|
|
| (۶۸ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۸ کاربر نشان داده نشد) |
| خط ۱: |
خط ۱: |
| {{امامت}} | | {{مدخل مرتبط |
| <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>
| | | موضوع مرتبط = امام علی |
| <div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[امامت امام علی در قرآن]] - [[امامت امام علی در حدیث]] - [[امامت امام علی در نهج البلاغه]] - [[امامت امام علی در کلام اسلامی]] - [[امامت امام علی در فلسفه اسلامی]] - [[امامت امام علی در عرفان اسلامی]]</div>
| | | عنوان مدخل = |
| <div style="background-color: rgb(206,242, 299); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل '''[[امامت امام علی (پرسش)]]''' قابل دسترسی خواهند بود.</div>
| | | مداخل مرتبط = [[امامت امام علی در قرآن]] - [[امامت امام علی در حدیث]] - [[امامت امام علی در کلام اسلامی]] - [[امامت امام علی در تاریخ اسلامی]] - [[امامت امام علی در معارف و سیره فاطمی]] |
| | | پرسش مرتبط = امام علی (پرسش) |
| | }} |
|
| |
|
| ==مقدمه==
| | '''[[امام علی]] {{ع}}''' [[جانشین]] بلافصل [[پیامبر خاتم]] {{صل}} است. [[ادله]] مختلف عقلی و نقلی بر این موضوع بیان شده است که برخی از دلایل عقلی عبارت است از: [[عصمت امام علی]] {{ع}}؛ [[افضلیت]] و اعلمیت آن حضرت. از دلایل نقلی نیز مواردی را می‌توان نام برد مانند: [[آیه ولایت]]؛ [[آیه تبلیغ]]؛ [[آیه اکمال دین]] و روایات فراوانی مانند: [[حدیث غدیر]]؛ [[حدیث ولایت]]؛ [[حدیث یوم‌الدار]]؛ [[حدیث منزلت]] و غیره. |
| *[[امام]] [[علی بن ابی طالب]]{{ع}} [[روز جمعه]] سیزدهم [[ماه رجب]]، سی سال پس از [[عام الفیل]] و بیست و سه سال [[قبل از هجرت]] در [[مکه]] و در داخل [[کعبه]] معظمه به [[دنیا]] آمد.
| |
| *پدرش [[ابوطالب]] [[فرزند]] [[عبدالمطلب]] و مادرش [[فاطمه دختر اسد]] بود.
| |
| *[[ابوالحسن]]، ابوالحسنین، [[ابوالسبطین]]، [[ابوالریحانتین]] و [[ابوتراب]]، کنیه‌های وی و [[امیرالمؤمنین]]، [[المرتضی]]، [[یعسوب الدین]]، قسیم الجنة والنار، سیدالعرب، الصدیق الأکبر، [[الوصی]]، الفارق و [[الانزع البطین]] برخی از [[القاب]] مشهور وی می‌باشد<ref>[[علی ربانی گلپایگانی|ربانی گلپایگانی، علی]]، [[امامت امام علی (مقاله)|امامت امام علی]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)|دانشنامه کلام اسلامی]]، ج۱، ص ۴۴۱.</ref>
| |
| *[[علی]]{{ع}} از [[کودکی]] زیر نظر [[پیامبر]]{{صل}} [[تربیت]] شد و راه و روش رشد و کمال را از او آموخت و آن گاه که [[رسول]] گرامی{{صل}} به [[پیامبری]] [[برگزیده]] شد، نخستین فرد از مردان بود که به او [[ایمان]] آورد. وی به [[پیامبر]]{{صل}} ارادت و [[انقیاد]] کامل داشت و سرباز [[فداکاری]] بود که هرگاه خطری [[اسلام]] را تهدید می‌کرد، به [[دفاع]] از آن برمی خاست، در [[شعب ابی طالب]] و در سفر [[پیامبر]] به [[طائف]] [[رسول خدا]]{{صل}} را [[همراهی]] و [[یاری]] کرد و در شب [[هجرت]] در بستر او خوابید، تا به [[پیامبر]]{{صل}} گزندی نرسد و [[آیه]] {{متن قرآن|وَمِنَ النَّاسِ مَنْ يَشْرِي نَفْسَهُ ابْتِغَاءَ مَرْضَاتِ اللَّهِ وَاللَّهُ رَءُوفٌ بِالْعِبَادِ}}<ref>«و از مردم کسی است که در به دست آوردن خشنودی خداوند از جان می‌گذرد و خداوند به بندگان مهربان است» سوره بقره، آیه ۲۰۷.</ref> در شأن او نازل شد. آن گاه که [[پیامبر]]{{صل}} به [[مدینه]] رسید به [[حضرت علی]]{{ع}} [[دستور]] داد تا امانت‌های [[مردم]] [[مکه]] را، که به [[پیامبر]] سپرده بودند، به آنان بازگرداند، و همراه با مسلمانانی که در [[مکه]] باقی مانده بودند، به [[مدینه]] [[هجرت]] نماید. او پس از سه روز [[مکه]] را به قصد [[مدینه]] ترک کرد و پس از چند روز در [[قبا]] به [[پیامبر]] پیوست.
| |
| *در [[مدینه]] در جنگ‌های [[سختی]] چون [[بدر]]، [[احد]]، [[احزاب]] و [[خیبر]] با [[شجاعت]] و [[فداکاری]] تمام [[پیامبر]] را [[یاری]] و [[دشمنان اسلام]] را [[سرکوب]] و [[مأیوس]] کرد، در [[سال نهم هجری]] از سوی [[پیامبر]]{{صل}} [[مأموریت]] یافت تا [[آیات]] اول [[سوره]] [[برائت]] را در [[مکه]] بر [[مشرکان]] فرا خواند. این [[مأموریت]] قبلاً به [[ابوبکر]] سپرده شده بود، ولی مطابق [[فرمان خداوند]] [[علی]]{{ع}} برای انجام این [[مأموریت]] [[برگزیده]] شد. وی در ذی الحلیفه ([[مسجد]] شجره) [[آیات]] را از [[ابوبکر]] گرفت و در [[مکه]] بر [[مشرکان]] فرو خواند. [[پیامبر]]{{صل}} در [[سال دهم هجری]] [[علی]]{{ع}} را به [[یمن]] فرستاد تا [[مردم]] را به [[آیین اسلام]] [[دعوت]] کند. این [[مأموریت]] پس از آن بود که [[خالد بن ولید]] و جمعی از [[مسلمانان]] را برای این [[هدف]] به [[یمن]] فرستاده بود و آنان شش ماه در آنجا اقامت گزیده بودند، اما به توفیقی در این باره دست نیافته بودند. [[علی]]{{ع}} در [[مأموریت]] خود کامیاب شد و همه [[قبیله]] [[همدان]] [[آیین اسلام]] را پذیرفتند. [[پیامبر]]{{صل}} با [[مسلمانان]] برای انجام [[مناسک]] [[حج]] ([[حجة الوداع]]) رهسپار [[مکه]] گردید و [[علی]]{{ع}} نیز به [[دستور پیامبر]] از [[یمن]] به [[مکه]] رفت و در مراسم شکوهمند [[حج]] شرکت کرد و پس از انجام [[مناسک]] [[حج]] به هنگام بازگشت در سرزمین [[جحفه]] و در کنار [[غدیر خم]] در جمع انبوه [[مسلمانان]] [[علی]]{{ع}} را به [[جانشینی]] خود [[منصوب]] کرد.
| |
| *پس از مدت کوتاهی از این جریان، [[پیامبر]]{{صل}} در حالی که سرش بر دامان [[علی]]{{ع}} بود، به [[ملکوت]] اعلی پیوست و بدین ترتیب فصل جدیدی در [[زندگی]] [[علی]]{{ع}} گشوده شد. با [[ماجرای سقیفه]]، [[رهبری]] [[امت اسلامی]] که [[حق]] او بود از وی باز ستانده شد و این جریان تا ۲۵سال ادامه یافت.
| |
| *رعایت [[مصلحت اسلام]] و [[مسلمانان]] مانع آن شد که [[امام]]{{ع}} برای [[اعمال]] [[حق]] خود به عمل قهرآمیز [[توسل]] جوید، اما در موارد مناسب [[حقیقت]] را آشکار می‌ساخت و در [[حد ]] [[ضرورت]] با [[خلفا]] [[همکاری]] می‌کرد.
| |
| *با [[کشته شدن عثمان]] به دست عده‌ای از [[مسلمانان]]، [[مردم]] با [[حضرت علی]]{{ع}} [[بیعت]] کردند و بدین ترتیب شرایط برای [[اعمال]] [[حق]] [[امامت]] او فراهم گردید، اما طولی نکشید که عده‌ای [[پیمان]] شکستند و [[آتش]] [[جنگ جمل]] را برافروختند. [[معاویه]] و هوادارانش [[جبهه]] [[قاسطین]] را در برابر [[امام]] گشودند و [[جنگ صفین]] را پدید آوردند که در جریان آن با نقشه [[شیطنت]] آمیز [[عمرو بن عاص]] و [[معاویه]] از یک سو و [[ساده لوحی]] و سطحی نگری گروهی از [[سپاه امام]]{{ع}} از سوی دیگر، ماجرای تلخ [[حکمیت]] پدید آمد و به [[ظهور]] [[خوارج]] و [[جنگ نهروان]] انجامید<ref>[[علی ربانی گلپایگانی|ربانی گلپایگانی، علی]]، [[امامت امام علی (مقاله)|امامت امام علی]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)|دانشنامه کلام اسلامی]]، ج۱، ص ۴۴۲.</ref>
| |
| *سرانجام در سحرگاه شب نوزدهم [[ماه رمضان]] سال ۴۰هجری هنگامی که [[امام]]{{ع}} در حال [[نماز]] بود [[ابن ملجم مرادی]] با [[شمشیر]] زهرآلود فرق [[مبارک]] پیشوای بزرگ [[فضیلت]] و [[عدالت]] را نشانه گرفت و در پی آن در شب ۲۱ همان ماه به [[شهادت]] رسید.
| |
| *به [[اعتقاد]] [[شیعه]]، [[علی بن ابی طالب]]{{ع}} [[جانشین]] [[بلافصل]] [[پیامبر گرامی]]{{صل}} و نخستین [[امام]] [[امت اسلامی]] پس از [[رسول خدا]]{{صل}} است. [[اهل سنت]] و دیگر [[مذاهب غیر شیعی]] [[علی]]{{ع}} را چهارمین [[خلیفه پیامبر]]{{صل}} می‌دانند.
| |
|
| |
|
| ==دوران امامت امیرالمؤمنین{{ع}}== | | == مقدمه == |
| *دوران [[امامت امام علی]]{{ع}} به دو بخش تقسیم می‌شود: بخش اوّل مدت ۲۵ سال در دوران خلفای سه‌گانه و بخش دوّم در دوران [[حکومت]] ۴ سال و ۹ ماه و چند [[روزه]] خود [[حضرت]] بود.
| | [[امام علی بن ابی طالب]] {{ع}} [[روز جمعه]] سیزدهم [[ماه رجب]]، سی سال پس از [[عام الفیل]] و بیست و سه سال قبل از هجرت در [[مکه]] و در داخل [[کعبه]] معظمه به [[دنیا]] آمد. پدرش [[ابوطالب]] [[فرزند]] [[عبدالمطلب]] و مادرش [[فاطمه دختر اسد]] بود. |
| ===بخش نخست، [[نظارت]]===
| |
| *در این دوره [[حضرت]] نقش یک ناظر مراقب را داشت و بین [[امّت]] حضور داشت، جلوی بسیاری از تحریف‌های بنیادی را می‌گرفت. هر جا حکمی [[تحریف]] می‌شد یا حدّی نابجا [[تعیین]] می‌شد یا قضاوتی ناحقّ صورت می‌گرفت یا [[تعلیمی]] [[نادرست]] داده می‌شد، [[علی]]{{ع}} حضور می‌یافت و آن را تصحیح می‌کرد و در این مهمّ گروهی از [[پاک‌ترین]] [[صحابه پیامبر]]{{صل}} که از [[اصحاب]] و پیروانش بودند، به صورت دیده‌بان [[حضرت]] را [[یاری]] می‌دادند. او در این دوره بر [[فتوحات]] [[نظارت]] داشت، به شبهاتی که به سوی [[مدینه]] سرازیر می‌شد، پاسخ می‌داد، در ضمن به کارهای تولیدی و [[کشاورزی]] نیز می‌پرداخت.
| |
| *در این دوره تا جایی که که امور [[مسلمانان]] به گونه‌ای سالم فیصله می‌یافت و حدّی از حدود [[اسلام]] تعطیل نمی‌شد و تنها [[حقّ]] خود [[حضرت]] تضییع می‌شد، [[سکوت]] می‌کرد؛ امّا اگر حدّی ضایع می‌شد وارد صحنه شده، جلوگیری می‌کرد. هنگامی که [[عثمان]] از اقامه حدّ شراب‌خواری درباره [[ولید بن عقبه]] - که مرتکب شرب خمره شده بود- خودداری کرد، [[حضرت]] فرمود: "تا من حاضر باشم اجازه نخواهم داد حدّی از [[حدود الهی]] از بین برود". آنگاه خود [[ولید بن عقبه]] را حدّ زد<ref>[[رضا محمدی|محمدی، رضا]]، [[امام‌شناسی ۵ (کتاب)|امام‌شناسی]]، ص:۱۳۳.</ref>.
| |
| ===بخش دوّم، تصحیح [[فرهنگ]]===
| |
| *در دوران [[حکومت]]، [[جنگ‌ها]] و درگیری‌های داخلی قسمت عمده وقت [[حضرت]] را گرفت؛ ولی در عین حال، با تمام قوا کوشید تا انحرافاتی را که در طول بیست و پنج سال در [[جامعه اسلامی]] به وجود آمده بود [[اصلاح]] کند. نمود این تلاش‌ها را در لا به لای سخنان [[حضرت]] در [[نهج البلاغه]] می‌توان [[مشاهده]] نمود.
| |
| * [[علی]]{{ع}} [[انحراف]] عمده [[جامعه]] را در از بین رفتن [[معنویّت]] و [[دنیاگرایی]] شدید [[مردم]] تشخیص داد که مولود سیاست‌های [[خلفا]] و [[فتوحات اسلامی]] و سرازیر شدن ثروت‌های هنگفت به سوی مرکز [[اسلام]] بود؛ بنابراین [[تشویق]] [[مردم]] به [[زهد]] و [[تقوی]] و بی‌میلی نسبت به [[دنیا]] یکی از محورهای سخنان [[حضرت]] و تلاش‌های او محسوب می‌شد.
| |
| *محور دیگر [[اجرای عدالت]] [[اسلامی]] بود که [[حضرت]] در راه آن بهای زیادی پرداخت و سرانجام نیز از شدّت [[عدالت]] در [[محراب]] [[عبادت]] به [[شهادت]] رسید. از دیگر نتایج [[حیات]] پر [[برکت]] [[امام]]، شرح و تبیین [[معارف اسلامی]] و [[تربیت]] شاگردانی بلند مرتبه و کم‌نظیر بود<ref>[[رضا محمدی|محمدی، رضا]]، [[امام‌شناسی ۵ (کتاب)|امام‌شناسی]]، ص:۱۳۳-۱۳۴.</ref>.
| |
|
| |
|
| ==[[دلایل جانشینی بلافصل امام علی]]{{ع}}==
| | [[علی]] {{ع}} از کودکی زیر نظر [[پیامبر]] {{صل}} [[تربیت]] شد و راه و روش رشد و کمال را از او آموخت و آنگاه که [[رسول]] گرامی {{صل}} به [[پیامبری]] [[برگزیده]] شد، نخستین فرد از مردان بود که به او [[ایمان]] آورد. وی به [[پیامبر]] {{صل}} ارادت و [[انقیاد]] کامل داشت و سرباز فداکاری بود که هرگاه خطری [[اسلام]] را تهدید می‌کرد، به [[دفاع]] از آن برمی خاست. |
| *[[متکلمان شیعه]] از طریق [[عقل]] و [[نقل]] بر اثبات [[جانشینی]] [[بلافصل]] [[امام علی]]{{ع}} [[استدلال]] کرده‌اند، که به [[نقل]] و تبیین برخی از مهم‌ترین آنها بسنده می‌کنیم<ref>[[علی ربانی گلپایگانی|ربانی گلپایگانی، علی]]، [[امامت امام علی (مقاله)|امامت امام علی]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)|دانشنامه کلام اسلامی]]، ج۱، ص ۴۳۹.</ref>:
| |
| ===[[عصمت]] و [[امامت امام علی]]{{ع}} ===
| |
| *یکی از [[دلایل]] [[شیعه]] بر [[امامت علی]]{{ع}} این است که [[امام]] باید [[معصوم]] باشد ([[عصمت امام]] و اغراض [[امامت]]) کسانی که غیر از [[علی]]{{ع}} - مدعی [[امامت]] بودند یا دیگران مدعی [[امامت]] آنان بودند ([[ابوبکر]] و [[عباس]] و [[سعد بن عباده]]) [[معصوم]] نبودند زیرا قبل از [[اسلام]]، [[بت]] پرست و [[مشرک]] بودند، و پس از [[اسلام آوردن]] نیز کسی مدعی این که از [[مقام]] [[عصمت علمی]] و عملی برخوردار باشند، نبوده است. بنابراین، در میان [[اصحاب پیامبر]]{{صل}}، غیر از [[علی]]{{ع}} کسی از ویژگی [[عصمت]] برخوردار نبوده است. بر این اساس [[امامت]] او اثبات می‌گردد.
| |
| *[[عصمت]] آن [[حضرت]] یکی از این طریق اثبات می‌شود که اگر او هم دارای [[مقام عصمت]] نباشد، هیچ کس در [[امت اسلامی]] [[شایستگی]] [[امامت]] را نخواهد داشت، با این که [[وجود امام]] [[واجب]] است، در این فرض لازم می‌آید که این [[فریضه]] [[اسلامی]] هرگز تحقق نیابد و این، بر خلاف [[اجماع]] [[امت اسلامی]] است، زیرا [[حق]] از [[امت اسلامی]] بیرون نخواهد بود<ref>سید مرتضی، علی بن الحسین، الذخیرة فی علم الکلام، ص۴۳۷؛ طوسی، محمد بن حسن، الاقتصاد فیما یتعلق بالإعتقاد، ص۳۱۷- ۳۱۸؛ رازی حمصی، سدیدالدین محمود، المنقذ من التقلید، ج۲، ص۳۰۰؛ فاضل مقداد، جمال الدین، ارشاد الطالبین، ص۳۳۹؛ بحرانی، ابن میثم، قواعد المرام، ۱۸۶- ۱۸۷.</ref>.
| |
| *راه دیگر برای اثبات [[عصمت]] [[امیرمؤمنان]]{{ع}} [[نصوص]] [[قرآنی]] و [[روایی]] است، مانند [[آیه مباهله]]: {{متن قرآن|فَمَنْ حَاجَّكَ فِيهِ مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَكَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعَالَوْا نَدْعُ أَبْنَاءَنَا وَأَبْنَاءَكُمْ وَنِسَاءَنَا وَنِسَاءَكُمْ وَأَنْفُسَنَا وَأَنْفُسَكُمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَلْ لَعْنَتَ اللَّهِ عَلَى الْكَاذِبِينَ}}<ref> «بنابراین، پس از دست یافتن تو به دانش ، به هر کس که با تو به چالش برخیزد؛ بگو: بیایید تا فرزندان خود و فرزندان شما و زنان خود و زنان شما و خودی‌های خویش و خودی‌های شما را فرا خوانیم آنگاه (به درگاه خداوند) زاری کنیم تا لعنت خداوند را بر دروغگویان نهیم» سوره آل عمران، آیه ۶۱.</ref> که با توجه به [[روایات]] [[شأن نزول]]، [[علی]]{{ع}} به منزله [[نفس]] [[پیامبر]]{{صل}} به شمار آمده است. بنابراین، از ویژگی [[عصمت]] برخوردار خواهد بود ([[فضیلت علی]]{{ع}})، [[آیه تطهیر]]: {{متن قرآن|...إِنَّمَا يُرِيدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَيُطَهِّرَكُمْ تَطْهِيرًا}}<ref> «...جز این نیست که خداوند می‌خواهد از شما اهل بیت هر پلیدی را بزداید و شما را به شایستگی پاک گرداند» سوره احزاب، آیه ۳۳.</ref> که مطابق [[روایات]] در [[شأن پیامبر]]{{صل}}، [[علی]]، [[فاطمه]]، [[حسن]] و [[حسین]] نازل گردیده است، از آنجا که [[اراده]] در [[آیه]] [[اراده تکوینی]] است، هرگونه رجس و [[پلیدی]] از آنان زدوده شده که نتیجه آن [[عصمت]] است ([[آیه تطهیر]])، [[حدیث ثقلین]] که بر [[عصمت]] [[عترت]] و [[اهل بیت پیامبر]] دلالت دارد و [[علی]] نخستین آنان است ([[حدیث ثقلین]]) و [[حدیث]] {{متن حدیث|عَلِيٌّ مَعَ الْحَقِّ وَ الْحَقُّ مَعَ عَلِيٍّ لَنْ يَفْتَرِقَا حَتَّى يَرِدَا عَلَيَّ الْحَوْضَ}}<ref>امینی، عبدالحسین، الغدیر، ج۳، ص۲۵۱- ۲۵۴.</ref> زیرا محور و مدار [[حق]] بودن جز با [[عصمت]] امکان پذیر نیست. به [[نقل]] [[ابن ابوالحدید]]، [[ابومحمد بن متویه]] از [[متکلمان معتزلی]] در کتاب الکفایة بر [[عصمت]] [[علی]]{{ع}} تصریح کرده و گفته است اگر چه ما به [[وجوب]] [[عصمت]] آن [[حضرت]] به عنوان [[امام]] [[اعتقاد]] نداریم، ولی او را [[معصوم]] می‌دانیم و این، از ویژگی‌های او در میان [[اصحاب پیامبر]]{{صل}} بود<ref>ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۶، ص۲۹۸.</ref><ref>[[علی ربانی گلپایگانی|ربانی گلپایگانی، علی]]، [[امامت امام علی (مقاله)|امامت امام علی]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)|دانشنامه کلام اسلامی]]، ج۱، ص ۴۴۳.</ref>
| |
| *[[دلیل عصمت]] به گونه‌ای دیگر نیز تقریر شده است و آن این که [[امت اسلامی]] درباره [[امام]] پس از [[پیامبر]]{{صل}} دو گروه‌اند: گروهی گفته‌اند [[امام]] باید [[معصوم]] باشد، و گروهی دیگر [[عصمت امام]] را لازم ندانسته‌اند گروه اول، [[علی]]{{ع}} را [[امام]] دانسته‌اند، و گروه دوم نیز اگر [[عصمت]] را [[شرط امامت]] می‌دانستند، [[امامت]] را مخصوص او می‌دانستند. حاصل آن که [[امت]] [[اجماع]] دارند که اگر [[عصمت]]، [[شرط امامت]] باشد [[امامت]] مخصوص [[علی]]{{ع}} است<ref>سید مرتضی، علی بن الحسین، الذخیرة فی علم الکلام، ص۴۳۷؛ حلی، حسن بن یوسف، کشف المراد، ص۴۹۷؛ طوسی، محمد بن حسن، الاقتصاد فیما یتعلق بالاعتقاد، ص۳۱۷؛ رازی حمصی، سدیدالدین محمود، المنقذ من التقلید، ج۲، ص۳۰۰؛ فاضل مقداد، جمال الدین، ارشاد الطالبین، ص۳۳۹.</ref><ref>[[علی ربانی گلپایگانی|ربانی گلپایگانی، علی]]، [[امامت امام علی (مقاله)|امامت امام علی]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)|دانشنامه کلام اسلامی]]، ج۱، ص ۴۴۴.</ref>.
| |
|
| |
|
| ===[[افضلیت]] و [[امامت امام علی]]{{ع}}===
| | [[پیامبر]] {{صل}} در سال آخر عمر خویش با [[مسلمانان]] برای انجام [[مناسک]] [[حج]] ([[حجة الوداع]]) رهسپار [[مکه]] گردید و [[علی]] {{ع}} نیز به دستور پیامبر از [[یمن]] به [[مکه]] رفت و در مراسم شکوهمند [[حج]] شرکت کرد و پس از انجام [[مناسک]] [[حج]] به هنگام بازگشت در سرزمین [[جحفه]] و در کنار [[غدیر خم]] در جمع انبوه [[مسلمانان]] [[علی]] {{ع}} را به [[جانشینی]] خود [[منصوب]] کرد<ref>[[علی ربانی گلپایگانی|ربانی گلپایگانی، علی]]، [[امامت امام علی (مقاله)|امامت امام علی]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)|دانشنامه کلام اسلامی ج۱]]، ص۴۴۱ ـ ۴۴۲.</ref>. |
| *یکی از [[شرایط امامت]]، [[افضلیت]] است ([[افضلیت امام]]) و از طرفی، [[علی]]{{ع}} [[افضل]] [[صحابه]] و بلکه [[افضل]] افراد [[بشر]] پس از [[پیامبر]]{{صل}} است ([[افضلیت علی]]{{ع}}) بنابراین، [[امامت]] در وی تعین یافته است<ref>[[علی ربانی گلپایگانی|ربانی گلپایگانی، علی]]، [[امامت امام علی (مقاله)|امامت امام علی]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)|دانشنامه کلام اسلامی]]، ج۱، ص ۴۴۴.</ref>.
| |
|
| |
|
| ===اعلمیت و [[امامت امام علی]]{{ع}}=== | | == دلایل امامت امام علی {{ع}} == |
| *[[امام]] باید به عموم [[احکام شریعت]] [[علم بالفعل]] و [[مصون از خطا]] داشته باشد ([[امامت]]، [[صفات امام]]) هیچ یک از مدعیان [[امامت]] به جز [[علی]]{{ع}} از چنین [[علم گسترده]] و کاملی برخوردار نبودند. آنچه [[اهل سنت]] درباره [[ابوبکر]] و [[عباسیه]] درباره [[عباس]] [[عموی پیامبر]] معتقدند، [[علم اجتهادی]] است که هم محدود است و هم [[خطاپذیر]]. بنابراین، [[امامت]] به [[علی]]{{ع}} اختصاص داشته است<ref>[[علی ربانی گلپایگانی|ربانی گلپایگانی، علی]]، [[امامت امام علی (مقاله)|امامت امام علی]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)|دانشنامه کلام اسلامی]]، ج۱، ص ۴۴۴.</ref>.
| | {{اصلی|اثبات امامت امام علی}} |
| ===عدم صلاحیت دیگران برای [[امامت]]===
| | متکلمان شیعه از طریق [[عقل]] و [[نقل]] بر اثبات امامت امام علی {{ع}} [[استدلال]] کرده‌اند، که به [[نقل]] و تبیین برخی از مهم‌ترین آنها بسنده می‌کنیم: |
| *کسانی که مدعی [[امامت]] بودند علاوه بر این که فاقد صفات [[عصمت]]، [[افضلیت]] و اعلمیت بودند، دست به کارهایی زدند که نشان دهنده عدم صلاحیت آنان برای احراز [[مقام امامت]] است. [[متکلمان شیعه]] این بحث را ذیل عنوان [[مطاعن]] [[خلفا]] مطرح کرده و موارد بسیاری از [[مطاعن]] [[خلفای سه گانه]] را [[نقل]] کرده‌اند<ref>حلی، حسن بن یوسف، کشف المراد، ص۵۰۴- ۵۱۷.</ref> با اثبات عدم [[شایستگی]] مدعیان [[امامت]]، [[امامت]] در [[علی]]{{ع}} تعین خواهد یافت، زیرا در غیر این صورت، [[حق]] از [[امت اسلامی]] بیرون خواهد بود که بر خلاف [[اجماع]] است<ref>[[علی ربانی گلپایگانی|ربانی گلپایگانی، علی]]، [[امامت امام علی (مقاله)|امامت امام علی]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)|دانشنامه کلام اسلامی]]، ج۱، ص ۴۴۴.</ref>.
| | === دلایل عقلی === |
| ===[[معجزات]] [[امام علی]]{{ع}}===
| |
| *[[معجزه]]، همان‌گونه که اثبات کننده [[صدق]] مدعی [[نبوت]] است، [[راستگویی]] مدعی [[امامت]] را نیز اثبات می‌کند (طریق [[تعیین امام]]). [[علی]]{{ع}} خود را [[شایسته‌ترین]] فرد برای [[امامت]] می‌دانست: {{متن حدیث|أَنَا أَحَقُّ بِهَذَا الْأَمْرِ مِنْكُمْ لَا أُبَايِعُكُمْ وَ أَنْتُمْ أَوْلَى بِالْبَيْعَةِ لِي}}<ref>دینوری، ابن قتیبه، الإمامة والسیاسة، ج۱، ص۱۸؛ نهج البلاغه، خطبه۷۴.</ref> از سوی دیگر [[معجزات]] بسیاری به دست او آشکار گردید. این [[معجزات]] [[دلیل]] روشن [[امامت]] او می‌باشد<ref>حلی، حسن بن یوسف، کشف المراد، ص۵۰۲- ۵۰۳؛ حلبی، ابوالصلاح، تقریب المعارف، ص۱۱۹- ۱۲۰؛ فاضل مقداد، جمال الدین، اللوامع الإلهیة، ص۳۴۳.</ref><ref>[[علی ربانی گلپایگانی|ربانی گلپایگانی، علی]]، [[امامت امام علی (مقاله)|امامت امام علی]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)|دانشنامه کلام اسلامی]]، ج۱، ص ۴۴۴.</ref>.
| |
| ===[[استخلاف]] بر [[مدینه]]===
| |
| *[[پیامبر گرامی]]{{صل}} هنگامی که عازم [[تبوک]] بود [[علی]]{{ع}} را [[جانشین]] خود در [[مدینه]] ساخت و پس از بازگشت، او را از این [[مقام]] [[عزل]] نکرد، بنابراین اگر [[پیامبر]]{{صل}} بار دیگر نیز به سفر می‌رفت [[علی]]{{ع}} [[جانشین]] او در [[مدینه]] بود. بر این اساس [[رهبری]] او پس از [[رحلت پیامبر]]{{صل}} نیز در مورد [[مدینه]] ادامه یافته است، زیرا ملاک [[رهبری علی]]{{ع}} به عنوان [[جانشینی پیامبر]]{{صل}} به [[مدینه]]، [[نیازمندی]] [[مردم]] به [[رهبر]] و فقدان [[رهبری]] [[پیامبر]]{{صل}} بود. این ملاک پس از [[رحلت پیامبر]]{{صل}} به گونه‌ای قوی‌تر وجود داشت. هرگاه [[رهبری]] [[مسلمانان]] در [[مدینه]] به [[علی]]{{ع}} اختصاص داشته باشد، [[رهبری]] دیگر شهرهای [[اسلامی]] نیز مخصوص او است، زیرا به [[اجماع]] [[مسلمانان]]، میان [[مدینه]] و شهرهای دیگر در این باره تفاوتی وجود ندارد<ref>حلی، حسن بن یوسف، کشف المراد، ص۵۰۱.</ref>.
| |
| *بر این [[استدلال]] اشکال شده که [[پیامبر]]{{صل}} افراد دیگری را نیز در [[مدینه]] و شهرهای دیگر [[جانشین]] خود ساخت، ولی شما به [[امامت]] آنان [[اعتقاد]] ندارید. پاسخ آن است که [[پیامبر]]{{صل}} برخی از آنان را از [[مقام]] خود برکنار کرد و دیگران نیز مدعی [[امامت]] نبودند و کسی نیز قائل به [[امامت]] آنان نشده است<ref>حلی، حسن بن یوسف، کشف المراد، ص۵۰۱.</ref><ref>[[علی ربانی گلپایگانی|ربانی گلپایگانی، علی]]، [[امامت امام علی (مقاله)|امامت امام علی]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)|دانشنامه کلام اسلامی]]، ج۱، ص ۴۴۴.</ref>.
| |
| ===[[نصوص]] جلی بر [[امامت امام علی]]{{ع}}=== | |
| *[[نصوص امامت علی]]{{ع}} دوگونه‌اند: [[نصوص]] عام و [[نصوص]] خاص.
| |
| *[[نصوص]] عام به [[امامت]] وی اختصاص ندارند، بلکه [[امامت]] دیگر [[امامان اهل بیت]] را نیز اثبات می‌کنند، مانند [[آیه]] {{متن قرآن|كُونُوا مَعَ الصَّادِقِينَ}}<ref>«با راستگویان باشید!» سوره توبه، آیه ۱۱۹.</ref> و [[آیه]] {{متن قرآن|أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ}}<ref>«از خداوند فرمان برید و از پیامبر و زمامدارانی که از شمایند فرمانبرداری کنید» سوره نساء، آیه ۵۹.</ref>، [[حدیث ثقلین]] و [[حدیث سفینه]] و مانند آنها<ref> حلبی، ابوالصلاح، تقریب المعارف، ص۱۲۳- ۱۲۶؛ حلی، حسن بن یوسف، کشف المراد، ص۵۰۳.</ref>.
| |
| *[[نصوص]] خاص که به [[امامت]] [[امیرمؤمنان]] اختصاص دارند دو گونه‌اند: [[نصوص]] جلی و [[نصوص]] خفی؛
| |
| *[[نصوص]] جلی موردی‌اند که در آنها واژگانی چون [[خلافت]]، [[امامت]] و [[امارت]] به کار رفته است. در نتیجه دلالت آنها بر [[امامت]] آشکار است و [[تأویل]] نمی‌پذیرد،
| |
| *و [[نصوص]] خفی اموری‌اند که صراحت بر [[امامت]] ندارند و مجال [[تأویل]] در آنها وجود دارد و دلالت آنها بر [[امامت]] در گرو تأمل و توجه به قراین و شواهد است. [[استدلال]] به [[نصوص]] جلی بر [[امامت علی]]{{ع}} در عموم کتاب‌های [[کلامی]] مهم [[شیعه]] آمده است<ref>نمونه‌هایی از این کتاب‌ها عبارتند از: سید مرتضی، علی بن الحسین، الشافی فی الامامة، ج۲، ص۶۷؛ تلخیص الشافی، ج۲، ص۵۶؛ طوسی، محمد بن حسن، الإقتصاد فیما یتعلق بالإعتقاد، ص۳۲۶؛ سید مرتضی، علی بن الحسین، الذخیرة فی علم الکلام، ص۳۶۳؛ رازی حمصی، سدیدالدین محمود، المنقذ من التقلید، ج۲، ص۳۱۰؛ فاضل مقداد، جمال الدین، اللوامع الإلهیة، ص۳۳۵؛ فاضل مقداد، جمال الدین، ارشاد الطالبین، ص۳۳۹؛ حلی، حسن بن یوسف، کشف المراد، ص۴۹۸؛ بحرانی، ابن میثم، قواعد المرام فی علم الکلام، ص۱۸۷؛ لاهیجی، عبدالرزاق، گوهر مراد، ص۵۱۱؛ مظفر، محمد حسن، دلائل الصدق، ج۲، ص۳۵۹- ۳۷۱.</ref><ref>[[علی ربانی گلپایگانی|ربانی گلپایگانی، علی]]، [[امامت امام علی (مقاله)|امامت امام علی]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)|دانشنامه کلام اسلامی]]، ج۱، ص ۴۴۵.</ref>.
| |
| *در این جا نمونه‌هایی از این [[نصوص]] را یادآور می‌شویم:
| |
| #بر [[علی]]{{ع}} به عنوان [[امیر]] و فرمانروای [[مؤمنان]] [[سلام]] کنید<ref>{{متن حدیث|سَلِّمُوا عَلَى عَلِيٍّ بِإِمْرَةِ الْمُؤْمِنِينَ}}</ref>؛
| |
| #این ([[علی]]) [[جانشین]] من در میان شما پس از من می‌باشد، [[فرمان]] او را بشنوید و از او [[اطاعت]] کنید <ref>{{متن حدیث|هَذَا خَلِيفَتِي فِيكُمْ مِنْ بَعْدِي فَاسْمَعُوا لَهُ وَ أَطِيعُوهُ}}</ref>؛
| |
| #این ([[علی]]) [[برادر]] و [[وصی]] و [[جانشین]] من پس از من و [[وارث]] من است، سخن او را بشنوید و از او [[اطاعت]] کنید<ref>{{متن حدیث|هَذَا أَخِي وَ وَصِيِّي وَ خَلِيفَتِي مِنْ بَعْدِي وَ وَارِثِي فَاسْمَعُوا لَهُ وَ أَطِيعُوا}}</ref>؛
| |
| #تو ای [[علی]] [[برادر]]، [[وصی]] و [[جانشین]] من پس از من و [[قاضی]] دِین من هستی<ref>{{متن حدیث|أَنْتَ أَخِي وَ وَصِيِّي وَ خَلِيفَتِي مِنْ بَعْدِي وَ قَاضِي دِينِي }}</ref>
| |
| #[[یا علی]] آیا [[راضی]] نیستی که [[برادر]] و [[جانشین]] من پس از من باشی. [[پیامبر]]{{صل}} این سخن را هنگامی به [[علی]] فرمود که میان [[مسلمانان]] [[عقد اخوت]] برقرار کرد و کسی جز [[علی]]{{ع}} باقی نمانده بود. وی به [[پیامبر]]{{صل}} عرض کرد میان [[صحابه]] به جز من [[عقد اخوت]] برقرار ساختی، [[پیامبر]]{{صل}} سخن فوق را به او فرمود<ref>{{متن حدیث| أ لم ترض أن تکون أخی و خلیفتی من بعدی }}</ref>
| |
| #تو ای [[علی]] بزرگ [[مسلمانان]] و پیشوای [[متقیان]] و [[رهبر]] سپید رویان و سرافرازان هستی<ref>{{متن حدیث| َأَنْتَ سَيِّدُ الْمُسْلِمِين، وَ إِمَامُ الْمُتَّقِينَ وَ قَائِدُ الْغُرِّ الْمُحَجَّلِين}}</ref>
| |
| #[[خداوند]] بار نخست به [[زمین]] نظر افکند و مرا از آن برگزید و [[پیامبر]] قرارداد، بار دوم به [[زمین]] نظر نمود و [[علی]] را برگزید و او را [[امام]] قرار داد، سپس به من [[دستور]] داد تا او را [[برادر]]، [[وصی]] و [[یاور]] خود سازم<ref>{{متن حدیث|إِنَّ اللَّهَ اطَّلَعَ إِلَى الْأَرْضِ اطِّلَاعَةً فَاخْتَارَنِي مِنْهَا فَجَعَلَنِي نَبِيّاً ثُمَّ اطَّلَعَ الثَّانِيَةَ فَاخْتَارَ مِنْهَا عَلِيّاً فَجَعَلَهُ إِمَاماً ثُمَّ أَمَرَنِي أَنْ أَتَّخِذَهُ أَخاً وَ وَصِيّاً وَ وَزِيراً}}</ref>
| |
| #[[پیامبر]]{{صل}} خطاب به [[عبدالله بن سمره]] که از او خواست وی را به راه [[نجات]] [[هدایت]] کند، فرمود:هرگاه [[عقاید]] و آرا مختلف گردید به [[علی بن ابی طالب]] [[اقتدا]] کن، زیرا او [[پیشوای امت]] من و [[جانشین]] من بر آنان است <ref>{{متن حدیث|إِذَا اخْتَلَفَتِ الْأَهْوَاءُ وَ تَفَرَّقَتِ الْآرَاءُ فَعَلَيْكَ بِعَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ فَإِنَّهُ إِمَامُ أُمَّتِي وَ خَلِيفَتِي عَلَيْهِمْ}}</ref><ref>[[علی ربانی گلپایگانی|ربانی گلپایگانی، علی]]، [[امامت امام علی (مقاله)|امامت امام علی]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)|دانشنامه کلام اسلامی]]، ج۱، ص ۴۴۵.</ref>.
| |
| #[[سلمان فارسی]] [[روایت]] کرده که بر [[پیامبر]]{{صل}} وارد شدم، در حالی که [[حسین]]{{ع}} را بر دامن خود نشانده و او را می‌بوسید و می‌گفت: تو بزرگ و [[فرزند]] بزرگی، تو [[امام]] و [[فرزند]] [[امام]] و [[پدر]] [[امامانی]]، تو [[حجت]]، [[فرزند]] [[حجت]] و [[پدر]] حجت‌های نه‌گانه‌ای که نهمین آنان [[قائم]] آنهاست<ref>{{متن حدیث| أَنْتَ سَيِّدٌ ابْنُ السَّيِّدِ أَنْتَ إِمَامٌ ابْنُ إِمَامٍ أَبُو الْأَئِمَّةِ أَنْتَ حُجَّةٌ ابْنُ حُجَّةٍ أَبُو حُجَجٍ تِسْعَةٍ مِنْ صُلْبِكَ تَاسِعُهُمْ قَائِمُهُمْ}}</ref>
| |
| #[[ابن عباس]] از [[پیامبر]]{{صل}} [[روایت]] کرده که فرمود: "[[علی بن ابی طالب]] [[پیشوای امت]] من و [[جانشین]] من بر آنان پس از من است، و [[مهدی]] [[قائم]] [[منتظر]] از [[فرزندان]] اوست"<ref>{{متن حدیث| إِنَّ عَلِيَّ بْنَ أَبِي طَالِبٍ إِمَامٍ أُمَّتِي وَ خَلِيفَتِي عَلَيْهِمْ بَعْدِي وَ مِنْ وُلْدِهِ الْقَائِمِ الْمُنْتَظَرُ الْمَهْدِيِّ }}</ref>
| |
| *این گونه [[روایات]] در کتاب‌های [[روایی]] [[شیعه]] به اندازه‌ای است که در عالی‌ترین [[حد ]] [[تواتر]] قرار دارد<ref>حر عاملی، محمد بن حسن، اثبات الهداه، ج۳، ص۲۱۳-۲۱۵.</ref> چنان که نمونه‌های بسیاری از آنها در [[منابع حدیثی]] و تفسیری و [[تاریخی]] [[اهل سنت]] نیز [[نقل]] شده است که [[حدیث یوم الدار]] از آن جمله است. هنگامی که [[آیه]] {{متن قرآن|وَأَنْذِرْ عَشِيرَتَكَ الْأَقْرَبِينَ}}<ref>«و نزدیک‌ترین خویشاوندانت را بیم ده!» سوره شعراء، آیه ۲۱۴.</ref> بر [[پیامبر]]{{صل}} نازل شد. [[خویشاوندان]] خود را که [[چهل]] مرد بودند در خانه [[ابوطالب]] گرد آورد و پس از [[پذیرایی]] از آنان [[نبوت]] خود را به آنها [[ابلاغ]] کرد و فرمود کدام یک از شما در امر [[نبوت]] مرا [[یاری]] می‌کند تا [[برادر]]، [[وصی]] و [[جانشین]] من در میان شما باشد، همگان [[سکوت]] کردند، ولی [[علی]]{{ع}} به [[دعوت پیامبر]]{{صل}} پاسخ مثبت داد، [[پیامبر]]{{صل}} دست بر دوش [[علی]] گذاشت و خطاب به حاضران فرمود: به درستی که این ([[علی]]) [[برادر]]، [[وصی]] و جانشیین من در میان شماست، پس سخن او را بشنوید و از او [[اطاعت]] کنید<ref>{{متن حدیث|إِنَّ هذا أَخِي وَ وَصِيِّي وَ خَلِيفَتِي فِيكُمْ، فَاسْمَعُوا لَهُ وَ أَطِيعُوا!!}}؛ طبری، محمد بن جریر، تاریخ طبری، ج۲، ص۲۱۶- ۲۱۷؛ ابن اثیر، عزالدین، الکامل فی التاریخ، ج۱، ص۴۸۷؛ قندوزی، سلیمان، ینابیع الموده، ص۱۰۵؛ کنزالعمال، ج۶، احادیث: ۶۰۰۸، ۶۰۴۵، ۶۱۰۲، ۶۱۵۵؛ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۳، ص۲۶۷.</ref>.
| |
| *[[شیخ]] [[سلیم بشری]] گفته است: [[رجال]]، این [[حدیث]] را که در [[مسند]] [[احمد بن حنبل]]<ref>احمد بن حنبل، مسند احمد، ج۱، ص۱۱۱.</ref> [[روایت]] شده است، مورد بررسی قرار دادم، همگی از ثقات‌اند. طرق دیگر [[نقل]] این [[حدیث]] نیز متضافر است و یکدیگر را [[تأیید]] می‌کنند، بدین جهت به درستی آن [[اعتقاد]] دارم<ref>شرف الدین، سید عبدالحسین، المراجعات، ص۲۳.</ref>.
| |
| *دیگر [[نصوص]] جلی در منابع [[اهل سنت]] در [[کتاب الغدیر]] [[علامه امینی]] و [[غایة المرام و حجة الخصام فی تعیین الامام من طریق الخاص و العام (کتاب)|غایة المرام]] [[سید هاشم بحرانی]] آمده است<ref>امینی، عبدالحسین، الغدیر، ج۳، ص۱۶۹، ۱۷۴و ۴۷۸؛ ج۵، ص۵۵۰، ۹۶۰؛ ج۹، ص۳۶۴؛ بحرانی، سیدهاشم، [[غایة المرام و حجة الخصام فی تعیین الامام من طریق الخاص و العام (کتاب)|غایة المرام]]، ج۱، ۲، ۳ و ۷.</ref>.
| |
| *جای بسی شگفتی است که [[فضل بن روزبهان اشعری]] ادعا کرده است که کلمه خلیفتی در [[نقل]] [[مسند احمد]] نیامده است<ref>مظفر، محمد حسن، دلائل الصدق، ج۲، ص۳۵۹.</ref> و شگفت‌آورتر از او سخن [[ابن تیمیه]] است که اصل چنین [[حدیثی]] را در [[صحاح]] و مسانید [[اهل سنت]] [[انکار]] کرده است<ref>مظفر، محمد حسن، دلائل الصدق، ج۲، ص۳۵۹.</ref><ref>[[علی ربانی گلپایگانی|ربانی گلپایگانی، علی]]، [[امامت امام علی (مقاله)|امامت امام علی]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)|دانشنامه کلام اسلامی]]، ج۱، ص ۴۴۵.</ref>.
| |
|
| |
|
| ==بررسی اشکالات== | | ==== ١. [[عصمت]] ==== |
| *در هر حال، روایاتی که بر [[امامت علی]]{{ع}} دلالت آشکار دارند؛ یعنی از آن [[حضرت]] به عنوان [[خلیفه پیامبر]] و [[امام]] یا [[امیرمؤمنان]] یاد شده است، از طریق [[شیعه]] در بالاترین [[حد ]] [[تواتر]] [[نقل]] شده است و از طریق [[اهل سنت]] نیز اگر چه در [[حد ]] [[تواتر]] نیست، ولی یقیناً در [[حد ]] [[روایت مستفیض]] می‌باشد و [[سند]] برخی از آنها نیز مطابق قواعد آنان معتبر است. با این حال، در این خصوص مناقشه‌هایی مطرح شده است:
| | {{اصلی|عصمت امام علی}} |
| ===اشکال نخست:===
| | یکی از ادله بر [[امامت علی]] {{ع}} این است که [[امام]] باید [[معصوم]] باشد و کسانی که غیر از [[علی]] {{ع}} مدعی [[امامت]] بودند یا دیگران مدعی امامت آنان بودند ([[ابوبکر]] و [[عباس]] و [[سعد بن عباده]]) [[معصوم]] نبودند؛ زیرا قبل از [[اسلام]]، [[بت]] پرست و [[مشرک]] بودند، و پس از اسلام آوردن نیز کسی مدعی اینکه از مقام [[عصمت علمی]] و عملی برخوردار باشند، نبوده است. بنابراین، در میان [[اصحاب پیامبر]] {{صل}}، غیر از [[علی]] {{ع}} کسی از ویژگی [[عصمت]] برخوردار نبوده است. بر این اساس [[امامت]] او اثبات می‌گردد. |
| * گاهی فرضیه [[نسخ]] آن توسط [[پیامبر]]{{صل}} مطرح گردیده است ([[شیخ]] [[سلیم بشری]]) ولی فرضیه [[نسخ]] [[حدیث]] عقلاً و شرعاً مردود است، زیرا از قبیل [[نسخ]] [[حکم]] قبل از فرا رسیدن وقت عمل به آن است. علاوه بر این که هیچ گونه ناسخی از گفتار یا [[رفتار پیامبر]]{{صل}} [[نقل]] نشده است، بلکه در گفتار و [[رفتار پیامبر]]{{صل}} شواهد فراوانی بر [[تأیید]] و تثبیت آن یافت می‌شود<ref>شرف الدین، سید عبدالحسین، المراجعات، ص۲۴.</ref>.
| |
| ===اشکال دوم:===
| |
| * گفته شده است تعداد [[شیعه]] در عصر اول و دوره‌های پس از آن اندک بوده و در حدی نبوده است که [[نقل]] [[نصوص امامت]] توسط آنان به [[حد ]] [[تواتر]] برسد<ref>مظفر، محمد حسن، دلائل الصدق، ج۲، ص۳۵۱ به نقل از: ابطال نهج الباطل فضل بن روزبهان اشعری.</ref>.
| |
| *آگاهان به [[تاریخ]] می‌دانند که [[تشیع]] در [[صدر اسلام]] در سرزمین [[حجاز]] و دیگر [[سرزمین‌های اسلامی]] [[ظهور]] کرد و همواره جمع کثیری از [[امت اسلامی]] در مناطق مختلف دنیای [[اسلام]] پیرو [[مذهب تشیع]] بوده‌اند. [[مکه]]، [[مدینه]] و دیگر شهرهای سرزمین [[حجاز]]، [[کوفه]]، [[بصره]]، [[کربلا]]، [[نجف]]، [[بغداد]] و شهرهای دیگر سرزمین [[عراق]]، [[سوریه]]، [[حلب]]، جبل عامل، بعلبک در منطقه [[شامات]]، [[شهر]] [[مصر]] در [[آفریقا]]، [[یمن]] و شهرهای مختلف [[ایران]] که در گذشته قلمروی بسیار گسترده داشت مهم‌ترین و شناخته شده‌ترین شهرهایی هستند که [[شیعیان]] در آنها [[زندگی]] می‌کرده‌اند ([[تاریخ]] الشیعه) با توجه به کثرت [[شیعه]] و پراکندگی جغرافیایی آنان می‌توان منشأ و [[علت]] [[تواتر]] [[نصوص امامت علی]]{{ع}} را به دست آورد. خبر [[متواتر]] آن است که ناقلان آن از نظر تعداد و شرایط مکانی و جهانی به گونه‌ای باشد که احتمال [[خطا]] و تبانی بر ساختن آن عادتاً محال باشد.
| |
| *با توجه به نکات پیش گفته، این ویژگی‌ها در مورد [[نقل]] [[نصوص امامت]] توسط [[شیعه]] به صورت کامل تحقق دارد. از این رو، در [[تواتر]] این [[نصوص]] مجال کمترین تردیدی وجود نخواهد داشت<ref>سید مرتضی، علی بن الحسین، الشافی فی الإمامة، ج۲، ص۶۸- ۷۸؛ سید مرتضی، علی بن الحسین، الذخیرة فی علم الکلام، ص۴۶۳؛ تلخیص الشافی، ج۲، ص۴۶- ۵۶؛ طوسی، محمد بن حسن، الإقتصاد فیما یتعلق بالاعتقاد، ص۳۲۶- ۳۲۸؛ رازی حمصی، سدیدالدین محمود، المنقذ من التقلید، ج۲، ص۳۱۱- ۳۱۴.</ref>.
| |
| ===اشکال سوم:===
| |
| * [[اعتقاد]] به [[نص]] [[امامت علی]]{{ع}} توسط [[هشام بن حکم]] و [[ابن راوندی]] مطرح شده است<ref>همدانی، عبدالجبار، المغنی، ج۱، ص۱۱۸.</ref>.
| |
| * در '''پاسخ''' باید گفت: اولاً، شواهد [[تاریخی]] معتبر، نادرستی این فرضیه را آشکار می‌سازد و ثانیاً، لازمه این فرضیه آن است که چنین عقیده‌ای تا قبل از [[هشام بن حکم]] وجود نداشته و او آن را ابداع کرده است. اگر چنین بود باید از مطالب [[مسلم]] و مشهور میان مورخان و نویسندگان [[ملل و نحل]] بوده باشد، مانند عقایدی که توسط افراد خاصی چون [[جهم بن صفوان]]، [[واصل بن عطا]]، [[ابوالحسن اشعری]] و دیگران مطرح گردید و در شمار مسائل [[مسلم]] و مشهور [[تاریخی]] قرار گرفت، در حالی که درباره فرضیه [[جعل]] [[منصوص بودن امامت]] توسط [[هشام بن حکم]] چنین نیست<ref>سید مرتضی، علی بن الحسین، الشافی فی الإمامة، ج۲، ص۱۱۹؛ رازی حمصی، سدیدالدین محمود، المنقذ من التقلید، ج۲، ص۳۱۴- ۳۱۵.</ref>.
| |
| ===اشکال چهارم:===
| |
| * اگر [[امامت]] و [[خلافت علی]]{{ع}} به صورت آشکار توسط [[پیامبر]]{{صل}} بیان شده بود، در زمره مسائل [[مسلم]] و مشهور میان [[مسلمانان]] قرار می‌گرفت، همانند [[وجوب]] نمازهای پنج گانه، [[روزه]] [[ماه رمضان]]، [[قبله]] بودن [[کعبه]] و مسائلی از این قبیل<ref>همدانی، عبدالجبار، المغنی، ج۱، ص۱۱۴.</ref>
| |
| *'''پاسخ''' این است که [[نص بر امامت]] [[علی]]{{ع}} با مسائل یاد شده قابل مقایسه نیست، زیرا در مورد آنها انگیزه‌ای برای [[کتمان]] و عدم [[نقل]] وجود نداشته است، ولی در مورد [[امامت]]، [[انگیزه]] عدم [[نقل]] و [[کتمان]] وجود داشته است، زیرا در آغاز گروهی از [[صحابه]] آن را نادیده گرفته و درباره [[جانشین پیامبر]] دست به [[انتخاب]] زدند و پس از آن با امتناع‌کنندگان از [[بیعت]] با [[خلیفه]] [[برگزیده]] شده با روش قهرآمیز برخورد کردند. این [[اقدام]] از یک سو، مسئله را بر عده‌ای مشتبه ساخت، و از سوی دیگر کسانی نیز مرعوب شرایط شده و دم فرو بستند. این وضعیت در دوران [[حکومت]] [[امویان]] و [[عباسیان]] تشدید شد و در نتیجه [[نص]] [[امامت علی]]{{ع}} در میان هواداران [[مکتب]] [[خلفا]] به [[فراموشی]] سپرده شد، و [[عالمان]] آنان در دوره‌های بعد به توجیه و تصحیح [[رفتار]] [[خلفا]] اهتمام ورزیدند<ref>تلخیص الشافی، ج۲، ص۶۰-۶۱؛ رازی حمصی، سدیدالدین محمود، المنقذ من التقلید، ج۲، ص۳۱۶- ۳۱۷.</ref><ref>[[علی ربانی گلپایگانی|ربانی گلپایگانی، علی]]، [[امامت امام علی (مقاله)|امامت امام علی]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)|دانشنامه کلام اسلامی]]، ج۱، ص ۴۴۷-۴۴۸.</ref>.
| |
|
| |
|
| ===اشکال پنجم:===
| | [[عصمت]] آن حضرت یکی از این طریق اثبات می‌شود که اگر او هم دارای [[مقام عصمت]] نباشد، هیچ کس در [[امت اسلامی]] شایستگی [[امامت]] را نخواهد داشت، با اینکه [[وجود امام]] [[واجب]] است، در این فرض لازم می‌آید که این [[فریضه]] [[اسلامی]] هرگز تحقق نیابد و این، برخلاف [[اجماع]] [[امت اسلامی]] است؛ زیرا [[حق]] از [[امت اسلامی]] بیرون نخواهد بود<ref>سید مرتضی، علی بن الحسین، الذخیرة فی علم الکلام، ص۴۳۷؛ طوسی، محمد بن حسن، الاقتصاد فیما یتعلق بالإعتقاد، ص۳۱۷- ۳۱۸؛ رازی حمصی، سدیدالدین محمود، المنقذ من التقلید، ج۲، ص۳۰۰؛ فاضل مقداد، جمال الدین، ارشاد الطالبین، ص۳۳۹؛ بحرانی، ابن میثم، قواعد المرام، ۱۸۶- ۱۸۷.</ref>.<ref>[[علی ربانی گلپایگانی|ربانی گلپایگانی، علی]]، [[امامت امام علی (مقاله)|امامت امام علی]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)|دانشنامه کلام اسلامی ج۱]]، ص ۴۴۳.</ref> |
| * مطابق این نظریه اکثر [[اصحاب پیامبر]]{{صل}} از روی [[علم]] و عمد با [[دستور]] او [[مخالفت]] کرده‌اند. این مطلب با سوابق [[تاریخی]] آنان در [[اطاعت از پیامبر]]{{صل}} [[سازگاری]] ندارد؛ چنان که احتمال این که آنان در زمانی کوتاه با قصد و عمد راه [[ضلالت]] را برگزیدند، مردود است<ref>جرجانی، میرسید شریف، شرح المواقف، ج۸، ص۳۵۹؛ همدانی، عبدالجبار، المغنی، ج۱، ص۱۱۹- ۱۲۰.</ref>.
| |
| *'''پاسخ''' این است که [[انگیزه]] و [[دلیل]] همه کسانی که به [[دستور پیامبر]]{{صل}} درباره [[امامت علی]]{{ع}} عمل نکردند یکسان نبوده است. عده‌ای به خاطر [[مصلحت اندیشی]] چنین تصمیمی گرفتند، آنان [[گمان]] می‌کردند فردی سالخورده‌تر از [[علی]]{{ع}} برای [[مقام امامت]] در آن شرایط مناسب‌تر است، به ویژه این که [[علی]]{{ع}} در [[دفاع]] از [[پیامبر]] و در [[جنگ‌ها]] افراد بسیاری از [[قریش]] را کشته بود، و کسانی از این بابت نسبت به او در [[دل]] [[کینه]] داشتند. عده‌ای نیز بر [[فضایل]] بی‌شمار و نیز موقعیت ممتازی که [[علی]]{{ع}} نزد [[پیامبر]]{{صل}} داشت [[حسد]] میورزیدند، بدین جهت [[امامت]] او را برنمی تافتند، بسیاری از افرادی که از [[قدرت]] [[کافی]] در تحلیل مسائل برخوردار نبودند نیز به خاطر عمل عده اندکی از مشاهیر [[صحابه]] که در [[سقیفه]] گرد آمده و درباره [[خلافت]] تصمیم گرفتند، دچار اشتباه شده و به این تصور که آن گروه بدون [[دلیل]] معتبر شرعی دست به آن [[اقدام]] نزده‌اند، [[نصوص امامت]] را رها کردند. با وجود چنین انگیزه‌ها نمی‌توان بی‌توجهی آنان به [[نصوص امامت]] را [[دلیل]] [[مخالفت]] عمدی همه آنها با [[پیامبر]]{{صل}} دانست، و سپس آن را پدیده‌ای [[باور]] نکردنی شمرد<ref>طوسی، محمد بن حسن، الاقتصاد فیما یتعلق بالإعتقاد، ص۳۳۹-۳۷۸.</ref>.
| |
| *برخی از [[اصحاب]] نیز بر این [[باور]] بودند که مسئله [[امامت]] از مسائل تعبدی نیست که باید [[دستور پیامبر]]{{صل}} درباره آن بی‌چون و چرا [[اجرا]] شود، بلکه از اموری است که به [[مصلحت اندیشی]] [[مسلمانان]] مربوط است، و آنان [[حق]] دارند درباره آن به تبادل نظر و [[انتخاب]] بپردازند. آنان در زمان [[پیامبر]]{{صل}} نیز با برخی از دستورهای او که مربوط به [[امور سیاسی]] و [[اجتماعی]] بود [[مخالفت]] ورزیده یا درباره آن به چون و چرا پرداختند. جریان [[صلح حدیبیه]]، [[القای شبهه]] و تردید در عمل به [[دستور پیامبر]]{{صل}} در آوردن قلم و کاغذ در بستر [[بیماری]]، تعلل ورزیدن در عمل به [[دستور پیامبر]]{{صل}} در پیوستن به [[سپاه اسامة بن زید]] و موارد دیگر، [[دلایل]] روشن بر این مدعاست<ref>شرف الدین، سید عبدالحسین، المراجعات، ص۸۴، ۸۷ و ۹۱-۹۲.</ref><ref>[[علی ربانی گلپایگانی|ربانی گلپایگانی، علی]]، [[امامت امام علی (مقاله)|امامت امام علی]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)|دانشنامه کلام اسلامی]]، ج۱، ص ۴۴۸.</ref>.
| |
| ===اشکال ششم:===
| |
| * برخی گفته‌اند [[نصوص امامت علی]]{{ع}} تنها بر [[امامت]] او دلالت می‌کنند و نافی [[امامت]] دیگران نیستند. بنابراین، دیدگاه [[اهل سنت]] که [[علی]]{{ع}} را [[خلیفه]] و [[امام چهارم]] می‌دانند با [[نصوص امامت]] ناسازگار نیست<ref>شرح المقاصد، ج۵، ص۲۷۷.</ref>.
| |
| *در '''پاسخ''' باید گفت روشن است که [[پیامبر]]{{صل}} مطابق قواعد متعارف زبان با [[مردم]] سخن گفته است. [[فهم]] متعارف از سخن [[رهبران]] در مورد [[تعیین جانشین]] خود این است که [[جانشینی]] وامامت [[بلافصل]] مقصود می‌باشد؛ چنان که معتقدان به [[خلافت عمر]]، [[خلافت]] او را به تعیین [[ابوبکر]] مستند می‌کنند و هرگز این احتمال را مطرح نکردند، که با سخن [[ابوبکر]] درباره [[خلافت عمر]]، [[خلافت]] دیگران نیز قابل طرح است.
| |
|
| |
|
| == نصوص دیگر دال بر [[امامت امام علی]]{{ع}}== | | ==== ۲. [[افضلیت]] ==== |
| *تا اینجا درباره آن دسته از [[نصوص امامت علی]]{{ع}} سخن گفتیم که در آنها واژگانی چون [[خلافت]]، [[امامت]] و [[امارت]] به کار رفته است و دلالت آنها بر [[امامت]] و [[خلافت]] صریح است، زیرا کاربرد دیگری در معنای دیگری از قبیل [[محبت]] و [[نصرت]] ندارند. اینک به تبیین نصوصی می‌پردازیم که در آنها واژگانی چون [[مولی]] و ولی به کار رفته است که علاوه بر معنای [[امامت]]، در معنای [[محبت]] و [[نصرت]] و جز آن نیز به کار رفته‌اند و در نتیجه دلالت آنها بر [[امامت]] [[نیازمند]] قرائن و شواهد لفظی یا غیر لفظی است. همین گونه است نصوصی که شأن و مقامی را برای [[علی]]{{ع}} اثبات کرده‌اند که [[امامت]] را نیز دربرمی گیرد. دلالت این گونه [[نصوص]] بر [[امامت علی]]{{ع}} نیز [[نیازمند]] دقت بیشتر و توجه به شواهد و قرائن لفظی و غیر لفظی است. [[متکلمان]]، این دسته از [[نصوص]] را [[نصوص]] خفی نامیده‌اند<ref>سید مرتضی، علی بن الحسین، الشافی فی الإمامة، ج۲، ص۶۷.</ref>.
| | {{اصلی|افضلیت امام علی}} |
| ===[[آیه ولایت]]===
| | یکی از [[شرایط امامت]]، [[افضلیت]] است ([[افضلیت امام]]) و از طرفی، [[علی]] {{ع}} [[افضل]] [[صحابه]] و بلکه [[افضل]] افراد [[بشر]] پس از [[پیامبر]] {{صل}} است؛ بنابراین، [[امامت]] در وی تعین یافته است<ref>[[علی ربانی گلپایگانی|ربانی گلپایگانی، علی]]، [[امامت امام علی (مقاله)|امامت امام علی]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)|دانشنامه کلام اسلامی ج۱]]، ص ۴۴۴.</ref>. |
| * [[خداوند متعال]] خطاب به [[مؤمنان]] فرموده است: {{متن قرآن|إِنَّمَا وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَرَسُولُهُ وَالَّذِينَ آمَنُوا الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلَاةَ وَيُؤْتُونَ الزَّكَاةَ وَهُمْ رَاكِعُونَ}}<ref>«سرور شما تنها خداوند است و پیامبر او و (نیز) آنانند که ایمان آورده‌اند، همان کسان که نماز برپا می‌دارند و در حال رکوع زکات می‌دهند» سوره مائده، آیه ۵۵.</ref>.
| | |
| *مطابق [[روایات]]، این [[آیه]] در [[شأن]] [[علی]]{{ع}} نازل شده است، هنگامی که در [[نماز]] و در حال [[رکوع]] انگشتر خود را به [[بی‌نوایی]] داد که از [[مردم]] درخواست [[کمک]] می‌کرد و کسی به او اعتنا نکرد. کلمه ولی اگر چه کاربردهای متفاوتی مانند [[پدر]]، عمو، پسرعمو، داماد، هم [[سوگند]] و هم [[پیمان]]، [[یاور]] و [[دوست]] دارد، ولی جامع آنها الاولی بالشیء است؛ یعنی ولی هر فرد، کسی است که با او نسبت ویژه‌ای دارد و در آن نسبت بر دیگران مقدم و سزاوارتر است. بر این اساس کاربرد واژه ولی در مصادیق مختلف آن از قبیل مشترک [[معنوی]] است، نه لفظی. در این صورت، هرگاه در [[کلام]] قرینه‌ای بر تعیین مصداقی خاص وجود نداشته باشد، همه مصداق‌های ممکن را شامل می‌شود. از آنجا که در این [[آیه]]، [[ولایت]] قبل از آن که به [[علی]]{{ع}} (الذین آمنوا) نسبت داده شود به [[خداوند]] و [[رسول خدا]] نسبت داده شده است، آن کاربردهایی از [[ولایت]] مقصود است که در مورد [[خدا]] و پیامبرش ممکن و محقق است، که [[ولایت]] [[حکومت]] و [[سرپرستی]] از آن جمله است. البته، [[ولایت]] [[حکومت]] و [[سرپرستی]] [[خداوند]] در [[حقیقت]] از طریق [[پیامبر]] و [[امام]] تحقق می‌پذیرد. روشن است که این کاربرد [[ولایت]] با [[محبت]] و [[نصرت]] نیز منافات ندارد، اما این فرض که مقصود از [[ولایت]] در [[آیه]] فقط [[ولایت]] [[محبت]] و [[نصرت]] است پذیرفته نیست، زیرا با سیاق [[آیه]] که بر حصر دلالت می‌کنند [[سازگاری]] ندارد، چون [[ولایت]] [[نصرت]] و [[محبت]] عمومیت دارد و همه [[مؤمنان]] را شامل می‌شود<ref>[[علی ربانی گلپایگانی|ربانی گلپایگانی، علی]]، [[امامت امام علی (مقاله)|امامت امام علی]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)|دانشنامه کلام اسلامی]]، ج۱، ص ۴۴۹.</ref>.
| | ==== ۳. اعلمیت ==== |
| === [[آیه اکمال دین]]===
| | {{اصلی|اعلمیت امام علی}} |
| * {{متن قرآن|الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ وَأَتْمَمْتُ عَلَيْكُمْ نِعْمَتِي وَرَضِيتُ لَكُمُ الْإِسْلَامَ دِينًا}}<ref>«امروز دینتان را کامل و نعمتم را بر شما تمام کردم و اسلام را (به عنوان) آیین شما پسندیدم» سوره مائده، آیه ۳.</ref>.
| | [[امام]] باید به عموم [[احکام شریعت]] [[علم بالفعل]] و [[مصون از خطا]] داشته باشد ([[امامت]]، [[صفات امام]]) هیچ یک از مدعیان [[امامت]] به جز [[علی]] {{ع}} از چنین [[علم گسترده]] و کاملی برخوردار نبودند. آنچه [[اهل سنت]] درباره [[ابوبکر]] و [[عباسیه]] درباره [[عباس]] عموی پیامبر معتقدند، علم اجتهادی است که هم محدود است و هم خطاپذیر. بنابراین، [[امامت]] به [[علی]] {{ع}} اختصاص داشته است<ref>[[علی ربانی گلپایگانی|ربانی گلپایگانی، علی]]، [[امامت امام علی (مقاله)|امامت امام علی]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)|دانشنامه کلام اسلامی ج۱]]، ص ۴۴۴.</ref>. |
| *مطابق [[روایات]] [[شأن نزول]]، این [[آیه]] در روز [[غدیر خم]] و در ارتباط با [[نصب علی]]{{ع}} توسط [[پیامبر]]{{صل}} به [[ولایت]] و [[رهبری]] [[مسلمانان]] نازل شده است. هنگامی که [[جبرئیل]] این [[آیه]] را بر [[پیامبر]]{{صل}} فرو خواند، [[پیامبر]]{{صل}} فرمود: {{متن حدیث|اللَّهُ أَكْبَرُ عَلَى إِكْمَالِ الدِّينِ وَ إِتْمَامِ النِّعْمَةِ وَ رِضَى الرَّبِّ بِرِسَالَتِي وَ بِوِلَايَةِ عَلِيٍّ مِنْ بَعْدِي}}. او با گفتن این جمله [[خشنودی]] خود و نیز [[سپاس]] خود از [[خداوند]] را اعلان کرد.
| | |
| *گذشته از [[روایات]] [[شأن نزول]]، جمله {{متن قرآن|الْيَوْمَ يَئِسَ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْ دِينِكُمْ}}<ref>«امروز کافران از دین شما نومید شدند» سوره مائده، آیه ۳.</ref> که پس از جمله {{متن قرآن|الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ...}} آمده است نیز قرینه گویایی بر این است که اکمال [[دین]] ناظر به مسئله [[امامت]] است، که اگر چه در طول دوران [[نبوت]] در مواقع گوناگون بیان شده بود، ولی بیان آن به صورت رسمی و با تشریفات خاصی در میان انبوهی از [[مسلمانان]] که از مناطق مختلف دنیای [[اسلام]] گرد آمده بودند، تا آن روز انجام نشده بود، و اگر [[کافران]] تا آن روز [[امید]] داشتند که پس از [[پیامبر]]{{صل}} خواهند توانست [[اسلام]] را از مسیر درست آن [[منحرف]] سازند، با اعلان [[امامت علی]]{{ع}} که در [[علم]] و عمل [[تالی]] [[پیامبر]]{{صل}} بود، [[امید]] آنان به [[یأس]] مبدل شد.
| | ==== ۴. عدم صلاحیت دیگران برای [[امامت]] ==== |
| === [[آیه تبلیغ]]===
| | کسانی که مدعی [[امامت]] بودند علاوه بر این که فاقد صفات [[عصمت]]، [[افضلیت]] و اعلمیت بودند، دست به کارهایی زدند که نشان دهنده عدم صلاحیت آنان برای احراز [[مقام امامت]] است. متکلمان شیعه این بحث را ذیل عنوان [[مطاعن]] [[خلفا]] مطرح کرده و موارد بسیاری از [[مطاعن]] [[خلفای سه گانه]] را [[نقل]] کرده‌اند<ref>حلی، حسن بن یوسف، کشف المراد، ص۵۰۴- ۵۱۷.</ref> با اثبات عدم شایستگی مدعیان [[امامت]]، [[امامت]] در [[علی]] {{ع}} تعین خواهد یافت؛ زیرا در غیر این صورت، [[حق]] از [[امت اسلامی]] بیرون خواهد بود که بر خلاف [[اجماع]] است<ref>[[علی ربانی گلپایگانی|ربانی گلپایگانی، علی]]، [[امامت امام علی (مقاله)|امامت امام علی]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)|دانشنامه کلام اسلامی ج۱]]، ص ۴۴۴.</ref>. |
| * {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ مَا أُنْزِلَ إِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ وَإِنْ لَمْ تَفْعَلْ فَمَا بَلَّغْتَ رِسَالَتَهُ وَاللَّهُ يَعْصِمُكَ مِنَ النَّاسِ إِنَّ اللَّهَ لَا يَهْدِي الْقَوْمَ الْكَافِرِينَ}}<ref>«ای پیامبر! آنچه را از پروردگارت به سوی تو فرو فرستاده شده است برسان و اگر نکنی پیام او را نرسانده‌ای؛ و خداوند تو را از (گزند) مردم در پناه می‌گیرد، خداوند گروه کافران را راهنمایی نمی‌کند» سوره مائده، آیه ۶۷.</ref>.
| | |
| *مطابق [[روایات]]، این [[آیه]] در [[حجة الوداع]] بر [[پیامبر]]{{صل}} نازل گردید و سیاق آن بیانگر این است که [[پیامبر]]{{صل}} از جانب [[خداوند]] [[مأموریت]] یافته بود که مطلب بسیار مهمی را به [[مردم]] [[ابلاغ]] کند. اهمیت آن تا حدی است که بدون آن، [[رسالت]] او ناقص و نامقبول خواهد بود. بدیهی است [[پیامبر]]{{صل}} تا آن زمان همه اصول و [[فروع]] [[اسلام]] را به [[مسلمانان]] [[ابلاغ]] کرده بود و [[مسلمانان]] به آنها عمل می‌کردند. تنها مطلبی که به صورت رسمی و عمومی [[ابلاغ]] نشده بود مسئله [[رهبری]] [[امت اسلامی]] پس از [[پیامبر]]{{صل}} بود. [[نگرانی]] [[پیامبر]]{{صل}} این بود که با [[ابلاغ]] این [[دستور الهی]]، [[منافقان]] که از هر فرصتی برای ضربه [[زدن]] به [[اسلام]] استفاده می‌کردند، چنین وانمود کنند که [[پیامبر]]{{صل}} در [[حقیقت]] به همان سنت‌های قومی و قبیلگی عمل می‌کند، و مسئله [[رهبری]] او نیز که به عنوان امری [[الهی]] [[تبلیغ]] می‌شد، ریشه در سنت‌های مزبور دارد. بدین جهت او در پایان، [[پسر عمو]] و داماد خود را به عنوان [[جانشین]] خود تعیین کرد. اگر این [[تفکر]] در میان [[مسلمانان]] نفوذ می‌کرد، همه تلاش‌های [[طاقت]] فرسای [[پیامبر]]{{صل}} در طول دوران [[نبوت]]، مخدوش می‌گردید. [[خداوند]] به او [[اطمینان]] داد که [[کافران]] و [[منافقان]] از نقشه‌های خود طرفی نخواهند بست و بر او لازم است که بدون [[نگرانی]] از این جهت [[مأموریت الهی]] خویش را ا بلاغ کند. بر این اساس، [[پیامبر]]{{صل}} در هیجدهم ذی الحجه و در [[غدیر خم]] به [[مأموریت]] ویژه خود جامه عمل پوشانید و [[علی]]{{ع}} را به عنوان [[رهبر]] [[امت اسلامی]] پس از خود معرفی کرد<ref>[[علی ربانی گلپایگانی|ربانی گلپایگانی، علی]]، [[امامت امام علی (مقاله)|امامت امام علی]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)|دانشنامه کلام اسلامی]]، ج۱، ص ۴۵۰.</ref>.
| | ==== ۵. [[معجزات امام علی]] {{ع}} ==== |
| === [[آیه اولوا الأرحام]]===
| | [[معجزه]]، همان‌گونه که اثبات کننده [[صدق]] مدعی [[نبوت]] است، [[راستگویی]] مدعی [[امامت]] را نیز اثبات می‌کند (طریق [[تعیین امام]]). [[علی]] {{ع}} خود را شایسته‌ترین فرد برای [[امامت]] می‌دانست: {{متن حدیث|أَنَا أَحَقُّ بِهَذَا الْأَمْرِ مِنْكُمْ لَا أُبَايِعُكُمْ وَ أَنْتُمْ أَوْلَى بِالْبَيْعَةِ لِي}}<ref>دینوری، ابن قتیبه، الإمامة والسیاسة، ج۱، ص۱۸؛ نهج البلاغه، خطبه۷۴.</ref> از سوی دیگر [[معجزات]] بسیاری به دست او آشکار گردید. این [[معجزات]] [[دلیل]] روشن [[امامت]] اوست<ref>حلی، حسن بن یوسف، کشف المراد، ص۵۰۲- ۵۰۳؛ حلبی، ابوالصلاح، تقریب المعارف، ص۱۱۹- ۱۲۰؛ فاضل مقداد، جمال الدین، اللوامع الإلهیة، ص۳۴۳.</ref>.<ref>[[علی ربانی گلپایگانی|ربانی گلپایگانی، علی]]، [[امامت امام علی (مقاله)|امامت امام علی]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)|دانشنامه کلام اسلامی ج۱]]، ص ۴۴۴.</ref> |
| * {{متن قرآن|وَأُوْلُوا الأَرْحَامِ بَعْضُهُمْ أَوْلَى بِبَعْضٍ فِي كِتَابِ اللَّهِ}}<ref>«و خویشاوندان نسبت به یکدیگر در کتاب خداوند از مؤمنان و مهاجران سزاوارترند» سوره احزاب، آیه ۶.</ref>. یعنی اگر کسی از [[دنیا]] برود [[خویشاوندان]] نزدیک او [[وارث]] او خواهند بود و تا [[خویشاوندان]] نزدیک هستند نوبت به [[خویشاوندان]] مرتبه بعد نمی‌رسد. این که [[برتری]] یاد شده در چه چیز است بیان نشده است، اگر چه گفته شده است [[شأن نزول]] آن [[وراثت]] در [[مال]] است، ولی مورد مخصص نیست، بنابراین همه آن چیزهایی را که [[وراثت]] پذیر است شامل می‌شود، خواه از مقوله [[مال]] باشد یا غیر [[مال]]. [[مقام امامت]] و [[رهبری]] از اموری است که اگر فردی شرایط آن را داشته باشد می‌تواند [[وارث]] [[امام]] و [[رهبر]] پیش از خود باشد. بر این اساس، [[علی]]{{ع}} [[وارث]] [[مقام امامت]] [[پیامبر]]{{صل}} بوده است، زیرا او هم [[صفات امامت]] را داشت و هم [[خویشاوند]] [[پیامبر]]{{صل}} بود و از طرفی [[ابوبکر]] علاوه بر این که [[شرایط امامت]] را نداشت، [[خویشاوند]] نسبی [[پیامبر]]{{صل}} نیز نبود.
| | |
| *بر این [[استدلال]] اشکال شده که مقتضای آن این است که [[عباس]] [[عموی پیامبر]]{{صل}} [[وارث]] [[مقام امامت]] او باشد، زیرا وی در [[خویشاوندی]] نسبی بر [[علی]]{{ع}} [[برتری]] داشت، چرا که عمو [[برتر]] از [[پسر عمو]] است. در پاسخ گفته شده است:
| | === دلایل نقلی === |
| :#[[علی]]{{ع}} پسر عموی پدری و مادری [[پیامبر]]{{صل}} بود، ولی [[عباس]] تنها عموی [[پدری ]] [[پیامبر]]{{صل}} بود و پسر عموی پدری و مادری بر عموی پدری فقط مقدم است.
| | ==== کتاب ==== |
| :#[[وراثت در امامت]] مشروط به داشتن [[صفات امامت]] است، که [[عصمت]] و [[افضلیت]] از آن جمله است و [[عباس]] فاقد این دو شرط بود. به همین [[دلیل]] بود که [[عباس]] از [[علی]]{{ع}} خواست دستش را پیش آورد تا با او به عنوان [[جانشین پیامبر]]{{صل}} [[بیعت]] کند. این درخواست بیانگر آن است که او [[علی]]{{ع}} را [[شایسته]] [[امامت]] می‌دانست، نه خود را<ref>حلی، حسن بن یوسف، نهج الحق و کشف الصدق، ص۲۰۳؛ فاضل مقداد، جمال الدین، اللوامع الإلهیة، ص۳۴۰؛ مظفر، محمد حسن، دلائل الصدق، ج۲، ص۲۸۷- ۲۹۰؛ جرجانی، میرسید شریف، شرح المواقف، ج۸، ص۳۵۹؛ هیثمی، ابن حجر، الصواعق المحرقة، ص۵۳.</ref>.
| | {{اصلی|امامت امام علی در قرآن}} |
| === [[آیه و قفوهم]] ===
| | با نگاهی به مجموع [[آیات قرآن]] پیرامون [[امامت]] و [[رهبری]]، به‌دست می‌آید که [[قرآن کریم]] طی چند مرحله مسائل مربوط به امامت را به [[طور]] همه جانبه طرح و مورد ارزیابی قرار داده و چیزی را در این زمینه کم نگذاشته است. این [[آیات]] به دوگونه آیات عام و آیات خاص تقسیم می‌شوند. آیات عام به بحث و بررسی اصل امامت و برخی ویژگی‌های آن پرداخته است مانند: [[آیه ابتلا]]؛ [[آیه اهل ذکر]]؛ [[آیه اولی الامر]]؛ [[آیه تطهیر]]؛ [[آیه صادقین]]؛ [[آیه مباهله]] و [[آیه مودت]]. اما آیات خاص به امامت و [[ولایت امیرالمؤمنین]]{{ع}} اشاره دارند مانند: |
| * {{متن قرآن|وَقِفُوهُمْ إِنَّهُمْ مَسْئُولُونَ}}<ref>«و آنان را باز دارید، که آنان بازخواست خواهند شد» سوره صافات، آیه ۲۴.</ref>: در روایاتی که از طریق [[شیعه]] و [[اهل سنت]] در [[تفسیر]] این [[آیه]] [[نقل]] شده است، آنچه افراد در [[قیامت]] از آن سؤال می‌شوند، [[ولایت]] [[علی بن ابی طالب]]{{ع}} است<ref>بحرانی، سیدهاشم، غایة المرام، ج۳، ص۸۶- ۹۱؛ شواهد التنزیل، ج۲، ص۱۶۰- ۱۶۴؛ هیثمی، ابن حجر، الصواعق المحرقة، ص۱۸۷؛ میلانی، سیدعلی، نفحات الأزهار، ج۲۰، ص۳۷۸۳۷۳.</ref>. [[ابن اسحاق]]، [[اعمش]]، [[شعبی]]، [[ابواسحاق سبیعی]]، [[ابن جریر طبری]]، [[حسین بن حکم حبری]]، [[ابونعیم اصفهانی]]، [[حاکم حسکانی]]، [[ابن شاهین بغدادی]]، [[ابن مردویه اصفهانی]]، [[خطیب خوارزمی]]، [[سبط ابن جوزی]]، [[ابوعبدالله گنجی]]، [[جمال الدین زرندی]]، [[جونی حمونی]]، [[نورالدین سمهودی]]، [[شهاب الدین خفاجی]]، [[شهاب الدین آلوسی]] و [[قندوزی حنفی]] از جمله [[عالمان]] برجسته اهل سنت‌اند که [[نزول]] [[آیه]] مزبور را درباره [[ولایت]] [[علی]]{{ع}} [[نقل]] کرده‌اند. در برخی از نقل‌ها [[ولایت]] [[اهل بیت]] نیز [[روایت]] شده است<ref>هیثمی، ابن حجر، الصواعق المحرقة، ص۱۸۷.</ref>.
| | # '''[[آیه ولایت]]:''' آيه ولايت، آيۀ پنجاه و پنجم از [[سورۀ مائده]] است که دربارۀ ولايت [[خدا]]، [[رسول]] و [[ائمه]]{{ع}} است: برخی از مواردی که [[آیه]] بر آن دلالت می‌کند عبارت است از: دلالت بر [[نصب امام]]؛ دلالت بر [[ولایت تشریعی]] و دلالت بر امامت و [[ولایت امام علی]]{{ع}}<ref>[[محسن اراکی|اراکی، محسن]]، [[امامت در قرآن (کتاب)|امامت در قرآن]]، ص۸۳-۸۴؛ [[علی ربانی گلپایگانی|ربانی گلپایگانی، علی]]، [[آیه ولایت - ربانی گلپایگانی (مقاله)|مقاله «آیه ولایت»]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)|دانشنامه کلام اسلامی ج۱]]، ص۱۰۶-۱۱۱.</ref>. |
| *پرسش از [[اهل بیت پیامبر]]{{صل}} عموماً و از [[ولایت]] [[علی]]{{ع}} خصوصاً در [[احادیث]] دیگری نیز بیان شده است؛ چنان که در برخی از نقل‌های [[حدیث ثقلین]] آمده است: {{متن حدیث|وَ إِنِّي سَائِلُكُمْ حِينَ تَرِدُونَ عَلَيَّ عَنِ الثَّقَلَيْنِ}}<ref>ترمذی، محمد بن علی، نوادر الاصول، ص۶۸-۶۹.</ref><ref>[[علی ربانی گلپایگانی|ربانی گلپایگانی، علی]]، [[امامت امام علی (مقاله)|امامت امام علی]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)|دانشنامه کلام اسلامی]]، ج۱، ص ۴۵۱.</ref>.
| | # '''[[آیه اکمال]]:''' [[آیۀ اکمال]]، بخشی از آیۀ ۳ سورۀ مائده است که به خاطر جمله: {{متن قرآن|الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ}} در آن، به این نام [[شهرت]] یافته است. این آیه در [[روز]] [[غدیرخم]] و پس از [[ابلاغ]] ولایت امیرالمؤمنین{{ع}} به [[مردم]] توسّط [[پیامبر]]{{صل}} نازل شد. دلالت آیه نمی‌تواند چیزی غیر از [[اثبات امامت]] و ولایت امیرالمؤمنین{{ع}} باشد چراکه توصیف آیه از [[پیام]] ابلاغی به [[یأس]] [[کفار]]، [[اکمال دین]] و اتمام نعمت با حمل [[پیام غدیر]]، [[اثبات]] کنندۀ چیزی غیر از امامت و ولایت امیرالمؤمنین{{ع}} نخواهد بود<ref>[[محمد حسن قدردان قراملکی|قدردان قراملکی، محمد حسن]]، [[امامت ۲ (کتاب)|امامت]]، ص۲۱۳ – ۲۲۲؛ [[رضا محمدی|محمدی، رضا]]، [[امام‌شناسی ۵ (کتاب)|امام‌شناسی]]، ص۳۸-۳۹.</ref>. |
| *در [[روایات]] متعدد دیگری پرسش از چهار چیز در [[قیامت]] مطرح شده است که [[محبت]] [[اهل بیت پیامبر]]{{صل}} یکی از آنهاست<ref>هیثمی، نورالدین علی بن ابی بکر، مجمع الزوائد، ج۱۰، ص۳۴۶؛ تاریخ دمشق، ج۲، ص۱۶۱.</ref> در [[احادیث]] دیگری آمده است که گذر از [[صراط]] در [[قیامت]] جز با داشتن [[ولایت]] [[علی]]{{ع}} امکان نخواهد داشت<ref>حموینی، ابراهیم، فرائد السمطین، ج۱، ص۲۸۹؛ ابن مغازلی، علی بن محمد، مناقب علی بن ابی طالب، ص۱۱۹ و ۲۴۳.</ref>.
| | # '''[[آیه تبلیغ]]:''' آیه {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ مَا أُنْزِلَ إِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ}}<ref>«ای پیامبر! آنچه را از پروردگارت به سوی تو فرو فرستاده شده است برسان» سوره مائده، آیه ۶۷.</ref> به [[آیه تبلیغ]] مشهور شده است. [[شیعه]] [[معتقد]] است نزول آیه به خاطر [[ولایت]] و [[جانشینی امیرالمؤمنین]]{{ع}} بوده است<ref>[[محسن اراکی|اراکی، محسن]]، [[امامت در قرآن (کتاب)|امامت در قرآن]]، ص۹۳-۹۶؛ [[علی خراسانی|خراسانی، علی]]، [[آیه تبلیغ - خراسانی (مقاله)|مقاله «آیه تبلیغ»]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۱ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم ج۱]]، ص۴۲۱.</ref>. |
| *با توجه به [[احادیث]] یاد شده در درستی [[سند]] این مطلب که [[ولایت]] [[علی]]{{ع}} در [[قیامت]] مورد سؤال قرار خواهد گرفت تردید روا نیست، با این حال جای شگفت است که [[فضل بن روزبهان]] گفته است این [[روایت]] از طریق [[اهل سنت]] [[نقل]] نشده است<ref>مظفر، محمد حسن، دلائل الصدق، ج۲، ص۱۵۰.</ref>. و [[ابن تیمیه]] آن را [[کذب]] و موضوع شمرده است<ref>منهاج السنة، ج۷، ص۱۴۳- ۱۴۷.</ref>.
| | |
| *[[علامه حلی]] در بیان [[استدلال]] به [[آیه]] و [[روایات]] یاد شده گفته است: لازمه پرسش از [[علی]]{{ع}} این است که [[ولایت]] برای او ثابت باشد و از طرفی [[ولایت]] برای دیگر [[صحابه]] ثابت نشده است، بنابراین، [[علی]]{{ع}} [[افضل]] [[صحابه]] است و در نتیجه [[امام]] آنان خواهد بود<ref>منهاج الکرامه، ص۱۵۳.</ref> یعنی اگر چه کلمه [[ولایت]] [[نص در امامت]] نیست، ولی بر [[فضیلت]] ویژه‌ای دلالت می‌کند که از میان [[صحابه]] به [[علی]]{{ع}} اختصاص دارد، بر این اساس [[برترین]] [[اصحاب پیامبر]]{{صل}} است و چون [[افضلیت]]، [[شرط امامت]] است، [[امامت]] آن [[حضرت]] نیز ثابت می‌شود<ref>مظفر، محمد حسن، دلائل الصدق، ج۲، ص۱۵۲.</ref>.
| | ==== سنت ==== |
| *از تقریر یاد شده نادرستی سخن [[فضل بن روزبهان]] روشن می‌شود که گفته است: بر فرض درستی این [[روایات]] بر این که [[علی]]{{ع}} از اولیای [[خداوند]] است دلالت می‌کند و [[ولایت]] به معنای [[محبت]] است، پس [[نص در امامت]] نخواهد بود<ref>مظفر، محمد حسن، دلائل الصدق، ج۲، ص۱۵۰.</ref>.
| | {{اصلی|امامت امام علی در حدیث}} |
| *نادرستی سخن [[ابن تیمیه]] نیز روشن است که گفته است: لفظ مسئولون مطلق است و در سیاق نیز قرینه‌ای بر این که مقصود [[محبت]] [[علی]]{{ع}} است وجود ندارد (منهاج السنة) پاسخ به [[ابن تیمیه]] این است که [[محبت]] [[علی]]{{ع}} از سیاق [[آیه]] به دست نیامده است، بلکه از [[احادیث]] [[شأن نزول]] و شواهد بسیار آن در [[روایات]] دیگر استفاده شده است، و پاسخ [[فضل بن روزبهان]] این است که [[علامه حلی]] [[ولایت]] را [[نص]] آشکار بر [[امامت]] ندانسته است، بلکه به قرینه [[افضلیت]] که مدلول التزامی [[روایات]] است، بر [[امامت علی]]{{ع}} [[استدلال]] کرده است. شگفت‌آورتر این که آلوسی، [[ولایت]] [[خلفای راشدین]] را نیز بر [[ولایت]] [[علی]]{{ع}} عطف کرده و گفته است [[ولایت]] آنان در [[قیامت]] مورد سؤال واقع خواهد شد<ref>آلوسی، محمود، روح المعانی، ج۲۳، ص۸۰.</ref>. اما وی هیچ دلیلی بر مدعای خود [[نقل]] نکرده است.
| | روایات فراوانی از [[پیامبر اکرم]] {{صل}} و [[ائمه]] {{ع}} درباره امامت امام علی {{ع}} وجود دارد که به دو قسم احادیث عام و احادیث خاص تقسیم می‌شود. برخی از احادیث عام [[امامت]] عبارت‌اند از: [[حدیث ثقلین]]؛ [[حدیث سفینه]]؛ [[حدیث امان]] و [[حدیث دوازده خلیفه]]. برخی از [[احادیث]] خاص [[امامت امیرالمؤمنین]]{{ع}} نیز عبارت است از: |
| :[[دهلوی]] چند اشکال سندی و دلالی بر [[استدلال]] [[شیعه]] به [[آیه]] {{متن قرآن|وَقِفُوهُمْ إِنَّهُمْ مَسْئُولُونَ}}<ref>«و آنان را باز دارید، که آنان بازخواست خواهند شد» سوره صافات، آیه ۲۴.</ref> و [[احادیث]] مربوط به آن وارد کرده است:
| | # '''[[حدیث غدیر]]:''' حدیث غدیر خم که به حدیثِ [[ولایت]] کبری و [[اکمال دین]] و اتمام نعمت و [[رضایت پروردگار]] معروف است<ref>ر.ک: الهیات، سبحانی، ج۲، ص۵۸۴.</ref>، یکی از گویاترین [[اسناد]] حقانیّت علی و [[فرزندان]] [[معصوم]] او{{عم}} در امر [[خلافت]] و [[امامت]] بعد از [[پیامبر]]{{صل}} است. |
| :#[[روایت]] از کتاب [[فردوس]] دیلمی [[نقل]] شده که [[احادیث ضعیف]] را گرد آورده و در [[سند]] آن، افراد ضعیف و مجهول قرار دارد؛
| | # '''[[حدیث ولایت]]:''' حدیث ولایت از جمله [[احادیث]] دال بر [[ولایت]] و [[افضلیت امیرالمؤمنین]]{{ع}} است که [[پیامبر اکرم]]{{صل}} فرمودند ولایت پس از من از آن علی{{ع}} است: {{متن حدیث|إِنَّ عَلِيّاً مِنِّي وَ أَنَا مِنْهُ وَ هُوَ وَلِيُّ كُلِّ مُؤْمِنٍ}}. |
| :#[[آیه]] در سیاق مربوط به [[مشرکان]] واقع شده است؛
| | # '''[[حدیث یوم‌الدار]]:''' یکی از [[نصوص جلیّ امامت امیر المؤمنین]] {{ع}}، “حدیث الدار” است. در داستان دعوت [[پیامبر اکرم]]{{صل}} از خویشاوندان خویش، سا مرتبه فرمود: "هر کس یاری‌ام کند، [[برادر]] و [[وصی]] و [[خلیفه]] من خواهد بود". ولی هر بار فقط [[علی بن ابی طالب]] {{ع}} برمی‌خاست و اعلام آمادگی می‌کرد. سرانجام [[پیامبر]] {{صل}} به [[علی]] {{ع}} اشاره کرد و فرمود: «این، [[برادر]] و [[وارث]] و [[وصی]] و [[وزیر]] و [[خلیفه]] من در میان شماست. به سخنش گوش دهید و فرمانش بَرید!» |
| :#مقصود از [[ولایت]]، [[محبت]] است و بر [[امامت]] دلالت نمی‌کند؛
| | # '''[[حدیث منزلت]]:''' از جمله نصوصی که دلالت بر [[امامت]] و [[جانشینی]] [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} دارد حدیث منزلت است: {{متن حدیث|أَنْتَ مِنِّي بِمَنْزِلَةِ هَارُونَ مِنْ مُوسَى إِلَّا أَنَّهُ لَا نَبِيَّ بَعْدِي}}. |
| :#بر فرض دلالت آن بر [[امامت]]، ناظر به وقت خاصی نیست، و این مطلب با [[مذهب]] [[اهل سنت]] هماهنگ است<ref>شکری آلوسی، سید محمود، مختصر التحفة الإثناعشریه، ص۱۷۷- ۱۷۸.</ref>.
| | # '''[[حدیث تشبیه]]:''' بر اساس آنچه در کتاب‌های حدیثی، [[تاریخی]]، [[کلامی]] و [[تفسیری]] نقل شده، [[پیامبر اکرم]]{{صل}} در موارد گوناگون و در زمان‌های متعدد، در حضور [[اصحاب]] خود، از [[فضائل امیرالمؤمنین]]{{ع}} سخن گفته‌اند که یکی از آنها حدیث تشبیه است که به آن [[حدیث اشباه]] هم گفته می‌شود. بر اساس این [[حدیث]] شماری از صفات کمال که در [[پیامبران الهی]] به صورت پراکنده آمده در مورد [[حضرت علی]]{{ع}} به صورت یکجا ذکر شده است؛ از جمله آنها [[علم]] و [[وقار]] [[آدم]]، [[حکمت]] و تقوای نوح، [[صبر]] و [[بردباری]] ایوب، حکمت و [[حلم]] [[ابراهیم]]، هیبت، سطوت و مناجات [[موسی]]، [[زهد]] و [[عبادت]] [[عیسی]]{{ع}}، کمال و [[جمال]] محمد{{صل}}<ref>[[علی ربانی گلپایگانی|ربانی گلپایگانی، علی]]، [[امامت اهل بیت (کتاب)|امامت اهل بیت]]، ص۱۹۰ و ۲۰۶؛ [[رضا محمدی|محمدی، رضا]]، [[عصمت در قرآن (کتاب)|عصمت در قرآن]]، ص۶۳ و ۱۱۶؛ [[عبدالمجید زهادت|زهادت، عبدالمجید]]، [[معارف و عقاید ۵ ج۱ (کتاب)| معارف و عقاید ۵ ج۱]]؛ [[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[تجلی امامت (کتاب)|تجلی امامت]]، ص ۵۲؛ [[عبدالله ابراهیم‌زاده آملی|ابراهیم‌زاده آملی، عبدالله]]، [[امامت و رهبری - ابراهیم‌زاده آملی (کتاب)| امامت و رهبری]]، ص۱۱۶-۱۱۸؛ [[مهدی مقامی|مقامی، مهدی]]، [[درسنامه امام‌شناسی (کتاب)|درسنامه امام‌شناسی]]، ص۱۲۸؛ [[سلیمان امیری|امیری، سلیمان]]، [[امامت و دلایل انتصابی بودن آن (کتاب)|امامت و دلایل انتصابی بودن آن]]، ص ۳۲۴؛ [[علی ربانی گلپایگانی|ربانی گلپایگانی، علی]]، [[امامت امام علی (مقاله)|مقاله «امامت امام علی»]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)| دانشنامه کلام اسلامی ج۱]]، ص ۴۵۵؛ [[احمد شجاعی|شجاعی، احمد]]، [[حدیث تشبیه (مقاله)|مقاله «حدیث تشبیه»]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۳ (کتاب)|دانشنامه کلام اسلامی، ج۳]]، ص ۳۶۰.</ref>. |
| *پاسخ اشکال اول این است که [[روایت]] به کتاب [[فردوس]] دیلمی اختصاص ندارد، و [[سند]] برخی از نقل‌های آن معتبر است؛ چنان که شواهد بسیاری نیز آن را [[تأیید]] می‌کند، بنابراین، در اصل این مطلب که [[ولایت]] [[علی]]{{ع}} در [[قیامت]] مورد سؤال واقع خواهد شد، تردیدی راه ندارد. از این جا پاسخ اشکال دوم نیز معلوم گردید، زیرا با وجود [[روایات]] یاد شده، سیاق اعتبار ندارد.
| | |
| *پاسخ اشکال سوم او نیز از مطالب قبل به دست آمد، زیرا دلالت [[ولایت]] و [[محبت]] بر [[امامت]] از نوع دلالت التزامی است، نه دلالت مطابقی، و پاسخ اشکال چهارم این است که پرسش از [[ولایت]] [[علی]]{{ع}} [[خلفا]] را نیز شامل می‌شود، بنابراین، [[علی]]{{ع}} [[امام]] [[خلفا]] نیز خواهد بود<ref>[[علی ربانی گلپایگانی|ربانی گلپایگانی، علی]]، [[امامت امام علی (مقاله)|امامت امام علی]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)|دانشنامه کلام اسلامی]]، ج۱، ص ۴۵۲-۴۵۳.</ref>.
| | == جستارهای وابسته == |
| === [[آیه منذر و هادی]]===
| | {{:امامت (نمایه)}} |
| * {{متن قرآن|إِنَّمَا أَنْتَ مُنْذِرٌ وَلِكُلِّ قَوْمٍ هَادٍ}}<ref>«تو، تنها بیم‌دهنده‌ای و هر گروهی رهنمونی دارد» سوره رعد، آیه ۷.</ref>. معنای [[آیه]] با توجه به [[آیات]] دیگر و [[روایات]] این است که همواره از سوی [[خداوند]] هدایت‌گرانی وجود داشته و خواهند داشت، که [[مردم]] را به [[آیین حق]] [[هدایت]] کرده و خواهند کرد. این هدایت‌گران یا پیامبران‌اند و یا جانشینان آنان<ref>طباطبائی، سید محمدحسین، المیزان، ج۱۱، ص۳۰۵.</ref>.
| |
| *در [[قرآن کریم]] از [[پیامبران]] با عنوان نذیر و منذر یاد شده است<ref>سبأ: ۳۴؛ فاطر: ۲۴؛ زخرف: ۲۳؛ نجم: ۵۶؛ فرقان: ۵۱؛ ص: ۴ و آیات دیگر.</ref>. بنابراین، [[پیامبر]]{{صل}} یکی از مصادیق منذر ([[پیامبر الهی]])، چنان که [[پیامبران پیشین]] نیز مصادیق دیگر آن بودند، و همه [[پیامبران]] مصادیق [[هادیان الهی]] نیز بوده‌اند، چنان که اوصیای آنان، دیگر مصادیق هادیان [[خداوند]] بوده‌اند. بر این اساس [[اوصیای پیامبر]] [[اسلام]]{{صل}} نیز مصادیق [[هادیان الهی]] خواهند بود که نخستین آنان [[علی بن ابی طالب]]{{ع}} است و این، مطلبی است که در [[روایات]] [[شأن نزول]] [[آیه]] بیان شده است. در این [[روایات]] که در [[منابع حدیثی]] [[شیعه]] و [[اهل سنت]] در [[حد ]] [[متواتر]] [[نقل]] شده آمده است که [[پیامبر]]{{صل}} به [[علی]]{{ع}} اشاره کرد و او را به عنوان مصداق [[هادی]] معین کرد. تعابیری که در این [[روایات]] آمده بیانگر حصر است، مانند: {{متن حدیث|أَنْتَ الْهَادِي بَعْدِي يَا عَلِيُّ، بِكَ يَهْتَدِي الْمُهْتَدُونَ}}؛ به ویژه آن که چنین تعبیری درباره دیگر [[صحابه]] وارد نشده است. بر این اساس، مفاد [[روایات]] این است که در میان [[اصحاب پیامبر]]{{صل}} تنها [[علی]]{{ع}} است که مصداق [[هادی]] [[الهی]] می‌باشد. و این، همان معنای [[امامت]] است. بنابراین معنای این [[سخن پیامبر]]{{صل}} که فرمود: {{متن حدیث|أَنَا الْمُنْذِرُ، وَ عَلِيٌّ الْهَادِي}} این است که من مصداق منذر ([[پیامبر]]) هستم و [[علی]] مصداق [[هدایتگری]] است که [[پیامبر]] نیست<ref>طباطبائی، سید محمدحسین، المیزان، ج۱۱، ص۳۲۷.</ref>.
| |
| *[[علامه حلی]] در دو کتاب<ref>حلی، حسن بن یوسف، نهج الحق و کشف الصدق، ص۱۸۰؛ منهاج الکرامة، ص۱۵۱- ۱۵۲.</ref> به این [[آیه]] و [[احادیث]] مربوط به آن، بر [[امامت علی]]{{ع}} [[استدلال]] کرده است. احادیثی که [[هادی]] در [[آیه]] را بر [[علی]]{{ع}} [[تفسیر]] کرده است علاوه بر منابع [[شیعه]]<ref>بحرانی، سیدهاشم، غایة المرام، ج۳، ص۷-۱۲؛ البرهان فی تفسیر القرآن، ج۲، ص۲۷۹- ۲۸۲.</ref>، در منابع معتبر [[اهل سنت]] از تعدادی از [[صحابه]] که [[علی بن ابی طالب]]{{ع}}، [[عبدالله بن عباس]]، [[عبدالله بن مسعود]]، [[جابر بن عبدالله انصاری]]، [[بریده اسلمی]]، [[ابوبرزه أسلمی]]، [[یعلی بن مرة]]، [[ابوهریره]] و [[سعد بن معاذ]] از آن جمله‌اند، [[روایت]] شده است <ref> تفسیر طبری، ج۱۲، ص۷۲؛ المستدرک علی الصحیحین، ج۳، ص۱۲۹؛ تاریخ ابن عساکر، ج۲، ص۱۴۵- ۴۱۷؛ الدر المنثور، ج۴، ص۴۵؛ شواهد التنزیل، ج۱، ص۳۸۱- ۳۹۵.</ref>.
| |
| *[[محمد بن عباس]] [[معروف]] به حجام در کتاب [[تأویل]] ما أنزل من القرآن الکریم فی النبی{{صل}} از پنجاه طریق [[روایت]] کرده است که [[هادی]] در [[آیه]] مورد بحث بر [[علی]]{{ع}} تطبیق شده است<ref>سعدالسعود، ص۹۹.</ref>. [[حاکم]] نیشابوری بر صحت [[سند حدیث]] تصریح کرده است؛ چنان که [[ضیاء]] مقدسی نیز آن را در کتاب المختاره [[نقل]] کرده است، به گفته [[سیوطی]] وی در این کتاب احادیثی را آورده که ملتزم به صحت آنها بوده است<ref>تدریب الراوی، ج۱، ص۱۱۵.</ref> برخی از محققان درباره صحت اسناد [[حدیث]] از طریق [[اهل سنت]] تحقیق ارزنده‌ای انجام داده و به همه تشکیک‌ها پاسخ داده است<ref>میلانی، سیدعلی، نفحات الأزهار، ج۲۰، ص۳۱۴- ۳۳۶.</ref><ref>[[علی ربانی گلپایگانی|ربانی گلپایگانی، علی]]، [[امامت امام علی (مقاله)|امامت امام علی]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)|دانشنامه کلام اسلامی]]، ج۱، ص ۴۵۳-۴۵۴.</ref>.
| |
| *بر [[استدلال]] به [[آیه]] و [[احادیث]] [[شأن نزول]] آن بر [[امامت علی]]{{ع}} اشکال‌هایی وارد شده است:
| |
| :#ذکر [[علی]]{{ع}} در [[احادیث]] به عنوان [[هادی]] از باب مثال و نمونه است، و مقصود [[عالمان]] [[امت اسلامی]] است<ref>البحر المحیط، ج۵، ص۳۶۷- ۳۶۸.</ref>. این [[تأویل]] با ظاهر [[روایات]] که بر حصر دلالت می‌کند [[سازگاری]] ندارد. [[آلوسی]] نیز این [[تأویل]] را نادرست دانسته است: {{عربی|و أنا أظنك لا تلتفت إلی التأويل}}<ref>آلوسی، محمود، روح المعانی، ج۱۳، ص۱۰۸.</ref>.
| |
| :# ظاهر [[احادیث]]، [[حجت]] است و باید به آن عمل کرد و لازمه آن این است که [[خلافت]] خلفای دیگر را بپذیریم، زیرا [[علی]]{{ع}} از روی طوع و رغبت با [[خلفا]] [[بیعت]] کرد. آلوسی این وجه را از برخی [[نقل]] کرده، ولی [[تأیید]] نکرده است، زیرا درستی آن در گرو اثبات [[بیعت]] [[علی]]{{ع}} با [[خلفا]] از روی [[رضا]] و رغبت است، که خود مورد [[اختلاف]] است و از نظر [[شیعه]] پذیرفته نیست.
| |
| :#مفاد {{متن حدیث|أَنَا الْمُنْذِرُ وَ بِكَ يَا عَلِيُّ يَهْتَدِي الْمُهْتَدُونَ}} که در برخی از نقل‌های [[حدیث]] آمده این است که [[پیامبر]]{{صل}} فقط منذر است، و [[هدایتگری]] به [[علی]]{{ع}} اختصاص دارد، و این سخن نادرست است، زیرا [[پیامبر]]{{صل}} به [[نص]] [[قرآن کریم]] هدایت‌کننده [[بشر]] به [[صراط مستقیم]] بوده است<ref>ابن تیمیه، احمد بن عبدالحلیم، منهاج السنة، ج۳، ص۱۳۹.</ref> چنین برداشتی از [[روایت]] نادرست است، مفاد [[روایت]] انحصار [[هدایت]] گری در [[علی]]{{ع}} پس از [[پیامبر]]{{صل}} است؛ چنان که در [[نقل]] دیگر آمده است: {{متن حدیث|بِكَ يَهْتَدِي الْمُهْتَدُونَ مِنْ بَعْدِي}}.
| |
| :#با توجه به [[حدیث]] {{متن حدیث|أَصْحَابِي كَالنُّجُومِ بِأَيِّهِمُ اقْتَدَيْتُمُ اهْتَدَيْتُمْ}} [[هدایتگری]] [[امت]] پس از [[پیامبر]]{{صل}} به [[علی]]{{ع}} اختصاص ندارد، بلکه عموم [[صحابه پیامبر]]{{صل}} را شامل می‌شود، بنابراین، [[هدایت]] با [[امامت]] ملازمه ندارد<ref>مظفر، محمد حسن، دلائل الصدق، ج۲، ص۹۳ به نقل از التحفة الإثنا عشریة، ص۲۰۷.</ref>.
| |
| *وجه [[دلالت روایات]] بر حصر [[هدایت]] [[امت]] پس از [[پیامبر]]{{صل}} توسط [[علی]]{{ع}} پیش از این بیان گردید. و [[حدیث]] مزبور نیز مجعول است، زیرا یقیناً همه [[صحابه پیامبر]]{{صل}} از چنان [[شایستگی]] [[علمی]] و عملی برخوردار نبودند که بتوانند [[هدایتگر]] [[علمی]] و عملی [[امت]] باشند، علاوه بر این که در میان آنان اختلافاتی در [[حد ]] [[تعارض]] و تناقض وجود داشت و گفتارها و رفتارهای تناقض آمیز نمی‌توانند راه [[هدایت]] باشند. علاوه بر این، [[محدثان]] و [[عالمان]] [[رجال]] [[اهل سنت]] [[حدیث]] مزبور را مردود دانسته‌اند<ref>میلانی، سیدعلی، نفحات الأزهار، ج۲۰، ص۳۶۳- ۳۶۶.</ref>.
| |
| === [[حدیث غدیر]]===
| |
| * بیش از یکصد [[صحابه پیامبر]]{{صل}} [[روایت]] کرده‌اند که [[پیامبر]]{{صل}} در سفر [[حجة الوداع]]، پس از انجام [[مناسک]] [[حج]] و هنگام بازگشت از [[مکه]] به [[مدینه]]، در سرزمین [[جحفه]] و در کنار [[غدیر خم]]، حاجیان را که حدود یکصدهزار نفر بودند، متوقف ساخت و با این که هوا به شدت گرم و سوزان بود [[نماز ظهر]] و عصر را به [[جماعت]] اقامه کرد، آن گاه برای آنان [[سخنرانی]] کرد، و پس از توجه دادن [[مردم]] به [[توحید]]، [[نبوت]] و [[معاد]] و یادآوری این که او به زودی از [[دنیا]] خواهد رفت، و پس از گرفتن [[اقرار]] از آنان که او از جانب [[خداوند]] بر [[مسلمانان]] [[ولایت]] دارد، و زمام [[امور دینی]] و [[دنیوی]] آنان به دست اوست، دست [[علی]]{{ع}} را که در کنار او [[ایستاده]] بود بلند کرد و فرمود: "هر کس من مولای او هستم این [[علی]] مولای اوست"<ref>{{متن حدیث| مَنْ كُنْتُ مَوْلَاهُ فَهَذَا عَلِيٌّ مَوْلَاهُ}}</ref>. اگر چه کلمه [[مولی]]، علاوه بر [[امامت]] و [[رهبری]] کاربردهای دیگری چون [[محبت]] و [[نصرت]] نیز دارد، ولی با توجه به قراین لفظی و غیر لفظی مقصود از آن در [[حدیث غدیر]]، [[امامت]] و [[رهبری]] است. روشن‌ترین قرینه لفظی آن این است که [[پیامبر]]{{صل}} قبل از بیان جمله یاد شده، با تأکید [[اولویت]] خود در تصمیم گیری نسبت به امور [[مسلمانان]] را یادآور شد و از آنان در این باره [[اقرار]] گرفت، آن گاه بدون فاصله فرمود: {{متن حدیث|مَنْ كُنْتُ مَوْلَاهُ فَهَذَا عَلِيٌّ مَوْلَاهُ}} و گویاترین قرینه غیر لفظی این است که متوقف کردن حاجیان در آن سرزمین و در آن هوای بسیار گرم و سوزان که [[مسلمانان]] را در [[مشقت]] و زحمت بسیار قرار داد، آن هم از جانب [[پیامبر]] که در [[رحمت]] و [[مهربانی]] و [[حکمت]] سرآمد همه افراد [[بشر]] به شمار می‌رود، برای بیان مطلب روشنی چون [[محبت]] و [[نصرت]]، معقول و منطقی به نظر نمی‌رسد، بر خلاف مسئله [[امامت]] که [[پایداری]] و [[استواری]] [[آیین اسلام]] را پس از [[پیامبر]]{{صل}} تضمین می‌کرد<ref>[[علی ربانی گلپایگانی|ربانی گلپایگانی، علی]]، [[امامت امام علی (مقاله)|امامت امام علی]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)|دانشنامه کلام اسلامی]]، ج۱، ص ۴۵۴-۴۵۵.</ref>.
| |
| === [[حدیث منزلت]]===
| |
| * [[پیامبر گرامی]]{{صل}} در موارد مختلف، که یکی از آنها در جریان سپردن امور [[مدینه]] به [[علی]]{{ع}} در مدتی که [[رسول خدا]]{{صل}} [[سپاه اسلام]] را در [[غزوه تبوک]] [[فرماندهی]] می‌کرد، بود، نسبت [[علی]]{{ع}} به خود را به نسبت [[هارون]] به [[موسی]]{{عم}} [[تشبیه]] کرده است. با این تفاوت که [[هارون]] [[پیامبر]] بود، ولی چون [[پیامبری]] با [[رسول خدا]]{{صل}} پایان پذیرفته است [[علی]]{{ع}} [[پیامبر]] نخواهد بود. {{متن حدیث|أَنْتَ مِنِّي بِمَنْزِلَةِ هَارُونَ مِنْ مُوسَى إِلَّا أَنَّهُ لَا نَبِيَّ بَعْدِي}}. [[حدیث منزلت]] در [[منابع روایی شیعه]] به صورت [[متواتر]] [[نقل]] شده است<ref>حر عاملی، محمد بن حسن، اثبات الهداة، ج۳؛ بحرانی، سیدهاشم، غایة المرام، ج۲.</ref>.
| |
| *نقل‌های [[حدیث]] در منابع [[اهل سنت]] نیز در [[حد ]] [[تواتر]] است. مؤلفان [[صحاح]] و مسانید و عموم [[محدثان]] و مورخانی که [[غزوه تبوک]] را یادآور شده‌اند، [[حدیث منزلت]] را [[روایت]] کرده‌اند<ref>شرف الدین، سید عبدالحسین، المراجعات، ص۲۸.</ref>.
| |
| *[[نسائی]] در کتاب خصائص أمیرالمؤمنین{{ع}} ۲۱ [[روایت]] را در این باره [[نقل]] کرده است<ref>ص۸۰-۹۷.</ref>.
| |
| *[[ابن عساکر]] در کتاب [[تاریخ]] [[دمشق]] در معرفی [[علی بن ابی طالب]]{{ع}} بیش از یکصد و بیست [[حدیث]] را از طرق مختلف که اکثر آنها صحیح‌اند از ۲۱ [[صحابه]] [[روایت]] کرده است.
| |
| *[[ابن عبدالبر]] در الاستیعاب درباره احوال [[علی]]{{ع}} پس از [[نقل]] [[حدیث منزلت]] گفته است: این [[حدیث]] از استوارترین و صحیح‌ترین آثار است.
| |
| *[[ابن حجر مکی]]<ref>هیثمی، ابن حجر، الصواعق المحرقة، ص۶۱.</ref> گفته است [[ائمه]] [[حدیث]] که در این فن به سخن آنان [[اعتماد]] می‌شود این [[حدیث]] را صحیح دانسته‌اند، بسیاری از [[عالمان]] برجسته [[اهل سنت]] بر صحت و [[تواتر]] [[حدیث منزلت]] تصریح کرده‌اند<ref>میلانی، سیدعلی، نفحات الأزهار، ج۱۷، ص۱۴۹- ۱۶۲.</ref>.
| |
| *در این [[حدیث]]، منزلت‌هایی که [[هارون]]{{ع}} نسبت به [[موسی]]{{ع}} داشت برای [[علی]]{{ع}} نسبت به [[پیامبر گرامی]]{{صل}} ثابت شده است، از این منزلت‌ها [[نبوت]] استثنا شده است؛ چنان که [[اخوت]] نَسبَی نیز تخصصاً خارج از مستثنا منه است. به جز دو [[منزلت]] یاد شده، منزلت‌های دیگر که [[خلافت]] [[هارون]]، [[وجوب اطاعت]]، [[وزارت]] و [[حمایت]]، [[محبوبیت]] و [[برتری]] بر دیگران از مهم‌ترین آنهاست.
| |
| *این منزلت‌ها در [[آیات قرآن]] بیان شده است<ref>{{متن قرآن|وَاجْعَلْ لِي وَزِيرًا مِنْ أَهْلِي * هَارُونَ أَخِي * اشْدُدْ بِهِ أَزْرِي}} «و از خانواده‌ام دستیاری برایم بگمار * هارون برادرم را * پشتم را به او استوار دار * و او را در کارم شریک ساز» سوره طه، آیه ۲۹-۳۲؛ {{متن قرآن|...وَقَالَ مُوسَى لِأَخِيهِ هَارُونَ اخْلُفْنِي فِي قَوْمِي وَأَصْلِحْ وَلَا تَتَّبِعْ سَبِيلَ الْمُفْسِدِينَ}} «...و موسی به برادر خویش هارون گفت: در میان قوم من جانشین من شو و به سامان دادن (امور) بپرداز و از راه و روش تبهکاران پیروی مکن!» سوره اعراف، آیه ۱۴۲.</ref>.
| |
| *عمومیت منزلت‌های [[هارون]] در [[حدیث منزلت]] دو [[دلیل]] دارد یکی اضافه شدن کلمه منزلة که اسم جنس است به کلمه [[هارون]] که عَلَم است می‌باشد، زیرا اضافه اسم جنس به [[علم]] از ادوات عموم است، و دیگر استثنا است، زیرا استثنا از فرد خاص معقول نیست<ref>میلانی، سیدعلی، نفحات الأزهار، ج۱۷، ص۲۵۷- ۳۸۰.</ref><ref>[[علی ربانی گلپایگانی|ربانی گلپایگانی، علی]]، [[امامت امام علی (مقاله)|امامت امام علی]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)|دانشنامه کلام اسلامی]]، ج۱، ص ۴۵۵.</ref>.
| |
| *[[حضرت موسی]]{{ع}} هنگامی که می‌خواست به [[میقات]] برود، [[هارون]] را [[جانشین]] خود ساخت: {{متن قرآن|وَقَالَ مُوسَى لِأَخِيهِ هَارُونَ اخْلُفْنِي فِي قَوْمِي وَأَصْلِحْ وَلَا تَتَّبِعْ سَبِيلَ الْمُفْسِدِينَ}}<ref>«و موسی به برادر خویش هارون گفت: در میان قوم من جانشین من شو و به سامان دادن (امور) بپرداز و از راه و روش تبهکاران پیروی مکن!» سوره اعراف، آیه ۱۴۲.</ref>. اگر چه این [[استخلاف]] در مورد خاصی انجام گرفته است، ولی عبارت آن عمومیت دارد و مورد، مخصص نیست. مقتضای عمومیت [[استخلاف]] این است که هرگاه [[موسی]]{{ع}} بار دیگر به سفر می‌رفت [[هارون]] [[جانشین]] او در [[رهبری]] [[مردم]] بود، این عمومیت پس از درگذشت [[موسی]]{{ع}} را نیز شامل می‌شود. اگر چه [[هارون]]{{ع}}، قبل از [[موسی]]{{ع}} از [[دنیا]] رفت، ولی اگر پس از [[موسی]]{{ع}} زنده می‌بود، مقتضای عمومیت [[استخلاف]] این بود که [[مقام خلافت]] او را داشته باشد. این که او خود [[مقام نبوت]] داشت، و اگر پس از [[موسی]]{{ع}} زنده می‌بود به عنوان [[پیامبر الهی]] [[رهبری]] [[مردم]] را عهده‌دار می‌شد، با مطلب یاد شده منافات ندارد، زیرا خصوصیات موارد، دلالت [[کلام]] بر اساس قواعد زبانی و عقلایی را دگرگون نمی‌سازد. [[حدیث منزلت]] [[مقام خلافت]] [[هارون]]{{ع}} از جانب [[موسی]]{{ع}} را برای [[علی]]{{ع}} از جانب [[پیامبر اسلام]]{{صل}} اثبات کرده است. همان‌گونه که [[خلافت]] [[هارون]] عمومیت داشت؛ یعنی هم عموم [[امت]] [[موسی]] را شامل می‌شود و هم محدود به زمان خاصی نبود، [[خلافت علی]]{{ع}} نیز دارای چنین ویژگی بود. بنابراین، [[علی]]{{ع}} پس از [[پیامبر]]{{صل}} [[جانشین]] او و [[رهبر]] [[امت اسلامی]] بود.
| |
| *از آنچه گفته شد پاسخ اشکال‌هایی چون [[استخلاف]] [[علی]]{{ع}} از سوی [[پیامبر]]{{صل}} به [[مدینه]] و جریان [[جنگ تبوک]] اختصاص داشته و شامل عموم [[امت اسلامی]] و در زمان‌های دیگر نمی‌شود<ref>جرجانی، میرسید شریف، شرح المواقف، ج۸، ص۳۶۳.</ref> روشن گردید، زیرا همان‌گونه که [[تفتازانی]] یادآور شده است {{عربی|العبرة لِعُمُومِ اللَّفْظِ لَا لخصوص الْمَوْرِدِ }}. علاوه بر این [[استخلاف]] بر [[مدینه]] و عدم [[عزل]] او از آن، و این که کسی میان [[خلافت]] بر [[مدینه]] و شهرهای دیگر قائل به تفصیل نشده است، و نیاز به [[خلیفه]] پس از درگذشت [[پیامبر]]{{صل}} شدیدتر از [[زمان غیبت]] موقت است، بر [[خلافت علی]]{{ع}} پس از [[پیامبر]]{{صل}} دلالت می‌کند<ref>شرح المقاصد، ج۵، ص۲۷۶.</ref>.
| |
| *آنچه بیان گردید حاصل مباحث [[متکلمان شیعه]] در [[استدلال]] به [[حدیث منزلت]] بر [[امامت علی]]{{ع}} است. در سخنان آنان نکات دیگری نیز در تقریر [[استدلال]] یا پاسخ به اشکال‌ها بیان شده است که [[نقل]] آنها موجب گسترده شدن بحث خواهد شد و این مجال گنجایش آن را ندارد<ref>سید مرتضی، علی بن الحسین، الشافی فی الإمامة، ج۳، ص۵-۷۱؛ تلخیص الشافی، ج۲، ص۲۰۵- ۲۳۴؛ رازی حمصی، سدیدالدین محمود، المنقذ من التقلید، ج۲، ص۳۴۸- ۳۵۶؛ شرف الدین، سید عبدالحسین، المراجعات، ص۲۶- ۳۰؛ مظفر، محمد حسن، دلائل الصدق، ج۲، ص۳۸۹- ۳۹۳؛ میلانی، سیدعلی، نفحات الأزهار فی خلاصة عبقات الأنوار، ج۱۸، ص۳۱۰- ۳۶۰.</ref><ref>[[علی ربانی گلپایگانی|ربانی گلپایگانی، علی]]، [[امامت امام علی (مقاله)|امامت امام علی]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)|دانشنامه کلام اسلامی]]، ج۱، ص ۴۵۶.</ref>.
| |
| *۱۶. شواهد [[رفتاری]] و گفتاری [[پیامبر]]{{صل}}: هرگاه [[زمامدار]] و [[رهبر]] [[جامعه]] نسبت به فردی خاص [[عنایت]] ویژه‌ای مبذول داشته و او نزد [[زمامدار]] از [[منزلت]] ویژه‌ای برخوردار باشد، [[عقلای بشر]] آن را [[دلیل]] [[شایستگی]] او برای جانشنی وی و عهده‌دار شدن امر [[زمامداری]] و [[رهبری]] می‌دانند. این روش عقلایی در [[شریعت اسلامی]] مردود شناخته نشده است و در نتیجه روشی است معقول و [[مشروع]]. اینک اگر [[رفتار]] و [[گفتار پیامبر]]{{صل}} در ارتباط با [[علی]]{{ع}} را مطالعه کنیم، موقعیت ممتاز و [[جایگاه]] ویژه او را نزد [[پیامبر]]{{صل}} خواهیم یافت، در اینجا نمونه‌هایی را بازگو می‌کنیم:
| |
| *در جریان [[جنگ خیبر]]، پس از آن که [[ابوبکر]] و [[عمر]] در دو نوبت جداگانه به عنوان [[فرمانده سپاه]] برای [[جنگ]] با [[دشمن]] اعزام شدند و از [[مداین]] گریختند، [[پیامبر]]{{صل}} فرمود [[پرچم]] را به مردی خواهم داد که [[خدا]] و [[رسول خدا]] را [[دوست]] دارد و [[خدا]] و [[رسول خدا]] نیز او را [[دوست]] دارند و هرگز فرار نخواهد کرد، آن گاه پرچم را به [[علی]]{{ع}} سپرد.
| |
| *[[پیامبر]]{{صل}} نخست [[ابوبکر]] را [[مأموریت]] داد تا [[سوره]] [[توبه]] را بر [[مشرکان]] [[مکه]] بخواند، ولی سپس به [[دستور خداوند]] وی را معزول ساخت و [[مأموریت]] آن را به [[علی]]{{ع}} سپرد و فرمود: این کار باید توسط من و یا فردی که از من است انجام شود.
| |
| *گروهی از [[قریش]] به [[پیامبر]]{{صل}} گفتند ما [[همسایگان]] و [[هم‌پیمانان]] تو هستیم و عده‌ای از بردگان بدون این که به [[دین]] تو رغبتی داشته باشند، و صرفاً برای رهایی از دست ما به تو پیوسته‌اند، آنان را به ما بازگردان، [[پیامبر]]{{صل}} به [[ابوبکر]] و [[عمر]] روی کرد و فرمود [[رأی]] شما چیست؟ آن دو، سخن آنان را [[تصدیق]] کردند، چهره [[پیامبر]] تغیییر کرد و گفت به [[خدا]] [[سوگند]]، [[خداوند]] مردی از شما را بر شما برخواهد انگیخت که قلبش را سرشار از [[ایمان]] ساخته است، و او برای [[دفاع]] از [[دین]] با شما [[نبرد]] خواهد کرد. هر یک از [[ابوبکر]] و [[عمر]] گفتند: آیا آن مرد منم؟ [[پیامبر]] فرمود: خیر، او کسی است که نعل (کفش) را وصله می‌کند، او در آن هنگام کفش خود را به [[علی]]{{ع}} داده بود تا وصله کند.
| |
| *درب خانه عده‌ای از افراد به سوی [[مسجد]] باز بود. [[پیامبر]]{{صل}} [[دستور]] داد تا درهای خانه‌های خود را به سوی [[مسجد]] ببندند، و فقط در [[خانه علی]]{{ع}} را باز گذاشت. از آن جا که این کار برای برخی گران تمام شد، [[پیامبر]]{{صل}} فرمود: به [[خدا]] [[سوگند]] این کار را به [[رأی]] خود انجام ندادم، بلکه از جانب [[خداوند]] [[مأموریت]] داشتم.
| |
| *[[پیامبر]]{{صل}} درباره او فرمود: [[علی]] از من است و من از [[علی]] هستم و او ولی هر مؤمنی پس از من است.
| |
| *[[رسول]] گرامی{{صل}} به [[بنی ولیعه]] فرمود: یا دست از [[مخالفت]] با [[اسلام]] برمی‌دارید یا این که مردی را که چون خود من است به سوی شما می‌فرستم تا [[فرمان]] مرا در مورد شما [[اجرا]] کند. [[عمر]] به [[ابوذر]] گفت: مقصود [[پیامبر]]{{صل}} چه کسی است؟ [[ابوذر]] گفت: مقصود او تو و دوستت ([[ابوبکر]]) نیستی، بلکه کسی است که نعل را وصله می‌کند، یعنی [[علی]]{{ع}} .
| |
| *مطابق فرموده [[رسول خدا]]{{صل}} هر کس به [[علی]]{{ع}} [[ناسزا]] گوید در [[حقیقت]] به [[پیامبر]]{{صل}} [[ناسزا]] گفته است و هر کس با [[علی]] [[جنگ]] کند، با [[پیامبر]] جنگیده است. [[محبت]] [[علی]]{{ع}} نشانه [[ایمان]]، و [[عداوت]] با او [[نشانه نفاق]] است.
| |
| *[[عایشه]] گفته است: هیچ مردی را محبوب‌تر از [[علی]] و هیچ زنی را محبوب‌تر از [[فاطمه]] نزد [[پیامبر]]{{صل}} نیافتم<ref>[[علی ربانی گلپایگانی|ربانی گلپایگانی، علی]]، [[امامت امام علی (مقاله)|امامت امام علی]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)|دانشنامه کلام اسلامی]]، ج۱، ص ۴۵۷.</ref>.
| |
| *[[پیامبر]]{{صل}} خطاب به [[علی]]{{ع}} فرمود: هیچ چیزی را از [[خداوند]] برای خود نخواسته‌ام، مگر این که برای تو نیز خواسته‌ام، و هر چه از [[خدا]] خواسته‌ام به من عطا کرده است، مگر این که پس از من [[پیامبری]] [[مبعوث]] نخواهد شد.
| |
| *[[ابوسعید خدری]] گفته است: با جمعی از [[اصحاب]] [[منتظر]] آمدن [[پیامبر]]{{صل}} بودیم، [[پیامبر]] در حالی که بند کفشش پاره شده بود بر ما وارد شد. آن گاه کفش خود را به [[علی]]{{ع}} داد تا آن را [[اصلاح]] کند، سپس فرمود: برخی از شما بر [[تأویل قرآن]] [[جنگ]] خواهد کرد؛ چنان که من بر تنزیل آن [[جنگ]] کردم. هر یک از [[ابوبکر]] و [[عمر]] گفتند: آیا من آن فرد هستم؟ [[پیامبر]]{{صل}} فرمود: نه، او [[صاحب]] نعل ([[علی]]) است.
| |
| *مطالب یاد شده و نظایر آنها که بسیار است و علاوه بر [[منابع حدیثی]] و [[تاریخی]] [[شیعه]] در [[صحاح]] و مسانید و کتب [[تاریخ]] و [[سیره]] [[اهل سنت]] [[نقل]] شده است به عنوان نمونه خصائص [[امیرالمؤمنین]] نوشته [[ابوعبدالرحمان نسائی]]؛ المستدرک علی الصحیحین، ج۳؛ [[باب ]] [[مناقب]] [[علی]] بن [[ابوطالب]]{{ع}} گویای این واقعیت است که [[رسول]] گرامی{{صل}} نسبت به [[علی]]{{ع}} [[عنایت]] ویژه‌ای داشته‌اند، و او نزد [[پیامبر]]{{صل}} از [[مقام]] و [[منزلت]] بی‌مانندی برخوردار بود. مجموعه این گفتارها و رفتارها از نظر [[عقلای بشر]] به منزله [[نص]] و [[دلیل]] روشن بر [[امامت علی]]{{ع}} به شمار می‌رود<ref>حلبی، ابوالصلاح، تقریب المعارف، ص۱۲۶-۱۲۷.</ref><ref>[[علی ربانی گلپایگانی|ربانی گلپایگانی، علی]]، [[امامت امام علی (مقاله)|امامت امام علی]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)|دانشنامه کلام اسلامی]]، ج۱، ص ۴۵۸.</ref>.
| |
|
| |
|
| == منابع == | | == منابع == |
| {{منابع}} | | {{منابع}} |
| * [[پرونده:440259451.jpg|22px]] [[علی ربانی گلپایگانی|ربانی گلپایگانی، علی]]، [[امامت امام علی (مقاله)|امامت امام علی]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)|'''دانشنامه کلام اسلامی''']]
| | # [[پرونده:11246.jpg|22px]] [[محسن اراکی|اراکی، محسن]]، [[امامت در قرآن (کتاب)|'''امامت در قرآن''']] |
| | # [[پرونده:13681148.jpg|22px]] [[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[گزیده دانشنامه امیرالمؤمنین (کتاب)|'''گزیده دانشنامه امیرالمؤمنین''']] |
| | # [[پرونده:440259451.jpg|22px]] [[علی ربانی گلپایگانی|ربانی گلپایگانی، علی]]، [[امامت امام علی (مقاله)|امامت امام علی]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)|'''دانشنامه کلام اسلامی ج۱''']] |
| | # [[پرونده:440259451.jpg|22px]] [[علی ربانی گلپایگانی|ربانی گلپایگانی، علی]]، [[آیه ولایت - ربانی گلپایگانی (مقاله)|مقاله «آیه ولایت»]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)|'''دانشنامه کلام اسلامی ج۱''']] |
| | # [[پرونده:13681032.jpg|22px]] [[علی ربانی گلپایگانی|ربانی گلپایگانی، علی]]، [[امامت اهل بیت (کتاب)|'''امامت اهل بیت''']] |
| | # [[پرونده:1224274.jpg|22px]] [[احمد شجاعی|شجاعی، احمد]]، [[حدیث تشبیه (مقاله)|مقاله «حدیث تشبیه»]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۳ (کتاب)|'''دانشنامه کلام اسلامی، ج۳''']] |
| | # [[پرونده:000052.jpg|22px]] [[علی خراسانی|خراسانی، علی]]، [[آیه تبلیغ - خراسانی (مقاله)|مقاله «آیه تبلیغ»]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۱ (کتاب)|'''دائرةالمعارف قرآن کریم ج۱''']] |
| | # [[پرونده:IM010024.jpg|22px]] [[حافظ نجفی|نجفی، حافظ]]، [[قرآن و امامت اهل بیت (مقاله)|مقاله «قرآن و امامت اهل بیت»]]، [[موسوعه رد شبهات ج۲۱ (کتاب)|'''موسوعه رد شبهات ج۲۱''']] |
| | # [[پرونده:978964298273.jpg|22px]] [[محمد حسن قدردان قراملکی|قدردان قراملکی، محمد حسن]]، [[امامت ۲ (کتاب)|'''امامت''']] |
| | # [[پرونده:1379713.jpg|22px]] [[رضا محمدی|محمدی، رضا]]، [[عصمت در قرآن (کتاب)|'''عصمت در قرآن''']] |
| | # [[پرونده:4670311.jpg|22px]] [[رضا محمدی|محمدی، رضا]]، [[امام‌شناسی ۵ (کتاب)|'''امام‌شناسی ۵''']] |
| | # [[پرونده:1368914.jpg|22px]] [[عبدالمجید زهادت|زهادت، عبدالمجید]]، [[معارف و عقاید ۵ ج۱ (کتاب)|'''معارف و عقاید ۵ ج۱''']] |
| | # [[پرونده:4432.jpg|22px]] [[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[تجلی امامت (کتاب)|'''تجلی امامت''']] |
| | # [[پرونده:1100439.jpg|22px]] [[عبدالله ابراهیم‌زاده آملی|ابراهیم‌زاده آملی، عبدالله]]، [[امامت و رهبری - ابراهیم‌زاده آملی (کتاب)| '''امامت و رهبری''']] |
| | # [[پرونده:1368142.jpg|22px]] [[مهدی مقامی|مقامی، مهدی]]، [[درسنامه امام‌شناسی (کتاب)|'''درسنامه امام‌شناسی''']] |
| | # [[پرونده:IM010218.jpg|22px]] [[سلیمان امیری|امیری، سلیمان]]، [[امامت و دلایل انتصابی بودن آن (کتاب)|'''امامت و دلایل انتصابی بودن آن''']] |
| {{پایان منابع}} | | {{پایان منابع}} |
|
| |
| == جستارهای وابسته ==
| |
| {{:امامت (نمایه)}}
| |
| ==[[:رده:آثار امامت|منبع‌شناسی جامع امامت]]==
| |
| {{منبع‌شناسی جامع}}
| |
| * [[:رده:کتاب‌شناسی کتاب‌های امامت|کتاب‌شناسی امامت]]؛
| |
| * [[:رده:مقاله‌شناسی مقاله‌های امامت|مقاله‌شناسی امامت]]؛
| |
| * [[:رده:پایان‌نامه‌شناسی پایان‌نامه‌های امامت|پایان‌نامه‌شناسی امامت]].
| |
| {{پایان منبع‌شناسی جامع}}
| |
|
| |
|
| == پانویس == | | == پانویس == |
| {{پانویس}} | | {{پانویس}} |
|
| |
|
| {{امامت شناسی}}
| | [[رده:امامت اهل بیت]] |
| [[رده:مدخل]] | | [[رده:امام علی]] |
| [[رده:امامت امام علی]] | | [[رده:باورهای اختصاصی شیعه]] |
| [[رده:امامت]] | |
| [[رده:مقاله‌های اولویت دو]] | | [[رده:مقاله‌های اولویت دو]] |
این مدخل زیرشاخهٔ بحث امام علی است. امامت امام علی از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: امامت امام علی در قرآن - امامت امام علی در حدیث - امامت امام علی در کلام اسلامی - امامت امام علی در تاریخ اسلامی - امامت امام علی در معارف و سیره فاطمی - پرسش‌های مرتبط
اراکی، محسن، امامت در قرآن
محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امیرالمؤمنین
ربانی گلپایگانی، علی، امامت امام علی، دانشنامه کلام اسلامی ج۱
ربانی گلپایگانی، علی، امامت اهل بیت
شجاعی، احمد، مقاله «حدیث تشبیه»، دانشنامه کلام اسلامی، ج۳
خراسانی، علی، مقاله «آیه تبلیغ»، دائرةالمعارف قرآن کریم ج۱
نجفی، حافظ، مقاله «قرآن و امامت اهل بیت»، موسوعه رد شبهات ج۲۱
قدردان قراملکی، محمد حسن، امامت
محمدی، رضا، عصمت در قرآن
محمدی، رضا، امام‌شناسی ۵
زهادت، عبدالمجید، معارف و عقاید ۵ ج۱
ناظم‌زاده، سید اصغر، تجلی امامت
ابراهیم‌زاده آملی، عبدالله، امامت و رهبری
مقامی، مهدی، درسنامه امام‌شناسی
امیری، سلیمان، امامت و دلایل انتصابی بودن آن
