ویژگی‌های حکومت امام مهدی چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-|تپس|بندانگشتی|right|100px|[[ + | پاسخ‌دهنده = ))
جز (جایگزینی متن - '}}↵↵== منبع‌شناسی جامع مهدویت ==↵{{منبع‌ جامع}}↵* کتاب‌شناسی مهدویت؛↵* مقاله‌شناسی مهدویت؛↵* پایان‌نامه‌شناسی مهدویت. ↵{{پایان منبع جامع}}' به '}}')
 
(۲۶ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{پرسش غیرنهایی}}
{{جعبه اطلاعات پرسش
{{جعبه اطلاعات پرسش
| موضوع اصلی       = [[مهدویت (پرسش)|بانک جامع پرسش و پاسخ مهدویت]]
| موضوع اصلی = [[مهدویت (پرسش)|بانک جامع پرسش و پاسخ مهدویت]]
| موضوع فرعی        = ویژگی‌های [[حکومت]] [[امام مهدی]]{{ع}} چیست؟
| تصویر = 7626626268.jpg
| تصویر             = 7626626268.jpg
| مدخل بالاتر = [[مهدویت]] / [[عصر پس از ظهور]] / [[حکومت جهانی امام مهدی]] / [[ویژگی‌های حکومت امام مهدی]]
| اندازه تصویر      = 200px
| مدخل اصلی = [[ویژگی‌های حکومت امام مهدی]]  
| مدخل بالاتر     = [[مهدویت]] / [[عصر پس از ظهور]] / [[حکومت جهانی امام مهدی]] / [[ویژگی‌های حکومت امام مهدی]]
| مدخل وابسته =  
| مدخل اصلی   = [[ویژگی‌های حکومت امام مهدی]]  
| تعداد پاسخ = ۱۲
| مدخل وابسته   =  
| پاسخ‌دهنده        =
| پاسخ‌دهندگان      = ۱۲ پاسخ
}}
}}
'''ویژگی‌های [[حکومت]] [[امام مهدی]]{{ع}} چیست؟''' یکی از پرسش‌های مرتبط به بحث '''[[مهدویت (پرسش)|مهدویت]]''' است که می‌توان با عبارت‌های متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤال‌های مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی '''[[مهدویت]]''' مراجعه شود.
'''ویژگی‌های [[حکومت]] [[امام مهدی]] {{ع}} چیست؟''' یکی از پرسش‌های مرتبط به بحث '''[[مهدویت (پرسش)|مهدویت]]''' است که می‌توان با عبارت‌های متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤال‌های مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی '''[[مهدویت]]''' مراجعه شود.


==عبارت‌های دیگری از این پرسش==
== عبارت‌های دیگری از این پرسش ==
*برخی از ویژگی‌های حکومت [[حضرت مهدی]] را بیان کنید؟
* برخی از ویژگی‌های حکومت [[حضرت مهدی]] را بیان کنید؟


== پاسخ نخست ==
== پاسخ نخست ==
[[پرونده:11518.jpg|بندانگشتی|100px|right|[[سید منذر حکیم]]]]
[[پرونده:11518.jpg|بندانگشتی|100px|راست|[[سید منذر حکیم]]]]
::::::[[آیت الله]] [[سید منذر حکیم]] در کتاب ''«[[پیشوایان هدایت ج۱۴ (کتاب)|پیشوایان هدایت، ج۱۴]]»'' در اين باره گفته است:
[[آیت الله]] [[سید منذر حکیم]] در کتاب ''«[[پیشوایان هدایت ج۱۴ (کتاب)|پیشوایان هدایت، ج۱۴]]»'' در این باره گفته است:
:::::*«'''کامل شدن [[نور الهی]] و [[برتری]] یافتن [[اسلام]] بر همه ادیان‌''': [[قرآن مجید]] در سه سوره [[مبارک]] به این مطلب تصریح نموده است:
* «'''کامل شدن [[نور الهی]] و [[برتری]] یافتن [[اسلام]] بر همه ادیان‌''': [[قرآن مجید]] در سه سوره [[مبارک]] به این مطلب تصریح نموده است:
:::::#{{متن قرآن|يُرِيدُونَ أَن يُطْفِؤُواْ نُورَ اللَّهِ بِأَفْوَاهِهِمْ وَيَأْبَى اللَّهُ إِلاَّ أَن يُتِمَّ نُورَهُ وَلَوْ كَرِهَ الْكَافِرُونَ * هُوَ الَّذِي أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدَى وَدِينِ الْحَقِّ لِيُظْهِرَهُ عَلَى الدِّينِ كُلِّهِ وَلَوْ كَرِهَ الْمُشْرِكُونَ}}؛ آن‌ها می‌خواهند [[نور]] [[خدا]] را با دهان خود خاموش کنند؛ [[ولی خدا]] جز این نمی‌خواهد که [[نور]] خود را کامل کند، هر چند [[کافران]] ناخشنود باشند!* او کسی است که رسولش را با [[هدایت]] و [[آیین حق]] فرستاد، تا آن را بر همه [[آیین‌ها]] غالب گرداند، هر چند [[مشرکان]] کراهت داشته‌باشند<ref>توبه، ۳۲ و ۳۳.</ref>.
# {{متن قرآن|يُرِيدُونَ أَن يُطْفِؤُواْ نُورَ اللَّهِ بِأَفْوَاهِهِمْ وَيَأْبَى اللَّهُ إِلاَّ أَن يُتِمَّ نُورَهُ وَلَوْ كَرِهَ الْكَافِرُونَ * هُوَ الَّذِي أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدَى وَدِينِ الْحَقِّ لِيُظْهِرَهُ عَلَى الدِّينِ كُلِّهِ وَلَوْ كَرِهَ الْمُشْرِكُونَ}}؛ آن‌ها می‌خواهند [[نور]] [[خدا]] را با دهان خود خاموش کنند؛ [[ولی خدا]] جز این نمی‌خواهد که [[نور]] خود را کامل کند، هر چند [[کافران]] ناخشنود باشند!* او کسی است که رسولش را با [[هدایت]] و [[آیین حق]] فرستاد، تا آن را بر همه [[آیین‌ها]] غالب گرداند، هر چند [[مشرکان]] کراهت داشته‌باشند<ref>توبه، ۳۲ و ۳۳.</ref>.
:::::#{{متن قرآن|يُرِيدُونَ لِيُطْفِؤُوا نُورَ اللَّهِ بِأَفْوَاهِهِمْ وَاللَّهُ مُتِمُّ نُورِهِ وَلَوْ كَرِهَ الْكَافِرُونَ * هُوَ الَّذِي أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدَى وَدِينِ الْحَقِّ لِيُظْهِرَهُ عَلَى الدِّينِ كُلِّهِ وَلَوْ كَرِهَ الْمُشْرِكُونَ}}؛ آنان می‌خواهند [[نور]] [[خدا]] را با دهان خود خاموش سازند؛ [[ولی خدا]] [[نور]] خود را کامل می‌کند هر چند [[کافران]] خوش نداشته باشند!* او کسی است که [[رسول]] خود را با [[هدایت]] و [[دین حق]] فرستاد تا او را بر همه [[ادیان]] غالب سازد، هر چند [[مشرکان]] کراهت داشته باشند<ref>صف، ۸ و ۹.</ref>.
# {{متن قرآن|يُرِيدُونَ لِيُطْفِؤُوا نُورَ اللَّهِ بِأَفْوَاهِهِمْ وَاللَّهُ مُتِمُّ نُورِهِ وَلَوْ كَرِهَ الْكَافِرُونَ * هُوَ الَّذِي أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدَى وَدِينِ الْحَقِّ لِيُظْهِرَهُ عَلَى الدِّينِ كُلِّهِ وَلَوْ كَرِهَ الْمُشْرِكُونَ}}؛ آنان می‌خواهند [[نور]] [[خدا]] را با دهان خود خاموش سازند؛ [[ولی خدا]] [[نور]] خود را کامل می‌کند هر چند [[کافران]] خوش نداشته باشند!* او کسی است که [[رسول]] خود را با [[هدایت]] و [[دین حق]] فرستاد تا او را بر همه [[ادیان]] غالب سازد، هر چند [[مشرکان]] کراهت داشته باشند<ref>صف، ۸ و ۹.</ref>.
:::::#{{متن قرآن|هُوَ الَّذِي أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدَى وَدِينِ الْحَقِّ لِيُظْهِرَهُ عَلَى الدِّينِ كُلِّهِ وَكَفَى بِاللَّهِ شَهِيدًا}}؛ او کسی است که رسولش را با [[هدایت]] و [[دین حق]] فرستاده تا آن را بر همه [[ادیان]] پیروز کند؛ و کافی است که [[خدا]] [[گواه]] این موضوع باشد<ref>فتح، ۲۸.</ref>.
# {{متن قرآن|هُوَ الَّذِي أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدَى وَدِينِ الْحَقِّ لِيُظْهِرَهُ عَلَى الدِّينِ كُلِّهِ وَكَفَى بِاللَّهِ شَهِيدًا}}؛ او کسی است که رسولش را با [[هدایت]] و [[دین حق]] فرستاده تا آن را بر همه [[ادیان]] پیروز کند؛ و کافی است که [[خدا]] [[گواه]] این موضوع باشد<ref>فتح، ۲۸.</ref>.
::::::[[مفسران]] [[مذاهب مختلف اسلامی]] تصریح کرده‌اند که این [[وعده]] محقق‌الوقوع فقط در زمان [[مهدی موعود]] به تحقق می‌رسد؛ آنجا که [[اسلام]] بر همه [[ادیان]] [[برتری]] پیدا کرده شرق و غرب را فرا خواهد گرفت‌<ref>تفسیر قرطبی ۸، ۱۲، تفسیر کبیر ۱۶، ۴۰، روایات از طرق اهل بیت {{عم}} نیز در رابطه با اختصاص تحقق این وعده به عصر مهدی موعود بسیار زیاد است.</ref>. و [[دولت جهانی]] [[اسلام]] برپا می‌شود؛ زیرا مراد از واژه اظهار در [[آیات قرآن]]، [[پیروزی]] و [[استیلا]] است نه این‌که صرفاً با [[دلایل]] و [[براهین]] تنها در عرصه نظری پیروز می‌گردد، چرا که چنین [[پیروزی]] همیشه برای [[اسلام]] فراهم بوده است و [[بشارت]] [[خداوند]] بر امری تعلق می‌گیرد که در [[آینده]] واقع خواهد شد. [[فخر رازی]] هم در [[تفسیر]] خود به همین مطلب [[استدلال]] کرده است‌<ref>تفسیر کبیر ۱۶، ۴۰.</ref>.
 
:::::*'''[[جانشینی]] [[مؤمنان]] صالح‌''':
[[مفسران]] [[مذاهب مختلف اسلامی]] تصریح کرده‌اند که این [[وعده]] محقق‌الوقوع فقط در زمان [[مهدی موعود]] به تحقق می‌رسد؛ آنجا که [[اسلام]] بر همه [[ادیان]] [[برتری]] پیدا کرده شرق و غرب را فرا خواهد گرفت‌<ref>تفسیر قرطبی ۸، ۱۲، تفسیر کبیر ۱۶، ۴۰، روایات از طرق اهل بیت {{عم}} نیز در رابطه با اختصاص تحقق این وعده به عصر مهدی موعود بسیار زیاد است.</ref>. و [[دولت جهانی]] [[اسلام]] برپا می‌شود؛ زیرا مراد از واژه اظهار در [[آیات قرآن]]، [[پیروزی]] و [[استیلا]] است نه این‌که صرفاً با [[دلایل]] و [[براهین]] تنها در عرصه نظری پیروز می‌گردد، چرا که چنین [[پیروزی]] همیشه برای [[اسلام]] فراهم بوده است و [[بشارت]] [[خداوند]] بر امری تعلق می‌گیرد که در [[آینده]] واقع خواهد شد. [[فخر رازی]] هم در [[تفسیر]] خود به همین مطلب [[استدلال]] کرده است‌<ref>تفسیر کبیر ۱۶، ۴۰.</ref>.
:::::#{{متن قرآن|وَلَقَدْ كَتَبْنَا فِي الزَّبُورِ مِن بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الأَرْضَ يَرِثُهَا عِبَادِيَ الصَّالِحُونَ}}؛ و در [[حقیقت]]، در [[زبور]] پس از [[تورات]] نوشتیم که [[زمین]] را [[بندگان]] [[شایسته]] ما به [[ارث]] خواهند برد<ref>انبیا، ۱۰۵.</ref>.
* '''[[جانشینی]] [[مؤمنان]] صالح‌''':
:::::#{{متن قرآن|وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنكُمْ وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَيَسْتَخْلِفَنَّهُم فِي الأَرْضِ كَمَا اسْتَخْلَفَ الَّذِينَ مِن قَبْلِهِمْ وَلَيُمَكِّنَنَّ لَهُمْ دِينَهُمُ الَّذِي ارْتَضَى لَهُمْ وَلَيُبَدِّلَنَّهُم مِّن بَعْدِ خَوْفِهِمْ أَمْنًا يَعْبُدُونَنِي لا يُشْرِكُونَ بِي شَيْئًا وَمَن كَفَرَ بَعْدَ ذَلِكَ فَأُولَئِكَ هُمُ الْفَاسِقُونَ}}؛ [[خدا]] به کسانی از شما که [[ایمان]] آورده و کارهای [[شایسته]] کرده‌اند، [[وعده]] داده است که حتماً آنان را در [[زمین]] [[جانشین]] قرار دهد؛ همان گونه که کسانی را که پیش از آنان بودند [[جانشین]] [خود] قرار داد، و آن [[دینی]] را که برایشان [[پسندیده]] است به سودشان مستقر کند، و بیمشان را به ایمنی‌ مبدل گرداند، [تا] مرا [[عبادت]] کنند و چیزی را با من شریک نگردانند، و هر کس پس از آن به [[کفر]] گراید؛ آنانند که نافرمانند<ref>نور، ۵۵.</ref>.
# {{متن قرآن|وَلَقَدْ كَتَبْنَا فِي الزَّبُورِ مِن بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الأَرْضَ يَرِثُهَا عِبَادِيَ الصَّالِحُونَ}}؛ و در [[حقیقت]]، در [[زبور]] پس از [[تورات]] نوشتیم که [[زمین]] را [[بندگان]] [[شایسته]] ما به [[ارث]] خواهند برد<ref>انبیا، ۱۰۵.</ref>.
:::::#{{متن قرآن|الَّذِينَ إِن مَّكَّنَّاهُمْ فِي الأَرْضِ أَقَامُوا الصَّلاة وَآتَوُا الزَّكَاة وَأَمَرُوا بِالْمَعْرُوفِ وَنَهَوْا عَنِ الْمُنكَرِ وَلِلَّهِ عَاقِبَة الأُمُورِ}}؛ همان کسانی که چون در [[زمین]] به آنان [[توانایی]] دهیم، [[نماز]] برپا می‌دارند و [[زکات]] می‌دهند و به کارهای [[پسندیده]] وامی‌دارند، و از کارهای [[ناپسند]] باز می‌دارند، و فرجام همه [[کارها]] از آنِ خداست"<ref>حج، ۴۱.</ref>. اولین [[آیه]] [[مبارک]] خبر می‌دهد که قضای حتمی [[الهی]]، [[پاداش]] [[التزام]] به خط [[ایمان]] و [[نیکی]] - گذشته از [[پاداش اخروی]] - پاداشی دنیوی است که همان [[وراثت زمین]] و [[حکومت]] بر آن باشد؛ آنجا که همواره در [[دنیا]] و [[آخرت]] پایان کار را از آن پرهیزگاران دانسته است‌<ref>تفسیر المیزان ۱۴، ۳۲۹- ۳۳۱.</ref>، [[آیه]] دوم بر این نکته تصریح می‌نماید که آنان که [[خداوند متعال]] حتماً آنان را در [[زمین]] [[جانشین]] قرار خواهد داد، از میان [[مسلمانان]]، کسانی هستند که [[ایمان]] آورده و کارهای [[شایسته]] کرده‌اند؛ کسانی که در [[زمین]] مورد [[استضعاف]] واقع شده اجازه [[عبادت]] آزادانه به آن‌ها داده نمی‌شد. [[آیه]] مزبور بر این نکته تأیید می‌نماید که این افراد، به [[دینی]] که [[خداوند متعال]] برای آنان خواسته است گردن می‌نهند. چنان‌که از [[تدبر]] در این دو [[آیه]] بر می‌آید هر دو [[آیه]] در باره [[عصر ظهور]] [[مهدوی]] بحث می‌کنند<ref>مرحوم [[علامه طباطبائی]] در [[تفسیر]] [[المیزان]] سایر اقوال را که [[مفسران]] در این باب آورده‌اند مورد موشکافی قرار داده و ثابت کرده است که این نظریات با دلالات آیه‌ای که نمی‌توان جز بر [[دولت مهدوی]] تفسیرش کرد هماهنگی ندارد.
# {{متن قرآن|وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنكُمْ وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَيَسْتَخْلِفَنَّهُم فِي الأَرْضِ كَمَا اسْتَخْلَفَ الَّذِينَ مِن قَبْلِهِمْ وَلَيُمَكِّنَنَّ لَهُمْ دِينَهُمُ الَّذِي ارْتَضَى لَهُمْ وَلَيُبَدِّلَنَّهُم مِّن بَعْدِ خَوْفِهِمْ أَمْنًا يَعْبُدُونَنِي لا يُشْرِكُونَ بِي شَيْئًا وَمَن كَفَرَ بَعْدَ ذَلِكَ فَأُولَئِكَ هُمُ الْفَاسِقُونَ}}؛ [[خدا]] به کسانی از شما که [[ایمان]] آورده و کارهای [[شایسته]] کرده‌اند، [[وعده]] داده است که حتماً آنان را در [[زمین]] [[جانشین]] قرار دهد؛ همان گونه که کسانی را که پیش از آنان بودند [[جانشین]] [خود] قرار داد، و آن [[دینی]] را که برایشان [[پسندیده]] است به سودشان مستقر کند، و بیمشان را به ایمنی‌ مبدل گرداند، [تا] مرا [[عبادت]] کنند و چیزی را با من شریک نگردانند، و هر کس پس از آن به [[کفر]] گراید؛ آنانند که نافرمانند<ref>نور، ۵۵.</ref>.
# {{متن قرآن|الَّذِينَ إِن مَّكَّنَّاهُمْ فِي الأَرْضِ أَقَامُوا الصَّلاة وَآتَوُا الزَّكَاة وَأَمَرُوا بِالْمَعْرُوفِ وَنَهَوْا عَنِ الْمُنكَرِ وَلِلَّهِ عَاقِبَة الأُمُورِ}}؛ همان کسانی که چون در [[زمین]] به آنان [[توانایی]] دهیم، [[نماز]] برپا می‌دارند و [[زکات]] می‌دهند و به کارهای [[پسندیده]] وامی‌دارند، و از کارهای [[ناپسند]] باز می‌دارند، و فرجام همه [[کارها]] از آنِ خداست"<ref>حج، ۴۱.</ref>. اولین [[آیه]] [[مبارک]] خبر می‌دهد که قضای حتمی [[الهی]]، [[پاداش]] [[التزام]] به خط [[ایمان]] و [[نیکی]] - گذشته از [[پاداش اخروی]] - پاداشی دنیوی است که همان [[وراثت زمین]] و [[حکومت]] بر آن باشد؛ آنجا که همواره در [[دنیا]] و [[آخرت]] پایان کار را از آن پرهیزگاران دانسته است‌<ref>تفسیر المیزان ۱۴، ۳۲۹- ۳۳۱.</ref>، [[آیه]] دوم بر این نکته تصریح می‌نماید که آنان که [[خداوند متعال]] حتماً آنان را در [[زمین]] [[جانشین]] قرار خواهد داد، از میان [[مسلمانان]]، کسانی هستند که [[ایمان]] آورده و کارهای [[شایسته]] کرده‌اند؛ کسانی که در [[زمین]] مورد [[استضعاف]] واقع شده اجازه [[عبادت]] آزادانه به آن‌ها داده نمی‌شد. [[آیه]] مزبور بر این نکته تأیید می‌نماید که این افراد، به [[دینی]] که [[خداوند متعال]] برای آنان خواسته است گردن می‌نهند. چنان‌که از [[تدبر]] در این دو [[آیه]] بر می‌آید هر دو [[آیه]] در باره [[عصر ظهور]] [[مهدوی]] بحث می‌کنند<ref>مرحوم [[علامه طباطبائی]] در [[تفسیر]] [[المیزان]] سایر اقوال را که [[مفسران]] در این باب آورده‌اند مورد موشکافی قرار داده و ثابت کرده است که این نظریات با دلالات آیه‌ای که نمی‌توان جز بر [[دولت مهدوی]] تفسیرش کرد هماهنگی ندارد.
ر.ک: [[المیزان]] ۱۵، ۱۵۱- ۱۵۷.</ref>.
ر.ک: [[المیزان]] ۱۵، ۱۵۱- ۱۵۷.</ref>.
:::::*'''ایجاد [[جامعه]] [[خالص]] توحیدی‌''': با استناد به آنچه گذشت روشن می‌شود که یکی از ویژگی‌های عصر [[مهدی موعود]] {{ع}} این است که زمام امور [[جامعه بشری]] کاملًا در دست [[صالحان]] قرار می‌گیرد؛ آنان که در [[زمین]] مورد [[استضعاف]] قرار گرفته و [[نمایندگان]] [[اسلام ناب]] هستند و چون [[خداوند متعال]] آنان را در [[زمین]] دارای [[قدرت]] و [[حکومت]] می‌کند [[نماز]] به پا می‌دارند و [[زکات]] می‌پردازند و [[امر به معروف و نهی از منکر]] می‌نمایند؛ یعنی جامعه‌ای [[خالص]] و [[توحیدی]] برپا می‌کنند که در کمال [[امنیت]] فقط [[خدا]] در آن پرستیده شود و ترسی از هیچ [[کافر]] و منافقی در آن راه نداشته باشد. آنان بدین ترتیب همه شرایطی را که برای تحقق [[حقیقت]] [[عبادت]] [[خداوند]] و [[تکامل]] انسانی در سایه آن لازم است، فراهم می‌کنند.
* '''ایجاد [[جامعه]] [[خالص]] توحیدی‌''': با استناد به آنچه گذشت روشن می‌شود که یکی از ویژگی‌های عصر [[مهدی موعود]] {{ع}} این است که زمام امور [[جامعه بشری]] کاملًا در دست [[صالحان]] قرار می‌گیرد؛ آنان که در [[زمین]] مورد [[استضعاف]] قرار گرفته و [[نمایندگان]] [[اسلام ناب]] هستند و چون [[خداوند متعال]] آنان را در [[زمین]] دارای [[قدرت]] و [[حکومت]] می‌کند [[نماز]] به پا می‌دارند و [[زکات]] می‌پردازند و [[امر به معروف و نهی از منکر]] می‌نمایند؛ یعنی جامعه‌ای [[خالص]] و [[توحیدی]] برپا می‌کنند که در کمال [[امنیت]] فقط [[خدا]] در آن پرستیده شود و ترسی از هیچ [[کافر]] و منافقی در آن راه نداشته باشد. آنان بدین ترتیب همه شرایطی را که برای تحقق [[حقیقت]] [[عبادت]] [[خداوند]] و [[تکامل]] انسانی در سایه آن لازم است، فراهم می‌کنند.
::::::در چنین زمانی هیچ [[حجت]] و بهانه‌ای برای کسانی که راه [[کفر]] را برگزینند باقی نمی‌ماند و به تعبیر [[آیه]]: {{متن قرآن|فَأُولَئِكَ هُمُ الْفَاسِقُونَ}} آنانند که نافرمانند. زیرا با وجود فراهم بودن همه شرایط لازم برای رفتن به راه مستقیم، از آن رویگردان شده‌اند و این یکی دیگر از ویژگی‌های عصر [[مهدی منتظر]] {{ع}} و توجیه کننده اخباری است که از شدت عمل آن [[حضرت]] با [[منحرفان]] سخن گفته‌اند.
 
:::::*'''تحقق [[هدف]] مورد نظر از [[خلقت]] نوع [[بشر]]''': [[خداوند متعال]] می‌فرماید: {{متن قرآن|وَمَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالإِنسَ إِلاَّ لِيَعْبُدُونِ}}؛ و [[جن]] و انس را نیافریدم جز برای آن‌که مرا بپرستند<ref>ذاریات، ۵۶.</ref>.
در چنین زمانی هیچ [[حجت]] و بهانه‌ای برای کسانی که راه [[کفر]] را برگزینند باقی نمی‌ماند و به تعبیر [[آیه]]: {{متن قرآن|فَأُولَئِكَ هُمُ الْفَاسِقُونَ}} آنانند که نافرمانند. زیرا با وجود فراهم بودن همه شرایط لازم برای رفتن به راه مستقیم، از آن رویگردان شده‌اند و این یکی دیگر از ویژگی‌های عصر [[مهدی منتظر]] {{ع}} و توجیه کننده اخباری است که از شدت عمل آن [[حضرت]] با [[منحرفان]] سخن گفته‌اند.
::::::این [[آیه]] [[شریف]] بر انحصار [[هدف]] از [[خلقت انسان]] در [[عبادت]] [[خداوند]] متعال‌ دارد<ref>تفسیر المیزان ۱۸، ۳۸۶- ۳۸۹.</ref>، این همان چیزی است که از نظر فردی و [[اجتماعی]] در سایه [[دولت]] [[مهدی موعود]] {{ع}} به کاملترین شکل محقق خواهد شد و در بخش گذشته نیز به آن اشاره کردیم.
* '''تحقق [[هدف]] مورد نظر از [[خلقت]] نوع [[بشر]]''': [[خداوند متعال]] می‌فرماید: {{متن قرآن|وَمَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالإِنسَ إِلاَّ لِيَعْبُدُونِ}}؛ و [[جن]] و انس را نیافریدم جز برای آن‌که مرا بپرستند<ref>ذاریات، ۵۶.</ref>.
::::::[[شهید]] [[سید محمد صدر]] بحثی تفسیری [[عقیدتی]] را عنوان کرده است که در آن برای اثبات حتمی بودن [[ظهور]] [[دولت]] [[مهدی موعود]] {{ع}} به همین [[آیه]] استناد کرده است‌<ref>تاریخ الغیبة الکبری، ۲۳۳ به بعد.</ref>. و از آنجا که تخلف مخلوق از [[هدف]] خلقتش محال است، تحقق این [[هدف]] امری حتمی است. [[آیه]] مزبور نیز در رابطه با این [[هدف]]، از نوع [[بشر]] صحبت کرده است که [[عبادت]] حقیقی در عرصه فرد و اجتماع در کل این نوع محقق خواهد گردید و این امری است که در طول [[تاریخ]] حیات [[انسان]] بر کره [[زمین]] یعنی از زمانی که اولین [[انسان]] بر این کره نازل گردید تا کنون محقق نشده است. پس باید [[معتقد]] باشیم که این امر حتماً در [[آینده]] محقق خواهد شد؛ در دولتی [[الهی]] که [[جامعه]] [[توحیدی]] صالحی را ایجاد کند که [[عبادت]] کننده [[خدا]] باشد؛ خدایی که تنها است و هیچ شریکی ندارد. این همان [[دولت مهدوی]] است که [[آیات]] کریم و به آن اشاره داشته و [[روایات]] [[شریف]] منقول از [[فریقین]] که پیشتر گذشت بر آن تصریح دارند.
 
:::::*'''از میان رفتن [[ارتداد]] از [[دین]] حق‌''': [[خداوند متعال]] می‌فرماید: {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ مَن يَرْتَدَّ مِنكُمْ عَن دِينِهِ فَسَوْفَ يَأْتِي اللَّهُ بِقَوْمٍ يُحِبُّهُمْ وَيُحِبُّونَهُ أَذِلَّة عَلَى الْمُؤْمِنِينَ أَعِزَّة عَلَى الْكَافِرِينَ يُجَاهِدُونَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَلاَ يَخَافُونَ لَوْمَة لائِمٍ ذَلِكَ فَضْلُ اللَّهِ يُؤْتِيهِ مَن يَشَاء وَاللَّهُ وَاسِعٌ عَلِيمٌ}}؛ ای کسانی که [[ایمان]] آورده‌اید، هر کس از شما از [[دین]] خود برگردد، به زودی [[خدا]] گروهی [دیگر] را می‌آورد که آنان را [[دوست]] می‌دارد و آنان [نیز] او را [[دوست]] دارند. [اینان‌] با [[مؤمنان]]، فروتن، [و] بر [[کافران]] سرفرازند. در [[راه خدا]] [[جهاد]] می‌کنند و از [[سرزنش]] هیچ ملامتگری نمی‌ترسند. این [[فضل]] خداست. آن را به هر که بخواهد می‌دهد، و [[خدا]] گشایشگر [[دانا]] است‌<ref>مائدة، ۵۴.</ref>.
این [[آیه شریف]] بر انحصار [[هدف]] از [[خلقت انسان]] در [[عبادت]] [[خداوند]] متعال‌ دارد<ref>تفسیر المیزان ۱۸، ۳۸۶- ۳۸۹.</ref>، این همان چیزی است که از نظر فردی و [[اجتماعی]] در سایه [[دولت]] [[مهدی موعود]] {{ع}} به کاملترین شکل محقق خواهد شد و در بخش گذشته نیز به آن اشاره کردیم.
::::::مرحوم [[علامه طباطبایی]] برای اثبات این‌که این [[آیه]] از [[عصر ظهور]] [[مهدوی]] سخن می‌گوید و منظور از [[ارتداد]] از [[دین حق]] در این [[آیه]] باقی بودن بر [[ظواهر]] [[اسلام]] و در عین حال علاقه‌مندی به [[یهود]] و [[نصاری]] و [[پیروی]] از آنان در نحوه [[زندگی]] در [[شئون]] مختلف آن است که امروزه [[شاهد]] آن هستیم، بحثی تفسیری [[قرآنی]] روایی عنوان کرده است با این مضمون که این همان ارتدادی است که [[آیات]] قبل از این [[آیه]]، از آن [[نهی]] کرده‌اند؛ آیاتی که از [[انحرافی]] سخن به میان می‌آورند که قبل از [[پیروزی]] [[مهدوی]] دامنگیر [[جهان اسلام]] می‌شود<ref>تفسیر المیزان ۵، ۳۶۶- ۴۰۰، و ر.ک: تفسیر شیخ اسعد بیوض التمیمی در باره همین آیات در کتاب «زوال اسرائیل حتمیة قرآنیة»، ۱۲۰- ۱۲۴.</ref>.
 
::::::بنا بر این از ویژگی‌های عصر [[دولت مهدوی]] از میان رفتن [[ارتداد]] از [[دین حق]] یا [[پیروی]] از [[یهود]] و [[نصاری]] در نحوه [[زندگی]] و بازگرداندن [[مسلمانان]] به طریقه [[اسلامی]] در [[شئون]] مختلف [[زندگی]] است، و این دقیقاً با سایر خصوصیات [[عصر مهدوی]] که [[آیات]] سابقه بر آن دلالت دارند، تطبیق می‌کند»<ref>[[سید منذر حکیم|حکیم، سید منذر]]، [[پیشوایان هدایت ج۱۴ (کتاب)|پیشوایان هدایت، ج۱۴]]، ص ۲۷۹-۲۸۳.</ref>.
[[شهید]] [[سید محمد صدر]] بحثی تفسیری [[عقیدتی]] را عنوان کرده است که در آن برای اثبات حتمی بودن [[ظهور]] [[دولت]] [[مهدی موعود]] {{ع}} به همین [[آیه]] استناد کرده است‌<ref>تاریخ الغیبة الکبری، ۲۳۳ به بعد.</ref>. و از آنجا که تخلف مخلوق از [[هدف]] خلقتش محال است، تحقق این [[هدف]] امری حتمی است. [[آیه]] مزبور نیز در رابطه با این [[هدف]]، از نوع [[بشر]] صحبت کرده است که [[عبادت]] حقیقی در عرصه فرد و اجتماع در کل این نوع محقق خواهد گردید و این امری است که در طول [[تاریخ]] حیات [[انسان]] بر کره [[زمین]] یعنی از زمانی که اولین [[انسان]] بر این کره نازل گردید تا کنون محقق نشده است. پس باید [[معتقد]] باشیم که این امر حتماً در [[آینده]] محقق خواهد شد؛ در دولتی [[الهی]] که [[جامعه]] [[توحیدی]] صالحی را ایجاد کند که [[عبادت]] کننده [[خدا]] باشد؛ خدایی که تنها است و هیچ شریکی ندارد. این همان [[دولت مهدوی]] است که [[آیات]] کریم و به آن اشاره داشته و [[روایات]] [[شریف]] منقول از [[فریقین]] که پیشتر گذشت بر آن تصریح دارند.
* '''از میان رفتن [[ارتداد]] از [[دین]] حق‌''': [[خداوند متعال]] می‌فرماید: {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ مَن يَرْتَدَّ مِنكُمْ عَن دِينِهِ فَسَوْفَ يَأْتِي اللَّهُ بِقَوْمٍ يُحِبُّهُمْ وَيُحِبُّونَهُ أَذِلَّة عَلَى الْمُؤْمِنِينَ أَعِزَّة عَلَى الْكَافِرِينَ يُجَاهِدُونَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَلاَ يَخَافُونَ لَوْمَة لائِمٍ ذَلِكَ فَضْلُ اللَّهِ يُؤْتِيهِ مَن يَشَاء وَاللَّهُ وَاسِعٌ عَلِيمٌ}}؛ ای کسانی که [[ایمان]] آورده‌اید، هر کس از شما از [[دین]] خود برگردد، به زودی [[خدا]] گروهی [دیگر] را می‌آورد که آنان را [[دوست]] می‌دارد و آنان [نیز] او را [[دوست]] دارند. [اینان‌] با [[مؤمنان]]، فروتن، [و] بر [[کافران]] سرفرازند. در [[راه خدا]] [[جهاد]] می‌کنند و از [[سرزنش]] هیچ ملامتگری نمی‌ترسند. این [[فضل]] خداست. آن را به هر که بخواهد می‌دهد، و [[خدا]] گشایشگر [[دانا]] است‌<ref>مائدة، ۵۴.</ref>.
 
مرحوم [[علامه طباطبایی]] برای اثبات این‌که این [[آیه]] از [[عصر ظهور]] [[مهدوی]] سخن می‌گوید و منظور از [[ارتداد]] از [[دین حق]] در این [[آیه]] باقی بودن بر [[ظواهر]] [[اسلام]] و در عین حال علاقه‌مندی به [[یهود]] و [[نصاری]] و [[پیروی]] از آنان در نحوه [[زندگی]] در [[شئون]] مختلف آن است که امروزه [[شاهد]] آن هستیم، بحثی تفسیری [[قرآنی]] روایی عنوان کرده است با این مضمون که این همان ارتدادی است که [[آیات]] قبل از این [[آیه]]، از آن [[نهی]] کرده‌اند؛ آیاتی که از [[انحرافی]] سخن به میان می‌آورند که قبل از [[پیروزی]] [[مهدوی]] دامنگیر [[جهان اسلام]] می‌شود<ref>تفسیر المیزان ۵، ۳۶۶- ۴۰۰، و ر.ک: تفسیر شیخ اسعد بیوض التمیمی در باره همین آیات در کتاب «زوال اسرائیل حتمیة قرآنیة»، ۱۲۰- ۱۲۴.</ref>.
 
بنا بر این از ویژگی‌های عصر [[دولت مهدوی]] از میان رفتن [[ارتداد]] از [[دین حق]] یا [[پیروی]] از [[یهود]] و [[نصاری]] در نحوه [[زندگی]] و بازگرداندن [[مسلمانان]] به طریقه [[اسلامی]] در [[شئون]] مختلف [[زندگی]] است، و این دقیقاً با سایر خصوصیات [[عصر مهدوی]] که [[آیات]] سابقه بر آن دلالت دارند، تطبیق می‌کند»<ref>[[سید منذر حکیم|حکیم، سید منذر]]، [[پیشوایان هدایت ج۱۴ (کتاب)|پیشوایان هدایت، ج۱۴]]، ص ۲۷۹-۲۸۳.</ref>.


== پاسخ‌ها و دیدگاه‌های متفرقه ==
== پاسخ‌ها و دیدگاه‌های متفرقه ==
خط ۴۲: خط ۴۴:
| عنوان پاسخ‌دهنده = ۱. حجت الاسلام و المسلمین قرائتی؛
| عنوان پاسخ‌دهنده = ۱. حجت الاسلام و المسلمین قرائتی؛
| تصویر = 639225282.jpg
| تصویر = 639225282.jpg
| پاسخ‌دهنده = محسن قرائتی]]]]
| پاسخ‌دهنده = محسن قرائتی
::::::حجت الاسلام و المسلمین [[محسن قرائتی]] در کتاب ''«[[جهت‌نما (کتاب)|جهت‌نما]]»'' در اين باره گفته است:
| پاسخ = حجت الاسلام و المسلمین [[محسن قرائتی]] در کتاب ''«[[جهت‌نما (کتاب)|جهت‌نما]]»'' در اين باره گفته است:
::::::«[[حکومت]] [[امام مهدی|امام عصر]] همانند [[حکومت]] [[انبیا]] و [[اولیای الهی]] است و با تأکید بیش‌تر و به [[میزان]] گسترده تری به [[اجرای احکام الهی]] می‌پردازد. تفاوت این [[حکومت]] با حکومت‌های الهی که در گذشته برپا شده‌اند، در جهانی بودن آن است؛ به این معنا که موجب اجرای کامل [[احکام الهی]] در سرتا سر [[گیتی]] می‌گردد. به هر روی ویژگی‌های [[حکومت]] مهدوی عبارتند از:
:::::*'''[[احیای فرهنگ قرآن]]:''' اولین [[اقدام]] آن حضرت پس از استقرار [[حکومت]]، تشکیل کلاس‌های [[قرآن]] و با نتیجه ترویج [[فرهنگ]] قرآنی است: {{عربی|" السَّلَامُ‏ عَلَيْكَ‏ يَا تَالِيَ‏ كِتَابِ‏ اللَّهِ‏ وَ تَرْجُمَانَه‏‏ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}<ref>احتجاج، ج ۲، ص ۴۹۲.</ref>
:::::*'''وفور نعمت‌های آسمانی و زمینی:''' "وقتی [[قائم]] [[قیام]] کند، بر اساس [[عدالت]] [[حکومت]] می‌کند و در زمان او [[ستم]] از بین می‌رود و راهها [[امنیت]] می‌یابد و [[برکات]] [[زمین]] استخراج می‌گردد"<ref>{{عربی|" إِذَا قَامَ الْقَائِمُ{{ع}} حَكَمَ‏ بِالْعَدْلِ‏ وَ ارْتَفَعَ‏ فِي‏ أَيَّامِهِ‏ الْجَوْرُ وَ آمَنَتْ‏ بِهِ‏ السُّبُلُ‏ وَ أَخْرَجَتِ‏ الْأَرْضُ‏ بَرَكَاتِهَا‏ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}؛ ارشاد مفید، ج ۲، ص ۳۸۴.</ref>. در زمان [[حکومت]] آن حضرت، آب‌ها و سرچشمه‌ها فراوان و محصولات چند برابر می‌شوند: {{عربی|" تُخْرِجُ‏ الْأَرْضُ‏ نَبْتَهَا وَ تُنْزِلُ‏ السَّمَاءُ بَرَكَتَهَا وَ تَظْهَرُ لَهُ‏ الْكُنُوزُ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}<ref>احتجاج، ج ۲، ص ۲۹۰.</ref>؛[[امام باقر]]{{ع}}: {{عربی|" فَلَا يَبْقَى‏ فِي‏ الْأَرْضِ‏ خَرَابٌ‏ إِلَّا قَدْ عُمِرَ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}} <ref>کمال ال[[دین]] و تمام النعمه، ج ۱، ص۳۳۰.</ref>
:::::*'''[[اقامه نماز]]:''' از [[امام صادق]]{{ع}} در [[تفسیر]] [[آیه]] {{متن قرآن|الَّذِينَ إِن مَّكَّنَّاهُمْ فِي الأَرْضِ أَقَامُوا الصَّلاةَ وَآتَوُا الزَّكَاةَ وَأَمَرُوا بِالْمَعْرُوفِ وَنَهَوْا عَنِ الْمُنكَرِ وَلِلَّهِ عَاقِبَةُ الأُمُورِ }}<ref> همان کسانی که اگر آنان را در زمین توانمندی دهیم نماز بر پا می‌دارند و زکات می‌پردازند و به کار شایسته فرمان می‌دهند و از کار ناپسند باز می‌دارند و پایان کارها با خداوند است؛ سوره حج، آیه: ۴۱.</ref> سؤال کردند؛ حضرت در پاسخ فرمودند: {{عربی|" فَهَذِهِ‏ لآِلِ‏ مُحَمَّدِ صَلَّى‏ اللَّهُ‏ عَلَيْهِمْ‏ إِلَى‏ آخِرِ الْأَئِمَّةِ وَ الْمَهْدِيِ‏ وَ أَصْحَابِهِ‏ يَمْلِكُهُمُ‏ اللَّهُ‏ مَشَارِقَ‏ الْأَرْضِ‏ وَ مَغَارِبَهَا وَ يُظْهِرُ بِهِ الدِّينَ وَ يُمِيتُ اللَّهُ بِهِ وَ بِأَصْحَابِهِ الْبِدَعَ وَ الْبَاطِلَ كَمَا أَمَاتَ السُّفَهَاءُ الْحَقَّ حَتَّى لَا يُرَى‏ أَيْنَ الظُّلْمُ‏  {{متن قرآن| وَ يَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَ يَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْكَرِ}} ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}} <ref>بحارالانوار، ج ۵۱، ص ۴۷.</ref>.
:::::*[[امام]]{{ع}} فرمود: برنامه [[امام مهدی|مهدی]] ما وقتی که می‌آید، این چهار موضوع است:
::::#'''[[اقامه نماز]]:''' در [[زیارت آل یاسین]] به این مطلب اشاره شده است: {{عربی|" السَّلَامُ‏ عَلَيْكَ‏ حِينَ‏ تُصَلِّي‏ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}} وقتی که [[نماز]] تا این اندازه مهم است که در [[زیارت]] حضرت به آن اشاره می‌شود، در برنامه‌های مهدوی از اهتمام ویژه‌ای برخوردار است.
::::#'''[[پرداخت زکات]]:''' [[امام مهدی|مهدی]]{{ع}} مانع الزکات را می‌کشد. {{عربی|" قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ {{ع}}‏ دَمَانِ‏ فِي‏ الْإِسْلَامِ‏ حَلَالٌ‏ مِنَ‏ اللَّهِ‏ عَزَّ وَ جَلَ‏ لَا يَقْضِي‏ فِيهِمَا أَحَدٌ بِحُكْمِ‏ اللَّهِ‏ حَتَّى‏ يَبْعَثَ‏ اللَّهُ‏ عَزَّ وَ جَلَ‏- الْقَائِمَ‏ مِنْ‏ أَهْلِ‏ الْبَيْتِ‏ {{ع}}‏ فَيَحْكُمُ فِيهِمَا بِحُكْمِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ لَا يُرِيدُ عَلَى ذَلِكَ بَيِّنَةً الزَّانِي الْمُحْصَنُ يَرْجُمُهُ وَ مَانِعُ الزَّكَاةِ يَضْرِبُ رَقَبَتَهُ‏ "}}<ref>کمال الدین و تمام النعمه، ج ۲، ص۶۷۱.</ref>
::::#'''[[تقویت توان علمی]]:''' تقویت توان علمی‌ [[جامعه]] از جمله برنامه‌های [[حکومت]] مهدوی است. [[منتظران]] [[امام مهدی|امام زمان]]{{ع}} باید عاشق [[علم]] و [[دانش]] و در تمام رشته‌های علمی‌ ممتاز باشند. قَالَ الصَّادِقُ {{ع}}: "مجموعه [[علوم]] بیست وهفت حرف است که تاکنون فقط دوحرف آن به وسیله [[انبیا]] الهی شناخته شده است؛ در نتیجه هنگامی‌ که [[قائم آل محمد]] [[قیام]] کند بیست وپنج باب دیگر از [[علوم]] به [[برکت]] او شناخته خواهد شد و در میان [[مردم]] گسترش خواهد یافت و [[جامعه]] از مجموعه بیست وهفت حرف [[علم]] [[آگاهی]] خواهد داشت"<ref>{{عربی|" الْعِلْمُ‏ سَبْعَةٌ وَ عِشْرُونَ‏ حَرْفاً فَجَمِيعُ‏ مَا جَاءَتْ‏ بِهِ‏ الرُّسُلُ‏ حَرْفَانِ‏ فَلَمْ‏ يَعْرِفِ‏ النَّاسُ‏ حَتَّى‏ الْيَوْمِ‏ غَيْرَ الْحَرْفَيْنِ‏ فَإِذَا قَامَ‏ قَائِمُنَا أَخْرَجَ‏ الْخَمْسَةَ وَ الْعِشْرِينَ‏ حَرْفاً فَبَثَّهَا فِي‏ النَّاسِ‏ وَ ضَمَّ إِلَيْهَا الْحَرْفَيْنِ حَتَّى يَبُثَّهَا سَبْعَةً وَ عِشْرِينَ حَرْفاً‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}؛ بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۳۳۶.</ref>. قَالَ الْبَاقِرُ{{ع}} : "گوئی می‌بینم که [[دین]]  در میان خونی که برایش ریخته می‌شود، در حرکت است و دست و پا می‌زند و هیچ شخصی نمی‌تواند آن را برای شما باز گرداند، مگر مردی از ما [[اهل بیت]] که در هنگام [[امامت]] او هر سال دو بار بر شما [[بخشش]] خواهد شد و در هر ماه دو نوع روزی بر شما خواهد رسید و در [[دوران ظهور]] اوست که [[حکمت]] به شما داده خواهد شد تا آنجا که زن در خانه خود نشسته و در اثر افزایش بینش و [[بصیرت]] [[دین]]ی [[جامعه]] و گسترش [[معارف]] اسلامی‌ بر اساس [[کتاب خدا]] و سنّت [[رسول خدا]] [[قضاوت]] خواهد کرد"<ref>{{عربی|" كَأَنَّنِي‏ بِدِينِكُمْ‏ هَذَا لَا يَزَالُ‏ مُتَخَضْخِضاً يَفْحَصُ‏ بِدَمِهِ‏ ثُمَّ لَا يَرُدُّهُ عَلَيْكُمْ إِلَّا رَجُلٌ مِنَّا أَهْلَ الْبَيْتِ فَيُعْطِيكُمْ فِي السَّنَةِ عَطَاءَيْنِ وَ يَرْزُقُكُمْ فِي الشَّهْرِ رِزْقَيْنِ وَ تُؤْتَوْنَ الْحِكْمَةَ فِي زَمَانِهِ حَتَّى إِنَّ الْمَرْأَةَ لَتَقْضِي فِي بَيْتِهَا بِكِتَابِ اللَّهِ تَعَالَى وَ سُنَّةِ رَسُولِ اللَّهِ {{ص‏}}‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}؛ غیبت نعمانی، ص ۲۳۸.</ref>. [[پیشرفت]] [[علم]] در زمان حضرت [[امام مهدی|مهدی]]{{ع}} به اندازه‌ای است که زنان در خانه‌ها بر اساس [[قرآن]] و [[حدیث]] [[قضاوت]] می‌کنند.
::::#'''[[مقاومت]] و [[تلاش]]:''' از [[امام باقر]]{{ع}} سؤال کردند که آیا با [[ظهور مهدی]] کارها خود به خود درست می‌شود؟ فرمود: "اگر چنین بود پیشانی [[پیامبر]]{{صل}} نمی‌شکافت و دندانش نمی‌شکست" <ref>{{عربی|" وَ الَّذِي‏ نَفْسِي‏ بِيَدِهِ‏ حَتَّى‏ نَمْسَحَ‏ نَحْنُ‏ وَ أَنْتُمُ‏ الْعَرَقَ‏ وَ الْعَلَقَ‏ ثُمَ‏ مَسَحَ‏ جَبْهَتَهُ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}؛ غیبت نعمانی، ص ۲۸۴.</ref>. از این [[حدیث]] چنین برمی‌آید که استقرار [[حاکمیت]] مهدوی حتی با [[ظهور]] آن حضرت به تلاش و کوشش نیاز دارد»<ref>[[محسن قرائتی|قرائتی، محسن]]، [[جهت‌نما (کتاب)|جهت‌نما]]، ص ۱۱۲ - ۱۱۶.</ref>.
{{پایان جمع شدن}}


«[[حکومت]] [[امام مهدی|امام عصر]] همانند [[حکومت]] [[انبیا]] و [[اولیای الهی]] است و با تأکید بیش‌تر و به [[میزان]] گسترده تری به [[اجرای احکام الهی]] می‌پردازد. تفاوت این [[حکومت]] با حکومت‌های الهی که در گذشته برپا شده‌اند، در جهانی بودن آن است؛ به این معنا که موجب اجرای کامل [[احکام الهی]] در سرتا سر [[گیتی]] می‌گردد. به هر روی ویژگی‌های [[حکومت]] مهدوی عبارتند از:
* '''[[احیای فرهنگ قرآن]]:''' اولین [[اقدام]] آن حضرت پس از استقرار [[حکومت]]، تشکیل کلاس‌های [[قرآن]] و با نتیجه ترویج [[فرهنگ]] قرآنی است: {{عربی|" السَّلَامُ‏ عَلَيْكَ‏ يَا تَالِيَ‏ كِتَابِ‏ اللَّهِ‏ وَ تَرْجُمَانَه‏‏ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}<ref>احتجاج، ج ۲، ص ۴۹۲.</ref>
* '''وفور نعمت‌های آسمانی و زمینی:''' "وقتی [[قائم]] [[قیام]] کند، بر اساس [[عدالت]] [[حکومت]] می‌کند و در زمان او [[ستم]] از بین می‌رود و راهها [[امنیت]] می‌یابد و [[برکات]] [[زمین]] استخراج می‌گردد"<ref>{{عربی|" إِذَا قَامَ الْقَائِمُ {{ع}} حَكَمَ‏ بِالْعَدْلِ‏ وَ ارْتَفَعَ‏ فِي‏ أَيَّامِهِ‏ الْجَوْرُ وَ آمَنَتْ‏ بِهِ‏ السُّبُلُ‏ وَ أَخْرَجَتِ‏ الْأَرْضُ‏ بَرَكَاتِهَا‏ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}؛ ارشاد مفید، ج ۲، ص ۳۸۴.</ref>. در زمان [[حکومت]] آن حضرت، آب‌ها و سرچشمه‌ها فراوان و محصولات چند برابر می‌شوند: {{عربی|" تُخْرِجُ‏ الْأَرْضُ‏ نَبْتَهَا وَ تُنْزِلُ‏ السَّمَاءُ بَرَكَتَهَا وَ تَظْهَرُ لَهُ‏ الْكُنُوزُ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}<ref>احتجاج، ج ۲، ص ۲۹۰.</ref>؛[[امام باقر]] {{ع}}: {{عربی|" فَلَا يَبْقَى‏ فِي‏ الْأَرْضِ‏ خَرَابٌ‏ إِلَّا قَدْ عُمِرَ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}} <ref>کمال ال[[دین]] و تمام النعمه، ج ۱، ص۳۳۰.</ref>
* '''[[اقامه نماز]]:''' از [[امام صادق]] {{ع}} در [[تفسیر]] [[آیه]] {{متن قرآن|الَّذِينَ إِن مَّكَّنَّاهُمْ فِي الأَرْضِ أَقَامُوا الصَّلاةَ وَآتَوُا الزَّكَاةَ وَأَمَرُوا بِالْمَعْرُوفِ وَنَهَوْا عَنِ الْمُنكَرِ وَلِلَّهِ عَاقِبَةُ الأُمُورِ }}<ref> همان کسانی که اگر آنان را در زمین توانمندی دهیم نماز بر پا می‌دارند و زکات می‌پردازند و به کار شایسته فرمان می‌دهند و از کار ناپسند باز می‌دارند و پایان کارها با خداوند است؛ سوره حج، آیه: ۴۱.</ref> سؤال کردند؛ حضرت در پاسخ فرمودند: {{عربی|" فَهَذِهِ‏ لآِلِ‏ مُحَمَّدِ صَلَّى‏ اللَّهُ‏ عَلَيْهِمْ‏ إِلَى‏ آخِرِ الْأَئِمَّةِ وَ الْمَهْدِيِ‏ وَ أَصْحَابِهِ‏ يَمْلِكُهُمُ‏ اللَّهُ‏ مَشَارِقَ‏ الْأَرْضِ‏ وَ مَغَارِبَهَا وَ يُظْهِرُ بِهِ الدِّينَ وَ يُمِيتُ اللَّهُ بِهِ وَ بِأَصْحَابِهِ الْبِدَعَ وَ الْبَاطِلَ كَمَا أَمَاتَ السُّفَهَاءُ الْحَقَّ حَتَّى لَا يُرَى‏ أَيْنَ الظُّلْمُ‏  {{متن قرآن| وَ يَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَ يَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْكَرِ}} ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}} <ref>بحارالانوار، ج ۵۱، ص ۴۷.</ref>.
* [[امام]] {{ع}} فرمود: برنامه [[امام مهدی|مهدی]] ما وقتی که می‌آید، این چهار موضوع است:
# '''[[اقامه نماز]]:''' در [[زیارت آل یاسین]] به این مطلب اشاره شده است: {{عربی|" السَّلَامُ‏ عَلَيْكَ‏ حِينَ‏ تُصَلِّي‏ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}} وقتی که [[نماز]] تا این اندازه مهم است که در [[زیارت]] حضرت به آن اشاره می‌شود، در برنامه‌های مهدوی از اهتمام ویژه‌ای برخوردار است.
# '''[[پرداخت زکات]]:''' [[امام مهدی|مهدی]] {{ع}} مانع الزکات را می‌کشد. {{عربی|" قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ {{ع}}‏ دَمَانِ‏ فِي‏ الْإِسْلَامِ‏ حَلَالٌ‏ مِنَ‏ اللَّهِ‏ عَزَّ وَ جَلَ‏ لَا يَقْضِي‏ فِيهِمَا أَحَدٌ بِحُكْمِ‏ اللَّهِ‏ حَتَّى‏ يَبْعَثَ‏ اللَّهُ‏ عَزَّ وَ جَلَ‏- الْقَائِمَ‏ مِنْ‏ أَهْلِ‏ الْبَيْتِ‏ {{ع}}‏ فَيَحْكُمُ فِيهِمَا بِحُكْمِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ لَا يُرِيدُ عَلَى ذَلِكَ بَيِّنَةً الزَّانِي الْمُحْصَنُ يَرْجُمُهُ وَ مَانِعُ الزَّكَاةِ يَضْرِبُ رَقَبَتَهُ‏ "}}<ref>کمال الدین و تمام النعمه، ج ۲، ص۶۷۱.</ref>
# '''[[تقویت توان علمی]]:''' تقویت توان علمی‌ [[جامعه]] از جمله برنامه‌های [[حکومت]] مهدوی است. [[منتظران]] [[امام مهدی|امام زمان]] {{ع}} باید عاشق [[علم]] و [[دانش]] و در تمام رشته‌های علمی‌ ممتاز باشند. قَالَ الصَّادِقُ {{ع}}: "مجموعه [[علوم]] بیست وهفت حرف است که تاکنون فقط دوحرف آن به وسیله [[انبیا]] الهی شناخته شده است؛ در نتیجه هنگامی‌ که [[قائم آل محمد]] [[قیام]] کند بیست وپنج باب دیگر از [[علوم]] به [[برکت]] او شناخته خواهد شد و در میان [[مردم]] گسترش خواهد یافت و [[جامعه]] از مجموعه بیست وهفت حرف [[علم]] [[آگاهی]] خواهد داشت"<ref>{{عربی|" الْعِلْمُ‏ سَبْعَةٌ وَ عِشْرُونَ‏ حَرْفاً فَجَمِيعُ‏ مَا جَاءَتْ‏ بِهِ‏ الرُّسُلُ‏ حَرْفَانِ‏ فَلَمْ‏ يَعْرِفِ‏ النَّاسُ‏ حَتَّى‏ الْيَوْمِ‏ غَيْرَ الْحَرْفَيْنِ‏ فَإِذَا قَامَ‏ قَائِمُنَا أَخْرَجَ‏ الْخَمْسَةَ وَ الْعِشْرِينَ‏ حَرْفاً فَبَثَّهَا فِي‏ النَّاسِ‏ وَ ضَمَّ إِلَيْهَا الْحَرْفَيْنِ حَتَّى يَبُثَّهَا سَبْعَةً وَ عِشْرِينَ حَرْفاً‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}؛ بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۳۳۶.</ref>. قَالَ الْبَاقِرُ {{ع}} : "گوئی می‌بینم که [[دین]]  در میان خونی که برایش ریخته می‌شود، در حرکت است و دست و پا می‌زند و هیچ شخصی نمی‌تواند آن را برای شما باز گرداند، مگر مردی از ما [[اهل بیت]] که در هنگام [[امامت]] او هر سال دو بار بر شما [[بخشش]] خواهد شد و در هر ماه دو نوع روزی بر شما خواهد رسید و در [[دوران ظهور]] اوست که [[حکمت]] به شما داده خواهد شد تا آنجا که زن در خانه خود نشسته و در اثر افزایش بینش و [[بصیرت]] [[دین]]ی [[جامعه]] و گسترش [[معارف]] اسلامی‌ بر اساس [[کتاب خدا]] و سنّت [[رسول خدا]] [[قضاوت]] خواهد کرد"<ref>{{عربی|" كَأَنَّنِي‏ بِدِينِكُمْ‏ هَذَا لَا يَزَالُ‏ مُتَخَضْخِضاً يَفْحَصُ‏ بِدَمِهِ‏ ثُمَّ لَا يَرُدُّهُ عَلَيْكُمْ إِلَّا رَجُلٌ مِنَّا أَهْلَ الْبَيْتِ فَيُعْطِيكُمْ فِي السَّنَةِ عَطَاءَيْنِ وَ يَرْزُقُكُمْ فِي الشَّهْرِ رِزْقَيْنِ وَ تُؤْتَوْنَ الْحِكْمَةَ فِي زَمَانِهِ حَتَّى إِنَّ الْمَرْأَةَ لَتَقْضِي فِي بَيْتِهَا بِكِتَابِ اللَّهِ تَعَالَى وَ سُنَّةِ رَسُولِ اللَّهِ {{ص‏}}‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}؛ غیبت نعمانی، ص ۲۳۸.</ref>. [[پیشرفت]] [[علم]] در زمان حضرت [[امام مهدی|مهدی]] {{ع}} به اندازه‌ای است که زنان در خانه‌ها بر اساس [[قرآن]] و [[حدیث]] [[قضاوت]] می‌کنند.
# '''[[مقاومت]] و [[تلاش]]:''' از [[امام باقر]] {{ع}} سؤال کردند که آیا با [[ظهور مهدی]] کارها خود به خود درست می‌شود؟ فرمود: "اگر چنین بود پیشانی [[پیامبر]] {{صل}} نمی‌شکافت و دندانش نمی‌شکست" <ref>{{عربی|" وَ الَّذِي‏ نَفْسِي‏ بِيَدِهِ‏ حَتَّى‏ نَمْسَحَ‏ نَحْنُ‏ وَ أَنْتُمُ‏ الْعَرَقَ‏ وَ الْعَلَقَ‏ ثُمَ‏ مَسَحَ‏ جَبْهَتَهُ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}؛ غیبت نعمانی، ص ۲۸۴.</ref>. از این [[حدیث]] چنین برمی‌آید که استقرار [[حاکمیت]] مهدوی حتی با [[ظهور]] آن حضرت به تلاش و کوشش نیاز دارد»<ref>[[محسن قرائتی|قرائتی، محسن]]، [[جهت‌نما (کتاب)|جهت‌نما]]، ص ۱۱۲ - ۱۱۶.</ref>.
}}
{{پاسخ پرسش  
{{پاسخ پرسش  
| عنوان پاسخ‌دهنده = ۲. حجت الاسلام و المسلمین محمدی اشتهاردی؛
| عنوان پاسخ‌دهنده = ۲. حجت الاسلام و المسلمین محمدی اشتهاردی؛
| تصویر = 152012.jpg
| تصویر = 152012.jpg
| پاسخ‌دهنده = محمد محمدی اشتهاردی]]]]
| پاسخ‌دهنده = محمد محمدی اشتهاردی
::::::حجت الاسلام و المسلمین '''[[محمد محمدی اشتهاردی]]'''، در کتاب ''«[[حضرت مهدی فروغ تابان ولایت (کتاب)|حضرت مهدی فروغ تابان ولایت]]»''  در این‌باره گفته است:
| پاسخ = حجت الاسلام و المسلمین '''[[محمد محمدی اشتهاردی]]'''، در کتاب ''«[[حضرت مهدی فروغ تابان ولایت (کتاب)|حضرت مهدی فروغ تابان ولایت]]»''  در این‌باره گفته است:
::::::«ما نمی‌توانیم درخشندگی [[حکومت]] جهانی حضرت [[قائم]] {{ع}} را آن طور که هست نشان دهیم، ولی شاید با ذکر چند ویژگی از ویژگی‌های این [[حکومت]] در همه زمینه‌ها دورنمایی از این [[نظام]] بهشتی و سراسر [[عدل]] آن را توصیف نموده و در معرض دید خوانندگان قرار دهیم. به طور کلی [[ائمه]]{{عم}}، [[آیه]]: {{متن قرآن|أَنَّ اللَّهَ يُحْيِي الأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا}}<ref>خداوند زمین را پس از مرگش زنده می‌کند؛ سوره حدید، آیه ۱۷.</ref> را با [[ظهور]] [[امام]] [[قائم]] {{ع}} تطبیق نمودند و فرمودند: "[[خداوند]] [[زمین]] را به [[عدالت]] [[قائم]] {{ع}} پس از [[مرگ]] [[رهبران]] [[ستمگر]] زنده می‌گرداند".<ref>اثبات الهداة، ج ۷، ص ۶۳؛ ۱۳۰.</ref> با مقایسه [[زمین]] خشک و مرده با [[زمین]] پر از گل و گیاه و میوه و سبزه و [[آب]] و مقایسه آن با [[حکومت]] [[مهدی]]{{ع}} به دست می‌آوریم که‌ [[حکومت]] جهانی آن حضرت تا چه اندازه‌ای از [[عدل]] و [[صفا]] و [[امنیت]] و شادمانی در همه زمینه‌ها برخوردار است‌<ref>ویژگی‌های این زمان در کتاب بحار الانوار، ج ۵۳، از ص ۱؛ ۳۸ آمده است.</ref>.
::::::اکنون برای آشنایی بیشتر با این دوران سراسر درخشان که [[خداوند]] به آن [[سوگند]] یاد کرده‌<ref>و العصر (سوره عصر، آیه ۱) که یکی از تفاسیر آن سوگند به عصر درخشان [[حکومت]] [[حضرت مهدی]] {{ع}} است.</ref> به ویژگی‌های زیر که نمایان‌گر دورنمایی از آن است، توجه کنیم تا زمینه‌ساز این ویژگی‌ها باشیم:
:::::#'''[[توحید]] سراسری در همه زمینه‌ها:''' [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: "وقتی که [[قائم]] {{ع}} [[قیام]] کند هیچ [[کافر]] و [[مشرک]] پیدا نمی‌شود، مگر اینکه [[قیام]] او را [[انکار]] کرده و ناپسند می‌شمرد- ولی کار به جایی می‌رسد- که اگر [[کافر]] و مشرکی در شکم سنگی سخت، [[پنهان]] شده باشند، آن سنگ می‌گوید: ای [[مؤمن]] در شکم من [[کافر]] است مرا بشکن و او را بکش"<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۲۴.</ref>. و در عبارت دیگر فرمود: "[[قائم]] {{ع}} همه [[دین]] را در همه عالم [[آشکار]] می‌سازد"<ref>اثبات الهداة، ج ۷، ص ۶۱، بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۱۱۰.</ref>. [[امام باقر]]{{ع}} فرمود: "[[قائم]] {{ع}} هر [[منافق]] شکاکی را به قتل می‌رساند"<ref>اثبات الهداة، ج ۷، ص ۶۱، بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۱۱۰.</ref>. و نیز [[امام باقر]]{{ع}} فرمود: "حکومت‌های [[باطل]] نابود گردد، حکومتش شرق و غرب را فراگیرد، [[دین خدا]] به وسیله [[قائم]] {{ع}} زنده گردد و [[بدعت‌ها]] و باطل‌ها نابود شود"<ref>منتخب الأثر، ص ۴۷۱ الی ۴۷۳؛ البته در آغاز، امام {{ع}} براساس دلیل و منطق با مردم برخورد می‌کند و حجت را بر آنها تمام می‌نماید. [[امام باقر]]{{ع}} در این‌باره فرمود: [[امام]] [[قائم]] {{ع}} به یارانش می‌فرماید: «مردم مکه به سوی من نمی‌آیند، ولی من می‌فرستم سراغ آنها و به آنچه که شایسته من است، بر آنها استدلال می‌کنم»؛ بحار الانوار، ج ۵۲ ص ۳۰۷.</ref>. به این ترتیب [[وحدت]] جهانی معنوی پدید می‌آید. به این ترتیب می‌بینیم [[توحید]] در [[حکومت]] و [[سیاست]] و [[دین]] و قانون و در یک کلمه [[توحید]] در تمام زمینه‌ها که شالوده اساسی یک [[حکومت]] درخشان است، در [[حکومت]] [[حضرت مهدی]] {{ع}} تحت رهنمودهای آن بزرگ‌مرد الهی پدیدار می‌شود، به عبارت دیگر: [[نفوس]] [[مردم]] [[تکامل]] و رشد می‌یابد که در این صورت پایه نخستین [[حکومت]] [[عدل]] جهانی برقرار شده است، آن هم در سطح کل [[جهان]]، چنان‌که در ذیل روایتی از [[امام کاظم]]{{ع}} آمده است: "در تمام نقاط [[مشرق]] و [[مغرب]] کسی باقی نمی‌ماند جز اینکه [[معتقد]] به یکتایی خداست"<ref>اثبات الهداة، ج ۷، ص ۹۶.</ref>. و چنان‌که [[امام باقر]]{{ع}} فرمود: "وقتی که [[قائم]]{{ع}} ما  [[قیام]] کرد، [[خداوند]] دست رحمتش را بر سر بندگانش می‌گذارد و به وسیله آن عقل‌ها و اندیشه‌هایشان را به کمک هم گرفته و کامل می‌سازد"<ref>{{عربی|" إِذَا قَامَ قَائِمُنَا، وَضَعَ‏ اللَّهُ‏ يَدَهُ‏ عَلى‏ رُؤُوسِ‏ الْعِبَادِ، فَجَمَعَ‏ بِهَا عُقُولَهُمْ‏ وَكَمَلَتْ بِهِ أَحْلامُهُم‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}؛ اصول کافی، ج ۱، ص ۲۵.</ref>. در اینجا اضافه می‌کنیم که آن حضرت [[اسلام]] را مو به مو و با کمال قاطعیت اجراء می‌کند، زناکار همسردار را سنگ‌سار می‌نماید و مانع [[زکات]] را گردن می‌زند<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۳۷.</ref>.
:::::#'''[[پیشرفت]] عجیب [[علوم]]:''' شکی نیست که [[علم]] و [[دانش]] و رشد فکری و فرهنگی نقش بسزایی در [[تکامل انسان]] دارد و بسیاری از مشکلات سر راه [[تکامل]] را رفع می‌کند، در عصر [[انقلاب جهانی]] [[مهدی]]{{ع}}، یکی از امور، [[پیشرفت]] عجیب [[علوم]] در تمام زمینه‌ها است. [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: "اصول [[علم]] و [[دانش]] دارای بیست و هفت حرف (رشته) است، تمام [[پیامبر]]ان آنچه برای [[مردم]] تا حال آورده‌اند دو حرف بوده، وقتی که [[قائم]]{{ع}} ما [[قیام]] کند، بیست و پنج حرف دیگر [[علوم]] را نیز [[آشکار]] می‌سازد و در میان [[مردم]] رواج می‌دهد و ضمیمه آن دو حرف می‌کند تا بیست و هفت حرف تکمیل گردد"<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۳۶.</ref>. این [[پیشرفت]] نه تنها در [[علوم]] انسانی، بلکه در [[علوم]] صنعتی اقتصادی و غیره نیز پدید خواهد آمد. [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: "[[مؤمن]] در عصر [[حکومت]] [[مهدی]]{{ع}} در حالی که در [[مغرب]] سکونت دارد، برادرش را که در [[مشرق]] است می‌بیند"<ref>{{عربی|" إِنَ‏ الْمُؤْمِنَ‏ فِي‏ زَمَانِ‏ الْقَائِمِ‏ وَ هُوَ بِالْمَشْرِقِ لَيَرَى أَخَاهُ الَّذِي فِي الْمَغْرِبِ وَ كَذَا الَّذِي فِي الْمَغْرِبِ يَرَى أَخَاهُ الَّذِي فِي الْمَشْرِق‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}؛ منتخب الاثر، ص ۴۸۳، بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۳۶.</ref>. خود [[امام]] [[قائم]] {{ع}} نیز همچون [[امام علی|حضرت علی]]{{ع}} اعلام می‌کند: "قبل از آن‌که از میان شما بروم هرگونه سؤال دارید از من بپرسید، چراکه سراسر وجودم سرشار از [[علم]] و [[دانش]] است"<ref>{{عربی|" سَلُونِي‏ قَبْلَ‏ أَنْ‏ تَفْقِدُونِي‏ فَإِنَ‏ بَيْنَ‏ جَوَانِحِي عِلْماً جَمّاً ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۲۷۲.</ref>. شخصی از [[امام صادق]] {{ع}} پرسید: [[مردم]] چگونه به [[قیام]] آن حضرت [[آگاه]] می‌شوند؟ [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: "هریک از شما وقتی از بستر برخاست، در کنار بسترش دعوت‌نامه‌ای می‌بیند که در آن [[آیه]] ۵۳ [[نور]] نوشته شده و سپس در آن آمده؛ [[اطاعت]] خالصانه نشان دهید".<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۲۴.</ref> مفهوم این [[روایت]] به تکنیک فاکس که از وسایل مهم مخابراتی امروز است، بسیار نزدیک می‌باشد. اینها نمونه‌هایی از [[روایات]] است که حکایت از [[پیشرفت]] و رشد همه جانبه [[علوم]] مختلف در [[حکومت]] جهانی [[حضرت مهدی]] {{ع}} می‌کند.
:::::#'''[[پیشرفت]] و [[رشد کشاورزی]] و امکانات‌:''' در تعبیری از [[ائمه]]{{عم}} رسیده است: "در همه [[زمین]] جای خرابی نمی‌ماند، بلکه همه را آباد خواهد ساخت"<ref>{{عربی|" فَلَا يَبْقَى فِي الْأَرْضِ‏ خَرَابٌ‏ إِلَّا قَدْ عُمِر‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}؛ اسعاف الراغبین، ص ۱۴۰؛ کشف الغمه، ج ۳، ص ۳۷۶.</ref>. و در عبارتی آمده [[پیامبر]] {{صل}} فرمود: "در آن زمان [[زمین]] کبد و اشیاء گران‌قیمت خود را بیرون می‌فرستد و [[ثروت]] فراوان در میان [[مردم]] پخش می‌شود"<ref>منتخب الاثر، ص ۱۶۸.</ref>. و [[دامداری]] نیز در این عصر به طور چشمگیر [[پیشرفت]] می‌کند<ref>المجالس السنیه، ج ۵، ص ۷۰۷.</ref>.
:::::#'''[[برادری]] و [[صفا]] و صمیمیت‌:''' در آن زمان نه تنها [[مردم]] در جهت ظاهر مادی [[پیشرفت]] عجیبی می‌کنند، بلکه از لحاظ معنوی نیز که بسیار مهم و [[هدف]] اصلی است رشد شایانی دارند. [[امام باقر]]{{ع}} فرمود: "وقتی که [[قائم]] {{ع}} [[قیام]] کند، رفاقت و [[برادری]] برقرار شود، به طوری که هرکس دست به جیب برادرش کرده و به [[قدر]] نیاز بدون ممانعت از آن برمی‌دارد"<ref>{{عربی|" إِذْ قَامَ الْقَائِمُ جَاءَتِ الْمُزَامَلَةُ وَ يَأْتِي الرَّجُلُ إِلَى كِيسِ أَخِيهِ فَيَأْخُذُ حَاجَتَهُ‏ لَا يَمْنَعُه‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}؛ اثبات الهداة، ج ۷، ص ۱۱۳؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۷۳.</ref>. کوتاه سخن اینکه یک [[اقتصاد]] سالم ضد طبقاتی براساس [[عدل]] و [[مساوات]] اسلامی برقرار می‌گردد<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۴۵.</ref>.
:::::#'''[[امنیت]] و [[برکت]] و وفور [[نعمت]] و عدالت‌:''' در [[جهان]] مفاهیم و واژه‌هایی بهتر از [[عدالت]]، [[برکت]]، [[امنیت]] و وفور [[نعمت]] نداریم. در [[حکومت]] درخشان [[حضرت مهدی]] {{ع}} تمام این مفاهیم به نحو احسن محقق می‌گردد. [[امام باقر]]{{ع}} فرمود: "در آن زمان اگر پیرزنی از [[مشرق]] به [[مغرب]] برود، کسی به او کاری ندارد"<ref>المجالس السنیه، ج ۵، ص ۷۰۶.</ref>. [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: "وقتی که [[قائم]] {{ع}} [[قیام]] کرد، [[داوری]] به [[عدالت]] می‌کند و [[ظلم]] و [[جور]] از میان می‌رود، راه‌ها امن می‌شود، [[زمین]] برکت‌های خود را [[آشکار]] می‌سازد، هر حقی به صاحبش برمی‌گردد، و همه [[مردم]] [[معتقد]] به [[اسلام]] می‌شوند"<ref>المجالس السنیه، ج ۵، ص ۱۱۰؛ کشف الغمه، ج ۳، ص ۳۶۵.</ref>. [[پیامبر خاتم|پیامبر خدا]]{{صل}} در ضمن گفتاری فرمود: "آن‌چنان در میان [[امت]] من وفور [[نعمت]] می‌شود که مثل آن هرگز نبوده است، [[زمین]] گنج‌ها و میوه‌های خود را [[آشکار]] می‌سازد و از آنها چیزی کم نکند، و [[مال]] و [[ثروت]] همچون چیزی است که زیر دست و پا افتاده باشد. شخصی می‌آید و می‌گوید: ای [[مهدی]]{{ع}} از [[اموال]] به من بده. [[امام]] به او می‌فرماید: بگیر"<ref>{{عربی|" يَتَنَعَّمُ فِيهِ أُمَّتِي نِعْمَةً لَمْ يَتَنَعَّمُوا مِثْلَهَا قَطُّ تُؤْتِي الْأَرْضُ أُكُلَهَا وَ لَا تَدَّخِرُ مِنْهُمْ شَيْئاً وَ الْمَالُ يَوْمَئِذٍ كُدُوسٌ‏ يَقُومُ‏ الرَّجُلُ‏ فَيَقُولُ‏ يَا مَهْدِيُّ أَعْطِنِي فَيَقُولُ خُذ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}؛ المجالس السنیه، ج ۵، ص ۷۲۲؛ کشف الغمه، ج ۳، ص ۳۸۲.</ref>. و در عبارت دیگر فرمود: "[[خداوند]] باران را از [[آسمان]] همواره بر آنها بفرستد و از [[زمین]] چیزی از گیاه نماند مگر اینکه سبز گردد"<ref>کشف الغمه، ج ۳، ص ۳۷۶؛ ۳۹۰.</ref>. [[امام رضا|حضرت رضا]]{{ع}} در ضمن روایتی فرمود: " وقتی که [[قائم]] {{ع}} [[ظهور]] کند، نورش [[جهان]] را روشن می‌کند، ترازوی [[عدالت]] بین [[مردم]] قرار می‌دهد، هیچ‌کس به کسی [[ظلم]] نمی‌کند، [[زمین]] برای او در نوردیده می‌شود. (یعنی به هر جای [[زمین]] برود، فوری و آسان است) و او سایه ندارد و ...". باز [[نقل]] شده که: در سال [[قیام]] آن حضرت، بیست و چهار بار باران ببارد که آثار و [[برکات]] آن دیده شود<ref>کشف الغمه، ج ۳، ص ۳۵۶ و ۴۴۶؛ اعلام الوری، ص ۴۲۹.</ref>. جالب اینکه، وفور [[نعمت]] و به عبارت دیگر، [[اقتصاد]] خوب و خودکفایی در حدی است که [[مردم]] بی‌نیاز می‌شوند و کسی برای [[صدقه]] و [[انفاق]] خود، شخص [[نیازمندی]] را پیدا نمی‌کند، چراکه همه [[مردم]] خودکفا و بی‌نیازند<ref>کشف الغمه، ج ۳، ص ۳۶۵.</ref>. علاوه‌بر این پیشرفت‌ها، پیشرفت‌های دیگری نیز در شهرسازی و راه‌سازی و نوسازی و توسعه [[نهضت]] سوادآموزی و [[پیشرفت]] قضایی و در یک کلمه [[پیشرفت]] در همه زمینه‌ها به‌وجود می‌آید<ref>اثبات الهداة، ج ۷، ص ۱۱۱؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۳۹.</ref>.
:::::#'''توجه کامل به [[اماکن مقدسه]] و توسعه [[شهرها]] و بهداشت‌:''' از آنجا که [[اماکن مقدسه]] مانند [[مسجد]] و ... پایگاه مرکزی برای [[عبادت]] و [[تعلیم و تعلم]] در جهت [[تکامل]] [[نفوس]] است، [[امام]] [[قائم]] {{ع}} در این جهت نیز توجه خاص دارد، به طوری که [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: "وقتی [[قائم]]{{ع}} ما [[ظهور]] کند، در [[پشت کوفه]] مسجدی می‌سازد که هزار در دارد، و خانه‌های [[کوفه]] به دو نهر [[کربلا]] متصل می‌گردد"<ref>اثبات الهداة، ج ۷ ص ۱۰۹؛ بحار الانوار، ج ۵۲ ص ۳۳۰؛ کشف الغمه، ج ۳ ص ۳۶۱.</ref>. ایجاد [[مسجد]] بزرگی در [[پشت کوفه]] (صحرای [[نجف]]) در روایتی از [[امام باقر]]{{ع}} [[نقل]] شده، که [[پیامبر خاتم|پیامبر خدا ]]{{صل}} فرمود: "گویا [[حسنی‌]]<ref>منظور، سید حسنی است که شرح قیام او را قبلا ذکر کردیم.</ref> را (در [[کوفه]]) با [[حسینی]] (ظاهرا منظور [[امام]] [[قائم]] {{ع}} است) می‌بینم که [[حسنی]] با یارانش با [[حسینی]] [[بیعت]] می‌کنند و در اطراف آن حضرت هستند، تا در [[جمعه]] دوم [[مردم]] گویند [[نماز]] پشت سر [[امام]] [[قائم]] {{ع}} مساوی با [[نماز]] پشت سر [[پیامبر خاتم|رسول خدا]]{{صل}} است، اما بر اثر کثرت جمعیت در [[مسجد کوفه]] جا پیدا نمی‌شود. [[امام]]{{ع}} به [[پشت کوفه]] رفته و خط [[مسجد]] بزرگی را می‌کشد که آن [[مسجد]] هزار در دارد، تا مصلای بزرگ و فراگیر برای همه جمعیت باشد"<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۳۰.</ref>. در نوسازی و شهرسازی، خانه‌های [[کوفه]] به خانه‌های [[کربلا]] متصل می‌شوند<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۳۷.</ref>. [[امام باقر]]{{ع}} فرمود: "وقتی [[قائم]] {{ع}} [[قیام]] کند، به [[کوفه]] می‌رود و چهار [[مسجد]] را در آنجا ویران می‌نماید. هر مسجدی که مشرف بر خانه‌های [[مردم]] باشد<ref>گویا منظور چهار مسجدی است که دشمنان [[اهل بیت]]{{عم}} هریک از آن را برای تشویق به نام یکی از دشمنان یا شرکت کنندگان در خون [[امام حسین]]{{ع}} ساختند که عبارتند از: مسجد ثقیف (به نام مغیرة بن شعبه ثقفی) و مسجد اشعث (به نام اشعث بن قیس، سرکرده منافقین) و مسجد جریر (به نام جریر بن عبد الله، مخالف امام علی {{ع}}) و مسجد سماک (به نام سماک بن مخزمه اسدی، که از فرمانروایان جنگ صفین است)؛ تهذیب، ج ۲، ص ۲۵۰.</ref> ویران می‌کند، راه‌ها را وسیع می‌نماید". به این ترتیب می‌بینیم حتی اگر [[مسجد]] [[هدف]] غیر اسلامی داشت، ویران می‌شود. آری هر مانعی را که در راه‌ها است، از میان برمی‌دارد و عوامل ناپاکی، نادرستی و حتی ناودان‌هایی را که موجب این کثافت‌ها می‌شوند از بین می‌برد، هر بدعتی را نابود و هر [[سنت]] [[نیکی]] را [[احیا]] می‌سازد، [[قسطنطنیه]] (واقع در [[ترکیه]]) و کوه‌های [[گیلان]] و چین را [[فتح]] می‌کند ...<ref>اعلام الوری، ص ۴۳۲؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۳۹.</ref>. جالب اینکه، در این عصر درخشان، امکانات یک فرد [[صالح]] و [[مؤمن]]، پرنده را از هوا فرود می‌آورد و او آن را ذبح کرده و می‌پزد و از گوشتش بهره‌مند می‌شود<ref>اثبات الهداة، ج ۷، ص ۱۴۶.</ref>. در میان این امور، آنچه که بسیار مهم است و امور دیگر مقدمه و وسیله آن است، تکمیل [[نفوس]] و بالا بردن سطح معلومات و معنویات است، که [[هدف]] تمام [[پیامبر]]ان و [[اولیای الهی]] همین بوده است. (البته در پرتو تکمیل [[نفوس]]، سایر مواهب مادی نیز به دست می‌آید). ما وقتی که [[آیه]] ۵ سوره قصص {{متن قرآن|وَنُرِيدُ أَن نَّمُنَّ عَلَى الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا فِي الأَرْضِ...}} را که در مورد [[حکومت]] حضرت [[ولی عصر]]{{ع}} می‌باشد، تحت [[مطالعه]] قرار می‌دهیم، واژه [[مستضعف]] را در [[روایات]] [[امامان]]{{عم}} می‌نگریم، می‌بینیم بیشتر [[روایات]]، [[مستضعف]] را به معنی [[کم‌عقل]]، [[کم‌سواد]]، [[هدایت]] نشده، بی‌خبر از [[قرآن]] و [[ناتوانی]] در [[فکر]] و [[شناخت]] گرفته‌اند<ref>این روایات در معانی الاخبار، ص ۲۰۰ به بعد آمده است.</ref>. [[امام باقر]]{{ع}} در معنی [[مستضعف]] فرمود: "آنان‌که چاره‌ای ندارند و به راه [[هدف]]، [[هدایت]] نمی‌یابند، [[توانایی]] تشخیص تزویر [[کفر]] را ندارند و راهی به [[هدایت]] نبرده‌اند، مادام که [[ایمان]] نیاورده‌اند، آنها نه [[کافر]] و نه [[مؤمن]] هستند"<ref>{{عربی|" الَّذِينَ‏ لَا يَجِدُونَ‏ حِيلَةً وَ لا يَهْتَدُونَ‏ سَبِيلًا لا يَسْتَطِيعُونَ حِيلَةً فَيَدْخُلُوا فِي الْكُفْرِ وَ لا يَهْتَدُونَ‏ فَيَدْخُلُوا فِي الْإِيمَانِ فَلَيْسَ هُمْ مِنَ الْكُفْرِ وَ الْإِيمَانِ فِي شَيْ‏ءٍ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}؛ معانی الاخبار، ص ۲۰۳.</ref>
::::::نتیجه می‌گیریم که اهم [[هدف]] [[امام]] [[قائم]] {{ع}} تکمیل [[نفوس]] و [[آگاه]] کردن [[مردم]] و خط دادن به آنها و [[هدایت]] کامل معنوی و علمی آنها و [[نجات]] دادن آنها از [[استضعاف]] در جهت معنی و [[فکر]] و [[اندیشه]] است»<ref>[[ محمد محمدی اشتهاردی|محمدی اشتهاردی، محمد]]، [[حضرت مهدی فروغ تابان ولایت (کتاب)|حضرت مهدی فروغ تابان ولایت]]، ص ۱۷۹-۱۸۷.</ref>.
{{پایان جمع شدن}}


«ما نمی‌توانیم درخشندگی [[حکومت]] جهانی حضرت [[قائم]] {{ع}} را آن طور که هست نشان دهیم، ولی شاید با ذکر چند ویژگی از ویژگی‌های این [[حکومت]] در همه زمینه‌ها دورنمایی از این [[نظام]] بهشتی و سراسر [[عدل]] آن را توصیف نموده و در معرض دید خوانندگان قرار دهیم. به طور کلی [[ائمه]] {{عم}}، [[آیه]]: {{متن قرآن|أَنَّ اللَّهَ يُحْيِي الأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا}}<ref>خداوند زمین را پس از مرگش زنده می‌کند؛ سوره حدید، آیه ۱۷.</ref> را با [[ظهور]] [[امام]] [[قائم]] {{ع}} تطبیق نمودند و فرمودند: "[[خداوند]] [[زمین]] را به [[عدالت]] [[قائم]] {{ع}} پس از [[مرگ]] [[رهبران]] [[ستمگر]] زنده می‌گرداند".<ref>اثبات الهداة، ج ۷، ص ۶۳؛ ۱۳۰.</ref> با مقایسه [[زمین]] خشک و مرده با [[زمین]] پر از گل و گیاه و میوه و سبزه و [[آب]] و مقایسه آن با [[حکومت]] [[مهدی]] {{ع}} به دست می‌آوریم که‌ [[حکومت]] جهانی آن حضرت تا چه اندازه‌ای از [[عدل]] و [[صفا]] و [[امنیت]] و شادمانی در همه زمینه‌ها برخوردار است‌<ref>ویژگی‌های این زمان در کتاب بحار الانوار، ج ۵۳، از ص ۱؛ ۳۸ آمده است.</ref>.
اکنون برای آشنایی بیشتر با این دوران سراسر درخشان که [[خداوند]] به آن [[سوگند]] یاد کرده‌<ref>و العصر (سوره عصر، آیه ۱) که یکی از تفاسیر آن سوگند به عصر درخشان [[حکومت]] [[حضرت مهدی]] {{ع}} است.</ref> به ویژگی‌های زیر که نمایان‌گر دورنمایی از آن است، توجه کنیم تا زمینه‌ساز این ویژگی‌ها باشیم:
# '''[[توحید]] سراسری در همه زمینه‌ها:''' [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: "وقتی که [[قائم]] {{ع}} [[قیام]] کند هیچ [[کافر]] و [[مشرک]] پیدا نمی‌شود، مگر اینکه [[قیام]] او را [[انکار]] کرده و ناپسند می‌شمرد- ولی کار به جایی می‌رسد- که اگر [[کافر]] و مشرکی در شکم سنگی سخت، [[پنهان]] شده باشند، آن سنگ می‌گوید: ای [[مؤمن]] در شکم من [[کافر]] است مرا بشکن و او را بکش"<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۲۴.</ref>. و در عبارت دیگر فرمود: "[[قائم]] {{ع}} همه [[دین]] را در همه عالم آشکار می‌سازد"<ref>اثبات الهداة، ج ۷، ص ۶۱، بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۱۱۰.</ref>. [[امام باقر]] {{ع}} فرمود: "[[قائم]] {{ع}} هر [[منافق]] شکاکی را به قتل می‌رساند"<ref>اثبات الهداة، ج ۷، ص ۶۱، بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۱۱۰.</ref>. و نیز [[امام باقر]] {{ع}} فرمود: "حکومت‌های [[باطل]] نابود گردد، حکومتش شرق و غرب را فراگیرد، [[دین خدا]] به وسیله [[قائم]] {{ع}} زنده گردد و [[بدعت‌ها]] و باطل‌ها نابود شود"<ref>منتخب الأثر، ص ۴۷۱ الی ۴۷۳؛ البته در آغاز، امام {{ع}} براساس دلیل و منطق با مردم برخورد می‌کند و حجت را بر آنها تمام می‌نماید. [[امام باقر]] {{ع}} در این‌باره فرمود: [[امام]] [[قائم]] {{ع}} به یارانش می‌فرماید: «مردم مکه به سوی من نمی‌آیند، ولی من می‌فرستم سراغ آنها و به آنچه که شایسته من است، بر آنها استدلال می‌کنم»؛ بحار الانوار، ج ۵۲ ص ۳۰۷.</ref>. به این ترتیب [[وحدت]] جهانی معنوی پدید می‌آید. به این ترتیب می‌بینیم [[توحید]] در [[حکومت]] و [[سیاست]] و [[دین]] و قانون و در یک کلمه [[توحید]] در تمام زمینه‌ها که شالوده اساسی یک [[حکومت]] درخشان است، در [[حکومت]] [[حضرت مهدی]] {{ع}} تحت رهنمودهای آن بزرگ‌مرد الهی پدیدار می‌شود، به عبارت دیگر: [[نفوس]] [[مردم]] [[تکامل]] و رشد می‌یابد که در این صورت پایه نخستین [[حکومت]] [[عدل]] جهانی برقرار شده است، آن هم در سطح کل [[جهان]]، چنان‌که در ذیل روایتی از [[امام کاظم]] {{ع}} آمده است: "در تمام نقاط [[مشرق]] و [[مغرب]] کسی باقی نمی‌ماند جز اینکه [[معتقد]] به یکتایی خداست"<ref>اثبات الهداة، ج ۷، ص ۹۶.</ref>. و چنان‌که [[امام باقر]] {{ع}} فرمود: "وقتی که [[قائم]] {{ع}} ما  [[قیام]] کرد، [[خداوند]] دست رحمتش را بر سر بندگانش می‌گذارد و به وسیله آن عقل‌ها و اندیشه‌هایشان را به کمک هم گرفته و کامل می‌سازد"<ref>{{عربی|" إِذَا قَامَ قَائِمُنَا، وَضَعَ‏ اللَّهُ‏ يَدَهُ‏ عَلى‏ رُؤُوسِ‏ الْعِبَادِ، فَجَمَعَ‏ بِهَا عُقُولَهُمْ‏ وَكَمَلَتْ بِهِ أَحْلامُهُم‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}؛ اصول کافی، ج ۱، ص ۲۵.</ref>. در اینجا اضافه می‌کنیم که آن حضرت [[اسلام]] را مو به مو و با کمال قاطعیت اجراء می‌کند، زناکار همسردار را سنگ‌سار می‌نماید و مانع [[زکات]] را گردن می‌زند<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۳۷.</ref>.
# '''[[پیشرفت]] عجیب [[علوم]]:''' شکی نیست که [[علم]] و [[دانش]] و رشد فکری و فرهنگی نقش بسزایی در [[تکامل انسان]] دارد و بسیاری از مشکلات سر راه [[تکامل]] را رفع می‌کند، در عصر [[انقلاب جهانی]] [[مهدی]] {{ع}}، یکی از امور، [[پیشرفت]] عجیب [[علوم]] در تمام زمینه‌ها است. [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: "اصول [[علم]] و [[دانش]] دارای بیست و هفت حرف (رشته) است، تمام [[پیامبر]]ان آنچه برای [[مردم]] تا حال آورده‌اند دو حرف بوده، وقتی که [[قائم]] {{ع}} ما [[قیام]] کند، بیست و پنج حرف دیگر [[علوم]] را نیز آشکار می‌سازد و در میان [[مردم]] رواج می‌دهد و ضمیمه آن دو حرف می‌کند تا بیست و هفت حرف تکمیل گردد"<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۳۶.</ref>. این [[پیشرفت]] نه تنها در [[علوم]] انسانی، بلکه در [[علوم]] صنعتی اقتصادی و غیره نیز پدید خواهد آمد. [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: "[[مؤمن]] در عصر [[حکومت]] [[مهدی]] {{ع}} در حالی که در [[مغرب]] سکونت دارد، برادرش را که در [[مشرق]] است می‌بیند"<ref>{{عربی|" إِنَ‏ الْمُؤْمِنَ‏ فِي‏ زَمَانِ‏ الْقَائِمِ‏ وَ هُوَ بِالْمَشْرِقِ لَيَرَى أَخَاهُ الَّذِي فِي الْمَغْرِبِ وَ كَذَا الَّذِي فِي الْمَغْرِبِ يَرَى أَخَاهُ الَّذِي فِي الْمَشْرِق‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}؛ منتخب الاثر، ص ۴۸۳، بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۳۶.</ref>. خود [[امام]] [[قائم]] {{ع}} نیز همچون [[امام علی|حضرت علی]] {{ع}} اعلام می‌کند: "قبل از آن‌که از میان شما بروم هرگونه سؤال دارید از من بپرسید، چراکه سراسر وجودم سرشار از [[علم]] و [[دانش]] است"<ref>{{عربی|" سَلُونِي‏ قَبْلَ‏ أَنْ‏ تَفْقِدُونِي‏ فَإِنَ‏ بَيْنَ‏ جَوَانِحِي عِلْماً جَمّاً ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۲۷۲.</ref>. شخصی از [[امام صادق]] {{ع}} پرسید: [[مردم]] چگونه به [[قیام]] آن حضرت [[آگاه]] می‌شوند؟ [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: "هریک از شما وقتی از بستر برخاست، در کنار بسترش دعوت‌نامه‌ای می‌بیند که در آن [[آیه]] ۵۳ [[نور]] نوشته شده و سپس در آن آمده؛ [[اطاعت]] خالصانه نشان دهید".<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۲۴.</ref> مفهوم این [[روایت]] به تکنیک فاکس که از وسایل مهم مخابراتی امروز است، بسیار نزدیک می‌باشد. اینها نمونه‌هایی از [[روایات]] است که حکایت از [[پیشرفت]] و رشد همه جانبه [[علوم]] مختلف در [[حکومت]] جهانی [[حضرت مهدی]] {{ع}} می‌کند.
# '''[[پیشرفت]] و [[رشد کشاورزی]] و امکانات‌:''' در تعبیری از [[ائمه]] {{عم}} رسیده است: "در همه [[زمین]] جای خرابی نمی‌ماند، بلکه همه را آباد خواهد ساخت"<ref>{{عربی|" فَلَا يَبْقَى فِي الْأَرْضِ‏ خَرَابٌ‏ إِلَّا قَدْ عُمِر‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}؛ اسعاف الراغبین، ص ۱۴۰؛ کشف الغمه، ج ۳، ص ۳۷۶.</ref>. و در عبارتی آمده [[پیامبر]] {{صل}} فرمود: "در آن زمان [[زمین]] کبد و اشیاء گران‌قیمت خود را بیرون می‌فرستد و [[ثروت]] فراوان در میان [[مردم]] پخش می‌شود"<ref>منتخب الاثر، ص ۱۶۸.</ref>. و [[دامداری]] نیز در این عصر به طور چشمگیر [[پیشرفت]] می‌کند<ref>المجالس السنیه، ج ۵، ص ۷۰۷.</ref>.
# '''[[برادری]] و [[صفا]] و صمیمیت‌:''' در آن زمان نه تنها [[مردم]] در جهت ظاهر مادی [[پیشرفت]] عجیبی می‌کنند، بلکه از لحاظ معنوی نیز که بسیار مهم و [[هدف]] اصلی است رشد شایانی دارند. [[امام باقر]] {{ع}} فرمود: "وقتی که [[قائم]] {{ع}} [[قیام]] کند، رفاقت و [[برادری]] برقرار شود، به طوری که هرکس دست به جیب برادرش کرده و به [[قدر]] نیاز بدون ممانعت از آن برمی‌دارد"<ref>{{عربی|" إِذْ قَامَ الْقَائِمُ جَاءَتِ الْمُزَامَلَةُ وَ يَأْتِي الرَّجُلُ إِلَى كِيسِ أَخِيهِ فَيَأْخُذُ حَاجَتَهُ‏ لَا يَمْنَعُه‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}؛ اثبات الهداة، ج ۷، ص ۱۱۳؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۷۳.</ref>. کوتاه سخن اینکه یک [[اقتصاد]] سالم ضد طبقاتی براساس [[عدل]] و [[مساوات]] اسلامی برقرار می‌گردد<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۴۵.</ref>.
# '''[[امنیت]] و [[برکت]] و وفور [[نعمت]] و عدالت‌:''' در [[جهان]] مفاهیم و واژه‌هایی بهتر از [[عدالت]]، [[برکت]]، [[امنیت]] و وفور [[نعمت]] نداریم. در [[حکومت]] درخشان [[حضرت مهدی]] {{ع}} تمام این مفاهیم به نحو احسن محقق می‌گردد. [[امام باقر]] {{ع}} فرمود: "در آن زمان اگر پیرزنی از [[مشرق]] به [[مغرب]] برود، کسی به او کاری ندارد"<ref>المجالس السنیه، ج ۵، ص ۷۰۶.</ref>. [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: "وقتی که [[قائم]] {{ع}} [[قیام]] کرد، [[داوری]] به [[عدالت]] می‌کند و [[ظلم]] و [[جور]] از میان می‌رود، راه‌ها امن می‌شود، [[زمین]] برکت‌های خود را آشکار می‌سازد، هر حقی به صاحبش برمی‌گردد، و همه [[مردم]] [[معتقد]] به [[اسلام]] می‌شوند"<ref>المجالس السنیه، ج ۵، ص ۱۱۰؛ کشف الغمه، ج ۳، ص ۳۶۵.</ref>. [[پیامبر خاتم|پیامبر خدا]] {{صل}} در ضمن گفتاری فرمود: "آن‌چنان در میان [[امت]] من وفور [[نعمت]] می‌شود که مثل آن هرگز نبوده است، [[زمین]] گنج‌ها و میوه‌های خود را آشکار می‌سازد و از آنها چیزی کم نکند، و [[مال]] و [[ثروت]] همچون چیزی است که زیر دست و پا افتاده باشد. شخصی می‌آید و می‌گوید: ای [[مهدی]] {{ع}} از [[اموال]] به من بده. [[امام]] به او می‌فرماید: بگیر"<ref>{{عربی|" يَتَنَعَّمُ فِيهِ أُمَّتِي نِعْمَةً لَمْ يَتَنَعَّمُوا مِثْلَهَا قَطُّ تُؤْتِي الْأَرْضُ أُكُلَهَا وَ لَا تَدَّخِرُ مِنْهُمْ شَيْئاً وَ الْمَالُ يَوْمَئِذٍ كُدُوسٌ‏ يَقُومُ‏ الرَّجُلُ‏ فَيَقُولُ‏ يَا مَهْدِيُّ أَعْطِنِي فَيَقُولُ خُذ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}؛ المجالس السنیه، ج ۵، ص ۷۲۲؛ کشف الغمه، ج ۳، ص ۳۸۲.</ref>. و در عبارت دیگر فرمود: "[[خداوند]] باران را از [[آسمان]] همواره بر آنها بفرستد و از [[زمین]] چیزی از گیاه نماند مگر اینکه سبز گردد"<ref>کشف الغمه، ج ۳، ص ۳۷۶؛ ۳۹۰.</ref>. [[امام رضا|حضرت رضا]] {{ع}} در ضمن روایتی فرمود: " وقتی که [[قائم]] {{ع}} [[ظهور]] کند، نورش [[جهان]] را روشن می‌کند، ترازوی [[عدالت]] بین [[مردم]] قرار می‌دهد، هیچ‌کس به کسی [[ظلم]] نمی‌کند، [[زمین]] برای او در نوردیده می‌شود. (یعنی به هر جای [[زمین]] برود، فوری و آسان است) و او سایه ندارد و ...". باز [[نقل]] شده که: در سال [[قیام]] آن حضرت، بیست و چهار بار باران ببارد که آثار و [[برکات]] آن دیده شود<ref>کشف الغمه، ج ۳، ص ۳۵۶ و ۴۴۶؛ اعلام الوری، ص ۴۲۹.</ref>. جالب اینکه، وفور [[نعمت]] و به عبارت دیگر، [[اقتصاد]] خوب و خودکفایی در حدی است که [[مردم]] بی‌نیاز می‌شوند و کسی برای [[صدقه]] و [[انفاق]] خود، شخص [[نیازمندی]] را پیدا نمی‌کند، چراکه همه [[مردم]] خودکفا و بی‌نیازند<ref>کشف الغمه، ج ۳، ص ۳۶۵.</ref>. علاوه‌بر این پیشرفت‌ها، پیشرفت‌های دیگری نیز در شهرسازی و راه‌سازی و نوسازی و توسعه [[نهضت]] سوادآموزی و [[پیشرفت]] قضایی و در یک کلمه [[پیشرفت]] در همه زمینه‌ها به‌وجود می‌آید<ref>اثبات الهداة، ج ۷، ص ۱۱۱؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۳۹.</ref>.
# '''توجه کامل به [[اماکن مقدسه]] و توسعه [[شهرها]] و بهداشت‌:''' از آنجا که [[اماکن مقدسه]] مانند [[مسجد]] و ... پایگاه مرکزی برای [[عبادت]] و [[تعلیم و تعلم]] در جهت [[تکامل]] [[نفوس]] است، [[امام]] [[قائم]] {{ع}} در این جهت نیز توجه خاص دارد، به طوری که [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: "وقتی [[قائم]] {{ع}} ما [[ظهور]] کند، در [[پشت کوفه]] مسجدی می‌سازد که هزار در دارد، و خانه‌های [[کوفه]] به دو نهر [[کربلا]] متصل می‌گردد"<ref>اثبات الهداة، ج ۷ ص ۱۰۹؛ بحار الانوار، ج ۵۲ ص ۳۳۰؛ کشف الغمه، ج ۳ ص ۳۶۱.</ref>. ایجاد [[مسجد]] بزرگی در [[پشت کوفه]] (صحرای [[نجف]]) در روایتی از [[امام باقر]] {{ع}} [[نقل]] شده، که [[پیامبر خاتم|پیامبر خدا]] {{صل}} فرمود: "گویا [[حسنی‌]]<ref>منظور، سید حسنی است که شرح قیام او را قبلا ذکر کردیم.</ref> را (در [[کوفه]]) با [[حسینی]] (ظاهرا منظور [[امام]] [[قائم]] {{ع}} است) می‌بینم که [[حسنی]] با یارانش با [[حسینی]] [[بیعت]] می‌کنند و در اطراف آن حضرت هستند، تا در [[جمعه]] دوم [[مردم]] گویند [[نماز]] پشت سر [[امام]] [[قائم]] {{ع}} مساوی با [[نماز]] پشت سر [[پیامبر خاتم|رسول خدا]] {{صل}} است، اما بر اثر کثرت جمعیت در [[مسجد کوفه]] جا پیدا نمی‌شود. [[امام]] {{ع}} به [[پشت کوفه]] رفته و خط [[مسجد]] بزرگی را می‌کشد که آن [[مسجد]] هزار در دارد، تا مصلای بزرگ و فراگیر برای همه جمعیت باشد"<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۳۰.</ref>. در نوسازی و شهرسازی، خانه‌های [[کوفه]] به خانه‌های [[کربلا]] متصل می‌شوند<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۳۷.</ref>. [[امام باقر]] {{ع}} فرمود: "وقتی [[قائم]] {{ع}} [[قیام]] کند، به [[کوفه]] می‌رود و چهار [[مسجد]] را در آنجا ویران می‌نماید. هر مسجدی که مشرف بر خانه‌های [[مردم]] باشد<ref>گویا منظور چهار مسجدی است که دشمنان [[اهل بیت]] {{عم}} هریک از آن را برای تشویق به نام یکی از دشمنان یا شرکت کنندگان در خون [[امام حسین]] {{ع}} ساختند که عبارتند از: مسجد ثقیف (به نام مغیرة بن شعبه ثقفی) و مسجد اشعث (به نام اشعث بن قیس، سرکرده منافقین) و مسجد جریر (به نام جریر بن عبد الله، مخالف امام علی {{ع}}) و مسجد سماک (به نام سماک بن مخزمه اسدی، که از فرمانروایان جنگ صفین است)؛ تهذیب، ج ۲، ص ۲۵۰.</ref> ویران می‌کند، راه‌ها را وسیع می‌نماید". به این ترتیب می‌بینیم حتی اگر [[مسجد]] [[هدف]] غیر اسلامی داشت، ویران می‌شود. آری هر مانعی را که در راه‌ها است، از میان برمی‌دارد و عوامل ناپاکی، نادرستی و حتی ناودان‌هایی را که موجب این کثافت‌ها می‌شوند از بین می‌برد، هر بدعتی را نابود و هر [[سنت]] [[نیکی]] را [[احیا]] می‌سازد، [[قسطنطنیه]] (واقع در [[ترکیه]]) و کوه‌های [[گیلان]] و چین را [[فتح]] می‌کند ...<ref>اعلام الوری، ص ۴۳۲؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۳۹.</ref>. جالب اینکه، در این عصر درخشان، امکانات یک فرد [[صالح]] و [[مؤمن]]، پرنده را از هوا فرود می‌آورد و او آن را ذبح کرده و می‌پزد و از گوشتش بهره‌مند می‌شود<ref>اثبات الهداة، ج ۷، ص ۱۴۶.</ref>. در میان این امور، آنچه که بسیار مهم است و امور دیگر مقدمه و وسیله آن است، تکمیل [[نفوس]] و بالا بردن سطح معلومات و معنویات است، که [[هدف]] تمام [[پیامبر]]ان و [[اولیای الهی]] همین بوده است. (البته در پرتو تکمیل [[نفوس]]، سایر مواهب مادی نیز به دست می‌آید). ما وقتی که [[آیه]] ۵ سوره قصص {{متن قرآن|وَنُرِيدُ أَن نَّمُنَّ عَلَى الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا فِي الأَرْضِ...}} را که در مورد [[حکومت]] حضرت [[ولی عصر]] {{ع}} می‌باشد، تحت [[مطالعه]] قرار می‌دهیم، واژه [[مستضعف]] را در [[روایات]] [[امامان]] {{عم}} می‌نگریم، می‌بینیم بیشتر [[روایات]]، [[مستضعف]] را به معنی [[کم‌عقل]]، [[کم‌سواد]]، [[هدایت]] نشده، بی‌خبر از [[قرآن]] و [[ناتوانی]] در [[فکر]] و [[شناخت]] گرفته‌اند<ref>این روایات در معانی الاخبار، ص ۲۰۰ به بعد آمده است.</ref>. [[امام باقر]] {{ع}} در معنی [[مستضعف]] فرمود: "آنان‌که چاره‌ای ندارند و به راه [[هدف]]، [[هدایت]] نمی‌یابند، [[توانایی]] تشخیص تزویر [[کفر]] را ندارند و راهی به [[هدایت]] نبرده‌اند، مادام که [[ایمان]] نیاورده‌اند، آنها نه [[کافر]] و نه [[مؤمن]] هستند"<ref>{{عربی|" الَّذِينَ‏ لَا يَجِدُونَ‏ حِيلَةً وَ لا يَهْتَدُونَ‏ سَبِيلًا لا يَسْتَطِيعُونَ حِيلَةً فَيَدْخُلُوا فِي الْكُفْرِ وَ لا يَهْتَدُونَ‏ فَيَدْخُلُوا فِي الْإِيمَانِ فَلَيْسَ هُمْ مِنَ الْكُفْرِ وَ الْإِيمَانِ فِي شَيْ‏ءٍ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"}}؛ معانی الاخبار، ص ۲۰۳.</ref>
نتیجه می‌گیریم که اهم [[هدف]] [[امام]] [[قائم]] {{ع}} تکمیل [[نفوس]] و [[آگاه]] کردن [[مردم]] و خط دادن به آنها و [[هدایت]] کامل معنوی و علمی آنها و [[نجات]] دادن آنها از [[استضعاف]] در جهت معنی و [[فکر]] و [[اندیشه]] است»<ref>[[محمد محمدی اشتهاردی|محمدی اشتهاردی، محمد]]، [[حضرت مهدی فروغ تابان ولایت (کتاب)|حضرت مهدی فروغ تابان ولایت]]، ص ۱۷۹-۱۸۷.</ref>.
}}
{{پاسخ پرسش  
{{پاسخ پرسش  
| عنوان پاسخ‌دهنده = ۳. حجت الاسلام و المسلمین طاهری؛
| عنوان پاسخ‌دهنده = ۳. حجت الاسلام و المسلمین طاهری؛
| تصویر = 11562.jpg
| تصویر = 11562.jpg
| پاسخ‌دهنده = حبیب‌الله طاهری]]]]
| پاسخ‌دهنده = حبیب‌الله طاهری
حجت الاسلام و المسلمین دکتر [[حبیب‌الله طاهری]] در کتاب ''«[[سیمای آفتاب (کتاب)|سیمای آفتاب]]»'' در این‌باره گفته‌است:
| پاسخ = حجت الاسلام و المسلمین دکتر [[حبیب‌الله طاهری]] در کتاب ''«[[سیمای آفتاب (کتاب)|سیمای آفتاب]]»'' در این‌باره گفته‌است:
::::#[[حکومت]] واحد جهانی که تنها به دست آن حضرت است که [[حکومت]] واحد جهانی تشکیل می‌شود و دیگران اگر هم بخواهند توان تشکیل [[حکومت]] واحد جهانی را نخواهند داشت.  
# [[حکومت]] واحد جهانی که تنها به دست آن حضرت است که [[حکومت]] واحد جهانی تشکیل می‌شود و دیگران اگر هم بخواهند توان تشکیل [[حکومت]] واحد جهانی را نخواهند داشت.  
::::#[[عدل]] جهانی [[حضرت مهدی]] است، که تنها در جامعه‌ای که او تشکیل می‌دهد و خود در رأس آن قرار دارد و تنها به قانون الهی عمل می‌شود، [[عدل]] با تمام ابعادش پیاده و عمل می‌شود، لذا چنانکه [[حکومت]] او جهانی است، [[عدل]] او نیز گسترده و جهانی است و در [[روایات]] وارده به این شاخصه بیشتر توجه شده و مکرر فرموده‌اند که: ({{عربی|"يَمْلَأُ اللَّهُ‏ الْأَرْضَ‏ قِسْطاً وَ عَدْلًا"}}). اینک به برخی [[روایات]] در این مورد اشاره می‌کنیم: [[پیامبر خاتم|رسول خدا]]{{صل}} فرمود: "مژده می‌دهم شما را به [[مهدی]] که او در [[امت]] من، به هنگام [[اختلاف]] و سختی‌ها برانگیخته می‌شود، پس [[زمین]] را پر از [[قسط]] و [[عدل]] می‌‌سازد همانطوری که از [[جور]] و [[ستم]] پر شده باشد. ساکنان [[آسمان]] و [[زمین]] از او [[راضی]] می‌شوند، و [[مال]] را در بین [[مردم]] به طور مساوی تقسیم می‌نماید و [[خدا]] دل‌های [[امت محمد]]{{صل}} را از [[بی‌نیازی]] پر می‌کند و همه را [[عدل]] را [[عدل]] او فرا می‌گیرد"<ref> {{عربی|"أُبَشِّرُكُمْ بِالْمَهْدِيِّ يَمْلَأُ الأَرْضَ قِسْطاً كَمَا مُلِئَتْ جَوْراً و ظُلْماً يَرْضَى عَنْهُ سُكَّانُ السَّمَاءِ وَ الأْرْضِ يُقْسِّمُ الْمَالَ صَحاحاً فَقَالَ رَجُلٌ مَا مَعْنَى صَحَاحاً؟ قالَ: بِالسَّوِيَّةِ بَيْنَ النَّاسِ وَ يَمْلَأُ قُلُوبَ اُمَّةِ مُحَمَّدٍ {{صل}} غِنًى وَ يَسَعُهُمْ عَدْلُهُ..."}}؛ منتخب الاثر، ص ۱۴۷.</ref>؛ در [[روایت]] دیگر فرموده است: "بیرون میأید مردی از [[اهل بیت]] من که اسمش اسم من و خلقش خلق من است پس [[زمین]] را از [[عدل و قسط]] پر می‌کند، چنانکه از [[جور]] و [[ظلم]] پر شده باشد"<ref>{{عربی|"يَخْرُجُ‏ رَجُلٌ‏ مِنْ‏ أَهْلِ‏ بَيْتِي‏ يُوَاطِئُ‏ اسْمُهُ اسْمِي وَ خَلْقُهُ خَلْقِي يَمْلَأُهَا قِسْطاً وَ عَدْلًا"}}؛ منتخب الاثر، ص ۱۷۹.</ref>؛ در [[حدیث]] دیگر فرموده است: "اگر از [[دنیا]] باقی نماند، مگر یک روز، [[خداوند]] آن روز را طولانی گرداند، تا مردی از [[فرزندان]] من بیرون آید و ظاهر شود، پس [[دنیا]] را پر [[عدل و قسط]] نماید، چنانکه از [[جور]] و [[ستم]] پر شده باشد"<ref>{{عربی|"لَوْ لَمْ‏ يَبْقَ‏ مِنَ‏ الدُّنْيَا إِلَّا يَوْمٌ‏ وَاحِدٌ لَطَوَّلَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ ذَلِكَ الْيَوْمَ حَتَّى يَخْرُجَ رَجُلٌ مِنْ وُلْدِي فَيَمْلَأَهَا عَدْلًا وَ قِسْطاً كَمَا مُلِئَتْ جَوْراً وَ ظُلْماً"}}</ref> به هر حال، [[روایات]] در گسترش [[عدل]] در [[حکومت]] [[حضرت مهدی]] چنان زیاد است که همه جا را فراگیرد و احدی بر دیگری [[ستم]] نکند. ما را همین چند [[حدیث]] در این مختصر کافی است. اهل تحقیق می‌توانند به کتاب‌هایی از قبیل بحارالأنوار مجلسی و منتخب الأثر صافی و اثبات الهدی و... مراجعه نمایند»<ref>[[حبیب‌الله طاهری|طاهری، حبیب‌الله]]، [[سیمای آفتاب (کتاب)|سیمای آفتاب]]، ص ۳۳۳ - ۳۳۴.</ref>.
# [[عدل]] جهانی [[حضرت مهدی]] است، که تنها در جامعه‌ای که او تشکیل می‌دهد و خود در رأس آن قرار دارد و تنها به قانون الهی عمل می‌شود، [[عدل]] با تمام ابعادش پیاده و عمل می‌شود، لذا چنانکه [[حکومت]] او جهانی است، [[عدل]] او نیز گسترده و جهانی است و در [[روایات]] وارده به این شاخصه بیشتر توجه شده و مکرر فرموده‌اند که: ({{عربی|"يَمْلَأُ اللَّهُ‏ الْأَرْضَ‏ قِسْطاً وَ عَدْلًا"}}). اینک به برخی [[روایات]] در این مورد اشاره می‌کنیم: [[پیامبر خاتم|رسول خدا]] {{صل}} فرمود: "مژده می‌دهم شما را به [[مهدی]] که او در [[امت]] من، به هنگام [[اختلاف]] و سختی‌ها برانگیخته می‌شود، پس [[زمین]] را پر از [[قسط]] و [[عدل]] می‌‌سازد همانطوری که از [[جور]] و [[ستم]] پر شده باشد. ساکنان [[آسمان]] و [[زمین]] از او [[راضی]] می‌شوند، و [[مال]] را در بین [[مردم]] به طور مساوی تقسیم می‌نماید و [[خدا]] دل‌های [[امت محمد]] {{صل}} را از [[بی‌نیازی]] پر می‌کند و همه را [[عدل]] را [[عدل]] او فرا می‌گیرد"<ref> {{عربی|"أُبَشِّرُكُمْ بِالْمَهْدِيِّ يَمْلَأُ الأَرْضَ قِسْطاً كَمَا مُلِئَتْ جَوْراً و ظُلْماً يَرْضَى عَنْهُ سُكَّانُ السَّمَاءِ وَ الأْرْضِ يُقْسِّمُ الْمَالَ صَحاحاً فَقَالَ رَجُلٌ مَا مَعْنَى صَحَاحاً؟ قالَ: بِالسَّوِيَّةِ بَيْنَ النَّاسِ وَ يَمْلَأُ قُلُوبَ اُمَّةِ مُحَمَّدٍ {{صل}} غِنًى وَ يَسَعُهُمْ عَدْلُهُ..."}}؛ منتخب الاثر، ص ۱۴۷.</ref>؛ در [[روایت]] دیگر فرموده است: "بیرون میأید مردی از [[اهل بیت]] من که اسمش اسم من و خلقش خلق من است پس [[زمین]] را از [[عدل و قسط]] پر می‌کند، چنانکه از [[جور]] و [[ظلم]] پر شده باشد"<ref>{{عربی|"يَخْرُجُ‏ رَجُلٌ‏ مِنْ‏ أَهْلِ‏ بَيْتِي‏ يُوَاطِئُ‏ اسْمُهُ اسْمِي وَ خَلْقُهُ خَلْقِي يَمْلَأُهَا قِسْطاً وَ عَدْلًا"}}؛ منتخب الاثر، ص ۱۷۹.</ref>؛ در [[حدیث]] دیگر فرموده است: "اگر از [[دنیا]] باقی نماند، مگر یک روز، [[خداوند]] آن روز را طولانی گرداند، تا مردی از [[فرزندان]] من بیرون آید و ظاهر شود، پس [[دنیا]] را پر [[عدل و قسط]] نماید، چنانکه از [[جور]] و [[ستم]] پر شده باشد"<ref>{{عربی|"لَوْ لَمْ‏ يَبْقَ‏ مِنَ‏ الدُّنْيَا إِلَّا يَوْمٌ‏ وَاحِدٌ لَطَوَّلَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ ذَلِكَ الْيَوْمَ حَتَّى يَخْرُجَ رَجُلٌ مِنْ وُلْدِي فَيَمْلَأَهَا عَدْلًا وَ قِسْطاً كَمَا مُلِئَتْ جَوْراً وَ ظُلْماً"}}</ref> به هر حال، [[روایات]] در گسترش [[عدل]] در [[حکومت]] [[حضرت مهدی]] چنان زیاد است که همه جا را فراگیرد و احدی بر دیگری [[ستم]] نکند. ما را همین چند [[حدیث]] در این مختصر کافی است. اهل تحقیق می‌توانند به کتاب‌هایی از قبیل بحارالأنوار مجلسی و منتخب الأثر صافی و اثبات الهدی و... مراجعه نمایند»<ref>[[حبیب‌الله طاهری|طاهری، حبیب‌الله]]، [[سیمای آفتاب (کتاب)|سیمای آفتاب]]، ص ۳۳۳ - ۳۳۴.</ref>.
{{پایان جمع شدن}}
}}
 
{{پاسخ پرسش  
{{پاسخ پرسش  
| عنوان پاسخ‌دهنده = ۴. حجت الاسلام و المسلمین رحیمی؛
| عنوان پاسخ‌دهنده = ۴. حجت الاسلام و المسلمین رحیمی؛
| تصویر = 151864.jpg
| تصویر = 151864.jpg
| پاسخ‌دهنده = عباس رحیمی]]]]
| پاسخ‌دهنده = عباس رحیمی
::::::[[حجت الاسلام و المسلمین]] '''[[عباس رحیمی]]'''، در کتاب ''«[[امید فردا (کتاب)|امید فردا]]»'' در این‌باره گفته است:
| پاسخ = حجت الاسلام و المسلمین '''[[عباس رحیمی]]'''، در کتاب ''«[[امید فردا (کتاب)|امید فردا]]»'' در این‌باره گفته است:
::::::«[[حکومت]] حضرت ویژگی‌های بسیاری دارد که قابل مقایسه با هیچ حکومتی نیست که به برخی از آنها اشاره می‌شود:
:::::#در [[حکومت]] آن حضرت، چنان امنیتی [[حاکم]] است که حتی درندگان نیز به کسی یا خودشان آسیبی نمی‌رسانند و اگر خانمی تنها با [[اموال]] خودش از [[کوفه]] به [[شام]] برود خطری او را تهدید نمی‌کند.
:::::#[[حکومت]] آن حضرت جهانی است: {{عربی|"يَبْلُغَ‌ سُلْطَانُهُ‌ الْمَشْرِقَ‌ وَ الْمَغْرِبَ"}}<ref>بحارالانوار، ج ۵۱، ص ۷۱.</ref>؛ دایره [[حکومت]] [[امام عصر]] {{ع}} شرق و غرب عالم را فرا می‌گیرد.
:::::#[[رفاه]] عمومی [[حاکم]] می‌شود و [[فقر]] ریشه‌کن می‌شود. [[زمین]]، تمام ذخائر خود را بیرون می‌ریزد و تمام امکانات به صورت عادلانه تقسیم می‌شود، به گونه‌ای که [[فقیر]] وجود نخواهد داشت. وقتی کسی مراجعه می‌کند و چیزی می‌خواهد، آن حضرت می‌فرماید: «هر چه لازم داری خودت بردار». بدهکارانِ [[زکات]] به دنبال نیازمند می‌گردند که [[زکات]] [[مال]] خود را بدهند، ولی [[نیازمندی]] نمی‌یابند.
:::::#[[حکومت]] آن حضرت بر منبای [[اسلام]]، [[قرآن]] و [[دین]] است. [[حضرت مهدی]] {{ع}} [[احیاگر]] [[اسلام ناب]] محمدی {{صل}} خواهند بود و همه‌ ارزش‌های از دست رفته و [[حدود]] تعطیل شده را به [[اجرا]] می‌گذارند. {{عربی|"اللَّهُمَّ إِنَّا نَرْغَبُ‌ إِلَيْكَ‌ فِي‌ دَوْلَةٍ كَرِيمَةٍ تُعِزُّ بِهَا الْإِسْلَامَ وَ أَهْلَهُ وَ تُذِلُّ بِهَا النِّفَاقَ وَ أَهْلَهُ"}}<ref>دعای افتتاح؛ کافی، ج ۳، ص ۴۲۴.</ref>؛ خداوندا! ما به تو [[امید]] بسته‌ایم که در [[دولت کریمه]]، [[اسلام]] را عزیز و [[نفاق]] را خوار گردانی.
:::::#[[اجرای عدالت]] از ویژگی‌های بارز [[حکومت مهدی]] {{ع}} است؛ به گونه‌ای که در عالم نظیرش یافت نمی‌شود: {{عربی|"يَمْلَأُ الْأَرْضَ‌ قِسْطاً وَ عَدْلاً"}}<ref>مستدرک الوسائل، ج ۱۲، ص ۲۸۳.</ref>؛ [[زمین]] را از [[عدالت]] پر می‌گرداند»<ref>[[عباس رحیمی|رحیمی، عباس]]، [[امید فردا (کتاب)|امید فردا]]، ص۶۰.</ref>.
{{پایان جمع شدن}}


«[[حکومت]] حضرت ویژگی‌های بسیاری دارد که قابل مقایسه با هیچ حکومتی نیست که به برخی از آنها اشاره می‌شود:
# در [[حکومت]] آن حضرت، چنان امنیتی [[حاکم]] است که حتی درندگان نیز به کسی یا خودشان آسیبی نمی‌رسانند و اگر خانمی تنها با [[اموال]] خودش از [[کوفه]] به [[شام]] برود خطری او را تهدید نمی‌کند.
# [[حکومت]] آن حضرت جهانی است: {{عربی|"يَبْلُغَ‌ سُلْطَانُهُ‌ الْمَشْرِقَ‌ وَ الْمَغْرِبَ"}}<ref>بحارالانوار، ج ۵۱، ص ۷۱.</ref>؛ دایره [[حکومت]] [[امام عصر]] {{ع}} شرق و غرب عالم را فرا می‌گیرد.
# [[رفاه]] عمومی [[حاکم]] می‌شود و [[فقر]] ریشه‌کن می‌شود. [[زمین]]، تمام ذخائر خود را بیرون می‌ریزد و تمام امکانات به صورت عادلانه تقسیم می‌شود، به گونه‌ای که [[فقیر]] وجود نخواهد داشت. وقتی کسی مراجعه می‌کند و چیزی می‌خواهد، آن حضرت می‌فرماید: «هر چه لازم داری خودت بردار». بدهکارانِ [[زکات]] به دنبال نیازمند می‌گردند که [[زکات]] [[مال]] خود را بدهند، ولی [[نیازمندی]] نمی‌یابند.
# [[حکومت]] آن حضرت بر منبای [[اسلام]]، [[قرآن]] و [[دین]] است. [[حضرت مهدی]] {{ع}} [[احیاگر]] [[اسلام ناب]] محمدی {{صل}} خواهند بود و همه‌ ارزش‌های از دست رفته و [[حدود]] تعطیل شده را به [[اجرا]] می‌گذارند. {{عربی|"اللَّهُمَّ إِنَّا نَرْغَبُ‌ إِلَيْكَ‌ فِي‌ دَوْلَةٍ كَرِيمَةٍ تُعِزُّ بِهَا الْإِسْلَامَ وَ أَهْلَهُ وَ تُذِلُّ بِهَا النِّفَاقَ وَ أَهْلَهُ"}}<ref>دعای افتتاح؛ کافی، ج ۳، ص ۴۲۴.</ref>؛ خداوندا! ما به تو [[امید]] بسته‌ایم که در [[دولت کریمه]]، [[اسلام]] را عزیز و [[نفاق]] را خوار گردانی.
# [[اجرای عدالت]] از ویژگی‌های بارز [[حکومت مهدی]] {{ع}} است؛ به گونه‌ای که در عالم نظیرش یافت نمی‌شود: {{عربی|"يَمْلَأُ الْأَرْضَ‌ قِسْطاً وَ عَدْلاً"}}<ref>مستدرک الوسائل، ج ۱۲، ص ۲۸۳.</ref>؛ [[زمین]] را از [[عدالت]] پر می‌گرداند»<ref>[[عباس رحیمی|رحیمی، عباس]]، [[امید فردا (کتاب)|امید فردا]]، ص۶۰.</ref>.
}}
{{پاسخ پرسش  
{{پاسخ پرسش  
| عنوان پاسخ‌دهنده = ۵. حجت الاسلام و المسلمین امامی میبدی؛
| عنوان پاسخ‌دهنده = ۵. حجت الاسلام و المسلمین امامی میبدی؛
| تصویر = 13681144.jpg
| تصویر = 13681144.jpg
| پاسخ‌دهنده = علی رضا امامی میبدی]]]]
| پاسخ‌دهنده = علی رضا امامی میبدی
::::::[[حجت الاسلام و المسلمین]] '''[[علی رضا امامی میبدی]]'''، در کتاب ''«[[آموزه‌های مهدویت در آثار علامه طباطبائی (کتاب)|آموزه‌های مهدویت در آثار علامه طباطبائی]]»'' در این‌باره گفته است:
| پاسخ = حجت الاسلام و المسلمین '''[[علی رضا امامی میبدی]]'''، در کتاب ''«[[آموزه‌های مهدویت در آثار علامه طباطبائی (کتاب)|آموزه‌های مهدویت در آثار علامه طباطبائی]]»'' در این‌باره گفته است:
::::::«[[حکومت]] [[امام زمان]] {{ع}} در [[حقیقت]]، [[حکومت]] [[اسلام]] واقعی و [[معارف]] [[ناب]] آن می‌باشد؛ حکومتی که با [[امامت]] و [[رهبری]] [[جانشین]] تمام [[انبیا]] و [[اولیاء]]، تصویر واقعی [[دین]] را در [[جامعه]] به نمایش می‌گذارد و آن را به کمک [[یاران]] [[صالح]] خود، به صورت کامل به [[اجرا]] در می‌‌آورد؛ تا [[انسان‌‌ها]] را در پرتو آن به [[سعادت دنیا]] و [[آخرت]] رهنمون شوند. بدیهی است که چنین [[حکومت]] بی‌سابقه‌‌ای، دارای خصایص و ویژگی‌های منحصر به فردی است که باید مورد [[کشف]] و بررسی قرار گیرد. [[علامه طباطبایی]] نیز در بیانات خود و به خصوص در مباحث تفسیری، به ذکر مؤلفه‌‌ها و ویژگی‌‌های [[حکومت]] آرمانی مهدوی پرداخته است؛ این مؤلفه‌ها را می‌‌توان در موارد ذیل [[تبیین]] نمود.
:::::*'''تسلط [[صالحان]] در [[زمین]]''': [[علامه]]، ذیل [[آیه]] {{متن قرآن|وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنكُمْ وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَيَسْتَخْلِفَنَّهُم فِي الأَرْضِ...}}<ref>«خداوند به مومنان و کسانی از شما که اعمال شایسته به جا می‌آورند وعده داده که آنها را در زمین جانشین کند». نور: ۵۵.</ref> با استفاده از مباحث تفسیری، نتیجه می‌‌گیرد که مقصود این [[آیه]] تسلط انسان‌های [[شایسته]] بر [[زمین]] است؛ سپس آیاتی را به عنوان [[شاهد]] مطرح می‌کند، از جمله [[آیه]] {{متن قرآن|إِنَّ الأَرْضَ لِلَّهِ يُورِثُهَا مَن يَشَاء مِنْ عِبَادِهِ وَالْعَاقِبَةُ لِلْمُتَّقِينَ}}<ref>«همانا زمین از آن خداوند است و آن را میراث هر کس از بندگانش که بخواهد قرار می‌دهد و پایان‌‌کار، از آن پرهیزکاران است». اعراف: ۱۲۸.</ref> و نیز [[آیه]] {{متن قرآن|أَنَّ الأَرْضَ يَرِثُهَا عِبَادِيَ الصَّالِحُونَ}}<ref>«زمین را بندگان شایسته من به ارث می‌‌برند». انبیا: ۱۰۵.</ref> و [[آیه]] {{متن قرآن|فَأَوْحَى إِلَيْهِمْ رَبُّهُمْ لَنُهْلِكَنَّ الظَّالِمِينَ * وَلَنُسْكِنَنَّكُمُ الأَرْضَ مِن بَعْدِهِمْ}}<ref>«پس پروردگار‌‌شان به ایشان وحی فرستاد که به طور قطع ستمکاران را هلاک خواهیم کرد و بعد از ایشان شما را در زمین سکونت خواهیم داد». ابراهیم: ۱۳-۱۴.</ref> و غیره. ایشان پس از ذکر این [[آیات]] به این نتیجه کلی می‌رسد که افرادی دارای [[ایمان]] و عمل [[صالح]]، در دوره [[آخرالزمان]] [[جانشین]] [[اقوام]] [[ظالم]] پیشین می‌شوند، و با [[رهبری]] [[امام زمان]] {{ع}} جامعه‌‌‌ای آرمانی تشکیل می‌دهند؛ جامعه‌‌ای است که در آن [[مومنان]] واقعی، دارای تسلط و اقتدار و [[برتری]] در [[زمین]] باشند و گروه [[ظالم]] و گناهکار هیچ نمودی در آن نداشته باشند<ref>المیزان، جلد ۱۵، صفحه ۱۵۱.</ref>.
:::::*'''فراگیر کردن [[معارف الهی]]''': بر اساس [[آیه شریفه]] {{متن قرآن|وَلَيُمَكِّنَنَّ لَهُمْ دِينَهُمُ الَّذِي ارْتَضَى لَهُمْ}}<ref>«و نیز دینشان را که برای آنها پسندیده است استقرار دهد». نور: ۵۵.</ref> در [[حکومت جهانی]] [[امام زمان]]، بر اساس [[دین]] مبین [[اسلام]] عمل می‌‌شود، معارفش مورد [[اعتقاد]] همه قرار می‌گیرد و هیچ اختلافی نیز در آن پیدا نمی‌‌شود.
::::::به بیان [[علامه]]، تعبیر «دینهم» که [[دین]] را به خود [[مردم]] اضافه کرده است، برای نشان دادن هماهنگی آن با [[فطرت]] [[انسان‌‌ها]] می‌‌باشد؛ لذا در این [[جامعه]]، [[دین]] فطری تمام انسانها را با مجذوب خود خواهد کرد<ref>المیزان، جلد ۱۵، صفحه ۱۵۲.</ref>.
::::::'''نشر [[اسرار]] [[دین]] به وسیله [[امام مهدی]]''' {{ع}} نکته‌ای که در اینجا حائز اهمیت است، این است که در [[حکومت]] [[امام زمان]] {{ع}}، خود آن حضرت [[مسئول]] بیان [[دین]] و [[تبیین معارف]] آن است و نه تنها [[ظواهر]] [[دین]]، بلکه [[اسرار]] و ناگفته‌‌های دینی را نیز برای [[مردم]] روشن می‌کند و آن را با عمق [[معارف]] بلند [[اسلام]] آشنا می‌‌کند؛ چرا که از جمله اموری که طبق [[روایات]] در [[زمان ظهور]] به وسیله [[امام مهدی]] {{ع}} انجام می‌گیرد، [[تبیین]] حقیقت‌‌های نهفته دینی و [[اسرار]] بلند الهی است، که تا آن زمان شرایط بیان آن فراهم نبوده است.
::::::[[مرحوم علامه]] در رساله الولایه، ضمن بیان وجود [[معارف]] باطنی و عمیق در [[دین]] و اطلاع [[معصومین]] {{عم}} و اولیای [[خدا]] از این [[اسرار]]، می‌‌گوید: در این [[روایات]] اخباری است درباره [[ظهور حضرت مهدی]] که در آن [[احادیث]] آمده است که [[قائم]] [[اسرار]] [[شریعت]] را [[آشکار]] می‌‌سازد و از [[حقیقت]] آن پرده برمی‌دارد و [[قرآن]] نیز ایشان را [[تصدیق]] می‌کند<ref>طریق عرفان (ترجمه و شرح رساله الولایه)، صفحه ۲۳ و ۱۵۵؛انسان و عقیده، صفحه ۲۱۱.</ref>.
::::::البته ایشان به همین مقدار اکتفا کرده و [[احادیث]] متعددی که در این باره وجود دارد را ذکر نکرده است<ref>از جمله حضرت علی {{ع}} می‌فرماید: {{عربی|فَيُرِيكُمْ كَيْفَ عَدْلُ اَلسِّيرَةِ وَ يُحْيِي مَيِّتَ اَلْكِتَابِ وَ اَلسُّنَّةِ}}؛ او روش عادلانه در حکومت را به شما نشان می‌‌دهد و کتاب خدا و سنت پیامبر {{صل}} را که تا آن روز متروک مانده است، زنده می‌‌کند. نهج البلاغه، خطبه ۱۳۸.</ref>.
::::::لازم به ذکر است که بر اساس [[روایات]]، [[فهم]] و سطح فکری [[مردم]] نیز در آن زمان بالا می‌رود و در نتیجه ظرفیت لازم برای [[درک]] [[معارف]] بلند دینی که از طرف [[امام]] {{ع}} ارائه می‌شود را خواهند داشت.
::::::[[علامه]] در این زمینه از [[امام سجاد]] {{ع}} [[نقل]] می‌‌کند که فرمود: {{عربی|إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ عَلِمَ أَنَّهُ يَكُونُ فِي آخِرِ الزَّمَانِ أَقْوَامٌ مُتَعَمِّقُونَ فَأَنْزَلَ اللَّهُ تَعَالَى قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ وَ الْآيَاتِ مِنْ سُورَةِ الْحَدِيدِ إِلَى قَوْلِهِ وَ هُوَ عَلِيمٌ بِذاتِ الصُّدُورِ}}<ref>مقصود آیه اول تا ششم این سوره می‌‌باشد.</ref>؛ [[خداوند]] می‌‌دانست، در [[آخرالزمان]] مردمی ژرف‌‌اندیش خواهند بود، به همین جهت [[آیات]] {{متن قرآن|قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ}} و [[آیات]] اول سوره حدید را نازل فرمود<ref>المیزان، جلد ۱۹، صفحه ۱۴۷؛ به نقل از: اصول کافی، جلد ۱، صفحه ۹۱.</ref>.
::::::بنابراین [[حاکمیت]] در [[دوره ظهور]]، با توجه به بالا رفتن سطح [[فهم]] [[مردم]] و دسترسی به [[امام]] [[معصوم]] که عالم به تمام [[معارف دینی]] می‌‌باشد، این آموزه‌‌های [[معرفت]] زا و به خصوص مباحث [[خداشناسی]] توحیدی را در سطح عمومی نشر و توسعه می‌دهد.
:::::*'''گسترش دادن [[عدالت]]''': [[گسترش عدالت]] در سراسر [[گیتی]] در برنامه‌‌های [[حکومت امام مهدی]] {{ع}} می‌‌باشد و آن حضرت به مجرد شروع [[انقلاب جهانی]] خود در راستای تحقق آن [[تلاش]] می‌کند؛ البته آنچه این مسئله را دارای اهمیت ویژه و خاص می‌کند، گستردگی [[ظلم]] و [[جور]] تا قبل از [[حکومت]] [[امام]] {{ع}} و نیز عدم فراهم شدن بستر چنین [[عدالت]] گستره و فراگیری در طول [[تاریخ]] [[بشر]] می‌‌باشد؛ به همین علت در بسیاری از [[روایات]] بر موضوع [[عدل]] و گسترش آن در زمان [[حکومت]] [[حضرت حجت]] {{ع}} و پایان دوره زوال و [[بیداد]] بی‌‌عدالتی تأکید شده و از آن به عنوان آرزوی دیرین یاد شده است<ref>برای اطلاع بیشتر مراجعه شود به الاحتجاج، جلد ۱، صفحه ۶۸ و ۲۵۲؛ ارشاد القلوب، جلد ۲، صفحه ۲۸۵ و ۳۱۴؛تفسیر العیاشی، جلد ۱، صفحه ۱۴ و ۶۶؛بحارالانوار، جلد ۳۶، صفحه ۵۱ و ۵۲ و غیره.</ref>.
::::::[[مرحوم علامه]] در این مورد، ضمن بیان شرحی از زندگی حضرت می‌گوید پس از انقضای [[غیبت کبری]]، طبق [[اخبار]] آن حضرت فرموده و زمان [[حکومت اسلامی]] را به دست گرفته و [[دنیا]] را پر از [[عدل و داد]] می‌‌کند، پس از آنکه با [[ظلم]] و [[جور]] پر شده باشد<ref>بررسی‌های اسلامی، جلد ۱، صفحه ۲۳۰.</ref>. در [[المیزان]]، به [[نقل]] از مرحوم [[طبرسی]] از [[علی بن الحسین]] {{ع}} [[روایت]] می‌‌کند که وقتی [[آیه]] {{متن قرآن|وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنكُمْ وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَيَسْتَخْلِفَنَّهُم فِي الأَرْضِ...}}<ref>نور: ۵۵.</ref> را تلاوت کرد فرمود: «به [[خدا]] [[سوگند]] ایشان [[شیعیان]] ما اهل بیتند، که [[خدا]] این وعده خود را در [[حق]] ایشان به وسیله مردی از ما انجاز می‌کند و او [[مهدی این امت]] است و او کسی است که [[رسول خدا]] {{صل}} درباره‌‌اش فرمود: اگر از [[دنیا]] نماند مگر یک روز، [[خدا]] آن روز را آنقدر طولانی می‌‌کند، تا مردی از عترتم [[قیام]] کند، که نامش نام من است، [[زمین]] را پر از [[عدل و داد]] کند، آن‌‌چنان که پر از [[ظلم]] و [[جور]] شده باشد<ref>المیزان، جلد ۱۵، صفحه ۱۵۸؛ به نقل از: مجمع البیان، جلد ۷، صفحه ۱۵۲. این حدیث را امام باقر {{ع}} و امام صادق {{ع}} نیز فرموده‌‌اند.</ref>.
::::::همچنین در جای دیگر، ضمن [[نقل]] [[حدیث]] [[پیامبر]] {{صل}} که در [[حدیث]] [[امام سجاد]] {{ع}} نیز آمده است، آن را [[مورد اتفاق]] و پذیرش همه می‌‌دانند<ref>شیعه در اسلام (طبع قدیم)، صفحه ۲۳۲.</ref>.
::::::بنابراین، [[احیا]] و گسترش داد و [[عدل]] به احیای [[حقوق]] [[مظلومان]] و [[اجرای حدود الهی]] نسبت به [[ظالمان]]، از شاخصه‌‌های اصلی و مهم در [[حاکمیت]] مهدوی می‌‌باشد.
:::::*'''ایجاد [[امنیت]] گسترده و همه جانبه''': [[حکومت مهدوی]] با پدید آوردن [[جامعه]] سالم و ایمن، [[بهترین]] شرایط را برای زیستن [[انسان‌ها]] فراهم می‌کند، جامعه‌ای که در آن [[مردم]] [[امنیت]] را مدیون خداند و [[خلیفه]] او در [[زمین]] هستند. {{متن قرآن|وَلَيُبَدِّلَنَّهُم مِّن بَعْدِ خَوْفِهِمْ أَمْنًا}}<ref>«و پس از ترسشان، امنیت روزیشان فرماید». نور: ۵۵.</ref>
::::::از [[کلام]] [[علامه]] در این بخش و دیگر مباحث اجتماعی بر‌‌می‌آید که وی این [[امنیت]] را در ابعاد مختلف و در تمام حوزه‌ها و از جمله [[امنیت]] اقتصادی، فکری و اعتقادی می‌‌داند؛ لذا همان‌‌گونه که در ادامه [[آیه]] نیز آمده است، [[امنیت]] کامل زمانی محقق می‌‌شود که [[جامعه]] با کمال [[آرامش]] و با [[التزام]] به [[اعتقاد]] خود زندگی کند و از هرگونه [[مصلحت]] سنجی در اعمال دینی و [[ترس]] و [[تقیه]] و [[پنهان‌‌کاری]] که منافی [[امنیت]] است، بی‌‌نیاز باشد، {{متن قرآن|محل قرار دادن آیه}}،<ref>«مرا می‌‌پرستند و چیزی را شریک من نمی‌‌کنند». همان.</ref> لذا در [[جامعه مهدوی]] و زیر سایه [[حکومت]] [[امام زمان]] {{ع}} تمام این موارد رفع می‌شود و زندگی فردی و اجتماعی انسان‌‌های [[صالح]] در کمال [[آزادی]] و [[امنیت]] خواهد بود<ref>ر.ک به: المیزان، جلد ۱۵، صفحه ۱۵۲؛جلد ۲ صفحه ۳۰۱ و ج ۹، صفحه ۳۹۶؛بررسی‌های اسلامی، جلد ۱، صفحه ۱۱۵؛فرازهایی از اسلام، صفحه ۳۷، بند ۱۹۵.</ref>.
::::::این بود بعضی از ویژگی‌‌های [[حکومت]] [[امام زمان]] {{ع}} در [[عصر ظهور]] که از بیانات [[علامه]] استفاده می‌‌شود، البته خصوصیات دیگری نیز در کتاب‌های مربوط به [[حضرت مهدی]] {{ع}} ذکر شده است که در [[کلام]] ایشان نیامده و ما نیز از ذکر آنها پرهیز می‌‌کنیم<ref>ر.ک به: کتاب امام مهدی {{ع}} موجود موعود، نوشته آیت الله جوادی آملی؛ و موعود شناسی نوشته علی اصغر رضوانی.</ref>»<ref>[[علی رضا امامی میبدی|امامی میبدی، علی رضا]]، [[آموزه‌های مهدویت در آثار علامه طباطبائی (کتاب)|آموزه‌های مهدویت در آثار علامه طباطبائی]]، ص ۲۶۶-۲۷۲.</ref>.
{{پایان جمع شدن}}


«[[حکومت]] [[امام زمان]] {{ع}} در [[حقیقت]]، [[حکومت]] [[اسلام]] واقعی و [[معارف]] [[ناب]] آن می‌باشد؛ حکومتی که با [[امامت]] و [[رهبری]] [[جانشین]] تمام [[انبیا]] و [[اولیاء]]، تصویر واقعی [[دین]] را در [[جامعه]] به نمایش می‌گذارد و آن را به کمک [[یاران]] [[صالح]] خود، به صورت کامل به [[اجرا]] در می‌‌آورد؛ تا [[انسان‌‌ها]] را در پرتو آن به [[سعادت دنیا]] و [[آخرت]] رهنمون شوند. بدیهی است که چنین [[حکومت]] بی‌سابقه‌‌ای، دارای خصایص و ویژگی‌های منحصر به فردی است که باید مورد [[کشف]] و بررسی قرار گیرد. [[علامه طباطبایی]] نیز در بیانات خود و به خصوص در مباحث تفسیری، به ذکر مؤلفه‌‌ها و ویژگی‌‌های [[حکومت]] آرمانی مهدوی پرداخته است؛ این مؤلفه‌ها را می‌‌توان در موارد ذیل [[تبیین]] نمود.
* '''تسلط [[صالحان]] در [[زمین]]''': [[علامه]]، ذیل [[آیه]] {{متن قرآن|وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنكُمْ وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَيَسْتَخْلِفَنَّهُم فِي الأَرْضِ...}}<ref>«خداوند به مومنان و کسانی از شما که اعمال شایسته به جا می‌آورند وعده داده که آنها را در زمین جانشین کند». نور: ۵۵.</ref> با استفاده از مباحث تفسیری، نتیجه می‌‌گیرد که مقصود این [[آیه]] تسلط انسان‌های [[شایسته]] بر [[زمین]] است؛ سپس آیاتی را به عنوان [[شاهد]] مطرح می‌کند، از جمله [[آیه]] {{متن قرآن|إِنَّ الأَرْضَ لِلَّهِ يُورِثُهَا مَن يَشَاء مِنْ عِبَادِهِ وَالْعَاقِبَةُ لِلْمُتَّقِينَ}}<ref>«همانا زمین از آن خداوند است و آن را میراث هر کس از بندگانش که بخواهد قرار می‌دهد و پایان‌‌کار، از آن پرهیزکاران است». اعراف: ۱۲۸.</ref> و نیز [[آیه]] {{متن قرآن|أَنَّ الأَرْضَ يَرِثُهَا عِبَادِيَ الصَّالِحُونَ}}<ref>«زمین را بندگان شایسته من به ارث می‌‌برند». انبیا: ۱۰۵.</ref> و [[آیه]] {{متن قرآن|فَأَوْحَى إِلَيْهِمْ رَبُّهُمْ لَنُهْلِكَنَّ الظَّالِمِينَ * وَلَنُسْكِنَنَّكُمُ الأَرْضَ مِن بَعْدِهِمْ}}<ref>«پس پروردگار‌‌شان به ایشان وحی فرستاد که به طور قطع ستمکاران را هلاک خواهیم کرد و بعد از ایشان شما را در زمین سکونت خواهیم داد». ابراهیم: ۱۳-۱۴.</ref> و غیره. ایشان پس از ذکر این [[آیات]] به این نتیجه کلی می‌رسد که افرادی دارای [[ایمان]] و عمل [[صالح]]، در دوره [[آخرالزمان]] [[جانشین]] [[اقوام]] [[ظالم]] پیشین می‌شوند، و با [[رهبری]] [[امام زمان]] {{ع}} جامعه‌‌‌ای آرمانی تشکیل می‌دهند؛ جامعه‌‌ای است که در آن [[مومنان]] واقعی، دارای تسلط و اقتدار و [[برتری]] در [[زمین]] باشند و گروه [[ظالم]] و گناهکار هیچ نمودی در آن نداشته باشند<ref>المیزان، جلد ۱۵، صفحه ۱۵۱.</ref>.
* '''فراگیر کردن [[معارف الهی]]''': بر اساس [[آیه شریفه]] {{متن قرآن|وَلَيُمَكِّنَنَّ لَهُمْ دِينَهُمُ الَّذِي ارْتَضَى لَهُمْ}}<ref>«و نیز دینشان را که برای آنها پسندیده است استقرار دهد». نور: ۵۵.</ref> در [[حکومت جهانی]] [[امام زمان]]، بر اساس [[دین]] مبین [[اسلام]] عمل می‌‌شود، معارفش مورد [[اعتقاد]] همه قرار می‌گیرد و هیچ اختلافی نیز در آن پیدا نمی‌‌شود.
به بیان [[علامه]]، تعبیر «دینهم» که [[دین]] را به خود [[مردم]] اضافه کرده است، برای نشان دادن هماهنگی آن با [[فطرت]] [[انسان‌‌ها]] می‌‌باشد؛ لذا در این [[جامعه]]، [[دین]] فطری تمام انسانها را با مجذوب خود خواهد کرد<ref>المیزان، جلد ۱۵، صفحه ۱۵۲.</ref>.
'''نشر [[اسرار]] [[دین]] به وسیله [[امام مهدی]]''' {{ع}} نکته‌ای که در اینجا حائز اهمیت است، این است که در [[حکومت]] [[امام زمان]] {{ع}}، خود آن حضرت [[مسئول]] بیان [[دین]] و [[تبیین معارف]] آن است و نه تنها [[ظواهر]] [[دین]]، بلکه [[اسرار]] و ناگفته‌‌های دینی را نیز برای [[مردم]] روشن می‌کند و آن را با عمق [[معارف]] بلند [[اسلام]] آشنا می‌‌کند؛ چرا که از جمله اموری که طبق [[روایات]] در [[زمان ظهور]] به وسیله [[امام مهدی]] {{ع}} انجام می‌گیرد، [[تبیین]] حقیقت‌‌های نهفته دینی و [[اسرار]] بلند الهی است، که تا آن زمان شرایط بیان آن فراهم نبوده است.
[[مرحوم علامه]] در رساله الولایه، ضمن بیان وجود [[معارف]] باطنی و عمیق در [[دین]] و اطلاع [[معصومین]] {{عم}} و اولیای [[خدا]] از این [[اسرار]]، می‌‌گوید: در این [[روایات]] اخباری است درباره [[ظهور حضرت مهدی]] که در آن [[احادیث]] آمده است که [[قائم]] [[اسرار]] [[شریعت]] را آشکار می‌‌سازد و از [[حقیقت]] آن پرده برمی‌دارد و [[قرآن]] نیز ایشان را [[تصدیق]] می‌کند<ref>طریق عرفان (ترجمه و شرح رساله الولایه)، صفحه ۲۳ و ۱۵۵؛انسان و عقیده، صفحه ۲۱۱.</ref>.
البته ایشان به همین مقدار اکتفا کرده و [[احادیث]] متعددی که در این باره وجود دارد را ذکر نکرده است<ref>از جمله حضرت علی {{ع}} می‌فرماید: {{عربی|فَيُرِيكُمْ كَيْفَ عَدْلُ اَلسِّيرَةِ وَ يُحْيِي مَيِّتَ اَلْكِتَابِ وَ اَلسُّنَّةِ}}؛ او روش عادلانه در حکومت را به شما نشان می‌‌دهد و کتاب خدا و سنت پیامبر {{صل}} را که تا آن روز متروک مانده است، زنده می‌‌کند. نهج البلاغه، خطبه ۱۳۸.</ref>.
لازم به ذکر است که بر اساس [[روایات]]، [[فهم]] و سطح فکری [[مردم]] نیز در آن زمان بالا می‌رود و در نتیجه ظرفیت لازم برای [[درک]] [[معارف]] بلند دینی که از طرف [[امام]] {{ع}} ارائه می‌شود را خواهند داشت.
[[علامه]] در این زمینه از [[امام سجاد]] {{ع}} [[نقل]] می‌‌کند که فرمود: {{عربی|إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ عَلِمَ أَنَّهُ يَكُونُ فِي آخِرِ الزَّمَانِ أَقْوَامٌ مُتَعَمِّقُونَ فَأَنْزَلَ اللَّهُ تَعَالَى قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ وَ الْآيَاتِ مِنْ سُورَةِ الْحَدِيدِ إِلَى قَوْلِهِ وَ هُوَ عَلِيمٌ بِذاتِ الصُّدُورِ}}<ref>مقصود آیه اول تا ششم این سوره می‌‌باشد.</ref>؛ [[خداوند]] می‌‌دانست، در [[آخرالزمان]] مردمی ژرف‌‌اندیش خواهند بود، به همین جهت [[آیات]] {{متن قرآن|قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ}} و [[آیات]] اول سوره حدید را نازل فرمود<ref>المیزان، جلد ۱۹، صفحه ۱۴۷؛ به نقل از: اصول کافی، جلد ۱، صفحه ۹۱.</ref>.
بنابراین [[حاکمیت]] در [[دوره ظهور]]، با توجه به بالا رفتن سطح [[فهم]] [[مردم]] و دسترسی به [[امام]] [[معصوم]] که عالم به تمام [[معارف دینی]] می‌‌باشد، این آموزه‌‌های [[معرفت]] زا و به خصوص مباحث [[خداشناسی]] توحیدی را در سطح عمومی نشر و توسعه می‌دهد.
* '''گسترش دادن [[عدالت]]''': [[گسترش عدالت]] در سراسر [[گیتی]] در برنامه‌‌های [[حکومت امام مهدی]] {{ع}} می‌‌باشد و آن حضرت به مجرد شروع [[انقلاب جهانی]] خود در راستای تحقق آن [[تلاش]] می‌کند؛ البته آنچه این مسئله را دارای اهمیت ویژه و خاص می‌کند، گستردگی [[ظلم]] و [[جور]] تا قبل از [[حکومت]] [[امام]] {{ع}} و نیز عدم فراهم شدن بستر چنین [[عدالت]] گستره و فراگیری در طول [[تاریخ]] [[بشر]] می‌‌باشد؛ به همین علت در بسیاری از [[روایات]] بر موضوع [[عدل]] و گسترش آن در زمان [[حکومت]] [[حضرت حجت]] {{ع}} و پایان دوره زوال و [[بیداد]] بی‌‌عدالتی تأکید شده و از آن به عنوان آرزوی دیرین یاد شده است<ref>برای اطلاع بیشتر مراجعه شود به الاحتجاج، جلد ۱، صفحه ۶۸ و ۲۵۲؛ ارشاد القلوب، جلد ۲، صفحه ۲۸۵ و ۳۱۴؛تفسیر العیاشی، جلد ۱، صفحه ۱۴ و ۶۶؛بحارالانوار، جلد ۳۶، صفحه ۵۱ و ۵۲ و غیره.</ref>.
[[مرحوم علامه]] در این مورد، ضمن بیان شرحی از زندگی حضرت می‌گوید پس از انقضای [[غیبت کبری]]، طبق [[اخبار]] آن حضرت فرموده و زمان [[حکومت اسلامی]] را به دست گرفته و [[دنیا]] را پر از [[عدل و داد]] می‌‌کند، پس از آنکه با [[ظلم]] و [[جور]] پر شده باشد<ref>بررسی‌های اسلامی، جلد ۱، صفحه ۲۳۰.</ref>. در [[المیزان]]، به [[نقل]] از مرحوم [[طبرسی]] از [[علی بن الحسین]] {{ع}} [[روایت]] می‌‌کند که وقتی [[آیه]] {{متن قرآن|وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنكُمْ وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَيَسْتَخْلِفَنَّهُم فِي الأَرْضِ...}}<ref>نور: ۵۵.</ref> را تلاوت کرد فرمود: «به [[خدا]] [[سوگند]] ایشان [[شیعیان]] ما اهل بیتند، که [[خدا]] این وعده خود را در [[حق]] ایشان به وسیله مردی از ما انجاز می‌کند و او [[مهدی این امت]] است و او کسی است که [[رسول خدا]] {{صل}} درباره‌‌اش فرمود: اگر از [[دنیا]] نماند مگر یک روز، [[خدا]] آن روز را آنقدر طولانی می‌‌کند، تا مردی از عترتم [[قیام]] کند، که نامش نام من است، [[زمین]] را پر از [[عدل و داد]] کند، آن‌‌چنان که پر از [[ظلم]] و [[جور]] شده باشد<ref>المیزان، جلد ۱۵، صفحه ۱۵۸؛ به نقل از: مجمع البیان، جلد ۷، صفحه ۱۵۲. این حدیث را امام باقر {{ع}} و امام صادق {{ع}} نیز فرموده‌‌اند.</ref>.
همچنین در جای دیگر، ضمن [[نقل]] [[حدیث]] [[پیامبر]] {{صل}} که در [[حدیث]] [[امام سجاد]] {{ع}} نیز آمده است، آن را [[مورد اتفاق]] و پذیرش همه می‌‌دانند<ref>شیعه در اسلام (طبع قدیم)، صفحه ۲۳۲.</ref>.
بنابراین، [[احیا]] و گسترش داد و [[عدل]] به احیای [[حقوق]] [[مظلومان]] و [[اجرای حدود الهی]] نسبت به [[ظالمان]]، از شاخصه‌‌های اصلی و مهم در [[حاکمیت]] مهدوی می‌‌باشد.
* '''ایجاد [[امنیت]] گسترده و همه جانبه''': [[حکومت مهدوی]] با پدید آوردن [[جامعه]] سالم و ایمن، [[بهترین]] شرایط را برای زیستن [[انسان‌ها]] فراهم می‌کند، جامعه‌ای که در آن [[مردم]] [[امنیت]] را مدیون خداند و [[خلیفه]] او در [[زمین]] هستند. {{متن قرآن|وَلَيُبَدِّلَنَّهُم مِّن بَعْدِ خَوْفِهِمْ أَمْنًا}}<ref>«و پس از ترسشان، امنیت روزیشان فرماید». نور: ۵۵.</ref>
از [[کلام]] [[علامه]] در این بخش و دیگر مباحث اجتماعی بر‌‌می‌آید که وی این [[امنیت]] را در ابعاد مختلف و در تمام حوزه‌ها و از جمله [[امنیت]] اقتصادی، فکری و اعتقادی می‌‌داند؛ لذا همان‌‌گونه که در ادامه [[آیه]] نیز آمده است، [[امنیت]] کامل زمانی محقق می‌‌شود که [[جامعه]] با کمال [[آرامش]] و با [[التزام]] به [[اعتقاد]] خود زندگی کند و از هرگونه [[مصلحت]] سنجی در اعمال دینی و [[ترس]] و [[تقیه]] و [[پنهان‌‌کاری]] که منافی [[امنیت]] است، بی‌‌نیاز باشد، {{متن قرآن|محل قرار دادن آیه}}،<ref>«مرا می‌‌پرستند و چیزی را شریک من نمی‌‌کنند». همان.</ref> لذا در [[جامعه مهدوی]] و زیر سایه [[حکومت]] [[امام زمان]] {{ع}} تمام این موارد رفع می‌شود و زندگی فردی و اجتماعی انسان‌‌های [[صالح]] در کمال [[آزادی]] و [[امنیت]] خواهد بود<ref>ر.ک به: المیزان، جلد ۱۵، صفحه ۱۵۲؛جلد ۲ صفحه ۳۰۱ و ج ۹، صفحه ۳۹۶؛بررسی‌های اسلامی، جلد ۱، صفحه ۱۱۵؛فرازهایی از اسلام، صفحه ۳۷، بند ۱۹۵.</ref>.
این بود بعضی از ویژگی‌‌های [[حکومت]] [[امام زمان]] {{ع}} در [[عصر ظهور]] که از بیانات [[علامه]] استفاده می‌‌شود، البته خصوصیات دیگری نیز در کتاب‌های مربوط به [[حضرت مهدی]] {{ع}} ذکر شده است که در [[کلام]] ایشان نیامده و ما نیز از ذکر آنها پرهیز می‌‌کنیم<ref>ر.ک به: کتاب امام مهدی {{ع}} موجود موعود، نوشته آیت الله جوادی آملی؛ و موعود شناسی نوشته علی اصغر رضوانی.</ref>»<ref>[[علی رضا امامی میبدی|امامی میبدی، علی رضا]]، [[آموزه‌های مهدویت در آثار علامه طباطبائی (کتاب)|آموزه‌های مهدویت در آثار علامه طباطبائی]]، ص ۲۶۶-۲۷۲.</ref>.
}}
{{پاسخ پرسش  
{{پاسخ پرسش  
| عنوان پاسخ‌دهنده = ۶. حجت الاسلام و المسلمین سبحانی‌نیا؛
| عنوان پاسخ‌دهنده = ۶. حجت الاسلام و المسلمین سبحانی‌نیا؛
| تصویر = 11386.jpg
| تصویر = 11386.jpg
| پاسخ‌دهنده = محمد سبحانی‌نیا]]]]
| پاسخ‌دهنده = محمد سبحانی‌نیا
::::::حجت الاسلام و المسلمین دکتر '''[[محمد سبحانی‌نیا]]'''، در کتاب ''«[[مهدویت و آرامش روان (کتاب)|مهدویت و آرامش روان]]»'' در این‌باره گفته است:
| پاسخ = حجت الاسلام و المسلمین دکتر '''[[محمد سبحانی‌نیا]]'''، در کتاب ''«[[مهدویت و آرامش روان (کتاب)|مهدویت و آرامش روان]]»'' در این‌باره گفته است:
::::::«بارزترین و مهم‌ترین پیامد و نتیجه [[دولت مهدوی]]{{ع}} گسترش جهانی [[قسط]] و [[عدل]] و رفع [[بی‌عدالتی]] و [[ستم]] است. آن‌چه در اولین لحظه از نام [[مبارک]] او به ذهن خطور می‌‌کند، [[عدل]] اوست. در ۱۴۸ [[حدیث]] از [[پیشوایان معصوم]]{{عم}}، این مضمون آمده است که: {{متن حدیث|يَمْلَأَهَا قِسْطاً وَ عَدْلًا كَمَا مُلِئَتْ ظُلْماً وَ جَوْراً}}<ref>ر.ک: منتخب الاثر، ج۲، ص۲۲۲-۲۳۵.</ref> [[رسول خدا]] {{صل}} در [[حدیثی]] فرموده است: شما را به [[مهدی]]{{ع}} مژده می‌دهم. او آنگاه که [[مردمان]] با هم [[اختلاف]] یابند و [[ناامنی‌ها]] و دل‌نگرانی‌ها آنان را دربرگیرد، بپاخیزد و [[عدل و داد]] را در [[دنیایی]] که آکنده از [[ظلم و ستم]] شده، می‌‌گستراند و [[اموال]] ([[دارایی‌ها]] و امکانات [[اقتصادی]]) را بین همه به درستی تقسیم می‌‌کند و این چنین است که اهل [[آسمان]] و ساکنان [[زمین]] از او [[خشنود]] می‌‌شوند<ref>{{متن حدیث|أُبَشِّرُكُمْ بِالْمَهْدِيِّ يُبْعَثُ‏ فِي‏ أُمَّتِي‏ عَلَى‏ اخْتِلَافٍ‏ مِنَ‏ النَّاسِ‏ وَ زَلَازِلَ‏ فَيَمْلَأُ الْأَرْضَ قِسْطاً وَ عَدْلًا كَمَا مُلِئَتْ ظُلْماً وَ جَوْراً يَرْضَى عَنْهُ سَاكِنُ السَّمَاءِ وَ سَاكِنُ الْأَرْضِ}}؛ بحارالانوار، ج۵۱، ص۷۴.</ref>. دامنه [[عدالت]] او تا اقصی نقاط منازل و زوایای ناپیدای [[جامعه]]، گسترش می‌‌یابد. با [[ظهور امام مهدی]]{{ع}} و استقرار [[حکومت]] آن [[حضرت]]، [[عدالت]] بر تمام روابط موجود در [[جوامع انسانی]] [[حاکم]] شده و ساحت‌های مختلف حیات [[بشر]]، رنگ [[عدل و قسط]] به خود می‌‌گیرد. به بیان دیگر، [[عدالت مهدوی]] همه حوزه‌های [[فرهنگی]]، [[سیاسی]]، [[اقتصادی]] و [[حقوقی]] را شامل می‌‌شود»<ref>[[محمد سبحانی‌نیا|سبحانی‌نیا، محمد]]، [[مهدویت و آرامش روان (کتاب)|مهدویت و آرامش روان]]، ص۱۱۹-۱۲۰.</ref>.
{{پایان جمع شدن}}


«بارزترین و مهم‌ترین پیامد و نتیجه [[دولت مهدوی]] {{ع}} گسترش جهانی [[قسط]] و [[عدل]] و رفع [[بی‌عدالتی]] و [[ستم]] است. آن‌چه در اولین لحظه از نام [[مبارک]] او به ذهن خطور می‌‌کند، [[عدل]] اوست. در ۱۴۸ [[حدیث]] از [[پیشوایان معصوم]] {{عم}}، این مضمون آمده است که: {{متن حدیث|يَمْلَأَهَا قِسْطاً وَ عَدْلًا كَمَا مُلِئَتْ ظُلْماً وَ جَوْراً}}<ref>ر.ک: منتخب الاثر، ج۲، ص۲۲۲-۲۳۵.</ref> [[رسول خدا]] {{صل}} در [[حدیثی]] فرموده است: شما را به [[مهدی]] {{ع}} مژده می‌دهم. او آنگاه که [[مردمان]] با هم [[اختلاف]] یابند و [[ناامنی‌ها]] و دل‌نگرانی‌ها آنان را دربرگیرد، بپاخیزد و [[عدل و داد]] را در [[دنیایی]] که آکنده از [[ظلم و ستم]] شده، می‌‌گستراند و [[اموال]] ([[دارایی‌ها]] و امکانات [[اقتصادی]]) را بین همه به درستی تقسیم می‌‌کند و این چنین است که اهل [[آسمان]] و ساکنان [[زمین]] از او [[خشنود]] می‌‌شوند<ref>{{متن حدیث|أُبَشِّرُكُمْ بِالْمَهْدِيِّ يُبْعَثُ‏ فِي‏ أُمَّتِي‏ عَلَى‏ اخْتِلَافٍ‏ مِنَ‏ النَّاسِ‏ وَ زَلَازِلَ‏ فَيَمْلَأُ الْأَرْضَ قِسْطاً وَ عَدْلًا كَمَا مُلِئَتْ ظُلْماً وَ جَوْراً يَرْضَى عَنْهُ سَاكِنُ السَّمَاءِ وَ سَاكِنُ الْأَرْضِ}}؛ بحارالانوار، ج۵۱، ص۷۴.</ref>. دامنه [[عدالت]] او تا اقصی نقاط منازل و زوایای ناپیدای [[جامعه]]، گسترش می‌‌یابد. با [[ظهور امام مهدی]] {{ع}} و استقرار [[حکومت]] آن [[حضرت]]، [[عدالت]] بر تمام روابط موجود در [[جوامع انسانی]] [[حاکم]] شده و ساحت‌های مختلف حیات [[بشر]]، رنگ [[عدل و قسط]] به خود می‌‌گیرد. به بیان دیگر، [[عدالت مهدوی]] همه حوزه‌های [[فرهنگی]]، [[سیاسی]]، [[اقتصادی]] و [[حقوقی]] را شامل می‌‌شود»<ref>[[محمد سبحانی‌نیا|سبحانی‌نیا، محمد]]، [[مهدویت و آرامش روان (کتاب)|مهدویت و آرامش روان]]، ص۱۱۹-۱۲۰.</ref>.
}}
{{پاسخ پرسش  
{{پاسخ پرسش  
| عنوان پاسخ‌دهنده = ۷. حجت الاسلام و المسلمین سلیمیان؛
| عنوان پاسخ‌دهنده = ۷. حجت الاسلام و المسلمین سلیمیان؛
| تصویر = 136863.JPG
| تصویر = 136863.JPG
| پاسخ‌دهنده = خدامراد سلیمیان]]]]
| پاسخ‌دهنده = خدامراد سلیمیان
::::::حجت الاسلام و المسلمین '''[[خدامراد سلیمیان]]'''، در کتاب ''«[[فرهنگنامه مهدویت (کتاب)|فرهنگنامه مهدویت]]»'' در این‌باره گفته است:
| پاسخ = حجت الاسلام و المسلمین '''[[خدامراد سلیمیان]]'''، در کتاب ''«[[فرهنگنامه مهدویت (کتاب)|فرهنگنامه مهدویت]]»'' در این‌باره گفته است:
::::::«تشکیل [[دولت]] [[مستضعفان]] و تحقق بخشیدن به [[آرمان]] والا و الهی [[حکومت]] فرودستان و عقب نگه‏داشته شدگان، از برنامه‏‌های اصلی و اقدام‏‌های اساسی و تردیدناپذیر [[امام مهدی|مهدی موعود]]{{ع}} است. در [[جامعه]] و نظامی که [[امام مهدی]]{{ع}} بنیاد می‌‏نهد، زمام همه امور در دست طبقات محروم است و [[مستضعفان]] بر آن [[حکم]] می‏‌رانند و به اداره [[جامعه]] می‌‏پردازند. چنین آرمانی، [[هدف]] اصلی همه [[ادیان آسمانی]] به ویژه [[اسلام]] بوده است. در تعالیم [[ادیان]]، معیارها و اصولی بیان شده که جهت‏‌گیری کلّی به سود [[مستضعفان]] و تحقّق‏‌بخش [[حاکمیت]] آنان است و رویارویی و [[نبرد]] اصلی [[پیامبران]] {{عم}}، با همین طبقات اشراف، مسرفان، مترفان و مستکبران بوده است؛ یعنی، طبقاتی که همواره از تن دادن به [[حق]] و عدل‏ سر باز می‌‏زده‌‏اند و خوی و خصلت برتری‌‏جویی، سلطه‌‏طلبی، حق‏کشی و [[بیدادگری]] راه و روش ایشان بوده است. از آیاتی که درباره [[پیشوایی]] [[مستضعفان]] سخن به میان آورده و به [[حکومت]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}} ارتباط دارد این [[آیه]] است: {{متن قرآن|وَنُرِيدُ أَن نَّمُنَّ عَلَى الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا فِي الأَرْضِ وَنَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَنَجْعَلَهُمُ الْوَارِثِينَ }}<ref> و خواستیم بر کسانی که در آن سرزمین فرودست شده بودند، منّت نهیم و آنان را پیشوایان مردم‏ گردانیم و ایشان را وارث زمین کنیم؛ سوره قصص ، آیه: ۵.</ref>
 
::::::این [[آیه]] طبق فرمایش [[امام علی]]{{ع}}، و روایاتی چند از دیگر [[امامان]]{{عم}}، ناظر به [[پیروزی]] [[مستضعفان]] بر مستکبران است و این‏که سرانجام، [[جهان]] از آن شایستگان خواهد شد. [[آیه]] یاد شده، هرگز از یک برنامه موضعی و خصوصی مربوط به [[بنی اسرائیل]] سخن نمی‌‏گوید؛ بلکه بیانگر یک قانون کلی برای همه عصرها و قرن‏ها است. این، بشارتی در زمینه [[پیروزی]] [[حق]] بر [[باطل]] و [[ایمان]] بر [[کفر]] است. نمونه کامل‏‌تر آن، [[حکومت]] [[پیامبر اسلام]]{{صل}} و [[یاران]] آن حضرت بعد از [[ظهور]] [[اسلام]] بود. گسترده‌‏ترین نمونه آن نیز، [[ظهور]] [[حکومت حق]] و [[عدالت]] در تمام کره [[زمین]] به دست [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}}‏ خواهد بود. این [[آیه]] از جمله آیاتی است که به روشنی، [[بشارت]] به "[[ظهور]]" چنین حکومتی می‌‏دهد؛ از این‌‏رو [[اهل بیت]]{{عم}}، در [[تفسیر]] آن به این [[ظهور]] بزرگ اشاره کرده‏‌اند. [[امام علی]]{{ع}} فرمود: "[[دنیا]]، پس از چموشی و سرکشی- همچون شتری که از دادن شیر به دوشنده‏‌اش خودداری می‌‏کند و برای بچه‏اش نگه می‏دارد- به ما روی می‌‏آورد ... سپس [[آیه]] «و نرید ان نمن ...» را تلاوت فرمود<ref>{{عربی|" لَتَعْطِفَنَ‏ الدُّنْيَا عَلَيْنَا بَعْدَ شِمَاسِهَا عَطْفَ‏ الضَّرُوسِ‏ عَلَى‏ وَلَدِهَا وَ تَلَا عَقِيبَ‏ ذَلِكَ‏  {{متن قرآن|وَ نُرِيدُ أَنْ‏ نَمُنَ‏ عَلَى‏ الَّذِينَ‏ اسْتُضْعِفُوا فِي‏ الْأَرْضِ‏ وَ نَجْعَلَهُمْ‏ أَئِمَّةً وَ نَجْعَلَهُمُ‏ الْوارِثِين }} ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"؛ سیّد رضی، نهج البلاغه، ص ۵۰۶}}</ref>، در [[حدیث]] دیگری می‏‌فرماید: "این گروه [[آل محمد]]{{صل}} هستند، [[خداوند]] سبحانه و تعالی [[مهدی]] آن‏ها را بعد از زحمت و فشاری که بر آنان وارد می‏‌شود، برمی‌‏انگیزد و به ایشان عزّت می‌‏دهد و دشمنانشان را ذلیل و خوار می‌‏کند"<ref>{{عربی|" هُمْ‏ آلُ‏ مُحَمَّدٍ يَبْعَثُ‏ اللَّهُ‏ مَهْدِيَّهُمْ‏ بَعْدَ جَهْدِهِمْ‏ فَيُعِزُّهُمْ‏ وَ يُذِلُ‏ عَدُوَّهُمْ‏"}}، شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۱۸۴</ref>.
«تشکیل [[دولت]] [[مستضعفان]] و تحقق بخشیدن به [[آرمان]] والا و الهی [[حکومت]] فرودستان و عقب نگه‏داشته شدگان، از برنامه‏‌های اصلی و اقدام‏‌های اساسی و تردیدناپذیر [[امام مهدی|مهدی موعود]] {{ع}} است. در [[جامعه]] و نظامی که [[امام مهدی]] {{ع}} بنیاد می‌‏نهد، زمام همه امور در دست طبقات محروم است و [[مستضعفان]] بر آن [[حکم]] می‏‌رانند و به اداره [[جامعه]] می‌‏پردازند. چنین آرمانی، [[هدف]] اصلی همه [[ادیان آسمانی]] به ویژه [[اسلام]] بوده است. در تعالیم [[ادیان]]، معیارها و اصولی بیان شده که جهت‏‌گیری کلّی به سود [[مستضعفان]] و تحقّق‏‌بخش [[حاکمیت]] آنان است و رویارویی و [[نبرد]] اصلی [[پیامبران]] {{عم}}، با همین طبقات اشراف، مسرفان، مترفان و مستکبران بوده است؛ یعنی، طبقاتی که همواره از تن دادن به [[حق]] و عدل‏ سر باز می‌‏زده‌‏اند و خوی و خصلت برتری‌‏جویی، سلطه‌‏طلبی، حق‏کشی و [[بیدادگری]] راه و روش ایشان بوده است. از آیاتی که درباره [[پیشوایی]] [[مستضعفان]] سخن به میان آورده و به [[حکومت]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} ارتباط دارد این [[آیه]] است: {{متن قرآن|وَنُرِيدُ أَن نَّمُنَّ عَلَى الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا فِي الأَرْضِ وَنَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَنَجْعَلَهُمُ الْوَارِثِينَ }}<ref> و خواستیم بر کسانی که در آن سرزمین فرودست شده بودند، منّت نهیم و آنان را پیشوایان مردم‏ گردانیم و ایشان را وارث زمین کنیم؛ سوره قصص ، آیه: ۵.</ref>
::::::این [[آیه]] به صراحت، از [[امامت]] [[مستضعفان]] سخن گفته و فرودستان و [[مستضعفان]] را میراث‌‏بر آن [[زمین]] معرفی کرده است، روشن است که در [[دوران ظهور]] و [[قیام]] [[امام مهدی|مهدی]] [[آل محمد]]{{صل}} این وعده خدایی تحقق می‌‏پذیرد و [[حکومت]] [[آل محمد]]{{صل}}؛ یعنی، همان [[حکومت]] [[مردم]] [[مستضعف]] و رسیدن محرومان به [[حق]] خود.
 
::::::از نظر دیگر، برای [[اجرای عدالت]] [[راستین]]، [[حاکمیت]] فرودستان محروم [[ضرورت]] دارد؛ زیرا در تمامی دوران گذشته [[تاریخ]]، مورد اصلی [[ظلم]] و بی‌‏عدالتی، طبقات محروم بوده‌‏اند و سرانجام باید پدیده ناهنجار و ضد بشری "[[استضعاف]]"- که تعبیری از همه ظلم‌‏ها و ستم‌‏ها است- از میان برود و [[انسان]] از زیر بار سنگین و شکننده آن آزاد شود.
این [[آیه]] طبق فرمایش [[امام علی]] {{ع}}، و روایاتی چند از دیگر [[امامان]] {{عم}}، ناظر به [[پیروزی]] [[مستضعفان]] بر مستکبران است و این‏که سرانجام، [[جهان]] از آن شایستگان خواهد شد. [[آیه]] یاد شده، هرگز از یک برنامه موضعی و خصوصی مربوط به [[بنی اسرائیل]] سخن نمی‌‏گوید؛ بلکه بیانگر یک قانون کلی برای همه عصرها و قرن‏ها است. این، بشارتی در زمینه [[پیروزی]] [[حق]] بر [[باطل]] و [[ایمان]] بر [[کفر]] است. نمونه کامل‏‌تر آن، [[حکومت]] [[پیامبر اسلام]] {{صل}} و [[یاران]] آن حضرت بعد از [[ظهور]] [[اسلام]] بود. گسترده‌‏ترین نمونه آن نیز، [[ظهور]] [[حکومت حق]] و [[عدالت]] در تمام کره [[زمین]] به دست [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}}‏ خواهد بود. این [[آیه]] از جمله آیاتی است که به روشنی، [[بشارت]] به "[[ظهور]]" چنین حکومتی می‌‏دهد؛ از این‌‏رو [[اهل بیت]] {{عم}}، در [[تفسیر]] آن به این [[ظهور]] بزرگ اشاره کرده‏‌اند. [[امام علی]] {{ع}} فرمود: "[[دنیا]]، پس از چموشی و سرکشی- همچون شتری که از دادن شیر به دوشنده‏‌اش خودداری می‌‏کند و برای بچه‏اش نگه می‏دارد- به ما روی می‌‏آورد ... سپس [[آیه]] «و نرید ان نمن ...» را تلاوت فرمود<ref>{{عربی|" لَتَعْطِفَنَ‏ الدُّنْيَا عَلَيْنَا بَعْدَ شِمَاسِهَا عَطْفَ‏ الضَّرُوسِ‏ عَلَى‏ وَلَدِهَا وَ تَلَا عَقِيبَ‏ ذَلِكَ‏  {{متن قرآن|وَ نُرِيدُ أَنْ‏ نَمُنَ‏ عَلَى‏ الَّذِينَ‏ اسْتُضْعِفُوا فِي‏ الْأَرْضِ‏ وَ نَجْعَلَهُمْ‏ أَئِمَّةً وَ نَجْعَلَهُمُ‏ الْوارِثِين }} ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"؛ سیّد رضی، نهج البلاغه، ص ۵۰۶}}</ref>، در [[حدیث]] دیگری می‏‌فرماید: "این گروه [[آل محمد]] {{صل}} هستند، [[خداوند]] سبحانه و تعالی [[مهدی]] آن‏ها را بعد از زحمت و فشاری که بر آنان وارد می‏‌شود، برمی‌‏انگیزد و به ایشان عزّت می‌‏دهد و دشمنانشان را ذلیل و خوار می‌‏کند"<ref>{{عربی|" هُمْ‏ آلُ‏ مُحَمَّدٍ يَبْعَثُ‏ اللَّهُ‏ مَهْدِيَّهُمْ‏ بَعْدَ جَهْدِهِمْ‏ فَيُعِزُّهُمْ‏ وَ يُذِلُ‏ عَدُوَّهُمْ‏"}}، شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۱۸۴</ref>.
::::::برای این امر مهم، [[مبارزه]] با علل اصلی "[[استضعاف]]" ضرورتی اجتناب‏‌ناپذیر است. روشن است که زورمندان و زرمداران، دو عامل اصلی [[استضعاف]] در گذشته و اکنون بوده‌‏اند. هر [[ظلم]] و ستمی که به محرومان و بی‏‌پناهان شده است، یا مستقیم به دست حکومت‌‏های اشرافی و مرفّه انجام گرفته است و یا به دست طبقات اشراف و سرمایه‌‏دار که در زیر چتر [[حمایت]] حکومت‌‏های مستکبر قرار داشتند و با حکایت قانونی و عملی آن‏ها، راه [[ظلم]]، تحمیل و استثمار را هموار می‌‏ساختند.
 
::::::این نظام‏ها و جریان‌‏های ضد بشری، هنگامی پایان می‌‏یابند که [[حکومت]] و [[قدرت سیاسی]] و نظامی [[جامعه]]، به دست طبقات محروم و [[مستضعف]] سپرده شود. [[دفاع]] از [[حقوق]] پایمال شده فرودستان و [[مستضعفان]]، آن‏گاه امکان دارد که [[حاکمیت]] به دست آنان سپرده شود. هر حکومتی- هرچه [[صالح]] باشد- نمی‌‏تواند [[حقوق]] محرومان را به آنان بازگرداند؛ مگر این‏که خود از این طبقه باشد و دردهای این طبقه را با تمام وجود خویش لمس کرده باشد. از این‌‏رو، باید [[مستضعفان]] [[حاکمیت]] یابند و این از شاخه‏‌های اصلی [[اجرای عدالت]] مطلق است<ref>  محمد حکیمی، عصر زندگی، ص ۱۷۴- ۱۶۵) با تصرف</ref><ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص۱۸۸ - ۱۹۱.</ref>.
این [[آیه]] به صراحت، از [[امامت]] [[مستضعفان]] سخن گفته و فرودستان و [[مستضعفان]] را میراث‌‏بر آن [[زمین]] معرفی کرده است، روشن است که در [[دوران ظهور]] و [[قیام]] [[امام مهدی|مهدی]] [[آل محمد]] {{صل}} این وعده خدایی تحقق می‌‏پذیرد و [[حکومت]] [[آل محمد]] {{صل}}؛ یعنی، همان [[حکومت]] [[مردم]] [[مستضعف]] و رسیدن محرومان به [[حق]] خود.
{{پایان جمع شدن}}
 
از نظر دیگر، برای [[اجرای عدالت]] [[راستین]]، [[حاکمیت]] فرودستان محروم [[ضرورت]] دارد؛ زیرا در تمامی دوران گذشته [[تاریخ]]، مورد اصلی [[ظلم]] و بی‌‏عدالتی، طبقات محروم بوده‌‏اند و سرانجام باید پدیده ناهنجار و ضد بشری "[[استضعاف]]"- که تعبیری از همه ظلم‌‏ها و ستم‌‏ها است- از میان برود و [[انسان]] از زیر بار سنگین و شکننده آن آزاد شود.
 
برای این امر مهم، [[مبارزه]] با علل اصلی "[[استضعاف]]" ضرورتی اجتناب‏‌ناپذیر است. روشن است که زورمندان و زرمداران، دو عامل اصلی [[استضعاف]] در گذشته و اکنون بوده‌‏اند. هر [[ظلم]] و ستمی که به محرومان و بی‏‌پناهان شده است، یا مستقیم به دست حکومت‌‏های اشرافی و مرفّه انجام گرفته است و یا به دست طبقات اشراف و سرمایه‌‏دار که در زیر چتر [[حمایت]] حکومت‌‏های مستکبر قرار داشتند و با حکایت قانونی و عملی آن‏ها، راه [[ظلم]]، تحمیل و استثمار را هموار می‌‏ساختند.


این نظام‏ها و جریان‌‏های ضد بشری، هنگامی پایان می‌‏یابند که [[حکومت]] و [[قدرت سیاسی]] و نظامی [[جامعه]]، به دست طبقات محروم و [[مستضعف]] سپرده شود. [[دفاع]] از [[حقوق]] پایمال شده فرودستان و [[مستضعفان]]، آن‏گاه امکان دارد که [[حاکمیت]] به دست آنان سپرده شود. هر حکومتی- هرچه [[صالح]] باشد- نمی‌‏تواند [[حقوق]] محرومان را به آنان بازگرداند؛ مگر این‏که خود از این طبقه باشد و دردهای این طبقه را با تمام وجود خویش لمس کرده باشد. از این‌‏رو، باید [[مستضعفان]] [[حاکمیت]] یابند و این از شاخه‏‌های اصلی [[اجرای عدالت]] مطلق است<ref>  محمد حکیمی، عصر زندگی، ص ۱۷۴- ۱۶۵) با تصرف</ref><ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص۱۸۸ - ۱۹۱.</ref>.
}}
{{پاسخ پرسش  
{{پاسخ پرسش  
| عنوان پاسخ‌دهنده = ۸. حجت الاسلام و المسلمین اسکندری؛
| عنوان پاسخ‌دهنده = ۸. حجت الاسلام و المسلمین اسکندری؛
| تصویر = 13681243.jpg
| تصویر = 13681243.jpg
| پاسخ‌دهنده = رضا اسکندری]]]]
| پاسخ‌دهنده = رضا اسکندری
::::::حجت الاسلام و المسلمین '''[[رضا اسکندری]]'''، در کتاب ''«[[گفتمان مهدویت سخنرانی‌های گفتمان سوم (کتاب)|گفتمان مهدویت سخنرانی‌های گفتمان سوم]]»'' در این‌باره گفته است:
| پاسخ = حجت الاسلام و المسلمین '''[[رضا اسکندری]]'''، در کتاب ''«[[گفتمان مهدویت سخنرانی‌های گفتمان سوم (کتاب)|گفتمان مهدویت سخنرانی‌های گفتمان سوم]]»'' در این‌باره گفته است:
:::::*«'''ویژگی اول'''یکی از خصوصیات این [[حکومت]] که با حکومت‌های دیگر خیلی تفاوت دارد، [[حکومت واحد جهانی]] بودن است. حکومت‌های متعدد نیست.  
*«'''ویژگی اول'''یکی از خصوصیات این [[حکومت]] که با حکومت‌های دیگر خیلی تفاوت دارد، [[حکومت واحد جهانی]] بودن است. حکومت‌های متعدد نیست.  
:::::*'''ویژگی دوم''': ویژگی دوم [[حکومت حضرت مهدی]]{{ع}} [[گسترش اسلام]] در همه [[جهان]] است به‌گونه‌ای که هیچ ده، قریه یا جایی نیست مگر صدای [[اذان]] در آنجا به گوش می‌رسد.  
* '''ویژگی دوم''': ویژگی دوم [[حکومت حضرت مهدی]] {{ع}} [[گسترش اسلام]] در همه [[جهان]] است به‌گونه‌ای که هیچ ده، قریه یا جایی نیست مگر صدای [[اذان]] در آنجا به گوش می‌رسد.  
:::::*'''ویژگی سوم''': ویژگی سوم از برنامه‌های [[حکومت حضرت مهدی]]{{ع}} و مهم‌ترین برنامه‌اش [[مبارزه]] جدی با [[ستم]] و ریشه‌کن کردن آن است. از [[روایات]] فراوانی استفاده می‌شود که [[حضرت]] [[ستم]] را برطرف می‌سازد. نه افراد نسبت به هم [[ظلم]] می‌کنند نه [[حکومت‌ها]] نسبت به رعیت‌های خود و نه [[حکومتی]] نسبت به [[حکومت]] دیگر.  
* '''ویژگی سوم''': ویژگی سوم از برنامه‌های [[حکومت حضرت مهدی]] {{ع}} و مهم‌ترین برنامه‌اش [[مبارزه]] جدی با [[ستم]] و ریشه‌کن کردن آن است. از [[روایات]] فراوانی استفاده می‌شود که [[حضرت]] [[ستم]] را برطرف می‌سازد. نه افراد نسبت به هم [[ظلم]] می‌کنند نه [[حکومت‌ها]] نسبت به رعیت‌های خود و نه [[حکومتی]] نسبت به [[حکومت]] دیگر.  
:::::*'''ویژگی چهارم''': ویژگی چهارم اینکه [[حضرت]] [[عدالت]] را در سراسر [[جهان]] گسترش می‌دهد و [[اجرا]] می‌کند. همه‌جا به [[عدالت]] [[رفتار]] می‌شود همه با [[عدالت]] [[رفتار]] می‌کنند؛ مثلا شوهر به خودش، فرزندانش و خانواده‌اش [[ستم]] نمی‌کند. در اکثر روایاتی که درباره [[حضرت مهدی]]{{ع}} است این مسئله را شما می‌خوانید که {{متن حدیث|يَمْلَأُهَا قِسْطاً وَ عَدْلًا كَمَا مُلِئَتْ ظُلْماً وَ جَوْراً}}<ref>بحار الأنوار، ج ۳۶، ص ۲۴۶.</ref>. این از برنامه‌های اصلی [[حضرت]] است.  
* '''ویژگی چهارم''': ویژگی چهارم اینکه [[حضرت]] [[عدالت]] را در سراسر [[جهان]] گسترش می‌دهد و [[اجرا]] می‌کند. همه‌جا به [[عدالت]] [[رفتار]] می‌شود همه با [[عدالت]] [[رفتار]] می‌کنند؛ مثلا شوهر به خودش، فرزندانش و خانواده‌اش [[ستم]] نمی‌کند. در اکثر روایاتی که درباره [[حضرت مهدی]] {{ع}} است این مسئله را شما می‌خوانید که {{متن حدیث|يَمْلَأُهَا قِسْطاً وَ عَدْلًا كَمَا مُلِئَتْ ظُلْماً وَ جَوْراً}}<ref>بحار الأنوار، ج ۳۶، ص ۲۴۶.</ref>. این از برنامه‌های اصلی [[حضرت]] است.  
:::::*'''ویژگی پنجم''': ویژگی پنجم [[حکومت امام زمان]]{{ع}} این است که [[اسلام]] را در ابعاد مختلف [[زندگی]] [[مردم]] وارد می‌کند؛ یعنی [[اجرای احکام]] [[اسلام]] در ابعاد مختلف [[زندگی]] و آن هم در تمام [[جهان]]؛ یعنی [[اداره]] [[جهان]] به وسیله [[احکام اسلام]]»<ref>[[رضا اسکندری|اسکندری، رضا]]، [[گفتمان مهدویت سخنرانی‌های گفتمان سوم (کتاب)|گفتمان مهدویت سخنرانی‌های گفتمان سوم]]، ص ۱۹۴.</ref>.
* '''ویژگی پنجم''': ویژگی پنجم [[حکومت امام زمان]] {{ع}} این است که [[اسلام]] را در ابعاد مختلف [[زندگی]] [[مردم]] وارد می‌کند؛ یعنی [[اجرای احکام]] [[اسلام]] در ابعاد مختلف [[زندگی]] و آن هم در تمام [[جهان]]؛ یعنی [[اداره]] [[جهان]] به وسیله [[احکام اسلام]]»<ref>[[رضا اسکندری|اسکندری، رضا]]، [[گفتمان مهدویت سخنرانی‌های گفتمان سوم (کتاب)|گفتمان مهدویت سخنرانی‌های گفتمان سوم]]، ص ۱۹۴.</ref>.
{{پایان جمع شدن}}
}}
 
{{پاسخ پرسش  
{{پاسخ پرسش  
| عنوان پاسخ‌دهنده = ۹. حجت الاسلام و المسلمین مقامی؛
| عنوان پاسخ‌دهنده = ۹. حجت الاسلام و المسلمین مقامی؛
| تصویر = 136873.jpg
| تصویر = 136873.jpg
| پاسخ‌دهنده = مهدی مقامی]]]]
| پاسخ‌دهنده = مهدی مقامی
::::::حجت الاسلام و المسلمین '''[[مهدی مقامی]]'''، در کتاب ''«[[ درسنامه امام‌شناسی (کتاب)|درسنامه امام‌شناسی]]»'' در این‌باره گفته است:
| پاسخ = حجت الاسلام و المسلمین '''[[مهدی مقامی]]'''، در کتاب ''«[[درسنامه امام‌شناسی (کتاب)|درسنامه امام‌شناسی]]»'' در این‌باره گفته است:
::::::«[[حکومت جهانی حضرت مهدی]]{{ع}} ویژگی‌های [[معنوی]] و مادّی متعدد دارد.
:::::#'''[[عدالت]] همه‌جانبه:''' [[حاکم نیشابوری]] در مستدرک، از [[ابوسعید خدری]] از [[پیامبر اکرم]]{{صل}} [[نقل]] می‌کند که فرمودند: "در [[آخر زمان]]، بلای شدیدی بر [[امت]] من از سوی [[سلطان]] آنها وارد می‌شود، بلایی که شدیدتر از آن شنیده نشده است، تا آنجا که زمینِ گسترده بر آنها تنگ می‌شود و تا آنجا که [[زمین]] پر از [[جور]] و [[ظلم]] می‌گردد و [[مؤمن]] پناهگاهی برای [[پناه]] جستن به آن از [[ظلم]] نمی‌یابد. در این هنگام، [[خداوند متعال]] مردی از عترتم را [[مبعوث]] می‌کند که [[زمین]] را پر از [[عدل و داد]] کند، آن‌گونه که از [[ظلم و ستم]] پر شده بود. ساکنان [[آسمان]] ([[فرشتگان]]) از او [[خشنود]] می‌شوند، و همچنین ساکنان [[زمین]]، [[زمین]] همه بذرهای خود را بیرون می‌فرستد و بارور می‌شود، در [[آسمان]] همه دانه‌های [[باران]] را بر آنها فرو می‌بارد (و همه جا را سیراب و پر [[برکت]] می‌کند)"<ref>{{متن حدیث| يَنْزِلُ بِأُمَّتِي فِي آخِرِ الزَّمَانِ بَلَاءٌ شَدِيدٌ مِنْ سُلْطَانِهِمْ لَمْ يَسْمَعِ النَّاسُ بِبَلَاءٍ أَشَدَّ مِنْهُ حَتَّى تَضِيقَ عَلَيْهِمُ الرَّحْبَةَ وَ حَتَّى تَمْلَأَ الْأَرْضَ جَوْراً وَ ظُلْماً ثُمَّ إِنَّ اللَّهَ يَبْعَثُ رَجُلًا يَمْلَأُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِهِ الْأَرْضَ قِسْطاً وَ عَدْلًا كَمَا مُلِئَتْ جَوْراً وَ ظُلْماً يَرْضَى عَنْهُ سَاكِنُ السَّمَاءِ وَ سَاكِنُ الْأَرْضِ لَا تَدَّخِرُ الْأَرْضُ مِنْ بَذْرِهَا شَيْئاً إِلَّا أَخْرَجَتْهُ وَ السَّمَاءُ مِنْ قَطْرِهَا شَيْئاً إِلَّا صَبَّهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ عَلَيْهِمْ مِدْرَارا}}؛ إحقاق الحق و إزهاق الباطل، ج۲۹، ص۲۳۳.</ref>.
:::::#'''[[دین]] و [[دینداری]]:''' [[امام باقر]]{{ع}} می‌فرماید: "وقتی [[قائم]]{{ع}} [[قیام]] کند [[دولت]] [[باطل]] از میان می‌رود"<ref>{{متن حدیث|إِذَا قَامَ الْقَائِمُ{{ع}} ذَهَبَتْ دَوْلَةُ الْبَاطِلِ‌}}؛ بحارالأنوار، ج۲۴، ص۳۱۳.</ref>. و در جایی دیگر می‌فرماید: "[[خداوند]] او ([[امام زمان]]) را بر همه [[ادیان]] غالب می‌گرداند، هر چند [[مشرکین]] نخواهند، فرمود: هیچ کس نمی‌ماند جز اینکه [[اقرار]] به [[خاتمیت]] [[محمّد]] می‌کند"<ref>{{متن حدیث|فِي قَوْلِ اللَّهِ  {{متن قرآن|لِيُظْهِرَهُ عَلَى الدِّينِ كُلِّهِ وَلَوْ كَرِهَ الْمُشْرِكُونَ}} يَكُونُ أَنْ لَا يَبْقَى أَحَدٌ إِلَّا أَقَرَّ بِمُحَمَّدٍ}}بحارالأنوار، ج۵۳، ص۳۴۶.</ref>. [[امام صادق]]{{ع}} می‌فرماید: "هنگامی‌ که [[قائم]] ما [[قیام]] کرد، جایی در روی [[زمین]] باقی نمی‌ماند، مگر اینکه در آنجا صدای اشهد ان [[لا اله الا الله]] و أشهد أن محمدا [[رسول الله]] بلند می‌شود<ref>{{متن حدیث|{{متن قرآن|وَلَهُ أَسْلَمَ مَنْ فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ طَوْعًا وَكَرْهًا}} قَالَ إِذَا قَامَ الْقَائِمُ لَا يَبْقَى أَرْضٌ إِلَّا نُودِيَ فِيهَا شَهَادَةُ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَ أَنَّ مُحَمَّداً رَسُولُ اللَّهِ}}؛ بحارالأنوار، ج۵۳، ص۳۴۰.</ref>.
:::::#'''[[برکات]] زمینی و آسمانی:''' از [[پیامبر اکرم]]{{صل}} [[روایت]] شده که فرمود: "آب‌ها در [[دولت]] او فراوان می‌شود و [[زمین]]، [[برکات]] خویش را چند برابر می‌کند"<ref>{{متن حدیث|تزيد المياه في دولته و تمدّ الأنهار و تضاعف الأرض أكلها}}؛ إحقاق الحق و إزهاق الباطل، ج۲۹، ص۴۶۰.</ref>. نیز [[پیامبر اکرم]]{{صل}} فرمود: "در روزگار [[حکومت]] [[مهدی]]{{ع}}[[آسمان]]، بارانش را، درخت میوه‌اش را، و [[زمین]] گیاهش را نثار می‌کند، و برای اهل [[زمین]] خود را می‌آراید"<ref>{{متن حدیث|تُعْطِي السَّمَاءُ قَطْرَهَا وَ الشَّجَرُ ثَمَرَهَا وَ الْأَرْضُ نَبَاتَهَا وَ تَتَزَيَّنُ لِأَهْلِهَا}}؛ بحارالأنوار، ج۵۳، ص۸۵.</ref>.
:::::#'''[[فرهنگ]] و [[درک]] [[اجتماعی]]:''' [[امام باقر]]{{ع}} نیز، [[رشد]] عقلیِ [[بندگان خدا]] را - که با تصرّفِ [[تکوینی]]، در [[عصر ظهور]] به وقوع می‌پیوندد - نشان داده و می‌فرماید: "چون [[قائم]] ما [[قیام]] کند، [[خداوند]] [[دست]] رحمتش را بر سر [[بندگان]] گذارد. پس عقولشان را جمع کند و (تا [[پیروی]] [[هوس]] نکنند و با یک‌دیگر [[اختلاف]] نورزند) و در نتیجه، خِرَدشان کامل شود"<ref>{{متن حدیث|قَالَ إِذَا قَامَ قَائِمُنَا وَضَعَ يَدَهُ عَلَى رُءُوسِ الْعِبَادِ فَجَمَعَ بِهَا عُقُولَهُمْ وَ كَمَلَتْ بِهَا أَحْلَامَهُمْ‌}}؛ بحارالأنوار، ج۵۲، ص۳۲۸.</ref>.
:::::#'''[[ثروت]]:''' [[امام صادق]]{{ع}} در توصیف [[جامعه پس از ظهور]] [[حضرت حجت]]{{ع}} می‌فرماید: "هنگامی‌ که [[قائم]]{{ع}} ما [[ظهور]] فرماید [[زمین]] از [[نور]] پروردگارش منور گردد، چنانچه [[مردم]] از روشنی [[خورشید]] بی‌نیاز گردند و [[تاریکی]] نابود شود و در [[سلطنت]] آن [[حضرت]] مردی آن‌قدر [[عمر]] کند که هزار [[فرزند]] پسر پی‌درپی از او پدید آید که در میان فرزندانش دختری متولد نشده باشد و گنج‌های نهانی [[زمین]] [[آشکار]] گردند و [[مردم]] آنها را به چشم خود بینند و در آن روزگار به‌قدری [[مردم]] بی‌نیاز شوند که اگر کسی بگردد تا شخصی را به دست آورد که به او کمک نماید یا [[زکات]] بدهد به مقصود نمی‌رسد و [[مردم]] بر اثر نعمتی که [[خدا]] به آنها ارزانی داشته از همه چیز بی‌نیازند"<ref>{{متن حدیث|إِنَّ قَائِمَنَا إِذَا قَامَ أَشْرَقَتِ الْأَرْضُ بِنُورِ رَبِّها وَ اسْتَغْنَى الْعِبَادُ عَنْ ضَوْءِ الشَّمْسِ وَ ذَهَبَتِ الظُّلْمَةُ وَ يُعَمَّرُ الرَّجُلُ فِي مُلْكِهِ حَتَّى يُولَدَ لَهُ أَلْفُ ذَكَرٍ لَا يُولَدُ فِيهِمْ أُنْثَى وَ تُظْهِرُ الْأَرْضُ كُنُوزَهَا حَتَّى يَرَاهَا النَّاسُ عَلَى وَجْهِهَا وَ يَطْلُبُ الرَّجُلُ مِنْكُمْ مَنْ يَصِلُهُ بِمَالِهِ وَ يَأْخُذُ مِنْهُ زَكَاتَهُ فَلَا يَجِدُ أَحَداً يَقْبَلُ مِنْهُ ذَلِكَ اسْتَغْنَى النَّاسُ بِمَا رَزَقَهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ}}؛ الارشاد، ج۲، ص۳۸۱.</ref>.
:::::#'''[[عمران]] و آبادی:''' [[امام باقر]]{{ع}} فرمود: "[[خداوند]] [[قائم]]{{ع}} را با [[رعب]]، [[نصرت]] داده و با [[نصرت]]، [[تأیید]] کرده است.[[زمین]] زیر پای او [[نور]] دیده می‌شود، و گنج‌ها (و معادن) خود را برای او [[آشکار]] می‌سازد. سلطنتش [[شرف]] و [[غرب]] عالم را فرا می‌گیرد و [[خداوند]] به [[وسیله]] او، [[دین]] خود را بر همه ی مسلک‌ها و [[ادیان]] [[باطل]] غالب گرداند، هر چند [[مشرکان]] نخواهند ویرانه‌ای در روی [[زمین]] نمی‌ماند، مگر اینکه آن را آباد می‌سازد. [[عیسی]] [[روح الله]]{{ع}} نازل می‌شود و پشت سر او [[نماز]] می‌گزارد<ref>{{متن حدیث|الْقَائِمُ مَنْصُورٌ بِالرُّعْبِ مُؤَيَّدٌ بِالنَّصْرِ تُطْوَى لَهُ الْأَرْضُ وَ تَظْهَرُ لَهُ الْكُنُوزُ وَ يَبْلُغُ سُلْطَانُهُ الْمَشْرِقَ وَ الْمَغْرِبَ وَ يُظْهِرُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِهِ دِينَهُ وَ لَوْ كَرِهَ الْمُشْرِكُونَ فَلَا يَبْقَى فِي الْأَرْضِ خَرَابٌ إِلَّا عُمِرَ وَ يَنْزِلُ رُوحُ اللَّهِ عِيسَى ابْنُ مَرْيَمَ{{ع}} فَيُصَلِّي خَلْفَهُ}}؛ بحارالأنوار، ج۵۲، ص۱۹۱.</ref>.
:::::#'''[[سلامتی]]:''' [[امام سجاد]]{{ع}} می‌فرماید: "هنگامی‌ که [[قائم]] ما [[قیام]] کند، [[خدای عزوجل]] از [[شیعه]] ما آفت را می‌زداید و دل‌هایشان را همچون [[پاره‌های آهن]] کند و نیروی هر یک مرد از آنان را به اندازه نیروی [[چهل]] مرد قرار دهد و [[فرمانروایان]] و بزرگان روی [[زمین]] خواهند بود<ref>{{متن حدیث|إِذَا قَامَ قَائِمُنَا أَذْهَبَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ عَنْ شِيعَتِنَا الْعَاهَةَ وَ جَعَلَ قُلُوبَهُمْ كَزُبَرِ الْحَدِيدِ وَ جَعَلَ قُوَّةَ الرَّجُلِ مِنْهُمْ قُوَّةَ أَرْبَعِينَ رَجُلًا وَ يَكُونُونَ حُكَّامَ الْأَرْضِ وَ سَنَامَهَا}}؛ بحارالأنوار، ج۵۲، ص۳۱۷.</ref><ref>[[مهدی مقامی|مقامی، مهدی]]، [[ درسنامه امام‌شناسی (کتاب)|درسنامه امام‌شناسی]]، ص:۲۳۶-۲۴۰.</ref>.
{{پایان جمع شدن}}


«[[حکومت جهانی حضرت مهدی]] {{ع}} ویژگی‌های [[معنوی]] و مادّی متعدد دارد.
# '''[[عدالت]] همه‌جانبه:''' [[حاکم نیشابوری]] در مستدرک، از [[ابوسعید خدری]] از [[پیامبر اکرم]] {{صل}} [[نقل]] می‌کند که فرمودند: "در [[آخر زمان]]، بلای شدیدی بر [[امت]] من از سوی [[سلطان]] آنها وارد می‌شود، بلایی که شدیدتر از آن شنیده نشده است، تا آنجا که زمینِ گسترده بر آنها تنگ می‌شود و تا آنجا که [[زمین]] پر از [[جور]] و [[ظلم]] می‌گردد و [[مؤمن]] پناهگاهی برای [[پناه]] جستن به آن از [[ظلم]] نمی‌یابد. در این هنگام، [[خداوند متعال]] مردی از عترتم را [[مبعوث]] می‌کند که [[زمین]] را پر از [[عدل و داد]] کند، آن‌گونه که از [[ظلم و ستم]] پر شده بود. ساکنان [[آسمان]] ([[فرشتگان]]) از او [[خشنود]] می‌شوند، و همچنین ساکنان [[زمین]]، [[زمین]] همه بذرهای خود را بیرون می‌فرستد و بارور می‌شود، در [[آسمان]] همه دانه‌های [[باران]] را بر آنها فرو می‌بارد (و همه جا را سیراب و پر [[برکت]] می‌کند)"<ref>{{متن حدیث| يَنْزِلُ بِأُمَّتِي فِي آخِرِ الزَّمَانِ بَلَاءٌ شَدِيدٌ مِنْ سُلْطَانِهِمْ لَمْ يَسْمَعِ النَّاسُ بِبَلَاءٍ أَشَدَّ مِنْهُ حَتَّى تَضِيقَ عَلَيْهِمُ الرَّحْبَةَ وَ حَتَّى تَمْلَأَ الْأَرْضَ جَوْراً وَ ظُلْماً ثُمَّ إِنَّ اللَّهَ يَبْعَثُ رَجُلًا يَمْلَأُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِهِ الْأَرْضَ قِسْطاً وَ عَدْلًا كَمَا مُلِئَتْ جَوْراً وَ ظُلْماً يَرْضَى عَنْهُ سَاكِنُ السَّمَاءِ وَ سَاكِنُ الْأَرْضِ لَا تَدَّخِرُ الْأَرْضُ مِنْ بَذْرِهَا شَيْئاً إِلَّا أَخْرَجَتْهُ وَ السَّمَاءُ مِنْ قَطْرِهَا شَيْئاً إِلَّا صَبَّهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ عَلَيْهِمْ مِدْرَارا}}؛ إحقاق الحق و إزهاق الباطل، ج۲۹، ص۲۳۳.</ref>.
# '''[[دین]] و [[دینداری]]:''' [[امام باقر]] {{ع}} می‌فرماید: "وقتی [[قائم]] {{ع}} [[قیام]] کند [[دولت]] [[باطل]] از میان می‌رود"<ref>{{متن حدیث|إِذَا قَامَ الْقَائِمُ {{ع}} ذَهَبَتْ دَوْلَةُ الْبَاطِلِ‌}}؛ بحارالأنوار، ج۲۴، ص۳۱۳.</ref>. و در جایی دیگر می‌فرماید: "[[خداوند]] او ([[امام زمان]]) را بر همه [[ادیان]] غالب می‌گرداند، هر چند [[مشرکین]] نخواهند، فرمود: هیچ کس نمی‌ماند جز اینکه [[اقرار]] به [[خاتمیت]] [[محمّد]] می‌کند"<ref>{{متن حدیث|فِي قَوْلِ اللَّهِ  {{متن قرآن|لِيُظْهِرَهُ عَلَى الدِّينِ كُلِّهِ وَلَوْ كَرِهَ الْمُشْرِكُونَ}} يَكُونُ أَنْ لَا يَبْقَى أَحَدٌ إِلَّا أَقَرَّ بِمُحَمَّدٍ}}بحارالأنوار، ج۵۳، ص۳۴۶.</ref>. [[امام صادق]] {{ع}} می‌فرماید: "هنگامی‌ که [[قائم]] ما [[قیام]] کرد، جایی در روی [[زمین]] باقی نمی‌ماند، مگر اینکه در آنجا صدای اشهد ان [[لا اله الا الله]] و أشهد أن محمدا [[رسول الله]] بلند می‌شود<ref>{{متن حدیث|{{متن قرآن|وَلَهُ أَسْلَمَ مَنْ فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ طَوْعًا وَكَرْهًا}} قَالَ إِذَا قَامَ الْقَائِمُ لَا يَبْقَى أَرْضٌ إِلَّا نُودِيَ فِيهَا شَهَادَةُ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَ أَنَّ مُحَمَّداً رَسُولُ اللَّهِ}}؛ بحارالأنوار، ج۵۳، ص۳۴۰.</ref>.
# '''[[برکات]] زمینی و آسمانی:''' از [[پیامبر اکرم]] {{صل}} [[روایت]] شده که فرمود: "آب‌ها در [[دولت]] او فراوان می‌شود و [[زمین]]، [[برکات]] خویش را چند برابر می‌کند"<ref>{{متن حدیث|تزيد المياه في دولته و تمدّ الأنهار و تضاعف الأرض أكلها}}؛ إحقاق الحق و إزهاق الباطل، ج۲۹، ص۴۶۰.</ref>. نیز [[پیامبر اکرم]] {{صل}} فرمود: "در روزگار [[حکومت]] [[مهدی]] {{ع}}[[آسمان]]، بارانش را، درخت میوه‌اش را، و [[زمین]] گیاهش را نثار می‌کند، و برای اهل [[زمین]] خود را می‌آراید"<ref>{{متن حدیث|تُعْطِي السَّمَاءُ قَطْرَهَا وَ الشَّجَرُ ثَمَرَهَا وَ الْأَرْضُ نَبَاتَهَا وَ تَتَزَيَّنُ لِأَهْلِهَا}}؛ بحارالأنوار، ج۵۳، ص۸۵.</ref>.
# '''[[فرهنگ]] و [[درک]] [[اجتماعی]]:''' [[امام باقر]] {{ع}} نیز، [[رشد]] عقلیِ [[بندگان خدا]] را - که با تصرّفِ [[تکوینی]]، در [[عصر ظهور]] به وقوع می‌پیوندد - نشان داده و می‌فرماید: "چون [[قائم]] ما [[قیام]] کند، [[خداوند]] [[دست]] رحمتش را بر سر [[بندگان]] گذارد. پس عقولشان را جمع کند و (تا [[پیروی]] [[هوس]] نکنند و با یک‌دیگر [[اختلاف]] نورزند) و در نتیجه، خِرَدشان کامل شود"<ref>{{متن حدیث|قَالَ إِذَا قَامَ قَائِمُنَا وَضَعَ يَدَهُ عَلَى رُءُوسِ الْعِبَادِ فَجَمَعَ بِهَا عُقُولَهُمْ وَ كَمَلَتْ بِهَا أَحْلَامَهُمْ‌}}؛ بحارالأنوار، ج۵۲، ص۳۲۸.</ref>.
# '''[[ثروت]]:''' [[امام صادق]] {{ع}} در توصیف [[جامعه پس از ظهور]] [[حضرت حجت]] {{ع}} می‌فرماید: "هنگامی‌ که [[قائم]] {{ع}} ما [[ظهور]] فرماید [[زمین]] از [[نور]] پروردگارش منور گردد، چنانچه [[مردم]] از روشنی [[خورشید]] بی‌نیاز گردند و [[تاریکی]] نابود شود و در [[سلطنت]] آن [[حضرت]] مردی آن‌قدر [[عمر]] کند که هزار [[فرزند]] پسر پی‌درپی از او پدید آید که در میان فرزندانش دختری متولد نشده باشد و گنج‌های نهانی [[زمین]] آشکار گردند و [[مردم]] آنها را به چشم خود بینند و در آن روزگار به‌قدری [[مردم]] بی‌نیاز شوند که اگر کسی بگردد تا شخصی را به دست آورد که به او کمک نماید یا [[زکات]] بدهد به مقصود نمی‌رسد و [[مردم]] بر اثر نعمتی که [[خدا]] به آنها ارزانی داشته از همه چیز بی‌نیازند"<ref>{{متن حدیث|إِنَّ قَائِمَنَا إِذَا قَامَ أَشْرَقَتِ الْأَرْضُ بِنُورِ رَبِّها وَ اسْتَغْنَى الْعِبَادُ عَنْ ضَوْءِ الشَّمْسِ وَ ذَهَبَتِ الظُّلْمَةُ وَ يُعَمَّرُ الرَّجُلُ فِي مُلْكِهِ حَتَّى يُولَدَ لَهُ أَلْفُ ذَكَرٍ لَا يُولَدُ فِيهِمْ أُنْثَى وَ تُظْهِرُ الْأَرْضُ كُنُوزَهَا حَتَّى يَرَاهَا النَّاسُ عَلَى وَجْهِهَا وَ يَطْلُبُ الرَّجُلُ مِنْكُمْ مَنْ يَصِلُهُ بِمَالِهِ وَ يَأْخُذُ مِنْهُ زَكَاتَهُ فَلَا يَجِدُ أَحَداً يَقْبَلُ مِنْهُ ذَلِكَ اسْتَغْنَى النَّاسُ بِمَا رَزَقَهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ}}؛ الارشاد، ج۲، ص۳۸۱.</ref>.
# '''[[عمران]] و آبادی:''' [[امام باقر]] {{ع}} فرمود: "[[خداوند]] [[قائم]] {{ع}} را با [[رعب]]، [[نصرت]] داده و با [[نصرت]]، [[تأیید]] کرده است.[[زمین]] زیر پای او [[نور]] دیده می‌شود، و گنج‌ها (و معادن) خود را برای او آشکار می‌سازد. سلطنتش [[شرف]] و [[غرب]] عالم را فرا می‌گیرد و [[خداوند]] به [[وسیله]] او، [[دین]] خود را بر همه ی مسلک‌ها و [[ادیان]] [[باطل]] غالب گرداند، هر چند [[مشرکان]] نخواهند ویرانه‌ای در روی [[زمین]] نمی‌ماند، مگر اینکه آن را آباد می‌سازد. [[عیسی]] [[روح الله]] {{ع}} نازل می‌شود و پشت سر او [[نماز]] می‌گزارد<ref>{{متن حدیث|الْقَائِمُ مَنْصُورٌ بِالرُّعْبِ مُؤَيَّدٌ بِالنَّصْرِ تُطْوَى لَهُ الْأَرْضُ وَ تَظْهَرُ لَهُ الْكُنُوزُ وَ يَبْلُغُ سُلْطَانُهُ الْمَشْرِقَ وَ الْمَغْرِبَ وَ يُظْهِرُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِهِ دِينَهُ وَ لَوْ كَرِهَ الْمُشْرِكُونَ فَلَا يَبْقَى فِي الْأَرْضِ خَرَابٌ إِلَّا عُمِرَ وَ يَنْزِلُ رُوحُ اللَّهِ عِيسَى ابْنُ مَرْيَمَ {{ع}} فَيُصَلِّي خَلْفَهُ}}؛ بحارالأنوار، ج۵۲، ص۱۹۱.</ref>.
# '''[[سلامتی]]:''' [[امام سجاد]] {{ع}} می‌فرماید: "هنگامی‌ که [[قائم]] ما [[قیام]] کند، [[خدای عزوجل]] از [[شیعه]] ما آفت را می‌زداید و دل‌هایشان را همچون [[پاره‌های آهن]] کند و نیروی هر یک مرد از آنان را به اندازه نیروی [[چهل]] مرد قرار دهد و [[فرمانروایان]] و بزرگان روی [[زمین]] خواهند بود<ref>{{متن حدیث|إِذَا قَامَ قَائِمُنَا أَذْهَبَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ عَنْ شِيعَتِنَا الْعَاهَةَ وَ جَعَلَ قُلُوبَهُمْ كَزُبَرِ الْحَدِيدِ وَ جَعَلَ قُوَّةَ الرَّجُلِ مِنْهُمْ قُوَّةَ أَرْبَعِينَ رَجُلًا وَ يَكُونُونَ حُكَّامَ الْأَرْضِ وَ سَنَامَهَا}}؛ بحارالأنوار، ج۵۲، ص۳۱۷.</ref><ref>[[مهدی مقامی|مقامی، مهدی]]، [[درسنامه امام‌شناسی (کتاب)|درسنامه امام‌شناسی]]، ص:۲۳۶-۲۴۰.</ref>.
}}
{{پاسخ پرسش  
{{پاسخ پرسش  
| عنوان پاسخ‌دهنده = ۱۰. آقای دکتر شفیعی سروستانی (پژوهشگر معارف مهدویت)؛
| عنوان پاسخ‌دهنده = ۱۰. آقای دکتر شفیعی سروستانی؛
| تصویر = 13681061.jpg
| تصویر = 13681061.jpg
| پاسخ‌دهنده = ابراهیم شفیعی سروستانی]]]]
| پاسخ‌دهنده = ابراهیم شفیعی سروستانی
::::::آقای دکتر '''[[ابراهیم شفیعی سروستانی]]'''، در کتاب ''«[[چشم به راه (کتاب)|چشم به راه]]»'' در این‌باره گفته است:
| پاسخ = آقای دکتر '''[[ابراهیم شفیعی سروستانی]]'''، در کتاب ''«[[چشم به راه (کتاب)|چشم به راه]]»'' در این‌باره گفته است:
:::::*«'''[[ساده‌زیستی کارگزاران حکومت]]''': در این زمینه، روایتی از [[امام صادق]] {{ع}} [[نقل]] شده است که توجه به مفاد آن در ترسیم تصویری از شیوه [[زندگی]] کسی که در [[عصر ظهور]]، [[حکم‌ران]] سراسر [[جهان]] خواهد بود، بسیار سودمند است. آن [[حضرت]] بنا بر این [[روایت]]، خطاب به یارانش می‌فرماید: چه شده است که برای [[خروج قائم]]، شتاب می‌کنید؟ به [[خدا]] [[سوگند]]، او جامه درشت می‌پوشد و [[خوراک]] خشک و ناگوار می‌خورد...<ref>بحارالأنوار، ج ۵۲، ص ۳۵۴، ح ۱۱۵.</ref>. در [[روایت]] دیگری که مفضَل از [[امام صادق]] {{ع}} [[نقل]] کرده است، آن [[حضرت]]، تصویری جامع از شیوه [[زندگی]] [[حاکمان]] در عصر [[حکومت اهل بیت]] {{عم}} ترسیم می‌کند: سالی در [[حج]]، هنگام [[طواف]]، [[خدمت]] [[امام]] [[جعفر صادق]] {{ع}} بودم. در [[طواف]]، [[امام]] نگاهی به من کرد و فرمود: چرا این گونه اندوهگینی و چرا رنگت تغییر کرده است؟ گفتم: فدایت شوم! بنی‌عباس و حکومت‌شان را می‌بینم و این [[مال]] و این تسلط و این [[قدرت]] و جبروت را، اگر همه در دست شما بود، ما هم با شما در آن سهیم بودیم. [[امام]] فرمود: ای [[مفضل]]! بدان، اگر [[حکومت]] در دست ما بود، جز [[سیاست]] شب ([[عبادت]]، [[اقامه حدود]] و [[حقوق الهی]] و حراست [[مردم]]) و سیاحت روز (سیر کردن و رسیدگی به مشکلات [[مردم]] و [[جهاد]] و رفع [[ستم]] و...) و خوردن خوراکی‌های [[خشن]] و نامطبوع و پوشیدن جامه‌های درشت؛ یعنی همان روش [[امیرمؤمنان]] چیزی در کار نبود که اگر در کار [[حکومت دینی]] جز این عمل شود، [[پاداش]] آن [[دوزخ]] خواهد بود<ref>همان، ص ۳۵۹، ح ۱۲۷.</ref>.  
*«'''[[ساده‌زیستی کارگزاران حکومت]]''': در این زمینه، روایتی از [[امام صادق]] {{ع}} [[نقل]] شده است که توجه به مفاد آن در ترسیم تصویری از شیوه [[زندگی]] کسی که در [[عصر ظهور]]، [[حکم‌ران]] سراسر [[جهان]] خواهد بود، بسیار سودمند است. آن [[حضرت]] بنا بر این [[روایت]]، خطاب به یارانش می‌فرماید: چه شده است که برای [[خروج قائم]]، شتاب می‌کنید؟ به [[خدا]] [[سوگند]]، او جامه درشت می‌پوشد و [[خوراک]] خشک و ناگوار می‌خورد...<ref>بحارالأنوار، ج ۵۲، ص ۳۵۴، ح ۱۱۵.</ref>. در [[روایت]] دیگری که مفضَل از [[امام صادق]] {{ع}} [[نقل]] کرده است، آن [[حضرت]]، تصویری جامع از شیوه [[زندگی]] [[حاکمان]] در عصر [[حکومت اهل بیت]] {{عم}} ترسیم می‌کند: سالی در [[حج]]، هنگام [[طواف]]، [[خدمت]] [[امام]] [[جعفر صادق]] {{ع}} بودم. در [[طواف]]، [[امام]] نگاهی به من کرد و فرمود: چرا این گونه اندوهگینی و چرا رنگت تغییر کرده است؟ گفتم: فدایت شوم! بنی‌عباس و حکومت‌شان را می‌بینم و این [[مال]] و این تسلط و این [[قدرت]] و جبروت را، اگر همه در دست شما بود، ما هم با شما در آن سهیم بودیم. [[امام]] فرمود: ای [[مفضل]]! بدان، اگر [[حکومت]] در دست ما بود، جز [[سیاست]] شب ([[عبادت]]، [[اقامه حدود]] و [[حقوق الهی]] و حراست [[مردم]]) و سیاحت روز (سیر کردن و رسیدگی به مشکلات [[مردم]] و [[جهاد]] و رفع [[ستم]] و...) و خوردن خوراکی‌های [[خشن]] و نامطبوع و پوشیدن جامه‌های درشت؛ یعنی همان روش [[امیرمؤمنان]] چیزی در کار نبود که اگر در کار [[حکومت دینی]] جز این عمل شود، [[پاداش]] آن [[دوزخ]] خواهد بود<ref>همان، ص ۳۵۹، ح ۱۲۷.</ref>.
::::::بنا بر بعضی [[روایات]]، [[حضرت]] [[امام]] [[جعفر صادق]] {{ع}} در زمان امامت‌شان، از لباس‌های لطیف استفاده می‌کرد و به همین [[دلیل]]، مورد [[طعن]] و [[انتقاد]] بعضی [[مقدس]] مآب‌ها قرار می‌گرفت<ref>ر.ک: امین، سید محسن، سیره معصومان {{عم}}، ترجمه: علی حجتی کرمانی، ۶ ج، چاپ اول: تهران، سروش، ۱۳۷۴، ج ۶، ص ۵۱.</ref>. با این حال، در اینجا می‌فرماید اگر ما به [[حکومت]] برسیم، سهمی جز خوردن خوراک‌های ناگوار و پوشیدن جامه‌های تن‌ [[آزار]] نداریم. این سخن بیانگر اهمیت ویژه [[زمامداری]] و [[حکومت]] پر [[مسلمانان]] و [[وظیفه]] خطیر [[کارگزاران]] [[حکومت اسلامی]] است. این [[روایت]] نشان می‌دهد که پذیرفتن [[مسئولیت]] [[حکومت]] [[مردم]]، [[تعهد]] مضاعفی را بر عهده پذیرنده این [[مسئولیت]] می‌آورد و او را ناچار می‌سازد زندگانی خویش را با ضعیف‌ترین طبقات اجتماع هماهنگ سازد تا دردشان را با تمام وجود، احساس و [[همت]] خویش را صرف بهبود آن دردها کند.  
 
::::::توجه به حکایت زیر ما را در یافتن [[رسالت]] سنگین [[پیشوایان]] و [[کارگزاران]] [[جامعه]] [[عدل]] [[اسلامی]]، [[یاری]] می‌کند: روزی یکی از [[یاران]] [[امیرمؤمنان علی]] {{ع}} عرض کرد: ای [[امیرمؤمنان]]! از برادرم، عاصم بن زیاد به تو شکایت می‌کنم. فرمود: چرا؟ گفت: جامه‌های پشمین به تن کرده و از [[دنیا]] روی برگردانده است. [[امام]] فرمود: او را نزد من آرید. چون نزد ایشان آمد، بدو گفت: "ای دشمنک خویش! [[شیطان]]، سرگشته‌ات کرده و از راهت به در برده است. بر [[زن]] و فرزندانت [[رحمت]] نمی‌آری و چنین می‌پنداری که [[خدا]] آنچه را [[پاکیزه]] است، بر تو روا فرموده است، ولی ناخشنود است که از آن برداری؟ تو نزد [[خدا]] خوارمایه‌تر از آنی که پنداری؟" گفت: ای [[امیرمؤمنان]]! و تو در این پوشاک زبر تن [[آزار]] باشی و [[خوراک]] دشوار [[خوار]]؟ [[حضرت]] فرمود: وای بر تو! من نه چون تواَم. [[خدا]] بر [[پیشوایان]] [[دادگر]] [[واجب]] فرموده است خود را با [[مردم]] [[ناتوان]] برابر نهند تا مستمندی، [شخص] تنگ دست را به [[هیجان]] نیارد و به [[طغیان]] وا ندارد<ref>نهج البلاغه، ترجمه: سید جعفر شهیدی، کلام ۲۰۹، صص ۲۴۱ و ۲۴۲؛ نهج البلاغه، ترجمه و شرح: سید علی‌نقی فیض‌الاسلام، بی‌جا، بی‌نا، بی‌تا، کلام ۲۰۰، صص ۲۰۰ و ۲۰۱.</ref>.  
بنا بر بعضی [[روایات]]، [[حضرت]] [[امام]] [[جعفر صادق]] {{ع}} در زمان امامت‌شان، از لباس‌های لطیف استفاده می‌کرد و به همین [[دلیل]]، مورد [[طعن]] و [[انتقاد]] بعضی [[مقدس]] مآب‌ها قرار می‌گرفت<ref>ر.ک: امین، سید محسن، سیره معصومان {{عم}}، ترجمه: علی حجتی کرمانی، ۶ ج، چاپ اول: تهران، سروش، ۱۳۷۴، ج ۶، ص ۵۱.</ref>. با این حال، در اینجا می‌فرماید اگر ما به [[حکومت]] برسیم، سهمی جز خوردن خوراک‌های ناگوار و پوشیدن جامه‌های تن‌ [[آزار]] نداریم. این سخن بیانگر اهمیت ویژه [[زمامداری]] و [[حکومت]] پر [[مسلمانان]] و [[وظیفه]] خطیر [[کارگزاران]] [[حکومت اسلامی]] است. این [[روایت]] نشان می‌دهد که پذیرفتن [[مسئولیت]] [[حکومت]] [[مردم]]، [[تعهد]] مضاعفی را بر عهده پذیرنده این [[مسئولیت]] می‌آورد و او را ناچار می‌سازد زندگانی خویش را با ضعیف‌ترین طبقات اجتماع هماهنگ سازد تا دردشان را با تمام وجود، احساس و [[همت]] خویش را صرف بهبود آن دردها کند.
:::::*'''[[قاطعیت با کارگزاران]] و [[مهرورزی با زیردستان]]''': یکی از ویژگی‌های مهم [[حکومت جهانی امام مهدی]] {{ع}} که در [[روایات]] به آن اشاره شده، سخت‌گیری و [[قاطعیت]] نسبت به [[کارگزاران]] [[حکومت]] و مجریان امور و برخورد شدید با متخلفان است. در روایتی که در این زمینه از [[امام علی]] {{ع}} [[نقل]] شده است، چنین می‌خوانیم: ... [[امام مهدی]] {{ع}}، قاضیان زشت‌کار را کنار می‌گذارد و دست [[مفسدان]] را از سرتان کوتاه می‌کند و حکم‌رانان [[ستم‌پیشه]] را برکنار می‌کند و [[زمین]] را از هر نادرست و خاینی [[پاک]] می‌سازد<ref>بحارالأنوار، ج ۵۱، ص ۱۲۰، ح ۲۳.</ref>.  
 
::::::در [[روایت]] دیگری، [[قاطعیت]] و [[سازش‌ناپذیری]] [[حضرت ولی عصر]] {{ع}} در مقابل [[کارگزاران]] ناشایست و [[مهربانی]] آن [[حضرت]] با [[بیچارگان]] و [[مستمندان]] چنین توصیف شده است: [[مهدی]] {{ع}}، [[بخشنده]] است. او با [[کارگزاران]] و مأموران [[دولت]] خویش بسیار سخت‌گیر و با [[ناتوانان]] و [[مستمندان]] بسیار [[دل]] رحم و [[مهربان]] است<ref>علی بن موسی بن طاووس، التشریف بالمنن فی التعریف بالفتن، چاپ اول: قم، مؤسسة صاحب الأمر {{ع}}، ۱۴۱۶ ه- ق، ص ۳۲۵؛ نجم‌الدین جعفربن محمد عسکری، المهدی الموعود المنتظر عند علماء السنة والإمامیه، چاپ اول: تهران، مؤسسة الامام المهدی {{ع}} ۱۳۶۰، ج ۱، ص ۲۷۷.</ref>. شدت و [[قاطعیت]] در مقابل [[کارگزاران]] [[حکومت]] و [[مهرورزی]] با [[ناتوانان]] و زیردستان از ویژگی‌های مهمی هستند که [[حاکم اسلامی]] باید بدان‌ها آراسته باشد. [[امام صادق]] {{ع}} در نامه‌ای خطاب به [[نجاشی]]، یکی از [[یاران]] خود که به سمت استانداری [[اهواز]] [[منصوب]] شده بود، [[رستگاری]] و [[نجات]] او را در گرو داشتن این ویژگی‌ها دانسته و می‌فرمود: بدان که [[نجات]] و [[رستگاری]] تو در گرو چند چیز است: جلوگیری از ریختن [[خون]] [بی‌گناهان]، خودداری از [[آزار]] [[دوستان]] [[خدا]]، [[مدارا]] و [[ملاطفت]] با زیردستان و [[حسن]] [[سلوک]] همراه با [[مهربانی]] و رأفتی که برخاسته از [[ناتوانی]] و شدت و قاطعیتی که برخاسته از زورگویی نباشد<ref>بحارالأنوار، ج ۷۷، ص ۱۹۲.</ref>.  
توجه به حکایت زیر ما را در یافتن [[رسالت]] سنگین [[پیشوایان]] و [[کارگزاران]] [[جامعه]] [[عدل]] [[اسلامی]]، [[یاری]] می‌کند: روزی یکی از [[یاران]] [[امیرمؤمنان علی]] {{ع}} عرض کرد: ای [[امیرمؤمنان]]! از برادرم، عاصم بن زیاد به تو شکایت می‌کنم. فرمود: چرا؟ گفت: جامه‌های پشمین به تن کرده و از [[دنیا]] روی برگردانده است. [[امام]] فرمود: او را نزد من آرید. چون نزد ایشان آمد، بدو گفت: "ای دشمنک خویش! [[شیطان]]، سرگشته‌ات کرده و از راهت به در برده است. بر [[زن]] و فرزندانت [[رحمت]] نمی‌آری و چنین می‌پنداری که [[خدا]] آنچه را [[پاکیزه]] است، بر تو روا فرموده است، ولی ناخشنود است که از آن برداری؟ تو نزد [[خدا]] خوارمایه‌تر از آنی که پنداری؟" گفت: ای [[امیرمؤمنان]]! و تو در این پوشاک زبر تن [[آزار]] باشی و [[خوراک]] دشوار [[خوار]]؟ [[حضرت]] فرمود: وای بر تو! من نه چون تواَم. [[خدا]] بر [[پیشوایان]] [[دادگر]] [[واجب]] فرموده است خود را با [[مردم]] [[ناتوان]] برابر نهند تا مستمندی، [شخص] تنگ دست را به [[هیجان]] نیارد و به [[طغیان]] وا ندارد<ref>نهج البلاغه، ترجمه: سید جعفر شهیدی، کلام ۲۰۹، صص ۲۴۱ و ۲۴۲؛ نهج البلاغه، ترجمه و شرح: سید علی‌نقی فیض‌الاسلام، بی‌جا، بی‌نا، بی‌تا، کلام ۲۰۰، صص ۲۰۰ و ۲۰۱.</ref>.  
::::::[[امام علی]] {{ع}} نیز به یکی از [[فرمانداران]] خود چنین سفارش می‌کند: شدت و [[قاطعیت]] را با قدری [[نرمی]] و [[ملاطفت]] بیامیز و هر زمان که [[مهربانی]] و [[مدارا]] کردن شایسته‌تر است، [[مدارا]] کن و آنجا که چاره‌ای جز شدت و [[قاطعیت]] نداری، شدت و [[قاطعیت]] پیشه کن<ref>نهج البلاغه، ترجمه: سید جعفر شهیدی، ص ۳۲۰ , نامه ۴۶.</ref>.  
* '''[[قاطعیت با کارگزاران]] و [[مهرورزی با زیردستان]]''': یکی از ویژگی‌های مهم [[حکومت جهانی امام مهدی]] {{ع}} که در [[روایات]] به آن اشاره شده، سخت‌گیری و [[قاطعیت]] نسبت به [[کارگزاران]] [[حکومت]] و مجریان امور و برخورد شدید با متخلفان است. در روایتی که در این زمینه از [[امام علی]] {{ع}} [[نقل]] شده است، چنین می‌خوانیم: ... [[امام مهدی]] {{ع}}، قاضیان زشت‌کار را کنار می‌گذارد و دست [[مفسدان]] را از سرتان کوتاه می‌کند و حکم‌رانان [[ستم‌پیشه]] را برکنار می‌کند و [[زمین]] را از هر نادرست و خاینی [[پاک]] می‌سازد<ref>بحارالأنوار، ج ۵۱، ص ۱۲۰، ح ۲۳.</ref>.
:::::*'''[[تأمین رفاه اقتصادی مردم]]''': در زمان [[حکومت امام مهدی]] {{ع}}، [[رفاه]] و [[آسایش]] در تمام بخش‌ها و زوایای [[زندگی]] [[بشر]] فراگیر می‌شود و [[انسان‌ها]] آسوده‌خاطر از مشکلات روزانه گذران [[زندگی]] می‌توانند به [[سازندگی]] [[معنوی]] خود بپردازند. روایت‌های بسیاری در این زمینه [[نقل]] شده است که در اینجا به ذکر روایتی از [[امام]] علی‌ {{ع}} بسنده می‌کنیم: ... بدانید اگر شما از کسی که [[مشرق]] برمی‌خیزد ([[امام مهدی]] {{ع}})، [[پیروی]] کنید، شما را به [[آیین]] [[پیامبر]] در آورد... تا از [[رنج]] طلب و [[ستم]] [در راه دست‌یابی به امور [[زندگی]]] آسوده شوید و بار سنگین [[زندگی]] را از شانه‌هاتان بر [[زمین]] نهید...<ref>بحارالأنوار، ج ۵۱، ص ۱۲۳، ح ۲۴.</ref>. در این [[روایت]]، [[پیروی از امام]] [[عادل]] و درآمدن به [[آیین]] [[پیامبر]]، مقدمه‌ای برای رسیدن به وضع مطلوب [[اقتصادی]]، آسودگی از [[رنج]] طلب و رهایی از بار سنگین [[زندگی]] بیان شده است. نکته ظریفی که از این موضوع به دست می‌آید، این است که [[تأمین رفاه اقتصادی]] و سامان بخشیدن به وضعیت معیشتی [[مردم]] یک [[جامعه]]، نه تنها با [[اهداف الهی]] و ارزش‌های [[معنوی]] آن [[جامعه]] منافات ندارد، بلکه تحقق این اهداف، زمینه و بستر مناسبی برای رسیدن به رشد و [[توسعه اقتصادی]] و [[تأمین رفاه]] و [[آسایش]] عمومی [[مردم]] [[جامعه]] است.  
 
::::::نکته یاد شده را در [[کلام]] دیگری از [[امیرمؤمنان علی]] {{ع}} می‌توان دید، آنجا که می‌فرماید: [[سوگند]] به خدایی که دانه را [در [[دل]] [[خاک]]] بشکافت و [[آدمیان]] را آفرید، اگر [[علم]] را از معدن آن اقتباس کرده بودید و خیر را از [[جایگاه]] آن خواسته بودید و از میان راه به رفتن پرداخته بودید و راه [[حق]] را از طریق روشن آن پیموده بودید، راه‌های شما هموار می‌گشت و نشانه‌های [[هدایتگر]] پدید می‌آمد و فروغ [[اسلام]]، شما را فرا می‌گرفت و به فراوانی [[غذا]] می‌خوردید و دیگر هیچ عایله‌مندی بی‌هزینه نمی‌ماند و بر هیچ [[مسلمان]] و غیرمسلمانی [[ستم]] نمی‌رفت<ref>الکافی، ج ۸، ص ۳۲.</ref>.  
در [[روایت]] دیگری، [[قاطعیت]] و [[سازش‌ناپذیری]] [[حضرت ولی عصر]] {{ع}} در مقابل [[کارگزاران]] ناشایست و [[مهربانی]] آن [[حضرت]] با [[بیچارگان]] و [[مستمندان]] چنین توصیف شده است: [[مهدی]] {{ع}}، [[بخشنده]] است. او با [[کارگزاران]] و مأموران [[دولت]] خویش بسیار سخت‌گیر و با [[ناتوانان]] و [[مستمندان]] بسیار [[دل]] رحم و [[مهربان]] است<ref>علی بن موسی بن طاووس، التشریف بالمنن فی التعریف بالفتن، چاپ اول: قم، مؤسسة صاحب الأمر {{ع}}، ۱۴۱۶ ه- ق، ص ۳۲۵؛ نجم‌الدین جعفربن محمد عسکری، المهدی الموعود المنتظر عند علماء السنة والإمامیه، چاپ اول: تهران، مؤسسة الامام المهدی {{ع}} ۱۳۶۰، ج ۱، ص ۲۷۷.</ref>. شدت و [[قاطعیت]] در مقابل [[کارگزاران]] [[حکومت]] و [[مهرورزی]] با [[ناتوانان]] و زیردستان از ویژگی‌های مهمی هستند که [[حاکم اسلامی]] باید بدان‌ها آراسته باشد. [[امام صادق]] {{ع}} در نامه‌ای خطاب به [[نجاشی]]، یکی از [[یاران]] خود که به سمت استانداری [[اهواز]] [[منصوب]] شده بود، [[رستگاری]] و [[نجات]] او را در گرو داشتن این ویژگی‌ها دانسته و می‌فرمود: بدان که [[نجات]] و [[رستگاری]] تو در گرو چند چیز است: جلوگیری از ریختن [[خون]] [بی‌گناهان]، خودداری از [[آزار]] [[دوستان]] [[خدا]]، [[مدارا]] و [[ملاطفت]] با زیردستان و [[حسن]] [[سلوک]] همراه با [[مهربانی]] و رأفتی که برخاسته از [[ناتوانی]] و شدت و قاطعیتی که برخاسته از زورگویی نباشد<ref>بحارالأنوار، ج ۷۷، ص ۱۹۲.</ref>.
:::::*'''[[گسترش عدالت]] و [[مساوات]]''': یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های [[حکومت حضرت مهدی]] {{ع}}، [[گسترش عدالت]] در همه [[شئون]] [[زندگی]] [[بشر]] است. بر اساس [[حدیث]] مشهوری که به حد [[تواتر]] از [[شیعه]] و [[اهل سنت]] [[نقل]] شده است. آن [[حضرت]]، "... [[زمین]] را از [[عدل و داد]] لبریز می‌کند، چنان‌که [پیش از آن] از [[ستم]] و [[بیداد]] لبریز شده بود"<ref>ر.ک: کمال الدین و تمام النعمة، ج ۱، ص ۲۵۷، ح ۱.</ref>. [[عدالت مهدوی]] چنان فراگیر و گسترده است که حتی به درون خانه‌ها نیز نفوذ می‌کند و روابط خصوصی افراد [[خانواده]] را تحت تأثیر قرار می‌دهد؛ کاری که از عهده هیج [[نظام حقوقی]] بر نمی‌آید. [[امام صادق]] {{ع}} در این باره می‌فرماید: به [[خدا]] [[سوگند]]، [[قائم]] ما عدالتش را تا آخرین زوایای خانه‌های [[مردم]] وارد می‌کند، همچنان که سرما و گرما وارد خانه‌ها می‌شود<ref>بحار الأنوار، ج ۵۲، ص ۳۶۲، ح ۱۳۱.</ref>. در [[روایت]] دیگری از [[امام باقر]] {{ع}}، شمول دامنه [[عدالت]] آن [[حضرت]] چنین بیان شده است:... هنگامی که [[قائم]] ما به پا خیزد [[اموال]] را برابر تقسیم می‌کند و میان [همه] [[مردم]]، [[نیکوکار]] و [[بدکار]]، به [[عدالت]] [[رفتار]] می‌کند...<ref>همان، ج ۵۱، ص ۲۹، ح ۲.</ref>.  
 
::::::[[امام خمینی]] در بیان مفهوم واقعی عدالتی که به دست توانای [[امام مهدی]] {{ع}} تحقق می‌یابد و سراسر [[زمین]] را فرا می‌گیرد، می‌فرماید: قضیه [[غیبت حضرت صاحب]]، قضیه مهمی است که به ما مسائلی می‌فهماند، من جمله اینکه برای یک همچو کار بزرگی که در تمام [[دنیا]] [[عدالت]] به معنای واقعی [[اجرا]] بشود، در تمام [[بشر]] نبوده کسی الا [[مهدی موعود]] {{ع}} که [[خدای تبارک و تعالی]] او را [[ذخیره]] کرده است برای [[بشر]]. هر یک از [[انبیا]] که آمدند، برای [[اجرای عدالت]] آمدند و مقصدشان هم این بود که [[اجرای عدالت]] را در همه عالم بکنند، لکن موفق نشدند. حتی [[رسول]] ختمی [[مرتبت]] {{صل}} که برای [[اصلاح]] [[بشر]] آمده بود و برای [[اجرای عدالت]] آمده بود و برای [[تربیت بشر]] آمده بود، باز در زمان خودشان موفق نشدند به این معنا... وقتی که ایشان [[ظهور]] کنند - ان شاءالله [[خداوند]] تعجیل کند در [[ظهور]] او - تمام [[بشر]] را از [[انحطاط]] بیرون می‌آورد، تمام کجی‌ها را راست می‌کند. {{متن حدیث|يَمْلَأُ الْأَرْضَ عَدْلًا بَعْدَ مَا مُلِئَتْ جَوْراً}}. همچو نیست که این [[عدالت]] همان که ماها از آن می‌فهمیم، که به یک [[حکومت]] عادلی باشد که دیگر [[جور]] نکند آن، این هست اما خیر، بالاتر از این معناست معنی {{متن حدیث|يَمْلَأُ الْأَرْضَ عَدْلًا بَعْدَ مَا مُلِئَتْ جَوْراً}}. الان [[زمین]] - و بعد از این، از این هم بدتر شاید بشود - پر از [[جور]] است. تمام نفوسی که هستند [[انحرافات]] در آنها هست، حتی [[نفوس]] اشخاص کامل هم در آن انحرافاتی هست ولو خودش نداند. در اخلاق‌ها، [[انحراف]] هست؛ در [[عقاید]]، [[انحراف]] هست؛ در [[اعمال]]، [[انحراف]] هست و در کارهایی هم که [[بشر]] می‌کند، انحرافاتی معلوم است و ایشان مأمورند برای اینکه تمام این کجی‌ها را مستقیم کنند و تمام این [[انحرافات]] را برگردانند به [[اعتدال]] که واقعا [[صدق]] بکند: {{متن حدیث|يَمْلَأُ الْأَرْضَ عَدْلًا بَعْدَ مَا مُلِئَتْ جَوْراً}}<ref>صحیفه نور، ج ۱۲، صص ۲۰۷ - ۲۰۹.</ref>»<ref>[[ابراهیم شفیعی سروستانی|شفیعی سروستانی، ابراهیم]]، [[چشم به راه (کتاب)|چشم به راه]]، ص۱۵۴.</ref>.
[[امام علی]] {{ع}} نیز به یکی از [[فرمانداران]] خود چنین سفارش می‌کند: شدت و [[قاطعیت]] را با قدری [[نرمی]] و [[ملاطفت]] بیامیز و هر زمان که [[مهربانی]] و [[مدارا]] کردن شایسته‌تر است، [[مدارا]] کن و آنجا که چاره‌ای جز شدت و [[قاطعیت]] نداری، شدت و [[قاطعیت]] پیشه کن<ref>نهج البلاغه، ترجمه: سید جعفر شهیدی، ص ۳۲۰ , نامه ۴۶.</ref>.  
{{پایان جمع شدن}}
* '''[[تأمین رفاه اقتصادی مردم]]''': در زمان [[حکومت امام مهدی]] {{ع}}، [[رفاه]] و [[آسایش]] در تمام بخش‌ها و زوایای [[زندگی]] [[بشر]] فراگیر می‌شود و [[انسان‌ها]] آسوده‌خاطر از مشکلات روزانه گذران [[زندگی]] می‌توانند به [[سازندگی]] [[معنوی]] خود بپردازند. روایت‌های بسیاری در این زمینه [[نقل]] شده است که در اینجا به ذکر روایتی از [[امام]] علی‌ {{ع}} بسنده می‌کنیم: ... بدانید اگر شما از کسی که [[مشرق]] برمی‌خیزد ([[امام مهدی]] {{ع}})، [[پیروی]] کنید، شما را به [[آیین]] [[پیامبر]] در آورد... تا از [[رنج]] طلب و [[ستم]] [در راه دست‌یابی به امور [[زندگی]]] آسوده شوید و بار سنگین [[زندگی]] را از شانه‌هاتان بر [[زمین]] نهید...<ref>بحارالأنوار، ج ۵۱، ص ۱۲۳، ح ۲۴.</ref>. در این [[روایت]]، [[پیروی از امام]] [[عادل]] و درآمدن به [[آیین]] [[پیامبر]]، مقدمه‌ای برای رسیدن به وضع مطلوب [[اقتصادی]]، آسودگی از [[رنج]] طلب و رهایی از بار سنگین [[زندگی]] بیان شده است. نکته ظریفی که از این موضوع به دست می‌آید، این است که [[تأمین رفاه اقتصادی]] و سامان بخشیدن به وضعیت معیشتی [[مردم]] یک [[جامعه]]، نه تنها با [[اهداف الهی]] و ارزش‌های [[معنوی]] آن [[جامعه]] منافات ندارد، بلکه تحقق این اهداف، زمینه و بستر مناسبی برای رسیدن به رشد و [[توسعه اقتصادی]] و [[تأمین رفاه]] و [[آسایش]] عمومی [[مردم]] [[جامعه]] است.
 
نکته یاد شده را در [[کلام]] دیگری از [[امیرمؤمنان علی]] {{ع}} می‌توان دید، آنجا که می‌فرماید: [[سوگند]] به خدایی که دانه را [در [[دل]] [[خاک]]] بشکافت و [[آدمیان]] را آفرید، اگر [[علم]] را از معدن آن اقتباس کرده بودید و خیر را از [[جایگاه]] آن خواسته بودید و از میان راه به رفتن پرداخته بودید و راه [[حق]] را از طریق روشن آن پیموده بودید، راه‌های شما هموار می‌گشت و نشانه‌های [[هدایتگر]] پدید می‌آمد و فروغ [[اسلام]]، شما را فرا می‌گرفت و به فراوانی [[غذا]] می‌خوردید و دیگر هیچ عایله‌مندی بی‌هزینه نمی‌ماند و بر هیچ [[مسلمان]] و غیرمسلمانی [[ستم]] نمی‌رفت<ref>الکافی، ج ۸، ص ۳۲.</ref>.  
* '''[[گسترش عدالت]] و [[مساوات]]''': یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های [[حکومت حضرت مهدی]] {{ع}}، [[گسترش عدالت]] در همه [[شئون]] [[زندگی]] [[بشر]] است. بر اساس [[حدیث]] مشهوری که به حد [[تواتر]] از [[شیعه]] و [[اهل سنت]] [[نقل]] شده است. آن [[حضرت]]، "... [[زمین]] را از [[عدل و داد]] لبریز می‌کند، چنان‌که [پیش از آن] از [[ستم]] و [[بیداد]] لبریز شده بود"<ref>ر.ک: کمال الدین و تمام النعمة، ج ۱، ص ۲۵۷، ح ۱.</ref>. [[عدالت مهدوی]] چنان فراگیر و گسترده است که حتی به درون خانه‌ها نیز نفوذ می‌کند و روابط خصوصی افراد [[خانواده]] را تحت تأثیر قرار می‌دهد؛ کاری که از عهده هیج [[نظام حقوقی]] بر نمی‌آید. [[امام صادق]] {{ع}} در این باره می‌فرماید: به [[خدا]] [[سوگند]]، [[قائم]] ما عدالتش را تا آخرین زوایای خانه‌های [[مردم]] وارد می‌کند، همچنان که سرما و گرما وارد خانه‌ها می‌شود<ref>بحار الأنوار، ج ۵۲، ص ۳۶۲، ح ۱۳۱.</ref>. در [[روایت]] دیگری از [[امام باقر]] {{ع}}، شمول دامنه [[عدالت]] آن [[حضرت]] چنین بیان شده است:... هنگامی که [[قائم]] ما به پا خیزد [[اموال]] را برابر تقسیم می‌کند و میان [همه] [[مردم]]، [[نیکوکار]] و [[بدکار]]، به [[عدالت]] [[رفتار]] می‌کند...<ref>همان، ج ۵۱، ص ۲۹، ح ۲.</ref>.


[[امام خمینی]] در بیان مفهوم واقعی عدالتی که به دست توانای [[امام مهدی]] {{ع}} تحقق می‌یابد و سراسر [[زمین]] را فرا می‌گیرد، می‌فرماید: قضیه [[غیبت حضرت صاحب]]، قضیه مهمی است که به ما مسائلی می‌فهماند، من جمله اینکه برای یک همچو کار بزرگی که در تمام [[دنیا]] [[عدالت]] به معنای واقعی [[اجرا]] بشود، در تمام [[بشر]] نبوده کسی الا [[مهدی موعود]] {{ع}} که [[خدای تبارک و تعالی]] او را [[ذخیره]] کرده است برای [[بشر]]. هر یک از [[انبیا]] که آمدند، برای [[اجرای عدالت]] آمدند و مقصدشان هم این بود که [[اجرای عدالت]] را در همه عالم بکنند، لکن موفق نشدند. حتی [[رسول]] ختمی [[مرتبت]] {{صل}} که برای [[اصلاح]] [[بشر]] آمده بود و برای [[اجرای عدالت]] آمده بود و برای [[تربیت بشر]] آمده بود، باز در زمان خودشان موفق نشدند به این معنا... وقتی که ایشان [[ظهور]] کنند - ان شاءالله [[خداوند]] تعجیل کند در [[ظهور]] او - تمام [[بشر]] را از [[انحطاط]] بیرون می‌آورد، تمام کجی‌ها را راست می‌کند. {{متن حدیث|يَمْلَأُ الْأَرْضَ عَدْلًا بَعْدَ مَا مُلِئَتْ جَوْراً}}. همچو نیست که این [[عدالت]] همان که ماها از آن می‌فهمیم، که به یک [[حکومت]] عادلی باشد که دیگر [[جور]] نکند آن، این هست اما خیر، بالاتر از این معناست معنی {{متن حدیث|يَمْلَأُ الْأَرْضَ عَدْلًا بَعْدَ مَا مُلِئَتْ جَوْراً}}. الان [[زمین]] - و بعد از این، از این هم بدتر شاید بشود - پر از [[جور]] است. تمام نفوسی که هستند [[انحرافات]] در آنها هست، حتی [[نفوس]] اشخاص کامل هم در آن انحرافاتی هست ولو خودش نداند. در اخلاق‌ها، [[انحراف]] هست؛ در [[عقاید]]، [[انحراف]] هست؛ در [[اعمال]]، [[انحراف]] هست و در کارهایی هم که [[بشر]] می‌کند، انحرافاتی معلوم است و ایشان مأمورند برای اینکه تمام این کجی‌ها را مستقیم کنند و تمام این [[انحرافات]] را برگردانند به [[اعتدال]] که واقعا [[صدق]] بکند: {{متن حدیث|يَمْلَأُ الْأَرْضَ عَدْلًا بَعْدَ مَا مُلِئَتْ جَوْراً}}<ref>صحیفه نور، ج ۱۲، صص ۲۰۷ - ۲۰۹.</ref>»<ref>[[ابراهیم شفیعی سروستانی|شفیعی سروستانی، ابراهیم]]، [[چشم به راه (کتاب)|چشم به راه]]، ص۱۵۴.</ref>.
}}
{{پاسخ پرسش  
{{پاسخ پرسش  
| عنوان پاسخ‌دهنده = ۱۱. آقای مهدی لطفی؛
| عنوان پاسخ‌دهنده = ۱۱. آقای مهدی لطفی؛
| تصویر = 136810799.jpg
| تصویر = 136810799.jpg
| پاسخ‌دهنده =
| پاسخ‌دهنده = مهدی لطفی
| پاسخ = آقای '''[[مهدی لطفی]]'''، در کتاب ''«[[پیامبر و امام مهدی (کتاب)|پیامبر و امام مهدی]]»'' در این‌باره گفته است:
| پاسخ = آقای '''[[مهدی لطفی]]'''، در کتاب ''«[[پیامبر و امام مهدی (کتاب)|پیامبر و امام مهدی]]»'' در این‌باره گفته است:
::::::«[[دولت مهدی]]{{ع}}، [[دولت حق]] است و در [[دولت حق]] که بر پایه [[عدل]] است، همه گروه‌های [[اجتماعی]] در [[رفاه]] و [[آسایش]] خواهند بود؛ یعنی عده‌ای کاخ‌نشین و برخی محتاج نان شبشان نیستند. [[نعیم بن حماد]] در [[نشانه‌ها]] و صفت‌های [[مهدی]]{{ع}} چنین آورده است: "در [[مال]]، [[بخشنده]] است؛ با [[مسکینان]]، [[رحیم]] و [[مهربان]] است و درباره [[کارگزاران]] بسیار سخت‌گیر خواهد بود"<ref>نعیم ابن حماد، الفتن، بی‌جا، انتشارات مکتبة الحیدریه، ۱۳۸۳ ه.ق، چ ۱، ص۲۷۹.</ref>.
::::::[[پیامبر اسلام]] درباره [[بخشش]] [[مهدی]]{{ع}} می‌فرماید: مردی نزد [[مهدی]]{{ع}} می‌آید و عرض می‌کند: ای [[مهدی]]{{ع}}! به من [[بخشش]] کن. پس حضرتش به قدری که بتواند حمل کند، به او می‌بخشد<ref>ابن سوره، سنن ترمذی، بیروت، دارالفکر، ۱۴۲۱ ه.ق، ج۴، ص۱۰۰.</ref>.
::::::[[پیامبر اسلام]] در [[روایت]] دیگری فرمود: مردی به سویش می‌آید و درخواست کمک می‌کند. [[اموال]] فراوانی نزد [[حضرت]] هست. [[حضرت]] به خود آن مرد می‌فرماید: خود آنچه می‌خواهی بردار<ref>بحارالانوار، ج۵۲، ص۳۷۹.</ref>.
::::::باید گفت [[بخشش]] [[مهدی]]{{ع}} هم بر پایه [[عدل]] است. [[پیامبر]] فرمود: "او [[مال]] را به طور مساوی تقسیم می‌کند"<ref>بحارالانوار، ج۵۱، ص۸۲.</ref>.
::::::به [[دلیل]] فراوانی [[بخشش]] [[مهدی]]{{ع}}، [[نیازمندی]] باقی نمی‌ماند. او آن‌قدر می‌بخشد که شخص بی‌نیاز شود.
::::::[[پیامبر اکرم]]{{صل}} در [[وصف]] [[مهدی]]{{ع}} فرمود: [[اموال]] را برابر تقسیم می‌کند و [[خدای تعالی]] دل‌های [[امت محمد]] را از [[غنا]] پر می‌کند و عدالتش ایشان را فرا می‌گیرد، به گونه‌ای که منادی به امر [[حضرت مهدی]]{{ع}} ندا می‌کند: آیا کسی را به [[مال]] احتیاج هست؟<ref>محمدباقر مجلسی، مهدی موعود، ترجمه: ارومیه‌ای، قم، انتشارات مسجد جمکران، ۱۳۸۱، چ ۴، ج۱، ص۱۵۰.</ref>...و عطیه او گواراست...<ref>محمدباقر مجلسی، مهدی موعود، ترجمه: ارومیه‌ای، قم، انتشارات مسجد جمکران، ۱۳۸۱، چ ۴، ج۱، ص۱۳۷؛ اثبات الهداة، ج۳، ص۵۹۵.</ref>»<ref>[[مهدی لطفی|لطفی، مهدی]]، [[پیامبر و امام مهدی (کتاب)|پیامبر و امام مهدی]]، ص۲۰-۲۱.</ref>.
{{پایان جمع شدن}}


«[[دولت مهدی]] {{ع}}، [[دولت حق]] است و در [[دولت حق]] که بر پایه [[عدل]] است، همه گروه‌های [[اجتماعی]] در [[رفاه]] و [[آسایش]] خواهند بود؛ یعنی عده‌ای کاخ‌نشین و برخی محتاج نان شبشان نیستند. [[نعیم بن حماد]] در [[نشانه‌ها]] و صفت‌های [[مهدی]] {{ع}} چنین آورده است: "در [[مال]]، [[بخشنده]] است؛ با [[مسکینان]]، [[رحیم]] و [[مهربان]] است و درباره [[کارگزاران]] بسیار سخت‌گیر خواهد بود"<ref>نعیم ابن حماد، الفتن، بی‌جا، انتشارات مکتبة الحیدریه، ۱۳۸۳ ه.ق، چ ۱، ص۲۷۹.</ref>.
[[پیامبر اسلام]] درباره [[بخشش]] [[مهدی]] {{ع}} می‌فرماید: مردی نزد [[مهدی]] {{ع}} می‌آید و عرض می‌کند: ای [[مهدی]] {{ع}}! به من [[بخشش]] کن. پس حضرتش به قدری که بتواند حمل کند، به او می‌بخشد<ref>ابن سوره، سنن ترمذی، بیروت، دارالفکر، ۱۴۲۱ ه.ق، ج۴، ص۱۰۰.</ref>.
[[پیامبر اسلام]] در [[روایت]] دیگری فرمود: مردی به سویش می‌آید و درخواست کمک می‌کند. [[اموال]] فراوانی نزد [[حضرت]] هست. [[حضرت]] به خود آن مرد می‌فرماید: خود آنچه می‌خواهی بردار<ref>بحارالانوار، ج۵۲، ص۳۷۹.</ref>.
باید گفت [[بخشش]] [[مهدی]] {{ع}} هم بر پایه [[عدل]] است. [[پیامبر]] فرمود: "او [[مال]] را به طور مساوی تقسیم می‌کند"<ref>بحارالانوار، ج۵۱، ص۸۲.</ref>.
به [[دلیل]] فراوانی [[بخشش]] [[مهدی]] {{ع}}، [[نیازمندی]] باقی نمی‌ماند. او آن‌قدر می‌بخشد که شخص بی‌نیاز شود.
[[پیامبر اکرم]] {{صل}} در وصف [[مهدی]] {{ع}} فرمود: [[اموال]] را برابر تقسیم می‌کند و [[خدای تعالی]] دل‌های [[امت محمد]] را از [[غنا]] پر می‌کند و عدالتش ایشان را فرا می‌گیرد، به گونه‌ای که منادی به امر [[حضرت مهدی]] {{ع}} ندا می‌کند: آیا کسی را به [[مال]] احتیاج هست؟<ref>محمدباقر مجلسی، مهدی موعود، ترجمه: ارومیه‌ای، قم، انتشارات مسجد جمکران، ۱۳۸۱، چ ۴، ج۱، ص۱۵۰.</ref>...و عطیه او گواراست...<ref>محمدباقر مجلسی، مهدی موعود، ترجمه: ارومیه‌ای، قم، انتشارات مسجد جمکران، ۱۳۸۱، چ ۴، ج۱، ص۱۳۷؛ اثبات الهداة، ج۳، ص۵۹۵.</ref>»<ref>[[مهدی لطفی|لطفی، مهدی]]، [[پیامبر و امام مهدی (کتاب)|پیامبر و امام مهدی]]، ص۲۰-۲۱.</ref>.
}}
{{پاسخ پرسش  
{{پاسخ پرسش  
| عنوان پاسخ‌دهنده = ۱۲. پژوهشگران مؤسسه آینده روشن؛
| عنوان پاسخ‌دهنده = ۱۲. پژوهشگران مؤسسه آینده روشن؛
| تصویر = 1368303.jpg
| تصویر = 1368303.jpg
| پاسخ‌دهنده = پژوهشگران مؤسسه آینده روشن]]]]
| پاسخ‌دهنده = پژوهشگران مؤسسه آینده روشن
::::::'''[[پژوهشگران مؤسسه آینده روشن]]'''، در کتاب ''«[[مهدویت پرسش‌ها و پاسخ‌ها (کتاب)|مهدویت پرسش‌ها و پاسخ‌ها]]»'' در این‌باره گفته‌اند:
| پاسخ = '''[[پژوهشگران مؤسسه آینده روشن]]'''، در کتاب ''«[[مهدویت پرسش‌ها و پاسخ‌ها (کتاب)|مهدویت پرسش‌ها و پاسخ‌ها]]»'' در این‌باره گفته‌اند:
:::::*«'''قلمرو جهانی''': [[حکومت]] [[حضرت مهدی]] {{ع}}، حکومتی جهانی است که [[روایات]] فراوان آن را تأیید می‌کند. ازجمله [[امام باقر]] {{ع}} فرموده است: [[قائم]] {{ع}} از [[خاندان پیامبر]] است... فرمان‌روایی او شرق و [[مغرب]] را فراخواهد گرفت و [[خداوند]] به دست او [[دین]] خود را بر همه [[ادیان]] [[غلبه]] می‌دهد؛ اگرچه [[مشرکان]] را خوش نیاید<ref>[[کمال الدین و تمام النعمة (کتاب)|کمال الدین]]، ج ۱، باب ۳۲، ح ۱۶، ص ۶۰۳</ref>.
*«'''قلمرو جهانی''': [[حکومت]] [[حضرت مهدی]] {{ع}}، حکومتی جهانی است که [[روایات]] فراوان آن را تأیید می‌کند. ازجمله [[امام باقر]] {{ع}} فرموده است: [[قائم]] {{ع}} از [[خاندان پیامبر]] است... فرمان‌روایی او شرق و [[مغرب]] را فراخواهد گرفت و [[خداوند]] به دست او [[دین]] خود را بر همه [[ادیان]] [[غلبه]] می‌دهد؛ اگرچه [[مشرکان]] را خوش نیاید<ref>[[کمال الدین و تمام النعمة (کتاب)|کمال الدین]]، ج ۱، باب ۳۲، ح ۱۶، ص ۶۰۳</ref>.
:::::*'''[[مقبولیت]] عمومی''': یکی از ویژگی‌های اساسی [[حکومت]] [[حضرت مهدی]] {{ع}} این است که مورد قبول همه افراد و اجتماعات بشری است. [[پیامبر اسلام]] {{صل}} فرمود: شما را [[بشارت]] می‌دهم به [[مهدی]] {{ع}} که اهل [[آسمان]] و [[زمین]] از او [[راضی]] هستند ..<ref>[[بحار الانوار (کتاب)|بحار الانوار]]، ج ۵۱، ص ۸۱</ref>.
* '''[[مقبولیت]] عمومی''': یکی از ویژگی‌های اساسی [[حکومت]] [[حضرت مهدی]] {{ع}} این است که مورد قبول همه افراد و اجتماعات بشری است. [[پیامبر اسلام]] {{صل}} فرمود: شما را [[بشارت]] می‌دهم به [[مهدی]] {{ع}} که اهل [[آسمان]] و [[زمین]] از او [[راضی]] هستند ..<ref>[[بحار الانوار (کتاب)|بحار الانوار]]، ج ۵۱، ص ۸۱</ref>.
:::::*'''[[کارگزاران]] [[دولت مهدی]]''' {{ع}}: آن‌ها از بزرگان و [[نیکان]] امت‌اند؛ مثلاً [[عیسی]] {{ع}} که به [[حضرت مهدی]] {{ع}} می‌گوید: همانا من به عنوان [[وزیر]] فرستاده شده‌ام نه [[امیر]] و فرمان‌روا<ref>ابن طاووس، ملاحم، ص ۸۳</ref>.
* '''[[کارگزاران]] [[دولت مهدی]]''' {{ع}}: آن‌ها از بزرگان و [[نیکان]] امت‌اند؛ مثلاً [[عیسی]] {{ع}} که به [[حضرت مهدی]] {{ع}} می‌گوید: همانا من به عنوان [[وزیر]] فرستاده شده‌ام نه [[امیر]] و فرمان‌روا<ref>ابن طاووس، ملاحم، ص ۸۳</ref>.
:::::*'''[[پیشرفت]] [[دانش]] و [[علم]]''': [[امام صادق]] {{ع}} می‌فرماید: [[علم]] و [[دانش]]، ۲۷ حرف است و آنچه [[پیامبران]] آورده‌اند تنها دو حرف آن است و [[مردم]] تاکنون جز با آن دو حرف آشنایی ندارند و هنگامی که [[قائم]] ما [[قیام]] کند، ۲۵ حرف دیگر را بیرون آورده، در میان [[مردم]] گسترش دهد و آن دو حرف را نیز به آنها ضمیمه ساخته، مجموع ۲۷ حرف را منتشر خواهد کرد<ref>[[بحار الانوار (کتاب)|بحار الانوار]]، ج ۵۲، ص ۳۲۶</ref>.
* '''[[پیشرفت]] [[دانش]] و [[علم]]''': [[امام صادق]] {{ع}} می‌فرماید: [[علم]] و [[دانش]]، ۲۷ حرف است و آنچه [[پیامبران]] آورده‌اند تنها دو حرف آن است و [[مردم]] تاکنون جز با آن دو حرف آشنایی ندارند و هنگامی که [[قائم]] ما [[قیام]] کند، ۲۵ حرف دیگر را بیرون آورده، در میان [[مردم]] گسترش دهد و آن دو حرف را نیز به آنها ضمیمه ساخته، مجموع ۲۷ حرف را منتشر خواهد کرد<ref>[[بحار الانوار (کتاب)|بحار الانوار]]، ج ۵۲، ص ۳۲۶</ref>.
:::::*'''[[شکوفایی]] [[اقتصاد]] و [[رفاه]] اجتماعی''': به‌طوری که [[فقر]] از [[جامعه]] ریشه‌کن می‌شود و فقیری پیدا نمی‌شود. [[امام باقر]] {{ع}} می‌فرماید: [[امام مهدی]] {{ع}} هر سال دوبار به [[مردم]] می‌بخشد و در هر ماه دوبار به آنها روزی عطا می‌کند و به [[مساوات]] بین [[مردم]] عمل می‌فرماید تا اینکه هیچ [[نیازمندی]] به [[زکات]] پیدا نمی‌شود<ref>همان، ص ۳۹۰، ح ۲۱۲</ref>.
* '''[[شکوفایی]] [[اقتصاد]] و [[رفاه]] اجتماعی''': به‌طوری که [[فقر]] از [[جامعه]] ریشه‌کن می‌شود و فقیری پیدا نمی‌شود. [[امام باقر]] {{ع}} می‌فرماید: [[امام مهدی]] {{ع}} هر سال دوبار به [[مردم]] می‌بخشد و در هر ماه دوبار به آنها روزی عطا می‌کند و به [[مساوات]] بین [[مردم]] عمل می‌فرماید تا اینکه هیچ [[نیازمندی]] به [[زکات]] پیدا نمی‌شود<ref>همان، ص ۳۹۰، ح ۲۱۲</ref>.
::::::[[حضرت علی]] {{ع}} فرموده‌اند: به دست ما روزگار سختی‌ها سپری می‌گردد... و چون [[قائم]] {{ع}} ما [[قیام]] کند... در آن روزگار چنان محیط امنی ایجاد شود که [[زن]] با همه زیب و زیور خود از [[عراق]] تا [[شام]] برود... و چیزی او را نترساند<ref>خصال، ج ۲، ص ۴۱۸</ref>.
:::::*'''گسترش [[عدالت]]''': همان‌طوری که [[امام حسین]] {{ع}} فرموده است: اگر از [[دنیا]] جز یک روز باقی نمانده باشد، [[خداوند]] آن روز را طولانی کند تا مردی از [[فرزندان]] من [[قیام]] کند و [[زمین]] را از [[عدل]] و داد پر کند پس از آنکه از [[ستم]] و بی‌داد آکنده باشد، این‌چنین از [[پیامبر]] شنیده‌ام<ref>[[کمال الدین و تمام النعمة (کتاب)|کمال الدین]]، ج ۱، باب ۳۰، ح ۴، ص ۵۸۴</ref>.
:::::*'''رشد [[معنویت]]''': در [[حکومت]] [[حضرت مهدی]] {{ع}} [[مردم]] به‌گونه بی‌سابقه‌ای به [[معنویت]] روی می‌آورند. هم‌چنانکه [[رسول خدا]] {{صل}} فرمودند: [[خداوند]] [[مهدی]] {{ع}} را می‌فرستد و به وسیله او [[عظمت]] را به [[دین]] باز می‌گرداند... در آن روزگار کسی بر کره خاکی نیست جز آنکه ذکر {{عربی|لا اله الا اللّه}} بر زبان دارد<ref>عیون اخبار الرضا {{ع}}، ص ۶۵</ref>.
:::::*'''ریشه‌کن شدن [[فساد]] و رذایل [[اخلاقی]]''': [[نهی از منکر]] که یکی از شاخصه‌های [[حکومت]] الهی است، تنها به زبان نخواهد بود بلکه در عمل با [[منکرات]] و زشتی‌ها مقابله خواهد شد تا جایی برای [[فساد]] و رذایل [[اخلاقی]] در [[جامعه]] نماند و محیط زندگی از زشتی‌ها [[پاک]] گردد. هم‌چنانکه در [[دعای ندبه]] می‌خوانیم: کجاست آنکه ریسمان‌های [[دروغ]] و افترا را ریشه‌کن خواهد کرد؟ کجاست آنکه آثار [[گمراهی]] و هوا و هوس را نابود خواهد ساخت<ref>[[مفاتیح الجنان (کتاب)|مفاتیح الجنان]]، دعای ندبه</ref>»<ref>[[مهدویت پرسش‌ها و پاسخ‌ها (کتاب)|مهدویت پرسش‌ها و پاسخ‌ها]]، ص ۴۵۴.</ref>.
{{پایان جمع شدن}}


== پرسش‌های وابسته ==
[[حضرت علی]] {{ع}} فرموده‌اند: به دست ما روزگار سختی‌ها سپری می‌گردد... و چون [[قائم]] {{ع}} ما [[قیام]] کند... در آن روزگار چنان محیط امنی ایجاد شود که [[زن]] با همه زیب و زیور خود از [[عراق]] تا [[شام]] برود... و چیزی او را نترساند<ref>خصال، ج ۲، ص ۴۱۸</ref>.
 
* '''گسترش [[عدالت]]''': همان‌طوری که [[امام حسین]] {{ع}} فرموده است: اگر از [[دنیا]] جز یک روز باقی نمانده باشد، [[خداوند]] آن روز را طولانی کند تا مردی از [[فرزندان]] من [[قیام]] کند و [[زمین]] را از [[عدل]] و داد پر کند پس از آنکه از [[ستم]] و بی‌داد آکنده باشد، این‌چنین از [[پیامبر]] شنیده‌ام<ref>[[کمال الدین و تمام النعمة (کتاب)|کمال الدین]]، ج ۱، باب ۳۰، ح ۴، ص ۵۸۴</ref>.
== منبع‌شناسی جامع مهدویت ==
* '''رشد [[معنویت]]''': در [[حکومت]] [[حضرت مهدی]] {{ع}} [[مردم]] به‌گونه بی‌سابقه‌ای به [[معنویت]] روی می‌آورند. هم‌چنانکه [[رسول خدا]] {{صل}} فرمودند: [[خداوند]] [[مهدی]] {{ع}} را می‌فرستد و به وسیله او [[عظمت]] را به [[دین]] باز می‌گرداند... در آن روزگار کسی بر کره خاکی نیست جز آنکه ذکر {{عربی|لا اله الا اللّه}} بر زبان دارد<ref>عیون اخبار الرضا {{ع}}، ص ۶۵</ref>.
{{منبع‌شناسی جامع}}
* '''ریشه‌کن شدن [[فساد]] و رذایل [[اخلاقی]]''': [[نهی از منکر]] که یکی از شاخصه‌های [[حکومت]] الهی است، تنها به زبان نخواهد بود بلکه در عمل با [[منکرات]] و زشتی‌ها مقابله خواهد شد تا جایی برای [[فساد]] و رذایل [[اخلاقی]] در [[جامعه]] نماند و محیط زندگی از زشتی‌ها [[پاک]] گردد. هم‌چنانکه در [[دعای ندبه]] می‌خوانیم: کجاست آنکه ریسمان‌های [[دروغ]] و افترا را ریشه‌کن خواهد کرد؟ کجاست آنکه آثار [[گمراهی]] و هوا و هوس را نابود خواهد ساخت<ref>[[مفاتیح الجنان (کتاب)|مفاتیح الجنان]]، دعای ندبه</ref>»<ref>[[مهدویت پرسش‌ها و پاسخ‌ها (کتاب)|مهدویت پرسش‌ها و پاسخ‌ها]]، ص ۴۵۴.</ref>.
* [[:رده:کتاب‌شناسی کتاب‌های مهدویت|کتاب‌شناسی مهدویت]]؛
}}
* [[:رده:مقاله‌شناسی مقاله‌های مهدویت|مقاله‌شناسی مهدویت]]؛
* [[:رده:پایان‌نامه‌شناسی پایان‌نامه‌های مهدویت|پایان‌نامه‌شناسی مهدویت]].  
{{پایان}}
{{پایان}}


== پانویس ==
== پانویس ==
{{پانویس}}
{{پانویس}}


[[رده:پرسش‌]]
[[رده:پرسش]]
[[رده:پرسمان مهدویت]]
[[رده:پرسمان مهدویت]]
[[رده:(اس): پرسش‌هایی با ۱۲ پاسخ]]
[[رده:(اس): پرسش‌هایی با ۱۲ پاسخ]]
[[رده:(اس): پرسش‌های مهدویت با ۱۲ پاسخ]]
[[رده:(اس): پرسش‌های مهدویت با ۱۲ پاسخ]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۰ دسامبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۳:۱۵

ویژگی‌های حکومت امام مهدی چیست؟
موضوع اصلیبانک جامع پرسش و پاسخ مهدویت
مدخل بالاترمهدویت / عصر پس از ظهور / حکومت جهانی امام مهدی / ویژگی‌های حکومت امام مهدی
مدخل اصلیویژگی‌های حکومت امام مهدی
تعداد پاسخ۱۲ پاسخ

ویژگی‌های حکومت امام مهدی (ع) چیست؟ یکی از پرسش‌های مرتبط به بحث مهدویت است که می‌توان با عبارت‌های متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤال‌های مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی مهدویت مراجعه شود.

عبارت‌های دیگری از این پرسش

  • برخی از ویژگی‌های حکومت حضرت مهدی را بیان کنید؟

پاسخ نخست

سید منذر حکیم

آیت الله سید منذر حکیم در کتاب «پیشوایان هدایت، ج۱۴» در این باره گفته است:

  1. ﴿يُرِيدُونَ أَن يُطْفِؤُواْ نُورَ اللَّهِ بِأَفْوَاهِهِمْ وَيَأْبَى اللَّهُ إِلاَّ أَن يُتِمَّ نُورَهُ وَلَوْ كَرِهَ الْكَافِرُونَ * هُوَ الَّذِي أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدَى وَدِينِ الْحَقِّ لِيُظْهِرَهُ عَلَى الدِّينِ كُلِّهِ وَلَوْ كَرِهَ الْمُشْرِكُونَ؛ آن‌ها می‌خواهند نور خدا را با دهان خود خاموش کنند؛ ولی خدا جز این نمی‌خواهد که نور خود را کامل کند، هر چند کافران ناخشنود باشند!* او کسی است که رسولش را با هدایت و آیین حق فرستاد، تا آن را بر همه آیین‌ها غالب گرداند، هر چند مشرکان کراهت داشته‌باشند[۱].
  2. ﴿يُرِيدُونَ لِيُطْفِؤُوا نُورَ اللَّهِ بِأَفْوَاهِهِمْ وَاللَّهُ مُتِمُّ نُورِهِ وَلَوْ كَرِهَ الْكَافِرُونَ * هُوَ الَّذِي أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدَى وَدِينِ الْحَقِّ لِيُظْهِرَهُ عَلَى الدِّينِ كُلِّهِ وَلَوْ كَرِهَ الْمُشْرِكُونَ؛ آنان می‌خواهند نور خدا را با دهان خود خاموش سازند؛ ولی خدا نور خود را کامل می‌کند هر چند کافران خوش نداشته باشند!* او کسی است که رسول خود را با هدایت و دین حق فرستاد تا او را بر همه ادیان غالب سازد، هر چند مشرکان کراهت داشته باشند[۲].
  3. ﴿هُوَ الَّذِي أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدَى وَدِينِ الْحَقِّ لِيُظْهِرَهُ عَلَى الدِّينِ كُلِّهِ وَكَفَى بِاللَّهِ شَهِيدًا؛ او کسی است که رسولش را با هدایت و دین حق فرستاده تا آن را بر همه ادیان پیروز کند؛ و کافی است که خدا گواه این موضوع باشد[۳].

مفسران مذاهب مختلف اسلامی تصریح کرده‌اند که این وعده محقق‌الوقوع فقط در زمان مهدی موعود به تحقق می‌رسد؛ آنجا که اسلام بر همه ادیان برتری پیدا کرده شرق و غرب را فرا خواهد گرفت‌[۴]. و دولت جهانی اسلام برپا می‌شود؛ زیرا مراد از واژه اظهار در آیات قرآن، پیروزی و استیلا است نه این‌که صرفاً با دلایل و براهین تنها در عرصه نظری پیروز می‌گردد، چرا که چنین پیروزی همیشه برای اسلام فراهم بوده است و بشارت خداوند بر امری تعلق می‌گیرد که در آینده واقع خواهد شد. فخر رازی هم در تفسیر خود به همین مطلب استدلال کرده است‌[۵].

  1. ﴿وَلَقَدْ كَتَبْنَا فِي الزَّبُورِ مِن بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الأَرْضَ يَرِثُهَا عِبَادِيَ الصَّالِحُونَ؛ و در حقیقت، در زبور پس از تورات نوشتیم که زمین را بندگان شایسته ما به ارث خواهند برد[۶].
  2. ﴿وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنكُمْ وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَيَسْتَخْلِفَنَّهُم فِي الأَرْضِ كَمَا اسْتَخْلَفَ الَّذِينَ مِن قَبْلِهِمْ وَلَيُمَكِّنَنَّ لَهُمْ دِينَهُمُ الَّذِي ارْتَضَى لَهُمْ وَلَيُبَدِّلَنَّهُم مِّن بَعْدِ خَوْفِهِمْ أَمْنًا يَعْبُدُونَنِي لا يُشْرِكُونَ بِي شَيْئًا وَمَن كَفَرَ بَعْدَ ذَلِكَ فَأُولَئِكَ هُمُ الْفَاسِقُونَ؛ خدا به کسانی از شما که ایمان آورده و کارهای شایسته کرده‌اند، وعده داده است که حتماً آنان را در زمین جانشین قرار دهد؛ همان گونه که کسانی را که پیش از آنان بودند جانشین [خود] قرار داد، و آن دینی را که برایشان پسندیده است به سودشان مستقر کند، و بیمشان را به ایمنی‌ مبدل گرداند، [تا] مرا عبادت کنند و چیزی را با من شریک نگردانند، و هر کس پس از آن به کفر گراید؛ آنانند که نافرمانند[۷].
  3. ﴿الَّذِينَ إِن مَّكَّنَّاهُمْ فِي الأَرْضِ أَقَامُوا الصَّلاة وَآتَوُا الزَّكَاة وَأَمَرُوا بِالْمَعْرُوفِ وَنَهَوْا عَنِ الْمُنكَرِ وَلِلَّهِ عَاقِبَة الأُمُورِ؛ همان کسانی که چون در زمین به آنان توانایی دهیم، نماز برپا می‌دارند و زکات می‌دهند و به کارهای پسندیده وامی‌دارند، و از کارهای ناپسند باز می‌دارند، و فرجام همه کارها از آنِ خداست"[۸]. اولین آیه مبارک خبر می‌دهد که قضای حتمی الهی، پاداش التزام به خط ایمان و نیکی - گذشته از پاداش اخروی - پاداشی دنیوی است که همان وراثت زمین و حکومت بر آن باشد؛ آنجا که همواره در دنیا و آخرت پایان کار را از آن پرهیزگاران دانسته است‌[۹]، آیه دوم بر این نکته تصریح می‌نماید که آنان که خداوند متعال حتماً آنان را در زمین جانشین قرار خواهد داد، از میان مسلمانان، کسانی هستند که ایمان آورده و کارهای شایسته کرده‌اند؛ کسانی که در زمین مورد استضعاف واقع شده اجازه عبادت آزادانه به آن‌ها داده نمی‌شد. آیه مزبور بر این نکته تأیید می‌نماید که این افراد، به دینی که خداوند متعال برای آنان خواسته است گردن می‌نهند. چنان‌که از تدبر در این دو آیه بر می‌آید هر دو آیه در باره عصر ظهور مهدوی بحث می‌کنند[۱۰].

در چنین زمانی هیچ حجت و بهانه‌ای برای کسانی که راه کفر را برگزینند باقی نمی‌ماند و به تعبیر آیه: ﴿فَأُولَئِكَ هُمُ الْفَاسِقُونَ آنانند که نافرمانند. زیرا با وجود فراهم بودن همه شرایط لازم برای رفتن به راه مستقیم، از آن رویگردان شده‌اند و این یکی دیگر از ویژگی‌های عصر مهدی منتظر (ع) و توجیه کننده اخباری است که از شدت عمل آن حضرت با منحرفان سخن گفته‌اند.

  • تحقق هدف مورد نظر از خلقت نوع بشر: خداوند متعال می‌فرماید: ﴿وَمَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالإِنسَ إِلاَّ لِيَعْبُدُونِ؛ و جن و انس را نیافریدم جز برای آن‌که مرا بپرستند[۱۱].

این آیه شریف بر انحصار هدف از خلقت انسان در عبادت خداوند متعال‌ دارد[۱۲]، این همان چیزی است که از نظر فردی و اجتماعی در سایه دولت مهدی موعود (ع) به کاملترین شکل محقق خواهد شد و در بخش گذشته نیز به آن اشاره کردیم.

شهید سید محمد صدر بحثی تفسیری عقیدتی را عنوان کرده است که در آن برای اثبات حتمی بودن ظهور دولت مهدی موعود (ع) به همین آیه استناد کرده است‌[۱۳]. و از آنجا که تخلف مخلوق از هدف خلقتش محال است، تحقق این هدف امری حتمی است. آیه مزبور نیز در رابطه با این هدف، از نوع بشر صحبت کرده است که عبادت حقیقی در عرصه فرد و اجتماع در کل این نوع محقق خواهد گردید و این امری است که در طول تاریخ حیات انسان بر کره زمین یعنی از زمانی که اولین انسان بر این کره نازل گردید تا کنون محقق نشده است. پس باید معتقد باشیم که این امر حتماً در آینده محقق خواهد شد؛ در دولتی الهی که جامعه توحیدی صالحی را ایجاد کند که عبادت کننده خدا باشد؛ خدایی که تنها است و هیچ شریکی ندارد. این همان دولت مهدوی است که آیات کریم و به آن اشاره داشته و روایات شریف منقول از فریقین که پیشتر گذشت بر آن تصریح دارند.

  • از میان رفتن ارتداد از دین حق‌: خداوند متعال می‌فرماید: ﴿يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ مَن يَرْتَدَّ مِنكُمْ عَن دِينِهِ فَسَوْفَ يَأْتِي اللَّهُ بِقَوْمٍ يُحِبُّهُمْ وَيُحِبُّونَهُ أَذِلَّة عَلَى الْمُؤْمِنِينَ أَعِزَّة عَلَى الْكَافِرِينَ يُجَاهِدُونَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَلاَ يَخَافُونَ لَوْمَة لائِمٍ ذَلِكَ فَضْلُ اللَّهِ يُؤْتِيهِ مَن يَشَاء وَاللَّهُ وَاسِعٌ عَلِيمٌ؛ ای کسانی که ایمان آورده‌اید، هر کس از شما از دین خود برگردد، به زودی خدا گروهی [دیگر] را می‌آورد که آنان را دوست می‌دارد و آنان [نیز] او را دوست دارند. [اینان‌] با مؤمنان، فروتن، [و] بر کافران سرفرازند. در راه خدا جهاد می‌کنند و از سرزنش هیچ ملامتگری نمی‌ترسند. این فضل خداست. آن را به هر که بخواهد می‌دهد، و خدا گشایشگر دانا است‌[۱۴].

مرحوم علامه طباطبایی برای اثبات این‌که این آیه از عصر ظهور مهدوی سخن می‌گوید و منظور از ارتداد از دین حق در این آیه باقی بودن بر ظواهر اسلام و در عین حال علاقه‌مندی به یهود و نصاری و پیروی از آنان در نحوه زندگی در شئون مختلف آن است که امروزه شاهد آن هستیم، بحثی تفسیری قرآنی روایی عنوان کرده است با این مضمون که این همان ارتدادی است که آیات قبل از این آیه، از آن نهی کرده‌اند؛ آیاتی که از انحرافی سخن به میان می‌آورند که قبل از پیروزی مهدوی دامنگیر جهان اسلام می‌شود[۱۵].

بنا بر این از ویژگی‌های عصر دولت مهدوی از میان رفتن ارتداد از دین حق یا پیروی از یهود و نصاری در نحوه زندگی و بازگرداندن مسلمانان به طریقه اسلامی در شئون مختلف زندگی است، و این دقیقاً با سایر خصوصیات عصر مهدوی که آیات سابقه بر آن دلالت دارند، تطبیق می‌کند»[۱۶].

پاسخ‌ها و دیدگاه‌های متفرقه

۱. حجت الاسلام و المسلمین قرائتی؛
حجت الاسلام و المسلمین محسن قرائتی در کتاب «جهت‌نما» در اين باره گفته است:

«حکومت امام عصر همانند حکومت انبیا و اولیای الهی است و با تأکید بیش‌تر و به میزان گسترده تری به اجرای احکام الهی می‌پردازد. تفاوت این حکومت با حکومت‌های الهی که در گذشته برپا شده‌اند، در جهانی بودن آن است؛ به این معنا که موجب اجرای کامل احکام الهی در سرتا سر گیتی می‌گردد. به هر روی ویژگی‌های حکومت مهدوی عبارتند از:

  • احیای فرهنگ قرآن: اولین اقدام آن حضرت پس از استقرار حکومت، تشکیل کلاس‌های قرآن و با نتیجه ترویج فرهنگ قرآنی است: " السَّلَامُ‏ عَلَيْكَ‏ يَا تَالِيَ‏ كِتَابِ‏ اللَّهِ‏ وَ تَرْجُمَانَه‏‏ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"[۱۷]
  • وفور نعمت‌های آسمانی و زمینی: "وقتی قائم قیام کند، بر اساس عدالت حکومت می‌کند و در زمان او ستم از بین می‌رود و راهها امنیت می‌یابد و برکات زمین استخراج می‌گردد"[۱۸]. در زمان حکومت آن حضرت، آب‌ها و سرچشمه‌ها فراوان و محصولات چند برابر می‌شوند: " تُخْرِجُ‏ الْأَرْضُ‏ نَبْتَهَا وَ تُنْزِلُ‏ السَّمَاءُ بَرَكَتَهَا وَ تَظْهَرُ لَهُ‏ الْكُنُوزُ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"[۱۹]؛امام باقر (ع): " فَلَا يَبْقَى‏ فِي‏ الْأَرْضِ‏ خَرَابٌ‏ إِلَّا قَدْ عُمِرَ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏" [۲۰]
  • اقامه نماز: از امام صادق (ع) در تفسیر آیه ﴿الَّذِينَ إِن مَّكَّنَّاهُمْ فِي الأَرْضِ أَقَامُوا الصَّلاةَ وَآتَوُا الزَّكَاةَ وَأَمَرُوا بِالْمَعْرُوفِ وَنَهَوْا عَنِ الْمُنكَرِ وَلِلَّهِ عَاقِبَةُ الأُمُورِ [۲۱] سؤال کردند؛ حضرت در پاسخ فرمودند: " فَهَذِهِ‏ لآِلِ‏ مُحَمَّدِ صَلَّى‏ اللَّهُ‏ عَلَيْهِمْ‏ إِلَى‏ آخِرِ الْأَئِمَّةِ وَ الْمَهْدِيِ‏ وَ أَصْحَابِهِ‏ يَمْلِكُهُمُ‏ اللَّهُ‏ مَشَارِقَ‏ الْأَرْضِ‏ وَ مَغَارِبَهَا وَ يُظْهِرُ بِهِ الدِّينَ وَ يُمِيتُ اللَّهُ بِهِ وَ بِأَصْحَابِهِ الْبِدَعَ وَ الْبَاطِلَ كَمَا أَمَاتَ السُّفَهَاءُ الْحَقَّ حَتَّى لَا يُرَى‏ أَيْنَ الظُّلْمُ‏ ﴿ وَ يَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَ يَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْكَرِ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏" [۲۲].
  • امام (ع) فرمود: برنامه مهدی ما وقتی که می‌آید، این چهار موضوع است:
  1. اقامه نماز: در زیارت آل یاسین به این مطلب اشاره شده است: " السَّلَامُ‏ عَلَيْكَ‏ حِينَ‏ تُصَلِّي‏ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏" وقتی که نماز تا این اندازه مهم است که در زیارت حضرت به آن اشاره می‌شود، در برنامه‌های مهدوی از اهتمام ویژه‌ای برخوردار است.
  2. پرداخت زکات: مهدی (ع) مانع الزکات را می‌کشد. " قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ (ع)‏ دَمَانِ‏ فِي‏ الْإِسْلَامِ‏ حَلَالٌ‏ مِنَ‏ اللَّهِ‏ عَزَّ وَ جَلَ‏ لَا يَقْضِي‏ فِيهِمَا أَحَدٌ بِحُكْمِ‏ اللَّهِ‏ حَتَّى‏ يَبْعَثَ‏ اللَّهُ‏ عَزَّ وَ جَلَ‏- الْقَائِمَ‏ مِنْ‏ أَهْلِ‏ الْبَيْتِ‏ (ع)‏ فَيَحْكُمُ فِيهِمَا بِحُكْمِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ لَا يُرِيدُ عَلَى ذَلِكَ بَيِّنَةً الزَّانِي الْمُحْصَنُ يَرْجُمُهُ وَ مَانِعُ الزَّكَاةِ يَضْرِبُ رَقَبَتَهُ‏ "[۲۳]
  3. تقویت توان علمی: تقویت توان علمی‌ جامعه از جمله برنامه‌های حکومت مهدوی است. منتظران امام زمان (ع) باید عاشق علم و دانش و در تمام رشته‌های علمی‌ ممتاز باشند. قَالَ الصَّادِقُ (ع): "مجموعه علوم بیست وهفت حرف است که تاکنون فقط دوحرف آن به وسیله انبیا الهی شناخته شده است؛ در نتیجه هنگامی‌ که قائم آل محمد قیام کند بیست وپنج باب دیگر از علوم به برکت او شناخته خواهد شد و در میان مردم گسترش خواهد یافت و جامعه از مجموعه بیست وهفت حرف علم آگاهی خواهد داشت"[۲۴]. قَالَ الْبَاقِرُ (ع) : "گوئی می‌بینم که دین در میان خونی که برایش ریخته می‌شود، در حرکت است و دست و پا می‌زند و هیچ شخصی نمی‌تواند آن را برای شما باز گرداند، مگر مردی از ما اهل بیت که در هنگام امامت او هر سال دو بار بر شما بخشش خواهد شد و در هر ماه دو نوع روزی بر شما خواهد رسید و در دوران ظهور اوست که حکمت به شما داده خواهد شد تا آنجا که زن در خانه خود نشسته و در اثر افزایش بینش و بصیرت دینی جامعه و گسترش معارف اسلامی‌ بر اساس کتاب خدا و سنّت رسول خدا قضاوت خواهد کرد"[۲۵]. پیشرفت علم در زمان حضرت مهدی (ع) به اندازه‌ای است که زنان در خانه‌ها بر اساس قرآن و حدیث قضاوت می‌کنند.
  4. مقاومت و تلاش: از امام باقر (ع) سؤال کردند که آیا با ظهور مهدی کارها خود به خود درست می‌شود؟ فرمود: "اگر چنین بود پیشانی پیامبر (ص) نمی‌شکافت و دندانش نمی‌شکست" [۲۶]. از این حدیث چنین برمی‌آید که استقرار حاکمیت مهدوی حتی با ظهور آن حضرت به تلاش و کوشش نیاز دارد»[۲۷].
۲. حجت الاسلام و المسلمین محمدی اشتهاردی؛
حجت الاسلام و المسلمین محمد محمدی اشتهاردی، در کتاب «حضرت مهدی فروغ تابان ولایت» در این‌باره گفته است:

«ما نمی‌توانیم درخشندگی حکومت جهانی حضرت قائم (ع) را آن طور که هست نشان دهیم، ولی شاید با ذکر چند ویژگی از ویژگی‌های این حکومت در همه زمینه‌ها دورنمایی از این نظام بهشتی و سراسر عدل آن را توصیف نموده و در معرض دید خوانندگان قرار دهیم. به طور کلی ائمه (ع)، آیه: ﴿أَنَّ اللَّهَ يُحْيِي الأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا[۲۸] را با ظهور امام قائم (ع) تطبیق نمودند و فرمودند: "خداوند زمین را به عدالت قائم (ع) پس از مرگ رهبران ستمگر زنده می‌گرداند".[۲۹] با مقایسه زمین خشک و مرده با زمین پر از گل و گیاه و میوه و سبزه و آب و مقایسه آن با حکومت مهدی (ع) به دست می‌آوریم که‌ حکومت جهانی آن حضرت تا چه اندازه‌ای از عدل و صفا و امنیت و شادمانی در همه زمینه‌ها برخوردار است‌[۳۰].

اکنون برای آشنایی بیشتر با این دوران سراسر درخشان که خداوند به آن سوگند یاد کرده‌[۳۱] به ویژگی‌های زیر که نمایان‌گر دورنمایی از آن است، توجه کنیم تا زمینه‌ساز این ویژگی‌ها باشیم:

  1. توحید سراسری در همه زمینه‌ها: امام صادق (ع) فرمود: "وقتی که قائم (ع) قیام کند هیچ کافر و مشرک پیدا نمی‌شود، مگر اینکه قیام او را انکار کرده و ناپسند می‌شمرد- ولی کار به جایی می‌رسد- که اگر کافر و مشرکی در شکم سنگی سخت، پنهان شده باشند، آن سنگ می‌گوید: ای مؤمن در شکم من کافر است مرا بشکن و او را بکش"[۳۲]. و در عبارت دیگر فرمود: "قائم (ع) همه دین را در همه عالم آشکار می‌سازد"[۳۳]. امام باقر (ع) فرمود: "قائم (ع) هر منافق شکاکی را به قتل می‌رساند"[۳۴]. و نیز امام باقر (ع) فرمود: "حکومت‌های باطل نابود گردد، حکومتش شرق و غرب را فراگیرد، دین خدا به وسیله قائم (ع) زنده گردد و بدعت‌ها و باطل‌ها نابود شود"[۳۵]. به این ترتیب وحدت جهانی معنوی پدید می‌آید. به این ترتیب می‌بینیم توحید در حکومت و سیاست و دین و قانون و در یک کلمه توحید در تمام زمینه‌ها که شالوده اساسی یک حکومت درخشان است، در حکومت حضرت مهدی (ع) تحت رهنمودهای آن بزرگ‌مرد الهی پدیدار می‌شود، به عبارت دیگر: نفوس مردم تکامل و رشد می‌یابد که در این صورت پایه نخستین حکومت عدل جهانی برقرار شده است، آن هم در سطح کل جهان، چنان‌که در ذیل روایتی از امام کاظم (ع) آمده است: "در تمام نقاط مشرق و مغرب کسی باقی نمی‌ماند جز اینکه معتقد به یکتایی خداست"[۳۶]. و چنان‌که امام باقر (ع) فرمود: "وقتی که قائم (ع) ما قیام کرد، خداوند دست رحمتش را بر سر بندگانش می‌گذارد و به وسیله آن عقل‌ها و اندیشه‌هایشان را به کمک هم گرفته و کامل می‌سازد"[۳۷]. در اینجا اضافه می‌کنیم که آن حضرت اسلام را مو به مو و با کمال قاطعیت اجراء می‌کند، زناکار همسردار را سنگ‌سار می‌نماید و مانع زکات را گردن می‌زند[۳۸].
  2. پیشرفت عجیب علوم: شکی نیست که علم و دانش و رشد فکری و فرهنگی نقش بسزایی در تکامل انسان دارد و بسیاری از مشکلات سر راه تکامل را رفع می‌کند، در عصر انقلاب جهانی مهدی (ع)، یکی از امور، پیشرفت عجیب علوم در تمام زمینه‌ها است. امام صادق (ع) فرمود: "اصول علم و دانش دارای بیست و هفت حرف (رشته) است، تمام پیامبران آنچه برای مردم تا حال آورده‌اند دو حرف بوده، وقتی که قائم (ع) ما قیام کند، بیست و پنج حرف دیگر علوم را نیز آشکار می‌سازد و در میان مردم رواج می‌دهد و ضمیمه آن دو حرف می‌کند تا بیست و هفت حرف تکمیل گردد"[۳۹]. این پیشرفت نه تنها در علوم انسانی، بلکه در علوم صنعتی اقتصادی و غیره نیز پدید خواهد آمد. امام صادق (ع) فرمود: "مؤمن در عصر حکومت مهدی (ع) در حالی که در مغرب سکونت دارد، برادرش را که در مشرق است می‌بیند"[۴۰]. خود امام قائم (ع) نیز همچون حضرت علی (ع) اعلام می‌کند: "قبل از آن‌که از میان شما بروم هرگونه سؤال دارید از من بپرسید، چراکه سراسر وجودم سرشار از علم و دانش است"[۴۱]. شخصی از امام صادق (ع) پرسید: مردم چگونه به قیام آن حضرت آگاه می‌شوند؟ امام صادق (ع) فرمود: "هریک از شما وقتی از بستر برخاست، در کنار بسترش دعوت‌نامه‌ای می‌بیند که در آن آیه ۵۳ نور نوشته شده و سپس در آن آمده؛ اطاعت خالصانه نشان دهید".[۴۲] مفهوم این روایت به تکنیک فاکس که از وسایل مهم مخابراتی امروز است، بسیار نزدیک می‌باشد. اینها نمونه‌هایی از روایات است که حکایت از پیشرفت و رشد همه جانبه علوم مختلف در حکومت جهانی حضرت مهدی (ع) می‌کند.
  3. پیشرفت و رشد کشاورزی و امکانات‌: در تعبیری از ائمه (ع) رسیده است: "در همه زمین جای خرابی نمی‌ماند، بلکه همه را آباد خواهد ساخت"[۴۳]. و در عبارتی آمده پیامبر (ص) فرمود: "در آن زمان زمین کبد و اشیاء گران‌قیمت خود را بیرون می‌فرستد و ثروت فراوان در میان مردم پخش می‌شود"[۴۴]. و دامداری نیز در این عصر به طور چشمگیر پیشرفت می‌کند[۴۵].
  4. برادری و صفا و صمیمیت‌: در آن زمان نه تنها مردم در جهت ظاهر مادی پیشرفت عجیبی می‌کنند، بلکه از لحاظ معنوی نیز که بسیار مهم و هدف اصلی است رشد شایانی دارند. امام باقر (ع) فرمود: "وقتی که قائم (ع) قیام کند، رفاقت و برادری برقرار شود، به طوری که هرکس دست به جیب برادرش کرده و به قدر نیاز بدون ممانعت از آن برمی‌دارد"[۴۶]. کوتاه سخن اینکه یک اقتصاد سالم ضد طبقاتی براساس عدل و مساوات اسلامی برقرار می‌گردد[۴۷].
  5. امنیت و برکت و وفور نعمت و عدالت‌: در جهان مفاهیم و واژه‌هایی بهتر از عدالت، برکت، امنیت و وفور نعمت نداریم. در حکومت درخشان حضرت مهدی (ع) تمام این مفاهیم به نحو احسن محقق می‌گردد. امام باقر (ع) فرمود: "در آن زمان اگر پیرزنی از مشرق به مغرب برود، کسی به او کاری ندارد"[۴۸]. امام صادق (ع) فرمود: "وقتی که قائم (ع) قیام کرد، داوری به عدالت می‌کند و ظلم و جور از میان می‌رود، راه‌ها امن می‌شود، زمین برکت‌های خود را آشکار می‌سازد، هر حقی به صاحبش برمی‌گردد، و همه مردم معتقد به اسلام می‌شوند"[۴۹]. پیامبر خدا (ص) در ضمن گفتاری فرمود: "آن‌چنان در میان امت من وفور نعمت می‌شود که مثل آن هرگز نبوده است، زمین گنج‌ها و میوه‌های خود را آشکار می‌سازد و از آنها چیزی کم نکند، و مال و ثروت همچون چیزی است که زیر دست و پا افتاده باشد. شخصی می‌آید و می‌گوید: ای مهدی (ع) از اموال به من بده. امام به او می‌فرماید: بگیر"[۵۰]. و در عبارت دیگر فرمود: "خداوند باران را از آسمان همواره بر آنها بفرستد و از زمین چیزی از گیاه نماند مگر اینکه سبز گردد"[۵۱]. حضرت رضا (ع) در ضمن روایتی فرمود: " وقتی که قائم (ع) ظهور کند، نورش جهان را روشن می‌کند، ترازوی عدالت بین مردم قرار می‌دهد، هیچ‌کس به کسی ظلم نمی‌کند، زمین برای او در نوردیده می‌شود. (یعنی به هر جای زمین برود، فوری و آسان است) و او سایه ندارد و ...". باز نقل شده که: در سال قیام آن حضرت، بیست و چهار بار باران ببارد که آثار و برکات آن دیده شود[۵۲]. جالب اینکه، وفور نعمت و به عبارت دیگر، اقتصاد خوب و خودکفایی در حدی است که مردم بی‌نیاز می‌شوند و کسی برای صدقه و انفاق خود، شخص نیازمندی را پیدا نمی‌کند، چراکه همه مردم خودکفا و بی‌نیازند[۵۳]. علاوه‌بر این پیشرفت‌ها، پیشرفت‌های دیگری نیز در شهرسازی و راه‌سازی و نوسازی و توسعه نهضت سوادآموزی و پیشرفت قضایی و در یک کلمه پیشرفت در همه زمینه‌ها به‌وجود می‌آید[۵۴].
  6. توجه کامل به اماکن مقدسه و توسعه شهرها و بهداشت‌: از آنجا که اماکن مقدسه مانند مسجد و ... پایگاه مرکزی برای عبادت و تعلیم و تعلم در جهت تکامل نفوس است، امام قائم (ع) در این جهت نیز توجه خاص دارد، به طوری که امام صادق (ع) فرمود: "وقتی قائم (ع) ما ظهور کند، در پشت کوفه مسجدی می‌سازد که هزار در دارد، و خانه‌های کوفه به دو نهر کربلا متصل می‌گردد"[۵۵]. ایجاد مسجد بزرگی در پشت کوفه (صحرای نجف) در روایتی از امام باقر (ع) نقل شده، که پیامبر خدا (ص) فرمود: "گویا حسنی‌[۵۶] را (در کوفه) با حسینی (ظاهرا منظور امام قائم (ع) است) می‌بینم که حسنی با یارانش با حسینی بیعت می‌کنند و در اطراف آن حضرت هستند، تا در جمعه دوم مردم گویند نماز پشت سر امام قائم (ع) مساوی با نماز پشت سر رسول خدا (ص) است، اما بر اثر کثرت جمعیت در مسجد کوفه جا پیدا نمی‌شود. امام (ع) به پشت کوفه رفته و خط مسجد بزرگی را می‌کشد که آن مسجد هزار در دارد، تا مصلای بزرگ و فراگیر برای همه جمعیت باشد"[۵۷]. در نوسازی و شهرسازی، خانه‌های کوفه به خانه‌های کربلا متصل می‌شوند[۵۸]. امام باقر (ع) فرمود: "وقتی قائم (ع) قیام کند، به کوفه می‌رود و چهار مسجد را در آنجا ویران می‌نماید. هر مسجدی که مشرف بر خانه‌های مردم باشد[۵۹] ویران می‌کند، راه‌ها را وسیع می‌نماید". به این ترتیب می‌بینیم حتی اگر مسجد هدف غیر اسلامی داشت، ویران می‌شود. آری هر مانعی را که در راه‌ها است، از میان برمی‌دارد و عوامل ناپاکی، نادرستی و حتی ناودان‌هایی را که موجب این کثافت‌ها می‌شوند از بین می‌برد، هر بدعتی را نابود و هر سنت نیکی را احیا می‌سازد، قسطنطنیه (واقع در ترکیه) و کوه‌های گیلان و چین را فتح می‌کند ...[۶۰]. جالب اینکه، در این عصر درخشان، امکانات یک فرد صالح و مؤمن، پرنده را از هوا فرود می‌آورد و او آن را ذبح کرده و می‌پزد و از گوشتش بهره‌مند می‌شود[۶۱]. در میان این امور، آنچه که بسیار مهم است و امور دیگر مقدمه و وسیله آن است، تکمیل نفوس و بالا بردن سطح معلومات و معنویات است، که هدف تمام پیامبران و اولیای الهی همین بوده است. (البته در پرتو تکمیل نفوس، سایر مواهب مادی نیز به دست می‌آید). ما وقتی که آیه ۵ سوره قصص ﴿وَنُرِيدُ أَن نَّمُنَّ عَلَى الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا فِي الأَرْضِ... را که در مورد حکومت حضرت ولی عصر (ع) می‌باشد، تحت مطالعه قرار می‌دهیم، واژه مستضعف را در روایات امامان (ع) می‌نگریم، می‌بینیم بیشتر روایات، مستضعف را به معنی کم‌عقل، کم‌سواد، هدایت نشده، بی‌خبر از قرآن و ناتوانی در فکر و شناخت گرفته‌اند[۶۲]. امام باقر (ع) در معنی مستضعف فرمود: "آنان‌که چاره‌ای ندارند و به راه هدف، هدایت نمی‌یابند، توانایی تشخیص تزویر کفر را ندارند و راهی به هدایت نبرده‌اند، مادام که ایمان نیاورده‌اند، آنها نه کافر و نه مؤمن هستند"[۶۳]
نتیجه می‌گیریم که اهم هدف امام قائم (ع) تکمیل نفوس و آگاه کردن مردم و خط دادن به آنها و هدایت کامل معنوی و علمی آنها و نجات دادن آنها از استضعاف در جهت معنی و فکر و اندیشه است»[۶۴].
۳. حجت الاسلام و المسلمین طاهری؛
حجت الاسلام و المسلمین دکتر حبیب‌الله طاهری در کتاب «سیمای آفتاب» در این‌باره گفته‌است:
  1. حکومت واحد جهانی که تنها به دست آن حضرت است که حکومت واحد جهانی تشکیل می‌شود و دیگران اگر هم بخواهند توان تشکیل حکومت واحد جهانی را نخواهند داشت.
  2. عدل جهانی حضرت مهدی است، که تنها در جامعه‌ای که او تشکیل می‌دهد و خود در رأس آن قرار دارد و تنها به قانون الهی عمل می‌شود، عدل با تمام ابعادش پیاده و عمل می‌شود، لذا چنانکه حکومت او جهانی است، عدل او نیز گسترده و جهانی است و در روایات وارده به این شاخصه بیشتر توجه شده و مکرر فرموده‌اند که: ("يَمْلَأُ اللَّهُ‏ الْأَرْضَ‏ قِسْطاً وَ عَدْلًا"). اینک به برخی روایات در این مورد اشاره می‌کنیم: رسول خدا (ص) فرمود: "مژده می‌دهم شما را به مهدی که او در امت من، به هنگام اختلاف و سختی‌ها برانگیخته می‌شود، پس زمین را پر از قسط و عدل می‌‌سازد همانطوری که از جور و ستم پر شده باشد. ساکنان آسمان و زمین از او راضی می‌شوند، و مال را در بین مردم به طور مساوی تقسیم می‌نماید و خدا دل‌های امت محمد (ص) را از بی‌نیازی پر می‌کند و همه را عدل را عدل او فرا می‌گیرد"[۶۵]؛ در روایت دیگر فرموده است: "بیرون میأید مردی از اهل بیت من که اسمش اسم من و خلقش خلق من است پس زمین را از عدل و قسط پر می‌کند، چنانکه از جور و ظلم پر شده باشد"[۶۶]؛ در حدیث دیگر فرموده است: "اگر از دنیا باقی نماند، مگر یک روز، خداوند آن روز را طولانی گرداند، تا مردی از فرزندان من بیرون آید و ظاهر شود، پس دنیا را پر عدل و قسط نماید، چنانکه از جور و ستم پر شده باشد"[۶۷] به هر حال، روایات در گسترش عدل در حکومت حضرت مهدی چنان زیاد است که همه جا را فراگیرد و احدی بر دیگری ستم نکند. ما را همین چند حدیث در این مختصر کافی است. اهل تحقیق می‌توانند به کتاب‌هایی از قبیل بحارالأنوار مجلسی و منتخب الأثر صافی و اثبات الهدی و... مراجعه نمایند»[۶۸].
۴. حجت الاسلام و المسلمین رحیمی؛
حجت الاسلام و المسلمین عباس رحیمی، در کتاب «امید فردا» در این‌باره گفته است:

«حکومت حضرت ویژگی‌های بسیاری دارد که قابل مقایسه با هیچ حکومتی نیست که به برخی از آنها اشاره می‌شود:

  1. در حکومت آن حضرت، چنان امنیتی حاکم است که حتی درندگان نیز به کسی یا خودشان آسیبی نمی‌رسانند و اگر خانمی تنها با اموال خودش از کوفه به شام برود خطری او را تهدید نمی‌کند.
  2. حکومت آن حضرت جهانی است: "يَبْلُغَ‌ سُلْطَانُهُ‌ الْمَشْرِقَ‌ وَ الْمَغْرِبَ"[۶۹]؛ دایره حکومت امام عصر (ع) شرق و غرب عالم را فرا می‌گیرد.
  3. رفاه عمومی حاکم می‌شود و فقر ریشه‌کن می‌شود. زمین، تمام ذخائر خود را بیرون می‌ریزد و تمام امکانات به صورت عادلانه تقسیم می‌شود، به گونه‌ای که فقیر وجود نخواهد داشت. وقتی کسی مراجعه می‌کند و چیزی می‌خواهد، آن حضرت می‌فرماید: «هر چه لازم داری خودت بردار». بدهکارانِ زکات به دنبال نیازمند می‌گردند که زکات مال خود را بدهند، ولی نیازمندی نمی‌یابند.
  4. حکومت آن حضرت بر منبای اسلام، قرآن و دین است. حضرت مهدی (ع) احیاگر اسلام ناب محمدی (ص) خواهند بود و همه‌ ارزش‌های از دست رفته و حدود تعطیل شده را به اجرا می‌گذارند. "اللَّهُمَّ إِنَّا نَرْغَبُ‌ إِلَيْكَ‌ فِي‌ دَوْلَةٍ كَرِيمَةٍ تُعِزُّ بِهَا الْإِسْلَامَ وَ أَهْلَهُ وَ تُذِلُّ بِهَا النِّفَاقَ وَ أَهْلَهُ"[۷۰]؛ خداوندا! ما به تو امید بسته‌ایم که در دولت کریمه، اسلام را عزیز و نفاق را خوار گردانی.
  5. اجرای عدالت از ویژگی‌های بارز حکومت مهدی (ع) است؛ به گونه‌ای که در عالم نظیرش یافت نمی‌شود: "يَمْلَأُ الْأَرْضَ‌ قِسْطاً وَ عَدْلاً"[۷۱]؛ زمین را از عدالت پر می‌گرداند»[۷۲].
۵. حجت الاسلام و المسلمین امامی میبدی؛
حجت الاسلام و المسلمین علی رضا امامی میبدی، در کتاب «آموزه‌های مهدویت در آثار علامه طباطبائی» در این‌باره گفته است:

«حکومت امام زمان (ع) در حقیقت، حکومت اسلام واقعی و معارف ناب آن می‌باشد؛ حکومتی که با امامت و رهبری جانشین تمام انبیا و اولیاء، تصویر واقعی دین را در جامعه به نمایش می‌گذارد و آن را به کمک یاران صالح خود، به صورت کامل به اجرا در می‌‌آورد؛ تا انسان‌‌ها را در پرتو آن به سعادت دنیا و آخرت رهنمون شوند. بدیهی است که چنین حکومت بی‌سابقه‌‌ای، دارای خصایص و ویژگی‌های منحصر به فردی است که باید مورد کشف و بررسی قرار گیرد. علامه طباطبایی نیز در بیانات خود و به خصوص در مباحث تفسیری، به ذکر مؤلفه‌‌ها و ویژگی‌‌های حکومت آرمانی مهدوی پرداخته است؛ این مؤلفه‌ها را می‌‌توان در موارد ذیل تبیین نمود.

  • تسلط صالحان در زمین: علامه، ذیل آیه ﴿وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنكُمْ وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَيَسْتَخْلِفَنَّهُم فِي الأَرْضِ...[۷۳] با استفاده از مباحث تفسیری، نتیجه می‌‌گیرد که مقصود این آیه تسلط انسان‌های شایسته بر زمین است؛ سپس آیاتی را به عنوان شاهد مطرح می‌کند، از جمله آیه ﴿إِنَّ الأَرْضَ لِلَّهِ يُورِثُهَا مَن يَشَاء مِنْ عِبَادِهِ وَالْعَاقِبَةُ لِلْمُتَّقِينَ[۷۴] و نیز آیه ﴿أَنَّ الأَرْضَ يَرِثُهَا عِبَادِيَ الصَّالِحُونَ[۷۵] و آیه ﴿فَأَوْحَى إِلَيْهِمْ رَبُّهُمْ لَنُهْلِكَنَّ الظَّالِمِينَ * وَلَنُسْكِنَنَّكُمُ الأَرْضَ مِن بَعْدِهِمْ[۷۶] و غیره. ایشان پس از ذکر این آیات به این نتیجه کلی می‌رسد که افرادی دارای ایمان و عمل صالح، در دوره آخرالزمان جانشین اقوام ظالم پیشین می‌شوند، و با رهبری امام زمان (ع) جامعه‌‌‌ای آرمانی تشکیل می‌دهند؛ جامعه‌‌ای است که در آن مومنان واقعی، دارای تسلط و اقتدار و برتری در زمین باشند و گروه ظالم و گناهکار هیچ نمودی در آن نداشته باشند[۷۷].
  • فراگیر کردن معارف الهی: بر اساس آیه شریفه ﴿وَلَيُمَكِّنَنَّ لَهُمْ دِينَهُمُ الَّذِي ارْتَضَى لَهُمْ[۷۸] در حکومت جهانی امام زمان، بر اساس دین مبین اسلام عمل می‌‌شود، معارفش مورد اعتقاد همه قرار می‌گیرد و هیچ اختلافی نیز در آن پیدا نمی‌‌شود.

به بیان علامه، تعبیر «دینهم» که دین را به خود مردم اضافه کرده است، برای نشان دادن هماهنگی آن با فطرت انسان‌‌ها می‌‌باشد؛ لذا در این جامعه، دین فطری تمام انسانها را با مجذوب خود خواهد کرد[۷۹].

نشر اسرار دین به وسیله امام مهدی (ع) نکته‌ای که در اینجا حائز اهمیت است، این است که در حکومت امام زمان (ع)، خود آن حضرت مسئول بیان دین و تبیین معارف آن است و نه تنها ظواهر دین، بلکه اسرار و ناگفته‌‌های دینی را نیز برای مردم روشن می‌کند و آن را با عمق معارف بلند اسلام آشنا می‌‌کند؛ چرا که از جمله اموری که طبق روایات در زمان ظهور به وسیله امام مهدی (ع) انجام می‌گیرد، تبیین حقیقت‌‌های نهفته دینی و اسرار بلند الهی است، که تا آن زمان شرایط بیان آن فراهم نبوده است.

مرحوم علامه در رساله الولایه، ضمن بیان وجود معارف باطنی و عمیق در دین و اطلاع معصومین (ع) و اولیای خدا از این اسرار، می‌‌گوید: در این روایات اخباری است درباره ظهور حضرت مهدی که در آن احادیث آمده است که قائم اسرار شریعت را آشکار می‌‌سازد و از حقیقت آن پرده برمی‌دارد و قرآن نیز ایشان را تصدیق می‌کند[۸۰].

البته ایشان به همین مقدار اکتفا کرده و احادیث متعددی که در این باره وجود دارد را ذکر نکرده است[۸۱].

لازم به ذکر است که بر اساس روایات، فهم و سطح فکری مردم نیز در آن زمان بالا می‌رود و در نتیجه ظرفیت لازم برای درک معارف بلند دینی که از طرف امام (ع) ارائه می‌شود را خواهند داشت.

علامه در این زمینه از امام سجاد (ع) نقل می‌‌کند که فرمود: إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ عَلِمَ أَنَّهُ يَكُونُ فِي آخِرِ الزَّمَانِ أَقْوَامٌ مُتَعَمِّقُونَ فَأَنْزَلَ اللَّهُ تَعَالَى قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ وَ الْآيَاتِ مِنْ سُورَةِ الْحَدِيدِ إِلَى قَوْلِهِ وَ هُوَ عَلِيمٌ بِذاتِ الصُّدُورِ[۸۲]؛ خداوند می‌‌دانست، در آخرالزمان مردمی ژرف‌‌اندیش خواهند بود، به همین جهت آیات ﴿قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ و آیات اول سوره حدید را نازل فرمود[۸۳].

بنابراین حاکمیت در دوره ظهور، با توجه به بالا رفتن سطح فهم مردم و دسترسی به امام معصوم که عالم به تمام معارف دینی می‌‌باشد، این آموزه‌‌های معرفت زا و به خصوص مباحث خداشناسی توحیدی را در سطح عمومی نشر و توسعه می‌دهد.

مرحوم علامه در این مورد، ضمن بیان شرحی از زندگی حضرت می‌گوید پس از انقضای غیبت کبری، طبق اخبار آن حضرت فرموده و زمان حکومت اسلامی را به دست گرفته و دنیا را پر از عدل و داد می‌‌کند، پس از آنکه با ظلم و جور پر شده باشد[۸۵]. در المیزان، به نقل از مرحوم طبرسی از علی بن الحسین (ع) روایت می‌‌کند که وقتی آیه ﴿وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنكُمْ وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَيَسْتَخْلِفَنَّهُم فِي الأَرْضِ...[۸۶] را تلاوت کرد فرمود: «به خدا سوگند ایشان شیعیان ما اهل بیتند، که خدا این وعده خود را در حق ایشان به وسیله مردی از ما انجاز می‌کند و او مهدی این امت است و او کسی است که رسول خدا (ص) درباره‌‌اش فرمود: اگر از دنیا نماند مگر یک روز، خدا آن روز را آنقدر طولانی می‌‌کند، تا مردی از عترتم قیام کند، که نامش نام من است، زمین را پر از عدل و داد کند، آن‌‌چنان که پر از ظلم و جور شده باشد[۸۷].

همچنین در جای دیگر، ضمن نقل حدیث پیامبر (ص) که در حدیث امام سجاد (ع) نیز آمده است، آن را مورد اتفاق و پذیرش همه می‌‌دانند[۸۸].

بنابراین، احیا و گسترش داد و عدل به احیای حقوق مظلومان و اجرای حدود الهی نسبت به ظالمان، از شاخصه‌‌های اصلی و مهم در حاکمیت مهدوی می‌‌باشد.

از کلام علامه در این بخش و دیگر مباحث اجتماعی بر‌‌می‌آید که وی این امنیت را در ابعاد مختلف و در تمام حوزه‌ها و از جمله امنیت اقتصادی، فکری و اعتقادی می‌‌داند؛ لذا همان‌‌گونه که در ادامه آیه نیز آمده است، امنیت کامل زمانی محقق می‌‌شود که جامعه با کمال آرامش و با التزام به اعتقاد خود زندگی کند و از هرگونه مصلحت سنجی در اعمال دینی و ترس و تقیه و پنهان‌‌کاری که منافی امنیت است، بی‌‌نیاز باشد، ﴿محل قرار دادن آیه،[۹۰] لذا در جامعه مهدوی و زیر سایه حکومت امام زمان (ع) تمام این موارد رفع می‌شود و زندگی فردی و اجتماعی انسان‌‌های صالح در کمال آزادی و امنیت خواهد بود[۹۱].

این بود بعضی از ویژگی‌‌های حکومت امام زمان (ع) در عصر ظهور که از بیانات علامه استفاده می‌‌شود، البته خصوصیات دیگری نیز در کتاب‌های مربوط به حضرت مهدی (ع) ذکر شده است که در کلام ایشان نیامده و ما نیز از ذکر آنها پرهیز می‌‌کنیم[۹۲]»[۹۳].
۶. حجت الاسلام و المسلمین سبحانی‌نیا؛
حجت الاسلام و المسلمین دکتر محمد سبحانی‌نیا، در کتاب «مهدویت و آرامش روان» در این‌باره گفته است: «بارزترین و مهم‌ترین پیامد و نتیجه دولت مهدوی (ع) گسترش جهانی قسط و عدل و رفع بی‌عدالتی و ستم است. آن‌چه در اولین لحظه از نام مبارک او به ذهن خطور می‌‌کند، عدل اوست. در ۱۴۸ حدیث از پیشوایان معصوم (ع)، این مضمون آمده است که: «يَمْلَأَهَا قِسْطاً وَ عَدْلًا كَمَا مُلِئَتْ ظُلْماً وَ جَوْراً»[۹۴] رسول خدا (ص) در حدیثی فرموده است: شما را به مهدی (ع) مژده می‌دهم. او آنگاه که مردمان با هم اختلاف یابند و ناامنی‌ها و دل‌نگرانی‌ها آنان را دربرگیرد، بپاخیزد و عدل و داد را در دنیایی که آکنده از ظلم و ستم شده، می‌‌گستراند و اموال (دارایی‌ها و امکانات اقتصادی) را بین همه به درستی تقسیم می‌‌کند و این چنین است که اهل آسمان و ساکنان زمین از او خشنود می‌‌شوند[۹۵]. دامنه عدالت او تا اقصی نقاط منازل و زوایای ناپیدای جامعه، گسترش می‌‌یابد. با ظهور امام مهدی (ع) و استقرار حکومت آن حضرت، عدالت بر تمام روابط موجود در جوامع انسانی حاکم شده و ساحت‌های مختلف حیات بشر، رنگ عدل و قسط به خود می‌‌گیرد. به بیان دیگر، عدالت مهدوی همه حوزه‌های فرهنگی، سیاسی، اقتصادی و حقوقی را شامل می‌‌شود»[۹۶].
۷. حجت الاسلام و المسلمین سلیمیان؛
حجت الاسلام و المسلمین خدامراد سلیمیان، در کتاب «فرهنگنامه مهدویت» در این‌باره گفته است:

«تشکیل دولت مستضعفان و تحقق بخشیدن به آرمان والا و الهی حکومت فرودستان و عقب نگه‏داشته شدگان، از برنامه‏‌های اصلی و اقدام‏‌های اساسی و تردیدناپذیر مهدی موعود (ع) است. در جامعه و نظامی که امام مهدی (ع) بنیاد می‌‏نهد، زمام همه امور در دست طبقات محروم است و مستضعفان بر آن حکم می‏‌رانند و به اداره جامعه می‌‏پردازند. چنین آرمانی، هدف اصلی همه ادیان آسمانی به ویژه اسلام بوده است. در تعالیم ادیان، معیارها و اصولی بیان شده که جهت‏‌گیری کلّی به سود مستضعفان و تحقّق‏‌بخش حاکمیت آنان است و رویارویی و نبرد اصلی پیامبران (ع)، با همین طبقات اشراف، مسرفان، مترفان و مستکبران بوده است؛ یعنی، طبقاتی که همواره از تن دادن به حق و عدل‏ سر باز می‌‏زده‌‏اند و خوی و خصلت برتری‌‏جویی، سلطه‌‏طلبی، حق‏کشی و بیدادگری راه و روش ایشان بوده است. از آیاتی که درباره پیشوایی مستضعفان سخن به میان آورده و به حکومت حضرت مهدی (ع) ارتباط دارد این آیه است: ﴿وَنُرِيدُ أَن نَّمُنَّ عَلَى الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا فِي الأَرْضِ وَنَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَنَجْعَلَهُمُ الْوَارِثِينَ [۹۷]

این آیه طبق فرمایش امام علی (ع)، و روایاتی چند از دیگر امامان (ع)، ناظر به پیروزی مستضعفان بر مستکبران است و این‏که سرانجام، جهان از آن شایستگان خواهد شد. آیه یاد شده، هرگز از یک برنامه موضعی و خصوصی مربوط به بنی اسرائیل سخن نمی‌‏گوید؛ بلکه بیانگر یک قانون کلی برای همه عصرها و قرن‏ها است. این، بشارتی در زمینه پیروزی حق بر باطل و ایمان بر کفر است. نمونه کامل‏‌تر آن، حکومت پیامبر اسلام (ص) و یاران آن حضرت بعد از ظهور اسلام بود. گسترده‌‏ترین نمونه آن نیز، ظهور حکومت حق و عدالت در تمام کره زمین به دست حضرت مهدی (ع)‏ خواهد بود. این آیه از جمله آیاتی است که به روشنی، بشارت به "ظهور" چنین حکومتی می‌‏دهد؛ از این‌‏رو اهل بیت (ع)، در تفسیر آن به این ظهور بزرگ اشاره کرده‏‌اند. امام علی (ع) فرمود: "دنیا، پس از چموشی و سرکشی- همچون شتری که از دادن شیر به دوشنده‏‌اش خودداری می‌‏کند و برای بچه‏اش نگه می‏دارد- به ما روی می‌‏آورد ... سپس آیه «و نرید ان نمن ...» را تلاوت فرمود[۹۸]، در حدیث دیگری می‏‌فرماید: "این گروه آل محمد (ص) هستند، خداوند سبحانه و تعالی مهدی آن‏ها را بعد از زحمت و فشاری که بر آنان وارد می‏‌شود، برمی‌‏انگیزد و به ایشان عزّت می‌‏دهد و دشمنانشان را ذلیل و خوار می‌‏کند"[۹۹].

این آیه به صراحت، از امامت مستضعفان سخن گفته و فرودستان و مستضعفان را میراث‌‏بر آن زمین معرفی کرده است، روشن است که در دوران ظهور و قیام مهدی آل محمد (ص) این وعده خدایی تحقق می‌‏پذیرد و حکومت آل محمد (ص)؛ یعنی، همان حکومت مردم مستضعف و رسیدن محرومان به حق خود.

از نظر دیگر، برای اجرای عدالت راستین، حاکمیت فرودستان محروم ضرورت دارد؛ زیرا در تمامی دوران گذشته تاریخ، مورد اصلی ظلم و بی‌‏عدالتی، طبقات محروم بوده‌‏اند و سرانجام باید پدیده ناهنجار و ضد بشری "استضعاف"- که تعبیری از همه ظلم‌‏ها و ستم‌‏ها است- از میان برود و انسان از زیر بار سنگین و شکننده آن آزاد شود.

برای این امر مهم، مبارزه با علل اصلی "استضعاف" ضرورتی اجتناب‏‌ناپذیر است. روشن است که زورمندان و زرمداران، دو عامل اصلی استضعاف در گذشته و اکنون بوده‌‏اند. هر ظلم و ستمی که به محرومان و بی‏‌پناهان شده است، یا مستقیم به دست حکومت‌‏های اشرافی و مرفّه انجام گرفته است و یا به دست طبقات اشراف و سرمایه‌‏دار که در زیر چتر حمایت حکومت‌‏های مستکبر قرار داشتند و با حکایت قانونی و عملی آن‏ها، راه ظلم، تحمیل و استثمار را هموار می‌‏ساختند.

این نظام‏ها و جریان‌‏های ضد بشری، هنگامی پایان می‌‏یابند که حکومت و قدرت سیاسی و نظامی جامعه، به دست طبقات محروم و مستضعف سپرده شود. دفاع از حقوق پایمال شده فرودستان و مستضعفان، آن‏گاه امکان دارد که حاکمیت به دست آنان سپرده شود. هر حکومتی- هرچه صالح باشد- نمی‌‏تواند حقوق محرومان را به آنان بازگرداند؛ مگر این‏که خود از این طبقه باشد و دردهای این طبقه را با تمام وجود خویش لمس کرده باشد. از این‌‏رو، باید مستضعفان حاکمیت یابند و این از شاخه‏‌های اصلی اجرای عدالت مطلق است[۱۰۰][۱۰۱].
۸. حجت الاسلام و المسلمین اسکندری؛
حجت الاسلام و المسلمین رضا اسکندری، در کتاب «گفتمان مهدویت سخنرانی‌های گفتمان سوم» در این‌باره گفته است:
۹. حجت الاسلام و المسلمین مقامی؛
حجت الاسلام و المسلمین مهدی مقامی، در کتاب «درسنامه امام‌شناسی» در این‌باره گفته است:

«حکومت جهانی حضرت مهدی (ع) ویژگی‌های معنوی و مادّی متعدد دارد.

  1. عدالت همه‌جانبه: حاکم نیشابوری در مستدرک، از ابوسعید خدری از پیامبر اکرم (ص) نقل می‌کند که فرمودند: "در آخر زمان، بلای شدیدی بر امت من از سوی سلطان آنها وارد می‌شود، بلایی که شدیدتر از آن شنیده نشده است، تا آنجا که زمینِ گسترده بر آنها تنگ می‌شود و تا آنجا که زمین پر از جور و ظلم می‌گردد و مؤمن پناهگاهی برای پناه جستن به آن از ظلم نمی‌یابد. در این هنگام، خداوند متعال مردی از عترتم را مبعوث می‌کند که زمین را پر از عدل و داد کند، آن‌گونه که از ظلم و ستم پر شده بود. ساکنان آسمان (فرشتگان) از او خشنود می‌شوند، و همچنین ساکنان زمین، زمین همه بذرهای خود را بیرون می‌فرستد و بارور می‌شود، در آسمان همه دانه‌های باران را بر آنها فرو می‌بارد (و همه جا را سیراب و پر برکت می‌کند)"[۱۰۴].
  2. دین و دینداری: امام باقر (ع) می‌فرماید: "وقتی قائم (ع) قیام کند دولت باطل از میان می‌رود"[۱۰۵]. و در جایی دیگر می‌فرماید: "خداوند او (امام زمان) را بر همه ادیان غالب می‌گرداند، هر چند مشرکین نخواهند، فرمود: هیچ کس نمی‌ماند جز اینکه اقرار به خاتمیت محمّد می‌کند"[۱۰۶]. امام صادق (ع) می‌فرماید: "هنگامی‌ که قائم ما قیام کرد، جایی در روی زمین باقی نمی‌ماند، مگر اینکه در آنجا صدای اشهد ان لا اله الا الله و أشهد أن محمدا رسول الله بلند می‌شود[۱۰۷].
  3. برکات زمینی و آسمانی: از پیامبر اکرم (ص) روایت شده که فرمود: "آب‌ها در دولت او فراوان می‌شود و زمین، برکات خویش را چند برابر می‌کند"[۱۰۸]. نیز پیامبر اکرم (ص) فرمود: "در روزگار حکومت مهدی (ع)آسمان، بارانش را، درخت میوه‌اش را، و زمین گیاهش را نثار می‌کند، و برای اهل زمین خود را می‌آراید"[۱۰۹].
  4. فرهنگ و درک اجتماعی: امام باقر (ع) نیز، رشد عقلیِ بندگان خدا را - که با تصرّفِ تکوینی، در عصر ظهور به وقوع می‌پیوندد - نشان داده و می‌فرماید: "چون قائم ما قیام کند، خداوند دست رحمتش را بر سر بندگان گذارد. پس عقولشان را جمع کند و (تا پیروی هوس نکنند و با یک‌دیگر اختلاف نورزند) و در نتیجه، خِرَدشان کامل شود"[۱۱۰].
  5. ثروت: امام صادق (ع) در توصیف جامعه پس از ظهور حضرت حجت (ع) می‌فرماید: "هنگامی‌ که قائم (ع) ما ظهور فرماید زمین از نور پروردگارش منور گردد، چنانچه مردم از روشنی خورشید بی‌نیاز گردند و تاریکی نابود شود و در سلطنت آن حضرت مردی آن‌قدر عمر کند که هزار فرزند پسر پی‌درپی از او پدید آید که در میان فرزندانش دختری متولد نشده باشد و گنج‌های نهانی زمین آشکار گردند و مردم آنها را به چشم خود بینند و در آن روزگار به‌قدری مردم بی‌نیاز شوند که اگر کسی بگردد تا شخصی را به دست آورد که به او کمک نماید یا زکات بدهد به مقصود نمی‌رسد و مردم بر اثر نعمتی که خدا به آنها ارزانی داشته از همه چیز بی‌نیازند"[۱۱۱].
  6. عمران و آبادی: امام باقر (ع) فرمود: "خداوند قائم (ع) را با رعب، نصرت داده و با نصرت، تأیید کرده است.زمین زیر پای او نور دیده می‌شود، و گنج‌ها (و معادن) خود را برای او آشکار می‌سازد. سلطنتش شرف و غرب عالم را فرا می‌گیرد و خداوند به وسیله او، دین خود را بر همه ی مسلک‌ها و ادیان باطل غالب گرداند، هر چند مشرکان نخواهند ویرانه‌ای در روی زمین نمی‌ماند، مگر اینکه آن را آباد می‌سازد. عیسی روح الله (ع) نازل می‌شود و پشت سر او نماز می‌گزارد[۱۱۲].
  7. سلامتی: امام سجاد (ع) می‌فرماید: "هنگامی‌ که قائم ما قیام کند، خدای عزوجل از شیعه ما آفت را می‌زداید و دل‌هایشان را همچون پاره‌های آهن کند و نیروی هر یک مرد از آنان را به اندازه نیروی چهل مرد قرار دهد و فرمانروایان و بزرگان روی زمین خواهند بود[۱۱۳][۱۱۴].
۱۰. آقای دکتر شفیعی سروستانی؛
آقای دکتر ابراهیم شفیعی سروستانی، در کتاب «چشم به راه» در این‌باره گفته است:

بنا بر بعضی روایات، حضرت امام جعفر صادق (ع) در زمان امامت‌شان، از لباس‌های لطیف استفاده می‌کرد و به همین دلیل، مورد طعن و انتقاد بعضی مقدس مآب‌ها قرار می‌گرفت[۱۱۷]. با این حال، در اینجا می‌فرماید اگر ما به حکومت برسیم، سهمی جز خوردن خوراک‌های ناگوار و پوشیدن جامه‌های تن‌ آزار نداریم. این سخن بیانگر اهمیت ویژه زمامداری و حکومت پر مسلمانان و وظیفه خطیر کارگزاران حکومت اسلامی است. این روایت نشان می‌دهد که پذیرفتن مسئولیت حکومت مردم، تعهد مضاعفی را بر عهده پذیرنده این مسئولیت می‌آورد و او را ناچار می‌سازد زندگانی خویش را با ضعیف‌ترین طبقات اجتماع هماهنگ سازد تا دردشان را با تمام وجود، احساس و همت خویش را صرف بهبود آن دردها کند.

توجه به حکایت زیر ما را در یافتن رسالت سنگین پیشوایان و کارگزاران جامعه عدل اسلامی، یاری می‌کند: روزی یکی از یاران امیرمؤمنان علی (ع) عرض کرد: ای امیرمؤمنان! از برادرم، عاصم بن زیاد به تو شکایت می‌کنم. فرمود: چرا؟ گفت: جامه‌های پشمین به تن کرده و از دنیا روی برگردانده است. امام فرمود: او را نزد من آرید. چون نزد ایشان آمد، بدو گفت: "ای دشمنک خویش! شیطان، سرگشته‌ات کرده و از راهت به در برده است. بر زن و فرزندانت رحمت نمی‌آری و چنین می‌پنداری که خدا آنچه را پاکیزه است، بر تو روا فرموده است، ولی ناخشنود است که از آن برداری؟ تو نزد خدا خوارمایه‌تر از آنی که پنداری؟" گفت: ای امیرمؤمنان! و تو در این پوشاک زبر تن آزار باشی و خوراک دشوار خوار؟ حضرت فرمود: وای بر تو! من نه چون تواَم. خدا بر پیشوایان دادگر واجب فرموده است خود را با مردم ناتوان برابر نهند تا مستمندی، [شخص] تنگ دست را به هیجان نیارد و به طغیان وا ندارد[۱۱۸].

در روایت دیگری، قاطعیت و سازش‌ناپذیری حضرت ولی عصر (ع) در مقابل کارگزاران ناشایست و مهربانی آن حضرت با بیچارگان و مستمندان چنین توصیف شده است: مهدی (ع)، بخشنده است. او با کارگزاران و مأموران دولت خویش بسیار سخت‌گیر و با ناتوانان و مستمندان بسیار دل رحم و مهربان است[۱۲۰]. شدت و قاطعیت در مقابل کارگزاران حکومت و مهرورزی با ناتوانان و زیردستان از ویژگی‌های مهمی هستند که حاکم اسلامی باید بدان‌ها آراسته باشد. امام صادق (ع) در نامه‌ای خطاب به نجاشی، یکی از یاران خود که به سمت استانداری اهواز منصوب شده بود، رستگاری و نجات او را در گرو داشتن این ویژگی‌ها دانسته و می‌فرمود: بدان که نجات و رستگاری تو در گرو چند چیز است: جلوگیری از ریختن خون [بی‌گناهان]، خودداری از آزار دوستان خدا، مدارا و ملاطفت با زیردستان و حسن سلوک همراه با مهربانی و رأفتی که برخاسته از ناتوانی و شدت و قاطعیتی که برخاسته از زورگویی نباشد[۱۲۱].

امام علی (ع) نیز به یکی از فرمانداران خود چنین سفارش می‌کند: شدت و قاطعیت را با قدری نرمی و ملاطفت بیامیز و هر زمان که مهربانی و مدارا کردن شایسته‌تر است، مدارا کن و آنجا که چاره‌ای جز شدت و قاطعیت نداری، شدت و قاطعیت پیشه کن[۱۲۲].

نکته یاد شده را در کلام دیگری از امیرمؤمنان علی (ع) می‌توان دید، آنجا که می‌فرماید: سوگند به خدایی که دانه را [در دل خاک] بشکافت و آدمیان را آفرید، اگر علم را از معدن آن اقتباس کرده بودید و خیر را از جایگاه آن خواسته بودید و از میان راه به رفتن پرداخته بودید و راه حق را از طریق روشن آن پیموده بودید، راه‌های شما هموار می‌گشت و نشانه‌های هدایتگر پدید می‌آمد و فروغ اسلام، شما را فرا می‌گرفت و به فراوانی غذا می‌خوردید و دیگر هیچ عایله‌مندی بی‌هزینه نمی‌ماند و بر هیچ مسلمان و غیرمسلمانی ستم نمی‌رفت[۱۲۴].

امام خمینی در بیان مفهوم واقعی عدالتی که به دست توانای امام مهدی (ع) تحقق می‌یابد و سراسر زمین را فرا می‌گیرد، می‌فرماید: قضیه غیبت حضرت صاحب، قضیه مهمی است که به ما مسائلی می‌فهماند، من جمله اینکه برای یک همچو کار بزرگی که در تمام دنیا عدالت به معنای واقعی اجرا بشود، در تمام بشر نبوده کسی الا مهدی موعود (ع) که خدای تبارک و تعالی او را ذخیره کرده است برای بشر. هر یک از انبیا که آمدند، برای اجرای عدالت آمدند و مقصدشان هم این بود که اجرای عدالت را در همه عالم بکنند، لکن موفق نشدند. حتی رسول ختمی مرتبت (ص) که برای اصلاح بشر آمده بود و برای اجرای عدالت آمده بود و برای تربیت بشر آمده بود، باز در زمان خودشان موفق نشدند به این معنا... وقتی که ایشان ظهور کنند - ان شاءالله خداوند تعجیل کند در ظهور او - تمام بشر را از انحطاط بیرون می‌آورد، تمام کجی‌ها را راست می‌کند. «يَمْلَأُ الْأَرْضَ عَدْلًا بَعْدَ مَا مُلِئَتْ جَوْراً». همچو نیست که این عدالت همان که ماها از آن می‌فهمیم، که به یک حکومت عادلی باشد که دیگر جور نکند آن، این هست اما خیر، بالاتر از این معناست معنی «يَمْلَأُ الْأَرْضَ عَدْلًا بَعْدَ مَا مُلِئَتْ جَوْراً». الان زمین - و بعد از این، از این هم بدتر شاید بشود - پر از جور است. تمام نفوسی که هستند انحرافات در آنها هست، حتی نفوس اشخاص کامل هم در آن انحرافاتی هست ولو خودش نداند. در اخلاق‌ها، انحراف هست؛ در عقاید، انحراف هست؛ در اعمال، انحراف هست و در کارهایی هم که بشر می‌کند، انحرافاتی معلوم است و ایشان مأمورند برای اینکه تمام این کجی‌ها را مستقیم کنند و تمام این انحرافات را برگردانند به اعتدال که واقعا صدق بکند: «يَمْلَأُ الْأَرْضَ عَدْلًا بَعْدَ مَا مُلِئَتْ جَوْراً»[۱۲۸]»[۱۲۹].
۱۱. آقای مهدی لطفی؛
آقای مهدی لطفی، در کتاب «پیامبر و امام مهدی» در این‌باره گفته است:

«دولت مهدی (ع)، دولت حق است و در دولت حق که بر پایه عدل است، همه گروه‌های اجتماعی در رفاه و آسایش خواهند بود؛ یعنی عده‌ای کاخ‌نشین و برخی محتاج نان شبشان نیستند. نعیم بن حماد در نشانه‌ها و صفت‌های مهدی (ع) چنین آورده است: "در مال، بخشنده است؛ با مسکینان، رحیم و مهربان است و درباره کارگزاران بسیار سخت‌گیر خواهد بود"[۱۳۰].

پیامبر اسلام درباره بخشش مهدی (ع) می‌فرماید: مردی نزد مهدی (ع) می‌آید و عرض می‌کند: ای مهدی (ع)! به من بخشش کن. پس حضرتش به قدری که بتواند حمل کند، به او می‌بخشد[۱۳۱].

پیامبر اسلام در روایت دیگری فرمود: مردی به سویش می‌آید و درخواست کمک می‌کند. اموال فراوانی نزد حضرت هست. حضرت به خود آن مرد می‌فرماید: خود آنچه می‌خواهی بردار[۱۳۲].

باید گفت بخشش مهدی (ع) هم بر پایه عدل است. پیامبر فرمود: "او مال را به طور مساوی تقسیم می‌کند"[۱۳۳].

به دلیل فراوانی بخشش مهدی (ع)، نیازمندی باقی نمی‌ماند. او آن‌قدر می‌بخشد که شخص بی‌نیاز شود.

پیامبر اکرم (ص) در وصف مهدی (ع) فرمود: اموال را برابر تقسیم می‌کند و خدای تعالی دل‌های امت محمد را از غنا پر می‌کند و عدالتش ایشان را فرا می‌گیرد، به گونه‌ای که منادی به امر حضرت مهدی (ع) ندا می‌کند: آیا کسی را به مال احتیاج هست؟[۱۳۴]...و عطیه او گواراست...[۱۳۵]»[۱۳۶].
۱۲. پژوهشگران مؤسسه آینده روشن؛
پژوهشگران مؤسسه آینده روشن، در کتاب «مهدویت پرسش‌ها و پاسخ‌ها» در این‌باره گفته‌اند:

حضرت علی (ع) فرموده‌اند: به دست ما روزگار سختی‌ها سپری می‌گردد... و چون قائم (ع) ما قیام کند... در آن روزگار چنان محیط امنی ایجاد شود که زن با همه زیب و زیور خود از عراق تا شام برود... و چیزی او را نترساند[۱۴۲].

پانویس

  1. توبه، ۳۲ و ۳۳.
  2. صف، ۸ و ۹.
  3. فتح، ۲۸.
  4. تفسیر قرطبی ۸، ۱۲، تفسیر کبیر ۱۶، ۴۰، روایات از طرق اهل بیت (ع) نیز در رابطه با اختصاص تحقق این وعده به عصر مهدی موعود بسیار زیاد است.
  5. تفسیر کبیر ۱۶، ۴۰.
  6. انبیا، ۱۰۵.
  7. نور، ۵۵.
  8. حج، ۴۱.
  9. تفسیر المیزان ۱۴، ۳۲۹- ۳۳۱.
  10. مرحوم علامه طباطبائی در تفسیر المیزان سایر اقوال را که مفسران در این باب آورده‌اند مورد موشکافی قرار داده و ثابت کرده است که این نظریات با دلالات آیه‌ای که نمی‌توان جز بر دولت مهدوی تفسیرش کرد هماهنگی ندارد. ر.ک: المیزان ۱۵، ۱۵۱- ۱۵۷.
  11. ذاریات، ۵۶.
  12. تفسیر المیزان ۱۸، ۳۸۶- ۳۸۹.
  13. تاریخ الغیبة الکبری، ۲۳۳ به بعد.
  14. مائدة، ۵۴.
  15. تفسیر المیزان ۵، ۳۶۶- ۴۰۰، و ر.ک: تفسیر شیخ اسعد بیوض التمیمی در باره همین آیات در کتاب «زوال اسرائیل حتمیة قرآنیة»، ۱۲۰- ۱۲۴.
  16. حکیم، سید منذر، پیشوایان هدایت، ج۱۴، ص ۲۷۹-۲۸۳.
  17. احتجاج، ج ۲، ص ۴۹۲.
  18. " إِذَا قَامَ الْقَائِمُ (ع) حَكَمَ‏ بِالْعَدْلِ‏ وَ ارْتَفَعَ‏ فِي‏ أَيَّامِهِ‏ الْجَوْرُ وَ آمَنَتْ‏ بِهِ‏ السُّبُلُ‏ وَ أَخْرَجَتِ‏ الْأَرْضُ‏ بَرَكَاتِهَا‏ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"؛ ارشاد مفید، ج ۲، ص ۳۸۴.
  19. احتجاج، ج ۲، ص ۲۹۰.
  20. کمال الدین و تمام النعمه، ج ۱، ص۳۳۰.
  21. همان کسانی که اگر آنان را در زمین توانمندی دهیم نماز بر پا می‌دارند و زکات می‌پردازند و به کار شایسته فرمان می‌دهند و از کار ناپسند باز می‌دارند و پایان کارها با خداوند است؛ سوره حج، آیه: ۴۱.
  22. بحارالانوار، ج ۵۱، ص ۴۷.
  23. کمال الدین و تمام النعمه، ج ۲، ص۶۷۱.
  24. " الْعِلْمُ‏ سَبْعَةٌ وَ عِشْرُونَ‏ حَرْفاً فَجَمِيعُ‏ مَا جَاءَتْ‏ بِهِ‏ الرُّسُلُ‏ حَرْفَانِ‏ فَلَمْ‏ يَعْرِفِ‏ النَّاسُ‏ حَتَّى‏ الْيَوْمِ‏ غَيْرَ الْحَرْفَيْنِ‏ فَإِذَا قَامَ‏ قَائِمُنَا أَخْرَجَ‏ الْخَمْسَةَ وَ الْعِشْرِينَ‏ حَرْفاً فَبَثَّهَا فِي‏ النَّاسِ‏ وَ ضَمَّ إِلَيْهَا الْحَرْفَيْنِ حَتَّى يَبُثَّهَا سَبْعَةً وَ عِشْرِينَ حَرْفاً‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"؛ بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۳۳۶.
  25. " كَأَنَّنِي‏ بِدِينِكُمْ‏ هَذَا لَا يَزَالُ‏ مُتَخَضْخِضاً يَفْحَصُ‏ بِدَمِهِ‏ ثُمَّ لَا يَرُدُّهُ عَلَيْكُمْ إِلَّا رَجُلٌ مِنَّا أَهْلَ الْبَيْتِ فَيُعْطِيكُمْ فِي السَّنَةِ عَطَاءَيْنِ وَ يَرْزُقُكُمْ فِي الشَّهْرِ رِزْقَيْنِ وَ تُؤْتَوْنَ الْحِكْمَةَ فِي زَمَانِهِ حَتَّى إِنَّ الْمَرْأَةَ لَتَقْضِي فِي بَيْتِهَا بِكِتَابِ اللَّهِ تَعَالَى وَ سُنَّةِ رَسُولِ اللَّهِ الگو:ص‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"؛ غیبت نعمانی، ص ۲۳۸.
  26. " وَ الَّذِي‏ نَفْسِي‏ بِيَدِهِ‏ حَتَّى‏ نَمْسَحَ‏ نَحْنُ‏ وَ أَنْتُمُ‏ الْعَرَقَ‏ وَ الْعَلَقَ‏ ثُمَ‏ مَسَحَ‏ جَبْهَتَهُ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"؛ غیبت نعمانی، ص ۲۸۴.
  27. قرائتی، محسن، جهت‌نما، ص ۱۱۲ - ۱۱۶.
  28. خداوند زمین را پس از مرگش زنده می‌کند؛ سوره حدید، آیه ۱۷.
  29. اثبات الهداة، ج ۷، ص ۶۳؛ ۱۳۰.
  30. ویژگی‌های این زمان در کتاب بحار الانوار، ج ۵۳، از ص ۱؛ ۳۸ آمده است.
  31. و العصر (سوره عصر، آیه ۱) که یکی از تفاسیر آن سوگند به عصر درخشان حکومت حضرت مهدی (ع) است.
  32. بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۲۴.
  33. اثبات الهداة، ج ۷، ص ۶۱، بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۱۱۰.
  34. اثبات الهداة، ج ۷، ص ۶۱، بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۱۱۰.
  35. منتخب الأثر، ص ۴۷۱ الی ۴۷۳؛ البته در آغاز، امام (ع) براساس دلیل و منطق با مردم برخورد می‌کند و حجت را بر آنها تمام می‌نماید. امام باقر (ع) در این‌باره فرمود: امام قائم (ع) به یارانش می‌فرماید: «مردم مکه به سوی من نمی‌آیند، ولی من می‌فرستم سراغ آنها و به آنچه که شایسته من است، بر آنها استدلال می‌کنم»؛ بحار الانوار، ج ۵۲ ص ۳۰۷.
  36. اثبات الهداة، ج ۷، ص ۹۶.
  37. " إِذَا قَامَ قَائِمُنَا، وَضَعَ‏ اللَّهُ‏ يَدَهُ‏ عَلى‏ رُؤُوسِ‏ الْعِبَادِ، فَجَمَعَ‏ بِهَا عُقُولَهُمْ‏ وَكَمَلَتْ بِهِ أَحْلامُهُم‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"؛ اصول کافی، ج ۱، ص ۲۵.
  38. بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۳۷.
  39. بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۳۶.
  40. " إِنَ‏ الْمُؤْمِنَ‏ فِي‏ زَمَانِ‏ الْقَائِمِ‏ وَ هُوَ بِالْمَشْرِقِ لَيَرَى أَخَاهُ الَّذِي فِي الْمَغْرِبِ وَ كَذَا الَّذِي فِي الْمَغْرِبِ يَرَى أَخَاهُ الَّذِي فِي الْمَشْرِق‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"؛ منتخب الاثر، ص ۴۸۳، بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۳۶.
  41. " سَلُونِي‏ قَبْلَ‏ أَنْ‏ تَفْقِدُونِي‏ فَإِنَ‏ بَيْنَ‏ جَوَانِحِي عِلْماً جَمّاً ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۲۷۲.
  42. بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۲۴.
  43. " فَلَا يَبْقَى فِي الْأَرْضِ‏ خَرَابٌ‏ إِلَّا قَدْ عُمِر‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"؛ اسعاف الراغبین، ص ۱۴۰؛ کشف الغمه، ج ۳، ص ۳۷۶.
  44. منتخب الاثر، ص ۱۶۸.
  45. المجالس السنیه، ج ۵، ص ۷۰۷.
  46. " إِذْ قَامَ الْقَائِمُ جَاءَتِ الْمُزَامَلَةُ وَ يَأْتِي الرَّجُلُ إِلَى كِيسِ أَخِيهِ فَيَأْخُذُ حَاجَتَهُ‏ لَا يَمْنَعُه‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"؛ اثبات الهداة، ج ۷، ص ۱۱۳؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۷۳.
  47. بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۴۵.
  48. المجالس السنیه، ج ۵، ص ۷۰۶.
  49. المجالس السنیه، ج ۵، ص ۱۱۰؛ کشف الغمه، ج ۳، ص ۳۶۵.
  50. " يَتَنَعَّمُ فِيهِ أُمَّتِي نِعْمَةً لَمْ يَتَنَعَّمُوا مِثْلَهَا قَطُّ تُؤْتِي الْأَرْضُ أُكُلَهَا وَ لَا تَدَّخِرُ مِنْهُمْ شَيْئاً وَ الْمَالُ يَوْمَئِذٍ كُدُوسٌ‏ يَقُومُ‏ الرَّجُلُ‏ فَيَقُولُ‏ يَا مَهْدِيُّ أَعْطِنِي فَيَقُولُ خُذ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"؛ المجالس السنیه، ج ۵، ص ۷۲۲؛ کشف الغمه، ج ۳، ص ۳۸۲.
  51. کشف الغمه، ج ۳، ص ۳۷۶؛ ۳۹۰.
  52. کشف الغمه، ج ۳، ص ۳۵۶ و ۴۴۶؛ اعلام الوری، ص ۴۲۹.
  53. کشف الغمه، ج ۳، ص ۳۶۵.
  54. اثبات الهداة، ج ۷، ص ۱۱۱؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۳۹.
  55. اثبات الهداة، ج ۷ ص ۱۰۹؛ بحار الانوار، ج ۵۲ ص ۳۳۰؛ کشف الغمه، ج ۳ ص ۳۶۱.
  56. منظور، سید حسنی است که شرح قیام او را قبلا ذکر کردیم.
  57. بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۳۰.
  58. بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۳۷.
  59. گویا منظور چهار مسجدی است که دشمنان اهل بیت (ع) هریک از آن را برای تشویق به نام یکی از دشمنان یا شرکت کنندگان در خون امام حسین (ع) ساختند که عبارتند از: مسجد ثقیف (به نام مغیرة بن شعبه ثقفی) و مسجد اشعث (به نام اشعث بن قیس، سرکرده منافقین) و مسجد جریر (به نام جریر بن عبد الله، مخالف امام علی (ع)) و مسجد سماک (به نام سماک بن مخزمه اسدی، که از فرمانروایان جنگ صفین است)؛ تهذیب، ج ۲، ص ۲۵۰.
  60. اعلام الوری، ص ۴۳۲؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۳۹.
  61. اثبات الهداة، ج ۷، ص ۱۴۶.
  62. این روایات در معانی الاخبار، ص ۲۰۰ به بعد آمده است.
  63. " الَّذِينَ‏ لَا يَجِدُونَ‏ حِيلَةً وَ لا يَهْتَدُونَ‏ سَبِيلًا لا يَسْتَطِيعُونَ حِيلَةً فَيَدْخُلُوا فِي الْكُفْرِ وَ لا يَهْتَدُونَ‏ فَيَدْخُلُوا فِي الْإِيمَانِ فَلَيْسَ هُمْ مِنَ الْكُفْرِ وَ الْإِيمَانِ فِي شَيْ‏ءٍ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"؛ معانی الاخبار، ص ۲۰۳.
  64. محمدی اشتهاردی، محمد، حضرت مهدی فروغ تابان ولایت، ص ۱۷۹-۱۸۷.
  65. "أُبَشِّرُكُمْ بِالْمَهْدِيِّ يَمْلَأُ الأَرْضَ قِسْطاً كَمَا مُلِئَتْ جَوْراً و ظُلْماً يَرْضَى عَنْهُ سُكَّانُ السَّمَاءِ وَ الأْرْضِ يُقْسِّمُ الْمَالَ صَحاحاً فَقَالَ رَجُلٌ مَا مَعْنَى صَحَاحاً؟ قالَ: بِالسَّوِيَّةِ بَيْنَ النَّاسِ وَ يَمْلَأُ قُلُوبَ اُمَّةِ مُحَمَّدٍ (ص) غِنًى وَ يَسَعُهُمْ عَدْلُهُ..."؛ منتخب الاثر، ص ۱۴۷.
  66. "يَخْرُجُ‏ رَجُلٌ‏ مِنْ‏ أَهْلِ‏ بَيْتِي‏ يُوَاطِئُ‏ اسْمُهُ اسْمِي وَ خَلْقُهُ خَلْقِي يَمْلَأُهَا قِسْطاً وَ عَدْلًا"؛ منتخب الاثر، ص ۱۷۹.
  67. "لَوْ لَمْ‏ يَبْقَ‏ مِنَ‏ الدُّنْيَا إِلَّا يَوْمٌ‏ وَاحِدٌ لَطَوَّلَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ ذَلِكَ الْيَوْمَ حَتَّى يَخْرُجَ رَجُلٌ مِنْ وُلْدِي فَيَمْلَأَهَا عَدْلًا وَ قِسْطاً كَمَا مُلِئَتْ جَوْراً وَ ظُلْماً"
  68. طاهری، حبیب‌الله، سیمای آفتاب، ص ۳۳۳ - ۳۳۴.
  69. بحارالانوار، ج ۵۱، ص ۷۱.
  70. دعای افتتاح؛ کافی، ج ۳، ص ۴۲۴.
  71. مستدرک الوسائل، ج ۱۲، ص ۲۸۳.
  72. رحیمی، عباس، امید فردا، ص۶۰.
  73. «خداوند به مومنان و کسانی از شما که اعمال شایسته به جا می‌آورند وعده داده که آنها را در زمین جانشین کند». نور: ۵۵.
  74. «همانا زمین از آن خداوند است و آن را میراث هر کس از بندگانش که بخواهد قرار می‌دهد و پایان‌‌کار، از آن پرهیزکاران است». اعراف: ۱۲۸.
  75. «زمین را بندگان شایسته من به ارث می‌‌برند». انبیا: ۱۰۵.
  76. «پس پروردگار‌‌شان به ایشان وحی فرستاد که به طور قطع ستمکاران را هلاک خواهیم کرد و بعد از ایشان شما را در زمین سکونت خواهیم داد». ابراهیم: ۱۳-۱۴.
  77. المیزان، جلد ۱۵، صفحه ۱۵۱.
  78. «و نیز دینشان را که برای آنها پسندیده است استقرار دهد». نور: ۵۵.
  79. المیزان، جلد ۱۵، صفحه ۱۵۲.
  80. طریق عرفان (ترجمه و شرح رساله الولایه)، صفحه ۲۳ و ۱۵۵؛انسان و عقیده، صفحه ۲۱۱.
  81. از جمله حضرت علی (ع) می‌فرماید: فَيُرِيكُمْ كَيْفَ عَدْلُ اَلسِّيرَةِ وَ يُحْيِي مَيِّتَ اَلْكِتَابِ وَ اَلسُّنَّةِ؛ او روش عادلانه در حکومت را به شما نشان می‌‌دهد و کتاب خدا و سنت پیامبر (ص) را که تا آن روز متروک مانده است، زنده می‌‌کند. نهج البلاغه، خطبه ۱۳۸.
  82. مقصود آیه اول تا ششم این سوره می‌‌باشد.
  83. المیزان، جلد ۱۹، صفحه ۱۴۷؛ به نقل از: اصول کافی، جلد ۱، صفحه ۹۱.
  84. برای اطلاع بیشتر مراجعه شود به الاحتجاج، جلد ۱، صفحه ۶۸ و ۲۵۲؛ ارشاد القلوب، جلد ۲، صفحه ۲۸۵ و ۳۱۴؛تفسیر العیاشی، جلد ۱، صفحه ۱۴ و ۶۶؛بحارالانوار، جلد ۳۶، صفحه ۵۱ و ۵۲ و غیره.
  85. بررسی‌های اسلامی، جلد ۱، صفحه ۲۳۰.
  86. نور: ۵۵.
  87. المیزان، جلد ۱۵، صفحه ۱۵۸؛ به نقل از: مجمع البیان، جلد ۷، صفحه ۱۵۲. این حدیث را امام باقر (ع) و امام صادق (ع) نیز فرموده‌‌اند.
  88. شیعه در اسلام (طبع قدیم)، صفحه ۲۳۲.
  89. «و پس از ترسشان، امنیت روزیشان فرماید». نور: ۵۵.
  90. «مرا می‌‌پرستند و چیزی را شریک من نمی‌‌کنند». همان.
  91. ر.ک به: المیزان، جلد ۱۵، صفحه ۱۵۲؛جلد ۲ صفحه ۳۰۱ و ج ۹، صفحه ۳۹۶؛بررسی‌های اسلامی، جلد ۱، صفحه ۱۱۵؛فرازهایی از اسلام، صفحه ۳۷، بند ۱۹۵.
  92. ر.ک به: کتاب امام مهدی (ع) موجود موعود، نوشته آیت الله جوادی آملی؛ و موعود شناسی نوشته علی اصغر رضوانی.
  93. امامی میبدی، علی رضا، آموزه‌های مهدویت در آثار علامه طباطبائی، ص ۲۶۶-۲۷۲.
  94. ر.ک: منتخب الاثر، ج۲، ص۲۲۲-۲۳۵.
  95. «أُبَشِّرُكُمْ بِالْمَهْدِيِّ يُبْعَثُ‏ فِي‏ أُمَّتِي‏ عَلَى‏ اخْتِلَافٍ‏ مِنَ‏ النَّاسِ‏ وَ زَلَازِلَ‏ فَيَمْلَأُ الْأَرْضَ قِسْطاً وَ عَدْلًا كَمَا مُلِئَتْ ظُلْماً وَ جَوْراً يَرْضَى عَنْهُ سَاكِنُ السَّمَاءِ وَ سَاكِنُ الْأَرْضِ»؛ بحارالانوار، ج۵۱، ص۷۴.
  96. سبحانی‌نیا، محمد، مهدویت و آرامش روان، ص۱۱۹-۱۲۰.
  97. و خواستیم بر کسانی که در آن سرزمین فرودست شده بودند، منّت نهیم و آنان را پیشوایان مردم‏ گردانیم و ایشان را وارث زمین کنیم؛ سوره قصص ، آیه: ۵.
  98. " لَتَعْطِفَنَ‏ الدُّنْيَا عَلَيْنَا بَعْدَ شِمَاسِهَا عَطْفَ‏ الضَّرُوسِ‏ عَلَى‏ وَلَدِهَا وَ تَلَا عَقِيبَ‏ ذَلِكَ‏ ﴿وَ نُرِيدُ أَنْ‏ نَمُنَ‏ عَلَى‏ الَّذِينَ‏ اسْتُضْعِفُوا فِي‏ الْأَرْضِ‏ وَ نَجْعَلَهُمْ‏ أَئِمَّةً وَ نَجْعَلَهُمُ‏ الْوارِثِين ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"؛ سیّد رضی، نهج البلاغه، ص ۵۰۶
  99. " هُمْ‏ آلُ‏ مُحَمَّدٍ يَبْعَثُ‏ اللَّهُ‏ مَهْدِيَّهُمْ‏ بَعْدَ جَهْدِهِمْ‏ فَيُعِزُّهُمْ‏ وَ يُذِلُ‏ عَدُوَّهُمْ‏"، شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۱۸۴
  100. محمد حکیمی، عصر زندگی، ص ۱۷۴- ۱۶۵) با تصرف
  101. سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت، ص۱۸۸ - ۱۹۱.
  102. بحار الأنوار، ج ۳۶، ص ۲۴۶.
  103. اسکندری، رضا، گفتمان مهدویت سخنرانی‌های گفتمان سوم، ص ۱۹۴.
  104. « يَنْزِلُ بِأُمَّتِي فِي آخِرِ الزَّمَانِ بَلَاءٌ شَدِيدٌ مِنْ سُلْطَانِهِمْ لَمْ يَسْمَعِ النَّاسُ بِبَلَاءٍ أَشَدَّ مِنْهُ حَتَّى تَضِيقَ عَلَيْهِمُ الرَّحْبَةَ وَ حَتَّى تَمْلَأَ الْأَرْضَ جَوْراً وَ ظُلْماً ثُمَّ إِنَّ اللَّهَ يَبْعَثُ رَجُلًا يَمْلَأُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِهِ الْأَرْضَ قِسْطاً وَ عَدْلًا كَمَا مُلِئَتْ جَوْراً وَ ظُلْماً يَرْضَى عَنْهُ سَاكِنُ السَّمَاءِ وَ سَاكِنُ الْأَرْضِ لَا تَدَّخِرُ الْأَرْضُ مِنْ بَذْرِهَا شَيْئاً إِلَّا أَخْرَجَتْهُ وَ السَّمَاءُ مِنْ قَطْرِهَا شَيْئاً إِلَّا صَبَّهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ عَلَيْهِمْ مِدْرَارا»؛ إحقاق الحق و إزهاق الباطل، ج۲۹، ص۲۳۳.
  105. «إِذَا قَامَ الْقَائِمُ (ع) ذَهَبَتْ دَوْلَةُ الْبَاطِلِ‌»؛ بحارالأنوار، ج۲۴، ص۳۱۳.
  106. «فِي قَوْلِ اللَّهِ ﴿لِيُظْهِرَهُ عَلَى الدِّينِ كُلِّهِ وَلَوْ كَرِهَ الْمُشْرِكُونَ يَكُونُ أَنْ لَا يَبْقَى أَحَدٌ إِلَّا أَقَرَّ بِمُحَمَّدٍ»بحارالأنوار، ج۵۳، ص۳۴۶.
  107. «﴿وَلَهُ أَسْلَمَ مَنْ فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ طَوْعًا وَكَرْهًا قَالَ إِذَا قَامَ الْقَائِمُ لَا يَبْقَى أَرْضٌ إِلَّا نُودِيَ فِيهَا شَهَادَةُ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَ أَنَّ مُحَمَّداً رَسُولُ اللَّهِ»؛ بحارالأنوار، ج۵۳، ص۳۴۰.
  108. «تزيد المياه في دولته و تمدّ الأنهار و تضاعف الأرض أكلها»؛ إحقاق الحق و إزهاق الباطل، ج۲۹، ص۴۶۰.
  109. «تُعْطِي السَّمَاءُ قَطْرَهَا وَ الشَّجَرُ ثَمَرَهَا وَ الْأَرْضُ نَبَاتَهَا وَ تَتَزَيَّنُ لِأَهْلِهَا»؛ بحارالأنوار، ج۵۳، ص۸۵.
  110. «قَالَ إِذَا قَامَ قَائِمُنَا وَضَعَ يَدَهُ عَلَى رُءُوسِ الْعِبَادِ فَجَمَعَ بِهَا عُقُولَهُمْ وَ كَمَلَتْ بِهَا أَحْلَامَهُمْ‌»؛ بحارالأنوار، ج۵۲، ص۳۲۸.
  111. «إِنَّ قَائِمَنَا إِذَا قَامَ أَشْرَقَتِ الْأَرْضُ بِنُورِ رَبِّها وَ اسْتَغْنَى الْعِبَادُ عَنْ ضَوْءِ الشَّمْسِ وَ ذَهَبَتِ الظُّلْمَةُ وَ يُعَمَّرُ الرَّجُلُ فِي مُلْكِهِ حَتَّى يُولَدَ لَهُ أَلْفُ ذَكَرٍ لَا يُولَدُ فِيهِمْ أُنْثَى وَ تُظْهِرُ الْأَرْضُ كُنُوزَهَا حَتَّى يَرَاهَا النَّاسُ عَلَى وَجْهِهَا وَ يَطْلُبُ الرَّجُلُ مِنْكُمْ مَنْ يَصِلُهُ بِمَالِهِ وَ يَأْخُذُ مِنْهُ زَكَاتَهُ فَلَا يَجِدُ أَحَداً يَقْبَلُ مِنْهُ ذَلِكَ اسْتَغْنَى النَّاسُ بِمَا رَزَقَهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ»؛ الارشاد، ج۲، ص۳۸۱.
  112. «الْقَائِمُ مَنْصُورٌ بِالرُّعْبِ مُؤَيَّدٌ بِالنَّصْرِ تُطْوَى لَهُ الْأَرْضُ وَ تَظْهَرُ لَهُ الْكُنُوزُ وَ يَبْلُغُ سُلْطَانُهُ الْمَشْرِقَ وَ الْمَغْرِبَ وَ يُظْهِرُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِهِ دِينَهُ وَ لَوْ كَرِهَ الْمُشْرِكُونَ فَلَا يَبْقَى فِي الْأَرْضِ خَرَابٌ إِلَّا عُمِرَ وَ يَنْزِلُ رُوحُ اللَّهِ عِيسَى ابْنُ مَرْيَمَ (ع) فَيُصَلِّي خَلْفَهُ»؛ بحارالأنوار، ج۵۲، ص۱۹۱.
  113. «إِذَا قَامَ قَائِمُنَا أَذْهَبَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ عَنْ شِيعَتِنَا الْعَاهَةَ وَ جَعَلَ قُلُوبَهُمْ كَزُبَرِ الْحَدِيدِ وَ جَعَلَ قُوَّةَ الرَّجُلِ مِنْهُمْ قُوَّةَ أَرْبَعِينَ رَجُلًا وَ يَكُونُونَ حُكَّامَ الْأَرْضِ وَ سَنَامَهَا»؛ بحارالأنوار، ج۵۲، ص۳۱۷.
  114. مقامی، مهدی، درسنامه امام‌شناسی، ص:۲۳۶-۲۴۰.
  115. بحارالأنوار، ج ۵۲، ص ۳۵۴، ح ۱۱۵.
  116. همان، ص ۳۵۹، ح ۱۲۷.
  117. ر.ک: امین، سید محسن، سیره معصومان (ع)، ترجمه: علی حجتی کرمانی، ۶ ج، چاپ اول: تهران، سروش، ۱۳۷۴، ج ۶، ص ۵۱.
  118. نهج البلاغه، ترجمه: سید جعفر شهیدی، کلام ۲۰۹، صص ۲۴۱ و ۲۴۲؛ نهج البلاغه، ترجمه و شرح: سید علی‌نقی فیض‌الاسلام، بی‌جا، بی‌نا، بی‌تا، کلام ۲۰۰، صص ۲۰۰ و ۲۰۱.
  119. بحارالأنوار، ج ۵۱، ص ۱۲۰، ح ۲۳.
  120. علی بن موسی بن طاووس، التشریف بالمنن فی التعریف بالفتن، چاپ اول: قم، مؤسسة صاحب الأمر (ع)، ۱۴۱۶ ه- ق، ص ۳۲۵؛ نجم‌الدین جعفربن محمد عسکری، المهدی الموعود المنتظر عند علماء السنة والإمامیه، چاپ اول: تهران، مؤسسة الامام المهدی (ع) ۱۳۶۰، ج ۱، ص ۲۷۷.
  121. بحارالأنوار، ج ۷۷، ص ۱۹۲.
  122. نهج البلاغه، ترجمه: سید جعفر شهیدی، ص ۳۲۰ , نامه ۴۶.
  123. بحارالأنوار، ج ۵۱، ص ۱۲۳، ح ۲۴.
  124. الکافی، ج ۸، ص ۳۲.
  125. ر.ک: کمال الدین و تمام النعمة، ج ۱، ص ۲۵۷، ح ۱.
  126. بحار الأنوار، ج ۵۲، ص ۳۶۲، ح ۱۳۱.
  127. همان، ج ۵۱، ص ۲۹، ح ۲.
  128. صحیفه نور، ج ۱۲، صص ۲۰۷ - ۲۰۹.
  129. شفیعی سروستانی، ابراهیم، چشم به راه، ص۱۵۴.
  130. نعیم ابن حماد، الفتن، بی‌جا، انتشارات مکتبة الحیدریه، ۱۳۸۳ ه.ق، چ ۱، ص۲۷۹.
  131. ابن سوره، سنن ترمذی، بیروت، دارالفکر، ۱۴۲۱ ه.ق، ج۴، ص۱۰۰.
  132. بحارالانوار، ج۵۲، ص۳۷۹.
  133. بحارالانوار، ج۵۱، ص۸۲.
  134. محمدباقر مجلسی، مهدی موعود، ترجمه: ارومیه‌ای، قم، انتشارات مسجد جمکران، ۱۳۸۱، چ ۴، ج۱، ص۱۵۰.
  135. محمدباقر مجلسی، مهدی موعود، ترجمه: ارومیه‌ای، قم، انتشارات مسجد جمکران، ۱۳۸۱، چ ۴، ج۱، ص۱۳۷؛ اثبات الهداة، ج۳، ص۵۹۵.
  136. لطفی، مهدی، پیامبر و امام مهدی، ص۲۰-۲۱.
  137. کمال الدین، ج ۱، باب ۳۲، ح ۱۶، ص ۶۰۳
  138. بحار الانوار، ج ۵۱، ص ۸۱
  139. ابن طاووس، ملاحم، ص ۸۳
  140. بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۲۶
  141. همان، ص ۳۹۰، ح ۲۱۲
  142. خصال، ج ۲، ص ۴۱۸
  143. کمال الدین، ج ۱، باب ۳۰، ح ۴، ص ۵۸۴
  144. عیون اخبار الرضا (ع)، ص ۶۵
  145. مفاتیح الجنان، دعای ندبه
  146. مهدویت پرسش‌ها و پاسخ‌ها، ص ۴۵۴.