اصبغ بن نباته در نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳۱: | خط ۳۱: | ||
: <div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[اصبغ بن نباته در رجال و تراجم]] | [[اصبغ بن نباته در تاریخ اسلامی]]| [[اصبغ بن نباته در نهج البلاغه]]| [[اصبغ بن نباته در حدیث]]</div> | : <div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[اصبغ بن نباته در رجال و تراجم]] | [[اصبغ بن نباته در تاریخ اسلامی]]| [[اصبغ بن نباته در نهج البلاغه]]| [[اصبغ بن نباته در حدیث]]</div> | ||
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> | <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> | ||
==مقدمه== | ==مقدمه== | ||
نسخهٔ ۸ سپتامبر ۲۰۲۰، ساعت ۱۴:۱۳
متن این جستار آزمایشی و غیرنهایی است. برای اطلاع از اهداف و چشم انداز این دانشنامه به صفحه آشنایی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت مراجعه کنید.
| أصبغ بن نباتة | |
|---|---|
 | |
| محل زندگی | کوفه |
| دین | اسلام |
| اطلاعات علمی | |
| استادان | حسن بن علی هاشمی؛ ابوایوب انصاری؛ عبدالله بن عباس قرشی؛ عبدالله بن مسعود؛ علی بن ابی طالب |
| شاگردان | الحکم بن ظهیر الفزاری؛ علی بن أبی فاطمة الغنوی؛ علی بن عبد العزیز الفزاری؛ محمد بن عبد الرحمن الأنصاری؛ صفوان الجمال |
- اين مدخل از زیرشاخه‌های بحث اصبغ بن نباته است. "اصبغ بن نباته" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
مقدمه
- اصبغ بن نباته، از قبیله بنی حنظله و از تیره مجاشع بن دارم، از یاران نامور و استوار امام علی(ع) که نزد ایشان از مقام و منزلتی والایی برخوردار بود. او پیرمردی زاهد و عابد و در زمره جنگاوران و سرداران امام(ع) بوده است. اصبغ بن نباته را یکی از افراد "شرطة الخمیس" در جنگ صفین یاد کرده‌اند. او با امام علی(ع) پیمان بسته بود تا پای جان در راه او فداکاری کند. اصبغ بن نباته از راویان موثق در علوم حدیث و از ثقات برجسته است. بیشتر روایت‌های او بیشتر جنبه تاریخی، فقهی و اخلاقی دارند. مشهورترین روایت اصبغ از امام علی(ع) فرمان ایشان به مالک اشتر و نیز وصیت امام(ع) به فرزندش، محمد حنفیه است[۱].
پرسش‌های وابسته
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص ۱۰۹.