمان]] [[مکه]] است. [[امام]] با توجه به اینکه [[مردمان]] [[مکه]] او را نمی‌خواهد، وی را به نمایندگی به سوی آنان می‌فرستد تا [[حجت]] بر ایشان تمام شود و بهانه‌ای برای [[یاری]] نکردن [[امام]] نداشته باشند. اما پس از رفتن [[نفس زکیه]] و [[ابلاغ]] [[پیام]] شفاهی [[امام]]، اهالی [[مکه]] او را می‌کشند. بر اساس این [[روایت]]، این جریان قبل از [[قیام]] [[حضرت]] [[امام مهدی\|مهدی]]{{ع}} رخ می‌دهد و پیام‌رسانی [[نفس زکیه]] در [[حقیقت]] به منظور [[دعوت]] [[مردم]] آنجا برای [[یاری]] و [[کمک]] به [[امام]] [[معصوم]]{{ع}} در [[قیام]] آن [[حضرت]] است. فرضیه دوم درباره اقدامات [[نفس زکیه]] که به [[شهادت]] او می‌انجامد، این است که [[هدف]] وی فراهم کردن فضای مناسب برای [[قیام جهانی]] [[امام مهدی]]{{ع}} است، و به همین [[دلیل]]، به [[اقدام]] [[نظامی]] رو می‌آورد تا [[شهر]] [[مکه]] را [[تصرف]] کند و از این ره‌گذر [[امنیت]] لازم را برای [[امام مهدی]]{{ع}} پدید آورد. اما حرکت او ناتمام می‌ماند و در نهایت اهل [[مکه]] او را می‌کشند. این فرضیه مبتنی بر این است که [[نفس زکیه]] را همان [[حسنی]] بدانیم که در [[روایت]] کافی از او نام برده شده بود و البته هم‌چنان‌که گذشت، این مطلب قطعی نیست<ref>نک: [[تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور (کتاب)\|تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور]]، ص۲۳۳.</ref>»<ref>[[نصرت‌الله آیتی\|آیتی، نصرت‌الله]]، [[تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور (کتاب)\|تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور]]، ص۲۳۴ - ۲۳۶.</ref>.