ویژگی یاران امام مهدی در معارف مهدویت
یاران امام مهدی (ع) دارای ویژگیهای هستند مانند: ویژگیهای فکری و اعتقادی؛ ویژگیهای روحی و روانی؛ ویژگیهای اخلاقی و تربیتی؛ ویژگیهای سیاسی؛ ویژگیهای اقتصادی و ویژگیهای نظامی و انتظامی.
مقدمه
اصحاب امام مهدی (ع) دارای ویژگیهای است که شامل:
- ویژگیهای فکری و اعتقادی مانند: بینش عمیق نسبت به خداوند؛ شناخت و اعتقاد به امام زمان و بصیرت و آگاهی؛
- ویژگیهای روحی و روانی مانند: قدرت والای روحی؛ عشق به خداوند و امام زمان (ع)؛
- ویژگیهای اخلاقی و تربیتی مانند: اهل عبادت و پارسایی و صلابت؛ ولایتپذیری و فرمانبرداری کامل از امام: نصرت دین خدا و ترویج احکام الهی؛ زهد و سادهزیستی؛
- ویژگیهای سیاسی؛
- ویژگیهای اقتصادی؛
- ویژگیهای نظامی و انتظامی میشود.
شایستگیهای غبطه برانگیز یاران موعود
ایجاد حالت انتظار مستلزم تحقق مقدماتی است که با فراهم شدن آنها فرد به عنوان منتظر حقیقی شناخته میشود[۱]. اگر امام مهدی (ع) و اهداف قیام و انقلاب او به درستی شناخته شود، اصحاب حضرت هم معلوم خواهد شد. آنچه موجب شایستگی و برگزیدگی یاران خاص حضرت شده، وجود خصوصیات و اوصافی است که غبطه برانگیز بوده و توجه به آنها آموزنده و در ابعاد فردی و اجتماعی قابل تأمل است. یاران حضرت هم از بعد جسمانی، نیرومند و پرتواناند و هم در بعد معنوی، مجهز به سلاح ایمان و تقوی و دارای قدرت و اراده نافذ هستند؛ به طوری که بر انبوه مشکلات فائق میآیند و خواستههای رهبر و پیشوای خویش را بیکم و کاست به اجرا میگذارند[۲]. یاران امام، سنگهای زیرین انقلاب جهانیاند. امامان (ع) همواره آرزومند همراهی آن حضرت بودهاند و یاوری آن چهره پنهانکرده را به دوستان خویش، همهگاه یادآوری میفرمودند: «خدایا درود فرست بر مولا و سرورم صاحب الزمان و مرا از یاران و پیروان و حامیان او قرار ده و از آنان که در رکابش، شربت شهادت مینوشند...»[۳].[۴]
البته باید توجه داشت صفاتی که ذکر میشوند اختصاص به سیصد و سیزده تن ندارد، گرچه در ایشان قویتر و شدیدتر است و شاید در بعض موارد اختصاص به ایشان داشته باشد ولی باز هم جزمی نیست[۵]. اما بین یاران خاصّ حضرت مهدی (ع) و یاوران آن حضرت تفاوت عمده وجود دارد و آن اینکه: سیصد و سیزده نفر اصحاب و یاران خاص و به تعبیر امام علی (ع) و امام صادق (ع) "پرچمداران" حضرت مهدی (ع) هستند و هریک از آنها نقش عظیمی در فرماندهی سپاه و گشودن شهرها و اداره امور و... دارند. در حالی که یاران عام آن حضرت مؤمنان صالحیاند که به حضرت مهدی (ع) در مکه و غیر آن ملحق میشوند. زیر پرچمش گرد میآیند و با دشمنان خدا و پیامبر خدا (ص) میجنگند[۶].
ویژگیهای اصحاب امام مهدی (ع)
برخی از ویژگیهای منتظران واقعی به اختصار چنین است:
ویژگیهای فکری و اعتقادی (علمی و معرفتی)
فکر زیربنای اعمال و رفتار انسان است و باورهای اساسی حیات آدمی را در حصار خود حفظ میکند. درواقع تربیت انسانها و رها ساختن آنان از جهل و نادانی و عرضۀ حقایق اسلام به روان حقجوی آدمیان، از برترین رسالتهای انبیاء و أولیاء بوده است. فردی که معتقد به امام زمان (ع) است، در واقع در جریان انتظار، تحت تربیت ولی عصر (ع) است و این امر در طهارت فکری و عقلی او رشد چشمگیری دارد. امام باقر (ع) فرمودند: «چون قائم ما قیام کند دستش را بر سر بندگان گذارد و عقولشان را متمرکز سازد و عقلهایشان کامل شود»[۷]؛ همچنین فرمودند: «در زمان مهدی (ع) به شما حکمت بیاموزند»[۸].
روایات فوق ناظر بر این است، حضرت مهدی (ع) هنگامی که دست خود را بر سر بندگان بگذارد عقل آنها جمع و حلم آنها کامل میگردد. شاید عامل این رشد عقلی همان خودسازی شیعه باشد. شیعه برای زمینهسازی ظهور حضرت با دوری از گناهان و جهالتها و پیروی از دستورات قرآن و أئمه (ع) خود به خود سبب تقویت و باروری نیروی عقلانی خویش میگردد[۹].
بیگمان حضرت مهدی (ع) به پا میخیزد تا بیش از آنکه چگونگی زندگی مادی مردم را بر پایۀ عدالت سامان دهد، باورهای آنان را رشد داده، کمال بخشد. اگرچه قسط و عدل اقتصادی در جای خود بسیار بایسته و نقشآفرین است، اما آنچه قیام و انقلاب جهانی آن حضرت را از دیگر انقلابها متمایز و ممتاز میسازد، دگرگونیهای اعتقادی و باور انسانهاست که در پرتو تلاشهای او و همۀ یارانش پدید خواهد آمد. البته مقصود از آمادگی در عرصه باورها، بیشتر آمادگی در عرصۀ فرهنگ دینی است[۱۰].
برخی از ویژگیهای فکری و اعتقادی اصحاب امام مهدی (ع) عبارتاند از:
- بینش عمیق نسبت به خداوند: خداجویی و توحید، سرلوحۀ عقاید و خصال یاران مهدی (ع) است. آنان خدا را به شایستگی شناخته و همه وجودشان غرق جلوۀ نور ایزدی است. همه چیز را جلوه او دیده و جز یاد او، سخن دیگران در نظرشان بیلطف و جاذبه است. ایمانی خالصانه در سینه دارند که شک و تردید با آن بیگانه است[۱۱]. در شناخت حقیقت، به مرتبه یقین رسیدهاند و حقایق را بدون پرده مشاهده میکنند[۱۲]. امام صادق (ع) دربارۀ اینان میفرماید: «مردانی که گویا دلهایشان پارههای آهن است. غبار تردید در ذات مقدس خدای، خاطرشان را نمیآلاید... همانند چراغهای فروزانند، گویا دلهایشان نورباران است. از ناخشنودی پروردگارشان هراس دارند. برای شهادت دعا میکنند و آرزومند کشته شدن در راه خدایند»[۱۳] امیر مؤمنان (ع) یاران مهدی (ع) را گنجهایی میداند آکنده از معرفت خدایی و آنان را این گونه توصیف میفرماید: «خوشا به حال طالقان که خدای بزرگ در آن گنجهای نهفته دارد برتر از طلا و نقره. آن گنجها، مردانی مؤمناند که خدای را به شایستگی شناختهاند. آنان، یاران مهدی (ع) در آخر الزمان هستند»[۱۴].[۱۵]
- شناخت و اعتقاد به امام زمان: پس از معرفت به خدا، معرفت به امام (ع) مهمترین سرمایه انصارالمهدی است. کسب معرفت، ناگهانی نیست بلکه آنها در زمان غیبت امام (ع) و انتظار ظهورش به این معرفت رسیدهاند، چنانچه امام سجاد (ع) فرمودند: «مردم زمان غیبت او که معتقد به امامت او و منتظر ظهورش هستند، از مردم هر زمانی برترند؛ زیرا خداوند عقل، فهم و معرفتی به آنها عطا کرده که غیبت نزد آنها چون مشاهده است»[۱۶].[۱۷] شناخت و اعتقاد آنان نسبت به امام نیز در ژرفای وجودشان ریشه دوانیده و سراسر وجودشان را فرا گرفته است. این، شناختی فراتر از دانستن نام و نشان و نسب امام است و معرفت به حق ولایت امام و جایگاه بلند او در مجموعه هستی است[۱۸].
- بصیرت و آگاهی: شناخت مقصد، چراغ راه است و راه را بر رونده آشکار و آسان میسازد[۱۹]. امام علی (ع) رویارویی با فتنههای کور و ورطههای هراسانگیز، چون جنگیدن با مسلمانان بیشعور و جاهلان پینه بر پیشانی بسته را، نه در صلاحیت هرکس، که در توان دلیرمردانی میبیند کارکشته و ژرفنگر که در ظواهر درنگ نکرده و از ورای همه موانع پایان را تماشا کنند و اسلام ناب محمدی را از اسلام ناخالص و شرکآلود متمایز سازند. حضرت در آغاز درگیری با مسلمانان مقدسنمای پیمانشکن، خطاب به یاران، فرمود: «میان شما و اهل قبله در جنگ گشوده شد و این علم را برندارد مگر آنکس که بینا و شکیبا باشد و داند که حق در کجا است»[۲۰].
یاران مهدی (ع)، در بصیرت، درایت و خردمندی سرآمدند. در فتنههایی که زیرکان در آن فرو میمانند، هوشیارانه راه جویند و حق را از باطل بازشناسند. چنان از جامهای حکمت سیرابند و آماده کار که: «چون فرمان خدا آزمایش را به سرآورد، شمشیرها در راه حق آختند و بصیرتی را که در کار دین داشتند آشکار کردند. طاعت پروردگارشان را پذیرفتند و فرمان واعظشان را شنیدند»[۲۱]. بصیرت و آگاهی عمیق از هدفها و راهها و شناخت دوستان و دشمنان اسلام، سبب میشود در احیای سنت و مبارزه با بدعت درنگ نکنند و در پی رسالت شرکتزدایی به همراه امام خود تبر بردارند و بتشکنی کنند، پیرایههایی که به اسم دین در ذهنها جای گرفته و با گذشت زمان تقدس یافتهاند نابود سازند و اسلام را در صفا و خلوص نخستین خود عرضه بدارند[۲۲].
در روایت دیگری امیرالمؤمنین علی (ع) میفرماید: «علمی که طبق حقایق امور است بر آنان به یکباره وارد میشود و با روح یقین مباشرت میکنند»[۲۳]. همچنین ابابصیر میگوید: از امام صادق (ع) سؤال کردم آیا در هنگام ظهور حضرت مهدی مؤمنی غیر از یاران معدود او وجود ندارد؟ فرمود: «مؤمنانی هستند لکن این عده کسانی هستند که خدای متعال حضرت مهدی را در بین آنها ظاهر میکند و آنان، نجبا و قضات و حکام و فقهای در دین هستند که خداوند چنان عنایتی به آنها مینماید که ابداً حکم و وظایف آنان بر آنان مشتبه نمیشود»[۲۴].[۲۵]
ویژگیهای روحی و روانی (معنوی و عرفانی)
برای درک زمان ظهور حضرت مهدی (ع)، اساسیترین ویژگی در بخش رفتار، ایجاد آمادگی روحی و روانی در خود است[۲۶]. انتظار در تمام ابعاد روحی و روانی فردی که منتظر ظهور حضرت است، تأثیرگذار است. از طریق ارتباط معنوی که فرد با یک انسان کامل الهی برقرار میسازد، حسی در او به وجود میآید که او را در مقابل بسیاری از افکار رنجآور، گرفتاریها و بیماریهای روحی رایج در جامعه امروزی مقاوم میسازد[۲۷]. به عبارتی دیگر هدف از انتظار فرج، رها شدن از تنگناهای روحی و روانی و امید به آیندهای بهتر است که بخشی از آسایش و آرامش روحی و روانی را نیز تأمین میکند. از این رو، نوعی فرج و گشایش شمرده میشود و حتی عنوان «مِن أعظم الفرج»، (از بزرگترین فَرَجها)" را به دست میآورَد[۲۸].
از جمله ویژگیهای روحی و روانی اصحاب امام مهدی (ع) میتوان به موارد زیر اشاره کرد:
- قدرت والای روحی: از ویژگیهای بارز یاران موعود، قدرت روحی والای آنهاست؛ زیرا میدان جنگ، عرصۀ جنگیدن، کشتن و کشته شدن است. اصحاب المهدی در برابر هیچ قدرت شیطانی خضوع نمیکند و اندک باجی نمیدهد؛ چرا که روح والای آنها به اقیانوس بیکران قدرت الهی متصل شده است. پشتوانۀ چنین رادمردانی، کوهساری عظیم از قدرت خدایی و عنایت اولیای الهی است. اینان تحت عنایتهای خاص پیامبر اکرم (ص)، امامان (ع) و در صدر ایشان، تحت ولایت خاص امام عصر (ع) قرار گرفتهاند؛ از این رو در برابر هیبت و شوکت دشمنان، خم به ابرو نمیآورند و هیچ گاه احساس شکست و حقارت نمیکنند؛ هر چند در مقابل تجهیزات فوق مدرن کافران هیچ سلاحی نداشته باشند. این مردان ربانی، با قدرت بینهایت، رابطهای عاشقانه برقرار کرده و محبوب او شدهاند؛ تمام هستی خویش را در برابر او باخته و همه چیز را به او یافتهاند[۲۹]. امام صادق (ع) فرمودند: «اصحاب حضرت مهدی (ع) هر یک نفر برابر چهل نفر توانایی و قدرت دارند و دارای قلبی قوی مانند پارههای آهن هستند»[۳۰]. بر این اساس یاران حضرت قویدل و نیرومندند؛ چنانچه امام باقر (ع) ابتدا این آیه «بندگانی از خود را که سخت جنگاور و نیرومند، بر شما میگماریم»[۳۱] را تلاوت نموده و سپس فرمودند: «قائم و یارانش، همان بندگان سخت جنگاور و نیرومندند»[۳۲].[۳۳]
- عشق به خداوند و امام زمان (ع): یکی از امتیازهای ویژۀ یاران امام زمان (ع) این است که خدا آنها را دوست دارد و آنها هم خدا را دوست دارند. روشن است چنین روحیهای که در پرتو ایمان و توکل به دست میآید، بزرگترین عامل خیزش و پرواز و اراده و تقوی است که نقش آن در حماسهآفرینی اعجازآمیز و شگفتانگیز است[۳۴]. بنابر روایات پیامبر (ص) و اهل بیت (ع) آیات متعددی در قرآن، در شأن گروهی از شیعیان علوی نازل شده است که در آخر الزمان پدیدار خواهند شد. یکی از آیات شریفه که بر ﴿رِبِّيُّونَ كَثِيرٌ﴾[۳۵] نیز تطبیق میشود، این آیۀ: ﴿يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا مَنْ يَرْتَدَّ مِنْكُمْ عَنْ دِينِهِ فَسَوْفَ يَأْتِي اللَّهُ بِقَوْمٍ يُحِبُّهُمْ وَيُحِبُّونَهُ أَذِلَّةٍ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ أَعِزَّةٍ عَلَى الْكَافِرِينَ﴾[۳۶] است. لحن آیه پیشین، رنج و ناراحتی پیامبر اکرم (ص) و مؤمنان راستین از سست عنصری و دم دمی مزاجی افراد ضعیف الایمان را نشان میدهد؛ ناراحتی و نگرانی از عقبگرد و بازگشت مسلمانان سست ایمان به حلقه کافران. این آیه نورانی دربردارندۀ بشارتی شورانگیز به پیامبر و مؤمنان راستین است که هرگز نپندارید قوام دین خدا فقط به عدهای تازه مسلمانان ضعیف است که اگر به کفر و شرک بازگردند، اسلام و افتخارهای آن از بین میرود. اگر عدهای از اسلام روی گردانیدند و به کفر بازگشتند، هرگز اندوهی به خویش راه ندهید؛ چرا که خداوند، در آینده، مؤمنانی را برخواهد انگیخت که نخستین صفت و مدال افتخارشان این است که محبوب خداوندگار، و محب اویند: ﴿يُحِبُّهُمْ وَيُحِبُّونَهُ﴾[۳۷]؛ خداوند دوستدار ایشان است و ایشان نیز دوستدار خداوندند. عشقی مقدس و طرفینی بین ایشان و پروردگارشان برقرار شده است؛ فضیلتی بس ارزشمند که مقامی بالاتر از آن تصور شدنی نیست[۳۸].
باید توجه داشت نتیجه بینش عمیق، عشق و محبت و اطاعت از امام است. امام صادق (ع) دراینباره میفرماید: «آنان برای تبرک، بر زین اسب امام دست میکشند و در میان رزم، دور حضرت حلقه میزنند و در جنگها جسم و جان خود را سپر بلای او میکنند و هر چه از آنان بخواهد، اجابت کرده، انجام میدهند و اطاعت آنان از امام، از فرمانبرداری کنیز در برابر مولایش بیشتر است... و آرزو میکنند که در راه خدا به شهادت برسند»[۳۹].[۴۰]
ویژگیهای اخلاقی و تربیتی
از شاخصهای اصلی کادر حکومت مهدوی، پارسایی، تهذیب نفس و آراستگی به مکارم اخلاق است. انسان با توجه به نیروی تفکر و توانایی نگهداری و انتقال تجربهها همواره میتواند در مسیر رشد فکری و تعالی معنوی و اخلاقی گام بردارد و گاه این طی طریق، جهشی و باشتاب باشد. با این حال، به دلیل ظرفیتهای بسیار فراوانِ انسانی میتوان توقع داشت روزگاری بیابد که با توجه به فراهم بودن زمینه، با امدادهای الهی و وجود رهبری الهی، این تعالی، جهشی بسیار فراگیر داشته باشد، به طوری که نه تنها معادل رشد تمام دورههای تاریخ بشر باشد، بلکه آنگونه که در احادیث آمده، تعالی معنوی و عقلی بشر در آن روزگار، چندین برابر کل رشد بشر در دوران حیات خود شود[۴۱].
انتظار، در بُعد عمل و اخلاق در بین جامعه منتظر؛ فرهنگی ممتاز و بیبدیل میسازد. در این فرهنگ همانطور که ایمان به مفهوم واقعی خود عبارت از علم و عمل، عقیده و تلاش و اعتراف و کوشش است، انتظار نیز مفهومی است با اصالت و سازنده و از عالیترین مکتبهایی است که میتواند جامعۀ اسلامی را در راه پیشرفت و تکامل جلو ببرد و به کلیۀ تلاشها ارزش و اصالت بخشد. در فرهنگ انتظار، منتظران چه فرد باشد و یا جامعه و یا امت در حال عبادت و پرستش به سر میبرند که روح آن عمل بلکه برترین عمل است. جامعۀ منتظر، جامعهای اسلامی است و بزرگترین وجه تمایز جامعه اسلامی، از دیگر جامعهها، همان اخلاق نورانی اسلام است. انسان منتظر باید دارای اخلاقی اسلامی باشد و جامعه منتظر باید مظهر اخلاق اسلامی باشد[۴۲].
چند نمونه از ویژگیهای اخلاقی و تربیتی ایشان عبارت است از:
- اهل عبادت و پارسایی و صلابت: یاران مهدی (ع)، مردان عبادتند، نه عبادتی عادتگونه و یا چون پرستش مزدوران و تاجران، بلکه نیایشی عارفانه و پاکبازانه، پیوند روح با ابدیت، عالیترین عکسالعمل سپاسگزارانه انسان در برابر خدا. به گفته فضیل بن یسار: «مردانی که سبک خوابند و در نماز، بسان زنبور عسل، زمزمهکنان»[۴۳]. امام، در سفر و حضر، جنگ و صلح یاران را به تعبد و تضرع سفارش میکند، تا مقصد فراموش نگردد و پیروزیهای پیاپی، آنان را به غفلت و غرور دچار نسازد. همواره پیروزی را از جانب خدا ببینند و مناجات و نماز را کلید نصرت او[۴۴]. امام باقر (ع) نیز در این باره میفرماید: «چون برفراز نجف برآید، به یاران خطاب کند: امشب را به عبادت به روز آورید. آنان برخی در رکوع و برخی در سجده شب را به سحر میرسانند و به درگاه خدا تضرع میکنند»[۴۵]. امام صادق (ع) در ضمن روایتی در توصیف یاران حضرت میفرماید: «آنان مردانی شب زنده دار هستند که شب را در حال قیام ـ به پرستش میپردازند ـ و به هنگام نماز، زمزمهای مانند زنبور عسل دارند و صبح هنگام در حالی که بر اسبهای خود سوارند، برای انجام مأموریت میروند. آنان پارسایان شب و شیران روزند و از ترس خدا، حالت خاصی پیدا کردهاند. خداوند به وسیله آنان، به امام حق یاری میرساند»[۴۶].[۴۷]
- ولایتپذیری و فرمانبرداری کامل از امام: از مهمترین ویژگیهای عملی انصارالمهدی، ولایتپذیری و اطاعت بیچون و چرا از امام (ع) است. آنچنانکه در توصیف آنها آمده است: «فرمانبرداری آنها از امام بیش از فرمانبرداری کنیز از آقایش است»[۴۸]. آنچه موجب درخشش یاران حضرت مهدی (ع) میشود، اطاعت و فرمانبری کامل آنان از دستورات امام (ع) و ثبات و پایمردی بینظیر آنان در پیشبرد اهداف حضرت، در آن شرایط حساس دوران آغازین ظهور است. امام جواد (ع) از قول اجداد طاهرینش از رسول خدا (ص) قاطعیت و اطاعت پذیری یاران حضرت مهدی (ع) را چنین بیان کرده است: «آنان با سختی و تلاش در پی انجام فرمان مولای خویش میکوشند»[۴۹].[۵۰]
- نصرت دین خدا و ترویج احکام الهی: یکی از ویژگیهای انصارالمهدی، دغدغۀ ترویج دین حق و رساندن آن به مردم است؛ چنانچه امام سجاد (ع) فرمودند: «آنان به حق، مخلصان و شیعیان ما و دعوتکنندگان به دین خدا در پنهان و آشکارند»[۵۱]. یاران مهدی، مرزبان دین خدایند و حافظان حدود او. در اجرای فرمانهای حق، سخت و پیگیر و استوارند و در انجام دستورها و وظیفهها، دستخوش احساسات و دوستیهای بیمورد واقع نمیشوند[۵۲].
- زهد و سادهزیستی: زهد و سادهزیستی، زینت کارگزاران مهدی است. غذایشان ساده و لباسشان بیپیرایه است. زندگیشان از معیشت درویشان فراتر نمیرود. با دردهای جامعه آشنا و رنجهای بشر در احساس لطیفشان، بازتاب دارد. نمیتوانند تن به آسایش و شادکامی سپارند و از احوال مردمان غافل شوند و نام مصلح جهان بر خویش نهند؛ چراکه آنکه با عشرت طلبان همسو شود و دل در گرو آز و طمع بندد، نمیتواند مروج دین باشد و کارگزاری شایسته برای حکومت عدل و داد[۵۳]. امام صادق (ع) در برابر پافشاری دوستان برای قیام و شتاب در خروج قائم فرمود: «چرا در خروج قائم شتاب میورزید. به خدا سوگند، لباسش درشت و غذایش ناچیز است. زندگی در حکومت او، جنگیدن است و مرگ در سایه شمشیر[۵۴]. امام علی (ع) نیز در این باره میفرماید: «او، از یارانش بیعت میگیرد که طلا و نقرهای نیاندوزند و گندم و جویی ذخیره نکنند»[۵۵].[۵۶]
- اخلاق محوری: یکی دیگر از صفات ممتاز انصارالمهدی، زندگی بر محور اخلاق اسلامی است. یارانی که همراه امام زمان هستند، در اوج تربیت نفس خویش، به جایگاهی رسیدهاند که تصور آن مشکل است. ایشان در بحران تضادها و کشمکشهای مادی حاکم بر اجتماع بشری، خودشان را نگه میدارند و هیچ زمان تابع هواهای نفسانی خود و دیگران نمیشوند. امام صادق (ع) در این زمینه میفرماید: «هر کس دوست دارد از یاران امام باشد باید منتظر باشد و بر اساس ورع و اخلاق نیک رفتار کند»[۵۷]. یاران حضرت افراد دارای نفوذ معنوی و صاحب دین مورد رضایت الهی هستند؛ زیرا آنان دارای روحی تأیید شده از طرف خداوند هستند که هرگز تردیدی درباره حقّ در آنان راه نخواهد یافت[۵۸].
- صبر و بردباری: در قرآن کریم، صبر و استقامت مقدمۀ نصرت الهی معرفی شده است[۵۹]. بر این اساس تشکیل حکومت عدل جهانی نیازمند صبر و استواری در امور است و صبر از صفات حتمی کارگزاران آن حضرت است که در عصر غیبت، آن را کسب کردهاند. بدیهی است مبارزه بر ضد ظلم جهانی و برقراری حکومت عدل جهانی، با رنج و مشقتهای فراوان همراه است. یاوران امام در راه تحقق آرمانهای جهانی امام مهدی (ع) مشکلات و ناگواریها را به جان میخرند؛ ولی از سر اخلاص و تواضع، عمل خود را ناچیز میشمارند. امیرالمؤمنین (ع) میفرماید: «آنها گروهی هستند که به سبب صبر و بردباری در راه خدا، بر خداوند منّت نمیگذارند و از اینکه جان خویش را تقدیم آستان حضرت حق میکنند، به خود نمیبالند و آن را بزرگ نمیشمارند»[۶۰].[۶۱]
- اخلاص و انگیزۀ الهی: تنها انگیزۀ انصارالمهدی، خدا و تقرب به اوست، چنانچه امام سجا (ع) میفرمایند: «مردم زمان غیبت او که معتقد به امامت او بوده و منتظر ظهورش هستند، از مردم هر زمانی برترند... آنان به حق، مخلصان و به درستی، شیعیان ما هستند»[۶۲]. آنها در نتیجۀ آزمایشهای الهیِ دورۀ پیش از ظهور، به درجۀ نخست اخلاص بار مییابند[۶۳]. در روایتی امام جواد (ع) به عبدالعظیم حسنی (ع) فرمودند: «و هنگامی که برای او این تعداد (۳۱۳ نفر) از اهل اخلاص جمع شد خداوند امر او را ظاهر خواهد کرد»[۶۴]. یاوران امام، در راه تحقّق آرمانهای جهانی امام مهدی (ع) همه ناگواریها را به جان میخرند؛ ولی از سر اخلاص و تواضع، عمل خود را ناچیز میشمارند[۶۵].
ویژگیهای سیاسی
انسانها خواستار حکومتی صالح، دور از منکر و ریا فریبند، حاکمی را میطلبند که در طریق خدمت به مردم و از خود مردم باشد. بتواند ارزشهای انسانی را در جهان حاکم سازد، ظلم و اختناق را نفی کند، به طرد استکبار و استبعاد بپردازد. انسانها خواستار سیاستی الهی و حکومتی واحد هستند، سیاستی که حد و مرز جغرافیایی نشناسد و حکومتی که مخصوص تیپ و نژادی خاص نباشد. همه در زیر لوای واحدی گرد هم آیند و رهبر و راهنمایشان قانون واحدی باشد.
اگر چه به دست آوردن آمادگی در عرصه اعتقادی، عرصههای دیگر را نیز در بر داشته و آنها را نیز به دست میدهد، اما به جهت زمینهسازی در این عرصه باید گفت: مشتاقان برپایی حکومت عدل جهانی میبایست زمینههای سیاسی این اتفاق بزرگ را نیز فراهم نمایند؛ که به نظر میرسد این زمینهسازی در دو محور تلاشهای علمی و عملی صورت پذیرد: نخست آشناشدن علاقهمندان آن حضرت با روشهای سیاسی حضرت مهدی (ع) در برپایی حکومت جهانی و دیگر، آشناکردن دیگران با این اندیشۀ بلند سیاسی. منتظر دولت کریمه نمیتواند خود را از حضور سیاسی و اجتماعی محروم نماید. در صورت غیبت او از صحنههای سیاسی و اجتماعی جا برای اشخاص غیر معتقد باز میشود و کسانی مسند امور را به دست خواهند گرفت که موجب انحراف جامعه میشوند[۶۶].
برخی از ویژگیهای سیاسی اصحاب امام مهدی (ع) عبارت است از:
- فروتنی در برابر مؤمنان و گردنفرازی در مقابل کافران: یاران حضرت ولیعصر (ع) در برابر مؤمنان متواضع و فروتنند و در مقابل کافران گردن فراز و مقتدر، در مقابل گردن کشان چنان در اوج عزت و قدرت و گردن فرازیاند که گویا آنان را هرگز به شمار نمیآورند. در برابر هیچ قدرت شیطانی خضوع نمیکند و اندک باجی نمیدهد؛ چرا که روح والای آنها به اقیانوس بیکران قدرت الهی متصل شده است. پشتوانه چنین رادمردانی، کوهساری عظیم از قدرت خدایی و عنایت اولیای الهی است[۶۷].
- اقتدار و استقامت: از ویژگیهای مهم یاران امام مهدی (ع) اقتدار و استقامت در برابر دشمنان است. امام صادق (ع) میفرماید: «وقتی امر ما فرا رسد و مهدی ما قیام کند، هر یک از یاران او قویتر از شیر و برّندهتر از نیزهاند؛ دشمن را زیر قدمهایشان میگذارند و با دستهای خود از پا در میآورند»[۶۸].[۶۹]
- اتحاد و همدلی: امیرالمؤمنین (ع) در توصیف همدلی و اتحاد یاران امام چنین فرموده است: «ایشان یکدل و هماهنگ هستند»[۷۰]. این یکدلی به سبب آن است که خودخواهیها و خواستههای شخصی در وجود آنان نیست. آنها با اعتقادی صحیح در زیر یک پرچم و برای یک هدف، قیام میکنند و این خود یکی از عوامل پیروزی آنها بر جبهه مقابل است[۷۱].
- دارای نظم و انضباط تشکیلاتی: یاران امام زمان دارای نظم و تشکیلاتی مناسب با حکومت جهانیاند. با اینکه روابط گرمی با مردم دارند، بسان پدر و فرزند، ولی کارها را براساس اصولی محکم و روشن پیش میبرند و تشکیلاتی براساس معیارهای اسلامی در میانشان برقرار است[۷۲].
- دارای روحیۀ اصلاح گری در جامعه: منتظر حقیقی که خواستار فراگیری توحید در جهان و همراهی با مصلح جهانی است، باید از روحیه اصلاح گری برخوردار باشد که تجلّی عینی این روحیه، امر به معروف و نهی از منکر است[۷۳].
ویژگیهای اقتصادی
حراست از فرهنگ دینی و زنده نگه داشتن اندیشۀ اسلامی از وظایف منتظران است و بدون تردید تبلیغ این فرهنگ پویا بدون پشتوانۀ مالی و اقتصادی امکانپذیر نیست و به همین جهت منتظران باید با سعی و تلاش در عرصههای مختلف این آمادگی مالی و اقتصادی برای ظهور را فراهم کنند[۷۴].
ویژگیهای اقتصادی منتظران به عنوان یکی از مؤلفههای زمینهسازی به دو گونه قابل تفسیر و تحقق است:
- رفاه عمومی در همۀ ابعاد زندگی: یکی از ویژگیهای عصر ظهور، رفاه عمومی در همۀ ابعاد زندگی است. اما این رفاه و آسایش، با تلاش و کوشش فراوان انسانها و آباد کردن زمین به دست میآید. از اینرو شایسته است منتظران برای رشد توانمندی خود، هر چه بیشتر برای کسب دانش و بهره مندی از موهبتهای الهی کوشش کنند[۷۵].
- اقامۀ قسط و عدل: از آنجایی که مهمترین و متعالیترین هدف قیام حضرت مهدی (ع)، اقامۀ قسط و عدل است و آن هم ارتباط مستقیمی با جنبههای اقتصادی زندگی دارد، منتظر او با تأسی به آن امام بزرگوار، نه فقط به اجرای عدالت و قسط در تمام زوایای زندگی میاندیشد که مال و ثروت خود را به گونهای که مورد رضایت امام است، صرف میکند[۷۶].
ویژگیهای نظامی و انتظامی
از مهمترین وظایف دوران غیبت به عنوان زمینهسازی، آمادگی پیوسته و راستین از جهت توانمندی جسمانی است. در اینباره در کتابهای روایی روایات فراوانی وجود دارد. امام باقر (ع) ذیل آیۀ شریفۀ ﴿يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اصْبِرُوا وَصَابِرُوا وَرَابِطُوا﴾[۷۷] فرمود: «بر انجام واجبات شکیبایی کنید و برابر دشمنان، یکدیگر را یاری نمایید و برای یاری پیشوای منتظَر، همواره آمادگی خود را حفظ کنید»[۷۸].
ویژگیهای نظامی اصحاب امام مهدی (ع) به این شرح است:
- سپاهیان جوان: امیرمؤمنان (ع) میفرماید: «یاران مهدی (ع) جوانند و پیر و کهنسال در میان آنان وجود ندارد، جز تعداد اندکی که مانند سرمه برای چشم و نمک برای غذا لازم هستند»[۷۹].[۸۰]
- جان نثاری و شهادتطلبی: شهادت در راه خدا یکی از افتخارات یاران امام مهدی (ع) است. امام صادق (ع) میفرماید: «آنان آرزو میکنند در راه خدا به شهادت برسند و شعارشان در جنگ، یالثارات الحسین است»[۸۱].[۸۲] معرفت عمیق به خدا و امام، نگاه آنان را به زندگی و حقیقت انسانیت، تنظیم میکند و شناخت صحیحی از هدف زندگی و وظیفه یک انسان به آنان میدهد. آنان در مییابند که برای کسب کمال، زندگی میکنند و میفهمند که راه تحصیل کمال، آن است که همه وجود شان برای خدا و دین خدا باشد؛ از این رو حاضر به هر نوع فداکاری و ایثارند، و نهایت آرزویشان، شهادت در راه خدا و در رکاب امام است[۸۳].
- شجاعت و دلیری: یاران مهدی، دلیرمردند و جنگاوران میدانهای نبرد. دلهایی چون پولاد دارند و از انبوه دشمن، هراسی به دل راه نمیدهند. ایمان به هدف، همه وجودشان را تسخیر کرده و عشق به خاندان پیامبر (ص) به بازوانشان قوت بخشیده است. اراده جنگیدن، سرشار از شجاعتی بیهمانند، امام باقر (ع) میفرماید: «گویا، آنان را مینگرم، سیصد و اندی مرد بر بلندای نجف کوفه ایستادهاند. دلهایی چون پولاد دارند. در هرسو، تا مسافت یک ماه راه، ترس بر دلهای دشمنان سایه میافکند»[۸۴]. امام علی (ع) در وصف آنان فرمود: «همه آنان، شیرانی هستند که از بیشه بیرون شدهاند و اگر اراده کنند، کوهها را از جا میکنند»[۸۵].[۸۶]
- نیرومند و قوی: یاران حضرت از بعد جسمانی نیرومند و پرتواناند. امام صادق (ع) در بیان صلابت و شهامت آنان چنین فرمود: «این گفتار حضرت لوط به قومش که ﴿لَوْ أَنَّ لِي بِكُمْ قُوَّةً أَوْ آوِي إِلَى رُكْنٍ شَدِيدٍ﴾[۸۷] مقصودش جز این نبود که نیروی حضرت قائم (ع) و یاران او را آرزو داشت، همان استوانههایی استواری که هرکدام نیروی چهل مرد را دارد و دلهای آنان از شدت ایمان سختتر از پارههای آهناند و اگر بر کوههای آهن بگذرند، آن را متلاشی میکنند! آنان در حمایت از دین خدا، هرگز شمشیرها را در نیام نمیبرند تا خدای بزرگ از آنان خشنود گردد»[۸۸].[۸۹]
پرسش مستقیم
منابع
- صدر، سید محمد، تاریخ پس از ظهور
- مصباح یزدی، محمد تقی، آفتاب ولایت
- محمدی اشتهاردی، محمد، حضرت مهدی فروغ تابان ولایت
- محمدی ریشهری، محمد، دانشنامهٔ امام مهدی ج۵
- طبسی، نجمالدین، چشماندازی به حکومت مهدی
- صمدی، قنبر علی، آخرین منجی
- رضوی، سید عباس، موافقان و مخالفان مهدی
- کریمی، محمد علی، آیا ظهور نزدیک است
- خراسانی، محمد جواد، مهدی منتظر
- سلیمیان، خدامراد، نقش مردم در انقلاب جهانی حضرت مهدی
- سلیمیان، خدامراد، پرسمان مهدویت
- سلیمیان، خدامراد، درسنامه مهدویت ج۳
- طاهری، حبیبالله، سیمای آفتاب
- موسوینسب، سید جعفر، دویست پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان
- ملکیراد، محمود، خانواده و زمینهسازی ظهور
- محمد امین بالادستیان، محمد مهدی حائریپور، مهدی یوسفیان، نگین آفرینش
- امامی میبدی، علی رضا، آموزههای مهدویت در آثار علامه طباطبائی
- یوسفیان، مهدی، شرایط ظهور
- فلاحی، صفر، امام مهدی ذخیره امامت
- شفائی، محبوب، موعود حق
- اشعری، محمد باقریزاده، از امام مهدی بیشتر بدانیم
- صمیمی، سیمین، عرصههای تأثیرگذاری اعتقاد به مهدویت در اصلاح فرد از دیدگاه قرآن و حدیث
- طاووسی، سکینه، انتظار از دیدگاه اهل بیت
پانویس
- ↑ ر.ک: طاووسی، سکینه، انتظار از دیدگاه اهل بیت، ص ۲۱-۲۲.
- ↑ ر.ک: صمدی، قنبر علی، آخرین منجی، ص۲۱۳ -۲۱۷.
- ↑ «فَصَلِّ عَلَی مَوْلَایَ وَ سَیِّدِی صَاحِبِ الزَّمَانِ وَ اجْعَلْنِی مِنْ أَنْصَارِهِ وَ أَشْیَاعِهِ وَ الذَّابِّینَ عَنْهُ وَ اجْعَلْنِی مِنَ الْمُسْتَشْهَدِینَ بَیْنَ یَدَیْه»، بحار الأنوار، ج ۹۹ ص ۱۱۰
- ↑ ر.ک: رضوی، سید عباس، موافقان و مخالفان مهدی، ص ۳۷۲ -۳۸۴.
- ↑ ر.ک: خراسانی، محمد جواد، مهدی منتظر، ص ۲۶۱.
- ↑ ر.ک: سلیمیان، خدامراد، نقش مردم در انقلاب جهانی حضرت مهدی، ص۶۸.
- ↑ «إِذَا قَامَ قَائِمُنَا وَضَعَ اللَّهُ یَدَهُ عَلَی رُءُوسِ الْعِبَادِ فَجَمَعَ بِهَا عُقُولَهُمْ وَ کَمَلَتْ بِهِ أَحْلَامُهُمْ»؛ بحار الأنوار، ج ۵۲، ص ۳۳۶.
- ↑ «وَ تُؤْتَوْنَ الْحِکْمَةَ فِی زَمَانِهِ»؛ مجلسی، محمد باقر، بحار الأنوار، ج ۵۲، ص ۳۵۲
- ↑ ر.ک: صمیمی، سیمین، عرصههای تأثیرگذاری اعتقاد به مهدویت در اصلاح فرد از دیدگاه قرآن و حدیث.
- ↑ ر.ک: سلیمیان، خدامراد، نقش مردم در انقلاب جهانی حضرت مهدی، ص۶۸.
- ↑ ر.ک: شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، ص۳۷۸.
- ↑ ر.ک: شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۱، ص۲۹۱.
- ↑ «رجال کان قلوبهم زبر الحدید لا یشوبها شک فی ذات الله... کَالْمَصَابِیحِ کَأَنَّ قُلُوبَهُمُ الْقَنَادِیلُ وَ هُمْ مِنْ خَشْیَةِ اللَّهِ مُشْفِقُونَ یَدْعُونَ بِالشَّهَادَةِ وَ یَتَمَنَّوْنَ أَنْ یُقْتَلُوا فِی سَبِیلِ اللَّهِ»؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص۳۰۸.
- ↑ «وَیْحاً لِلطَّالَقَانِ فَإِنَّ لِلَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ بِهَا کُنُوزاً لَیْسَتْ مِنْ ذَهَبٍ وَ لَا فِضَّةٍ وَ لَکِنْ بِهَا رِجَالٌ مُؤْمِنُونَ عَرَفُوا اللَّهَ حَقَّ مَعْرِفَتِهِ وَ هُمْ أَیْضاً أَنْصَارُ الْمَهْدِیِّ فِی آخِرِ الزَّمَانِ»؛ حنفی قتدوزی، سلیمان، ینابیع الموده، ص۴۴۹.
- ↑ ر.ک: طاهری، حبیبالله، سیمای آفتاب، ص ۲۳۱ ـ ۲۳۵؛ موسوینسب، سید جعفر، دویست پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان، ج۲، ص۱۰۷ ـ ۱۰۸؛ رضوی، سید عباس، موافقان و مخالفان مهدی، ص ۳۷۲ -۳۸۴؛ ملکیراد، محمود، خانواده و زمینهسازی ظهور، ص ۱۹۳؛ محمد امین بالادستیان، محمد مهدی حائریپور، مهدی یوسفیان، نگین آفرینش، ج۱، ص ۱۶۰ - ۱۶۳.
- ↑ «یَا أَبَا خَالِدٍ إِنَّ أَهْلَ زَمَانِ غَیْبَتِهِ الْقَائِلِینَ بِإِمَامَتِهِ وَ الْمُنْتَظِرِینَ لِظُهُورِهِ أَفْضَلُ مِنْ أَهْلِ کُلِّ زَمَانٍ لِأَنَّ اللَّهَ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی أَعْطَاهُمْ مِنَ الْعُقُولِ وَ الْأَفْهَامِ وَ الْمَعْرِفَةِ مَا صَارَتْ بِهِ الْغَیْبَةُ عِنْدَهُمْ بِمَنْزِلَةِ الْمُشَاهَدَة»؛ کمال الدین و تمام النعمة، ج۱، ص۳۲۰.
- ↑ ر.ک: یوسفیان، مهدی، شرایط ظهور، ص ۳۰ ـ ۳۶؛ کریمی، محمد علی، آیا ظهور نزدیک است، ص ۳۱-۳۴.
- ↑ ر.ک: محمد امین بالادستیان، محمد مهدی حائریپور، مهدی یوسفیان، نگین آفرینش، ج۱، ص ۱۶۰ ـ ۱۶۳.
- ↑ نهج البلاغه، فیض الاسلام، خطبه ۸۶.
- ↑ «وَ قَدْ فُتِحَ بَابُ الْحَرْبِ بَیْنَکُمْ وَ بَیْنَ أَهْلِ الْقِبْلَةِ، وَ لَا یَحْمِلُ هَذَا الْعَلَمَ إِلَّا أَهْلُ الْبَصَرِ وَ الصَّبْرِ وَ الْعِلْمِ بِمَوَاقِعِ الْحَق»؛ نهج البلاغه، خطبه ۱۷۳، ۱۷۹
- ↑ «حَتَّی إِذَا وَافَقَ وَارِدُ الْقَضَاءِ انْقِطَاعَ مُدَّةِ الْبَلَاءِ، حَمَلُوا بَصَائِرَهُمْ عَلَی أَسْیَافِهِمْ، وَ دَانُوا لِرَبِّهِمْ بِأَمْرِ وَاعِظِهِم»؛ نهج البلاغه، خطبه ۱۵۰.
- ↑ ر.ک: رضوی، سید عباس، موافقان و مخالفان مهدی، ص ۳۷۲ -۳۸۴.
- ↑ ابن بابویه، محمد بن علی، کمال الدین، ج۱، ص۲۹۱.
- ↑ «عَنْ أَبِی بَصِیرٍ، عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (ع): قُلْتُ: جُعِلْتُ فِدَاکَ، لَیْسَ عَلَی الْأَرْضِ یَوْمَئِذٍ مُؤْمِنٌ غَیْرُهُمْ؟ قَالَ: بَلَی، وَ لَکِنْ هَذِهِ الَّتِی یُخْرِجُ اللَّهُ فِیهَا الْقَائِمَ (ع)، هُمُ النُّجَبَاءُ وَ الْقُضَاةُ وَ الْحُکَّامُ وَ الْفُقَهَاءُ فِی الدِّینِ، یَمْسَحُ بُطُونَهُمْ وَ ظُهُورَهُمْ فَلَا یَشْتَبِهُ عَلَیْهِمْ حُکْمٌ»؛ طبری، محمد بن جریر، دلائل الامامه، ص۵۶۲.
- ↑ ر.ک: طاهری، حبیبالله، سیمای آفتاب، ص ۲۳۱ ـ ۲۳۵؛ ملکیراد، محمود، خانواده و زمینهسازی ظهور، ص ۱۹۳؛ صدر، سید محمد، تاریخ پس از ظهور، ص۲۵۳-۲۵۵.
- ↑ ر.ک: سلیمیان، خدامراد، پرسمان مهدویت، ص ۱۹۹- ۲۱۲.
- ↑ ر.ک: صمیمی، سیمین، عرصههای تأثیرگذاری اعتقاد به مهدویت در اصلاح فرد از دیدگاه قرآن و حدیث.
- ↑ ر.ک: محمدی ریشهری، محمد، دانشنامهٔ امام مهدی ج۵، ص ۳۱۲ ـ ۳۱۴.
- ↑ ر.ک: مصباح یزدی، محمد تقی، آفتاب ولایت، ص۱۷۷ - ۱۸۳.
- ↑ «فَإِنَ الرَّجُلَ مِنْهُمْ یُعْطَی قُوَّةَ أَرْبَعِینَ رَجُلًا وَ إِنَّ قَلْبَهُ لَأَشَدُّ مِنْ زُبَرِ الْحَدِیدِ..». مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۳۲۷.
- ↑ سوره اسراء آیه ۵.
- ↑ «بَعَثْنا عَلَیْکُمْ عِباداً لَنا أُولِی بَأْسٍ شَدِیدٍ فَجاسُوا خِلالَ الدِّیارِ؛ قوم یبعثهم الله قبل خروج القائم»؛ تفسیر العیاشی، ج ۲، ص ۲۸۱، ح ۲۱.
- ↑ ر.ک: اشعری، محمد باقریزاده، از امام مهدی بیشتر بدانیم، ص۱۱۴-۱۱۶.
- ↑ ر.ک: محمدی اشتهاردی، محمد، حضرت مهدی فروغ تابان ولایت، ص ۱۳۲-۱۳۴؛ طاهری، حبیبالله، سیمای آفتاب، ص ۲۳۱ ـ ۲۳۵؛ امامی میبدی، علی رضا، آموزههای مهدویت در آثار علامه طباطبائی، ص ۲۲۷-۲۳۴.
- ↑ «خدا دوستان بسيار» سوره آل عمران، آیه ۱۴۶.
- ↑ «ای مؤمنان! هر کس از دینش برگردد خداوند به زودی گروهی را میآورد که دوستشان میدارد و دوستش میدارند؛ در برابر مؤمنان خاکسار و در برابر کافران دشوارند، در راه خداوند جهاد میکنند و از سرزنش سرزنشگری نمیهراسند؛ این بخشش خداوند است که به هر کس بخواهد ارزانی می کند» سوره مائده، آیه ۵۴.
- ↑ «دوستشان میدارد و دوستش میدارند» سوره مائده، آیه ۵۴.
- ↑ ر.ک: مصباح یزدی، محمد تقی، آفتاب ولایت، ص۱۷۷ ـ ۱۸۳؛ امامی میبدی، علی رضا، آموزههای مهدویت در آثار علامه طباطبائی، ص ۲۲۷-۲۳۴.
- ↑ «یتمسحون بسرج الامام یطلبون بذلک البرکه و یحفّون به یقونه بانفسهم فی الحروب... هم اطوع له من الأمه لسیدها... و یتمنّون ان یقتلوا فی سبیل اللّه»؛ مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۰۸.
- ↑ ر.ک: طبسی، نجمالدین، چشماندازی به حکومت مهدی، ص ۷۶ ـ ۷۸.
- ↑ «الْعِلْمُ سَبْعَةٌ وَ عِشْرُونَ حَرْفاً فَجَمِیعُ مَا جَاءَتْ بِهِ الرُّسُلُ حَرْفَانِ فَلَمْ یَعْرِفِ النَّاسُ حَتَّی الْیَوْمِ غَیْرَ الْحَرْفَیْنِ فَإِذَا قَامَ قَائِمُنَا أَخْرَجَ الْخَمْسَةَ وَ الْعِشْرِینَ حَرْفاً فَبَثَّهَا فِی النَّاسِ وَ ضَمَّ إِلَیْهَا الْحَرْفَیْنِ حَتَّی یَبُثَّهَا سَبْعَةً وَ عِشْرِینَ حَرْفاً»؛ منتخب الانوار، ص۲۰۱؛ بحارالانوار، ج۵۲، ص۳۳۶.
- ↑ ر.ک: شفائی، محبوب، موعود حق، ص ۸۴-۸۸.
- ↑ «رِجَالٌ لَا یَنَامُونَ اللَّیْلَ لَهُمْ دَوِیٌّ فِی صَلَاتِهِمْ کَدَوِیِّ النَّحْلِ»؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ۳۰۸.
- ↑ ر.ک: رضوی، سید عباس، موافقان و مخالفان مهدی، ص ۳۷۲ -۳۸۴
- ↑ «حَتَّی إِذا صَعِدَ النَّجَفِ قَالَ لِأَصْحَابِهِ: تَعْبُدُوا لَیْلَتِکُمْ هَذِهِ، فیبیتون بَیْنَ رَاکِعٍ وَ سَاجِدُ، یَتَضَرَّعُونَ إِلَی اللَّهِ»؛ بحار الانوار، ج ۵۱، ص ۳۴۴.
- ↑ «فِیهِمْ رِجَالٌ لَا یَنَامُونَ اللَّیْلَ لَهُمْ دَوِیٌّ فِی صَلَاتِهِمْ کَدَوِیِّ النَّحْلِ یَبِیتُونَ قِیَاماً عَلَی أَطْرَافِهِمْ وَ یُصْبِحُونَ عَلَی خُیُولِهِمْ رُهْبَانٌ بِاللَّیْلِ لُیُوثٌ بِالنَّهَارِ هُمْ أَطْوَعُ لَهُ مِنَ الْأَمَةِ لِسَیِّدِهَا کَالْمَصَابِیحِ کَأَنَّ قُلُوبَهُمُ الْقَنَادِیلُ وَ هُمْ مِنْ خَشْیَةِ اللَّهِ مُشْفِقُون»؛ بحار الانوار، ج۵۲، ص ۳۰۸.
- ↑ ر.ک: خراسانی، محمد جواد، مهدی منتظر، ص ۲۶۱؛ سلیمیان، خدامراد، پرسمان مهدویت، ص ۲۵۷- ۲۶۱؛ طبسی، نجمالدین، چشماندازی به حکومت مهدی، ص ۷۶ – ۷۸؛ یوسفیان، مهدی، شرایط ظهور، ص ۳۰ ـ ۳۶؛ رضوی، سید عباس، موافقان و مخالفان مهدی، ص ۳۷۲ -۳۸۴.
- ↑ «هُمْ أَطْوَعُ لَهُ مِنَ الْأَمَةِ لِسَیِّدِهَا»؛ بحارالانوار، ج۵۲، ص۳۰۷ و ۳۰۸.
- ↑ «کَدَّادُونَ مُجِدُّونَ فِی طَاعَتِه»؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۱۱.
- ↑ ر.ک: محمد امین بالادستیان، محمد مهدی حائریپور، مهدی یوسفیان، نگین آفرینش، ج۱، ص۱۶۰ ـ ۱۶۳؛ صمدی، قنبر علی، آخرین منجی، ص۲۱۳ -۲۱۷؛ رضوی، سید عباس، موافقان و مخالفان مهدی، ص ۳۷۲ -۳۸۴.
- ↑ «أُولَئِکَ الْمُخْلَصُونَ حَقّاً وَ شِیعَتُنَا صِدْقاً وَ الدُّعَاةُ إِلَی دِینِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ سِرّاً وَ جَهْرا»؛ کمال الدین و تمام النعمة، ج۱، ص۳۲۰.
- ↑ ر.ک: رضوی، سید عباس، موافقان و مخالفان مهدی، ص ۳۷۲ -۳۸۴.
- ↑ نهج البلاغه، کلمات قصار، شماره ۱۱۰.
- ↑ «مَا تَسْتَعْجِلُونَ بِخُرُوجِ الْقَائِمِ فَوَ اللَّهِ مَا لِبَاسُهُ إِلَّا الْغَلِیظُ وَ لَا طَعَامُهُ إِلَّا الْجَشِبُ وَ مَا هُوَ إِلَّا السَّیْفُ وَ الْمَوْتُ تَحْتَ ظِلِّ السَّیْف»؛ الغیبة، نعمانی، ۲۳۳.
- ↑ «أبایعکم علی أن لا تولّوا دبرا و لا تسرقوا و لا تزنوا و لا تفعلوا محرما و لا تأتوا فاحشة و لا تضربوا أحدا إلّا بحقّ و لا تکنزوا ذهبا و لا فضّة و لا برّا و لا شعیراً»؛ یزدی حائری، علی، الزام الناصب ج ۲ ص ۱۶۸.
- ↑ ر.ک: یوسفیان، مهدی، شرایط ظهور، ص ۳۰ ـ ۳۶؛ محمد امین بالادستیان، محمد مهدی حائریپور، مهدی یوسفیان، نگین آفرینش، ج۱، ص ۱۶۰ – ۱۶۳.
- ↑ «مَنْ سَرَّهُ أَنْ یَکُونَ مِنْ أَصْحَابِ الْقَائِمِ فَلْیَنْتَظِرْ وَ لْیَعْمَلْ بِالْوَرَعِ وَ مَحَاسِنِ الْأَخْلَاق»؛ نعمانی، محمد بن ابراهیم، غیبت نعمانی، ص ۲۰۰.
- ↑ ر.ک: سلیمیان، خدامراد، پرسمان مهدویت، ص ۲۵۷- ۲۶۱؛ ملکیراد، محمود، خانواده و زمینهسازی ظهور، ص ۱۹۳؛ امامی میبدی، علی رضا، آموزههای مهدویت در آثار علامه طباطبائی، ص ۲۲۷-۲۳۴.
- ↑ ﴿وَلَقَدْ كُذِّبَتْ رُسُلٌ مِنْ قَبْلِكَ فَصَبَرُوا عَلَى مَا كُذِّبُوا وَأُوذُوا حَتَّى أَتَاهُمْ نَصْرُنَا﴾«و به یقین پیش از تو (نیز) پیامبرانی دروغگو شمرده شدند پس، هر چه دروغگو شمرده شدند و آزار دیدند شکیبایی ورزیدند تا آنکه یاری ما به ایشان رسید» سوره انعام، آیه ۳۴.
- ↑ ر.ک: معجم احادیث الامام المهدی، ج ۴، ح ۶۴۲، ص ۱۳۷.
- ↑ ر.ک: یوسفیان، مهدی، شرایط ظهور، ص ۳۰ ـ ۳۶؛ ملکیراد، محمود، خانواده و زمینهسازی ظهور، ص ۱۹۳؛ محمد امین بالادستیان، محمد مهدی حائریپور، مهدی یوسفیان، نگین آفرینش، ج۱، ص ۱۶۰ ـ ۱۶۳.
- ↑ «إِنَّ أَهْلَ زَمَانِ غَیْبَتِهِ الْقَائِلِینَ بِإِمَامَتِهِ وَ الْمُنْتَظِرِینَ لِظُهُورِهِ أَفْضَلُ مِنْ أَهْلِ کُلِّ زَمَانٍ...أُولَئِکَ الْمُخْلَصُونَ حَقّاً وَ شِیعَتُنَا صِدْقاً وَ الدُّعَاةُ إِلَی دِینِ اللَّهِ عَزَّوَجَل»؛ کمال الدین و تمام النعمة، ج۱، ص۳۲۰.
- ↑ ر.ک: صدر، سید محمد، تاریخ پس از ظهور، ص۲۵۳-۲۵۵.
- ↑ «فَإِذَا اجْتَمَعَتْ لَهُ هَذِهِ الْعِدَّةُ مِنْ أَهْلِ الْإِخْلَاصِ أَظْهَرَ أَمْرَه»؛ کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، ص ۳۷۷ و ۳۷۸.
- ↑ ر.ک: یوسفیان، مهدی، شرایط ظهور، ص ۳۰ ـ ۳۶؛ رضوی، سید عباس، موافقان و مخالفان مهدی، ص ۳۷۲ ـ۳۸۴.
- ↑ ر.ک: فلاحی، صفر، امام مهدی ذخیره امامت، ص ۱۷ -۱۹.
- ↑ ر.ک: مصباح یزدی، محمد تقی، آفتاب ولایت، ص۱۷۷ ـ ۱۸۳؛ طاهری، حبیبالله، سیمای آفتاب، ص ۲۳۱ ـ ۲۳۵؛ صمدی، قنبر علی، آخرین منجی، ص۲۱۳ -۲۱۷؛ محمدی اشتهاردی، محمد، حضرت مهدی فروغ تابان ولایت، ص ۱۳۲-۱۳۴؛ کریمی، محمد علی، آیا ظهور نزدیک است، ص ۳۱-۳۴.
- ↑ «یَکُونُ شِیعَتُنَا فِی دَوْلَةِ الْقَائِمِ عَلَیْهِ السَّلَامُ سَنَامَ الْأَرْضِ وَ حُکَّامَهَا یُعْطَی کُلُّ رَجُلٍ مِنْهُمْ قُوَّةَ أَرْبَعِینَ رَجُلًا وَ قَالَ أَبُو جَعْفَرٍ (ع)أُلْقِیَ الرُّعْبُ فِی قُلُوبِ شِیعَتِنَا مِنْ عَدُوِّنَا فَإِذَا وَقَعَ أَمْرُنَا وَ خَرَجَ مَهْدِیُّنَا کَانَ أَحَدُهُمْ أَجْرَی مِنَ اللَّیْثِ وَ أَمْضَی مِنَ السِّنَانِ یَطَأُ عَدُوَّنَا بِقَدَمَیْهِ وَ یَقْتُلُهُ بِکَفَّیْهِ»؛ بحارالأنوار، ج۵۲، ص۳۷۲.
- ↑ ر.ک: ملکیراد، محمود، خانواده و زمینهسازی ظهور، ص ۱۹۳.
- ↑ «قلوبهم مجتمعة»؛ معجم احادیث الامام المهدی، ج ۴، ح ۶۴۲، ص ۱۳۷.
- ↑ ر.ک: یوسفیان، مهدی، شرایط ظهور، ص ۳۰ ـ ۳۶؛ ملکیراد، محمود، خانواده و زمینهسازی ظهور، ص ۱۹۳.
- ↑ ر.ک: رضوی، سید عباس، موافقان و مخالفان مهدی، ص ۳۷۲ -۳۸۴.
- ↑ ر.ک: کریمی، محمد علی، آیا ظهور نزدیک است، ص ۳۱-۳۴.
- ↑ ر.ک: فلاحی، صفر، امام مهدی ذخیره امامت، ص ۱۷ -۱۹.
- ↑ ر.ک: سلیمیان، خدامراد، پرسمان مهدویت، ص ۱۹۹- ۲۱۲.
- ↑ ر.ک: سلیمیان، خدامراد، پرسمان مهدویت، ص ۱۹۹- ۲۱۲.
- ↑ «ای مؤمنان! شکیبایی ورزید و یکدیگر را به شکیب فرا خوانید و از مرزها نگهبانی کنید» سوره آل عمران، آیه ۲۰۰.
- ↑ «اصْبِرُوا عَلَی أَدَاءِ الْفَرَائِضِ وَ صابِرُوا عَدُوَّکُمْ وَ رابِطُوا إِمَامَکُمُ الْمُنْتَظَرَ»؛ الغیبه نعمانی، ص۱۹۹.
- ↑ «إِنَ أَصْحَابَ الْقَائِمِ شَبَابٌ لَا کُهُولَ فِیهِمْ إِلَّا کَالْکُحْلِ فِی الْعَیْنِ أَوْ کَالْمِلْحِ فِی الزَّادِ وَ أَقَلُّ الزَّادِ الْمِلْح»؛ بحارالأنوار، ج ۵۲، ص ۳۳۳.
- ↑ ر.ک: صدر، سید محمد، تاریخ پس از ظهور، ص۲۵۳-۲۵۵؛ صمدی، قنبر علی، آخرین منجی، ص۲۱۳ -۲۱۷؛ طاهری، حبیبالله، سیمای آفتاب، ص ۲۳۱ ـ ۲۳۵؛ سلیمیان، خدامراد، پرسمان مهدویت، ص ۲۵۷- ۲۶۱؛ طبسی، نجمالدین، چشماندازی به حکومت مهدی، ص ۷۶ – ۷۸؛ اشعری، محمد باقریزاده، از امام مهدی بیشتر بدانیم، ص۱۱۴-۱۱۶.
- ↑ «یَدْعُونَ بِالشَّهَادَةِ وَ یَتَمَنَّوْنَ أَنْ یُقْتَلُوا فِی سَبِیلِ اللَّهِ شِعَارُهُمْ یَا لَثَارَاتِ الْحُسَیْن»؛ بحارالانوار، ج۵۲، ص۳۰۷، ح۸۲.
- ↑ ر.ک خراسانی، محمد جواد، مهدی منتظر، ص ۲۶۱؛ صمدی، قنبر علی، آخرین منجی، ص۲۱۳ -۲۱۷؛ طبسی، نجمالدین، چشماندازی به حکومت مهدی، ص ۷۶ – ۷۸؛ ملکیراد، محمود، خانواده و زمینهسازی ظهور، ص ۱۹۳.
- ↑ ر.ک: خراسانی، محمد جواد، مهدی منتظر، ص ۲۶۱؛ صمدی، قنبر علی، آخرین منجی، ص۲۱۳ -۲۱۷؛ سلیمیان، خدامراد، پرسمان مهدویت، ص ۲۵۷- ۲۶۱؛ اشعری، محمد باقریزاده، از امام مهدی بیشتر بدانیم، ص۱۱۴-۱۱۶.
- ↑ «لَکَأَنِّی أَنْظُرُ إِلَیْهِمْ مُصْعِدِینَ مِنْ نَجَفِ الْکُوفَةِ ثَلَاثَمِائَةٍ وَ بِضْعَةَ عَشَرَ رَجُلًا کَأَنَّ قُلُوبَهُمْ زُبَرُ الْحَدِیدِ جَبْرَئِیلُ عَنْ یَمِینِهِ وَ مِیکَائِیلُ عَنْ یَسَارِهِ یَسِیرُ الرُّعْبُ أَمَامَهُ شَهْراً وَ خَلْفَهُ شَهْراً»؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۴۳.
- ↑ «و هم ثلاثمائة و ثلاثة عشر رجلا کلّهم لیوث قد خرجوا من غاباتهم مثل زبر الحدید، لو أنّهم همّوا بإزالة الجبال الرواسی لأزالوها عن مواضعها»؛ معجم احادیث الامام المهدی، ج ۴، ح ۶۴۲، ص ۱۳۷.
- ↑ ر.ک: یوسفیان، مهدی، شرایط ظهور، ص ۳۰ ـ ۳۶؛ محمد امین بالادستیان، محمد مهدی حائریپور، مهدی یوسفیان، نگین آفرینش، ج۱، ص ۱۶۰ ـ ۱۶۳.
- ↑ «گفت: کاش برای رویارویی با شما توانی داشتم یا به گوشهای استوار پناه میجستم» سوره هود، آیه ۸۰.
- ↑ «مَا کَانَ قَوْلُ لُوطٍ (ع)لِقَوْلِهِ ﴿ لَوْ أَنَّ لِی بِکُمْ قُوَّةً أَوْ آوِی إِلی رُکْنٍ شَدِیدٍ﴾ إِلَّا تَمَنِّیاً لِقُوَّةِ الْقَائِمِ (ع) وَ لَا ذَکَرَ إِلَّا شِدَّةَ أَصْحَابِهِ وَ إِنَّ الرَّجُلَ مِنْهُمْ لَیُعْطَی قُوَّةَ أَرْبَعِینَ رَجُلًا وَ إِنَّ قَلْبَهُ لَأَشَدُّ مِنْ زُبَرِ الْحَدِیدِ وَ لَوْ مَرُّوا بِجِبَالِ الْحَدِیدِ لَقَلَعُوهَا وَ لَا یَکُفُّونَ سُیُوفَهُمْ حَتَّی یَرْضَی اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ»؛ کمال الدین و تمام النعمه، ج ۲، ص ۶۷۴.
- ↑ ر.ک: صمدی، قنبر علی، آخرین منجی، ص۲۱۳ -۲۱۷؛ طاهری، حبیبالله، سیمای آفتاب، ص ۲۳۱ ـ ۲۳۵؛ طبسی، نجمالدین، چشماندازی به حکومت مهدی، ص ۷۶ ـ ۷۸؛ محمدی ریشهری، محمد، دانشنامهٔ امام مهدی ج۵، ص ۱۳۲-۱۳۴.