اثبات نقلی انتظار

مقدمه

آیات و روایات زیادی در باب انتظار وجود دارد که مسلمانان را به انتظار ظهور منجی و موعود امم فرا می‌خوانند. در منابع دینی به اندازه‌ای بر ضرورت انتظار تأکید شده است که انکار آن موجب خروج از دایره مؤمنین و متقین می‌شود. عالمان بزرگ دین، برپایه احادیث معصومین انتظار فرج را شاخص بزرگ انسان دیندار در عصر غیبت دانسته‌اند و همواره دین‌داران را به داشتن و دانستن این مهم فرا خوانده‌اند^[۱].

امام صادق (ع) خطاب به ابوبصیر فرمودند: آیا شما را خبر ندهم از چیزی که خداوند هیچ عملی را از بندگان بدون آن نمی‌پذیرد؟ عرض کردم: بله بفرمائید. حضرت فرمود: گواهی دادن بر این که معبودی جز الله نیست و اینکه محمد (ص) بنده و فرستاده اوست و اقرار کردن به هر آنچه خداوند به او فرمان داده است و دوستی از برای ما و بیزاری از دشمنان ما و تسلیم شدن (پیروی از ما) و کوشش و اطمینان داشتن و منتظر قائم بودن^[۲]. حال با این وصف اگر کسی منتظر نباشد خویشتن را از این فیض بزرگ محروم کرده است. و خود را از حوزه متمسکین به ولایت اهل بیت خارج کرده است و بدون تردید خروج از این دایره خسرانی بزرگ است که هرگز جبران نمی‌شود.

از طرفی قرآن کریم "ایمان به غیب" را اولین شاخص "تقوا" بر می‌شمارد، بر اساس هستی‌شناسی توحیدی، عالم از دو بخش عالم مشهود و محسوس و عالم نامشهود و غیر محسوس تشکیل یافته است. موحد متقی کسی است که عالم نامحسوس "غیب" را به همه گستردگی و عناصر و اجزائش باور داشته باشد و دلیل بر این مطلب آیه کریمه است که می‌فرماید: ﴿الَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِالْغَيْبِ وَيُقِيمُونَ الصَّلَاةَ وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ يُنْفِقُونَ﴾^[۳].

مرحوم علامه طباطبائی در تفسیر واژه غیب می‌فرمایند: "غیب برخلاف شهود است و بر همه امور نامحسوس اطلاق می‌گردد که همان خداوند سبحان و نشانه‌های بزرگ پنهانش است"^[۴]. در روایات هم بر این نکته تأکید شده که منظور از ﴿الَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِالْغَيْبِ﴾ کسی است که به حقانیت و درستی قیام حضرت مهدی (ع) ایمان دارد. و لذا چون حضرت مهدی (ع) از بزرگترین آیات^[۵] پنهان الهی است که خداوند توانا در قرآن کریمش ظهور او را وعده حتمی خود معرفی فرموده است. ایمان به حضرتش از مقدمات تقوا و عامل رستگاری شمرده می‌شود. کسی که منتظر ظهورش نباشد و دل را به قیامش معطوف نکند خود را از جرگه متقیان خارج کرده است.

بر این اساس شیعه در اطاعت از دستورات مؤکّد پیامبر اکرم (ص) مبنی بر پیروی از اهل بیت او، دست از محمد و آل محمد (ص) برنداشته و همواره در خط امامت حرکت نموده است و بیش از یازده قرن است که از جان و دل، مهدی آل محمد (ص) را طلب می‌کند. این فرقه ناجیه در طول اعصار و قرون متمادی این پیام را به بشریت داده است که بشر کر و کور شده حبّ دنیا، و غوطه‌ور در منجلاب فساد نمی‌تواند گوهر انسانیّت را به منزل مقصود برساند و این مهم تا جز خاتم با دست است با کفایت یک منجی الهی که عصاره بندگان صالح خدا از آدم نه ممکن نخواهد بود و لازم است آن ذخیره الهی بیاید تا عدالت فراگیر را تنها در میان بشریت بلکه در کل عالم هستی مستقر سازد»^[۶].

پرسش مستقیم

ضرورت نقلی انتظار چیست؟ (پرسش)

پرسش‌های وابسته

منابع

مهدوی‌فرد، میرزا عباس، فلسفه انتظار

پانویس

↑ چشم به راه مهدی (ع)، ص ۳۲۱.
↑ «"أَ لَا أُخْبِرُكُمْ بِمَا لَا يَقْبَلُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ مِنَ الْعِبَادِ عَمَلًا إِلَّا بِهِ فَقُلْتُ بَلَى فَقَالَ شَهَادَةُ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَ أَنَّ مُحَمَّداً عَبْدُهُ وَ رَسُولُهُ وَ الْإِقْرَارُ بِمَا أَمَرَ اللَّهُ وَ الْوَلَايَةُ لَنَا وَ الْبَرَاءَةُ مِنْ أَعْدَائِنَا يَعْنِي الْأَئِمَّةَ خَاصَّةً وَ التَّسْلِيمَ لَهُمْ وَ الْوَرَعُ وَ الِاجْتِهَادُ وَ الطُّمَأْنِينَةُ وَ الِانْتِظَارُ لِلْقَائِمِ (ع)"»؛ چشم به راه مهدی (ع)، به نقل از غیبة نعمانی، ص ۲۰۰.
↑ «همان کسانی که «غیب» را باور و نماز را برپا می‌دارند و از آنچه به آنان روزی داده‌ایم می‌بخشند» سوره بقره، آیه ۳.
↑ المیزان فی تفسیر القرآن، ج ۱، ص ۴۹.
↑ در زیارت آل یاسین چنین می‌خوانیم: «" السَّلَامُ عَلَيْكَ يَا دَاعِيَ اللَّهِ وَ رَبَّانِيَّ آيَاتِهِ"» و در دعای پس از این زیارت آن حضرت کلمه تامه الهی نامیده شده است.
↑ مهدوی‌فرد، میرزا عباس، فلسفه انتظار، ص ۶۱ - ۶۴.

[1] چشم به راه مهدی (ع)، ص ۳۲۱.

[2] «"أَ لَا أُخْبِرُكُمْ بِمَا لَا يَقْبَلُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ مِنَ الْعِبَادِ عَمَلًا إِلَّا بِهِ فَقُلْتُ بَلَى فَقَالَ شَهَادَةُ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَ أَنَّ مُحَمَّداً عَبْدُهُ وَ رَسُولُهُ وَ الْإِقْرَارُ بِمَا أَمَرَ اللَّهُ وَ الْوَلَايَةُ لَنَا وَ الْبَرَاءَةُ مِنْ أَعْدَائِنَا يَعْنِي الْأَئِمَّةَ خَاصَّةً وَ التَّسْلِيمَ لَهُمْ وَ الْوَرَعُ وَ الِاجْتِهَادُ وَ الطُّمَأْنِينَةُ وَ الِانْتِظَارُ لِلْقَائِمِ (ع)"»؛ چشم به راه مهدی (ع)، به نقل از غیبة نعمانی، ص ۲۰۰.

[3] «همان کسانی که «غیب» را باور و نماز را برپا می‌دارند و از آنچه به آنان روزی داده‌ایم می‌بخشند» سوره بقره، آیه ۳.

[4] المیزان فی تفسیر القرآن، ج ۱، ص ۴۹.

[5] در زیارت آل یاسین چنین می‌خوانیم: «" السَّلَامُ عَلَيْكَ يَا دَاعِيَ اللَّهِ وَ رَبَّانِيَّ آيَاتِهِ"» و در دعای پس از این زیارت آن حضرت کلمه تامه الهی نامیده شده است.

[6] مهدوی‌فرد، میرزا عباس، فلسفه انتظار، ص ۶۱ - ۶۴.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]