تعجیل در امر فرج: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - ' ]]' به ' [[') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{مهدویت/بالا}} | {{مهدویت/بالا}} | ||
{{مهدویت}} | {{مهدویت}} | ||
== | ==[[تعجیل]] در اصطلاح [[مهدویت]]== | ||
[[تعجیل]] به معنای [[عجله]] کردن و خواستن چیزی، قبل از رسیدن وقت و شرایط آن است<ref>التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج8، ص42</ref>؛ بدین رو معنای [[تعجیل]] در امر [[فرج]] عبارت است از اینکه بخواهیم [[امام مهدی]] در موعدی غیر از آنچه که [[خدا]] مقرر داشته [[ظهور]] کند. در حالی‌که برپایه [[اندیشه مهدویت]]، [[انسان منتظر]] برای [[تعجیل]] [[امر]] [[فرج]] [[دعا]] میکند اما هرگز [[عجله]] نمی‌کند. هر چه [[غیبت]] به درازا کشد و [[انتظار]] طولانی شود، باز هم [[صبر]] و [[شکیبایی]] را از [[کف]] نمی‌دهد؛ بلکه علی‌رغم [[شوق]] فراوان به [[ظهور]]، در برابر [[اراده پروردگار]] و خواست او کمال [[تسلیم]] را از خود نشان داده و برای تحقق همه زمینه‌های لازم برای [[ظهور]] تلاش کرده و [[بردباری]] میکند. [[امام جواد]]{{ع}} در [[مذمت]] [[تعجیل]] کنندگان [[ظهور امام عصر]]{{ع}} اینچنین فرمودند: «در [[دوران غیبت]]، [[عجله]] کنندگان در امر [[ظهور]] هلاک می‌شوند»<ref>{{متن حدیث|یَهْلِکُ فِیهَا الْمُسْتَعْجِلُونَ}}؛ صدوق، کمال الدین، ج ۲، باب ۳۶، ص ۳۷۸. </ref>. همچنین در روایتی [[امام صادق]]{{ع}} فرمودند «[[محاضیر]] هلاک شدند. [[راوی]] پرسید [[محاضیر]] چه کسانی هستند؟ [[امام]] فرمود: [[عجله]] کنندگان در امر [[ظهور]]؛ در ادامه فرمودند کسانی که [[ظهور]] را نزدیک می‌‌دانند [[نجات]] مییابند»<ref>{{متن حدیث|هَلَکَ الْمَحَاضِیرُ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ وَ مَا الْمَحَاضِیرُ قَالَ الْمُسْتَعْجِلُون...}}؛ کافی، ج۸، ص ۲۷۳. </ref>. | |||
==پیامدهای [[تعجیل در ظهور]]== | |||
#'''پیامدهای ناگوار [[معنوی]] نسبت به [[تعجیل]] [[ظهور]]''': [[اعتراض]] و عدم [[رضایت]] به [[مصلحت]] [[الهی]]: در دعایی که سفارش شده است در [[زمان غیبت]] خوانده شود موضوع [[رضایت]] به [[مصلحت]] [[الهی]] مطرح شده است: «تو نسبت به زمانی که [[ظهور]] ولیت انجام میشود [[آگاهی]] و تویی که به او [[اذن]] میدهی امرش را آشکار کند و تو مرا بر این امر [[صبر]] بده تا [[دوست]] نداشته باشم [[تعجیل]] چیزی را که تو تأخیر آن را می‌‌خواهی و نه تأخیر چیزی که تو [[تعجیل]] آن را می‌‌خواهی»<ref>{{متن حدیث|أَنْتَ الْعَالِمُ غَیْرُ مُعَلَّمٍ بِالْوَقْتِ الَّذِی فِیهِ صَلَاحُ أَمْرِ وَلِیِّکَ فِی الْإِذْنِ لَهُ بِإِظْهَارِ أَمْرِهِ وَ کَشْفِ سِرِّهِ وَ صَبِّرْنِی عَلَی ذَلِکَ حَتَّی لَا أُحِبَّ تَعْجِیلَ مَا أَخَّرْتَ وَ لَا تَأْخِیرَ مَا عَجَّلْتَ وَ لَا أَکْشِفَ عَمَّا سَتَرْتَهُ وَ لَا أَبْحَثَ عَمَّا کَتَمْتَهُ وَ لَا أُنَازِعَکَ فِی تَدْبِیرِکَ وَ لَا أَقُولَ لِمَ وَ کَیْفَ وَ مَا بَالُ وَلِیِّ أَمْرِ اللَّهِ لَا یَظْهَرُ وَ قَدِ امْتَلَأَتِ الْأَرْضُ مِنَ الْجَوْرِ وَ أُفَوِّضُ أُمُورِی کُلَّهَا إِلَیْکَ}}؛ کمال الدین، ج۲، ص۵۱۳؛ جمال الأسبوع، ص۵۲۲؛ مصباح المتهجد، ص۴۱۱؛ بحارالأنوار، ج۵۳، ص۱۸۷؛ ج۹۲، ص۳۲۷. </ref>.<ref>ر.ک: میرباقری، سید محمد حسین، وظایف منتظران، ص۲۱۵. </ref> تردید دربارۀ [[روایات]] [[اهل‌بیت]] در مورد [[ظهور]]: یکی از آفت‌های [[عجله]] کردن برای [[ظهور]] ممکن است ایجاد [[شک و تردید]] نسبت به [[روایات اهل بیت]] در مورد [[ظهور]] باشد، در حالی که [[روایات اهل بیت]] نسبت به [[ظهور]] در بالاترین درجۀ [[تواتر]] قرار دارد<ref>ر.ک: میرباقری، سید محمد حسین، وظایف منتظران، ص۲۱۵. </ref>. موارد دیگری که می‌‌توان آنها را از آفات [[معنوی]] [[عجله در امر ظهور]] دانست عبارت‌اند از: [[تمایل]] پیدا کردن به [[مدعیان دروغین مهدویت]]؛ [[استهزا]] و [[تمسخر]] [[آیات]] و [[روایات]] نسبت به مسئله [[ظهور]]؛ عدم [[صبر]] در [[سختی‌ها]]، اذیت‌ها و طعنه‌های [[دشمنان]]؛تردید در [[عدل]] [[خدا]] و [[نفی]] حکمت طولانی شدن [[غیبت]]؛ تردید دربارۀ تمام [[روایات]] [[اهل‌بیت]]؛ [[تمسخر]] و [[استهزاء]] [[منتظران]]؛ قرار گرفتن در زمرۀ [[یاران]] [[ابلیس]] و [[انکار]] وجود [[حضرت ولی‌عصر]]{{ع}} و [[تاویل]] و یا توجیه کردن [[روایات]] [[ظهور امام عصر]] طبق [[خواسته‌ها]] و هوس‌های [[نفسانی]]. | |||
#'''پیامدهای ناگوار [[عقلی]] نسبت به [[تعجیل]] [[ظهور]]''': [[عجله]] سبب ایجاد روحیۀ [[یأس]] و [[نومیدی]] در انسانِ [[منتظر]] میشود، چراکه وقتی [[منتظر]] [[عجول]] به آرزویش یعنی [[ظهور امام]] نرسید در نفسش حالت گله‌مندی و [[شکایت]] ایجاد میشود و این مسئله به قدری حاد میشود که [[منتظر]] نه تنها از صف [[منتظران]] خارج میشود بلکه دیگران را نیز نسبت به امر [[ظهور]] [[سست]] و بی [[اراده]] میکند و اگر این [[شتاب زدگی]] درمان نشود می‌‌تواند به [[انکار وجود امام]] هم منجر شود. [[عجله]] یک واکنش افراطی است از نگاه [[عقل]]، اگر شخصی نسبت به موضوعی از جمله مسئلۀ [[ظهور]] [[عجله]] داشته باشد و به این خواسته نرسد واکنش افراطی او یعنی [[عجله]] کردن تبدیل به واکنش صد درصد خلاف واکنش اول تبدیل شده و او را نسبت به مسئلۀ [[ظهور]] بی تفاوت میکند در حالی که این بی تفاوتی طبق [[روایت]] [[معصوم]] [[انسان]] را به سمت [[قساوت قلب]] سوق می‌‌دهد<ref>{{متن حدیث|لَا تُعَاجِلُوا الْأَمْرَ قَبْلَ بُلُوغِهِ فَتَنْدَمُوا وَ لَا یَطُولَنَّ عَلَیْکُمُ الْأَمَدُ فَتَقْسُوَ قُلُوبُکُمْ}}؛ صدوق، الخصال، ج ۲، ص ۶۲۲. </ref>. | |||
==راه‌های [[مبارزه]] با [[تعجیل در ظهور]]== | |||
راه‌های [[مبارزه]] با این صفت منفی [[تعجیل در ظهور]] عبارت‌اند از: | |||
#[[تسلیم]] بودن [[منتظر]] به [[اراده]] و [[حکمت الهی]]: [[تسلیم]] بودن [[منتظر]] نقش بسیار موثری برای درمان این صفت دارد چراکه سبب [[آرامش]] [[فرد]] شده و اسباب نجاتش را مهیا میکند. چنانکه در روایتی [[امام جواد]]{{ع}} فرمودند: «[[شتاب‌زدگان]] در امر [[ظهور]] هلاک می‌شوند و [[اهل]] [[تسلیم]] [[نجات]] مییابند»<ref>{{متن حدیث|یَهْلِکُ فِیهَا الْمُسْتَعْجِلُونَ وَ یَنْجُو فِیهَا الْمُسْلِمُونَ}}؛ صدوق، کمال الدین، ج ۲، باب ۳۶، ص ۳۷۸. </ref>. اما حاصل شدن چنین صفتی ([[تسلیم]] بودن) هم به وسیلۀ [[ایمان به غیب]] حاصل میشود، همچنانکه در روایتی از [[امام صادق]]{{ع}} [[ایمان به غیب]] جزء [[صفات]] [[منتظران]] آورده شده است: «خوشا به حال [[صابران]] در [[دوره غیبت]] و استواران در [[محبت امام]] [[غایب]]! همانانی که [[خدای تبارک و تعالی]] در کتابش چنین توصیفشان کرده است این [[قرآن]]، [[هدایت]] است برای [[پرهیزگاران]]، همان کسانی که به [[غیب]] [[ایمان]] دارند»<ref>{{متن حدیث|طُوبَی لِلصَّابِرِینَ فِی غَیْبَتِهِ، طُوبَی لِلْمُقِیمِینَ عَلَی مَحَجَّتِهِمْ، أُولَئِکَ وَصَفَهُمُ اللَّهُ فِی کِتَابِهِ فَقَالَ الَّذِینَ یُؤْمِنُونَ بِالْغَیْبِ}}؛ محمد بن خزاز قمی، کفایة الأثر، ص ۵۶؛ بحارالأنوار، ج ۵۲، باب ۲۲، ص ۱۴۳. </ref> در واقع [[شتاب‌زدگی]] حاصل عدم [[درک]] [[جایگاه]] [[مصلحت]] و [[حکمت الهی]] نسبت به تحقق خیر [[الهی]] و عدم [[تسلیم]] نسبت به [[ارادۀ خداوند]] است که به دخالت در [[تقدیر الهی]] در مورد [[زمان ظهور]] می‌انجامد؛ زیرا چنین فردی تنها عامل [[انسانی]] را در [[تحقق ظهور]] مؤثر می‌داند؛ در حالی‌که عامل اساسی پدیدۀ [[ظهور]] [[خداوند]] است و هر [[انسان]] منتظری به اندازۀ قابلیت خود [[حق]] دخالت در تحقق آن را دارد. | |||
#بررسی آثار منفی [[عجله]] و آثار مثبت [[صبر]]: [[فرد]] [[منتظر]] با بررسی کردن تبعات منفی [[عجله]] و همچنین بررسی [[آثار صبر]]، در موضوع [[ظهور]] می‌‌تواند با این [[وصف]] یعنی [[تعجیل]] [[ظهور]] [[مبارزه]] کند. [[عجله]] موجب [[پشیمانی]] میشود: [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} فرمودند: «پیش از رسیدن این امر، شتاب مکنید که پشیمان می‌شوید»<ref>{{متن حدیث|لَا تُعَاجِلُوا الْأَمْرَ قَبْلَ بُلُوغِهِ فَتَنْدَمُوا}}؛ صدوق، الخصال، ج ۲، ص ۶۲۲. </ref> و از تبعات مثبت [[صبر]] می‌‌توان به [[فضیلت]] [[صبر]] اشاره کرد، [[امام صادق]]{{ع}} فرمودند: «کسی که در [[راه]] [[انتظار]] و در مسیر آن بمیرد، مانند کسی است که در [[خیمه]] [[امام]] [[منتظر]] بوده باشد»<ref>{{متن حدیث|مَنْ مَاتَ مِنْکُمْ عَلَی هَذَا الْأَمْرِ مُنْتَظِراً کَانَ کَمَنْ هُوَ فِی الْفُسْطَاطِ الَّذِی لِلْقَائِمِ ع}}؛ غیبت نعمانی، ص۲۰۰.</ref>. | |||
#[[روشنگری]] [[اندیشمندان]] [[مسلمان]]: [[روشنگری]] [[علمای دینی]] نسبت به [[عاقبت]] [[صبر]] کردن [[منتظران]] و همچنین ایجاد [[معرفت]] و [[شناخت]] به [[امام]] [[راه]] بسیار موثری برای ایجاد [[صبر]] در [[جان]] [[منتظران]] است. | |||
==فرق بین [[انتظار]] و [[تعجیل]]== | |||
نکتۀ مهمی که باید به آن توجه کرد این است که بین [[انتظار]] و [[عجله در امر ظهور]] تفاوت وجود دارد. فرق [[انتظار]] و [[عجله]] در این است که [[انتظار]] نوعی شتاب و دویدن به سمت مطلوب است اما نه شتابی که مورد [[مذمت]] قرار گرفته است، بلکه [[انتظار]] مصداقی از شتاب‌های مطلوب است؛ چنانکه در [[اذان]] و اقامه به این نوع از شتاب اشاره شده است: {{متن حدیث|حَیَّ عَلَی الصَّلَاةِ و حَیَّ عَلَی الْفَلَاحِ و حَیَّ عَلَی خَیْرِ الْعَمَلِ}}؛ [[دعا برای ظهور]] [[حضرت]] مصداق بارز شتاب مطلوب [[منتظر]] به سمت [[ظهور]] است، چراکه [[دعا برای ظهور]] [[حضرت]] نشان دهندۀ [[یقین]] و [[ایمان]] [[منتظر]] است به اینکه [[ظهور]] و فراهم نمودن وسائل [[فرج]] از [[قدرت]] همه، جز [[خداوند متعال]] خارج است. | |||
اسبابی که باعث میشود [[انتظار]] از مقولۀ عجلۀ مذموم نباشد عبارت‌اند از: | |||
#[[فرد]] [[منتظر]] به سبب انتظارش از [[خداوند]] نمی‌خواهد امر [[ظهور]] را بدون در نظر گرفتن شرایط، زمان و [[مصلحت]] آن محقق کند در حالی که [[انسان]] [[عجول]] به خاطر [[عجله]] ای که دارد می‌‌خواهد امر [[ظهور]] به هر طریقی محقق شود چه شرایط و زمان برای این امر حاصل شده باشد، چه حاصل نشده باشد. | |||
#[[انتظار فرد]] [[منتظر]]، همواره بر اساس انجام [[تکالیف الهی]] است که در [[زمان غیبت]] بر دوش [[منتظران]] نهادینه شده است یعنی [[فرد]] [[منتظر]] خود را [[مکلف]] می‌‌بیند تکالیفی که بر عهده‌اش قرار گرفته است را به خوبی انجام دهد، چنانکه [[امام صادق]]{{ع}} در روایتی فرمودند: «آنانکه از [[همراهی]] و [[یاری]] [[قائم]] [[خشنود]] می‌شوند؛ باید [[انتظار]] پیشه کند و به [[پرهیزگاری]] و [[حسن خلق]] روی آورد که در چنین صورتی او [[منتظِر]] است و اگر در این حالت بمیرد و [[قائم]] پس از او [[قیام]] نماید، [[اجر]] او مانند کسی است که [[قائم]] را [[درک]] کرده است؛ پس تلاش کنید و [[انتظار]] بکشید که این [[انتظار]] گوارایتان باد»<ref>{{متن حدیث|مَنْ سَرَّهُ أَنْ یَکُونَ مِنْ أَصْحَابِ الْقَائِمِ فَلْیَنْتَظِرْ وَ لْیَعْمَلْ بِالْوَرَعِ وَ مَحَاسِنِ الْأَخْلَاقِ وَ هُوَ مُنْتَظِرٌ فَإِنْ مَاتَ وَ قَامَ الْقَائِمُ بَعْدَهُ کَانَ لَهُ مِنَ الْأَجْرِ مِثْلُ أَجْرِ مَنْ أَدْرَکَهُ فَجِدُّوا وَ انْتَظِرُوا هَنِیئاً لَکُمْ أَیَّتُهَا الْعِصَابَةُ الْمَرْحُومَة}}؛ غیبت نعمانی، باب ۱۱، ح۱۶. </ref> در حالی که [[فرد]] [[عجول]] به خاطر [[عجله]] ای که در امر [[ظهور]] دارد نمی‌تواند به انجام [[تکالیف الهی]] [[مقید]] باشد. | |||
==نتیجه== | |||
[[فرد]] [[منتظر]] از [[خدا]] نمی‌خواهد امر [[ظهور]] را بدون در نظر گرفتن شرایط، زمان و [[مصلحت]] آن محقق کند در حالی که [[انسان]] [[عجول]] به خاطر [[عجله]] ای که دارد می‌‌خواهد امر [[ظهور]] به هر طریقی محقق شود؛ بنابراین، [[تعجیل]] برای [[ظهور]] تا آنجایی [[پسندیده]] است که در [[خدمت]] [[اراده]] و [[مصلحت]] [[الهی]] باشد؛ بدین رو، [[تعجیل در امر ظهور]] یکی از محورهای اصلی [[آسیب‌شناسی مهدویت]] است؛ زیرا پیامدهای منفی در پی دارد؛ از جمله [[اعتراض]] و عدم [[رضایت]] به [[مصلحت]] [[الهی]]، ایجاد روحیۀ [[یأس]] و [[نومیدی]] در انسانِ [[منتظر]] و... که همگی سبب میشود [[فرد]] [[منتظر]] از مسیر اصلی و [[فرهنگ مهدویت]] خارج شده و [[گمراه]] شود<ref>ر.ک: [[محمد علی کریمی|کریمی، محمد علی]]، [[آیا ظهور نزدیک است ۳ (کتاب)|آیا ظهور نزدیک است]]، ص ۹۹-۱۰۰؛ [[پژوهشگران مرکز تحقیقات اسلامی]]، [[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]؛ [[سید محمد میرتبار|میرتبار، سید محمد]]، [[آسیب‌شناسی جامعه منتظر (کتاب)|آسیب‌شناسی جامعه منتظر]]، ص ۹۵-۱۰۰ ؛ [[رضا علی نوروزی|نوروزی، رضا علی]]؛ [[محمد نجفی|نجفی، محمد]]، [[فاطمه هاشمی|هاشمی، فاطمه]]، [[موانع و آفات انتظار (مقاله)|موانع و آفات انتظار]]، ص ۳۵-۳۷؛ [[داوود الهامی|الهامی، داوود]]، [[آخرین امید (کتاب)|آخرین امید]]، ص ۳۷۷-۳۸۰؛ [[محمد صابر جعفری|جعفری، محمد صابر]]، [[اندیشه مهدویت و آسیب‌ها (کتاب)|اندیشه مهدویت و آسیب‌ها]]، ص ۳۹-۴۶؛ [[بهروز محمدی منفرد|محمدی منفرد، بهروز]]، [[راهبرد اخلاق انتظار (کتاب)|راهبرد اخلاق انتظار]]، ص۱۰۱ ـ ۱۰۳؛ [[سید یحیی فاضل همدانی|فاضل همدانی، سید یحیی]]، [[نشانه‌های قائم آل محمد (کتاب)|نشانه‌های قائم آل محمد]]، ص ۷۱ [[یحیی صالح‌نیا|صالح‌نیا، یحیی]]؛ [[تنها بر فراز (کتاب)|تنها بر فراز]]، ص۱۴۶-۱۴۷؛ [[پژوهشگران مرکز تحقیقات اسلامی]]، [[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص۱۳۶.</ref> | |||
==پرسش مستقیم== | ==پرسش مستقیم== | ||
نسخهٔ ۲ نوامبر ۲۰۲۰، ساعت ۰۸:۳۶
متن این جستار آزمایشی است؛ امید می رود در آینده نه چندان دور آماده شود. برای اطلاع از جزئیات بیشتر به بانک جامع پرسش و پاسخ مهدویت مراجعه کنید.
تعجیل در اصطلاح مهدویت
تعجیل به معنای عجله کردن و خواستن چیزی، قبل از رسیدن وقت و شرایط آن است[۱]؛ بدین رو معنای تعجیل در امر فرج عبارت است از اینکه بخواهیم امام مهدی در موعدی غیر از آنچه که خدا مقرر داشته ظهور کند. در حالی‌که برپایه اندیشه مهدویت، انسان منتظر برای تعجیل امر فرج دعا میکند اما هرگز عجله نمی‌کند. هر چه غیبت به درازا کشد و انتظار طولانی شود، باز هم صبر و شکیبایی را از کف نمی‌دهد؛ بلکه علی‌رغم شوق فراوان به ظهور، در برابر اراده پروردگار و خواست او کمال تسلیم را از خود نشان داده و برای تحقق همه زمینه‌های لازم برای ظهور تلاش کرده و بردباری میکند. امام جواد(ع) در مذمت تعجیل کنندگان ظهور امام عصر(ع) اینچنین فرمودند: «در دوران غیبت، عجله کنندگان در امر ظهور هلاک می‌شوند»[۲]. همچنین در روایتی امام صادق(ع) فرمودند «محاضیر هلاک شدند. راوی پرسید محاضیر چه کسانی هستند؟ امام فرمود: عجله کنندگان در امر ظهور؛ در ادامه فرمودند کسانی که ظهور را نزدیک می‌‌دانند نجات مییابند»[۳].
پیامدهای تعجیل در ظهور
- پیامدهای ناگوار معنوی نسبت به تعجیل ظهور: اعتراض و عدم رضایت به مصلحت الهی: در دعایی که سفارش شده است در زمان غیبت خوانده شود موضوع رضایت به مصلحت الهی مطرح شده است: «تو نسبت به زمانی که ظهور ولیت انجام میشود آگاهی و تویی که به او اذن میدهی امرش را آشکار کند و تو مرا بر این امر صبر بده تا دوست نداشته باشم تعجیل چیزی را که تو تأخیر آن را می‌‌خواهی و نه تأخیر چیزی که تو تعجیل آن را می‌‌خواهی»[۴].[۵] تردید دربارۀ روایات اهل‌بیت در مورد ظهور: یکی از آفت‌های عجله کردن برای ظهور ممکن است ایجاد شک و تردید نسبت به روایات اهل بیت در مورد ظهور باشد، در حالی که روایات اهل بیت نسبت به ظهور در بالاترین درجۀ تواتر قرار دارد[۶]. موارد دیگری که می‌‌توان آنها را از آفات معنوی عجله در امر ظهور دانست عبارت‌اند از: تمایل پیدا کردن به مدعیان دروغین مهدویت؛ استهزا و تمسخر آیات و روایات نسبت به مسئله ظهور؛ عدم صبر در سختی‌ها، اذیت‌ها و طعنه‌های دشمنان؛تردید در عدل خدا و نفی حکمت طولانی شدن غیبت؛ تردید دربارۀ تمام روایات اهل‌بیت؛ تمسخر و استهزاء منتظران؛ قرار گرفتن در زمرۀ یاران ابلیس و انکار وجود حضرت ولی‌عصر(ع) و تاویل و یا توجیه کردن روایات ظهور امام عصر طبق خواسته‌ها و هوس‌های نفسانی.
- پیامدهای ناگوار عقلی نسبت به تعجیل ظهور: عجله سبب ایجاد روحیۀ یأس و نومیدی در انسانِ منتظر میشود، چراکه وقتی منتظر عجول به آرزویش یعنی ظهور امام نرسید در نفسش حالت گله‌مندی و شکایت ایجاد میشود و این مسئله به قدری حاد میشود که منتظر نه تنها از صف منتظران خارج میشود بلکه دیگران را نیز نسبت به امر ظهور سست و بی اراده میکند و اگر این شتاب زدگی درمان نشود می‌‌تواند به انکار وجود امام هم منجر شود. عجله یک واکنش افراطی است از نگاه عقل، اگر شخصی نسبت به موضوعی از جمله مسئلۀ ظهور عجله داشته باشد و به این خواسته نرسد واکنش افراطی او یعنی عجله کردن تبدیل به واکنش صد درصد خلاف واکنش اول تبدیل شده و او را نسبت به مسئلۀ ظهور بی تفاوت میکند در حالی که این بی تفاوتی طبق روایت معصوم انسان را به سمت قساوت قلب سوق می‌‌دهد[۷].
راه‌های مبارزه با تعجیل در ظهور
راه‌های مبارزه با این صفت منفی تعجیل در ظهور عبارت‌اند از:
- تسلیم بودن منتظر به اراده و حکمت الهی: تسلیم بودن منتظر نقش بسیار موثری برای درمان این صفت دارد چراکه سبب آرامش فرد شده و اسباب نجاتش را مهیا میکند. چنانکه در روایتی امام جواد(ع) فرمودند: «شتاب‌زدگان در امر ظهور هلاک می‌شوند و اهل تسلیم نجات مییابند»[۸]. اما حاصل شدن چنین صفتی (تسلیم بودن) هم به وسیلۀ ایمان به غیب حاصل میشود، همچنانکه در روایتی از امام صادق(ع) ایمان به غیب جزء صفات منتظران آورده شده است: «خوشا به حال صابران در دوره غیبت و استواران در محبت امام غایب! همانانی که خدای تبارک و تعالی در کتابش چنین توصیفشان کرده است این قرآن، هدایت است برای پرهیزگاران، همان کسانی که به غیب ایمان دارند»[۹] در واقع شتاب‌زدگی حاصل عدم درک جایگاه مصلحت و حکمت الهی نسبت به تحقق خیر الهی و عدم تسلیم نسبت به ارادۀ خداوند است که به دخالت در تقدیر الهی در مورد زمان ظهور می‌انجامد؛ زیرا چنین فردی تنها عامل انسانی را در تحقق ظهور مؤثر می‌داند؛ در حالی‌که عامل اساسی پدیدۀ ظهور خداوند است و هر انسان منتظری به اندازۀ قابلیت خود حق دخالت در تحقق آن را دارد.
- بررسی آثار منفی عجله و آثار مثبت صبر: فرد منتظر با بررسی کردن تبعات منفی عجله و همچنین بررسی آثار صبر، در موضوع ظهور می‌‌تواند با این وصف یعنی تعجیل ظهور مبارزه کند. عجله موجب پشیمانی میشود: امیرالمؤمنین(ع) فرمودند: «پیش از رسیدن این امر، شتاب مکنید که پشیمان می‌شوید»[۱۰] و از تبعات مثبت صبر می‌‌توان به فضیلت صبر اشاره کرد، امام صادق(ع) فرمودند: «کسی که در راه انتظار و در مسیر آن بمیرد، مانند کسی است که در خیمه امام منتظر بوده باشد»[۱۱].
- روشنگری اندیشمندان مسلمان: روشنگری علمای دینی نسبت به عاقبت صبر کردن منتظران و همچنین ایجاد معرفت و شناخت به امام راه بسیار موثری برای ایجاد صبر در جان منتظران است.
فرق بین انتظار و تعجیل
نکتۀ مهمی که باید به آن توجه کرد این است که بین انتظار و عجله در امر ظهور تفاوت وجود دارد. فرق انتظار و عجله در این است که انتظار نوعی شتاب و دویدن به سمت مطلوب است اما نه شتابی که مورد مذمت قرار گرفته است، بلکه انتظار مصداقی از شتاب‌های مطلوب است؛ چنانکه در اذان و اقامه به این نوع از شتاب اشاره شده است: «حَیَّ عَلَی الصَّلَاةِ و حَیَّ عَلَی الْفَلَاحِ و حَیَّ عَلَی خَیْرِ الْعَمَلِ»؛ دعا برای ظهور حضرت مصداق بارز شتاب مطلوب منتظر به سمت ظهور است، چراکه دعا برای ظهور حضرت نشان دهندۀ یقین و ایمان منتظر است به اینکه ظهور و فراهم نمودن وسائل فرج از قدرت همه، جز خداوند متعال خارج است.
اسبابی که باعث میشود انتظار از مقولۀ عجلۀ مذموم نباشد عبارت‌اند از:
- فرد منتظر به سبب انتظارش از خداوند نمی‌خواهد امر ظهور را بدون در نظر گرفتن شرایط، زمان و مصلحت آن محقق کند در حالی که انسان عجول به خاطر عجله ای که دارد می‌‌خواهد امر ظهور به هر طریقی محقق شود چه شرایط و زمان برای این امر حاصل شده باشد، چه حاصل نشده باشد.
- انتظار فرد منتظر، همواره بر اساس انجام تکالیف الهی است که در زمان غیبت بر دوش منتظران نهادینه شده است یعنی فرد منتظر خود را مکلف می‌‌بیند تکالیفی که بر عهده‌اش قرار گرفته است را به خوبی انجام دهد، چنانکه امام صادق(ع) در روایتی فرمودند: «آنانکه از همراهی و یاری قائم خشنود می‌شوند؛ باید انتظار پیشه کند و به پرهیزگاری و حسن خلق روی آورد که در چنین صورتی او منتظِر است و اگر در این حالت بمیرد و قائم پس از او قیام نماید، اجر او مانند کسی است که قائم را درک کرده است؛ پس تلاش کنید و انتظار بکشید که این انتظار گوارایتان باد»[۱۲] در حالی که فرد عجول به خاطر عجله ای که در امر ظهور دارد نمی‌تواند به انجام تکالیف الهی مقید باشد.
نتیجه
فرد منتظر از خدا نمی‌خواهد امر ظهور را بدون در نظر گرفتن شرایط، زمان و مصلحت آن محقق کند در حالی که انسان عجول به خاطر عجله ای که دارد می‌‌خواهد امر ظهور به هر طریقی محقق شود؛ بنابراین، تعجیل برای ظهور تا آنجایی پسندیده است که در خدمت اراده و مصلحت الهی باشد؛ بدین رو، تعجیل در امر ظهور یکی از محورهای اصلی آسیب‌شناسی مهدویت است؛ زیرا پیامدهای منفی در پی دارد؛ از جمله اعتراض و عدم رضایت به مصلحت الهی، ایجاد روحیۀ یأس و نومیدی در انسانِ منتظر و... که همگی سبب میشود فرد منتظر از مسیر اصلی و فرهنگ مهدویت خارج شده و گمراه شود[۱۳]
پرسش مستقیم
- آسیب‌های اندیشه مهدویت چیستند؟ (پرسش)
- آسیب‌های تربیتی مهدویت کدامند؟ (پرسش)
- چرا برداشت انحرافی از انتظار را یکی از محورهای آسیب‌شناسی مهدویت شمرده‌اند؟ (پرسش)
- چرا افراط و تفریط در تبین کشتارهای آغاز قیام را یکی از محورهای آسیب‌شناسی مهدویت شمرده‌اند؟ (پرسش)
- چرا طرح مباحث غیر ضروری را یکی از محورهای آسیب‌شناسی مهدویت شمرده‌اند؟ (پرسش)
- چرا عدم پیروی از ولایت فقیه و نواب عام را یکی از محورهای آسیب‌شناسی مهدویت شمرده‌اند؟ (پرسش)
- چرا مدعیان دروغین مهدویت و نیابت خاصه و عامه را یکی از محورهای آسیب‌شناسی مهدویت شمرده‌اند؟ (پرسش)
- چرا عاشق‌نمایان دنیاطلب را یکی از محورهای آسیب‌شناسی مهدویت شمرده‌اند؟ (پرسش)
- چرا آرزوگرایان بی‌عمل را یکی از محورهای آسیب‌شناسی مهدویت شمرده‌اند؟ (پرسش)
- چرا ملاقات‌گرایی را یکی از محورهای آسیب‌شناسی مهدویت شمرده‌اند؟ (پرسش)
- چرا افراط و تفریط در تبیین مفهوم غیبت را یکی از محورهای آسیب‌شناسی مهدویت شمرده‌اند؟ (پرسش)
- چرا تطبیق نشانه‌های ظهور با وقایع را یکی از محورهای آسیب‌شناسی مهدویت شمرده‌اند؟ (پرسش)
- چرا تعیین وقت ظهور را یکی از محورهای آسیب‌شناسی مهدویت شمرده‌اند؟ (پرسش)
- چرا تعجیل در امر ظهور را یکی از محورهای آسیب‌شناسی مهدویت شمرده‌اند؟ (پرسش)
- چرا فعالیت‌های غرب و مستشرقان را یکی از محورهای آسیب‌شناسی مهدویت شمرده‌اند؟ (پرسش)
- چرا خوگرفتن با شرایط موجود را یکی از محورهای آسیب‌شناسی مهدویت شمرده‌اند؟ (پرسش)
- چرا عافیت‌طلبی را به عنوان یکی از آسیب‌های مهدویت شمرده‌اند؟ (پرسش)
- چرا منجی‌گرایی را یکی از محورهای آسیب‌شناسی مهدویت شمرده‌اند؟ (پرسش)
- چرا غلو در محبت را یکی از محورهای آسیب‌شناسی مهدویت شمرده‌اند؟ (پرسش)
- چرا باطن‌گرایی را یکی از محورهای آسیب‌شناسی مهدویت شمرده‌اند؟ (پرسش)
- آسیب‌های فکری و اعتقادی مهدویت کدامند؟ (پرسش)
- چرا عدم درک صحیح از اضطرار به حجت را یکی از محورهای آسیب‌شناسی مهدویت شمرده‌اند؟ (پرسش)
- چرا برداشت انحرافی از مفهوم غیبت را یکی از محورهای آسیب‌شناسی مهدویت شمرده‌اند؟ (پرسش)
- اراده الهی و انسانی در مسئله انتظار به چه معناست؟ (پرسش)
- چرا آمیختگی نشانه‌های ظهور با شرایط ظهور را یکی از محورهای آسیب‌شناسی مهدویت شمرده‌اند؟ (پرسش)
- چرا زمینه‌سازی از راه گسترش ظلم و فساد را یکی از محورهای آسیب‌شناسی مهدویت شمرده‌اند؟ (پرسش)
- آیا برای ظهور امام مهدی باید به افزودن ظلم و ستم کمک کرد؟ (پرسش)
- چرا کوتاهی متولیان در ارائه معارف را یکی از محورهای آسیب‌شناسی مهدویت شمرده‌اند؟ (پرسش)
- آسیب‌های رفتاری مهدویت کدامند؟ (پرسش)
- چرا ایجاد هرج و مرج و بروز اختلافات شدید را یکی از محورهای آسیب‌شناسی مهدویت شمرده‌اند؟ (پرسش)
- چرا تعجیل در امر ظهور را یکی از محورهای آسیب‌شناسی مهدویت شمرده‌اند؟ (پرسش)
- چرا مدعیان دروغین مهدویت و نیابت خاصه و عامه را یکی از محورهای آسیب‌شناسی مهدویت شمرده‌اند؟ (پرسش)
- چرا بروز کسالت و سستی را یکی از محورهای آسیب‌شناسی مهدویت شمرده‌اند؟ (پرسش)
- چرا نمادگرایی افراطی را یکی از محورهای آسیب‌شناسی مهدویت شمرده‌اند؟ (پرسش)
- چرا ارتباط موقت و گسسته با امام مهدی را یکی از محورهای آسیب‌شناسی مهدویت شمرده‌اند؟ (پرسش)
- چرا عدم انسجام اجتماعی را یکی از محورهای آسیب‌شناسی مهدویت شمرده‌اند؟ (پرسش)
- چرا کم فروغ شدن عواطف انسانی را یکی از محورهای آسیب‌شناسی مهدویت شمرده‌اند؟ (پرسش)
- چرا شیوع ناهنجاری‌های رفتاری را یکی از محورهای آسیب‌شناسی مهدویت شمرده‌اند؟ (پرسش)
- چرا انگیزه‌های غیر انسانی در روابط اجتماعی را یکی از محورهای آسیب‌شناسی مهدویت شمرده‌اند؟ (پرسش)
- چرا آسیب‌های سیاسی در عصر انتظار را یکی از محورهای آسیب‌شناسی مهدویت شمرده‌اند؟ (پرسش)
- چرا ابهام در آثار روانی مهدویت را یکی از محورهای آسیب‌شناسی مهدویت شمرده‌اند؟ (پرسش)
- چرا انتظار کشیدن بدون تلاش برای تغییر را یکی از محورهای آسیب‌شناسی مهدویت شمرده‌اند؟ (پرسش)
- چرا بی‌تفاوتی منتظران در قبال زمینه‌سازی را یکی از محورهای آسیب‌شناسی مهدویت شمرده‌اند؟ (پرسش)
- آسیب‌های فردی انتظار چیست؟ (پرسش)
- چرا ترس از امام و آرمان‌ها را از آسیب‌های فردی انتظار شمرده‌اند؟ (پرسش)
- چرا گریز از امام و آرمان‌ها را از آسیب‌های فردی انتظار شمرده‌اند؟ (پرسش)
- چرا ترک وظایف انتظار را از آسیب‌های فردی انتظار شمرده‌اند؟ (پرسش)
- آسیب‌های اجتماعی انتظار چیست؟ (پرسش)
- چرا ناامیدی افراد جامعه را از آسیب‌های اجتماعی انتظار شمرده‌اند؟ (پرسش)
- چرا عدم پیروی از فقها را از آسیب‌های اجتماعی انتظار شمرده‌اند؟ (پرسش)
- چرا انتظار بدون تلاش برای تغییر را یکی از محورهای آسیب‌شناسی مهدویت شمرده‌اند؟ (پرسش)
- چرا ترک وظایف منتظران را یکی از محورهای آسیب‌شناسی مهدویت شمرده‌اند؟ (پرسش)
منابع
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج8، ص42
- ↑ «یَهْلِکُ فِیهَا الْمُسْتَعْجِلُونَ»؛ صدوق، کمال الدین، ج ۲، باب ۳۶، ص ۳۷۸.
- ↑ «هَلَکَ الْمَحَاضِیرُ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ وَ مَا الْمَحَاضِیرُ قَالَ الْمُسْتَعْجِلُون...»؛ کافی، ج۸، ص ۲۷۳.
- ↑ «أَنْتَ الْعَالِمُ غَیْرُ مُعَلَّمٍ بِالْوَقْتِ الَّذِی فِیهِ صَلَاحُ أَمْرِ وَلِیِّکَ فِی الْإِذْنِ لَهُ بِإِظْهَارِ أَمْرِهِ وَ کَشْفِ سِرِّهِ وَ صَبِّرْنِی عَلَی ذَلِکَ حَتَّی لَا أُحِبَّ تَعْجِیلَ مَا أَخَّرْتَ وَ لَا تَأْخِیرَ مَا عَجَّلْتَ وَ لَا أَکْشِفَ عَمَّا سَتَرْتَهُ وَ لَا أَبْحَثَ عَمَّا کَتَمْتَهُ وَ لَا أُنَازِعَکَ فِی تَدْبِیرِکَ وَ لَا أَقُولَ لِمَ وَ کَیْفَ وَ مَا بَالُ وَلِیِّ أَمْرِ اللَّهِ لَا یَظْهَرُ وَ قَدِ امْتَلَأَتِ الْأَرْضُ مِنَ الْجَوْرِ وَ أُفَوِّضُ أُمُورِی کُلَّهَا إِلَیْکَ»؛ کمال الدین، ج۲، ص۵۱۳؛ جمال الأسبوع، ص۵۲۲؛ مصباح المتهجد، ص۴۱۱؛ بحارالأنوار، ج۵۳، ص۱۸۷؛ ج۹۲، ص۳۲۷.
- ↑ ر.ک: میرباقری، سید محمد حسین، وظایف منتظران، ص۲۱۵.
- ↑ ر.ک: میرباقری، سید محمد حسین، وظایف منتظران، ص۲۱۵.
- ↑ «لَا تُعَاجِلُوا الْأَمْرَ قَبْلَ بُلُوغِهِ فَتَنْدَمُوا وَ لَا یَطُولَنَّ عَلَیْکُمُ الْأَمَدُ فَتَقْسُوَ قُلُوبُکُمْ»؛ صدوق، الخصال، ج ۲، ص ۶۲۲.
- ↑ «یَهْلِکُ فِیهَا الْمُسْتَعْجِلُونَ وَ یَنْجُو فِیهَا الْمُسْلِمُونَ»؛ صدوق، کمال الدین، ج ۲، باب ۳۶، ص ۳۷۸.
- ↑ «طُوبَی لِلصَّابِرِینَ فِی غَیْبَتِهِ، طُوبَی لِلْمُقِیمِینَ عَلَی مَحَجَّتِهِمْ، أُولَئِکَ وَصَفَهُمُ اللَّهُ فِی کِتَابِهِ فَقَالَ الَّذِینَ یُؤْمِنُونَ بِالْغَیْبِ»؛ محمد بن خزاز قمی، کفایة الأثر، ص ۵۶؛ بحارالأنوار، ج ۵۲، باب ۲۲، ص ۱۴۳.
- ↑ «لَا تُعَاجِلُوا الْأَمْرَ قَبْلَ بُلُوغِهِ فَتَنْدَمُوا»؛ صدوق، الخصال، ج ۲، ص ۶۲۲.
- ↑ «مَنْ مَاتَ مِنْکُمْ عَلَی هَذَا الْأَمْرِ مُنْتَظِراً کَانَ کَمَنْ هُوَ فِی الْفُسْطَاطِ الَّذِی لِلْقَائِمِ ع»؛ غیبت نعمانی، ص۲۰۰.
- ↑ «مَنْ سَرَّهُ أَنْ یَکُونَ مِنْ أَصْحَابِ الْقَائِمِ فَلْیَنْتَظِرْ وَ لْیَعْمَلْ بِالْوَرَعِ وَ مَحَاسِنِ الْأَخْلَاقِ وَ هُوَ مُنْتَظِرٌ فَإِنْ مَاتَ وَ قَامَ الْقَائِمُ بَعْدَهُ کَانَ لَهُ مِنَ الْأَجْرِ مِثْلُ أَجْرِ مَنْ أَدْرَکَهُ فَجِدُّوا وَ انْتَظِرُوا هَنِیئاً لَکُمْ أَیَّتُهَا الْعِصَابَةُ الْمَرْحُومَة»؛ غیبت نعمانی، باب ۱۱، ح۱۶.
- ↑ ر.ک: کریمی، محمد علی، آیا ظهور نزدیک است، ص ۹۹-۱۰۰؛ پژوهشگران مرکز تحقیقات اسلامی، فرهنگ شیعه؛ میرتبار، سید محمد، آسیب‌شناسی جامعه منتظر، ص ۹۵-۱۰۰ ؛ نوروزی، رضا علی؛ نجفی، محمد، هاشمی، فاطمه، موانع و آفات انتظار، ص ۳۵-۳۷؛ الهامی، داوود، آخرین امید، ص ۳۷۷-۳۸۰؛ جعفری، محمد صابر، اندیشه مهدویت و آسیب‌ها، ص ۳۹-۴۶؛ محمدی منفرد، بهروز، راهبرد اخلاق انتظار، ص۱۰۱ ـ ۱۰۳؛ فاضل همدانی، سید یحیی، نشانه‌های قائم آل محمد، ص ۷۱ صالح‌نیا، یحیی؛ تنها بر فراز، ص۱۴۶-۱۴۷؛ پژوهشگران مرکز تحقیقات اسلامی، فرهنگ شیعه، ص۱۳۶.