حکومت امام علی: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ ‏۶ ژوئیهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۱۸:۱۶

این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به امامت‌پدیا کمک کنید.

این مدخل از زیرشاخه‌های حکومت و مرتبط با امام علی است. "حکومت" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

حکومت در قرآن | حکومت در حدیث | حکومت در کلام اسلامی

در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل حکومت علوی (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

حکومت امام علی(ع) یا حکومت علوی چیزی جز همان "حکومت اسلامی" نیست، امّا از آنجا که در طول تاریخ، سلسله‌های خلفا و حکّام و پادشاهان، حکومت خویش را اسلامی می‌پنداشتند، دوران حکومت پنجسالۀ حضرت علی(ع) و شیوۀ حکومتی او در زمینه‌های مختلف به عنوان حکومت علوی الگوی مجسم و قابل ارائه حکومت اسلامی است^[۱].

مقدمه

امام علی|حضرت علی(ع) به شرطی مسؤولیت حکومت را برعهده گرفت که طبق حکم خدا و سیرۀ پیامبر خاتم|پیامبر خدا(ص) و آنچه خودش حق می‌شناسد و عدل می‌داند، رفتار کند. اجرای دقیق احکام قرآن و نداشتن کمترین سازش و مسامحه و تساهل در اجرای حق و عدل و مراعات کامل عدالت و پرهیز جدّی از تبعیض و مقابلۀ قاطع با فساد اداری و ستم و فحشاء از ویژگی‌های حکومت آن حضرت بود. حکومت علوی، هم ریشه و خاستگاه الهی و مشروعیّت دینی و مقبولیت مردمی داشت، هم به حقوق مردم و حقوق خدا پای‌بند بود، هم عدالت اجتماعی را در قاطعانه‌ترین صورتش اجرا می‌کرد، هم حدود آزادی‌های مشروع و سالم را پاس می‌داشت و هم با فتنه و بغی و براندازی و توطئه، مبارزه‌ای سرسختانه داشت. روش مالی آن حضرت و حفظ بیت‌المال و جلوگیری از سوءاستفاده‌های مالی دقیقا منطبق با حکم قرآن و رضای الهی بود. ازاین‌رو تحمّل "عدل علی" بر خیلی‌ها حتی نزدیکانش دشوار بود. آن حضرت، هرگز سوءرفتار و سوءاستفادۀ والیان و کارگزاران حکومتش را با مردم و از موقعیت خویش تحمّل نمی‌کرد و به هیچ قیمتی حاضر نبود در قلمرو حکومتش کمترین ستمی به کوچکترین و ضعیف‌ترین موجود روا شود. قاطعیّت او را در عمل به حکم شرع، همگان می‌دانستند، ازاین‌رو فرصت‌طلبان و دنیاخواهان و امتیازجویان هرگز تمایل به روی کار آمدن او نداشتند. علی(ع) به مخالفان حکومتش آزادی انتقاد می‌داد ولی توطئه و فتنه را برنمی‌تافت. نمونه‌اش تحمّل حرف‌های خوارج تا وقتی بود که دست به فتنه و توطئه نمی‌زدند. در مرحلۀ فتنه‌انگیزی و محاربه با حکومت حق علوی، به آنان امان نداد و در جنگ نهروان چشم فتنه را درآورد. حکومت در دیدگاه علی(ع) وسیله‌ای برای اقامۀ حق و زدودن باطل و دفع ستم و اجرای عدالت بود و جز با این هدف، کمترین دلبستگی به زمامداری نداشت و آن را حتّی از یک لنگه کفش پاره یا آب بینی بز هم ناچیزتر می‌شمرد. معیار و مدار حکومت علوی را در منشور حکومتی او که به عهدنامۀ مالک اشتر شهرت یافته است می‌توان دید. آن حضرت، هم "احیای حق" را از هدف‌های حکومت خویش می‌دانست، هم "تأمین سعادت مردم" را، هم "تحقّق عدالت" را، هم "تأمین امنیّت" را، هم "تحقّق وحدت" را، هم "تأمین رفاه عمومی" را، هم "حفظ کرامت انسانی" را، هم "نفی استبداد" را، هم "رابطۀ خوب حکومت و مردم" را. حکومت او حکومت "شایسته‌سالاری" بود. زمامداری را به عنوان یک "تکلیف" عهده‌دار شده بود و از آن هرگز به عنوان میدانی برای بهره‌مندی و ثروت‌اندوزی و قوم و خویش بازی بهره نگرفت. اگر هم با دشمنان در سه جبهۀ ناکثین و قاسطین و مارقین جنگید، نه براساس حفظ قدرت و ریاست، بلکه با پشتوانۀ مکتبی و برای دفاع از حق و سرکوب باطل و نفاق و تجاوز بود. خود نیز شهید راه عدالت شد و جان بر سر ارزش‌ها و آرمان‌هایی که به آنها باور داشت نهاد و توانست موفق‌ترین، درخشان‌ترین و الهی‌ترین شیوۀ زمامداری و مدل حکومت را برای همیشه به جهان و جهانیان عرضه کند. شناخت ویژگی‌های "حکومت علوی" و ابعاد آن در زمینه‌های داخلی و خارجی و برخورد با دوست و دشمن و در مسائل مالی، قضایی، اداری، عزل و نصب مسؤولان، اجرای قانون، عدالت اجتماعی، شیوۀ جنگ و تقابل با معارضان و... از حوصلۀ این مختصر بیرون است. مطالعۀ سیرۀ رفتاری و زندگی آن حضرت در دورۀ خلافت و نیز مطالعۀ سخنان حضرتش در نهج البلاغه، گویاترین شاخص برای معرفی "حکومت علوی" است. در این زمینه آثار ارزشمندی نیز نگاشته شده که باید به آنها مراجعه کرد.^[۲]^[۳]

جستارهای وابسته

منابع

محدثی، جواد، فرهنگ غدیر.

پانویس

با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:

↑ محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۲۳۳.
↑ از جملۀ کتاب‌های فارسی ر. ک: عدالت اجتماعی در اسلام، سیّد قطب، آیین کشورداری از دیدگاه امام علی، فاضل لنکرانی، اصول و شیوه‌های حکومت اسلامی در نهج البلاغه بنیاد نهج البلاغه، تجلی امامت ناظم‌زاده، حکمت اصول سیاسی اسلام محمّد تقی جعفری، حکومت در نگاه علی عباس فرحبخش، حکومت عدالتخواهی حضرت علی رسول‌زاده خویی، دولت آفتاب مصطفی دلشاد تهرانی، سیمای کارگزاران علی بن ابی طالب علی اکبر ذاکری، نظامنامۀ حکومت محمّد کاظم محمّد فاضل، بیت المال در نهج البلاغه حسین نوری، دین و دولت در اسلام غلامرضا ظریفیان، راه علی سیّد رضا صدر، سیاست نظامی امام علی اصغر قائدان، سیرۀ علوی محمّد باقر بهبودی، علی از زبان علی جعفر شهیدی، تحلیلی بر مواضع سیاسی علی بن ابی طالب اصغر قائدان، تاریخ ولایت در نیم قرن اوّل حسین ذاکر حسین، امام علی صدای عدالت انسانی جرج جرداق، ویژه‌نامۀ دو جلدی فصلنامۀ حکومت اسلامی، مقالۀ حکومت علوی از نگاه امام خمینی، جواد محدثی در مجله حکومت اسلامی شمارۀ ۱۸ ص ۲۶۳، سیاست‌نامۀ امام علی، ری‌شهری ترجمه مهریزی و از کتابهای عربی ر. ک: الامام علی بن ابی طالب و تجربة الحکم حسن الزّین، الامام علی و مشکلة نظام الحکم محمّد طیّ، علی و الحاکمون محمّد الصادقی، دولة الامام علی محسن الموسوی، الراعی و الرعیّه توفیق الفکیکی، علی و نظام الحکم فی الاسلام محمّد باقر الناصری، الأستراتیجیّة العسکریة عند الامام علی محمّد البستانی، دروس سیاسیة من نهج البلاغه محمّد تقی رهبر، فلسفة الحکم عند الامام نوری جعفر، نظریّة الحکم و الاداره فی عهد الامام للأشتر سیّد عبد المحسن فضل اللّه، الأداره و النظام الأداری عند الامام علی محسن باقر الموسوی
↑ جواد محدثی|محدثی، جواد، فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر، ص۲۳۳.

[1] محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۲۳۳.

[2] از جملۀ کتاب‌های فارسی ر. ک: عدالت اجتماعی در اسلام، سیّد قطب، آیین کشورداری از دیدگاه امام علی، فاضل لنکرانی، اصول و شیوه‌های حکومت اسلامی در نهج البلاغه بنیاد نهج البلاغه، تجلی امامت ناظم‌زاده، حکمت اصول سیاسی اسلام محمّد تقی جعفری، حکومت در نگاه علی عباس فرحبخش، حکومت عدالتخواهی حضرت علی رسول‌زاده خویی، دولت آفتاب مصطفی دلشاد تهرانی، سیمای کارگزاران علی بن ابی طالب علی اکبر ذاکری، نظامنامۀ حکومت محمّد کاظم محمّد فاضل، بیت المال در نهج البلاغه حسین نوری، دین و دولت در اسلام غلامرضا ظریفیان، راه علی سیّد رضا صدر، سیاست نظامی امام علی اصغر قائدان، سیرۀ علوی محمّد باقر بهبودی، علی از زبان علی جعفر شهیدی، تحلیلی بر مواضع سیاسی علی بن ابی طالب اصغر قائدان، تاریخ ولایت در نیم قرن اوّل حسین ذاکر حسین، امام علی صدای عدالت انسانی جرج جرداق، ویژه‌نامۀ دو جلدی فصلنامۀ حکومت اسلامی، مقالۀ حکومت علوی از نگاه امام خمینی، جواد محدثی در مجله حکومت اسلامی شمارۀ ۱۸ ص ۲۶۳، سیاست‌نامۀ امام علی، ری‌شهری ترجمه مهریزی و از کتابهای عربی ر. ک: الامام علی بن ابی طالب و تجربة الحکم حسن الزّین، الامام علی و مشکلة نظام الحکم محمّد طیّ، علی و الحاکمون محمّد الصادقی، دولة الامام علی محسن الموسوی، الراعی و الرعیّه توفیق الفکیکی، علی و نظام الحکم فی الاسلام محمّد باقر الناصری، الأستراتیجیّة العسکریة عند الامام علی محمّد البستانی، دروس سیاسیة من نهج البلاغه محمّد تقی رهبر، فلسفة الحکم عند الامام نوری جعفر، نظریّة الحکم و الاداره فی عهد الامام للأشتر سیّد عبد المحسن فضل اللّه، الأداره و النظام الأداری عند الامام علی محسن باقر الموسوی

[3] جواد محدثی|محدثی، جواد، فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر، ص۲۳۳.

[۱]

[۲]

[۳]

@@ خط ۱۲: / خط ۱۲: @@
 ==مقدمه==
-* [[امام علی|حضرت علی]]{{ع}} به شرطی [[مسؤولیت]] [[حکومت]] را برعهده گرفت که طبق [[حکم خدا]] و سیرۀ [[پیامبر خاتم|پیامبر خدا]]{{صل}} و آنچه خودش [[حق]] می‌شناسد و [[عدل]] می‌داند، [[رفتار]] کند. اجرای دقیق [[احکام]] [[قرآن]] و نداشتن کمترین [[سازش]] و مسامحه و تساهل در اجرای [[حق]] و [[عدل]] و مراعات کامل [[عدالت]] و پرهیز جدّی از [[تبعیض]] و مقابلۀ [[قاطع]] با [[فساد]] اداری و [[ستم]] و فحشاء از [[ویژگی‌های حکومت]] آن [[حضرت]] بود. [[حکومت علوی]]، هم ریشه و خاستگاه الهی و مشروعیّت دینی و [[مقبولیت]] مردمی داشت، هم به [[حقوق مردم]] و [[حقوق]] [[خدا]] پای‌بند بود، هم [[عدالت اجتماعی]] را در قاطعانه‌ترین صورتش [[اجرا]] می‌کرد، هم حدود آزادی‌های [[مشروع]] و سالم را پاس می‌داشت و هم با [[فتنه]] و [[بغی]] و براندازی و توطئه، مبارزه‌ای سرسختانه داشت. روش مالی آن [[حضرت]] و حفظ [[بیت‌المال]] و جلوگیری از سوءاستفاده‌های مالی دقیقا منطبق با [[حکم]] [[قرآن]] و رضای الهی بود. ازاین‌رو تحمّل "[[عدل علی]]" بر خیلی‌ها حتی نزدیکانش دشوار بود. آن [[حضرت]]، هرگز سوءرفتار و سوءاستفادۀ [[والیان]] و [[کارگزاران]] حکومتش را با [[مردم]] و از [[موقعیت]] خویش تحمّل نمی‌کرد و به هیچ قیمتی حاضر نبود در قلمرو حکومتش کمترین ستمی به کوچکترین و ضعیف‌ترین موجود روا شود. قاطعیّت او را در عمل به [[حکم]] [[شرع]]، همگان می‌دانستند، ازاین‌رو فرصت‌طلبان و دنیاخواهان و امتیازجویان هرگز تمایل به روی کار آمدن او نداشتند. [[امام علی|علی]]{{ع}} به [[مخالفان]] حکومتش [[آزادی]] [[انتقاد]] می‌داد ولی توطئه و [[فتنه]] را برنمی‌تافت. نمونه‌اش تحمّل حرف‌های [[خوارج]] تا وقتی بود که دست به [[فتنه]] و توطئه نمی‌زدند. در مرحلۀ [[فتنه‌انگیزی]] و محاربه با [[حکومت حق]] [[علوی]]، به آنان [[امان]] نداد و در [[جنگ نهروان]] چشم [[فتنه]] را درآورد. [[حکومت]] در دیدگاه [[امام علی|علی]]{{ع}} وسیله‌ای برای اقامۀ [[حق]] و زدودن [[باطل]] و دفع [[ستم]] و [[اجرای عدالت]] بود و جز با این [[هدف]]، کمترین دلبستگی به [[زمامداری]] نداشت و آن را حتّی از یک لنگه کفش پاره یا [[آب]] بینی بز هم ناچیزتر می‌شمرد. معیار و مدار [[حکومت علوی]] را در منشور حکومتی او که به عهدنامۀ [[مالک اشتر]] شهرت یافته است می‌توان دید. آن [[حضرت]]، هم "احیای [[حق]]" را از هدف‌های [[حکومت]] خویش می‌دانست، هم "تأمین [[سعادت]] [[مردم]]" را، هم "تحقّق [[عدالت]]" را، هم "تأمین امنیّت" را، هم "تحقّق [[وحدت]]" را، هم "تأمین [[رفاه]] عمومی" را، هم "حفظ [[کرامت]] انسانی" را، هم "نفی استبداد" را، هم "رابطۀ خوب [[حکومت]] و [[مردم]]" را. [[حکومت]] او [[حکومت]] "شایسته‌سالاری" بود. [[زمامداری]] را به عنوان یک "[[تکلیف]]" عهده‌دار شده بود و از آن هرگز به عنوان میدانی برای بهره‌مندی و ثروت‌اندوزی و [[قوم]] و خویش بازی بهره نگرفت. اگر هم با [[دشمنان]] در سه جبهۀ [[ناکثین]] و [[قاسطین]] و [[مارقین]] جنگید، نه براساس حفظ [[قدرت]] و [[ریاست]]، بلکه با پشتوانۀ مکتبی و برای [[دفاع]] از [[حق]] و [[سرکوب]] [[باطل]] و [[نفاق]] و [[تجاوز]] بود. خود نیز [[شهید]] راه [[عدالت]] شد و [[جان]] بر سر [[ارزش‌ها]] و آرمان‌هایی که به آنها [[باور]] داشت نهاد و توانست موفق‌ترین، درخشان‌ترین و الهی‌ترین شیوۀ [[زمامداری]] و مدل [[حکومت]] را برای همیشه به [[جهان]] و جهانیان عرضه کند. [[شناخت]] ویژگی‌های "[[حکومت علوی]]" و ابعاد آن در زمینه‌های داخلی و خارجی و برخورد با [[دوست]] و [[دشمن]] و در مسائل مالی، قضایی، اداری، [[عزل]] و [[نصب]] مسؤولان، اجرای [[قانون]]، [[عدالت اجتماعی]]، شیوۀ [[جنگ]] و تقابل با معارضان و... از حوصلۀ این مختصر بیرون است. مطالعۀ سیرۀ رفتاری و زندگی آن [[حضرت]] در دورۀ [[خلافت]] و نیز مطالعۀ سخنان حضرتش در [[نهج البلاغه]]، گویاترین شاخص برای معرفی "[[حکومت علوی]]" است. در این زمینه آثار ارزشمندی نیز نگاشته شده که باید به آنها مراجعه کرد.<ref>از جملۀ کتاب‌های فارسی ر. ک: عدالت اجتماعی در اسلام، سیّد قطب، آیین کشورداری از دیدگاه امام علی، فاضل لنکرانی، اصول و شیوه‌های حکومت اسلامی در نهج البلاغه بنیاد نهج البلاغه، تجلی امامت ناظم‌زاده، حکمت اصول سیاسی اسلام محمّد تقی جعفری، حکومت در نگاه علی عباس فرحبخش، حکومت عدالتخواهی حضرت علی رسول‌زاده خویی، دولت آفتاب مصطفی دلشاد تهرانی، سیمای کارگزاران علی بن ابی طالب علی اکبر ذاکری، نظامنامۀ حکومت محمّد کاظم محمّد فاضل، بیت المال در نهج البلاغه حسین نوری، دین و دولت در اسلام غلامرضا ظریفیان، راه علی سیّد رضا صدر، سیاست نظامی امام علی اصغر قائدان، سیرۀ علوی محمّد باقر بهبودی، علی از زبان علی جعفر شهیدی، تحلیلی بر مواضع سیاسی علی بن ابی طالب اصغر قائدان، تاریخ ولایت در نیم قرن اوّل حسین ذاکر حسین، امام علی صدای عدالت انسانی جرج جرداق، ویژه‌نامۀ دو جلدی فصلنامۀ حکومت اسلامی، مقالۀ حکومت علوی از نگاه امام خمینی، جواد محدثی در مجله حکومت اسلامی شمارۀ ۱۸ ص ۲۶۳، سیاست‌نامۀ امام علی، ری‌شهری ترجمه مهریزی و از کتابهای عربی ر. ک: الامام علی بن ابی طالب و تجربة الحکم حسن الزّین، الامام علی و مشکلة نظام الحکم محمّد طیّ، علی و الحاکمون محمّد الصادقی، دولة الامام علی محسن الموسوی، الراعی و الرعیّه توفیق الفکیکی، علی و نظام الحکم فی الاسلام محمّد باقر الناصری، الأستراتیجیّة العسکریة عند الامام علی محمّد البستانی، دروس سیاسیة من نهج البلاغه محمّد تقی رهبر، فلسفة الحکم عند الامام نوری جعفر، نظریّة الحکم و الاداره فی عهد الامام للأشتر سیّد عبد المحسن فضل اللّه، الأداره و النظام الأداری عند الامام علی محسن باقر الموسوی</ref><ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۲۳۳.</ref>
+* [[امام]] علی|حضرت [[علی]]{{ع}} به شرطی [[مسؤولیت]] [[حکومت]] را برعهده گرفت که طبق [[حکم خدا]] و سیرۀ [[پیامبر]] خاتم|پیامبر [[خدا]]{{صل}} و آنچه خودش [[حق]] می‌شناسد و [[عدل]] می‌داند، [[رفتار]] کند. اجرای دقیق [[احکام]] [[قرآن]] و نداشتن کمترین [[سازش]] و مسامحه و تساهل در اجرای [[حق]] و [[عدل]] و مراعات کامل [[عدالت]] و پرهیز جدّی از [[تبعیض]] و مقابلۀ [[قاطع]] با [[فساد]] اداری و [[ستم]] و فحشاء از [[ویژگی‌های حکومت]] آن [[حضرت]] بود. [[حکومت علوی]]، هم ریشه و خاستگاه الهی و مشروعیّت دینی و [[مقبولیت]] مردمی داشت، هم به [[حقوق مردم]] و [[حقوق]] [[خدا]] پای‌بند بود، هم [[عدالت اجتماعی]] را در قاطعانه‌ترین صورتش [[اجرا]] می‌کرد، هم حدود آزادی‌های [[مشروع]] و سالم را پاس می‌داشت و هم با [[فتنه]] و [[بغی]] و براندازی و توطئه، مبارزه‌ای سرسختانه داشت. روش مالی آن [[حضرت]] و حفظ [[بیت‌المال]] و جلوگیری از سوءاستفاده‌های مالی دقیقا منطبق با [[حکم]] [[قرآن]] و رضای الهی بود. ازاین‌رو تحمّل "[[عدل علی]]" بر خیلی‌ها حتی نزدیکانش دشوار بود. آن [[حضرت]]، هرگز سوءرفتار و سوءاستفادۀ [[والیان]] و [[کارگزاران]] حکومتش را با [[مردم]] و از [[موقعیت]] خویش تحمّل نمی‌کرد و به هیچ قیمتی حاضر نبود در قلمرو حکومتش کمترین ستمی به کوچکترین و ضعیف‌ترین موجود روا شود. قاطعیّت او را در عمل به [[حکم]] [[شرع]]، همگان می‌دانستند، ازاین‌رو [[فرصت‌طلبان]] و [[دنیاخواهان]] و امتیازجویان هرگز تمایل به روی کار آمدن او نداشتند. [[امام علی|علی]]{{ع}} به [[مخالفان]] حکومتش [[آزادی]] [[انتقاد]] می‌داد ولی توطئه و [[فتنه]] را برنمی‌تافت. نمونه‌اش تحمّل حرف‌های [[خوارج]] تا وقتی بود که دست به [[فتنه]] و توطئه نمی‌زدند. در مرحلۀ [[فتنه‌انگیزی]] و محاربه با [[حکومت حق]] [[علوی]]، به آنان [[امان]] نداد و در [[جنگ نهروان]] چشم [[فتنه]] را درآورد. [[حکومت]] در دیدگاه [[امام علی|علی]]{{ع}} وسیله‌ای برای [[اقامۀ حق]] و [[زدودن باطل]] و [[دفع ستم]] و [[اجرای عدالت]] بود و جز با این [[هدف]]، کمترین دلبستگی به [[زمامداری]] نداشت و آن را حتّی از یک لنگه کفش پاره یا [[آب]] بینی بز هم ناچیزتر می‌شمرد. معیار و مدار [[حکومت علوی]] را در منشور حکومتی او که به عهدنامۀ [[مالک اشتر]] شهرت یافته است می‌توان دید. آن [[حضرت]]، هم "[[احیای حق]]" را از هدف‌های [[حکومت]] خویش می‌دانست، هم "تأمین [[سعادت]] [[مردم]]" را، هم "تحقّق [[عدالت]]" را، هم "تأمین امنیّت" را، هم "تحقّق [[وحدت]]" را، هم "[[تأمین رفاه عمومی]]" را، هم "[[حفظ کرامت انسانی]]" را، هم "[[نفی استبداد]]" را، هم "رابطۀ خوب [[حکومت]] و [[مردم]]" را. [[حکومت]] او [[حکومت]] "[[شایسته‌سالاری]]" بود. [[زمامداری]] را به عنوان یک "[[تکلیف]]" عهده‌دار شده بود و از آن هرگز به عنوان میدانی برای بهره‌مندی و ثروت‌اندوزی و [[قوم]] و خویش بازی بهره نگرفت. اگر هم با [[دشمنان]] در سه جبهۀ [[ناکثین]] و [[قاسطین]] و [[مارقین]] جنگید، نه براساس [[حفظ قدرت]] و [[ریاست]]، بلکه با پشتوانۀ مکتبی و برای [[دفاع]] از [[حق]] و [[سرکوب]] [[باطل]] و [[نفاق]] و [[تجاوز]] بود. خود نیز [[شهید]] راه [[عدالت]] شد و [[جان]] بر سر [[ارزش‌ها]] و آرمان‌هایی که به آنها [[باور]] داشت نهاد و توانست موفق‌ترین، درخشان‌ترین و الهی‌ترین شیوۀ [[زمامداری]] و مدل [[حکومت]] را برای همیشه به [[جهان]] و جهانیان عرضه کند. [[شناخت]] ویژگی‌های "[[حکومت علوی]]" و ابعاد آن در زمینه‌های داخلی و خارجی و برخورد با [[دوست]] و [[دشمن]] و در مسائل مالی، قضایی، اداری، [[عزل]] و [[نصب]] مسؤولان، اجرای [[قانون]]، [[عدالت اجتماعی]]، شیوۀ [[جنگ]] و تقابل با معارضان و... از حوصلۀ این مختصر بیرون است. مطالعۀ سیرۀ رفتاری و زندگی آن [[حضرت]] در دورۀ [[خلافت]] و نیز مطالعۀ سخنان حضرتش در [[نهج البلاغه]]، گویاترین شاخص برای معرفی "[[حکومت علوی]]" است. در این زمینه آثار ارزشمندی نیز نگاشته شده که باید به آنها مراجعه کرد.<ref>از جملۀ کتاب‌های فارسی ر. ک: عدالت اجتماعی در اسلام، سیّد قطب، آیین کشورداری از دیدگاه امام علی، فاضل لنکرانی، اصول و شیوه‌های حکومت اسلامی در نهج البلاغه بنیاد نهج البلاغه، تجلی امامت ناظم‌زاده، حکمت اصول سیاسی اسلام محمّد تقی جعفری، حکومت در نگاه علی عباس فرحبخش، حکومت عدالتخواهی حضرت علی رسول‌زاده خویی، دولت آفتاب مصطفی دلشاد تهرانی، سیمای کارگزاران علی بن ابی طالب علی اکبر ذاکری، نظامنامۀ حکومت محمّد کاظم محمّد فاضل، بیت المال در نهج البلاغه حسین نوری، دین و دولت در اسلام غلامرضا ظریفیان، راه علی سیّد رضا صدر، سیاست نظامی امام علی اصغر قائدان، سیرۀ علوی محمّد باقر بهبودی، علی از زبان علی جعفر شهیدی، تحلیلی بر مواضع سیاسی علی بن ابی طالب اصغر قائدان، تاریخ ولایت در نیم قرن اوّل حسین ذاکر حسین، امام علی صدای عدالت انسانی جرج جرداق، ویژه‌نامۀ دو جلدی فصلنامۀ حکومت اسلامی، مقالۀ حکومت علوی از نگاه امام خمینی، جواد محدثی در مجله حکومت اسلامی شمارۀ ۱۸ ص ۲۶۳، سیاست‌نامۀ امام علی، ری‌شهری ترجمه مهریزی و از کتابهای عربی ر. ک: الامام علی بن ابی طالب و تجربة الحکم حسن الزّین، الامام علی و مشکلة نظام الحکم محمّد طیّ، علی و الحاکمون محمّد الصادقی، دولة الامام علی محسن الموسوی، الراعی و الرعیّه توفیق الفکیکی، علی و نظام الحکم فی الاسلام محمّد باقر الناصری، الأستراتیجیّة العسکریة عند الامام علی محمّد البستانی، دروس سیاسیة من نهج البلاغه محمّد تقی رهبر، فلسفة الحکم عند الامام نوری جعفر، نظریّة الحکم و الاداره فی عهد الامام للأشتر سیّد عبد المحسن فضل اللّه، الأداره و النظام الأداری عند الامام علی محسن باقر الموسوی</ref><ref>جواد محدثی|محدثی، جواد، فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر، ص۲۳۳.</ref>
 == جستارهای وابسته ==