آیا مسئله انتظار قابل تحقق است؟ (پرسش)

آیا مسئله انتظار قابل تحقق است؟
آیا مسئله انتظار قابل تحقق است؟
موضوع اصلی	بانک جامع پرسش و پاسخ مهدویت
مدخل بالاتر	مهدویت / غیبت امام مهدی / وظایف و تکالیف مسلمانان در عصر غیبت / انتظار فرج
مدخل اصلی	؟
تعداد پاسخ	۱ پاسخ
	v; t; e;

آیا مسئله انتظار قابل تحقق است؟ یکی از پرسش‌های مرتبط به بحث مهدویت است که می‌توان با عبارت‌های متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤال‌های مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی مهدویت مراجعه شود.

پاسخ نخست

آقای دکتر علی قائمی، در کتاب «نگاهی به مسأله انتظار» در این‌باره گفته است:

«اصل وجود مسأله انتظار در ادیان و مکاتب امری مسلم گرفته شده، فقط استبعادی ذهنی در جنبه تحقق آن وجود دارد و ما ذیلاً سعی داریم این استبعاد را از میان برداریم و اما این کار از دیدگاه‌های مختلف بشرح ذیل:

از نظر عقلی: اساس استبعاد درباره این امر آنست که بشر چگونه می‌تواند بر مسائل و مشکلات فائق آید؟ با توجه به این که قدرت تخریبی بشر فوق‌العاده بسیار شده است. در گذشته کار ویرانگری و نابسامانی تا بدین حد نبوده و امروزه امر بسی دشوار شده است. نابسامانی‌های جامعه بسیار و سردرگمی‌ها فراوان است. بشریت راه سر به هوائی را در پیش گرفته و در آشفتگی فکری عظیمی به سر می‌برد، بحث این است که چگونه می‌تواند بر مشکلات فائق آید و نابسامانی‌های حاصله از جهل و غفلت بشر را از میان بردارد؟ در بررسی این نظر باید بدانیم که عقول تحقق آن را منکر نیستند زیرا عقول انسان‌ها را مجبور به اتحاد و پیوند و صلاح همگانی می‌دانند اصل بر اتحاد و هم‌خونی انسان‌هاست. همه از یک پدر و مادر و یک ریشه و یک اصلند. در صفات و ویژگی‌های کلی انسان‌ها با هم مشترکند و اختلافات زائیده تربیت و محیط و امری عارضی و قابل اصلاح است. از دید دیگر عقول از دیدن این اوضاع سرخورده‌اند دلیلش به دنبال این مکتب و آن مکتب دویدن و متوسل به این حزب و آن حزب شدن است. بر این اساس هیچ اشکالی ندارد که آنچه در گذشته عجیب می‌آمد و عمل می‌شد امری عملی و با گذشت زمان از مسائل عادی روز شود. با توجه به این امر که تحقق آن در طول تاریخ در هر روز به سوی عملی نزدیک می‌شد و راه‌های ناهموار هموار می‌گشت می‌توان گفت امروزه راه به سوی همواری است. به ویژه آنکه اعتقاد به خودسازی و محیط‌سازی هم زمینه این امکان را بالاتر می‌برد.
از نظر مکاتب: مکاتب و فلسفه‌های مادی و الهی نیز در این زمینه با هم اشتراک نظر دارند. چند قرن قبل دانته، آن الهی بزرگ و آن دانشمند ایتالیائی می‌گفت: تمام مردم کره زمین باید و می‌توانند تسلیم یک فرمانده شوند و این امکان وجود دارد که صلح برقرار و مردم نسبت به هم برادر شوند... انعکاس این عقیده، یعنی عقیده به انتظار و ظهور و تحقق عدل و حق در نزد فلاسفه ماتریالیست نیز به چشم می‌خورد. آنها هم عقیده دارند که روزی می‌رسد که تضادها از میان برود و سازش و آشتی بر جهان حاکم گردد. فلاسفه ماتریالیست می‌گویند ناموس طبیعت بر حسب فلسفه رشد و ارتقاء در سیر تکاملی است. آدمی از مرحله جماد و حیوان به مرحله انسانی راه یافته و نیز از مرحله بهره‌برداری سنگ و چوب به مرحله استفاده از قوه بخار و رسیده ارتقاء است. این تکامل اگر چه مادی است، می‌تواند نردبانی برای تصاعد و در نتیجه جنبه‌های روانی و عقلانی باشد که نتیجه آن تکامل اخلاق و انسانیت رسیدن به صلح و صفاست. بر این اساس صاحبان اندیشه‌اند و مکتب‌ها هم همین سخن را دارند اگر چه درباره مصداق آن بحثی نکرده‌اند، اصولاً تلاش صاحبان و طرفداران مکاتب در نشر و اشاعه تعلیمات‌شان خود گویای وجود همین فکر و نظر است. اگر آنان را امید و انتظاری به آینده روشن و تحقق آن نباشد چگونه به خود جرات می‌دهند که مردم را به گرد خود جمع کنند و با وعده و وعیدها آنان را به آینده خوشبین سازند.
از نظر ادیان: ادیان الهی قابلیت تحقق این امر است را متفقاً قبول دارند. زیرا نظر ادیان این است که اصالت با عدل و حق است. و ظلم و فساد و تباهی امری عارضی و بیماری‌ها است. اصولاً امور عارضی و بیماری‌ها با برنامه‌ریزی‌ها و تلاش‌ها اصلاح خواهد شد. باطل از بین می‌رود و حق بر جای می‌ماند. ادیان می‌گویند بشریت در سیر تدریجی حیات بالاخره بر سر دوراهی می‌رسد و از این دو یکی را می‌بایست برگزیند، مادیت محض، معنویت محض، اما مادیت همان است که در طول قرون آن را دیده و تجربه‌اش را چشیده است. حاصل آن جز درگیری و نفاق، تصادم و اختلاف، نگرانی و اضطراب نبوده است. اما معنویت ثمرات شیرینش لااقل در عصر حکومت انبیاء و دوران زمامداری آنها به چشم خورده و مردم بر اساس آن چه که تاریخ شهادت آسایش می‌دهد و هم بر آن اساس که بیش یا کم در نزد جوامع مذهبی می‌بینیم آسایش و تنعمی داشته‌اند. ادیان می‌گویند امروزه هم از این بابت منعی نیست، اگرچه تحقق آن به نظر دشوار می‌آید ولی محال نیست که بشریت روزی گرد هم آید و آینده خود را بسازد. گذشت زمان خود را زمینه را برای پیشرفت و توسعه امکانات پدید آورده و آدمی می‌تواند موانع را از سر راه‌ها بردارد.مذاهب هندی مدعی هستند که بشر در سایه فرو رفتن در خود به آن درجه از کمال و امکان می‌رسد که بتواند خود را بکارد و بشناسد و نیز خود را بسازد و شایسته نجات گردد. چون نجات‌ها از درون آغاز می‌گردند. بدین‌سان فراهم آوردن زمینه برای تحقق انتظار و درنتیجه امکان محیط‌سازی وجود دارد.
از نظر اسلام: اسلام به مانند دیگر ادیان آن را امری قابل تحقق و حتی بدیهی می‌داند بگونه‌ای که منعی برای تحقق آن نمی‌بیند. بینش اسلامی براساس احادیث و روایات اینست که وضع موجود جهان، بدین‌گونه که امور براساس هوی و هوس‌ها، خواسته‌ها و تمنیات قدرتمندان باشد پایدار نیست. قدرتمندان همه گاه نمی‌توانند علیه ضعفا بایستند و استثمارشان بپردازند. این امکان وجود دارد که روزی این استضعاف‌ها و استبعادها از میان بروند و بشریت صراط مستقیم خود را طی کند. اسلام می‌گوید قدرتمندان همه گاه نخواهند توانست علیه طبقه مستضعفان بایستند. قدرت مردم در آنگاه که پخته شود و برسد عالی‌ترین و نیرومندترین قدرت‌ها خواهد بود و خواهد توانست هر آنچه که در سر راه است از میان بردارد. امکان تحقق این امر وجود دارد اگرچه برای عده‌ای غیرقابل باور باشد. تعلیمات و تبلیغات اسلامی در طول مدت حیات اسلام بر همین مبنا و اساس بوده است. قابل تحقق دانستن حکومت حق و عدل پیروان را وادار ساخته است که به تلاش و کوشش دامنه‌دار در این زمینه است دست بزنند و با نوید به فتح و پیروزی و ظفر مردم را وادارند که با حقایق حقوق خویش بپردازند»^[۱].

پرسش‌های وابسته

پانویس

↑ قائمی، علی، نگاهی به مسأله انتظار، ص46-50.

[1] قائمی، علی، نگاهی به مسأله انتظار، ص46-50.

[۱]