مرجعیت علمی اهل بیت

این مدخل زیرشاخهٔ بحث اهل بیت پیامبر خاتم است. مرجعیت علمی اهل بیت از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: مرجعیت علمی اهل بیت در حدیث - پرسش مرتبط ندارد

مرجعیت علمی اهل بیت (ع) به عنوان یکی از حکمت‌های امامت، عبارت است از اینکه ائمه (ع) به عنوان خلفای راستین پیامبر اسلام (ص)، مفسر و مبیّن دین و بیان‌کنندۀ معارف و احکام الهی و حافظان و شارحان دین هستند. ادله قرآنی و روایی دال بر چنین مرجعیتی بوده و بیانگر گستره علم ایشان نیز هست.

مقدمه

مرجعیت دینی اهل بیت برای مسلمانان و حجّیت قول و فعل ایشان امری ثابت شده است که احادیث بسیاری از زبان پیامبر خدا (ص)، آنان را مرجع شناخت دین معرّفی کرده است. حکومت حق و ولایت بر مسلمین و امامت امّت نیز با آنان است و واقعۀ غدیر، تأکیدی بر این نکته بود، هرچند مغرضان دنیاطلب، مسیر حرکت دینی و ولایت و خلافت را تغییر دادند و اهل بیت را منزوی و خانه‌نشین کردند. پیامبر اکرم (ص) پیوسته اهل بیت را در کنار قرآن مطرح می‌کرد و مسلمانان را به تمسّک به این دو سفارش می‌فرمود و توصیه می‌کرد از این دو ریسمان محکم و حجّت الهی جدا نشوند. آن حضرت، اهل بیت را همچون کشتی نوح، مثل باب حطّۀ بنی اسرائیل، مانند خانۀ خدا، همچون ستارگان آسمان معرفی کرده و از فضایل و جایگاه آنان در دنیا و قیامت و آخرت، نزد خدا و فرشتگان و پیامبران، بسیار ستایش کرده و به ولایت و محبت و اطاعت و مودت و یادکردن و زیارت ایشان سفارش فرموده است، شناخت آنان و حق اهل بیت و مراعات آن را لازم شمرده و آن را مایۀ قبولی اعمال و وسیلۀ نجات و سعادت در آخرت معرفی کرده است.

در نگاه شیعه، جمیع کمالات روحی و علمی انبیاء (ع) به حضرت رسول (ص) و از ایشان به اهل بیت (ع) رسیده است. همۀ معجزات انبیا و حتی بیشتر از آنها، برای پیامبر (ص) است. تمام این مراتب، درجات، کمالات، اسماء الهیه و اسم اعظم برای جانشین برحق و اوصیای آن حضرت است.

معناشناسی

مقالهٔ اصلی: مرجعیت علمی

مرجعیت علمی بدین‌معناست که ائمه (ع) به عنوان خلفای راستین پیامبر اسلام (ص)، مفسر و مبیّن دین و بیان‌کنندۀ معارف و احکام الهی و حافظان و شارحان دین هستند. به عبارت دیگر مراد‌ از‌ مرجعیت‌ علمی عبارت است از مورد رجوع قرار گرفتن افرادی به عنوان أعلم و صاحب‌نظر، در مسائلی همچون سنت نبوی‌، تفسیر قرآن‌، قضاوت‌، فرایض‌ و... به گونه‌ای‌ که‌ عموم مردم و دانشمندان‌ به‌ این برتری‌های علمی اعتراف داشته باشند.

از آنجایی که اهل بیت (ع) دارای مقام عصمت هستند لذا محل رجوع علمی دیگران بوده و کلام آنان حجت است، زیرا تنها مجرای القاء کنندۀ علم و حیات از سوی خدا، امام است و بدون امام، قرآن یا هر کتاب یا علمی ﴿لَا يَزِيدُ الظَّالِمِينَ إِلَّا خَسَارًا﴾ است.

علم، لازمه امامت

اصولاً امامت به مفهوم صحیح و مسئولیت‌های آن، چه از دیدگاه عقل و چه از نظر نقلی، بدون علم، نه امکان‌پذیر است و نه قابل قبول و شایستۀ جامعه اسلامی. در جایی که قرآن و احادیث، احراز مسئولیت‌های اجتماعی و هر نوع ارتقاء را مشروط به علم می‌داند و به برخورداری از علم تأکید می‌کند و جهل و جاهل را مورد نکوهش قرار می‌دهد، چگونه می‌توان در لزوم داشتن علم و برتری علم امام در مقایسه با دیگران شک کرد و امامت بدون علم را قابل قبول دانست؟

در این زمینه آیات فراوانی هست که ما به چند مورد آن بسنده می‌کنیم:

1. علم، موجب فضیلت و برتری و تقدم است: ﴿هَلْ يَسْتَوِي الَّذِينَ يَعْلَمُونَ وَالَّذِينَ لَا يَعْلَمُونَ﴾ و اعلمیت از بارزترین و واضح‌ترین مصادیق افضلیت است.
2. ارتقاء و رفعت مقام، مشروط به علم است: ﴿يَرْفَعِ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنْكُمْ وَالَّذِينَ أُوتُوا الْعِلْمَ دَرَجَاتٍ﴾.
3. مِلاک ارجاع امور به پیامبر (ص) و اولوالامر، عالم بودن آنها است: ﴿وَلَوْ رَدُّوهُ إِلَى الرَّسُولِ وَإِلَى أُولِي الْأَمْرِ مِنْهُمْ لَعَلِمَهُ الَّذِينَ يَسْتَنْبِطُونَهُ مِنْهُمْ﴾.
4. امام بدون علم ناگزیر باید به عالم رجوع کند: ﴿فَاسْأَلُوا أَهْلَ الذِّكْرِ إِنْ كُنْتُمْ لَا تَعْلَمُونَ﴾ که در این صورت بر امام، امامی دیگر خواهد بود.
5. گزینش و اصطفاء الهی بر اساس علم است: ﴿إِنَّ اللَّهَ اصْطَفَاهُ عَلَيْكُمْ وَزَادَهُ بَسْطَةً فِي الْعِلْمِ وَالْجِسْمِ﴾.

با تأمل در این آیات درمی‌یابیم که امامت جاهل بر عالِم و عالم بر عالم‌تر، امری مردود و غیر قابل قبول است. در احادیث نیز تأکید فراوانی بر شرط علم در قبول مسئولیت‌های اجتماعی، دیده می‌شود که دلیل بر اولویت اشتراط علم در امامت است. رسول خدا (ص) فرمود: "هیچگاه طایفه و امتی، امور خود را به دست مردی نسپرده است که در آن طایفه و گروه داناتر و اعلم از او بوده‌اند، مگر آنکه پیوسته امور آن امت رو به خرابی و تباهی می‌گذارد، تا زمانی که از این کردار برگردند و زمام امور خود را به دست اعلم امت بدهند".

ادله مرجعیت علمی اهل بیت (ع)

دلایل قرآنی

آیه وراثت

﴿ثُمَّ أَوْرَثْنَا الْكِتَابَ الَّذِينَ اصْطَفَيْنَا مِنْ عِبَادِنَا فَمِنْهُمْ ظَالِمٌ لِنَفْسِهِ وَمِنْهُمْ مُقْتَصِدٌ وَمِنْهُمْ سَابِقٌ بِالْخَيْرَاتِ بِإِذْنِ اللَّهِ ذَلِكَ هُوَ الْفَضْلُ الْكَبِيرُ﴾. مقام وراثت در قرآن با توجه به آیات مختلف بیان شده: ﴿إِنَّ اللَّهَ اصْطَفَى آدَمَ وَنُوحًا وَآلَ إِبْرَاهِيمَ وَآلَ عِمْرَانَ عَلَى الْعَالَمِينَ * ذُرِّيَّةً بَعْضُهَا مِنْ بَعْضٍ وَاللَّهُ سَمِيعٌ عَلِيمٌ﴾؛ و نیز ﴿يَتَوَارَى مِنَ الْقَوْمِ مِنْ سُوءِ مَا بُشِّرَ بِهِ أَيُمْسِكُهُ عَلَى هُونٍ أَمْ يَدُسُّهُ فِي التُّرَابِ أَلَا سَاءَ مَا يَحْكُمُونَ﴾؛ ﴿رَبَّنَا إِنِّي أَسْكَنْتُ مِنْ ذُرِّيَّتِي بِوَادٍ غَيْرِ ذِي زَرْعٍ عِنْدَ بَيْتِكَ الْمُحَرَّمِ رَبَّنَا لِيُقِيمُوا الصَّلَاةَ فَاجْعَلْ أَفْئِدَةً مِنَ النَّاسِ تَهْوِي إِلَيْهِمْ وَارْزُقْهُمْ مِنَ الثَّمَرَاتِ لَعَلَّهُمْ يَشْكُرُونَ﴾؛ ﴿إِنَّ أَوْلَى النَّاسِ بِإِبْرَاهِيمَ لَلَّذِينَ اتَّبَعُوهُ وَهَذَا النَّبِيُّ وَالَّذِينَ آمَنُوا وَاللَّهُ وَلِيُّ الْمُؤْمِنِينَ﴾؛ ﴿فَدَعَا رَبَّهُ أَنَّ هَؤُلَاءِ قَوْمٌ مُجْرِمُونَ﴾؛ ﴿أُولَئِكَ الَّذِينَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ مِنَ النَّبِيِّينَ مِنْ ذُرِّيَّةِ آدَمَ وَمِمَّنْ حَمَلْنَا مَعَ نُوحٍ وَمِنْ ذُرِّيَّةِ إِبْرَاهِيمَ وَإِسْرَائِيلَ وَمِمَّنْ هَدَيْنَا وَاجْتَبَيْنَا إِذَا تُتْلَى عَلَيْهِمْ آيَاتُ الرَّحْمَنِ خَرُّوا سُجَّدًا وَبُكِيًّا﴾ و در برخی از آیات اشاره شده به اینکه مقام وراثت، بعد از پیامبر (ص) به اهل بیت (ع) می‌رسد. منظور از وراثت ارث بردن برخی از کمالات پیامبر خصوصاً علم است.

منظور از وراثت، در آیه ۳۲ فاطر، وراثت اموال نیست، بلکه طبق نص قرآنی وراثت کتاب است، کتابی که مشتمل بر اسرار، معارف و قوانین زندگی بشری است. اما منظور خداوند از کتاب در این آیه ﴿ثُمَّ أَوْرَثْنَا الْكِتَابَ الَّذِينَ اصْطَفَيْنَا مِنْ عِبَادِنَا...﴾ چیست؟ علامه طباطبایی می‌فرماید: "مراد از ـ کتاب ـ در آیه مورد بحث ـ به طوری که از سیاق برمی‌آید ـ قرآن کریم است و غیر از این هم نمی‌تواند باشد، برای اینکه در آیه قبلی بدان تصریح کرده، فرمود: ﴿وَالَّذِي أَوْحَيْنَا إِلَيْكَ مِنَ الْكِتَابِ﴾؛ بنابراین "الف و لام" در الکتاب الف و لام عهد خواهد بود، (و معنای الکتاب همان کتاب خواهد بود)، نه الف و لام جنس (به معنای همه کتاب‌ها)". اکثر مفسران اهل سنت نیز ﴿ الْكِتَابَ﴾ را به معنای قرآن می‌گیرند.

واژه "اصطفا" از ماده "صفو" است، اصل صفو خلوص شیء از آمیختگی است و لذا به سنگ صاف و خالص، صفا گفته می‌شود". علامه طباطبایی می‌گوید: "کلمه اصطفاء از ماده صفو گرفته شده که معنایش قریب به معنای اختیار است، با این تفاوت که اختیار به معنای انتخاب یک چیز از بین چند چیز است که بهترین آنهاست و اصطفاء نیز انتخاب یکی از چند چیز است، اما یکی که از بین همه صفوه و خالص باشد". یعنی کتاب را به بندگان برجسته و برگزیده که آنها را میان جمیع بندگان خود اختیار و انتخاب کردیم.

علما و مفسرین در آیه مذکور اختلاف دارند که منظور خداوند از بندگان برگزیده چه کسانی هستند؟ برخی گفته‌اند: مقصود پیامبران هستند که به پیامبری و نازل کردن کتابشان برگزیده است، برخی گفته‌اند ایشان برگزیدگان داخل در قول خدا ﴿إِنَّ اللَّهَ اصْطَفَى آدَمَ وَنُوحًا وَآلَ إِبْرَاهِيمَ وَآلَ عِمْرَانَ عَلَى الْعَالَمِينَ﴾ است که بنی اسرائیل را اراده کرده. برخی نیز گفته‌اند ایشان امت محمد (ص) هستند که نظر اکثر مفسران عامه است.

از حضرت باقر و حضرت صادق (ع) روایت شده که فرمودند: "آن آیه مخصوص ما خاندان است، مخصوص اهل بیت (ع) و ذریه رسول خدا (ص) از فرزندان فاطمه (س) و ما را قصد نموده است و این نزدیکترین اقوال و گفته‌هاست، برای آنکه ایشان شایسته‌ترین و سزاوارترین مردمند که توصیف باصطفاء و اجتباء و برگزیدگی و وارث علم پیغمبران شوند، زیرا ایشان متعبد و پایبند به حفظ قرآن و بیان حقایق آن بوده و عارف به حقایق و محکمات و متشابهات آن هستند". شواهدی از اهل سنت نیز مؤید این معناست به عنوان مثال:

1. عبدالله بن برید نقل کرد که پیامبر (ص) فرمود: "برای هر پیامبری وصی و وارثی است و به درستی وصی و وارث من علی بن ابی طالب است".
2. فخر رازی در تفسیر آیه مباهله می‌گوید: علی نفس رسول خدا بوده است و لازمه‌اش آن است که چون رسول خدا از جمیع انبیا افضل و اشرف بوده است علی نیز باید از رسول خدا گذشته از بقیه انبیا افضل و اشرف باشد، می‌گوید که رسول خدا فرمود: "هرکس بخواهد آدم را، در علمش و نوح را در طاعتش و ابراهیم را در خلتش و موسی را در هیبتش و عیسی را در برگزیدگی و خلوصش ببیند باید علی بن ابی‌طالب را ببیند". سپس گوید: این حدیث دلالت دارد تمام کمالاتی که در آن پیمبران جدا جدا و متفرق بوده، در علی بن ابی‌طالب جمع شده است و این دلالت دارد بر آنکه علی از تمام پیمبران افضل است؛ اما شیعیان از قدیم الأیام تا این زمان به آیه مباهله استدلال می‌کنند که علی از همه اصحاب رسول خدا افضل است، چون آیه دلالت دارد که علی (ع) مثل نفس محمد (ص) است مگر در آنچه که دلیل، تخصیص زده است، و نفس محمد از جمیع اصحاب افضل بوده است پس واجب است که علی از همه اصحاب افضل باشد. در روایات اهل سنت نیز این معنا (علی نفس پیامبر است) تأیید شده است. مثل روایت عایشه از رسول خدا که فرمود: "علی نفس من است".

آیه علم‌الکتاب

در سوره مبارکه نمل در داستان حضرت سلیمان می‌خوانیم که سلیمان بعد از دعوت از ملکه سبا، به کارگزاران گفت: "کدام یک از شما می‌تواند تخت پادشاهی او را نزد من پیش از آمدن خودش بیاورد. دیوی از اجنه گفت: من آن را پیش از آنکه تو از جایگاهت برخیزی نزد تو حاضر می‌کنم و بر آن توانا و امینم. ولی ﴿قَالَ الَّذِي عِنْدَهُ عِلْمٌ مِنَ الْكِتَابِ أَنَا آتِيكَ بِهِ قَبْلَ أَنْ يَرْتَدَّ إِلَيْكَ طَرْفُكَ...﴾. در آیه شریفه سوره نمل میان کلمه "علم" و "کتاب"، حرف "مِن" تبعیضیه فاصله شده است که نشان می‌دهد آن فرد فقط بخشی از الکتاب را می‌دانست، ولی در سوره رعد میان کلمه "علم" و "کتاب" چیزی فاصله نشده است: ﴿قُلْ كَفَى بِاللَّهِ شَهِيدًا بَيْنِي وَبَيْنَكُمْ وَمَنْ عِنْدَهُ عِلْمُ الْكِتَابِ﴾ و این نشان می‌دهد آن فرد به همه کتاب آگاهی دارد.

کسی که خداوند شهادت او را بر رسالت پیامبر برابر شهادت خود قرار داده، باید با توجه به جمله ﴿وَمَنْ عِنْدَهُ عِلْمُ الْكِتَابِ﴾ عالم‌ترین فرد امت پس از پیامبر باشد و او کسی جز امیرالمؤمنین علی بن ابی‌طالب و امامان معصوم (ع) نیست.

ابوسعید خدری می‌گوید: از پیامبر خدا پرسیدم: منظور از ﴿وَمَنْ عِنْدَهُ عِلْمُ الْكِتَابِ﴾ کیست؟ فرمود: "برادرم علی بن ابی‌طالب است". همچنین امیرمؤمنان (ع) فرمود: "منم آن کسی که همه دانش کتاب نزد اوست".

اهل بیت (ع)، آگاه به اسم اعظم حق، آشنای به همه زبان‌ها، آگاه از گذشته و آینده، عالم به کتاب‌های آسمانی و بینای به آنچه بوده و خواهد بود، هستند.

شاهد بودن اهل بیت (ع)

در قرآن کریم آیاتی ﴿يَا أَيُّهَا النَّبِيُّ إِنَّا أَرْسَلْنَاكَ شَاهِدًا وَمُبَشِّرًا وَنَذِيرًا * وَدَاعِيًا إِلَى اللَّهِ بِإِذْنِهِ وَسِرَاجًا مُنِيرًا﴾؛ ﴿إِنَّا أَرْسَلْنَاكَ شَاهِدًا وَمُبَشِّرًا وَنَذِيرًا﴾؛ ﴿وَالَّذِينَ آمَنُوا بِاللَّهِ وَرُسُلِهِ أُولَئِكَ هُمُ الصِّدِّيقُونَ وَالشُّهَدَاءُ عِنْدَ رَبِّهِمْ لَهُمْ أَجْرُهُمْ وَنُورُهُمْ وَالَّذِينَ كَفَرُوا وَكَذَّبُوا بِآيَاتِنَا أُولَئِكَ أَصْحَابُ الْجَحِيمِ﴾؛ ﴿وَكَذَلِكَ جَعَلْنَاكُمْ أُمَّةً وَسَطًا لِتَكُونُوا شُهَدَاءَ عَلَى النَّاسِ وَيَكُونَ الرَّسُولُ عَلَيْكُمْ شَهِيدًا﴾ داریم که پیامبر و اهل بیت ایشان در دنیا ناظر بر اعمال همه بندگان هستند و در آخرت نیز شهادت خواهند داد، لازمه این شاهد بودن ایشان، داشتن علم است و از طرف دیگر باور قلبی نسبت به آن، آثار مثبتی زیادی در زندگی دنیوی و اخروی ما دارد.

اما مهمترین آیه در مورد شاهد بودن اهل بیت (ع) بر اعمال انسان‌ها آیه ﴿وَقُلِ اعْمَلُوا فَسَيَرَى اللَّهُ عَمَلَكُمْ وَرَسُولُهُ وَالْمُؤْمِنُونَ وَسَتُرَدُّونَ إِلَى عَالِمِ الْغَيْبِ وَالشَّهَادَةِ فَيُنَبِّئُكُمْ بِمَا كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ﴾ است.

راغب اصفهانی در مفردات می‌گوید: "الشهادَة: سخن گفتن، که از روی علم و آگاهی که از مشاهده و بصیرت یا دیدن با حواس و چشم حاصل شده است صادر شود". مجاهد می‌گوید: این آیه تهدید است. منظور از مؤمنان در این آیه اهل بیت هستند.

دلایل روایی

1. در نگاه امام علی (ع) اهل بیت، درهای دانش و کلیدداران علوم الهی هستند. از این رو، فرمود: «به خدا سوگند، رساندن پیام‌ها و وفای به وعده‌ها و معنای کلمات را به من آموختند. ابواب حکمت نزد ما اهل‌بیت است و چراغ دین به دست ما افروخته. بدانید راه‌های دین همه یک راه است، راهی هموار و مستقیم. هر که قدم در آن نهد به مقصد رسد و غنیمت برد و هر که بدان راه نرود گمراه شود و پشیمانی برد».
2. "کلینی" و "صفار" با اسناد خود از ضریس کنانی روایت کرده‌اند که ضریس کناسی می‌گوید: "من خدمت امام صادق (ع) بودم و ابوبصیر هم نزد آن حضرت بود امام صادق (ع) فرمود: داود علم پیغمبران را به ارث برد و سلیمان از داود ارث برد و محمد (ص) از سلیمان ارث برد و ما از محمد (ص) ارث بریم و صحف ابراهیم و الواح موسی نزد ما است، ابوبصیر گفت: علم کامل همین است. فرمود: ای ابا محمد، علم کامل این نیست. علم کامل آنست که در هر شب و هر روز، و ساعت به ساعت پدید آید...".
3. درباره حضرت امیر آمده است که حضرت رسول (ص) فرمودند: "من شهر علمم و علی دروازه آن، هر کس علم طلب کند از دروازه شهر علم وارد شود". یعنی تنها راه ورودی به معارف ناب نبوی از طریق امیرالمؤمنین (ع) است. در زمان زنده بودن من علی (ع) درب ورود شما به معارف ناب است بنابراین می‌توان گفت به طریق اولی در زمان رحلت آن حضرت، علی (ع) باب علم پیامبر خواهد بود. جالب اینکه این روایت در مجامع حدیثی اهل سنت نیز نقل شده است پس بر همه لازم است طبق این حدیث علوم نبوی را از این خاندان اخذ نمایند حتی اگر قائل به امامت آنها نباشند.
4. عبدالرحمن بن کثیر می‌گوید از حضرت صادق (ع) شنیدم می‌فرمود: "ما فرمانروایان فرمان خدا و گنجینه‌های علم خدا و مخزن وحی او و اهل دین خدا هستیم، خدا شناخت کتاب خدا بر ما نازل شده، به واسطه ما خدا پرستش شد، اگر ما نبودیم نمی‌شد ما وارث پیامبر خدا و عترت او هستیم".
5. امام باقر (ع) به سلمة بن کهیل و حکم بن عتیبه فرمود: "به شرق و غرب بروید، هیچ دانش درستی نمی‌یابید جز آنکه از ما خاندان برآمده است".
6. همچنین حضرت در اصالت و ارزش و اعتبار علوم آل محمّد و غیرقابل اعتماد بودن علوم دیگران، فرمود: "هردانشی که از این خانه و خاندان بیرون نیامده باشد، باطل است".
7. امام صادق (ع) فرمود: "اگر علم درست می‌خواهی از اهل بیت فراگیر".

جستارهای وابسته

• مرجعیت علمی
• مرجعیت علمی اهل بیت
• مرجعیت علمی پیامبر

منابع

1. محدثی، جواد، فرهنگ غدیر
2. رفیعی، محسن، شریفی، معصومه، مبانی مرجعیت علمی اهل بیت رسول خدا از دیدگاه اهل سنت، اندیشه تقریب؛ تابستان ۱۳۹۰.
3. سبحانی، سید محمد جعفر، مرجعیت علمی امامان
4. شکری، آرزو، حقوق اهل بیت
5. سید حسین دین‌پرور، دانشنامه نهج البلاغه ج۱