تعصب در قرآن

این مدخل زیرشاخهٔ بحث تعصب است. تعصب از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: تعصب در قرآن - تعصب در نهج البلاغه - تعصب در فقه سیاسی - تعصب در جامعه‌شناسی اسلامی - پرسش مرتبط ندارد

مقدمه

منظور از تعصب ارتباط و پیوند خونی و قبیله‌ای منهای ارزش‌های انسانی و اخلاقی به عنوان صفتی جاهلی است. عصبة: را جماعت فشرده می‌گویند که به کمک همدیگر کاری را انجام می‌دهند. «﴿وَنَحْنُ عُصْبَةٌ﴾». یعنی ما دسته نیرومندیم. در جوامع الجامع آمده: جماعت را از آن رو عصبه گفته‌اند که کارها به وسیله آن‌ها بسته و روبراه می‌شود. عصبة چهار بار در قرآن مجید آمده است. راغب می‌گوید: کلمه: «عصبه» به معنای جماعت دست به دست هم داده و متعصب است.

مبانی مبارزه با تعصب

1. ﴿يَا أَيُّهَا النَّاسُ إِنَّا خَلَقْنَاكُمْ مِنْ ذَكَرٍ وَأُنْثَى وَجَعَلْنَاكُمْ شُعُوبًا وَقَبَائِلَ لِتَعَارَفُوا﴾. ﴿إِنَّ أَكْرَمَكُمْ عِنْدَ اللَّهِ أَتْقَاكُمْ﴾، ﴿إِنَّ اللَّهَ عَلِيمٌ خَبِيرٌ﴾
2. ﴿وَلَوْ جَعَلْنَاهُ قُرْآنًا أَعْجَمِيًّا لَقَالُوا لَوْلَا فُصِّلَتْ آيَاتُهُ أَأَعْجَمِيٌّ وَعَرَبِيٌّ قُلْ هُوَ لِلَّذِينَ آمَنُوا هُدًى وَشِفَاءٌ وَالَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ فِي آذَانِهِمْ وَقْرٌ وَهُوَ عَلَيْهِمْ عَمًى أُولَئِكَ يُنَادَوْنَ مِنْ مَكَانٍ بَعِيدٍ﴾
3. ﴿قُلُوبُنَا فِي أَكِنَّةٍ مِمَّا تَدْعُونَا إِلَيْهِ وَفِي آذَانِنَا وَقْرٌ وَمِنْ بَيْنِنَا وَبَيْنِكَ حِجَابٌ﴾
4. ﴿وَاعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَمِيعًا وَلَا تَفَرَّقُوا﴾، ﴿وَاذْكُرُوا نِعْمَتَ اللَّهِ عَلَيْكُمْ إِذْ كُنْتُمْ أَعْدَاءً فَأَلَّفَ بَيْنَ قُلُوبِكُمْ فَأَصْبَحْتُمْ بِنِعْمَتِهِ إِخْوَانًا﴾
5. ﴿إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ إِخْوَةٌ فَأَصْلِحُوا بَيْنَ أَخَوَيْكُمْ﴾
6. ﴿إِنَّ الَّذِينَ جَاءُوا بِالْإِفْكِ عُصْبَةٌ مِنْكُمْ لَا تَحْسَبُوهُ شَرًّا لَكُمْ بَلْ هُوَ خَيْرٌ لَكُمْ لِكُلِّ امْرِئٍ مِنْهُمْ مَا اكْتَسَبَ مِنَ الْإِثْمِ وَالَّذِي تَوَلَّى كِبْرَهُ مِنْهُمْ لَهُ عَذَابٌ عَظِيمٌ﴾

نکته: مبارزه با پیوندهایی که بر اساس عصبیت و منافع شخصی خویشاوندی شکل گرفته و برگشت دادن ارزش‌ها به ایمان به خدا و تأکید بر اتحاد میان برادران دینی و نزاع نکردن در این آیات و آیات ﴿يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ حَقَّ تُقَاتِهِ وَلَا تَمُوتُنَّ إِلَّا وَأَنْتُمْ مُسْلِمُونَ﴾﴿وَلَا تَكُونُوا كَالَّذِينَ تَفَرَّقُوا وَاخْتَلَفُوا مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَهُمُ الْبَيِّنَاتُ وَأُولَئِكَ لَهُمْ عَذَابٌ عَظِيمٌ﴾و آیات دیگر استفاده می‌شود.

نمونه‌های ازموارد تعصب و مبارزه با آن

1. ﴿وَكَذَلِكَ أَوْحَيْنَا إِلَيْكَ قُرْآنًا عَرَبِيًّا لِتُنْذِرَ أُمَّ الْقُرَى وَمَنْ حَوْلَهَا وَتُنْذِرَ يَوْمَ الْجَمْعِ لَا رَيْبَ فِيهِ فَرِيقٌ فِي الْجَنَّةِ وَفَرِيقٌ فِي السَّعِيرِ﴾
2. ﴿وَلَوْ نَزَّلْنَاهُ عَلَى بَعْضِ الْأَعْجَمِينَ * فَقَرَأَهُ عَلَيْهِمْ مَا كَانُوا بِهِ مُؤْمِنِينَ﴾
3. ﴿قَالُوا وَجَدْنَا آبَاءَنَا لَهَا عَابِدِينَ﴾
4. ﴿وَإِذَا قِيلَ لَهُمُ اتَّبِعُوا مَا أَنْزَلَ اللَّهُ قَالُوا بَلْ نَتَّبِعُ مَا وَجَدْنَا عَلَيْهِ آبَاءَنَا أَوَلَوْ كَانَ الشَّيْطَانُ يَدْعُوهُمْ إِلَى عَذَابِ السَّعِيرِ﴾
5. ﴿بَلْ قَالُوا إِنَّا وَجَدْنَا آبَاءَنَا عَلَى أُمَّةٍ وَإِنَّا عَلَى آثَارِهِمْ﴾؛ ﴿وَتَعَاوَنُوا عَلَى الْبِرِّ وَالتَّقْوَى وَلَا تَعَاوَنُوا عَلَى الْإِثْمِ وَالْعُدْوَانِ﴾
6. ﴿وَأَحْسِنُوا إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُحْسِنِينَ﴾
7. ﴿وَلَا يَجْرِمَنَّكُمْ شَنَآنُ قَوْمٍ عَلَى أَلَّا تَعْدِلُوا اعْدِلُوا هُوَ أَقْرَبُ لِلتَّقْوَى﴾
8. ﴿الْأَعْرَابُ أَشَدُّ كُفْرًا وَنِفَاقًا وَأَجْدَرُ أَلَّا يَعْلَمُوا حُدُودَ مَا أَنْزَلَ اللَّهُ عَلَى رَسُولِهِ وَاللَّهُ عَلِيمٌ حَكِيمٌ﴾
9. ﴿وَمِنَ الْأَعْرَابِ مَنْ يُؤْمِنُ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ وَيَتَّخِذُ مَا يُنْفِقُ قُرُبَاتٍ عِنْدَ اللَّهِ وَصَلَوَاتِ الرَّسُولِ أَلَا إِنَّهَا قُرْبَةٌ لَهُمْ سَيُدْخِلُهُمُ اللَّهُ فِي رَحْمَتِهِ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ﴾
10. ﴿وَأَنْذِرْ عَشِيرَتَكَ الْأَقْرَبِينَ * وَاخْفِضْ جَنَاحَكَ لِمَنِ اتَّبَعَكَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ﴾

نکات:

1. آنچه در بیان قرآن در باره تعصب جاهلی و تکیه بر زبان آمده، در جهت نقد این اندیشه است که به نژاد اهمیت می‌دهد و ملیت معیار ارزشگذاری می‌شود، در صورتی که هیچ چیز بالا‌تر از حقیقت ارزش ندارد و علاقه به آن نباید مانع شناخت حقیقت شده و لذا در دعوت به حق این پاسخ که ما بر دین آبا و اجداد خود تکیه می‌کنیم، پذیرفتنی نیست. از سوی دیگر مسئله انذار به عشیره را در سوره شعراء بیان کرده، نه بخاطر تعصب خانوادگی، بلکه به دلیل واقعیت تبلیغ و تأثیر آن که از قریب به بعید و از اطرافیان و بعد به دورترها و شروع از اطرافیان و بستگان و نزدیکان است.
2. معیار برای خوبی شکل کلی دارد و نیکی برای همه بوده و نه جمعیت و گروه خاص. چنانکه می‌گوید اگر با قبیله وعشیره و جمعیتی دیگر نزاع دارید، نباید این نزاع به بی‌عدالتی منجر شود: ﴿اعْدِلُوا هُوَ أَقْرَبُ لِلتَّقْوَى﴾
3. التزام به عدالت در هر صورت مطلوب است، چه بستگان باشد و چه غیر بستگان. در حالی که موضع قریش در برابر پیامبر ریشه در عصبیت‌های جاهلی خودشان داشت و از روی حسد به انکار حق پرداختند. و این چنین بود که پیامبر با تمام سختی با تعصبی سخت و شکننده، عرب جاهلی به مبارزه برخواست، تعصبی که برای قبیله‌ای همچون قریش و یا سرزمینی به نام مکه و یا زبانی همچون عربی داشتند، تا جایی که قرآن می‌گوید: ﴿وَلَوْ نَزَّلْنَاهُ عَلَى بَعْضِ الْأَعْجَمِينَ * فَقَرَأَهُ عَلَيْهِمْ مَا كَانُوا بِهِ مُؤْمِنِينَ﴾ و اگر قرآن را بر برخی از غیر عرب زبانان نازل می‌کردیم، و پیامبر آن را بر ایشان می‌خواند به آن ایمان نمی‌آوردند و قرآن با این عصبیت مبارزه کرد تا نظامی انسانی و جهانی برپا کند که در آن ملیت و قومیت و زبان و جنس و نژاد نباشد.

تعصب در دانشنامه معاصر قرآن کریم

«تعصب»، مصدر باب تفعّل است. در کلام عرب گفته می‌شود: "یَعصِبُ عصباً الشيء" «آن چیز را با طناب و غیر آن بست» و "یَتَعَصَّبُ تَعَصُّبَاً" یعنی دستار بر سر بست یا باند بر خود پیچید. "العِصابُ و العصابه" به چیزی گفته می‌شود که به وسیله آن بسته سر یا جایی می‌شود. این واژه از ماده «عَصَب» گرفته شده که به معنای رشته‌هایی است که مفاصل استخوان‌ها و عضلات را به هم پیوند می‌دهد.

این واژه به معنای هر نوع وابستگی شدید فکری و عملی آمده است. نقطه مقابل «تعصب» حق‌طلبی و تسلیم در برابر آن است. «تعصب» یعنی وفاداری که در آن نفس وفاداری مهم‌تر از متعلّق وفاداری باشد. به این معنا که انسان گاهی به چیزی وفادار است؛ چون آن چیز ارزش دارد و هنگامی که ارزش آن از دست رفت دیگر نسبت به آن وفاداری نشان نمی‌دهد. اگر چنین چیزی باشد تعصب مذموم نیست، اگر نفس وفاداری به چیزی اصل قرار گرفت و متعلق وفاداری مهم تلقی نشد، تعصب (مذموم) مطرح می‌شود. با این توضیح، ارتباط بین معنای لغوی و اصطلاحی روشن می‌شود. به این بیان که گویا شخص متعصّب با رشته‌های غیر قابل انفکاکی به متعلق وابستگی خود چسبیده است و این وابستگی برایش موضوعیت دارد.

«تعصب» از موضوعات کلیدی قرآن است که می‌‌توان آن را موضوع کانونی واژه‌هایی از قبیل جاهلیت، اَبائنا، ملأ، مترفین، مجرمین، یستکبرون و حنیفاً دانست که مجموعاً بیانگر منشأ و آثار تعصب است. با نگاهی به تاریخ بشر می‌‌بینیم که تعصب صفحات تاریخ را سیاه نموده و پیامبران و مصلحان زیادی را با مشکلات فراوانی رو به رو ساخته است این امر یکی از موانع مهم بر سر راه اسلام و پیام رسانی آن در زمان پیامبر اکرم (ص) بوده است و قوم عرب دارای تعصب شدید بوده‌اند ﴿وَلَوْ نَزَّلْنَاهُ عَلَى بَعْضِ الْأَعْجَمِينَ﴾، ﴿فَقَرَأَهُ عَلَيْهِمْ مَا كَانُوا بِهِ مُؤْمِنِينَ﴾، ﴿قَالُوا أَجِئْتَنَا لِتَلْفِتَنَا عَمَّا وَجَدْنَا عَلَيْهِ آبَاءَنَا وَتَكُونَ لَكُمَا الْكِبْرِيَاءُ فِي الْأَرْضِ وَمَا نَحْنُ لَكُمَا بِمُؤْمِنِينَ﴾.

تعصب در قرآن کریم

واژه «تعصب» در قرآن نیامده است. ولی واژه «حمیت» که بیانگر حالت «تعصب» است ۶ بار در قرآن به کار رفته است ﴿مَا جَعَلَ اللَّهُ مِنْ بَحِيرَةٍ وَلَا سَائِبَةٍ وَلَا وَصِيلَةٍ وَلَا حَامٍ وَلَكِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا يَفْتَرُونَ عَلَى اللَّهِ الْكَذِبَ وَأَكْثَرُهُمْ لَا يَعْقِلُونَ﴾،﴿يَوْمَ يُحْمَى عَلَيْهَا فِي نَارِ جَهَنَّمَ فَتُكْوَى بِهَا جِبَاهُهُمْ وَجُنُوبُهُمْ وَظُهُورُهُمْ هَذَا مَا كَنَزْتُمْ لِأَنْفُسِكُمْ فَذُوقُوا مَا كُنْتُمْ تَكْنِزُونَ﴾، ﴿إِذْ جَعَلَ الَّذِينَ كَفَرُوا فِي قُلُوبِهِمُ الْحَمِيَّةَ حَمِيَّةَ الْجَاهِلِيَّةِ فَأَنْزَلَ اللَّهُ سَكِينَتَهُ عَلَى رَسُولِهِ وَعَلَى الْمُؤْمِنِينَ وَأَلْزَمَهُمْ كَلِمَةَ التَّقْوَى وَكَانُوا أَحَقَّ بِهَا وَأَهْلَهَا وَكَانَ اللَّهُ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمًا﴾، ﴿تَصْلَى نَارًا حَامِيَةً﴾، ﴿يَوْمَ يَكُونُ النَّاسُ كَالْفَرَاشِ الْمَبْثُوثِ﴾، ﴿نَارٌ حَامِيَةٌ﴾. این واژه از ماده «حَمِیَ» گرفته شده است که به معنای حرارتی است که بر اثر عوامل خارجی در بدن حیوان یا اشیا دیگر به وجود می‌آید. به همین دلیل به حالت تب «حُمّی» گفته می‌شود و به حالات روحی مانند خشم و تعصب، حمیت اطلاق شده است؛ زیرا چنین روحیاتی، حالاتی آتشین در انسان ایجاد می‌کنند.

منشأ تعصب

منشأ تعصب از منظر قرآن را می‌‌توان به عوامل ذیل دانست:

1. جهالت: ﴿إِذْ جَعَلَ الَّذِينَ كَفَرُوا فِي قُلُوبِهِمُ الْحَمِيَّةَ حَمِيَّةَ الْجَاهِلِيَّةِ﴾
2. علاقه شدید به نیاکان: ﴿قَالُوا أَجِئْتَنَا لِتَلْفِتَنَا عَمَّا وَجَدْنَا عَلَيْهِ آبَاءَنَا وَتَكُونَ لَكُمَا الْكِبْرِيَاءُ فِي الْأَرْضِ وَمَا نَحْنُ لَكُمَا بِمُؤْمِنِينَ﴾.
3. جایگاه اجتماعی: ﴿وَانْطَلَقَ الْمَلَأُ مِنْهُمْ أَنِ امْشُوا وَاصْبِرُوا عَلَى آلِهَتِكُمْ إِنَّ هَذَا لَشَيْءٌ يُرَادُ﴾. با توجه به این که در این آیه تعبیر به ﴿الْمَلَأُ﴾ فرمود که در حقیقت به معنای «سران و دانه درشت‌های جامعه» می‌باشد. معلوم می‌شود که این افراد، آمدن پیامبران و پیروزی آنها را، با موقعیت اعتقادی، سیاسی و اقتصادی خود در تضاد میبینند و به همین دلیل بر افکار شرک آلود خود تعصب می‌ورزند.
4. خوش‌گذرانی: ﴿وَكَذَلِكَ مَا أَرْسَلْنَا مِنْ قَبْلِكَ فِي قَرْيَةٍ مِنْ نَذِيرٍ إِلَّا قَالَ مُتْرَفُوهَا إِنَّا وَجَدْنَا آبَاءَنَا عَلَى أُمَّةٍ وَإِنَّا عَلَى آثَارِهِمْ مُقْتَدُونَ﴾. از کاربرد واژه «مترفین» (خوش‌گذرانان) فهمیده می‌شود که علت تعصب آنان به باورهای اجدادی خودشان، به این جهت است که آن باورها، با خوش‌گذرانی آنان هماهنگ است.
5. گناهکار بودن ﴿ إِنَّهُمْ كَانُوا إِذَا قِيلَ لَهُمْ لا إِلَهَ إِلاَّ اللَّهُ يَسْتَكْبِرُونَ وَيَقُولُونَ أَئِنَّا لَتَارِكُوا آلِهَتِنَا لِشَاعِرٍ مَّجْنُونٍ ﴾. در این آیات که می‌فرماید «مجرمین» در برابر پیامبر (ص) تعصب نشان می‌دهند می‌فهمیم که مجرم بودن و گناهکاری آنان باعث تعصب به عقاید پیشین خود و مخالف با پیامبر شده است؛ زیرا پذیرش دعوت پیامبر و دست برداشتن از تعصبا، با گناهکاری آنان سازگار نیست.
6. تکبر ﴿ إِنَّهُمْ كَانُوا إِذَا قِيلَ لَهُمْ لا إِلَهَ إِلاَّ اللَّهُ يَسْتَكْبِرُونَ وَيَقُولُونَ أَئِنَّا لَتَارِكُوا آلِهَتِنَا لِشَاعِرٍ مَّجْنُونٍ ﴾: از این دو آیه می‌‌توان استفاده کرد که علت تعصب آنان که پیام پیامبران را نمی‌پذیرند تکبر و خودخواهی آنان است.
7. تقلید کورکورانه ﴿قَالُوا ادْعُ لَنَا رَبَّكَ يُبَيِّنْ لَنَا مَا هِيَ إِنَّ الْبَقَرَ تَشَابَهَ عَلَيْنَا وَإِنَّا إِنْ شَاءَ اللَّهُ لَمُهْتَدُونَ﴾، ﴿إِذْ قَالَ لِأَبِيهِ وَقَوْمِهِ مَا تَعْبُدُونَ قَالُوا نَعْبُدُ أَصْنَامًا فَنَظَلُّ لَهَا عَاكِفِينَ قَالَ هَلْ يَسْمَعُونَكُمْ إِذْ تَدْعُونَ أَوْ يَنفَعُونَكُمْ أَوْ يَضُرُّونَ قَالُوا بَلْ وَجَدْنَا آبَاءَنَا كَذَلِكَ يَفْعَلُونَ قَالَ أَفَرَأَيْتُم مَّا كُنتُمْ تَعْبُدُونَ أَنتُمْ وَآبَاؤُكُمُ الأَقْدَمُونَ ﴾.
8. خود برتر بینی ﴿وَلَقَدْ خَلَقْنَاكُمْ ثُمَّ صَوَّرْنَاكُمْ ثُمَّ قُلْنَا لِلْمَلَائِكَةِ اسْجُدُوا لِآدَمَ فَسَجَدُوا إِلَّا إِبْلِيسَ لَمْ يَكُنْ مِنَ السَّاجِدِينَ﴾، ﴿قَالَ مَا مَنَعَكَ أَلَّا تَسْجُدَ إِذْ أَمَرْتُكَ قَالَ أَنَا خَيْرٌ مِنْهُ خَلَقْتَنِي مِنْ نَارٍ وَخَلَقْتَهُ مِنْ طِينٍ﴾.

آثار تعصب از منظر قرآن

حجاب معرفت و فهم صحیح؛ اهالی مدین که به آیین مشرکانی پدران خود تعصب داشتند ﴿قَالُوا يَا شُعَيْبُ أَصَلَاتُكَ تَأْمُرُكَ أَنْ نَتْرُكَ مَا يَعْبُدُ آبَاؤُنَا أَوْ أَنْ نَفْعَلَ فِي أَمْوَالِنَا مَا نَشَاءُ إِنَّكَ لَأَنْتَ الْحَلِيمُ الرَّشِيدُ﴾؛ خطاب به شعیب می‌‌گفتند: ﴿قَالُوا يَا شُعَيْبُ مَا نَفْقَهُ كَثِيرًا مِمَّا تَقُولُ وَإِنَّا لَنَرَاكَ فِينَا ضَعِيفًا وَلَوْلَا رَهْطُكَ لَرَجَمْنَاكَ وَمَا أَنْتَ عَلَيْنَا بِعَزِيزٍ﴾؛

ممانعت از ایمان به قرآن ﴿وَلَوْ نَزَّلْنَاهُ عَلَى بَعْضِ الْأَعْجَمِينَ﴾، ﴿فَقَرَأَهُ عَلَيْهِمْ مَا كَانُوا بِهِ مُؤْمِنِينَ﴾.

ممانعت از ایمان به پیامبران ﴿قَالُوا أَجِئْتَنَا لِتَلْفِتَنَا عَمَّا وَجَدْنَا عَلَيْهِ آبَاءَنَا وَتَكُونَ لَكُمَا الْكِبْرِيَاءُ فِي الْأَرْضِ وَمَا نَحْنُ لَكُمَا بِمُؤْمِنِينَ﴾.

ممانعت از فهم این نکته که شاید گذشتگان اشتباه می‌کرده‌اند ﴿إِذْ قَالَ لِأَبِيهِ وَقَوْمِهِ مَا هَذِهِ التَّمَاثِيلُ الَّتِي أَنْتُمْ لَهَا عَاكِفُونَ﴾، ﴿قَالُوا وَجَدْنَا آبَاءَنَا لَهَا عَابِدِينَ﴾.

ایجاد مانع در برابر رشد دیگران ﴿بَلْ قَالُوا إِنَّا وَجَدْنَا آبَاءَنَا عَلَى أُمَّةٍ وَإِنَّا عَلَى آثَارِهِمْ مُهْتَدُونَ﴾؛

گناه ﴿وَإِذَا فَعَلُوا فَاحِشَةً قَالُوا وَجَدْنَا عَلَيْهَا آبَاءَنَا وَاللَّهُ أَمَرَنَا بِهَا قُلْ إِنَّ اللَّهَ لَا يَأْمُرُ بِالْفَحْشَاءِ أَتَقُولُونَ عَلَى اللَّهِ مَا لَا تَعْلَمُونَ﴾؛ (از نظر قرآن عامل نافرمانی شیطان، تعصب بوده است ﴿قَالَ مَا مَنَعَكَ أَلَّا تَسْجُدَ إِذْ أَمَرْتُكَ قَالَ أَنَا خَيْرٌ مِنْهُ خَلَقْتَنِي مِنْ نَارٍ وَخَلَقْتَهُ مِنْ طِينٍ﴾؛

سلب آزادی از دیگران ﴿هُمُ الَّذِينَ كَفَرُوا وَصَدُّوكُمْ عَنِ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ وَالْهَدْيَ مَعْكُوفًا أَنْ يَبْلُغَ مَحِلَّهُ وَلَوْلَا رِجَالٌ مُؤْمِنُونَ وَنِسَاءٌ مُؤْمِنَاتٌ لَمْ تَعْلَمُوهُمْ أَنْ تَطَئُوهُمْ فَتُصِيبَكُمْ مِنْهُمْ مَعَرَّةٌ بِغَيْرِ عِلْمٍ لِيُدْخِلَ اللَّهُ فِي رَحْمَتِهِ مَنْ يَشَاءُ لَوْ تَزَيَّلُوا لَعَذَّبْنَا الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْهُمْ عَذَابًا أَلِيمًا﴾، ﴿إِذْ جَعَلَ الَّذِينَ كَفَرُوا فِي قُلُوبِهِمُ الْحَمِيَّةَ حَمِيَّةَ الْجَاهِلِيَّةِ فَأَنْزَلَ اللَّهُ سَكِينَتَهُ عَلَى رَسُولِهِ وَعَلَى الْمُؤْمِنِينَ وَأَلْزَمَهُمْ كَلِمَةَ التَّقْوَى وَكَانُوا أَحَقَّ بِهَا وَأَهْلَهَا وَكَانَ اللَّهُ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمًا﴾؛ (این آیات درباره ماجرای حدیبیه است که در آن کافران مکه، مؤمنان را از زیارت مسجد الحرام بازداشتند).

خشونت ﴿إِذْ قَالَ لِأَبِيهِ يَا أَبَتِ لِمَ تَعْبُدُ مَا لَا يَسْمَعُ وَلَا يُبْصِرُ وَلَا يُغْنِي عَنْكَ شَيْئًا﴾، ﴿قَالَ أَرَاغِبٌ أَنْتَ عَنْ آلِهَتِي يَا إِبْرَاهِيمُ لَئِنْ لَمْ تَنْتَهِ لَأَرْجُمَنَّكَ وَاهْجُرْنِي مَلِيًّا﴾.

از منظر قرآن تعصب دینی مردود است. قرآن درباره یهودیان و نصارا که می‌‌گفتند: جز ما کسی وارد بهشت نمی‌شود ﴿وَقَالُوا لَنْ يَدْخُلَ الْجَنَّةَ إِلَّا مَنْ كَانَ هُودًا أَوْ نَصَارَى تِلْكَ أَمَانِيُّهُمْ قُلْ هَاتُوا بُرْهَانَكُمْ إِنْ كُنْتُمْ صَادِقِينَ﴾؛ می‌گوید: ﴿بَلَى مَنْ أَسْلَمَ وَجْهَهُ لِلَّهِ وَهُوَ مُحْسِنٌ فَلَهُ أَجْرُهُ عِنْدَ رَبِّهِ وَلَا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ﴾. باید توجه داشت که اساساً تعصب نژادی و قومی از نظر قرآن به هیچ وجه صحیح نیست: «ای مردم، ما شما را از مرد و زنی آفریدیم و شما را شعبه شعبه و قبیله قبیله قرار دادیم تا یکدیگر را بشناسید. بی‌تردید گرامی‌ترین شما، نزد خدا با تقواترین شما است ﴿يَا أَيُّهَا النَّاسُ إِنَّا خَلَقْنَاكُمْ مِنْ ذَكَرٍ وَأُنْثَى وَجَعَلْنَاكُمْ شُعُوبًا وَقَبَائِلَ لِتَعَارَفُوا إِنَّ أَكْرَمَكُمْ عِنْدَ اللَّهِ أَتْقَاكُمْ إِنَّ اللَّهَ عَلِيمٌ خَبِيرٌ﴾. از منظر قرآن تعصب گناهی است ﴿وَيَقُولُونَ أَئِنَّا لَتَارِكُوا آلِهَتِنَا لِشَاعِرٍ مَّجْنُونٍ بَلْ جَاءَ بِالْحَقِّ وَصَدَّقَ الْمُرْسَلِينَ ﴾؛ که مجازات الهی در پی دارد ﴿وَإِذَا قِيلَ لَهُمُ اتَّبِعُوا مَا أَنْزَلَ اللَّهُ قَالُوا بَلْ نَتَّبِعُ مَا وَجَدْنَا عَلَيْهِ آبَاءَنَا أَوَلَوْ كَانَ الشَّيْطَانُ يَدْعُوهُمْ إِلَى عَذَابِ السَّعِيرِ﴾.

خداوند مقابله صحیح با تعصب را در گرو دو امر دانسته: آرامش و تقوا: ﴿إِذْ جَعَلَ الَّذِينَ كَفَرُوا فِي قُلُوبِهِمُ الْحَمِيَّةَ حَمِيَّةَ الْجَاهِلِيَّةِ فَأَنْزَلَ اللَّهُ سَكِينَتَهُ عَلَى رَسُولِهِ وَعَلَى الْمُؤْمِنِينَ وَأَلْزَمَهُمْ كَلِمَةَ التَّقْوَى وَكَانُوا أَحَقَّ بِهَا وَأَهْلَهَا وَكَانَ اللَّهُ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمًا﴾. بنابراین از منظر قرآن یکی از صفات ناپسند اخلاقی، تعصب است. قرآن با ردّ هر گونه تعصب دینی و نژادی، ریشه‌های آن را مورد بررسی قرار می‌دهد و با بیان آثار زیان‌بخش تعصب در زندگی فردی و اجتماعی از مؤمنان می‌خواهد که از آن دوری جویند و در مقابل متعصبان رفتاری شایسته داشته باشند. پیامبر اسلام (ص) می‌فرماید: «کسی که مردم را دعوت به تعصب کند از ما نیست و کسی که به خاطر تعصب بجنگد از ما نیست و کسی که با تعصب بمیرد از ما نیست». علی (ع) درباره نافرمانی شیطان در مقابل دستور خدا نسبت به سجده در برابر آدم، می‌فرماید: «تعصب به او دست داد و بر آدم به خاطر خلقت خویش افتخار کرد و از جهت اصل و ریشه خود نسبت به او تعصب ورزید به همین دلیل، این دشمن خدا، پیشوای متعصبان و سر سلسله مستکبران است و کسی است که بنای تعصب را پی‌ریزی نمود».

در کتاب‌های اخلاقی، اندیشمندان اخلاق در جهان اسلام، این موضوع را به صورت مستقل مورد بحث قرار نداده‌اند مثلاً صاحب جامع السعادات آنجا که درباره جهل مرکب بحث می‌کند، یکی از عوامل آن را تعصب میشمارد. تعصب یکی از رذائل مربوط به اخلاق اعتقادی یا باورها است و هنگامی جایگاه واقعی خود را پیدا می‌کند که چیزی به نام اخلاق باور طرح شود، امری که در کتاب‌های اخلاقی فرهنگ اسلامی حضوری کم‌رنگ دارد.

سرسختى و تعصب برآمده از جهالت

حمیت از ریشه «ح ـ م ـ ى» در اصل به معناى حرارت است و سپس در معانى غیرت و مردانگى، جلوگیرى و دفاع از چیزى، تلاش براى نگهدارى از چیزى که نباید در نگهدارى‌اش سستى کرد، عار داشتن از انجام دادن کارى، خشم گرفتن و برانگیختن نیروى غضب به کار رفته است. حمیت با تعصب، تنگاتنگ پیوند دارد، به گونه‌اى که حمیت معادل عصبیت و تعصب یا یکى از مظاهر آن شمرده شده است. تعصب در لغت به معناى حمایت و دفاع از نزدیکان و در علم اخلاق به تلاش گفتارى یا عملى شخص براى حمایت از خویش یا امور نسبت یافته با وى، مانند دین، نزدیکان و همشهریان، گفته مى‌شود. عالمان اخلاق، تعصب را دو گونه پسندیده و ناپسند و اوّلى را در جایى مى‌دانند که فرد به حق و انصاف از چیزى حمایت کند و به آن غیرت اطلاق مى‌کنند و دومى را به حمایت باطل و غیرمنصفانه اختصاص داده‌اند. با آنکه تعصب و حمیت پسندیده را از ملکات شریف و نتیجه شجاعت و بزرگى نفس دانسته‌اند، تعصب و حمیت معمولاً به گونه افراط‌آمیز و نکوهیده آن گفته مى‌شود، از این رو گاه به معناى دفاع از نزدیکان خود هرچند ظالم باشند به کار رفته است. متعصب، بیش از آنکه بر تجربه فردى‌اش تکیه کند، به نظر رایج جامعه گرایش دارد. حمیت از انگیزه‌هاى افعال انسان و جایگاه آن در قلب است و بر اساس ظاهر آیه قرآن، اراده انسان در ایجاد آن نقش دارد: ﴿إِذْ جَعَلَ ٱلَّذِينَ كَفَرُوا۟ فِى قُلُوبِهِمُ ٱلْحَمِيَّةَ حَمِيَّةَ ٱلْجَـٰهِلِيَّةِ فَأَنزَلَ ٱللَّهُ سَكِينَتَهُۥ عَلَىٰ رَسُولِهِۦ وَعَلَى ٱلْمُؤْمِنِينَ وَأَلْزَمَهُمْ كَلِمَةَ ٱلتَّقْوَىٰ وَكَانُوٓا۟ أَحَقَّ بِهَا وَأَهْلَهَا وَكَانَ ٱللَّهُ بِكُلِّ شَىْءٍ عَلِيمًۭا﴾ در اسلام، جنگ و هر کار دیگرى برپایه تعصبِ ناپسند بى‌ارزش است و باید عمل براى بزرگداشت راه الهى باشد، از این‌رو در روایات اسلامى حمیت و تعصب، شدیدا نکوهش شده، به گونه‌اى که ضدانصاف شمرده شده، بودنش در هرکس به محشور شدن او با اهل جاهلیت مى‌انجامد، اولیاى دین از آن به خدا پناه مى‌بردند، جز متعصِب، شخصى نیز که به او تعصب ورزیده شود، اگر زمینه‌اش را فراهم کرده یا از آن خشنود باشد، بیرون از حوزه ایمان قلمداد شده است. در کنار مذمت از جنبه‌هاى منفى آن در منابع اسلامى، جنبه‌هاى مثبتى نیز براى حمیت وجود دارد. (گونه‌هاى حمیت) واژه حمیت به شکلى خاص در یک آیه قرآن ذکر شده است: ﴿إِذْ جَعَلَ ٱلَّذِينَ كَفَرُوا۟ فِى قُلُوبِهِمُ ٱلْحَمِيَّةَ حَمِيَّةَ ٱلْجَـٰهِلِيَّةِ فَأَنزَلَ ٱللَّهُ سَكِينَتَهُۥ عَلَىٰ رَسُولِهِۦ وَعَلَى ٱلْمُؤْمِنِينَ وَأَلْزَمَهُمْ كَلِمَةَ ٱلتَّقْوَىٰ وَكَانُوٓا۟ أَحَقَّ بِهَا وَأَهْلَهَا وَكَانَ ٱللَّهُ بِكُلِّ شَىْءٍ عَلِيمًۭا﴾ و از همین ریشه، مشتقات دیگرى به معناى گرما به کار رفته‌اند: ﴿يَوْمَ يُحْمَىٰ عَلَيْهَا فِى نَارِ جَهَنَّمَ فَتُكْوَىٰ بِهَا جِبَاهُهُمْ...﴾؛ ﴿تَصْلَىٰ نَارًا حَامِيَةًۭ﴾؛ ﴿نَارٌ حَامِيَةٌۢ﴾ که به موضوع مورد بحث ربط ندارند. به جز ریشه «ح ـ م ـ ى» مباحث حمیت و تعصب در آیات دیگر قرآن هم یاد شده‌اند؛ مانند سخن یهودیان به پیروانشان که تنها پیروان دین خود را تصدیق کنند.) و جایز شمردن خیانت در امانت درباره غیر اهل‌کتاب.، تأکید برادران یوسف بر برترى جمع خویش از یوسف(ع) و شایستگى بیشترشان براى محبت پدر، تقلید مشرکان مکه از گذشتگان خویش و برتر شمردن آنان.، تأکید قرآن بر عدالت ورزیدن حتى در مورد دشمنان. و انکار و ابطال هریک از یهود و نصارا نسبت به دین دیگرى.. با توجه به پیوند معنایى بسیار میان حمیت و عصبیت، این مدخل بیشتر در بردارنده مباحث کلى در زمینه حمیت و عصبیت است..

نقش و جایگاه حمیت در دوره ظهور اسلام

حمیت در بستر فرهنگ قبیله‌اى جاهلیت در جزیره‌العرب، جایگاهى محورى داشت که متأثر از اوضاع جغرافیایى آنجا و شیوه زندگى بیابانى و وضعیت زندگى بدوى و جهان‌بینى دوره جاهلى بود. هر قبیله داراى سه رکن اجتماعى (اشتراک در اجداد و همخون بودن)، روانى (روحیه تعصب نسبت به حفظ نظام، و فرهنگ قبیله خود) و فرهنگى (افتخارات قبیله) است. روح قبیله‌گرایى، سرچشمه همه اندیشه‌هاى اخلاقى اصیلى بود که جامعه عرب بر پایه آن ساخته شده بود و در آن الگوى اجتماعى، چنین انگاشته مى‌شد که همه سجایاى شریف و متعالى در شخصیت قبیله نمود مى‌یابد نه افراد آن. اساس نظام قبیله، بر تعصب اهل و عشیره و دیگر متفرعات قبیله بوده است و در چنین وضعیتى، علم انساب ـ که همان شناخت روابط خونى قبایل بود ـ بسیار پر اهمیت بود. از لوازم تعصب، آن است که هرکس افراد قبیله و عشیره و... خود را یارى کند؛ ستمکار باشند یا ستمدیده. تعصب، اثر مهمى در حیات سیاسى اجتماعى عرب پیش از اسلام داشت و از ضروریات زندگى جاهلى ـ به ویژه قبایل بیابان‌نشین ـ براى حفظ ساختار و ارتباطات اجتماعى به شمار مى‌رفت و مانعى در مقابل تجاوز ساکنان جزیره‌العرب به یکدیگر بود؛ دفاع و حمایت از قبیله، تنها با بودن تعصب خونى در میان افراد آن شدنى بود. انتقام، از نمودهاى عصبیت است که در آن اگر شخصى فرد قبیله‌اى دیگر را مى‌کشت، جانش در امان نبود و در هرجا که پنهان مى‌شد، ده‌ها سال تعقیب مى‌شد و هریک از افراد قبیله مقتول که به او دست مى‌یافت، او را مى‌کشت؛ یا اینکه بستگان نزدیکش به ترتیب نزدیک بودن، کشته مى‌شدند. عضو هر خاندان وقتى که مى‌دید به یکى از نزدیکان او ستم شده است، در خود خوارى حس مى‌کرد و آن را توهین به خود مى‌شمرد و عبارات «خون را فقط خون مى‌شوید» که یادآور انتقام است و «برادرت را یارى کن؛ چه ظالم باشد و چه مظلوم» که یادآور یارى کردن افراد قبیله است، از شعارهاى معروف جاهلیت بودند. در چنین اوضاعى، گاه خانواده مقتول به کشتن قاتل یا یک نفر از خاندانش ناخشنود بوده و در قبال یک نفر، چند تن کشته مى‌شدند. در اسلام، ضمن حفظ حق قصاص، با زیاده روى در کشتار مبارزه شد: ﴿وَلَا تَقْتُلُوا۟ ٱلنَّفْسَ ٱلَّتِى حَرَّمَ ٱللَّهُ إِلَّا بِٱلْحَقِّ وَمَن قُتِلَ مَظْلُومًۭا فَقَدْ جَعَلْنَا لِوَلِيِّهِۦ سُلْطَـٰنًۭا فَلَا يُسْرِف فِّى ٱلْقَتْلِ إِنَّهُۥ كَانَ مَنصُورًۭا﴾؛ ﴿يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا كُتِبَ عَلَيْكُمُ الْقِصَاصُ فِي الْقَتْلَى الْحُرُّ بِالْحُرِّ وَالْعَبْدُ بِالْعَبْدِ وَالْأُنْثَى بِالْأُنْثَى فَمَنْ عُفِيَ لَهُ مِنْ أَخِيهِ شَيْءٌ فَاتِّبَاعٌ بِالْمَعْرُوفِ وَأَدَاءٌ إِلَيْهِ بِإِحْسَانٍ ذَلِكَ تَخْفِيفٌ مِنْ رَبِّكُمْ وَرَحْمَةٌ فَمَنِ اعْتَدَى بَعْدَ ذَلِكَ فَلَهُ عَذَابٌ أَلِيمٌ * وَلَكُمْ فِي الْقِصَاصِ حَيَاةٌ يَا أُولِي الْأَلْبَابِ لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ﴾ در تعصب جاهلیت عربى، به ارث بردن و به اختیار گرفتن زن پدر از سوى پسر، پس از فوت پدر یا طلاق، نمودارى از محکومیت و اسارت زن، و عصبیت قومى و قبیلگى بود، تا مبادا زن اگر به اختیار خود شوهر گزیند، به قبیله و قوم دیگر برود که ننگ و عارى براى کسان و قبیله شوهر گذشته‌اش باشد. این‌گونه ازدواج در قرآن یاد و شدید نکوهش شده است: ﴿... إِنَّهُۥ كَانَ فَـٰحِشَةًۭ وَمَقْتًۭا وَسَآءَ سَبِيلًا﴾ عنصر تعصب و حمیت در دوران پس از اسلام هم در حوادث به گونه مهمى نقش داشته است: برانگیخته شدن حمیت عتبه، نقش اصلى در آغاز جنگ بدر با نبرد تن به تن داشت . در سال ششم هجرى که مسلمانان در نزدیکى مکه منتظر باز شدن راه حج بودند، کافران که حج آزادانه مسلمانانى را که قاتلان پدرانشان در جنگ‌ها بودند بى‌آبرویى مى‌شمردند، بر اثر تعصب جاهلى، خلاف آداب و سنن خودشان که در ماه‌هاى حرام حتى به کُشندگان پدرشان آزارى نمى‌رساندند و با آنکه مسلمانان احرام بسته و قصد جنگ نداشتند، آنان را به جنگ تهدید و از ورودشان به مکه جلوگیرى کردند. کافران پس از اینکه در پى این رخداد، عهدنامه صلح حدیبیه با مسلمانان امضا کردند، با نوشتن نام خدا به شکل «بسم اللّه‌الرحمن الرحیم» در آغاز آن نیز مخالفت ورزیدند: ﴿إِذْ جَعَلَ ٱلَّذِينَ كَفَرُوا۟ فِى قُلُوبِهِمُ ٱلْحَمِيَّةَ حَمِيَّةَ ٱلْجَـٰهِلِيَّةِ فَأَنزَلَ ٱللَّهُ سَكِينَتَهُۥ عَلَىٰ رَسُولِهِۦ وَعَلَى ٱلْمُؤْمِنِينَ وَأَلْزَمَهُمْ كَلِمَةَ ٱلتَّقْوَىٰ وَكَانُوٓا۟ أَحَقَّ بِهَا وَأَهْلَهَا وَكَانَ ٱللَّهُ بِكُلِّ شَىْءٍ عَلِيمًۭا﴾ حمیت، با وجود آثار منفى‌اش، ناخواسته از بخشى از دشوارى‌هاى تبلیغى پیامبر(ص) کاست، به گونه‌اى که در نتیجه شدت عصبیت و حمایت لحظه به لحظه خاندان هاشم، از آن حضرت، ایشان توانستند با وجود همه مخالفت‌ها و کارشکنى‌هاى طبقات دیگر قریش، به تبلیغ رسالت خویش در مکه بپردازند. این ویژگى روانى عرب‌ها بسیار در حفظ جان پیامبر(ص) نقش داشت و براى آن حضرت چنان پایگاهى پدید آورده بود که بنى‌هاشمِ مسلمان و کافر، بر اثر تعصب طایفه‌اى خود، سختى‌هاى محاصره اقتصادى در شعب ابى‌طالب را تاب آوردند. مصداق دیگر بهره‌مندى مناسب رسول خدا(ص) از این خصلت، ازدواج‌هاى ایشان با زنانى از قبایل گوناگون بود که به گونه مهمى در اسلام آوردن عرب متعصب نقش داشت..

رویارویى اسلام با حمیت

از آنجا که تعصب در مواردى مانند دفاع از خانواده، موقعیت، وطن و... ریشه در فطرت انسان دارد و اسلام هم دین فطرت است، اسلام به الغاى تعصب نپرداخت و آن را یکسره باطل نخواند، بلکه اصلش را حفظ کرد و به آن جهت داد. اسلام، کنار مبارزه با ارکان جاهلیت، بسیارى از اصطلاحات و مفاهیم کلیدى مربوط به آن فرهنگ و جهان‌بینى را دستخوش تغییر و تبدیل معنایى، بسط، محدودیت یا تحول کلى کرد که حمیت یکى از آنهاست. در فرهنگ اسلامى، حمیت، مانند دیگر آرمان‌ها و کمال‌هاى مطلوب اخلاقى بیابان‌نشینى، کامل نکوهش نشده، بلکه جنبه‌هاى مثبت آن ستوده شده و در تعالیم اسلام، حتى جنبه‌هاى منفى آن به سمت فضایل اخلاقى جهت‌دهى شده‌اند؛ براى نمونه پیامبر(ص) در یکى از درگیرى‌هاى داخلى مهاجران و انصار فرمود: برادرت را یارى کن؛ خواه ستمکار باشد یا ستمدیده و سپس این شعار حمیت جاهلى را به گونه‌اى اسلامى تفسیر کرده و چنین جهت دادند که یارى کردن برادرى که ظالم است، آن است که از ستم بازداشته شود؛ همچنین ایشان تنها به آموختن آن قسمت از علم انساب سفارش کردند که براى شناخت بستگان و صله رحم سودمند باشد. در مقابل، با تعصب و حمیتى که برخاسته از روحیه جاهلى و سبب ناعدالتى و ایستادن در برابر حق مى‌گردید، از راه‌هاى گوناکون به مبارزه برخاست؛ یکى از این راه‌ها، تأکید بر اصول درستى است که در تقابل با فکر تعصبى است. مطابق قرآن و سخنان پیامبر همه مؤمنانِ برده، آزاد، وابسته به قبایل شریف و داراى حسب و نسب و والیان و افراد غریبه مساوى هستند و تعصب درباره معتقدات موروثى خود و تفاخر به افراد قبیله خویش، که از موانع دعوت پیامبر(ص) بود، نکوهیده است: ﴿يَـٰٓأَيُّهَا ٱلنَّاسُ إِنَّا خَلَقْنَـٰكُم مِّن ذَكَرٍۢ وَأُنثَىٰ وَجَعَلْنَـٰكُمْ شُعُوبًۭا وَقَبَآئِلَ لِتَعَارَفُوٓا۟ إِنَّ أَكْرَمَكُمْ عِندَ ٱللَّهِ أَتْقَىٰكُمْ إِنَّ ٱللَّهَ عَلِيمٌ خَبِيرٌۭ﴾ جنبه دیگر مبارزه با تعصب در قرآن، تقبیح اطاعت کورکورانه از بزرگان و رؤساى قوم است که در نظام قبیلگى در جاهلیت، در حکم روح و شعار قبیله بودند: ﴿وَقَالُوا رَبَّنَا إِنَّا أَطَعْنَا سَادَتَنَا وَكُبَرَاءَنَا فَأَضَلُّونَا السَّبِيلَا﴾ قرآن حتى اطاعت از والدین را در موارد گناه جایز ندانسته: ﴿وَإِن جَـٰهَدَاكَ عَلَىٰٓ أَن تُشْرِكَ بِى مَا لَيْسَ لَكَ بِهِۦ عِلْمٌۭ فَلَا تُطِعْهُمَا وَصَاحِبْهُمَا فِى ٱلدُّنْيَا مَعْرُوفًۭا وَٱتَّبِعْ سَبِيلَ مَنْ أَنَابَ إِلَىَّ ثُمَّ إِلَىَّ مَرْجِعُكُمْ فَأُنَبِّئُكُم بِمَا كُنتُمْ تَعْمَلُونَ﴾ و صراحتا به مؤمنان دستور مى‌دهد حق را بگویند، گرچه ضد خود، والدین یا نزدیکانشان باشد: ﴿يَـٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُوا۟ كُونُوا۟ قَوَّٰمِينَ بِٱلْقِسْطِ شُهَدَآءَ لِلَّهِ وَلَوْ عَلَىٰٓ أَنفُسِكُمْ أَوِ ٱلْوَٰلِدَيْنِ وَٱلْأَقْرَبِينَ إِن يَكُنْ غَنِيًّا أَوْ فَقِيرًۭا فَٱللَّهُ أَوْلَىٰ بِهِمَا فَلَا تَتَّبِعُوا۟ ٱلْهَوَىٰٓ أَن تَعْدِلُوا۟ وَإِن تَلْوُۥٓا۟ أَوْ تُعْرِضُوا۟ فَإِنَّ ٱللَّهَ كَانَ بِمَا تَعْمَلُونَ خَبِيرًۭا﴾ تشویق مسلمانان به مدنیت و بازداشتن مسلمانان شهرنشین از بازگشت به زندگى پیشین خود در صحرا و تقبیح اعراب بیابانگرد: ﴿الْأَعْرَابُ أَشَدُّ كُفْرًا وَنِفَاقًا وَأَجْدَرُ أَلَّا يَعْلَمُوا حُدُودَ مَا أَنْزَلَ اللَّهُ عَلَى رَسُولِهِ﴾. در جهت تلاش اسلام براى فرهنگ‌سازى بر ضد تعصب با تأکید بر علم و ایمان فهم‌پذیر است. با وجود همه کوشش‌هاى یاد شده در مبارزه با حمیت و غیرت جاهلانه، شواهدى از وجود آن در زمان رسول خدا و دوره خلفاء و پس از ایشان در دست است..

گونه هاى حمیت

در متون اسلامى، تعصب بیشتر مذموم است؛ اما گاه گونه‌هایى از حمیت به شکل خاص ستایش شده‌اند، بنابراین مى‌توان حمیت را به دو گونه پسندیده و ناپسند بخش کرد:

1. حمیت پسندیده: آن‌گونه که بعضى مفسران ﴿حَمِيَّةَ ٱلْجَـٰهِلِيَّةِ﴾ را در آیه ﴿إِذْ جَعَلَ ٱلَّذِينَ كَفَرُوا۟ فِى قُلُوبِهِمُ ٱلْحَمِيَّةَ حَمِيَّةَ ٱلْجَـٰهِلِيَّةِ فَأَنزَلَ ٱللَّهُ سَكِينَتَهُۥ عَلَىٰ رَسُولِهِۦ وَعَلَى ٱلْمُؤْمِنِينَ وَأَلْزَمَهُمْ كَلِمَةَ ٱلتَّقْوَىٰ وَكَانُوٓا۟ أَحَقَّ بِهَا وَأَهْلَهَا وَكَانَ ٱللَّهُ بِكُلِّ شَىْءٍ عَلِيمًۭا﴾ قید احترازى دانسته‌اند. تعصب برناخاسته از جهالت و پافشارى بر ارزش‌هاى عالمانه و منطقى، امرى ستوده است و بر اثر تسلط روحیه حمیت بر مؤمن، وى در راه حق از جان و مال خود کم نمى‌گذارد. دامنه حمیت به اندازه گستره حق، وسیع است، از این رو در کتاب‌هاى اخلاقى، حمیت را به معناى عام نگهبانى از دین، آبرو، همسر، اولاد و اموال دانسته و گاه مترادف با غیرت به کار برده‌اند. فقدان حمیت در انسان، از تفریط در قوه غضب برمى‌خیزد و حمیتِ پسندیده، برآیند تعادل در این قوه است، چنان‌که غضب موسى(ع) هنگام روبه‌رو شدن با گوساله‌پرستى قومش حمیتى براى دین بود و این‌گونه حمیت که به خشمى در جهت اهداف حق پایان مى‌پذیرد، ممدوح است. شناخت حمیت پسندیده از ناپسند، به عدم تجاوز انسان در حمایت از حق و انصاف است.
2. حمیت ناپسند: در حمیت ناپسند، انسان بدکاران قومش را بهتر از خوبان قوم دیگر مى‌داند و آنان را در راه ستم یارى مى‌دهد. دفاع افراطى از قوم، قبیله، نژاد و وطن، انگیزه اعمال بى‌درایت و سرچشمه بسیارى از جنگ‌ها در بستر تاریخ و عاملى براى انتقال خرافات و زشتى‌ها به اقوام دیگر، در پوشش آداب و سنن قبیله و نژاد بوده است. تسلط روحیه تعصب بر عالمان دینى مانند تعصب علماى یهود در عهد پیامبر سبب تحریف لفظى یا معنوى دین مى‌شود، به گونه‌اى که گاه آیین الهى به رنگ تعصبات مبلّغان درمى‌آید: ﴿مِّنَ ٱلَّذِينَ هَادُوا۟ يُحَرِّفُونَ ٱلْكَلِمَ عَن مَّوَاضِعِهِۦ وَيَقُولُونَ سَمِعْنَا وَعَصَيْنَا وَٱسْمَعْ غَيْرَ مُسْمَعٍۢ وَرَٰعِنَا لَيًّۢا بِأَلْسِنَتِهِمْ وَطَعْنًۭا فِى ٱلدِّينِ وَلَوْ أَنَّهُمْ قَالُوا۟ سَمِعْنَا وَأَطَعْنَا وَٱسْمَعْ وَٱنظُرْنَا لَكَانَ خَيْرًۭا لَّهُمْ وَأَقْوَمَ وَلَـٰكِن لَّعَنَهُمُ ٱللَّهُ بِكُفْرِهِمْ فَلَا يُؤْمِنُونَ إِلَّا قَلِيلًۭا﴾ افزون بر آن، مصادیقى براى تعصب ناپسند در قرآن یاد شده است:
   1. تعصب ابلیس به ماده خلقت خویش (آتش) در سنجش با ماده آفرینش انسان (خاک): ﴿وَإِذْ قُلْنَا لِلْمَلَائِكَةِ اسْجُدُوا لِآدَمَ فَسَجَدُوا إِلَّا إِبْلِيسَ قَالَ أَأَسْجُدُ لِمَنْ خَلَقْتَ طِينًا﴾
   2. تعصب اهل کتاب که هدایت را ویژه خود و جز خودشان همه را گمراه مى‌دانستند: ﴿وَقَالُوا كُونُوا هُودًا أَوْ نَصَارَى تَهْتَدُوا قُلْ بَلْ مِلَّةَ إِبْرَاهِيمَ حَنِيفًا وَمَا كَانَ مِنَ الْمُشْرِكِينَ﴾؛ ﴿وَقَالُوا لَنْ يَدْخُلَ الْجَنَّةَ إِلَّا مَنْ كَانَ هُودًا أَوْ نَصَارَى تِلْكَ أَمَانِيُّهُمْ قُلْ هَاتُوا بُرْهَانَكُمْ إِنْ كُنْتُمْ صَادِقِينَ﴾ این تعصب، مانع ایمان آنان به پیامبر(ص) مى‌شد: ﴿وَلَا تُؤْمِنُوٓا۟ إِلَّا لِمَن تَبِعَ دِينَكُمْ قُلْ إِنَّ ٱلْهُدَىٰ هُدَى ٱللَّهِ أَن يُؤْتَىٰٓ أَحَدٌۭ مِّثْلَ مَآ أُوتِيتُمْ أَوْ يُحَآجُّوكُمْ عِندَ رَبِّكُمْ قُلْ إِنَّ ٱلْفَضْلَ بِيَدِ ٱللَّهِ يُؤْتِيهِ مَن يَشَآءُ وَٱللَّهُ وَٰسِعٌ عَلِيمٌۭ﴾ با آنکه نشانه‌هاى پیامبر(ص) را در کتاب آسمانى خود خوانده بودند و بى‌صبرانه منتظر ظهورش بودند و با ظهور او امید پیروزى بر دشمنان را داشتند، به او ایمان نیاوردند: ﴿وَلَمَّا جَاءَهُمْ كِتَابٌ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ مُصَدِّقٌ لِمَا مَعَهُمْ وَكَانُوا مِنْ قَبْلُ يَسْتَفْتِحُونَ عَلَى الَّذِينَ كَفَرُوا فَلَمَّا جَاءَهُمْ مَا عَرَفُوا كَفَرُوا بِهِ فَلَعْنَةُ اللَّهِ عَلَى الْكَافِرِينَ﴾. و تنها در صورتى که پیامبر دینشان را مى‌پذیرفت، از او خشنود مى‌شدند: ﴿وَلَنْ تَرْضَى عَنْكَ الْيَهُودُ وَلَا النَّصَارَى حَتَّى تَتَّبِعَ مِلَّتَهُمْ قُلْ إِنَّ هُدَى اللَّهِ هُوَ الْهُدَى وَلَئِنِ اتَّبَعْتَ أَهْوَاءَهُمْ بَعْدَ الَّذِي جَاءَكَ مِنَ الْعِلْمِ مَا لَكَ مِنَ اللَّهِ مِنْ وَلِيٍّ وَلَا نَصِيرٍ﴾
   3. تعصب بت‌پرستان مکه بر عقاید باطل خود و سرسختى آنان در برابر سخن حق. آنان حتى به سوگند سخت خود براى پیروى از پیامبر بیم‌دهنده پاى‌بند نبودند: ﴿وَأَقْسَمُوا۟ بِٱللَّهِ جَهْدَ أَيْمَـٰنِهِمْ لَئِن جَآءَهُمْ نَذِيرٌۭ لَّيَكُونُنَّ أَهْدَىٰ مِنْ إِحْدَى ٱلْأُمَمِ فَلَمَّا جَآءَهُمْ نَذِيرٌۭ مَّا زَادَهُمْ إِلَّا نُفُورًا﴾ و تعصب یاد شده به استهزاء پیامبر(ص): ﴿وَإِذَا رَءَاكَ ٱلَّذِينَ كَفَرُوٓا۟ إِن يَتَّخِذُونَكَ إِلَّا هُزُوًا أَهَـٰذَا ٱلَّذِى يَذْكُرُ ءَالِهَتَكُمْ وَهُم بِذِكْرِ ٱلرَّحْمَـٰنِ هُمْ كَـٰفِرُونَ﴾ نیز جلوگیرى از ورود مسلمانان به مسجدالحرام انجامید: ﴿هُمُ ٱلَّذِينَ كَفَرُوا۟ وَصَدُّوكُمْ عَنِ ٱلْمَسْجِدِ ٱلْحَرَامِ وَٱلْهَدْىَ مَعْكُوفًا أَن يَبْلُغَ مَحِلَّهُۥ وَلَوْلَا رِجَالٌۭ مُّؤْمِنُونَ وَنِسَآءٌۭ مُّؤْمِنَـٰتٌۭ لَّمْ تَعْلَمُوهُمْ أَن تَطَـُٔوهُمْ فَتُصِيبَكُم مِّنْهُم مَّعَرَّةٌۢ بِغَيْرِ عِلْمٍۢ لِّيُدْخِلَ ٱللَّهُ فِى رَحْمَتِهِۦ مَن يَشَآءُ لَوْ تَزَيَّلُوا۟ لَعَذَّبْنَا ٱلَّذِينَ كَفَرُوا۟ مِنْهُمْ عَذَابًا أَلِيمًا * إِذْ جَعَلَ ٱلَّذِينَ كَفَرُوا۟ فِى قُلُوبِهِمُ ٱلْحَمِيَّةَ حَمِيَّةَ ٱلْجَـٰهِلِيَّةِ فَأَنزَلَ ٱللَّهُ سَكِينَتَهُۥ عَلَىٰ رَسُولِهِۦ وَعَلَى ٱلْمُؤْمِنِينَ وَأَلْزَمَهُمْ كَلِمَةَ ٱلتَّقْوَىٰ وَكَانُوٓا۟ أَحَقَّ بِهَا وَأَهْلَهَا وَكَانَ ٱللَّهُ بِكُلِّ شَىْءٍ عَلِيمًۭا﴾
   4. تعصبات درونگروهى که انسان را به عقاید خود دلخوش و سرگرم مى‌کند: ﴿فَتَقَطَّعُوٓا۟ أَمْرَهُم بَيْنَهُمْ زُبُرًۭا كُلُّ حِزْبٍۭ بِمَا لَدَيْهِمْ فَرِحُونَ﴾
   5. تعصب عربى: قوم عرب داراى تعصب نژادى شدیدى بودند، به‌گونه‌اى که اگر قرآن بر فردى غیر عرب نازل مى‌شد، به او ایمان نمى‌آوردند: ﴿وَلَوْ نَزَّلْنَاهُ عَلَى بَعْضِ الْأَعْجَمِينَ * فَقَرَأَهُ عَلَيْهِمْ مَا كَانُوا بِهِ مُؤْمِنِينَ﴾تعصب به دوران جاهلیت منحصر نیست و از ابزارهایى است که همواره رهبران گمراه با تحریک آن در میان مردم بستر فرمانبردارى خود را فراهم مى‌کنند. حمیت ناپسند، همواره حتى در روزگار جدید در چهره تعصب به خانه، خانواده، قوم، جنسیت، سرزمین، برانگیخته شدن شدید احساسات ملى به هنگام اهانت به مفاخر و رسوم اجتماعى و ادبى رخ نموده است..

نمونه هاى تعصب اقوام پیشین

قرآن کریم با بیان مصادیقى، به تعصب ورزى اقوام گذشته در قبال دعوت پیامبران اشاره و خدا در بیانى کلى یاد مى‌کند که خوشگذرانان امت‌ها در برابر همه پیامبران پیشین بر آیین پدرانشان و پیروى از آن تأکید مى‌کردند: ﴿وَكَذَٰلِكَ مَآ أَرْسَلْنَا مِن قَبْلِكَ فِى قَرْيَةٍۢ مِّن نَّذِيرٍ إِلَّا قَالَ مُتْرَفُوهَآ إِنَّا وَجَدْنَآ ءَابَآءَنَا عَلَىٰٓ أُمَّةٍۢ وَإِنَّا عَلَىٰٓ ءَاثَـٰرِهِم مُّقْتَدُونَ﴾ بر پایه آیات ۹ ـ ۱۳ ابراهیم، کافران در رویارویى با نوح، هود و صالح(ع) و پس از شکست در محاجه و استدلال تهدید مى‌کردند که اگر به آیینشان درنیایند، از سرزمین خود آنان را تبعید خواهند کرد: «... وقالَ الَّذینَ کَفَروا لِرُسُلِهِم لَنُخرِجَنَّکُم مِن اَرضِنا اَو لَتَعودُنَّ فى مِلَّتِنا». همین تعصب و تهدید عیناً درباره قوم شعیب نیز گزارش شده است: ﴿قَالَ ٱلْمَلَأُ ٱلَّذِينَ ٱسْتَكْبَرُوا۟ مِن قَوْمِهِۦ لَنُخْرِجَنَّكَ يَـٰشُعَيْبُ وَٱلَّذِينَ ءَامَنُوا۟ مَعَكَ مِن قَرْيَتِنَآ أَوْ لَتَعُودُنَّ فِى مِلَّتِنَا قَالَ أَوَلَوْ كُنَّا كَـٰرِهِينَ﴾ تأکید ویژه قوم نوح بر پرستش بت‌هاى پنج‌گانه خویش: ﴿وَقَالُوا۟ لَا تَذَرُنَّ ءَالِهَتَكُمْ وَلَا تَذَرُنَّ وَدًّۭا وَلَا سُوَاعًۭا وَلَا يَغُوثَ وَيَعُوقَ وَنَسْرًۭا﴾ نمونه‌اى دیگر از تعصب‌ورزى اقوام پیشین بر عقاید نادرست خویش است. عمو و قوم ابراهیم نیز در واکنش به دعوت وى به یکتاپرستى، او را به مرگ یا سوزاندن در آتش تهدید کردند: ﴿فَمَا كَانَ جَوَابَ قَوْمِهِ إِلَّا أَنْ قَالُوا اقْتُلُوهُ أَوْ حَرِّقُوهُ﴾ و فرعون نیز خطاب به قومش، علت تصمیم خود براى رفتار خشونت‌آمیز با موسى(ع) و قتل وى را ترس از تغییر آیین آنان یا فزونى یاران موسى(ع)، در نتیجه سرکشى، مخالفت، جنگ و سلب امنیت دانست: ﴿وَقَالَ فِرْعَوْنُ ذَرُونِي أَقْتُلْ مُوسَى وَلْيَدْعُ رَبَّهُ إِنِّي أَخَافُ أَنْ يُبَدِّلَ دِينَكُمْ أَوْ أَنْ يُظْهِرَ فِي الْأَرْضِ الْفَسَادَ﴾ قوم عاد با پافشارى بر عقاید خویش و سفیه و دروغگو خواندن هود(ع) خطاب به او گفتند آیا آمده‌اى تا ما تنها خداى یگانه را بپرستیم و از آنچه پدرانمان مى‌پرستیدند دست برداریم: ﴿قَالَ الْمَلَأُ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْ قَوْمِهِ إِنَّا لَنَرَاكَ فِي سَفَاهَةٍ وَإِنَّا لَنَظُنُّكَ مِنَ الْكَاذِبِينَ * قَالَ يَا قَوْمِ لَيْسَ بِي سَفَاهَةٌ وَلَكِنِّي رَسُولٌ مِنْ رَبِّ الْعَالَمِينَ * أُبَلِّغُكُمْ رِسَالَاتِ رَبِّي وَأَنَا لَكُمْ نَاصِحٌ أَمِينٌ * أَوَعَجِبْتُمْ أَنْ جَاءَكُمْ ذِكْرٌ مِنْ رَبِّكُمْ عَلَى رَجُلٍ مِنْكُمْ لِيُنْذِرَكُمْ وَاذْكُرُوا إِذْ جَعَلَكُمْ خُلَفَاءَ مِنْ بَعْدِ قَوْمِ نُوحٍ وَزَادَكُمْ فِي الْخَلْقِ بَسْطَةً فَاذْكُرُوا آلَاءَ اللَّهِ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ * قَالُوا أَجِئْتَنَا لِنَعْبُدَ اللَّهَ وَحْدَهُ وَنَذَرَ مَا كَانَ يَعْبُدُ آبَاؤُنَا فَأْتِنَا بِمَا تَعِدُنَا إِنْ كُنْتَ مِنَ الصَّادِقِينَ﴾؛ ما به سبب سخن تو از خدایانمان دست نمى‌کشیم و تو را تصدیق نمى‌کنیم: ﴿قَالُوا۟ يَـٰهُودُ مَا جِئْتَنَا بِبَيِّنَةٍۢ وَمَا نَحْنُ بِتَارِكِىٓ ءَالِهَتِنَا عَن قَوْلِكَ وَمَا نَحْنُ لَكَ بِمُؤْمِنِينَ﴾ ترس از رفتار تعصب‌آمیز و وادار شدن به پیروى از آیین رسمى، در سخن اصحاب کهف پس از بیدارى از خواب دراز و هنگام فرستادن یکى از خودشان به شهر براى تهیه غذا نیز بازتاب یافته است؛ به همین سبب آنان به نماینده خویش تأکید کردند به گونه‌اى رفتار کند که کسى از حال و جایگاه آنان آگاه نگردد: ﴿وَتَحْسَبُهُمْ أَيْقَاظًا وَهُمْ رُقُودٌ وَنُقَلِّبُهُمْ ذَاتَ الْيَمِينِ وَذَاتَ الشِّمَالِ وَكَلْبُهُم بَاسِطٌ ذِرَاعَيْهِ بِالْوَصِيدِ لَوِ اطَّلَعْتَ عَلَيْهِمْ لَوَلَّيْتَ مِنْهُمْ فِرَارًا وَلَمُلِئْتَ مِنْهُمْ رُعْبًا * وَكَذَلِكَ بَعَثْنَاهُمْ لِيَتَسَاءَلُوا بَيْنَهُمْ قَالَ قَائِلٌ مِنْهُمْ كَمْ لَبِثْتُمْ قَالُوا لَبِثْنَا يَوْمًا أَوْ بَعْضَ يَوْمٍ قَالُوا رَبُّكُمْ أَعْلَمُ بِمَا لَبِثْتُمْ فَابْعَثُوا أَحَدَكُمْ بِوَرِقِكُمْ هَذِهِ إِلَى الْمَدِينَةِ فَلْيَنْظُرْ أَيُّهَا أَزْكَى طَعَامًا فَلْيَأْتِكُمْ بِرِزْقٍ مِنْهُ وَلْيَتَلَطَّفْ وَلَا يُشْعِرَنَّ بِكُمْ أَحَدًا﴾..

زمینه هاى تعصب

حمیت و تعصب زمینه‌هایى دارد که در آیاتى بدان‌ها اشاره شده است.

1. خودبزرگ بینى: مشرکان در برابر دعوت پیامبر(ص) به توحید، استکبار ورزیده و آن را امرى زشت وانمود مى‌کردند که کسى بدان رغبت ندارد و با این کار مانع مى‌شدند که کسى به خود اجازه دهد درباره آن بیندیشد: ﴿إِنَّهُمْ كَانُوا إِذَا قِيلَ لَهُمْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ يَسْتَكْبِرُونَ * وَيَقُولُونَ أَئِنَّا لَتَارِكُوٓا۟ ءَالِهَتِنَا لِشَاعِرٍۢ مَّجْنُونٍۭ﴾
2. توانگرى: خدا در گفتارى کلى، توانگرى و رفاه را زمینه تعصب‌ورزى‌هاى اقوام پیشین مى‌شمرد: ﴿وَكَذَٰلِكَ مَآ أَرْسَلْنَا مِن قَبْلِكَ فِى قَرْيَةٍۢ مِّن نَّذِيرٍ إِلَّا قَالَ مُتْرَفُوهَآ إِنَّا وَجَدْنَآ ءَابَآءَنَا عَلَىٰٓ أُمَّةٍۢ وَإِنَّا عَلَىٰٓ ءَاثَـٰرِهِم مُّقْتَدُونَ﴾
3. دوستى یا دشمنى با دیگران: از آیاتى که به مؤمنان دستور مى‌دهد انصاف و عدالت را درباره خویشاوندان و دشمنان رعایت کنند، مى‌توان فهمید قرآن دوستى و دشمنى با دیگران را از زمینه‌هاى حمیت و تعصب مى‌داند. (همین مقاله: آثار و پیامدهاى تعصب)
4. جهل: برخى مفسران با استناد به آیه ۱۱۳ بقره که انحصارگرایى دینى یهود و نصارا را گزارش و کافران ناآگاه را به آنان مانند مى‌کند، سرچشمه تعصب را احساسات جاهلانه و نادانى دانسته‌اند..

منابع

1. سعیدیان‌فر و ایازی، فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم
2. عصیانی، علی رضا، مقاله «تعصب»، دانشنامه معاصر قرآن کریم
3. رستگارصفت، روح‌الله، مقاله «حمیت»، دائرة المعارف قرآن کریم ج۱۱