امنیت در معارف مهدویت

متن این جستار آزمایشی است؛ امید می رود در آینده نه چندان دور آماده شود. برای اطلاع از جزئیات بیشتر به بانک جامع پرسش و پاسخ مهدویت مراجعه کنید.

اين مدخل از زیرشاخه‌های بحث امنیت است. "امنیت" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل امنیت در معارف مهدویت (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

اهمیت احساس امنیت

امنیت، موهبت الهی و نیاز فطری انسان است. همۀ انسان‌ها نیازمند امنیتِ درون و آرامش خاطرند. امنیت روانی، از برجسته‏ ترین ویژگی‏‌های شخصیتی افراد خلاق و تواناست. امنیت روانی به معنای واقعی آن زمانی می‏تواند به صورت مطلوب در میان مردم (جامعه‏ای که از نظر امنیت اجتماعی کمترین مشکل را دارند)، وجود داشته باشد که افراد بدون دغدغۀ خاطر و به دور از اندیشۀ پیدا کردن فردی صاحب نفوذ، در کوتاه ترین زمان ممکن و در تمام ‏اوقات شبانه روز، به امکانات مادی و معنوی دسترسی داشته باشند^[۱]. مکتب انتظار می‌‌تواند چنین احساسی را در فرد منتظر ایجاد نماید^[۲].

اسلام و امنیت روانی

اسلام نگاه ویژه‌ای به روح و روان انسان‌ دارد. خداوند متعال به هنگام خلقت انسان ابعاد وجودی متعددی را مورد توجه قرار داده و ضمن تأکید بر بعد جسمانی انسان، ابعاد عقلانی، روانی و روحانی او را نیز مورد توجه قرار داده است. عدم تعادل در ابعاد روحی ـ روانی می‌تواند در دیگر ابعاد انسان مانند بعد عقلانی و حتی جسمی وی نیز تأثیرگذار باشد^[۳]. رابطۀ انتظار و بهداشت روان، مبتنی بر رابطۀ باورهای دینی با بهداشت روان است. باورهای دینی از طریق تغذیۀ روحی، معنابخشی به زندگی، اتصال به منابع قدرت، تخلیۀ هیجانی و... زمینه‌های آرامش و بهداشت روانی را فراهم می‌کند^[۴].

تعریف احساس امنیت در سایۀ انتظار

تعدد مؤلفه‌های ایمنی‌بخش در دین، نشان از اهمیت مسئله و توسعه‌بخشی در راه این نیازِ محوری است. فارغ از امنیت‌های بیرونی که معلول عوامل اجتماعی است، بخشی از پارامترهای ایمنی‌بخش در درون انسان و مربوط به حوزۀ تفکر و اندیشه است. تنها بودن انسان و یا حتّی حس تنهایی که به جهت عدم همراهیِ روحی اطرافیان رخ می‌دهد، امنیت و آسایش فکری را سلب می‌نماید. انواع جدایی‌های عاطفی و تنها بودن‌های ذهنی، با اطمینان به همراهیِ، تکیه‌گاهی امن و مطمئن، از انسان دور می‌شود. این در حالی است که فرد منتظر با تأسی به مؤلفه‌های انتظار، تکیه‌گاه و معیتی بی‌بدیل را در درون خود یافته و بخش قابل توجهی از انتظارات مربوط به حوزه ایمنی و همراهی خود را می‌یابد. روایت گهربار امام صادق(ع) که فرد منتظر را همراه حضرت مهدی(ع) و همگام رسول خدا(ص) دانسته، شاهدی بر این مدعاست^[۵].
از نظرگاه اسلام فرد منتظر، از جهت تفوق یافتن بر شدائد روزگار ایمن بوده و طریق راه یابی به گشایش و سهولت مسائل خویش بر وی هموار است؛ این امنیت در برابر همۀ ناامنی‌های فردی و اجتماعی و درگیر شدن با مسائل روزمره و دغدغه‌های کنونی زندگی، بی‌بدیل بوده و تفاوت رفتاری انسان منتظر در حوزۀ سلامت و بهداشت روان با آن پیوند یافته است^[۶].

گونه‌های رابطه انتظار با امنیت روانی

با توجه به شواهد علمی، تأثیرات و کیفیت تأثیرگذاری انتظار بر بهداشت روان، به شرح ذیل تحلیل و ارزیابی می‌شود:

پیش‌گیری از بیماری‌های روانی: انتظار به ویژه مؤلفۀ امیدواری آن یک شیوه پیش‌گیرانه برای بیماری‌های روانی حاد، مانند افسردگی است^[۷]. علاوه بر این ابعاد شناختی انتظار می‌تواند زمینه ساز بهداشت روانی باشد زیرا اغلب اختلالات روانی ریشۀ شناختی دارند که خوش‌بینی و امید به آینده سرشار از عدالت، امنیت، رفاه و رشد و تکامل، می‌تواند یک راهکار اساسی در پیشگیری از اضطراب و افسردگی و مقابله با استرس و فشار روانی تلقی شود^[۸]. امام حسن (ع) در روایتی می‌فرمایند: «در دولت مهدی درندگان سازش می‌کنند، زمین نباتات خود را خارج می‌کند، آسمان برکاتش را فرو می‌فرستد، گنج‌های نهفته در دل زمین برای او آشکار می‌شود و بین مشرق و مغرب را مالک می‌شود و خوشا به حال کسی که آن روز را درک کند و دستوراتش را با گوش جان بشنود»^[۹]. این قبیل روایات که حکومت مهدوی را به‌عنوان بهترین حکومت روی زمین معرفی می‌کنند و به ذکر خصوصیات آن حکومت می‌پردازند؛ به نوعی امیدواری می‌دهند که تحقق وعدۀ الهی در راه است^[۱۰].
ارتقای بهداشت روانی بر اثر انسجام روانی: ایمان به انتظار که حاوی ارزش‌های جهان‌شمول و اهداف والای جهانی و معطوف به همۀ بشریت است، اهداف فرد را ارتقا بخشیده و موجب تعالی انگیزش او می‌گردد و در نتیجه به شخصیت فرد انسجام و یک‌پارچگی می‌بخشد که نسبت مستقیم با سلامت روانی فرد دارد، به این معنا که هرچه انسجام شخصیت بیشتر باشد، سلامت روانی فرد بالاتر خواهد بود^[۱۱]. از مهمترین ارکان روان‌شناسی موفقیت، داشتن بینش مثبت، اهداف بلند و متعالی و برنامه‌ای برای رسیدن به آن است که موجب تصحیح و تنظیم فکر و باورها برای رسیدن به اهداف می‌شود. همچنین انتظار در ابعاد عاطفی آن؛ یعنی اشتیاق، محبت، شور طلب و چشم به راه بودن که همگی مستلزم نوعی توسل و رابطۀ قلبی با حضرت است و علاوه بر پیش‌گیری اولیه از بیمار‌یها موجب ارتقای توانمندی مقابله با اضطراب‌هاست^[۱۲].
اصلاح سبک زندگی: مکتب انتظار به‌ عنوان یک فرهنگ اصلاح‌گر می‌تواند با تأکید بر ارزش‌ها و ترویج آن، به اصلاح سبْک زندگی انسان بپردازد، زیرا سبک زندگی عامل اساسی در بهداشت روانی است، به گونه‌ای که امروزه سلامت و بیماری افراد، برآیند سبک زندگی آنان قلمداد می‌شود^[۱۳]. انگیزه‌ای که بتواند زندگی و شخصیت انسان را به دست گیرد و در مسیر اصلاح و تکامل روحی و معنوی خود قرار دهد؛ امید به آینده‌ای روشن، صلحی فراگیر و حکومت عدل جهانی است. بنابراین امید به ظهور حضرت می‌تواند فرد را در تعیین هدف زندگی، برنامه‌ریزی و تفکر در رسیدن به آن کمک کند. انسان منتظر هدف خود را برپایی حکومت عدل جهانی تعیین می‌کند و با بینش و تفکر در جهت رسیدن به آن تمام سعی و تلاش خود را می‌کند^[۱۴].

وظایف انسان منتظر و رابطۀ آن با احساس امنیت

باید توجه داشت انسان منتظر در برابر اعتقاد به مهدی موعود و امام منتظر(ع) برای خود دو گونه مسئولیت را تعریف و خود را در برابر هر دو نوع تکلیف، مکلف می‌داند:

انجام وظایف و مسئولیت‌های متوجه منتظر؛
زمینه‌سازی برای ظهور امام منتظر.

بنابراین، منتظر بودن دو گروه مسئولیت را متوجه شخص منتظر می‌نماید، او هم باید انتظارات متوجه خودش را برآورده کند و هم انتظاراتِ متوجهِ جامعه را با زمینه‌سازی، محقق سازد. بر پایۀ این اعتقاد با مراجعه به آیات و روایاتی که بیانگر شرح وظایف و اوصاف انسان‌های منتظر است و وظایف آنها را بیان می‌کند و یا با مشاهدۀ افرادی که وی آنها را منتظران واقعی می‌شمارد، الگوی عینی و تجسمی واقعی از شخص منتظر را در ذهن و دل خود درون فکنی می‌نماید و لحظه‌لحظۀ عمر و زندگی خود را در آرزوی منتظر واقعی بودن سپری می‌سازد و همیشه در پی تحقق این اوصاف و ویژگی‌ها در رفتار و اعمال و ذهنیات و... خود است. آنگاه که این اوصاف و ویژگی‌ها را در خود محقق می‌بیند احساس خرسندی و امنیت می‌کند. خرسند است از این‌روی که به آرزوی خویش رسیده است و آنگونه که آن الگوی الهی و امام و مقتدای او خواسته، زندگی می‌کند. از سوی دیگر، شخص منتظر به ندای دل و درون خود نیز جواب داده است. این خواسته اگر بی‌بها هم باشد، تأمین و تحقق آن برای صاحبش مایۀ خرسندی و موجب احساس امنیت می‌گردد تا چه رسد به آن زمان که خواسته و آرزویی پربها و بی‌بدیل باشد. از جانب دیگر انجام مسئولیتِ زمینه‌سازی ظهور که خود، انتظار درونی شدۀ دیگری است، عامل مستقلی برای تحصیل رضایت محبوب و رسیدن به امنیت خاطر می‌شود. بنابراین اعتقاد به امام مهدی و ظهور حضرتش(ع) به عنوان انتظار و عقیدۀ درونی شده نه تنها موجب اضطراب نمی‌شود، بلکه امنیت خاطر پایدار را برای افرادی که در مسیر این عقیده گام بردارند به ارمغان می‌آورد^[۱۵].

نتیجه

در نتیجه، امنیت که یکی از نیازهای اساسی انسان است و موجب رفاه و سلامت معیشت می‌‌شود، به معنای آن است که فرد منتظر با تأسی به مؤلفه‌های انتظار، تکیه‌گاه مطمئن و معیتی بی‌بدیل را در درون خود یافته و از این طریق، بخش قابل توجهی از انتظاراتِ مربوط به حوزه ایمنی را در خود می‌‌یابد. امید به ظهور می‌تواند فرد را در تعیین هدف زندگی، برنامه‌ریزی و تفکر در رسیدن به آن کمک کند. انسان منتظر هدف خود را برپایی حکومت عدل جهانی تعیین می‌کند و با بینش و تفکر در جهت رسیدن به آن تمام سعی و تلاش خود را می‌کند و اگر هم عمرش بدان حد نرسید طبق فرموده اهل بیت (ع) ثواب یاران حضرت به وی عطا خواهد شد^[۱۶].