انفاق

متن این جستار آزمایشی و غیرنهایی است. برای اطلاع از اهداف و چشم انداز این دانشنامه به صفحه آشنایی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت مراجعه کنید.

اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

انفاق در قرآن | انفاق در حدیث | انفاق در نهج البلاغه | انفاق در اخلاق اسلامی | انفاق در سیره پیامبر خاتم | انفاق در معارف دعا و زیارات | انفاق در معارف و سیره سجادی| انفاق در معارف و سیره رضوی

در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل انفاق (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

انفاق به معنای بخشیدن مال یا چیزی دیگر در راه خداست. در اصطلاح دینی، یعنی کمک مالی به محرومان و نیازمندان. انفاق یا واجب است، مثل پرداخت زکات واجب یا دادن خرجی همسر و خانواده از سوی پدر، یا مستحب است، مثل صدقه و کمک به نیازمندان و فقرای جامعه.

واژه‌شناسی لغوی

• این واژه از ریشه "ن ـ ف ـ ق" به معنای کم شدن، نابود شدن، هزینه کردن، مخفی کردن و پوشاندن است در کاربرد رایج قرآن کریم و متون دینی، انفاق اصطلاحاً به اعطای مال یا چیزی دیگر در راه خدا به فقیران و دیگر راههای مورد نیاز گفته می‌شود به نوشته راغبانفاق از آن رو به بخشیدن مال اطلاق می‌شود که با بخشش، به ظاهر مال فنا و زوال می‌یابد. به نظر برخی واژه‌شناسانانفاق با "اعطا" ازآن جهت متفاوت است که در انفاق همواره مالکیت شیء انفاق شده منتقل می‌شود؛ ولی در اعطا لزوماً چنین نیست، ازاین‌رو اسناد انفاق را به خداوند مجازی و آن را در آیه ﴿وَقَالَتِ الْيَهُودُ يَدُ اللَّهِ مَغْلُولَةٌ غُلَّتْ أَيْدِيهِمْ وَلُعِنُواْ بِمَا قَالُواْ بَلْ يَدَاهُ مَبْسُوطَتَانِ يُنفِقُ كَيْفَ يَشَاء وَلَيَزِيدَنَّ كَثِيرًا مِّنْهُم مَّا أُنزِلَ إِلَيْكَ مِن رَّبِّكَ طُغْيَانًا وَكُفْرًا وَأَلْقَيْنَا بَيْنَهُمُ الْعَدَاوَةَ وَالْبَغْضَاء إِلَى يَوْمِ الْقِيَامَةِ كُلَّمَا أَوْقَدُواْ نَارًا لِّلْحَرْبِ أَطْفَأَهَا اللَّهُ وَيَسْعَوْنَ فِي الأَرْضِ فَسَادًا وَاللَّهُ لاَ يُحِبُّ الْمُفْسِدِينَ﴾ به معنای رساندن رزق به بندگان دانسته‌اند.
• انفاق در کتب لغت به دو معنا به کار رفته است: بریدن از چیزی و در معنای دیگر، چشم‌پوشی از چیزی.
• جود و بخشش مال به دیگران، از صفات بسیار پسندیده‌ای است که در همه ادیان آسمانی و مکاتب اخلاقی، ستوده و از آن با تجلیل فراوان یاد شده است. این صفت نیکو نمایانگر حس هم‌دردی با مستمندان و محرومان جامعه و احساس مسئولیتی است که شخص در مقابل خدا و مردم دارد.
• بخشش و انفاق علاوه بر اینکه فضیلتی اخلاقی محسوب می‌شود، به پر کردن شکاف طبقاتی اجتماع ایجاد شده نیز کمک می‌کند.

مقدمه

• انفاق که نشان‌دهنده ایمان به خدا و قیامت و علاقه به همنوع و رهایی انسان از وابستگی به اموال خویش است، از بهترین کارهاست و پاداش فراوان دارد. خداوند، انفاق‌کنندگان را دوست دارد و در آیات قرآن مکرّر به آن فرمان داده و آن را در کنار ایمان به خدا و قیامت مطرح کرده است و به انفاق‌کنندگان وعده داده که آن را جایگزین کند و در قیامت هم پاداش فراوان دهد. انفاق، برنامه‌ای مردمی برای مبارزه با فقر و تأمین زندگی فقیران است. نفقه نیز به معنای هزینه و مخارج است و انفاق به معنای پرداخت خرج.

انفاق در قرآن

گستره انفاق

اهمیت و منزلت انفاق

آثار و برکات انفاق

شرایط و آداب انفاق

مصارف انفاق

موانع انفاق

پیامدهای ترک انفاق

انفاق در سیره نبوی

انفاق در سیره اهل بیت

انفاق یکی از اسباب رستگاری

انفاق در فرهنگ قرآن

انفاق و مشتقات آن، مجموعاً ۷۲ بار در قرآن کریم ذکر شده است: دو بار با لفظ ﴿أَنْفِقُ﴾، یک بار با لفظ: ﴿أَنْفَقْتُ﴾، چهار بار با لفظ: ﴿أَنْفَقْتُمْ﴾، یازده بار با لفظ: ﴿أَنْفِقُوا﴾، نُه بار با لفظ: ﴿تُنْفِقُوا﴾، هفت بار با لفظ: ﴿يُنْفِقُ﴾، و یک بار با لفظ: ﴿يُنْفِقُوا﴾، بیست بار با لفظ: ﴿يُنْفِقُونَ﴾، دو بار با لفظ: ﴿تُنْفِقُونَ﴾، دو بار با لفظ: ﴿يُنْفِقُونَهَا﴾، نُه بار با لفظ: ﴿أَنْفِقُوا﴾، دو بار با لفظ: ﴿نَفَقَةٍ﴾، یک بار با لفظ: ﴿نَفَقَاتُهُمْ﴾ و یک بار با لفظ: ﴿الْإِنْفَاقِ﴾. ما در این جا آیات انفاق را در ضمن شش آیه‌ای که با لفظ: ﴿يُنْفِقُ﴾ در پنج سوره آمده، بررسی خواهیم کرد. از این پنج سوره، چهار سوره بقره، توبه، مائده و طلاق، مدنی، و سوره نحل، مکی است. لذا در ابتدا، آیات مذکور را تنظیم، و بعد از آن، به تحقیق در معنای انفاق مبادرت می‌نماییم، و سپس با تحقیق در کتب تفسیر علمای شیعه و اهل تسنن، به بررسی تفسیری و تفسیر روایی این واژه پرداخته و سرانجام هم با فضل و عنایات خاص الهی به تدبر در آیات مربوط به آن می‌پردازیم.

در معنای انفاق

راغب، در مفردات فرموده: انفاق گاهی در خصوص مال و در غیر آن است و گاهی واجب است و مستحب. قال تعالی: ﴿وَأَنْفِقُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ﴾، ﴿أَنْفِقُوا مِمَّا رَزَقْنَاكُمْ﴾، و قال تعالی: ﴿لَنْ تَنَالُوا الْبِرَّ حَتَّى تُنْفِقُوا مِمَّا تُحِبُّونَ وَمَا تُنْفِقُوا مِنْ شَيْءٍ فَإِنَّ اللَّهَ بِهِ عَلِيمٌ﴾، و ﴿وَمَا أَنْفَقْتُمْ مِنْ شَيْءٍ فَهُوَ يُخْلِفُهُ﴾، ﴿لَا يَسْتَوِي مِنْكُمْ مَنْ أَنْفَقَ مِنْ قَبْلِ الْفَتْحِ﴾ الی غیر ذلک از آیات، و قوله: ﴿قُلْ لَوْ أَنْتُمْ تَمْلِكُونَ خَزَائِنَ رَحْمَةِ رَبِّي إِذًا لَأَمْسَكْتُمْ خَشْيَةَ الْإِنْفَاقِ﴾؛ یعنی برای ترس از نیازمند شدن. گفته می‌شود: انفق فلان، اذا نفق ماله فافتقر. پس انفاق در این جا مانند املاق، به معنای فقیر شدن است در قوله: ﴿وَلَا تَقْتُلُوا أَوْلَادَكُمْ خَشْيَةَ إِمْلَاقٍ﴾، و نفقه، اسم است برای آنچه انفاق می‌گردد. قال تعالی: ﴿وَمَا أَنْفَقْتُمْ﴾، ﴿وَلَا يُنْفِقُونَ نَفَقَةً﴾.

فخرالدین در مجمع‌البحرین فی قوله تعالی: ﴿إِذًا لَأَمْسَكْتُمْ خَشْيَةَ الْإِنْفَاقِ﴾، فرموده: گفته‌اند: یعنی خشیة الفقر و الفاقة (ترس از فقیر شدن و تنگدستی). انفق الرجل، در زمانی است که فقیر گردد و مالش از دست برود، و قوله: ﴿وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ يُنْفِقُونَ﴾؛ یعنی تزکیه می‌کنند و صدقه می‌دهند، و قوله: ﴿الَّذِينَ يُنْفِقُونَ أَمْوَالَهُمْ بِاللَّيْلِ وَالنَّهَارِ سِرًّا وَعَلَانِيَةً﴾، از ابن‌عباس روایت شده که این آیه درباره علی(ع) نازل گردیده است؛ او را چهار درهم بود که درهمی را در شب، و درهمی را در روز، و درهمی را نهانی، و درهمی را آشکارا صدقه داد، و قوله: ﴿إِذَا جَاءَكَ الْمُنَافِقُونَ﴾، جمع منافق است و منافق کسی می‌باشد که کفر خود را مخفی کند، و در حدیث آمده است که منافق کسی است که تظاهر به ایمان و به اسلام نماید. در فرهنگ لغات آمده: انفاق، خرج کردن و دادن مال، درویش شدن، خرج کردن بر کسی و نفقه دادن به او، و رایج شدن بازار کالا.

کلمات قصار پیرامون انفاق

در غررالحکم و دررالکلم در «باب الانفاق» از مولای موحدان، امیرمؤمنان(ع)، سخنانی به اقتصار بیان شده که در این جا فقط به نقل برخی از آنها می‌پردازیم:

1. «إِذَا رُزِقْتَ‏ فَأَنْفِقْ‏»: هرگاه روزی داده شوی، پس انفاق کن.
2. «إِذَا رُزِقْتَ‏ فَأَوْسِعْ»: چون روزی داده شدی، پس (بر اهل و عیال و بر مردم) توسعه ده.
3. «مَنْ‏ يُعْطِ بِالْيَدِ الْقَصِيرَةِ يُعْطَ بِالْيَدِ الطَّوِيلَةِ»: هر که با دست کوتاه بخشش کند، با دست بلند (دست قدرت الهی) بخشش می‌شود.
4. «لَيْسَ لِأَحَدٍ مِنْ دُنْيَاهُ إِلَّا مَا أَنْفَقَهُ‏ عَلَى‏ أُخْرَاهُ»: برای احدی چیزی از دنیایش او را سود ندهد، مگر آنچه او برای آخرت خود انفاق نموده باشد.
5. «إِنْ تَبْذُلُوا أَمْوَالَكُمْ‏ فِي‏ جَنْبِ‏ اللَّهِ‏ فَإِنَّ اللَّهَ مُسْرِعُ الْخَلَفِ»: اگر مال‌های خود را در راه خدا بدهید، به راستی، خدا به سرعت عوض‌دهنده است.
6. «دِرْهَمٌ يَنْفَعُ خَيْرٌ مِنْ‏ دِينَارٍ يَصْرَعُ‏»: درهمی که سود رساند (و از راه حلال به دست آمده و در مصرف خیر برسد)، بهتر از دیناری است که آدمی را در هلاکت بیندازد.
7. «إِيَّاكَ‏ وَ الْإِمْسَاكَ‏ فَإِنَّ مَا أَمْسَكْتَهُ فَوْقَ قُوتِ يَوْمِكَ كُنْتَ فِيهِ خَازِناً لِغَيْرِكَ»: بپرهیز از نگه‌داشتن؛ زیرا آنچه تو زیاده از قُوت روزت نگه می‌داری، درباره آن، خزینه‌دار دیگری خواهی شد (البته، چنین هشدارهایی بر سبیل افضلیت است نه آن‌که بر طریق حرمت باشد؛ چرا که در حالات بزرگان و پیشوایان دینی، سیره متشرعه امساک را مشاهده می‌نماییم و اگر حرام بود هیچ یک آنان از اموال خود چیزی را برای روز بعد نگاه نمی‌داشتند).
8. «قَلِيلٌ لَكَ خَيْرٌ مِنْ‏ كَثِيرٍ لِغَيْرِكَ‏»: اندکی برای خود، بهتر از بسیاری است که برای دیگری باشد (یعنی اندک مالی که در حیات خود برای خویش صرف می‌نمایی، بهتر از مال‌های بسیاری است که برای دیگران می‌گذاری).
9. «دِرْهَمُ‏ الْفَقِيرِ أَزْكَى عِنْدَ اللَّهِ مِنْ دِينَارِ الْغَنِيِّ»: درهم شخص ندار، در نزد خدا از دینار توانگر پاکیزه‌تر است.
10. «رُبَّ يَسِيرٍ أَنْمَى‏ مِنْ‏ كَثِيرٍ»: بسا اندکی (که حلال باشد و برای خدا) از بسیاری (که از حرام باشد و برای غیرخدا) نموّ کننده‌تر باشد.
11. «ثِيَابُكَ‏ عَلَى‏ غَيْرِكَ‏ أَبْقَى لَكَ مِنْهَا عَلَيْكَ»: جامه‌های تو بر غیر تو (لباس‌هایی که به مردم عطا کنی) برایت از آنها که بر توست، پاینده‌تر است (زیرا اگر خود را با آن لباس‌ها بپوشانی، در اندک زمانی کهنه گردد، ولی وقتی آنها را ببخش، ثوابشان دایمی خواهد بود).
12. «إِنَّكُمْ إِلَى إِنْفَاقِ مَا كَسَبْتُمُ أَحْوَجُ‏ مِنْكُمْ‏ إِلَى‏ اكْتِسَابِ‏ مَا تَجْمَعُونَ»: به راستی شما به بخشش آنچه فراهم می‌آورید، نیازمندترید از آنچه که در تلاش گردآوری آن هستید.

در فرهنگ عمید نیز چنین آمده: انفاق به کسر همزه؛ یعنی نفقه دادن، خرج کردن، دادن یا بخشیدن مال به کسی. در مقدمه کتاب مرآة الانوار و مشکوة الاسرار هم گفته شده: انفق ماله؛ یعنی مالش را خرج نمود، و رجل منفاق، کثیر النفقه را گویند، و نفقه، آن چیزی از پول و نحو آن است که آن را خرج می‌کنند، و انفاق و نفقه، تأویل شده به علم مأخوذ از اهل آن و رسانیدن این علم به اهلش، و لذا جنبه معنوی و روحانی دارد، بنا بر اینکه انسان هر چه از علوم مأخوذ از کتاب و سنت منسوب به ائمه معصومین(ع) را بر براداران مؤمن، ذوی‌الارحام، اهل و غیر آن بذل و نشر نماید، مانند: انتشار معالم دینی، دفع شبهات مخالفان مُضِل، بیان فضایل و کمالات آنان و سایر آنچه بر شأن و جلالشان دلالت دارد، چنین کاری تأویل به انفاق است.

جستارهای وابسته

• سخاوت
• خیر
• جهاد مالی

منابع

1. یوسف‌زاده، حسین علی، دائرةالمعارف قرآن کریم
2. احمدی، حسین، بندعلی، سعید، دائرةالمعارف قرآن کریم
3. حسینی ایمنی، سید علی اکبر، فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم
4. محدثی، جواد، فرهنگ‌نامه دینی
5. زکریایی، محمد علی، فرهنگ مطهر
6. امامی، عبدالنبی، فرهنگ قرآن

پانویس