بحث:آیه ابتلا: تفاوت میان نسخه‌ها

بحث:آیه ابتلا (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۲۶ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۱۱:۲۳

۴۹۲ بایت اضافه‌شده ، ‏۲۶ اوت ۲۰۲۴

←‏عهد

فرقانی

مدیران

۱۱٬۹۲۱

ویرایش

@@ خط ۳۷: / خط ۳۷: @@
 === [[عهد]] ===
-[[امامت]] همانند [[نبوّت]] یک سمت [[انتصابی]] است نه انتخابی. این مقام [[عهد الهی]] است و جز خدا هیچ کس [[حق]] ندارد و نمی‌تواند در این زمینه اظهار نظر کند. {{متن قرآن|اللَّهُ أَعْلَمُ حَيْثُ يَجْعَلُ رِسَالَتَهُ}}<ref>«خداوند داناتر است که رسالت خود را کجا قرار دهد» سوره انعام، آیه ۱۲۴.</ref>. بنابراین امامت شورایی، امری [[نامشروع]] است چنان که [[استخلاف]] نیز ناصحیح است. [[اجماع امّت]] حق [[نصب]] یا [[انتخاب امام]] را ندارد، چنان که اهلّ حل و [[عقد]] نمی‌توانند «عهد الهی» را به کسی بدهند یا از او بگیرند...<ref>[[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[معنا و چیستی امامت در قرآن سنت و آثار متکلمان (کتاب)|معنا و چیستی امامت در قرآن سنت و آثار متکلمان]]، ص۱۱۱.</ref>.
+عبارت {{متن قرآن|لَا يَنَالُ عَهْدِي الظَّالِمِينَ}}<ref>«پیمان من به ستمکاران نمی‌رسد» سوره بقره، آیه 124.</ref> در [[آیه]] مذکور در [[حقیقت]] پاسخی است به درخواست [[مقام امامت]] توسط [[حضرت ابراهیم]]{{ع}} برای [[ذریه]] خودش و با توجه به [[سیاق آیه]] که در [[مقام]] بیان رسیدن حضرت ابراهیم{{ع}} به مقام امامت است، در حقیقت پس از یک عبارت مقدر آمده و در اصل چنین بوده که وقتی [[حضرت ابراهیم]]{{ع}} فرمود: {{متن قرآن|وَمِنْ ذُرِّيَّتِي}}<ref>«و از فرزندانم (چه کسی به این مقام می‌رسد؟)» سوره بقره، آیه 124.</ref>، [[خدای متعال]] نیز چنین پاسخ داد: {{عربی|ان الامامة عهدی}} و {{متن قرآن|لَا يَنَالُ عَهْدِي الظَّالِمِينَ}}<ref>«و (یاد کن) آنگاه را که پروردگار ابراهیم، او را با کلماتی آزمود و او آنها را به انجام رسانید؛ فرمود: من تو را پیشوای مردم می‌گمارم. (ابراهیم) گفت: و از فرزندانم (چه کس را)؟ فرمود: پیمان من به ستمکاران نمی‌رسد» سوره بقره، آیه 124.</ref>.<ref>محمد هادی فرقانی، مکاتبه اختصاصی با دانشنامه امامت و ولایت.</ref>.
-عبارت {{متن قرآن|لَا يَنَالُ عَهْدِي الظَّالِمِينَ}}<ref>«پیمان من به ستمکاران نمی‌رسد» سوره بقره، آیه 124.</ref> در [[آیه]] مذکور در [[حقیقت]] پاسخی است به درخواست [[مقام امامت]] توسط [[حضرت ابراهیم]]{{ع}} برای [[ذریه]] خودش و با توجه به [[سیاق آیه]] که در [[مقام]] بیان رسیدن حضرت ابراهیم{{ع}} به مقام امامت است، در حقیقت پس از یک عبارت مقدر آمده و در اصل چنین بوده که وقتی [[حضرت ابراهیم]]{{ع}} فرمود: {{متن قرآن|وَمِنْ ذُرِّيَّتِي}}<ref>«و از فرزندانم (چه کسی به این مقام می‌رسد؟)» سوره بقره، آیه 124.</ref>، [[خدای متعال]] نیز چنین پاسخ داد: {{عربی|ان الامامة عهدی}} و {{متن قرآن|لَا يَنَالُ عَهْدِي الظَّالِمِينَ}}<ref>«و (یاد کن) آنگاه را که پروردگار ابراهیم، او را با کلماتی آزمود و او آنها را به انجام رسانید؛ فرمود: من تو را پیشوای مردم می‌گمارم. (ابراهیم) گفت: و از فرزندانم (چه کس را)؟ فرمود: پیمان من به ستمکاران نمی‌رسد» سوره بقره، آیه 124.</ref>. <ref>محمد هادی فرقانی، مکاتبه اختصاصی با دانشنامه امامت و ولایت.</ref>.
+اینکه فرمود امامت عهد من است یعنی [[امامت]] همانند [[نبوّت]] یک سمت [[انتصابی]] است نه انتخابی و جز خدا هیچ کس [[حق]] ندارد و نمی‌تواند در این زمینه اظهار نظر کرده (و یا شخص امام را تعیین نماید). چنانچه فرموده است: {{متن قرآن|اللَّهُ أَعْلَمُ حَيْثُ يَجْعَلُ رِسَالَتَهُ}}<ref>«خداوند داناتر است که رسالت خود را کجا قرار دهد» سوره انعام، آیه ۱۲۴.</ref>. بنابراین امامت شورایی، امری [[نامشروع]] است چنان که [[استخلاف]] نیز ناصحیح است. [[اجماع امّت]] حق [[نصب]] یا [[انتخاب امام]] را ندارد، چنان که اهلّ حل و [[عقد]] نمی‌توانند «عهد الهی» را به کسی بدهند یا از او بگیرند...<ref>[[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[معنا و چیستی امامت در قرآن سنت و آثار متکلمان (کتاب)|معنا و چیستی امامت در قرآن سنت و آثار متکلمان]]، ص۱۱۱.</ref>.
+[[شاهد]] دیگر در [[آیه]] بر [[انتصابی بودن امامت]]: عبارت {{متن قرآن|إِنِّي جَاعِلُكَ}}<ref>«من تو را امام بر مردم می‌گمارم». سوره بقره، آیه 124.</ref> است که [[خدای متعال]] [[تعیین امامت]] را به [[نصب]] خویش و [[حق]] خود بیان کرده است.
 === [[ظالمین]] ===