رابطه انتظار با فراگیر شدن ظلم و فساد

متن این جستار آزمایشی است؛ امید می رود در آینده نه چندان دور آماده شود. برای اطلاع از جزئیات بیشتر به بانک جامع پرسش و پاسخ مهدویت مراجعه کنید.

مقدمه

در منابع حدیثی اهل سنت در میان روایات مختلف مهدویت، روایات بسیاری نقل شده است که به نوعی معطوف به ظهور امام مهدی(ع) است. برخی افراد با برداشت ظاهری و با استنباط سطحی از آنها این نگرش را ایجاد کرده‌اند که رخداد ظهور متفرع بر فراگیری ظلم و ستم در جامعه است؛ به بیان دیگر ظهور در رخدادش عوامل و خاستگاه مختلفی دارد که تحقق فراگیری ظلم و ستم در جامعه از جمله آنهاست؛ چنان‌که رسول گرامی اسلام(ص) می‌فرماید: "در آخر زمان، زمین از ظلم و جور پر می‌شود. در این هنگام مردی از خاندان من ظهور می‌کند که در مدت هفت سال یا نه سال که زمام قدرت را کاملاً در دست دارد، زمین را پر از عدل و داد می‌کند"^[۱]. ایشان همچنین می‌فرماید: "در آخرزمان، امت من به دشوارترین وضعی گرفتار پادشاهان می‌شوند، تا جایی که بلایی شدیدتر از آن شنیده نشده است و زمین پهناور بر آنها تنگ می‌شود، تا اینکه زمین پر از ظلم و ستم می‌شود و مؤمن هیچ جایی پیدا نمی‌کند که به آنجا پناه آورد. در این هنگام حق تعالی، مردی از خاندان مرا بر می‌انگیزد تا زمین را که ظلم و جور فراگرفته است، مملو از عدل و داد سازد"^[۲].

بر اساس نظرگاه غالب اندیشمندان و علمای اهل سنت، روایات مهدویت با موضوعیت فراگیری ظلم و ستم و نیز فراگیری عدل و قسط - که یکی مربوط به قبل از ظهور و دیگری مربوط به بعد از ظهور است - جزو روایات متواتر و قطعی به حساب می‌آیند^[۳]. برخی افراد با نگرش سطحی و با درک نادرست از این روایات، شبهه‌ای مطرح کرده‌اند که اصل رخداد ظهور امام مهدی(ع) متفرع بر تحقق فراگیری ظلم و ستم است و تا این پدیده اجتماعی در جامعه گسترش پیدا نکند، ظهوری در کار نخواهد بود و بعد از برداشت ظاهری و نگرش سطحی به این نکته اشاره می‌کنند که وقتی روایات و اندیشه مهدویت چنین اثرهای منفی و چنین بازتاب مخربی در جامعه و در میان مردم دارد و مردم نیز بر اساس این اندیشه به سوی کارها و اعمال غیر صالح سوق پیدا می‌کنند، بهتر است جهت رفع این نگرانی و تصحیح این نگرش و برای رفع روحیه خمودگی و ایستایی و نیز جهت سوق پیدا کردن مردم به سوی تحرک و پویایی، به کل از این اعتقاد دست بشوییم و آن را از اساس انکار نکنیم. محمد العثیمین در کتاب لقاءات الباب المفتوح می‌نویسد: زمان ظهور امام مهدی(ع) وابسته به حکمت الهی است و این حکمت الهی در زمان فراگیری ظلم و ستم بر روی زمین به منصه ظهور می‌رسد و فراگیری ظلم و ستم نیز به این معناست که بر روی زمین هیچ‌گونه عدل و احسانی رواج نداشته باشد و به صورت مطلق همه جا را ظلم فراگرفته باشد. در این هنگام است که امام مهدی(ع) با حکمت و اذن خدا ظهور می‌کند و زمین را پر از حق و حقانیت می‌سازد^[۴].

مطلب بالا در واقع به این نکته اشاره می‌کند که در آستانه ظهور در جوامع بشری، ظلم و ستم به صورت مطلق، فراگیر می‌شود و فراگیری مطلق نیز به این معناست که سراسر جهان یکپارچه ظلمانی و پر از ضلالت می‌شود و اصلاً شاخصه‌ای به نام صداقت و درستکاری در آن پیدا نمی‌شود. در این صورت است که امام مهدی(ع) ظهور و جهان را از لوث بی‌عدالتی و ظلم به سوی پاکی و نور هدایت می‌کند. این برداشتی است که برخی اندیشمندان اهل سنت (البته بسیار محدود) بدان اذعان و اعتراف دارند. در پاسخ به این برداشت، به دیدگاه عبدالمحسن العباد صاحب کتاب عقیدة أهل السنة و الاثر فی المهدی المنتظر تمسک می‌جوییم، ایشان می‌نویسد: روایات مهدویت که اشاره به فراگیری ظلم و ستم دارند، به این معنا نیستند که همه جهان یکپارچه به این معضل دچار شده باشد و هیچ‌گونه خوبی و صلاحی در آن وجود نداشته باشد؛ زیرا روایات فراوانی داریم که به وجود هدایت و صلاح در عصر انتظار اشاره می‌کند و منتظران با همین روحیه انقلابی و اصلاح‌گری به سوی ظهور امام مهدی(ع) سوق می‌یابند؛ روایاتی نظیر «"لاَ تَزَالُ طَائِفَةٌ مِنْ أُمَّتِهِ عَلَی الْحَقِّ ظَاهِرِينَ حَتَّی يَأْتِي أَمْرُ اللَّهِ"» و «"لَا تَزَالُ طَائِفَةٌ مِنْ أُمَّتِي يُقَاتِلُونَ عَلَی الْحَقِّ ظَاهِرِينَ إِلَی يَوْمِ الْقِيَامَةِ قَالَ فَيَنْزِلُ عيسی بْنَ مَرْيَمَ فَيَقُولُ أَمِيرُهُمْ تَعَال صَلِّي لَنَا فَيَقُولُ لاَ إِنَّ بَعْضَكُمْ عَلَی بَعْضٍ أُمَرَاءُ تَكْرِمَهُ اللَّهِ"». این‌گونه روایات دلیل بر استمرار وجود حق و حقیقت در عصر انتظار است^[۵] و ایشان در جای دیگری درباره این مطلب می‌نویسد: "ملئت" به کثرت و غالبیت است؛ یعنی در جهان قبل از ظهور، ظلم و ستم فراوان و غالب بوده و در جهان بعد از ظهور خیرات و عدالت فراوان و غالب است، نه اینکه در جهان قبل از ظهور هیچ خیراتی یافت نشود و نیز نه اینکه در جهان بعد از ظهور هیچ ظلمتی پیدا نشود^[۶]^[۷].

پرسش مستقیم

آیا مسئله انتظار سبب فراگیری ظلم و ستم می‌شود؟ (پرسش)

بخش نخست: فلسفه انتظار فصل اول: چیستی انتظار

فصل دوم: ضرورت انتظار (وجوب انتظار)

ضرورت عقلی انتظار (وجوب عقلی)
ضرورت نقلی انتظار (وجوب نقلی)
اهمیت و ارزش انتظار
فضیلت انتظار (مقام و منزلت منتظران راستین)

فصل سوم: چرایی انتظار

اهداف انتظار
- اهداف الهی انتظار
- اهداف منتظران راستین

فصل چهارم: انتظار در ادیان و ملل

بخش دوم: ابعاد و آثار انتظار فصل اول: ابعاد انتظار

فصل دوم: آثار و کارکردهای انتظار (فواید و برکات انتظار)

بخش سوم: لوازم انتظار (وظایف منتظران راستین)

بخش چهارم: آسیب‌های انتظار

بخش پنجم: سرانجام انتظار

منابع

الهی‌نژاد، حسین، بررسی و تحلیل انتظار در اهل‌سنت

پانویس

با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:

↑ «"تَملَأُ الْأَرْضُ جَوْراً وَ ظُلْماً فَيَخْرُجُ رَجُلٌ مِن عِتْرَتِي يَمْلِكُ سَبْعاً أَوْ تِسْعاً فَيَمْلَأُ الْأَرْضَ قِسْطاً وَ عَدْلاً"»؛ ابن‌حنبل، مسند احمد، ص ۲۸۳.
↑ «"يَنْزِلُ بِأُمَّتِي فِي آخِرِ الزَّمانِ بَلاءٌ شَدِيدٌ مِن سُلْطانِهِمْ لَمْ يَسْمَعْ بَلاَءٌ أَشَدَّ مِنْهُ حَتَّی تَضِيقُ عَنْهُمُ الاَرضُ الرَّحْبَةِ وَ حَتَّی يَمْلأُ الأَرْضَ جَوْراً وَ ظُلْماً لاَ يَجِدُ الْمُؤْمِنُ مَلْجَأً يَلْتَجِئُ إِلَيْهِ مِنَ الظُّلْمِ فَيَبْعَثُ اللَّهُ تَعَالی رَجُلاً مِن عِتْرَتِي فَيَملَأُ الأَرضَ قِسطاً وَ عَدلاً كَما مُلِئَت ظُلماً وَ جَوراً"»؛ الحاکم النیشابوری؛ مستدرک، ص ۳۳۰.
↑ إِنَّ عَقِيدَةَ خُرُوجُ الْمَهْدِيِّ عَقِيدَةٌ ثَابِتَةٌ مُتَوَاتِرَةٌ عَنْهُ (ص) يَجِبُ الْإِيمَانُ بِهَا لِأَنَّهَا مِنْ أُمُورِ الْغَيْبِ وَ الْإِيمَانُ بِهَا مِنْ صِفَاتِ الْمُتَّقِينَ (العلامة الإمام مجدد العصر محمد ناصرالدین الألبانی ج ۹، ص ۲۷۷). إِنَّ أَحَادِيثَ الْمَهْدِيِّ الْكَثِيرَةِ الَّتِي أَلَّفَ فِيهَا مُؤَلَّفُونَ وَ حَكَی تَواتُرَها جَمَاعَةٌ وَ اعْتَقَدَ مُوجِبُهَا أهلُ السُّنَّةِ وَ الْجَمَاعَةِ وَ غَيْرِهِمْ مِنَ الْأَشَاعِرَةِ تَدُلُّ عَلَی حَقِيقَةٍ ثَابِتَةٍ بِلاَ شَكٍّ هِيَ حُصُولُ مُقْتَضَاهَا فِي آخِرِ الزَّمَانِ (عبدالمحسن العباد؛ عقیدة أهل السنة و الأثر فی المهدی المنتظر؛ ص ۱۵۸).
↑ وَ الصَّحِيحُ أَنَّهُ سَيَخْرُجُ إِذَا اقتَضَتْ حِكْمَةُ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ خُرُوجَهُ؛ حِينَ تَمْلَأُ الْأَرْضُ جَوْراً وَ ظُلْماً وَ أنْتَبِهُوا لِكَلِمَة (تَمْلَأُ الْأَرْضُ) أَيْ: لا يبْقی عَدْلٌ وَ لا إِحْسَانٌ؛ فَإِذَا مُلِئَتِ الْأَرْضُ جَوْراً و ظُلْماً وَ لَمْ يَبْقَ عَدْلٌ وَ لا إِحْسانٌ حِينَئِذٍ يَبْعَثُ اللَّهُ سُبْحَانَهُ وَ تَعالی الْمَهْدِيّ؛ يُبَيِّنُ لِلنَّاسِ الْحَقَّ وَ يَدْعُوهُمْ إِلَيْهِ وَ يَهْدِيهُمُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ عَلی يَدَيْهِ؛ هَذَا هُوَ الصَّحِيحُ المُعتَقِدُ عِنْدَنا (محمد العثیمین؛ لقاءات الباب المفتوح؛ ص ۸).
↑ عبد المحسن العباد؛ عقیدة أهل السنة و الأثر فی المهدی المنتشر؛ ص ۱۵۵.
↑ لِأَنَّ الْمُرادَ مِمَّا جاءَ فِي أَحَادِيثِ الْمَهْدِيِّ كَثْرَةُ الْخَيْرِ وَ قُوَّةُ أَهْلِ الإِسْلامِ وَ حُصُولِ الْغَلَبَةِ لَهُمْ وَ قَهْرِهِمْ لِغَيْرِهِمْ وَ هَذَا لاَ يَنْفِي وُجُودَ أَشْرَارٍ مَخْمُورِينَ فِي زَمَانِهِ؛ عبد المحسن العباد؛ عقیدة أهل السنة و الأثر فی المهدی المنتشر؛ ص ۱۵۴).
↑ الهی‌نژاد، حسین، بررسی و تحلیل انتظار در اهل‌سنت، ص 127-130.

[1] «"تَملَأُ الْأَرْضُ جَوْراً وَ ظُلْماً فَيَخْرُجُ رَجُلٌ مِن عِتْرَتِي يَمْلِكُ سَبْعاً أَوْ تِسْعاً فَيَمْلَأُ الْأَرْضَ قِسْطاً وَ عَدْلاً"»؛ ابن‌حنبل، مسند احمد، ص ۲۸۳.

[2] «"يَنْزِلُ بِأُمَّتِي فِي آخِرِ الزَّمانِ بَلاءٌ شَدِيدٌ مِن سُلْطانِهِمْ لَمْ يَسْمَعْ بَلاَءٌ أَشَدَّ مِنْهُ حَتَّی تَضِيقُ عَنْهُمُ الاَرضُ الرَّحْبَةِ وَ حَتَّی يَمْلأُ الأَرْضَ جَوْراً وَ ظُلْماً لاَ يَجِدُ الْمُؤْمِنُ مَلْجَأً يَلْتَجِئُ إِلَيْهِ مِنَ الظُّلْمِ فَيَبْعَثُ اللَّهُ تَعَالی رَجُلاً مِن عِتْرَتِي فَيَملَأُ الأَرضَ قِسطاً وَ عَدلاً كَما مُلِئَت ظُلماً وَ جَوراً"»؛ الحاکم النیشابوری؛ مستدرک، ص ۳۳۰.

[3] إِنَّ عَقِيدَةَ خُرُوجُ الْمَهْدِيِّ عَقِيدَةٌ ثَابِتَةٌ مُتَوَاتِرَةٌ عَنْهُ (ص) يَجِبُ الْإِيمَانُ بِهَا لِأَنَّهَا مِنْ أُمُورِ الْغَيْبِ وَ الْإِيمَانُ بِهَا مِنْ صِفَاتِ الْمُتَّقِينَ (العلامة الإمام مجدد العصر محمد ناصرالدین الألبانی ج ۹، ص ۲۷۷). إِنَّ أَحَادِيثَ الْمَهْدِيِّ الْكَثِيرَةِ الَّتِي أَلَّفَ فِيهَا مُؤَلَّفُونَ وَ حَكَی تَواتُرَها جَمَاعَةٌ وَ اعْتَقَدَ مُوجِبُهَا أهلُ السُّنَّةِ وَ الْجَمَاعَةِ وَ غَيْرِهِمْ مِنَ الْأَشَاعِرَةِ تَدُلُّ عَلَی حَقِيقَةٍ ثَابِتَةٍ بِلاَ شَكٍّ هِيَ حُصُولُ مُقْتَضَاهَا فِي آخِرِ الزَّمَانِ (عبدالمحسن العباد؛ عقیدة أهل السنة و الأثر فی المهدی المنتظر؛ ص ۱۵۸).

[4] وَ الصَّحِيحُ أَنَّهُ سَيَخْرُجُ إِذَا اقتَضَتْ حِكْمَةُ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ خُرُوجَهُ؛ حِينَ تَمْلَأُ الْأَرْضُ جَوْراً وَ ظُلْماً وَ أنْتَبِهُوا لِكَلِمَة (تَمْلَأُ الْأَرْضُ) أَيْ: لا يبْقی عَدْلٌ وَ لا إِحْسَانٌ؛ فَإِذَا مُلِئَتِ الْأَرْضُ جَوْراً و ظُلْماً وَ لَمْ يَبْقَ عَدْلٌ وَ لا إِحْسانٌ حِينَئِذٍ يَبْعَثُ اللَّهُ سُبْحَانَهُ وَ تَعالی الْمَهْدِيّ؛ يُبَيِّنُ لِلنَّاسِ الْحَقَّ وَ يَدْعُوهُمْ إِلَيْهِ وَ يَهْدِيهُمُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ عَلی يَدَيْهِ؛ هَذَا هُوَ الصَّحِيحُ المُعتَقِدُ عِنْدَنا (محمد العثیمین؛ لقاءات الباب المفتوح؛ ص ۸).

[5] عبد المحسن العباد؛ عقیدة أهل السنة و الأثر فی المهدی المنتشر؛ ص ۱۵۵.

[6] لِأَنَّ الْمُرادَ مِمَّا جاءَ فِي أَحَادِيثِ الْمَهْدِيِّ كَثْرَةُ الْخَيْرِ وَ قُوَّةُ أَهْلِ الإِسْلامِ وَ حُصُولِ الْغَلَبَةِ لَهُمْ وَ قَهْرِهِمْ لِغَيْرِهِمْ وَ هَذَا لاَ يَنْفِي وُجُودَ أَشْرَارٍ مَخْمُورِينَ فِي زَمَانِهِ؛ عبد المحسن العباد؛ عقیدة أهل السنة و الأثر فی المهدی المنتشر؛ ص ۱۵۴).

[7] الهی‌نژاد، حسین، بررسی و تحلیل انتظار در اهل‌سنت، ص 127-130.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]