تفسیر عصر غیبت صغری: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
خط ۱۷: خط ۱۷:


اینک به ترتیب [[تاریخی]] از آن مفسران یاد می‌کنیم<ref>[[علی اکبر بابایی|بابایی، علی اکبر]]، [[تاریخ تفسیر قرآن (کتاب)|تاریخ تفسیر قرآن]]، ص ۴۴۴.</ref>:
اینک به ترتیب [[تاریخی]] از آن مفسران یاد می‌کنیم<ref>[[علی اکبر بابایی|بابایی، علی اکبر]]، [[تاریخ تفسیر قرآن (کتاب)|تاریخ تفسیر قرآن]]، ص ۴۴۴.</ref>:
 
{{فهرست اثر}}
#[[ابن وضاح]]
#[[ابن وضاح]]
#[[هود بن محکم هواری ]]
#[[هود بن محکم هواری ]]
خط ۶۱: خط ۶۱:
#[[سلمة بن عاصم کوفی ]]
#[[سلمة بن عاصم کوفی ]]
#[[محمد بن جریر بن یزید طبری]]
#[[محمد بن جریر بن یزید طبری]]
#[[محمد بن یحیی بن حسین علوی طالبی ]]
#[[محمد بن یحیی بن حسین علوی طالبی ]]
#[[ابراهیم بن محمد بن سری]]
#[[ابراهیم بن محمد بن سری]]
خط ۸۸: خط ۸۵:
#[[عبدالله بن احمد بلخی حنفی]]
#[[عبدالله بن احمد بلخی حنفی]]
#[[علی بن حسین بن بابویه]]
#[[علی بن حسین بن بابویه]]
{{پایان فهرست اثر}}


== منابع ==
== منابع ==

نسخهٔ ‏۷ آوریل ۲۰۲۲، ساعت ۱۳:۲۹

اين مدخل از زیرشاخه‌های بحث دانش تفسیر قرآن است. "تفسیر عصر غیبت صغری" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

مقدمه

از روایات متعدد استفاده می‌شود که از سال ۲۶۰ ه‍‌. ق تا سال ۳۲۹ ه‍‌. ق دوران غیبت صغرای دوازدهمین امام معصوم(ع) بوده است[۱]. در آن دوران مانند عصر حضور امکان تشرف به محضر امام معصوم و مفسر برگزیدۀ خدا برای همۀ مردم فراهم نبوده و مانند عصر غیبت کبرا نیز ارتباط‍ رسمی مردم با آن بزرگوار به‌کلی قطع نبوده است، بلکه نایب‌های خاصی از جانب آن حضرت تعیین می‌شدند و مردم از طریق آنان مشکلات علمی و غیر علمی خود را با آن حضرت در میان می‌گذاشته و از آن حضرت کمک می‌گرفتند[۲].

از منابع کتاب‌شناسی و رجال‌شناسی و کتاب‌های تفسیری و روایی به‌جا مانده از آن عصر استفاده می‌شود که در آن عصر نیز تفسیر قرآن استمرار و رواج داشته است.

گروهی به تعلیم و تعلّم تفسیر اشتغال داشته و حتی شماری از آنان به تألیف کتاب تفسیری همت گماشته‌اند که برخی مفقود و برخی باقی‌مانده و چاپ شده و اکنون موجود است.[۳]

مفسران عصر غیبت صغرا

مفسران آن عصر نیز برخی کتاب تفسیری تألیف کرده‌اند و برخی فاقد کتاب تفسیری بوده‌اند و آنان که کتاب تفسیری داشته‌اند نیز برخی، کتاب تفسیری‌شان مفقود شده و یا به دست ما نرسیده است و فقط‍ آثار تفسیری برخی از آنان چاپ شده و اکنون موجود است، ولی در اینجا برای اینکه

  1. به کمیت مفسران آن عصر آگاه شویم و به شوق و علاقۀ مسلمانان آن عصر به تفسیر قرآن پی ببریم
  2. اگر در کتاب‌های تفسیری موجود به آرای تفسیری مفسران آن عصر برخورد کردیم، با صاحبان آن آرا آشنایی اجمالی داشته باشیم
  3. برای ارج نهادن و زنده نگه داشتن نام و یاد کسانی که به تفسیر قرآن علاقه‌مند بوده و در آستان قرآن کریم زحمتی را متحمل شده‌اند، همۀ مفسران آن عصر حتی کسانی که فاقد کتاب تفسیری بوده‌اند و یا کتاب تفسیری‌شان به دست ما نرسیده است، به اختصار معرفی می‌شوند؛ البته باید توجه داشت که فقط‍ مفسرانی که در منابع رجال‌شناسی، کتاب‌شناسی و... معرفی شده‌اند و ما به آن آگاهی پیدا کرده‌ایم، آورده می‌شوند و چه‌بسا مفسران بسیاری باشند که در منابع از آنان یاد نشده است و راهی برای شناسایی آنان وجود ندارد و یا ما به منابع ذکر نام آنان دست نیافته‌ایم.

اینک به ترتیب تاریخی از آن مفسران یاد می‌کنیم[۴]:

  1. ابن وضاح
  2. هود بن محکم هواری
  3. سلمة بن خطاب براوستانی ازدورقانی
  4. داوود بن علی اصفهانی بغدادی
  5. محمد بن یزید بن ماجه قزوینی
  6. محمد بن سعد عطیه عوفی
  7. بقی بن مخلد اندلسی قرطبی
  8. عبدالله بن مسلم بن قتیبه دینوری
  9. قاسم بن محمد اموی بیانی قرطبی
  10. احمد بن محمد بن خالد برقی
  11. محمد بن اسماعیل ترمذی
  12. محمد بن احمد بن یحیی اشعری قمی
  13. حسین بن حکم حبری کوفی
  14. حسین بن فضل بن عمیر بجلی کوفی
  15. اسماعیل بن اسحاق جهضمی ازدی
  16. ابراهیم بن محمد بن سعید بن هلال ثقفی کوفی
  17. سهل بن عبدالله بن یونس شوشتری
  18. محمد بن یزید بن عبدالاکبر ازدی ثمالی
  19. احمد بن عمرو بن ابی‌عاصم بصری
  20. محمد بن عثمان
  21. بکر بن سهل بن اسماعیل دمیاطی
  22. احمد بن داوود دینوری
  23. مفضل بن سلمة بن عاصم کوفی
  24. محمد بن منصور مرادی
  25. عبدالرحمن بن محمد بن سلم رازی
  26. احمد بن یحیی بن زید شیبانی
  27. صالح بن محمد بن عمرو اسدی بغدادی
  28. ابراهیم بن معقل نسفی
  29. محمد بن عبدالله بن سلیمان حضرمی
  30. ابراهیم بن احمد شیبانی
  31. محمد بن عباس بن عیسی غاضری
  32. محمد بن احمد بن ابراهیم جعفی کوفی
  33. سعد بن عبدالله اشعری قمی
  34. حسن بن موسی نوبختی
  35. محمد بن عبدالوهاب بن سلام جبائی
  36. احمد بن شعیب بن علی نسائی
  37. رویم بن احمد بن یزید بغدادی
  38. حسن بن علی بن حسن اطروش
  39. احمد بن محمد بن رستم طبری
  40. محمد بن احمد تمیمی
  41. ولید بن ابان بن بونه اصفهانی
  42. سلمة بن عاصم کوفی
  43. محمد بن جریر بن یزید طبری
  44. محمد بن یحیی بن حسین علوی طالبی
  45. ابراهیم بن محمد بن سری
  46. محمد بن اسحاق بن خزیمه نیشابوری
  47. عمر بن محمد بن بجیر همدانی سمرقندی
  48. عبدالله بن سلیمان بن اشعث سجستانی
  49. محمد بن ابراهیم بن منذر نیشابوری
  50. فرات بن ابراهیم بن فرات کوفی
  51. محمد بن مسعود بن محمد عیاشی تمیمی کوفی سمرقندی
  52. علی بن ابراهیم قمی
  53. محمد بن احمد بن منصور نحوی
  54. داوود بن محمد اودنی
  55. احمد بن محمد بن سلامة ازدی مصری طحاوی حنفی
  56. محمد بن حسن بن درید
  57. عبدالسلام بن محمد بن عبدالوهاب
  58. احمد بن سهل بلخی
  59. علی بن محمد عدوی شمشاطی
  60. ابراهیم بن محمد بن عرفه ازدی واسطی
  61. عبدالله بن احمد بن محمد بن مغلس
  62. محمد بن احمد بن محمد کاتب بغدادی
  63. ابن ابی حاتم رازی
  64. محمد بن قاسم انباری
  65. محمد بن عباس بن علی بزاز
  66. عبدالله بن احمد بلخی حنفی
  67. علی بن حسین بن بابویه

منابع

پانویس

  1. برخی از آن روایات چنین است: از امام صادق(ع) روایت شده که فرمود: «لِلْقَائِمِ غَيْبَتَانِ إِحْدَاهُمَا طَوِيلَةٌ وَ الْأُخْرَى قَصِيرَةٌ فَالْأُولَى يَعْلَمُ بِمَكَانِهِ فِيهَا خَاصَّةٌ مِنْ شِيعَتِهِ وَ الْأُخْرَى لَا يَعْلَمُ بِمَكَانِهِ فِيهَا إِلَّا خَاصَّةُ مَوَالِيهِ فِي دِينِهِ»؛ (بحار الانوار، ج۵۲، ص۱۵۵، ح۱۰؛ در همان، به روایت‌های ۱۳-۱۸ نیز بنگرید). باتوجه به اینکه وفات علی بن محمد سمری چهارمین نایب آن حضرت سال ۳۲۹ ه‍‌.ق بوده است، از توقیعی که صدوق از وی نقل کرد، به‌دست می‌آید که پایان غیبت صغرا سال ۳۲۹ بوده است (ر.ک: صدوق، کمال الدین، ج۲، ص۵۱۶، باب ۴۵، ح۴۴).
  2. برای آگاهی از نایبان خاصی که در غیبت صغرا واسطۀ بین مردم و آن حضرت بوده‌اند، ر.ک: بحار الانوار، ج۵۱، ص۳۴۴-۳۶۶.
  3. بابایی، علی اکبر، تاریخ تفسیر قرآن، ص ۴۴۳.
  4. بابایی، علی اکبر، تاریخ تفسیر قرآن، ص ۴۴۴.

جستارهای وابسته