آیه مودت: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - '22px '''فرهنگ شیعه'''' به '22px پژوهشکده علوم اسلامی امام صادق (ع)، '''فرهنگ شیعه'''') |
جز (جایگزینی متن - 'تعیین' به 'تعیین') |
||
| خط ۶۱: | خط ۶۱: | ||
*این [[آیه]] تصریح مى‌کند: پاداشی که [[خداوند]] در مقابل [[رسالت]] پیامبرش{{صل}} [[واجب]] فرموده، چیزی نیست جز راهی به سوی [[پروردگار]]، و در [[آیه]] دیگری از [[قرآن کریم]] مى‌بینیم که [[قرآن]] نیز به "راه پروردگار" توصیف شده است: {{متن قرآن|إِنَّ هَذِهِ تَذْكِرَةٌ فَمَنْ شَاءَ اتَّخَذَ إِلَى رَبِّهِ سَبِيلًا}}<ref>«بى‌تردید این [قرآن] مایه تذکر و پند است؛ پس هر کس بخواهد راهى به سوى پروردگارش [باتکیه‌براین‌قرآن] برگزیند» سوره مزمل، آیه ۱۹.</ref>. | *این [[آیه]] تصریح مى‌کند: پاداشی که [[خداوند]] در مقابل [[رسالت]] پیامبرش{{صل}} [[واجب]] فرموده، چیزی نیست جز راهی به سوی [[پروردگار]]، و در [[آیه]] دیگری از [[قرآن کریم]] مى‌بینیم که [[قرآن]] نیز به "راه پروردگار" توصیف شده است: {{متن قرآن|إِنَّ هَذِهِ تَذْكِرَةٌ فَمَنْ شَاءَ اتَّخَذَ إِلَى رَبِّهِ سَبِيلًا}}<ref>«بى‌تردید این [قرآن] مایه تذکر و پند است؛ پس هر کس بخواهد راهى به سوى پروردگارش [باتکیه‌براین‌قرآن] برگزیند» سوره مزمل، آیه ۱۹.</ref>. | ||
*در نتیجه [[قرآن کریم]]، [[اهل بیت پیامبر]]{{عم}} را معادل [[قرآن]] قرار داده است و در واقع هر دو آنها "راهی به سوی [[پروردگار]] متعال" هستند؛ همانطور که [[رسول خدا]]{{صل}}، خود "راهی به سوی [[پروردگار]] متعال" است. [[خدای سبحان]] مى‌فرماید: {{متن قرآن|وَيَوْمَ يَعَضُّ الظَّالِمُ عَلَى يَدَيْهِ يَقُولُ يَا لَيْتَنِي اتَّخَذْتُ مَعَ الرَّسُولِ سَبِيلًا يَا وَيْلَتَى لَيْتَنِي لَمْ أَتَّخِذْ فُلَانًا خَلِيلًا لَقَدْ أَضَلَّنِي عَنِ الذِّكْرِ بَعْدَ إِذْ جَاءَنِي وَكَانَ الشَّيْطَانُ لِلْإِنْسَانِ خَذُولًا}}<ref>«و [به خاطر آور] روزى را که ستم‌کار دست خود را [از شدّت حسرت] به دندان مى‌‌گزد و مى‌‌گوید: اى کاش با رسول [خدا] راهى برگزیده بودم! اى واى بر من، کاش فلان [شخص گمراه] را دوست خود انتخاب نکرده بودم! او مرا از یادآورى [حق] گمراه ساخت بعد از آنکه حق برای من آشکار شده بود. و شیطان همیشه انسان را در لحظه‌های نیاز تنها مى‌‌گذارد» سوره فرقان، آیه ۲۷-۲۹.</ref>. | *در نتیجه [[قرآن کریم]]، [[اهل بیت پیامبر]]{{عم}} را معادل [[قرآن]] قرار داده است و در واقع هر دو آنها "راهی به سوی [[پروردگار]] متعال" هستند؛ همانطور که [[رسول خدا]]{{صل}}، خود "راهی به سوی [[پروردگار]] متعال" است. [[خدای سبحان]] مى‌فرماید: {{متن قرآن|وَيَوْمَ يَعَضُّ الظَّالِمُ عَلَى يَدَيْهِ يَقُولُ يَا لَيْتَنِي اتَّخَذْتُ مَعَ الرَّسُولِ سَبِيلًا يَا وَيْلَتَى لَيْتَنِي لَمْ أَتَّخِذْ فُلَانًا خَلِيلًا لَقَدْ أَضَلَّنِي عَنِ الذِّكْرِ بَعْدَ إِذْ جَاءَنِي وَكَانَ الشَّيْطَانُ لِلْإِنْسَانِ خَذُولًا}}<ref>«و [به خاطر آور] روزى را که ستم‌کار دست خود را [از شدّت حسرت] به دندان مى‌‌گزد و مى‌‌گوید: اى کاش با رسول [خدا] راهى برگزیده بودم! اى واى بر من، کاش فلان [شخص گمراه] را دوست خود انتخاب نکرده بودم! او مرا از یادآورى [حق] گمراه ساخت بعد از آنکه حق برای من آشکار شده بود. و شیطان همیشه انسان را در لحظه‌های نیاز تنها مى‌‌گذارد» سوره فرقان، آیه ۲۷-۲۹.</ref>. | ||
*از نکات جالب توجه در این [[آیه]] این است که [[قرآن]]، [[دوستی]] و [[محبت]] را | *از نکات جالب توجه در این [[آیه]] این است که [[قرآن]]، [[دوستی]] و [[محبت]] را تعیین کننده راهی که [[انسان]] در [[حیات دنیوی]] خویش برمى‌گزیند، معرفی مى‌کند. این [[آیات]]، [[حسرت]] و [[پشیمانی]] [[ظالم]] را از اینکه راهش را از [[رسول خدا]] جدا کرده است، حکایت مى‌کند و از این کار او (همراه نشدن با [[رسول]]) اینگونه تعبیر مى‌کند که او، دیگری را به عنوان [[دوست]] خود [[انتخاب]] کرده است. بنابراین [[دوستی]] غیر [[رسول خدا]]{{صل}}، در اینجا به این معنا است که [[ظالم]]، راه دیگری غیر از [[راه خدا]] و [[رسول]] [[برگزیده]] است. در نتیجه [[آیه]] دالّ بر این است که [[دوستی]] و [[مودت]]، به معنای [[پیروی]] از راه و [[تبعیت]] و اقتداست، و [[حسرت]] و [[پشیمانی]] [[ظالم]] در [[روز قیامت]] به [[دلیل]] اینکه به کسی غیر از [[رسول]] [[اقتدا]] کرده و او را به عنوان [[دوست]] و راه زیستن خویش [[برگزیده]]، پایان ندارد. | ||
*در هر صورت این [[آیات]]، جای هیچ [[شک]] و شبه‌های باقی نمى‌گذارد که منظور از [[دوست داشتن]] [[نزدیکان]] [[رسول خدا]]{{صل}}، [[انتخاب]] آنان به عنوان راهی به سوی خداست؛ یعنی [[انسان]]، به ایشان [[اقتدا]] کرده و قدم به قدم و بی هیچ [[انحرافی]] پشت سر آنها حرکت کند و آنان را به عنوان امامی [[مطاع]] (که [[شأن]] آنان در [[وجوب اطاعت]] و [[اقتدا]]، مانند خود [[رسول خدا]]{{صل}} است) برگزیند و در تمامی [[اوامر و نواهی]] از ایشان [[تبعیت]] کامل داشته باشد. | *در هر صورت این [[آیات]]، جای هیچ [[شک]] و شبه‌های باقی نمى‌گذارد که منظور از [[دوست داشتن]] [[نزدیکان]] [[رسول خدا]]{{صل}}، [[انتخاب]] آنان به عنوان راهی به سوی خداست؛ یعنی [[انسان]]، به ایشان [[اقتدا]] کرده و قدم به قدم و بی هیچ [[انحرافی]] پشت سر آنها حرکت کند و آنان را به عنوان امامی [[مطاع]] (که [[شأن]] آنان در [[وجوب اطاعت]] و [[اقتدا]]، مانند خود [[رسول خدا]]{{صل}} است) برگزیند و در تمامی [[اوامر و نواهی]] از ایشان [[تبعیت]] کامل داشته باشد. | ||
*یکی از آیاتی که به اهل [[تدبّر]] کمک مى‌کند که مقصود [[قرآن]] از "ذوی القربی" را بفهمند، آیهای است که در [[روز غدیر]]، درباره [[امام علی|امیرالمؤمنین علی]]{{ع}} نازل شد: {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ مَا أُنْزِلَ إِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ وَإِنْ لَمْ تَفْعَلْ فَمَا بَلَّغْتَ رِسَالَتَهُ وَاللَّهُ يَعْصِمُكَ مِنَ النَّاسِ}}<ref>«اى پیامبر! آنچه از سوى پروردگارت بر تو نازل شده، ابلاغ کن و اگر انجام ندهى پیام خدا را نرسانده‌اى، و خدا تو را از [آسیب و گزند] مردم نگه مى‌‌دارد» سوره مائده، آیه ۶۷.</ref>. | *یکی از آیاتی که به اهل [[تدبّر]] کمک مى‌کند که مقصود [[قرآن]] از "ذوی القربی" را بفهمند، آیهای است که در [[روز غدیر]]، درباره [[امام علی|امیرالمؤمنین علی]]{{ع}} نازل شد: {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ مَا أُنْزِلَ إِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ وَإِنْ لَمْ تَفْعَلْ فَمَا بَلَّغْتَ رِسَالَتَهُ وَاللَّهُ يَعْصِمُكَ مِنَ النَّاسِ}}<ref>«اى پیامبر! آنچه از سوى پروردگارت بر تو نازل شده، ابلاغ کن و اگر انجام ندهى پیام خدا را نرسانده‌اى، و خدا تو را از [آسیب و گزند] مردم نگه مى‌‌دارد» سوره مائده، آیه ۶۷.</ref>. | ||
نسخهٔ ۳۰ اوت ۲۰۲۱، ساعت ۱۷:۳۸
- این مدخل از زیرشاخه‌های بحث آیات امامت امام علی و آیات فضائل امام علی است. "آیه مودت" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
- در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل آیه مودت (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
متن آیه: 
قُل لّا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلاَّ الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى
[۱]
مودت به چه معناست و چه تفاوتی با محبت دارد؟
- "مَوَدَّةَ" از ماده "ودّ" (به ضمّ و فتح واو) به معنای دوست داشتن چیزی، همراه با تمنّی (آرزوی) تحقّق آن است [۲]. مودّت، ضد عداوت، از یاران عقل و از جمله ارزش‌هاست: الْمَوَدَّةُ وَ ضِدَّهَا الْعَدَاوَةَ[۳]. در اصطلاح، محبتی است، که در عواطف، گفتار و رفتار انسان تأثیرگذار است[۴].
تفاوت مودت با محبت
- مودت، محبت شدیدی است که ابراز می‌شود و به اطاعت و الگوبرداری از محبوب منجر می‌شود. آغاز مودت از قلب انسان است، ولی به قلب انسان منحصر نشده و دارای آثاری در رفتار و عملکرد انسان است، به گونه‌ای که اگر نشانه‌های آن در اعضا و جوارح یا رفتار انسان دیده نشود، از آن به مودّت یاد نمی‌شود.
- تفاوت محبت و مودّت را می‌توان چند چیز دانست:
- محبت غریزی، ولی مودّت عقلانی است.
- محبت فردی و مودّت اجتماعی است.
- محبت به میل کم هم اطلاق می‌شود، ولی مودّت، میل شدید است.
- محبت تشکیلاتی نیست، ولی مودّت تشکیلاتی است.
- محبت رو به کاهش و مودّت رو به افزایش است.
- محبت عامل وحدت نیست، ولی مودّت عامل وحدت است.
- محبت بدون عمل هم می‌شود، ولی مودّت همراه با عمل و تبعیت است.
- محبت در غریزه، ولی مودّت ریشه در وظیفه دارد[۵].
مودّت ذوی‌القربی چه الزاماتی برای مردم دارد؟
- مهمترین الزامی که مودت ذوی‌القربی برای مردم دارد، اطاعت از آنان است؛ زیرا مودّت، واسطه‌ای میان معرفت و اطاعت است. پس از سویی، مودت، معلول معرفت است و از سویی دیگر، علّت طاعت به شمار میآید؛ چه اینکه مودت، بی‌معرفت به دست نمی‌آید، چنانکه اطاعت نیز بی‌مودت، محقق نمی‌شود.
- نمی‌توان ادعای مودت قربی را داشت و از آنها تبعیت نکرد و یا با آنها درگیر شد. بر این پایه، وجود مبارک رسول خدا(ص) اجر رسالت خویش را به دستور خداوند، مودّت به قربی قرار داد:
قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى
. - امام صادق(ع) می‌فرماید: محب هرگز درباره محبوب خود عصیان نمی‌ورزد و آن هنگام که پیروی حبیب خدا در همه جوانب انجام گیرد، محب خدا بودن نیز در همه عرصه‌ها محقق می‌شود. فرمانبرداری کامل، محبت کامل میزاید و اطاعت ناقص، محبت ناقص، تنها راه تکمیل محبت، همان پیروی است [۶].
- فخر رازی می‌نویسد: "بی‌تردید، پیامبر اکرم(ص)، فاطمه(س) را دوست می‌داشت و در حق ایشان فرموده‌اند: فاطمه پاره‌ای از وجود من است. هر که او را بیازارد مرا آزرده است. همچنین به روایت متواتر از پیامبر خدا(ص) ثابت شده است که آن بزرگوار، علی، حسن و حسین(ع) را دوست می‌داشت. هنگامی که دوستی پیامبر به ایشان ثابت شود، این دوستی و محبّت بر همه امت اسلامی نیز لازم میآید؛ چرا که خداوند متعال می‌فرماید: و او را پیروی نمایید، بسا که از هدایت شدگان باشید. در آیه دیگر می‌فرماید: همانا در فرستاده خداوند، برای شما الگو و نمونه خوب و کاملی است"[۷][۸].
مصادیق ذوی‌القربی کیانند؟
- پیروان مکتب اهل‌بیت(ع) در مصداق‌شناسی قربی، اختلاف ندارند و بر پایه روایات رسیده از پیامبر(ص) و اهل‌بیت(ع) مصادیق قربی در آیه را اهل‌بیت عصمت و طهارت(ع) می‌دانند، ولی پیروان مکتب خلافت در تشخیص مصادیق قربی، اختلاف دیدگاه داشته و به خطا رفته‌اند[۹].
ادله شیعه
- در شأن نزول آیه مودّت آمده است: "هنگامی که پیامبر وارد مدینه شد و پایه‌های اسلام محکم گردید، انصار گفتند: ما خدمت رسول خدا(ص) می‌رسیم و عرض می‌کنیم: اگر مشکلات مالی پیدا شد، این اموال ما بی هیچ قید و شرط در اختیار تو قرار دارد. هنگامی که این سخن را خدمتش عرض کردند، این آیه نازل شد قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى. سپس پیامبر آیه را برای آنها خواند و فرمود: به نزدیکان من مودت داشته باشید. انصار از محضرش بیرون آمدند، ولی منافقان گفتند: این سخنی است که او بر خدا افترا بسته و هدفش این است که ما را پس از خود، در برابر خویشاوندانش خوار کند. سپس آیه ۲۴ سوره شوری نازل شد: أَمْ يَقُولُونَ افْتَرَى عَلَى اللَّهِ كَذِبًا فَإِنْ يَشَإِ اللَّهُ يَخْتِمْ عَلَى قَلْبِكَ وَيَمْحُ اللَّهُ الْبَاطِلَ وَيُحِقُّ الْحَقَّ بِكَلِمَاتِهِ إِنَّهُ عَلِيمٌ بِذَاتِ الصُّدُورِ"[۱۰].
- مطابق شأن نزول یاد شده، آیات محل بحث در مدینه نازل شده و مقصود از قربی، خویشاوندان پیامبر(ص) نیاز است.
- ابن‌عباس روایت می‌کند: "هنگامی که آیه قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ نازل شد، گفتند: یا رسول الله خویشاوندان شما که محبت آنها بر ما واجب شد، کیانند؟ فرمود: علی و فاطمه و دو فرزندشان. و سه بار این سخن را تکرار کرد"[۱۱].
- از امام باقر(ع) درباره آیه قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى پرسیده شد. حضرت فرمودند: «هُمُ الْأَئِمَّةُ»[۱۲].
- در جایی دیگر از حضرت درباره این آیه از حضرت سؤال شد، حضرت فرمودند مودت به اهل بیت پیامبر(ص) واجبی از سوی خدا بر بندگان است[۱۳].
- حضرت رضا(ع) در ضمن روایتی در مجلس مأمون و در حضور دانشمندان ویژگی‌های پیامبر و اهل بیت(ع) را بیان کردند و در ششمین خصوصیت با منحصر دانستن طلب مودت پیامبر(ص) برای اهل بیت(ع) فرمودند: "گفته خدای عزّوجلّ است: قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى این ویژگی ویژه پیامبر(ص) است، نه دیگر پیامبران(ع). پس ویژگی خانواده اوست، نه دیگر مردم؛ زیرا خداوند از پیامبران، ضمن یاد آوری از نوح(ع) حکایت کرده است: وَيَا قَوْمِ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مَالًا إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى اللَّهِ وَمَا أَنَا بِطَارِدِ الَّذِينَ آمَنُوا إِنَّهُمْ مُلَاقُو رَبِّهِمْ وَلَكِنِّي أَرَاكُمْ قَوْمًا تَجْهَلُونَ و از هود(ع) حکایت کرد و گفت:... يَا قَوْمِ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى الَّذِي فَطَرَنِي أَفَلَا تَعْقِلُونَ (امّا) به پیامبر خود (محمد(ص)) که فرمود: قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى و خداوند دوستی ایشان را واجب نکرد مگر از آن رو که می‌دانست ایشان هرگز از دین سر نمی‌پیچند و هرگز به گمراهی باز نمی‌گردند"[۱۴].
- علاوه بر روایات شیعه، روایات متعدد دیگری در کتاب‌های معتبر اهل سنت آمده است، که اعتقاد و باور شیعه را اثبات می‌کند برخی از مهمترین آنها عبارتاند از:
- بخاری، مسلم، ترمذی و آلوسی در زیر آیه مودّت چنین می‌نویسند: "از ابن عباس درباره این آیه پرسیدند. سعید بن جبیر با عجله گفت: منظور از قربی، آل محمد(ص) هستند"[۱۵].
- احمد بن حنبل، محبّ طبری، سخاوی و هیثمی به نقل از ابن عباس چنین آورده‌اند: "هنگامی که آیه مودّت نازل شد گفتند: ای رسول خدا! خویشاوندان تو که مودّت آنان واجب است چه کسانی هستند؟ پیامبر خدا(ص) فرمود: علی، فاطمه و دو فرزند فاطمه(س)"[۱۶].
- ابن جریر طبری آورده است: "هنگامی که علی بن الحسین(ع) به اسارت وارد دمشق شد، در ورودی شهر مردی از شامیان برخاست و گفت: سپاس خدایی را که شما را کشت، ریشه شما را بر کند و دو شاخ فتنه را برید! امام علی بن الحسین(ع) به او فرمود: آیا قرآن خوانده‌ای؟ پاسخ داد: آری! فرمود: آیا "آل حم»" را خوانده‌ای؟ عرضه داشت: خوانده‌ام؛ ولی "آل حم" را نخوانده‌ام. حضرت فرمود: آیا این آیه را نخوانده‌ای که می‌فرماید: قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى وَمَنْ يَقْتَرِفْ حَسَنَةً نَزِدْ لَهُ فِيهَا حُسْنًا إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ شَكُورٌ بگو: من هیچ گونه اجر و پاداشی از شما بر این دعوت درخواست نمی‌کنم جز دوست داشتن نزدیکانم. گفت: به راستی شما همان "قربی" هستید؟! حضرت فرمود: آری!"[۱۷].
- زمخشری در تفسیر خود آورده است: "منظور از اهل قربی، در روایتی آمده است: آن گاه که این آیه نازل شد، گفته شد: ای رسول خدا! خویشان شما که مودت آنها بر ما لازم است چه کسانی هستند؟ حضرت فرمود: علی، فاطمه، و فرزندان آنها(ع). روایتی که از علی نقل شده بیان‌گر همین معناست. آنجا که گوید: روزی به پیامبر شکوه کردم، که ای رسول خدا! مردم به من حسادت می‌کنند، پیامبر فرمود: آیا راضی و خشنود نیستی که چهارمین نفر از این چهار نفر باشی؟ نخستین کسی که وارد بهشت می‌شود، من، تو، حسن، حسین(ع)، همسران ما سمت راست و چپ ما هستند و فرزندان و ذریه ما پشت سر همسران ما وارد بهشت می‌شوند"[۱۸].
- فخر رازی در تفسیر خود آورده است: "من می‌گویم: خاندان محمّد(ص)، همان کسانی‌اند که همه کارهایشان با محمّد(ص) در ارتباط است. پس هر کس ارتباطش با آن حضرت کامل‌تر و بیشتر باشد، خاندان او به شمار میآید و بی‌تردید فاطمه، علی، حسن و حسین بیشترین و شدیدترین ارتباط را داشتند که بر همگان به صورت تواتر روشن است. پس آنها به طور مسلّم همان خاندان هستند. در ادامه می‌نویسد: مردم در معنای کلمه "آل = خاندان" اختلاف نظر دارند و گفته شده: منظور نزدیکان پیامبر هستند و برخی دیگر گفته‌اند: امّت پیامبر هستند. در صورتی که "آل" را بر نزدیکان معنا کنیم، آنان خاندان پیامبر(ص) خواهند بود و اگر به معنای امّت او بگیریم که دعوت او را پذیرفتند، باز هم آنان خاندان پیامبر(ص) خواهند بود. پس ثابت شد که در همه حالات، آنان خاندان پیامبر(ص) به شمار می‌آیند. اما آیا غیر آنان از خاندان، کسی دیگر نیز شامل کلمه "آل" می‌شود، در این باره اختلاف نظر وجود دارد. زمخشری نقل کرده است: هنگامی که این آیه بر پیامبر اکرم(ص) نازل شد، پرسیدند: نزدیکان شما که مودّت آنان بر ما لازم شد، چه کسانی‌اند؟ فرمودند: علی، فاطمه، و دو فرزند آنها(ع). پس روشن می‌شود که این چهار نفر نزدیکان پیامبراند و هر گاه این مطلب ثابت شد، آنها به این احترام و بزرگداشت، اختصاص پیدا می‌کنند. به راستی که دعا برای خاندان، مقام و مرتبه بزرگی را ثابت می‌نماید و به همین منظور این ادعا در انتهای تشهد نماز قرار گرفته که: خداوندا! بر محمّد و بر خاندان او درود بفرست و بر محمد و خاندان او رحمت قرار بده. این بزرگداشت درباره شخص دیگری جز خاندان پیامبر(ص) وارد نشده است"[۱۹].
- حاکم نیشابوری درباره اینکه مقصود از واژه قربی، آل محمد(ص) است، ادعای اجماع در اهل سنت را مطرح نموده و می‌نویسد: إنّما اتّفقا في تفسير هذه الآية على حديث عبدالملك بن ميسرة الزراد عن طاووس عن ابن عبّاس رضی الله عنهما- أنه في قربى آل محمد[۲۰].
- جارالله زمخشری ضمن تأیید اینکه قربی به معنای آل محمد است، حدیثی از پیامبر خدا(ص) نقل می‌کند که فرمود: "بهشت بر کسی که به اهل بیت و خاندان من ستم روا بدارد و من را درباره خاندانم بیازارد، حرام شده است و هر گاه شخصی احسانی به یکی از فرزندان عبدالمطلب نماید و کسی پاداشی به او ندهد، پس خودم در روز قیامت آن هنگام که من را ملاقات نماید، پاداش خواهم داد"[۲۱]. سپس روایت دیگری از پیامبر خدا(ص) نقل می‌کند که فرمود: "هر کس بر دوستی خاندان محمّد از دنیا از رود، شهید از دنیا رفته است. آگاه باشید! هر کس بر دوستی خاندان محمّد از دنیا رود، بخشوده شده دنیا رفته است. آگاه باشید! هر کس بر دوستی خاندان محمّد از دنیا رود، بر توبه کامل از دنیا رفته است. آگاه باشید! هر کس بر دوستی خاندان محمّد از دنیا رود، مؤمنی با ایمان کامل از دنیا رفته است. آگاه باشید! هر کس بر دوستی خاندان محمّد از دنیا رود، فرشته مرگ او را به بهشت نوید دهد، سپس دو فرشته مأمور سؤال برزخ به او نوید بهشت دهند. آگاه باشید! هر کس بر دوستی خاندان محمّد از دنیا رود، او را با احترام و شادی به سوی بهشت برند، آن سان که عروس به خانه داماد برده می‌شود. آگاه باشید! هر کس بر دوستی خاندان محمّد از دنیا رود، قبر او را زیارتگاه فرشتگان رحمت خود قرار میدهد. آگاه باشید! هر کس بر دوستی خاندان محمّد از دنیا رود، بر سنّت پیامبر و همه مسلمانان از دنیا رفته است. آگاه باشید! هر کس بر دشمنی و کینه خاندان محمّد از دنیا رود، هیچ گاه بوی بهشت به مشام او نخواهد رسید"[۲۲][۲۳].
آیۀ مودت و شأن نزول
- آیۀ مودت آیهای است که اجر رسالت پیامبر خدا (ص) را مودّت خویشاوندان آن حضرت بیان می‌کند: قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى[۲۴].[۲۵]
- دو شأن نزول برای آیه ذکر شده است:
- شأن نزول اول می‌‌گوید: روزی مشرکان مکه در جایی گرد آمدند و گفتند: «آیا محمد در برابر آنچه آورده است، مزدی می‌خواهد؟» این آیه در پاسخ آنان فرود آمد و مردم را بر مودت پیامبر و خویشاوندان مأمور ساخت[۲۶]. براساس این شأن نزول آیه مکی است[۲۷].
- شأن نزول دوم می‌‌گوید: چون پیامبر(ص) در مدینه حکومت اسلامی را بنیان گذاشت به دشواری‌های مالی دچار گشت. انصار نزد او آمدند و اموال خویش را به حضرت عرضه کردند. در این هنگام آیه نازل شد و پیامبر(ص) آن را بر انصار خواند و فرمود: «نزدیکان مرا پس از من دوست بدارید». انصار با شادی و رضایت از محضر پیامبر(ص) بیرون رفتند؛ اما منافقان، گفتند این سخن، افترائی است که محمد بر خدا بسته و می‌خواهد ما را از این پس ذلیل خویشان خود کند. آن گاه آیه نازل گشت[۲۸]. بر این اساس آیه مدنی است[۲۹].
دلالت آیه
نخست: دلالت بر وجوب مودت اهل بیت(ع)
- قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى[۳۰].
- این آیه نشان مىدهد که دوست داشتن اهل بیت(ع) واجب بوده و خداوند متعال آن را اجر رسالت قرار داده است. اینکه دوست داشتن اهل بیت(ع) به عنوان پاداش رسالت پیامبر(ص) قرار داده شده است، بدین معناست که محبت اهل بیت(ع) در اهمیت، شأن و منزلت، با اصل رسالت برابری مى‌کند؛ زیرا اجر عمل باید در ارزش با اصل عمل معادل باشد و گرنه اجری ناعادلانه خواهد بود و از ساحت خدای متعال به دور است که برای مهمترین رخداد هستی، یعنی رسالت پیامبر اعظم(ص) اجر و پاداشی ناعادلانه قرار دهد. اگر در دیگر آیات قرآن نیز به نظر دقت و تأمل بنگریم، درخواهیم یافت که منظور از این اجر چیست. خدای سبحان در آیه دیگری فرموده است: قُلْ مَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ إِلَّا مَنْ شَاءَ أَنْ يَتَّخِذَ إِلَى رَبِّهِ سَبِيلًا[۳۱].
- این آیه تصریح مى‌کند: پاداشی که خداوند در مقابل رسالت پیامبرش(ص) واجب فرموده، چیزی نیست جز راهی به سوی پروردگار، و در آیه دیگری از قرآن کریم مى‌بینیم که قرآن نیز به "راه پروردگار" توصیف شده است: إِنَّ هَذِهِ تَذْكِرَةٌ فَمَنْ شَاءَ اتَّخَذَ إِلَى رَبِّهِ سَبِيلًا[۳۲].
- در نتیجه قرآن کریم، اهل بیت پیامبر(ع) را معادل قرآن قرار داده است و در واقع هر دو آنها "راهی به سوی پروردگار متعال" هستند؛ همانطور که رسول خدا(ص)، خود "راهی به سوی پروردگار متعال" است. خدای سبحان مى‌فرماید: وَيَوْمَ يَعَضُّ الظَّالِمُ عَلَى يَدَيْهِ يَقُولُ يَا لَيْتَنِي اتَّخَذْتُ مَعَ الرَّسُولِ سَبِيلًا يَا وَيْلَتَى لَيْتَنِي لَمْ أَتَّخِذْ فُلَانًا خَلِيلًا لَقَدْ أَضَلَّنِي عَنِ الذِّكْرِ بَعْدَ إِذْ جَاءَنِي وَكَانَ الشَّيْطَانُ لِلْإِنْسَانِ خَذُولًا[۳۳].
- از نکات جالب توجه در این آیه این است که قرآن، دوستی و محبت را تعیین کننده راهی که انسان در حیات دنیوی خویش برمى‌گزیند، معرفی مى‌کند. این آیات، حسرت و پشیمانی ظالم را از اینکه راهش را از رسول خدا جدا کرده است، حکایت مى‌کند و از این کار او (همراه نشدن با رسول) اینگونه تعبیر مى‌کند که او، دیگری را به عنوان دوست خود انتخاب کرده است. بنابراین دوستی غیر رسول خدا(ص)، در اینجا به این معنا است که ظالم، راه دیگری غیر از راه خدا و رسول برگزیده است. در نتیجه آیه دالّ بر این است که دوستی و مودت، به معنای پیروی از راه و تبعیت و اقتداست، و حسرت و پشیمانی ظالم در روز قیامت به دلیل اینکه به کسی غیر از رسول اقتدا کرده و او را به عنوان دوست و راه زیستن خویش برگزیده، پایان ندارد.
- در هر صورت این آیات، جای هیچ شک و شبه‌های باقی نمى‌گذارد که منظور از دوست داشتن نزدیکان رسول خدا(ص)، انتخاب آنان به عنوان راهی به سوی خداست؛ یعنی انسان، به ایشان اقتدا کرده و قدم به قدم و بی هیچ انحرافی پشت سر آنها حرکت کند و آنان را به عنوان امامی مطاع (که شأن آنان در وجوب اطاعت و اقتدا، مانند خود رسول خدا(ص) است) برگزیند و در تمامی اوامر و نواهی از ایشان تبعیت کامل داشته باشد.
- یکی از آیاتی که به اهل تدبّر کمک مى‌کند که مقصود قرآن از "ذوی القربی" را بفهمند، آیهای است که در روز غدیر، درباره امیرالمؤمنین علی(ع) نازل شد: يَا أَيُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ مَا أُنْزِلَ إِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ وَإِنْ لَمْ تَفْعَلْ فَمَا بَلَّغْتَ رِسَالَتَهُ وَاللَّهُ يَعْصِمُكَ مِنَ النَّاسِ[۳۴].
- طبق احادیث صحیح متواتر، این آیه در روز غدیر خم نازل شده و رسول خدا(ص) را امر مى‌کند که امامت حضرت علی(ع) را در حضور عامه مسلمانان، اعلام و ابلاغ نماید[۳۵]. در این آیه خدای سبحان، ابلاغ امامت امیرالمؤمنین(ع) را مساوی با ابلاغ تمام رسالت الهی قرار داده است؛ چه اینکه آیه تأکید دارد که اگر رسول خدا(ص) امامت علی(ع) را تبلیغ نکند، رسالت خدای متعال را زمین نهاده است. چنانکه در آیۀ "مودت"قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى[۳۶] و آیۀ "سبیل"وَيَوْمَ يَعَضُّ الظَّالِمُ عَلَى يَدَيْهِ يَقُولُ يَا لَيْتَنِي اتَّخَذْتُ مَعَ الرَّسُولِ سَبِيلًا يَا وَيْلَتَى لَيْتَنِي لَمْ أَتَّخِذْ فُلَانًا خَلِيلًا * لَقَدْ أَضَلَّنِي عَنِ الذِّكْرِ بَعْدَ إِذْ جَاءَنِي وَكَانَ الشَّيْطَانُ لِلْإِنْسَانِ خَذُولًا[۳۷].
- دوستی اهل بیت(ع) اجر رسالت رسول خدا(ص) و معادل آن و نیز راه رسیدن به خدای متعال، قرار داده شده است. پس دوستی آنان و راه خدا، یکی است؛ چنانکه دوستی با غیر ایشان، روی گرداندن از راه خدا و رسول و موجب حسرت و تأسف ظالم در روز قیامت است؛ حسرتی که دیگر سودی به حالش نمى‌بخشد.
- همچنین بنا بر روایات صحیح و متواتر نزد مسلمانان و اجماع علمای اسلام، ذوی القربی =نزدیکان پیامبر(ص)] عبارتاند از: علی، فاطمه، حسن و حسین(ع). علامه امینی در کتاب شریف الغدیر مى‌نویسد:احمد در المناقب و ابن منذر و ابن ابی حاتم و طبرانی و ابن مردویه و واحدی و ثعلبی و ابونعیم و بغوی، در کتاب تفسیرش، و ابن مغازلی در المناقب، همگی به اسناد خودشان از ابن عباس نقل کرده‌اند: وقتی این آیه نازل شد، به پیامبر] گفتند: ای رسول خدا! این نزدیکانی که دوست داشتن آنان بر ما واجب شده چه کسانی هستند؟ فرمود: علی، فاطمه و دو پسرشان[۳۸].
- شایان ذکر است که اجر مذکور در آیه، مثل اجرهایی که مردم در مقابل خدمات به یکدیگر مى‌دهند، نیست؛ بلکه این اجر به معنای نتیجه و ثمره است؛ چه اینکه اجر کشاورزی که کشت مى‌کند و باغبانی که درخت مى‌کارد و آن را رشد مىدهد، همان میوه و محصولی است که از آن کشت به دست مى‌آورد؛ در واقع نتیجه مورد انتظار از هر کوشش و عملی، اجر واقعی انجامدهنده آن است. اجر مذکور در آیه، نیز به این معناست، چنانکه معنای سبیل (راه) هم بر این مفهوم دلالت مى‌کند. بنابراین مقصود از اجر رسالت در آیۀ "مودت"قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى[۳۹] این است: مؤمنان، دعوت رسول خدا(ص) را مبنی بر پیمودن راه خدا و ثبات قدم در آن، که فقط از رهگذر تبعیت و اطاعت از اهل بیت(ع) حاصل خواهد شد، اجابت کنند تا تلاش‌های رسول خدا(ص) ثمر دهد و به نتیجه برسد و عدل، در سراسر زمین برپا شده و هدایت الهی انتشار یابد، و وعده‌های خدای متعال محقق گردد؛ آنجا که فرمود: وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنْكُمْ وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَيَسْتَخْلِفَنَّهُمْ فِي الْأَرْضِ[۴۰]، وَلَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُرَى آمَنُوا وَاتَّقَوْا لَفَتَحْنَا عَلَيْهِمْ بَرَكَاتٍ مِنَ السَّمَاءِ وَالْأَرْضِ[۴۱]، هُوَ الَّذِي أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدَى وَدِينِ الْحَقِّ لِيُظْهِرَهُ عَلَى الدِّينِ كُلِّهِ وَلَوْ كَرِهَ الْمُشْرِكُونَ[۴۲].
- این وعده‌ها و پیامدها، همگی ثمرات و نتایج زحمات و کوشش‌های رسول خدا(ص) در زندگی دنیوی است؛ اما ثمره رسالت او در آخرت، اینگونه خواهد بود: وَمَنْ يُطِعِ اللَّهَ وَالرَّسُولَ فَأُولَئِكَ مَعَ الَّذِينَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ مِنَ النَّبِيِّينَ وَالصِّدِّيقِينَ وَالشُّهَدَاءِ وَالصَّالِحِينَ وَحَسُنَ أُولَئِكَ رَفِيقًا ذَلِكَ الْفَضْلُ مِنَ اللَّهِ وَكَفَى بِاللَّهِ عَلِيمًا[۴۳].
- از آنجا که سود و منافع این اجر، به خود مؤمنان بازمى‌گردد، نه به شخص رسول اکرم(ص)، قرآن تأکید مى‌کند که این اجر، از نوع پاداش‌هایی نیست که مردم به آن خو گرفته‌اند و منفعت آن به خود اجیر بازمى‌گردد. پیامبر(ص) برای رسالت خویش چنین اجری نمى‌خواهد: قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِنْ هُوَ إِلَّا ذِكْرَى لِلْعَالَمِينَ[۴۴].
- همچنین خدای متعال برای تفسیر و توضیح این نوع اجر که رسول خدا از خواستن آن از مردم ابا کرده است، مى‌فرماید: أَمْ تَسْأَلُهُمْ أَجْرًا فَهُمْ مِنْ مَغْرَمٍ مُثْقَلُونَ[۴۵].
- منفعت این پاداش و اجر به خود مردم بازمى‌گردد که با پیمودن راه اهل بیت رسول خدا پس از رسول خدا سعادت دنیوی و اخروی خود را تضمین مى‌کنند[۴۶].
تفسیر آیۀ مودت
- معنای "الْقُرْبَى" تقرب به خداوند است و "الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى" به معنای مودت به خدا از راه تقرب به او و از گذر طاعت است[۴۷]. این تفسیر نادرست است؛ زیرا معنای آیه بنابر آن چنین می‌شود: "از شما می‌خواهم اطاعت خدا را دوست بدارید". در حالی که معنای درست این است: "از شما می‌خواهم خدا را اطاعت کنید نه اینکه تنها آن را دوست بدارید"؛ چون تقرب به خدا را حتی مشرکان دوست داشتند و بتان را به همین جهت می‌پرستیدند [۴۸].
- واژۀ "الْقُرْبَى" به معنای خویشاوندی است نه خویشاوندان[۴۹]. قریش، پیامبر(ص) را تکذیب و با او دشمنی می‌کردند. از این رو، خداوند متعال دستور داد پیامبر (ص) از آنان بخواهد اگر ایمان نمی‌آورند، دست کم دشمنی نکنند؛ زیرا با پیامبر (ص) خویشاوندند[۵۰].
- مراد از "الْقُرْبَى" همان خویشاوندی است؛ اما خطاب آیه به قریش نیست؛ بلکه به انصار است؛ زیرا پیامبر(ص) از سوی مادر با آنان خویشاوند بود[۵۱]. این برداشت نادرست است؛ زیرا محبت انصار به پیامبر(ص) چنان بود که نیازی به سفارش نداشت [۵۲].
- خطاب آیه به قریش است و مراد از مودت به قربی مودت به سبب خویشاوندی است؛ اما مودت پیامبر(ص) به قریش، نه مودت قریش به پیامبر. معنای آیه در این صورت چنین می‌شود: "من در برابر کوششم، هیچ نمی‌خواهم؛ ولی محبت من به شما روا نمی‌دارد که در گمراهی رهایتان کنم"[۵۳]. اشکال این است که با حد و مرزی که خداوند برای دعوت و هدایت گذاشته، سازگار نیست[۵۴].
- مراد از "الْقُرْبَى" خویشاوندان مردم است. بدین ترتیب معنای آیه چنین می‌شود: "هیچ مزدی از شما نمی‌خواهم جز آنکه با خویشانتان مهربانی کنید"[۵۵]. این تفسیر نیز نادرست است؛ زیرا در فرهنگ اسلامی محبت به نزدیکان به صورت مطلق پسندیده نیست[۵۶]؛ بلکه تابع شرط‌هایی است[۵۷].
- نظریۀ شیعه این است که مراد از "الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى" دوستی با خویشاوندان ویژۀ پیامبر (ص) است. این خویشاوندان عبارتاند از همان عترت و اهل بیت[۵۸].
اشکالات وارد بر تفسیر شیعه از آیه
- برخی گفته اند: این تفسیر متهم ساختن پیامبر(ص) است به اینکه همانند دیگر مردم برای آینده خویشان و فرزندان خود نگرانی می‌کند و دین خدا را وسیلۀ معاش و ارتزاق آنان می‌سازد[۵۹]. این اشکال مردود است؛ زیرا سود پیوند مردم با عترت، به خود آنان می‌رسد نه به عترت. پیامبر(ص) در حقیقت، نگران مردم بوده است نه خاندان خویش[۶۰].
- برخی دیگر گفته‌اند: اگر مراد از قربی عترت پیامبر(ص) است با آیۀ وَمَا تَسْأَلُهُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ[۶۱] ناسازگار است. بطلان این اشکال نیز روشن است؛ زیرا مودت اهل بیت(ع) بنابر نظریۀ شیعه از باب مجاز "اجر" خوانده می‌شود و در حقیقت، سودی که در این میان پدید میآید نصیب مردم می‌شود نه عترت. علاوه بر آنکه آیه مدنی است و مسلمانان مدینه هم به عصمت پیامبر(ص) معتقد بودند و چنین اتهام‌هایی را در حق پیامبر(ص) به هیچ وجه وارد نمی‌دانستند و اگر هم بتوان این اتهام را محتمل دانست، باید در بسیاری آیات دیگر نیز آن را ملحوظ داشت؛ همانند جایی که قرآن اطاعت مطلق از پیامبر(ص) را واجب می‌داندقُلْ أَطِيعُوا اللَّهَ وَالرَّسُولَ فَإِنْ تَوَلَّوْا فَإِنَّ اللَّهَ لَا يُحِبُّ الْكَافِرِينَ[۶۲]؛ وَأَطِيعُوا اللَّهَ وَالرَّسُولَ لَعَلَّكُمْ تُرْحَمُونَ[۶۳]؛ وَأَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَاحْذَرُوا فَإِنْ تَوَلَّيْتُمْ فَاعْلَمُوا أَنَّمَا عَلَى رَسُولِنَا الْبَلَاغُ الْمُبِينُ[۶۴] و همچنین است آیه خمس: وَإِنْ تَوَلَّوْا فَاعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ مَوْلَاكُمْ نِعْمَ الْمَوْلَى وَنِعْمَ النَّصِيرُ[۶۵] و ازدواج‌های پیامبر(ص)[۶۶].
آیه مودت در حدیث
- پس از نزول آیۀ مودت از پیامبر (ص) پرسیدند: "یا رسول الله! خویشاوندان تو کیانند که مودت آنان بر ما واجب است؟ فرمود: علی و فاطمه و دو فرزند آنان" و این پاسخ را سه بار بر زبان آورد[۶۷][۶۸]
- چون علی بن الحسین(ع) را به اسارت بر دروازه دمشق آوردند، مردی شامی گفت: "خدای را سپاس که شما را کشت و از ریشه برکند!. حضرت بدو فرمود: آیا قرآن خوانده‌ای؟ گفت: آری! فرمود: سوره‌های حامیم را خوانده‌ای؟ گفت: نه. فرمود: آیا این را خوانده‌ای که: قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى؟ گفت: آیا شما همانانید که این آیه فرموده است؟ فرمود: آری"[۶۹].[۷۰]
- امام باقر(ع)، دربارۀ این آیه و "الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى" می‌فرماید: «هِیَ وَ اللَّهِ فَرِیضَةٌ مِنَ اللَّهِ عَلَی الْعِبَادِ لِمُحَمَّدٍ (ص) فِی أَهْلِ بَیْتِهِ»[۷۱][۷۲]
ثمرات مودت نسبت به خاندان پیامبر(ص)
- مهرورزی نسبت به خاندان پیامبر(ص) و مودّت اهل بیت(ع) برای امّتی که چنین برخورد حق شنا‌‌سا‌‌‌نه‌ای نسبت به صاحب دعوت محمّدی دارند[۷۳]، ثمراتی دارد مانند:
- تشکّر از زحمات پیامبر(ص) در ادای رسالت الهی و هدایت مردم به دین خدا؛
- عامل گرایش به خوبی‌ها و فضیلت‌ها از طریق الگوهای کمال است؛ اهل بیت، پیوسته به این آیه استناد می‌کردند تا امّت را نسبت به ادای حق آنان یادآوری کنند.
- پیامبر(ص) فرموده است: "فرزندان خود را با محبت خاندان من تربیت کنید"[۷۴]. این مودّت، مایۀ نجات انسان در آخرت و نشانۀ پاکی مولد و رحمت و لطف الهی به دوستداران این خاندان است[۷۵].
نتیجه گیری
- در نتیجه بزرگترین ابراز مودّت نسبت به این خاندان، پذیرش رهبری و امامت آنان و مقدم داشتن ایشان بر دیگران و حجّت شمردن قول و فعل آنان است و وقتی مودّت، واجب الهی باشد، اطاعت نیز تکلیف الهی است و شایستگی و برتری همه جانبۀ آنان معیار لزوم این اطاعت است.
- پس آیۀ مودت، از پشتوانه‌ها و دلایل امامت ائمه(ع) محسوب می‌شود، چون مودّت، تنها محبت قلبی نیست، بلکه فرمانبرداری محبّانه و اطاعت مطلق از مقام ولایت آنان است و تنها امر تشریفاتی و اخلاقی نیست، بلکه فریضۀ الهی است[۷۶].
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ بگو: برای این (رسالت) از شما مزدی نمی‌خواهم جز دوستداری خویشاوندان (خود) را؛ سوره شوری، آیه:۲۳.
- ↑ ر.ک: مفردات راغب، ص۸۶۰. ودد: محبة الشئ و تمنی کونه و یستعمل فی کل واحد من المعنیین علی ان المتمنی یتضمن معنی الودة، لأن المتمنی هو تشهی حصول ما توده؛ تفسیر أبوالسعود، ج۱، ص۱۶۹.
- ↑ المحاسن، ج۱، ص۱۹۷. عَنْ سَمَاعَةَ بْنِ مِهْرَانَ قَالَ: كُنْتُ عِنْدَ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ(ع) وَ عِنْدَهُ عِدَّةٌ مِنْ مَوَالِيهِ فَجَرَى ذِكْرُ الْعَقْلِ وَ الْجَهْلِ... وَ الْمَوَدَّةُ وَ ضِدَّهَا الْعَدَاوَةَ.
- ↑ مقامی، مهدی، ولایت و امامت در قرآن، ص:۱۰۲.
- ↑ مقامی، مهدی، ولایت و امامت در قرآن، ص:۱۰۲-۱۰۳.
- ↑ صدوق، الامالی، ص۳۹۶.
- ↑ لا شک أن النبی کان یحب فاطمة(س)، قال: «فَاطِمَةُ بَضْعَةٌ مِنِّي يُؤْذِينِي مَا يُؤْذِيهَا» و ثبت بالنقل المتواتر عن رسول الله أنه کان یحب علیا و الحسن و الحسین و إذا ثبت ذلک وجب علی أمره الأمة مثله لقوله: وَاتَّبِعُوهُ لَعَلَّكُمْ تَهْتَدُونَ و لقوله تعالی: فَلْيَحْذَرِ الَّذِينَ يُخَالِفُونَ عَنْ أَمْرِهِ و لقوله: قُلْ إِنْ كُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُونِي يُحْبِبْكُمُ اللَّهُ و لقوله سبحانه: لَقَدْ كَانَ لَكُمْ فِي رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ؛ مفاتیح الغیب، ج۲۷، ص۵۹۵.
- ↑ مقامی، مهدی، ولایت و امامت در قرآن، ص:۱۰۳-۱۰۴.
- ↑ ر.ک: مودت به اهل‌بیت(ع) از دیدگاه قرآن و سنّت، سید علی میلانی: معنای (القربی) نزدیکی و خویشاوندی بین پیامبر اکرم(ص) و قریش است که موجب قرابت می‌شود. ابن تیمیه فقط همین نظر را یادآور شده و دیگر نظریات را نقل نکرده است. ابن‌حجر آن را برگزیده و شوکانی آن را بر بقیه نظریات برتری داده است. منظور از «قربی» نزدیکی و ارتباط با خداوند است. پس در واقع معنای آیه این گونه می‌شود، مگر این که با کارهای شایسته به خداوند مهرورزی نمایید. این نظریه از حسن بصری نقل شده است: تفسیر رازی، ج۲۷، ص۱۶۵؛ فتح الباری، ج۸، ص۴۵۸.
- ↑ «عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ(ص) حِينَ قَدِمَ الْمَدِينَةَ وَ اسْتَحْكَمَ الْإِسْلَامَ قَالَتِ الْأَنْصَارُ فِيمَا بَيْنَهُمْ يَأْتِي رَسُولُ اللَّهِ(ص) فَنَقُولُ لَهُ تَعْرُوكَ أُمُورٌ فَهَذِهِ أَمْوَالُنَا فَاحْكُمْ فِيهَا غَيْرَ حَرِجٍ وَ لَا مَحْظُورٍ عَلَيْكَ فَأَتَوْهُ فِي ذَلِكَ فَنَزَلَ قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى فَقَرَأَهَا عَلَيْهِمْ فَقَالَ تَوَدُّونَ قَرَابَتِي مِنْ بَعْدِي فَخَرَجُوا مِنْ عِنْدِهِ مُسَلِّمِينَ لِقَوْلِهِ فَقَالَ الْمُنَافِقُونَ إِنَّ هَذَا لَشَيْءٌ افْتَرَاهُ فِي مَجْلِسِهِ أَرَادَ بِذَلِكَ أَنْ يُذَلِّلَنَا لِقَرَابَتِهِ مِنْ بَعْدِهِ فَنَزَلَتْ أَمْ يَقُولُونَ افْتَرَى عَلَى اللَّهِ كَذِبًا فَأَرْسَلَ إِلَيْهِمْ فَتَلَاهَا عَلَيْهِمْ فَبَكَوْا وَ اشْتَدَّ عَلَيْهِمْ فَأَنْزَلَ اللَّهُ وَ وَهُوَ الَّذِي يَقْبَلُ التَّوْبَةَ عَنْ عِبَادِهِ الْآيَةَ فَأَرْسَلَ فِي أَثَرِهِمْ فَبَشَّرَهُمْ قَالَ وَيَسْتَجِيبُ الَّذِينَ آمَنُوا وَ هُمُ الَّذِينَ سَلَّمُوا لِقَوْلِهِ...»؛ مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ج۹، ص۴۴. الأمثل فی تفسیر کتاب الله المنزل، ج۱۵، ص۵۰۵؛ الوجیز فی تفسیر الکتاب العزیز، ص۶۴۷.
- ↑ «لَمَّا نَزَلَتْ هَذِهِ الْآيَةُ قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى قُلْتُ [قَالُوا] يَا رَسُولَ اللَّهِ مَنْ قَرَابَتُكَ الَّذِينَ افْتَرَضَ اللَّهُ عَلَيْنَا مَوَدَّتَهُمْ قَالَ عَلِيٌّ وَ فَاطِمَةُ وَ وُلْدُهُمَا [وَ وُلْدُهَا] ثَلَاثَ مَرَّاتٍ يَقُولُهَا»؛ابوالقاسم فرات بن ابراهیم بن فرات کوفی، تفسیر فرات الکوفی، ص۳۸۹.
- ↑ محمد بن یعقوب بن اسحاق کلینی، الکافی، ج۱، ص۴۱۳.
- ↑ نعمان بن محمد تمیمی، دعائم الإسلام، ج۱، ص۶۸. «هِيَ فَرِيضَةٌ مِنَ اللَّهِ عَلَى الْعِبَادِ لِمُحَمَّدٍ(ص) فِي أَهْلِ بَيْتِهِ».
- ↑ «وَ أَمَّا السَّادِسَةُ فَقَوْلُ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى فَهَذِهِ خُصُوصِيَةٌ لِلنَّبِيِّ(ص) دُونَ الْأَنْبِيَاءِ وَ خُصُوصِيَّةٌ لِلْآلِ دُونَ غَيْرِهِمْ وَ ذَلِكَ أَنَّ اللَّهَ حَكَى عَنِ الْأَنْبِيَاءِ فِي ذِكْرِ نُوحٍ(ع) وَيَا قَوْمِ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مَالًا إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى اللَّهِ وَمَا أَنَا بِطَارِدِ الَّذِينَ آمَنُوا إِنَّهُمْ مُلَاقُو رَبِّهِمْ وَلَكِنِّي أَرَاكُمْ قَوْمًا تَجْهَلُونَ وَ حَكَى عَنْ هُودٍ(ع) قَالَ يَا قَوْمِ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى الَّذِي فَطَرَنِي أَفَلَا تَعْقِلُونَ وَ قَالَ لِنَبِيِّهِ(ص) قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى»؛ ابومحمد حسن حرانی یا حلبی، تحف العقول، النص، ص۴۳۱.
- ↑ «عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ أَنَّهُ سُئِلَ عَنْ قَوْلِهِ تَعَالَى إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى قَالَ سَعِيدُ بْنُ جُبَيْرٍ قُرْبَى آلُ مُحَمَّدٍ (ص) »؛ صحیح بخاری، ج۳، ص۵۰۲، کتاب تفسیر؛ مسند احمد، ج۱، ص۲۲۹؛ صحیح ترمذی، ج۵، ص۳۵۱، کتاب تفسیر؛ روح المعانی فی تفسیر القرآن العظیم، ج۱۳، ص۳۱.
- ↑ «قِيلَ يَا رَسُولَ اللَّهِ مَنْ قَرَابَتُكَ الَّذِينَ افْتَرَضَ اللَّهُ مَوَدَّتَهُمْ قَالَ عَلِيٌّ وَ فَاطِمَةُ وَ ابْنَاهُمَا»؛ مناقب علی بن ابی طالب(ع)، ح۲۶۳؛ محبّ طبری ذخائر العقبی، ۲۵ و سخاوی استجلاب ارتقاء الغرف، ۳۶؛ المعجم الکبیر، ج۳، ص۴۷، ح۲۶۴۱ و ج۱۱، ص۳۵۱، ح۱۲۲۵۹؛ هیثمی، مجمع الزوائد، ج۷، ص۱۰۳؛ البحر المحیط فی التفسیر، ج۹، ص۳۳۵؛ الجامع لأحکام القرآن، ج۱۶، ص۲۱؛ شواهد التنزیل لقواعد التفضیل، ج۲، ص۱۹۶.
- ↑ «لَمَّا جِيءَ بِعَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ رضی الله تعالی عنهما أَسِيراً فَأُقِيمَ عَلَى دَرَجِ دِمَشْقَ قَامَ رَجُلٌ مِنْ أَهْلِ الشَّامِ فَقَالَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي قَتَلَكُمْ وَ اسْتَأْصَلَكُمْ فقال له علی رضی الله تعالی أَ قَرَأْتَ الْقُرْآنَ قَالَ نَعَمْ قَالَ قَرَأْتَ آلَ حم قَالَ نَعَمْ قَالَ: ما قَرَأْتَ قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى قَالَ فإنکم لأنْتُمْ هُمْ قَالَ نَعَمْ»؛ تفسیر طبری، ج۲۵، ص۱۶ و ۱۷.
- ↑ و المراد في اهل القربى: رُوِيَ أَنَّهَا لَمَّا أُنْزِلَتْ قِيلَ يَا رَسُولَ اللَّهِ مَنْ قَرَابَتُكَ هَؤُلَاءِ الَّذِينَ وَجَبَتْ عَلَيْنَا مَوَدَّتُهُمْ قَالَ عَلِيٌّ وَ فَاطِمَةُ وَ ابْنَاهُمَا وَ يَدُلُّ عَلَيْهِ مَا رُوِيَ عَنْ عَلِيٍّ(ع) شَكَوْتُ إِلَى رَسُولِ اللَّهِ(ص) حَسَدَ النَّاسِ لِي فَقَالَ أَ مَا تَرْضَى أَنْ تَكُونَ رَابِعَ أَرْبَعَةِ أَوَّلِ مَنْ يَدْخُلُ الْجَنَّةَ أَنَا وَ أَنْتَ وَ الْحَسَنُ وَ الْحُسَيْنُ وَ أَزْوَاجُنَا عَنْ أَيْمَانِنَا وَ شَمَائِلِنَا وَ ذُرِّيَّاتُنَا خَلْفَ أَزْوَاجِنَا وَ عَنِ النَّبِيِّ(ص) حَرُمَتِ الْجَنَّةُ عَلَى مَنْ ظَلَمَ أَهْلَ بَيْتِي وَ آذَانِي فِي عَشِيرَتِي؛ الکشاف عن حقائق غوامض التنزیل، ج۴، ص۲۱۹:
- ↑ و أنا أقول: آل محمد هم الذین یؤول أمرهم إلیه فکل من کان أمرهم إلیه أشد و أکمل کانوا هم الآل، و لا شک أن فاطمة و علیا و الحسن و الحسین کان التعلق بینهم و بین رسول الله أشد التعلقات و هذا کالمعلوم بالنقل المتواتر فوجب أن یکونوا هم الآل، و أیضا اختلف الناس فی الآل فقیل هم الأقارب و قیل هم أمته، فإن حملناه علی القرابة فهم الآل، و إن حملناه علی الأمة الذین قبلوا دعوته فهم أیضا آل فثبت أن علی جمیع التقدیرات هم الآل،... و ادامه میدهد: و أما غیرهم فهل یدخلون تحت لفظ الآل؟ فمختلف فیه. و روی صاحب "الکشاف": أنه لما نزلت هذه الآیة قیل یا رسول الله من قرابتک هؤلاء الذین وجبت علینا مودتهم؟ فقال علی و فاطمة و ابناهما، فثبت أن هؤلاء الأربعة أقارب النبی و إذا ثبت هذا وجب أن یکونوا مخصوصین بمزید التعظیم. أن الدعاء للآل منصب عظیم و لذلک جعل هذا الدعاء خاتمة التشهد فی الصلاة و هو قوله اللّهم صل علی محمد و علی آل محمد و ارحم محمدا و آل محمد، و هذا التعظیم لم یوجد فی حق غیر الآل، فکل ذلک یدل علی أن حب آل محمد واجب؛ مفاتیح الغیب، ج۲۷ ص۵۹۵: .
- ↑ المستدرک علی الصحیحین، ج۲، ص۴۸۲، ح.۳۶۵۹.
- ↑ «حَرُمَتِ الْجَنَّةُ عَلَى مَنْ ظَلَمَ أَهْلَ بَيْتِي وَ آذَانِي فِي عَشِيرَتِي وَ مَنِ اصْطَنَعَ صَنِيعَةً إِلَى أَحَدٍ مِنْ وُلْدِ عَبْدِ الْمُطَّلِبِ وَ لَمْ يُجَازِهِ عَلَيْهَا فَأَنَا أُجَازِيهِ عَلَيْهَا غَداً إِذَا لَقِيَنِي يَوْمَ الْقِيَامَةِ»؛ الکشاف عن حقائق غوامض التنزیل، ج۴، ص۲۲۱: .
- ↑ «مَنْ مَاتَ عَلَى حُبِّ آلِ مُحَمَّدٍ مَاتَ شَهِيداً أَلَا وَ مَنْ مَاتَ عَلَى حُبِّ آلِ مُحَمَّدٍ مَاتَ مَغْفُوراً أَلَا وَ مَنْ مَاتَ عَلَى حُبِّ آلِ مُحَمَّدٍ مَاتَ تَائِباً أَلَا وَ مَنْ مَاتَ عَلَى حُبِّ آلِ مُحَمَّدٍ مَاتَ مُؤْمِناً مُسْتَكْمِلَ الْإِيمَانِ أَلَا وَ مَنْ مَاتَ عَلَى حُبِّ آلِ مُحَمَّدٍ بَشَّرَهُ مَلَكُ الْمَوْتِ بِالْجَنَّةِ ثُمَّ مُنْكَرٌ وَ نَكِيرٌ أَلَا وَ مَنْ مَاتَ عَلَى حُبِّ آلِ مُحَمَّدٍ فُتِحَ لَهُ فِي قَبْرِهِ بَابَانِ إِلَى الْجَنَّةِ أَلَا وَ مَنْ مَاتَ عَلَى حُبِّ آلِ مُحَمَّدٍ جَعَلَ اللَّهُ قَبْرَهُ مَزَارَ مَلَائِكَةِ الرَّحْمَةِ أَلَا وَ مَنْ مَاتَ عَلَى حُبِّ آلِ مُحَمَّدٍ مَاتَ عَلَى السُّنَّةِ وَ الْجَمَاعَةِ أَلَا وَ مَنْ مَاتَ عَلَى بُغْضِ آلِ مُحَمَّدٍ جَاءَ يَوْمَ الْقِيَامَةِ مَكْتُوبٌ بَيْنَ عَيْنَيْهِ آيِسٌ مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ أَلَا وَ مَنْ مَاتَ عَلَى بُغْضِ آلِ مُحَمَّدٍ مَاتَ كَافِراً أَلَا وَ مَنْ مَاتَ عَلَى بُغْضِ آلِ مُحَمَّدٍ لَمْ يَشَمَّ رَائِحَةَ الْجَنَّةِ»؛ رک: الکشف و البیان عن تفسیر القرآن، ج۸، ص۳۱۴؛ الجامع لأحکام القرآن، ج۱۶، ص۲۳؛ التفسیر المنیر فی العقیدة و الشریعة و المنهج، ج۲۵، ص۶۵:
- ↑ مقامی، مهدی، ولایت و امامت در قرآن، ص:۱۰۵-۱۱۳.
- ↑ «بگو: برای این (رسالت) از شما مزدی نمی‌خواهم جز دوستداری خویشاوندان (خود) را» سوره شوری، آیه ۲۳.
- ↑ ر.ک: محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۳۸.
- ↑ ر.ک: تفسیر آیة المودة، ص۲۵؛ روح المعانی، ج۲۵، ص۳۰؛ المیزان، ج۱۸، ص ۴۳.
- ↑ ر.ک: فرهنگ شیعه، ص ۵۱.
- ↑ مجمع البیان، ج۹، ص۲۹؛ تفسیر نمونه، ج۲۰، ص ۴۰۲.
- ↑ ر.ک: فرهنگ شیعه، ص ۵۱.
- ↑ «بگو: من هیچ پاداشى از شما برای رسالتم درخواست نمى‌‌کنم جز دوست داشتن نزدیکانم [اهل بیتم]» سوره شوری، آیه ۲۳.
- ↑ «بگو: من از شما [در برابر تبلیغ دین هیچ] پاداشى نمى‌‌خواهم، جز اینکه هر که بخواهد راهى به سوى پروردگارش بگیرد» سوره فرقان، آیه ۵۷.
- ↑ «بى‌تردید این [قرآن] مایه تذکر و پند است؛ پس هر کس بخواهد راهى به سوى پروردگارش [باتکیه‌براین‌قرآن] برگزیند» سوره مزمل، آیه ۱۹.
- ↑ «و [به خاطر آور] روزى را که ستم‌کار دست خود را [از شدّت حسرت] به دندان مى‌‌گزد و مى‌‌گوید: اى کاش با رسول [خدا] راهى برگزیده بودم! اى واى بر من، کاش فلان [شخص گمراه] را دوست خود انتخاب نکرده بودم! او مرا از یادآورى [حق] گمراه ساخت بعد از آنکه حق برای من آشکار شده بود. و شیطان همیشه انسان را در لحظه‌های نیاز تنها مى‌‌گذارد» سوره فرقان، آیه ۲۷-۲۹.
- ↑ «اى پیامبر! آنچه از سوى پروردگارت بر تو نازل شده، ابلاغ کن و اگر انجام ندهى پیام خدا را نرسانده‌اى، و خدا تو را از [آسیب و گزند] مردم نگه مى‌‌دارد» سوره مائده، آیه ۶۷.
- ↑ در ادامه درباره این آیه به تفصیل بیشتری سخن خواهیم گفت.
- ↑ «بگو: من هیچ پاداشى از شما برای رسالتم درخواست نمى‌‌کنم جز دوست داشتن نزدیکانم اهل بیتم» سوره شوری، آیه ۲۳.
- ↑ «و به خاطر آور روزى را که ستم‌کار دست خود را از شدّت حسرت به دندان مى‌‌گزد و مى‌‌گوید: اى کاش با رسول خدا راهى برگزیده بودم! اى واى بر من، کاش فلان شخص گمراه را دوست خود انتخاب نکرده بودم! او مرا از یادآورى حق گمراه ساخت بعد از آنکه حق برای من آشکار شده بود. و شیطان همیشه انسان را در لحظه‌های نیاز تنها مى‌‌گذارد» سوره فرقان، آیه ۲۷-۲۹.
- ↑ برای تفصیل بیشتر ر.ک: الغدیر؛ ج۲، ص۳۰۶ و بعد از آن.
- ↑ «بگو: من هیچ پاداشى از شما برای رسالتم درخواست نمى‌‌کنم جز دوست داشتن نزدیکانم [اهل بیتم]» سوره شوری، آیه ۲۳.
- ↑ «خداوند به کسانى از شما که ایمان آورده و کارهاى شایسته انجام داده‌اند وعده مىدهد که قطعاً آنان را حکمران روى زمین خواهد کرد» سوره نور، آیه ۵۵.
- ↑ «و اگر اهل شهرها و آبادی‌ها، ایمان مى‌‌آوردند و تقوا پیشه مى‌‌کردند، برکات آسمان و زمین را بر آنها مى‌‌گشودیم» سوره اعراف، آیه ۹۶.
- ↑ «او کسى است که رسولش را با هدایت و آیین حق فرستاد، تا آن را بر همه آیین‌ها غالب گرداند، هر چند مشرکان کراهت داشته باشند» سوره توبه، آیه ۳۳.
- ↑ «و کسى که خدا و پیامبر را اطاعت کند، [در روز رستاخیز،] همنشین کسانى از پیامبران و صدّیقان و شهدا و صالحان خواهد بود که خدا، نعمت خود را بر آنان تمام کرده و اینان نیک رفیقانى هستند، این موهبتى از ناحیه خداست. و کافى است که او، [از حالِ بندگان، و نیات و اعمالشان] آگاه است» سوره نساء، آیه ۶۹-۷۰.
- ↑ «بگو: در برابر این [رسالت و تبلیغ]، پاداشى از شما نمى‌‌طلبم، این [رسالت]، چیزى جز یک یادآورى براى جهانیان نیست» سوره انعام، آیه ۹۰.
- ↑ «آیا تو از آنان پاداشى مى‌‌طلبى که در زیر بار گران آن قرار دارند؟!» سوره طور، آیه ۴۰.
- ↑ اراکی، محسن، امامت در قرآن، ص ۸۷-۹۲
- ↑ ر.ک: فرهنگ شیعه، ص ۵۲.
- ↑ ر.ک: فرهنگ شیعه، ص ۵۲.
- ↑ روح المعانی، ج۲۵، ص ۳۰؛ پیام قرآن، ج۹، ص۲۲۶.
- ↑ ر.ک: فرهنگ شیعه، ص ۵۲.
- ↑ روح المعانی، ج۲۵، ص ۳۰.
- ↑ ر.ک: فرهنگ شیعه، ص ۵۲ ـ۵۳.
- ↑ روح المعانی، ج۲۵، ص۳۲.
- ↑ ر.ک: فرهنگ شیعه، ص ۵۳.
- ↑ روح المعانی، ج۲۵، ص۳۲.
- ↑ سورۀ مجادله، آیۀ ۲۲.
- ↑ ر.ک: فرهنگ شیعه، ص ۵۳.
- ↑ ر.ک: فرهنگ شیعه، ص ۵۳.
- ↑ روح المعانی، ج۲۵، ص۳۲.
- ↑ ر.ک: فرهنگ شیعه، ص ۵۳.
- ↑ «و تو از آنان برای این (رسالت خویش) پاداشی نمی‌خواهی» سوره یوسف، آیه ۱۰۴.
- ↑ «بگو از خداوند و پیامبر فرمان برید و اگر پشت کردند (بدانند که) بی‌گمان خداوند کافران را دوست نمی‌دارد» سوره آل عمران، آیه ۳۲.
- ↑ «و از خداوند و فرستاده (او) پیروی کنید باشد که بر شما بخشایش آورند» سوره آل عمران، آیه ۱۳۲.
- ↑ «و از خداوند فرمانبرداری کنید و از پیامبر فرمان برید و (از بدی) بپرهیزید؛ بنابراین اگر رو بگردانید بدانید که تنها پیام‌رسانی روشن بر عهده فرستاده ماست» سوره مائده، آیه ۹۲.
- ↑ «و اگر رو بگردانند بدانید که خداوند سرور شماست؛ نیک است این یار و نیک است این یاور» سوره انفال، آیه ۴۰.
- ↑ ر.ک: فرهنگ شیعه، ص ۵۴.
- ↑ «لَمَّا نَزَلَتْ قُلْ لا أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْراً الْآيَةَ قَالُوا يَا رَسُولَ اللَّهِ مَنْ هَؤُلَاءِ الَّذِينَ أُمِرْنَا بِمَوَدَّتِهِمْ قَالَ عَلِيٌّ وَ فَاطِمَةُ وَ وُلْدُهُمَااحقاق الحق، ج۳، ص۲؛ ج ۱۴، ص ۱۰۶؛ تفسیر قرطبی، ج۸، ص۵۸۴۳؛ تفسیر نمونه، ج۲۰، ص۴۱۰؛ الدرّ المنثور، ج ۶، ص ۷؛ مجلسی، محمد باقر، بحار الأنوار، ج ۲۳، ص ۲۳۰؛ فضائل الخمسة من الصحاح الستّه، ج ۱، ص۲۵۹»
- ↑ ر.ک: فرهنگ شیعه، ص ۵۴؛ محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۳۸.
- ↑ الدر المنثور، ج۶، ص ۷؛ تفسیر نمونه، ج۲۰، ص ۴۱۳.
- ↑ ر.ک: فرهنگ شیعه، ص ۵۴.
- ↑ بحار الأنوار، ج ۲۳، ص ۲۳۹.
- ↑ ر.ک: محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۳۸.
- ↑ ر.ک: نفحات الأزهار، ج ۲۰ ص ۱۵۵.
- ↑ «أَدِّبُوا أَوْلَادَكُم عَلَى حُبِّي وَ حُبَّ أَهْلِ بَيْتِي وَ الْقُرْآنِ»؛ ر.ک: اهل البیت فی الکتاب و السنّه، ص ۴۱۳؛ مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج ۲۳، ص ۲۲۸.
- ↑ ر.ک: محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۳۸.
- ↑ ر.ک: محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۳۸.
