صلح

صلح از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: صلح در قرآن - صلح در فقه سیاسی - صلح در معارف و سیره نبوی - صلح در معارف و سیره علوی - پرسش مرتبط ندارد

صلح در قرآن

اصل در انسانیت صلح و همزیستی متقابل است. از تعالیم ادیان بزرگ و از اصول اخلاقی مسلم قرآن دعوت به صلح است. دعوت به سلام نیز در این معنا تفسیر می‌شود (﴿وَالصُّلْحُ خَيْرٌ وَأُحْضِرَتِ الْأَنْفُسُ الشُّحَّ وَإِنْ تُحْسِنُوا وَتَتَّقُوا فَإِنَّ اللَّهَ كَانَ بِمَا تَعْمَلُونَ خَبِيرًا﴾ چه در خانواده باشد و چه در جامعه و چه در نظام بین الملل: ﴿وَإِنْ تُصْلِحُوا وَتَتَّقُوا فَإِنَّ اللَّهَ كَانَ غَفُورًا رَحِيمًا﴾. و حتی جنگ و جهاد هم برای تمکین صلح شرافتمندانه است. به این جهت حیات سراسر رنج و مرارت پیامبر با همه توطئه‌های آنان برای دعوت به این تعلیم بوده و اگر دشمنان دین هرگاه با اندک فرصتی به سمت صلح روی می‌آورده‌اند، پیامبر از آن استقبال می‌کرده، به شرط این که قصد فریب نداشتند. این که خدا به پیامبرش می‌گوید: ﴿وَإِنْ جَنَحُوا لِلسَّلْمِ فَاجْنَحْ لَهَا﴾ بر اساس همین اصل بوده است. پیامبر دنبال بهانه جنگ نبود، اتفاقا دنبال خاموش کردن شعله جنگ بود: ﴿وَإِذَا خَاطَبَهُمُ الْجَاهِلُونَ قَالُوا سَلَامًا﴾ از سوی دیگر در قرآن آیاتی آمده که نافی قتال است و قتال را مقید به صورت خاص مانند ستم‌گری کرده، مثل: ﴿أُذِنَ لِلَّذِينَ يُقَاتَلُونَ بِأَنَّهُمْ ظُلِمُوا وَإِنَّ اللَّهَ عَلَى نَصْرِهِمْ لَقَدِيرٌ﴾ تعدادی از مفسران به این مطلب اشاره دارند و از قول ابن عباس، مجاهد، عروة بن الزبیر، زید بن أسلم، مقاتل بن حیان و قتاده این آیه را اولین آیه جهاد می‌‌دانند. یا فرموده: ﴿وَقَاتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ الَّذِينَ يُقَاتِلُونَكُمْ وَلَا تَعْتَدُوا إِنَّ اللَّهَ لَا يُحِبُّ الْمُعْتَدِينَ﴾ قهراً معنای صلح روشن‌تر می‌شود.

1. ﴿وَإِنْ جَنَحُوا لِلسَّلْمِ فَاجْنَحْ لَهَا وَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ إِنَّهُ هُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ﴾.
2. ﴿بَرَاءَةٌ مِنَ اللَّهِ وَرَسُولِهِ إِلَى الَّذِينَ عَاهَدْتُمْ مِنَ الْمُشْرِكِينَ * فَسِيحُوا فِي الْأَرْضِ أَرْبَعَةَ أَشْهُرٍ وَاعْلَمُوا أَنَّكُمْ غَيْرُ مُعْجِزِي اللَّهِ وَأَنَّ اللَّهَ مُخْزِي الْكَافِرِينَ * وَأَذَانٌ مِنَ اللَّهِ وَرَسُولِهِ إِلَى النَّاسِ يَوْمَ الْحَجِّ الْأَكْبَرِ أَنَّ اللَّهَ بَرِيءٌ مِنَ الْمُشْرِكِينَ وَرَسُولُهُ فَإِنْ تُبْتُمْ فَهُوَ خَيْرٌ لَكُمْ وَإِنْ تَوَلَّيْتُمْ فَاعْلَمُوا أَنَّكُمْ غَيْرُ مُعْجِزِي اللَّهِ وَبَشِّرِ الَّذِينَ كَفَرُوا بِعَذَابٍ أَلِيمٍ * إِلَّا الَّذِينَ عَاهَدْتُمْ مِنَ الْمُشْرِكِينَ ثُمَّ لَمْ يَنْقُصُوكُمْ شَيْئًا وَلَمْ يُظَاهِرُوا عَلَيْكُمْ أَحَدًا فَأَتِمُّوا إِلَيْهِمْ عَهْدَهُمْ إِلَى مُدَّتِهِمْ إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُتَّقِينَ * كَيْفَ وَإِنْ يَظْهَرُوا عَلَيْكُمْ لَا يَرْقُبُوا فِيكُمْ إِلًّا وَلَا ذِمَّةً يُرْضُونَكُمْ بِأَفْوَاهِهِمْ وَتَأْبَى قُلُوبُهُمْ وَأَكْثَرُهُمْ فَاسِقُونَ﴾.

نکات: در آیات فوق این موضوعات مطرح گردیده است:

1. پذیرش صلح و متارکه جنگ، در قلمرو وظائف و اختیارات پیامبر و رهبری دینی: ﴿وَإِنْ جَنَحُوا لِلسَّلْمِ فَاجْنَحْ لَهَا وَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ إِنَّهُ هُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ﴾؛
2. ﴿وَأَذَانٌ مِنَ اللَّهِ وَرَسُولِهِ إِلَى النَّاسِ يَوْمَ الْحَجِّ الْأَكْبَرِ أَنَّ اللَّهَ بَرِيءٌ مِنَ الْمُشْرِكِينَ﴾.

جستارهای وابسته

• استصلاح
• اصلاح
• آشتی
• سازش
• آتش‌بس

منابع

1. سعیدیان‌فر و ایازی، فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم