نسخهای که میبینید نسخهای قدیمی از صفحهاست که توسط Jaafari(بحث | مشارکتها) در تاریخ ۲۸ سپتامبر ۲۰۱۹، ساعت ۱۱:۴۳ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوتهای عمدهای با نسخهٔ فعلی بدارد.
نسخهٔ ویرایششده در تاریخ ۲۸ سپتامبر ۲۰۱۹، ساعت ۱۱:۴۳ توسط Jaafari(بحث | مشارکتها)
زمینهسازان ظهور چه ویژگیهایی دارند؟ یکی از پرسشهای مرتبط به بحث مهدویت است که میتوان با عبارتهای متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤالهای مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی مهدویت مراجعه شود.
زمینهسازان از مشرق (خراسان): "حاکم" در مستدرک صحیحین از عبد الله بن مسعود نقل کرده است: «اتَانَا رَسُولُ اللَّهِ (ص) فَخَرَجَ اَلينَا مُسْتَبْشِراً يُعْرَفُ السُّرُورُ فِي وَجْهِهِ، فَمَا سَأَلْنَاهُ عَنْ شَيْءٍ اِلاّ أخْبَرَنَا بِهِ وَ لاَ سَكَتْنَا إِلَّا ابْتَدَأنَا حَتّي مُرَّ فِتيَهٌ مِنْ بَنِي هَاشِمٍ مِنْهُمُ الْحَسَنُ وَ الْحُسَيْنُ، فَلَمَّا رَآهُم التَزَمَهُم وَ اِنْهَمَلَتْ عينَاهُ فَقُلْنَا يَا رَسُول اللَّهِ مَا نَزَالُ نُرِي فِي وَجْهِكَ شَيْئاً نَكْرَهُهُ؟ فَقَالَ: إِنَّا أَهْلُ بَيْتٍ اخْتَارَ اللَّهُ لَنَا الْآخِرَةَ عَلَى الدُّنْيَا، وَ إِنَّهُ سَيَلْقَى أَهْلُ بَيْتِي مِنْ بَعْدِي تَطْرِيداً وَ تَشْرِيداً فِي الْبِلَادِ، حَتَّى تَرْتَفِعَ رَايَاتٌ سُوْدٌ فِي الْمَشْرِقِ، فَيَسْأَلُونَ الْحَقَّ فَلَا يُعْطَوْنَهُ، ثُمَّ يَسْأَلُونَ فَلَا يُعْطَوْنَهُ، ثُمَّ يَسْأَلُونَهُ فَلَا يُعْطَوْنَهُ -فَيُقَاتِلُونَ- فَيُنْصَرُونَ. فَمَنْ أَدْرَكَهُ مِنْكُمْ وَ مِنْ أَعْقَابِكُمْ فَلْيَأْتِ امامَ اَهْلِ بَيْتِي، وَ لَوْ حَبْواً عَلَى الثَّلْجِ، فَإِنَّهَا رَايَاتُ هُدًى، يَدْفَعُونَهَا إِلَى رَجُلٍ مِنْ أَهْلِ بَيْتِي»[۱]؛ "[روزی] رسول خدا (ص) با شادمانی تمام به سوی ما آمد، به گونهای که برق شادی در نگاهش میدرخشید. هرچه میپرسیدیم، پاسخ میگفت و هرگاه سکوت میکردیم، خود شروع میفرمود؛ تا آنکه گروهی از جوانانبنی هاشم -که امام حسن و امام حسین (ع)- در میانشان بودند، آمدند که از مقابل ما بگذرند. حضرت همینکه آنان را دید، در آغوششان کشید و اشک از دیدگان مبارکش جاری شد. گفتیم: ای فرستاده خدا! آن چیست که پیوسته در چهره شما چیزی میبینیم که خوش نداریم. فرمود: ما خاندانی هستیم که خدای تعالیآخرت را در مقابل دنیا برای ما برگزیده است. پس از من خاندانم رانده و آواره شهرها گردند تا آنکه پرچمهایی سیاه در مشرق سربلند میکنند. آنان حق را میطلبند و بدیشان نمیدهند، در برههای دیگر حق را طلب میکنند و بدیشان نمیدهند، و باز نیز چنین شود؛ پس آنگاه نبرد میکنند و پیروز میشوند. [سپس فرمود:] هرکه از شما یا فرزندانتان، چنین روزی را درک کرد، نزد امامی که از خاندانم است، حاضر شود- اگرچه جامه به خود پیچد و بر برف گام نهد- زیرا این پرچمها، پرچمهای هدایتند که آنها را به مردی از خاندانم تقدیم میکنند".
ابو خالد کابلی از امام صادق (ع) روایت میکند: «كَأَنِّي بِقَوْمٍ قَدْ خَرَجُوا بِالْمَشْرِقِ يَطْلُبُونَ الْحَقَّ فَلَا يُعْطَوْنَهُ ثُمَّ يَطْلُبُونَهُ فَلَا يُعْطَوْنَهُ فَإِذَا رَأَوْا ذَلِكَ وَضَعُوا سُيُوفَهُمْ عَلَى عَوَاتِقِهِمْ فَيُعْطَوْنَ مَا سَأَلُوا فَلَا يَقْبَلُونَهُ حَتَّى يَقُومُوا وَ لَا يَدْفَعُونَهَا إِلَّا إِلَى صَاحِبِكُمْ قَتْلَاهُمْ شُهَدَاءُ أَمَا إِنِّي لَوْ أَدْرَكْتُ ذَلِكَ لَأَبْقَيْتُ نَفْسِي لِصَاحِبِ هَذَا الْأَمْرِ»[۲]؛ "گویا میبینم مردمی را که در مشرققیام کردهاند و حق را میطلبند و بدیشان داده نمیشود؛ ولی از پای نمینشینند. ازاینرو سلاح در دست میگیرند، در نتیجه آنچه میخواستند بدیشان داده میشود. اما نمیپذیرند تا آنکه قیام میکنند و حکومت را به کسی جز صاحب شما (امام عصر (ع)) تحویل نمیدهند. کشته شدگان از آنان، شهیدند. آگاه باشید که اگر من در آن زمان حضور داشتم، وجودم را وقف صاحب این امر میکردم".
زمینهسازان خراسان: محمد بن حنفیه، در روایتی از امام علی (ع) نقل کرده است: «ثُمَّ تَخْرُجُ رَايَةٌ مِنْ خُرَاسَانَ يهْزِمُونَ أَصحابَ السُّفْيَانِيِّ حَتّي تَنْزِلُ بِبَيْتِ المَقْدِسِ توْطِيء لِلْمَهْدِيّ سُلْطَانُهُ»[۳]؛ "پرچمی از خراسان بیرون میآید، [حاملان این پرچم] اصحابسفیانی را شکست میدهند تا اینکه به بیت المقدس میرسند و زمینه حکومت [حضرت] مهدی (ع) را فراهم میسازند".
زمینهسازان از قم و ری: علامه مجلسیروایت کرده است: «رَجُلٌ مِنْ أَهْلِ قُمَّ يَدْعُو النَّاسَ إِلَى الْحَقِّ يَجْتَمِعُ مَعَهُ قَوْمٌ كَزُبَرِ الْحَدِيدِ لَا تُزِلُّهُمُ الرِّيَاحُ الْعَوَاصِفُ وَ لَا يَمَلُّونَ مِنَ الْحَرَبِ وَ لَا يَجْبُنُونَ وَ عَلَى اللَّهِ يَتَوَكَّلُونَ وَ الْعاقِبَةُ لِلْمُتَّقِينَ»[۴]؛ "مردی از اهالی قممردم را به حق فرا میخواند، گروهی که دلهای آنان چون پارههای آهن است، گرد او جمع میشوند. طوفانهای سخت آنان را نمیلرزاند. از جنگ خسته نمیشوند و بیمی به خود راه نمیدهند، برخدا توکل میکنند و عاقبت [نیک] از آن پرهیزگاران است".
زمینهسازان از یمن: امام باقر (ع) درباره رهبرییمانی قبل از ظهور امام عصر (ع) فرموده است: «وَ لَيْسَ فِي الرَّايَاتِ أَهْدَى مِنْ رَايَةِ الْيَمَانِيِّ هِيَ رَايَةُ هُدًى لِأَنَّهُ يَدْعُو إِلَى صَاحِبِكُمْ...»[۵]؛ "... در میان پرچمها، پرچمی هدایت یافتهتر از پرچم یمانی نیست. آن پرچم، پرچمارشاد است؛ زیرا [[[مردم]] را] به سوی صاحب شما [[[امام عصر]] (ع)] فرا میخواند ..."»[۶].
پاسخهای دیگر
با کلیک بر «ادامه مطلب» پاسخ باز و با کلیک بر «نهفتن» بسته میشود:
«پاسخ را با سخنی از شهید مطهری آغاز میکنیم که مینویسد: "در روایات اسلامی، سخن از گروهی زبده است که به محض ظهورامام(ع) به آن حضرت میپیوندند. آشکار است که این گروه ابتدا به ساکن خلق نمیشوند و به قول معروف از پای بوته هیزم سبز نمیشوند؛ بلکه معلوم میشود در عین اشاعه و رواج ستم و فساد، زمینههایی عالی وجود دارد که چنین گروه زبده را پرورش میدهد. این خود میرساند که نه فقط حق و حقیقت به صفر نرسیده است؛ بلکه بر فرض اگر اهل حق از نگاه کمیت قابل توجه نباشد، از نگاه کیفیت ارزندهترین اهل ایماناند و در ردیف یارانسید الشهداء(ع)"[۷].
بنابراین تردیدی نیست که انقلاب جهانیحضرت مهدی (ع) بسان دیگر تحولات بزرگ، هرگز بدون مقدمه و زمینهسازی، رخ نخواهد داد؛ بلکه در آستانه ظهور، لازم است افرادی و یا گروههایی شکل گرفته، زمینه را برای ظهور آن حضرت فراهم آورند. این افراد به طور عمده حق پویانی هستند که از حاکمیتجور به تنگ آمده،- بر اساس آنچه در بعضی از روایات آمده-، زمینه را برای حرکت جهانی حضرت مهدی (ع) آماده میکنند. پیشگویی تحقّق این نشانهها، به تعبیرهای گوناگونی در روایات آمده که به بعضی از آنها اشاره میشود.
در بررسی روایاتی که در این باره به دست ما رسیده مجموع آنها را میتوان به دو دسته کلی تقسیم نمود:
در روایات زیر، گروه زمینهسازان از برخی مناطق خاصّ اینگونه وصف شدهاند:
زمینهسازان ظهور از مشرق:پیامبر اکرم(ص) میفرماید: "گروهی از ناحیهمشرق، قد برمیافرازند و زمینه حکومتمهدی(ع) را فراهم میسازند"[۸]. عبد اللّه میگوید: روزی رسول خدا(ص)، با شادمانی تمام به سوی ما آمد، به گونهای که برق شادی در نگاهش میدرخشید. هرچه میپرسیدیم، پاسخ میگفت، و هرگاه سکوت میکردیم، خود شروع میفرمود؛ تا آنکه گروهی از جوانان بنی هاشم- که امام حسن(ع) و امام حسین(ع)- در میانشان بودند، آمدند که از مقابل ما بگذرند. حضرت همین که آنان را دید در آغوششان کشید و اشک از دیدگان مبارکش جاری شد. گفتیم: ای فرستاده خدا! چیست که پیوسته در چهره شما چیزی میبینیم که خوش نداریم. فرمود: ما خاندانی هستیم که خدای تعالیآخرت را در مقابل دنیا برای ما برگزیده است. پس از من خاندانم رانده و آواره شهرها گردند تا آنکه پرچمهایی سیاه در مشرق سر بلند کنند. حق را طلبند و بدیشان ندهند، در برههای دیگر حق را طلب کنند و بدیشان ندهند، و باز نیز چنین شود، پس آن گاه نبرد کنند و پیروز شوند. سپس فرمود: هرکه از شما یا فرزندانتان چنین روزی را درک کرد نزد امامی که از خاندانم میباشد، حاضر شود- اگرچه جامه به خود پیچد و بر برف گام نهد- زیرا این پرچمها پرچمهای هدایتند که آنها را به مردی از خاندانم تقدیم کنند"[۹]. امام باقر(ع) میفرماید: "گویی قومی را میبینم که از شرق در طلب حققیام کردهاند؛ ولی بدانان نمیدهند و باز مطالبه میکنند، اما بدانها نمیدهند. پس چون چنین میبینند، شمشیرهای خود را بر دوش میگیرند. در آن هنگام آنچه را میخواهند به آنان میدهند؛ ولی نمیپذیرند تا اینکه پیروز میشوند و آن را جز به صاحب الامر(ع) تسلیم نمیکنند. کشتگان آنان شهیدند. اگر من آنان را درک کنم، جانم را برای صاحب الامر میگذارم"[۱۰]. [۱۱]. در روایتی دیگر میفرماید: "افرادی با بیرقهای سیاه از ناحیهمشرق میآیند که دلهای آنان مانند قطعههای فولاد، محکم است. پس هرکس قیام آنان را شنید، برای بیعت به سوی آنان بشتابد؛ هرچند لازم باشد با سینه بر روی برف برود"[۱۲]
زمینهسازان از خراسان: از امام باقر(ع) روایت شده که در این باره فرمود: "پرچمهای سیاهی از خراسان خارج میشود و وارد کوفه میشود. پس آنگاه که مهدیظهور کرد برای بیعت با او به سوی وی میروند"[۱۳]. ممکن است هر دو دسته روایت بالا به یک جریان واحد اشاره کرده باشد.
۲. زمینهسازان عام: در این دسته بدون اینکه به افراد خاصی اشاره شود تنها ویژگیهایی مطرح شده که در آستانه ظهور برخی که توفیقزمینهسازی را مییابند این ویژگیها را دارند»[۱۸].
از این روایات میتوان به موارد زیر اشاره کرد: شیخ طوسی با یادآوری سند از امام باقر(ع) نقل کرده که: «تَنْزِلُ الرَّايَاتُ السُّودُ الَّتِي تَخْرُجُ مِنْ خُرَاسَانَ إِلَى الْكُوفَةِ فَإِذَا ظَهَرَ الْمَهْدِيُّ بَعَثَ إِلَيْهِ بِالْبَيْعَةِ»[۲۰]؛ پرچمهای سیاه از خراسان آمده در کوفه فرود میآیند، آنگاه که مهدیآشکار شد آنها را خواسته با وی بیعت میکنند.
علامه مجلسی از کتاب کشف الغمة فی معرفة الائمه از بخش چهلحدیثابو نعیم اصفهانینقل کرده که در آنها به پرچمهای سیاه اشاره شده است. در روایت نخست از پیامبر اکرم(ص) نقل کرده که: «إِذَا رَأَيْتُمُ الرَّايَاتِ السُّودَ قَدْ أَقْبَلَتْ مِنْ خُرَاسَانَ فَائْتُوهَا وَ لَوْ حَبْواً عَلَى الثَّلْجِ فَإِنَّ فِيهَا خَلِيفَةَ اللَّهِ الْمَهْدِيَّ»[۲۱]؛ هنگامی که دیدید پرچمهای سیاه از خراسان به سوی شما آمد آن را همراهی کنید؛ اگر چه با عبور از روی برفها باشد که همانا در آن خلیفهالهیمهدی است. و سه روایت پس از آن نیز با همین مضمون نقل شده است[۲۲].
در هر دو صورت ابوقلابه در سند روایت است و گفته شده او مدلس[۲۵] بوده است[۲۶]. بنابراین روایت ضعیف و غیر قابل اعتماد است. افزون بر آن در روایات دیگر همین مضمون نقل شده در حالی که لقب مهدی نیامده است.
موَطئون از مشرق: یکی از روایاتی که در بحث زمینهسازان ویژه، فراوان به آن اشاره میشود روایتی است از پیامبر اکرم(ص) که فرمود:«يَخرُجُ ناسٌ مِنَ المَشرِقِ فَيُوَطِّئونَ لِلمَهدِيِ»؛ مردمانی از مشرقخروج میکنند، پس برای مهدی فراهم میکنند. یعنی سلطنت او را. این روایت نخسین بار به قلم محمد بن یزید قزوینی (د/۲۷۳ق) در سنن وی اینگونه نقل شده است: «حَدَّثَنَا حَرْمَلَةُ بْنُ يَحْيَى الْمِصْرِيُّ و إِبْرَاهِيمُ بْنُ سَعِيدٍ الْجَوْهَرِيُّ قَالاَ ثَنّا أَبُو صَالِحٍ عَبْدُ الْغَفَّارِ بْنُ داوُدَ الْحَرَّانِيُّ ثَنَا اِبْنُ لَهِيعَةَ عَنْ أَبِي زُرْعَةَ عَمْرِو بْنِ جابِرٍ الْحَضْرَمِيِّ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ الْحَرْثِ بْنِ جُزْءٍ الزُّبَيْدِيُّ قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ(ص) يَخْرُجُ نَاسٌ مِنَ الْمَشْرِقِ فَيُوَطِّئُونَ لِلمَهديِّ يعْنِي سُلْطَانه»[۲۷]. روشن است که دو کلمه پایانی یعنی (یعنی سلطانه) از راوی است.
در منابع در دست، پس از ابن ماجه دومین کسی که روایت را نقل کرده، طبرانی (د/ ۳۶۰ ق) است. وی روایت را اینگونه نقل کرده است: «حَدَّثَنَا أَحْمَدُ بْنُ رِشْدَيْن قَالَ حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ سُفْيَانَ الْحَضْرَمِيُّ قَالَ حَدَّثَنَا ابنُ لَهِيعَةٍ عَنْ أَبِي زَرعَة عَمْرو بْنِ جَابِرٍ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ الْحَارِثِ بْنِ جُزْءٍ الزُّبَيْدِيُّ قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ يَخْرُجُ قَوْمٌ مِنْ قِبَلِ الْمَشْرِقِ فَيُوطِّئُونَ لِلْمَهْدِيِّ سُلْطَانَهُ»[۲۸]؛ آنگاه در ادامه نوشته : لَا يَرْوِي هَذَا الْحَدِيثَ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ الْحَارِثِ إِلَّا بِهَذَا الإِسنَادِ تَفَرَّدَ بِهِ بنِ لهيعة.
یوسف بن یحیی مقدسی (د/ قرن ۷) از دیگر کسانی است که به نقل این روایت پرداخته است[۲۹]. پس از وی هیتمی (د/۸۰۷ ق) در مجمع الزواید، در کنار نقلروایت، سند آن را فاقد اعتبار دانسته، نوشته است: رَوَاهُ الطَّبَرَانِيُّ فِي الْأَوْسَطِ وَ فِيهِ عَمْرُو بْنِ جَابِرٍ وَ هُوَ كَذَّابٌ[۳۰]. و این یکی از اظهار نظرها درباره اعتبار روایت است. همزمان با وی ابن خلدون (د/ ۸۰۸ ق) نیز روایت را در تاریخ خود نقل و همان موضع هیتمی را گرفته، روایت را بیاعتبار دانسته است[۳۱].
یکی از نویسندگان معاصر اهل سنت پس از نقلروایت و اشاره به همه منابعی که آن را نقل کردهاند پس از بررسی رجالحدیث به صراحت آن را ضعیف دانسته مینویسد: النَّتيجَةُ: إِسْنَادُهُ ضَعِيفٌ جِدّاً. الْحَضْرَمِيُّ مَتْرُوكٌ[۳۲].
نکتهها: صرف نظر از اینکه روایت یادشده از نظر اهل سنت معتبر باشد یا خیر، نکاتی قابل تأمل است:
این روایت و حتی مضمون آن به صورت یادشده در سخن هیچیک از معصومان(ع) اشاره نشده است؛ نه فقط ترکیب «فَيُوَطِّئُونَ لِلْمَهْدِيِّ» که واژگان «فَيُوَطِّئُونَ» در هیچ یک از روایات برای زمینهسازان نیامده است.
با توجه به دو نکته یاد شده لزومی بر اصرار استفاده از این روایت در بحثهای شیعی به نظر نمیرسد. بنابراین برای بررسی محتوای مورد نظر اگر چنانچه روایت معتبر در منابع شیعه باشد، نیاز به بهرهمندی از این گونه روایات - که نزد بسیاری از اهل سنت دارای اعتبار نیست - وجهی ندارد»[۳۶].
↑الفضل بن شاذان عن محمد بن علی عن عثمان بن أحمد السماک عن إبراهیم بن عبد الله الهاشمی عن إبراهیم بن هانئ عن نعیم بن حماد عن سعید أبی عثمان عن جابر عن أبی جعفر(ع) قال: محمد بن حسن طوسی، کتاب الغیبه، ص ۴۵۲؛ محمد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج۵۲، ص ۲۱۷.