ایمان ابوطالب: تفاوت میان نسخه‌ها

افزودن پیوند
از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
نمایش تاریخچه به صورت تعاملی
دیداریویکی‌متن
 
(۲۵ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{امامت}}
{{مدخل مرتبط
{{مدخل مرتبط
| موضوع مرتبط = ابوطالب
| موضوع مرتبط = ابوطالب
| عنوان مدخل  = [[ایمان ابوطالب]]
| عنوان مدخل  =  
| مداخل مرتبط = [[ایمان ابوطالب در حدیث]] - [[ایمان ابوطالب در نهج البلاغه]] - [[ایمان ابوطالب در تاریخ اسلامی]]
| مداخل مرتبط = [[ایمان ابوطالب در کلام اسلامی]]
| پرسش مرتبط  =  
| پرسش مرتبط  =  
}}
}}


==مقدمه==
'''ابوطالب {{ع}}''' عمو و حامی [[پیامبر خاتم]] {{صل}} و [[پدر امام علی]] {{ع}} است. او دارای برخی [[فضایل]] از جمله اینکه فردی [[سخاوتمند]] بود و قبایل عرب او را به [[داوری]] [[انتخاب]] می‌‌کردند. ایشام حمایت‌های زیادی از [[پیامبر]] {{صل}} انجام داد. در [[ایمان]] او [[اختلاف]] است. [[شیعیان]] و برخی از فرق [[مسلمان]] دیگر در ایمان او شکی ندارند، ولی برخی دیگر از [[مسلمانان]] منکر ایمان او شده‌اند. [[بنی امیه]] و [[بنی عباس]] برای کاستن از منزلت [[امام علی]] {{ع}}، ایمان ابوطالب را [[انکار]] می‌‌کنند. منکران به [[آیات]] و روایاتی استناد می‌‌کنند که قابل رد است.
[[ابوطالب بن عبدالمطلب بن هاشم بن عبدمناف]]، عمو و حامی [[پیامبر]] {{صل}} و [[پدر]] [[حضرت علی]]{{ع}}، حدود هشتاد و چند سال [[قبل از هجرت]] متولد شد. نام وی [[عبدمناف]] و به [[نقلی]] [[عمران]] ـ، و به [[جهت]] فرزند بزرگش طالب به "[[ابوطالب]]" مشهور شد. ابوطالب [[رئیس]] [[خاندان]] [[بنی هاشم]] و [[وارث]] دو [[منصب]] مهم رفادت (مهمانداری [[حاجیان]]) و سقایت (آب رساندن به حاجیان) بود.


بعد از [[نبوت]] [[برادر]] زاده‌اش [[محمد]] {{صل}} با تمام وجود به [[حمایت]] از وی پرداخت و در محاصره [[اجتماعی]] و [[اقتصادی]] بنی هاشم توسط [[قریش]] با [[مسلمانان]] به "[[شعب ابوطالب]]" رفت و کمی پس از پایان یافتن محاصره در اثر [[رنج]] و [[سختی]]، در ماه [[ذی القعده]] یا [[شوال]] سال دهم (سه سال قبل از هجرت) [[وفات]] یافت. <ref>[[سیره]] ابن [[هشام]]، ج۱، ص ۱۸۹ ؛ [[انساب الاشراف]]، ج۱، ص ۸۵.</ref>
== مقدمه ==
[[ابوطالب بن عبدالمطلب بن هاشم بن عبدمناف]]، عمو و حامی [[پیامبر]] {{صل}} و پدر [[حضرت علی]] {{ع}}، حدود هشتاد و چند سال قبل از هجرت متولد شد. نام وی [[عبدمناف]] و به [[نقلی]] [[عمران]]، و به جهت فرزند بزرگش طالب به "[[ابوطالب]]" مشهور شد. ابوطالب [[رئیس]] [[خاندان]] [[بنی هاشم]] و [[وارث]] دو منصب مهم رفادت (مهمانداری [[حاجیان]]) و سقایت (آب رساندن به حاجیان) بود.


ابوطالب در میان قریش مشهور به [[سخاوت]] بود، و به سبب [[درایت]] و [[عدالت]] و نفوذ [[کلام]]، [[قبایل عرب]] در [[مکه]] وی را به [[داوری]] [[اختیار]] می‌‌کردند. <ref>سیره ابن هشام، ج۲، ص ۳۰ ؛ طبقات [[ابن سعد]]، ج۱و۲، ص ۱۲)</ref>. در [[عصر جاهلیت]] نخستین کسی بود که [[سوگند]] در [[شهادت]] برای اولیای دم را بنا نهاد و بعدها [[اسلام]] نیز این امر را [[امضا]] کرد. <ref>[[شرح نهج البلاغه]]، ج۱۵، ص ۲۱۹ ؛ [[سنن نسائی]]، ج۸، ص ۲ـ۴.</ref>. وی در عصر جاهلیت از [[پلیدی‌ها]] دوری می‌‌گزید و به شیوه پدرش شراب را بر خود [[حرام]] کرده بود. <ref>شرح نهج البلاغه، ج۱۵، ص ۲۱۹.</ref>
بعد از [[نبوت]] [[برادر]]زاده‌اش [[محمد]] {{صل}} با تمام وجود به [[حمایت]] از وی پرداخت و در محاصره [[اجتماعی]] و [[اقتصادی]] بنی هاشم توسط [[قریش]] با [[مسلمانان]] به "[[شعب ابوطالب]]" رفت و کمی پس از پایان یافتن محاصره در اثر [[رنج]] و [[سختی]]، در ماه [[ذی القعده]] یا [[شوال]] سال دهم (سه سال قبل از هجرت) [[وفات]] یافت<ref>سیره ابن هشام، ج۱، ص ۱۸۹؛ انساب الاشراف، ج۱، ص ۸۵.</ref>.


در حمایت‌های بی‌دریغ ابوطالب از [[پیامبر گرامی اسلام]] {{صل}} تردیدی نیست، ولی در [[ایمان آوردن]] او به [[آیین اسلام]] [[اختلاف]] شده است.
ابوطالب در میان قریش مشهور به [[سخاوت]] بود و به سبب [[درایت]] و [[عدالت]] و نفوذ [[کلام]]، [[قبایل عرب]] در [[مکه]] وی را به [[داوری]] [[اختیار]] می‌‌کردند<ref>سیره ابن هشام، ج۲، ص ۳۰؛ طبقات ابن سعد، ج۱و۲، ص ۱۲.</ref>. در [[عصر جاهلیت]] نخستین کسی بود که [[سوگند]] در [[شهادت]] برای اولیای دم را بنا نهاد و بعدها [[اسلام]] نیز این امر را [[امضا]] کرد<ref>شرح نهج البلاغه، ج۱۵، ص ۲۱۹؛ سنن نسائی، ج۸، ص ۲ـ۴.</ref>. وی در عصر جاهلیت از [[پلیدی‌ها]] دوری می‌‌گزید و به شیوه پدرش شراب را بر خود [[حرام]] کرده بود<ref>شرح نهج البلاغه، ج۱۵، ص ۲۱۹.</ref>. در حمایت‌های بی‌دریغ ابوطالب از [[پیامبر گرامی اسلام]] {{صل}} تردیدی نیست، ولی در [[ایمان آوردن]] او به [[آیین اسلام]] [[اختلاف]] شده است<ref>[[اسماعیل آذری‌نژاد|آذری‌نژاد، اسماعیل]]، [[ایمان ابوطالب (مقاله)|مقاله «ایمان ابوطالب»]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)|دانشنامه کلام اسلامی ج۱]]، ص ۵۸۵.</ref>.


[[شیعیان اثناعشری]] بر ایمان آوردن او به آیین اسلام پای فشرده‌اند و این مطلب مورد [[اجماع اهل بیت]]{{ع}} و علمای [[امامیه]] می‌‌باشد. اکثر [[زیدیه]]، برخی از شیوخ [[معتزله]] مثل شیخ [[ابوالقاسم بلخی]] و [[ابوجعفر اسکافی]] <ref>سیره [[حلبی]]، ج۱، ص ۱۸۴.</ref> و تعدادی از [[دانشمندان اهل سنت]] همچون [[زینی دحلان]] مفتی [[مکه]] صاحب [[کتاب]] "[[أسنی المطالب فی نجاة ابوطالب (کتاب)|أسنی المطالب فی نجاة ابوطالب]]" نیز برهمین عقیده‌اند. <ref>[[شرح نهج البلاغه]]، ج۱۴، ص ۶۶و ۶۵.</ref> امّا اکثر [[سیره]] نویسان [[اهل]] [[سنّت]] معتقدند که ابوطالب [[مشرک]] از [[دنیا]] رفت.
== ایمان ابوطالب ==
[[شیعیان اثناعشری]] بر ایمان آوردن او به آیین اسلام پای فشرده‌اند و این مطلب مورد اجماع [[اهل بیت]] {{ع}} و علمای [[امامیه]] است. اکثر [[زیدیه]]، برخی از شیوخ [[معتزله]]<ref>سیره حلبی، ج۱، ص ۱۸۴.</ref> و تعدادی از دانشمندان اهل سنت نیز برهمین عقیده‌اند<ref>شرح نهج البلاغه، ج۱۴، ص ۶۶و ۶۵.</ref>؛ امّا اکثر [[سیره‌نویسان]] [[اهل سنّت]] معتقدند ابوطالب [[مشرک]] از [[دنیا]] رفت. مسئله ایمان ابوطالب از دیر [[زمان]] مورد بحث و گفتگوی دانشمندان اسلامی بوده و از قرون اوّلیه کتاب‌های مستقلی تألیف کرده‌اند.


مسئله [[ایمان ابوطالب]] از دیر [[زمان]] مورد بحث و گفتگوی [[دانشمندان اسلامی]] بوده و از قرون اوّلیه کتاب‌های مستقلی تألیف کرده‌اند از جمله: [[سعد بن عبداللّه اشعری قمی]] ، [[ابوعلی کوفی]] ، [[ابومحمد سهل بن احمد بن عبدالله دیباچی]]، [[ابونعیم علی بن حمزه بصری تمیمی]] ، [[ابوسعید محمّد بن احمد بن حسین خزاعی نیشابوری]]، [[شیخ مفید]] و [[ابوعلی شمس‌ الدین سیّد فخار بن معد موسوی]].
[[بنی امیه]] و [[بنی عباس]] در ترویج مشرک بودن ابوطالب [[انگیزه]] مشترک داشتند و آن کاستن [[منزلت]] [[علی بن ابی‌طالب]] {{ع}} بود؛ زیرا بنی امیه و در رأس آنها [[ابوسفیان]] تا [[روز فتح مکه]] در برابر [[اسلام]] [[مقاومت]] کردند و تنها در آن [[روز]] و از روی ناچاری اظهار [[مسلمانی]] کردند و [[عباس]]، بزرگ [[خاندان]] بنی عباس نیز در [[جنگ بدر]] در [[سپاه قریش]] مقابل [[مسلمین]] [[جنگ]] کرد و اندکی قبل از [[فتح مکّه]] اسلام آورد و این در حالی بود که [[حمایت]] ابوطالب پدر [[حضرت علی]] {{ع}} از اسلام جای [[انکار]] نداشت، لذا کوشیدند به بهانه [[شرک]] ابوطالب این [[افتخار]] را از علی {{ع}} بگیرند. در شرایطی که [[دین]] نوبنیاد [[اسلام]] [[نیازمند]] حمایت شخصیت اجتماعی و نیرومند و در عین حال به ظاهر بی طرفی بود، [[بدیهی]] است که اگر [[ابوطالب]] اسلام خود را آشکار می‌‌کرد، نزد [[مشرکان قریش]] [[آبرو]] و [[ابهت]] و [[احترام]] خود را از دست می‌‌داد<ref>سیره نبویه، ج۱، ص ۴۶۱؛ الصحیح فی سیرة النبی، ج۲، ص ۱۵۵.</ref> و نمی‌توانست به عنوان [[سرپرست]] [[قبیله]]، [[حَکَم]] و داور [[مشرکان]] گردد و از [[مقام]] [[شیخوخت]] خود در حمایت از اسلام سود جوید<ref>شرح نهج البلاغه، ج۱۴، ص ۸۱.</ref>.


[[بنی امیه]] و [[بنی عباس]] در [[ترویج]] مشرک بودن ابوطالب [[انگیزه]] مشترک داشتند و آن کاستن [[منزلت]] [[علی بن ابوطالب]]{{ع}} بود؛ زیرا بنی امیه و در رأس آنها [[ابوسفیان]] تا [[روز فتح مکه]] در برابر [[اسلام]] [[مقاومت]] کردند و تنها در آن [[روز]] و از روی ناچاری اظهار [[مسلمانی]] کردند و [[عباس]]، بزرگ [[خاندان]] بنی عباس نیز در [[جنگ بدر]] در [[سپاه قریش]] مقابل [[مسلمین]] [[جنگ]] کرد و اندکی قبل از [[فتح مکّه]] اسلام آورد. و این در حالی بود که [[حمایت]] ابوطالب [[پدر]] [[حضرت علی]]{{ع}} از اسلام جای [[انکار]] نداشت، لذا کوشیدند به بهانه [[شرک]] ابوطالب این [[افتخار]] را از علی{{ع}} بگیرند.
[[دلایل]] ایمان ابوطالب را می‌‌توان بر سه قسم کرد: مواضع عملی؛ اقوال و اشعار و دیدگاه [[نزدیکان]] وی؛ زیرا [[پیامبر]] {{صل}} و [[اهل بیت]] {{ع}} [[معصوم]] بوده و [[رأی]] آنان [[حجّت]] معتبر است.


به گفته [[سید بن طاووس]] [[مخالفان]] در [[مسلمان]] شمردن هیچ کس آن اندازه [[سخت‌گیری]] نکرده‌اند که در مورد مسلمان بودن ابوطالب سخت‌گیری کرده‌اند، زیرا روش آنان این است که با استناد به خبرهای واحد افراد را مسلمان می‌‌شمارند <ref>طرائف، ص ۲۹۸.</ref>.
ابوطالب کسی بود که همسرش [[فاطمه بنت اسد]] را به اسلام [[دعوت]] کرد<ref>شرح نهج البلاغه، ج۱۳، ص ۲۷۲.</ref>، وقتی فرزندش [[علی]] {{ع}} را دید که سمت راست پیامبر ({{صل}} و همراه وی به [[نماز]] ایستاده نه تنها او را منع نکرد، بلکه او را به همراهی با پیامبر {{صل}} [[فرمان]] داد<ref>اسد الغابه، ج۱، ص ۳۸۷؛ سیره حلبی، ج۱، ص ۴۳۳.</ref>. از سپردن پیامبر ({{صل}} به [[قریش]] که با بالا گرفتن دعوت اسلام به [[اندیشه]] [[قتل]] وی افتاده بودند خودداری کرد<ref>ابن هشام، ج۱، ص ۲۶۷؛ تاریخ یعقوبی، ج۲، ص ۲۵ و ۳۱.</ref>. در [[شعب ابوطالب]] برای حفظ جان پیامبر {{صل}} [[کودک]] خردسال خود [[علی]] {{ع}} را هر شب جای او می‌‌خواباند و [[رنج]] [[غربت]] فرزند دیگر خود [[جعفر]] را در [[هجرت به حبشه]] [[تحمل]] می‌‌کرد. اینها همه نمی‌توانست ناشی از [[انگیزه]] [[عاطفی]] و [[غیرت]] [[خویشاوندی]] و قبیله‌ای باشد، زیرا اگر [[محمد]] {{صل}} فرزند برادرش است علی {{ع}} فرزند خودش است، چرا فرزند خود را فدای برادرزاده‌اش می‌‌کند؟


آنچه می‌‌تواند بهانه مخالفان باشد سرّی بودن ایمان ابوطالب است. [[امام علی]]{{ع}} با [[سوگند]] تأکید می‌‌کند که وی مسلمانی بود که ایمانش را [[کتمان]] می‌‌نمود <ref>امالی [[صدوق]]، ص ۵۵۰.</ref>، و [[امام صادق]]{{ع}} با [[تشبیه]] ابوطالب به [[اصحاب کهف]]، کتمان ایمانش را باعث [[اجر مضاعف]] می‌‌داند. <ref>کافی، ج۱، ص ۴۴۸ ؛شرح نهج البلاغه، ج۱۴، ص ۷۰.</ref>
پیامبر {{صل}} در [[فوت ابوطالب]] سخت گریست و از خداوند برای او [[طلب]] [[مغفرت]] کرد<ref>شرح نهج البلاغه، ج۱۴، ص ۷۶.</ref> و هنگام [[دفن]] وی فرمود: ای عمو مرا در [[کودکی]] پرورش دادی، در [[یتیمی]] [[کفالت]] کردی و در بزرگی یاری نمودی، پس خداوند جزای خیرت دهد<ref>تاریخ یعقوبی، ج۲، ص ۳۵۰.</ref>. پیامبر ({{صل}} در [[تشییع جنازه]] او شرکت کرد و [[وعده]] کرد که [[روز قیامت]] برای پسر و مادر و عمویش [[ابوطالب]] [[شفاعت]] کند<ref>تاریخ یعقوبی، ج۲، ص ۳۵.</ref> با آنکه [[تشییع جنازه]] [[کافر]] و [[شفاعت]] وی صحیح نیست.


در شرایطی که [[دین]] نوبنیاد [[اسلام]] [[نیازمند]] [[حمایت]] [[شخصیت اجتماعی]] و نیرومند و در عین حال به ظاهر بی طرفی بود، [[بدیهی]] است که اگر [[ابوطالب]] اسلام خود را آشکار می‌‌کرد، نزد [[مشرکان قریش]] [[آبرو]] و [[ابهت]] و [[احترام]] خود را از دست می‌‌داد <ref>[[سیره]] [[نبویه]]، ج۱، ص ۴۶۱ ؛ الصحیح فی سیرة النبی، ج۲، ص ۱۵۵.</ref>. و نمی‌توانست به عنوان [[سرپرست]] [[قبیله]]، [[حَکَم]] و داور [[مشرکان]] گردد و از [[مقام]] [[شیخوخت]] خود در حمایت از اسلام سود جوید <ref>[[شرح نهج البلاغه]]، ج۱۴، ص ۸۱.</ref>.
[[علی]] {{ع}} [[سوگند]] یاد می‌‌کند که ابوطالب، [[عبدالمطلب]]، [[هاشم]] و عبدمناف هرگز بتی را نپرستیدند بلکه به سوی [[کعبه]] و به [[آیین]] [[ابراهیم]] ({{ع}} [[نماز]] می‌‌گزاردند<ref>کمال الدین، ج۱، ص ۱۷۵.</ref> و او را کسی می‌‌داند که اگر تمام [[گناهکاران]] روی [[زمین]] را شفاعت کند [[خداوند]] می‌‌پذیرد<ref>بحارالأنوار، ج۳۵، ص ۱۱۰.</ref>.<ref>[[اسماعیل آذری‌نژاد|آذری‌نژاد، اسماعیل]]، [[ایمان ابوطالب (مقاله)|مقاله «ایمان ابوطالب»]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)|دانشنامه کلام اسلامی ج۱]]، ص ۵۸۵.</ref>


[[دلایل]] [[ایمان ابوطالب]] را می‌‌توان بر سه قسم کرد:
== [[دلایل]] منکران ایمان ابوطالب ==
#مواضع عملی،
۱. به نقل از [[بخاری]]<ref>صحیح بخاری، ج۲، ص ۹۸.</ref> و طبقات [[ابن سعد]]<ref>طبقات ابن سعد، ج۱، ص ۱۲۲.</ref> [[سعید بن مسیّب]] از پدرش [[روایت]] می‌‌کند: [[پیامبر]] {{صل}} از ابوطالب هنگام وفاتش خواست کلمه "لا إله إلاّ اللّه" را بگوید تا نزد خداوند برای او [[احتجاج]] کند، [[ابوجهل]] و [[عبداللّه بن امیه]] به ابوطالب گفتند آیا می‌‌خواهی از [[ملت]] عبدالمطلب بازگردی؟ پیامبر {{صل}} جمله خود و آن دو نیز حرفشان را تکرار کردند و آخرین کلمه ابوطالب این بود: بر [[ملّت]] و آیین عبدالمطلب. پیامبر {{صل}} فرمود به [[خدا]] سوگند بر تو [[استغفار]] می‌‌کنم تا زمانی که [[نهی]] شوم<ref>الغدیر، ج۸، ص ۱۲.</ref>.
#اقوال و اشعار،
#دیدگاه [[نزدیکان]] وی زیرا [[پیامبر]] {{صل}} و [[اهل بیت]]{{ع}} [[معصوم]] بوده و [[رأی]] آنان [[حجّت]] معتبر است. و اینها، علاوه بر دلایلی است که [[مشرک]] بودن آباء و امّهات [[امامان]] و [[انبیاء]] را به طور عموم [[نفی]] می‌‌کند.


ابوطالب کسی بود که همسرش [[فاطمه بنت اسد]] را به اسلام [[دعوت]] کرد <ref>شرح نهج البلاغه، ج۱۳، ص ۲۷۲.</ref>، وقتی فرزندش [[علی]]{{ع}} را دید که سمت راست پیامبر ({{صل}} و همراه وی به [[نماز]] ایستاده نه تنها او را منع نکرد، بلکه او را به [[همراهی با پیامبر]] {{صل}} [[فرمان]] داد، به فرزند دیگرش [[جعفر]] نیز گفت کنار [[رسول خدا]] {{صل}} و در طرف چپ او نماز بگزار <ref>[[اسد]] الغابه، ج۱، ص ۳۸۷ ؛ سیره [[حلبی]]، ج۱، ص ۴۳۳</ref>. از سپردن پیامبر ({{صل}} به [[قریش]] که با بالا گرفتن دعوت اسلام به [[اندیشه]] [[قتل]] وی افتاده بودند خودداری کرد <ref>ابن هشام، ج۱، ص ۲۶۷ ؛[[تاریخ]] [[یعقوبی]]، ج۲، ص ۲۵ و ۳۱.</ref>. و در [[محاصره اقتصادی و اجتماعی]] [[مسلمین]]، همراه [[مسلمانان]] به [[شعب ابوطالب]] رفت و در آنجا متحمل درد و [[رنج]] فراوان گشت. وقتی <ref>سیره ابن هشام، ج۲، ص ۳۰.</ref>. برادرش [[حمزه]] به اسلام گروید، شعری در [[تجلیل]] از او سرود وقتی یکی از مشرکان (ابن الزبعری) در [[مسجدالحرام]] مشتی [[خون]] و سرگین بر چهره [[پیامبر]] {{صل}} می‌‌مالد، [[ابوطالب]] [[شمشیر]] حمایل کرده به [[مسجدالحرام]] می‌‌رود و همان کار را بر سر او می‌‌آورد <ref>کافی، ج۱، ص ۴۴۹، [[کتاب الحجة]].</ref>، در [[شعب ابوطالب]] برای [[حفظ جان]] پیامبر ({{صل}} [[کودک]] خردسال خود [[علی]]{{ع}} را هر شب جای او می‌‌خواباند و [[رنج]] [[غربت]] فرزند دیگر خود [[جعفر]] را در [[هجرت به حبشه]] [[تحمل]] می‌‌کرد.اینها همه نمی‌توانست ناشی از [[انگیزه]] [[عاطفی]] و [[غیرت]] [[خویشاوندی]] و قبیله‌ای باشد، زیرا اگر [[محمد]] {{صل}} فرزند برادرش است علی{{ع}} فرزند خودش است، چرا فرزند خود را فدای برادرزاده‌اش می‌‌کند؟
در پاسخ گفته شده [[سعید بن مسیّب]] معروف به [[دشمنی با علی]] {{ع}} است و قولش در [[حق]] پدر آن حضرت [[حجّت]] نیست. از طرف دیگر در [[شأن نزول]] آیه مزبور سه نقل دیگر وجود دارد از جمله اینکه بزرگان [[اهل سنّت]] به سند صحیح از [[امام علی]] {{ع}} [[روایت]] کرده‌اند که وقتی شنیدم مردی برای پدر و مادر مشرکش [[استغفار]] می‌‌کرد آن را به پیامبر {{صل}} عرض کردم و این آیه نازل شد<ref>تفسیر کبیر، ج۱۶ و ۱۵، ص ۲۰۸.</ref>، حال چگونه ممکن است [[خداوند]] اجازه دهد پیامبر {{صل}} بیش از ده سال بر [[ابوطالب]] استغفار و ترحم کند و پس از این همه مدت، او را نهی کند<ref>صحیح مسلم، ج۱، ص ۱۴۰؛ صحیح بخاری، ج۶، ص ۱۸.</ref> و این در حالی است که مدّت‌ها قبل از آن در جریان [[غزوه]] [[بنی‌المصطلق]] با نزول آیه {{متن قرآن|سَوَاءٌ عَلَيْهِمْ أَسْتَغْفَرْتَ لَهُمْ أَمْ لَمْ تَسْتَغْفِرْ لَهُمْ لَنْ يَغْفِرَ اللَّهُ لَهُمْ إِنَّ اللَّهَ لَا يَهْدِي الْقَوْمَ الْفَاسِقِينَ}}<ref>«برای آنان برابر است چه برایشان آمرزش بخواهی چه نخواهی هرگز خداوند آنان را نمی‌آمرزد؛ بی‌گمان خداوند نافرمانان را راهنمایی نمی‌کند» سوره منافقون، آیه ۶.</ref>، بی‌اثر بودن استغفار برای مشرکان بر پیامبر {{صل}} آشکار گردیده بود و در آیه {{متن قرآن|لَا تَجِدُ قَوْمًا يُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ يُوَادُّونَ مَنْ حَادَّ اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَلَوْ كَانُوا آبَاءَهُمْ أَوْ أَبْنَاءَهُمْ أَوْ إِخْوَانَهُمْ أَوْ عَشِيرَتَهُمْ أُولَئِكَ كَتَبَ فِي قُلُوبِهِمُ الْإِيمَانَ وَأَيَّدَهُمْ بِرُوحٍ مِنْهُ وَيُدْخِلُهُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِينَ فِيهَا رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَرَضُوا عَنْهُ أُولَئِكَ حِزْبُ اللَّهِ أَلَا إِنَّ حِزْبَ اللَّهِ هُمُ الْمُفْلِحُونَ}}<ref>«گروهی را نمی‌یابی که با ایمان به خداوند و روز واپسین، با کسانی که با خداوند و پیامبرش مخالفت ورزیده‌اند دوستی ورزند هر چند که آنان پدران یا فرزندان یا برادران یا خویشانشان باشند؛ آنانند که (خداوند) ایمان را در دلشان برنوشته و با روحی از خویش تأییدشان کرده است و آنان را به بوستان‌هایی درمی‌آورد که از بن آنها جویباران روان است، در آنها جاودانند، خداوند از آنان خرسند است و آنان از وی خرسندند، آنان حزب خداوندند، آگاه باشید که بی‌گمان حزب خداوند است که (گرویدگان به آن) رستگارند» سوره مجادله، آیه ۲۲.</ref> از [[دوستی]] و [[مودت]] مشرکان نهی کرده بود و اگر از همه این موارد صرف نظر کنیم و [[حدیث]] ابن مسیّب را بپذیریم سخن ابوطالب {{عربی|"على ملّة عبد‌المطلب"}} دلالت بر [[کفر]] ندارد، زیرا پدر و اجداد پیامبر {{صل}} همگی [[مؤمن]] بوده‌اند<ref>تفسیر کبیر، ج۳، ص ۴۲۲.</ref> و مقصود [[ابوطالب]] همان کلمه [[توحید]] بوده که در برابر [[ابوجهل]] توریه و [[تقیه]] کرده است.


[[ابن ابی‌الحدید]] با این که درباره [[ایمان ابوطالب]] از [[رأی]] [[قاطع]] خودداری می‌‌کند <ref>[[شرح نهج البلاغه]]، ج۱۴، ص ۸۳ـ ۸۴.</ref>. امّا [[حق]] او بر همه [[مسلمانان]] را [[واجب]] دانسته و می‌‌گوید اگر ابوطالب نبود [[اسلام]] نبود.
۲. مسلم <ref>التراتب الاداریة، ج۱، ص ۱۹۸.</ref> و [[بخاری]]<ref>الغدیر، ج۸، ص ۱۰.</ref> و عده دیگری [[آیه]] {{متن قرآن|إِنَّكَ لَا تَهْدِي مَنْ أَحْبَبْتَ وَلَكِنَّ اللَّهَ يَهْدِي مَنْ يَشَاءُ وَهُوَ أَعْلَمُ بِالْمُهْتَدِينَ}}<ref>«بی‌گمان تو هر کس را که دوست داری راهنمایی نمی‌توانی کرد امّا خداوند هر کس را بخواهد راهنمایی می‌کند و او به رهیافتگان داناتر است» سوره قصص، آیه ۵۶.</ref> را نیز مربوط به ابوطالب دانسته‌اند که در وقت [[مرگ]]، [[بنی هاشم]] را جمع کرده و آنها را امر به [[اطاعت از پیامبر]] {{صل}} کرد تا [[رستگار]] شوند و [[پیامبر]] ({{صل}} فرمود: ای عمو آنها را [[نصیحت]] می‌‌کنی و خود را رها می‌‌کنی، امّا ابوطالب گفت نمی‌توانم از [[دین]] پدر و اجدادم دست بردارم.


سخنان و اشعاری که در [[تأیید]] [[پیامبر]]{{صل}} از ابوطالب در منابع معتبر نقل شده بسیار زیاد و [[متجاوز]] از هزار [[بیت]] است که هم اکنون در کتاب و به نام "[[دیوان]] اشعار ابوطالب" گردآوری شده است. ابن ابی‌الحدید <ref>شرح نهج البلاغه، ج۱۴، ص ۷۸</ref> هر چند این اشعار را در لفظ [[متواتر]] نمی‌داند امّا در دلالت بر [[تصدیق]] ابوطالب به [[نبوّت]] [[پیامبر اسلام]] {{صل}} متواتر [[معنوی]] می‌‌داند. [[علامه امینی]] نیز با [[تعجب]] می‌‌پرسد که اگر این تعابیر گوناگون که در اشعار وی آمده [[شهادت]] و اعتراف به [[نبوت]] [[رسول خدا]] {{صل}} بشمار نیاید پس اعتراف و [[شهادت به نبوت]] چگونه است؟ <ref>[[الغدیر]]، ج۷، ص ۳۴۱.</ref>.
در پاسخ این [[استدلال]] گفته شده که [[شأن نزول]] دیگری برای این آیه نقل شده و آن مربوط به [[جنگ اُحُد]] است که وقتی دندان پیامبر {{صل}} شکسته و صورتش با [[شمشیر]] شکافته می‌‌شود برای [[هدایت]] قومش [[دعا]] می‌‌کند که این آیه نازل می‌‌شود. علاوه بر اینکه از نوع گزارش مسلم و بخاری برمی‌آید این آیه و آیه قبلی هر دو در وقت [[مرگ ابوطالب]] نازل شده و این در حالی است که این دو آیه با فاصله حدود ده سال، اوّلی در [[مکه]] و دومی در [[مدینه]] نازل شده است<ref>جامع البیان، ج۷، ص ۹ـ ۲۲۷؛ تفسیر ابن کثیر، ج۲، ص ۱۳۲؛ طبقات ابن سعد، ج۱، ص ۱۲۳.</ref> و بر فرض [[صحت حدیث]]، آیه دلالت بر عدم ایمان ابوطالب ندارد، بلکه نشان می‌‌دهد ایمان ابوطالب به [[اراده]] مستقل پیامبر {{صل}} نیست بلکه به خواست [[خداوند]] است.


ابوطالب در [[وصف پیامبر]] {{صل}} در ضمن قصیده لامیّه‌اش که [[شهرت]] بسیار دارد می‌‌گوید: "سپید چهره‌ای که از ابرها به آبروی او [[باران]] [[طلب]] شود و [[پناه]] [[یتیمان]] و نگهدار [[بیوه]] [[زنان]] باشد
۳. [[حبیب بن ابوثابت]] از فردی که از [[ابن عباس]] شنیده نقل می‌‌کند<ref>الثقات، ج۴، ص ۱۳۷.</ref> که ابن عباس گفت [[آیه]]: {{متن قرآن|وَهُمْ يَنْهَوْنَ عَنْهُ وَيَنْأَوْنَ عَنْهُ وَإِنْ يُهْلِكُونَ إِلَّا أَنْفُسَهُمْ وَمَا يَشْعُرُونَ}}<ref>«و آنان (دیگران را) از آن (قرآن) باز می‌دارند و (خود) از آن دور می‌شوند و جز خویشتن را نابود نمی‌کنند و در نمی‌یابند» سوره انعام، آیه ۲۶.</ref>، در [[حقّ]] [[ابوطالب]] نازل شد که مردم را از [[اذیت]] [[رسول خدا]] {{صل}} [[نهی]] می‌‌کرد ولی خود داخل در [[اسلام]] نمی‌شد<ref>جامع البیان، ج۷، ص ۲۲۷ و ۲۳۰؛ الدر المنثور، ج۳، ص ۷۹.</ref>.
هاشمیان [[فقیر]] و رو به زوال بدو پناه آرند و به نزد او در [[رحمت]] و فراوانی‌ها به سر برند
<ref>{{عربی|وابیض یُستسقی الغمام بوجهه *** ثِمال الیتـامی عصمـةٌ للأرامل
یطیف به الهلاک من [[آل]] [[هاشم]] *** [[فهم]] عنـده فی نعمة وفواضل}}؛ [[ملل و نحل]]، [[شهرستانی]]، ج۲، ص ۲۲۱.</ref> و وقتی [[پیامبر]] در [[قحطی]] [[مدینه]] به قصد استسقاء بر [[منبر]] رفت و [[دعا]] کرد و [[باران]] آمد این اشعار را بیاد آورد و فرمود: [[خداوند]] [[ابوطالب]] را جزای خیر دهد، اگر زنده بود چشمانش [[نورانی]] می‌‌شد. <ref>الخرائج والجرائح، ج۱، ص ۵۸ـ ۵۹.</ref>


وقتی در محضر [[امام صادق]]{{ع}} گفته می‌‌شود: [[مردم]] می‌‌گویند ابوطالب [[کافر]] بوده است، [[امام]] در ردّ آن به این [[شعر]] ابوطالب استناد می‌‌کند: "آیا نمی‌دانید که ما [[محمد]] را همچون [[موسی]] پیامبر می‌‌دانیم که در کتاب‌های پیشین معرفی شده است" <ref>کافی، ج۱، ص ۴۴۹.</ref>. ابن ابی‌الحدید اشعار ذیل را نقل می‌‌کند: "به [[راستی]] که خداوند پیامبر (محمد) را گرامی داشت پس گرامی ترین [[آفریدگان]] خداوند در میان مردم، [[احمد]] است برای [[بزرگداشت]] او، نامش را از نام خود گرفت زیرا که خداوندِ صاحب [[عرش]]، [[محمود]] است و این محمد فرستاده [[پروردگار]] را [[یاری]] کردم با شمشیری چون [[صاعقه]] از [[رسول خدا]] [[پشتیبانی]] می‌‌کنم همانند پشتیبانی که برایش [[دل]] می‌‌سوزاند".<ref>[[شرح نهج البلاغه]]، ج۱۴، ص ۷۸.</ref> و شاید از همه صریح‌تر این [[بیت]] باشد: "خدایا [[شاهد]] باش که من بر [[دین]] پیامبر یعنی [[احمد]] می‌‌باشم"<ref>{{عربی|"یا شاهِـدَ اللّه عَلَیَّ فَاشْهَـد إنّی عَلی دِین النَّبیّ أحمد"}}؛ [[شرح نهج البلاغه]]، ج۱۴، ص ۷۸.</ref>
این [[حدیث]] از چند [[جهت]] [[ضعیف]] است، اوّل به دلیل مرسل بودن آن، دوم عدم [[وثاقت]] [[حبیب ابن ابوثابت]] چنان که ابن حبّان او را مدلّس خوانده<ref>صحیح بخاری، ج۷، ص ۲۰۳.</ref> و منفرد بودن وی در نقل این حدیث، سوم: [[طبری]]<ref>صحیح مسلم، ج۱، ص ۱۳۵، کتاب الایمان.</ref> به چند طریق به نقل از ابن عباس آیه را در [[شأن]] مشرکانی دانسته‌اند که مردم را از [[ایمان به پیامبر]] {{صل}} بازداشته و خود نیز به او [[ایمان]] نمی‌آوردند، چهارم: با توجه به [[سیاق آیه]]، ضمایر جمع در آن به مشرکانی برمی گردد که در آیه قبل ذکر شده و صفات آنها به هیچ وجه بر ابوطالب [[صدق]] نمی‌کند.


پیامبر {{صل}} در [[فوت ابوطالب]] سخت گریست و از خداوند برای او [[طلب]] [[مغفرت]] کرد. <ref>شرح نهج البلاغه، ج۱۴، ص ۷۶.</ref> و فرمود: در [[اذیت]] و [[رنج]]، آنچه [[قریش]] بر سرم آوردند کمتر از [[مصیبت]] ابوطالب بود و در جریان دعوتم بازو و نگهدار من بود و تا زمانی که ابوطالب زنده بود [[قریشیان]] نمی‌توانستند مرا اذیت کنند <ref>[[سیره]] ابن [[هشام]]، ج۲، ص ۳۰.</ref> و هنگام [[دفن]] وی فرمود: ای عمو مرا در [[کودکی]] پرورش دادی، در [[یتیمی]] [[کفالت]] کردی و در بزرگی یاری نمودی، پس خداوند جزای خیرت دهد. <ref>[[تاریخ]] [[یعقوبی]]، ج۲، ص ۳۵۰.</ref>. پیامبر ({{صل}} در [[تشییع جنازه]] او شرکت کرد و [[وعده]] کرد که [[روز قیامت]] برای پسر و [[مادر]] و عمویش [[ابوطالب]] [[شفاعت]] کند <ref>[[تاریخ]] [[یعقوبی]]، ج۲، ص ۳۵.</ref> با آنکه [[تشییع جنازه]] [[کافر]] و [[شفاعت]] وی صحیح نیست.
۴. به نقل از [[ابوسعید خدری]]، شخصی نزد [[پیامبر]] از ابوطالب یاد کرد، آن حضرت فرمود: [[امید]] است که [[شفاعت]] من در [[روز قیامت]] برای او سودمند باشد، در میان آبی جوشیده از [[آتش]] قرار می‌‌گیرد که تا دو [[کعب]] او می‌‌رسد و از آنجا تا مغز او را می‌‌جوشاند...<ref>العلل ومعرفة الرجال، ج۱، ص ۲۴۹، رقم ۳۳۹.</ref>.


[[علی]]{{ع}} [[سوگند]] یاد می‌‌کند که ابوطالب، [[عبدالمطلب]]، [[هاشم]] و عبدمناف هرگز بتی را نپرستیدند بلکه به سوی [[کعبه]] و به [[آیین]] [[ابراهیم]] ({{ع}} [[نماز]] می‌‌گزاردند <ref>[[کمال الدین]]، ج۱، ص ۱۷۵.</ref> و او را کسی می‌‌داند که اگر تمام [[گناهکاران]] روی [[زمین]] را شفاعت کند [[خداوند]] می‌‌پذیرد. <ref>بحارالأنوار، ج۳۵، ص ۱۱۰.</ref> [[امام سجّاد]]{{ع}} در پاسخ کسی که از [[ایمان ابوطالب]] سؤال می‌‌کرد فرمود: چقدر جای [[تعجب]] است خداوند رسولش را [[نهی]] کرده که [[زن]] [[مسلمانی]] در [[نکاح]] کافری باشد، [[فاطمه بنت اسد]] از زنانی است که در [[اسلام]] بر دیگران [[سبقت]] گرفته است در حالی که تا آخر [[عمر]] ابوطالب، [[همسر]] او بود <ref>[[شرح نهج البلاغه]]، ج۱۴، ص ۶۸ ؛ [[الغدیر]]، ج۷، ص ۳۸۱.</ref>. [[امام باقر]]{{ع}} ایمان ابوطالب را از [[ایمان]] بسیاری از [[مردم]] [[برتر]] می‌‌داند و نقل می‌‌کند که علی{{ع}} [[دستور]] می‌‌داد به [[نیابت]] وی [[حجّ]] به جا آورند <ref>[[سیره]] [[حلبی]]، ج۳، ص ۲۰۵</ref>. [[امام کاظم]] ({{ع}} ابوطالب را از [[اوصیاء]] [[انبیاء]] پیشین می‌‌داند که به [[نبوت]] [[پیامبر اسلام]] ({{صل}} [[شهادت]] داد و در [[روز]] [[وفات]] وصایا را به او تحویل داد <ref>کافی، ج۱، ص ۴۴۵.</ref><ref>[[اسماعیل آذری‌نژاد|آذری‌نژاد، اسماعیل]]، [[ایمان ابوطالب (مقاله)|مقاله «ایمان ابوطالب»]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)|دانشنامه کلام اسلامی ج۱]]، ص ۵۸۵.</ref>
این حدیث به خاطر اشخاصی همچون [[سفیان ثوری]]، [[عبدالملک بن عمیر لخمی کوفی]]<ref>الجرح والتعدیل، ج۵، ص ۳۹۵، رقم ۱۸۳۳؛ میزان الاعتدال، ج۲، ص ۶۳۴ و ۶۳۳ رقم ۵۱۲۵.</ref> و [[عبدالعزیز دراودی]]<ref>شرح نهج البلاغه، ج۱۴، ص ۷۰.</ref> که در سلسله [[سند]] قرار دارند از نظر سند ضعیف است و [[بغض]] و [[دشمنی]] [[مغیرة بن شعبه]] که [[حدیث]] را از او نقل می‌‌کنند نسبت به [[بنی هاشم]] و به خصوص [[علی]] {{ع}} معروف است<ref>شرح نهج البلاغه، ج۱۴، ص۶۸.</ref> به علاوه اینکه اگر [[ابوطالب]] [[مشرک]] بوده چگونه [[پیامبر]] {{صل}} طبق این حدیث [[امید]] [[شفاعت]] او را داشته است؟! و [[امام باقر]] {{ع}} در پاسخ سؤال از حدیث یاد شده فرمود: اگر ایمان ابوطالب در کفّه ای از ترازو و [[ایمان]] این [[مردم]] در کفّه ای دیگر قرار گیرد هر آینه ایمان او ترجیح خواهد یافت<ref>[[اسماعیل آذری‌نژاد|آذری‌نژاد، اسماعیل]]، [[ایمان ابوطالب (مقاله)|مقاله «ایمان ابوطالب»]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)|دانشنامه کلام اسلامی ج۱]]، ص۵۸۵.</ref>.


==[[دلایل]] [[منکران]] ایمان ابوطالب==
==ایمان ابوطالب==
۱. به نقل از [[بخاری]] <ref>[[صحیح بخاری]]، ج۲، ص ۹۸.</ref> و طبقات [[ابن سعد]] <ref>طبقات ابن سعد، ج۱، ص ۱۲۲.</ref> و طبقات ابن سعد [[سعید بن مسیّب]] از پدرش [[روایت]] می‌‌کند: [[پیامبر]] {{صل}} از ابوطالب هنگام وفاتش خواست کلمه لا [[إله]] إلاّ [[اللّه]] را بگوید تا نزد خداوند برای او [[احتجاج]] کند، [[ابوجهل]] و [[عبداللّه بن امیه]] به ابوطالب گفتند آیا می‌‌خواهی از [[ملت]] عبدالمطلب بازگردی؟ پیامبر {{صل}} جمله خود و آن دو نیز حرفشان را تکرار کردند و آخرین کلمه ابوطالب این بود: بر [[ملّت]] و آیین عبدالمطلب. پیامبر {{صل}} فرمود به [[خدا]] سوگند بر تو [[استغفار]] می‌‌کنم تا زمانی که [[نهی]] شوم، در این هنگام [[آیه]] نازل شد: {{متن قرآن|مَا كَانَ لِلنَّبِيِّ وَالَّذِينَ آمَنُوا أَنْ يَسْتَغْفِرُوا لِلْمُشْرِكِينَ وَلَوْ كَانُوا أُولِي قُرْبَى مِنْ بَعْدِ مَا تَبَيَّنَ لَهُمْ أَنَّهُمْ أَصْحَابُ الْجَحِيمِ}}<ref>«پیامبر و مؤمنان نباید برای مشرکان پس از آنکه بر ایشان آشکار شد که آنان دوزخیند آمرزش بخواهند هر چند خویشاوند باشند» سوره توبه، آیه ۱۱۳.</ref>. <ref>[[الغدیر]]، ج۸، ص ۱۲.</ref>
تمام [[علمای شیعه]] و بعضی از بزرگان [[اهل تسنن]] مانند [[ابن ابی الحدید]] [[شارح نهج البلاغه]] و [[قسطلانی]] در [[ارشاد الساری]] و زینی [[دحلان]] در حاشیه سیرۀ [[حلبی]]، [[ابوطالب]] را از [[مؤمنان]] [[اسلام]] می‌دانند، در منابع اصیل اسلام نیز شواهد فراوانی برای این موضوع می‌یابیم که با بررسی آنها در [[تعجب]] و [[حیرت]] عمیق فرو می‌رویم که چرا «ابوطالب» از طرف جمعی اینچنین مورد [[بی‌مهری]] و [[اتهام]] قرار گرفته است؟!
زیرا: این تنها ابوطالب نیست که بخاطر نزدیکیش با علی{{ع}} اینچنین مورد [[تهاجم]] قرار گرفته، بلکه می‌بینیم هر کس در [[تاریخ اسلام]] به نحوی از انحاء [[ارتباط]] نزدیک با [[امیرمؤمنان علی]]{{ع}} داشته از این حملات ناجوانمردانه بر کنار نمانده است، در [[حقیقت]] ابوطالب گناهی نداشت جز اینکه پدر [[علی بن ابی طالب]] پیشوای بزرگ اسلام بود!<ref>[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی، ناصر]]، [[قصه‌های قرآن (کتاب)|قصه‌های قرآن]] ص ۵۴۹.</ref>


در پاسخ گفته شده [[سعید بن مسیّب]] معروف به [[دشمنی با علی]]{{ع}} است و قولش در [[حق]] [[پدر]] آن [[حضرت]] [[حجّت]] نیست. از طرف دیگر در [[شأن نزول]] آیه مزبور سه نقل دیگر وجود دارد از جمله این که بزرگان [[اهل سنّت]] همچون طیالسی، ابن ابوشیبه، [[احمد]]، [[ترمذی]]، [[نسائی]]، [[ابن جریر]]، [[حاکم]]، [[بیهقی]] و [[زمخشری]] به [[سند صحیح]] از [[امام علی]]{{ع}} [[روایت]] کرده‌اند که وقتی شنیدم مردی برای پدر و [[مادر]] مشرکش [[استغفار]] می‌‌کرد آن را به پیامبر {{صل}} عرض کردم و این آیه نازل شد <ref>[[تفسیر]] کبیر، ج۱۶ و ۱۵، ص ۲۰۸.</ref>، علاوه بر این آیه مزبور در [[سوره توبه]] یعنی آخرین [[سوره]] ای که در [[مدینه]] بر پیامبر نازل شد، آمده است حال چگونه ممکن است [[خداوند]] اجازه دهد پیامبر {{صل}} بیش از ده سال بر [[ابوطالب]] استغفار و ترحم کند و پس از این همه مدت، او را نهی کند <ref>[[صحیح مسلم]]، ج۱، ص ۱۴۰، و [[صحیح بخاری]]، ج۶، ص ۱۸.</ref>. و این در حالی است که مدّت‌ها قبل از آن در جریان [[غزوه]] [[بنی المصطلق]] با [[نزول آیه]] {{متن قرآن|سَوَاءٌ عَلَيْهِمْ أَسْتَغْفَرْتَ لَهُمْ أَمْ لَمْ تَسْتَغْفِرْ لَهُمْ لَنْ يَغْفِرَ اللَّهُ لَهُمْ إِنَّ اللَّهَ لَا يَهْدِي الْقَوْمَ الْفَاسِقِينَ}}<ref>«برای آنان برابر است چه برایشان آمرزش بخواهی چه نخواهی هرگز خداوند آنان را نمی‌آمرزد؛ بی‌گمان خداوند نافرمانان را راهنمایی نمی‌کند» سوره منافقون، آیه ۶.</ref>، بی‌اثر بودن استغفار برای مشرکان بر پیامبر {{صل}} آشکار گردیده بود و در آیه {{متن قرآن|لَا تَجِدُ قَوْمًا يُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ يُوَادُّونَ مَنْ حَادَّ اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَلَوْ كَانُوا آبَاءَهُمْ أَوْ أَبْنَاءَهُمْ أَوْ إِخْوَانَهُمْ أَوْ عَشِيرَتَهُمْ أُولَئِكَ كَتَبَ فِي قُلُوبِهِمُ الْإِيمَانَ وَأَيَّدَهُمْ بِرُوحٍ مِنْهُ وَيُدْخِلُهُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِينَ فِيهَا رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَرَضُوا عَنْهُ أُولَئِكَ حِزْبُ اللَّهِ أَلَا إِنَّ حِزْبَ اللَّهِ هُمُ الْمُفْلِحُونَ}}<ref>«گروهی را نمی‌یابی که با ایمان به خداوند و روز واپسین، با کسانی که با خداوند و پیامبرش مخالفت ورزیده‌اند دوستی ورزند هر چند که آنان پدران یا فرزندان یا برادران یا خویشانشان باشند؛ آنانند که (خداوند) ایمان را در دلشان برنوشته و با روحی از خویش تأییدشان کرده است و آنان را به بوستان‌هایی درمی‌آورد که از بن آنها جویباران روان است، در آنها جاودانند، خداوند از آنان خرسند است و آنان از وی خرسندند، آنان حزب خداوندند، آگاه باشید که بی‌گمان حزب خداوند است که (گرویدگان به آن) رستگارند» سوره مجادله، آیه ۲۲.</ref> از [[دوستی]] و [[مودت]] مشرکان نهی کرده بود. و اگر از همه این موارد صرف نظر کنیم و [[حدیث]] ابن مسیّب را بپذیریم سخن ابوطالب {{عربی|"على ملّة عبد‌المطلب"}} دلالت بر [[کفر]] ندارد، زیرا پدر و اجداد پیامبر {{صل}} همگی [[مؤمن]] بوده‌اند <ref>[[تفسیر]] کبیر، ج۳، ص ۴۲۲.</ref> و مقصود [[ابوطالب]] همان کلمه [[توحید]] بوده که در برابر [[ابوجهل]] توریه و [[تقیه]] کرده است.
در اینجا فشرده‌ای از [[دلایل]] گوناگونی که به روشنی، [[گواهی]] بر [[ایمان ابوطالب]] می‌دهد فهرست‌وار می‌آوریم و شرح بیشتر را به کتاب‌هایی که در این زمینه نوشته شده موکول می‌کنیم.


۲. مسلم <ref>التراتب الاداریة، ج۱، ص ۱۹۸.</ref> و [[بخاری]] <ref>[[الغدیر]]، ج۸، ص ۱۰.</ref> و عده دیگری [[آیه]] {{متن قرآن|إِنَّكَ لَا تَهْدِي مَنْ أَحْبَبْتَ وَلَكِنَّ اللَّهَ يَهْدِي مَنْ يَشَاءُ وَهُوَ أَعْلَمُ بِالْمُهْتَدِينَ}}<ref>«بی‌گمان تو هر کس را که دوست داری راهنمایی نمی‌توانی کرد امّا خداوند هر کس را بخواهد راهنمایی می‌کند و او به رهیافتگان داناتر است» سوره قصص، آیه ۵۶.</ref>؛ را نیز مربوط به ابوطالب دانسته‌اند که در وقت [[مرگ]]، [[بنی هاشم]] را جمع کرده و آنها را امر به [[اطاعت از پیامبر]] {{صل}} کرد تا [[رستگار]] شوند و [[پیامبر]] ({{صل}} فرمود: ای عمو آنها را [[نصیحت]] می‌‌کنی و خود را رها می‌‌کنی، امّا ابوطالب گفت نمی‌توانم از [[دین]] [[پدر]] و اجدادم دست بردارم.
ابوطالب قبل از [[بعثت پیامبر اکرم]]{{صل}} به خوبی می‌دانست که فرزند برادرش به [[مقام نبوت]] خواهد رسید زیرا [[مورخان]] نوشته‌اند در سفری که ابوطالب با کاروان [[قریش]] به [[شام]] رفت برادرزاده [[دوازده]] ساله خود محمد را نیز با خویش همراه برد، در این [[سفر]] علاوه بر [[کرامات]] گوناگونی که از او دید، همین که کاروان با راهبی بنام «[[بحیرا]]» که سالیان درازی در [[صومعه]] مشغول [[عبادت]] بود و [[آگاهی]] از کتب [[عهدین]] داشت و کاروان‌های تجارتی در مسیر خود به [[زیارت]] او می‌رفتند برخورد کردند، در بین کاروانیان، محمد{{صل}} که آن [[روز]] دوازده سال بیش نداشت نظر [[راهب]] را به خود جلب کرد.
بحیرا پس از اندکی [[خیره]] شدن و نگاه‌های عمیقانه و پرمعنی به او گفت این [[کودک]] به کدام یک از شما تعلق دارد؟ [[جمعیت]] به ابوطالب اشاره کردند او اظهار داشت برادرزادۀ من است.
«بحیرا» گفت این طفل [[آینده]] درخشانی دارد این همان [[پیامبری]] است که [[کتاب‌های آسمانی]] از [[رسالت]] و نبوتش خبر داده‌اند و من تمام خصوصیات او را در کتب خوانده‌ام!
«[[ابوطالب]]» پیش از این برخورد و برخوردهای دیگر از قرائن دیگر نیز به [[نبوت]] [[پیامبر اکرم]] و [[معنویت]] او پی برده بود.
طبق نقل دانشمند [[اهل تسنن]] [[شهر]] ستانی (صاحب [[ملل و نحل]]) و دیگران در یکی از سال‌ها [[آسمان]] [[مکه]] برکتش را از اهلش بازداشت و [[خشکسالی]] [[سختی]] به [[مردم]] روی آورد، ابوطالب دستور داد تا برادرزاده‌اش محمد را که [[کودکی]] شیرخوار بود حاضر ساختند پس از آنکه [[کودک]] را در حالی که در قنداقه‌ای پیچیده شده بود به او دادند در برابر [[کعبه]] ایستاد و با [[تضرع]] خاصی سه مرتبه طفل شیرخوار را به طرف بالا انداخت و هر مرتبه می‌گفت: «پروردگارا! به [[حق]] این کودک [[باران]] پربرکتی بر ما نازل فرما» چیزی نگذشت که توده‌ای [[ابر]] از کنار افق پدیدار گشت و آسمان مکه را فرا گرفت، سیلاب آنچنان جاری شد که [[بیم]] آن می‌رفت [[مسجد الحرام]] ویران شود.


در پاسخ این [[استدلال]] گفته شده که [[شأن نزول]] دیگری برای این آیه نقل شده و آن مربوط به [[جنگ اُحُد]] است که وقتی دندان پیامبر {{صل}} شکسته و صورتش با [[شمشیر]] شکافته می‌‌شود برای [[هدایت]] قومش [[دعا]] می‌‌کند که این آیه نازل می‌‌شود. علاوه بر این که از نوع گزارش مسلم و بخاری برمی آید این آیه و آیه قبلی هر دو در وقت [[مرگ ابوطالب]] نازل شده و این در حالی است که این دو آیه با فاصله حدود ده سال، اوّلی در [[مکه]] و دومی در [[مدینه]] نازل شده است <ref>[[جامع البیان]]، ج۷، ص ۹ـ ۲۲۷ ؛ [[تفسیر ابن کثیر]]، ج۲، ص ۱۳۲ ؛ طبقات [[ابن سعد]]، ج۱، ص ۱۲۳.</ref> و بر فرض [[صحت حدیث]]، آیه دلالت بر عدم [[ایمان ابوطالب]] ندارد، بلکه نشان می‌‌دهد ایمان ابوطالب به [[اراده]] مستقل پیامبر {{صل}} نیست بلکه به خواست [[خداوند]] است، و سخن ابوطالب {{عربی|"على ملّة عبد‌المطلب"}} نیز چنان که ذیل آیه قبل گفته شد توریه بوده و اشاره به کلمه توحید و [[دین حق]] است.
سپس [[شهرستانی]] می‌نویسد همین جریان که دلالت بر [[آگاهی]] ابوطالب از رسالت و نبوت برادرزاده‌اش از آغاز کودکی دارد [[ایمان]] وی را به [[پیامبر]] می‌رساند و اشعار ذیل را بعدها ابوطالب به همین مناسبت سروده است:
{{عربی|و ابیض یستسقی الغمام بوجهه *** ثمال الیتامی عصمة للارامل}}
و او روشن چهره‌ای است که ابرها به خاطر او می‌بارند، او [[پناهگاه]] [[یتیمان]] و [[حافظ]] [[بیوه]] [[زنان]] است.
{{عربی|یلوذ به الهلاک من آل هاشم *** فهم عنده فی نعمة و فواضل}}
هلاک‌شوندگان از [[بنی هاشم]] به او [[پناه]] می‌برند، و به وسیله او از [[نعمت‌ها]] و احسان‌ها بهره می‌گیرند.
{{عربی|و میزان عدل لا یخیس شعیرة *** و وزان صدق وزنه غیر هائل}}
او [[میزان]] عدالتی است که یک جو [[تخلف]] نمی‌کند، و وزن‌کننده درستکاری است که توزین او بیم [[اشتباه]] ندارد.
جریان توجه [[قریش]] را در هنگام خشکسالی به ابوطالب و [[سوگند]] دادن ابوطالب [[خدا]] را به حق او علاوه بر شهرستانی بسیاری از [[مورخان]] بزرگ نقل کرده‌اند<ref>علامه امینی در الغدیر آن را از کتاب «شرح بخاری» و «المواهب اللدنیه» و «الخصائص الکبری» و «شرح بهجة المحافل» و «سیره حلبی» و «سیرۀ نبوی» و «طلبة الطالب» نقل کرده است. الغدیر، ج۷، ص۳۴۶.</ref>.<ref>[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی، ناصر]]، [[قصه‌های قرآن (کتاب)|قصه‌های قرآن]] ص ۵۴۹.</ref>


۳. [[حبیب بن ابوثابت]] از فردی که از [[ابن عباس]] شنیده نقل می‌‌کند <ref>الثقات، ج۴، ص ۱۳۷.</ref> که ابن عباس گفت [[آیه]]: {{متن قرآن|وَهُمْ يَنْهَوْنَ عَنْهُ وَيَنْأَوْنَ عَنْهُ وَإِنْ يُهْلِكُونَ إِلَّا أَنْفُسَهُمْ وَمَا يَشْعُرُونَ}}<ref>«و آنان (دیگران را) از آن (قرآن) باز می‌دارند و (خود) از آن دور می‌شوند و جز خویشتن را نابود نمی‌کنند و در نمی‌یابند» سوره انعام، آیه ۲۶.</ref>، در [[حقّ]] [[ابوطالب]] نازل شد که مردم را از [[اذیت]] [[رسول خدا]] {{صل}} [[نهی]] می‌‌کرد ولی خود داخل در [[اسلام]] نمی‌شد <ref>[[جامع البیان]]، ج۷، ص ۲۲۷ و ۲۳۰ ؛ [[الدر المنثور]]، ج۳، ص ۷۹.</ref>.
==اشعار [[ابوطالب]] [[گواهی]] زنده==


این [[حدیث]] از چند [[جهت]] [[ضعیف]] است، اوّل به دلیل مرسل بودن آن، دوم عدم [[وثاقت]] [[حبیب ابن ابوثابت]] چنان که ابن حبّان او را مدلّس خوانده <ref>[[صحیح بخاری]]، ج۷، ص ۲۰۳.</ref>. و منفرد بودن وی در نقل این حدیث، سوم: [[طبری]] <ref>[[صحیح مسلم]]، ج۱، ص ۱۳۵، کتاب الایمان.</ref>. به چند طریق به نقل از ابن عباس آیه را در [[شأن]] مشرکانی دانسته‌اند که مردم را از [[ایمان به پیامبر]] {{صل}} بازداشته و خود نیز به او [[ایمان]] نمی‌آوردند، چهارم: با توجه به [[سیاق آیه]]، ضمایر جمع در آن به مشرکانی برمی گردد که در آیه قبل ذکر شده و صفات آنها به هیچ وجه بر ابوطالب [[صدق]] نمی‌کند.
به علاوه در کتب معروف [[اسلامی]] اشعاری از ابوطالب در [[اختیار]] ما است که مجموعه آنها در دیوانی بنام «[[دیوان]] ابوطالب» گردآوری شده است.
[[ابن ابی الحدید]] پس از نقل قسمت زیادی از اشعار ابوطالب (که [[ابن شهر آشوب]] در [[متشابهات]] القرآن آنها را سه هزار [[بیت]] می‌داند) می‌گوید:
از مطالعه مجموع این اشعار برای ما هیچگونه تردیدی نخواهد ماند که ابوطالب به [[مکتب]] برادرزاده‌اش [[ایمان]] داشته است.


۴. به نقل از [[ابوسعید خدری]]، شخصی نزد [[پیامبر]] از ابوطالب یاد کرد، آن [[حضرت]] فرمود: [[امید]] است که [[شفاعت]] من در [[روز قیامت]] برای او سودمند باشد، در میان آبی جوشیده از [[آتش]] قرار می‌‌گیرد که تا دو [[کعب]] او می‌‌رسد و از آنجا تا مغز او را می‌‌جوشاند... <ref>العلل ومعرفة الرجال، ج۱، ص ۲۴۹، رقم ۳۳۹.</ref>.
احادیثی از [[پیامبر اکرم]]{{صل}} نیز نقل شده که گواهی آن حضرت را به ایمان عموی فداکارش ابوطالب روشن می‌سازد از جمله طبق نقل نویسندۀ کتاب «ابوطالب [[مؤمن]] [[قریش]]»: چون ابوطالب [[درگذشت پیامبر]]{{صل}} پس از [[تشییع جنازه]] او ضمن [[سوگواری]] که در [[مصیبت]] از دست دادن عمویش می‌کرد، می‌گفت:
«وای پدرم! وای ابوطالب! چقدر از [[مرگ]] تو غمگینم؟ چگونه مصیبت تو را فراموش کنم ای کسی که در [[کودکی]] مرا پرورش دادی، و در بزرگی [[دعوت]] مرا [[اجابت]] نمودی، و من در نزد تو همچون چشم در حدقه و [[روح]] در [[بدن]] بودم».
و نیز پیوسته اظهار می‌داشت: «قریش هیچگاه نتوانست مکروهی بر من وارد کند مگر زمانی که ابوطالب از [[جهان]] رفت».


این حدیث به خاطر اشخاصی همچون [[سفیان ثوری]]، [[عبدالملک بن عمیر لخمی کوفی]] <ref>الجرح والتعدیل، ج۵، ص ۳۹۵، رقم ۱۸۳۳؛ [[میزان]] الاعتدال، ج۲، ص ۶۳۴ و ۶۳۳ رقم ۵۱۲۵.</ref> و [[عبدالعزیز دراودی]] <ref>[[شرح نهج البلاغه]]، ج۱۴، ص ۷۰.</ref> که در [[سلسله]] [[سند]] قرار دارند از نظر [[سند ضعیف]] است و [[بغض]] و [[دشمنی]] [[مغیرة بن شعبه]] که [[حدیث]] را از او نقل می‌‌کنند نسبت به [[بنی هاشم]] و بخصوص [[علی]]{{ع}} معروف است <ref>[[شرح نهج البلاغه]]، ج۱۴، ص۶۸.</ref> به علاوه این که اگر [[ابوطالب]] [[مشرک]] بوده چگونه [[پیامبر]]{{صل}} طبق این حدیث [[امید]] [[شفاعت]] او را داشته است؟! و [[امام باقر]]{{ع}} در پاسخ سؤال از حدیث یاد شده فرمود: اگر [[ایمان ابوطالب]] در کفّه ای از ترازو و [[ایمان]] این [[مردم]] در کفّه ای دیگر قرار گیرد هر آینه ایمان او ترجیح خواهد یافت.<ref>[[اسماعیل آذری‌نژاد|آذری‌نژاد، اسماعیل]]، [[ایمان ابوطالب (مقاله)|مقاله «ایمان ابوطالب»]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)|دانشنامه کلام اسلامی ج۱]]، ص ۵۸۵.</ref>
از طرفی مسلم است که سال‌ها قبل از [[مرگ ابوطالب]] [[پیامبر]]{{صل}} [[مأمور]] شد هیچگونه رابطه دوستانه با [[مشرکان]] نداشته باشد، با این حال این همه اظهار علاقه و مهر به ابوطالب نشان می‌دهد که پیامبر او را [[معتقد]] به مکتب [[توحید]] می‌دانسته است وگرنه چگونه ممکن بود دیگران را از [[دوستی]] با مشرکان [[نهی]] کند و خود با ابوطالب تا سر حد [[عشق]]، مهر ورزد؟!<ref>[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی، ناصر]]، [[قصه‌های قرآن (کتاب)|قصه‌های قرآن]] ص ۵۵۰.</ref>


== پرسش‌های وابسته ==
==بر پیامبر خرده می‌گیرند یا بر ابوطالب؟==
{{پرسش وابسته}}
در احادیثی که از طرف [[اهل بیت]] رسیده است نیز مدارک فراوانی بر ایمان و [[اخلاص]] [[ابوطالب]] دیده می‌شود که نقل آنها در اینجا بطول می‌انجامد این [[احادیث]] آمیخته با استدلالات منطقی و [[عقلی]] است مانند روایتی که از [[امام چهارم]]{{ع}} نقل گردیده است که حضرتش پس از این که در پاسخ سؤالی اظهار می‌دارد ابوطالب [[مؤمن]] بود می‌فرماید:
* [[نام پدر امام علی چیست؟ (پرسش)]]
[[راستی]] در شگفتم که چرا برخی می‌پندارند که ابوطالب [[کافر]] بوده است؟ آیا نمی‌دانند که با این [[عقیده]] بر [[پیامبر]] و ابوطالب [[طعنه]] می‌زنند؟ مگر نه این است که در چندین [[آیه]] از [[آیات قرآن]] از این موضوع منع شده است که [[زن]] بعد از [[اسلام آوردن]] در قید زوجیت کافر خود نماند و این مسلم است که [[فاطمه بنت اسد]] از [[پیشگامان در اسلام]] است و تا پایان [[عمر]] ابوطالب همسرش بود<ref>کتاب الحجه - درجات الرفیعه به نقل از الغدیر جلد ۸.</ref>.<ref>[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی، ناصر]]، [[قصه‌های قرآن (کتاب)|قصه‌های قرآن]] ص ۵۵۲.</ref>
{{پایان پرسش وابسته}}
 
==ابوطالب سه سال در شعب==
از همه اینها گذشته اگر در هر چیز تردید کنیم در این [[حقیقت]] هیچکس نمی‌تواند تردید کند که ابوطالب از حامیان درجه اول [[اسلام]] و پیامبر بود [[حمایت]] او از پیامبر و اسلام به حدی بود که هرگز نمی‌توان آن را با علایق و [[پیوندهای خویشاوندی]] و [[تعصبات قبیله‌ای]] [[تفسیر]] کرد.
نمونه زنده آن داستان [[شعب ابوطالب]] است همه [[مورخان]] نوشته‌اند هنگامی که [[قریش]] پیامبر و [[مسلمان‌ها]] را در یک [[محاصره اقتصادی و اجتماعی]] و [[سیاسی]] شدید قرار دادند و [[روابط]] خود را با آنها قطع کردند ابوطالب یگانه حامی و مدافع حضرت سه سال از همه کارهای خود دست کشید و [[بنی‌هاشم]] را به درّه‌ای که در میان کوه‌های [[مکه]] قرار داشت و به شعب ابوطالب معروف بود برد و آنجا سکنی گزید. [[فداکاری]] را به جایی رسانید که اضافه بر ساختن برج‌های مخصوصی بخاطر جلوگیری از [[حمله]] قریش هر شب پیامبر را از خوابگاه خود بلند می‌کرد و جایگاه دیگری برای استراحت او تهیه می‌نمود و فرزند دلبندش علی{{ع}} را به جای او می‌خوابانید و هنگامی که علی{{ع}} می‌گفت پدر [[جان]] من با این وضع بالاخره کشته خواهم شد پاسخ می‌دهد عزیزم [[بردباری]] را از دست مده هر زنده به سوی [[مرگ]] رهسپار است من تو را فدای فرزند عبدالله نمودم جالب توجه اینکه علی{{ع}} در جواب پدر می‌گوید پدرجان این [[کلام]] من نه به خاطر این بود که از کشته شدن در راه محمد{{صل}} هراسی دارم بلکه بخاطر این بود که می‌خواستم بدانی چگونه در برابر تو [[مطیع]] و آماده برای [[یاری]] احمدم<ref>الغدیر، ج۸.</ref> ما معتقدیم هر کس [[تعصب]] را کنار گذاشته و بی‌طرفانه سطور طلایی [[تاریخ]] را دربارۀ [[ابوطالب]] مطالعه کند با این [[ابی الحدید]] [[شارح نهج البلاغه]] هم صدا شده و می‌گوید:
{{عربی|و لو لا ابوطالب و ابنه لما مثل الدین شخصا وقاما
فذاک بمکة آوی و حامی و هذا بیثرب [[حس]] الحماما}}<ref>الغدیر، ج۸.</ref>
هر گاه ابوطالب و فرزند برومندش نبود هرگز [[دین]] و [[مکتب اسلام]] به جای نمی‌ماند و قد راست نمی‌کرد ابوطالب در [[مکه]] به [[یاری پیامبر]] شتافت و علی{{ع}} در [[یثرب]] ([[مدینه]]) در راه [[حمایت]] از [[اسلام]] در گرداب مرگ فرو رفت!<ref>[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی، ناصر]]، [[قصه‌های قرآن (کتاب)|قصه‌های قرآن]] ص ۵۵۲.</ref>
 
==سال [[وفات]] ابوطالب سال [[غم]] و [[اندوه]]==
تاریخ [[زندگی]] ابوطالب و [[فداکاری]] [[عظیم]] او نسبت به [[پیامبر]]{{صل}} و علاقۀ شدید پیامبر{{صل}} و [[مسلمانان]] نسبت به او تا آنجا که سال مرگش را «[[عام الحزن]]» (سال اندوه) نام نهادند، همه نشان می‌دهد که او به اسلام [[عشق]] می‌ورزید و دفاعش از پیامبر{{صل}} به عنوان [[دفاع]] از یک [[خویشاوند]] نبود، بلکه به صورت دفاع یک [[مؤمن]] [[مخلص]] و یک [[عاشق]] پاکباخته و سرباز [[فداکار]] از جان.<ref>[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی، ناصر]]، [[قصه‌های قرآن (کتاب)|قصه‌های قرآن]] ص ۵۵۳.</ref>
 
==مخالفان و موافقان ایمان ابوطالب==
[[اسلام آوردن]] یا نیاوردن [[ابوطالب]]، در [[تاریخ اسلام]] موضوعی جنجال برانگیز بوده و [[اختلاف]] نظرهایی عمیق و گسترده در این باره بروز کرده است. کسانی را که درباره ایمان ابوطالب ابراز نظر کرده‌اند، می‌توان به سه گروه تقسیم کرد:
# [[شیعیان]] [[امامیه]] و [[زیدیه]] و گروهی از [[معتزله]] که معتقدند ابوطالب به [[اسلام]] [[ایمان]] آورد<ref>ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱۴، ص۶۵-۶۶.</ref>؛
# [[عامه]] [[اهل سنت]] که معتقدند ابوطالب اسلام نیاورد و اگر هم در [[دل]] چنین عقیده‌ای داشت، به این موضوع [[اقرار]] نکرده است. بنابراین نمی‌توان او را [[مسلمان]] نامید. گروهی از اهل سنت یعنی [[حشویه]] ([[لقب]] تحقیرآمیزی که برخی [[متکلمان اسلامی]] مانند معتزله به [[اصحاب]] [[حدیث]] داده‌اند)<ref>مشکور، محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، ص۱۵۹.</ref> در این نظر تا بدان‌جا پیش رفته‌اند که معتقدند جایز است ابوطالب را به همین دلیل [[لعن]] کرد<ref>ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱۴، ص۸۲.</ref>؛
#گروه اندکی که [[بی‌طرفی]] [[اختیار]] کرده و [[حکم]] صریحی به اسلام یا [[کفر]] ابوطالب نداده‌اند. شاید مشهورترین فرد این گروه [[ابن ابی الحدید معتزلی]] باشد.
اکنون به بررسی نظریات این سه گروه می‌پردازیم:
 
===[[منکران]] ایمان ابوطالب===
منکران ایمان ابوطالب معتقدند:
# [[پیامبر]] در سال‌های [[بعثت]] خود، عمویش ابوطالب را به اسلام [[دعوت]] کرد، ولی او از پذیرش این دعوت سرباز زد و در حالی که به [[برادر]] زاده‌اش [[اطمینان]] داد که او را [[حمایت]] خواهد کرد، به او گفت که [[قادر]] نیست [[دین]] پدر و پدرانش را ترک کند<ref>ابن هشام، السیرة النبویه، ج۱، ص۲۴۶-۲۴۷؛ طبری، محمد بن جریر، تاریخ الامم و الرسل والملوک، ج۲، ص۳۱۳؛ ابن حجر، الاصابه، ج۴، ص۱۱۵.</ref>؛
#در ایام [[احتضار]] و [[مرگ ابوطالب]] حوادث و سخنانی ظاهر شد که حاکی از آن است که ابوطالب مسلمان نشد و [[کافر]] از [[دنیا]] رفت. [[شاهد]] این ادعا، گزارش‌هایی [[تاریخی]] است که مهم‌ترین آنها بدین قرار است:
## ابوطالب در بستر احتضار کسی را نزد پیامبر فرستاد و از او خواست که «مرا از انگور [[بهشت]] [[اطعام]] کن». اما [[ابوبکر]] که آنجا حاضر بود، گفت: «[[خداوند]] آن را بر [[کافران]] [[حرام]] کرده است»<ref>ابن اسحاق، السیر و المغازی، ص۲۳۳.</ref>. ظاهراً این گزارش به دلیل [[سکوت]] [[پیامبر]] که به نوعی تقریر سخن ابوبکر تلقی می‌شود، مورد استناد [[اهل سنت]] قرار گرفته است.
##پس از گفت‌وگوهای پیامبر با [[بزرگان قریش]] در کنار بستر [[ابوطالب]]، و بعد از رفتن ایشان - یا به قولی در حضور برخی از آنان - پیامبر ابوطالب را به [[پذیرش اسلام]] فراخواند و از او خواست کلمه [[اخلاص]] را بگوید تا او را [[شفاعت]] کند؛ اما ابوطالب از این کار سر باز زد و گفت که من اکنون در حال مرگم و [[دوست]] ندارم [[قریش]] یا [[زنان]] آنان بگویند که او در حال [[جزع]] و [[بیماری]] آن را پذیرفت؛ ولی اگر در حال [[صحت]] و [[سلامتی]] مرا به [[اسلام]] [[دعوت]] کرده بودی، از تو می‌پذیرفتم. وی در این هنگام خود را بر [[دین]] پدرانش و به خصوص [[عبدالمطلب]] معرفی کرد. سپس [[بنی‌عبدالمطلب]] را فراخواند و آنان را به [[حمایت از پیامبر]] [[تشویق]] و توصیه کرد. در این هنگام پیامبر گفت: «عجیب است که آنان را [[نصیحت]] کرد، ولی خود را فراموش کرد». آورده‌اند که او در دم [[مرگ]]، لبانش را حرکت داد. عباس بر او خم شد و گفت: «او کلمه [[توحید]] را گفت». اما پیامبر گفت: «من نشنیدم»<ref>ابن اسحاق، السیر و المغازی، ص۲۳۷-۲۳۸؛ ابن سعد، الطبقات، ج۱، ص۵۸؛ بیهقی، دلائل النبوه، ج۲، ص۱۰۱؛ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱۴، ص۶۶.</ref>.
##وقتی ابوطالب درگذشت، پسرش، علی{{ع}} آمد و به پیامبر گفت: «عموی [[کافر]] تو یا عموی [[گمراه]] تو مرد». پیامبر از او خواست، برود و جنازه پدرش را [[دفن]] کند؛ ولی علی{{ع}} به دلیل [[کفر]] ابوطالب از این کار سر باز زد. اما پیامبر با [[اصرار]] او را به این کار واداشت و سپس او را [[دعای خیر]] کرد<ref>ابن اسحاق، السیر و المغازی، ص۲۳۹؛ ابن سعد، الطبقات، ج۱، ص۵۹.</ref>؛
# [[خداوند]] در [[قرآن]] به [[کفر]] [[ابوطالب]] و [[ایمان]] نیاوردن او اشاره کرده است: [[آیات]] ۱۱۳ [[سوره توبه]]، ۲۶ [[سوره انعام]] و ۵۶ [[سوره قصص]] این موضوع در آثار برخی از [[شیعیان]] نیز وارد شده است<ref>فانی، کامران و خرمشاهی، بهاءالدین، فرهنگ موضوعی قرآن مجید، ص۱۶، ذیل «ابوطالب».</ref>! اما شرح ماجرا از این قرار است:
## [[پیامبر]] هنگام [[احتضار]] ابوطالب، از وی خواست [[اسلام]] بیاورد؛ ولی او نپذیرفت. با وجود این، [[بنی‌عبدالمطلب]] را فراخواند و آنان را به [[حمایت از پیامبر]] توصیه کرد. در این هنگام پیامبر گفت: او دیگران را [[نصیحت]]، ولی خود را فراموش می‌کند و در همین باره این [[آیه]] نازل شد: {{متن قرآن|...وَهُمْ يَنْهَوْنَ عَنْهُ وَيَنْأَوْنَ عَنْهُ...}}<ref>«و آنان (دیگران را) از آن (قرآن) باز می‌دارند و (خود) از آن دور می‌شوند و جز خویشتن را نابود نمی‌کنند و در نمی‌یابند» سوره انعام، آیه ۲۶.</ref><ref>ابن اسحاق، السیر و المغازی، ص۲۳۸؛ بیهقی، دلائل النبوه، ج۲، ص۹۷-۹۸؛ ابن حجر، الاصابه، ج۴، ص۱۱۵.</ref>.
## پیامبر که سخت [[مشتاق]] [[ایمان آوردن]] ابوطالب بود، او را در بستر احتضار [[دعوت]] کرد؛ ولی او نپذیرفت. در این هنگام این آیه نازل شد: {{متن قرآن|إِنَّكَ لَا تَهْدِي مَنْ أَحْبَبْتَ وَلَكِنَّ اللَّهَ يَهْدِي مَنْ يَشَاءُ وَهُوَ أَعْلَمُ بِالْمُهْتَدِينَ}}<ref>«بی‌گمان تو هر کس را که دوست داری راهنمایی نمی‌توانی کرد امّا خداوند هر کس را بخواهد راهنمایی می‌کند و او به رهیافتگان داناتر است» سوره قصص، آیه ۵۶.</ref><ref>طبری، محمد بن جریر، تاریخ الامم و الرسل و الملوک، ج۲، ص۲۳۵.</ref>.
##وقتی ابوطالب در بستر [[مرگ]] از [[پذیرش اسلام]] سر باز زد، پیامبر بدو گفت: با وجود این، تا وقتی که از جانب خداوند [[نهی]] نشده‌ام برای تو [[استغفار]] می‌کنم. پس از [[مرگ ابوطالب]]، پیامبر تا مدتی برای او استغفار می‌کرد و سایر [[مسلمانان]] نیز این را جواز [[طلب]] استغفار برای [[خویشاوندان]] [[مشرک]] خود تلقی کرده، برای آنان طلب [[بخشایش]] می‌کردند. اما این آیه نازل شد: {{متن قرآن|مَا كَانَ لِلنَّبِيِّ وَالَّذِينَ آمَنُوا أَنْ يَسْتَغْفِرُوا لِلْمُشْرِكِينَ وَلَوْ كَانُوا أُولِي قُرْبَى مِنْ بَعْدِ مَا تَبَيَّنَ لَهُمْ أَنَّهُمْ أَصْحَابُ الْجَحِيمِ}}<ref>«پیامبر و مؤمنان نباید برای مشرکان پس از آنکه بر ایشان آشکار شد که آنان دوزخیند آمرزش بخواهند هر چند خویشاوند باشند» سوره توبه، آیه ۱۱۳.</ref>. در [[آیه]] بعد نیز اشاره شده است که [[استغفار]] ابراهیم برای پدرش، به دلیل وعده‌ای بود که به او داده بود؛ ولی وقتی دانست او [[دشمن خدا]] است از وی [[تبری]] جست<ref>ابن اسحاق، السیر و المغازی، ص۲۳۸-۲۳۹؛ ابن سعد، الطبقات، ج۱، ص۵۸؛ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱۴، ص۶۶.</ref>؛
# [[منکران]] ایمان ابوطالب معتقدند هیچ کس ندیده است که [[ابوطالب]] [[نماز]] خوانده باشد و حال آن‌که وجه تمایز [[مسلمان]] و [[مشرک]] نماز بوده است<ref>ابن اسحاق، السیر و المغازی، ص۲۳۸-۲۳۹؛ ابن سعد، الطبقات، ج۱، ص۵۸؛ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱۴، ص۶۶.</ref>؛
#احادیثی از [[قول پیامبر]] وجود دارد که در آنها به دوزخی بودن ابوطالب، تصریح شده است. این [[احادیث]] بسیار متنوع و متعدد است؛ ولی مشهورترین آنها [[حدیثی]] است که می‌توان آن را «[[حدیث]] ضحضاح» نامید. در متون و مآخذ [[اهل سنت]] با تفاوت‌هایی در الفاظ و معنا آمده است که از [[پیامبر]] خواستند جایگاه ابوطالب را با توجه به حمایت‌هایی که از او کرده، معلوم کند و اینکه آیا [[شفاعت پیامبر]] شامل حال او می‌شود یا خیر. آورده‌اند که پیامبر پاسخ داد که ابوطالب در [[آتش]] قلیلی (ضحضاح من النار) است که تا برجستگی پایش می‌رسد. با وجود این، از گرمی همین آتش اندک، [[مغز]] سرش می‌جوشد و این به دلیل [[شفاعت]] او است، وگرنه جای او در [[پست‌ترین]] نقطه [[جهنم]] است<ref>ابن اسحاق، السیر و المغازی، ص۲۳۸-۲۳۹؛ ابن سعد، الطبقات، ج۱، ص۵۹؛ بیهقی، دلائل النبوه، ج۲، ص۱۰۱-۱۰۲.</ref>. در حدیثی دیگر نیز پیامبر ابوطالب را سنگ‌ریزه‌ای از سنگ‌ریزه‌های جهنم معرفی کرده است<ref>ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱۴، ص۶۶.</ref>.
#سخنان برخی دیگر از شخصیت‌ها و حتی [[خویشاوندان]] ابوطالب حاکی از عدم [[ایمان]] او است؛
##از [[امام سجاد]]{{ع}} [[روایت]] شده است که جعفر و علی از [[ابوطالب]] [[ارث]] نبردند؛ ولی طالب و [[عقیل]] ارث بردند؛ زیرا [[مسلمان]] از [[کافر]]، و کافر از مسلمان ارث نمی‌برد<ref>ابن سعد، الطبقات، ج۱، ص۵۹.</ref>؛
## [[خلیفه عباسی]]، منصور، به [[محمد نفس زکیه]]، از [[نوادگان]] [[امام حسن مجتبی]]{{ع}} که در [[مدینه]] علیه او [[قیام]] کرده بود، نوشت که [[پیامبر]] چهار عمو داشت که دو تن از آنان ایمان آوردند و دو تن دیگر ایمان نیاوردند و جد تو (ابوطالب) یکی از آن دو نفر بود<ref>ابن حجر، الاصابه، ج۴، ص۱۱۸.</ref>. منظور منصور از دو نفر اول، [[حمزه]] و عباس و از دو نفر دیگر، [[ابولهب]] و ابوطالب بود؛
## [[شاعر]] مشهور [[عباسیان]]، [[عبدالله بن معتز]] (م ۲۹۶ق) خطاب به [[فاطمیان]] سروده است: {{عربی|و أنتم بنو بنته دونما و نحن بنو عمه مسلما}}<ref>ابن حجر، الاصابه، ج۴، ص۱۱۸.</ref>؛ «شما پسران [[دختر پیامبر]] هستید و ما نیستیم؛ اما ما پسران عموی مسلمان او هستیم».
به رخ کشیدن [[مسلمانی]] عباس در این [[بیت]]، نشانه آن است که گوینده، جد فاطمیان یعنی ابوطالب را مسلمان نمی‌داند.
 
به هر حال بر اساس مجموع این گزارش‌ها، نویسندگان [[اهل سنت]] عموماً نتیجه گرفته‌اند که ابوطالب [[اسلام]] نیاورد و کافر از [[دنیا]] رفت. آنان در همین جهت آن دسته از گزارش‌ها، [[احادیث]] و نظریات [[شیعیان]] را که اشاره به ایمان ابوطالب دارند، رد کرده و قائلان به این [[اعتقاد]] را «کم‌اطلاع و کم [[علم]]» دانسته‌اند. [[اسناد]] احادیث آنان را منقطع و واهی و [[باطل]]، و [[راویان]] آن را [[غالیان]] [[شیعه]] و «[[منکر الحدیث]]» به شمار آورده‌اند<ref>بیهقی، دلائل النبوه، ج۲، ص۱۰۱؛ ابن حجر، الاصابه، ج۴، ص۱۱۸.</ref>. در قرون اخیر برخی [[مستشرقان]] نیز ظاهراً تحت تأثیر مآخذ اهل سنت، ابوطالب را کافر دانسته‌اند و گفته‌اند که [[علویان]] در [[مخالفت]] با این موضوع، احادیث مختلفی [[جعل]] کرده‌اند<ref>Shorter Encyclopaedia of Islam، P. ۱۲.، «Abutalib».</ref>. برخی مانند بروکلمان و اسپرنگر به همین دلیل، [[صحت]] و [[درستی]] آن دسته از اشعار [[ابوطالب]] را که بر [[ایمان]] و [[اعتقاد]] او به [[اسلام]] و [[پیامبر]] دلالت می‌کند، منکر شده‌اند<ref>بروکلمان، کارل، تاریخ الادب العربی، ترجمه عبدالحلیم النجار، ج۱، ص۶۱۹؛ گلشنی، عبدالکریم، «ابوطالب»، دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ج۵، ص۶۱۹.</ref>.<ref>[[عبدالرحیم قنوات|قنوات، عبدالرحیم]]، [[در کنار پدر (مقاله)| مقاله «در کنار پدر»]]، [[دانشنامه امام علی ج۸ (کتاب)|دانشنامه امام علی ج۸]] ص ۱۲۱.</ref>
 
===[[معتقدان]] به ایمان ابوطالب===
قائلان به ایمان ابوطالب نیز برای [[اثبات]] مدعای خود، دلایلی اقامه کرده‌اند. این [[دلایل]] بیش‌تر از گفتار و اشعار و عملکرد او و [[شهادت]] دیگران بر ایمان وی فراهم آمده است. مهم‌ترین این دلایل از این قرار است:
#'''سخنان ابوطالب''': قائلان به ایمان ابوطالب نقل می‌کنند که او به هنگام [[خواستگاری]] [[خدیجه]] برای پیامبر به [[خداوند]] [[سوگند]] خورد که محمد را در [[آینده]] خبری فراگیر و شأنی بزرگ است<ref>ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱۴، ص۷۰.</ref>. آنان معتقدند چگونه وی می‌تواند پس از بروز این خبر فراگیر و [[شأن]] ویژه پیامبر ([[بعثت]])، او را [[تأیید]] نکرده و سخنش را نپذیرفته باشد. همچنین در مواردی دیگر نیز ابوطالب، پیامبر را «صادق»، «صادق الامین» و «الصدیق فی العرب» خوانده و به [[حقانیت]] خدای او [[گواهی]] داده است<ref>ابن اسحاق، السیر و المغازی، ص۱۶۱؛ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱۴، ص۶۹؛ خنیزی، ابوطالب مؤمن قریش، ص۲۱۱ - ۲۱۰.</ref>. به این ترتیب، او چگونه می‌تواند [[دعوت پیامبر]] را نپذیرفته باشد<ref>خنیزی، ابوطالب مؤمن قریش، ص۲۱۲.</ref>. افزون بر این، او به هنگام [[مرگ]]، [[قریش]] را به اموری [[وصیت]] کرد؛ از جمله، از آنان خواست که پیامبر را [[حمایت]] کنند. وی در سخنانی که در این هنگام بر زبان راند، راه پیامبر را [[راه رشد]]، و [[هدایت]] شدگان او را [[خوشبخت]] معرفی کرد. پس چگونه می‌توان پذیرفت که او خود ایمان نیاورده باشد<ref>خنیزی، ابوطالب مؤمن قریش، ص۲۱۲.</ref>.
#'''اشعار او''': مهم‌ترین سخنان ابوطالب که نشانه ایمان او است، اشعار وی می‌باشد که از روزگاران قدیم، [[شیعیان]] برای اثبات ایمان بدان استناد کرده‌اند<ref>ر.ک: کراجکی، کنزالفوائد، ص۷۸-۷۹؛ ابن حجر، الاصابه، ج۴، ص۱۱۶؛ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱۴، ص۷۸ و ۷۱؛ امینی، الغدیر، ج۷، ص۳۴.</ref>. پیش‌تر آوردیم که در [[قرن چهارم]]، [[ابونعیم]] علی بن [[حمزه]] تمیمی [[بصری]] آن دسته از اشعار او را که [[نشانه]] [[مسلمانی]] او است، در مجموعه‌ای به نام [[دیوان]] [[ابی‌طالب]] و ذکر اسلامه گرد آورد. در این اشعار، [[مشاهده]] می‌کنیم که [[ابوطالب]]، [[دین]] [[پیامبر]] را بهترین [[ادیان]] دانسته است<ref>ابن حجر، الاصابه، ج۴، ص۱۱۶.</ref> و او را پیامبر [[خداوند]]<ref>ابن اسحاق، السیر و المغازی، ص۷۶؛ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه ۱۴، ص۷۸؛ خنیزی؛ ابوطالب مؤمن قریش، ص۱۷۵.</ref> و شبیه [[موسی]] و [[ذوالنون]] معرفی می‌کند<ref>ابن اسحاق، السیر و المغازی، ص۱۵۷؛ ابن هشام، السیرة النبویه، ج۱، ص۲۵۳-۲۵۴.</ref>؛ [[تهمت]] ساحری به او را رد کرده، او را صادق و [[امین]] خوانده است<ref>کراجکی، کنزالفوائد، ص۷۸-۷۹.</ref>؛ نام محمد را مشتق از [[نام خداوند]] (محمود) می‌داند<ref>ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱۴، ص۷۸.</ref>؛ [[قرآن]] را «کتابی [[منزل]]» معرفی کرده<ref>خنیزی، ابو طالب مؤمن قریش، ص۱۷۸.</ref> و گفته است که او و [[فرزندان]] با افتخارش، پیامبر را تنها نخواهند گذاشت<ref>ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱۴، ص۷۶.</ref> و گاه در این اشعار خود را به صراحت «بر دین پیامبر» دانسته است<ref>ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱۴، ص۷۸.</ref> و به [[توحید]] [[اقرار]] کرده است<ref>کراجکی، کنز الفوائد، ص۷۸-۷۹.</ref>. شمار این اشعار و ابیات بسیار است و با توجه به اینکه پیش‌تر برخی از آنها را نقل کرده‌ایم، از تکرارشان صرف نظر می‌کنیم. نتیجه آن‌که بخش مهمی از اشعار ابوطالب به چنین موضوعاتی اختصاص دارد. با این وصف چگونه می‌توان پذیرفت که او [[ایمان]] نیاورده است. اصولاً مگر چه فرقی میان سخن منظوم و غیرمنظوم کسی وجود دارد؟ آیا اگر کسی [[شهادتین]] خود را به [[زبان شعر]] بگوید، پذیرفته نیست؟ قائلان به ایمان ابوطالب، معتقدند مجموع اشعار ابوطالب نشانه ایمان او است و این جای هیچ انکاری ندارد<ref>ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱۴، ص۷۸؛ امینی، الغدیر، ج۷، ص۳۴؛ خنیزی، ابوطالب مؤمن قریش، ص۱۷۵.</ref>. برخی آورده‌اند که اگر [[ابوطالب]] - در [[مقام]] [[رئیس]] [[بنی‌هاشم]] و یکی از [[بزرگان قریش]] - برادرزاده خود را به چشم [[پیامبر]] نمی‌نگریست، امکان نداشت او را این چنین [[حمایت]]، [[مدح]] و [[ستایش]] کند؛ زیرا معمول نیست که شیخ متنفذی به مدح و توصیف [[جوانی]] بپردازد که خود او را [[کفالت]] و [[سرپرستی]] کرده است<ref>ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱۴، ص۶۳.</ref>.
# '''[[سخنان پیامبر]]''': [[معتقدان]] به ایمان ابوطالب، در این باره به چند فقره از سخنان پیامبر اشاره کرده‌اند: اول آن‌که در [[جنگ بدر]]، وقتی [[عبیدة بن حارث]] بن مطلب مجروح شد و در حال [[جان]] دادن بود، خطاب به پیامبر شعری از ابوطالب خواند که او در آن [[سوگند]] خورده بود با تمام قوا از پیامبر حمایت کند، و گفت: اگر ابوطالب زنده بود، می‌دید که ما به این سخن او عمل کردیم. در این هنگام پیامبر برای [[عبیده]] و ابوطالب [[دعای خیر]] و [[طلب آمرزش]] کرد<ref>ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱۴، ص۸۰.</ref>. همچنین وقتی در [[مدینه]] [[خشکسالی]] شد و پیامبر دعای [[باران]] خواند و باران فراوانی بارید، به یاد این [[بیت]] مشهور از قصیده لامیه ابوطالب افتاد که {{متن حدیث|وَ أَبْيَضَ يُسْتَسْقَى الْغَمَامُ بِوَجْهِهِ...}} و گفت: «آفرین بر ابوطالب! اگر زنده بود چشمانش روشن می‌شد». سپس خواست آن [[شعر]] را برایش بخوانند و به دنبال آن برای ابوطالب آمرزش‌طلبید<ref>ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱۴، ص۸۰.</ref>. در [[حدیثی]] دیگر از پیامبر آمده است که جایگاه ابوطالب [[بهشت]] است<ref>ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱۴، ص۶۹.</ref>. نیز از قول او [[روایت]] شده است که [[خداوند]] او را درباره چند تن از نزدیکانش، از جمله ابوطالب [[وعده]] خیر داده است<ref>یعقوبی، تاریخ الیعقوبی، ج۲، ص۲۵.</ref>، و این که خداوند [[شفاعت]] او را درباره چند تن و از جمله ابوطالب پذیرفته است<ref>ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱۴، ص۶۷.</ref>. در حدیثی دیگر آمده است که پیامبر خطاب به عباس گفته است که در [[حق]] ابوطالب [[امید]] خیر دارد<ref>ابن سعد، الطبقات، ج۱، ص۵۹؛ کراجکی، کنزالفوائد، ص۸۰.</ref>. بر اساس گزارشی دیگر [[ابوبکر]] به هنگام [[فتح مکه]] در حضور [[پیامبر]] سخنی گفت که در [[حکم]] [[تأیید]] ایمان ابوطالب بود و پیامبر نیز سخن او را [[تصدیق]] کرد<ref>ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱۴، ص۶۸-۶۹.</ref>. در [[حدیثی]] دیگر از [[امام صادق]]{{ع}} [[روایت]] شده است که پیامبر فرموده است: «[[خداوند]] [[ابوطالب]] را مانند [[اصحاب کهف]] که [[ایمان]] خود را پنهان و اظهار [[کفر]] کردند، دو بار [[اجر]] خواهد داد»<ref>ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱۴، ص۷۰.</ref>.
# '''[[احادیث]]''': [[محدثان]] و نویسندگان [[شیعه]]، احادیث مختلفی در این باره روایت کرده‌اند. شاید [[کامل‌ترین]] اثر در این زمینه [[کتاب الغدیر]] [[علامه امینی]] باشد که در آن [[چهل حدیث]] در [[اثبات]] ایمان ابوطالب گرد آمده است<ref>امینی، الغدیر، ج۷، ص۳۸۵-۴۰۰.</ref>. در یکی از این احادیث [[علی بن ابی طالب]]{{ع}} گفته است که نه ابوطالب و نه اجداد او، [[بت]] نپرستیده‌اند؛ بلکه جملگی بر [[دین ابراهیم]]{{ع}} بوده‌اند<ref>امینی، الغدیر، ج۷، ص۳۷۸.</ref>. بر اساس روایتی دیگر علی{{ع}} فرموده است که ابوطالب [[اسلام]] آورد<ref>امینی، الغدیر، ج۷، ص۳۸۸.</ref>. آورده‌اند که وقتی [[امام علی]]{{ع}} شنید که برخی ابوطالب را [[جهنمی]] می‌دانند، برآشفت و [[مقام]] او را در [[قیامت]] عالی خواند<ref>کراجکی، کنز الفوائد، ص۸۰.</ref>. از [[امام حسن مجتبی]]{{ع}} روایت شده است که ابوطالب مانند «[[مؤمن آل فرعون]]» بود که او نیز ایمان خود را [[کتمان]] می‌کرد<ref>امینی، الغدیر، ج۷، ص۳۹۵.</ref>. نیز روایت است که [[امام سجاد]]{{ع}} وقتی شنید برخی ابوطالب را [[مسلمان]] نمی‌دانند، [[استدلال]] کرد که اگر او مسلمان نبود، چگونه [[همسر]] او که مسلمان بود با او [[زندگی]] می‌کرد؛ حال آن‌که خداوند [[نهی]] کرده است [[زن]] مسلمان با مرد [[مشرک]] زندگی کند<ref>ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱۴، ص۶۹.</ref>. در روایتی از [[امام باقر]]{{ع}} نقل شده است که او ایمان ابوطالب را از ایمان [[مردم]] [[روزگار]] خویش [[برتر]] دانسته است<ref>ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱۴، ص۶۸.</ref>. از امام صادق{{ع}} روایت شده است که [[جبرئیل]] به [[پیامبر]] گفته است که [[خداوند]] [[آتش]] را بر پدرت، مادرت، [[ابوطالب]] و [[همسر]] او، [[فاطمه بنت اسد]] که تو را در دامان خود پرورش دادند، [[حرام]] کرده است<ref>کلینی، الاصول من الکافی، ج۱، ص۳۷۱.</ref>. همچنین او [[ایمان]] نیاوردن ابوطالب را به صراحت [[تکذیب]] کرده است<ref>کراجکی، کنز الفوائد، ص۸۰.</ref>. بر اساس روایتی دیگر [[امام صادق]]{{ع}} در [[اثبات]] ادعای خود به اشعاری از ابوطالب استناد کرد<ref>کلینی، الاصول من الکافی، ج۱، ص۳۷۳.</ref>. از [[امام کاظم]]{{ع}} نیز دربارۀ ایمان ابوطالب روایتی موجود است<ref>کلینی، الاصول من الکافی، ج۱، ص۳۷۰.</ref>. [[روایت]] شده است که [[امام رضا]]{{ع}} نیز فردی را که در ایمان ابوطالب تشکیک کرده بود، به شدت [[عتاب]] فرمود و سرانجام او را [[آتش جهنم]] خواند<ref>کراجکی، کنزالفوائد، ص۸۰؛ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱۴، ص۶۸.</ref>، بنابراین، [[شیعیان]] [[اجماع اهل بیت]]{{ع}} را بر ایمان ابوطالب، [[حجت]] محکمی می‌دانند؛ زیرا به استناد [[حدیث ثقلین]] [[اهل بیت]]{{عم}} یکی از دو ثقلی هستند که [[تمسک]] به ایشان مانع [[گمراهی]] است<ref>امینی، الغدیر، ج۷، ص۳۸۴ به نقل از: مجمع البیان.</ref>.
 
نویسندگان [[شیعه]] در [[کوشش]] برای اثبات ایمان ابوطالب، علاوه بر ارائه [[دلایل]] و شواهد، به نقد نظریات و [[ادله]] [[اهل سنت]] در این خصوص نیز پرداخته‌اند. این نقادی‌ها در چند بخش صورت گرفته است:
 
۱. نقد نظر کسانی که سه [[آیه]] از [[قرآن]] را دلیل [[شرک]] ابوطالب دانسته‌اند.
درباره آیه {{متن قرآن|وَهُمْ يَنْهَوْنَ عَنْهُ وَيَنْأَوْنَ عَنْهُ}}<ref>«و آنان (دیگران را) از آن (قرآن) باز می‌دارند و (خود) از آن دور می‌شوند و جز خویشتن را نابود نمی‌کنند و در نمی‌یابند» سوره انعام، آیه ۲۶.</ref> که بعضی معتقدند [[ابن عباس]] آن را درباره ابوطالب دانسته است، ایشان معتقدند که از ابن عباس خلاف این نیز نقل شده است. همچنین به استناد نظر [[مفسران]] بسیاری، از جمله برخی از اهل سنت، این آیه در [[شأن]] مشرکانی است که [[مردم]] را از پیامبر باز می‌داشتند و خود نیز از او دوری می‌کردند. بنابراین ابوطالب نمی‌تواند مصداق این [[آیه]] باشد. ضمن اینکه در سلسله [[راویان حدیث]] ناظر به [[شأن نزول]] این آیه، برخی افراد را مدلِس، [[ضعیف]] و [[کذاب]]، و خود [[حدیث]] را نیز مرسل دانسته‌اند. افزون بر این، ایشان معتقدند [[تأمل]] در آیه پیش‌گفته در [[قرآن]] نشان می‌دهد که این آیه یکی از سه آیه به هم پیوسته ۲۵ تا ۲۷ [[سوره انعام]] است که مخالفان ایمان ابوطالب آن را بدون توجه به آیه قبل و بعد، معنا و [[تفسیر]] کرده‌اند، و چنانچه این آیه در جای خود معنا و تفسیر شود، به هیچ وجه بر [[ابوطالب]] [[صدق]] نخواهد کرد<ref>ر.ک: پاورقی‌های محمد باقر محمودی بر انساب الاشراف بلاذری، ج۲، ص۲۶-۲۷؛ خنیزی، ابوطالب مؤمن قریش، ص۳۰۳-۳۰۴.</ref>.
 
درباره آیه {{متن قرآن|مَا كَانَ لِلنَّبِيِّ وَالَّذِينَ آمَنُوا أَنْ يَسْتَغْفِرُوا لِلْمُشْرِكِينَ}}<ref>«پیامبر و مؤمنان نباید برای مشرکان پس از آنکه بر ایشان آشکار شد که آنان دوزخیند آمرزش بخواهند هر چند خویشاوند باشند» سوره توبه، آیه ۱۱۳.</ref> نیز آورده‌اند که اولاً برای این آیه ده شأن نزول ذکر شده است<ref>خنیزی، ابوطالب مؤمن قریش، ص۳۵۶.</ref>؛ ثانیاً [[سوره توبه]] [[مدنی]] است و جزء آخرین سوره‌هایی است که نازل شده و معقول نیست که بین شأن نزول و نازل شدن آیه‌ای، بیش از ده سال فاصله زمانی باشد. آن‌چه این ادعا را [[اثبات]] می‌کند این است که حتی در [[سال سوم هجرت]] و در جریان [[جنگ احد]]، [[پیامبر]] برای [[مشرکان]] [[طلب]] [[بخشایش]] کرد<ref>سهیلی، الروض الانف، ج۴، ص۲۸.</ref>. ناگفته نماند که در بین [[راویان]] این شأن نزول، افرادی گمنام، کذاب، مجهول، [[وضاع]]، ضعیف، غریب‌الحدیث، [[دشمنان]] سرسخت علی{{ع}} و خاندانش و برخی طرفداران [[امویان]] وجود دارند، و این پذیرش چنین ادعایی را مشکل می‌کند<ref>خنیزی، ابوطالب مؤمن قریش، ص۳۲۱، ۳۱۹، ۳۱۸، ۳۱۳، ۲۲۸-۲۲۷.</ref>. نویسنده کتاب ابوطالب [[مؤمن]] [[قریش]] از قول [[طبری]] آورده است که منظور از [[استغفار]] در این آیه، [[نماز خواندن]] بر جنازه متوفا است و آن موقع که ابوطالب درگذشته است ([[سال دهم بعثت]]) هنوز [[نماز میت]] وضع نشده بوده است که [[خداوند]] [[پیامبر]] و [[مؤمنان]] را از خواندن آن بر جنازه [[مشرکان]] [[نهی]] کرده باشد<ref>خنیزی، ابوطالب مؤمن قریش، ص۳۵۴-۳۵۵.</ref>.
 
اما درباره [[آیه]] {{متن قرآن|إِنَّكَ لَا تَهْدِي مَنْ أَحْبَبْتَ وَلَكِنَّ اللَّهَ}}<ref>«بی‌گمان تو هر کس را که دوست داری راهنمایی نمی‌توانی کرد امّا خداوند هر کس را بخواهد راهنمایی می‌کند و او به رهیافتگان داناتر است» سوره قصص، آیه ۵۶.</ref> نیز نویسندگان [[شیعه]] به نقد و بررسی پرداخته و گفته‌اند که چهار [[شأن نزول]] دیگر نیز برای این آیه گزارش شده است<ref>خنیزی، ابوطالب مؤمن قریش، ص۳۶۷-۳۶۹.</ref>. و [[حدیث]] شأن نزول این آیه درباره [[ابوطالب]] را نیز، هم از نظر سند و هم از نظر متن [[ضعیف]] دانسته‌اند. همچنین گفته‌اند که [[محبت پیامبر]] نمی‌تواند معارض [[محبت]] و [[دوستی]] خداوند باشد<ref>ر.ک: پاورقی‌های محمد باقر محمودی بر انساب الاشراف بلاذری، ج۲، ص۲۸.</ref>. بنابراین معنای آیه این می‌شود که اصولاً [[هدایت]] به [[خواست خداوند]] صورت می‌پذیرد. در این صورت اگر این آیه در [[شأن]] ابوطالب نازل شده باشد، نه تنها در [[مذمت]] وی نیست، بلکه از آنجا که خداوند هدایت او را به خود نسبت داده، در [[ستایش]] او است<ref>خنیزی، ابوطالب مؤمن قریش، ص۳۷۰.</ref>.
بنابراین نویسندگان شیعه [[نزول]] هیچ یک از این [[آیات]] را دوباره ابوطالب نپذیرفته و با [[دلایل]] [[ادله عقلی]] و [[نقلی]] به رد نظر کسانی پرداخته‌اند که ابوطالب را مصداق این سه آیه دانسته‌اند؛
 
۲. رد احادیثی که بر [[کفر]] ابوطالب دلالت می‌کنند.
مشهورترین این [[احادیث]]، حدیث ضحضاح است. نویسندگان شیعه معتقدند [[راوی]] اصلی این حدیث که به ده طریق و با تفاوت‌هایی [[روایت]] شده است<ref>خنیزی، ابوطالب مؤمن قریش، ص۳۷۷ به بعد.</ref>، [[مغیرة بن شعبه]] است که [[دشمنی]] او با [[بنی‌هاشم]] و به خصوص علی{{ع}} مشهور است. همچنین [[اخبار]] [[فسق]] او نیز عیان و آشکار است<ref>ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱۴، ص۷۰.</ref>. آنان سایر [[راویان]] این حدیث را نیز بررسی کرده و در میان آنان افرادی مجهول، طرفدار [[امویان]]، [[مدلس]]، جاعل، [[ضعیف]]، [[کذاب]]، فاقد [[حافظه]] و نزدیک به دیوانگی یافته و معرفی کرده‌اند<ref>ر.ک: پاورقی‌های محمد باقر محمودی بر انساب الاشراف بلاذری، ج۲، ص۱۲۹-۱۳۰؛ خنیزی، ابوطالب مؤمن قریش، ص۳۷۷-۳۸۹.</ref>. متن این [[حدیث]] را نیز به تفصیل بررسیده و در نهایت آن را جعلی و نادرست دانسته‌اند<ref>خنیزی، ابوطالب مؤمن قریش، ص۳۹۰ به بعد.</ref>؛
 
۳. سایر [[دلایل]] [[منکران]] [[ایمان]] [[ابو طالب]] نیز جای خدشه بسیار دارد:
#در این خصوص که [[ابوطالب]] خود را بر [[دین]] [[عبدالمطلب]] دانسته است، آورده‌اند که عبدالمطلب [[بت‌پرستی]] را ترک کرده بود و [[خداوند]] یگانه را می‌پرستید<ref>یعقوبی، تاریخ الیعقوبی، ج۲، ص۱۰.</ref>. بنابراین [[پیروی]] ابوطالب از دین عبدالمطلب در [[حقیقت]] پیروی از [[آیین]] [[توحید]] بوده است.
#در پاسخ به این مطلب که کسی [[نماز خواندن]] ابوطالب را ندیده بود، پاسخ داده‌اند که اصولاً تا پیش از [[هجرت]] [[نماز واجب]] نبوده و [[حکم]] [[نافله]] داشته است<ref>ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱۴، ص۸۳.</ref>.
#در جواب کسانی که گفته‌اند [[پیامبر]] در [[تشییع جنازه]] ابوطالب حاضر نشد و بر جنازه او [[نماز]] نخواند، علاوه بر ذکر گزارش‌هایی که درباره شرکت ایشان در تشییع جنازه عمویشان است، آورده‌اند که تا آن [[زمان]] هنوز [[نماز میت]] وضع نشده بود<ref>امینی، الغدیر، ج۷، ص۳۷۲؛ نیز ر.ک: حلبی، السیرة الحلبیه، ج۱، ص۳۸۵.</ref>.
#اما این که گفته‌اند علی{{ع}} و جعفر که [[مسلمان]] بودند، از پدر [[مشرک]] خود [[ارث]] نبردند، این سخن نیز [[دروغ]] است؛ زیرا حتی اگر ابو طالب [[کافر]] هم بود، بر اساس [[مذهب]] و روش [[فقهی]] [[شیعه]]، [[فرزندان]] مسلمان او از وی ارث می‌بردند؛ چراکه کافر از مسلمان ارث نمی‌برد، نه مسلمان از کافر<ref>ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱۴، ص۶۹.</ref>.
#درباره [[نامه]] منصور به [[محمد نفس زکیه]] نیز برخی نویسندگان شیعه بررسی‌های مفصلی صورت داده‌اند و افزون بر اشکالی که بر سلسله [[راویان]] این گزارش [[تاریخی]] وارد کرده‌اند و آنان را [[گمراه]] و غیرثقه دانسته‌اند، متن این [[روایت]] را نیز نقد کرده و غیر قابل قبول دانسته‌اند. برای نمونه آورده‌اند که حتی اگر [[ابوطالب]] [[مشرک]] بوده است، چگونه می‌توان او را «شرالاشرار» دانست. به این صورت این گزارش [[تاریخی]] حتی با همان [[حدیث]] ضحضاح نیز سازگار نیست؛ زیرا در آن حدیث ابوطالب بهترین [[اهل دوزخ]] و کم عذاب‌ترین آنان معرفی شده است<ref>خنیزی، ابوطالب مؤمن قریش، ص۲۹۱ به بعد.</ref>.
بدین روی نویسندگان [[شیعه]] - و حتی پاره‌ای از [[اهل سنت]] - ابوطالب را [[مسلمان]] دانسته و [[انکار]] [[ایمان]] او را [[تهمت]] به او و [[پیامبر]] دانسته‌اند. برخی در [[اثبات]] این موضوع تا بدان حد پای می‌فشارند که مبغض ابوطالب را [[کافر]]<ref>امینی، الغدیر، ج۷، ص۳۸۲.</ref> مهدورالدم شمرده‌اند<ref>خنیزی، ابوطالب مؤمن قریش، ص۴۱۸.</ref>.
شاید مشهورترین کسانی که درباره [[اسلام]] و [[کفر]] ابوطالب، به صراحت اظهارنظر نکرده‌اند، [[ابن ابی الحدید معتزلی]] باشد. او پس از بحثی مفصل در این باره و نقل نظرات [[معتقدان]] و [[منکران]] ایمان ابوطالب، خود از ابراز نظر خودداری می‌کند و دلیل آن را نیز [[اختلاف]] نظر شدید دو گروه و پیچیده شدن بحث می‌داند<ref>ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱۴، ص۸۲.</ref>.<ref>[[عبدالرحیم قنوات|قنوات، عبدالرحیم]]، [[در کنار پدر (مقاله)| مقاله «در کنار پدر»]]، [[دانشنامه امام علی ج۸ (کتاب)|دانشنامه امام علی ج۸]] ص ۱۲۵-۱۳۳.</ref>
===نتیجه‌گیری===
اکنون پس از نقل نظریات موافقان و مخالفان ایمان ابوطالب جا دارد که دیدگاه خود را نیز در این باره بازگوییم بدون [[شک]] بحث ایمان ابوطالب در طول [[تاریخ اسلام]] از جایگاه [[واقعی]] خود، که جایگاهی تاریخی است، خارج شده و رنگ و بوی تند [[کلامی]] گرفته است. عامل اصلی این وضع، نسبت ابوطالب با علی{{ع}} است. در طول سده‌های مختلف و از چشم کسانی که در موافقت یا [[مخالفت]] با ایمان [[ابو طالب]] بحث کرده‌اند، بیش از اینکه [[شخصیت حقیقی]] ابوطالب مد نظر باشد، «پدر علی بودن» او به چشم آمده است. [[مخالفان علی]]{{ع}} به شدت ابوطالب را آماج [[حمله]] قرار داده‌اند و از این عمو، [[سرپرست]] و بزرگ‌ترین حامی و [[حافظ]] پیامبر که در [[سایه]] حمایت‌های او کار اسلام قوت گرفت، یک مشرک [[جهنمی]] ساخته‌اند! [[دوستداران]] علی{{ع}} نیز در [[تقدیس]] و [[تنزیه]] او تا بدان‌جا پیش رفته‌اند که کوچک‌ترین خدشه‌ای را - حتی بی‌ارتباط با [[اسلام]] و [[کفر]] وی - بر سیمای او تاب نیاورده‌اند<ref>برای نمونه، ر.ک: پاورقی‌های محمد باقر محمودی بر انساب الاشراف بلاذری، ج۲، ص۴۱، بحث «طلیق».</ref> و [[دشمنان]] او را [[کافر]] و مستوجب [[قتل]] دانسته‌اند<ref>خنیزی، ابو طالب مؤمن قریش، ص۴۱۸.</ref>.
 
نگارنده بر این [[عقیده]] است که [[روایات]] [[مشرک]] و [[جهنمی]] بودن [[ابوطالب]]، [[کذب]] و جعلی است و این نظر را نه با بررسی [[اسناد]] و محتوای این [[روایت‌ها]] - که دیگران مفصل انجام داده‌اند- بلکه با توجه به قراین و شواهد [[تاریخی]] اعلام می‌دارد. چنان‌که گزارش شد، ظاهراً اولین بار در ایام [[خلافت علی]]{{ع}} موضوع [[ایمان]] و کفر ابوطالب مطرح شد<ref>کراجکی، کنزالفوائد، ص۸۰.</ref> و دلیل آن روشن است. سه [[خلیفه اول]] نیازی به وارد شدن در چنین بحث‌هایی نداشتند؛ اما وقتی [[امام علی]]{{ع}} با [[معاویه]] درگیر شد، دستگاه [[تبلیغاتی]] معاویه به [[جنگ]] شدیدی علیه او برخاست و به تخریب چهره حضرت [[همت]] گماشت. در این میان طبیعی بود که پدر علی نیز از [[حمله]] و [[هجوم]] [[امویان]] در [[امان]] نماند. امویان، علی{{ع}} را که در سابقه او هیچ [[ضعف]] و خدشه‌ای نبود، بی‌نماز معرفی کردند، و طبیعی بود که پدر او را نیز مشرک جلوه دهند. به خصوص که در آن ایام، [[بازار]] رقابت‌های خاندانی و قبیلگی همچنان داغ بود. [[خاندان]] [[حرب]] در [[رقابت]] با خاندان [[عبدالمطلب]] کم آورده بود، و لذا در پی آن بود که این [[عقب‌ماندگی]] را به هر شکل ممکن، جبران کند. تخریب شخصیت‌های [[قبیله]] رقیب و در رأس آنان علی{{ع}} و وابستگان او، در همین زمینه آغاز شد و ادامه یافت. امویان این قدر [[توانایی]] داشتند که با [[تهدید]] و [[تطمیع]]، جلوی انتشار [[اخبار]] مربوط به ایمان ابوطالب را بگیرند و در برابر، سفارش [[جعل]] احادیثی را بدهند که ابوطالب در آنها مشرک و جهنمی معرفی شده است. گفتنی است که [[راوی]] اصلی [[حدیث]] ضحضاح، [[مغیرة بن شعبه]]، [[فرماندار]] [[دولت اموی]] است.
 
[[تبلیغات]] رسمی امویان علیه علی{{ع}} و [[خاندان]] او حدود یک [[قرن]] ادامه یافت، تا اینکه [[بنی‌امیه]] سرنگون شدند و [[بنی‌عباس]] بر سر کار آمدند؛ ولی این وضع تغییری نکرد؛ زیرا [[عباسیان]] نیز که [[فرزندان]] عباس، عموی دیگر [[پیامبر]] بودند، در جامعه‌ای که [[منازعات]] قبیلگی باز هم در آن رواج یافته بود، با مشکل کمبود افتخارات روبه‌رو بودند. جد بزرگ آنان، عباس، در ابتدا [[مسلمان]] نبود و حتی در [[جنگ بدر]] به [[جنگ]] برادرزاده‌اش آمد و [[اسیر]] شد. این درست است که او در مواقعی کمک‌های مؤثری به پیامبر کرد<ref>برای نمونه، ر.ک: یعقوبی، تاریخ الیعقوبی، ج۲، ص۴۷.</ref>، ولی [[مسلمانان]] او را یک مسلمان برجسته و خوش سابقه به شمار نمی‌آوردند. عباسیان پس از قلع و قمع بنی‌امیه، درگیر [[منازعه]] با [[علویان]] شدند؛ ضمن اینکه خود را در برابر [[فضایل]] و افتخارات این خاندان، حقیر می‌یافتند. این چنین بود که این [[خویشاوندان]] نزدیک نیز، انگیزه‌ای [[قوی]] برای [[تخریب شخصیت]] عموی بزرگ خود، [[ابوطالب]] یافتند. با توجه به این موضوع، بسیار طبیعی است که [[منصور عباسی]] خطاب به [[محمد نفس زکیه]]، جد او، ابوطالب را «شرالاشرار» و [[مشرک]]، و جد خود عباس را مسلمان معرفی کند و دور از [[ذهن]] نیست که [[ابن معتز]] در اشعار خود، علویان را به [[سختی]] آماج [[حمله]] قرار دهد و ابوطالب را غیرمسلمان و عباس را مسلمان بشمرد. کسانی که برای [[انکار]] ایمان ابوطالب به چنین سخنانی [[تمسک]] جسته‌اند، چگونه توجه نکرده‌اند که این سخنان را [[دشمنان]] علویان بر زبان یا قلم رانده‌اند، و حرف یک [[دشمن]] در انکار فضایل رقیب چگونه می‌تواند [[حجت]] [[استدلال]] باشد؟
از مجموع حوادث ده [[سال اول بعثت]] بر می‌آید که ابوطالب [[اعتماد]] فراوانی به سخنان و [[اعمال]] پیامبر داشته است. ما پیش‌تر به نمونه‌هایی در این باره اشاره کرده‌ایم؛ ولی یک نمونه جالب آن، همان زمانی است که ابوطالب خبر از بین رفتن [[صحیفه]] را به [[قریش]] داد. او به خبری که پیامبر به او داده بود، چنان مطمئن بود که به [[قریش]] گفت: اگر خبر محمد{{صل}} درست نباشد، وی را [[تسلیم]] آنان خواهد کرد تا به [[قتل]] برسانند. به [[راستی]] چگونه می‌شود فردی به کسی و سخنان او این چنین [[اعتماد]] داشته باشد و آن‌گاه [[دعوت]] او را نپذیرد؟
حتی اگر از مجموع حوادثی که در آن سال‌ها اتفاق افتاد و در آنها [[ابوطالب]] بزرگ‌ترین [[حامی پیامبر]] بود، [[ایمان]] وی را نتیجه نگیریم، چگونه می‌توان پذیرفت که ابوطالب [[بت‌پرست]] بوده است؟ چگونه ممکن است کسی برادرزاده خود را علیه [[آیین]] خود [[یاری]] کند و [[فرزندان]] و [[نزدیکان]] و حتی سایر [[مردم]] را به [[حمایت]] از فردی توصیه کند که به [[انکار]] [[دین]] او برخاسته است؟ [[دشمنان]] این منکر دین خود را هجو کند و کسانی را که به تصریح یا تلویح سخنی در حمایت از وی گفته‌اند، [[تأیید]] و [[تشویق]] نماید؟
 
به نظر نگارنده [[ابو طالب]] ایمان داشت؛ ولی ایمان خود را [[کتمان]] می‌کرد. این تصمیمی بود از سر [[تدبیر]] و [[فداکاری]]، که بعدها [[دشمنان علی]]{{ع}} و مخالفان [[خاندان]] [[بنی‌هاشم]] از آن [[سوء استفاده]] کردند و تحت [[پوشش]] آن، [[اخبار]] [[مشرک]] و [[جهنمی]] بودن او را ساختند و پرداختند و منتشر کردند و عده‌ای بی‌خبر نیز [[باور]] کردند. اما [[فهم]] این نکته که چرا ابوطالب ایمان خود را کتمان کرد، برای کسانی که با حوادث [[سیاسی]] و روابط و مناسبات سیاسی آشنا هستند، چندان دشوار نیست. ابوطالب در میان [[پیامبر]] و قریش، نوعی [[تعادل]] و [[آرامش]] ایجاد می‌کرد و این به نفع قریش نبود، بلکه به نفع [[اسلام]] و پیامبر بود تا فرصتی برای ادامه کار پیدا کنند. (دیدیم که در نبود ابوطالب این تعادل و آرامش آن‌چنان از بین رفت که پیامبر ناگزیر به [[مدینه]] [[مهاجرت]] کرد) حال اگر ابوطالب اسلام خود را ابراز می‌کرد، دیگر [[قادر]] به ایفای چنین نقشی نبود. در چنین وضعی او در چشم قریش، [[مسلمان]] برجسته‌ای بود که آنان به جای [[گفت‌وگو]] با وی، با او به [[نبرد]] بر می‌خاستند. شاید در این هنگام او دیگر [[قادر]] به [[تجهیز]] آن دسته از [[بنی‌هاشم]] که [[ایمان]] نیاورده بودند نیز نبود و نمی‌توانست حامی مؤثری برای [[پیامبر]] باشد، و نقش کلیدی و منحصر به فرد خود را در ایجاد [[تعادل]] و رفع تنش در [[مکه]] و به وجود آوردن فضایی مناسب برای [[تبلیغ اسلام]] از دست می‌داد. به نظر نگارنده، عموی دیگر پیامبر، [[حمزه]] نیز چنین وضعی داشت. برخی [[مورخان]]، [[اسلام]] حمزه را در [[سال دوم بعثت]] ثبت کرده‌اند<ref>دحلان، احمد زینی، السیرة النبویة و الآثار المحمدیه، ج۱، ۱۷۵.</ref>، و این به ظاهر با آن‌چه در [[سال پنجم بعثت]] روی داد و حمزه پس از [[کتک زدن]] [[ابوجهل]] اعلام کرد که اسلام آورده<ref>طبری، محمد بن جریر، تاریخ الامم والرسل والملوک، ج۲، ص۳۳۴.</ref>، سازگار نیست. ولی با اندکی دقت می‌توان میان این دو سخن جمع کرد: به نظر نگارنده، حمزه در سال دوم بعثت [[مسلمان]] شده بود، ولی او نیز اسلام خود را ابراز نکرده بود، تا بتواند همانند [[ابوطالب]] از پیامبر [[حمایت]] کند، اما آن‌چه در سال پنجم بعثت اتفاق افتاد، غیرمنتظره بود. ابوجهل پیامبر را به شدت آزرد و حمزه در اقدامی تلافی‌جویانه، اسلام خود را ابراز کرد؛ زیرا [[روحیه حماسی]] او چنین اقتضا می‌کرد. با اینکه اسلام حمزه باعث تقویت [[جبهه]] پیامبر در برابر [[مشرکان قریش]] شد، او در دراز مدت نتوانست نقشی مشابه ابوطالب ایفا کند، و موقعیت او چنان [[تضعیف]] شده بود که پیامبر به هنگام بازگشت از [[طائف]] ([[سال دهم بعثت]]) به جای [[پناه بردن]] به او مجبور شد در [[پناه]] مشرکی به نام [[مطعم بن عدی]] وارد مکه شود.
گفتنی است که به استناد سخن [[امام حسن مجتبی]]{{ع}}<ref>امینی، الغدیر، ج۷، ص۳۹۵.</ref>، می‌توان ابوطالب را به «[[مؤمن آل فرعون]]» [[تشبیه]] کرد که ایمانش را پوشیده نگاه داشت تا وسیله مناسبی برای [[دفاع]] از [[حقیقت]] به دست آورد.<ref>[[عبدالرحیم قنوات|قنوات، عبدالرحیم]]، [[در کنار پدر (مقاله)| مقاله «در کنار پدر»]]، [[دانشنامه امام علی ج۸ (کتاب)|دانشنامه امام علی ج۸]] ص ۱۳۳.</ref>


== جستارهای وابسته ==
== جستارهای وابسته ==
خط ۱۱۶: خط ۲۰۵:
{{منابع}}
{{منابع}}
# [[پرونده:440259451.jpg|22px]] [[اسماعیل آذری‌نژاد|آذری‌نژاد، اسماعیل]]، [[ایمان ابوطالب (مقاله)|مقاله «ایمان ابوطالب»]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)|'''دانشنامه کلام اسلامی ج۱''']]
# [[پرونده:440259451.jpg|22px]] [[اسماعیل آذری‌نژاد|آذری‌نژاد، اسماعیل]]، [[ایمان ابوطالب (مقاله)|مقاله «ایمان ابوطالب»]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)|'''دانشنامه کلام اسلامی ج۱''']]
# [[پرونده:1100842.jpg|22px]] [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی، ناصر]]، [[قصه‌های قرآن (کتاب)|'''قصه‌های قرآن''']]
# [[پرونده:1368106.jpg|22px]] [[عبدالرحیم قنوات|قنوات، عبدالرحیم]]، [[در کنار پدر (مقاله)| مقاله «در کنار پدر»]]، [[دانشنامه امام علی ج۸ (کتاب)|'''دانشنامه امام علی ج۸''']]
{{پایان منابع}}
{{پایان منابع}}


خط ۱۲۲: خط ۲۱۳:


[[رده:ابوطالب]]
[[رده:ابوطالب]]
[[رده:ایمان ابوطالب]]
[[رده:اصحاب پیامبر]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۵ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۰:۳۲

این مدخل زیرشاخهٔ بحث ابوطالب است. ایمان ابوطالب از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: ایمان ابوطالب در کلام اسلامی - پرسش مرتبط ندارد

ابوطالب (ع) عمو و حامی پیامبر خاتم (ص) و پدر امام علی (ع) است. او دارای برخی فضایل از جمله اینکه فردی سخاوتمند بود و قبایل عرب او را به داوری انتخاب می‌‌کردند. ایشام حمایت‌های زیادی از پیامبر (ص) انجام داد. در ایمان او اختلاف است. شیعیان و برخی از فرق مسلمان دیگر در ایمان او شکی ندارند، ولی برخی دیگر از مسلمانان منکر ایمان او شده‌اند. بنی امیه و بنی عباس برای کاستن از منزلت امام علی (ع)، ایمان ابوطالب را انکار می‌‌کنند. منکران به آیات و روایاتی استناد می‌‌کنند که قابل رد است.

مقدمه

ابوطالب بن عبدالمطلب بن هاشم بن عبدمناف، عمو و حامی پیامبر (ص) و پدر حضرت علی (ع)، حدود هشتاد و چند سال قبل از هجرت متولد شد. نام وی عبدمناف و به نقلی عمران، و به جهت فرزند بزرگش طالب به "ابوطالب" مشهور شد. ابوطالب رئیس خاندان بنی هاشم و وارث دو منصب مهم رفادت (مهمانداری حاجیان) و سقایت (آب رساندن به حاجیان) بود.

بعد از نبوت برادرزاده‌اش محمد (ص) با تمام وجود به حمایت از وی پرداخت و در محاصره اجتماعی و اقتصادی بنی هاشم توسط قریش با مسلمانان به "شعب ابوطالب" رفت و کمی پس از پایان یافتن محاصره در اثر رنج و سختی، در ماه ذی القعده یا شوال سال دهم (سه سال قبل از هجرت) وفات یافت[۱].

ابوطالب در میان قریش مشهور به سخاوت بود و به سبب درایت و عدالت و نفوذ کلام، قبایل عرب در مکه وی را به داوری اختیار می‌‌کردند[۲]. در عصر جاهلیت نخستین کسی بود که سوگند در شهادت برای اولیای دم را بنا نهاد و بعدها اسلام نیز این امر را امضا کرد[۳]. وی در عصر جاهلیت از پلیدی‌ها دوری می‌‌گزید و به شیوه پدرش شراب را بر خود حرام کرده بود[۴]. در حمایت‌های بی‌دریغ ابوطالب از پیامبر گرامی اسلام (ص) تردیدی نیست، ولی در ایمان آوردن او به آیین اسلام اختلاف شده است[۵].

ایمان ابوطالب

شیعیان اثناعشری بر ایمان آوردن او به آیین اسلام پای فشرده‌اند و این مطلب مورد اجماع اهل بیت (ع) و علمای امامیه است. اکثر زیدیه، برخی از شیوخ معتزله[۶] و تعدادی از دانشمندان اهل سنت نیز برهمین عقیده‌اند[۷]؛ امّا اکثر سیره‌نویسان اهل سنّت معتقدند ابوطالب مشرک از دنیا رفت. مسئله ایمان ابوطالب از دیر زمان مورد بحث و گفتگوی دانشمندان اسلامی بوده و از قرون اوّلیه کتاب‌های مستقلی تألیف کرده‌اند.

بنی امیه و بنی عباس در ترویج مشرک بودن ابوطالب انگیزه مشترک داشتند و آن کاستن منزلت علی بن ابی‌طالب (ع) بود؛ زیرا بنی امیه و در رأس آنها ابوسفیان تا روز فتح مکه در برابر اسلام مقاومت کردند و تنها در آن روز و از روی ناچاری اظهار مسلمانی کردند و عباس، بزرگ خاندان بنی عباس نیز در جنگ بدر در سپاه قریش مقابل مسلمین جنگ کرد و اندکی قبل از فتح مکّه اسلام آورد و این در حالی بود که حمایت ابوطالب پدر حضرت علی (ع) از اسلام جای انکار نداشت، لذا کوشیدند به بهانه شرک ابوطالب این افتخار را از علی (ع) بگیرند. در شرایطی که دین نوبنیاد اسلام نیازمند حمایت شخصیت اجتماعی و نیرومند و در عین حال به ظاهر بی طرفی بود، بدیهی است که اگر ابوطالب اسلام خود را آشکار می‌‌کرد، نزد مشرکان قریش آبرو و ابهت و احترام خود را از دست می‌‌داد[۸] و نمی‌توانست به عنوان سرپرست قبیله، حَکَم و داور مشرکان گردد و از مقام شیخوخت خود در حمایت از اسلام سود جوید[۹].

دلایل ایمان ابوطالب را می‌‌توان بر سه قسم کرد: مواضع عملی؛ اقوال و اشعار و دیدگاه نزدیکان وی؛ زیرا پیامبر (ص) و اهل بیت (ع) معصوم بوده و رأی آنان حجّت معتبر است.

ابوطالب کسی بود که همسرش فاطمه بنت اسد را به اسلام دعوت کرد[۱۰]، وقتی فرزندش علی (ع) را دید که سمت راست پیامبر ((ص) و همراه وی به نماز ایستاده نه تنها او را منع نکرد، بلکه او را به همراهی با پیامبر (ص) فرمان داد[۱۱]. از سپردن پیامبر ((ص) به قریش که با بالا گرفتن دعوت اسلام به اندیشه قتل وی افتاده بودند خودداری کرد[۱۲]. در شعب ابوطالب برای حفظ جان پیامبر (ص) کودک خردسال خود علی (ع) را هر شب جای او می‌‌خواباند و رنج غربت فرزند دیگر خود جعفر را در هجرت به حبشه تحمل می‌‌کرد. اینها همه نمی‌توانست ناشی از انگیزه عاطفی و غیرت خویشاوندی و قبیله‌ای باشد، زیرا اگر محمد (ص) فرزند برادرش است علی (ع) فرزند خودش است، چرا فرزند خود را فدای برادرزاده‌اش می‌‌کند؟

پیامبر (ص) در فوت ابوطالب سخت گریست و از خداوند برای او طلب مغفرت کرد[۱۳] و هنگام دفن وی فرمود: ای عمو مرا در کودکی پرورش دادی، در یتیمی کفالت کردی و در بزرگی یاری نمودی، پس خداوند جزای خیرت دهد[۱۴]. پیامبر ((ص) در تشییع جنازه او شرکت کرد و وعده کرد که روز قیامت برای پسر و مادر و عمویش ابوطالب شفاعت کند[۱۵] با آنکه تشییع جنازه کافر و شفاعت وی صحیح نیست.

علی (ع) سوگند یاد می‌‌کند که ابوطالب، عبدالمطلب، هاشم و عبدمناف هرگز بتی را نپرستیدند بلکه به سوی کعبه و به آیین ابراهیم ((ع) نماز می‌‌گزاردند[۱۶] و او را کسی می‌‌داند که اگر تمام گناهکاران روی زمین را شفاعت کند خداوند می‌‌پذیرد[۱۷].[۱۸]

دلایل منکران ایمان ابوطالب

۱. به نقل از بخاری[۱۹] و طبقات ابن سعد[۲۰] سعید بن مسیّب از پدرش روایت می‌‌کند: پیامبر (ص) از ابوطالب هنگام وفاتش خواست کلمه "لا إله إلاّ اللّه" را بگوید تا نزد خداوند برای او احتجاج کند، ابوجهل و عبداللّه بن امیه به ابوطالب گفتند آیا می‌‌خواهی از ملت عبدالمطلب بازگردی؟ پیامبر (ص) جمله خود و آن دو نیز حرفشان را تکرار کردند و آخرین کلمه ابوطالب این بود: بر ملّت و آیین عبدالمطلب. پیامبر (ص) فرمود به خدا سوگند بر تو استغفار می‌‌کنم تا زمانی که نهی شوم[۲۱].

در پاسخ گفته شده سعید بن مسیّب معروف به دشمنی با علی (ع) است و قولش در حق پدر آن حضرت حجّت نیست. از طرف دیگر در شأن نزول آیه مزبور سه نقل دیگر وجود دارد از جمله اینکه بزرگان اهل سنّت به سند صحیح از امام علی (ع) روایت کرده‌اند که وقتی شنیدم مردی برای پدر و مادر مشرکش استغفار می‌‌کرد آن را به پیامبر (ص) عرض کردم و این آیه نازل شد[۲۲]، حال چگونه ممکن است خداوند اجازه دهد پیامبر (ص) بیش از ده سال بر ابوطالب استغفار و ترحم کند و پس از این همه مدت، او را نهی کند[۲۳] و این در حالی است که مدّت‌ها قبل از آن در جریان غزوه بنی‌المصطلق با نزول آیه ﴿سَوَاءٌ عَلَيْهِمْ أَسْتَغْفَرْتَ لَهُمْ أَمْ لَمْ تَسْتَغْفِرْ لَهُمْ لَنْ يَغْفِرَ اللَّهُ لَهُمْ إِنَّ اللَّهَ لَا يَهْدِي الْقَوْمَ الْفَاسِقِينَ﴾[۲۴]، بی‌اثر بودن استغفار برای مشرکان بر پیامبر (ص) آشکار گردیده بود و در آیه ﴿لَا تَجِدُ قَوْمًا يُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ يُوَادُّونَ مَنْ حَادَّ اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَلَوْ كَانُوا آبَاءَهُمْ أَوْ أَبْنَاءَهُمْ أَوْ إِخْوَانَهُمْ أَوْ عَشِيرَتَهُمْ أُولَئِكَ كَتَبَ فِي قُلُوبِهِمُ الْإِيمَانَ وَأَيَّدَهُمْ بِرُوحٍ مِنْهُ وَيُدْخِلُهُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِينَ فِيهَا رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَرَضُوا عَنْهُ أُولَئِكَ حِزْبُ اللَّهِ أَلَا إِنَّ حِزْبَ اللَّهِ هُمُ الْمُفْلِحُونَ﴾[۲۵] از دوستی و مودت مشرکان نهی کرده بود و اگر از همه این موارد صرف نظر کنیم و حدیث ابن مسیّب را بپذیریم سخن ابوطالب "على ملّة عبد‌المطلب" دلالت بر کفر ندارد، زیرا پدر و اجداد پیامبر (ص) همگی مؤمن بوده‌اند[۲۶] و مقصود ابوطالب همان کلمه توحید بوده که در برابر ابوجهل توریه و تقیه کرده است.

۲. مسلم [۲۷] و بخاری[۲۸] و عده دیگری آیه ﴿إِنَّكَ لَا تَهْدِي مَنْ أَحْبَبْتَ وَلَكِنَّ اللَّهَ يَهْدِي مَنْ يَشَاءُ وَهُوَ أَعْلَمُ بِالْمُهْتَدِينَ﴾[۲۹] را نیز مربوط به ابوطالب دانسته‌اند که در وقت مرگ، بنی هاشم را جمع کرده و آنها را امر به اطاعت از پیامبر (ص) کرد تا رستگار شوند و پیامبر ((ص) فرمود: ای عمو آنها را نصیحت می‌‌کنی و خود را رها می‌‌کنی، امّا ابوطالب گفت نمی‌توانم از دین پدر و اجدادم دست بردارم.

در پاسخ این استدلال گفته شده که شأن نزول دیگری برای این آیه نقل شده و آن مربوط به جنگ اُحُد است که وقتی دندان پیامبر (ص) شکسته و صورتش با شمشیر شکافته می‌‌شود برای هدایت قومش دعا می‌‌کند که این آیه نازل می‌‌شود. علاوه بر اینکه از نوع گزارش مسلم و بخاری برمی‌آید این آیه و آیه قبلی هر دو در وقت مرگ ابوطالب نازل شده و این در حالی است که این دو آیه با فاصله حدود ده سال، اوّلی در مکه و دومی در مدینه نازل شده است[۳۰] و بر فرض صحت حدیث، آیه دلالت بر عدم ایمان ابوطالب ندارد، بلکه نشان می‌‌دهد ایمان ابوطالب به اراده مستقل پیامبر (ص) نیست بلکه به خواست خداوند است.

۳. حبیب بن ابوثابت از فردی که از ابن عباس شنیده نقل می‌‌کند[۳۱] که ابن عباس گفت آیه: ﴿وَهُمْ يَنْهَوْنَ عَنْهُ وَيَنْأَوْنَ عَنْهُ وَإِنْ يُهْلِكُونَ إِلَّا أَنْفُسَهُمْ وَمَا يَشْعُرُونَ﴾[۳۲]، در حقّ ابوطالب نازل شد که مردم را از اذیت رسول خدا (ص) نهی می‌‌کرد ولی خود داخل در اسلام نمی‌شد[۳۳].

این حدیث از چند جهت ضعیف است، اوّل به دلیل مرسل بودن آن، دوم عدم وثاقت حبیب ابن ابوثابت چنان که ابن حبّان او را مدلّس خوانده[۳۴] و منفرد بودن وی در نقل این حدیث، سوم: طبری[۳۵] به چند طریق به نقل از ابن عباس آیه را در شأن مشرکانی دانسته‌اند که مردم را از ایمان به پیامبر (ص) بازداشته و خود نیز به او ایمان نمی‌آوردند، چهارم: با توجه به سیاق آیه، ضمایر جمع در آن به مشرکانی برمی گردد که در آیه قبل ذکر شده و صفات آنها به هیچ وجه بر ابوطالب صدق نمی‌کند.

۴. به نقل از ابوسعید خدری، شخصی نزد پیامبر از ابوطالب یاد کرد، آن حضرت فرمود: امید است که شفاعت من در روز قیامت برای او سودمند باشد، در میان آبی جوشیده از آتش قرار می‌‌گیرد که تا دو کعب او می‌‌رسد و از آنجا تا مغز او را می‌‌جوشاند...[۳۶].

این حدیث به خاطر اشخاصی همچون سفیان ثوری، عبدالملک بن عمیر لخمی کوفی[۳۷] و عبدالعزیز دراودی[۳۸] که در سلسله سند قرار دارند از نظر سند ضعیف است و بغض و دشمنی مغیرة بن شعبه که حدیث را از او نقل می‌‌کنند نسبت به بنی هاشم و به خصوص علی (ع) معروف است[۳۹] به علاوه اینکه اگر ابوطالب مشرک بوده چگونه پیامبر (ص) طبق این حدیث امید شفاعت او را داشته است؟! و امام باقر (ع) در پاسخ سؤال از حدیث یاد شده فرمود: اگر ایمان ابوطالب در کفّه ای از ترازو و ایمان این مردم در کفّه ای دیگر قرار گیرد هر آینه ایمان او ترجیح خواهد یافت[۴۰].

ایمان ابوطالب

تمام علمای شیعه و بعضی از بزرگان اهل تسنن مانند ابن ابی الحدید شارح نهج البلاغه و قسطلانی در ارشاد الساری و زینی دحلان در حاشیه سیرۀ حلبی، ابوطالب را از مؤمنان اسلام می‌دانند، در منابع اصیل اسلام نیز شواهد فراوانی برای این موضوع می‌یابیم که با بررسی آنها در تعجب و حیرت عمیق فرو می‌رویم که چرا «ابوطالب» از طرف جمعی اینچنین مورد بی‌مهری و اتهام قرار گرفته است؟! زیرا: این تنها ابوطالب نیست که بخاطر نزدیکیش با علی(ع) اینچنین مورد تهاجم قرار گرفته، بلکه می‌بینیم هر کس در تاریخ اسلام به نحوی از انحاء ارتباط نزدیک با امیرمؤمنان علی(ع) داشته از این حملات ناجوانمردانه بر کنار نمانده است، در حقیقت ابوطالب گناهی نداشت جز اینکه پدر علی بن ابی طالب پیشوای بزرگ اسلام بود![۴۱]

در اینجا فشرده‌ای از دلایل گوناگونی که به روشنی، گواهی بر ایمان ابوطالب می‌دهد فهرست‌وار می‌آوریم و شرح بیشتر را به کتاب‌هایی که در این زمینه نوشته شده موکول می‌کنیم.

ابوطالب قبل از بعثت پیامبر اکرم(ص) به خوبی می‌دانست که فرزند برادرش به مقام نبوت خواهد رسید زیرا مورخان نوشته‌اند در سفری که ابوطالب با کاروان قریش به شام رفت برادرزاده دوازده ساله خود محمد را نیز با خویش همراه برد، در این سفر علاوه بر کرامات گوناگونی که از او دید، همین که کاروان با راهبی بنام «بحیرا» که سالیان درازی در صومعه مشغول عبادت بود و آگاهی از کتب عهدین داشت و کاروان‌های تجارتی در مسیر خود به زیارت او می‌رفتند برخورد کردند، در بین کاروانیان، محمد(ص) که آن روز دوازده سال بیش نداشت نظر راهب را به خود جلب کرد. بحیرا پس از اندکی خیره شدن و نگاه‌های عمیقانه و پرمعنی به او گفت این کودک به کدام یک از شما تعلق دارد؟ جمعیت به ابوطالب اشاره کردند او اظهار داشت برادرزادۀ من است. «بحیرا» گفت این طفل آینده درخشانی دارد این همان پیامبری است که کتاب‌های آسمانی از رسالت و نبوتش خبر داده‌اند و من تمام خصوصیات او را در کتب خوانده‌ام! «ابوطالب» پیش از این برخورد و برخوردهای دیگر از قرائن دیگر نیز به نبوت پیامبر اکرم و معنویت او پی برده بود. طبق نقل دانشمند اهل تسنن شهر ستانی (صاحب ملل و نحل) و دیگران در یکی از سال‌ها آسمان مکه برکتش را از اهلش بازداشت و خشکسالی سختی به مردم روی آورد، ابوطالب دستور داد تا برادرزاده‌اش محمد را که کودکی شیرخوار بود حاضر ساختند پس از آنکه کودک را در حالی که در قنداقه‌ای پیچیده شده بود به او دادند در برابر کعبه ایستاد و با تضرع خاصی سه مرتبه طفل شیرخوار را به طرف بالا انداخت و هر مرتبه می‌گفت: «پروردگارا! به حق این کودک باران پربرکتی بر ما نازل فرما» چیزی نگذشت که توده‌ای ابر از کنار افق پدیدار گشت و آسمان مکه را فرا گرفت، سیلاب آنچنان جاری شد که بیم آن می‌رفت مسجد الحرام ویران شود.

سپس شهرستانی می‌نویسد همین جریان که دلالت بر آگاهی ابوطالب از رسالت و نبوت برادرزاده‌اش از آغاز کودکی دارد ایمان وی را به پیامبر می‌رساند و اشعار ذیل را بعدها ابوطالب به همین مناسبت سروده است: و ابیض یستسقی الغمام بوجهه *** ثمال الیتامی عصمة للارامل و او روشن چهره‌ای است که ابرها به خاطر او می‌بارند، او پناهگاه یتیمان و حافظ بیوه زنان است. یلوذ به الهلاک من آل هاشم *** فهم عنده فی نعمة و فواضل هلاک‌شوندگان از بنی هاشم به او پناه می‌برند، و به وسیله او از نعمت‌ها و احسان‌ها بهره می‌گیرند. و میزان عدل لا یخیس شعیرة *** و وزان صدق وزنه غیر هائل او میزان عدالتی است که یک جو تخلف نمی‌کند، و وزن‌کننده درستکاری است که توزین او بیم اشتباه ندارد. جریان توجه قریش را در هنگام خشکسالی به ابوطالب و سوگند دادن ابوطالب خدا را به حق او علاوه بر شهرستانی بسیاری از مورخان بزرگ نقل کرده‌اند[۴۲].[۴۳]

اشعار ابوطالب گواهی زنده

به علاوه در کتب معروف اسلامی اشعاری از ابوطالب در اختیار ما است که مجموعه آنها در دیوانی بنام «دیوان ابوطالب» گردآوری شده است. ابن ابی الحدید پس از نقل قسمت زیادی از اشعار ابوطالب (که ابن شهر آشوب در متشابهات القرآن آنها را سه هزار بیت می‌داند) می‌گوید: از مطالعه مجموع این اشعار برای ما هیچگونه تردیدی نخواهد ماند که ابوطالب به مکتب برادرزاده‌اش ایمان داشته است.

احادیثی از پیامبر اکرم(ص) نیز نقل شده که گواهی آن حضرت را به ایمان عموی فداکارش ابوطالب روشن می‌سازد از جمله طبق نقل نویسندۀ کتاب «ابوطالب مؤمن قریش»: چون ابوطالب درگذشت پیامبر(ص) پس از تشییع جنازه او ضمن سوگواری که در مصیبت از دست دادن عمویش می‌کرد، می‌گفت: «وای پدرم! وای ابوطالب! چقدر از مرگ تو غمگینم؟ چگونه مصیبت تو را فراموش کنم ای کسی که در کودکی مرا پرورش دادی، و در بزرگی دعوت مرا اجابت نمودی، و من در نزد تو همچون چشم در حدقه و روح در بدن بودم». و نیز پیوسته اظهار می‌داشت: «قریش هیچگاه نتوانست مکروهی بر من وارد کند مگر زمانی که ابوطالب از جهان رفت».

از طرفی مسلم است که سال‌ها قبل از مرگ ابوطالب پیامبر(ص) مأمور شد هیچگونه رابطه دوستانه با مشرکان نداشته باشد، با این حال این همه اظهار علاقه و مهر به ابوطالب نشان می‌دهد که پیامبر او را معتقد به مکتب توحید می‌دانسته است وگرنه چگونه ممکن بود دیگران را از دوستی با مشرکان نهی کند و خود با ابوطالب تا سر حد عشق، مهر ورزد؟![۴۴]

بر پیامبر خرده می‌گیرند یا بر ابوطالب؟

در احادیثی که از طرف اهل بیت رسیده است نیز مدارک فراوانی بر ایمان و اخلاص ابوطالب دیده می‌شود که نقل آنها در اینجا بطول می‌انجامد این احادیث آمیخته با استدلالات منطقی و عقلی است مانند روایتی که از امام چهارم(ع) نقل گردیده است که حضرتش پس از این که در پاسخ سؤالی اظهار می‌دارد ابوطالب مؤمن بود می‌فرماید: راستی در شگفتم که چرا برخی می‌پندارند که ابوطالب کافر بوده است؟ آیا نمی‌دانند که با این عقیده بر پیامبر و ابوطالب طعنه می‌زنند؟ مگر نه این است که در چندین آیه از آیات قرآن از این موضوع منع شده است که زن بعد از اسلام آوردن در قید زوجیت کافر خود نماند و این مسلم است که فاطمه بنت اسد از پیشگامان در اسلام است و تا پایان عمر ابوطالب همسرش بود[۴۵].[۴۶]

ابوطالب سه سال در شعب

از همه اینها گذشته اگر در هر چیز تردید کنیم در این حقیقت هیچکس نمی‌تواند تردید کند که ابوطالب از حامیان درجه اول اسلام و پیامبر بود حمایت او از پیامبر و اسلام به حدی بود که هرگز نمی‌توان آن را با علایق و پیوندهای خویشاوندی و تعصبات قبیله‌ای تفسیر کرد. نمونه زنده آن داستان شعب ابوطالب است همه مورخان نوشته‌اند هنگامی که قریش پیامبر و مسلمان‌ها را در یک محاصره اقتصادی و اجتماعی و سیاسی شدید قرار دادند و روابط خود را با آنها قطع کردند ابوطالب یگانه حامی و مدافع حضرت سه سال از همه کارهای خود دست کشید و بنی‌هاشم را به درّه‌ای که در میان کوه‌های مکه قرار داشت و به شعب ابوطالب معروف بود برد و آنجا سکنی گزید. فداکاری را به جایی رسانید که اضافه بر ساختن برج‌های مخصوصی بخاطر جلوگیری از حمله قریش هر شب پیامبر را از خوابگاه خود بلند می‌کرد و جایگاه دیگری برای استراحت او تهیه می‌نمود و فرزند دلبندش علی(ع) را به جای او می‌خوابانید و هنگامی که علی(ع) می‌گفت پدر جان من با این وضع بالاخره کشته خواهم شد پاسخ می‌دهد عزیزم بردباری را از دست مده هر زنده به سوی مرگ رهسپار است من تو را فدای فرزند عبدالله نمودم جالب توجه اینکه علی(ع) در جواب پدر می‌گوید پدرجان این کلام من نه به خاطر این بود که از کشته شدن در راه محمد(ص) هراسی دارم بلکه بخاطر این بود که می‌خواستم بدانی چگونه در برابر تو مطیع و آماده برای یاری احمدم[۴۷] ما معتقدیم هر کس تعصب را کنار گذاشته و بی‌طرفانه سطور طلایی تاریخ را دربارۀ ابوطالب مطالعه کند با این ابی الحدید شارح نهج البلاغه هم صدا شده و می‌گوید: و لو لا ابوطالب و ابنه لما مثل الدین شخصا وقاما فذاک بمکة آوی و حامی و هذا بیثرب حس الحماما[۴۸] هر گاه ابوطالب و فرزند برومندش نبود هرگز دین و مکتب اسلام به جای نمی‌ماند و قد راست نمی‌کرد ابوطالب در مکه به یاری پیامبر شتافت و علی(ع) در یثرب (مدینه) در راه حمایت از اسلام در گرداب مرگ فرو رفت![۴۹]

سال وفات ابوطالب سال غم و اندوه

تاریخ زندگی ابوطالب و فداکاری عظیم او نسبت به پیامبر(ص) و علاقۀ شدید پیامبر(ص) و مسلمانان نسبت به او تا آنجا که سال مرگش را «عام الحزن» (سال اندوه) نام نهادند، همه نشان می‌دهد که او به اسلام عشق می‌ورزید و دفاعش از پیامبر(ص) به عنوان دفاع از یک خویشاوند نبود، بلکه به صورت دفاع یک مؤمن مخلص و یک عاشق پاکباخته و سرباز فداکار از جان.[۵۰]

مخالفان و موافقان ایمان ابوطالب

اسلام آوردن یا نیاوردن ابوطالب، در تاریخ اسلام موضوعی جنجال برانگیز بوده و اختلاف نظرهایی عمیق و گسترده در این باره بروز کرده است. کسانی را که درباره ایمان ابوطالب ابراز نظر کرده‌اند، می‌توان به سه گروه تقسیم کرد:

  1. شیعیان امامیه و زیدیه و گروهی از معتزله که معتقدند ابوطالب به اسلام ایمان آورد[۵۱]؛
  2. عامه اهل سنت که معتقدند ابوطالب اسلام نیاورد و اگر هم در دل چنین عقیده‌ای داشت، به این موضوع اقرار نکرده است. بنابراین نمی‌توان او را مسلمان نامید. گروهی از اهل سنت یعنی حشویه (لقب تحقیرآمیزی که برخی متکلمان اسلامی مانند معتزله به اصحاب حدیث داده‌اند)[۵۲] در این نظر تا بدان‌جا پیش رفته‌اند که معتقدند جایز است ابوطالب را به همین دلیل لعن کرد[۵۳]؛
  3. گروه اندکی که بی‌طرفی اختیار کرده و حکم صریحی به اسلام یا کفر ابوطالب نداده‌اند. شاید مشهورترین فرد این گروه ابن ابی الحدید معتزلی باشد.

اکنون به بررسی نظریات این سه گروه می‌پردازیم:

منکران ایمان ابوطالب

منکران ایمان ابوطالب معتقدند:

  1. پیامبر در سال‌های بعثت خود، عمویش ابوطالب را به اسلام دعوت کرد، ولی او از پذیرش این دعوت سرباز زد و در حالی که به برادر زاده‌اش اطمینان داد که او را حمایت خواهد کرد، به او گفت که قادر نیست دین پدر و پدرانش را ترک کند[۵۴]؛
  2. در ایام احتضار و مرگ ابوطالب حوادث و سخنانی ظاهر شد که حاکی از آن است که ابوطالب مسلمان نشد و کافر از دنیا رفت. شاهد این ادعا، گزارش‌هایی تاریخی است که مهم‌ترین آنها بدین قرار است:
    1. ابوطالب در بستر احتضار کسی را نزد پیامبر فرستاد و از او خواست که «مرا از انگور بهشت اطعام کن». اما ابوبکر که آنجا حاضر بود، گفت: «خداوند آن را بر کافران حرام کرده است»[۵۵]. ظاهراً این گزارش به دلیل سکوت پیامبر که به نوعی تقریر سخن ابوبکر تلقی می‌شود، مورد استناد اهل سنت قرار گرفته است.
    2. پس از گفت‌وگوهای پیامبر با بزرگان قریش در کنار بستر ابوطالب، و بعد از رفتن ایشان - یا به قولی در حضور برخی از آنان - پیامبر ابوطالب را به پذیرش اسلام فراخواند و از او خواست کلمه اخلاص را بگوید تا او را شفاعت کند؛ اما ابوطالب از این کار سر باز زد و گفت که من اکنون در حال مرگم و دوست ندارم قریش یا زنان آنان بگویند که او در حال جزع و بیماری آن را پذیرفت؛ ولی اگر در حال صحت و سلامتی مرا به اسلام دعوت کرده بودی، از تو می‌پذیرفتم. وی در این هنگام خود را بر دین پدرانش و به خصوص عبدالمطلب معرفی کرد. سپس بنی‌عبدالمطلب را فراخواند و آنان را به حمایت از پیامبر تشویق و توصیه کرد. در این هنگام پیامبر گفت: «عجیب است که آنان را نصیحت کرد، ولی خود را فراموش کرد». آورده‌اند که او در دم مرگ، لبانش را حرکت داد. عباس بر او خم شد و گفت: «او کلمه توحید را گفت». اما پیامبر گفت: «من نشنیدم»[۵۶].
    3. وقتی ابوطالب درگذشت، پسرش، علی(ع) آمد و به پیامبر گفت: «عموی کافر تو یا عموی گمراه تو مرد». پیامبر از او خواست، برود و جنازه پدرش را دفن کند؛ ولی علی(ع) به دلیل کفر ابوطالب از این کار سر باز زد. اما پیامبر با اصرار او را به این کار واداشت و سپس او را دعای خیر کرد[۵۷]؛
  3. خداوند در قرآن به کفر ابوطالب و ایمان نیاوردن او اشاره کرده است: آیات ۱۱۳ سوره توبه، ۲۶ سوره انعام و ۵۶ سوره قصص این موضوع در آثار برخی از شیعیان نیز وارد شده است[۵۸]! اما شرح ماجرا از این قرار است:
    1. پیامبر هنگام احتضار ابوطالب، از وی خواست اسلام بیاورد؛ ولی او نپذیرفت. با وجود این، بنی‌عبدالمطلب را فراخواند و آنان را به حمایت از پیامبر توصیه کرد. در این هنگام پیامبر گفت: او دیگران را نصیحت، ولی خود را فراموش می‌کند و در همین باره این آیه نازل شد: ﴿...وَهُمْ يَنْهَوْنَ عَنْهُ وَيَنْأَوْنَ عَنْهُ...﴾[۵۹][۶۰].
    2. پیامبر که سخت مشتاق ایمان آوردن ابوطالب بود، او را در بستر احتضار دعوت کرد؛ ولی او نپذیرفت. در این هنگام این آیه نازل شد: ﴿إِنَّكَ لَا تَهْدِي مَنْ أَحْبَبْتَ وَلَكِنَّ اللَّهَ يَهْدِي مَنْ يَشَاءُ وَهُوَ أَعْلَمُ بِالْمُهْتَدِينَ﴾[۶۱][۶۲].
    3. وقتی ابوطالب در بستر مرگ از پذیرش اسلام سر باز زد، پیامبر بدو گفت: با وجود این، تا وقتی که از جانب خداوند نهی نشده‌ام برای تو استغفار می‌کنم. پس از مرگ ابوطالب، پیامبر تا مدتی برای او استغفار می‌کرد و سایر مسلمانان نیز این را جواز طلب استغفار برای خویشاوندان مشرک خود تلقی کرده، برای آنان طلب بخشایش می‌کردند. اما این آیه نازل شد: ﴿مَا كَانَ لِلنَّبِيِّ وَالَّذِينَ آمَنُوا أَنْ يَسْتَغْفِرُوا لِلْمُشْرِكِينَ وَلَوْ كَانُوا أُولِي قُرْبَى مِنْ بَعْدِ مَا تَبَيَّنَ لَهُمْ أَنَّهُمْ أَصْحَابُ الْجَحِيمِ﴾[۶۳]. در آیه بعد نیز اشاره شده است که استغفار ابراهیم برای پدرش، به دلیل وعده‌ای بود که به او داده بود؛ ولی وقتی دانست او دشمن خدا است از وی تبری جست[۶۴]؛
  4. منکران ایمان ابوطالب معتقدند هیچ کس ندیده است که ابوطالب نماز خوانده باشد و حال آن‌که وجه تمایز مسلمان و مشرک نماز بوده است[۶۵]؛
  5. احادیثی از قول پیامبر وجود دارد که در آنها به دوزخی بودن ابوطالب، تصریح شده است. این احادیث بسیار متنوع و متعدد است؛ ولی مشهورترین آنها حدیثی است که می‌توان آن را «حدیث ضحضاح» نامید. در متون و مآخذ اهل سنت با تفاوت‌هایی در الفاظ و معنا آمده است که از پیامبر خواستند جایگاه ابوطالب را با توجه به حمایت‌هایی که از او کرده، معلوم کند و اینکه آیا شفاعت پیامبر شامل حال او می‌شود یا خیر. آورده‌اند که پیامبر پاسخ داد که ابوطالب در آتش قلیلی (ضحضاح من النار) است که تا برجستگی پایش می‌رسد. با وجود این، از گرمی همین آتش اندک، مغز سرش می‌جوشد و این به دلیل شفاعت او است، وگرنه جای او در پست‌ترین نقطه جهنم است[۶۶]. در حدیثی دیگر نیز پیامبر ابوطالب را سنگ‌ریزه‌ای از سنگ‌ریزه‌های جهنم معرفی کرده است[۶۷].
  6. سخنان برخی دیگر از شخصیت‌ها و حتی خویشاوندان ابوطالب حاکی از عدم ایمان او است؛
    1. از امام سجاد(ع) روایت شده است که جعفر و علی از ابوطالب ارث نبردند؛ ولی طالب و عقیل ارث بردند؛ زیرا مسلمان از کافر، و کافر از مسلمان ارث نمی‌برد[۶۸]؛
    2. خلیفه عباسی، منصور، به محمد نفس زکیه، از نوادگان امام حسن مجتبی(ع) که در مدینه علیه او قیام کرده بود، نوشت که پیامبر چهار عمو داشت که دو تن از آنان ایمان آوردند و دو تن دیگر ایمان نیاوردند و جد تو (ابوطالب) یکی از آن دو نفر بود[۶۹]. منظور منصور از دو نفر اول، حمزه و عباس و از دو نفر دیگر، ابولهب و ابوطالب بود؛
    3. شاعر مشهور عباسیان، عبدالله بن معتز (م ۲۹۶ق) خطاب به فاطمیان سروده است: و أنتم بنو بنته دونما و نحن بنو عمه مسلما[۷۰]؛ «شما پسران دختر پیامبر هستید و ما نیستیم؛ اما ما پسران عموی مسلمان او هستیم».

به رخ کشیدن مسلمانی عباس در این بیت، نشانه آن است که گوینده، جد فاطمیان یعنی ابوطالب را مسلمان نمی‌داند.

به هر حال بر اساس مجموع این گزارش‌ها، نویسندگان اهل سنت عموماً نتیجه گرفته‌اند که ابوطالب اسلام نیاورد و کافر از دنیا رفت. آنان در همین جهت آن دسته از گزارش‌ها، احادیث و نظریات شیعیان را که اشاره به ایمان ابوطالب دارند، رد کرده و قائلان به این اعتقاد را «کم‌اطلاع و کم علم» دانسته‌اند. اسناد احادیث آنان را منقطع و واهی و باطل، و راویان آن را غالیان شیعه و «منکر الحدیث» به شمار آورده‌اند[۷۱]. در قرون اخیر برخی مستشرقان نیز ظاهراً تحت تأثیر مآخذ اهل سنت، ابوطالب را کافر دانسته‌اند و گفته‌اند که علویان در مخالفت با این موضوع، احادیث مختلفی جعل کرده‌اند[۷۲]. برخی مانند بروکلمان و اسپرنگر به همین دلیل، صحت و درستی آن دسته از اشعار ابوطالب را که بر ایمان و اعتقاد او به اسلام و پیامبر دلالت می‌کند، منکر شده‌اند[۷۳].[۷۴]

معتقدان به ایمان ابوطالب

قائلان به ایمان ابوطالب نیز برای اثبات مدعای خود، دلایلی اقامه کرده‌اند. این دلایل بیش‌تر از گفتار و اشعار و عملکرد او و شهادت دیگران بر ایمان وی فراهم آمده است. مهم‌ترین این دلایل از این قرار است:

  1. سخنان ابوطالب: قائلان به ایمان ابوطالب نقل می‌کنند که او به هنگام خواستگاری خدیجه برای پیامبر به خداوند سوگند خورد که محمد را در آینده خبری فراگیر و شأنی بزرگ است[۷۵]. آنان معتقدند چگونه وی می‌تواند پس از بروز این خبر فراگیر و شأن ویژه پیامبر (بعثت)، او را تأیید نکرده و سخنش را نپذیرفته باشد. همچنین در مواردی دیگر نیز ابوطالب، پیامبر را «صادق»، «صادق الامین» و «الصدیق فی العرب» خوانده و به حقانیت خدای او گواهی داده است[۷۶]. به این ترتیب، او چگونه می‌تواند دعوت پیامبر را نپذیرفته باشد[۷۷]. افزون بر این، او به هنگام مرگ، قریش را به اموری وصیت کرد؛ از جمله، از آنان خواست که پیامبر را حمایت کنند. وی در سخنانی که در این هنگام بر زبان راند، راه پیامبر را راه رشد، و هدایت شدگان او را خوشبخت معرفی کرد. پس چگونه می‌توان پذیرفت که او خود ایمان نیاورده باشد[۷۸].
  2. اشعار او: مهم‌ترین سخنان ابوطالب که نشانه ایمان او است، اشعار وی می‌باشد که از روزگاران قدیم، شیعیان برای اثبات ایمان بدان استناد کرده‌اند[۷۹]. پیش‌تر آوردیم که در قرن چهارم، ابونعیم علی بن حمزه تمیمی بصری آن دسته از اشعار او را که نشانه مسلمانی او است، در مجموعه‌ای به نام دیوان ابی‌طالب و ذکر اسلامه گرد آورد. در این اشعار، مشاهده می‌کنیم که ابوطالب، دین پیامبر را بهترین ادیان دانسته است[۸۰] و او را پیامبر خداوند[۸۱] و شبیه موسی و ذوالنون معرفی می‌کند[۸۲]؛ تهمت ساحری به او را رد کرده، او را صادق و امین خوانده است[۸۳]؛ نام محمد را مشتق از نام خداوند (محمود) می‌داند[۸۴]؛ قرآن را «کتابی منزل» معرفی کرده[۸۵] و گفته است که او و فرزندان با افتخارش، پیامبر را تنها نخواهند گذاشت[۸۶] و گاه در این اشعار خود را به صراحت «بر دین پیامبر» دانسته است[۸۷] و به توحید اقرار کرده است[۸۸]. شمار این اشعار و ابیات بسیار است و با توجه به اینکه پیش‌تر برخی از آنها را نقل کرده‌ایم، از تکرارشان صرف نظر می‌کنیم. نتیجه آن‌که بخش مهمی از اشعار ابوطالب به چنین موضوعاتی اختصاص دارد. با این وصف چگونه می‌توان پذیرفت که او ایمان نیاورده است. اصولاً مگر چه فرقی میان سخن منظوم و غیرمنظوم کسی وجود دارد؟ آیا اگر کسی شهادتین خود را به زبان شعر بگوید، پذیرفته نیست؟ قائلان به ایمان ابوطالب، معتقدند مجموع اشعار ابوطالب نشانه ایمان او است و این جای هیچ انکاری ندارد[۸۹]. برخی آورده‌اند که اگر ابوطالب - در مقام رئیس بنی‌هاشم و یکی از بزرگان قریش - برادرزاده خود را به چشم پیامبر نمی‌نگریست، امکان نداشت او را این چنین حمایت، مدح و ستایش کند؛ زیرا معمول نیست که شیخ متنفذی به مدح و توصیف جوانی بپردازد که خود او را کفالت و سرپرستی کرده است[۹۰].
  3. سخنان پیامبر: معتقدان به ایمان ابوطالب، در این باره به چند فقره از سخنان پیامبر اشاره کرده‌اند: اول آن‌که در جنگ بدر، وقتی عبیدة بن حارث بن مطلب مجروح شد و در حال جان دادن بود، خطاب به پیامبر شعری از ابوطالب خواند که او در آن سوگند خورده بود با تمام قوا از پیامبر حمایت کند، و گفت: اگر ابوطالب زنده بود، می‌دید که ما به این سخن او عمل کردیم. در این هنگام پیامبر برای عبیده و ابوطالب دعای خیر و طلب آمرزش کرد[۹۱]. همچنین وقتی در مدینه خشکسالی شد و پیامبر دعای باران خواند و باران فراوانی بارید، به یاد این بیت مشهور از قصیده لامیه ابوطالب افتاد که «وَ أَبْيَضَ يُسْتَسْقَى الْغَمَامُ بِوَجْهِهِ...» و گفت: «آفرین بر ابوطالب! اگر زنده بود چشمانش روشن می‌شد». سپس خواست آن شعر را برایش بخوانند و به دنبال آن برای ابوطالب آمرزش‌طلبید[۹۲]. در حدیثی دیگر از پیامبر آمده است که جایگاه ابوطالب بهشت است[۹۳]. نیز از قول او روایت شده است که خداوند او را درباره چند تن از نزدیکانش، از جمله ابوطالب وعده خیر داده است[۹۴]، و این که خداوند شفاعت او را درباره چند تن و از جمله ابوطالب پذیرفته است[۹۵]. در حدیثی دیگر آمده است که پیامبر خطاب به عباس گفته است که در حق ابوطالب امید خیر دارد[۹۶]. بر اساس گزارشی دیگر ابوبکر به هنگام فتح مکه در حضور پیامبر سخنی گفت که در حکم تأیید ایمان ابوطالب بود و پیامبر نیز سخن او را تصدیق کرد[۹۷]. در حدیثی دیگر از امام صادق(ع) روایت شده است که پیامبر فرموده است: «خداوند ابوطالب را مانند اصحاب کهف که ایمان خود را پنهان و اظهار کفر کردند، دو بار اجر خواهد داد»[۹۸].
  4. احادیث: محدثان و نویسندگان شیعه، احادیث مختلفی در این باره روایت کرده‌اند. شاید کامل‌ترین اثر در این زمینه کتاب الغدیر علامه امینی باشد که در آن چهل حدیث در اثبات ایمان ابوطالب گرد آمده است[۹۹]. در یکی از این احادیث علی بن ابی طالب(ع) گفته است که نه ابوطالب و نه اجداد او، بت نپرستیده‌اند؛ بلکه جملگی بر دین ابراهیم(ع) بوده‌اند[۱۰۰]. بر اساس روایتی دیگر علی(ع) فرموده است که ابوطالب اسلام آورد[۱۰۱]. آورده‌اند که وقتی امام علی(ع) شنید که برخی ابوطالب را جهنمی می‌دانند، برآشفت و مقام او را در قیامت عالی خواند[۱۰۲]. از امام حسن مجتبی(ع) روایت شده است که ابوطالب مانند «مؤمن آل فرعون» بود که او نیز ایمان خود را کتمان می‌کرد[۱۰۳]. نیز روایت است که امام سجاد(ع) وقتی شنید برخی ابوطالب را مسلمان نمی‌دانند، استدلال کرد که اگر او مسلمان نبود، چگونه همسر او که مسلمان بود با او زندگی می‌کرد؛ حال آن‌که خداوند نهی کرده است زن مسلمان با مرد مشرک زندگی کند[۱۰۴]. در روایتی از امام باقر(ع) نقل شده است که او ایمان ابوطالب را از ایمان مردم روزگار خویش برتر دانسته است[۱۰۵]. از امام صادق(ع) روایت شده است که جبرئیل به پیامبر گفته است که خداوند آتش را بر پدرت، مادرت، ابوطالب و همسر او، فاطمه بنت اسد که تو را در دامان خود پرورش دادند، حرام کرده است[۱۰۶]. همچنین او ایمان نیاوردن ابوطالب را به صراحت تکذیب کرده است[۱۰۷]. بر اساس روایتی دیگر امام صادق(ع) در اثبات ادعای خود به اشعاری از ابوطالب استناد کرد[۱۰۸]. از امام کاظم(ع) نیز دربارۀ ایمان ابوطالب روایتی موجود است[۱۰۹]. روایت شده است که امام رضا(ع) نیز فردی را که در ایمان ابوطالب تشکیک کرده بود، به شدت عتاب فرمود و سرانجام او را آتش جهنم خواند[۱۱۰]، بنابراین، شیعیان اجماع اهل بیت(ع) را بر ایمان ابوطالب، حجت محکمی می‌دانند؛ زیرا به استناد حدیث ثقلین اهل بیت(ع) یکی از دو ثقلی هستند که تمسک به ایشان مانع گمراهی است[۱۱۱].

نویسندگان شیعه در کوشش برای اثبات ایمان ابوطالب، علاوه بر ارائه دلایل و شواهد، به نقد نظریات و ادله اهل سنت در این خصوص نیز پرداخته‌اند. این نقادی‌ها در چند بخش صورت گرفته است:

۱. نقد نظر کسانی که سه آیه از قرآن را دلیل شرک ابوطالب دانسته‌اند. درباره آیه ﴿وَهُمْ يَنْهَوْنَ عَنْهُ وَيَنْأَوْنَ عَنْهُ﴾[۱۱۲] که بعضی معتقدند ابن عباس آن را درباره ابوطالب دانسته است، ایشان معتقدند که از ابن عباس خلاف این نیز نقل شده است. همچنین به استناد نظر مفسران بسیاری، از جمله برخی از اهل سنت، این آیه در شأن مشرکانی است که مردم را از پیامبر باز می‌داشتند و خود نیز از او دوری می‌کردند. بنابراین ابوطالب نمی‌تواند مصداق این آیه باشد. ضمن اینکه در سلسله راویان حدیث ناظر به شأن نزول این آیه، برخی افراد را مدلِس، ضعیف و کذاب، و خود حدیث را نیز مرسل دانسته‌اند. افزون بر این، ایشان معتقدند تأمل در آیه پیش‌گفته در قرآن نشان می‌دهد که این آیه یکی از سه آیه به هم پیوسته ۲۵ تا ۲۷ سوره انعام است که مخالفان ایمان ابوطالب آن را بدون توجه به آیه قبل و بعد، معنا و تفسیر کرده‌اند، و چنانچه این آیه در جای خود معنا و تفسیر شود، به هیچ وجه بر ابوطالب صدق نخواهد کرد[۱۱۳].

درباره آیه ﴿مَا كَانَ لِلنَّبِيِّ وَالَّذِينَ آمَنُوا أَنْ يَسْتَغْفِرُوا لِلْمُشْرِكِينَ﴾[۱۱۴] نیز آورده‌اند که اولاً برای این آیه ده شأن نزول ذکر شده است[۱۱۵]؛ ثانیاً سوره توبه مدنی است و جزء آخرین سوره‌هایی است که نازل شده و معقول نیست که بین شأن نزول و نازل شدن آیه‌ای، بیش از ده سال فاصله زمانی باشد. آن‌چه این ادعا را اثبات می‌کند این است که حتی در سال سوم هجرت و در جریان جنگ احد، پیامبر برای مشرکان طلب بخشایش کرد[۱۱۶]. ناگفته نماند که در بین راویان این شأن نزول، افرادی گمنام، کذاب، مجهول، وضاع، ضعیف، غریب‌الحدیث، دشمنان سرسخت علی(ع) و خاندانش و برخی طرفداران امویان وجود دارند، و این پذیرش چنین ادعایی را مشکل می‌کند[۱۱۷]. نویسنده کتاب ابوطالب مؤمن قریش از قول طبری آورده است که منظور از استغفار در این آیه، نماز خواندن بر جنازه متوفا است و آن موقع که ابوطالب درگذشته است (سال دهم بعثت) هنوز نماز میت وضع نشده بوده است که خداوند پیامبر و مؤمنان را از خواندن آن بر جنازه مشرکان نهی کرده باشد[۱۱۸].

اما درباره آیه ﴿إِنَّكَ لَا تَهْدِي مَنْ أَحْبَبْتَ وَلَكِنَّ اللَّهَ﴾[۱۱۹] نیز نویسندگان شیعه به نقد و بررسی پرداخته و گفته‌اند که چهار شأن نزول دیگر نیز برای این آیه گزارش شده است[۱۲۰]. و حدیث شأن نزول این آیه درباره ابوطالب را نیز، هم از نظر سند و هم از نظر متن ضعیف دانسته‌اند. همچنین گفته‌اند که محبت پیامبر نمی‌تواند معارض محبت و دوستی خداوند باشد[۱۲۱]. بنابراین معنای آیه این می‌شود که اصولاً هدایت به خواست خداوند صورت می‌پذیرد. در این صورت اگر این آیه در شأن ابوطالب نازل شده باشد، نه تنها در مذمت وی نیست، بلکه از آنجا که خداوند هدایت او را به خود نسبت داده، در ستایش او است[۱۲۲]. بنابراین نویسندگان شیعه نزول هیچ یک از این آیات را دوباره ابوطالب نپذیرفته و با دلایل ادله عقلی و نقلی به رد نظر کسانی پرداخته‌اند که ابوطالب را مصداق این سه آیه دانسته‌اند؛

۲. رد احادیثی که بر کفر ابوطالب دلالت می‌کنند. مشهورترین این احادیث، حدیث ضحضاح است. نویسندگان شیعه معتقدند راوی اصلی این حدیث که به ده طریق و با تفاوت‌هایی روایت شده است[۱۲۳]، مغیرة بن شعبه است که دشمنی او با بنی‌هاشم و به خصوص علی(ع) مشهور است. همچنین اخبار فسق او نیز عیان و آشکار است[۱۲۴]. آنان سایر راویان این حدیث را نیز بررسی کرده و در میان آنان افرادی مجهول، طرفدار امویان، مدلس، جاعل، ضعیف، کذاب، فاقد حافظه و نزدیک به دیوانگی یافته و معرفی کرده‌اند[۱۲۵]. متن این حدیث را نیز به تفصیل بررسیده و در نهایت آن را جعلی و نادرست دانسته‌اند[۱۲۶]؛

۳. سایر دلایل منکران ایمان ابو طالب نیز جای خدشه بسیار دارد:

  1. در این خصوص که ابوطالب خود را بر دین عبدالمطلب دانسته است، آورده‌اند که عبدالمطلب بت‌پرستی را ترک کرده بود و خداوند یگانه را می‌پرستید[۱۲۷]. بنابراین پیروی ابوطالب از دین عبدالمطلب در حقیقت پیروی از آیین توحید بوده است.
  2. در پاسخ به این مطلب که کسی نماز خواندن ابوطالب را ندیده بود، پاسخ داده‌اند که اصولاً تا پیش از هجرت نماز واجب نبوده و حکم نافله داشته است[۱۲۸].
  3. در جواب کسانی که گفته‌اند پیامبر در تشییع جنازه ابوطالب حاضر نشد و بر جنازه او نماز نخواند، علاوه بر ذکر گزارش‌هایی که درباره شرکت ایشان در تشییع جنازه عمویشان است، آورده‌اند که تا آن زمان هنوز نماز میت وضع نشده بود[۱۲۹].
  4. اما این که گفته‌اند علی(ع) و جعفر که مسلمان بودند، از پدر مشرک خود ارث نبردند، این سخن نیز دروغ است؛ زیرا حتی اگر ابو طالب کافر هم بود، بر اساس مذهب و روش فقهی شیعه، فرزندان مسلمان او از وی ارث می‌بردند؛ چراکه کافر از مسلمان ارث نمی‌برد، نه مسلمان از کافر[۱۳۰].
  5. درباره نامه منصور به محمد نفس زکیه نیز برخی نویسندگان شیعه بررسی‌های مفصلی صورت داده‌اند و افزون بر اشکالی که بر سلسله راویان این گزارش تاریخی وارد کرده‌اند و آنان را گمراه و غیرثقه دانسته‌اند، متن این روایت را نیز نقد کرده و غیر قابل قبول دانسته‌اند. برای نمونه آورده‌اند که حتی اگر ابوطالب مشرک بوده است، چگونه می‌توان او را «شرالاشرار» دانست. به این صورت این گزارش تاریخی حتی با همان حدیث ضحضاح نیز سازگار نیست؛ زیرا در آن حدیث ابوطالب بهترین اهل دوزخ و کم عذاب‌ترین آنان معرفی شده است[۱۳۱].

بدین روی نویسندگان شیعه - و حتی پاره‌ای از اهل سنت - ابوطالب را مسلمان دانسته و انکار ایمان او را تهمت به او و پیامبر دانسته‌اند. برخی در اثبات این موضوع تا بدان حد پای می‌فشارند که مبغض ابوطالب را کافر[۱۳۲] مهدورالدم شمرده‌اند[۱۳۳]. شاید مشهورترین کسانی که درباره اسلام و کفر ابوطالب، به صراحت اظهارنظر نکرده‌اند، ابن ابی الحدید معتزلی باشد. او پس از بحثی مفصل در این باره و نقل نظرات معتقدان و منکران ایمان ابوطالب، خود از ابراز نظر خودداری می‌کند و دلیل آن را نیز اختلاف نظر شدید دو گروه و پیچیده شدن بحث می‌داند[۱۳۴].[۱۳۵]

نتیجه‌گیری

اکنون پس از نقل نظریات موافقان و مخالفان ایمان ابوطالب جا دارد که دیدگاه خود را نیز در این باره بازگوییم بدون شک بحث ایمان ابوطالب در طول تاریخ اسلام از جایگاه واقعی خود، که جایگاهی تاریخی است، خارج شده و رنگ و بوی تند کلامی گرفته است. عامل اصلی این وضع، نسبت ابوطالب با علی(ع) است. در طول سده‌های مختلف و از چشم کسانی که در موافقت یا مخالفت با ایمان ابو طالب بحث کرده‌اند، بیش از اینکه شخصیت حقیقی ابوطالب مد نظر باشد، «پدر علی بودن» او به چشم آمده است. مخالفان علی(ع) به شدت ابوطالب را آماج حمله قرار داده‌اند و از این عمو، سرپرست و بزرگ‌ترین حامی و حافظ پیامبر که در سایه حمایت‌های او کار اسلام قوت گرفت، یک مشرک جهنمی ساخته‌اند! دوستداران علی(ع) نیز در تقدیس و تنزیه او تا بدان‌جا پیش رفته‌اند که کوچک‌ترین خدشه‌ای را - حتی بی‌ارتباط با اسلام و کفر وی - بر سیمای او تاب نیاورده‌اند[۱۳۶] و دشمنان او را کافر و مستوجب قتل دانسته‌اند[۱۳۷].

نگارنده بر این عقیده است که روایات مشرک و جهنمی بودن ابوطالب، کذب و جعلی است و این نظر را نه با بررسی اسناد و محتوای این روایت‌ها - که دیگران مفصل انجام داده‌اند- بلکه با توجه به قراین و شواهد تاریخی اعلام می‌دارد. چنان‌که گزارش شد، ظاهراً اولین بار در ایام خلافت علی(ع) موضوع ایمان و کفر ابوطالب مطرح شد[۱۳۸] و دلیل آن روشن است. سه خلیفه اول نیازی به وارد شدن در چنین بحث‌هایی نداشتند؛ اما وقتی امام علی(ع) با معاویه درگیر شد، دستگاه تبلیغاتی معاویه به جنگ شدیدی علیه او برخاست و به تخریب چهره حضرت همت گماشت. در این میان طبیعی بود که پدر علی نیز از حمله و هجوم امویان در امان نماند. امویان، علی(ع) را که در سابقه او هیچ ضعف و خدشه‌ای نبود، بی‌نماز معرفی کردند، و طبیعی بود که پدر او را نیز مشرک جلوه دهند. به خصوص که در آن ایام، بازار رقابت‌های خاندانی و قبیلگی همچنان داغ بود. خاندان حرب در رقابت با خاندان عبدالمطلب کم آورده بود، و لذا در پی آن بود که این عقب‌ماندگی را به هر شکل ممکن، جبران کند. تخریب شخصیت‌های قبیله رقیب و در رأس آنان علی(ع) و وابستگان او، در همین زمینه آغاز شد و ادامه یافت. امویان این قدر توانایی داشتند که با تهدید و تطمیع، جلوی انتشار اخبار مربوط به ایمان ابوطالب را بگیرند و در برابر، سفارش جعل احادیثی را بدهند که ابوطالب در آنها مشرک و جهنمی معرفی شده است. گفتنی است که راوی اصلی حدیث ضحضاح، مغیرة بن شعبه، فرماندار دولت اموی است.

تبلیغات رسمی امویان علیه علی(ع) و خاندان او حدود یک قرن ادامه یافت، تا اینکه بنی‌امیه سرنگون شدند و بنی‌عباس بر سر کار آمدند؛ ولی این وضع تغییری نکرد؛ زیرا عباسیان نیز که فرزندان عباس، عموی دیگر پیامبر بودند، در جامعه‌ای که منازعات قبیلگی باز هم در آن رواج یافته بود، با مشکل کمبود افتخارات روبه‌رو بودند. جد بزرگ آنان، عباس، در ابتدا مسلمان نبود و حتی در جنگ بدر به جنگ برادرزاده‌اش آمد و اسیر شد. این درست است که او در مواقعی کمک‌های مؤثری به پیامبر کرد[۱۳۹]، ولی مسلمانان او را یک مسلمان برجسته و خوش سابقه به شمار نمی‌آوردند. عباسیان پس از قلع و قمع بنی‌امیه، درگیر منازعه با علویان شدند؛ ضمن اینکه خود را در برابر فضایل و افتخارات این خاندان، حقیر می‌یافتند. این چنین بود که این خویشاوندان نزدیک نیز، انگیزه‌ای قوی برای تخریب شخصیت عموی بزرگ خود، ابوطالب یافتند. با توجه به این موضوع، بسیار طبیعی است که منصور عباسی خطاب به محمد نفس زکیه، جد او، ابوطالب را «شرالاشرار» و مشرک، و جد خود عباس را مسلمان معرفی کند و دور از ذهن نیست که ابن معتز در اشعار خود، علویان را به سختی آماج حمله قرار دهد و ابوطالب را غیرمسلمان و عباس را مسلمان بشمرد. کسانی که برای انکار ایمان ابوطالب به چنین سخنانی تمسک جسته‌اند، چگونه توجه نکرده‌اند که این سخنان را دشمنان علویان بر زبان یا قلم رانده‌اند، و حرف یک دشمن در انکار فضایل رقیب چگونه می‌تواند حجت استدلال باشد؟ از مجموع حوادث ده سال اول بعثت بر می‌آید که ابوطالب اعتماد فراوانی به سخنان و اعمال پیامبر داشته است. ما پیش‌تر به نمونه‌هایی در این باره اشاره کرده‌ایم؛ ولی یک نمونه جالب آن، همان زمانی است که ابوطالب خبر از بین رفتن صحیفه را به قریش داد. او به خبری که پیامبر به او داده بود، چنان مطمئن بود که به قریش گفت: اگر خبر محمد(ص) درست نباشد، وی را تسلیم آنان خواهد کرد تا به قتل برسانند. به راستی چگونه می‌شود فردی به کسی و سخنان او این چنین اعتماد داشته باشد و آن‌گاه دعوت او را نپذیرد؟ حتی اگر از مجموع حوادثی که در آن سال‌ها اتفاق افتاد و در آنها ابوطالب بزرگ‌ترین حامی پیامبر بود، ایمان وی را نتیجه نگیریم، چگونه می‌توان پذیرفت که ابوطالب بت‌پرست بوده است؟ چگونه ممکن است کسی برادرزاده خود را علیه آیین خود یاری کند و فرزندان و نزدیکان و حتی سایر مردم را به حمایت از فردی توصیه کند که به انکار دین او برخاسته است؟ دشمنان این منکر دین خود را هجو کند و کسانی را که به تصریح یا تلویح سخنی در حمایت از وی گفته‌اند، تأیید و تشویق نماید؟

به نظر نگارنده ابو طالب ایمان داشت؛ ولی ایمان خود را کتمان می‌کرد. این تصمیمی بود از سر تدبیر و فداکاری، که بعدها دشمنان علی(ع) و مخالفان خاندان بنی‌هاشم از آن سوء استفاده کردند و تحت پوشش آن، اخبار مشرک و جهنمی بودن او را ساختند و پرداختند و منتشر کردند و عده‌ای بی‌خبر نیز باور کردند. اما فهم این نکته که چرا ابوطالب ایمان خود را کتمان کرد، برای کسانی که با حوادث سیاسی و روابط و مناسبات سیاسی آشنا هستند، چندان دشوار نیست. ابوطالب در میان پیامبر و قریش، نوعی تعادل و آرامش ایجاد می‌کرد و این به نفع قریش نبود، بلکه به نفع اسلام و پیامبر بود تا فرصتی برای ادامه کار پیدا کنند. (دیدیم که در نبود ابوطالب این تعادل و آرامش آن‌چنان از بین رفت که پیامبر ناگزیر به مدینه مهاجرت کرد) حال اگر ابوطالب اسلام خود را ابراز می‌کرد، دیگر قادر به ایفای چنین نقشی نبود. در چنین وضعی او در چشم قریش، مسلمان برجسته‌ای بود که آنان به جای گفت‌وگو با وی، با او به نبرد بر می‌خاستند. شاید در این هنگام او دیگر قادر به تجهیز آن دسته از بنی‌هاشم که ایمان نیاورده بودند نیز نبود و نمی‌توانست حامی مؤثری برای پیامبر باشد، و نقش کلیدی و منحصر به فرد خود را در ایجاد تعادل و رفع تنش در مکه و به وجود آوردن فضایی مناسب برای تبلیغ اسلام از دست می‌داد. به نظر نگارنده، عموی دیگر پیامبر، حمزه نیز چنین وضعی داشت. برخی مورخان، اسلام حمزه را در سال دوم بعثت ثبت کرده‌اند[۱۴۰]، و این به ظاهر با آن‌چه در سال پنجم بعثت روی داد و حمزه پس از کتک زدن ابوجهل اعلام کرد که اسلام آورده[۱۴۱]، سازگار نیست. ولی با اندکی دقت می‌توان میان این دو سخن جمع کرد: به نظر نگارنده، حمزه در سال دوم بعثت مسلمان شده بود، ولی او نیز اسلام خود را ابراز نکرده بود، تا بتواند همانند ابوطالب از پیامبر حمایت کند، اما آن‌چه در سال پنجم بعثت اتفاق افتاد، غیرمنتظره بود. ابوجهل پیامبر را به شدت آزرد و حمزه در اقدامی تلافی‌جویانه، اسلام خود را ابراز کرد؛ زیرا روحیه حماسی او چنین اقتضا می‌کرد. با اینکه اسلام حمزه باعث تقویت جبهه پیامبر در برابر مشرکان قریش شد، او در دراز مدت نتوانست نقشی مشابه ابوطالب ایفا کند، و موقعیت او چنان تضعیف شده بود که پیامبر به هنگام بازگشت از طائف (سال دهم بعثت) به جای پناه بردن به او مجبور شد در پناه مشرکی به نام مطعم بن عدی وارد مکه شود. گفتنی است که به استناد سخن امام حسن مجتبی(ع)[۱۴۲]، می‌توان ابوطالب را به «مؤمن آل فرعون» تشبیه کرد که ایمانش را پوشیده نگاه داشت تا وسیله مناسبی برای دفاع از حقیقت به دست آورد.[۱۴۳]

جستارهای وابسته

منابع

  1. آذری‌نژاد، اسماعیل، مقاله «ایمان ابوطالب»، دانشنامه کلام اسلامی ج۱
  2. مکارم شیرازی، ناصر، قصه‌های قرآن
  3. قنوات، عبدالرحیم، مقاله «در کنار پدر»، دانشنامه امام علی ج۸

پانویس

  1. ↑ سیره ابن هشام، ج۱، ص ۱۸۹؛ انساب الاشراف، ج۱، ص ۸۵.
  2. ↑ سیره ابن هشام، ج۲، ص ۳۰؛ طبقات ابن سعد، ج۱و۲، ص ۱۲.
  3. ↑ شرح نهج البلاغه، ج۱۵، ص ۲۱۹؛ سنن نسائی، ج۸، ص ۲ـ۴.
  4. ↑ شرح نهج البلاغه، ج۱۵، ص ۲۱۹.
  5. ↑ آذری‌نژاد، اسماعیل، مقاله «ایمان ابوطالب»، دانشنامه کلام اسلامی ج۱، ص ۵۸۵.
  6. ↑ سیره حلبی، ج۱، ص ۱۸۴.
  7. ↑ شرح نهج البلاغه، ج۱۴، ص ۶۶و ۶۵.
  8. ↑ سیره نبویه، ج۱، ص ۴۶۱؛ الصحیح فی سیرة النبی، ج۲، ص ۱۵۵.
  9. ↑ شرح نهج البلاغه، ج۱۴، ص ۸۱.
  10. ↑ شرح نهج البلاغه، ج۱۳، ص ۲۷۲.
  11. ↑ اسد الغابه، ج۱، ص ۳۸۷؛ سیره حلبی، ج۱، ص ۴۳۳.
  12. ↑ ابن هشام، ج۱، ص ۲۶۷؛ تاریخ یعقوبی، ج۲، ص ۲۵ و ۳۱.
  13. ↑ شرح نهج البلاغه، ج۱۴، ص ۷۶.
  14. ↑ تاریخ یعقوبی، ج۲، ص ۳۵۰.
  15. ↑ تاریخ یعقوبی، ج۲، ص ۳۵.
  16. ↑ کمال الدین، ج۱، ص ۱۷۵.
  17. ↑ بحارالأنوار، ج۳۵، ص ۱۱۰.
  18. ↑ آذری‌نژاد، اسماعیل، مقاله «ایمان ابوطالب»، دانشنامه کلام اسلامی ج۱، ص ۵۸۵.
  19. ↑ صحیح بخاری، ج۲، ص ۹۸.
  20. ↑ طبقات ابن سعد، ج۱، ص ۱۲۲.
  21. ↑ الغدیر، ج۸، ص ۱۲.
  22. ↑ تفسیر کبیر، ج۱۶ و ۱۵، ص ۲۰۸.
  23. ↑ صحیح مسلم، ج۱، ص ۱۴۰؛ صحیح بخاری، ج۶، ص ۱۸.
  24. ↑ «برای آنان برابر است چه برایشان آمرزش بخواهی چه نخواهی هرگز خداوند آنان را نمی‌آمرزد؛ بی‌گمان خداوند نافرمانان را راهنمایی نمی‌کند» سوره منافقون، آیه ۶.
  25. ↑ «گروهی را نمی‌یابی که با ایمان به خداوند و روز واپسین، با کسانی که با خداوند و پیامبرش مخالفت ورزیده‌اند دوستی ورزند هر چند که آنان پدران یا فرزندان یا برادران یا خویشانشان باشند؛ آنانند که (خداوند) ایمان را در دلشان برنوشته و با روحی از خویش تأییدشان کرده است و آنان را به بوستان‌هایی درمی‌آورد که از بن آنها جویباران روان است، در آنها جاودانند، خداوند از آنان خرسند است و آنان از وی خرسندند، آنان حزب خداوندند، آگاه باشید که بی‌گمان حزب خداوند است که (گرویدگان به آن) رستگارند» سوره مجادله، آیه ۲۲.
  26. ↑ تفسیر کبیر، ج۳، ص ۴۲۲.
  27. ↑ التراتب الاداریة، ج۱، ص ۱۹۸.
  28. ↑ الغدیر، ج۸، ص ۱۰.
  29. ↑ «بی‌گمان تو هر کس را که دوست داری راهنمایی نمی‌توانی کرد امّا خداوند هر کس را بخواهد راهنمایی می‌کند و او به رهیافتگان داناتر است» سوره قصص، آیه ۵۶.
  30. ↑ جامع البیان، ج۷، ص ۹ـ ۲۲۷؛ تفسیر ابن کثیر، ج۲، ص ۱۳۲؛ طبقات ابن سعد، ج۱، ص ۱۲۳.
  31. ↑ الثقات، ج۴، ص ۱۳۷.
  32. ↑ «و آنان (دیگران را) از آن (قرآن) باز می‌دارند و (خود) از آن دور می‌شوند و جز خویشتن را نابود نمی‌کنند و در نمی‌یابند» سوره انعام، آیه ۲۶.
  33. ↑ جامع البیان، ج۷، ص ۲۲۷ و ۲۳۰؛ الدر المنثور، ج۳، ص ۷۹.
  34. ↑ صحیح بخاری، ج۷، ص ۲۰۳.
  35. ↑ صحیح مسلم، ج۱، ص ۱۳۵، کتاب الایمان.
  36. ↑ العلل ومعرفة الرجال، ج۱، ص ۲۴۹، رقم ۳۳۹.
  37. ↑ الجرح والتعدیل، ج۵، ص ۳۹۵، رقم ۱۸۳۳؛ میزان الاعتدال، ج۲، ص ۶۳۴ و ۶۳۳ رقم ۵۱۲۵.
  38. ↑ شرح نهج البلاغه، ج۱۴، ص ۷۰.
  39. ↑ شرح نهج البلاغه، ج۱۴، ص۶۸.
  40. ↑ آذری‌نژاد، اسماعیل، مقاله «ایمان ابوطالب»، دانشنامه کلام اسلامی ج۱، ص۵۸۵.
  41. ↑ مکارم شیرازی، ناصر، قصه‌های قرآن ص ۵۴۹.
  42. ↑ علامه امینی در الغدیر آن را از کتاب «شرح بخاری» و «المواهب اللدنیه» و «الخصائص الکبری» و «شرح بهجة المحافل» و «سیره حلبی» و «سیرۀ نبوی» و «طلبة الطالب» نقل کرده است. الغدیر، ج۷، ص۳۴۶.
  43. ↑ مکارم شیرازی، ناصر، قصه‌های قرآن ص ۵۴۹.
  44. ↑ مکارم شیرازی، ناصر، قصه‌های قرآن ص ۵۵۰.
  45. ↑ کتاب الحجه - درجات الرفیعه به نقل از الغدیر جلد ۸.
  46. ↑ مکارم شیرازی، ناصر، قصه‌های قرآن ص ۵۵۲.
  47. ↑ الغدیر، ج۸.
  48. ↑ الغدیر، ج۸.
  49. ↑ مکارم شیرازی، ناصر، قصه‌های قرآن ص ۵۵۲.
  50. ↑ مکارم شیرازی، ناصر، قصه‌های قرآن ص ۵۵۳.
  51. ↑ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱۴، ص۶۵-۶۶.
  52. ↑ مشکور، محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، ص۱۵۹.
  53. ↑ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱۴، ص۸۲.
  54. ↑ ابن هشام، السیرة النبویه، ج۱، ص۲۴۶-۲۴۷؛ طبری، محمد بن جریر، تاریخ الامم و الرسل والملوک، ج۲، ص۳۱۳؛ ابن حجر، الاصابه، ج۴، ص۱۱۵.
  55. ↑ ابن اسحاق، السیر و المغازی، ص۲۳۳.
  56. ↑ ابن اسحاق، السیر و المغازی، ص۲۳۷-۲۳۸؛ ابن سعد، الطبقات، ج۱، ص۵۸؛ بیهقی، دلائل النبوه، ج۲، ص۱۰۱؛ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱۴، ص۶۶.
  57. ↑ ابن اسحاق، السیر و المغازی، ص۲۳۹؛ ابن سعد، الطبقات، ج۱، ص۵۹.
  58. ↑ فانی، کامران و خرمشاهی، بهاءالدین، فرهنگ موضوعی قرآن مجید، ص۱۶، ذیل «ابوطالب».
  59. ↑ «و آنان (دیگران را) از آن (قرآن) باز می‌دارند و (خود) از آن دور می‌شوند و جز خویشتن را نابود نمی‌کنند و در نمی‌یابند» سوره انعام، آیه ۲۶.
  60. ↑ ابن اسحاق، السیر و المغازی، ص۲۳۸؛ بیهقی، دلائل النبوه، ج۲، ص۹۷-۹۸؛ ابن حجر، الاصابه، ج۴، ص۱۱۵.
  61. ↑ «بی‌گمان تو هر کس را که دوست داری راهنمایی نمی‌توانی کرد امّا خداوند هر کس را بخواهد راهنمایی می‌کند و او به رهیافتگان داناتر است» سوره قصص، آیه ۵۶.
  62. ↑ طبری، محمد بن جریر، تاریخ الامم و الرسل و الملوک، ج۲، ص۲۳۵.
  63. ↑ «پیامبر و مؤمنان نباید برای مشرکان پس از آنکه بر ایشان آشکار شد که آنان دوزخیند آمرزش بخواهند هر چند خویشاوند باشند» سوره توبه، آیه ۱۱۳.
  64. ↑ ابن اسحاق، السیر و المغازی، ص۲۳۸-۲۳۹؛ ابن سعد، الطبقات، ج۱، ص۵۸؛ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱۴، ص۶۶.
  65. ↑ ابن اسحاق، السیر و المغازی، ص۲۳۸-۲۳۹؛ ابن سعد، الطبقات، ج۱، ص۵۸؛ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱۴، ص۶۶.
  66. ↑ ابن اسحاق، السیر و المغازی، ص۲۳۸-۲۳۹؛ ابن سعد، الطبقات، ج۱، ص۵۹؛ بیهقی، دلائل النبوه، ج۲، ص۱۰۱-۱۰۲.
  67. ↑ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱۴، ص۶۶.
  68. ↑ ابن سعد، الطبقات، ج۱، ص۵۹.
  69. ↑ ابن حجر، الاصابه، ج۴، ص۱۱۸.
  70. ↑ ابن حجر، الاصابه، ج۴، ص۱۱۸.
  71. ↑ بیهقی، دلائل النبوه، ج۲، ص۱۰۱؛ ابن حجر، الاصابه، ج۴، ص۱۱۸.
  72. ↑ Shorter Encyclopaedia of Islam، P. ۱۲.، «Abutalib».
  73. ↑ بروکلمان، کارل، تاریخ الادب العربی، ترجمه عبدالحلیم النجار، ج۱، ص۶۱۹؛ گلشنی، عبدالکریم، «ابوطالب»، دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ج۵، ص۶۱۹.
  74. ↑ قنوات، عبدالرحیم، مقاله «در کنار پدر»، دانشنامه امام علی ج۸ ص ۱۲۱.
  75. ↑ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱۴، ص۷۰.
  76. ↑ ابن اسحاق، السیر و المغازی، ص۱۶۱؛ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱۴، ص۶۹؛ خنیزی، ابوطالب مؤمن قریش، ص۲۱۱ - ۲۱۰.
  77. ↑ خنیزی، ابوطالب مؤمن قریش، ص۲۱۲.
  78. ↑ خنیزی، ابوطالب مؤمن قریش، ص۲۱۲.
  79. ↑ ر.ک: کراجکی، کنزالفوائد، ص۷۸-۷۹؛ ابن حجر، الاصابه، ج۴، ص۱۱۶؛ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱۴، ص۷۸ و ۷۱؛ امینی، الغدیر، ج۷، ص۳۴.
  80. ↑ ابن حجر، الاصابه، ج۴، ص۱۱۶.
  81. ↑ ابن اسحاق، السیر و المغازی، ص۷۶؛ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه ۱۴، ص۷۸؛ خنیزی؛ ابوطالب مؤمن قریش، ص۱۷۵.
  82. ↑ ابن اسحاق، السیر و المغازی، ص۱۵۷؛ ابن هشام، السیرة النبویه، ج۱، ص۲۵۳-۲۵۴.
  83. ↑ کراجکی، کنزالفوائد، ص۷۸-۷۹.
  84. ↑ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱۴، ص۷۸.
  85. ↑ خنیزی، ابو طالب مؤمن قریش، ص۱۷۸.
  86. ↑ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱۴، ص۷۶.
  87. ↑ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱۴، ص۷۸.
  88. ↑ کراجکی، کنز الفوائد، ص۷۸-۷۹.
  89. ↑ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱۴، ص۷۸؛ امینی، الغدیر، ج۷، ص۳۴؛ خنیزی، ابوطالب مؤمن قریش، ص۱۷۵.
  90. ↑ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱۴، ص۶۳.
  91. ↑ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱۴، ص۸۰.
  92. ↑ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱۴، ص۸۰.
  93. ↑ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱۴، ص۶۹.
  94. ↑ یعقوبی، تاریخ الیعقوبی، ج۲، ص۲۵.
  95. ↑ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱۴، ص۶۷.
  96. ↑ ابن سعد، الطبقات، ج۱، ص۵۹؛ کراجکی، کنزالفوائد، ص۸۰.
  97. ↑ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱۴، ص۶۸-۶۹.
  98. ↑ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱۴، ص۷۰.
  99. ↑ امینی، الغدیر، ج۷، ص۳۸۵-۴۰۰.
  100. ↑ امینی، الغدیر، ج۷، ص۳۷۸.
  101. ↑ امینی، الغدیر، ج۷، ص۳۸۸.
  102. ↑ کراجکی، کنز الفوائد، ص۸۰.
  103. ↑ امینی، الغدیر، ج۷، ص۳۹۵.
  104. ↑ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱۴، ص۶۹.
  105. ↑ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱۴، ص۶۸.
  106. ↑ کلینی، الاصول من الکافی، ج۱، ص۳۷۱.
  107. ↑ کراجکی، کنز الفوائد، ص۸۰.
  108. ↑ کلینی، الاصول من الکافی، ج۱، ص۳۷۳.
  109. ↑ کلینی، الاصول من الکافی، ج۱، ص۳۷۰.
  110. ↑ کراجکی، کنزالفوائد، ص۸۰؛ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱۴، ص۶۸.
  111. ↑ امینی، الغدیر، ج۷، ص۳۸۴ به نقل از: مجمع البیان.
  112. ↑ «و آنان (دیگران را) از آن (قرآن) باز می‌دارند و (خود) از آن دور می‌شوند و جز خویشتن را نابود نمی‌کنند و در نمی‌یابند» سوره انعام، آیه ۲۶.
  113. ↑ ر.ک: پاورقی‌های محمد باقر محمودی بر انساب الاشراف بلاذری، ج۲، ص۲۶-۲۷؛ خنیزی، ابوطالب مؤمن قریش، ص۳۰۳-۳۰۴.
  114. ↑ «پیامبر و مؤمنان نباید برای مشرکان پس از آنکه بر ایشان آشکار شد که آنان دوزخیند آمرزش بخواهند هر چند خویشاوند باشند» سوره توبه، آیه ۱۱۳.
  115. ↑ خنیزی، ابوطالب مؤمن قریش، ص۳۵۶.
  116. ↑ سهیلی، الروض الانف، ج۴، ص۲۸.
  117. ↑ خنیزی، ابوطالب مؤمن قریش، ص۳۲۱، ۳۱۹، ۳۱۸، ۳۱۳، ۲۲۸-۲۲۷.
  118. ↑ خنیزی، ابوطالب مؤمن قریش، ص۳۵۴-۳۵۵.
  119. ↑ «بی‌گمان تو هر کس را که دوست داری راهنمایی نمی‌توانی کرد امّا خداوند هر کس را بخواهد راهنمایی می‌کند و او به رهیافتگان داناتر است» سوره قصص، آیه ۵۶.
  120. ↑ خنیزی، ابوطالب مؤمن قریش، ص۳۶۷-۳۶۹.
  121. ↑ ر.ک: پاورقی‌های محمد باقر محمودی بر انساب الاشراف بلاذری، ج۲، ص۲۸.
  122. ↑ خنیزی، ابوطالب مؤمن قریش، ص۳۷۰.
  123. ↑ خنیزی، ابوطالب مؤمن قریش، ص۳۷۷ به بعد.
  124. ↑ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱۴، ص۷۰.
  125. ↑ ر.ک: پاورقی‌های محمد باقر محمودی بر انساب الاشراف بلاذری، ج۲، ص۱۲۹-۱۳۰؛ خنیزی، ابوطالب مؤمن قریش، ص۳۷۷-۳۸۹.
  126. ↑ خنیزی، ابوطالب مؤمن قریش، ص۳۹۰ به بعد.
  127. ↑ یعقوبی، تاریخ الیعقوبی، ج۲، ص۱۰.
  128. ↑ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱۴، ص۸۳.
  129. ↑ امینی، الغدیر، ج۷، ص۳۷۲؛ نیز ر.ک: حلبی، السیرة الحلبیه، ج۱، ص۳۸۵.
  130. ↑ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱۴، ص۶۹.
  131. ↑ خنیزی، ابوطالب مؤمن قریش، ص۲۹۱ به بعد.
  132. ↑ امینی، الغدیر، ج۷، ص۳۸۲.
  133. ↑ خنیزی، ابوطالب مؤمن قریش، ص۴۱۸.
  134. ↑ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱۴، ص۸۲.
  135. ↑ قنوات، عبدالرحیم، مقاله «در کنار پدر»، دانشنامه امام علی ج۸ ص ۱۲۵-۱۳۳.
  136. ↑ برای نمونه، ر.ک: پاورقی‌های محمد باقر محمودی بر انساب الاشراف بلاذری، ج۲، ص۴۱، بحث «طلیق».
  137. ↑ خنیزی، ابو طالب مؤمن قریش، ص۴۱۸.
  138. ↑ کراجکی، کنزالفوائد، ص۸۰.
  139. ↑ برای نمونه، ر.ک: یعقوبی، تاریخ الیعقوبی، ج۲، ص۴۷.
  140. ↑ دحلان، احمد زینی، السیرة النبویة و الآثار المحمدیه، ج۱، ۱۷۵.
  141. ↑ طبری، محمد بن جریر، تاریخ الامم والرسل والملوک، ج۲، ص۳۳۴.
  142. ↑ امینی، الغدیر، ج۷، ص۳۹۵.
  143. ↑ قنوات، عبدالرحیم، مقاله «در کنار پدر»، دانشنامه امام علی ج۸ ص ۱۳۳.
برگرفته از «https://fa.imamatpedia.com/w/index.php?title=ایمان_ابوطالب&oldid=1310974»