ابوایوب انصاری: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
نمایش تاریخچه به صورت تعاملی
دیداریویکی‌متن
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۹: خط ۹:
<div style="padding: 0.4em 0em 0.0em;">
<div style="padding: 0.4em 0em 0.0em;">


==مقدمه==
==[[ابوایوب]] در زمان [[پیامبر]]{{صل}}==
*ابوایوب انصاری، مردی از [[قبیله]] بنی‌نجّار بود. آن‌گاه که [[پیامبر اکرم]]{{صل}} به [[مدینه]] [[مهاجرت]] کرد، [[انتخاب]] محل سکونت خود را به مکان توقف شتر واگذاشت. شتر [[پیامبر]] در کنار خانه ابوایوب ایستاد و [[پیامبر]] در خانه او، که خانه‌ای محقر بود، سکنا گزید. ابوایوب را در آن زمان مادری بود [[نابینا]]، [[پیامبر اکرم]]{{صل}} دست او را گرفت و بر صورتش نهاد، چشمان او [[بینایی]] خود را بازیافت و از این ماجرا به‌عنوان نخستین [[معجزه]] [[پیامبر اکرم]]{{صل}} یاد می‌کنند. ابوایوب در [[بیعت]] [[عقبه]] حضور داشت و نیز در تمام [[جنگ‌ها]] در رکاب [[پیامبر]]{{صل}} حاضر بود. ابوایوب روایت‌های بسیاری از [[پیامبر اکرم]]{{صل}} [[نقل]] کرده است. وی را در زمره [[راویان حدیث]] [[غدیر]] نام برده‌اند. ابوایوب انصاری پس از [[رحلت پیامبر اکرم]]{{صل}} از وفاداران به [[امام علی]]{{ع}} و از مدافعان [[ولایت]] و [[خلافت]] ایشان بود. در دوران [[خلافت ظاهری]] [[امام]] نیز از [[یاران]] [[شجاع]] ایشان شمرده می‌شد و در سه [[جنگ جمل]]، [[صفین]] و [[نهروان]] در رکاب [[امام]] حضور داشت. او در [[جنگ نهروان]] جناح راست [[سپاه امام]]{{ع}} بود. پس از [[جنگ نهروان]] از سوی [[امام]] به [[فرمانداری]] [[مدینه]] گماشته شد<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص۷۹.</ref>.
*[[خالد بن زید بن کلیب]]، مردی از [[قبیله]] بنی‌نجّار و معروف به [[ابوایوب انصاری]]، از بزرگان [[اصحاب رسول خدا]]{{صل}} و [[شیعیان امام علی]]{{ع}} است. از گذشتۀ پیش از [[اسلام]] او، اطلاعی در دست نیست. از نخستین کسانی بود که [[اسلام]] را پذیرفت و در [[بیعت عقبه]] دوم در [[مکه مکرمه]]، یکی از هفتاد و سه نفری بود که با [[رسول خدا]]{{صل}} مخفیانه [[بیعت]] کرد تا از [[حضرت]] در برابر دشمنانش [[حمایت]] کند. در این [[بیعت]] از هرگونه [[حمایت]] و [[فداکاری]] از [[حضرت رسول]]{{صل}} کوتاهی نکرد و در همه [[جنگ‌ها]] و [[غزوات پیامبر]]{{صل}}شرکت ‌کرد. [[ابوایوب]] روایت‌های بسیاری از [[پیامبر اکرم]]{{صل}} [[نقل]] کرده و در زمرۀ [[راویان حدیث]] "[[غدیر]]" و [[حدیث]] "[[ثقلین]]" است. او یکی از پنج [[انصاری]] است که در زمان [[رسول خدا]]{{صل}} به [[گردآوری قرآن]] پرداختند و در [[عهد]] [[خلیفه دوم]]، [[معلم]] [[قرآن]] شناخته شد<ref>ر.ک: باغستانی، محمد، دائرةالمعارف قرآن کریم، ج۱، ص ۶۰۲؛ ده پهلوانی، طلعت، ابوایوب انصاری، فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم، ج۱، ص۵۷-۵۸؛ دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص۷۹.</ref>.
*[[امام]]{{ع}} پس از آن‌که خیره‌سری‌های [[معاویه]] و حملات او را به بلاد [[مسلمین]] برنتابید، ضمن خطبه‌ای [[مردم]] را به [[جهاد]] ترغیب کرد، سپاهی تشکیل داد و ابوایوب را به [[فرماندهی]] ده هزار نفر برگزید. اما چندی نگذشت که [[امام]]{{ع}} به [[شهادت]] رسید. ابوایوب سرانجام در سال ۵۰ هجری هنگام [[پیکار]] با [[رومیان]]، در منطقه [[قسطنطنیه]] درگذشت و در همان‌جا به [[خاک]] سپرده شد<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص ۷۹.</ref>.
==واقع شدن [[ابوایوب]] در [[شأن نزول]] برخی از [[آیات]]==
 
*نام [[ابوایوب]] در [[شأن نزول]] برخی از [[آیات]] برده شده است مانند:
==اقامت [[پیامبر]]{{صل}} در [[خانه]] ابوایوب انصاری==
#دو آیۀ: {{متن قرآن|لَوْلَا إِذْ سَمِعْتُمُوهُ ظَنَّ الْمُؤْمِنُونَ وَالْمُؤْمِنَاتُ بِأَنْفُسِهِمْ خَيْرًا وَقَالُوا هَذَا إِفْكٌ مُبِينٌ}}<ref>«از چه رو چون آن را شنیدید مردان و زنان مؤمن نیک‌اندیشی نکردند  و نگفتند که این دروغی آشکار است؟» سوره نور، آیه ۱۲.</ref>؛ {{متن قرآن|وَلَوْلَا إِذْ سَمِعْتُمُوهُ قُلْتُمْ مَا يَكُونُ لَنَا أَنْ نَتَكَلَّمَ بِهَذَا سُبْحَانَكَ هَذَا بُهْتَانٌ عَظِيمٌ}}<ref>«و چرا چون آن را شنیدید نگفتید: سزیده ما نیست که در این باره چیزی بگوییم، پاکا که تویی، این بهتانی  سترگ است» سوره نور، آیه ۱۶.</ref> که به ماجرای "إفک" مربوط است که درباره یکی از [[همسران رسول خدا]]{{صل}} نازل شده و در آنها، مؤمنانی که چنین [[بهتان]] و افترایی را نپذیرفتند، [[ستایش]] شده‌اند. برخی [[مفسران]]، این دو [[آیه]] را درباره واکنشی می‌دانند که [[ابوایوب]] هنگام شنیدن ماجرای [[افک]] از خود نشان داد و آن را [[انکار]] کرد.
 
#در آیۀ {{متن قرآن|كَمَا أَخْرَجَكَ رَبُّكَ مِنْ بَيْتِكَ بِالْحَقِّ وَإِنَّ فَرِيقًا مِنَ الْمُؤْمِنِينَ لَكَارِهُونَ}}<ref>«چنان که پروردگارت تو را از خانه‌ات به درستی بیرون آورد با آنکه بی‌گمان دسته‌ای از مؤمنان ناخرسند بودند» سوره انفال، آیه ۵.</ref> براساس روایتی که [[ابوایوب]] [[نقل]] کرده، خود و [[انصار]] را از مؤمنانی دانسته که با شنیدن خبر ورود [[سپاهیان]] [[مشرک]] [[مکه]] در منطقه [[بدر]]، اعلام کردند که توان [[جنگیدن]] با آنها را نداشته، از این رویارویی [[کراهت]] دارند.
==[[ایمان]] و ارادت به [[حضرت علی]]{{ع}}==
#آیۀ {{متن قرآن|وَلَا عَلَى الْأَعْرَجِ حَرَجٌ وَلَا عَلَى الْمَرِيضِ حَرَجٌ وَلَا عَلَى أَنْفُسِكُمْ أَنْ تَأْكُلُوا مِنْ بُيُوتِكُمْ}}<ref>«بر نابینا و بر لنگ و بر بیمار و بر شما گناهی نیست که از (خوراک و آذوقه) خانه‌های خویش بخورید» سوره نور، آیه ۶۱.</ref>؛ بر اساس روایتی، [[ابوایوب]] در غیاب یکی از [[صحابه]] که در [[جنگ]] [[شرکت]] کرده بود، [[سرپرست]] خانواده‌اش شد. زمانی که به وارد خانۀ او شد، از غذای او خورد؛ بعد نگران شد. بعد از این قضیه آیۀ مورد نظر نازل شد. البته در مورد این [[آیه]] باید گفت این موضوع به [[ابوایوب]] اختصاص نداشته و درباره دیگران نیز گفته شده و این [[روایت]] با برخی [[منابع تاریخی]] درباره حضور او در همه جنگ‌های زمان [[رسول خدا]]{{صل}} منافات دارد، مگر اینکه احتمال دهیم مقصود از همه [[جنگ‌ها]]، بیشتر آنها بوده یا اینکه مراد از [[جنگ‌ها]] صرفاً "[[غزوه‌ها]]" بوده است و این مورد خاص را از [[سریه‌ها]] به شمار آوریم<ref>ر.ک: باغستانی، محمد، دائرةالمعارف قرآن کریم، ج۱، ص ۶۰۵.</ref>.
 
==میزبان [[رسول]] خد ا{{صل}}==
==ابوایوب و [[نقل]] [[حدیث غدیر]]==
*چیزی که باعث [[افتخار]] جاودانۀ [[ابوایوب]] و [[احترام]] [[مسلمانان]] به وی شده، میزبانی از [[رسول خدا]]{{صل}} در نخستین سال [[هجرت]] است که با وجود درخواست‌های فراوانِ بزرگان [[قبایل]]، نصیب او شد. زمانی که [[پیامبر]]{{صل}} [[هجرت]] کرد و به [[مدینه]] رسید فرمود: "افسار شتر مرا رها کنید، برای اینکه مرا فرموده‌اند کجا بروم"<ref>ر.ک: قاضی ابرقوه، سیرت رسول الله{{صل}}، ج۱، ص۴۷۳؛ ابن هشام، السیرة النبویه، ج۱، ص۴۹۴-۴۹۵.</ref>. [[ناقه]] [[پیامبر]]{{صل}} در [[زمین]] وسیعی نزدیکی [[خانه]] [[ابوایوب انصاری]] زانو زد، در این هنگام، [[مادر]] [[ابوایوب]] اثاثیۀ [[پیامبر]]{{صل}} را به خانۀ خود برد. بدین ترتیب، [[افتخار]] میزبانی [[پیامبر]]{{صل}} نصیب [[ابوایوب انصاری]] شد<ref>  ر.ک: باغستانی، محمد، دائرةالمعارف قرآن کریم، ج۱، ص ۶۰۲؛ ده پهلوانی، طلعت، ابوایوب انصاری، فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم، ج۱، ص۵۷-۵۸؛ دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص۷۹.</ref>.
 
==[[ابوایوب]] در [[دوران خلفا]]==
==[[اقامه نماز]] [[جماعت]] ابوایوب به جای [[عثمان]]==
*بعد از [[رحلت پیامبر اکرم]]{{صل}}، [[ابوایوب]] در زمره [[دوازده]] نفری است که در [[مسجد]] به پا خاستند و از [[حق امام علی]]{{ع}} به صراحت [[دفاع]] کردند. سخنان [[ابوایوب]] در [[حمایت]] از [[خلافت امام علی]]{{ع}} در جمع [[انصار]] و [[مهاجران]] در "[[سقیفه بنی ساعده]]" موجب شد تا [[ابوبکر]] برای رها کردن [[خلافت]] [[تصمیم]] بگیرد. [[ابوایوب]] با گروهی از [[صحابه پیامبر]]{{صل}} [[تصمیم]] گرفتند تا [[ابوبکر]] را از [[منبر]] [[رسول خدا]] به پایین آورند؛ اما وقتی متوجه شدند [[امام علی]]{{ع}} [[مأمور]] به [[صبر]] و [[سکوت]] است، از [[تصمیم]] خود منصرف شدند<ref>  ر.ک: باغستانی، محمد، دائرةالمعارف قرآن کریم، ج۱، ص ۶۰۳؛ دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص۷۹؛ محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امیرالمؤمنین، ص ۸۲۲.</ref>.
 
*از چگونگی حضور [[ابوایوب]] در جنگ‌های زمان [[خلافت ابوبکر]] اطلاعی در دست نیست. احتمالاً بعضی از [[روایات]] که از عدم [[خروج]] او از [[مدینه]] پس از [[وفات رسول خدا]]{{صل}} تا [[خلافت امام علی]]{{ع}} خبر می‌دهد، مربوط به این دوره باشد. [[ابوایوب]]، در [[عهد]] [[خلافت عمر]] در بخشی از [[فتوحات]] [[شام]] [[شرکت]] داشت. وی در سال ۳۵ قمری که [[خانه]] [[عثمان]] به محاصره مخالفانش درآمد، به امر [[امام علی]]{{ع}} چند روزی [[امامت]] [[جماعت]] [[مدینه]] را به عهده گرفت<ref>ر.ک: باغستانی، محمد، دائرةالمعارف قرآن کریم، ج۱، ص ۶۰۴.</ref>.
==ابوایوب در جنگ‌های عصر [[خلافت علی]]{{ع}}==
==[[ابوایوب]] در زمان [[خلافت امام علی]]{{ع}}==
 
*پس از [[قتل عثمان]]، [[ابوایوب]] هم مانند دیگر [[یاران امام علی]]{{ع}}، از [[امام]] خواست تا [[خلافت]] را بپذیرد. با آغاز [[جنگ]] "[[جمل]]" [[فرمانده]] هزار نفر از [[سپاه امام]] شد و در "[[صفین]]" از خود رشادتی نشان داد که [[امام]] را به شگفتی واداشت. در [[نهروان]]، [[فرمانده]] جناح راست [[سپاه امام]]{{ع}} و [[مأمور]] [[گفتگو]] با [[خوارج]] بود و [[پرچم]] [[امان]] را در دست گرفت و آنها را به [[صلح]] [[دعوت]] کرد. [[ابوایوب]] در پاسخ به اینکه چرا با اهل [[قبله]] می‌‌جنگد، می‌‌گفت: این خواسته [[پیامبر خدا]]{{صل}} بود تا همراه [[امام علی]]{{ع}} با "[[ناکثین]]"، "[[قاسطین]]" و "[[مارقین]]" بجنگم. پس از [[جنگ نهروان]] در سال ۳۸ قمری، به [[فرمان امام]] [[علی ]]{{ع}} [[امیر]] [[مدینه]] شد و در سال ۴۰ قمری به دنبال حمله "[[بُسر]] بن ارطاة" [[فرمانده سپاه]] [[معاویه]] به [[مدینه]]، چون [[آمادگی]] برای مقابله نداشت ناگزیر به ترک [[شهر]] شد و به [[کوفه]] آمد. [[امام]]{{ع}} برای مقابله با حملات [[معاویه]]، سپاهی تشکیل داد و [[ابوایوب]] را به [[فرماندهی]] ده هزار نفر برگزید. اما زمان زیادی نگذشت که [[امام]]{{ع}} به [[شهادت]] رسید و [[لشکر]] از هم پاشید<ref>ر.ک: باغستانی، محمد، دائرةالمعارف قرآن کریم، ج۱، ص ۶۰۴؛ دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص۷۹؛ محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امیرالمؤمنین، ص ۸۲۲.</ref>.
==فرار [[ابوایوب]] از [[مدینه]]==
==[[رحلت]] [[ابوایوب]]==
 
*از [[زندگی]] [[ابوایوب]] [[پس از شهادت امام علی]]{{ع}}، جز روایاتی درباره حضور او در نبردهای سالانه مشهور به صایفه (تابستانی) بر ضد [[رومیان]]، [[آگاهی]] چندانی در دست نیست. البته با توجه به سابقه روشن [[ابوایوب انصاری]] در [[دفاع]] از [[امام علی]]{{ع}}، [[عالمان شیعه]] حضور او را در سپاهی به [[فرماندهی]] [[یزید بن معاویه]]، یا به [[انگیزه]] تقویت [[اسلام]] در برابر [[کافران]] و یا به [[دلیل]] اجازه [[امام]] [[معصوم]] به او دانسته‌اند.
==[[رحلت]] ابوایوب==
*[[ابوایوب]] سرانجام هنگام محاصره دیوار [[شهر]] [[قسطنطنیه]] در سال ۴۹ یا ۵۲ قمری درگذشت و بنابر وصیتش، در پایانی‌ترین نقطه [[خاک]] [[دشمن]] که [[سپاه اسلام]] به آنجا می‌رسیدند مدفون شد. بر اساس روایتی دیگر، [[ابوایوب]] روایتی را از [[پیامبر]]{{صل}} [[نقل]] کرد که در آن، از مدفون شدن مردی [[صالح]] کنار دیوارهای [[قسطنطنیه]] خبر داده بود و [[ابوایوب]] می‌خواست همان [[نیک]] مرد باشد. گویا [[مزار]] وی مورد [[احترام]] [[مسیحیان]] و [[مسلمانان]] بوده است<ref>  ر.ک: باغستانی، محمد، دائرةالمعارف قرآن کریم، ج۱، ص ۶۰۴؛ ده پهلوانی، طلعت، ابوایوب انصاری، فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم، ج۱، ص۶۱؛ دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص۷۹؛ محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امیرالمؤمنین، ص ۸۲۲.</ref>.
 
==ابوایوب انصاری در گزیده دانشنامه امیرالمؤمنین==
[[خالد بن زید بن کلیب]]، که به کنیه‌اش ابو ایوب انصاری مشهور است، از [[صحابیان]] [[پیامبر]] خداست که [[پیامبر]]{{صل}} در آغاز ورود به یثرِب، در خانه وی سُکنا گزید. وی در تمام نبردهای [[پیامبر]]{{صل}} شرکت داشت و پس از [[پیامبر خدا]]، از پیشتازان به سوی [[ولایت]] و راست قامتان در حراست از [[حق]] [[خلافت]] بود که هرگز از این موضع، روی برنتافت. وی را در زمره [[دوازده]] نفری شمرده‌اند که پس از [[پیامبر خدا]] در [[مسجد]] به پا خاستند و از [[حق]] [[علی]]{{ع}} به صراحتْ [[دفاع]] کردند. [[ابو ایوب]]، همگامی و [[همراهی]] با [[علی]]{{ع}} را هرگز از دست نَهِشت و در تمام نبردهای مولا علیه [[فتنه‌انگیزان]] شرکت جُست. او در [[جنگ نهروان]]، [[فرماندهی]] سواره [[نظام]] را بر عهده داشت و [[پرچم]] [[امان]]، در دست او بود. [[علی]]{{ع}} او را بر [[حکومت]] [[مدینه]] گماشت؛ اما او پس از [[هجوم]] بُسْر بن أرطأة، تاب نیاورد و فرار کرد.
در واپسین سال [[خلافت]]، [[امام]]{{ع}} او را به [[فرماندهی]] گروهی ده هزار نفری برگماشت تا همراه [[سپاه امام]] [[حسین]]{{ع}} و [[قیس]] بن سعد، برای [[نبرد]] با [[معاویه]] عازم [[شام]] شوند؛ لیکن با [[شهادت علی]]{{ع}} [[لشکر]] از هم پاشید و [[مأموریت]] به انجام‌نرسید.
ابو ایوب از صحابیانی است که [[احادیث]] فراوانی [[نقل]] کرده و در [[فضایل علی]]{{ع}} نیز بسیار [[روایت]] کرده است. او از جمله [[راویان حدیث]] "[[غدیر]]" و [[حدیث]] "[[ثقلین]]"<ref>ر.ک: اهل بیت{{عم}} در قرآن و حدیث، ج ۱ (بخش سوم: ویژگی‌های اهل بیت{{عم}}/ فصل یکم/ همتای قرآن/ کاوشی پیرامون حدیث ثقلین/ سند حدیث الثقلین).</ref> و این سخن والای [[پیامبر]] خداست که [[علی]]{{ع}} را به [[نبرد]] با [[ناکثین]] و [[قاسطین]] ومارقین، امر کرده است و ابو ایوب را نیز به [[همراهی]] با [[امام علی]]{{ع}} فرا خوانده است. ابو ایوب به سال ۵۰ هجری، در حالی که عازم [[نبرد]] با [[رومیان]] بود، در [[قسطنطنیه]] [[زندگی]] را بدرود گفت و در آن جا [[دفن]] شد<ref>این مقبره هم اکنون به زیارتگاه مسلمانان تبدیل شده است. (م)</ref><ref>[[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[گزیده دانشنامه امیرالمؤمنین (کتاب)|گزیده دانشنامه امیرالمؤمنین]]، ص ۸۲۲.</ref>.


== جستارهای وابسته ==
== جستارهای وابسته ==

نسخهٔ ‏۱۴ مهٔ ۲۰۲۰، ساعت ۰۹:۲۶

متن این جستار آزمایشی و غیرنهایی است. برای اطلاع از اهداف و چشم انداز این دانشنامه به صفحه آشنایی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت مراجعه کنید.
این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل ابوایوب انصاری (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

ابوایوب در زمان پیامبر(ص)

واقع شدن ابوایوب در شأن نزول برخی از آیات

  1. دو آیۀ: لَوْلَا إِذْ سَمِعْتُمُوهُ ظَنَّ الْمُؤْمِنُونَ وَالْمُؤْمِنَاتُ بِأَنْفُسِهِمْ خَيْرًا وَقَالُوا هَذَا إِفْكٌ مُبِينٌ[۲]؛ وَلَوْلَا إِذْ سَمِعْتُمُوهُ قُلْتُمْ مَا يَكُونُ لَنَا أَنْ نَتَكَلَّمَ بِهَذَا سُبْحَانَكَ هَذَا بُهْتَانٌ عَظِيمٌ[۳] که به ماجرای "إفک" مربوط است که درباره یکی از همسران رسول خدا(ص) نازل شده و در آنها، مؤمنانی که چنین بهتان و افترایی را نپذیرفتند، ستایش شده‌اند. برخی مفسران، این دو آیه را درباره واکنشی می‌دانند که ابوایوب هنگام شنیدن ماجرای افک از خود نشان داد و آن را انکار کرد.
  2. در آیۀ كَمَا أَخْرَجَكَ رَبُّكَ مِنْ بَيْتِكَ بِالْحَقِّ وَإِنَّ فَرِيقًا مِنَ الْمُؤْمِنِينَ لَكَارِهُونَ[۴] براساس روایتی که ابوایوب نقل کرده، خود و انصار را از مؤمنانی دانسته که با شنیدن خبر ورود سپاهیان مشرک مکه در منطقه بدر، اعلام کردند که توان جنگیدن با آنها را نداشته، از این رویارویی کراهت دارند.
  3. آیۀ وَلَا عَلَى الْأَعْرَجِ حَرَجٌ وَلَا عَلَى الْمَرِيضِ حَرَجٌ وَلَا عَلَى أَنْفُسِكُمْ أَنْ تَأْكُلُوا مِنْ بُيُوتِكُمْ[۵]؛ بر اساس روایتی، ابوایوب در غیاب یکی از صحابه که در جنگ شرکت کرده بود، سرپرست خانواده‌اش شد. زمانی که به وارد خانۀ او شد، از غذای او خورد؛ بعد نگران شد. بعد از این قضیه آیۀ مورد نظر نازل شد. البته در مورد این آیه باید گفت این موضوع به ابوایوب اختصاص نداشته و درباره دیگران نیز گفته شده و این روایت با برخی منابع تاریخی درباره حضور او در همه جنگ‌های زمان رسول خدا(ص) منافات دارد، مگر اینکه احتمال دهیم مقصود از همه جنگ‌ها، بیشتر آنها بوده یا اینکه مراد از جنگ‌ها صرفاً "غزوه‌ها" بوده است و این مورد خاص را از سریه‌ها به شمار آوریم[۶].

میزبان رسول خد ا(ص)

ابوایوب در دوران خلفا

ابوایوب در زمان خلافت امام علی(ع)

رحلت ابوایوب

جستارهای وابسته

منابع

  1. دانشنامه نهج البلاغه ج۱
  2. محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امیرالمؤمنین
  3. ده پهلوانی، طلعت، ابوایوب انصاری، فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۱
  4. باغستانی، محمد، دائرةالمعارف قرآن کریم

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:  

  1. ↑ ر.ک: باغستانی، محمد، دائرةالمعارف قرآن کریم، ج۱، ص ۶۰۲؛ ده پهلوانی، طلعت، ابوایوب انصاری، فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم، ج۱، ص۵۷-۵۸؛ دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص۷۹.
  2. ↑ «از چه رو چون آن را شنیدید مردان و زنان مؤمن نیک‌اندیشی نکردند و نگفتند که این دروغی آشکار است؟» سوره نور، آیه ۱۲.
  3. ↑ «و چرا چون آن را شنیدید نگفتید: سزیده ما نیست که در این باره چیزی بگوییم، پاکا که تویی، این بهتانی سترگ است» سوره نور، آیه ۱۶.
  4. ↑ «چنان که پروردگارت تو را از خانه‌ات به درستی بیرون آورد با آنکه بی‌گمان دسته‌ای از مؤمنان ناخرسند بودند» سوره انفال، آیه ۵.
  5. ↑ «بر نابینا و بر لنگ و بر بیمار و بر شما گناهی نیست که از (خوراک و آذوقه) خانه‌های خویش بخورید» سوره نور، آیه ۶۱.
  6. ↑ ر.ک: باغستانی، محمد، دائرةالمعارف قرآن کریم، ج۱، ص ۶۰۵.
  7. ↑ ر.ک: قاضی ابرقوه، سیرت رسول الله(ص)، ج۱، ص۴۷۳؛ ابن هشام، السیرة النبویه، ج۱، ص۴۹۴-۴۹۵.
  8. ↑ ر.ک: باغستانی، محمد، دائرةالمعارف قرآن کریم، ج۱، ص ۶۰۲؛ ده پهلوانی، طلعت، ابوایوب انصاری، فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم، ج۱، ص۵۷-۵۸؛ دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص۷۹.
  9. ↑ ر.ک: باغستانی، محمد، دائرةالمعارف قرآن کریم، ج۱، ص ۶۰۳؛ دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص۷۹؛ محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امیرالمؤمنین، ص ۸۲۲.
  10. ↑ ر.ک: باغستانی، محمد، دائرةالمعارف قرآن کریم، ج۱، ص ۶۰۴.
  11. ↑ ر.ک: باغستانی، محمد، دائرةالمعارف قرآن کریم، ج۱، ص ۶۰۴؛ دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص۷۹؛ محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امیرالمؤمنین، ص ۸۲۲.
  12. ↑ ر.ک: باغستانی، محمد، دائرةالمعارف قرآن کریم، ج۱، ص ۶۰۴؛ ده پهلوانی، طلعت، ابوایوب انصاری، فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم، ج۱، ص۶۱؛ دانشنامه نهج البلاغه، ج۱، ص۷۹؛ محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امیرالمؤمنین، ص ۸۲۲.
برگرفته از «https://fa.imamatpedia.com/w/index.php?title=ابوایوب_انصاری&oldid=313186»