قرآن در معارف مهدویت: تفاوت میان نسخه‌ها

افزودن پیوند
از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
نمایش تاریخچه به صورت تعاملی
دیداریویکی‌متن
جز (جایگزینی متن - 'آشکار' به 'آشکار')
 
(۲۹ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{خرد}}
{{مدخل مرتبط
{{مهدویت}}
| موضوع مرتبط = قرآن
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
| عنوان مدخل  = قرآن
: <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">اين مدخل از زیرشاخه‌های بحث '''[[قرآن]]''' است. "'''[[قرآن]]'''" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>
| مداخل مرتبط = [[قرآن در قرآن]] - [[قرآن در نهج البلاغه]] - [[قرآن در کلام اسلامی]] - [[قرآن در معارف مهدویت]] - [[قرآن در معارف دعا و زیارات]] - [[قرآن در معارف و سیره علوی]] - [[قرآن در معارف و سیره حسینی]] - [[قرآن در معارف و سیره سجادی]] - [[قرآن در معارف و سیره رضوی]] - [[قرآن در معارف و سیره امام جواد]] - [[قرآن در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی]]
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
| پرسش مرتبط  = قرآن (پرسش)
: <div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[قرآن در قرآن]] | [[قرآن در حدیث]] | [[قرآن در نهج البلاغه]] | [[قرآن در کلام اسلامی]]| [[قرآن در فلسفه اسلامی]] | [[قرآن در عرفان اسلامی]] | [[قرآن در معارف مهدویت]]</div>
}}
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
: <div style="background-color: rgb(206,242, 299); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل '''[[قرآن (پرسش)]]''' قابل دسترسی خواهند بود.</div>
<div style="padding: 0.4em 0em 0.0em;">


==[[قرآن]] در موعودنامه==
در '''[[آخرالزمان]]''' و قبل از [[ظهور]] به‌گونه‌ای می‌شود که [[مردم]] به '''[[قرآن]]''' فقط به صورت ظاهری نگاه می‌کنند و در معانی [[حقیقی]] آن [[تدبر]] و [[تعقل]] نمی‌کنند منتها بعد از ظهور و [[حقایق]] فراموش شده و [[احکام]] قرآن احیاء می‌شود. در عصر [[حکومت]] حضرت، [[آموزش]] قرآن و مفاهیم [[دینی]] به‌طور چشم‌گیری گسترش می‌یابد. علاوه بر این [[آیات]] بسیاری از [[قرآن کریم]] بر [[امام مهدی]] {{ع}} [[تفسیر]] و تطبیق شده است.
*به فرموده [[حضرت علی]]{{ع}}، [[امام زمان]]{{ع}} رأی‌ها را به [[قرآن]] بازمی‌گرداند، پس از آن‌که [[قرآن]] را به رأی‌های خود بازگردانده باشند<ref>نهج البلاغه، فیض الاسلام، خطبه ۱۳۸: {{متن حدیث|"وَ يَعْطِفُ الرَّأْيَ عَلَى الْقُرْآنِ، إِذَا عَطَفُوا الْقُرْآنَ عَلَى الرَّأْيِ"}}</ref>. این [[کلام]] [[حضرت]]، روشن می‌کند که [[اندیشه]] [[دینی]] [[پیش از ظهور]]، گاهی براساس [[هوس‌ها]] و [[منافع]] شخصی شکل می‌گیرد و [[عالمان]] دنیامدار، اصول و [[فروع]] [[دینی]] و [[آیات]] [[وحی]] را به دلخواه [[تفسیر]] و [[تأویل]] می‌کنند، چنان‌که [[احادیث]] دیگری نیز، به این تصریح دارد. [[حضرت امیر]]{{ع}} می‌فرماید: "[[مهدی]]{{ع}}، [[کتاب و سنت]] مرده را زنده می‌کند"<ref>نهج البلاغه، فیض الاسلام، خطبه ۱۳۸: {{متن حدیث|"يُحْيِي مَيِّتَ الْكِتَابِ وَ السُّنَّةِ"}}</ref>.
*در عصر [[حکومت]] [[حضرت]]، [[آموزش]] [[قرآن]] و مفاهیم [[دینی]] به‌طور چشمگیری گسترش می‌یابد و [[مردم]] به [[عبادت]] و [[دین]] روی می‌آورند<ref>عقد الدرر، ص ۱۵۹.</ref>. [[امیر مؤمنان علی]]{{ع}} می‌فرماید: "گویا شیعیانم را می‌بینم که در [[مسجد کوفه]] گرد آمده‌اند و با برپایی چادرهایی، [[مردم]] را به همان ترتیبی که [[قرآن]] فرود آمده بود، [[آموزش]] می‌دهند"<ref>غیبة نعمانی، ص ۳۱۸؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۶۴.</ref>. [[امام صادق]]{{ع}} می‌فرماید: "گویا می‌بینم که [[شیعیان]] [[علی]]{{ع}} قرآنها را در دست دارند و [[مردم]] را [[آموزش]] می‌دهند"<ref>غیبة نعمانی، ص ۳۱۸.</ref> و [[امام باقر]]{{ع}} می‌فرماید: "در روزگار [[حضرت مهدی]]{{ع}}، به اندازه‌ای به شما [[حکمت]] و [[فهم]] داده خواهد شد که یک [[زن]] در خانه‌اش، برطبق [[قرآن]] و [[سنت پیامبر]]{{صل}} [[قضاوت]] می‌کند"<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۵۲.</ref><ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۵۵۶.</ref>.


==[[قرآن]] در [[فرهنگنامه]] [[آخرالزمان]]==
== قرآن در آخرالزمان ==
*[[کتاب آسمانی]] [[مسلمانان]] که [[معجزه جاوید]] [[رسول مکرم اسلام]]، [[محمد مصطفی]]{{صل}} است و تا [[قیام قیامت]] باقی خواهد بود. [[قرآن]] به همراه [[اهل بیت]] [[رسول خدا]]{{صل}}، دو [[امانت]] گرانبها و یادگاری است که [[رسول خدا]]{{صل}} پس از خود بر جای گذاشت تا [[امت]] او در مشکلات خود به این دو [[پناه]] ببرند. [[قرآن]] در [[آخرالزمان]] و [[دوران غیبت امام عصر]]{{ع}} مورد بی‌توجهی [[امت]] قرار خواهد گرفت و [[حضرت مهدی]]{{ع}} [[پس از ظهور]] [[قرآن]] را [[احیا]] می‌نماید. در [[روایات]] مختلف یاد شده است که چنان [[حقیقت قرآن]] در [[آخرالزمان]] مورد بی‌توجهی قرار می‌گیرد که وقتی [[امام زمان]]{{ع}} [[ظهور]] نموده و [[قرآن]] را بنا بر [[حقیقت]] آن بیان می‌کند، [[مردم]] تعجب نموده و می‌گویند این کتابی [[جدید]] است. در [[آخرالزمان]] [[مردم]] به [[قرآن]] فقط ظاهری و قشری می‌نگرند و در معانی [[حقیقی]] آن [[تدبر]] و [[تعقل]] نمی‌کنند، همانند [[خوارج]] که رو در روی [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} با [[قرآن]] [[احتجاج]] می‌نمودند.
[[کتاب آسمانی]] [[مسلمانان]] که [[معجزه جاوید]] [[رسول مکرم اسلام]]، [[محمد مصطفی]] {{صل}} است و تا [[قیام قیامت]] باقی خواهد بود. [[قرآن]] به همراه [[اهل بیت]] [[رسول خدا]] {{صل}}، دو [[امانت]] گران‌بها و یادگاری است که [[رسول خدا]] {{صل}} پس از خود بر جای گذاشت تا [[امت]] او در مشکلات خود به این دو پناه ببرند. [[قرآن]] در [[آخرالزمان]] و دوران غیبت امام عصر {{ع}} مورد بی‌توجهی [[امت]] قرار خواهد گرفت و [[حضرت مهدی]] {{ع}} پس از ظهور [[قرآن]] را احیا می‌نماید. در [[روایات]] مختلف یاد شده است که چنان حقیقت قرآن در [[آخرالزمان]] مورد بی‌توجهی قرار می‌گیرد که وقتی [[امام زمان]] {{ع}} [[ظهور]] نموده و [[قرآن]] را بنا بر [[حقیقت]] آن بیان می‌کند، [[مردم]] تعجب نموده و می‌گویند این کتابی [[جدید]] است. در [[آخرالزمان]] [[مردم]] به [[قرآن]] فقط ظاهری و قشری می‌نگرند و در معانی [[حقیقی]] آن [[تدبر]] و [[تعقل]] نمی‌کنند، همانند [[خوارج]] که رو در روی [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} با [[قرآن]] [[احتجاج]] می‌نمودند.
*[[رسول خدا]]{{صل}} فرمود:.. در [[آخرالزمان]] گروهی [[قرآن]] می‌خوانند ولی فقط با زبانشان و [[قرآن]] از زبان آنان [[تجاوز]] نمی‌کند و در [[روایت]] دیگری [[حضرت]] فرمود در آن زمان [[قرآن]] را بسیار سبک خواهند شمرد<ref>یأتی، ص ۲۶۹ و کنزل العمال، ج ۱۴، ص ۲۱۷ و بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۲۶۳.</ref>.
*[[امیرالمؤمنین]]{{ع}} فرمود:.. [[عدالت]] در این [[امت]] برقرار خواهد بود تا زمانی که [[قاریان]] [[قرآن]] به سوی [[سلاطین]] [[جور]] متمایل نشوند... <ref>غیبت نعمانی، ص ۲۴۸: {{متن حدیث|"فَقَالَ الْهَرَبَ الْهَرَبَ فَإِنَّهُ لَا يَزَالُ عَدْلُ اللَّهِ مَبْسُوطاً عَلَى هَذِهِ الْأُمَّةِ مَا لَمْ يَمِلْ قُرَّاؤُهُمْ إِلَى أُمَرَائِهِم"}}</ref>.
*[[ابن عباس]] در [[حدیثی]] طولانی گفت: [[رسول خدا]] در کنار [[کعبه]]، در حالی که دست در حلقه درب [[کعبه]] داشت فرمود... در [[آخرالزمان]] گروهی خواهند آمد که [[قرآن]] را برای غیر [[خدا]] یاد می‌گیرند و با وسایل موسیقی و به صورت [[غنا]] می‌خوانند<ref>بحارالأنوار، ج ۶، ص ۳۰۶.</ref>.
*[[امیرالمؤمنین]]{{ع}} فرمود: به زودی زمانی خواهد آمد که [[حق]] مخفی‌ترین چیز نزد [[مردم]] است و [[باطل]] آشکارترین چیز در [[جامعه]] است، [[دروغ]] بستن به [[خدا]] و [[رسول]] او و بسیار شایع شود، اگر [[قرآن]] بر معنای [[حقیقی]] آن خوانده شود، بی‌ارزش‌ترین چیز نزد [[مردم]] است، و اگر [[قرآن]] به معنای غیر [[حقیقی]] و بنابر امیال و [[هواهای نفسانی]] خوانده شود مورد استقبال قرار می‌گیرد و آن را قبول خواهند کرد... <ref>یأتی، ص ۲۷۹.</ref>.
*[[امام صادق]]{{ع}} در [[حدیثی]] فرمود: در [[آخرالزمان]] [[قرآن]] در نزد [[مردم]] کهنه می‌شود و از روی هوی و [[هوس]] آن را توجیه و [[تأویل]] می‌کنند<ref>روضه کافی: ح ۷.</ref>.
*[[امام صادق]]{{ع}} در [[حدیثی]] فرمودند: یکی از [[نشانه‌های ظهور]] آن است که شنیدن [[قرآن]] برای [[مردم]] سنگین است، اما حرف‌های [[باطل]] را به راحتی گوش می‌دهند، [[قرآن]] (از فرط بی‌توجهی) به کهنگی‌گراییده است و به میل و [[هوای نفس]] خود آن را معنی و [[تأویل]] می‌کنند. هر کسی که بدون [[دانش]] و بنابر نظر شخصی خود [[قرآن]] را [[تفسیر]] کند، اهل [[آتش]] خواهند بود و اگر تفسیری که کرده درست هم باشد، باز هم [[گناهکار]] خواهد بود<ref>یأتی، ص ۵۶۶.</ref>.
*[[رسول خدا]]{{صل}} فرمود: [[امت]] من به زودی به روزگاری دچار می‌شوند که از [[اسلام]] برای آنها جز یک اسم باقی نخواهد بود و از [[قرآن]] نیز جز یک نوشته چیزی بر جای نمی‌ماند. [[مردم]] آن زمان [[گمان]] می‌کنند که [[مسلمان]] هستند، اما در [[حقیقت]] دورترین افراد نسبت به [[اسلام]] هستند، مساجد آنان آباد است ولی در آن از [[هدایت]] و [[ایمان]] خبری نیست، دین‌شناسانی که در آن روزگار [[زندگی]] می‌کنند، بدترین [[علما]] بر روی [[زمین]] هستند، زیرا آنان خود منشأ [[فتنه‌ها]] هستند<ref>بحارالانوار، ج ۱۸، ص ۱۴۶.</ref>. در [[آخرالزمان]] گروهی [[قرآن]] را وسیله‌ای برای [[تجارت]] قرار خواهند داد و [[آیات]] [[متشابه]] [[قرآن]] را در بحث‌های خود به کار می‌گیرند و از [[آیات محکم]] [[قرآن]] روی گردان هستند. [[قاریان]] [[قرآن]] بسیارند، اما عمل‌کنندگان به [[دستورات]] [[قرآن]] کمیابند، [[قرآن]] را وسیله‌ای برای جلب توجه دیگران می‌کنند و فقط در پی یادگیری الفاظ و کلمات [[قرآن]] هستند و [[حکمت]] و [[دانش]] [[حقیقی]] [[قرآن]] از قلب‌های [[مردم]] رخت برمی بندد<ref>ر.ک: آخرالزمان پیش از ظهور.</ref>.
*از دیگر مواردی که در [[روایات]] [[آخرالزمان]] بدان اشاره شده است این است که وقتی [[حضرت مهدی]]{{ع}} [[قیام]] نماید، [[قرآن]] را دوباره [[احیا]] می‌نماید و حقایق فراموش شده و [[احکام]] [[قرآن]] که به کلی کنار گذاشته شده است را دوباره به [[اجرا]] می‌گذارد. این تغییر و تحولی که در [[فهم]] معانی عمیق [[قرآنی]] در میان [[مردم]] [[آخرالزمان]] پدید آمده است باعث می‌شود که وقتی [[حضرت قائم]]{{ع}} [[قرآن]] را بر [[حقیقت]] آن توضیح و [[تأویل]] می‌نماید، تعجب همگان را بر می‌انگیزد و گروهی نیز زبان به [[اعتراض]] می‌گشایند و می‌گویند: "این کتابی [[جدید]] است!" و گروهی نیز همان [[قرآنی]] را که در معانی و تأویلات دچار دگرگونی شده است دستاویز قرار داده و با [[حضرت]] به [[احتجاج]] برمی خیزند.
*[[امام باقر]]{{ع}} فرمود: زمانی که [[صاحب الامر]] [[حضرت مهدی]]{{ع}} [[قیام]] نماید، با مردمی سر و کار خواهد داشت که از [[مردم]] زمان [[جاهلیت]] (و مردمی که پیش از [[پیامبر]] به بت‌پرستی مشغول بودند) نادان‌تر خواهند بود؛ زیرا [[رسول خدا]]{{صل}} زمانی که به [[رسالت]] [[مبعوث]] شد، [[مردم]] سنگ و چوب را تراشیده و به [[عبادت]] آن می‌پرداختند، اما زمانی که [[حضرت قائم]]{{ع}} [[ظهور]] کند با مردمی روبرو می‌شود که [[آیات قرآن]] را علیه [[حضرت]] [[تأویل]] می‌کنند و برای [[تکذیب]] کردن آن جناب به کار می‌برند<ref>غیبت نعمانی، ص ۲۹۷.</ref>.
*[[حضرت مهدی]]{{ع}} [[قرآنی]] را که [[امیرالمؤمنین علی بن ابی طالب]]{{ع}} پس از [[رحلت]] [[رسول خدا]]{{صل}} جمع‌آوری نموده است، آشکار می‌کند و [[مردم]] را به [[تعلیم]] آن فراخواهد می‌خواند. [[قرآن]] [[حضرت علی]]{{ع}} [[قرآنی]] است که [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} پس از [[رحلت]] [[رسول خدا]] به جمع‌آوری آن اهتمام ورزید. ایشان پس از [[رحلت]] [[رسول خدا]] عبا بر دوش نیفکند و لباس‌های رسمی بر تن نمود تا وقتی که از گردآوری [[آیات الهی]] فارغ شد. آن [[قرآن]] را که در دو جزو نوشته شده بود، در پارچه‌ای پیچید و به [[مسجد]] [[رسول خدا]] آورد و به [[مردم]] عرضه داشت و فرمود: این قرانی است که من کلمه به کلمه آن گونه که بر [[حضرت محمد]]{{صل}} نازل شده است جمع نموده‌ام. اما [[مردم]] [[نادان]] آن زمان [[قرآن]] [[حضرت]] را قبول ننمودند و گفتند: ما به [[قرآن]] تو احتیاجی نداریم! [[حضرت]] آن [[قرآن]] را پیچید و به خانه برد و فرمود: دیگر این [[قرآن]] را هرگز نخواهید دید. این [[قرآن]] از امانت‌های [[امامت]] است و دست به دست از امامی به [[امام]] دیگر می‌رسد و در [[زمان ظهور حضرت مهدی]]{{ع}} آشکار خواهد شد. در این [[قرآن]] تمام [[آیات قرآن]] آن گونه که بر [[رسول خدا]] نازل شده است و به همان ترتیب و با تمام تفسیرها و تأویل‌ها و‌شأن نزول‌ها نوشته شده است<ref>نجم الثاقب، ص ۱۵۱.</ref>.
*در روایتی دیگر نیز [[نقل]] شده است که [[عمر]] در زمان [[استخلاف]] خود از [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} خواست که آن [[قرآن]] را دوباره بیاورد تا اینکه [[مردم]] با [[تمسک]] به آن متحد شوند. اما [[حضرت]] [[علی بن ابی طالب]]{{ع}} فرمود: هرگز! چنین چیزی اصلاً امکان‌پذیر نیست! زیرا من در زمان [[ابوبکر]] آن را به میان [[مردم]] آوردم تا [[حجت]] بر شما [[مردم]] تمام باشد و [[روز قیامت]] زبان به [[اعتراض]] نگشایید و نگویید: ما اطلاعی از آن [[قرآن]] نداشتیم و کسی به ما نشان نداد؛ همانا آن [[قرآنی]] که نزد من است جز اوصیای [[پاک]] من بدان دسترسی نخواهند داشت. [[عمر]] گفت: آیا زمان مشخصی برای آشکار شدن آن [[قرآن]] وجود دارد؟ [[حضرت امیرالمؤمنین]]{{ع}} فرمود: بلی، زمانی که [[حضرت قائم]] که از [[فرزندان]] من می‌باشد، [[قیام]] نماید، آن [[قرآن]] را نمایان خواهد کرد و [[مردم]] را بدان [[دعوت]] می‌نماید و [[احکام]] را بر طبق آن [[قرآن]] به [[اجرا]] خواهد گذاشت<ref>تفسیر کنز الدقائق: سوره واقعه تفسیر آیه ۶۳، ۷۹: {{متن حدیث|"هيهات، ليس إلى ذلك سبيل، إنّما جئت به إلى أبي بكر لتقوم الحجة عليكم و لا تقولوا يوم القيامة: إنّا كنّا عن هذا غافلين، أو تقولوا: ما جئتنا به، فإنّ القرآن الّذي عندي‏ لا يَمَسُّهُ إِلَّا الْمُطَهَّرُونَ‏ و الأوصياء من ولدي. فقال عمر: فهل وقت لإظهاره معلوم؟ قال (عليه السّلام): نعم، إذا قام القائم من ولدي يظهره و يحمل النّاس عليه، فتجري السّنّة به"}}</ref>.
*[[امیرالمؤمنین]]{{ع}} می‌فرماید: گویا می‌بینم که برخی از [[شیعیان]] [[عجم]] در [[مسجد کوفه]] جمع شده‌اند و [[خیمه]] برپا نموده و به [[مردم]] [[قرآن]] می‌آموزند، [[قرآنی]] که به ترتیب [[نزول]] جمع‌آوری شده است... <ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۶۴: {{متن حدیث|"كَأَنِّي بِالْعَجَمِ فَسَاطِيطُهُمْ فِي مَسْجِدِ الْكُوفَةِ يُعَلِّمُونَ النَّاسَ الْقُرْآنَ كَمَا أُنْزِل"}}</ref>. [[دانش]] [[حقیقی]] [[قرآن]] در [[زمان ظهور]] [[حضرت]] همه جا را فرا خواهد گرفت و همه [[مردم]] از منبع لایزال [[آیات الهی]] بهره‌مند خواهند شد و [[علوم]] [[حقیقی]] [[قرآن]] فقط مخصوص دانش‌پژوهان نخواهد بود. [[امام باقر]]{{ع}} در این زمینه می‌فرماید: در زمان [[حضرت حجت]]{{ع}} چنان [[علم]] گسترش خواهد یافت که [[مردم]] از [[دانش]] یکدیگر مستغنی خواهند بود و حتی زن‌های داخل خانه نیز بر اساس [[قرآن]] و [[احادیث]] [[حکم خدا]] را تشخیص می‌دهند و در خانه خود بدان [[حکم]] خواهند نمود<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۵۲ و نجم الثاقب: باب سوم، فصل دوم:</ref>.در [[قرآن کریم]] [[آیات]] بسیاری وجود دارد که دلالت بر امر [[ظهور]] [[حضرت]] و [[رجعت]] و حوادث [[زمان ظهور]] آن جناب می‌کند. به برخی از این [[آیات]] ذیلاً اشاره می‌کنیم.  


*۱. [[سوره]] [[آل عمران]]:
[[رسول خدا]] {{صل}} فرمود: "... در [[آخرالزمان]] گروهی [[قرآن]] می‌خوانند ولی فقط با زبانشان و [[قرآن]] از زبان آنان [[تجاوز]] نمی‌کند و در [[روایت]] دیگری حضرت فرمود در آن زمان [[قرآن]] را بسیار سبک خواهند شمرد"<ref>یأتی، ص ۲۶۹ و کنزل العمال، ج ۱۴، ص ۲۱۷ و بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۲۶۳.</ref>.
*{{متن قرآن|تِلْكَ الْأَيَّامُ نُدَاوِلُهَا بَيْنَ النَّاسِ}}<ref>«و ما این روزگاران را میان مردم (دست به دست) می‌گردانیم» سوره آل عمران، آیه ۱۴۰.</ref>.
*[[امام]] [[جعفر بن محمد الصادق]]{{ع}} فرمود: از زمانی که [[خداوند]] [[حضرت آدم]] را آفرید: همیشه دولتی از سوی [[خدای متعال]] و دولتی از سوی [[شیطان]] وجود داشته است. اکنون [[دولت]] [[الهی]] کجاست؟ [[آگاه]] باشید که [[صاحب]] [[دولت]] [[الهی]] [[حضرت]] [[قائم آل محمد]]{{صل}} است<ref>تفسیر عیاشی.</ref>.
*{{متن قرآن|وَلَهُ أَسْلَمَ مَنْ فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ طَوْعًا وَكَرْهًا}}<ref>«آنان که در آسمان‌ها و زمینند خواه‌ناخواه گردن نهاده فرمان اویند» سوره آل عمران، آیه ۸۳.</ref>.
*[[امام صادق]]{{ع}} فرمود: [[تأویل]] این [[آیه]] در [[زمان ظهور]] [[حضرت قائم]]{{ع}} خواهد بود. در آن ایام زمینی نیست مگر اینکه [[شهادتین]] و [[اسلام]] [[راستین]] در آن طنین‌انداز خواهد شد<ref>مهدی موعود: باب پنجم:</ref>.
*{{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اصْبِرُوا وَصَابِرُوا وَرَابِطُوا}}<ref>«ای مؤمنان! شکیبایی ورزید و یکدیگر را به شکیب فرا خوانید  و از مرزها نگهبانی کنید» سوره آل عمران، آیه ۲۰۰.</ref>.
*[[امام باقر]]{{ع}} می‌فرماید: [[تأویل]] این [[آیه]] این است که در انجام [[واجبات الهی]] [[شکیبایی]] ورزید و بر [[آزار]] و اذیت [[دشمنان]] [[صبر]] کنید و مواظب [[ظهور امام]] خود [[مهدی منتظر]] باشید<ref>مهدی موعود: باب پنجم:</ref>.
*{{متن قرآن|وَإِذْ أَخَذَ اللَّهُ مِيثَاقَ النَّبِيِّينَ لَمَا آتَيْتُكُمْ مِنْ كِتَابٍ وَحِكْمَةٍ ثُمَّ جَاءَكُمْ رَسُولٌ مُصَدِّقٌ لِمَا مَعَكُمْ لَتُؤْمِنُنَّ بِهِ وَلَتَنْصُرُنَّهُ}}<ref>«و آنگاه خداوند از پیامبران پیمان گرفت که چون به شما کتاب و حکمتی دادم سپس پیامبری نزدتان آمد که آن (کتاب) را که با شماست راست می‌شمارد، باید بدو ایمان آورید و باید او را یاوری کنید» سوره آل عمران، آیه ۸۱.</ref>.
*[[امام صادق]]{{ع}} می‌فرماید: هیچ [[پیامبری]] از زمان [[حضرت آدم]] تاکنون [[مبعوث]] نشده است مگر اینکه دوباره در [[زمان رجعت]] در [[آخرالزمان]] بازخواهد گشت و [[امیرالمؤمنین]] و [[حضرت]] [[نبی اکرم]]{{صل}} را [[یاری]] خواهد کرد<ref>تفسیر قمی.</ref>.  


*۲. [[سوره]] [[ابراهیم]]{{ع}} :
[[امیرالمؤمنین]] {{ع}} فرمود: ".. [[عدالت]] در این [[امت]] برقرار خواهد بود تا زمانی که [[قاریان]] [[قرآن]] به سوی [[سلاطین]] [[جور]] متمایل نشوند..."<ref>غیبت نعمانی، ص ۲۴۸: {{متن حدیث|فَقَالَ الْهَرَبَ الْهَرَبَ فَإِنَّهُ لَا يَزَالُ عَدْلُ اللَّهِ مَبْسُوطاً عَلَى هَذِهِ الْأُمَّةِ مَا لَمْ يَمِلْ قُرَّاؤُهُمْ إِلَى أُمَرَائِهِم}}</ref>.
*{{متن قرآن|وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا مُوسَى بِآيَاتِنَا أَنْ أَخْرِجْ قَوْمَكَ مِنَ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ وَذَكِّرْهُمْ بِأَيَّامِ اللَّهِ إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَاتٍ لِكُلِّ صَبَّارٍ شَكُورٍ}}<ref>«و به راستی موسی را با نشانه‌های خویش فرستادیم (و گفتیم) که قومت را به سوی روشنایی از تیرگی‌ها بیرون بر و روزهای خداوند را به آنان گوشزد کن، بی‌گمان در آن نشانه‌هایی برای هر شکیبای سپاسگزاری است» سوره ابراهیم، آیه ۵.</ref>.  
*[[امام باقر]]{{ع}} می‌فرماید: "[[ایام الله]]" روزهای [[الهی]] سه روز است؛ روز [[قیام قائم آل محمد]]، روز [[رجعت]]، و [[روز قیامت]]<ref>تفسیر قمی.</ref>.
*{{متن قرآن|يَوْمَ تُبَدَّلُ الْأَرْضُ غَيْرَ الْأَرْضِ وَالسَّمَاوَاتُ وَبَرَزُوا لِلَّهِ الْوَاحِدِ الْقَهَّارِ}}<ref>«روزی که (این) زمین زمینی دیگر گردد و آسمان‌ها نیز و (همگان) نزد خداوند یگانه دادفرما پدیدار شوند» سوره ابراهیم، آیه ۴۸.</ref>.
*درباره [[تفسیر]] این [[آیه]] فرموده‌اند: چهره [[زمین]] در زمان [[حکومت]] آن [[حضرت]] به خاطر [[عدالت]] [[حضرت]] به کلی تغییر خواهد کرد و [[باران‌های فراوان]] [[برکت]] را به ارمغان می‌آورد و گیاهان و درختان سرتاسر [[گیتی]] را سبز خواهند نمود، و [[مردم]] به چنان نعمتی دست می‌یابند که تاکنون [[زمین]] چنین نعمتی به خود ندیده است و درختان چندین برابر میوه می‌دهند و هیچ جایی در روی [[زمین]] نیست مگر اینکه از گیاهان سبز شده است.
*گنج‌های [[زمین]] همه سر بر می‌آورند و ظاهر می‌شوند، هر گزند و آسیبی بر طرف خواهد شد و حیوانات اذیت‌کننده، دیگر آزاری نخواهند رساند، [[امنیت]] در همه جا بر قرار می‌شود، حتی در بین حیوانات نیز [[امنیت]] و [[عدالت]] برقرار خواهد شد، تا جایی که [[مردم]] [[آرزو]] می‌کنند ای کاش گذشتگان‌شان زنده می‌شدند و آن همه [[وفور نعمت]] را می‌دیدند<ref>نجم الثاقب، ص ۱۵۹.</ref>.  


*۳. [[سوره]] [[اسراء]]:
[[ابن عباس]] در [[حدیثی]] طولانی گفت: [[رسول خدا]] در کنار [[کعبه]]، در حالی که دست در حلقه درب [[کعبه]] داشت فرمود: "... در [[آخرالزمان]] گروهی خواهند آمد که [[قرآن]] را برای غیر [[خدا]] یاد می‌گیرند و با وسایل موسیقی و به صورت [[غنا]] می‌خوانند"<ref>بحارالأنوار، ج ۶، ص ۳۰۶.</ref>.
*{{متن قرآن|وَقَضَيْنَا إِلَى بَنِي إِسْرَائِيلَ فِي الْكِتَابِ لَتُفْسِدُنَّ فِي الْأَرْضِ مَرَّتَيْنِ وَلَتَعْلُنَّ عُلُوًّا كَبِيرًا فَإِذَا جَاءَ وَعْدُ أُولَاهُمَا بَعَثْنَا عَلَيْكُمْ عِبَادًا لَنَا أُولِي بَأْسٍ شَدِيدٍ فَجَاسُوا خِلَالَ الدِّيَارِ وَكَانَ وَعْدًا مَفْعُولًا ثُمَّ رَدَدْنَا لَكُمُ الْكَرَّةَ عَلَيْهِمْ وَأَمْدَدْنَاكُمْ بِأَمْوَالٍ وَبَنِينَ وَجَعَلْنَاكُمْ أَكْثَرَ نَفِيرًا إِنْ أَحْسَنْتُمْ أَحْسَنْتُمْ لِأَنْفُسِكُمْ وَإِنْ أَسَأْتُمْ فَلَهَا فَإِذَا جَاءَ وَعْدُ الْآخِرَةِ لِيَسُوءُوا وُجُوهَكُمْ وَلِيَدْخُلُوا الْمَسْجِدَ كَمَا دَخَلُوهُ أَوَّلَ مَرَّةٍ وَلِيُتَبِّرُوا مَا عَلَوْا تَتْبِيرًا عَسَى رَبُّكُمْ أَنْ يَرْحَمَكُمْ وَإِنْ عُدْتُمْ عُدْنَا وَجَعَلْنَا جَهَنَّمَ لِلْكَافِرِينَ حَصِيرًا}}<ref>«و به بنی اسرائیل در کتاب (تورات) خبر دادیم  که دو بار در این سرزمین تباهی می‌ورزید و گردنکشی بزرگی می‌کنید و چون وعده نخست (از) آن دو (تباهی) فرا رسد بندگانی سخت جنگاور را که داریم بر شما برمی‌انگیزیم که درون خانه‌ها را جست و جو می‌کنند و (این) وعده‌ای انجام یافتنی است سپس پیروزی بر آنان را دوباره بهره شما می‌کنیم و با دارایی‌ها و پسران به شما یاری می‌رسانیم و شمار شما را افزون‌تر می‌گردانیم اگر نیکی ورزید به خویش نیکی ورزیده‌اید و اگر بدی کنید به خویش کرده‌اید و چون وعده فرجامین  فرا رسد (بندگانی دیگر را می‌فرستیم) تا چهره‌هایتان را اندوهبار گردانند و در آن مسجد  وارد گردند چنان که بار نخست وارد آن شده بودند و تا بر هر چه دست یابند از میان بردارند باشد که پروردگارتان بر شما بخشایش آورد و اگر (به نافرمانی) بازگردید ما نیز باز می‌گردیم و دوزخ را زندان کافران قرار داده‌ایم» سوره اسراء، آیه ۴-۸.</ref>.
*در [[تأویل]] این [[آیه]] فرمودند: [[خداوند]] می‌فرماید: ما در [[تورات]] به [[بنی‌اسرائیل]] خبر دادیم. سپس [[پروردگار]] خطاب را از [[بنی‌اسرائیل]] قطع کرده و [[امت محمد]]{{صل}} را مخاطب ساخته و می‌فرماید: شما ای [[امت محمد]] به راه بنی‌اسرائیلی خواهید رفت و دوبار در [[زمین]] دست به [[فساد]] خواهید زد و در [[باب ]] [[خلافت]] [[امیرالمؤمنین]] پس از [[رسول خدا]] [[پیمان‌شکنی]] خواهید نمود و سرکشی‌ای بزرگ خواهید کرد و ادعای [[خلافت]] عظمی می‌نمایید. پس چون نخستین [[فتنه]]، یعنی [[جنگ جمل]] پیش آید، [[بندگان]] نیرومند خود که امیرالمؤمنین علی{{ع}} و [[یاران]] او هستند، بر شما مسلط می‌کنیم تا شما را به [[هلاکت]] برسانند هرچند به خانه‌هایتان [[پناه]] ببرید، تا بدانید که [[اراده خداوند]] انجام‌پذیر است. سپس دوباره به شما دولتی خواهیم داد، یعنی [[بنی‌امیه]] که بر [[خاندان رسول خدا]] چیره می‌شوید و [[اموال]] و [[فرزندان]] بی‌شمار به شما خواهیم داد و شما با این عده بسیار خود را [[برتر]] از [[خاندان رسول خدا]] خواهید یافت و با آنان به [[جنگ]] برمی‌خیزید وحسین بن [[علی]]{{ع}} و [[یاران]] او را [[شهید]] نموده و [[زنان]] و [[خاندان]] او را به [[اسارت]] می‌برید. اگر [[نیکی]] کنید، [[نیکی]] می‌یابید و اگر [[بدی]] کنید، [[بدی]] خواهید دید. چون [[وعده]] دیگر فرا رسد، یعنی [[قائم آل محمد]]{{صل}} [[قیام]] کند روی‌های شما سیاه خواهد شد و با یارانش به [[مسجدالحرام]] خواهند آمد، مانند روزی که [[پیامبر اکرم]] و امیرالمؤمنین علی{{ع}} و [[سپاه اسلام]] نخستین بار بدین [[مسجد]] در آمدند تا [[دولت]] شما را سخت تباه سازند و بر شما [[غلبه]] نموده و همگی شما را از دم [[شمشیر]] بگذرانند و آنگاه [[خداوند]] توجه [[کلام]] را به [[آل محمد]]{{صل}} معطوف می‌دارد و می‌فرماید: [[پروردگار]] به شما ترحم خواهد نمود و شما را بر دشمنانتان پیروز خواهد کرد و سپس دوباره به [[بنی‌امیه]] خطاب می‌کند و می‌فرماید: اگر شما با [[شوکت]] [[سفیانی]] [[خروج]] کنید، [[دولت حق]] نیز با [[ظهور]] [[حضرت]] [[قائم آل محمد]]{{صل}} [[قیام]] خواهد کرد<ref>تفسیر علی بن ابراهیم قمی.</ref>.
*[[امام صادق]]{{ع}} فرمود: [[تأویل]] این [[آیه شهادت]] [[امیرالمؤمنین علی بن ابی طالب]]{{ع}}، [[مسموم]] کردن [[امام حسن مجتبی]] و کشتن [[امام حسین]]{{ع}} است. هنگامی که زمان [[خونخواهی]] آن [[حضرت]] فرا رسد، [[خداوند]] مردمی را [[پیش از ظهور]] [[حضرت قائم]]{{ع}} برمی‌انگیزاند که هر جا [[دشمنی]] از [[دشمنان]] و ظالمین آل [[پیغمبر]] پیدا کنند نابود می‌نمایند و این کاری است که قبل از [[قیام]] [[حضرت قائم]]{{ع}} به [[یقین]] واقع خواهد شد<ref>ممکن است در اینجا اشاره به قیام جناب مختار باشد که از دشمنان اهل بیت و قاتلان سیدالشهدا{{ع}} خونخواهی نمود.</ref>. سپس [[امام حسین]]{{ع}} با هفتاد تن از [[یاران]] خود که در [[کربلا]] [[شهید]] شدند، دوباره به [[دنیا]] باز خواهند گشت، در حالی که جامه‌هایی سفید بر تن دارند و به [[مردم]] اعلام می‌نمایند که [[امام حسین]]{{ع}} با یارانش [[قیام]] نموده است تا اهل [[ایمان]] تردید ننمایند و بدانند که او [[دجال]] یا [[شیطان]] نیست، بلکه او امامی است که در دسترس [[مردم]] است، و [[مردم]] به او [[یقین]] خواهند کرد. سپس از جانب [[امام حسین]]{{ع}}، [[امام زمان]] به همه [[مردم]] معرفی می‌شود و اهل [[ایمان]] نیز آن [[حضرت]] را [[تصدیق]] می‌کنند و چون [[حضرت قائم]]{{ع}} [[وفات]] نماید، [[امام حسین]]{{ع}} او را [[غسل]] داده و [[کفن]] نموده و [[حنوط]] می‌نماید و به [[خاک]] می‌سپارد. [[امام حسین]]{{ع}} پس از ایشان متولی امر [[امامت]] می‌شود و به قدری [[امامت]] خواهد نمود که ابروهای مبارکش به روی دیده‌گانش خواهد افتاد. و در [[حدیث]] دیگری می‌فرماید: {{متن قرآن|بَعَثْنَا عَلَيْكُمْ عِبَادًا لَنَا أُولِي بَأْسٍ شَدِيدٍ}}<ref>«بندگانی سخت جنگاور را که داریم بر شما برمی‌انگیزیم» سوره اسراء، آیه ۵.</ref> این [[بندگان خدا]] همانا [[یاوران]] [[حضرت قائم]]{{ع}} هستند که بسیار نیرومندند<ref>تفسیر عیاشی.</ref>.
*{{متن قرآن|وَقُلْ جَاءَ الْحَقُّ وَزَهَقَ الْبَاطِلُ إِنَّ الْبَاطِلَ كَانَ زَهُوقًا}}<ref>«و بگو حقّ آمد و باطل از میان رفت؛ بی‌گمان باطل از میان رفتنی است» سوره اسراء، آیه ۸۱.</ref>.
*در کتاب [[شریف]] کافی درباره این [[آیه شریفه]] فرموده: زمانی که [[دولت حقه]] [[قائم]]{{ع}} برقرار شود [[دولت]] [[باطل]] خواهد رفت<ref>مهدی موعود: باب پنجم:</ref>.
*{{متن قرآن|وَمَنْ قُتِلَ مَظْلُومًا فَقَدْ جَعَلْنَا لِوَلِيِّهِ سُلْطَانًا فَلَا يُسْرِفْ فِي الْقَتْلِ إِنَّهُ كَانَ مَنْصُورًا}}<ref>«و آن کس را که خداوند (کشتن وی را) حرام کرده است جز به حقّ مکشید و آنکه به ستم کشته شود برای وارث او حقّی نهاده‌ایم پس نباید در کشتن (به قصاص) گزافکاری  کند زیرا (از سوی شرع) یاری شده است» سوره اسراء، آیه ۳۳.</ref>.
*[[رسول خدا]]{{صل}} در [[تفسیر]] این [[آیه]] می‌فرماید: کسی که به ناحق کشته شده، [[حسین بن علی]]{{ع}} است که مظلومانه به [[شهادت]] رسید و [[حضرت قائم]]{{ع}} [[خونخواه]] اوست به درستی که [[دنیا]] به پایان نمی‌رسد مگر اینکه مردی از [[خاندان رسول خدا]]{{صل}} به [[یاری]] [[حسین بن علی]]{{ع}} بر خواهد خاست و [[زمین]] را از [[عدل و داد]] پر می‌کند همان طور که از [[ظلم و ستم]] پر شده است.  


*۴. [[سوره اعراف]] :
[[امیرالمؤمنین]] {{ع}} فرمود: "به زودی زمانی خواهد آمد که [[حق]] مخفی‌ترین چیز نزد [[مردم]] است و [[باطل]] آشکارترین چیز در [[جامعه]]، [[دروغ]] بستن به [[خدا]] و [[رسول]] او بسیار شایع شود، اگر [[قرآن]] بر معنای [[حقیقی]] آن خوانده شود، بی‌ارزش‌ترین چیز نزد [[مردم]] است و اگر [[قرآن]] به معنای غیر [[حقیقی]] و بنابر امیال و [[هواهای نفسانی]] خوانده شود مورد استقبال قرار می‌گیرد و آن را قبول خواهند کرد..."<ref>یأتی، ص ۲۷۹.</ref>.
*{{متن قرآن|يَسْأَلُونَكَ عَنِ السَّاعَةِ أَيَّانَ مُرْسَاهَا قُلْ إِنَّمَا عِلْمُهَا عِنْدَ رَبِّي لَا يُجَلِّيهَا لِوَقْتِهَا إِلَّا هُوَ ثَقُلَتْ فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ لَا تَأْتِيكُمْ إِلَّا بَغْتَةً يَسْأَلُونَكَ كَأَنَّكَ حَفِيٌّ عَنْهَا قُلْ إِنَّمَا عِلْمُهَا عِنْدَ اللَّهِ وَلَكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يَعْلَمُونَ}}<ref>«از تو از برپا شدن رستخیز می‌پرسند که چه هنگام است؟ بگو: دانش آن، تنها نزد پروردگار من است؛ هیچ کس جز او در زمان آن از آن پرده بر نمی‌دارد؛ (بار آن) در آسمان‌ها و زمین، سنگین است، جز ناگهان به سراغتان نمی‌آید؛ از تو می‌پرسند گویی تو از آن نیک آگاهی بگو: دانش آن، تنها نزد خداوند است اما بیشتر مردم نمی‌دانند» سوره اعراف، آیه ۱۸۷.</ref>.
*[[امام رضا]]{{ع}} می‌فرماید: شخصی از [[رسول خدا]]{{صل}} پرسید: ای [[رسول خدا]]! قائمی که از فرزندن شماست، چه زمانی [[قیام]] خواهد کرد؟ [[رسول خدا]]{{صل}} فرمود: مثال [[ظهور]] [[حضرت قائم]]{{ع}} مانند [[ساعت]] [[قیامت]] است که جز هنگام آمدنش، کسی از زمان وقوع آن با خبر نخواهد شد و این بر [[زمین]] و [[آسمان]] بسیار سنگین است و [[ظهور]] [[حضرت قائم]]{{ع}} به طور ناگهانی رخ خواهد داد.  


*۵. [[سوره]] [[انبیاء]]:
[[امام صادق]] {{ع}} در [[حدیثی]] فرمود: "در [[آخرالزمان]] [[قرآن]] در نزد [[مردم]] کهنه می‌شود و از روی هوی و [[هوس]] آن را توجیه و [[تأویل]] می‌کنند"<ref>روضه کافی: ح ۷.</ref>. همچنین فرمودند: "یکی از [[نشانه‌های ظهور]] آن است که شنیدن [[قرآن]] برای [[مردم]] سنگین است، اما حرف‌های [[باطل]] را به راحتی گوش می‌دهند، [[قرآن]] (از فرط بی‌توجهی) به کهنگی گراییده است و به میل و [[هوای نفس]] خود آن را معنی و [[تأویل]] می‌کنند. هر کسی که بدون [[دانش]] و بنابر نظر شخصی خود [[قرآن]] را [[تفسیر]] کند، اهل [[آتش]] خواهند بود و اگر تفسیری که کرده درست هم باشد، باز هم [[گناهکار]] خواهد بود"<ref>یأتی، ص ۵۶۶.</ref>.
*{{متن قرآن|فَلَمَّا أَحَسُّوا بَأْسَنَا إِذَا هُمْ مِنْهَا يَرْكُضُونَ لَا تَرْكُضُوا وَارْجِعُوا إِلَى مَا أُتْرِفْتُمْ فِيهِ وَمَسَاكِنِكُمْ لَعَلَّكُمْ تُسْأَلُونَ قَالُوا يَا وَيْلَنَا إِنَّا كُنَّا ظَالِمِينَ مَا زَالَتْ تِلْكَ دَعْوَاهُمْ حَتَّى جَعَلْنَاهُمْ حَصِيدًا خَامِدِينَ}}<ref>«و همین که عذاب ما را در (می)‌یافتند ناگاه از آن می‌گریختند مگریزید و به آنچه که در آن کامرانی یافته‌اید و به خانه‌هایتان باز گردید باشد که از شما بازخواست کنند گفتند: وای بر ما! بی‌گمان ما ستمگر بوده‌ایم و هماره همان سخن آنان بود تا آنکه آنان را (چون گیاه) دروشده‌ای فرو مرده گرداندیم» سوره انبیاء، آیه ۱۲-۱۵.</ref>.
*[[تأویل]] این [[آیه]] مربوط به بازگشت [[بنی‌امیه]] در [[زمان رجعت]] و [[قصاص]] آنان به خاطر گناهانی که نموده‌اند می‌باشد. در [[تأویل]] و [[تفسیر]] این [[آیه]] در [[روایات]] آمده است: زمانی که [[بنی‌امیه]] [[عذاب]] ما را که به وسیله [[ظهور]] [[حضرت قائم]]{{ع}} بر آنان فرود می‌آید، احساس می‌کنند، از آن می‌گریزند. به آنان گفته می‌شود که فرار نکنید و باز گردید، تا شما را از آن [[نعمت‌ها]] و جایگاه‌ها که در آن به خوش‌گذرانی و عشرت سرگرم بودید بازخواست کنیم. در آن زمان [[بنی‌امیه]] از [[ترس]] به سوی [[روم]] خواهند گریخت و [[حضرت]] آنان را در [[روم]] دستگیر کرده بیرون می‌آورد و تمام گنج‌هایی که پنهان نموده‌اند از آنان باز پس خواهد گرفت.[[بنی‌امیه]] می‌گوید: وای بر ما، که قومی [[ستمکار]] بودیم و یکسره این جمله [[حسرت]] را تکرار می‌کند تا اینکه به وسیله [[حضرت قائم]] و [[یاران]] او همه درو می‌شوند و از دم [[شمشیر]] خواهند [[گذشت]].
*{{متن قرآن|وَلَقَدْ كَتَبْنَا فِي الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الْأَرْضَ يَرِثُهَا عِبَادِيَ الصَّالِحُونَ}}<ref>«و در زبور  پس از تورات  نگاشته‌ایم که بی‌گمان زمین را بندگان شایسته من به ارث خواهند برد» سوره انبیاء، آیه ۱۰۵.</ref>.
*در [[تفسیر]] این [[آیه]] فرموده‌اند که [[بندگان]] [[صالح]]، [[یاران حضرت قائم]]{{ع}} خواهند بود که [[وارثان]] و مالکان [[زمین]] خواهند شد<ref>تفسیر قمی.</ref>.  


*۶. [[سوره]] انعام :
[[رسول خدا]] {{صل}} فرمود: "[[امت]] من به زودی به روزگاری دچار می‌شوند که از [[اسلام]] برای آنها جز یک اسم باقی نخواهد بود و از [[قرآن]] نیز جز یک نوشته چیزی بر جای نمی‌ماند. [[مردم]] آن زمان [[گمان]] می‌کنند که [[مسلمان]] هستند، اما در [[حقیقت]] دورترین افراد نسبت به [[اسلام]] هستند، مساجد آنان آباد است ولی در آن از [[هدایت]] و [[ایمان]] خبری نیست، دین‌شناسانی که در آن روزگار [[زندگی]] می‌کنند، بدترین [[علما]] بر روی [[زمین]] هستند، زیرا آنان خود منشأ [[فتنه‌ها]] هستند"<ref>بحارالانوار، ج ۱۸، ص ۱۴۶.</ref>. در [[آخرالزمان]] گروهی [[قرآن]] را وسیله‌ای برای [[تجارت]] قرار خواهند داد و [[آیات]] [[متشابه]] [[قرآن]] را در بحث‌های خود به کار می‌گیرند و از [[آیات محکم]] [[قرآن]] روی گردان هستند. [[قاریان]] [[قرآن]] بسیارند، اما عمل‌کنندگان به [[دستورات]] [[قرآن]] کمیابند، [[قرآن]] را وسیله‌ای برای جلب توجه دیگران می‌کنند و فقط در پی یادگیری الفاظ و کلمات [[قرآن]] هستند و [[حکمت]] و [[دانش]] [[حقیقی]] [[قرآن]] از قلب‌های [[مردم]] رخت برمی بندد"<ref>ر. ک: آخرالزمان پیش از ظهور.</ref>.<ref>[[عباس حیدرزاده|حیدرزاده، عباس]]، [[فرهنگنامه آخرالزمان (کتاب)|فرهنگنامه آخرالزمان]]. ص ۴۵۸.</ref>
*{{متن قرآن|يَوْمَ يَأْتِي بَعْضُ آيَاتِ رَبِّكَ لَا يَنْفَعُ نَفْسًا إِيمَانُهَا لَمْ تَكُنْ آمَنَتْ مِنْ قَبْلُ أَوْ كَسَبَتْ فِي إِيمَانِهَا خَيْرًا قُلِ انْتَظِرُوا إِنَّا مُنْتَظِرُونَ}}<ref>«روزی که برخی نشانه‌های پروردگارت آید کسی که از پیش ایمان نیاورده یا در ایمان خویش کار نیکویی انجام نداده باشد ایمانش او را سودی نخواهد داد؛ بگو چشم به راه باشید که ما نیز چشم به راهیم» سوره انعام، آیه ۱۵۸.</ref>.
*[[امام صادق]]{{ع}} فرمود [[نشانه‌ها]] در این [[آیه]] همان [[ائمه هدی]]{{ع}} است و منظور از بعضی از [[نشانه‌ها]]، [[حضرت]] [[قائم آل محمد]]{{ع}} می‌باشد<ref>تفسیر قمی.</ref>.  
*{{متن قرآن|أُولَئِكَ الَّذِينَ آتَيْنَاهُمُ الْكِتَابَ وَالْحُكْمَ وَالنُّبُوَّةَ فَإِنْ يَكْفُرْ بِهَا هَؤُلَاءِ فَقَدْ وَكَّلْنَا بِهَا قَوْمًا لَيْسُوا بِهَا بِكَافِرِينَ}}<ref>«آنان کسانی هستند که به آنها کتاب و داوری و پیامبری دادیم؛ اگر اینان به آن کفر ورزند، گروهی را بر آن گمارده‌ایم که بدان کفر نمی‌ورزند» سوره انعام، آیه ۸۹. و ر.ک: سوره مائده، آیه ۵۴.</ref>.  


*۷. [[سوره]] [[انفال]]:
== [[امام مهدی]] {{ع}} و احیای قرآن ==
*{{متن قرآن|وَقَاتِلُوهُمْ حَتَّى لاَ تَكُونَ فِتْنَةٌ وَيَكُونَ الدِّينُ كُلُّهُ لِلَّه فَإِنِ انتَهَوْا فَإِنَّ اللَّهَ بِمَا يَعْمَلُونَ بَصِيرٌ }}<ref>  و با آنان نبرد کنید تا آشوبی بر جا نماند و دین، یکجا از آن خداوند باشد پس اگر (از کفر و شرک) باز ایستند بی‌گمان خداوند از آنچه می‌کنند آگاه است، سوره انفال، آیه:۳۹</ref>؛ {{متن قرآن|إِنَّ عِدَّةَ الشُّهُورِ عِندَ اللَّهِ اثْنَا عَشَرَ شَهْرًا فِي كِتَابِ اللَّهِ يَوْمَ خَلَقَ السَّمَاوَات وَالأَرْضَ مِنْهَا أَرْبَعَةٌ حُرُمٌ ذَلِكَ الدِّينُ الْقَيِّمُ فَلاَ تَظْلِمُواْ فِيهِنَّ أَنفُسَكُمْ وَقَاتِلُواْ الْمُشْرِكِينَ كَافَّةً كَمَا يُقَاتِلُونَكُمْ كَافَّةً وَاعْلَمُواْ أَنَّ اللَّهَ مَعَ الْمُتَّقِينَ}}<ref> بی‌گمان شمار ماه‌ها نزد خداوند در کتاب وی  روزی که آسمان‌ها و زمین را آفرید دوازده ماه است؛ از آنها چهار ماه، حرام است، این است آیین استوار، در آنها به خود ستم روا ندارید و همگی با مشرکان جنگ کنید چنان که آنان همگی با شما جنگ می‌کنند و بدانید که خداوند با پرهیزگاران است؛ سوره توبه، آیه: ۳۶.</ref>
از دیگر مواردی که در [[روایات]] [[آخرالزمان]] بدان اشاره شده این است که وقتی [[حضرت مهدی]] {{ع}} [[قیام]] نماید، [[قرآن]] را دوباره [[احیا]] می‌نماید و حقایق فراموش شده و [[احکام]] [[قرآن]] که به کلی کنار گذاشته شده است را دوباره به [[اجرا]] می‌گذارد. این تغییر و تحولی که در [[فهم]] معانی عمیق [[قرآنی]] در میان [[مردم]] [[آخرالزمان]] پدید آمده است باعث می‌شود که وقتی [[حضرت قائم]] {{ع}} [[قرآن]] را بر [[حقیقت]] آن توضیح و [[تأویل]] می‌نماید، تعجب همگان را بر می‌انگیزد و گروهی نیز زبان به [[اعتراض]] می‌گشایند و می‌گویند: "این کتابی [[جدید]] است!" و گروهی نیز همان [[قرآنی]] را که در معانی و تأویلات دچار دگرگونی شده است دستاویز قرار داده و با حضرت به [[احتجاج]] برمی خیزند.


*۸. [[سوره]] بقره :
[[امام باقر]] {{ع}} فرمود: "زمانی که [[صاحب الامر]] [[حضرت مهدی]] {{ع}} [[قیام]] نماید، با مردمی سر و کار خواهد داشت که از [[مردم]] زمان [[جاهلیت]] (و مردمی که پیش از [[پیامبر]] به بت‌پرستی مشغول بودند) نادان‌تر خواهند بود؛ زیرا [[رسول خدا]] {{صل}} زمانی که به [[رسالت]] [[مبعوث]] شد، [[مردم]] سنگ و چوب را تراشیده و به [[عبادت]] آن می‌پرداختند، اما زمانی که [[حضرت قائم]] {{ع}} [[ظهور]] کند با مردمی روبرو می‌شود که [[آیات قرآن]] را علیه حضرت [[تأویل]] می‌کنند و برای [[تکذیب]] کردن آن جناب به کار می‌برند"<ref>غیبت نعمانی، ص ۲۹۷.</ref>.
*{{متن قرآن|الم ذَلِكَ الْكِتَابُ لاَ رَيْبَ فِيهِ هُدًى لِّلْمُتَّقِينَ الَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِالْغَيْبِ}}<ref>الم، این کتاب که هیچ شکی در آن نیست، راهنمای [[پرهیزکاران]] است، آن کسانی که به [[غیب]] [[ایمان]] دارند؛ سوره بقره، آیه: ۱-۳.</ref>.
*[[امام صادق]]{{ع}} فرمود: کسانی [[ایمان به غیب]] دارند که به [[ظهور]] [[حضرت قائم]]{{ع}} [[اقرار]] نمایند و [[متقین]] در این [[آیه]] به معنی [[شیعیان]] [[علی بن ابی طالب]]{{ع}} است و [[غیب]] آن حجتی است که از دیده‌ها [[غایب]] می‌شود و [[دلیل]] این [[تأویل]] [[آیه]] بیست سورة [[یونس]] است که می‌فرماید: {{متن قرآن|فَقُلْ إِنَّمَا الْغَيْبُ لِلَّهِ فَانْتَظِرُوا إِنِّي مَعَكُمْ مِنَ الْمُنْتَظِرِينَ}}<ref>«بگو که غیب، تنها از آن خداوند است پس چشم به راه دارید که من (نیز) با شما از چشم به راه دارندگانم» سوره یونس، آیه ۲۰.</ref><ref>مهدی موعود: باب پنجم:</ref>.
*{{متن قرآن|فَاسْتَبِقُوا الْخَيْرَاتِ أَيْنَ مَا تَكُونُوا يَأْتِ بِكُمُ اللَّهُ جَمِيعًا إِنَّ اللَّهَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ}}<ref>«و هر کس را قبله‌ای  است که روی بدان می‌کند، باری، در کارهای نیک از یکدیگر پیشی گیرید. هرجا که باشید خداوند همگی شما را باز خواهد آورد، خداوند بر هر کاری تواناست» سوره بقره، آیه ۱۴۸.</ref>.
*این [[آیه]] درباره جمع شدن [[یاران حضرت مهدی]]{{ع}} است، آنان [[سیصد و سیزده]] نفرند که در شب [[ظهور حضرت مهدی]]{{ع}} در یک شب و با طی الأرض، از سرتاسر [[زمین]] در [[مسجد الحرام]] جمع می‌شوند، بدون اینکه همدیگر را بشناسند<ref>ر.ک: یاران حضرت، طی الارض.</ref>.
*{{متن قرآن|وَلَنَبْلُوَنَّكُمْ بِشَيْءٍ مِنَ الْخَوْفِ وَالْجُوعِ وَنَقْصٍ مِنَ الْأَمْوَالِ وَالْأَنْفُسِ وَالثَّمَرَاتِ وَبَشِّرِ الصَّابِرِينَ}}<ref>«و بی‌گمان شما را با چیزی از بیم و گرسنگی و کاستی دارایی‌ها و کسان و فرآورده‌ها می‌آزماییم، و شکیبایان را نوید بخش!» سوره بقره، آیه ۱۵۵.</ref>.
*[[محمد بن مسلم]] از [[امام صادق]]{{ع}} [[روایت]] می‌کند که فرمود: پیش از [[قیام]] [[حضرت قائم]]{{ع}}، نشانه‌هایی برای آزمودن [[مؤمنین]] واقع خواهد شد. این آزمایش‌ها پیدایش [[ترس]] و بیماری‌های گوناگون و [[گرسنگی]] است. نرخ‌ها بالا می‌رود و گرانی پدید می‌آید، [[اموال]] کاهش می‌یابد و [[قحطی]] مسلط می‌شود، مرگ‌های مختلف شایع می‌شود و میوه‌ها تباه می‌شوند و [[باران]] نمی‌بارد. در آن زمان به کسانی که در [[اعتقاد]] به ما [[ثابت قدم]] هستند مژده بده. این [[تأویل]] سخن خداست و جز [[راسخین در علم]] [[تأویل قرآن]] را نمی‌دانند و [[راسخین در علم]] ما [[اهل بیت]] هستیم<ref>مهدی موعود: باب پنجم:</ref>.  


*۹. [[سوره]] تکویر:
[[حضرت مهدی]] {{ع}} [[قرآنی]] را که [[امیرالمؤمنین علی بن ابی طالب]] {{ع}} پس از [[رحلت]] [[رسول خدا]] {{صل}} جمع‌آوری نموده است، آشکار می‌کند و [[مردم]] را به [[تعلیم]] آن فراخواهد می‌خواند. [[قرآن]] [[حضرت علی]] {{ع}} [[قرآنی]] است که [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} پس از [[رحلت]] [[رسول خدا]] به جمع‌آوری آن اهتمام ورزید. ایشان پس از [[رحلت]] [[رسول خدا]] عبا بر دوش نیفکند و لباس‌های رسمی بر تن نمود تا وقتی که از گردآوری [[آیات الهی]] فارغ شد. آن قرآن را که در دو جزو نوشته شده بود، در پارچه‌ای پیچید و به [[مسجد]] [[رسول خدا]] آورد و به [[مردم]] عرضه داشت و فرمود: این قرانی است که من کلمه به کلمه آن گونه که بر [[حضرت محمد]] {{صل}} نازل شده است جمع نموده‌ام. اما [[مردم]] [[نادان]] آن زمان [[قرآن]] حضرت را قبول ننمودند و گفتند: ما به قرآن تو احتیاجی نداریم! حضرت آن [[قرآن]] را پیچید و به خانه برد و فرمود: دیگر این [[قرآن]] را هرگز نخواهید دید. این قرآن از امانت‌های [[امامت]] است و دست به دست از امامی به [[امام]] دیگر می‌رسد و در [[زمان ظهور حضرت مهدی]] {{ع}} آشکار خواهد شد. در این [[قرآن]] تمام [[آیات قرآن]] آن گونه که بر [[رسول خدا]] نازل شده است و به همان ترتیب و با تمام تفسیرها و تأویل‌ها و‌شأن نزول‌ها نوشته شده است<ref>نجم الثاقب، ص ۱۵۱.</ref>.
*{{متن قرآن|فَلَا أُقْسِمُ بِالْخُنَّسِ الْجَوَارِ الْكُنَّسِ}}<ref>«نه، سوگند به اختران فراگرد و به سیّارگان پنهان‌نورد» سوره تکویر، آیه ۱۵-۱۶.</ref>.
*[[امام باقر]]{{ع}} به ام هانی فرمود: منظور این [[آیه]] امامی است که در سال دویست و شصت هجری [[غایب]] می‌شود و سپس چون ستاره‌ای تابان آشکار می‌شود، اگر او را ببینی دیدگانت روشن می‌شود<ref>تفسیر قمی.</ref>.  


*۱۰. [[سوره]] [[توبه]] :
در روایتی دیگر نیز [[نقل]] شده است که [[عمر]] در زمان [[استخلاف]] خود از [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} خواست که آن [[قرآن]] را دوباره بیاورد تا اینکه [[مردم]] با [[تمسک]] به آن متحد شوند. اما [[علی بن ابی طالب]] {{ع}} فرمود: هرگز! چنین چیزی اصلاً امکان‌پذیر نیست! زیرا من در زمان [[ابوبکر]] آن را به میان [[مردم]] آوردم تا [[حجت]] بر شما [[مردم]] تمام باشد و [[روز قیامت]] زبان به [[اعتراض]] نگشایید و نگویید: ما اطلاعی از آن [[قرآن]] نداشتیم و کسی به ما نشان نداد؛ همانا آن [[قرآنی]] که نزد من است جز اوصیای [[پاک]] من بدان دسترسی نخواهند داشت. [[عمر]] گفت: آیا زمان مشخصی برای آشکار شدن آن [[قرآن]] وجود دارد؟ [[حضرت امیرالمؤمنین]] {{ع}} فرمود: بلی، زمانی که [[حضرت قائم]] که از [[فرزندان]] من است، [[قیام]] نماید، آن [[قرآن]] را نمایان خواهد کرد و [[مردم]] را بدان [[دعوت]] می‌نماید و [[احکام]] را بر طبق آن [[قرآن]] به [[اجرا]] خواهد گذاشت<ref>تفسیر کنز الدقائق: سوره واقعه تفسیر آیه ۶۳، ۷۹: {{متن حدیث|"هيهات، ليس إلى ذلك سبيل، إنّما جئت به إلى أبي بكر لتقوم الحجة عليكم و لا تقولوا يوم القيامة: إنّا كنّا عن هذا غافلين، أو تقولوا: ما جئتنا به، فإنّ القرآن الّذي عندي‏ لا يَمَسُّهُ إِلَّا الْمُطَهَّرُونَ‏ و الأوصياء من ولدي. فقال عمر: فهل وقت لإظهاره معلوم؟ قال (عليه السّلام): نعم، إذا قام القائم من ولدي يظهره و يحمل النّاس عليه، فتجري السّنّة به"}}</ref>.
*{{متن قرآن|إِنَّ عِدَّةَ الشُّهُورِ عِندَ اللَّهِ اثْنَا عَشَرَ شَهْرًا فِي كِتَابِ اللَّهِ يَوْمَ خَلَقَ السَّمَاوَات وَالأَرْضَ مِنْهَا أَرْبَعَةٌ حُرُمٌ ذَلِكَ الدِّينُ الْقَيِّمُ فَلاَ تَظْلِمُواْ فِيهِنَّ أَنفُسَكُمْ وَقَاتِلُواْ الْمُشْرِكِينَ كَافَّةً كَمَا يُقَاتِلُونَكُمْ كَافَّةً وَاعْلَمُواْ أَنَّ اللَّهَ مَعَ الْمُتَّقِينَ}}<ref> بی‌گمان شمار ماه‌ها نزد خداوند در کتاب وی  روزی که آسمان‌ها و زمین را آفرید دوازده ماه است؛ از آنها چهار ماه، حرام است، این است آیین استوار، در آنها به خود ستم روا ندارید و همگی با مشرکان جنگ کنید چنان که آنان همگی با شما جنگ می‌کنند و بدانید که خداوند با پرهیزگاران است؛ سوره توبه، آیه: ۳۶.</ref>
*[[زراره]] از [[امام صادق]]{{ع}} [[روایت]] می‌کند که فرمود: هنوز زمان [[تأویل]] این [[آیه شریفه]] فرا نرسیده است. کسانی که زمان [[قیام قائم آل محمد]]{{صل}} را [[درک]] نمایند، به خوبی [[تأویل]] این [[آیه]] را خواهند دید، زیرا با [[ظهور]] [[حضرت قائم]]{{ع}} شعاع [[دین]] [[رسول خدا]]{{صل}} چنان گسترده می‌شود که در روی [[زمین]] از [[شرک]] و [[بدبینی]] اثری باقی نخواهد ماند چنانکه [[خداوند]] می‌فرماید: {{متن قرآن|وَقَاتِلُوهُمْ حَتَّى لاَ تَكُونَ فِتْنَةٌ وَيَكُونَ الدِّينُ كُلُّهُ لِلَّه فَإِنِ انتَهَوْا فَإِنَّ اللَّهَ بِمَا يَعْمَلُونَ بَصِيرٌ }}<ref>  و با آنان نبرد کنید تا آشوبی بر جا نماند و دین، یکجا از آن خداوند باشد پس اگر (از کفر و شرک) باز ایستند بی‌گمان خداوند از آنچه می‌کنند آگاه است، سوره انفال، آیه:۳۹</ref><ref>تفسیر قمی.</ref>.
*این مهم فقط در [[زمان ظهور]] [[حضرت قائم]]{{ع}} محقق خواهد شد زیرا در ادوار مختلف زمانی، هیچ‌گاه پیش نیامده است که [[زمین]] یکسره از [[فتنه]] خالی باشد و فقط [[الله]] پرستیده شود، و این امر فقط مخصوص ایام [[ظهور حضرت مهدی]]{{ع}} می‌باشد.  


*۱۱. [[سوره]] [[جن]] :
[[امیرالمؤمنین]] {{ع}} می‌فرماید: "گویا می‌بینم که برخی از [[شیعیان]] [[عجم]] در [[مسجد کوفه]] جمع شده‌اند و [[خیمه]] برپا نموده و به [[مردم]] [[قرآن]] می‌آموزند، [[قرآنی]] که به ترتیب [[نزول]] جمع‌آوری شده است..."<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۶۴: {{متن حدیث|"كَأَنِّي بِالْعَجَمِ فَسَاطِيطُهُمْ فِي مَسْجِدِ الْكُوفَةِ يُعَلِّمُونَ النَّاسَ الْقُرْآنَ كَمَا أُنْزِل"}}</ref>. [[دانش]] [[حقیقی]] [[قرآن]] در [[زمان ظهور]] حضرت همه جا را فرا خواهد گرفت و همه [[مردم]] از منبع لایزال [[آیات الهی]] بهره‌مند خواهند شد و [[علوم]] [[حقیقی]] [[قرآن]] فقط مخصوص دانش‌پژوهان نخواهد بود. [[امام باقر]] {{ع}} در این زمینه می‌فرماید: در زمان [[حضرت حجت]] {{ع}} چنان [[علم]] گسترش خواهد یافت که [[مردم]] از [[دانش]] یکدیگر مستغنی خواهند بود و حتی زن‌های داخل خانه نیز بر اساس [[قرآن]] و [[احادیث]] [[حکم خدا]] را تشخیص می‌دهند و در خانه خود بدان [[حکم]] خواهند نمود<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۵۲ و نجم الثاقب: باب سوم، فصل دوم:</ref>.<ref>[[عباس حیدرزاده|حیدرزاده، عباس]]، [[فرهنگنامه آخرالزمان (کتاب)|فرهنگنامه آخرالزمان]]. ص ۴۵۸.</ref>
*{{متن قرآن|حَتَّى إِذَا رَأَوْا مَا يُوعَدُونَ فَسَيَعْلَمُونَ مَنْ أَضْعَفُ نَاصِرًا وَأَقَلُّ عَدَدًا}}<ref>ای [[رسول]] ما، [[کافران]] را رها کن تا روزی که [[عذاب]] [[وعده]] داده شده خود را به چشم ببینند، در آن روز خواهند دانست که کدام یک دارای یارانی ضعیف‌ترند، و سپاهیانی کمتر دارند؛ سوره جن، آیه:۲۴.</ref>.
*[[تفسیر]] این [[آیه]] به زمانی تعلق دارد که [[حضرت قائم]]{{ع}} [[ظهور]] می‌نماید و این [[آیه]] درباره [[امیرالمؤمنین علی بن ابی طالب]] و [[حضرت مهدی]]{{ع}} است که وقتی [[ظهور]] می‌نماید؛ [[دشمنان]] [[حضرت]] [[علی بن ابی طالب]] خواهند دانست که [[یاران]] چه کسی ضعیف‌ترند و کدام‌شان کم سپاه‌ترند (زیرا همیشه در دوران [[زندگی]] [[اهل بیت]]{{ع}}، [[مردم]] به یاریشان برنمی‌خاستند و آنان را تنها می‌گذاشتند و همه را مظلومانه به [[شهادت]] رساندند، اما در [[زمان ظهور]] [[حضرت]]، قضیه به طور دیگری رقم خواهد خورد، [[زمین]] و زمان، [[جن]] و انس و [[ملک]] در [[اختیار]] و به [[فرمان]] [[حضرت]] خواهند بود و با [[قدرت الهی]] بر [[جهان]] مقتدرانه [[حکومت]] خواهند کرد)<ref>تفسیر قمی.</ref>.


*۱۲. [[سوره]] [[حج]] :
به فرموده [[حضرت علی]] {{ع}}، [[امام زمان]] {{ع}} رأی‌ها را به [[قرآن]] بازمی‌گرداند، پس از آنکه [[قرآن]] را به رأی‌های خود بازگردانده باشند<ref>نهج البلاغه، فیض الاسلام، خطبه ۱۳۸: {{متن حدیث|وَ يَعْطِفُ الرَّأْيَ عَلَى الْقُرْآنِ، إِذَا عَطَفُوا الْقُرْآنَ عَلَى الرَّأْيِ}}</ref>. این [[کلام]] حضرت، روشن می‌کند که [[اندیشه]] [[دینی]] [[پیش از ظهور]]، گاهی براساس [[هوس‌ها]] و [[منافع]] شخصی شکل می‌گیرد و [[عالمان]] دنیامدار، اصول و [[فروع]] [[دینی]] و [[آیات]] [[وحی]] را به دلخواه [[تفسیر]] و [[تأویل]] می‌کنند، چنان‌که [[احادیث]] دیگری نیز، به این تصریح دارد. [[حضرت امیر]] {{ع}} می‌فرماید: "[[مهدی]] {{ع}}، [[کتاب و سنت]] مرده را زنده می‌کند"<ref>نهج البلاغه، فیض الاسلام، خطبه ۱۳۸: {{متن حدیث|"يُحْيِي مَيِّتَ الْكِتَابِ وَ السُّنَّةِ"}}</ref>.
*{{متن قرآن|أُذِنَ لِلَّذِينَ يُقَاتَلُونَ بِأَنَّهُمْ ظُلِمُوا وَإِنَّ اللَّهَ عَلَى نَصْرِهِمْ لَقَدِيرٌ}}<ref> به کسانی که بر آنها جنگ تحمیل می‌شود اجازه (ی جهاد) داده شد زیرا ستم دیده‌اند و بی‌گمان خداوند بر یاری آنان تواناست؛ سوره حج، آیه: ۳۹.</ref>.
*[[امام صادق]]{{ع}} می‌فرماید: [[عامه]] [[مردم]] [[گمان]] می‌کنند که این [[آیه]] درباره [[رسول خدا]]{{صل}} نازل شده است، در زمانی که [[قریش]] ایشان را از [[مکه]] بیرون کردند؛ اما [[تفسیر]] این [[آیه]] درباره [[قائم آل محمد]]{{صل}} است که برای [[خونخواهی امام حسین]]{{ع}} [[قیام]] می‌نماید<ref>تفسیر قمی.</ref>.
*{{متن قرآن|الَّذِينَ إِن مَّكَّنَّاهُمْ فِي الأَرْضِ أَقَامُوا الصَّلاةَ وَآتَوُا الزَّكَاةَ وَأَمَرُوا بِالْمَعْرُوفِ وَنَهَوْا عَنِ الْمُنكَرِ وَلِلَّهِ عَاقِبَةُ الأُمُورِ }}<ref> همان کسانی که اگر آنان را در زمین توانمندی دهیم نماز بر پا می‌دارند و زکات می‌پردازند و به کار شایسته فرمان می‌دهند و از کار ناپسند باز می‌دارند و پایان کارها با خداوند است ؛ سوره حج، آیه:۴۱.</ref>؛ {{متن قرآن| ذَلِكَ وَمَنْ عَاقَبَ بِمِثْلِ مَا عُوقِبَ بِهِ ثُمَّ بُغِيَ عَلَيْهِ لَيَنصُرَنَّهُ اللَّهُ إِنَّ اللَّهَ لَعَفُوٌّ غَفُورٌ }}<ref>سوره حج، آیه:۶۰.</ref>
*در [[تفسیر]] این [[آیه]] [[امام باقر]]{{ع}} می‌فرماید؛ این [[آیه]] درباره [[آل محمد]]{{صل}} است، یعنی [[دوازده امام]] [[معصوم]] و [[امام مهدی]]{{ع}} و [[یاران]] او که (به برپای [[عدالت]] و [[انتقام]] از [[ستمکاران]] برمی‌خیزند و) [[خداوند]] آنان را در [[شرق]] و [[غرب]] [[جهان]] جای خواهد داد و [[دین اسلام]] را بر همه عالم گسترش می‌دهند و بر هر [[دینی]] چیره می‌شوند و هر [[بدعت]] و باطلی را به وسیله او و یارانش نابود خواهد کرد، آنگونه که حق‌ناشناسان را نابود ساخته است. سپس [[گیتی]] چنان در [[آسایش]] فرو [[رود]] که هیچ نشانه‌ای از [[ظلم]] باقی نمی‌ماند<ref>مهدی موعود: باب پنجم:</ref>.


*۱۳. [[سوره]] حدید:
در عصر [[حکومت]] حضرت، [[آموزش]] [[قرآن]] و مفاهیم [[دینی]] به‌طور چشم‌گیری گسترش می‌یابد و [[مردم]] به [[عبادت]] و [[دین]] روی می‌آورند<ref>عقد الدرر، ص۱۵۹.</ref>. [[امیر مؤمنان علی]] {{ع}} می‌فرماید: "گویا شیعیانم را می‌بینم که در [[مسجد کوفه]] گرد آمده‌اند و با برپایی چادرهایی، [[مردم]] را به همان ترتیبی که [[قرآن]] فرود آمده بود، [[آموزش]] می‌دهند"<ref>غیبة نعمانی، ص ۳۱۸؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۶۴.</ref>. [[امام صادق]] {{ع}} می‌فرماید: "گویا می‌بینم که [[شیعیان]] [[علی]] {{ع}} قرآن‌ها را در دست دارند و [[مردم]] را [[آموزش]] می‌دهند"<ref>غیبة نعمانی، ص ۳۱۸.</ref> و [[امام باقر]] {{ع}} می‌فرماید: "در روزگار [[حضرت مهدی]] {{ع}}، به اندازه‌ای به شما [[حکمت]] و [[فهم]] داده خواهد شد که یک [[زن]] در خانه‌اش، برطبق [[قرآن]] و [[سنت پیامبر]] {{صل}} [[قضاوت]] می‌کند"<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۵۲.</ref>.<ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۵۵۶.</ref>
*{{متن قرآن|اعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ يُحْيِي الأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا قَدْ بَيَّنَّا لَكُمُ الآيَاتِ لَعَلَّكُمْ تَعْقِلُونَ}}<ref> بدانید که خداوند زمین را پس از سترون شدن آن بارور می‌کند؛ به راستی که ما آیات را برایتان روشن بیان داشتیم باشد که خرد ورزید، سوره حدید، آیه: ۱۷.</ref>
*[[امام باقر]]{{ع}} می‌فرماید: [[خداوند]] [[زمین]] را با [[عدالت جهانی]] [[حضرت]] [[قائم آل محمد]]{{صل}} زنده می‌کند و این در زمانی خواهد بود که [[دنیا]] از شدت [[ظلم]] و [[ستمگری]] مرده باشد<ref>تفسیر قمی.</ref>.
*{{متن قرآن|أَلَمْ يَأْنِ لِلَّذِينَ آمَنُوا أَن تَخْشَعَ قُلُوبُهُمْ لِذِكْرِ اللَّهِ وَمَا نَزَلَ مِنَ الْحَقِّ وَلا يَكُونُوا كَالَّذِينَ أُوتُوا الْكِتَابَ مِن قَبْلُ فَطَالَ عَلَيْهِمُ الأَمَدُ فَقَسَتْ قُلُوبُهُمْ وَكَثِيرٌ مِّنْهُمْ فَاسِقُونَ }}<ref>ای [[مؤمنان]]] مانند کسانی نباشید که پیش از این [[کتاب آسمانی]] بر آنان نازل شد و دوره‌ای طولانی بر آنان [[گذشت]] و دل‌هایشان زنگ [[قساوت]] گرفت و بسیاری [[فاسق]] و نابکار شدند؛ سوره حدید، آیه:۱۶.</ref>.
*[[امام صادق]]{{ع}} فرمود: این [[آیه]] درباره [[حضرت قائم]]{{ع}} و افرادی است که در [[زمان غیبت]] او دچار خواهند شد<ref>تفسیر قمی و شرح الایات الباهرة.</ref>.


*۱۴.[[سوره]] ذاریات :
== آیات دال بر [[امام مهدی]] {{ع}} ==
{{متن قرآن|فَوَرَبِّ السَّمَاء وَالأَرْضِ إِنَّهُ لَحَقٌّ مِّثْلَ مَا أَنَّكُمْ تَنطِقُونَ}}<ref>پس به خدای [[آسمان]] و [[زمین]] [[سوگند]] که او همانند سخن گفتن شما [[حقیقت]] دارد؛ سوره ذاریات، آیه: ۲۳.</ref>؛ که مقصود از این [[آیه]] [[حقانیت]] و وجود [[مبارک]] [[حضرت قائم]]{{ع}} می‌باشد<ref>تفسیر قمی.</ref>.
در [[قرآن کریم]] [[آیات]] بسیاری وجود دارد که دلالت بر امر [[ظهور]] حضرت و [[رجعت]] و حوادث [[زمان ظهور]] آن جناب می‌کند. برخی از این [[آیات]] عبارت‌اند از:


*۱۵. [[سوره]] [[الرحمان]] :
# [[سوره]] [[آل عمران]]:  
*{{متن قرآن|مدهامتان}}<ref>الرحمان / ۶۴.</ref>؛ (درختان آن دو [[بهشت]] در نهایت سبزی و خرمی است).  
##{{متن قرآن|تِلْكَ الْأَيَّامُ نُدَاوِلُهَا بَيْنَ النَّاسِ}}<ref>«و ما این روزگاران را میان مردم (دست به دست) می‌گردانیم» سوره آل عمران، آیه ۱۴۰.</ref>.  
[[یونس]] بن ظبیان از [[امام]] [[جعفر صادق]]{{ع}} [[روایت]] می‌کند که [[تأویل]] این [[آیه]] در زمان برقراری [[دولت حقه]] [[حضرت قائم]]{{ع}} خواهد بود و بین [[شهر]] [[مکه]] و [[مدینه]] از باغ‌های نخل به هم متصل می‌شود<ref>تفسیر قمی.</ref>.
### [[امام]] [[جعفر بن محمد الصادق]] {{ع}} فرمود: "از زمانی که [[خداوند]] [[حضرت آدم]] را آفرید: همیشه دولتی از سوی [[خدای متعال]] و دولتی از سوی [[شیطان]] وجود داشته است. اکنون [[دولت]] [[الهی]] کجاست؟ [[آگاه]] باشید که [[صاحب]] [[دولت]] [[الهی]] حضرت [[قائم آل محمد]] {{صل}} است"<ref>تفسیر عیاشی.</ref>.
{{متن قرآن|یعرف المجرمون بسیماهم فیؤخذ بالنواصی و ألأقدام}}<ref>الرحمن / ۴۱.</ref>؛ ([آن روز] بدکاران به چهره‌هایشان شناخته می‌شوند و از پیش سرها و پاهایشان آنان گرفته شده [و به [[عذاب]] گرفتار می‌شوند])<ref>مهدی موعود: باب پنجم:</ref>.
##{{متن قرآن|وَلَهُ أَسْلَمَ مَنْ فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ طَوْعًا وَكَرْهًا}}<ref>«آنان که در آسمان‌ها و زمینند خواه‌ناخواه گردن نهاده فرمان اویند» سوره آل عمران، آیه ۸۳.</ref>.
[[امام صادق]]{{ع}} فرمود: آنان که [[گمان]] می‌کنند این [[آیه]] درباره [[روز قیامت]] است سخت در اشتباهند، البته که [[خداوند]] مجرمین را در [[قیامت]] می‌شناسد! بلکه این [[آیه]] درباره [[زمان ظهور]] [[حضرت قائم]]{{ع}} است که [[گناه‌کاران]] از روی صورتشان تشخیص داده می‌شوند و [[حضرت مهدی]]{{ع}} به [[همراهی]] [[یاران]] خود مجرمین را از دم [[شمشیر]] می‌گذرانند.
## [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: "[[تأویل]] این [[آیه]] در [[زمان ظهور]] [[حضرت قائم]] {{ع}} خواهد بود. در آن ایام زمینی نیست مگر اینکه [[شهادتین]] و [[اسلام]] [[راستین]] در آن طنین‌انداز خواهد شد"<ref>مهدی موعود: باب پنجم</ref>.
در [[روایات رجعت]] بسیار آمده است که [[امیر المؤمنین]]{{ع}} به [[دنیا]] باز خواهد گشت. در این [[روایات]] از [[حضرت]] به نام "[[دابة الأرض]]" یاد شده است و از خصوصیاتی که برای آن [[حضرت]] فرموده‌اند "مِیسم" است. میسم عصا یا چوب دستی [[حضرت]] است که با آن بر پیشانی [[کفار]] و [[مؤمنین]] نشان [[کفر]] و [[ایمان]] می‌نهد و از چهره هر کسی می‌توان [[کفر]] یا [[ایمان]] او را فهمید<ref>ر.ک: دابة الأرض.</ref>.  
##{{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اصْبِرُوا وَصَابِرُوا وَرَابِطُوا}}<ref>«ای مؤمنان! شکیبایی ورزید و یکدیگر را به شکیب فرا خوانید و از مرزها نگهبانی کنید» سوره آل عمران، آیه ۲۰۰.</ref>.
### [[امام باقر]] {{ع}} می‌فرماید: "[[تأویل]] این [[آیه]] این است که در انجام [[واجبات الهی]] [[شکیبایی]] ورزید و بر [[آزار]] و اذیت [[دشمنان]] [[صبر]] کنید و مواظب [[ظهور امام]] خود [[مهدی منتظر]] باشید"<ref>مهدی موعود: باب پنجم.</ref>.
##{{متن قرآن|وَإِذْ أَخَذَ اللَّهُ مِيثَاقَ النَّبِيِّينَ لَمَا آتَيْتُكُمْ مِنْ كِتَابٍ وَحِكْمَةٍ ثُمَّ جَاءَكُمْ رَسُولٌ مُصَدِّقٌ لِمَا مَعَكُمْ لَتُؤْمِنُنَّ بِهِ وَلَتَنْصُرُنَّهُ}}<ref>«و آنگاه خداوند از پیامبران پیمان گرفت که چون به شما کتاب و حکمتی دادم سپس پیامبری نزدتان آمد که آن (کتاب) را که با شماست راست می‌شمارد، باید بدو ایمان آورید و باید او را یاوری کنید» سوره آل عمران، آیه ۸۱.</ref>.
### [[امام صادق]] {{ع}} می‌فرماید: "هیچ [[پیامبری]] از زمان [[حضرت آدم]] تاکنون [[مبعوث]] نشده است مگر اینکه دوباره در [[زمان رجعت]] در [[آخرالزمان]] بازخواهد گشت و [[امیرالمؤمنین]] و حضرت [[نبی اکرم]] {{صل}} را [[یاری]] خواهد کرد"<ref>تفسیر قمی.</ref>.  
# [[سوره]] [[ابراهیم]] {{ع}}:
##{{متن قرآن|وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا مُوسَى بِآيَاتِنَا أَنْ أَخْرِجْ قَوْمَكَ مِنَ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ وَذَكِّرْهُمْ بِأَيَّامِ اللَّهِ إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَاتٍ لِكُلِّ صَبَّارٍ شَكُورٍ}}<ref>«و به راستی موسی را با نشانه‌های خویش فرستادیم (و گفتیم) که قومت را به سوی روشنایی از تیرگی‌ها بیرون بر و روزهای خداوند را به آنان گوشزد کن، بی‌گمان در آن نشانه‌هایی برای هر شکیبای سپاسگزاری است» سوره ابراهیم، آیه ۵.</ref>.
### [[امام باقر]] {{ع}} می‌فرماید: "[[ایام الله]] روزهای [[الهی]] سه روز است؛ روز [[قیام قائم آل محمد]]، روز [[رجعت]]، و [[روز قیامت]]"<ref>تفسیر قمی.</ref>.
##{{متن قرآن|يَوْمَ تُبَدَّلُ الْأَرْضُ غَيْرَ الْأَرْضِ وَالسَّمَاوَاتُ وَبَرَزُوا لِلَّهِ الْوَاحِدِ الْقَهَّارِ}}<ref>«روزی که (این) زمین زمینی دیگر گردد و آسمان‌ها نیز و (همگان) نزد خداوند یگانه دادفرما پدیدار شوند» سوره ابراهیم، آیه ۴۸.</ref>.
### درباره [[تفسیر]] این [[آیه]] فرموده‌اند: "چهره [[زمین]] در زمان [[حکومت]] آن حضرت به خاطر [[عدالت]] حضرت به کلی تغییر خواهد کرد و [[باران‌های فراوان]] [[برکت]] را به ارمغان می‌آورد و گیاهان و درختان سرتاسر [[گیتی]] را سبز خواهند نمود و [[مردم]] به چنان نعمتی دست می‌یابند که تاکنون [[زمین]] چنین نعمتی به خود ندیده است و درختان چندین برابر میوه می‌دهند و هیچ جایی در روی [[زمین]] نیست مگر اینکه از گیاهان سبز شده است. گنج‌های [[زمین]] همه سر بر می‌آورند و ظاهر می‌شوند، هر گزند و آسیبی بر طرف خواهد شد و حیوانات اذیت‌کننده، دیگر آزاری نخواهند رساند، [[امنیت]] در همه جا بر قرار می‌شود، حتی در بین حیوانات نیز [[امنیت]] و [[عدالت]] برقرار خواهد شد، تا جایی که [[مردم]] [[آرزو]] می‌کنند ای کاش گذشتگان‌شان زنده می‌شدند و آن همه [[وفور نعمت]] را می‌دیدند"<ref>نجم الثاقب، ص ۱۵۹.</ref>.
# [[سوره]] [[اسراء]]:
##{{متن قرآن|وَقَضَيْنَا إِلَى بَنِي إِسْرَائِيلَ فِي الْكِتَابِ لَتُفْسِدُنَّ فِي الْأَرْضِ مَرَّتَيْنِ وَلَتَعْلُنَّ عُلُوًّا كَبِيرًا فَإِذَا جَاءَ وَعْدُ أُولَاهُمَا بَعَثْنَا عَلَيْكُمْ عِبَادًا لَنَا أُولِي بَأْسٍ شَدِيدٍ فَجَاسُوا خِلَالَ الدِّيَارِ وَكَانَ وَعْدًا مَفْعُولًا ثُمَّ رَدَدْنَا لَكُمُ الْكَرَّةَ عَلَيْهِمْ وَأَمْدَدْنَاكُمْ بِأَمْوَالٍ وَبَنِينَ وَجَعَلْنَاكُمْ أَكْثَرَ نَفِيرًا إِنْ أَحْسَنْتُمْ أَحْسَنْتُمْ لِأَنْفُسِكُمْ وَإِنْ أَسَأْتُمْ فَلَهَا فَإِذَا جَاءَ وَعْدُ الْآخِرَةِ لِيَسُوءُوا وُجُوهَكُمْ وَلِيَدْخُلُوا الْمَسْجِدَ كَمَا دَخَلُوهُ أَوَّلَ مَرَّةٍ وَلِيُتَبِّرُوا مَا عَلَوْا تَتْبِيرًا عَسَى رَبُّكُمْ أَنْ يَرْحَمَكُمْ وَإِنْ عُدْتُمْ عُدْنَا وَجَعَلْنَا جَهَنَّمَ لِلْكَافِرِينَ حَصِيرًا}}<ref>«و به بنی اسرائیل در کتاب (تورات) خبر دادیم که دو بار در این سرزمین تباهی می‌ورزید و گردنکشی بزرگی می‌کنید و چون وعده نخست (از) آن دو (تباهی) فرا رسد بندگانی سخت جنگاور را که داریم بر شما برمی‌انگیزیم که درون خانه‌ها را جست و جو می‌کنند و (این) وعده‌ای انجام یافتنی است سپس پیروزی بر آنان را دوباره بهره شما می‌کنیم و با دارایی‌ها و پسران به شما یاری می‌رسانیم و شمار شما را افزون‌تر می‌گردانیم اگر نیکی ورزید به خویش نیکی ورزیده‌اید و اگر بدی کنید به خویش کرده‌اید و چون وعده فرجامین فرا رسد (بندگانی دیگر را می‌فرستیم) تا چهره‌هایتان را اندوهبار گردانند و در آن مسجد وارد گردند چنان که بار نخست وارد آن شده بودند و تا بر هر چه دست یابند از میان بردارند باشد که پروردگارتان بر شما بخشایش آورد و اگر (به نافرمانی) بازگردید ما نیز باز می‌گردیم و دوزخ را زندان کافران قرار داده‌ایم» سوره اسراء، آیه ۴-۸.</ref>.
### در [[تأویل]] این [[آیه]] فرمودند: "[[خداوند]] می‌فرماید: ما در [[تورات]] به [[بنی‌اسرائیل]] خبر دادیم. سپس [[پروردگار]] خطاب را از [[بنی‌اسرائیل]] قطع کرده و [[امت محمد]] {{صل}} را مخاطب ساخته و می‌فرماید: شما ای [[امت محمد]] به راه بنی‌اسرائیلی خواهید رفت و دوبار در [[زمین]] دست به [[فساد]] خواهید زد و در [[باب]] [[خلافت]] [[امیرالمؤمنین]] پس از [[رسول خدا]] [[پیمان‌شکنی]] خواهید نمود و سرکشی‌ای بزرگ خواهید کرد و ادعای [[خلافت]] عظمی می‌نمایید. پس چون نخستین [[فتنه]]، یعنی [[جنگ جمل]] پیش آید، [[بندگان]] نیرومند خود که امیرالمؤمنین علی {{ع}} و [[یاران]] او هستند، بر شما مسلط می‌کنیم تا شما را به [[هلاکت]] برسانند هرچند به خانه‌هایتان [[پناه]] ببرید، تا بدانید که [[اراده خداوند]] انجام‌پذیر است. سپس دوباره به شما دولتی خواهیم داد، یعنی [[بنی‌امیه]] که بر [[خاندان رسول خدا]] چیره می‌شوید و [[اموال]] و [[فرزندان]] بی‌شمار به شما خواهیم داد و شما با این عده بسیار خود را [[برتر]] از [[خاندان رسول خدا]] خواهید یافت و با آنان به [[جنگ]] برمی‌خیزید وحسین بن [[علی]] {{ع}} و [[یاران]] او را [[شهید]] نموده و [[زنان]] و [[خاندان]] او را به [[اسارت]] می‌برید. اگر [[نیکی]] کنید، [[نیکی]] می‌یابید و اگر [[بدی]] کنید، [[بدی]] خواهید دید. چون [[وعده]] دیگر فرا رسد، یعنی [[قائم آل محمد]] {{صل}} [[قیام]] کند روی‌های شما سیاه خواهد شد و با یارانش به [[مسجدالحرام]] خواهند آمد، مانند روزی که [[پیامبر اکرم]] و امیرالمؤمنین علی {{ع}} و [[سپاه اسلام]] نخستین بار بدین [[مسجد]] در آمدند تا [[دولت]] شما را سخت تباه سازند و بر شما [[غلبه]] نموده و همگی شما را از دم [[شمشیر]] بگذرانند و آنگاه [[خداوند]] توجه [[کلام]] را به [[آل محمد]] {{صل}} معطوف می‌دارد و می‌فرماید: [[پروردگار]] به شما ترحم خواهد نمود و شما را بر دشمنانتان پیروز خواهد کرد و سپس دوباره به [[بنی‌امیه]] خطاب می‌کند و می‌فرماید: اگر شما با [[شوکت]] [[سفیانی]] [[خروج]] کنید، [[دولت حق]] نیز با [[ظهور]] حضرت [[قائم آل محمد]] {{صل}} [[قیام]] خواهد کرد"<ref>تفسیر علی بن ابراهیم قمی.</ref>.
### [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: "[[تأویل]] این [[آیه شهادت]] [[امیرالمؤمنین علی بن ابی طالب]] {{ع}}، [[مسموم]] کردن [[امام حسن مجتبی]] و کشتن [[امام حسین]] {{ع}} است. هنگامی که زمان [[خونخواهی]] آن حضرت فرا رسد، [[خداوند]] مردمی را [[پیش از ظهور]] [[حضرت قائم]] {{ع}} برمی‌انگیزاند که هر جا [[دشمنی]] از [[دشمنان]] و ظالمین آل [[پیغمبر]] پیدا کنند نابود می‌نمایند و این کاری است که قبل از [[قیام]] [[حضرت قائم]] {{ع}} به [[یقین]] واقع خواهد شد<ref>ممکن است در اینجا اشاره به قیام جناب مختار باشد که از دشمنان اهل بیت و قاتلان سیدالشهدا {{ع}} خونخواهی نمود.</ref>. سپس [[امام حسین]] {{ع}} با هفتاد تن از [[یاران]] خود که در [[کربلا]] [[شهید]] شدند، دوباره به [[دنیا]] باز خواهند گشت، در حالی که جامه‌هایی سفید بر تن دارند و به [[مردم]] اعلام می‌نمایند که [[امام حسین]] {{ع}} با یارانش [[قیام]] نموده است تا اهل [[ایمان]] تردید ننمایند و بدانند که او [[دجال]] یا [[شیطان]] نیست، بلکه او امامی است که در دسترس [[مردم]] است، و [[مردم]] به او [[یقین]] خواهند کرد. سپس از جانب [[امام حسین]] {{ع}}، [[امام زمان]] به همه [[مردم]] معرفی می‌شود و اهل [[ایمان]] نیز آن حضرت را [[تصدیق]] می‌کنند و چون [[حضرت قائم]] {{ع}} [[وفات]] نماید، [[امام حسین]] {{ع}} او را [[غسل]] داده و [[کفن]] نموده و [[حنوط]] می‌نماید و به [[خاک]] می‌سپارد. [[امام حسین]] {{ع}} پس از ایشان متولی امر [[امامت]] می‌شود و به قدری [[امامت]] خواهد نمود که ابروهای مبارکش به روی دیده‌گانش خواهد افتاد. و در [[حدیث]] دیگری می‌فرماید: {{متن قرآن|بَعَثْنَا عَلَيْكُمْ عِبَادًا لَنَا أُولِي بَأْسٍ شَدِيدٍ}}<ref>«بندگانی سخت جنگاور را که داریم بر شما برمی‌انگیزیم» سوره اسراء، آیه ۵.</ref> این [[بندگان خدا]] همانا [[یاوران]] [[حضرت قائم]] {{ع}} هستند که بسیار نیرومندند"<ref>تفسیر عیاشی.</ref>.
##{{متن قرآن|وَقُلْ جَاءَ الْحَقُّ وَزَهَقَ الْبَاطِلُ إِنَّ الْبَاطِلَ كَانَ زَهُوقًا}}<ref>«و بگو حقّ آمد و باطل از میان رفت؛ بی‌گمان باطل از میان رفتنی است» سوره اسراء، آیه ۸۱.</ref>.
### در کتاب [[شریف]] کافی درباره این [[آیه شریفه]] فرموده: "زمانی که [[دولت حقه]] [[قائم]] {{ع}} برقرار شود [[دولت]] [[باطل]] خواهد رفت"<ref>مهدی موعود: باب پنجم.</ref>.
##{{متن قرآن|وَمَنْ قُتِلَ مَظْلُومًا فَقَدْ جَعَلْنَا لِوَلِيِّهِ سُلْطَانًا فَلَا يُسْرِفْ فِي الْقَتْلِ إِنَّهُ كَانَ مَنْصُورًا}}<ref>«و آن کس را که خداوند (کشتن وی را) حرام کرده است جز به حقّ مکشید و آنکه به ستم کشته شود برای وارث او حقّی نهاده‌ایم پس نباید در کشتن (به قصاص) گزافکاری کند زیرا (از سوی شرع) یاری شده است» سوره اسراء، آیه ۳۳.</ref>.
### [[رسول خدا]] {{صل}} در [[تفسیر]] این [[آیه]] می‌فرماید: کسی که به ناحق کشته شده، [[حسین بن علی]] {{ع}} است که مظلومانه به [[شهادت]] رسید و [[حضرت قائم]] {{ع}} [[خونخواه]] اوست به درستی که [[دنیا]] به پایان نمی‌رسد مگر اینکه مردی از [[خاندان رسول خدا]] {{صل}} به [[یاری]] حسین بن علی {{ع}} بر خواهد خاست و [[زمین]] را از [[عدل و داد]] پر می‌کند همان طور که از [[ظلم و ستم]] پر شده است.
# [[سوره اعراف]]:
##{{متن قرآن|يَسْأَلُونَكَ عَنِ السَّاعَةِ أَيَّانَ مُرْسَاهَا قُلْ إِنَّمَا عِلْمُهَا عِنْدَ رَبِّي لَا يُجَلِّيهَا لِوَقْتِهَا إِلَّا هُوَ ثَقُلَتْ فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ لَا تَأْتِيكُمْ إِلَّا بَغْتَةً يَسْأَلُونَكَ كَأَنَّكَ حَفِيٌّ عَنْهَا قُلْ إِنَّمَا عِلْمُهَا عِنْدَ اللَّهِ وَلَكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يَعْلَمُونَ}}<ref>«از تو از برپا شدن رستخیز می‌پرسند که چه هنگام است؟ بگو: دانش آن، تنها نزد پروردگار من است؛ هیچ کس جز او در زمان آن از آن پرده بر نمی‌دارد؛ (بار آن) در آسمان‌ها و زمین، سنگین است، جز ناگهان به سراغتان نمی‌آید؛ از تو می‌پرسند گویی تو از آن نیک آگاهی بگو: دانش آن، تنها نزد خداوند است اما بیشتر مردم نمی‌دانند» سوره اعراف، آیه ۱۸۷.</ref>.
### [[امام رضا]] {{ع}} می‌فرماید: "شخصی از [[رسول خدا]] {{صل}} پرسید: ای [[رسول خدا]]! قائمی که از فرزندان شماست، چه زمانی [[قیام]] خواهد کرد؟ [[رسول خدا]] {{صل}} فرمود: مثال [[ظهور]] [[حضرت قائم]] {{ع}} مانند [[ساعت]] [[قیامت]] است که جز هنگام آمدنش، کسی از زمان وقوع آن با خبر نخواهد شد و این بر [[زمین]] و [[آسمان]] بسیار سنگین است و [[ظهور]] [[حضرت قائم]] {{ع}} به طور ناگهانی رخ خواهد داد.
# [[سوره]] [[انبیاء]]:
##{{متن قرآن|فَلَمَّا أَحَسُّوا بَأْسَنَا إِذَا هُمْ مِنْهَا يَرْكُضُونَ لَا تَرْكُضُوا وَارْجِعُوا إِلَى مَا أُتْرِفْتُمْ فِيهِ وَمَسَاكِنِكُمْ لَعَلَّكُمْ تُسْأَلُونَ قَالُوا يَا وَيْلَنَا إِنَّا كُنَّا ظَالِمِينَ مَا زَالَتْ تِلْكَ دَعْوَاهُمْ حَتَّى جَعَلْنَاهُمْ حَصِيدًا خَامِدِينَ}}<ref>«و همین که عذاب ما را در (می)‌یافتند ناگاه از آن می‌گریختند مگریزید و به آنچه که در آن کامرانی یافته‌اید و به خانه‌هایتان باز گردید باشد که از شما بازخواست کنند گفتند: وای بر ما! بی‌گمان ما ستمگر بوده‌ایم و هماره همان سخن آنان بود تا آنکه آنان را (چون گیاه) دروشده‌ای فرو مرده گرداندیم» سوره انبیاء، آیه ۱۲-۱۵.</ref>.
### [[تأویل]] این [[آیه]] مربوط به بازگشت [[بنی‌امیه]] در [[زمان رجعت]] و [[قصاص]] آنان به خاطر گناهانی که نموده‌اند است. در [[تأویل]] و [[تفسیر]] این [[آیه]] در [[روایات]] آمده است: زمانی که [[بنی‌امیه]] [[عذاب]] ما را که به وسیله [[ظهور]] [[حضرت قائم]] {{ع}} بر آنان فرود می‌آید، احساس می‌کنند، از آن می‌گریزند. به آنان گفته می‌شود فرار نکنید و باز گردید، تا شما را از آن [[نعمت‌ها]] و جایگاه‌ها که در آن به خوش‌گذرانی و عشرت سرگرم بودید بازخواست کنیم. در آن زمان [[بنی‌امیه]] از [[ترس]] به سوی [[روم]] خواهند گریخت و حضرت آنان را در روم دستگیر کرده بیرون می‌آورد و تمام گنج‌هایی که پنهان نموده‌اند از آنان باز پس خواهد گرفت. [[بنی‌امیه]] می‌گوید: وای بر ما، که قومی [[ستمکار]] بودیم و یکسره این جمله [[حسرت]] را تکرار می‌کند تا اینکه به وسیله [[حضرت قائم]] و [[یاران]] او همه درو می‌شوند و از دم [[شمشیر]] خواهند [[گذشت]].
##{{متن قرآن|وَلَقَدْ كَتَبْنَا فِي الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الْأَرْضَ يَرِثُهَا عِبَادِيَ الصَّالِحُونَ}}<ref>«و در زبور پس از تورات نگاشته‌ایم که بی‌گمان زمین را بندگان شایسته من به ارث خواهند برد» سوره انبیاء، آیه ۱۰۵.</ref>.
### در [[تفسیر]] این [[آیه]] فرموده‌اند که [[بندگان]] [[صالح]]، [[یاران حضرت قائم]] {{ع}} خواهند بود که [[وارثان]] و مالکان [[زمین]] خواهند شد<ref>تفسیر قمی.</ref>.
# [[سوره]] انعام:
##{{متن قرآن|يَوْمَ يَأْتِي بَعْضُ آيَاتِ رَبِّكَ لَا يَنْفَعُ نَفْسًا إِيمَانُهَا لَمْ تَكُنْ آمَنَتْ مِنْ قَبْلُ أَوْ كَسَبَتْ فِي إِيمَانِهَا خَيْرًا قُلِ انْتَظِرُوا إِنَّا مُنْتَظِرُونَ}}<ref>«روزی که برخی نشانه‌های پروردگارت آید کسی که از پیش ایمان نیاورده یا در ایمان خویش کار نیکویی انجام نداده باشد ایمانش او را سودی نخواهد داد؛ بگو چشم به راه باشید که ما نیز چشم به راهیم» سوره انعام، آیه ۱۵۸.</ref>.
### [[امام صادق]] {{ع}} فرمود [[نشانه‌ها]] در این [[آیه]] همان [[ائمه هدی]] {{ع}} است و منظور از بعضی از [[نشانه‌ها]]، حضرت [[قائم آل محمد]] {{ع}} می‌باشد<ref>تفسیر قمی.</ref>.
##{{متن قرآن|أُولَئِكَ الَّذِينَ آتَيْنَاهُمُ الْكِتَابَ وَالْحُكْمَ وَالنُّبُوَّةَ فَإِنْ يَكْفُرْ بِهَا هَؤُلَاءِ فَقَدْ وَكَّلْنَا بِهَا قَوْمًا لَيْسُوا بِهَا بِكَافِرِينَ}}<ref>«آنان کسانی هستند که به آنها کتاب و داوری و پیامبری دادیم؛ اگر اینان به آن کفر ورزند، گروهی را بر آن گمارده‌ایم که بدان کفر نمی‌ورزند» سوره انعام، آیه ۸۹. و ر. ک: سوره مائده، آیه ۵۴.</ref>.
# [[سوره]] [[انفال]]:
##{{متن قرآن|وَقَاتِلُوهُمْ حَتَّى لاَ تَكُونَ فِتْنَةٌ وَيَكُونَ الدِّينُ كُلُّهُ لِلَّه فَإِنِ انتَهَوْا فَإِنَّ اللَّهَ بِمَا يَعْمَلُونَ بَصِيرٌ }}<ref> و با آنان نبرد کنید تا آشوبی بر جا نماند و دین، یکجا از آن خداوند باشد پس اگر (از کفر و شرک) باز ایستند بی‌گمان خداوند از آنچه می‌کنند آگاه است، سوره انفال، آیه۳۹</ref>؛ {{متن قرآن|إِنَّ عِدَّةَ الشُّهُورِ عِندَ اللَّهِ اثْنَا عَشَرَ شَهْرًا فِي كِتَابِ اللَّهِ يَوْمَ خَلَقَ السَّمَاوَات وَالأَرْضَ مِنْهَا أَرْبَعَةٌ حُرُمٌ ذَلِكَ الدِّينُ الْقَيِّمُ فَلاَ تَظْلِمُواْ فِيهِنَّ أَنفُسَكُمْ وَقَاتِلُواْ الْمُشْرِكِينَ كَافَّةً كَمَا يُقَاتِلُونَكُمْ كَافَّةً وَاعْلَمُواْ أَنَّ اللَّهَ مَعَ الْمُتَّقِينَ}}<ref> بی‌گمان شمار ماه‌ها نزد خداوند در کتاب وی روزی که آسمان‌ها و زمین را آفرید دوازده ماه است؛ از آنها چهار ماه، حرام است، این است آیین استوار، در آنها به خود ستم روا ندارید و همگی با مشرکان جنگ کنید چنان که آنان همگی با شما جنگ می‌کنند و بدانید که خداوند با پرهیزگاران است؛ سوره توبه، آیه ۳۶.</ref>
# [[سوره]] بقره:
##{{متن قرآن|الم ذَلِكَ الْكِتَابُ لاَ رَيْبَ فِيهِ هُدًى لِّلْمُتَّقِينَ الَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِالْغَيْبِ}}<ref>الم، این کتاب که هیچ شکی در آن نیست، راهنمای [[پرهیزکاران]] است، آن کسانی که به [[غیب]] [[ایمان]] دارند؛ سوره بقره، آیه ۱-۳.</ref>.
### [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: کسانی [[ایمان به غیب]] دارند که به [[ظهور]] [[حضرت قائم]] {{ع}} [[اقرار]] نمایند و [[متقین]] در این [[آیه]] به معنی [[شیعیان]] [[علی بن ابی طالب]] {{ع}} است و [[غیب]] آن حجتی است که از دیده‌ها [[غایب]] می‌شود و [[دلیل]] این [[تأویل]] [[آیه]] بیست سورة [[یونس]] است که می‌فرماید: {{متن قرآن|فَقُلْ إِنَّمَا الْغَيْبُ لِلَّهِ فَانْتَظِرُوا إِنِّي مَعَكُمْ مِنَ الْمُنْتَظِرِينَ}}<ref>«بگو که غیب، تنها از آن خداوند است پس چشم به راه دارید که من (نیز) با شما از چشم به راه دارندگانم» سوره یونس، آیه ۲۰.</ref><ref>مهدی موعود: باب پنجم</ref>.
##{{متن قرآن|فَاسْتَبِقُوا الْخَيْرَاتِ أَيْنَ مَا تَكُونُوا يَأْتِ بِكُمُ اللَّهُ جَمِيعًا إِنَّ اللَّهَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ}}<ref>«و هر کس را قبله‌ای است که روی بدان می‌کند، باری، در کارهای نیک از یکدیگر پیشی گیرید. هرجا که باشید خداوند همگی شما را باز خواهد آورد، خداوند بر هر کاری تواناست» سوره بقره، آیه ۱۴۸.</ref>.
### این [[آیه]] درباره جمع شدن [[یاران حضرت مهدی]] {{ع}} است، آنان [[سیصد و سیزده]] نفرند که در شب [[ظهور حضرت مهدی]] {{ع}} در یک شب و با طی الأرض، از سرتاسر [[زمین]] در [[مسجد الحرام]] جمع می‌شوند، بدون اینکه همدیگر را بشناسند<ref>ر. ک: یاران حضرت، طی الارض.</ref>.
##{{متن قرآن|وَلَنَبْلُوَنَّكُمْ بِشَيْءٍ مِنَ الْخَوْفِ وَالْجُوعِ وَنَقْصٍ مِنَ الْأَمْوَالِ وَالْأَنْفُسِ وَالثَّمَرَاتِ وَبَشِّرِ الصَّابِرِينَ}}<ref>«و بی‌گمان شما را با چیزی از بیم و گرسنگی و کاستی دارایی‌ها و کسان و فرآورده‌ها می‌آزماییم، و شکیبایان را نوید بخش!» سوره بقره، آیه ۱۵۵.</ref>.
### [[محمد بن مسلم]] از [[امام صادق]] {{ع}} [[روایت]] می‌کند که فرمود: "پیش از [[قیام]] [[حضرت قائم]] {{ع}}، نشانه‌هایی برای آزمودن [[مؤمنین]] واقع خواهد شد. این آزمایش‌ها پیدایش [[ترس]] و بیماری‌های گوناگون و [[گرسنگی]] است. نرخ‌ها بالا می‌رود و گرانی پدید می‌آید، [[اموال]] کاهش می‌یابد و [[قحطی]] مسلط می‌شود، مرگ‌های مختلف شایع می‌شود و میوه‌ها تباه می‌شوند و [[باران]] نمی‌بارد. در آن زمان به کسانی که در [[اعتقاد]] به ما [[ثابت قدم]] هستند مژده بده. این [[تأویل]] سخن خداست و جز [[راسخین در علم]] [[تأویل قرآن]] را نمی‌دانند و [[راسخین در علم]] ما [[اهل بیت]] هستیم"<ref>مهدی موعود: باب پنجم</ref>.
# [[سوره]] تکویر:
##{{متن قرآن|فَلَا أُقْسِمُ بِالْخُنَّسِ الْجَوَارِ الْكُنَّسِ}}<ref>«نه، سوگند به اختران فراگرد و به سیّارگان پنهان‌نورد» سوره تکویر، آیه ۱۵-۱۶.</ref>.
### [[امام باقر]] {{ع}} به ام هانی فرمود: منظور این [[آیه]] امامی است که در سال دویست و شصت هجری [[غایب]] می‌شود و سپس چون ستاره‌ای تابان آشکار می‌شود، اگر او را ببینی دیدگانت روشن می‌شود<ref>تفسیر قمی.</ref>.
# [[سوره]] [[توبه]]:
##{{متن قرآن|إِنَّ عِدَّةَ الشُّهُورِ عِندَ اللَّهِ اثْنَا عَشَرَ شَهْرًا فِي كِتَابِ اللَّهِ يَوْمَ خَلَقَ السَّمَاوَات وَالأَرْضَ مِنْهَا أَرْبَعَةٌ حُرُمٌ ذَلِكَ الدِّينُ الْقَيِّمُ فَلاَ تَظْلِمُواْ فِيهِنَّ أَنفُسَكُمْ وَقَاتِلُواْ الْمُشْرِكِينَ كَافَّةً كَمَا يُقَاتِلُونَكُمْ كَافَّةً وَاعْلَمُواْ أَنَّ اللَّهَ مَعَ الْمُتَّقِينَ}}<ref> بی‌گمان شمار ماه‌ها نزد خداوند در کتاب وی روزی که آسمان‌ها و زمین را آفرید دوازده ماه است؛ از آنها چهار ماه، حرام است، این است آیین استوار، در آنها به خود ستم روا ندارید و همگی با مشرکان جنگ کنید چنان که آنان همگی با شما جنگ می‌کنند و بدانید که خداوند با پرهیزگاران است؛ سوره توبه، آیه ۳۶.</ref>
### [[زراره]] از [[امام صادق]] {{ع}} [[روایت]] می‌کند که فرمود: هنوز زمان [[تأویل]] این [[آیه شریفه]] فرا نرسیده است. کسانی که زمان [[قیام قائم آل محمد]] {{صل}} را [[درک]] نمایند، به خوبی [[تأویل]] این [[آیه]] را خواهند دید، زیرا با [[ظهور]] [[حضرت قائم]] {{ع}} شعاع [[دین]] [[رسول خدا]] {{صل}} چنان گسترده می‌شود که در روی [[زمین]] از [[شرک]] و [[بدبینی]] اثری باقی نخواهد ماند چنانکه [[خداوند]] می‌فرماید: {{متن قرآن|وَقَاتِلُوهُمْ حَتَّى لاَ تَكُونَ فِتْنَةٌ وَيَكُونَ الدِّينُ كُلُّهُ لِلَّه فَإِنِ انتَهَوْا فَإِنَّ اللَّهَ بِمَا يَعْمَلُونَ بَصِيرٌ }}<ref> و با آنان نبرد کنید تا آشوبی بر جا نماند و دین، یکجا از آن خداوند باشد پس اگر (از کفر و شرک) باز ایستند بی‌گمان خداوند از آنچه می‌کنند آگاه است، سوره انفال، آیه۳۹</ref><ref>تفسیر قمی.</ref>.
### این مهم فقط در [[زمان ظهور]] [[حضرت قائم]] {{ع}} محقق خواهد شد زیرا در ادوار مختلف زمانی، هیچ‌گاه پیش نیامده است که [[زمین]] یکسره از [[فتنه]] خالی باشد و فقط [[الله]] پرستیده شود، و این امر فقط مخصوص ایام [[ظهور حضرت مهدی]] {{ع}} است.
# [[سوره]] [[جن]]:
##{{متن قرآن|حَتَّى إِذَا رَأَوْا مَا يُوعَدُونَ فَسَيَعْلَمُونَ مَنْ أَضْعَفُ نَاصِرًا وَأَقَلُّ عَدَدًا}}<ref>ای [[رسول]] ما، [[کافران]] را رها کن تا روزی که [[عذاب]] [[وعده]] داده شده خود را به چشم ببینند، در آن روز خواهند دانست که کدام یک دارای یارانی ضعیف‌ترند، و سپاهیانی کمتر دارند؛ سوره جن، آیه۲۴.</ref>.
### [[تفسیر]] این [[آیه]] به زمانی تعلق دارد که [[حضرت قائم]] {{ع}} [[ظهور]] می‌نماید و این [[آیه]] درباره [[امیرالمؤمنین علی بن ابی طالب]] و [[حضرت مهدی]] {{ع}} است که وقتی [[ظهور]] می‌نماید؛ [[دشمنان]] حضرت [[علی بن ابی طالب]] خواهند دانست که [[یاران]] چه کسی ضعیف‌ترند و کدام‌شان کم سپاه‌ترند (زیرا همیشه در دوران [[زندگی]] [[اهل بیت]] {{ع}}، [[مردم]] به یاریشان برنمی‌خاستند و آنان را تنها می‌گذاشتند و همه را مظلومانه به [[شهادت]] رساندند، اما در [[زمان ظهور]] حضرت، قضیه به طور دیگری رقم خواهد خورد، [[زمین]] و زمان، [[جن]] و انس و [[ملک]] در [[اختیار]] و به [[فرمان]] حضرت خواهند بود و با [[قدرت الهی]] بر [[جهان]] مقتدرانه [[حکومت]] خواهند کرد)<ref>تفسیر قمی.</ref>.
# [[سوره]] [[حج]]:
##{{متن قرآن|أُذِنَ لِلَّذِينَ يُقَاتَلُونَ بِأَنَّهُمْ ظُلِمُوا وَإِنَّ اللَّهَ عَلَى نَصْرِهِمْ لَقَدِيرٌ}}<ref> به کسانی که بر آنها جنگ تحمیل می‌شود اجازه (ی جهاد) داده شد زیرا ستم دیده‌اند و بی‌گمان خداوند بر یاری آنان تواناست؛ سوره حج، آیه ۳۹.</ref>.
### [[امام صادق]] {{ع}} می‌فرماید: [[عامه]] [[مردم]] [[گمان]] می‌کنند که این [[آیه]] درباره [[رسول خدا]] {{صل}} نازل شده است، در زمانی که [[قریش]] ایشان را از [[مکه]] بیرون کردند؛ اما [[تفسیر]] این [[آیه]] درباره [[قائم آل محمد]] {{صل}} است که برای [[خونخواهی امام حسین]] {{ع}} [[قیام]] می‌نماید<ref>تفسیر قمی.</ref>.
##{{متن قرآن|الَّذِينَ إِن مَّكَّنَّاهُمْ فِي الأَرْضِ أَقَامُوا الصَّلاةَ وَآتَوُا الزَّكَاةَ وَأَمَرُوا بِالْمَعْرُوفِ وَنَهَوْا عَنِ الْمُنكَرِ وَلِلَّهِ عَاقِبَةُ الأُمُورِ}}<ref> همان کسانی که اگر آنان را در زمین توانمندی دهیم نماز بر پا می‌دارند و زکات می‌پردازند و به کار شایسته فرمان می‌دهند و از کار ناپسند باز می‌دارند و پایان کارها با خداوند است؛ سوره حج، آیه۴۱.</ref>؛ {{متن قرآن| ذَلِكَ وَمَنْ عَاقَبَ بِمِثْلِ مَا عُوقِبَ بِهِ ثُمَّ بُغِيَ عَلَيْهِ لَيَنصُرَنَّهُ اللَّهُ إِنَّ اللَّهَ لَعَفُوٌّ غَفُورٌ }}<ref>سوره حج، آیه۶۰.</ref>
### در [[تفسیر]] این [[آیه]] [[امام باقر]] {{ع}} می‌فرماید: "این آیه درباره [[آل محمد]] {{صل}} است، یعنی [[دوازده امام]] [[معصوم]] و [[امام مهدی]] {{ع}} و [[یاران]] او که (به برپای [[عدالت]] و [[انتقام]] از [[ستمکاران]] برمی‌خیزند و) [[خداوند]] آنان را در [[شرق]] و [[غرب]] [[جهان]] جای خواهد داد و [[دین اسلام]] را بر همه عالم گسترش می‌دهند و بر هر [[دینی]] چیره می‌شوند و هر [[بدعت]] و باطلی را به وسیله او و یارانش نابود خواهد کرد، آنگونه که حق‌ناشناسان را نابود ساخته است. سپس [[گیتی]] چنان در [[آسایش]] فرو [[رود]] که هیچ نشانه‌ای از [[ظلم]] باقی نمی‌ماند"<ref>مهدی موعود: باب پنجم.</ref>.
# [[سوره]] حدید:
##{{متن قرآن|اعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ يُحْيِي الأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا قَدْ بَيَّنَّا لَكُمُ الآيَاتِ لَعَلَّكُمْ تَعْقِلُونَ}}<ref> بدانید که خداوند زمین را پس از سترون شدن آن بارور می‌کند؛ به راستی که ما آیات را برایتان روشن بیان داشتیم باشد که خرد ورزید، سوره حدید، آیه ۱۷.</ref>
### [[امام باقر]] {{ع}} می‌فرماید: [[خداوند]] [[زمین]] را با [[عدالت جهانی]] حضرت [[قائم آل محمد]] {{صل}} زنده می‌کند و این در زمانی خواهد بود که [[دنیا]] از شدت [[ظلم]] و [[ستمگری]] مرده باشد<ref>تفسیر قمی.</ref>.
##{{متن قرآن|أَلَمْ يَأْنِ لِلَّذِينَ آمَنُوا أَن تَخْشَعَ قُلُوبُهُمْ لِذِكْرِ اللَّهِ وَمَا نَزَلَ مِنَ الْحَقِّ وَلا يَكُونُوا كَالَّذِينَ أُوتُوا الْكِتَابَ مِن قَبْلُ فَطَالَ عَلَيْهِمُ الأَمَدُ فَقَسَتْ قُلُوبُهُمْ وَكَثِيرٌ مِّنْهُمْ فَاسِقُونَ }}<ref>ای [[مؤمنان]]] مانند کسانی نباشید که پیش از این [[کتاب آسمانی]] بر آنان نازل شد و دوره‌ای طولانی بر آنان [[گذشت]] و دل‌هایشان زنگ [[قساوت]] گرفت و بسیاری [[فاسق]] و نابکار شدند؛ سوره حدید، آیه۱۶.</ref>.
### [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: این [[آیه]] درباره [[حضرت قائم]] {{ع}} و افرادی است که در [[زمان غیبت]] او دچار خواهند شد<ref>تفسیر قمی و شرح الایات الباهرة.</ref>.
# [[سوره]] ذاریات:
##{{متن قرآن|فَوَرَبِّ السَّمَاء وَالأَرْضِ إِنَّهُ لَحَقٌّ مِّثْلَ مَا أَنَّكُمْ تَنطِقُونَ}}<ref>پس به خدای [[آسمان]] و [[زمین]] [[سوگند]] که او همانند سخن گفتن شما [[حقیقت]] دارد؛ سوره ذاریات، آیه ۲۳.</ref>؛ مقصود از این [[آیه]] [[حقانیت]] و وجود [[مبارک]] [[حضرت قائم]] {{ع}} است<ref>تفسیر قمی.</ref>.
# [[سوره الرحمان]]:
##{{متن قرآن|مدهامتان}}<ref>الرحمان / ۶۴.</ref>؛ (درختان آن دو [[بهشت]] در نهایت سبزی و خرمی است).
### [[یونس]] بن ظبیان از [[امام]] [[جعفر صادق]] {{ع}} [[روایت]] می‌کند که [[تأویل]] این [[آیه]] در زمان برقراری [[دولت حقه]] [[حضرت قائم]] {{ع}} خواهد بود و بین [[شهر مکه]] و [[مدینه]] از باغ‌های نخل به هم متصل می‌شود<ref>تفسیر قمی.</ref>.
##{{متن قرآن|یعرف المجرمون بسیماهم فیؤخذ بالنواصی و ألأقدام}}<ref>الرحمن / ۴۱.</ref>؛ ([آن روز] بدکاران به چهره‌هایشان شناخته می‌شوند و از پیش سرها و پاهایشان آنان گرفته شده [و به [[عذاب]] گرفتار می‌شوند])<ref>مهدی موعود: باب پنجم</ref>.
### [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: آنان که [[گمان]] می‌کنند این [[آیه]] درباره [[روز قیامت]] است سخت در اشتباهند، البته که [[خداوند]] مجرمین را در [[قیامت]] می‌شناسد! بلکه این [[آیه]] درباره [[زمان ظهور]] [[حضرت قائم]] {{ع}} است که [[گناه‌کاران]] از روی صورتشان تشخیص داده می‌شوند و [[حضرت مهدی]] {{ع}} به [[همراهی]] [[یاران]] خود مجرمین را از دم [[شمشیر]] می‌گذرانند.
### در [[روایات رجعت]] بسیار آمده است که [[امیر المؤمنین]] {{ع}} به [[دنیا]] باز خواهد گشت. در این [[روایات]] از حضرت به نام "[[دابة الأرض]]" یاد شده است و از خصوصیاتی که برای آن حضرت فرموده‌اند "مِیسم" است. میسم عصا یا چوب دستی حضرت است که با آن بر پیشانی [[کفار]] و [[مؤمنین]] نشان [[کفر]] و [[ایمان]] می‌نهد و از چهره هر کسی می‌توان [[کفر]] یا [[ایمان]] او را فهمید<ref>ر. ک: دابة الأرض.</ref>.
# [[سوره]] زمر
##{{متن قرآن|و أشرقت ألأرض بنور ربها}}<ref>زمر / ۶۹.</ref>؛ (زمانی که [[زمین]] به [[نور]] [[پروردگار]] خود روشن شود).
### [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: "[[رب]] الأرض" یعنی [[امام زمان]] که مربی [[زمین]] می‌باشد، پس زمانی که [[حضرت قائم]] {{ع}} [[ظهور]] نماید، [[زمین]] با [[نور]] [[رب]] [[زمین]] روشن می‌شود و [[نور امام]] {{ع}} [[زمین]] را از [[نور]] [[ماه]] و [[خورشید]] مستغنی خواهد نمود، و تاریکی‌ها همه از بین می‌رود.
# [[سوره سجده]]
##{{متن قرآن| وَلَنُذِيقَنَّهُمْ مِنَ الْعَذَابِ الأَدْنَى دُونَ الْعَذَابِ الأَكْبَرِ لَعَلَّهُمْ يَرْجِعُونَ}}<ref>سجده / ۲۱.</ref>؛ (البته ما [[کافران]] را عذابی نزدیکتر می‌چشانیم و این غیر از [[عذاب]] بزرگتر و شدید‌تر است، تا مگر اینکه پشیمان شده و باز گردند).
### جناب [[مفضل]] از حضرت [[امام صادق]] {{ع}} [[روایت]] می‌کند: [[عذاب]] نزدیک‌تر که شامل این [[کافران]] می‌شود گرانی نرخ‌ها است و [[عذاب]] بزرگ‌تر [[قیام]] [[حضرت قائم]] {{ع}} با [[شمشیر]] خواهد بود<ref>مهدی موعود: باب پنجم</ref>.
##{{متن قرآن| قُلْ يَوْمَ الْفَتْحِ لا يَنفَعُ الَّذِينَ كَفَرُوا إِيمَانُهُمْ وَلا هُمْ يُنظَرُونَ * فَأَعْرِضْ عَنْهُمْ وَانتَظِرْ إِنَّهُم مُّنتَظِرُونَ}}<ref>سجده / ۲۹.</ref>؛ (بگو: روز [[فتح]] و [[پیروزی]] دیگر [[ایمان آوردن]] کسافران سودی نخواهد داشت. در آن روز به [[کافران]] هیچ مهلتی داده نخواهد شد. پس از آنان روی گردان و [[منتظر]] باش که آنان نیز [[منتظر]] تو هستند).
### [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: این روز [[فتح]] و [[پیروزی]]، روز [[فتح جهان]] توسط [[حضرت قائم]] {{ع}} است. در آن روز اگر کسی از قبل [[ایمان]] نیاورده باشد، دیگر [[ایمان]] آن روز و نزدیک شدن به [[حضرت قائم]] {{ع}} هیچ سودی به حال او نخواهد داشت. اما آنان که پیش از [[فتح]] و [[پیروزی]] به [[امامت]] او [[معتقد]] بودند و [[ظهور]] او را [[انتظار]] می‌کشیدند، [[ایمان]] آنان سودمند خواهد بود. [[خداوند]] [[جایگاه]] او را نزد [[حضرت قائم]] {{ع}} بزرگ می‌گرداند، او از [[دوستان]] [[اهل بیت پیامبر]] شمرده خواهد شد<ref>مهدی موعود: باب پنجم</ref>.
# [[سوره]] شعراء
##{{متن قرآن| إِن نَّشَأْ نُنَزِّلْ عَلَيْهِم مِّن السَّمَاء آيَةً فَظَلَّتْ أَعْنَاقُهُمْ لَهَا خَاضِعِينَ}}<ref>شعراء / ۴.</ref>؛ (اگر ما بخواهیم، از [[آسمان]] نشانه خشمی بر آنان فرود خواهیم فرستاد که همگان به [[جبر]] گردن‌ها در مقابل آن فرو اندازند).
[[امام صادق]] {{ع}} فرمود: [[تأویل]] این [[آیه]] درباره [[بنی‌امیه]] است که ندایی آسمانی نام حضرت [[قائم آل محمد]] {{صل}} را خواهد برد و آنان در پیشگاه حضرت گردن فرمود خواهند آورد<ref>تفسیر قمی.</ref>.
# [[سوره]] [[شوری]]
##{{متن قرآن| وَلَمَنِ انتَصَرَ بَعْدَ ظُلْمِهِ فَأُولَئِكَ مَا عَلَيْهِم مِّن سَبِيلٍ * إِنَّمَا السَّبِيلُ عَلَى الَّذِينَ يَظْلِمُونَ النَّاسَ وَيَبْغُونَ فِي الأَرْضِ بِغَيْرِ الْحَقِّ أُوْلَئِكَ لَهُم عَذَابٌ أَلِيمٌ}}<ref>شوری / ۴۲ - ۴۱.</ref>؛ (هر کسی بعد از ظلمی که بر او روا داشته شده است، [[انتقام]] طلبد، بر آنان هیچ گناهی نخواهد بود و تنها [[گنه‌کاری]] برای آنانی است که به [[مردم]] [[ستم]] می‌نمایند و در [[زمین]] به راه ناحق رفته و [[شرارت]] می‌کنند، که برایشان [[عذاب]] دردناکی فراهم شده است).
### [[ابو حمزه ثمالی]] از [[امام باقر]] {{ع}} [[روایت]] می‌کند که فرمود: [[حضرت قائم]] {{ع}} و [[یاران]] او، همان کسانی هستند که پس از مورد [[ظلم]] واقع شدن، [[انتقام]] می‌گیرند و کسی را یارای مقابله با آنان نخواهد بود؛ [[حضرت قائم]] و یارانش از تمام [[بنی امیه]] و [[دروغگویان]] و [[دشمنان اهل بیت]] {{عم}} [[انتقام]] خواهند گرفت. ایشان کسانی را که بر [[مردم]] [[ستم]] می‌کردند و بی‌جهت در روی [[زمین]] [[بیداد]] به پا می‌کردند به جزای عملشان می‌رسانند و کیفری دردناک در پی آنان خواهد بود<ref>تفسیر قمی و تفسیر فرات الکوفی.</ref>.
##{{متن قرآن| اللَّهُ الَّذِي أَنزَلَ الْكِتَابَ بِالْحَقِّ وَالْمِيزَانَ وَمَا يُدْرِيكَ لَعَلَّ السَّاعَةَ قَرِيبٌ * يَسْتَعْجِلُ بِهَا الَّذِينَ لا يُؤْمِنُونَ بِهَا وَالَّذِينَ آمَنُوا مُشْفِقُونَ مِنْهَا وَيَعْلَمُونَ أَنَّهَا الْحَقُّ أَلا إِنَّ الَّذِينَ يُمَارُونَ فِي السَّاعَةِ لَفِي ضَلالٍ بَعِيدٍ}}<ref>شوری / ۱۸ و ۱۷.</ref>؛ (چه چیز به تو آموخت؟ شاید [[ساعت]] نزدیک باشد، آنان که [[ایمان]] ندارند در وقوع آن شتاب می‌کنند، اما کسانی که [[ایمان]] آورده‌اند از آن روز در هراسند و می‌دانند که چنین روزی به [[یقین]] واقع می‌شود. [[آگاه]] باشید! آن کسانی که در [[ساعت]] [[جدل]] می‌کنند و آن را [[انکار]] می‌نمایند سخت در [[گمراهی]] به سر می‌برند).
### [[امام صادق]] {{ع}} به [[مفضل]] فرمود: منظور از [[ساعت]] [[ظهور]] [[حضرت قائم]] {{ع}} است و کسانی که به [[جدل]] و [[انکار]] می‌پردازند منکرین [[حضرت مهدی]] {{ع}} هستند. آنان [از روی [[انکار]] و ناباوری] می‌گویند: او چه زمانی متولد شده است؟ چه کسی او را دیده است؟ چه هنگام او [[ظهور]] خواهد کرد؟ و این به خاطر عجله‌ای است که در امور [[الهی]] دارند و به [[قضای الهی]] [[شک]] دارند.
# [[سوره]] ص
##{{متن قرآن| قَالَ رَبِّ فَأَنظِرْنِي إِلَى يَوْمِ يُبْعَثُونَ * قَالَ فَإِنَّكَ مِنَ الْمُنظَرِينَ * إِلَى يَوْمِ الْوَقْتِ الْمَعْلُومِ}}<ref>ص / ۸۱ - ۷۹.</ref>؛ ([[شیطان]] گفت مرا تا [[روز رستاخیز]] مهلت بده. [[خداوند]] فرمود: تو تا زمان مشخص شده مهلت داده شده‌ای).
### [[راوی]] از [[امام صادق]] پرسید: این روز مشخص شده چه روزی است؟ حضرت فرمودند: ای وهب! این روز مشخص شده، روزی است که [[رسول خدا]] {{صل}} [[شیطان]] را به [[قتل]] می‌رساند. این واقعه پس از [[قیام]] [[حضرت قائم]] {{ع}} است<ref>ر. ک: شیطان - مهدی موعود: چاپ پنجم</ref>.
# [[سوره]] صف
##{{متن قرآن| يُرِيدُونَ لِيُطْفِؤُوا نُورَ اللَّهِ بِأَفْوَاهِهِمْ وَاللَّهُ مُتِمُّ نُورِهِ وَلَوْ كَرِهَ الْكَافِرُونَ}}<ref>صف / ۸.</ref>؛ ([[کافران]] می‌خواهند [[نور الهی]] را با گفتار [[باطل]] خاموش کنند اما [[خداوند]] [[نور]] خود را کامل می‌کند، هرچند که [[کافران]] از این کار ناخشنود باشند).
### در [[احادیث]]، [[تفسیر]] این [[آیه]] چنین آمده است: [[کافران]] با دهانشان سعی در خاموش کردن [[نور الهی]] دارند، اما [[خداوند]] [[نور]] خود را با [[قائم آل محمد]] {{صل}} تمام می‌نماید، زمانی که او [[ظهور]] نماید، [[دین]] او را بر همه مذهب‌ها غالب می‌کند، به گونه‌ای که جز خدای یگانه پرستیده نخواهد شد و در آن روزگار [[زمین]] از [[عدل و داد]] پر می‌شود همان گونه که از [[ظلم]] و [[بیداد]] پر شده است.
### در روایتی دیگر، [[امام باقر]] {{ع}} فرمود: اگر شما [[مردم]] روی از [[نور الهی]] بتابید، [[خداوند]] [[نور]] خود را پایدار خواهد کرد. در روایتی دیگر [[حضرت موسی بن جعفر]] {{ع}} فرمود: [[نور الهی]] در این [[آیه]]، [[دوستی]] [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} است، و [[خداوند]] [[امامت]] [[امامان]] [[حق]] را تا پایان حفظ خواهد کرد<ref>مهدی موعود: باب پنجم</ref>.
##{{متن قرآن| وَأُخْرَى تُحِبُّونَهَا نَصْرٌ مِّنَ اللَّهِ وَفَتْحٌ قَرِيبٌ وَبَشِّرِ الْمُؤْمِنِينَ}}<ref>صف / ۱۳.</ref>؛ (و دیگر چیزی که [[دوست]] دارید [[نصرت]] و پیروزی‌ای است که از جانب [[خدا]] می‌رسد و [[گشایش]] نزدیک، و [[مؤمنین]] را [[بشارت]] ده).
### این [[آیه]] نیز به [[ظهور]] حضور [[قائم]] {{ع}} [[تفسیر]] شده است که [[پیروزی]] و [[گشایش]] نزدیک، [[ظهور حضرت مهدی]] {{ع}} است<ref>تفسیر قمی.</ref>.
##{{متن قرآن| هُوَ الَّذِي أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدَى وَدِينِ الْحَقِّ لِيُظْهِرَهُ عَلَى الدِّينِ كُلِّهِ وَلَوْ كَرِهَ الْمُشْرِكُونَ}}<ref>صف / ۹.</ref>؛ ([[خداوند]] فرستاده خود را با [[هدایت]] و [[دین حق]] فرستاد، تا بر همه اینها چیره شود، هر چند که این کار بر [[مشرکان]] ناگوار آید).
### این [[آیه]] نیز درباره حضرت [[قائم آل محمد]] {{ع}} نازل شده است و او امامی است که [[خداوند]] او را بر تمامی [[کیش‌ها]] غالب خواهد نمود و او [[زمین]] را از [[عدل و داد]] پر خواهد کرد، هم چنان که از [[ظلم و ستم]] پر شده باشد، و این [[آیه]] از جمله آیاتی است که [[تأویل]] و معنی آن پس از زمان نازل شدنش به وقوع خواهد پیوست.
### [[امام رضا]] {{ع}} درباره این [[آیه]] می‌فرماید: هنوز زمان [[تأویل]] این [[آیه]] فرا نرسیده است، انشاءالله هنگامی که [[حضرت قائم]] {{ع}} [[قیام]] نماید، هرجا که [[کافر]] و مشرکی باشد، از [[ظهور]] آن جناب به [[سختی]] و ناخوشی دچار شود، تا جایی که اگر در [[دل]] سنگ پنهان شود، آن سنگ به سخن آمده و به [[مؤمنین]] خبر می‌دهد و می‌گوید: ای [[مؤمن]]! یک [[کافر]] در درون من پنهان شده است، او را به [[قتل]] برسان و [[خداوند]] او را (رسوا نموده) و به دست [[مؤمنین]] می‌دهد تا به مجازات برسد و کشته شود.
### در روایتی دیگر [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} می‌فرماید: [[خداوند]] رسولی را که در این [[آیه]] از آن سخن به میان رفته است، پس از این ظاهر خواهد نمود، [[سوگند]] به آن خدایی که [[جان]] من به دست اوست، در [[زمان ظهور]] او، هیچ جایی در روی [[زمین]] نباشد مگر آنکه هر [[صبح و شام]] ندای [[شهادتین]] [[اذان]] در آن خواهد پیچید.
### در [[حدیثی]] دیگر: [[ابن عباس]] [[روایت]] می‌کند: [[تأویل]] این [[آیه]] مربوط به زمانی خواهد بود که تمام [[یهودیان]] و [[نصرانیان]] و [[پیروان]] هر [[دینی]] به [[دین حنیف]] [[اسلام]] بگروند و گرگ و میش و گاو و شیر و [[انسان]] و مار از هر گزندی نسبت به هم در [[امان]] خواهند بود. در آن زمان هیچ موشی انبانی را پاره نمی‌کند و دیگر از هیچ اهل کتابی [[جزیه]] ستانده نمی‌شود و صلیب‌ها شکسته می‌شود و خوک‌ها از بین خواهند رفت. این در [[زمان قیام]] حضرت [[قائم آل محمد]] {{صل}} خواهد بود<ref>مهدی موعود: باب پنجم</ref>.
# [[سوره]] طارق
##{{متن قرآن| إِنَّهُمْ يَكِيدُونَ كَيْدًا * وَأَكِيدُ كَيْدًا * فَمَهِّلِ الْكَافِرِينَ أَمْهِلْهُمْ رُوَيْدًا}}<ref>طارق / ۱۷ - ۱۵.</ref>؛ ([[دشمنان]] تا می‌توانند [[مکر]] می‌کنند و من نیز در مقابلشان [[مکر]] می‌کنم، پس به آنان اندکی مهلت بده).
### در [[تفسیر]] این [[آیه]] فرموده‌اند: آنان فسونگری پیشه می‌کنند و من نیز به خوبی آن را چاره می‌کنم، پس ای [[محمد]]! آنان را اندکی مهلت بده تا وقتی که [[حضرت قائم]] {{ع}} [[قیام]] کند، برای [[خدا]] از ستم‌گران و سرکشان [[قریش]] از [[بنی امیه]] و دیگر [[کافران]] [[انتقام]] خواهد گرفت<ref>مهدی موعود: باب پنجم</ref>.
# [[سوره]] طه
##{{متن قرآن| أَوْ يُحْدِثُ لَهُمْ ذِكْرًا}}<ref>طه / ۱۱۳.</ref>؛ (برای [[مردم]] [[پند]] و [[ذکری]] [[جدید]] ایجاد خواهد شد).
### ذکر همانا [[ظهور]] [[حضرت قائم]] {{ع}} و [[خروج سفیانی]] خواهد بود<ref>تفسیر قمی.</ref>.
# [[سوره عصر]]
##{{متن قرآن| وَالْعَصْرِ* إِنَّ الإِنسَانَ لَفِي خُسْرٍ* إِلاَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَتَوَاصَوْا بِالْحَقِّ وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ}}؛ ([[سوگند]] به عصر که [[انسان]] همواره در [[تباهی]] است، مگر آن کسانی که [[ایمان]] آورده و کرداری [[نیک]] دارند و یکدیگر را به سوی [[حق]] و [[صبر]] سفارش می‌کنند).
### [[امام صادق]] {{ع}} درباره [[تفسیر]] این [[سوره]] می‌فرماید: عصر در این [[سوره]] به معنای [[زمان قیام]] [[حضرت قائم]] {{ع}} است که در آن روز [[دشمنان]] ما از زیانکاران خواهند بود و کسانی که به نشانه‌های [[الهی]] (و [[امامان]] [[حق]]) [[ایمان]] آورده‌اند و میان [[برادران دینی]] به [[همیاری]] می‌پردازند و [[برادران دینی]] خود را در [[اموال]] خود سهیم می‌کنند و همدیگر را به [[اعتقاد]] [[امامت]] و [[ایمان]] به [[اهل بیت]] [[رسول خدا]] توصیه می‌کنند<ref>کمال الدین، ج ۲، ص ۶۵۶.</ref>.
# [[سوره]] عنکبوت
##{{متن قرآن| وَلَئِن جَاءَ نَصْرٌ مِّن رَّبِّكَ لَيَقُولُنَّ إِنَّا كُنَّا مَعَكُمْ أَوَلَيْسَ اللَّهُ بِأَعْلَمَ بِمَا فِي صُدُورِ الْعَالَمِينَ}}<ref>عنکبوت / ۱۰.</ref>؛ (و هر گاه [[نصرت]] و ظفری از سوی [[خدا]] (به [[مؤمنان]]) برسد (آن [[منافقان]]) می‌گویند: ما نیز با شما (هم [[آیین]]) بودیم! آیا [[خداوند]] بر آنچه در [[دل]] مخلوقات است آگاه‌تر نیست؟!).
### در روایتی [[تأویل]] این [[آیه]] درباره زمان [[انتقام]] [[حضرت قائم]] {{ع}} قرار داده است و [[شمشیر]] [[عدالت]] برافراشته شده است، به [[دروغ]] می‌گویند: ما نیز مانند سایر [[مؤمنین]] به [[حق]] [[ایمان]] داشتیم<ref>تفسیر قمی.</ref>.
# [[سوره]] غاشیه
##{{متن قرآن| هَلْ أَتَاكَ حَدِيثُ الْغَاشِيَةِ * وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ خَاشِعَةٌ * عَامِلَةٌ نَّاصِبَةٌ * تَصْلَى نَارًا حَامِيَةً}}<ref>غاشیه / ۴ – ۱.</ref>؛ (آیا خبر بلای عالمگیر برای تو حکایت شده است؟ آن روز رخسار برخی ترسناک و ذلیل است و همه کارشان [[رنج]] و [[مشقت]] است و به [[آتش]] فروزان [[دوزخ]] در آیند).
### [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: مقصود از این [[آیه]] [[قیام]] [[حضرت قائم]] {{ع}} است که با [[شمشیر]] [[اهل باطل]] را فرو می‌گیرد و صورت آنان در آن روز افتاده است، آنان بر خلاف [[دستور]] [[خدا]] عمل می‌نمایند و [[والیان]] [[جور]] [[نصب]] می‌کنند، اما در [[زمان ظهور حضرت مهدی]] {{ع}} در [[آتش]] [[جنگ]] خواهند سوخت و در سرای دیگر نیز به [[آتش دوزخ]] گرفتار خواهند شد<ref>تفسیر قمی.</ref>.
# [[سوره]] [[غافر]]
##{{متن قرآن| قَالُوا رَبَّنَا أَمَتَّنَا اثْنَتَيْنِ وَأَحْيَيْتَنَا اثْنَتَيْنِ فَاعْتَرَفْنَا بِذُنُوبِنَا فَهَلْ إِلَى خُرُوجٍ مِّن سَبِيلٍ}}<ref>غافر / ۱۱.</ref>؛ ([[[کفار]] می‌گویند:] خدایا ما را دو بار میراندی و دو بار زنده نمودی، اکنون ما به [[گناهان]] خود اعتراف می‌کنیم، آیا راهی برای خارج شدن از این [[عذاب]] و گرفتاری وجود دارد؟).
### [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: این سخن را [[کفار]] در [[زمان ظهور]] [[حضرت قائم]] {{ع}} و هنگام [[رجعت]] خواهند گفت، که دوباره به [[دنیا]] بازگشته و به [[کیفر]] گناهانشان می‌رسند<ref>مختصر البصائر: ۴۶۲، الایقاظ، ص ۲۷۸.</ref>.
# [[سوره]] [[فتح]]
##{{متن قرآن| لَوْ تَزَيَّلُوا لَعَذَّبْنَا الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْهُمْ عَذَابًا أَلِيمًا}}<ref>فتح / ۲۵.</ref>؛ (اگر (عناصر [[کفر]] و [[ایمان]]) از هم جدا بودند، همانا کسانی که از این گروه [[کافر]] شدند [[عذاب]] دردناکی خواهیم کرد).
### شخصی از [[امام صادق]] {{ع}} پرسید: چرا [[امیرالمؤمنین علی بن ابی طالب]] {{ع}} با مخالفین خود به [[جنگ]] بر نخاست؟ حضرت فرمود: برای یک [[آیه]] در [[قرآن]]، که [[خداوند]] فرمود: "اگر از هم جدا شوند، ما آن دسته که [[کافر]] شدند به جزای [[سختی]] دچار خواهیم کرد". [[راوی]] می‌پرسید: منظور از این جدا شدن چیست؟ حضرت پاسخ داد: این جدا شدن مربوط به امانت‌هایی است که در صلب [[کافران]] قرار داده شده است. [[حضرت قائم]] {{ع}} نیز همین گونه خواهد بود، او نیز [[ظهور]] نخواهد کرد مگر زمانی که [[خداوند]] امانت‌هایی را که در صلب [[کفار]] قرار داده شده است، یعنی [[فرزندان]] مؤمنی که از [[پدران]] [[کافر]] به [[دنیا]] می‌آیند، متولد شوند. پس زمانی که آن [[مؤمنان]] از صلب [[پدران]] [[کافر]] خود بیرون آمدند، [[حضرت قائم]] {{ع}} نیز [[ظهور]] نموده و تمام [[دشمنان]] [[خدا]] را به [[قتل]] می‌رساند<ref>کمال الدین، ص ۶۴۱.</ref>.
# [[سوره]] فصلت
##{{متن قرآن| سَنُرِيهِمْ آيَاتِنَا فِي الآفَاقِ وَفِي أَنفُسِهِمْ حَتَّى يَتَبَيَّنَ لَهُمْ أَنَّهُ الْحَقُّ}}<ref>فصلت / ۵۳.</ref>؛ (ما [[آیات]] خود را در آفاق [[جهان]] و [[نفوس]] [[بندگان]] آشکار می‌سازیم تا ظاهر شود که [[خداوند]] [[حق]] است).
### [[ابوبصیر]] از [[امام صادق]] {{ع}} [[روایت]] می‌کند که فرمود: [[خداوند]] در زمان [[حضرت قائم]] {{ع}} به [[اهل باطل]] نشان می‌دهد که چگونه منع خواهند شد و آفاق بر آنها تنگ می‌شود. پس در آن وقت [[قدرت پروردگار]] را در خود و آفاق خواهند دید و [[ظهور]] [[حضرت قائم]] {{ع}} به امر [[خداوند]] حتمی است. [[خداوند]] او را ظاهر می‌کند تا همه [[مردم]] او را ببینند<ref>مهدی موعود: باب پنجم</ref>.
# [[سوره]] ق
##{{متن قرآن| وَاسْتَمِعْ يَوْمَ يُنَادِ الْمُنَادِ مِن مَّكَانٍ قَرِيبٍ * يَوْمَ يَسْمَعُونَ الصَّيْحَةَ بِالْحَقِّ ذَلِكَ يَوْمُ الْخُرُوجِ}}<ref>ق / ۴۲ - ۴۱.</ref>؛ (گوش فرا ده به صدایی که آن روز ندادهنده‌ای از جایی نزدیک ندا می‌دهد. در آن روز [[مردم]] به [[راستی]] [[صیحه]] را می‌شنوند، چنین روزی [[روز قیام]] خواهد بود).
### [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: در [[روز قیام حضرت مهدی]] {{ع}}، ندادهنده نام [[حضرت قائم]] {{ع}} و نام پدرش را خواهد گفت و این [[صدایی آسمانی]] است که [[روز قیام]] [[صاحب الامر]] شنیده می‌شود.
# [[سوره قدر]]
##{{متن قرآن| سَلامٌ هِيَ حَتَّى مَطْلَعِ الْفَجْرِ}}<ref>قدر / ۵.</ref>؛ ([[ملائکه]] و [[روح]] در [[شب قدر]] تا صبح، نازل می‌شوند و رویدادهای حتمی سال را نازل می‌کنند).
### [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: در [[شب قدر]] [[ملائکه]] و [[روح]] هر حادثه قطعی را نازل می‌کنند، و این ([[شب قدر]]) تا زمان [[قیام قائم آل محمد]] (هر سال) ادامه خواهد داشت.
# [[سوره]] قصص
###{{متن قرآن| وَنُرِيدُ أَن نَّمُنَّ عَلَى الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا فِي الأَرْضِ وَنَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَنَجْعَلَهُمُ الْوَارِثِينَ * وَنُمَكِّنَ لَهُمْ فِي الأَرْضِ وَنُرِي فِرْعَوْنَ وَهَامَانَ وَجُنُودَهُمَا مِنْهُم مَّا كَانُوا يَحْذَرُونَ}}<ref>قصص / ۶ و ۵.</ref>؛ (ما [[اراده]] نمودیم بر کسانی منت نهیم که در [[زمین]] [[ناتوان]] انگاشته شدند و آنان را [[پیشوایان]] و [[وارثان زمین]] قرار دهیم و آنان را در [[زمین]] [[قدرت]] و تمکین بخشیم و به [[فرعون]] و [[هامان]] و لشکریانش آنچه را که از آن بر حذر بودند، بنمایانیم).
### این [[آیه]] را [[حضرت مهدی]] {{ع}} در [[کودکی]] [[تلاوت]] می‌فرمودند، و [[امام حسن عسکری]] {{ع}} می‌فرمودند: آری [[خداوند]] به من فرزندی [[عنایت]] فرمود به نام "[[محمد]]" که سلسله [[امامت]] تا [[آخرالزمان]] پایدار بماند و سخن دروغ‌گویانی که به زعم خود [[گمان]] می‌کردند من فرزندی نخواهم داشت و [[امامت]] پس از من از بین خواهد رفت، [[باطل]] شد<ref>مهدی موعود: باب پنجم</ref>.
### [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} [[روایت]] می‌کند: کسانی که در روی [[زمین]] ضعیف داشته شده‌اند [[امامان]] و سفیران او هستند، ما [[اهل بیت]] [[عصمت]] هستیم. [[پروردگار]] عالم "[[مهدی]]" ما را برمی‌انگیزد تا [[اهل بیت]] را سربلند کند و [[دشمنان]] ما را سرشکسته و [[خوار]] گرداند.
# [[سوره]] قمر
##{{متن قرآن| اقْتَرَبَتِ السَّاعَةُ وَانشَقَّ الْقَمَرُ}}<ref>قمر / ۱.</ref>؛ (آن [[ساعت]] نزدیک شد و [[ماه]] شکافته شد).
### در روایتی آمده است که منظور از [[ساعت]] در این [[آیه شریفه]] [[قیام قائم آل محمد]] {{صل}} است.
# [[سوره]] [[لقمان]]
##{{متن قرآن| وَأَسْبَغَ عَلَيْكُمْ نِعَمَهُ ظَاهِرَةً وَبَاطِنَةً}}<ref>لقمان / ۲۰.</ref>؛ ([[خداوند]] نعمت‌های آشکار و پنهان را برای شما مسخر نموده است).
### [[امام]] [[موسی بن جعفر]] {{ع}} می‌فرماید: [[نعمت]] ظاهری، امامی است که در میان [[مردم]] آشکارا نمایان است و [[نعمت]] [[باطنی]]، امامی است که از میان [[مردم]] [[غایب]] است و ظاهر نیست و گنج‌های [[زمین]] برای او آشکار خواهد شد و هر چیزِ دوری برای او نزدیک خواهد بود.
# [[سوره]] لیل
##{{متن قرآن| وَاللَّيْلِ إِذَا يَغْشَى * وَالنَّهَارِ إِذَا تَجَلَّى}}<ref>لیل / ۲ – ۱.</ref>؛ (قسم به شب تار هنگامی که همه جا را فرا گیرد و قسم به روز هنگامی که روشن و فروزان شود).
### [[امام باقر]] {{ع}} فرمود: منظور شب پوشاننده در این [[آیه]]، [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} است که در [[دولت]] [[باطل]] در [[حجاب]] شده و ناگزیر به [[صبر]] گردید، قسم به روز روشنی‌بخش، [[قیام]] حضرت [[قائم آل محمد]] {{صل}} است که وقتی [[قیام]] می‌نماید، بر [[دولت]] [[باطل]] پیروز گشته و این مثل‌هایی است که [[خداوند]] در [[قرآن]] برای [[مردم]] نازل فرموده است، ما [[اهل بیت]] و [[پیامبر خدا]] را مخاطب این مثل‌ها قرار داده و کسی جز ما [[تأویل]] این مثل‌ها را نمی‌داند.
# [[سوره]] [[مائده]]
##{{متن قرآن| الْيَوْمَ يَئِسَ الَّذِينَ كَفَرُواْ مِن دِينِكُمْ فَلاَ تَخْشَوْهُمْ وَاخْشَوْنِ}}<ref>مائده / ۳.</ref>؛ (امروز [[کافران]] از [[دین]] شما [[طمع]] بریدند [که بتوانند خللی به [[دین حق]] وارد کنند] پس از آنان بیمناک نباشید، بلکه از من بترسید).
### [[امام باقر]] {{ع}} در [[تفسیر]] این [[آیه]] فرمودند: روزی را که کاملاً [[کافران]] نا [[امید]] می‌شوند و دیگری [[امید]] به ضرر رسانی [[دین حق]] نخواهند داشت، همانا روز [[ظهور]] [[حضرت قائم]] {{ع}} است که [[بنی امیه]] (و دیگر [[ستمگران]] و [[دشمنان دین]]) مأیوس خواهند شد و آنان کسانی‌اند که [[کفر]] ورزیدند و از [[آل محمد]] {{صل}} [[ناامید]] شدند<ref>تفسیر عیاشی.</ref>.
##{{متن قرآن| يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ مَن يَرْتَدَّ مِنكُمْ عَن دِينِهِ فَسَوْفَ يَأْتِي اللَّهُ بِقَوْمٍ يُحِبُّهُمْ وَيُحِبُّونَهُ أَذِلَّةٍ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ أَعِزَّةٍ عَلَى الْكَافِرِينَ يُجَاهِدُونَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَلاَ يَخَافُونَ لَوْمَةَ لائِمٍ}}<ref>مائده / ۵۴.</ref>؛ (ای کسانی که [[ایمان]] آورده‌اید! اگر شما از [[دین]] خود روی گردان شوید، به زودی [[خداوند]] گروهی را خواهد فرستاد که بسیار آنان را [[دوست]] دارد و آنان نیز [[خدا]] را [[دوست]] دارند، در مقابل [[مؤمنین]] [[فروتن]] هستند، اما در مقابل [[کافران]] مقتدرند. در [[راه خدا]] به [[جهاد]] می‌پردازند و از هیچ ملامت‌کننده‌ای نمی‌ترسند).
### [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: این [[آیه]] درباره [[حضرت قائم]] {{ع}} است، او در [[پناه]] [[خداوند]] محفوظ خواهد بود و اگر همه [[مردم]] از بین بروند، [[خداوند]] [[یاران]] او را می‌رساند. [[یاران]] او کسانی‌اند که [[خداوند]] درباره آنان فرموده: {{متن قرآن|فإن یکفر بها هؤلاء فقد وکلنا بها قوما لیسوا بها بکافرین}}<ref>انعام / ۸۹.</ref>؛ (اگر اینان به او [[کفر]] ورزند، ما برای او گروهی را می‌گماریم که هرگز [[کافر]] نمی‌شوند).
# [[سوره]] [[ملک]]
##{{متن قرآن| قُلْ أَرَأَيْتُمْ إِنْ أَصْبَحَ مَاؤُكُمْ غَوْرًا فَمَن يَأْتِيكُم بِمَاء مَّعِينٍ}}<ref>ملک / ۳۰.</ref>؛ (بگو: چه تصور می‌کنید؟ اگر [[آب]] (که مایه [[زندگی]]) شما است همه به [[زمین]] فرو شود، کیست که دوباره [[آب]] روان و گوارا برای شما بیاورد؟).
### در این [[آیه]] [[امام زمان]] {{ع}} به [[آب]] تعبیر شده است که موجب حیات همه اشیاء است و [[تأویل]] این [[آیه]] این است: بگو اگر [[امام]] شما از نظرها [[غایب]] گردد، چه کسی می‌تواند آن [[امام]] را دوباره بر شما ظاهر کند؟ [[امام رضا]] {{ع}} فرمود: "اَب" در این [[آیه]] به معنی ابواب (یعنی درب‌ها) است، زیرا [[ائمه هدی]] {{عم}} دروازه‌های ورود به [[رحمت الهی]] هستند و [[تأویل]] [[آیه]] این است که اگر نتوانید به [[علم امام]] خود دسترسی پیدا کنید، چه کسی می‌تواند شما را به آن [[علوم]] [[آگاه]] کند؟
### و در روایتی دیگر [[امام]] [[موسی بن جعفر]] {{ع}} فرمود: این [[آیه]] به این معنی است: اگر زمانی رسید که امامتان از میان شما [[غایب]] شود و ندانید که او در کجا می‌باشد؟ چه کسی می‌تواند [[امام]] آشکار را برای شما بیاورد؛ امامی که خبرهای [[آسمان]] و [[زمین]] و [[حلال]] و [[حرام]] [[خداوند]] را برای شما بیان می‌کند. آنگاه حضرت فرمود: به [[خدا]] [[سوگند]] که [[تأویل]] این [[آیه]] هنوز فرا نرسیده است (یعنی [[تأویل]] این [[آیه]] مربوط به زمان [[امام دوازدهم]] می‌باشد).
# [[سوره]] نحل
##{{متن قرآن| أَفَأَمِنَ الَّذِينَ مَكَرُواْ السَّيِّئَاتِ أَن يَخْسِفَ اللَّهُ بِهِمُ الأَرْضَ أَوْ يَأْتِيَهُمُ الْعَذَابُ مِنْ حَيْثُ لاَ يَشْعُرُونَ}}<ref>نحل / ۴۵.</ref>؛ (آنانکه با [[کردار زشت]] خود به مکرها می‌اندیشند، آیا از این [[بلا]] ایمنند که ناگاه [[خدا]] همه را به [[زمین]] فرو برد، یا از جایی که اصلاً [[گمان]] نمی‌کنند، عذابی بر آنان برسد؟
### [[امام باقر]] {{ع}} فرمود: [[ائمه طاهرین]] {{عم}} در این [[دنیا]] محکوم و [[مظلوم]] قرار گرفتند، اما مردی از آنان [[قیام]] خواهد کرد و [[سیصد و سیزده]] تن مرد [[فداکار]] وی را [[همراهی]] خواهند نمود. [[پرچم]] [[رسول خدا]] به اوست و به سوی [[مدینه]] در حرکت هستند. زمانی که از [[سرزمین بیداء]] می‌گذرند، می‌فرماید: این جا سرزمینی است که [[خداوند]] آن [[دشمنان]] را به [[زمین]] فرو خواهد برد<ref>تفسیر عیاشی.</ref>.
### [[تفسیر]] این [[آیه]] بر [[خسف]] [[لشکریان]] [[سفیانی]] در [[سرزمین بیداء]] دلالت دارد که آنان در پی [[جنگ]] با [[حضرت مهدی]] {{ع}} از [[مدینه]] به طرف [[مکه]] رهسپار می‌شوند، اما در [[سرزمین بیداء]] به [[امر الهی]] [[زمین]] همه آنان را خواهد بلعید و فقط دو تن از آنان باقی می‌مانند تا خبر نابودی‌شان را ببرند<ref>ر. ک: سفیانی، بیداء.</ref>.
##{{متن قرآن| وَأَقْسَمُواْ بِاللَّهِ جَهْدَ أَيْمَانِهِمْ لاَ يَبْعَثُ اللَّهُ مَن يَمُوتُ بَلَى وَعْدًا عَلَيْهِ حَقًّا وَلَكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لاَ يَعْلَمُونَ}}<ref>نحل / ۳۸.</ref>؛ (آنان سوگندهای [[سختی]] به [[خدا]] یاد می‌کنند که [[خداوند]] مردگان را زنده نمی‌کند! البته که زنده می‌کند، و این [[وعده]] حقی است که حتماً شدنی خواهد بود، اما بیشتر [[مردم]] این را نمی‌دانند.
### [[امام صادق]] {{ع}} به [[ابوبصیر]] فرمود: ای [[ابوبصیر]]! [[عامه]] [[مردم]] درباره این [[آیه]] چه می‌گویند؟! [[ابوبصیر]] عرض کرد: [[مردم]] در معنی این [[آیه]] می‌گویند: "[[مشرکان]] به زعم [[باطل]] خود نزد [[پیامبر]] به [[خدا]] قسم یاد می‌کنند که مردگان دوباره برانگیخته نخواهند شد". [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: نابود [[باد]] کسی که چنین [[گمان]] می‌کند! از آنان بپرسند که آیا [[مشرکان]] به [[خدا]] قسم می‌خورند یا به لات و عزی!؟ [[ابوبصیر]] پرسید: پس معنای این [[آیه]] را به من [[تعلیم]] دهید. حضرت فرمود: ای [[ابوبصیر]]! هر گاه [[حضرت قائم]] {{ع}} [[قیام]] نماید. برخی از [[شیعیان]] ما را از قبرهایشان برمی‌انگیزد و برپا می‌دارد، در حالی که شمشیرهایشان را بر دوش نهاده‌اند و این خبر به گروهی از [[شیعیان]] آن دوران می‌رسد، تعجب نموده و می‌گویند: آیا فلان شخص و فلان شخص از [[گور]] خویش زنده شده و بیرون آمده‌اند و با [[حضرت قائم]] {{ع}} همراه شده‌اند؟! این خبر به مسلمانانی که به ما [[ایمان]] ندارد، نیز می‌رسد و [[شیعیان]] را [[استهزاء]] می‌کنند و می‌گویند: "ای گروه [[شیعیان]]، چه [[قدر]] [[دروغگو]] هستید، اکنون که [[دولت]] شما برقرار شده است، باز هم از [[دروغگویی]] دست برنمی‌دارید؟ به [[خدا]] قسم آنان زنده نشده‌اند و برانگیخته نشده‌اند" [[خداوند]] در این [[آیه]] سخن آنان را حکایت می‌کند، نه سخن [[مشرکین]] را.
# [[سوره نمل]]
##{{متن قرآن| أَمَّن يُجِيبُ الْمُضْطَرَّ إِذَا دَعَاهُ وَيَكْشِفُ السُّوءَ وَيَجْعَلُكُمْ خُلَفَاء الأَرْضِ}}<ref>نمل / ۶۲.</ref>؛ (یا آن کسی که دعای [[مضطران]] را به [[اجابت]] می‌رساند و [[رنج]] را از آنان برطرف می‌سازد و شما را [[جانشینان]] اهل [[زمین]] قرار می‌دهد).
### [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: این [[آیه شریفه]] درباره [[حضرت قائم]] {{ع}} نازل شده است. به [[خدا]] [[سوگند]] که او همان "[[مضطر]]" است که دو رکعت [[نماز]] در [[مقام]] [[حضرت ابراهیم]] {{ع}}، در [[مسجد الحرام]] به جای می‌آورد و [[خداوند]] را می‌خواند، سپس [[پروردگار]] او را [[اجابت]] می‌نماید و گرفتاری او را برطرف می‌سازد و آنان را در [[زمین]] [[خلیفه]] و [[جانشین]] خود می‌سازد<ref>تفسیر قمی.</ref>.
##{{متن قرآن| وَإِذَا وَقَعَ الْقَوْلُ عَلَيْهِمْ أَخْرَجْنَا لَهُمْ دَابَّةً مِّنَ الأَرْضِ تُكَلِّمُهُمْ أَنَّ النَّاسَ كَانُوا بِآيَاتِنَا لا يُوقِنُونَ * وَيَوْمَ نَحْشُرُ مِن كُلِّ أُمَّةٍ فَوْجًا مِّمَّن يُكَذِّبُ بِآيَاتِنَا فَهُمْ يُوزَعُونَ}}<ref>نمل / ۸۳ - ۸۲.</ref>؛ (زمانی که [[وعده]] [[عذاب]] [[کافران]] به وقوع بپیوندد، [[جنبنده‌ای از زمین]] برآوریم که با [[مردم]] سخن می‌گوید، به [[راستی]] که [[مردم]] به نشانه‌های ما [[یقین]] ندارند. روزی است که از هر دو [[امت]] گروهی را که نشانه‌های ما را [[دروغ]] می‌پنداشتند برمی‌انگیزانیم و آنان را برای سؤال و جواب باز خواهیم داشت) این [[آیات]] درباره وقوع [[رجعت]] در [[زمان قیام]] [[حضرت قائم]] {{ع}} است. در آن روز [[دابة الأرض]] یعنی [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} دوباره به [[دنیا]] باز خواهد گشت و گروهی از [[مؤمنان]] و برخی از [[کافران]] نیز زنده می‌شوند و [[کفار]] به جزای [[اعمال]] ناشایست خود خواهد رسید<ref>تفسیر قمی، ر. ک: دابة الأرض، رجعت.</ref>.
# [[سوره نور]]
##{{متن قرآن| وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنكُمْ وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَيَسْتَخْلِفَنَّهُم فِي الأَرْضِ كَمَا اسْتَخْلَفَ الَّذِينَ مِن قَبْلِهِمْ وَلَيُمَكِّنَنَّ لَهُمْ دِينَهُمُ الَّذِي ارْتَضَى لَهُمْ وَلَيُبَدِّلَنَّهُم مِّن بَعْدِ خَوْفِهِمْ أَمْنًا يَعْبُدُونَنِي لا يُشْرِكُونَ بِي شَيْئًا وَمَن كَفَرَ بَعْدَ ذَلِكَ فَأُولَئِكَ هُمُ الْفَاسِقُونَ}}<ref> خداوند به کسانی از شما که ایمان آورده‌اند و کارهای شایسته کرده‌اند وعده داده است که آنان را به یقین در زمین جانشین می‌گرداند- چنان که کسانی پیش از آنها را جانشین گردانید- و بی‌گمان دینی را که برای آنان پسندیده است برای آنها استوار می‌دارد و (حال) آنان را از پس هراس به آرامش بر می‌گرداند؛ (آنان) مرا می‌پرستند و چیزی را شریک من نمی‌گردانند و کسانی که پس از این کفر ورزند نافرمانند؛ سوره نور، آیه۵۵.</ref>؛ ([[خداوند]] به کسانی که از شما [[ایمان]] آورده و [[عمل صالح]] پیشه می‌سازند [[وعده]] داده است که آنها را در [[زمین]] [[نماینده]] خود گرداند، آنگونه که در گذشته نیز افرادی را [[جانشین]] خود ساخته بود و دینشان را برای آنان برمی‌گزیند و ثابت می‌دارد و ترسشان را به [[امنیت]] مبدل می‌سازد و این افراد کسانی‌اند که هیچ‌گاه به من [[شرک]] نیاورده‌اند) این [[آیه]] نیز درباره [[حضرت مهدی موعود]] {{ع}} و [[یاران]] اوست که [[پس از ظهور]] مالکان [[زمین]] خواهند بود و از سوی [[خدا]] [[حکومت]] خواهند کرد و [[جانشین]] [[الهی]] [[قائم آل محمد]] {{ع}} است<ref>تفسیر قمی.</ref>.
# [[سوره]] [[هود]]
##{{متن قرآن| وَلَئِنْ أَخَّرْنَا عَنْهُمُ الْعَذَابَ إِلَى أُمَّةٍ مَّعْدُودَةٍ لَّيَقُولُنَّ مَا يَحْبِسُهُ أَلاَ يَوْمَ يَأْتِيهِمْ لَيْسَ مَصْرُوفًا عَنْهُمْ وَحَاقَ بِهِم مَّا كَانُواْ بِهِ يَسْتَهْزِؤُونَ}}<ref>هود / ۸.</ref>؛ (زمانی که ما [[عذاب]] [[کافران]] را تا رسیدن آن عده مشخص به تأخیر اندختیم، آنان می‌گویند: چه چیز موجب تأخیر [[عذاب]] شده است؟ اما بدانید! زمانی که [[عذاب]] آنان فرا رسد هرگز آن [[عذاب]] از آنان برداشته نخواهد شد و آنچه را که مسخره می‌کردند آنان را فرا خواهد گرفت).
### [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} فرمود: "أمة معدوده" افراد مشخص و شمارش شده، [[یاران خاص]] [[حضرت مهدی]] {{ع}} هستند که [[سیصد و سیزده]] نفر هستند و این عذابی که از [[کافران]] به تأخیر افتاده است، عذابی است که پس از [[قیام قائم]] {{ع}} آنان را گرفتار خواهد کرد<ref>تفسیر قمی.</ref>.
##{{متن قرآن| وَلَقَدْ آتَيْنَا مُوسَى الْكِتَابَ فَاخْتُلِفَ فِيهِ وَلَوْلاَ كَلِمَةٌ سَبَقَتْ مِن رَّبِّكَ لَقُضِيَ بَيْنَهُمْ وَإِنَّهُمْ لَفِي شَكٍّ مِّنْهُ مُرِيبٍ}}<ref>هود / ۱۱۰.</ref>؛ (محققاً ما کتاب [[تورات]] را برای [[موسی]] فرستادیم، آنگاه در آن [[اختلاف]] کردند و اگر [[مشیت]] سابقه [[حق تعالی]] نبود، میان آنان [[حکم]] می‌شد و این [[مردم]] همیشه در [[شک]] هستند و بر تردید دچارند).
### [[امام باقر]] {{ع}} فرمود: این [[امت]] نیز مانند [[بنی اسرائیل]] درباره [[معانی قرآن]] [[اختلاف]] خواهند کرد چنانکه درباره کتابی که همراه [[حضرت قائم]] {{ع}} است نیز [[اختلاف]] می‌کنند و بسیاری از [[مردم]] آن کتاب را [[انکار]] خواهند کرد و [[حضرت قائم]] {{ع}} تمام منکران را گردن خواهد زد و اگر [[حضرت قائم]] {{ع}} رعایت [[مشیت الهی]] را نمی‌نمود یک تن از آنان را باقی نمی‌گذاشت.
# [[سوره]] [[یونس]]
##{{متن قرآن| وَيَقُولُونَ لَوْلاَ أُنزِلَ عَلَيْهِ آيَةٌ مِّن رَّبِّهِ فَقُلْ إِنَّمَا الْغَيْبُ لِلَّهِ فَانتَظِرُواْ إِنِّي مَعَكُم مِّنَ الْمُنتَظِرِينَ}}<ref>یونس / ۲۰.</ref>؛ ([آن [[کافران]] از روی] می‌گویند: کاش نشانه‌ای از پروردگارش بر او فرود می‌آمد، اما تو بگو همانا [[غیب]] مخصوص خداست، [[انتظار]] بکشید که من هم همراه شما به [[انتظار]] نشسته‌ام)<ref>[[عباس حیدرزاده|حیدرزاده، عباس]]، [[فرهنگنامه آخرالزمان (کتاب)|فرهنگنامه آخرالزمان]]. ص ۴۵۸.</ref>.


*[[سوره]] زمر
== جستارهای وابسته ==
{{متن قرآن|و أشرقت ألأرض بنور ربها}}<ref>زمر / ۶۹.</ref>؛ (زمانی که [[زمین]] به [[نور]] [[پروردگار]] خود روشن شود).
{{مدخل وابسته}}
[[امام صادق]]{{ع}} فرمود: "[[رب]] الأرض" یعنی [[امام زمان]] که مربی [[زمین]] می‌باشد، پس زمانی که [[حضرت قائم]]{{ع}} [[ظهور]] نماید، [[زمین]] با [[نور]] [[رب]] [[زمین]] روشن می‌شود و [[نور امام]]{{ع}} [[زمین]] را از [[نور]] [[ماه]] و [[خورشید]] مستغنی خواهد نمود، و تاریکی‌ها همه از بین می‌رود.
* [[قرآن (معجزه پیامبر خاتم)]]
* [[قرآن (منبع علم معصوم)]]
* [[رابطه معصوم با قرآن]]
* [[علم معصوم به قرآن]]
* [[کتابت قرآن]]
* [[جمع قرآن]]
* [[تفسیر قرآن (شأن معصوم)]]
* [[تأویل قرآن (شأن معصوم)]]
* [[عصمت قرآن]]
* [[مرجعیت علمی قرآن]]
{{پایان مدخل‌ وابسته}}


*[[سوره سجده]]
== منابع ==
{{متن قرآن|و لنذیقنهم من العذاب الأدنی دون العذاب الأکبر لعلهم یرجعون}}<ref>سجده / ۲۱.</ref>؛ (البته ما [[کافران]] را عذابی نزدیکتر می‌چشانیم و این غیر از [[عذاب]] بزرگتر و شدید‌تر است، تا مگر اینکه پشیمان شده و باز گردند).
{{منابع}}
جناب [[مفضل]] از [[حضرت]] [[امام صادق]]{{ع}} [[روایت]] می‌کند: [[عذاب]] نزدیک‌تر که شامل این [[کافران]] می‌شود گرانی نرخ‌ها است و [[عذاب]] بزرگ‌تر [[قیام]] [[حضرت قائم]]{{ع}} با [[شمشیر]] خواهد بود<ref>مهدی موعود: باب پنجم:</ref>.
# [[پرونده:29873800.jpg|22px]] [[مجتبی تونه‌ای|مجتبی تونه‌ای]]، [[موعودنامه (کتاب)|'''موعودنامه''']]
{{متن قرآن|قل یوم الفتح لا ینفع الذین کفروا إیمانهم ولا هم ینظرون * فأعرض عنهم و انتظر إنهم منتظرون}}<ref>سجده / ۲۹.</ref>؛ (بگو: روز [[فتح]] و [[پیروزی]] دیگر [[ایمان آوردن]] کسافران سودی نخواهد داشت. در آن روز به [[کافران]] هیچ مهلتی داده نخواهد شد. پس از آنان روی گردان و [[منتظر]] باش که آنان نیز [[منتظر]] تو هستند).
# [[پرونده:13681151.jpg|22px]] [[عباس حیدرزاده|حیدرزاده، عباس]]، [[فرهنگنامه آخرالزمان (کتاب)|'''فرهنگنامه آخرالزمان''']]
[[امام صادق]]{{ع}} فرمود: این روز [[فتح]] و [[پیروزی]]، روز [[فتح جهان]] توسط [[حضرت قائم]]{{ع}} است. در آن روز اگر کسی از قبل [[ایمان]] نیاورده باشد، دیگر [[ایمان]] آن روز و نزدیک شدن به [[حضرت قائم]]{{ع}} هیچ سودی به حال او نخواهد داشت. اما آنان که پیش از [[فتح]] و [[پیروزی]] به [[امامت]] او [[معتقد]] بودند و [[ظهور]] او را [[انتظار]] می‌کشیدند، [[ایمان]] آنان سودمند خواهد بود. [[خداوند]] [[جایگاه]] او را نزد [[حضرت قائم]]{{ع}} بزرگ می‌گرداند، او از [[دوستان]] [[اهل بیت پیامبر]] شمرده خواهد شد<ref>مهدی موعود: باب پنجم:</ref>.
{{پایان منابع}}


*[[سوره]] شعراء
== پانویس ==
{{متن قرآن|إن نشأ ننزل علیهم من السماء آیة فظلت أعناقهم لها خاضعین}}<ref>شعراء / ۴.</ref>؛ (اگر ما بخواهیم، از [[آسمان]] نشانه خشمی بر آنان فرود خواهیم فرستاد که همگان به [[جبر]] گردن‌ها در مقابل آن فرو اندازند).
{{پانویس}}
[[امام صادق]]{{ع}} فرمود: [[تأویل]] این [[آیه]] درباره [[بنی‌امیه]] است که ندایی آسمانی نام [[حضرت]] [[قائم آل محمد]]{{صل}} را خواهد برد و آنان در پیشگاه [[حضرت]] گردن فرمود خواهند آورد<ref>تفسیر قمی.</ref>.


*[[سوره]] [[شوری]]
[[رده:قرآن]]
{{متن قرآن|و لمن انتصر بعد ظلمه فأولئک ما علیهم من سبیل * إنما السبیل علی الذین یظلمون الناس و یبغون فی الأرض بغیر الحق أولئک لهم عذاب ألیم}}<ref>شوری / ۴۲ - ۴۱.</ref>؛ (هر کسی بعد از ظلمی که بر او روا داشته شده است، [[انتقام]] طلبد، بر آنان هیچ گناهی نخواهد بود و تنها [[گنه‌کاری]] برای آنانی است که به [[مردم]] [[ستم]] می‌نمایند و در [[زمین]] به راه ناحق رفته و [[شرارت]] می‌کنند، که برایشان [[عذاب]] دردناکی فراهم شده است).
[[ابو حمزه ثمالی]] از [[امام باقر]]{{ع}} [[روایت]] می‌کند که فرمود: [[حضرت قائم]]{{ع}} و [[یاران]] او، همان کسانی هستند که پس از مورد [[ظلم]] واقع شدن، [[انتقام]] می‌گیرند و کسی را یارای مقابله با آنان نخواهد بود؛ [[حضرت قائم]] و یارانش از تمام [[بنی امیه]] و [[دروغگویان]] و [[دشمنان اهل بیت]]{{عم}} [[انتقام]] خواهند گرفت. ایشان کسانی را که بر [[مردم]] [[ستم]] می‌کردند و بی‌جهت در روی [[زمین]] [[بیداد]] به پا می‌کردند به جزای عملشان می‌رسانند و کیفری دردناک در پی آنان خواهد بود<ref>تفسیر قمی و تفسیر فرات الکوفی.</ref>.
{{متن قرآن|الله الذی أنزل الکتاب بالحق و المیزان وما یدریک لعل الساعة قریب * یستعجل بها الذین لا یؤمنون بها و الذین آمنوا مشفقون منها و یعلمون أنها الحق ألا إن الذین یمارون فی الساعة لفی ضلال بعید}}<ref>شوری / ۱۸ و ۱۷.</ref>؛ (چه چیز به تو آموخت؟ شاید [[ساعت]] نزدیک باشد، آنان که [[ایمان]] ندارند در وقوع آن شتاب می‌کنند، اما کسانی که [[ایمان]] آورده‌اند از آن روز در هراسند و می‌دانند که چنین روزی به [[یقین]] واقع می‌شود. [[آگاه]] باشید! آن کسانی که در [[ساعت]] [[جدل]] می‌کنند و آن را [[انکار]] می‌نمایند سخت در [[گمراهی]] به سر می‌برند).
[[امام صادق]]{{ع}} به [[مفضل]] فرمود: منظور از [[ساعت]] [[ظهور]] [[حضرت قائم]]{{ع}} است و کسانی که به [[جدل]] و [[انکار]] می‌پردازند منکرین [[حضرت مهدی]]{{ع}} هستند. آنان [از روی [[انکار]] و ناباوری] می‌گویند: او چه زمانی متولد شده است؟ چه کسی او را دیده است؟ چه هنگام او [[ظهور]] خواهد کرد؟ و این به خاطر عجله‌ای است که در امور [[الهی]] دارند و به [[قضای الهی]] [[شک]] دارند.
 
*[[سوره]] ص
{{متن قرآن|قال رب فأنظرنی إلی یوم یبعثون * قال فإنک من المنظرین * إلی یوم الوقت المعلوم}}<ref>ص / ۸۱ - ۷۹.</ref>؛ ([[شیطان]] گفت مرا تا [[روز رستاخیز]] مهلت بده. [[خداوند]] فرمود: تو تا زمان مشخص شده مهلت داده شده‌ای).
[[راوی]] از [[امام صادق]] پرسید: این روز مشخص شده چه روزی است؟ [[حضرت]] فرمودند: ای وهب! این روز مشخص شده، روزی است که [[رسول خدا]]{{صل}} [[شیطان]] را به [[قتل]] می‌رساند. این واقعه پس از [[قیام]] [[حضرت قائم]]{{ع}} است<ref>ر.ک: شیطان - مهدی موعود: چاپ پنجم:</ref>.
 
*[[سوره]] صف
{{متن قرآن|یریدون لیطفؤا نور الله بأفواههم و الله متم نوره و و لو کره الکافرون}}<ref>صف / ۸.</ref>؛ ([[کافران]] می‌خواهند [[نور الهی]] را با گفتار [[باطل]] خاموش کنند اما [[خداوند]] [[نور]] خود را کامل می‌کند، هرچند که [[کافران]] از این کار ناخشنود باشند).
در [[احادیث]]، [[تفسیر]] این [[آیه]] چنین آمده است: [[کافران]] با دهانشان سعی در خاموش کردن [[نور الهی]] دارند، اما [[خداوند]] [[نور]] خود را با [[قائم آل محمد]]{{صل}} تمام می‌نماید، زمانی که او [[ظهور]] نماید، [[دین]] او را بر همه مذهب‌ها غالب می‌کند، به گونه‌ای که جز خدای یگانه پرستیده نخواهد شد و در آن روزگار [[زمین]] از [[عدل و داد]] پر می‌شود همان گونه که از [[ظلم]] و [[بیداد]] پر شده است.
در روایتی دیگر، [[امام باقر]]{{ع}} فرمود: اگر شما [[مردم]] روی از [[نور الهی]] بتابید، [[خداوند]] [[نور]] خود را پایدار خواهد کرد. در روایتی دیگر [[حضرت موسی بن جعفر]]{{ع}} فرمود: [[نور الهی]] در این [[آیه]]، [[دوستی]] [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} است، و [[خداوند]] [[امامت]] [[امامان]] [[حق]] را تا پایان حفظ خواهد کرد<ref>مهدی موعود: باب پنجم:</ref>.
{{متن قرآن|و أخری تحبونها نصر من الله و فتح قریب وبشر المؤمنین}}<ref>صف / ۱۳.</ref>؛ (و دیگر چیزی که [[دوست]] دارید [[نصرت]] و پیروزی‌ای است که از جانب [[خدا]] می‌رسد و [[گشایش]] نزدیک، و [[مؤمنین]] را [[بشارت]] ده).
این [[آیه]] نیز به [[ظهور]] حضور [[قائم]]{{ع}} [[تفسیر]] شده است که [[پیروزی]] و [[گشایش]] نزدیک، [[ظهور حضرت مهدی]]{{ع}} است<ref>تفسیر قمی.</ref>.
{{متن قرآن|هو الذی أرسل رسوله بالهدی و دین الحق لیظهره علی الدین کله ولو کره المشرکون}}<ref>صف / ۹.</ref>؛ ([[خداوند]] فرستاده خود را با [[هدایت]] و [[دین حق]] فرستاد، تا بر همه اینها چیره شود، هر چند که این کار بر [[مشرکان]] ناگوار آید).
این [[آیه]] نیز درباره [[حضرت]] [[قائم آل محمد]]{{ع}} نازل شده است و او امامی است که [[خداوند]] او را بر تمامی [[کیش‌ها]] غالب خواهد نمود و او [[زمین]] را از [[عدل و داد]] پر خواهد کرد، هم چنان که از [[ظلم و ستم]] پر شده باشد، و این [[آیه]] از جمله آیاتی است که [[تأویل]] و معنی آن پس از زمان نازل شدنش به وقوع خواهد پیوست.
[[امام رضا]]{{ع}} درباره این [[آیه]] می‌فرماید: هنوز زمان [[تأویل]] این [[آیه]] فرا نرسیده است، انشاءالله هنگامی که [[حضرت قائم]]{{ع}} [[قیام]] نماید، هرجا که [[کافر]] و مشرکی باشد، از [[ظهور]] آن جناب به [[سختی]] و ناخوشی دچار شود، تا جایی که اگر در [[دل]] سنگ پنهان شود، آن سنگ به سخن آمده و به [[مؤمنین]] خبر می‌دهد و می‌گوید: ای [[مؤمن]]! یک [[کافر]] در درون من پنهان شده است، او را به [[قتل]] برسان و [[خداوند]] او را (رسوا نموده) و به دست [[مؤمنین]] می‌دهد تا به مجازات برسد و کشته شود.
در روایتی دیگر [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} می‌فرماید: [[خداوند]] رسولی را که در این [[آیه]] از آن سخن به میان رفته است، پس از این ظاهر خواهد نمود، [[سوگند]] به آن خدایی که [[جان]] من به دست اوست، در [[زمان ظهور]] او، هیچ جایی در روی [[زمین]] نباشد مگر آنکه هر [[صبح و شام]] ندای [[شهادتین]] [[اذان]] در آن خواهد پیچید.
در [[حدیثی]] دیگر: [[ابن عباس]] [[روایت]] می‌کند: [[تأویل]] این [[آیه]] مربوط به زمانی خواهد بود که تمام [[یهودیان]] و [[نصرانیان]] و [[پیروان]] هر [[دینی]] به [[دین حنیف]] [[اسلام]] بگروند و گرگ و میش و گاو و شیر و [[انسان]] و مار از هر گزندی نسبت به هم در [[امان]] خواهند بود. در آن زمان هیچ موشی انبانی را پاره نمی‌کند و دیگر از هیچ اهل کتابی [[جزیه]] ستانده نمی‌شود و صلیب‌ها شکسته می‌شود و خوک‌ها از بین خواهند رفت. این در [[زمان قیام]] [[حضرت]] [[قائم آل محمد]]{{صل}} خواهد بود<ref>مهدی موعود: باب پنجم:</ref>.
 
*[[سوره]] طارق
{{متن قرآن إنهم یکیدون کیدا * و أکیدا کیدا * فمهل الکافرین أمهلهم رویدا}}<ref>طارق / ۱۷ - ۱۵.</ref>؛ ([[دشمنان]] تا می‌توانند [[مکر]] می‌کنند و من نیز در مقابلشان [[مکر]] می‌کنم، پس به آنان اندکی مهلت بده).
در [[تفسیر]] این [[آیه]] فرموده‌اند: آنان فسونگری پیشه می‌کنند و من نیز به خوبی آن را چاره می‌کنم، پس ای [[محمد]]! آنان را اندکی مهلت بده تا وقتی که [[حضرت قائم]]{{ع}} [[قیام]] کند، برای [[خدا]] از ستم‌گران و سرکشان [[قریش]] از [[بنی امیه]] و دیگر [[کافران]] [[انتقام]] خواهد گرفت<ref>مهدی موعود: باب پنجم:</ref>.
 
*[[سوره]] طه
{{متن قرآن|او یحدث لهم ذکرا}}<ref>طه / ۱۱۳.</ref>؛ (برای [[مردم]] [[پند]] و [[ذکری ]] [[جدید]] ایجاد خواهد شد).
ذکر همانا [[ظهور]] [[حضرت قائم]]{{ع}} و [[خروج سفیانی]] خواهد بود<ref>تفسیر قمی.</ref>.
 
*[[سوره عصر]]
{{متن قرآن|والعصر * إن الإنسان لفی خسر * إلا الذین آمنوا و عملوا الصالحات و تواصوا بالحق و تواصوا بالصبر}}؛ ([[سوگند]] به عصر که [[انسان]] همواره در [[تباهی]] است، مگر آن کسانی که [[ایمان]] آورده و کرداری [[نیک]] دارند و یکدیگر را به سوی [[حق]] و [[صبر]] سفارش می‌کنند).
[[امام صادق]]{{ع}} درباره [[تفسیر]] این [[سوره]] می‌فرماید: عصر در این [[سوره]] به معنای [[زمان قیام]] [[حضرت قائم]]{{ع}} است که در آن روز [[دشمنان]] ما از زیانکاران خواهند بود و کسانی که به نشانه‌های [[الهی]] (و [[امامان]] [[حق]]) [[ایمان]] آورده‌اند و میان [[برادران دینی]] به [[همیاری]] می‌پردازند و [[برادران دینی]] خود را در [[اموال]] خود سهیم می‌کنند و همدیگر را به [[اعتقاد]] [[امامت]] و [[ایمان]] به [[اهل بیت]] [[رسول خدا]] توصیه می‌کنند<ref>کمال الدین، ج ۲، ص ۶۵۶.</ref>.
 
*[[سوره]] عنکبوت
{{متن قرآن|و لئن جاء نصر من ربک لیقولن إنا کنا معکم أو لیس الله بأعلم بما فی صدور العالمین}}<ref>عنکبوت / ۱۰.</ref>؛ (و هر گاه [[نصرت]] و ظفری از سوی [[خدا]] (به [[مؤمنان]]) برسد (آن [[منافقان]]) می‌گویند: ما نیز با شما (هم [[آیین]]) بودیم! آیا [[خداوند]] بر آنچه در [[دل]] مخلوقات است آگاه‌تر نیست؟!).
در روایتی [[تأویل]] این [[آیه]] درباره زمان [[انتقام]] [[حضرت قائم]]{{ع}} قرار داده است و [[شمشیر]] [[عدالت]] برافراشته شده است، به [[دروغ]] می‌گویند: ما نیز مانند سایر [[مؤمنین]] به [[حق]] [[ایمان]] داشتیم<ref>تفسیر قمی.</ref>.
 
*[[سوره]] غاشیه
{{متن قرآن|هل أتاک حدیث الغاشیة * وجوه یومئذ خاشعة * عاملة ناصبة * تصلی نارا حامیة}}<ref>غاشیه / ۴ – ۱.</ref>؛ (آیا خبر بلای عالمگیر برای تو حکایت شده است؟ آن روز رخسار برخی ترسناک و ذلیل است و همه کارشان [[رنج]] و [[مشقت]] است و به [[آتش]] فروزان [[دوزخ]] در آیند).
[[امام صادق]]{{ع}} فرمود: مقصود از این [[آیه]] [[قیام]] [[حضرت قائم]]{{ع}} است که با [[شمشیر]] [[اهل باطل]] را فرو می‌گیرد و صورت آنان در آن روز افتاده است، آنان بر خلاف [[دستور]] [[خدا]] عمل می‌نمایند و [[والیان]] [[جور]] [[نصب]] می‌کنند، اما در [[زمان ظهور حضرت مهدی]]{{ع}} در [[آتش]] [[جنگ]] خواهند سوخت و در سرای دیگر نیز به [[آتش دوزخ]] گرفتار خواهند شد<ref>تفسیر قمی.</ref>.
 
*[[سوره]] [[غافر]]
{{متن قرآن|ربنا أمتنا اثنتین و أحییتنا اثنتین فاعترفنا بذنوبنا فهل إلی خروج من سبیل}}<ref>غافر / ۱۱.</ref>؛ ([[[کفار]] می‌گویند:] خدایا ما را دو بار میراندی و دو بار زنده نمودی، اکنون ما به [[گناهان]] خود اعتراف می‌کنیم، آیا راهی برای خارج شدن از این [[عذاب]] و گرفتاری وجود دارد؟).
[[امام صادق]]{{ع}} فرمود: این سخن را [[کفار]] در [[زمان ظهور]] [[حضرت قائم]]{{ع}} و هنگام [[رجعت]] خواهند گفت، که دوباره به [[دنیا]] بازگشته و به [[کیفر]] گناهانشان می‌رسند<ref>مختصر البصائر: ۴۶۲، الایقاظ، ص ۲۷۸.</ref>.
 
*[[سوره]] [[فتح]]
{{متن قرآن|لو تزیلوا لعذبنا الذین کفروا منهم عذابا ألیما}}<ref>فتح / ۲۵.</ref>؛ (اگر (عناصر [[کفر]] و [[ایمان]]) از هم جدا بودند، همانا کسانی که از این گروه [[کافر]] شدند [[عذاب]] دردناکی خواهیم کرد).
شخصی از [[امام صادق]]{{ع}} پرسید: چرا [[امیرالمؤمنین علی بن ابی طالب]]{{ع}} با مخالفین خود به [[جنگ]] بر نخاست؟ [[حضرت]] فرمود: برای یک [[آیه]] در [[قرآن]]، که [[خداوند]] فرمود: "اگر از هم جدا شوند، ما آن دسته که [[کافر]] شدند به جزای [[سختی]] دچار خواهیم کرد". [[راوی]] می‌پرسید: منظور از این جدا شدن چیست؟ [[حضرت]] پاسخ داد: این جدا شدن مربوط به امانت‌هایی است که در صلب [[کافران]] قرار داده شده است. [[حضرت قائم]]{{ع}} نیز همین گونه خواهد بود، او نیز [[ظهور]] نخواهد کرد مگر زمانی که [[خداوند]] امانت‌هایی را که در صلب [[کفار]] قرار داده شده است، یعنی [[فرزندان]] مؤمنی که از [[پدران]] [[کافر]] به [[دنیا]] می‌آیند، متولد شوند. پس زمانی که آن [[مؤمنان]] از صلب [[پدران]] [[کافر]] خود بیرون آمدند، [[حضرت قائم]]{{ع}} نیز [[ظهور]] نموده و تمام [[دشمنان]] [[خدا]] را به [[قتل]] می‌رساند<ref>کمال الدین، ص ۶۴۱.</ref>.
 
*[[سوره]] فصلت
{{متن قرآن|سنریهم آیاتنا فی الآفاق و فی أنفسهم حتی یتبین لهم أنه الحق}}<ref>فصلت / ۵۳.</ref>؛ (ما [[آیات]] خود را در آفاق [[جهان]] و [[نفوس]] [[بندگان]] آشکار می‌سازیم تا ظاهر شود که [[خداوند]] [[حق]] است).
[[ابوبصیر]] از [[امام صادق]]{{ع}} [[روایت]] می‌کند که فرمود: [[خداوند]] در زمان [[حضرت قائم]]{{ع}} به [[اهل باطل]] نشان می‌دهد که چگونه منع خواهند شد و آفاق بر آنها تنگ می‌شود. پس در آن وقت [[قدرت پروردگار]] را در خود و آفاق خواهند دید و [[ظهور]] [[حضرت قائم]]{{ع}} به امر [[خداوند]] حتمی است. [[خداوند]] او را ظاهر می‌کند تا همه [[مردم]] او را ببینند<ref>مهدی موعود: باب پنجم:</ref>.
 
*[[سوره]] ق
{{متن قرآن|و استمع یوم یناد المناد من مکان قریب * یوم یسمعون الصیحة بالحق ذلک یوم الخروج}}<ref>ق / ۴۲ - ۴۱.</ref>؛ (گوش فرا ده به صدایی که آن روز ندادهنده‌ای از جایی نزدیک ندا می‌دهد. در آن روز [[مردم]] به [[راستی]] [[صیحه]] را می‌شنوند، چنین روزی [[روز قیام]] خواهد بود).
[[امام صادق]]{{ع}} فرمود: در [[روز قیام حضرت مهدی]]{{ع}}، ندادهنده نام [[حضرت قائم]]{{ع}} و نام پدرش را خواهد گفت و این [[صدایی آسمانی]] است که [[روز قیام]] [[صاحب الامر]] شنیده می‌شود.
 
*[[سوره قدر]]
{{متن قرآن|سلام هی حتی مطلع الفجر}}<ref>قدر / ۵.</ref>؛ ([[ملائکه]] و [[روح]] در [[شب قدر]] تا صبح، نازل می‌شوند و رویدادهای حتمی سال را نازل می‌کنند).
[[امام صادق]]{{ع}} فرمود: در [[شب قدر]] [[ملائکه]] و [[روح]] هر حادثه قطعی را نازل می‌کنند، و این ([[شب قدر]]) تا زمان [[قیام قائم آل محمد]] (هر سال) ادامه خواهد داشت.
 
*[[سوره]] قصص
{{متن قرآن|و نرید أن نمن علی الذین استضعفوا فی الأرض و نجعلهم أئمة و نجعلهم الوارثین * و نمکن لهم فی الأرض و نری فرعون وهامان وجنودهما منهم ما کانوا یحذرون}}<ref>قصص / ۶ و ۵.</ref>؛ (ما [[اراده]] نمودیم بر کسانی منت نهیم که در [[زمین]] [[ناتوان]] انگاشته شدند و آنان را [[پیشوایان]] و [[وارثان زمین]] قرار دهیم و آنان را در [[زمین]] [[قدرت]] و تمکین بخشیم و به [[فرعون]] و [[هامان]] و لشکریانش آنچه را که از آن بر حذر بودند، بنمایانیم).
این [[آیه]] را [[حضرت مهدی]]{{ع}} در [[کودکی]] [[تلاوت]] می‌فرمودند، و [[امام حسن عسکری]]{{ع}} می‌فرمودند: آری [[خداوند]] به من فرزندی [[عنایت]] فرمود به نام "[[محمد]]" که سلسله [[امامت]] تا [[آخرالزمان]] پایدار بماند و سخن دروغ‌گویانی که به زعم خود [[گمان]] می‌کردند من فرزندی نخواهم داشت و [[امامت]] پس از من از بین خواهد رفت، [[باطل]] شد<ref>مهدی موعود: باب پنجم:</ref>.
[[امیرالمؤمنین]]{{ع}} [[روایت]] می‌کند: کسانی که در روی [[زمین]] ضعیف داشته شده‌اند [[امامان]] و سفیران او هستند، ما [[اهل بیت]] [[عصمت]] هستیم. [[پروردگار]] عالم "[[مهدی]]" ما را برمی‌انگیزد تا [[اهل بیت]] را سربلند کند و [[دشمنان]] ما را سرشکسته و [[خوار]] گرداند.
 
*[[سوره]] قمر
{{متن قرآن|اقتربت الساعة وانشق القمر}}<ref>قمر / ۱.</ref>؛ (آن [[ساعت]] نزدیک شد و [[ماه]] شکافته شد).
در روایتی آمده است که منظور از [[ساعت]] در این [[آیه شریفه]] [[قیام قائم آل محمد]]{{صل}} است.
 
*[[سوره]] [[لقمان]]
{{متن قرآن|و أسبغ علیکم نعمه ظاهرة و باطنة}}<ref>لقمان / ۲۰.</ref>؛ ([[خداوند]] نعمت‌های آشکار و پنهان را برای شما مسخر نموده است).
[[امام]] [[موسی بن جعفر]]{{ع}} می‌فرماید: [[نعمت]] ظاهری، امامی است که در میان [[مردم]] آشکارا نمایان است و [[نعمت]] [[باطنی]]، امامی است که از میان [[مردم]] [[غایب]] است و ظاهر نیست و گنج‌های [[زمین]] برای او آشکار خواهد شد و هر چیزِ دوری برای او نزدیک خواهد بود.
 
*[[سوره]] لیل
{{متن قرآن|و اللیل إذا یغشی * و النهار إذا تجلی}}<ref>لیل / ۲ – ۱.</ref>؛ (قسم به شب تار هنگامی که همه جا را فرا گیرد و قسم به روز هنگامی که روشن و فروزان شود).
[[امام باقر]]{{ع}} فرمود: منظور شب پوشاننده در این [[آیه]]، [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} است که در [[دولت]] [[باطل]] در [[حجاب]] شده و ناگزیر به [[صبر]] گردید، قسم به روز روشنی‌بخش، [[قیام]] [[حضرت]] [[قائم آل محمد]]{{صل}} است که وقتی [[قیام]] می‌نماید، بر [[دولت]] [[باطل]] پیروز گشته و این مثل‌هایی است که [[خداوند]] در [[قرآن]] برای [[مردم]] نازل فرموده است، ما [[اهل بیت]] و [[پیامبر خدا]] را مخاطب این مثل‌ها قرار داده و کسی جز ما [[تأویل]] این مثل‌ها را نمی‌داند.
 
*[[سوره]] [[مائده]]
{{متن قرآن|الیوم یئس الذین کفروا من دینکم فلا تخشوهم و اخشون}}<ref>مائده / ۳.</ref>؛ (امروز [[کافران]] از [[دین]] شما [[طمع]] بریدند [که بتوانند خللی به [[دین حق]] وارد کنند] پس از آنان بیمناک نباشید، بلکه از من بترسید).
[[امام باقر]]{{ع}} در [[تفسیر]] این [[آیه]] فرمودند: روزی را که کاملاً [[کافران]] نا [[امید]] می‌شوند و دیگری [[امید]] به ضرر رسانی [[دین حق]] نخواهند داشت، همانا روز [[ظهور]] [[حضرت قائم]]{{ع}} است که [[بنی امیه]] (و دیگر [[ستمگران]] و [[دشمنان دین]]) مأیوس خواهند شد و آنان کسانی‌اند که [[کفر]] ورزیدند و از [[آل محمد]]{{صل}} [[ناامید]] شدند<ref>تفسیر عیاشی.</ref>.
{{متن قرآن|یا أیها الذین آمنوا من یرتد منکم عن دینه فسوف یأتی الله بقوم یحبهم و یحبونه و أذلة علی المؤمنین أعزة علی الکافرین یجاهدون فی سبیل الله ولا یخافون لومة لائم}}<ref>مائده / ۵۴.</ref>؛ (ای کسانی که [[ایمان]] آورده‌اید! اگر شما از [[دین]] خود روی گردان شوید، به زودی [[خداوند]] گروهی را خواهد فرستاد که بسیار آنان را [[دوست]] دارد و آنان نیز [[خدا]] را [[دوست]] دارند، در مقابل [[مؤمنین]] [[فروتن]] هستند، اما در مقابل [[کافران]] مقتدرند. در [[راه خدا]] به [[جهاد]] می‌پردازند و از هیچ ملامت‌کننده‌ای نمی‌ترسند).
[[امام صادق]]{{ع}} فرمود: این [[آیه]] درباره [[حضرت قائم]]{{ع}} است، او در [[پناه]] [[خداوند]] محفوظ خواهد بود و اگر همه [[مردم]] از بین بروند، [[خداوند]] [[یاران]] او را می‌رساند. [[یاران]] او کسانی‌اند که [[خداوند]] درباره آنان فرموده: {{متن قرآن|فإن یکفر بها هؤلاء فقد وکلنا بها قوما لیسوا بها بکافرین}}<ref>انعام / ۸۹.</ref>؛ (اگر اینان به او [[کفر]] ورزند، ما برای او گروهی را می‌گماریم که هرگز [[کافر]] نمی‌شوند).
 
*[[سوره]] [[ملک]]
{{متن قرآن|قل أرأیتم إن أصبح ماؤکم غورا فمن یأتیکم بماء معین}}<ref>ملک / ۳۰.</ref>؛ (بگو: چه تصور می‌کنید؟ اگر [[آب]] (که مایه [[زندگی]]) شما است همه به [[زمین]] فرو شود، کیست که دوباره [[آب]] روان و گوارا برای شما بیاورد؟).
در این [[آیه]] [[امام زمان]]{{ع}} به [[آب]] تعبیر شده است که موجب حیات همه اشیاء است و [[تأویل]] این [[آیه]] این است: بگو اگر [[امام]] شما از نظرها [[غایب]] گردد، چه کسی می‌تواند آن [[امام]] را دوباره بر شما ظاهر کند؟
[[امام رضا]]{{ع}} فرمود: "اَب" در این [[آیه]] به معنی ابواب (یعنی درب‌ها) است، زیرا [[ائمه هدی]]{{عم}} دروازه‌های ورود به [[رحمت الهی]] هستند و [[تأویل]] [[آیه]] این است که اگر نتوانید به [[علم امام]] خود دسترسی پیدا کنید، چه کسی می‌تواند شما را به آن [[علوم]] [[آگاه]] کند؟
و در روایتی دیگر [[امام]] [[موسی بن جعفر]]{{ع}} فرمود: این [[آیه]] به این معنی است: اگر زمانی رسید که امامتان از میان شما [[غایب]] شود و ندانید که او در کجا می‌باشد؟ چه کسی می‌تواند [[امام]] آشکار را برای شما بیاورد؛ امامی که خبرهای [[آسمان]] و [[زمین]] و [[حلال]] و [[حرام]] [[خداوند]] را برای شما بیان می‌کند. آنگاه [[حضرت]] فرمود: به [[خدا]] [[سوگند]] که [[تأویل]] این [[آیه]] هنوز فرا نرسیده است (یعنی [[تأویل]] این [[آیه]] مربوط به زمان [[امام دوازدهم]] می‌باشد).
 
*[[سوره]] نحل
{{متن قرآن|أ فأمن الذین مکروا السیئات أن یخسف الله بهم الأرض أو یأتیهم العذاب من حیث لا یشعرون}}<ref>نحل / ۴۵.</ref>؛ (آنانکه با [[کردار زشت]] خود به مکرها می‌اندیشند، آیا از این [[بلا]] ایمنند که ناگاه [[خدا]] همه را به [[زمین]] فرو برد، یا از جایی که اصلاً [[گمان]] نمی‌کنند، عذابی بر آنان برسد؟
[[امام باقر]]{{ع}} فرمود: [[ائمه طاهرین]]{{عم}} در این [[دنیا]] محکوم و [[مظلوم]] قرار گرفتند، اما مردی از آنان [[قیام]] خواهد کرد و [[سیصد و سیزده]] تن مرد [[فداکار]] وی را [[همراهی]] خواهند نمود. 
[[پرچم]] [[رسول خدا]] به اوست و به سوی [[مدینه]] در حرکت هستند. زمانی که از [[سرزمین بیداء]] می‌گذرند، می‌فرماید: این جا سرزمینی است که [[خداوند]] آن [[دشمنان]] را به [[زمین]] فرو خواهد برد<ref>تفسیر عیاشی.</ref>.
[[تفسیر]] این [[آیه]] بر [[خسف]] [[لشکریان]] [[سفیانی]] در [[سرزمین بیداء]] دلالت دارد که آنان در پی [[جنگ]] با [[حضرت مهدی]]{{ع}} از [[مدینه]] به طرف [[مکه]] رهسپار می‌شوند، اما در [[سرزمین بیداء]] به [[امر الهی]] [[زمین]] همه آنان را خواهد بلعید و فقط دو تن از آنان باقی می‌مانند تا خبر نابودی‌شان را ببرند<ref>ر.ک: سفیانی، بیداء.</ref>.
{{متن قرآن|و أقسموا بالله جهد أیمانهم لا یبعث الله من یموت وعدا علیه حقا و لکن أکثر الناس لا یعلمون}}<ref>نحل / ۳۸.</ref>؛ (آنان سوگندهای [[سختی]] به [[خدا]] یاد می‌کنند که [[خداوند]] مردگان را زنده نمی‌کند! البته که زنده می‌کند، و این [[وعده]] حقی است که حتماً شدنی خواهد بود، اما بیشتر [[مردم]] این را نمی‌دانند.
[[امام صادق]]{{ع}} به [[ابوبصیر]] فرمود: ای [[ابوبصیر]]! [[عامه]] [[مردم]] درباره این [[آیه]] چه می‌گویند؟! [[ابوبصیر]] عرض کرد: [[مردم]] در معنی این [[آیه]] می‌گویند: "[[مشرکان]] به زعم [[باطل]] خود نزد [[پیامبر]] به [[خدا]] قسم یاد می‌کنند که مردگان دوباره برانگیخته نخواهند شد". [[امام صادق]]{{ع}} فرمود: نابود [[باد]] کسی که چنین [[گمان]] می‌کند! از آنان بپرسند که آیا [[مشرکان]] به [[خدا]] قسم می‌خورند یا به لات و عزی!؟ [[ابوبصیر]] پرسید: پس معنای این [[آیه]] را به من [[تعلیم]] دهید. [[حضرت]] فرمود: ای [[ابوبصیر]]! هر گاه [[حضرت قائم]]{{ع}} [[قیام]] نماید. برخی از [[شیعیان]] ما را از قبرهایشان برمی‌انگیزد و برپا می‌دارد، در حالی که شمشیرهایشان را بر دوش نهاده‌اند و این خبر به گروهی از [[شیعیان]] آن دوران می‌رسد، تعجب نموده و می‌گویند: آیا فلان شخص و فلان شخص از [[گور]] خویش زنده شده و بیرون آمده‌اند و با [[حضرت قائم]]{{ع}} همراه شده‌اند؟! این خبر به مسلمانانی که به ما [[ایمان]] ندارد، نیز می‌رسد و [[شیعیان]] را [[استهزاء]] می‌کنند و می‌گویند: "ای گروه [[شیعیان]]، چه [[قدر]] [[دروغگو]] هستید، اکنون که [[دولت]] شما برقرار شده است، باز هم از [[دروغگویی]] دست برنمی‌دارید؟ به [[خدا]] قسم آنان زنده نشده‌اند و برانگیخته نشده‌اند" [[خداوند]] در این [[آیه]] سخن آنان را حکایت می‌کند، نه سخن [[مشرکین]] را.
 
*[[سوره نمل]]
{{متن قرآن|أمن یجیب المضطر إذا دعاه و یکشف السوء و یجعلکم خلفاء ألأرض}}<ref>نمل / ۶۲.</ref>؛ (یا آن کسی که دعای [[مضطران]] را به [[اجابت]] می‌رساند و [[رنج]] را از آنان برطرف می‌سازد و شما را [[جانشینان]] اهل [[زمین]] قرار می‌دهد).
[[امام صادق]]{{ع}} فرمود: این [[آیه شریفه]] درباره [[حضرت قائم]]{{ع}} نازل شده است. به [[خدا]] [[سوگند]] که او همان "[[مضطر]]" است که دو رکعت [[نماز]] در [[مقام]] [[حضرت ابراهیم]]{{ع}}، در [[مسجد الحرام]] به جای می‌آورد و [[خداوند]] را می‌خواند، سپس [[پروردگار]] او را [[اجابت]] می‌نماید و گرفتاری او را برطرف می‌سازد و آنان را در [[زمین]] [[خلیفه]] و [[جانشین]] خود می‌سازد<ref>تفسیر قمی.</ref>.
{{متن قرآن|و إذا وقع القول علیهم أخرجنا لهم دابة من الأرض تکلمهم أن الناس کانوا بآیاتنا لا یوقنون * و یوم تحشر من کل أمة فوجا ممن یکذب بآیاتنا فهم یوزعون}}<ref>نمل / ۸۳ - ۸۲.</ref>؛ (زمانی که [[وعده]] [[عذاب]] [[کافران]] به وقوع بپیوندد، [[جنبنده‌ای از زمین]] برآوریم که با [[مردم]] سخن می‌گوید، به [[راستی]] که [[مردم]] به نشانه‌های ما [[یقین]] ندارند. روزی است که از هر دو [[امت]] گروهی را که نشانه‌های ما را [[دروغ]] می‌پنداشتند برمی‌انگیزانیم و آنان را برای سؤال و جواب باز خواهیم داشت) این [[آیات]] درباره وقوع [[رجعت]] در [[زمان قیام]] [[حضرت قائم]]{{ع}} است. در آن روز [[دابة الأرض]] یعنی [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} دوباره به [[دنیا]] باز خواهد گشت و گروهی از [[مؤمنان]] و برخی از [[کافران]] نیز زنده می‌شوند و [[کفار]] به جزای [[اعمال]] ناشایست خود خواهد رسید<ref>تفسیر قمی، ر.ک: دابة الأرض، رجعت.</ref>.
 
*[[سوره نور]]
*{{متن قرآن|وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنكُمْ وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَيَسْتَخْلِفَنَّهُم فِي الأَرْضِ كَمَا اسْتَخْلَفَ الَّذِينَ مِن قَبْلِهِمْ وَلَيُمَكِّنَنَّ لَهُمْ دِينَهُمُ الَّذِي ارْتَضَى لَهُمْ وَلَيُبَدِّلَنَّهُم مِّن بَعْدِ خَوْفِهِمْ أَمْنًا يَعْبُدُونَنِي لا يُشْرِكُونَ بِي شَيْئًا وَمَن كَفَرَ بَعْدَ ذَلِكَ فَأُولَئِكَ هُمُ الْفَاسِقُونَ}}<ref>  خداوند به کسانی از شما که ایمان آورده‌اند و کارهای شایسته کرده‌اند وعده داده است که آنان را به یقین در زمین جانشین می‌گرداند- چنان که کسانی پیش از آنها را جانشین گردانید- و بی‌گمان دینی را که برای آنان پسندیده است برای آنها استوار می‌دارد و (حال) آنان را از پس هراس به آرامش بر می‌گرداند؛ (آنان) مرا می‌پرستند و چیزی را شریک من نمی‌گردانند و کسانی که پس از این کفر ورزند نافرمانند؛ سوره نور، آیه:۵۵.</ref>؛ ([[خداوند]] به کسانی که از شما [[ایمان]] آورده و [[عمل صالح]] پیشه می‌سازند [[وعده]] داده است که آنها را در [[زمین]] [[نماینده]] خود گرداند، آنگونه که در گذشته نیز افرادی را [[جانشین]] خود ساخته بود و دینشان را برای آنان برمی‌گزیند و ثابت می‌دارد و ترسشان را به [[امنیت]] مبدل می‌سازد و این افراد کسانی‌اند که هیچ‌گاه به من [[شرک]] نیاورده‌اند) این [[آیه]] نیز درباره [[حضرت مهدی موعود]]{{ع}} و [[یاران]] اوست که [[پس از ظهور]] مالکان [[زمین]] خواهند بود و از سوی [[خدا]] [[حکومت]] خواهند کرد و [[جانشین]] [[الهی]] [[قائم آل محمد]]{{ع}} است<ref>تفسیر قمی.</ref>.
 
*[[سوره]] [[هود]]
{{متن قرآن|و لئن أخرنا عنهم العذاب إلی أمة معدودة لیقولن ما یحبسه ألا یوم یأتیهم لیس مصروفا عنهم و حاق بهم ما کانوا به یستهزؤن}}<ref>هود / ۸.</ref>؛ (زمانی که ما [[عذاب]] [[کافران]] را تا رسیدن آن عده مشخص به تأخیر اندختیم، آنان می‌گویند: چه چیز موجب تأخیر [[عذاب]] شده است؟ اما بدانید! زمانی که [[عذاب]] آنان فرا رسد هرگز آن [[عذاب]] از آنان برداشته نخواهد شد و آنچه را که مسخره می‌کردند آنان را فرا خواهد گرفت).
[[امیرالمؤمنین]]{{ع}} فرمود: "أمة معدوده" افراد مشخص و شمارش شده، [[یاران خاص]] [[حضرت مهدی]]{{ع}} هستند که [[سیصد و سیزده]] نفر هستند و این عذابی که از [[کافران]] به تأخیر افتاده است، عذابی است که پس از [[قیام قائم]]{{ع}} آنان را گرفتار خواهد کرد<ref>تفسیر قمی.</ref>.
{{متن قرآن|و لقد آتینا موسی الکتاب فاختلف فیه و لو لا کلمة سبقت من ربک لقضی بینهم و إنهم لفی شک منه مریب}}<ref>هود / ۱۱۰.</ref>؛ (محققاً ما کتاب [[تورات]] را برای [[موسی]] فرستادیم، آنگاه در آن [[اختلاف]] کردند و اگر [[مشیت]] سابقه [[حق تعالی]] نبود، میان آنان [[حکم]] می‌شد و این [[مردم]] همیشه در [[شک]] هستند و بر تردید دچارند).
[[امام باقر]]{{ع}} فرمود: این [[امت]] نیز مانند [[بنی اسرائیل]] درباره [[معانی قرآن]] [[اختلاف]] خواهند کرد چنانکه درباره کتابی که همراه [[حضرت قائم]]{{ع}} است نیز [[اختلاف]] می‌کنند و بسیاری از [[مردم]] آن کتاب را [[انکار]] خواهند کرد و [[حضرت قائم]]{{ع}} تمام منکران را گردن خواهد زد و اگر [[حضرت قائم]]{{ع}} رعایت [[مشیت الهی]] را نمی‌نمود یک تن از آنان را باقی نمی‌گذاشت.
 
*[[سوره]] [[یونس]]
{{متن قرآن|و یقولون لو لا أنزل علیه آیة من ربه فقل إنما الغیب لله فانتظروا إنی معکم من المنتظرین}}<ref>ر.ک: بقره / ۱. ر.ک: آرماگدون.</ref>؛ ([آن [[کافران]] از روی] می‌گویند: کاش نشانه‌ای از پروردگارش بر او فرود می‌آمد، اما تو بگو همانا [[غیب]] مخصوص خداست، [[انتظار]] بکشید که من هم همراه شما به [[انتظار]] نشسته‌ام).<ref>[[عباس حیدرزاده|حیدرزاده، عباس]]، [[فرهنگنامه آخرالزمان (کتاب)|فرهنگنامه آخرالزمان]]. ص ۴۵۸.</ref>.
 
==منابع==
* [[پرونده:29873800.jpg|22px]] [[مجتبی تونه‌ای|مجتبی تونه‌ای]]، [[موعودنامه (کتاب)|'''موعودنامه''']]
* [[پرونده:13681151.jpg|22px]] [[عباس حیدرزاده|حیدرزاده، عباس]]، [[فرهنگنامه آخرالزمان (کتاب)|'''فرهنگنامه آخرالزمان''']]
 
==پانویس==
{{یادآوری پانویس}}
{{پانویس2}}
 
[[رده:مدخل]]
 
[[رده:قرآن در معارف مهدوی]]
[[رده:مدخل موعودنامه]]
[[رده:مدخل موعودنامه]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۳۰ آوریل ۲۰۲۳، ساعت ۰۸:۲۲

این مدخل زیرشاخهٔ بحث قرآن است. قرآن از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: قرآن در قرآن - قرآن در نهج البلاغه - قرآن در کلام اسلامی - قرآن در معارف مهدویت - قرآن در معارف دعا و زیارات - قرآن در معارف و سیره علوی - قرآن در معارف و سیره حسینی - قرآن در معارف و سیره سجادی - قرآن در معارف و سیره رضوی - قرآن در معارف و سیره امام جواد - قرآن در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی - پرسش‌های مرتبط

در آخرالزمان و قبل از ظهور به‌گونه‌ای می‌شود که مردم به قرآن فقط به صورت ظاهری نگاه می‌کنند و در معانی حقیقی آن تدبر و تعقل نمی‌کنند منتها بعد از ظهور و حقایق فراموش شده و احکام قرآن احیاء می‌شود. در عصر حکومت حضرت، آموزش قرآن و مفاهیم دینی به‌طور چشم‌گیری گسترش می‌یابد. علاوه بر این آیات بسیاری از قرآن کریم بر امام مهدی (ع) تفسیر و تطبیق شده است.

قرآن در آخرالزمان

کتاب آسمانی مسلمانان که معجزه جاوید رسول مکرم اسلام، محمد مصطفی (ص) است و تا قیام قیامت باقی خواهد بود. قرآن به همراه اهل بیت رسول خدا (ص)، دو امانت گران‌بها و یادگاری است که رسول خدا (ص) پس از خود بر جای گذاشت تا امت او در مشکلات خود به این دو پناه ببرند. قرآن در آخرالزمان و دوران غیبت امام عصر (ع) مورد بی‌توجهی امت قرار خواهد گرفت و حضرت مهدی (ع) پس از ظهور قرآن را احیا می‌نماید. در روایات مختلف یاد شده است که چنان حقیقت قرآن در آخرالزمان مورد بی‌توجهی قرار می‌گیرد که وقتی امام زمان (ع) ظهور نموده و قرآن را بنا بر حقیقت آن بیان می‌کند، مردم تعجب نموده و می‌گویند این کتابی جدید است. در آخرالزمان مردم به قرآن فقط ظاهری و قشری می‌نگرند و در معانی حقیقی آن تدبر و تعقل نمی‌کنند، همانند خوارج که رو در روی امیرالمؤمنین (ع) با قرآن احتجاج می‌نمودند.

رسول خدا (ص) فرمود: "... در آخرالزمان گروهی قرآن می‌خوانند ولی فقط با زبانشان و قرآن از زبان آنان تجاوز نمی‌کند و در روایت دیگری حضرت فرمود در آن زمان قرآن را بسیار سبک خواهند شمرد"[۱].

امیرالمؤمنین (ع) فرمود: ".. عدالت در این امت برقرار خواهد بود تا زمانی که قاریان قرآن به سوی سلاطین جور متمایل نشوند..."[۲].

ابن عباس در حدیثی طولانی گفت: رسول خدا در کنار کعبه، در حالی که دست در حلقه درب کعبه داشت فرمود: "... در آخرالزمان گروهی خواهند آمد که قرآن را برای غیر خدا یاد می‌گیرند و با وسایل موسیقی و به صورت غنا می‌خوانند"[۳].

امیرالمؤمنین (ع) فرمود: "به زودی زمانی خواهد آمد که حق مخفی‌ترین چیز نزد مردم است و باطل آشکارترین چیز در جامعه، دروغ بستن به خدا و رسول او بسیار شایع شود، اگر قرآن بر معنای حقیقی آن خوانده شود، بی‌ارزش‌ترین چیز نزد مردم است و اگر قرآن به معنای غیر حقیقی و بنابر امیال و هواهای نفسانی خوانده شود مورد استقبال قرار می‌گیرد و آن را قبول خواهند کرد..."[۴].

امام صادق (ع) در حدیثی فرمود: "در آخرالزمان قرآن در نزد مردم کهنه می‌شود و از روی هوی و هوس آن را توجیه و تأویل می‌کنند"[۵]. همچنین فرمودند: "یکی از نشانه‌های ظهور آن است که شنیدن قرآن برای مردم سنگین است، اما حرف‌های باطل را به راحتی گوش می‌دهند، قرآن (از فرط بی‌توجهی) به کهنگی گراییده است و به میل و هوای نفس خود آن را معنی و تأویل می‌کنند. هر کسی که بدون دانش و بنابر نظر شخصی خود قرآن را تفسیر کند، اهل آتش خواهند بود و اگر تفسیری که کرده درست هم باشد، باز هم گناهکار خواهد بود"[۶].

رسول خدا (ص) فرمود: "امت من به زودی به روزگاری دچار می‌شوند که از اسلام برای آنها جز یک اسم باقی نخواهد بود و از قرآن نیز جز یک نوشته چیزی بر جای نمی‌ماند. مردم آن زمان گمان می‌کنند که مسلمان هستند، اما در حقیقت دورترین افراد نسبت به اسلام هستند، مساجد آنان آباد است ولی در آن از هدایت و ایمان خبری نیست، دین‌شناسانی که در آن روزگار زندگی می‌کنند، بدترین علما بر روی زمین هستند، زیرا آنان خود منشأ فتنه‌ها هستند"[۷]. در آخرالزمان گروهی قرآن را وسیله‌ای برای تجارت قرار خواهند داد و آیات متشابه قرآن را در بحث‌های خود به کار می‌گیرند و از آیات محکم قرآن روی گردان هستند. قاریان قرآن بسیارند، اما عمل‌کنندگان به دستورات قرآن کمیابند، قرآن را وسیله‌ای برای جلب توجه دیگران می‌کنند و فقط در پی یادگیری الفاظ و کلمات قرآن هستند و حکمت و دانش حقیقی قرآن از قلب‌های مردم رخت برمی بندد"[۸].[۹]

امام مهدی (ع) و احیای قرآن

از دیگر مواردی که در روایات آخرالزمان بدان اشاره شده این است که وقتی حضرت مهدی (ع) قیام نماید، قرآن را دوباره احیا می‌نماید و حقایق فراموش شده و احکام قرآن که به کلی کنار گذاشته شده است را دوباره به اجرا می‌گذارد. این تغییر و تحولی که در فهم معانی عمیق قرآنی در میان مردم آخرالزمان پدید آمده است باعث می‌شود که وقتی حضرت قائم (ع) قرآن را بر حقیقت آن توضیح و تأویل می‌نماید، تعجب همگان را بر می‌انگیزد و گروهی نیز زبان به اعتراض می‌گشایند و می‌گویند: "این کتابی جدید است!" و گروهی نیز همان قرآنی را که در معانی و تأویلات دچار دگرگونی شده است دستاویز قرار داده و با حضرت به احتجاج برمی خیزند.

امام باقر (ع) فرمود: "زمانی که صاحب الامر حضرت مهدی (ع) قیام نماید، با مردمی سر و کار خواهد داشت که از مردم زمان جاهلیت (و مردمی که پیش از پیامبر به بت‌پرستی مشغول بودند) نادان‌تر خواهند بود؛ زیرا رسول خدا (ص) زمانی که به رسالت مبعوث شد، مردم سنگ و چوب را تراشیده و به عبادت آن می‌پرداختند، اما زمانی که حضرت قائم (ع) ظهور کند با مردمی روبرو می‌شود که آیات قرآن را علیه حضرت تأویل می‌کنند و برای تکذیب کردن آن جناب به کار می‌برند"[۱۰].

حضرت مهدی (ع) قرآنی را که امیرالمؤمنین علی بن ابی طالب (ع) پس از رحلت رسول خدا (ص) جمع‌آوری نموده است، آشکار می‌کند و مردم را به تعلیم آن فراخواهد می‌خواند. قرآن حضرت علی (ع) قرآنی است که امیرالمؤمنین (ع) پس از رحلت رسول خدا به جمع‌آوری آن اهتمام ورزید. ایشان پس از رحلت رسول خدا عبا بر دوش نیفکند و لباس‌های رسمی بر تن نمود تا وقتی که از گردآوری آیات الهی فارغ شد. آن قرآن را که در دو جزو نوشته شده بود، در پارچه‌ای پیچید و به مسجد رسول خدا آورد و به مردم عرضه داشت و فرمود: این قرانی است که من کلمه به کلمه آن گونه که بر حضرت محمد (ص) نازل شده است جمع نموده‌ام. اما مردم نادان آن زمان قرآن حضرت را قبول ننمودند و گفتند: ما به قرآن تو احتیاجی نداریم! حضرت آن قرآن را پیچید و به خانه برد و فرمود: دیگر این قرآن را هرگز نخواهید دید. این قرآن از امانت‌های امامت است و دست به دست از امامی به امام دیگر می‌رسد و در زمان ظهور حضرت مهدی (ع) آشکار خواهد شد. در این قرآن تمام آیات قرآن آن گونه که بر رسول خدا نازل شده است و به همان ترتیب و با تمام تفسیرها و تأویل‌ها و‌شأن نزول‌ها نوشته شده است[۱۱].

در روایتی دیگر نیز نقل شده است که عمر در زمان استخلاف خود از امیرالمؤمنین (ع) خواست که آن قرآن را دوباره بیاورد تا اینکه مردم با تمسک به آن متحد شوند. اما علی بن ابی طالب (ع) فرمود: هرگز! چنین چیزی اصلاً امکان‌پذیر نیست! زیرا من در زمان ابوبکر آن را به میان مردم آوردم تا حجت بر شما مردم تمام باشد و روز قیامت زبان به اعتراض نگشایید و نگویید: ما اطلاعی از آن قرآن نداشتیم و کسی به ما نشان نداد؛ همانا آن قرآنی که نزد من است جز اوصیای پاک من بدان دسترسی نخواهند داشت. عمر گفت: آیا زمان مشخصی برای آشکار شدن آن قرآن وجود دارد؟ حضرت امیرالمؤمنین (ع) فرمود: بلی، زمانی که حضرت قائم که از فرزندان من است، قیام نماید، آن قرآن را نمایان خواهد کرد و مردم را بدان دعوت می‌نماید و احکام را بر طبق آن قرآن به اجرا خواهد گذاشت[۱۲].

امیرالمؤمنین (ع) می‌فرماید: "گویا می‌بینم که برخی از شیعیان عجم در مسجد کوفه جمع شده‌اند و خیمه برپا نموده و به مردم قرآن می‌آموزند، قرآنی که به ترتیب نزول جمع‌آوری شده است..."[۱۳]. دانش حقیقی قرآن در زمان ظهور حضرت همه جا را فرا خواهد گرفت و همه مردم از منبع لایزال آیات الهی بهره‌مند خواهند شد و علوم حقیقی قرآن فقط مخصوص دانش‌پژوهان نخواهد بود. امام باقر (ع) در این زمینه می‌فرماید: در زمان حضرت حجت (ع) چنان علم گسترش خواهد یافت که مردم از دانش یکدیگر مستغنی خواهند بود و حتی زن‌های داخل خانه نیز بر اساس قرآن و احادیث حکم خدا را تشخیص می‌دهند و در خانه خود بدان حکم خواهند نمود[۱۴].[۱۵]

به فرموده حضرت علی (ع)، امام زمان (ع) رأی‌ها را به قرآن بازمی‌گرداند، پس از آنکه قرآن را به رأی‌های خود بازگردانده باشند[۱۶]. این کلام حضرت، روشن می‌کند که اندیشه دینی پیش از ظهور، گاهی براساس هوس‌ها و منافع شخصی شکل می‌گیرد و عالمان دنیامدار، اصول و فروع دینی و آیات وحی را به دلخواه تفسیر و تأویل می‌کنند، چنان‌که احادیث دیگری نیز، به این تصریح دارد. حضرت امیر (ع) می‌فرماید: "مهدی (ع)، کتاب و سنت مرده را زنده می‌کند"[۱۷].

در عصر حکومت حضرت، آموزش قرآن و مفاهیم دینی به‌طور چشم‌گیری گسترش می‌یابد و مردم به عبادت و دین روی می‌آورند[۱۸]. امیر مؤمنان علی (ع) می‌فرماید: "گویا شیعیانم را می‌بینم که در مسجد کوفه گرد آمده‌اند و با برپایی چادرهایی، مردم را به همان ترتیبی که قرآن فرود آمده بود، آموزش می‌دهند"[۱۹]. امام صادق (ع) می‌فرماید: "گویا می‌بینم که شیعیان علی (ع) قرآن‌ها را در دست دارند و مردم را آموزش می‌دهند"[۲۰] و امام باقر (ع) می‌فرماید: "در روزگار حضرت مهدی (ع)، به اندازه‌ای به شما حکمت و فهم داده خواهد شد که یک زن در خانه‌اش، برطبق قرآن و سنت پیامبر (ص) قضاوت می‌کند"[۲۱].[۲۲]

آیات دال بر امام مهدی (ع)

در قرآن کریم آیات بسیاری وجود دارد که دلالت بر امر ظهور حضرت و رجعت و حوادث زمان ظهور آن جناب می‌کند. برخی از این آیات عبارت‌اند از:

  1. سوره آل عمران:
    1. تِلْكَ الْأَيَّامُ نُدَاوِلُهَا بَيْنَ النَّاسِ[۲۳].
      1. امام جعفر بن محمد الصادق (ع) فرمود: "از زمانی که خداوند حضرت آدم را آفرید: همیشه دولتی از سوی خدای متعال و دولتی از سوی شیطان وجود داشته است. اکنون دولت الهی کجاست؟ آگاه باشید که صاحب دولت الهی حضرت قائم آل محمد (ص) است"[۲۴].
    2. وَلَهُ أَسْلَمَ مَنْ فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ طَوْعًا وَكَرْهًا[۲۵].
    3. امام صادق (ع) فرمود: "تأویل این آیه در زمان ظهور حضرت قائم (ع) خواهد بود. در آن ایام زمینی نیست مگر اینکه شهادتین و اسلام راستین در آن طنین‌انداز خواهد شد"[۲۶].
    4. يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اصْبِرُوا وَصَابِرُوا وَرَابِطُوا[۲۷].
      1. امام باقر (ع) می‌فرماید: "تأویل این آیه این است که در انجام واجبات الهی شکیبایی ورزید و بر آزار و اذیت دشمنان صبر کنید و مواظب ظهور امام خود مهدی منتظر باشید"[۲۸].
    5. وَإِذْ أَخَذَ اللَّهُ مِيثَاقَ النَّبِيِّينَ لَمَا آتَيْتُكُمْ مِنْ كِتَابٍ وَحِكْمَةٍ ثُمَّ جَاءَكُمْ رَسُولٌ مُصَدِّقٌ لِمَا مَعَكُمْ لَتُؤْمِنُنَّ بِهِ وَلَتَنْصُرُنَّهُ[۲۹].
      1. امام صادق (ع) می‌فرماید: "هیچ پیامبری از زمان حضرت آدم تاکنون مبعوث نشده است مگر اینکه دوباره در زمان رجعت در آخرالزمان بازخواهد گشت و امیرالمؤمنین و حضرت نبی اکرم (ص) را یاری خواهد کرد"[۳۰].
  2. سوره ابراهیم (ع):
    1. وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا مُوسَى بِآيَاتِنَا أَنْ أَخْرِجْ قَوْمَكَ مِنَ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ وَذَكِّرْهُمْ بِأَيَّامِ اللَّهِ إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَاتٍ لِكُلِّ صَبَّارٍ شَكُورٍ[۳۱].
      1. امام باقر (ع) می‌فرماید: "ایام الله روزهای الهی سه روز است؛ روز قیام قائم آل محمد، روز رجعت، و روز قیامت"[۳۲].
    2. يَوْمَ تُبَدَّلُ الْأَرْضُ غَيْرَ الْأَرْضِ وَالسَّمَاوَاتُ وَبَرَزُوا لِلَّهِ الْوَاحِدِ الْقَهَّارِ[۳۳].
      1. درباره تفسیر این آیه فرموده‌اند: "چهره زمین در زمان حکومت آن حضرت به خاطر عدالت حضرت به کلی تغییر خواهد کرد و باران‌های فراوان برکت را به ارمغان می‌آورد و گیاهان و درختان سرتاسر گیتی را سبز خواهند نمود و مردم به چنان نعمتی دست می‌یابند که تاکنون زمین چنین نعمتی به خود ندیده است و درختان چندین برابر میوه می‌دهند و هیچ جایی در روی زمین نیست مگر اینکه از گیاهان سبز شده است. گنج‌های زمین همه سر بر می‌آورند و ظاهر می‌شوند، هر گزند و آسیبی بر طرف خواهد شد و حیوانات اذیت‌کننده، دیگر آزاری نخواهند رساند، امنیت در همه جا بر قرار می‌شود، حتی در بین حیوانات نیز امنیت و عدالت برقرار خواهد شد، تا جایی که مردم آرزو می‌کنند ای کاش گذشتگان‌شان زنده می‌شدند و آن همه وفور نعمت را می‌دیدند"[۳۴].
  3. سوره اسراء:
    1. وَقَضَيْنَا إِلَى بَنِي إِسْرَائِيلَ فِي الْكِتَابِ لَتُفْسِدُنَّ فِي الْأَرْضِ مَرَّتَيْنِ وَلَتَعْلُنَّ عُلُوًّا كَبِيرًا فَإِذَا جَاءَ وَعْدُ أُولَاهُمَا بَعَثْنَا عَلَيْكُمْ عِبَادًا لَنَا أُولِي بَأْسٍ شَدِيدٍ فَجَاسُوا خِلَالَ الدِّيَارِ وَكَانَ وَعْدًا مَفْعُولًا ثُمَّ رَدَدْنَا لَكُمُ الْكَرَّةَ عَلَيْهِمْ وَأَمْدَدْنَاكُمْ بِأَمْوَالٍ وَبَنِينَ وَجَعَلْنَاكُمْ أَكْثَرَ نَفِيرًا إِنْ أَحْسَنْتُمْ أَحْسَنْتُمْ لِأَنْفُسِكُمْ وَإِنْ أَسَأْتُمْ فَلَهَا فَإِذَا جَاءَ وَعْدُ الْآخِرَةِ لِيَسُوءُوا وُجُوهَكُمْ وَلِيَدْخُلُوا الْمَسْجِدَ كَمَا دَخَلُوهُ أَوَّلَ مَرَّةٍ وَلِيُتَبِّرُوا مَا عَلَوْا تَتْبِيرًا عَسَى رَبُّكُمْ أَنْ يَرْحَمَكُمْ وَإِنْ عُدْتُمْ عُدْنَا وَجَعَلْنَا جَهَنَّمَ لِلْكَافِرِينَ حَصِيرًا[۳۵].
      1. در تأویل این آیه فرمودند: "خداوند می‌فرماید: ما در تورات به بنی‌اسرائیل خبر دادیم. سپس پروردگار خطاب را از بنی‌اسرائیل قطع کرده و امت محمد (ص) را مخاطب ساخته و می‌فرماید: شما ای امت محمد به راه بنی‌اسرائیلی خواهید رفت و دوبار در زمین دست به فساد خواهید زد و در باب خلافت امیرالمؤمنین پس از رسول خدا پیمان‌شکنی خواهید نمود و سرکشی‌ای بزرگ خواهید کرد و ادعای خلافت عظمی می‌نمایید. پس چون نخستین فتنه، یعنی جنگ جمل پیش آید، بندگان نیرومند خود که امیرالمؤمنین علی (ع) و یاران او هستند، بر شما مسلط می‌کنیم تا شما را به هلاکت برسانند هرچند به خانه‌هایتان پناه ببرید، تا بدانید که اراده خداوند انجام‌پذیر است. سپس دوباره به شما دولتی خواهیم داد، یعنی بنی‌امیه که بر خاندان رسول خدا چیره می‌شوید و اموال و فرزندان بی‌شمار به شما خواهیم داد و شما با این عده بسیار خود را برتر از خاندان رسول خدا خواهید یافت و با آنان به جنگ برمی‌خیزید وحسین بن علی (ع) و یاران او را شهید نموده و زنان و خاندان او را به اسارت می‌برید. اگر نیکی کنید، نیکی می‌یابید و اگر بدی کنید، بدی خواهید دید. چون وعده دیگر فرا رسد، یعنی قائم آل محمد (ص) قیام کند روی‌های شما سیاه خواهد شد و با یارانش به مسجدالحرام خواهند آمد، مانند روزی که پیامبر اکرم و امیرالمؤمنین علی (ع) و سپاه اسلام نخستین بار بدین مسجد در آمدند تا دولت شما را سخت تباه سازند و بر شما غلبه نموده و همگی شما را از دم شمشیر بگذرانند و آنگاه خداوند توجه کلام را به آل محمد (ص) معطوف می‌دارد و می‌فرماید: پروردگار به شما ترحم خواهد نمود و شما را بر دشمنانتان پیروز خواهد کرد و سپس دوباره به بنی‌امیه خطاب می‌کند و می‌فرماید: اگر شما با شوکت سفیانی خروج کنید، دولت حق نیز با ظهور حضرت قائم آل محمد (ص) قیام خواهد کرد"[۳۶].
      2. امام صادق (ع) فرمود: "تأویل این آیه شهادت امیرالمؤمنین علی بن ابی طالب (ع)، مسموم کردن امام حسن مجتبی و کشتن امام حسین (ع) است. هنگامی که زمان خونخواهی آن حضرت فرا رسد، خداوند مردمی را پیش از ظهور حضرت قائم (ع) برمی‌انگیزاند که هر جا دشمنی از دشمنان و ظالمین آل پیغمبر پیدا کنند نابود می‌نمایند و این کاری است که قبل از قیام حضرت قائم (ع) به یقین واقع خواهد شد[۳۷]. سپس امام حسین (ع) با هفتاد تن از یاران خود که در کربلا شهید شدند، دوباره به دنیا باز خواهند گشت، در حالی که جامه‌هایی سفید بر تن دارند و به مردم اعلام می‌نمایند که امام حسین (ع) با یارانش قیام نموده است تا اهل ایمان تردید ننمایند و بدانند که او دجال یا شیطان نیست، بلکه او امامی است که در دسترس مردم است، و مردم به او یقین خواهند کرد. سپس از جانب امام حسین (ع)، امام زمان به همه مردم معرفی می‌شود و اهل ایمان نیز آن حضرت را تصدیق می‌کنند و چون حضرت قائم (ع) وفات نماید، امام حسین (ع) او را غسل داده و کفن نموده و حنوط می‌نماید و به خاک می‌سپارد. امام حسین (ع) پس از ایشان متولی امر امامت می‌شود و به قدری امامت خواهد نمود که ابروهای مبارکش به روی دیده‌گانش خواهد افتاد. و در حدیث دیگری می‌فرماید: بَعَثْنَا عَلَيْكُمْ عِبَادًا لَنَا أُولِي بَأْسٍ شَدِيدٍ[۳۸] این بندگان خدا همانا یاوران حضرت قائم (ع) هستند که بسیار نیرومندند"[۳۹].
    2. وَقُلْ جَاءَ الْحَقُّ وَزَهَقَ الْبَاطِلُ إِنَّ الْبَاطِلَ كَانَ زَهُوقًا[۴۰].
      1. در کتاب شریف کافی درباره این آیه شریفه فرموده: "زمانی که دولت حقه قائم (ع) برقرار شود دولت باطل خواهد رفت"[۴۱].
    3. وَمَنْ قُتِلَ مَظْلُومًا فَقَدْ جَعَلْنَا لِوَلِيِّهِ سُلْطَانًا فَلَا يُسْرِفْ فِي الْقَتْلِ إِنَّهُ كَانَ مَنْصُورًا[۴۲].
      1. رسول خدا (ص) در تفسیر این آیه می‌فرماید: کسی که به ناحق کشته شده، حسین بن علی (ع) است که مظلومانه به شهادت رسید و حضرت قائم (ع) خونخواه اوست به درستی که دنیا به پایان نمی‌رسد مگر اینکه مردی از خاندان رسول خدا (ص) به یاری حسین بن علی (ع) بر خواهد خاست و زمین را از عدل و داد پر می‌کند همان طور که از ظلم و ستم پر شده است.
  4. سوره اعراف:
    1. يَسْأَلُونَكَ عَنِ السَّاعَةِ أَيَّانَ مُرْسَاهَا قُلْ إِنَّمَا عِلْمُهَا عِنْدَ رَبِّي لَا يُجَلِّيهَا لِوَقْتِهَا إِلَّا هُوَ ثَقُلَتْ فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ لَا تَأْتِيكُمْ إِلَّا بَغْتَةً يَسْأَلُونَكَ كَأَنَّكَ حَفِيٌّ عَنْهَا قُلْ إِنَّمَا عِلْمُهَا عِنْدَ اللَّهِ وَلَكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يَعْلَمُونَ[۴۳].
      1. امام رضا (ع) می‌فرماید: "شخصی از رسول خدا (ص) پرسید: ای رسول خدا! قائمی که از فرزندان شماست، چه زمانی قیام خواهد کرد؟ رسول خدا (ص) فرمود: مثال ظهور حضرت قائم (ع) مانند ساعت قیامت است که جز هنگام آمدنش، کسی از زمان وقوع آن با خبر نخواهد شد و این بر زمین و آسمان بسیار سنگین است و ظهور حضرت قائم (ع) به طور ناگهانی رخ خواهد داد.
  5. سوره انبیاء:
    1. فَلَمَّا أَحَسُّوا بَأْسَنَا إِذَا هُمْ مِنْهَا يَرْكُضُونَ لَا تَرْكُضُوا وَارْجِعُوا إِلَى مَا أُتْرِفْتُمْ فِيهِ وَمَسَاكِنِكُمْ لَعَلَّكُمْ تُسْأَلُونَ قَالُوا يَا وَيْلَنَا إِنَّا كُنَّا ظَالِمِينَ مَا زَالَتْ تِلْكَ دَعْوَاهُمْ حَتَّى جَعَلْنَاهُمْ حَصِيدًا خَامِدِينَ[۴۴].
      1. تأویل این آیه مربوط به بازگشت بنی‌امیه در زمان رجعت و قصاص آنان به خاطر گناهانی که نموده‌اند است. در تأویل و تفسیر این آیه در روایات آمده است: زمانی که بنی‌امیه عذاب ما را که به وسیله ظهور حضرت قائم (ع) بر آنان فرود می‌آید، احساس می‌کنند، از آن می‌گریزند. به آنان گفته می‌شود فرار نکنید و باز گردید، تا شما را از آن نعمت‌ها و جایگاه‌ها که در آن به خوش‌گذرانی و عشرت سرگرم بودید بازخواست کنیم. در آن زمان بنی‌امیه از ترس به سوی روم خواهند گریخت و حضرت آنان را در روم دستگیر کرده بیرون می‌آورد و تمام گنج‌هایی که پنهان نموده‌اند از آنان باز پس خواهد گرفت. بنی‌امیه می‌گوید: وای بر ما، که قومی ستمکار بودیم و یکسره این جمله حسرت را تکرار می‌کند تا اینکه به وسیله حضرت قائم و یاران او همه درو می‌شوند و از دم شمشیر خواهند گذشت.
    2. وَلَقَدْ كَتَبْنَا فِي الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الْأَرْضَ يَرِثُهَا عِبَادِيَ الصَّالِحُونَ[۴۵].
      1. در تفسیر این آیه فرموده‌اند که بندگان صالح، یاران حضرت قائم (ع) خواهند بود که وارثان و مالکان زمین خواهند شد[۴۶].
  6. سوره انعام:
    1. يَوْمَ يَأْتِي بَعْضُ آيَاتِ رَبِّكَ لَا يَنْفَعُ نَفْسًا إِيمَانُهَا لَمْ تَكُنْ آمَنَتْ مِنْ قَبْلُ أَوْ كَسَبَتْ فِي إِيمَانِهَا خَيْرًا قُلِ انْتَظِرُوا إِنَّا مُنْتَظِرُونَ[۴۷].
      1. امام صادق (ع) فرمود نشانه‌ها در این آیه همان ائمه هدی (ع) است و منظور از بعضی از نشانه‌ها، حضرت قائم آل محمد (ع) می‌باشد[۴۸].
    2. أُولَئِكَ الَّذِينَ آتَيْنَاهُمُ الْكِتَابَ وَالْحُكْمَ وَالنُّبُوَّةَ فَإِنْ يَكْفُرْ بِهَا هَؤُلَاءِ فَقَدْ وَكَّلْنَا بِهَا قَوْمًا لَيْسُوا بِهَا بِكَافِرِينَ[۴۹].
  7. سوره انفال:
    1. وَقَاتِلُوهُمْ حَتَّى لاَ تَكُونَ فِتْنَةٌ وَيَكُونَ الدِّينُ كُلُّهُ لِلَّه فَإِنِ انتَهَوْا فَإِنَّ اللَّهَ بِمَا يَعْمَلُونَ بَصِيرٌ [۵۰]؛ إِنَّ عِدَّةَ الشُّهُورِ عِندَ اللَّهِ اثْنَا عَشَرَ شَهْرًا فِي كِتَابِ اللَّهِ يَوْمَ خَلَقَ السَّمَاوَات وَالأَرْضَ مِنْهَا أَرْبَعَةٌ حُرُمٌ ذَلِكَ الدِّينُ الْقَيِّمُ فَلاَ تَظْلِمُواْ فِيهِنَّ أَنفُسَكُمْ وَقَاتِلُواْ الْمُشْرِكِينَ كَافَّةً كَمَا يُقَاتِلُونَكُمْ كَافَّةً وَاعْلَمُواْ أَنَّ اللَّهَ مَعَ الْمُتَّقِينَ[۵۱]
  8. سوره بقره:
    1. الم ذَلِكَ الْكِتَابُ لاَ رَيْبَ فِيهِ هُدًى لِّلْمُتَّقِينَ الَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِالْغَيْبِ[۵۲].
      1. امام صادق (ع) فرمود: کسانی ایمان به غیب دارند که به ظهور حضرت قائم (ع) اقرار نمایند و متقین در این آیه به معنی شیعیان علی بن ابی طالب (ع) است و غیب آن حجتی است که از دیده‌ها غایب می‌شود و دلیل این تأویل آیه بیست سورة یونس است که می‌فرماید: فَقُلْ إِنَّمَا الْغَيْبُ لِلَّهِ فَانْتَظِرُوا إِنِّي مَعَكُمْ مِنَ الْمُنْتَظِرِينَ[۵۳][۵۴].
    2. فَاسْتَبِقُوا الْخَيْرَاتِ أَيْنَ مَا تَكُونُوا يَأْتِ بِكُمُ اللَّهُ جَمِيعًا إِنَّ اللَّهَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ[۵۵].
      1. این آیه درباره جمع شدن یاران حضرت مهدی (ع) است، آنان سیصد و سیزده نفرند که در شب ظهور حضرت مهدی (ع) در یک شب و با طی الأرض، از سرتاسر زمین در مسجد الحرام جمع می‌شوند، بدون اینکه همدیگر را بشناسند[۵۶].
    3. وَلَنَبْلُوَنَّكُمْ بِشَيْءٍ مِنَ الْخَوْفِ وَالْجُوعِ وَنَقْصٍ مِنَ الْأَمْوَالِ وَالْأَنْفُسِ وَالثَّمَرَاتِ وَبَشِّرِ الصَّابِرِينَ[۵۷].
      1. محمد بن مسلم از امام صادق (ع) روایت می‌کند که فرمود: "پیش از قیام حضرت قائم (ع)، نشانه‌هایی برای آزمودن مؤمنین واقع خواهد شد. این آزمایش‌ها پیدایش ترس و بیماری‌های گوناگون و گرسنگی است. نرخ‌ها بالا می‌رود و گرانی پدید می‌آید، اموال کاهش می‌یابد و قحطی مسلط می‌شود، مرگ‌های مختلف شایع می‌شود و میوه‌ها تباه می‌شوند و باران نمی‌بارد. در آن زمان به کسانی که در اعتقاد به ما ثابت قدم هستند مژده بده. این تأویل سخن خداست و جز راسخین در علم تأویل قرآن را نمی‌دانند و راسخین در علم ما اهل بیت هستیم"[۵۸].
  9. سوره تکویر:
    1. فَلَا أُقْسِمُ بِالْخُنَّسِ الْجَوَارِ الْكُنَّسِ[۵۹].
      1. امام باقر (ع) به ام هانی فرمود: منظور این آیه امامی است که در سال دویست و شصت هجری غایب می‌شود و سپس چون ستاره‌ای تابان آشکار می‌شود، اگر او را ببینی دیدگانت روشن می‌شود[۶۰].
  10. سوره توبه:
    1. إِنَّ عِدَّةَ الشُّهُورِ عِندَ اللَّهِ اثْنَا عَشَرَ شَهْرًا فِي كِتَابِ اللَّهِ يَوْمَ خَلَقَ السَّمَاوَات وَالأَرْضَ مِنْهَا أَرْبَعَةٌ حُرُمٌ ذَلِكَ الدِّينُ الْقَيِّمُ فَلاَ تَظْلِمُواْ فِيهِنَّ أَنفُسَكُمْ وَقَاتِلُواْ الْمُشْرِكِينَ كَافَّةً كَمَا يُقَاتِلُونَكُمْ كَافَّةً وَاعْلَمُواْ أَنَّ اللَّهَ مَعَ الْمُتَّقِينَ[۶۱]
      1. زراره از امام صادق (ع) روایت می‌کند که فرمود: هنوز زمان تأویل این آیه شریفه فرا نرسیده است. کسانی که زمان قیام قائم آل محمد (ص) را درک نمایند، به خوبی تأویل این آیه را خواهند دید، زیرا با ظهور حضرت قائم (ع) شعاع دین رسول خدا (ص) چنان گسترده می‌شود که در روی زمین از شرک و بدبینی اثری باقی نخواهد ماند چنانکه خداوند می‌فرماید: وَقَاتِلُوهُمْ حَتَّى لاَ تَكُونَ فِتْنَةٌ وَيَكُونَ الدِّينُ كُلُّهُ لِلَّه فَإِنِ انتَهَوْا فَإِنَّ اللَّهَ بِمَا يَعْمَلُونَ بَصِيرٌ [۶۲][۶۳].
      2. این مهم فقط در زمان ظهور حضرت قائم (ع) محقق خواهد شد زیرا در ادوار مختلف زمانی، هیچ‌گاه پیش نیامده است که زمین یکسره از فتنه خالی باشد و فقط الله پرستیده شود، و این امر فقط مخصوص ایام ظهور حضرت مهدی (ع) است.
  11. سوره جن:
    1. حَتَّى إِذَا رَأَوْا مَا يُوعَدُونَ فَسَيَعْلَمُونَ مَنْ أَضْعَفُ نَاصِرًا وَأَقَلُّ عَدَدًا[۶۴].
      1. تفسیر این آیه به زمانی تعلق دارد که حضرت قائم (ع) ظهور می‌نماید و این آیه درباره امیرالمؤمنین علی بن ابی طالب و حضرت مهدی (ع) است که وقتی ظهور می‌نماید؛ دشمنان حضرت علی بن ابی طالب خواهند دانست که یاران چه کسی ضعیف‌ترند و کدام‌شان کم سپاه‌ترند (زیرا همیشه در دوران زندگی اهل بیت (ع)، مردم به یاریشان برنمی‌خاستند و آنان را تنها می‌گذاشتند و همه را مظلومانه به شهادت رساندند، اما در زمان ظهور حضرت، قضیه به طور دیگری رقم خواهد خورد، زمین و زمان، جن و انس و ملک در اختیار و به فرمان حضرت خواهند بود و با قدرت الهی بر جهان مقتدرانه حکومت خواهند کرد)[۶۵].
  12. سوره حج:
    1. أُذِنَ لِلَّذِينَ يُقَاتَلُونَ بِأَنَّهُمْ ظُلِمُوا وَإِنَّ اللَّهَ عَلَى نَصْرِهِمْ لَقَدِيرٌ[۶۶].
      1. امام صادق (ع) می‌فرماید: عامه مردم گمان می‌کنند که این آیه درباره رسول خدا (ص) نازل شده است، در زمانی که قریش ایشان را از مکه بیرون کردند؛ اما تفسیر این آیه درباره قائم آل محمد (ص) است که برای خونخواهی امام حسین (ع) قیام می‌نماید[۶۷].
    2. الَّذِينَ إِن مَّكَّنَّاهُمْ فِي الأَرْضِ أَقَامُوا الصَّلاةَ وَآتَوُا الزَّكَاةَ وَأَمَرُوا بِالْمَعْرُوفِ وَنَهَوْا عَنِ الْمُنكَرِ وَلِلَّهِ عَاقِبَةُ الأُمُورِ[۶۸]؛ ذَلِكَ وَمَنْ عَاقَبَ بِمِثْلِ مَا عُوقِبَ بِهِ ثُمَّ بُغِيَ عَلَيْهِ لَيَنصُرَنَّهُ اللَّهُ إِنَّ اللَّهَ لَعَفُوٌّ غَفُورٌ [۶۹]
      1. در تفسیر این آیه امام باقر (ع) می‌فرماید: "این آیه درباره آل محمد (ص) است، یعنی دوازده امام معصوم و امام مهدی (ع) و یاران او که (به برپای عدالت و انتقام از ستمکاران برمی‌خیزند و) خداوند آنان را در شرق و غرب جهان جای خواهد داد و دین اسلام را بر همه عالم گسترش می‌دهند و بر هر دینی چیره می‌شوند و هر بدعت و باطلی را به وسیله او و یارانش نابود خواهد کرد، آنگونه که حق‌ناشناسان را نابود ساخته است. سپس گیتی چنان در آسایش فرو رود که هیچ نشانه‌ای از ظلم باقی نمی‌ماند"[۷۰].
  13. سوره حدید:
    1. اعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ يُحْيِي الأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا قَدْ بَيَّنَّا لَكُمُ الآيَاتِ لَعَلَّكُمْ تَعْقِلُونَ[۷۱]
      1. امام باقر (ع) می‌فرماید: خداوند زمین را با عدالت جهانی حضرت قائم آل محمد (ص) زنده می‌کند و این در زمانی خواهد بود که دنیا از شدت ظلم و ستمگری مرده باشد[۷۲].
    2. أَلَمْ يَأْنِ لِلَّذِينَ آمَنُوا أَن تَخْشَعَ قُلُوبُهُمْ لِذِكْرِ اللَّهِ وَمَا نَزَلَ مِنَ الْحَقِّ وَلا يَكُونُوا كَالَّذِينَ أُوتُوا الْكِتَابَ مِن قَبْلُ فَطَالَ عَلَيْهِمُ الأَمَدُ فَقَسَتْ قُلُوبُهُمْ وَكَثِيرٌ مِّنْهُمْ فَاسِقُونَ [۷۳].
      1. امام صادق (ع) فرمود: این آیه درباره حضرت قائم (ع) و افرادی است که در زمان غیبت او دچار خواهند شد[۷۴].
  14. سوره ذاریات:
    1. فَوَرَبِّ السَّمَاء وَالأَرْضِ إِنَّهُ لَحَقٌّ مِّثْلَ مَا أَنَّكُمْ تَنطِقُونَ[۷۵]؛ مقصود از این آیه حقانیت و وجود مبارک حضرت قائم (ع) است[۷۶].
  15. سوره الرحمان:
    1. مدهامتان[۷۷]؛ (درختان آن دو بهشت در نهایت سبزی و خرمی است).
      1. یونس بن ظبیان از امام جعفر صادق (ع) روایت می‌کند که تأویل این آیه در زمان برقراری دولت حقه حضرت قائم (ع) خواهد بود و بین شهر مکه و مدینه از باغ‌های نخل به هم متصل می‌شود[۷۸].
    2. یعرف المجرمون بسیماهم فیؤخذ بالنواصی و ألأقدام[۷۹]؛ ([آن روز] بدکاران به چهره‌هایشان شناخته می‌شوند و از پیش سرها و پاهایشان آنان گرفته شده [و به عذاب گرفتار می‌شوند])[۸۰].
      1. امام صادق (ع) فرمود: آنان که گمان می‌کنند این آیه درباره روز قیامت است سخت در اشتباهند، البته که خداوند مجرمین را در قیامت می‌شناسد! بلکه این آیه درباره زمان ظهور حضرت قائم (ع) است که گناه‌کاران از روی صورتشان تشخیص داده می‌شوند و حضرت مهدی (ع) به همراهی یاران خود مجرمین را از دم شمشیر می‌گذرانند.
      2. در روایات رجعت بسیار آمده است که امیر المؤمنین (ع) به دنیا باز خواهد گشت. در این روایات از حضرت به نام "دابة الأرض" یاد شده است و از خصوصیاتی که برای آن حضرت فرموده‌اند "مِیسم" است. میسم عصا یا چوب دستی حضرت است که با آن بر پیشانی کفار و مؤمنین نشان کفر و ایمان می‌نهد و از چهره هر کسی می‌توان کفر یا ایمان او را فهمید[۸۱].
  16. سوره زمر
    1. و أشرقت ألأرض بنور ربها[۸۲]؛ (زمانی که زمین به نور پروردگار خود روشن شود).
      1. امام صادق (ع) فرمود: "رب الأرض" یعنی امام زمان که مربی زمین می‌باشد، پس زمانی که حضرت قائم (ع) ظهور نماید، زمین با نور رب زمین روشن می‌شود و نور امام (ع) زمین را از نور ماه و خورشید مستغنی خواهد نمود، و تاریکی‌ها همه از بین می‌رود.
  17. سوره سجده
    1. وَلَنُذِيقَنَّهُمْ مِنَ الْعَذَابِ الأَدْنَى دُونَ الْعَذَابِ الأَكْبَرِ لَعَلَّهُمْ يَرْجِعُونَ[۸۳]؛ (البته ما کافران را عذابی نزدیکتر می‌چشانیم و این غیر از عذاب بزرگتر و شدید‌تر است، تا مگر اینکه پشیمان شده و باز گردند).
      1. جناب مفضل از حضرت امام صادق (ع) روایت می‌کند: عذاب نزدیک‌تر که شامل این کافران می‌شود گرانی نرخ‌ها است و عذاب بزرگ‌تر قیام حضرت قائم (ع) با شمشیر خواهد بود[۸۴].
    2. قُلْ يَوْمَ الْفَتْحِ لا يَنفَعُ الَّذِينَ كَفَرُوا إِيمَانُهُمْ وَلا هُمْ يُنظَرُونَ * فَأَعْرِضْ عَنْهُمْ وَانتَظِرْ إِنَّهُم مُّنتَظِرُونَ[۸۵]؛ (بگو: روز فتح و پیروزی دیگر ایمان آوردن کسافران سودی نخواهد داشت. در آن روز به کافران هیچ مهلتی داده نخواهد شد. پس از آنان روی گردان و منتظر باش که آنان نیز منتظر تو هستند).
      1. امام صادق (ع) فرمود: این روز فتح و پیروزی، روز فتح جهان توسط حضرت قائم (ع) است. در آن روز اگر کسی از قبل ایمان نیاورده باشد، دیگر ایمان آن روز و نزدیک شدن به حضرت قائم (ع) هیچ سودی به حال او نخواهد داشت. اما آنان که پیش از فتح و پیروزی به امامت او معتقد بودند و ظهور او را انتظار می‌کشیدند، ایمان آنان سودمند خواهد بود. خداوند جایگاه او را نزد حضرت قائم (ع) بزرگ می‌گرداند، او از دوستان اهل بیت پیامبر شمرده خواهد شد[۸۶].
  18. سوره شعراء
    1. إِن نَّشَأْ نُنَزِّلْ عَلَيْهِم مِّن السَّمَاء آيَةً فَظَلَّتْ أَعْنَاقُهُمْ لَهَا خَاضِعِينَ[۸۷]؛ (اگر ما بخواهیم، از آسمان نشانه خشمی بر آنان فرود خواهیم فرستاد که همگان به جبر گردن‌ها در مقابل آن فرو اندازند).

امام صادق (ع) فرمود: تأویل این آیه درباره بنی‌امیه است که ندایی آسمانی نام حضرت قائم آل محمد (ص) را خواهد برد و آنان در پیشگاه حضرت گردن فرمود خواهند آورد[۸۸].

  1. سوره شوری
    1. وَلَمَنِ انتَصَرَ بَعْدَ ظُلْمِهِ فَأُولَئِكَ مَا عَلَيْهِم مِّن سَبِيلٍ * إِنَّمَا السَّبِيلُ عَلَى الَّذِينَ يَظْلِمُونَ النَّاسَ وَيَبْغُونَ فِي الأَرْضِ بِغَيْرِ الْحَقِّ أُوْلَئِكَ لَهُم عَذَابٌ أَلِيمٌ[۸۹]؛ (هر کسی بعد از ظلمی که بر او روا داشته شده است، انتقام طلبد، بر آنان هیچ گناهی نخواهد بود و تنها گنه‌کاری برای آنانی است که به مردم ستم می‌نمایند و در زمین به راه ناحق رفته و شرارت می‌کنند، که برایشان عذاب دردناکی فراهم شده است).
      1. ابو حمزه ثمالی از امام باقر (ع) روایت می‌کند که فرمود: حضرت قائم (ع) و یاران او، همان کسانی هستند که پس از مورد ظلم واقع شدن، انتقام می‌گیرند و کسی را یارای مقابله با آنان نخواهد بود؛ حضرت قائم و یارانش از تمام بنی امیه و دروغگویان و دشمنان اهل بیت (ع) انتقام خواهند گرفت. ایشان کسانی را که بر مردم ستم می‌کردند و بی‌جهت در روی زمین بیداد به پا می‌کردند به جزای عملشان می‌رسانند و کیفری دردناک در پی آنان خواهد بود[۹۰].
    2. اللَّهُ الَّذِي أَنزَلَ الْكِتَابَ بِالْحَقِّ وَالْمِيزَانَ وَمَا يُدْرِيكَ لَعَلَّ السَّاعَةَ قَرِيبٌ * يَسْتَعْجِلُ بِهَا الَّذِينَ لا يُؤْمِنُونَ بِهَا وَالَّذِينَ آمَنُوا مُشْفِقُونَ مِنْهَا وَيَعْلَمُونَ أَنَّهَا الْحَقُّ أَلا إِنَّ الَّذِينَ يُمَارُونَ فِي السَّاعَةِ لَفِي ضَلالٍ بَعِيدٍ[۹۱]؛ (چه چیز به تو آموخت؟ شاید ساعت نزدیک باشد، آنان که ایمان ندارند در وقوع آن شتاب می‌کنند، اما کسانی که ایمان آورده‌اند از آن روز در هراسند و می‌دانند که چنین روزی به یقین واقع می‌شود. آگاه باشید! آن کسانی که در ساعت جدل می‌کنند و آن را انکار می‌نمایند سخت در گمراهی به سر می‌برند).
      1. امام صادق (ع) به مفضل فرمود: منظور از ساعت ظهور حضرت قائم (ع) است و کسانی که به جدل و انکار می‌پردازند منکرین حضرت مهدی (ع) هستند. آنان [از روی انکار و ناباوری] می‌گویند: او چه زمانی متولد شده است؟ چه کسی او را دیده است؟ چه هنگام او ظهور خواهد کرد؟ و این به خاطر عجله‌ای است که در امور الهی دارند و به قضای الهی شک دارند.
  2. سوره ص
    1. قَالَ رَبِّ فَأَنظِرْنِي إِلَى يَوْمِ يُبْعَثُونَ * قَالَ فَإِنَّكَ مِنَ الْمُنظَرِينَ * إِلَى يَوْمِ الْوَقْتِ الْمَعْلُومِ[۹۲]؛ (شیطان گفت مرا تا روز رستاخیز مهلت بده. خداوند فرمود: تو تا زمان مشخص شده مهلت داده شده‌ای).
      1. راوی از امام صادق پرسید: این روز مشخص شده چه روزی است؟ حضرت فرمودند: ای وهب! این روز مشخص شده، روزی است که رسول خدا (ص) شیطان را به قتل می‌رساند. این واقعه پس از قیام حضرت قائم (ع) است[۹۳].
  3. سوره صف
    1. يُرِيدُونَ لِيُطْفِؤُوا نُورَ اللَّهِ بِأَفْوَاهِهِمْ وَاللَّهُ مُتِمُّ نُورِهِ وَلَوْ كَرِهَ الْكَافِرُونَ[۹۴]؛ (کافران می‌خواهند نور الهی را با گفتار باطل خاموش کنند اما خداوند نور خود را کامل می‌کند، هرچند که کافران از این کار ناخشنود باشند).
      1. در احادیث، تفسیر این آیه چنین آمده است: کافران با دهانشان سعی در خاموش کردن نور الهی دارند، اما خداوند نور خود را با قائم آل محمد (ص) تمام می‌نماید، زمانی که او ظهور نماید، دین او را بر همه مذهب‌ها غالب می‌کند، به گونه‌ای که جز خدای یگانه پرستیده نخواهد شد و در آن روزگار زمین از عدل و داد پر می‌شود همان گونه که از ظلم و بیداد پر شده است.
      2. در روایتی دیگر، امام باقر (ع) فرمود: اگر شما مردم روی از نور الهی بتابید، خداوند نور خود را پایدار خواهد کرد. در روایتی دیگر حضرت موسی بن جعفر (ع) فرمود: نور الهی در این آیه، دوستی امیرالمؤمنین (ع) است، و خداوند امامت امامان حق را تا پایان حفظ خواهد کرد[۹۵].
    2. وَأُخْرَى تُحِبُّونَهَا نَصْرٌ مِّنَ اللَّهِ وَفَتْحٌ قَرِيبٌ وَبَشِّرِ الْمُؤْمِنِينَ[۹۶]؛ (و دیگر چیزی که دوست دارید نصرت و پیروزی‌ای است که از جانب خدا می‌رسد و گشایش نزدیک، و مؤمنین را بشارت ده).
      1. این آیه نیز به ظهور حضور قائم (ع) تفسیر شده است که پیروزی و گشایش نزدیک، ظهور حضرت مهدی (ع) است[۹۷].
    3. هُوَ الَّذِي أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدَى وَدِينِ الْحَقِّ لِيُظْهِرَهُ عَلَى الدِّينِ كُلِّهِ وَلَوْ كَرِهَ الْمُشْرِكُونَ[۹۸]؛ (خداوند فرستاده خود را با هدایت و دین حق فرستاد، تا بر همه اینها چیره شود، هر چند که این کار بر مشرکان ناگوار آید).
      1. این آیه نیز درباره حضرت قائم آل محمد (ع) نازل شده است و او امامی است که خداوند او را بر تمامی کیش‌ها غالب خواهد نمود و او زمین را از عدل و داد پر خواهد کرد، هم چنان که از ظلم و ستم پر شده باشد، و این آیه از جمله آیاتی است که تأویل و معنی آن پس از زمان نازل شدنش به وقوع خواهد پیوست.
      2. امام رضا (ع) درباره این آیه می‌فرماید: هنوز زمان تأویل این آیه فرا نرسیده است، انشاءالله هنگامی که حضرت قائم (ع) قیام نماید، هرجا که کافر و مشرکی باشد، از ظهور آن جناب به سختی و ناخوشی دچار شود، تا جایی که اگر در دل سنگ پنهان شود، آن سنگ به سخن آمده و به مؤمنین خبر می‌دهد و می‌گوید: ای مؤمن! یک کافر در درون من پنهان شده است، او را به قتل برسان و خداوند او را (رسوا نموده) و به دست مؤمنین می‌دهد تا به مجازات برسد و کشته شود.
      3. در روایتی دیگر امیرالمؤمنین (ع) می‌فرماید: خداوند رسولی را که در این آیه از آن سخن به میان رفته است، پس از این ظاهر خواهد نمود، سوگند به آن خدایی که جان من به دست اوست، در زمان ظهور او، هیچ جایی در روی زمین نباشد مگر آنکه هر صبح و شام ندای شهادتین اذان در آن خواهد پیچید.
      4. در حدیثی دیگر: ابن عباس روایت می‌کند: تأویل این آیه مربوط به زمانی خواهد بود که تمام یهودیان و نصرانیان و پیروان هر دینی به دین حنیف اسلام بگروند و گرگ و میش و گاو و شیر و انسان و مار از هر گزندی نسبت به هم در امان خواهند بود. در آن زمان هیچ موشی انبانی را پاره نمی‌کند و دیگر از هیچ اهل کتابی جزیه ستانده نمی‌شود و صلیب‌ها شکسته می‌شود و خوک‌ها از بین خواهند رفت. این در زمان قیام حضرت قائم آل محمد (ص) خواهد بود[۹۹].
  4. سوره طارق
    1. إِنَّهُمْ يَكِيدُونَ كَيْدًا * وَأَكِيدُ كَيْدًا * فَمَهِّلِ الْكَافِرِينَ أَمْهِلْهُمْ رُوَيْدًا[۱۰۰]؛ (دشمنان تا می‌توانند مکر می‌کنند و من نیز در مقابلشان مکر می‌کنم، پس به آنان اندکی مهلت بده).
      1. در تفسیر این آیه فرموده‌اند: آنان فسونگری پیشه می‌کنند و من نیز به خوبی آن را چاره می‌کنم، پس ای محمد! آنان را اندکی مهلت بده تا وقتی که حضرت قائم (ع) قیام کند، برای خدا از ستم‌گران و سرکشان قریش از بنی امیه و دیگر کافران انتقام خواهد گرفت[۱۰۱].
  5. سوره طه
    1. أَوْ يُحْدِثُ لَهُمْ ذِكْرًا[۱۰۲]؛ (برای مردم پند و ذکری جدید ایجاد خواهد شد).
      1. ذکر همانا ظهور حضرت قائم (ع) و خروج سفیانی خواهد بود[۱۰۳].
  6. سوره عصر
    1. وَالْعَصْرِ* إِنَّ الإِنسَانَ لَفِي خُسْرٍ* إِلاَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَتَوَاصَوْا بِالْحَقِّ وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ؛ (سوگند به عصر که انسان همواره در تباهی است، مگر آن کسانی که ایمان آورده و کرداری نیک دارند و یکدیگر را به سوی حق و صبر سفارش می‌کنند).
      1. امام صادق (ع) درباره تفسیر این سوره می‌فرماید: عصر در این سوره به معنای زمان قیام حضرت قائم (ع) است که در آن روز دشمنان ما از زیانکاران خواهند بود و کسانی که به نشانه‌های الهی (و امامان حق) ایمان آورده‌اند و میان برادران دینی به همیاری می‌پردازند و برادران دینی خود را در اموال خود سهیم می‌کنند و همدیگر را به اعتقاد امامت و ایمان به اهل بیت رسول خدا توصیه می‌کنند[۱۰۴].
  7. سوره عنکبوت
    1. وَلَئِن جَاءَ نَصْرٌ مِّن رَّبِّكَ لَيَقُولُنَّ إِنَّا كُنَّا مَعَكُمْ أَوَلَيْسَ اللَّهُ بِأَعْلَمَ بِمَا فِي صُدُورِ الْعَالَمِينَ[۱۰۵]؛ (و هر گاه نصرت و ظفری از سوی خدا (به مؤمنان) برسد (آن منافقان) می‌گویند: ما نیز با شما (هم آیین) بودیم! آیا خداوند بر آنچه در دل مخلوقات است آگاه‌تر نیست؟!).
      1. در روایتی تأویل این آیه درباره زمان انتقام حضرت قائم (ع) قرار داده است و شمشیر عدالت برافراشته شده است، به دروغ می‌گویند: ما نیز مانند سایر مؤمنین به حق ایمان داشتیم[۱۰۶].
  8. سوره غاشیه
    1. هَلْ أَتَاكَ حَدِيثُ الْغَاشِيَةِ * وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ خَاشِعَةٌ * عَامِلَةٌ نَّاصِبَةٌ * تَصْلَى نَارًا حَامِيَةً[۱۰۷]؛ (آیا خبر بلای عالمگیر برای تو حکایت شده است؟ آن روز رخسار برخی ترسناک و ذلیل است و همه کارشان رنج و مشقت است و به آتش فروزان دوزخ در آیند).
      1. امام صادق (ع) فرمود: مقصود از این آیه قیام حضرت قائم (ع) است که با شمشیر اهل باطل را فرو می‌گیرد و صورت آنان در آن روز افتاده است، آنان بر خلاف دستور خدا عمل می‌نمایند و والیان جور نصب می‌کنند، اما در زمان ظهور حضرت مهدی (ع) در آتش جنگ خواهند سوخت و در سرای دیگر نیز به آتش دوزخ گرفتار خواهند شد[۱۰۸].
  9. سوره غافر
    1. قَالُوا رَبَّنَا أَمَتَّنَا اثْنَتَيْنِ وَأَحْيَيْتَنَا اثْنَتَيْنِ فَاعْتَرَفْنَا بِذُنُوبِنَا فَهَلْ إِلَى خُرُوجٍ مِّن سَبِيلٍ[۱۰۹]؛ ([[[کفار]] می‌گویند:] خدایا ما را دو بار میراندی و دو بار زنده نمودی، اکنون ما به گناهان خود اعتراف می‌کنیم، آیا راهی برای خارج شدن از این عذاب و گرفتاری وجود دارد؟).
      1. امام صادق (ع) فرمود: این سخن را کفار در زمان ظهور حضرت قائم (ع) و هنگام رجعت خواهند گفت، که دوباره به دنیا بازگشته و به کیفر گناهانشان می‌رسند[۱۱۰].
  10. سوره فتح
    1. لَوْ تَزَيَّلُوا لَعَذَّبْنَا الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْهُمْ عَذَابًا أَلِيمًا[۱۱۱]؛ (اگر (عناصر کفر و ایمان) از هم جدا بودند، همانا کسانی که از این گروه کافر شدند عذاب دردناکی خواهیم کرد).
      1. شخصی از امام صادق (ع) پرسید: چرا امیرالمؤمنین علی بن ابی طالب (ع) با مخالفین خود به جنگ بر نخاست؟ حضرت فرمود: برای یک آیه در قرآن، که خداوند فرمود: "اگر از هم جدا شوند، ما آن دسته که کافر شدند به جزای سختی دچار خواهیم کرد". راوی می‌پرسید: منظور از این جدا شدن چیست؟ حضرت پاسخ داد: این جدا شدن مربوط به امانت‌هایی است که در صلب کافران قرار داده شده است. حضرت قائم (ع) نیز همین گونه خواهد بود، او نیز ظهور نخواهد کرد مگر زمانی که خداوند امانت‌هایی را که در صلب کفار قرار داده شده است، یعنی فرزندان مؤمنی که از پدران کافر به دنیا می‌آیند، متولد شوند. پس زمانی که آن مؤمنان از صلب پدران کافر خود بیرون آمدند، حضرت قائم (ع) نیز ظهور نموده و تمام دشمنان خدا را به قتل می‌رساند[۱۱۲].
  11. سوره فصلت
    1. سَنُرِيهِمْ آيَاتِنَا فِي الآفَاقِ وَفِي أَنفُسِهِمْ حَتَّى يَتَبَيَّنَ لَهُمْ أَنَّهُ الْحَقُّ[۱۱۳]؛ (ما آیات خود را در آفاق جهان و نفوس بندگان آشکار می‌سازیم تا ظاهر شود که خداوند حق است).
      1. ابوبصیر از امام صادق (ع) روایت می‌کند که فرمود: خداوند در زمان حضرت قائم (ع) به اهل باطل نشان می‌دهد که چگونه منع خواهند شد و آفاق بر آنها تنگ می‌شود. پس در آن وقت قدرت پروردگار را در خود و آفاق خواهند دید و ظهور حضرت قائم (ع) به امر خداوند حتمی است. خداوند او را ظاهر می‌کند تا همه مردم او را ببینند[۱۱۴].
  12. سوره ق
    1. وَاسْتَمِعْ يَوْمَ يُنَادِ الْمُنَادِ مِن مَّكَانٍ قَرِيبٍ * يَوْمَ يَسْمَعُونَ الصَّيْحَةَ بِالْحَقِّ ذَلِكَ يَوْمُ الْخُرُوجِ[۱۱۵]؛ (گوش فرا ده به صدایی که آن روز ندادهنده‌ای از جایی نزدیک ندا می‌دهد. در آن روز مردم به راستی صیحه را می‌شنوند، چنین روزی روز قیام خواهد بود).
      1. امام صادق (ع) فرمود: در روز قیام حضرت مهدی (ع)، ندادهنده نام حضرت قائم (ع) و نام پدرش را خواهد گفت و این صدایی آسمانی است که روز قیام صاحب الامر شنیده می‌شود.
  13. سوره قدر
    1. سَلامٌ هِيَ حَتَّى مَطْلَعِ الْفَجْرِ[۱۱۶]؛ (ملائکه و روح در شب قدر تا صبح، نازل می‌شوند و رویدادهای حتمی سال را نازل می‌کنند).
      1. امام صادق (ع) فرمود: در شب قدر ملائکه و روح هر حادثه قطعی را نازل می‌کنند، و این (شب قدر) تا زمان قیام قائم آل محمد (هر سال) ادامه خواهد داشت.
  14. سوره قصص
      1. وَنُرِيدُ أَن نَّمُنَّ عَلَى الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا فِي الأَرْضِ وَنَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَنَجْعَلَهُمُ الْوَارِثِينَ * وَنُمَكِّنَ لَهُمْ فِي الأَرْضِ وَنُرِي فِرْعَوْنَ وَهَامَانَ وَجُنُودَهُمَا مِنْهُم مَّا كَانُوا يَحْذَرُونَ[۱۱۷]؛ (ما اراده نمودیم بر کسانی منت نهیم که در زمین ناتوان انگاشته شدند و آنان را پیشوایان و وارثان زمین قرار دهیم و آنان را در زمین قدرت و تمکین بخشیم و به فرعون و هامان و لشکریانش آنچه را که از آن بر حذر بودند، بنمایانیم).
      2. این آیه را حضرت مهدی (ع) در کودکی تلاوت می‌فرمودند، و امام حسن عسکری (ع) می‌فرمودند: آری خداوند به من فرزندی عنایت فرمود به نام "محمد" که سلسله امامت تا آخرالزمان پایدار بماند و سخن دروغ‌گویانی که به زعم خود گمان می‌کردند من فرزندی نخواهم داشت و امامت پس از من از بین خواهد رفت، باطل شد[۱۱۸].
      3. امیرالمؤمنین (ع) روایت می‌کند: کسانی که در روی زمین ضعیف داشته شده‌اند امامان و سفیران او هستند، ما اهل بیت عصمت هستیم. پروردگار عالم "مهدی" ما را برمی‌انگیزد تا اهل بیت را سربلند کند و دشمنان ما را سرشکسته و خوار گرداند.
  15. سوره قمر
    1. اقْتَرَبَتِ السَّاعَةُ وَانشَقَّ الْقَمَرُ[۱۱۹]؛ (آن ساعت نزدیک شد و ماه شکافته شد).
      1. در روایتی آمده است که منظور از ساعت در این آیه شریفه قیام قائم آل محمد (ص) است.
  16. سوره لقمان
    1. وَأَسْبَغَ عَلَيْكُمْ نِعَمَهُ ظَاهِرَةً وَبَاطِنَةً[۱۲۰]؛ (خداوند نعمت‌های آشکار و پنهان را برای شما مسخر نموده است).
      1. امام موسی بن جعفر (ع) می‌فرماید: نعمت ظاهری، امامی است که در میان مردم آشکارا نمایان است و نعمت باطنی، امامی است که از میان مردم غایب است و ظاهر نیست و گنج‌های زمین برای او آشکار خواهد شد و هر چیزِ دوری برای او نزدیک خواهد بود.
  17. سوره لیل
    1. وَاللَّيْلِ إِذَا يَغْشَى * وَالنَّهَارِ إِذَا تَجَلَّى[۱۲۱]؛ (قسم به شب تار هنگامی که همه جا را فرا گیرد و قسم به روز هنگامی که روشن و فروزان شود).
      1. امام باقر (ع) فرمود: منظور شب پوشاننده در این آیه، امیرالمؤمنین (ع) است که در دولت باطل در حجاب شده و ناگزیر به صبر گردید، قسم به روز روشنی‌بخش، قیام حضرت قائم آل محمد (ص) است که وقتی قیام می‌نماید، بر دولت باطل پیروز گشته و این مثل‌هایی است که خداوند در قرآن برای مردم نازل فرموده است، ما اهل بیت و پیامبر خدا را مخاطب این مثل‌ها قرار داده و کسی جز ما تأویل این مثل‌ها را نمی‌داند.
  18. سوره مائده
    1. الْيَوْمَ يَئِسَ الَّذِينَ كَفَرُواْ مِن دِينِكُمْ فَلاَ تَخْشَوْهُمْ وَاخْشَوْنِ[۱۲۲]؛ (امروز کافران از دین شما طمع بریدند [که بتوانند خللی به دین حق وارد کنند] پس از آنان بیمناک نباشید، بلکه از من بترسید).
      1. امام باقر (ع) در تفسیر این آیه فرمودند: روزی را که کاملاً کافران نا امید می‌شوند و دیگری امید به ضرر رسانی دین حق نخواهند داشت، همانا روز ظهور حضرت قائم (ع) است که بنی امیه (و دیگر ستمگران و دشمنان دین) مأیوس خواهند شد و آنان کسانی‌اند که کفر ورزیدند و از آل محمد (ص) ناامید شدند[۱۲۳].
    2. يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ مَن يَرْتَدَّ مِنكُمْ عَن دِينِهِ فَسَوْفَ يَأْتِي اللَّهُ بِقَوْمٍ يُحِبُّهُمْ وَيُحِبُّونَهُ أَذِلَّةٍ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ أَعِزَّةٍ عَلَى الْكَافِرِينَ يُجَاهِدُونَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَلاَ يَخَافُونَ لَوْمَةَ لائِمٍ[۱۲۴]؛ (ای کسانی که ایمان آورده‌اید! اگر شما از دین خود روی گردان شوید، به زودی خداوند گروهی را خواهد فرستاد که بسیار آنان را دوست دارد و آنان نیز خدا را دوست دارند، در مقابل مؤمنین فروتن هستند، اما در مقابل کافران مقتدرند. در راه خدا به جهاد می‌پردازند و از هیچ ملامت‌کننده‌ای نمی‌ترسند).
      1. امام صادق (ع) فرمود: این آیه درباره حضرت قائم (ع) است، او در پناه خداوند محفوظ خواهد بود و اگر همه مردم از بین بروند، خداوند یاران او را می‌رساند. یاران او کسانی‌اند که خداوند درباره آنان فرموده: فإن یکفر بها هؤلاء فقد وکلنا بها قوما لیسوا بها بکافرین[۱۲۵]؛ (اگر اینان به او کفر ورزند، ما برای او گروهی را می‌گماریم که هرگز کافر نمی‌شوند).
  19. سوره ملک
    1. قُلْ أَرَأَيْتُمْ إِنْ أَصْبَحَ مَاؤُكُمْ غَوْرًا فَمَن يَأْتِيكُم بِمَاء مَّعِينٍ[۱۲۶]؛ (بگو: چه تصور می‌کنید؟ اگر آب (که مایه زندگی) شما است همه به زمین فرو شود، کیست که دوباره آب روان و گوارا برای شما بیاورد؟).
      1. در این آیه امام زمان (ع) به آب تعبیر شده است که موجب حیات همه اشیاء است و تأویل این آیه این است: بگو اگر امام شما از نظرها غایب گردد، چه کسی می‌تواند آن امام را دوباره بر شما ظاهر کند؟ امام رضا (ع) فرمود: "اَب" در این آیه به معنی ابواب (یعنی درب‌ها) است، زیرا ائمه هدی (ع) دروازه‌های ورود به رحمت الهی هستند و تأویل آیه این است که اگر نتوانید به علم امام خود دسترسی پیدا کنید، چه کسی می‌تواند شما را به آن علوم آگاه کند؟
      2. و در روایتی دیگر امام موسی بن جعفر (ع) فرمود: این آیه به این معنی است: اگر زمانی رسید که امامتان از میان شما غایب شود و ندانید که او در کجا می‌باشد؟ چه کسی می‌تواند امام آشکار را برای شما بیاورد؛ امامی که خبرهای آسمان و زمین و حلال و حرام خداوند را برای شما بیان می‌کند. آنگاه حضرت فرمود: به خدا سوگند که تأویل این آیه هنوز فرا نرسیده است (یعنی تأویل این آیه مربوط به زمان امام دوازدهم می‌باشد).
  20. سوره نحل
    1. أَفَأَمِنَ الَّذِينَ مَكَرُواْ السَّيِّئَاتِ أَن يَخْسِفَ اللَّهُ بِهِمُ الأَرْضَ أَوْ يَأْتِيَهُمُ الْعَذَابُ مِنْ حَيْثُ لاَ يَشْعُرُونَ[۱۲۷]؛ (آنانکه با کردار زشت خود به مکرها می‌اندیشند، آیا از این بلا ایمنند که ناگاه خدا همه را به زمین فرو برد، یا از جایی که اصلاً گمان نمی‌کنند، عذابی بر آنان برسد؟
      1. امام باقر (ع) فرمود: ائمه طاهرین (ع) در این دنیا محکوم و مظلوم قرار گرفتند، اما مردی از آنان قیام خواهد کرد و سیصد و سیزده تن مرد فداکار وی را همراهی خواهند نمود. پرچم رسول خدا به اوست و به سوی مدینه در حرکت هستند. زمانی که از سرزمین بیداء می‌گذرند، می‌فرماید: این جا سرزمینی است که خداوند آن دشمنان را به زمین فرو خواهد برد[۱۲۸].
      2. تفسیر این آیه بر خسف لشکریان سفیانی در سرزمین بیداء دلالت دارد که آنان در پی جنگ با حضرت مهدی (ع) از مدینه به طرف مکه رهسپار می‌شوند، اما در سرزمین بیداء به امر الهی زمین همه آنان را خواهد بلعید و فقط دو تن از آنان باقی می‌مانند تا خبر نابودی‌شان را ببرند[۱۲۹].
    2. وَأَقْسَمُواْ بِاللَّهِ جَهْدَ أَيْمَانِهِمْ لاَ يَبْعَثُ اللَّهُ مَن يَمُوتُ بَلَى وَعْدًا عَلَيْهِ حَقًّا وَلَكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لاَ يَعْلَمُونَ[۱۳۰]؛ (آنان سوگندهای سختی به خدا یاد می‌کنند که خداوند مردگان را زنده نمی‌کند! البته که زنده می‌کند، و این وعده حقی است که حتماً شدنی خواهد بود، اما بیشتر مردم این را نمی‌دانند.
      1. امام صادق (ع) به ابوبصیر فرمود: ای ابوبصیر! عامه مردم درباره این آیه چه می‌گویند؟! ابوبصیر عرض کرد: مردم در معنی این آیه می‌گویند: "مشرکان به زعم باطل خود نزد پیامبر به خدا قسم یاد می‌کنند که مردگان دوباره برانگیخته نخواهند شد". امام صادق (ع) فرمود: نابود باد کسی که چنین گمان می‌کند! از آنان بپرسند که آیا مشرکان به خدا قسم می‌خورند یا به لات و عزی!؟ ابوبصیر پرسید: پس معنای این آیه را به من تعلیم دهید. حضرت فرمود: ای ابوبصیر! هر گاه حضرت قائم (ع) قیام نماید. برخی از شیعیان ما را از قبرهایشان برمی‌انگیزد و برپا می‌دارد، در حالی که شمشیرهایشان را بر دوش نهاده‌اند و این خبر به گروهی از شیعیان آن دوران می‌رسد، تعجب نموده و می‌گویند: آیا فلان شخص و فلان شخص از گور خویش زنده شده و بیرون آمده‌اند و با حضرت قائم (ع) همراه شده‌اند؟! این خبر به مسلمانانی که به ما ایمان ندارد، نیز می‌رسد و شیعیان را استهزاء می‌کنند و می‌گویند: "ای گروه شیعیان، چه قدر دروغگو هستید، اکنون که دولت شما برقرار شده است، باز هم از دروغگویی دست برنمی‌دارید؟ به خدا قسم آنان زنده نشده‌اند و برانگیخته نشده‌اند" خداوند در این آیه سخن آنان را حکایت می‌کند، نه سخن مشرکین را.
  21. سوره نمل
    1. أَمَّن يُجِيبُ الْمُضْطَرَّ إِذَا دَعَاهُ وَيَكْشِفُ السُّوءَ وَيَجْعَلُكُمْ خُلَفَاء الأَرْضِ[۱۳۱]؛ (یا آن کسی که دعای مضطران را به اجابت می‌رساند و رنج را از آنان برطرف می‌سازد و شما را جانشینان اهل زمین قرار می‌دهد).
      1. امام صادق (ع) فرمود: این آیه شریفه درباره حضرت قائم (ع) نازل شده است. به خدا سوگند که او همان "مضطر" است که دو رکعت نماز در مقام حضرت ابراهیم (ع)، در مسجد الحرام به جای می‌آورد و خداوند را می‌خواند، سپس پروردگار او را اجابت می‌نماید و گرفتاری او را برطرف می‌سازد و آنان را در زمین خلیفه و جانشین خود می‌سازد[۱۳۲].
    2. وَإِذَا وَقَعَ الْقَوْلُ عَلَيْهِمْ أَخْرَجْنَا لَهُمْ دَابَّةً مِّنَ الأَرْضِ تُكَلِّمُهُمْ أَنَّ النَّاسَ كَانُوا بِآيَاتِنَا لا يُوقِنُونَ * وَيَوْمَ نَحْشُرُ مِن كُلِّ أُمَّةٍ فَوْجًا مِّمَّن يُكَذِّبُ بِآيَاتِنَا فَهُمْ يُوزَعُونَ[۱۳۳]؛ (زمانی که وعده عذاب کافران به وقوع بپیوندد، جنبنده‌ای از زمین برآوریم که با مردم سخن می‌گوید، به راستی که مردم به نشانه‌های ما یقین ندارند. روزی است که از هر دو امت گروهی را که نشانه‌های ما را دروغ می‌پنداشتند برمی‌انگیزانیم و آنان را برای سؤال و جواب باز خواهیم داشت) این آیات درباره وقوع رجعت در زمان قیام حضرت قائم (ع) است. در آن روز دابة الأرض یعنی امیرالمؤمنین (ع) دوباره به دنیا باز خواهد گشت و گروهی از مؤمنان و برخی از کافران نیز زنده می‌شوند و کفار به جزای اعمال ناشایست خود خواهد رسید[۱۳۴].
  22. سوره نور
    1. وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنكُمْ وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَيَسْتَخْلِفَنَّهُم فِي الأَرْضِ كَمَا اسْتَخْلَفَ الَّذِينَ مِن قَبْلِهِمْ وَلَيُمَكِّنَنَّ لَهُمْ دِينَهُمُ الَّذِي ارْتَضَى لَهُمْ وَلَيُبَدِّلَنَّهُم مِّن بَعْدِ خَوْفِهِمْ أَمْنًا يَعْبُدُونَنِي لا يُشْرِكُونَ بِي شَيْئًا وَمَن كَفَرَ بَعْدَ ذَلِكَ فَأُولَئِكَ هُمُ الْفَاسِقُونَ[۱۳۵]؛ (خداوند به کسانی که از شما ایمان آورده و عمل صالح پیشه می‌سازند وعده داده است که آنها را در زمین نماینده خود گرداند، آنگونه که در گذشته نیز افرادی را جانشین خود ساخته بود و دینشان را برای آنان برمی‌گزیند و ثابت می‌دارد و ترسشان را به امنیت مبدل می‌سازد و این افراد کسانی‌اند که هیچ‌گاه به من شرک نیاورده‌اند) این آیه نیز درباره حضرت مهدی موعود (ع) و یاران اوست که پس از ظهور مالکان زمین خواهند بود و از سوی خدا حکومت خواهند کرد و جانشین الهی قائم آل محمد (ع) است[۱۳۶].
  23. سوره هود
    1. وَلَئِنْ أَخَّرْنَا عَنْهُمُ الْعَذَابَ إِلَى أُمَّةٍ مَّعْدُودَةٍ لَّيَقُولُنَّ مَا يَحْبِسُهُ أَلاَ يَوْمَ يَأْتِيهِمْ لَيْسَ مَصْرُوفًا عَنْهُمْ وَحَاقَ بِهِم مَّا كَانُواْ بِهِ يَسْتَهْزِؤُونَ[۱۳۷]؛ (زمانی که ما عذاب کافران را تا رسیدن آن عده مشخص به تأخیر اندختیم، آنان می‌گویند: چه چیز موجب تأخیر عذاب شده است؟ اما بدانید! زمانی که عذاب آنان فرا رسد هرگز آن عذاب از آنان برداشته نخواهد شد و آنچه را که مسخره می‌کردند آنان را فرا خواهد گرفت).
      1. امیرالمؤمنین (ع) فرمود: "أمة معدوده" افراد مشخص و شمارش شده، یاران خاص حضرت مهدی (ع) هستند که سیصد و سیزده نفر هستند و این عذابی که از کافران به تأخیر افتاده است، عذابی است که پس از قیام قائم (ع) آنان را گرفتار خواهد کرد[۱۳۸].
    2. وَلَقَدْ آتَيْنَا مُوسَى الْكِتَابَ فَاخْتُلِفَ فِيهِ وَلَوْلاَ كَلِمَةٌ سَبَقَتْ مِن رَّبِّكَ لَقُضِيَ بَيْنَهُمْ وَإِنَّهُمْ لَفِي شَكٍّ مِّنْهُ مُرِيبٍ[۱۳۹]؛ (محققاً ما کتاب تورات را برای موسی فرستادیم، آنگاه در آن اختلاف کردند و اگر مشیت سابقه حق تعالی نبود، میان آنان حکم می‌شد و این مردم همیشه در شک هستند و بر تردید دچارند).
      1. امام باقر (ع) فرمود: این امت نیز مانند بنی اسرائیل درباره معانی قرآن اختلاف خواهند کرد چنانکه درباره کتابی که همراه حضرت قائم (ع) است نیز اختلاف می‌کنند و بسیاری از مردم آن کتاب را انکار خواهند کرد و حضرت قائم (ع) تمام منکران را گردن خواهد زد و اگر حضرت قائم (ع) رعایت مشیت الهی را نمی‌نمود یک تن از آنان را باقی نمی‌گذاشت.
  24. سوره یونس
    1. وَيَقُولُونَ لَوْلاَ أُنزِلَ عَلَيْهِ آيَةٌ مِّن رَّبِّهِ فَقُلْ إِنَّمَا الْغَيْبُ لِلَّهِ فَانتَظِرُواْ إِنِّي مَعَكُم مِّنَ الْمُنتَظِرِينَ[۱۴۰]؛ ([آن کافران از روی] می‌گویند: کاش نشانه‌ای از پروردگارش بر او فرود می‌آمد، اما تو بگو همانا غیب مخصوص خداست، انتظار بکشید که من هم همراه شما به انتظار نشسته‌ام)[۱۴۱].

جستارهای وابسته

منابع

  1. مجتبی تونه‌ای، موعودنامه
  2. حیدرزاده، عباس، فرهنگنامه آخرالزمان

پانویس

  1. ↑ یأتی، ص ۲۶۹ و کنزل العمال، ج ۱۴، ص ۲۱۷ و بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۲۶۳.
  2. ↑ غیبت نعمانی، ص ۲۴۸: «فَقَالَ الْهَرَبَ الْهَرَبَ فَإِنَّهُ لَا يَزَالُ عَدْلُ اللَّهِ مَبْسُوطاً عَلَى هَذِهِ الْأُمَّةِ مَا لَمْ يَمِلْ قُرَّاؤُهُمْ إِلَى أُمَرَائِهِم»
  3. ↑ بحارالأنوار، ج ۶، ص ۳۰۶.
  4. ↑ یأتی، ص ۲۷۹.
  5. ↑ روضه کافی: ح ۷.
  6. ↑ یأتی، ص ۵۶۶.
  7. ↑ بحارالانوار، ج ۱۸، ص ۱۴۶.
  8. ↑ ر. ک: آخرالزمان پیش از ظهور.
  9. ↑ حیدرزاده، عباس، فرهنگنامه آخرالزمان. ص ۴۵۸.
  10. ↑ غیبت نعمانی، ص ۲۹۷.
  11. ↑ نجم الثاقب، ص ۱۵۱.
  12. ↑ تفسیر کنز الدقائق: سوره واقعه تفسیر آیه ۶۳، ۷۹: «"هيهات، ليس إلى ذلك سبيل، إنّما جئت به إلى أبي بكر لتقوم الحجة عليكم و لا تقولوا يوم القيامة: إنّا كنّا عن هذا غافلين، أو تقولوا: ما جئتنا به، فإنّ القرآن الّذي عندي‏ لا يَمَسُّهُ إِلَّا الْمُطَهَّرُونَ‏ و الأوصياء من ولدي. فقال عمر: فهل وقت لإظهاره معلوم؟ قال (عليه السّلام): نعم، إذا قام القائم من ولدي يظهره و يحمل النّاس عليه، فتجري السّنّة به"»
  13. ↑ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۶۴: «"كَأَنِّي بِالْعَجَمِ فَسَاطِيطُهُمْ فِي مَسْجِدِ الْكُوفَةِ يُعَلِّمُونَ النَّاسَ الْقُرْآنَ كَمَا أُنْزِل"»
  14. ↑ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۵۲ و نجم الثاقب: باب سوم، فصل دوم:
  15. ↑ حیدرزاده، عباس، فرهنگنامه آخرالزمان. ص ۴۵۸.
  16. ↑ نهج البلاغه، فیض الاسلام، خطبه ۱۳۸: «وَ يَعْطِفُ الرَّأْيَ عَلَى الْقُرْآنِ، إِذَا عَطَفُوا الْقُرْآنَ عَلَى الرَّأْيِ»
  17. ↑ نهج البلاغه، فیض الاسلام، خطبه ۱۳۸: «"يُحْيِي مَيِّتَ الْكِتَابِ وَ السُّنَّةِ"»
  18. ↑ عقد الدرر، ص۱۵۹.
  19. ↑ غیبة نعمانی، ص ۳۱۸؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۶۴.
  20. ↑ غیبة نعمانی، ص ۳۱۸.
  21. ↑ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۵۲.
  22. ↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۵۵۶.
  23. ↑ «و ما این روزگاران را میان مردم (دست به دست) می‌گردانیم» سوره آل عمران، آیه ۱۴۰.
  24. ↑ تفسیر عیاشی.
  25. ↑ «آنان که در آسمان‌ها و زمینند خواه‌ناخواه گردن نهاده فرمان اویند» سوره آل عمران، آیه ۸۳.
  26. ↑ مهدی موعود: باب پنجم
  27. ↑ «ای مؤمنان! شکیبایی ورزید و یکدیگر را به شکیب فرا خوانید و از مرزها نگهبانی کنید» سوره آل عمران، آیه ۲۰۰.
  28. ↑ مهدی موعود: باب پنجم.
  29. ↑ «و آنگاه خداوند از پیامبران پیمان گرفت که چون به شما کتاب و حکمتی دادم سپس پیامبری نزدتان آمد که آن (کتاب) را که با شماست راست می‌شمارد، باید بدو ایمان آورید و باید او را یاوری کنید» سوره آل عمران، آیه ۸۱.
  30. ↑ تفسیر قمی.
  31. ↑ «و به راستی موسی را با نشانه‌های خویش فرستادیم (و گفتیم) که قومت را به سوی روشنایی از تیرگی‌ها بیرون بر و روزهای خداوند را به آنان گوشزد کن، بی‌گمان در آن نشانه‌هایی برای هر شکیبای سپاسگزاری است» سوره ابراهیم، آیه ۵.
  32. ↑ تفسیر قمی.
  33. ↑ «روزی که (این) زمین زمینی دیگر گردد و آسمان‌ها نیز و (همگان) نزد خداوند یگانه دادفرما پدیدار شوند» سوره ابراهیم، آیه ۴۸.
  34. ↑ نجم الثاقب، ص ۱۵۹.
  35. ↑ «و به بنی اسرائیل در کتاب (تورات) خبر دادیم که دو بار در این سرزمین تباهی می‌ورزید و گردنکشی بزرگی می‌کنید و چون وعده نخست (از) آن دو (تباهی) فرا رسد بندگانی سخت جنگاور را که داریم بر شما برمی‌انگیزیم که درون خانه‌ها را جست و جو می‌کنند و (این) وعده‌ای انجام یافتنی است سپس پیروزی بر آنان را دوباره بهره شما می‌کنیم و با دارایی‌ها و پسران به شما یاری می‌رسانیم و شمار شما را افزون‌تر می‌گردانیم اگر نیکی ورزید به خویش نیکی ورزیده‌اید و اگر بدی کنید به خویش کرده‌اید و چون وعده فرجامین فرا رسد (بندگانی دیگر را می‌فرستیم) تا چهره‌هایتان را اندوهبار گردانند و در آن مسجد وارد گردند چنان که بار نخست وارد آن شده بودند و تا بر هر چه دست یابند از میان بردارند باشد که پروردگارتان بر شما بخشایش آورد و اگر (به نافرمانی) بازگردید ما نیز باز می‌گردیم و دوزخ را زندان کافران قرار داده‌ایم» سوره اسراء، آیه ۴-۸.
  36. ↑ تفسیر علی بن ابراهیم قمی.
  37. ↑ ممکن است در اینجا اشاره به قیام جناب مختار باشد که از دشمنان اهل بیت و قاتلان سیدالشهدا (ع) خونخواهی نمود.
  38. ↑ «بندگانی سخت جنگاور را که داریم بر شما برمی‌انگیزیم» سوره اسراء، آیه ۵.
  39. ↑ تفسیر عیاشی.
  40. ↑ «و بگو حقّ آمد و باطل از میان رفت؛ بی‌گمان باطل از میان رفتنی است» سوره اسراء، آیه ۸۱.
  41. ↑ مهدی موعود: باب پنجم.
  42. ↑ «و آن کس را که خداوند (کشتن وی را) حرام کرده است جز به حقّ مکشید و آنکه به ستم کشته شود برای وارث او حقّی نهاده‌ایم پس نباید در کشتن (به قصاص) گزافکاری کند زیرا (از سوی شرع) یاری شده است» سوره اسراء، آیه ۳۳.
  43. ↑ «از تو از برپا شدن رستخیز می‌پرسند که چه هنگام است؟ بگو: دانش آن، تنها نزد پروردگار من است؛ هیچ کس جز او در زمان آن از آن پرده بر نمی‌دارد؛ (بار آن) در آسمان‌ها و زمین، سنگین است، جز ناگهان به سراغتان نمی‌آید؛ از تو می‌پرسند گویی تو از آن نیک آگاهی بگو: دانش آن، تنها نزد خداوند است اما بیشتر مردم نمی‌دانند» سوره اعراف، آیه ۱۸۷.
  44. ↑ «و همین که عذاب ما را در (می)‌یافتند ناگاه از آن می‌گریختند مگریزید و به آنچه که در آن کامرانی یافته‌اید و به خانه‌هایتان باز گردید باشد که از شما بازخواست کنند گفتند: وای بر ما! بی‌گمان ما ستمگر بوده‌ایم و هماره همان سخن آنان بود تا آنکه آنان را (چون گیاه) دروشده‌ای فرو مرده گرداندیم» سوره انبیاء، آیه ۱۲-۱۵.
  45. ↑ «و در زبور پس از تورات نگاشته‌ایم که بی‌گمان زمین را بندگان شایسته من به ارث خواهند برد» سوره انبیاء، آیه ۱۰۵.
  46. ↑ تفسیر قمی.
  47. ↑ «روزی که برخی نشانه‌های پروردگارت آید کسی که از پیش ایمان نیاورده یا در ایمان خویش کار نیکویی انجام نداده باشد ایمانش او را سودی نخواهد داد؛ بگو چشم به راه باشید که ما نیز چشم به راهیم» سوره انعام، آیه ۱۵۸.
  48. ↑ تفسیر قمی.
  49. ↑ «آنان کسانی هستند که به آنها کتاب و داوری و پیامبری دادیم؛ اگر اینان به آن کفر ورزند، گروهی را بر آن گمارده‌ایم که بدان کفر نمی‌ورزند» سوره انعام، آیه ۸۹. و ر. ک: سوره مائده، آیه ۵۴.
  50. ↑ و با آنان نبرد کنید تا آشوبی بر جا نماند و دین، یکجا از آن خداوند باشد پس اگر (از کفر و شرک) باز ایستند بی‌گمان خداوند از آنچه می‌کنند آگاه است، سوره انفال، آیه۳۹
  51. ↑ بی‌گمان شمار ماه‌ها نزد خداوند در کتاب وی روزی که آسمان‌ها و زمین را آفرید دوازده ماه است؛ از آنها چهار ماه، حرام است، این است آیین استوار، در آنها به خود ستم روا ندارید و همگی با مشرکان جنگ کنید چنان که آنان همگی با شما جنگ می‌کنند و بدانید که خداوند با پرهیزگاران است؛ سوره توبه، آیه ۳۶.
  52. ↑ الم، این کتاب که هیچ شکی در آن نیست، راهنمای پرهیزکاران است، آن کسانی که به غیب ایمان دارند؛ سوره بقره، آیه ۱-۳.
  53. ↑ «بگو که غیب، تنها از آن خداوند است پس چشم به راه دارید که من (نیز) با شما از چشم به راه دارندگانم» سوره یونس، آیه ۲۰.
  54. ↑ مهدی موعود: باب پنجم
  55. ↑ «و هر کس را قبله‌ای است که روی بدان می‌کند، باری، در کارهای نیک از یکدیگر پیشی گیرید. هرجا که باشید خداوند همگی شما را باز خواهد آورد، خداوند بر هر کاری تواناست» سوره بقره، آیه ۱۴۸.
  56. ↑ ر. ک: یاران حضرت، طی الارض.
  57. ↑ «و بی‌گمان شما را با چیزی از بیم و گرسنگی و کاستی دارایی‌ها و کسان و فرآورده‌ها می‌آزماییم، و شکیبایان را نوید بخش!» سوره بقره، آیه ۱۵۵.
  58. ↑ مهدی موعود: باب پنجم
  59. ↑ «نه، سوگند به اختران فراگرد و به سیّارگان پنهان‌نورد» سوره تکویر، آیه ۱۵-۱۶.
  60. ↑ تفسیر قمی.
  61. ↑ بی‌گمان شمار ماه‌ها نزد خداوند در کتاب وی روزی که آسمان‌ها و زمین را آفرید دوازده ماه است؛ از آنها چهار ماه، حرام است، این است آیین استوار، در آنها به خود ستم روا ندارید و همگی با مشرکان جنگ کنید چنان که آنان همگی با شما جنگ می‌کنند و بدانید که خداوند با پرهیزگاران است؛ سوره توبه، آیه ۳۶.
  62. ↑ و با آنان نبرد کنید تا آشوبی بر جا نماند و دین، یکجا از آن خداوند باشد پس اگر (از کفر و شرک) باز ایستند بی‌گمان خداوند از آنچه می‌کنند آگاه است، سوره انفال، آیه۳۹
  63. ↑ تفسیر قمی.
  64. ↑ ای رسول ما، کافران را رها کن تا روزی که عذاب وعده داده شده خود را به چشم ببینند، در آن روز خواهند دانست که کدام یک دارای یارانی ضعیف‌ترند، و سپاهیانی کمتر دارند؛ سوره جن، آیه۲۴.
  65. ↑ تفسیر قمی.
  66. ↑ به کسانی که بر آنها جنگ تحمیل می‌شود اجازه (ی جهاد) داده شد زیرا ستم دیده‌اند و بی‌گمان خداوند بر یاری آنان تواناست؛ سوره حج، آیه ۳۹.
  67. ↑ تفسیر قمی.
  68. ↑ همان کسانی که اگر آنان را در زمین توانمندی دهیم نماز بر پا می‌دارند و زکات می‌پردازند و به کار شایسته فرمان می‌دهند و از کار ناپسند باز می‌دارند و پایان کارها با خداوند است؛ سوره حج، آیه۴۱.
  69. ↑ سوره حج، آیه۶۰.
  70. ↑ مهدی موعود: باب پنجم.
  71. ↑ بدانید که خداوند زمین را پس از سترون شدن آن بارور می‌کند؛ به راستی که ما آیات را برایتان روشن بیان داشتیم باشد که خرد ورزید، سوره حدید، آیه ۱۷.
  72. ↑ تفسیر قمی.
  73. ↑ ای مؤمنان] مانند کسانی نباشید که پیش از این کتاب آسمانی بر آنان نازل شد و دوره‌ای طولانی بر آنان گذشت و دل‌هایشان زنگ قساوت گرفت و بسیاری فاسق و نابکار شدند؛ سوره حدید، آیه۱۶.
  74. ↑ تفسیر قمی و شرح الایات الباهرة.
  75. ↑ پس به خدای آسمان و زمین سوگند که او همانند سخن گفتن شما حقیقت دارد؛ سوره ذاریات، آیه ۲۳.
  76. ↑ تفسیر قمی.
  77. ↑ الرحمان / ۶۴.
  78. ↑ تفسیر قمی.
  79. ↑ الرحمن / ۴۱.
  80. ↑ مهدی موعود: باب پنجم
  81. ↑ ر. ک: دابة الأرض.
  82. ↑ زمر / ۶۹.
  83. ↑ سجده / ۲۱.
  84. ↑ مهدی موعود: باب پنجم
  85. ↑ سجده / ۲۹.
  86. ↑ مهدی موعود: باب پنجم
  87. ↑ شعراء / ۴.
  88. ↑ تفسیر قمی.
  89. ↑ شوری / ۴۲ - ۴۱.
  90. ↑ تفسیر قمی و تفسیر فرات الکوفی.
  91. ↑ شوری / ۱۸ و ۱۷.
  92. ↑ ص / ۸۱ - ۷۹.
  93. ↑ ر. ک: شیطان - مهدی موعود: چاپ پنجم
  94. ↑ صف / ۸.
  95. ↑ مهدی موعود: باب پنجم
  96. ↑ صف / ۱۳.
  97. ↑ تفسیر قمی.
  98. ↑ صف / ۹.
  99. ↑ مهدی موعود: باب پنجم
  100. ↑ طارق / ۱۷ - ۱۵.
  101. ↑ مهدی موعود: باب پنجم
  102. ↑ طه / ۱۱۳.
  103. ↑ تفسیر قمی.
  104. ↑ کمال الدین، ج ۲، ص ۶۵۶.
  105. ↑ عنکبوت / ۱۰.
  106. ↑ تفسیر قمی.
  107. ↑ غاشیه / ۴ – ۱.
  108. ↑ تفسیر قمی.
  109. ↑ غافر / ۱۱.
  110. ↑ مختصر البصائر: ۴۶۲، الایقاظ، ص ۲۷۸.
  111. ↑ فتح / ۲۵.
  112. ↑ کمال الدین، ص ۶۴۱.
  113. ↑ فصلت / ۵۳.
  114. ↑ مهدی موعود: باب پنجم
  115. ↑ ق / ۴۲ - ۴۱.
  116. ↑ قدر / ۵.
  117. ↑ قصص / ۶ و ۵.
  118. ↑ مهدی موعود: باب پنجم
  119. ↑ قمر / ۱.
  120. ↑ لقمان / ۲۰.
  121. ↑ لیل / ۲ – ۱.
  122. ↑ مائده / ۳.
  123. ↑ تفسیر عیاشی.
  124. ↑ مائده / ۵۴.
  125. ↑ انعام / ۸۹.
  126. ↑ ملک / ۳۰.
  127. ↑ نحل / ۴۵.
  128. ↑ تفسیر عیاشی.
  129. ↑ ر. ک: سفیانی، بیداء.
  130. ↑ نحل / ۳۸.
  131. ↑ نمل / ۶۲.
  132. ↑ تفسیر قمی.
  133. ↑ نمل / ۸۳ - ۸۲.
  134. ↑ تفسیر قمی، ر. ک: دابة الأرض، رجعت.
  135. ↑ خداوند به کسانی از شما که ایمان آورده‌اند و کارهای شایسته کرده‌اند وعده داده است که آنان را به یقین در زمین جانشین می‌گرداند- چنان که کسانی پیش از آنها را جانشین گردانید- و بی‌گمان دینی را که برای آنان پسندیده است برای آنها استوار می‌دارد و (حال) آنان را از پس هراس به آرامش بر می‌گرداند؛ (آنان) مرا می‌پرستند و چیزی را شریک من نمی‌گردانند و کسانی که پس از این کفر ورزند نافرمانند؛ سوره نور، آیه۵۵.
  136. ↑ تفسیر قمی.
  137. ↑ هود / ۸.
  138. ↑ تفسیر قمی.
  139. ↑ هود / ۱۱۰.
  140. ↑ یونس / ۲۰.
  141. ↑ حیدرزاده، عباس، فرهنگنامه آخرالزمان. ص ۴۵۸.
برگرفته از «https://fa.imamatpedia.com/w/index.php?title=قرآن_در_معارف_مهدویت&oldid=1229258»