اعتراض به وضع موجود

متن این جستار آزمایشی است؛ امید می رود در آینده نه چندان دور آماده شود. برای اطلاع از جزئیات بیشتر به بانک جامع پرسش و پاسخ مهدویت مراجعه کنید.

مقدمه

منظور از اعتراض به وضع موجود این است، انسان هر مقدار خوب باشد، باید در طلب وضع بهتر بکوشد نه اینکه تنها به وضع فعلی راضی باشد. به بیانی می‌‌توان اعتراض به وضع موجود را نسبت به انسان‌های مختلف به چند بخش تقسیم کرد:

اعتراض به وضع موجود براساس عمومیت افراد: این قسم، معمولاً دامنگیر اغلب مردم در جامعه می‌‌شود، چراکه این نوع اعتراض از پایمال شدن حقوق انسان‌ها ناشی می‌شود. این نارضایتی و کراهت، چون بر اساس نابسامانی‌های زندگی بشری است چنین ایجاب می‌‌کند که فرد با اعتراض خودش به دنبال فرداهایی بهتر باشد^[۱].
اعتراض به وضع موجود بر اساس تکامل انسان ها: عده ای از کمال یافتگان بشری، در هر زمانی که زندگی کنند و در هر موقعیت از فرهنگ و تمدن بشری که قرار بگیرند، موقعیتی بالاتر از آن را می‌‌خواهند و به همین سبب همیشه نسبت به وضع موجود معترضند و این در حالی است که این نوع احساس مستند به یک جریان ریشه‌دار است که اگر موانعی برای خاموشی این احساس وجود نداشته باشد بشر با استناد به این جریان، همواره به وضع موجود معترض است و آینده را عالی‌تر از گذشته می‌‌بیند^[۲].
اعتراض به وضع موجود براساس فطرت انسان ها: انسان سرمایه‌های فراوان و خیره‌کننده‌ای دارد به طوری که هیچ وضع و موقعیتی، نمی‌تواند آنان اشباع کند یعنی در حقیقت انسان‌ها نسبت به هیچ زمانی رضایت ندارند و این عدم قناعت و رضایت، یک پدیده بی‌اساس نیست، بلکه ریشه‌های آن در گرایشِ جدیِ او به ماورای طبیعت که جزءِ ذاتِ ناب و فطرتِ سلیمِ اوست نهادینه شده است^[۳].

رابطه انتظار و اعتراض به وضع موجود

اما ارتباط اعتراض به وضع موجود با مقولۀ انتظار چیست؟ می‌‌توان گفت رکن اصلی وجود انتظار، ناسازگاری و اعتراض به وضع موجود است^[۴]؛ چراکه انتظار یعنی بهتر خواستن و به عبارت دیگر، انتظار هیچگاه آنچه هست را کافی نمی‌داند و به هیچ وجه از هست‌ها راضی نیست و همواره به دنبال بایدهاست و این یعنی اعتراض به وضع موجود^[۵].
به بیانی دیگر اعتراض به وضع موجود در شکل‌گیری انتظار، نقش اساسی دارد، زیرا در عصر غیبت کاستی‌هایی وجود دارد که هر انسان کمال‌طلبی را ناراحت می‌‌کند و این امر موجب می‌‌شود شخص نسبت به این اوضاع اعتراض داشته باشد و منتظر روزی باشد که در آن روز خبری از کم و کاستی وجود ندارد^[۶]. اما باید توجه داشت، اینکه گفته شده اعتراض به وضع موجود یکی از ارکان انتظار است به این معنی نیست که در مفهوم انتظار، اعتراض به وضع موجود لحاظ شده است، بلکه اعتراض به وضع موجود رکنی است خارج از مفهوم انتظار، اما به دلیل نقش حیاتی و مهمی که در شکل‌گیری انتظار دارد، می‌‌توان گفت اولین و اساسی ترین رکن انتظار است^[۷].

معیار اعتراض به وضع موجود

هرگونه اعتراضی را نمی‌توان معیار انتظار واقعی دانست، به این دلیل که اگر شخصی با مقدار مختصری تغییر، وضعش بهبود یافت و به وضع موجود معترض نبود، به او منتظر گفته شود^[۸]. در هر صورت اگر فردی شرایط موجود را بهترین شرایط بداند، انتظار برای آینده مطلوب برایش قابل تصور نیست. اما اگر ظلم‌ها و تباهی ها^[۹] و تناقضی که در نظام اخلاقی، فرهنگی، اقتصادی، سیاسی و اجتماعی که در دوران غیبت حاکم است^[۱۰]، فرد را از حال فعلی ناامید کند انتظار به وضع مطلوب برای چنین شخصی قابل تصور است^[۱۱]. حتی می‌‌توان گفت اگر عدلی هم در جامعه باشد یا تمام مردم جهان مقید به نماز روزه باشد، باز هم می‌‌توان گفت اعتراض به وضع موجود برای شخص منتظر قابل تصور است چراکه خود زندگی دینی بشر بی‌حضور امام وضع نامطلوبی است^[۱۲]، یعنی نمازش نماز نیست، روزه اش روزه نیست، این ادعای است که با روایات معصومین تطابق کامل دارد، شاهدش روایتی از امیرالمؤمنین است^[۱۳] که امام معصوم را عین نماز و روزه می‌‌داند^[۱۴].

اشکال مختلف اعتراض برای تشکیل ارکان انتظار

اعتراض به وضع موجود به شکل‌های مختلف، می‌‌تواند جزء ارکان اصلی انتظار محسوب شود، مانند:

قانع نبودن از وضع موجود: به این نحو که وضع موجود در عصر غیبت، دارای کاستی‌های ناشی از نبود ظاهری امام است که هر انسان کمال طلب را ناخرسند می‌‌کند و باعث می‌‌شود فرد چشم به راه امام هدایتگرش باشد^[۱۵].
عدم قناعت به داشته‌ها و سرگردانی در نداشته‌ها: این سرگردانی و تلاش برای داشتن که معمولاً با امید به یافتن همراه است، درواقع، همان آغاز پیدایش انتظار ظهور در انسان است^[۱۶].
وجود ظلم و بی عدالتی حاکم در حکومت‌های دنیا: منتظر معترض، وضع ظالمانۀ حاکم را نمی‌پذیرد و به اهداف موجود حکومت‌ها تن در نمی‌دهد و منتظر به آمدن امام می‌‌نشیند^[۱۷].
ایجاد حکومت مشروع در زمان غیبت: منتظران راستین موظف هستند اگر جامعه اسلامی در سلطه غیر مشروع به سر می‌برد، به سمت تشکیل حکومت مشروع حرکت کنند و نایبان عام امام زمان را به قدرت سیاسی برسانند تا جامعه به وضع مطلوب نزدیک‌تر شود. البته این پایان کار نیست چراکه بعد از ایجاد این حکومت باید گام دوم برداشته شود به این نحو که منتظران باید همه نقایصهای قابل جبران در عرصه‌های زندگی را اصلاح کنندو همچنین نظام‌های سیاسی، اقتصادی، امنیتی، فرهنگی، تربیتی و غیره را از کاستی‌ها و خلل‌ها رهایی بخشند تا بیشتر و بیشتر به آن دولت کریمه موعود نزدیک‌تر شوند.

اما می‌‌توان گفت تمامی این اشکال چهارگانه که در بالا از آن سخن گفته شد در این نوع از اعتراض به وضع موجود که در ساختن عنصر انتظار نقش اساسی دارد خلاصه می‌شود و آن نبودن امام معصوم در جامعه است^[۱۸]، زیرا مدینۀ فاضله تنها در سایۀ حضور معصوم حاصل خواهد شد و بدون حضور معصوم و حکومت مستقیم او مدینۀ فاضله ای قابل تصور نیست.