دکة القضاء: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-\n{{امامت}} +{{امامت}})) |
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-\n\n\n +\n\n)) |
||
| خط ۵: | خط ۵: | ||
'''دکة القضاء''' سکو و [[جایگاه]] [[قضاوت]]. نام محلّی در [[مسجد کوفه]] که [[امام علی|امیر المؤمنین]]{{ع}} در ایام [[خلافت]] آنجا می‌نشست و به [[قضاوت]] و [[داوری]] می‌پرداخت<ref>موسوعة الامام علی بن ابی طالب، ج ۴ ص ۲۵۸</ref> <ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۲۶۱.</ref>. | '''دکة القضاء''' سکو و [[جایگاه]] [[قضاوت]]. نام محلّی در [[مسجد کوفه]] که [[امام علی|امیر المؤمنین]]{{ع}} در ایام [[خلافت]] آنجا می‌نشست و به [[قضاوت]] و [[داوری]] می‌پرداخت<ref>موسوعة الامام علی بن ابی طالب، ج ۴ ص ۲۵۸</ref> <ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۲۶۱.</ref>. | ||
==مقدمه== | ==مقدمه== | ||
| خط ۱۷: | خط ۱۶: | ||
== پانویس == | == پانویس == | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
{{امام علی}} | {{امام علی}} | ||
نسخهٔ ۲۸ نوامبر ۲۰۲۱، ساعت ۲۰:۳۶
این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل دکة القضاء (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
دکة القضاء سکو و جایگاه قضاوت. نام محلّی در مسجد کوفه که امیر المؤمنین(ع) در ایام خلافت آنجا می‌نشست و به قضاوت و داوری می‌پرداخت[۱] [۲].
مقدمه
- این نشان اهتمام آن حضرت به مسأله قضاوت و رسیدگی به دعاوی و دادرسی مردم بود که با همۀ مشکلات و گرفتاری‌ها شخصا به امر قضا می‌پرداخت. این جایگاه، در میان صحن مسجد کوفه اکنون هم مشخّص است و نماز و عبادت خاص دارد.[۳] بیت الطشت نیز که جایی است متصل به دکة القضاء و کرامت علی(ع) با قضاوت عجیب دربارۀ دختری که متّهم به بارداری از طریق نامشروع بود آشکار شد و داوری آن حضرت به بیگناهی او بود، همانجا قرار دارد. به دستور حضرت طشتی پر از لجن آوردند و دختر را در پشت پرده در آن نشاندند، پس از مدتی زالویی که به رحم او رفته بود بیرون آمد و آن دختر از اتّهام تبرئه شد. تفصیل داستان در کتاب‌های تاریخ آمده است[۴]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ موسوعة الامام علی بن ابی طالب، ج ۴ ص ۲۵۸
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۲۶۱.
- ↑ ر. ک: مفاتیح الجنان، اعمال مسجد بزرگ کوفه
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۲۶۱.