امامت عامه در نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها

افزودن پیوند
از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
نمایش تاریخچه به صورت تعاملی
دیداریویکی‌متن
بدون خلاصۀ ویرایش
جز (جایگزینی متن - ' آن‌ها ' به ' آنها ')
خط ۱۰: خط ۱۰:


==مقدمه==
==مقدمه==
*[[امامت]] در لغت به معنای [[پیشوایی]]، [[رهبری]] و [[مرجعیت]] [[جامعه]] است. واژه امّت را به معنای هر جماعتی گرفته‌اند که موضوع و [[منافع]] مشترکی آن‌ها را گرد هم جمع کرده است. این موضوع می‌تواند [[دین]] واحد یا زمان و مکان واحد باشد. با توجه به آنچه لغت‌دانان در معنای امّ و امّت گفته‌اند<ref>عرب هر چیزی را که وابستگانش به آن ضمیمه می‌شوند، امّ می‌نامد... هر شهری امّ آبادی‌های اطراف آن است.</ref>، می‌توان [[امام]] را شخصی دانست که اجتماع [[امت]] بر محور اوست و اساس تجمع و دوری از تشتّت است. در مورد [[امام]] دو نکته [[اقتدا]] به او و مقدم داشته شدن او توسط [[امت]] باید لحاظ شود. هر کس که به او [[اقتدا]] شود و در کارها مقدم داشته شود، [[امام]] نامیده خواهد شد. از این بابت [[پیامبر]]، [[امام]] [[امت]] و [[خلیفه]]، [[امام]] رعیت خواهد بود. در مجموع می‌توان نتیجه گرفت که از لحاظ لغوی، امامِ یک گروه کسی است که آنان او را مقتدای خود می‌دانند و بر خود مقدم می‌دارند و بر گرد او تجمع می‌کنند. [[امام علی]] {{ع}} مفهوم [[امامت]] و [[جایگاه]] خود را به عنوان [[امام]] [[امت]] با [[تشبیه]] خود به محور آسیا که آسیاسنگ بر گرد آن می‌چرخد، [[تبیین]] کرده است<ref>[[نهج البلاغه]]، [[خطبه ۳ نهج البلاغه|خطبه ۳]]</ref>. این [[تمثیل]] [[فهم]] ما را از معنای [[امامت]] روشن‌تر می‌سازد<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 122-123.</ref>.
*[[امامت]] در لغت به معنای [[پیشوایی]]، [[رهبری]] و [[مرجعیت]] [[جامعه]] است. واژه امّت را به معنای هر جماعتی گرفته‌اند که موضوع و [[منافع]] مشترکی آنها را گرد هم جمع کرده است. این موضوع می‌تواند [[دین]] واحد یا زمان و مکان واحد باشد. با توجه به آنچه لغت‌دانان در معنای امّ و امّت گفته‌اند<ref>عرب هر چیزی را که وابستگانش به آن ضمیمه می‌شوند، امّ می‌نامد... هر شهری امّ آبادی‌های اطراف آن است.</ref>، می‌توان [[امام]] را شخصی دانست که اجتماع [[امت]] بر محور اوست و اساس تجمع و دوری از تشتّت است. در مورد [[امام]] دو نکته [[اقتدا]] به او و مقدم داشته شدن او توسط [[امت]] باید لحاظ شود. هر کس که به او [[اقتدا]] شود و در کارها مقدم داشته شود، [[امام]] نامیده خواهد شد. از این بابت [[پیامبر]]، [[امام]] [[امت]] و [[خلیفه]]، [[امام]] رعیت خواهد بود. در مجموع می‌توان نتیجه گرفت که از لحاظ لغوی، امامِ یک گروه کسی است که آنان او را مقتدای خود می‌دانند و بر خود مقدم می‌دارند و بر گرد او تجمع می‌کنند. [[امام علی]] {{ع}} مفهوم [[امامت]] و [[جایگاه]] خود را به عنوان [[امام]] [[امت]] با [[تشبیه]] خود به محور آسیا که آسیاسنگ بر گرد آن می‌چرخد، [[تبیین]] کرده است<ref>[[نهج البلاغه]]، [[خطبه ۳ نهج البلاغه|خطبه ۳]]</ref>. این [[تمثیل]] [[فهم]] ما را از معنای [[امامت]] روشن‌تر می‌سازد<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 122-123.</ref>.


==بازتاب [[امامت]] در [[نهج البلاغه]]==
==بازتاب [[امامت]] در [[نهج البلاغه]]==
خط ۲۰: خط ۲۰:


==[[شئون]] و [[وظایف امام]]==
==[[شئون]] و [[وظایف امام]]==
*[[امام]] {{ع}} دو [[رسالت]] "احیای آموزه‌های [[دین]]" و "قوام‌بخشی به [[نظام]] اجتماع" را از [[وظایف]] و [[شئون]] اصلی [[امام]] برشمرده و نتیجه عمل به این دو امر را امنیت‌یافتن [[بندگان]] [[مظلوم]] از یک سو و [[اقامه دین]] و [[حدود الهی]] از سوی دیگر دانسته‌اند<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۳۰</ref>. اگر چه احیای [[دین]] و اجتماع دو مقوله به‌هم‌پیوسته‌اند، اما می‌توان از جهتی این دو را از یکدیگر تفکیک کرد و آن، توجه به موضوع از منظر [[حقوق]] الهی یا انسانی است. برای مثال، قصاص حدی الهی است که اگر اقامه شود اولاً [[حرمت]] سخن [[خدا]] پاس داشته شده و ثانیاً [[حقوق]] و حیات [[اجتماعی]] [[بندگان]] تأمین شده است. از این منظر، بیانات [[امام]] از هر دو جنبه دینی و مردمی قابل بررسی است. [[امام]] نگاهبان [[حقوق]] [[خداوند]] در [[زمین]] است<ref>نهج البلاغه، حکمت  ۳۳۲</ref>. یکی از [[حقوق مردم]] آن است که امامشان به کتاب [[خدای تعالی]] و [[سیره]] [[رسول الله]] عمل و [[سنت]] [[رسول]] {{صل}} را در [[جامعه]] اقامه کند<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۶۸</ref>. اگر [[مردم]] از [[امام]] [[تبعیت]] کنند، آن‌ها را اولاً به راه روشن [[رسول خدا]] بازمی‌گرداند و ثانیاً بار مشکلاتی را که بر گردن [[مردم]] سنگینی می‌کند از دوششان برخواهد داشت<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۶۴</ref>. [[مأموریت]] اصلی [[امام]] [[تلاش]] برای رساندن [[موعظه]] به گوش نیازمندان، کوشش در خیرخواهی و [[نصیحت]]، احیای [[سنت]] و [[اقامه حدود الهی]] و توزیع [[حقوق]] مالی تعیین‌شده در [[دین]] میان صاحبان [[حقوق]] است<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۰۳</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 123-124.</ref>.
*[[امام]] {{ع}} دو [[رسالت]] "احیای آموزه‌های [[دین]]" و "قوام‌بخشی به [[نظام]] اجتماع" را از [[وظایف]] و [[شئون]] اصلی [[امام]] برشمرده و نتیجه عمل به این دو امر را امنیت‌یافتن [[بندگان]] [[مظلوم]] از یک سو و [[اقامه دین]] و [[حدود الهی]] از سوی دیگر دانسته‌اند<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۳۰</ref>. اگر چه احیای [[دین]] و اجتماع دو مقوله به‌هم‌پیوسته‌اند، اما می‌توان از جهتی این دو را از یکدیگر تفکیک کرد و آن، توجه به موضوع از منظر [[حقوق]] الهی یا انسانی است. برای مثال، قصاص حدی الهی است که اگر اقامه شود اولاً [[حرمت]] سخن [[خدا]] پاس داشته شده و ثانیاً [[حقوق]] و حیات [[اجتماعی]] [[بندگان]] تأمین شده است. از این منظر، بیانات [[امام]] از هر دو جنبه دینی و مردمی قابل بررسی است. [[امام]] نگاهبان [[حقوق]] [[خداوند]] در [[زمین]] است<ref>نهج البلاغه، حکمت  ۳۳۲</ref>. یکی از [[حقوق مردم]] آن است که امامشان به کتاب [[خدای تعالی]] و [[سیره]] [[رسول الله]] عمل و [[سنت]] [[رسول]] {{صل}} را در [[جامعه]] اقامه کند<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۶۸</ref>. اگر [[مردم]] از [[امام]] [[تبعیت]] کنند، آنها را اولاً به راه روشن [[رسول خدا]] بازمی‌گرداند و ثانیاً بار مشکلاتی را که بر گردن [[مردم]] سنگینی می‌کند از دوششان برخواهد داشت<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۶۴</ref>. [[مأموریت]] اصلی [[امام]] [[تلاش]] برای رساندن [[موعظه]] به گوش نیازمندان، کوشش در خیرخواهی و [[نصیحت]]، احیای [[سنت]] و [[اقامه حدود الهی]] و توزیع [[حقوق]] مالی تعیین‌شده در [[دین]] میان صاحبان [[حقوق]] است<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۰۳</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 123-124.</ref>.
*[[امام]] باید مواعظ [[انبیا]] را در میان [[مردم]] منتشر کند و به عنوان [[وصی پیامبر]]، [[علم]] و [[انذار]] او را به [[مردم]] برساند. با هشدارهای زبانی و عملی [[مردم]] را به راه صحیح بکشاند<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۸۰</ref>. [[حق]] [[مردم]] بر امامشان آن است که خیرخواهشان باشد، [[حقوق]] مالی را عادلانه در میان آن‌ها توزیع کند و در [[تعلیم]] و تأدیبشان بکوشد تا [[جاهل]] نمانند و عالم و [[آگاه]] شوند<ref>نهج البلاغه، خطبه ۳۴</ref>. [[امامت]] منصبی است که می‌تواند [[انسان]] را به [[برترین]] [[بندگان خدا]] یا بدترین آن‌ها تبدیل کند. اگر [[امام]] [[عدالت]] بورزد، [[هدایت یافته]] باشد و [[هدایت]] کند، سنت‌ها را اقامه کند و [[بدعت‌ها]] را بمیراند، او [[برترین]] [[بندگان]] نزد [[خدا]] خواهد بود؛ اما اگر [[امام]] [[ستمگر]] و [[گمراه]] باشد و دیگران به واسطه او [[گمراه]] شوند، آن دسته از سنن [[دین]] را که در میان [[مردم]] رواج دارد بمیراند و به جایش بدعت‌های متروک را زنده کند، بدترین خلق [[خدا]] به‌شمار آید. [[رسول خدا]] {{صل}} فرموده است که [[روز قیامت]] پیشوای ستم‌کار را می‌آورند بی‌آن‌که یاور و شفیعی داشته باشد، پس او را در گردونه [[آتش جهنم]] می‌افکنند، [[آتش]] او را در خود می‌پیچاند و می‌بلعد و سرانجام در قعر [[جهنم]] به بند کشیده می‌شود<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۶۴</ref>. [[امام]] نه تنها باید در [[اندیشه]] [[امنیت]] داخلی سرزمین [[مسلمانان]] باشد، بلکه باید از مرزهای [[جامعه اسلامی]] نیز پاسداری کند. راه دادن به [[دشمنی]] که قصد [[جان]] [[آدمی]] را کرده، نشان زبونی است<ref>نهج البلاغه، خطبه ۳۴</ref>. بر [[امام]] است که نگذارد [[دشمن]] به راحتی از مرزها وارد شود و در عمق سرزمین به [[جان]] [[مردم]] بیفتد و آن‌ها را به [[ذلت]] بکشاند<ref>نهج البلاغه، خطبه ۲۷</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 124-125.</ref>.
*[[امام]] باید مواعظ [[انبیا]] را در میان [[مردم]] منتشر کند و به عنوان [[وصی پیامبر]]، [[علم]] و [[انذار]] او را به [[مردم]] برساند. با هشدارهای زبانی و عملی [[مردم]] را به راه صحیح بکشاند<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۸۰</ref>. [[حق]] [[مردم]] بر امامشان آن است که خیرخواهشان باشد، [[حقوق]] مالی را عادلانه در میان آنها توزیع کند و در [[تعلیم]] و تأدیبشان بکوشد تا [[جاهل]] نمانند و عالم و [[آگاه]] شوند<ref>نهج البلاغه، خطبه ۳۴</ref>. [[امامت]] منصبی است که می‌تواند [[انسان]] را به [[برترین]] [[بندگان خدا]] یا بدترین آنها تبدیل کند. اگر [[امام]] [[عدالت]] بورزد، [[هدایت یافته]] باشد و [[هدایت]] کند، سنت‌ها را اقامه کند و [[بدعت‌ها]] را بمیراند، او [[برترین]] [[بندگان]] نزد [[خدا]] خواهد بود؛ اما اگر [[امام]] [[ستمگر]] و [[گمراه]] باشد و دیگران به واسطه او [[گمراه]] شوند، آن دسته از سنن [[دین]] را که در میان [[مردم]] رواج دارد بمیراند و به جایش بدعت‌های متروک را زنده کند، بدترین خلق [[خدا]] به‌شمار آید. [[رسول خدا]] {{صل}} فرموده است که [[روز قیامت]] پیشوای ستم‌کار را می‌آورند بی‌آن‌که یاور و شفیعی داشته باشد، پس او را در گردونه [[آتش جهنم]] می‌افکنند، [[آتش]] او را در خود می‌پیچاند و می‌بلعد و سرانجام در قعر [[جهنم]] به بند کشیده می‌شود<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۶۴</ref>. [[امام]] نه تنها باید در [[اندیشه]] [[امنیت]] داخلی سرزمین [[مسلمانان]] باشد، بلکه باید از مرزهای [[جامعه اسلامی]] نیز پاسداری کند. راه دادن به [[دشمنی]] که قصد [[جان]] [[آدمی]] را کرده، نشان زبونی است<ref>نهج البلاغه، خطبه ۳۴</ref>. بر [[امام]] است که نگذارد [[دشمن]] به راحتی از مرزها وارد شود و در عمق سرزمین به [[جان]] [[مردم]] بیفتد و آنها را به [[ذلت]] بکشاند<ref>نهج البلاغه، خطبه ۲۷</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 124-125.</ref>.


==[[صفات امام]]==
==[[صفات امام]]==
*در منظر [[امام]] {{ع}} [[امامت]] تنها مقامی دنیوی نیست. [[شناخت امام]]، [[بیعت]] با او و [[اطاعت]] از او تنها تأمین‌کننده [[سعادت دنیوی]] نیست. بلکه [[سعادت اخروی]] نیز در گرو تشخیص [[امام]] درست و [[پیروی]] از اوست. از دیدگاه [[امام]] {{ع}} اگر [[مردم]] از [[امام]] [[تبعیت]] کنند آن‌ها را به راه روشن [[پیامبر اکرم]] {{صل}} بازمی‌گرداند<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۶۴</ref>. هم‌چنین [[امام]] باید هدایت‌یافته و [[هدایتگر]] باشد تا سنت‌ها را اقامه کند و بدعت‌های گمنام و ناشناخته را بمیراند<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۶۴</ref>. این‌ها که گفته شد گویای این مطلب است که [[علم]] به [[کتاب و سنت]] از صفات ضروری [[امام]] است. [[امام]] باید نسبت به [[دین]] و [[احکام خدا]] [[آگاه]] باشد، تا بتواند دیگران را نیز به [[دین]] صحیح [[هدایت]] کند. از این‌رو [[شأن امام]] تنها سیاست‌ورزی به معنای عام نیست، بلکه او با برخورداری از [[علم]] به [[کتاب و سنت]] و آشنایی با مواعظ [[انبیا]] و به‌عنوان [[وصی پیامبر]] به احیای [[آخرت]] [[مردم]] نیز می‌پردازد. به بیان [[امام]] {{ع}} خلفای [[خدا]] در [[زمین]] و [[حجت‌های الهی]]، عالمانی ربانی هستند که [[علم]] و [[بصیرت]] به آن‌ها هجوم آورده و مباشر [[روح]] یقین‌اند. [[حضور]] آن‌ها در [[دنیا]] با بدن‌هایی است که ارواحشان به [[ملکوت]] اعلی پیوسته و گره خورده است<ref>نهج البلاغه، حکمت  ۱۴۷</ref>. این دیدگاه رو در روی [[تفکر]] [[مکتب]] [[خلافت]] است که [[شرط امامت]] را [[دین‌شناسی]] نمی‌داند. آنان [[شأن امام]] را در حد [[رهبری سیاسی]] [[جامعه]] فروکاسته‌اند و [[راهنمایی]] دینی را [[شأن]] علمای [[امت]] می‌دانند و از [[امام]] در این زمینه جز در حد [[اقامه نماز]]، سلب [[مسئولیت]] می‌کند<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 125.</ref>.
*در منظر [[امام]] {{ع}} [[امامت]] تنها مقامی دنیوی نیست. [[شناخت امام]]، [[بیعت]] با او و [[اطاعت]] از او تنها تأمین‌کننده [[سعادت دنیوی]] نیست. بلکه [[سعادت اخروی]] نیز در گرو تشخیص [[امام]] درست و [[پیروی]] از اوست. از دیدگاه [[امام]] {{ع}} اگر [[مردم]] از [[امام]] [[تبعیت]] کنند آنها را به راه روشن [[پیامبر اکرم]] {{صل}} بازمی‌گرداند<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۶۴</ref>. هم‌چنین [[امام]] باید هدایت‌یافته و [[هدایتگر]] باشد تا سنت‌ها را اقامه کند و بدعت‌های گمنام و ناشناخته را بمیراند<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۶۴</ref>. این‌ها که گفته شد گویای این مطلب است که [[علم]] به [[کتاب و سنت]] از صفات ضروری [[امام]] است. [[امام]] باید نسبت به [[دین]] و [[احکام خدا]] [[آگاه]] باشد، تا بتواند دیگران را نیز به [[دین]] صحیح [[هدایت]] کند. از این‌رو [[شأن امام]] تنها سیاست‌ورزی به معنای عام نیست، بلکه او با برخورداری از [[علم]] به [[کتاب و سنت]] و آشنایی با مواعظ [[انبیا]] و به‌عنوان [[وصی پیامبر]] به احیای [[آخرت]] [[مردم]] نیز می‌پردازد. به بیان [[امام]] {{ع}} خلفای [[خدا]] در [[زمین]] و [[حجت‌های الهی]]، عالمانی ربانی هستند که [[علم]] و [[بصیرت]] به آنها هجوم آورده و مباشر [[روح]] یقین‌اند. [[حضور]] آنها در [[دنیا]] با بدن‌هایی است که ارواحشان به [[ملکوت]] اعلی پیوسته و گره خورده است<ref>نهج البلاغه، حکمت  ۱۴۷</ref>. این دیدگاه رو در روی [[تفکر]] [[مکتب]] [[خلافت]] است که [[شرط امامت]] را [[دین‌شناسی]] نمی‌داند. آنان [[شأن امام]] را در حد [[رهبری سیاسی]] [[جامعه]] فروکاسته‌اند و [[راهنمایی]] دینی را [[شأن]] علمای [[امت]] می‌دانند و از [[امام]] در این زمینه جز در حد [[اقامه نماز]]، سلب [[مسئولیت]] می‌کند<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 125.</ref>.
*در مقابله با نظریه فروکاستن [[امامت]] به [[سیاست]]، [[امام]] {{ع}} به صراحت بیان می‌دارند که [[علم]] به [[کتاب خدا]] از لوازم [[پیشوایان]] [[هدایتگر]] است. [[کتاب خدا]] مانند شاهدی [[صادق]] و خاموشی سخن‌گو به [[علم]] و [[حقانیت]] کسانی که آن را می‌فهمند و به آن عمل می‌کنند گواهی می‌دهد و در مقابل، بطلان اهل [[جهالت]] یا [[بدعت]] را برملا می‌سازد<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۴۵</ref>. در بیان [[امام]]، [[عالمان]] به [[قرآن]] تنها کسانی هستند که می‌توانند [[امام]] و مقتدای [[امت]] باشند. در منظر [[امام]] حتی اگر [[دانش]] [[کارگزاران]] در یکی از [[امور دینی]] ناقص باشد، [[دانش]] [[امام]] نباید موصوف به چنین نقصی باشد. آن [[حضرت]] بیان می‌دارند که [[امام]] بر [[حق]] کسی است که اگر [[کارگزاران]] او در مورد حکمی [[اختلاف]] کردند و این [[اختلاف]] به او ارجاع شد، او توانا به تشخیص [[حق]] از [[باطل]] و تعیین [[حکم]] مورد [[رضایت خداوند]] باشد<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۸</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 125.</ref>.
*در مقابله با نظریه فروکاستن [[امامت]] به [[سیاست]]، [[امام]] {{ع}} به صراحت بیان می‌دارند که [[علم]] به [[کتاب خدا]] از لوازم [[پیشوایان]] [[هدایتگر]] است. [[کتاب خدا]] مانند شاهدی [[صادق]] و خاموشی سخن‌گو به [[علم]] و [[حقانیت]] کسانی که آن را می‌فهمند و به آن عمل می‌کنند گواهی می‌دهد و در مقابل، بطلان اهل [[جهالت]] یا [[بدعت]] را برملا می‌سازد<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۴۵</ref>. در بیان [[امام]]، [[عالمان]] به [[قرآن]] تنها کسانی هستند که می‌توانند [[امام]] و مقتدای [[امت]] باشند. در منظر [[امام]] حتی اگر [[دانش]] [[کارگزاران]] در یکی از [[امور دینی]] ناقص باشد، [[دانش]] [[امام]] نباید موصوف به چنین نقصی باشد. آن [[حضرت]] بیان می‌دارند که [[امام]] بر [[حق]] کسی است که اگر [[کارگزاران]] او در مورد حکمی [[اختلاف]] کردند و این [[اختلاف]] به او ارجاع شد، او توانا به تشخیص [[حق]] از [[باطل]] و تعیین [[حکم]] مورد [[رضایت خداوند]] باشد<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۸</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 125.</ref>.
*[[اعتقاد]] [[شیعه]] مبنی بر [[علم]] بی‌نقص [[امام]] درباره [[امور دینی]] و [[ضرورت]] [[بی‌نیازی]] از [[اجتهاد]] به [[رأی]]، مطابق با این منطق [[علوی]] است. این [[امر]] درباره [[عصمت امام]] و [[پیراستگی]] او از جمیع رذایل نیز جاری است. در یک [[نظام حکومتی]]، حتی اگر [[امام]] [[معصوم]] باشد، همه [[کارگزاران]] او [[معصوم]] نیستند، اما رأس هرم باید دارای [[عصمت]] باشد تا اگر رعیت گرفتار [[ظلم]] [[کارگزاران]] شدند، پناهگاهی داشته باشند که به جهت نقایص شخصیتی و [[اخلاقی]] در تشخیص [[حق]] آن‌ها فرو نماند و از پناه‌دادن به آن‌ها فروگذار نکند. آن [[حضرت]] خطاب به [[طلحه]] و [[زبیر]] که به‌سان طلب‌کاران از ایشان سهم‌خواهی می‌کردند، گفتند کدام موردی بوده که شما حقی در آن داشته‌اید و من شما را از آن محروم کرده‌ام یا خود را نسبت به شما در آن ترجیح داده‌ام یا کدام محاکمه‌ای بوده که [[مسلمانان]] در آن از من کمک خواسته‌اند و من به جهت ضعف یا [[جهل]] یا [[خطا]] از در آن درمانده و به خاطر [[ناآگاهی]] از [[کتاب خدا]] و [[سنت پیامبر]] وام‌دار شما شده باشم<ref>نهج البلاغه، خطبه ۲۰۵</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 125-126.</ref>.
*[[اعتقاد]] [[شیعه]] مبنی بر [[علم]] بی‌نقص [[امام]] درباره [[امور دینی]] و [[ضرورت]] [[بی‌نیازی]] از [[اجتهاد]] به [[رأی]]، مطابق با این منطق [[علوی]] است. این [[امر]] درباره [[عصمت امام]] و [[پیراستگی]] او از جمیع رذایل نیز جاری است. در یک [[نظام حکومتی]]، حتی اگر [[امام]] [[معصوم]] باشد، همه [[کارگزاران]] او [[معصوم]] نیستند، اما رأس هرم باید دارای [[عصمت]] باشد تا اگر رعیت گرفتار [[ظلم]] [[کارگزاران]] شدند، پناهگاهی داشته باشند که به جهت نقایص شخصیتی و [[اخلاقی]] در تشخیص [[حق]] آنها فرو نماند و از پناه‌دادن به آنها فروگذار نکند. آن [[حضرت]] خطاب به [[طلحه]] و [[زبیر]] که به‌سان طلب‌کاران از ایشان سهم‌خواهی می‌کردند، گفتند کدام موردی بوده که شما حقی در آن داشته‌اید و من شما را از آن محروم کرده‌ام یا خود را نسبت به شما در آن ترجیح داده‌ام یا کدام محاکمه‌ای بوده که [[مسلمانان]] در آن از من کمک خواسته‌اند و من به جهت ضعف یا [[جهل]] یا [[خطا]] از در آن درمانده و به خاطر [[ناآگاهی]] از [[کتاب خدا]] و [[سنت پیامبر]] وام‌دار شما شده باشم<ref>نهج البلاغه، خطبه ۲۰۵</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 125-126.</ref>.
*از [[سخنان امام]] به خوبی برمی‌آید که [[جهل]] به [[کتاب و سنت]] تنها رذیله‌ای نیست که [[امام]] [[امت]] باید از آن پیراسته باشد. ایشان در خطبه‌ای از [[نهج البلاغه]] اظهار می‌دارد که [[امام]] [[جامعه]] باید از خصوصیاتی چون [[بخل]]، [[جهل]]، جفاکاری، [[بی‌عدالتی]]، رشوه‌پذیری در [[قضاوت]] و بی‌توجهی به [[سنت پیامبر]] {{صل}} پیراسته باشد. به گفته ایشان، وجود هر یک از این خصوصیات رذیله در کسی که به‌عنوان امانت‌دار ناموس [[مردم]]، جان‌ آن‌ها، اموالشان و [[داوری]] در میانشان، زمام‌دار آن‌ها می‌شود، [[جامعه]] را به زوال می‌برد<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۲۹</ref>. در این بیانات نیز بر [[پیراستگی]] [[امام]] از [[ستم]] و تعدّی و [[فسق]] تأکید شده است<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 126.</ref>.
*از [[سخنان امام]] به خوبی برمی‌آید که [[جهل]] به [[کتاب و سنت]] تنها رذیله‌ای نیست که [[امام]] [[امت]] باید از آن پیراسته باشد. ایشان در خطبه‌ای از [[نهج البلاغه]] اظهار می‌دارد که [[امام]] [[جامعه]] باید از خصوصیاتی چون [[بخل]]، [[جهل]]، جفاکاری، [[بی‌عدالتی]]، رشوه‌پذیری در [[قضاوت]] و بی‌توجهی به [[سنت پیامبر]] {{صل}} پیراسته باشد. به گفته ایشان، وجود هر یک از این خصوصیات رذیله در کسی که به‌عنوان امانت‌دار ناموس [[مردم]]، جان‌ آن‌ها، اموالشان و [[داوری]] در میانشان، زمام‌دار آنها می‌شود، [[جامعه]] را به زوال می‌برد<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۲۹</ref>. در این بیانات نیز بر [[پیراستگی]] [[امام]] از [[ستم]] و تعدّی و [[فسق]] تأکید شده است<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 126.</ref>.
در [[روایات اسلامی]]، [[محبت]] [[دنیا]] سرچشمه تمام خطاها دانسته شده است. [[امام]] در نامه‌ای به [[کارگزار]] خویش در [[بصره]] که در معرض گرایش به مجالس دنیادوستان قرار گرفته بود، او را زنهار می‌دهد و بیان می‌دارد که خود به عنوان [[امام]] از هرگونه مال‌اندوزی و رغبت به مشتبهات دنیوی بر کنار هستند و [[شایسته]] است که [[یاران]] ایشان نیز با خویشتن‌داری، تلاشگری، [[پارسایی]] و درست‌کاری در این راه ایشان را یاور باشند. آن [[حضرت]] بیان می‌دارند که سزاست [[امام]] [[مردم]] با [[امت]] خویش در ناگواری‌های زندگی مشارکت کند و [[اسوه]] آن‌ها در [[صبر]] بر ناملایمات باشد<ref>نهج البلاغه، نامه ۴۵</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 126.</ref>.
در [[روایات اسلامی]]، [[محبت]] [[دنیا]] سرچشمه تمام خطاها دانسته شده است. [[امام]] در نامه‌ای به [[کارگزار]] خویش در [[بصره]] که در معرض گرایش به مجالس دنیادوستان قرار گرفته بود، او را زنهار می‌دهد و بیان می‌دارد که خود به عنوان [[امام]] از هرگونه مال‌اندوزی و رغبت به مشتبهات دنیوی بر کنار هستند و [[شایسته]] است که [[یاران]] ایشان نیز با خویشتن‌داری، تلاشگری، [[پارسایی]] و درست‌کاری در این راه ایشان را یاور باشند. آن [[حضرت]] بیان می‌دارند که سزاست [[امام]] [[مردم]] با [[امت]] خویش در ناگواری‌های زندگی مشارکت کند و [[اسوه]] آنها در [[صبر]] بر ناملایمات باشد<ref>نهج البلاغه، نامه ۴۵</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 126.</ref>.


==[[امامت]] و [[وصایت]]==
==[[امامت]] و [[وصایت]]==

نسخهٔ ‏۱۹ آوریل ۲۰۲۰، ساعت ۱۴:۴۴

متن این جستار آزمایشی و غیرنهایی است. برای اطلاع از اهداف و چشم انداز این دانشنامه به صفحه آشنایی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت مراجعه کنید.
اين مدخل از زیرشاخه‌های بحث امامت عامه است. "امامت عامه" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل امامت عامه (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

  • امامت در لغت به معنای پیشوایی، رهبری و مرجعیت جامعه است. واژه امّت را به معنای هر جماعتی گرفته‌اند که موضوع و منافع مشترکی آنها را گرد هم جمع کرده است. این موضوع می‌تواند دین واحد یا زمان و مکان واحد باشد. با توجه به آنچه لغت‌دانان در معنای امّ و امّت گفته‌اند[۱]، می‌توان امام را شخصی دانست که اجتماع امت بر محور اوست و اساس تجمع و دوری از تشتّت است. در مورد امام دو نکته اقتدا به او و مقدم داشته شدن او توسط امت باید لحاظ شود. هر کس که به او اقتدا شود و در کارها مقدم داشته شود، امام نامیده خواهد شد. از این بابت پیامبر، امام امت و خلیفه، امام رعیت خواهد بود. در مجموع می‌توان نتیجه گرفت که از لحاظ لغوی، امامِ یک گروه کسی است که آنان او را مقتدای خود می‌دانند و بر خود مقدم می‌دارند و بر گرد او تجمع می‌کنند. امام علی (ع) مفهوم امامت و جایگاه خود را به عنوان امام امت با تشبیه خود به محور آسیا که آسیاسنگ بر گرد آن می‌چرخد، تبیین کرده است[۲]. این تمثیل فهم ما را از معنای امامت روشن‌تر می‌سازد[۳].

بازتاب امامت در نهج البلاغه

مباحث امامت عامه در چهل موضع از نهج البلاغه مورد توجه قرار گرفته است. در ادامه، گزارشی از گفته‌ها و نوشته‌های امام علی در حوزه کلیات امامت ارائه می‌شود[۵].

نیاز ضروری به امام

شئون و وظایف امام

صفات امام

در روایات اسلامی، محبت دنیا سرچشمه تمام خطاها دانسته شده است. امام در نامه‌ای به کارگزار خویش در بصره که در معرض گرایش به مجالس دنیادوستان قرار گرفته بود، او را زنهار می‌دهد و بیان می‌دارد که خود به عنوان امام از هرگونه مال‌اندوزی و رغبت به مشتبهات دنیوی بر کنار هستند و شایسته است که یاران ایشان نیز با خویشتن‌داری، تلاشگری، پارسایی و درست‌کاری در این راه ایشان را یاور باشند. آن حضرت بیان می‌دارند که سزاست امام مردم با امت خویش در ناگواری‌های زندگی مشارکت کند و اسوه آنها در صبر بر ناملایمات باشد[۳۱][۳۲].

امامت و وصایت

وظیفه امت در قبال امام

پرسش‌های وابسته

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:  

  1. ↑ عرب هر چیزی را که وابستگانش به آن ضمیمه می‌شوند، امّ می‌نامد... هر شهری امّ آبادی‌های اطراف آن است.
  2. ↑ نهج البلاغه، خطبه ۳
  3. ↑ دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص 122-123.
  4. ↑ دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص 123.
  5. ↑ دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص 123.
  6. ↑ نهج البلاغه، خطبه ۴۰
  7. ↑ دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص 123.
  8. ↑ نهج البلاغه، خطبه ۱۳۰
  9. ↑ نهج البلاغه، حکمت ۳۳۲
  10. ↑ نهج البلاغه، خطبه ۱۶۸
  11. ↑ نهج البلاغه، خطبه ۱۶۴
  12. ↑ نهج البلاغه، خطبه ۱۰۳
  13. ↑ دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص 123-124.
  14. ↑ نهج البلاغه، خطبه ۱۸۰
  15. ↑ نهج البلاغه، خطبه ۳۴
  16. ↑ نهج البلاغه، خطبه ۱۶۴
  17. ↑ نهج البلاغه، خطبه ۳۴
  18. ↑ نهج البلاغه، خطبه ۲۷
  19. ↑ دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص 124-125.
  20. ↑ نهج البلاغه، خطبه ۱۶۴
  21. ↑ نهج البلاغه، خطبه ۱۶۴
  22. ↑ نهج البلاغه، حکمت ۱۴۷
  23. ↑ دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص 125.
  24. ↑ نهج البلاغه، خطبه ۱۴۵
  25. ↑ نهج البلاغه، خطبه ۱۸
  26. ↑ دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص 125.
  27. ↑ نهج البلاغه، خطبه ۲۰۵
  28. ↑ دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص 125-126.
  29. ↑ نهج البلاغه، خطبه ۱۲۹
  30. ↑ دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص 126.
  31. ↑ نهج البلاغه، نامه ۴۵
  32. ↑ دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص 126.
  33. ↑ دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص 126.
  34. ↑ نهج البلاغه، خطبه ۸۶
  35. ↑ نهج البلاغه، خطبه ۲
  36. ↑ نهج البلاغه، خطبه ۱۴۲
  37. ↑ دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص 127.
  38. ↑ نهج البلاغه، خطبه ۱۴۲
  39. ↑ نهج البلاغه، حکمت ۱۴۷
  40. ↑ دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص 127.
  41. ↑ وَجَعَلْنَاهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنَا وَأَوْحَيْنَا إِلَيْهِمْ فِعْلَ الْخَيْرَاتِ وَإِقَامَ الصَّلاةِ وَإِيتَاء الزَّكَاةِ وَكَانُوا لَنَا عَابِدِينَ ؛ سوره انبیا، آیه ۷۳.
  42. ↑ وَإِن نَّكَثُواْ أَيْمَانَهُم مِّن بَعْدِ عَهْدِهِمْ وَطَعَنُواْ فِي دِينِكُمْ فَقَاتِلُواْ أَئِمَّةَ الْكُفْرِ إِنَّهُمْ لاَ أَيْمَانَ لَهُمْ لَعَلَّهُمْ يَنتَهُونَ؛ سوره توبه، آیه ۱۲
  43. ↑ وَجَعَلْنَاهُمْ أَئِمَّةً يَدْعُونَ إِلَى النَّارِ وَيَوْمَ الْقِيَامَةِ لا يُنصَرُونَ ؛سوره قصص، ۴۱
  44. ↑ دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص 127-128.
  45. ↑ نهج البلاغه، حکمت ۱۴۷
  46. ↑ نهج البلاغه، خطبه ۱۸۷
  47. ↑ دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص 128.
  48. ↑ نهج البلاغه، خطبه ۱۵۰
  49. ↑ نهج البلاغه، حکمت ۱۵۶: « عَلَيْكُمْ بِطَاعَةِ مَنْ لَا تُعْذَرُونَ [فِي جَهَالَتِهِ‏] بِجَهَالَتِه‏»
  50. ↑ دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص 128.
  51. ↑ دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص 128-129.
  52. ↑ نهج البلاغه، حکمت ۲۱: « لَنَا حَقٌّ فَإِنْ أُعْطِينَاهُ وَ إِلَّا رَكِبْنَا أَعْجَازَ الْإِبِلِ وَ إِنْ طَالَ السُّرَى‏»
  53. ↑ نهج البلاغه، خطبه ۳
  54. ↑ خطبه‌های ۵۴، ۲۳۹، ۱۳۷ و ۹۲
  55. ↑ نهج البلاغه، خطبه ۲۰۵ و نامه ۵۴
  56. ↑ دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص 129.
  57. ↑ نهج البلاغه، خطبه ۱۳۶
  58. ↑ نهج البلاغه، خطبه 33
  59. ↑ دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص 129.
برگرفته از «https://fa.imamatpedia.com/w/index.php?title=امامت_عامه_در_نهج_البلاغه&oldid=302593»