منظور از دین و قرآن جدیدی که امام مهدی می‌آورد چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (جایگزینی متن - 'حکم شرعی' به 'حکم شرعی')
خط ۲۴۸: خط ۲۴۸:
{{پانویس2}}
{{پانویس2}}


[[رده:مهدویت]]
[[رده:پرسش‌]]
[[رده:پرسش‌]]
[[رده:پرسش‌های مهدویت]]
[[رده:پرسش‌های مهدویت]]
[[رده:(اص): پرسش‌هایی با ۱۴ پاسخ]]
[[رده:(اص): پرسش‌هایی با ۱۴ پاسخ]]
[[رده:(اص): پرسش‌های مهدویت با ۱۴ پاسخ]]
[[رده:(اص): پرسش‌های مهدویت با ۱۴ پاسخ]]

نسخهٔ ‏۵ ژوئیهٔ ۲۰۲۰، ساعت ۱۳:۲۸

الگو:پرسش غیرنهایی

منظور از دین و قرآن جدیدی که امام مهدی می‌آورد چیست؟
موضوع اصلیبانک جامع پرسش و پاسخ مهدویت
مدخل بالاترمهدویت / عصر ظهور امام مهدی / کلیات عصر ظهور / دین جدید در عصر ظهور
مدخل اصلیدین در عصر ظهور / احکام جدید / احیای سنت محمدی

منظور از دین و قرآن جدیدی که امام مهدی(ع) می‌آورد چیست؟ یکی از پرسش‌های مرتبط به بحث مهدویت است که می‌توان با عبارت‌های متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤال‌های مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی مهدویت مراجعه شود.

عبارت‌های دیگری از این پرسش

پاسخ نخست

سید محمد صدر
آیت‌ الله شهید سید محمد صدر در کتاب «تاریخ پس از ظهور» در این‌باره گفته‌ است:
«به رغم شهرت عمومی، حدیثی را نیافتیم که امام مهدی (ع) را آورنده "دین جدید" معرفی کند. شاید این شهرت به دلیل برداشت عوامانه‌ای است که برخی افراد از یک مورد از عناوین شش‌گانه‌ای که گذشت، داشته‌اند و انجام آن بر فردی عادی بسیار سخت است. حتی اگر روایتی هم رسیده باشد، مراد از آن این نیست که حضرت شریعت جدیدی را خواهد آورد که در تقابل با اسلام و سایر ادیان باشد؛ زیرا روشن است که مهدی (ع) پیامبر نیست و از طرفی دیگر بعد از پیامبر اکرم (ص)، پیامبر دیگری نیز نخواهد آمد و همان طور که قبلا دانستیم و روایات متواتر هم آن را تأیید می‌نماید، امام مهدی (ع) فقط قانون اسلام را پیاده می‌کند. بنابراین اگر مراد از آن روایت فرضی (که امام مهدی (ع) را آورنده دین جدید معرفی می‌نماید) همین مطلب باشد، لازم است آن را به سبب وجود دلایل قطعی در رد محتوای آن، به کناری نهاد. سرانجام مناسب‌تر آن است که به فرض وجود چنین روایتی، آن را قانون جدیدی بدانیم که امام (ع) به اعتبار اطاعتش از خدای متعال، برای مردم به ارمغان می‌آورد.
در برخی روایات آمده امام عصر (ع) چونان پیامبر (ص)، امری نو و دعوتی جدید را می‌آغازد. این مطلب درباره پیامبر (ص) روشن است زیرا آن حضرت مردم را به مدد نبوت جدید، از عصر تیرگی و جاهلیت بیرون آورد و به دوران نور و عدالت رهنمون گردید. دعوت اسلامی در غربت آغاز شد. مؤمنان در سال‌های نخست بعثت در گمنامی و انزوا شاهد ستم و آزارهای مشرکان بودند و این وضع ادامه داشت تا آن که دعوت اسلامی فراگیر شد و غربت مسلمانان بر طرف گردید. اما در پی آزمایش‌های الهی و گرایش مردم به ستم و عصیان، اسلام دوباره غریب گشت و این وضع تا طلوع آفتاب هدایت و عدالت مهدوی، ادامه خواهد داشت. امام مهدی (ع) به گاه ظهور، امری جدید و دعوتی جدید را آغاز می‌نماید که جامعه اسلامی از زمان‌های بسیار دور، در نتیجه انحراف و کژپویی خویش از آن محروم بوده است.
البته این تازگی صد در صد نخواهد بود بلکه پایه آن از قبل گذاشته شده، همان طور که اصول و پایه‌های کلی دعوت پیامبر (ص) نیز با دعوت‌های پیامبران پیشین هم ریشه است. با این تفاوت که پیوستگی دعوت مهدی موعود (ع) به آموزه‌های اسلامی به مراتب بیشتر از ارتباط دعوت نبی اکرم (ص) با تعالیم پیامبران گذشته می‌باشد»[۱].

پاسخ‌های دیگر

 با کلیک بر «ادامه مطلب» پاسخ باز و با کلیک بر «نهفتن» بسته می‌شود:  

منبع‌شناسی جامع مهدویت

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:  

  1. صدر، سید محمد، تاریخ پس از ظهور، ص۳۹۲.
  2. "عبد الله بن عطا عن ابی عبد الله (ع) قال سئلته عن سیرة المهدی کیف سیرته؟ قال: یصنع ما صنع رسول الله. یهدم ما کان قبله کما هدم رسول الله (ص) امر الجاهلیة و یستأنف الاسلام جدیدا"؛ بحار، ج ۵۲، ص ۳۵۲.
  3. "ابو خدیجة عن ابیعبد الله (ع) قال اذا خرج القائم جاء بامر جدید کما دعا رسول الله (ص) فی بدء الاسلام الی امر جدید"؛ اثبات الهداة، ج ۷، ص ۱۱۰.
  4. "قال ابو عبد الله (ع) اذا خرج القائم یقوم بامر جدید و کتاب جدید و سنة جدیدة و قضاء جدید، علی العرب شدید لیس شأنه الا القتل و لا یستبقی احدا و لا تأخذه فی الله لومة لائم"؛ اثبات الهداة، ج ۷، ص ۸۳.
  5. امینی، ابراهیم، دادگستر جهان، ص ۳۲۴.
  6. امام باقر (ع) فرمود: "إِنَّ قَائِمَنَا إِذَا قَامَ دَعَا النَّاسَ إِلَی أَمْرٍ جَدِیدٍ کَمَا دَعَا إِلَیْهِ رَسُولُ اللَّهِ (ص)"؛ غیبت نعمانی، ص ۳۲۱.
  7. اعلام الوری، ص ۴۳۱.
  8. مروجی طبسی، محمد جواد، بامداد بشریت، ص ۱۲۷، ۱۲۸.
  9. سوره‌ آل عمران، آیه ‌۱۹.
  10. پلورالیسم یا کثرت‌انگاری نسبت به دین، تفکر جدیدی است که برخی از دانشمندان و متکلمین غربی از جمله «جان هیگ» با تأثیرپذیری از دیدگاهی خاص، در پاسخ به بعضی مسائل عقیدتی و همچنین برای حل برخی از مشکلات اجتماعی ارائه می‌دهند، این نظریه میان روشنفکران مسلمان نیز پیروانی دارد. طبق این نگرش، حقیقت مطلق و نجات و رستگاری را نباید در یک دین یا یک مذهب و یا پیروی از یک شریعت و آیین جستجو نمود؛ بلکه باید حقیقت مطلق را میان همه ادیان، مشترک دانست؛ از این رو، ادیان، مذاهب، شریعت‌ها و آیین‌های مختلف، جلوه‌های گوناگون حق مطلق‌اند و در نتیجه همه ادیان و مذاهب، به نجات دست می‌یابند.
  11. احیای فکر دینی در اسلام، محمد اقبال لاهوری، ص۱۳۰.
  12. بعثت و آزادی، مهدی بازرگان، ص۴۹.
  13. روش شناخت اسلام، علی شریعتی، ص۱۸۶.
  14. همان‌طور که اجمالا تبیین شد، فصل‌ حقیقیِ مقومِ نوع‌ و مقسمِ جنس‌، قابل‌ شناخت‌ نیست؛ لذا در تعاریف‌ و حدود، به‌ دلیل‌ ناآگاهی‌ از فصل‌ حقیقی‌ یا فقدان‌ لفظ‌ و اسم‌ مختص‌ به‌ آن و دال بر آن‌، به‌ دلالت‌ مطابقی از اخص‌ لوازم‌ و آثار فصل‌ استفاده‌ می‌شود که به آن «فصل‌ منطقی‌» می‌گویند. در واقع، فصل‌ حقیقی‌، ملزوم‌، مبدأ و مأخذ فصل‌ منطقی‌ است‌؛ یعنی فصل‌ منطقی‌ از فصل‌ حقیقی‌ انتزاع‌ ‌شده و عنوانی‌ برای‌ آن‌ است‌ که‌ به‌ صورت‌ مفاهیم‌ اشتقاقی‌ در تعریف‌ ماهیت‌ بیان‌ می‌شود. مثلاً: ناطق‌ یا نطق‌، فصل‌ حقیقی‌ انسان‌ نیست‌؛ زیرا اگر مقصود، «نطق‌ ظاهری»‌ باشد، که از مقوله‌ کیف‌ مسموع‌ است‌ و اگر مراد نطق‌ باطنی‌ یا ادراک‌ کلیات‌ باشد، که از مقوله کیف‌ یا اضافه‌ یا انفعال‌ است‌ و هر کدام‌ از این‌ها عرض‌اند و لذا نمی‌توانند مقومِ جوهر نوعی‌ و محصلِ جوهرِ جنسی‌ باشند. برای مطالعه بیشتر الالهیات‌ من‌ کتاب‌ الشفاء، ج۱، ص۲۳۷ - ۲۴۰.
  15. سنن ابی داود، ج۲، ص۳۱۲؛ المقاصد الحسنة، سخاوی ص۱۴۹؛ السلسلة الصحیحة، البانی، ص۵۹۹.
  16. همچون روایتی که پیامبر اکرم (ص) می‌فرماید: "یحْمِلُ هَذَا الْعِلْمَ مِنْ کل خَلَفٍ عُدُولٌ ینْفُونَ عَنْهُ تَحْرِیفَ الْجَاهِلِینَ وَ انْتِحَالَ الْمُبْطِلِینَ وَ تَأْوِیلَ الْغَالِین" مستدرک‌الوسائل، محدث نوری، ج۱۷، ص۳۱۳. یا همین مضمون در منابع اهل سنت که فرمود: "یحمل هذا العلم من کل خلف عدوله، ینفون عنه تحریف الغالین و انتحال المبطلین و تأویل الجاهلین" در هر دوره و زمانی افراد عادل و وارسته‌ حامل این علم می‌گردند، که آن را از تحریف افراطی‌ها، دستبرد باطل‌گرایان و تأویل بی‌مورد جاهلان، پیراسته می‌نمایند. السنن الکبری، بیهقی، ج۱، ص۲۰۹.
  17. یعْطِفُ الْهَوی عَلَی الْهُدی إِذا عَطَفُوا الْهُدی عَلَی الْهَوی، وَ یعْطِفُ الرأْی الْقُرانِ إِذا عَطَفُوا الْقُرانَ عَلَی الرأْی حَتی تَقُومَ الْحَرْبُ بِکمْ عَلی ساقٍ بادِیاً نواجِذُها، مَمْلُوءَ ةً أَخْلافُها، حُلْواً رضاعُها، عَلْقَماً عاقِبَتُها. ألا وَ فِی غَدٍ وَسَیأْتِی غَدٌ بِما لاتَعْرِفُونَ - یأْخُذُ الْوالِی مِنْ غَیرِها عُمالَها عَلی مَساوِی أَعْمالِها وَ تُخْرِجُ لَهُ الْأرْضُ أَفالِیذَ کبِدِها وَ تُلْقِی إِلَیهِ سِلْماً مقالِیدَها، فَیرِیکمْ کیفَ عَدْلُ السیرةِ وَ یحْیی مَیتَ الْکتابِ وَ السنةِ"؛ نهج البلاغة، خطبه۱۳۸.
  18. فاضل لنکرانی، محمد جواد، گفتارهای مهدوی، ص ۱۵ - ۲۳.
  19. نهج البلاغه، خ ۱۳۸.
  20. « إِذَا خَرَجَ الْقَائِمُ يَقُومُ بِأَمْرٍ جَدِيدٍ وَ كِتَابٍ جَدِيدٍ وَ سُنَّةٍ جَدِيدَةٍ وَ قَضَاءٍ جَدِيدٍ...»؛ اثباة الهداة، ج ۳، ص ۵۴۲؛ غیبت نعمانی، ص۲۳۲.
  21. اثباة الهداة، ج ۳، ص۱۶۷؛ غیبت نعمانی، ص۲۹۸.
  22. بحارالأنوار، ج ۵۱، ص ۷۳؛ کمال الدین و تمام النعمه، ج۲، ص۴۱۱.
  23. اثباة الهداة، ج ۵، ص ۲۱۸؛ الاصول السته عشر، ص۶۳.
  24. قرائتی، محسن، زندگی مهدوی در سایه دعای عهد، ص۱۵۹-۱۶۱.
  25. بحار، ج ۵۲، ص ۳۵۲.
  26. همان، ص ۳۴۷.
  27. صدر، سید محمد، تاریخ ما بعد الظهور، ۳، ۴۴۳، دار التعارف، بیروت ۱۴۱۲، و نیز مراجعه شود به نعمانی، محمد بن ابراهیم، ص ۲۳۲، باب ۱۳، حدیث ۱۷ و نیز ص ۳۲۰ - ۳۲۲، حدیث ۱ - ۵. مکتبة الصدوق، تهران، تحقیق غفاری و نیز طوسی، محمد بن الحسن، کتاب الغیبة، ص ۴۷۳، مؤسسه المعارف، قم، چاپ اول ۱۴۱۱، تحقیق طهرانی.
  28. همان، تاریخ ما بعد الظهور، ۳، ۴۴۴.
  29. سیوطی، جلال الدین، الحاوی للفتاوی، ۲، ۱۳۱، از طبرانی و ابو سعید خدری نقل شده. - به نقل از همان تاریخ ما بعد الظهور، ص ۶۵، ج ۳، یعنی مردی از اهل من قیام می‌‌‌کند که سخن از سنت من می‌‌‌گوید.
  30. همان، یعنی مهدی مردی از تبار من است برای سنت من می‌‌‌جنگد همان‌‌‌گونه که من برای وحی جنگیدم.
  31. طوسی، محمد بن الحسن، کتاب الغیبة، ص ۴۷۴، حدیث ۴۹۶، مؤسسه المعارف، قم، چاپ اول، ۱۴۱۱، تحقیق تهرانی، یعنی با مردم (منکران اسلام) آن‌‌‌قدر می‌‌‌جنگد تا فقط دین محمد (ص) بماند.
  32. شیخ مفید، الارشاد، ص ۳۴۳، نقل از تاریخ ما بعد الظهور، ۳، ۶۶، یعنی راه و روش و برخوردش با مردم طبق سنت پیامبر است و رفتارش رفتار اوست.
  33. همان، تاریخ ما بعد الظهور، به نقل از قندوزی، ینابیع المودة، ص ۵۴۰ چاپ نجف.
  34. نهج البلاغه، شرح و ترجمه فیض الاسلام، خطبه ۱۳۸.
  35. الخوئی، سید ابو القاسم، تفسیر البیان، چاپ نجف.
  36. لا تهذب الدنیا یبعث اللّه رجلا منا اهل بیت یعمی بکتاب اللّه؛ الحر العاملی، محمد بن الحسن، اثبات الهداة، ج ۳، ص ۵۸۸، حدیث ۵۲۷.
  37. المفید، محمد بن نعمان، الارشاد، ص ۳۴۳.
  38. دویست پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان، ص۱۵۲ - ۱۵۴، ۱۹۹ - ۲۰۳.
  39. " وَ یُظْهِرُ بِهِ‏ دِینَ‏ الْحَقِ‏ عَلَی‏ الدِّینِ‏ کُلِّهِ‏ وَ لَوْ کَرِهَ‏ الْمُشْرِکُون‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"؛ کمال الدین و تمام النعمة، ج ۱، ص ۳۱۷، ح ۳.
  40. " إذا قام القائم (ع) لا یبقی‏ أرض‏ إلا نودی‏ فیها بشهادة أن لا إله إلا اللّه و أن محمدا رسول اللّه‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"؛ تفسیر عیاشی، ج ۱، ص ۱۸۳، ۸۱؛ ر. ک: کمال الدین و تمام النعمة، ح ۱، ص ۲۵۴، ح ۴.
  41. ر. ک: الغیبة، ص ۳۲۲، ح ۵، ص ۳۲۰، ح ۱؛ شیخ مفید، الارشاد، ج ۲، ص ۳۸۴؛ اربلی، کشف الغمة، ج ۲، ص ۴۶۵.
  42. " إِنَّمَا ذَلِکَ‏ إِذَا قَامَ‏ قَائِمُنَا وَجَبَ‏ عَلَیْهِمْ‏ أَنْ‏ یُجَهِّزُوا إِخْوَانَهُمْ‏ وَ أَنْ‏ یُقَوُّوهُمْ‏"؛ وسائل الشیعة، ج ۱۲۰، ص ۲۶.
  43. کافی، ج ۴، ص ۴۲۷؛ من لا یحضره الفقیه، ج ۲، ص ۵۲۵.
  44. ر. ک: کتاب الغیبة، ص ۲۰۶، ح ۱۷۵؛ فتال نیشابوری، روضة الواعظین، ص ۲۶۴؛ قطب راوندی، الخرائج و الجرائح، ج ۱، ص ۴۵۳، ح ۳۹.
  45. ر. ک: شیخ صدوق، من لا یحضره الفقیه، ج ۳، ص ۳۱۳؛ شیخ طوسی، التهذیب، ج ۷، ص ۱۷۸.
  46. ر. ک: نهج البلاغه، خطبه ۱۳۸.
  47. عصر زندگی، ص ۱۷۵ - ۱۷۹.
  48. " أَیْنَ‏ الْمُدَّخَرُ لِتَجْدِیدِ الْفَرَائِضِ‏ وَ السُّنَنِ‏، أَیْنَ‏ الْمُتَخَیَّرُ لِإِعَادَةِ الْمِلَّةِ وَ الشَّرِیعَةِ، أَیْنَ الْمُؤَمَّلُ لِإِحْیَاءِ الْکِتَابِ وَ حُدُودِهِ، أَیْنَ مُحْیِی مَعَالِمِ الدِّینِ وَ أَهْلِه‏‏"؛ سید بن طاووس، اقبال الاعمال، ص ۵۰۴.
  49. " إِنَ‏ قَائِمَنَا إِذَا قَامَ‏ اسْتَقْبَلَ‏ مِنْ‏ جَهْلِ‏ النَّاسِ‏ أَشَدَّ مِمَّا اسْتَقْبَلَهُ‏ رَسُولُ‏ اللَّهِ (ص) مِنْ جُهَّالِ الْجَاهِلِیَّةِ قُلْتُ وَ کَیْفَ ذَاکَ قَالَ إِنَّ رَسُولَ اللَّهِ (ص) أَتَی النَّاسَ وَ هُمْ یَعْبُدُونَ الْحِجَارَةَ وَ الصُّخُورَ وَ الْعِیدَانَ وَ الْخُشُبَ الْمَنْحُوتَةَ وَ إِنَّ قَائِمَنَا إِذَا قَامَ أَتَی النَّاسَ وَ کُلُّهُمْ یَتَأَوَّلُ عَلَیْهِ کِتَابَ اللَّهِ یَحْتَجُّ عَلَیْهِ بِه‏‏‏"؛ نعمانی، کتاب الغیبة، ص ۲۹۶
  50. سلیمیان، خدامراد، پرسمان مهدویت، ص ۲۸۱ - ۲۹۶.
  51. إِذَا خَرَجَ الْقَائِمُ یَقُومُ بِأَمْرِ جَدِیدُ وَ کِتَابِ جَدِیدُ وَ سَنَةُ جَدِیدَةً وَ قَضَاءُ جَدِیدٍ؛ اثبات الهداة، ج ۳، ص ۸۳.
  52. " یَصْنَعُ کَمَا صَنَعَ رَسُولُ اللَّهِ (ص) یَهْدِمُ مَا کَانَ‏ قَبْلَهُ‏ کَمَا هَدَمَ‏ رَسُولُ‏ اللَّهِ‏ (ص) أَمْرَ الْجَاهِلِیَّةِ وَ یَسْتَأْنِفُ الْإِسْلَامَ جَدِیداً‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۵۲، اثبات الهداة، ج ۷، ص ۷۷.
  53. انَّ الْإِسْلَامِ بَدْءُ غَرِیباً وَ سَیَعُودُ غَرِیباً
  54. بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۶۷.
  55. تفسیر صافی، ص ۴۶۹ ذیل آیه ۶۷ سوره زمر، اعلام الوری، ص ۴۳۶.
  56. بحار الانوار، ج ۵۳ ص ۹؛ ج ۵۲، ص ۳۵۱.
  57. "إِذَا قَامَ بِالسَّیْفِ فَقَتَلَ مِنْ کُلِّ أَلْفٍ تِسْعُمِائَةٍ وَ تِسْعاً وَ تِسْعِینَ ‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏‏"؛ اثبات الهداة، ج ۷ ص ۱۷۷ به نقل از امام باقر(ع).
  58. محمدی اشتهاردی، محمد، حضرت مهدی فروغ تابان ولایت، ص ۷۲ - ۷۴.
  59. ‏‌" إِذَا خَرَجَ یَقُومُ بِأَمْرٍ جَدِیدٍ وَ کِتَابٍ‏ جَدِیدٍ وَ سُنَّةٍ جَدِیدَةٍ وَ قَضَاءٍ جَدِیدٍ ‏‏ ‏‏‏‏‏"؛ اثبات الهداة، ج ۳، ص ۸۳؛ الغیبة نعمانی، ص ۲۳۵، ح ۲۲.
  60. " إِذَا قَامَ الْقَائِمُ (ع) جَاءَ بِأَمْرٍ جَدِیدٍ کَمَا دَعَا رَسُولُ اللَّهِ (ص) فِی بُدُوِّ الْإِسْلَامِ إِلَی أَمْرٍ جَدِید‏‏ ‏‏‏‏‏"؛‏‌ ارشاد مفید، ح ۲، ص ۳۸۴؛ کشف الغمه، ح ۲، ص ۴۶۵.
  61. " یَصْنَعُ کَمَا صَنَعَ رَسُولُ اللَّهِ (ص) یَهْدِمُ‏ مَا کَانَ‏ قَبْلَهُ‏ کَمَا هَدَمَ‏ رَسُولُ اللَّهِ (ص) أَمْرَ الْجَاهِلِیَّةِ وَ یَسْتَأْنِفُ الْإِسْلَامَ جَدِیداً‏‏ ‏‏‏‏‏"؛ الغیبة نعمانی، ص ۲۳۰، ح ۱۳؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۵۲، ح ۱۰۸.
  62. ‏‌" لَا یَتْرُکُ‏ بِدْعَةً إِلَّا أَزَالَهَا وَ لَا سُنَّةً إِلَّا أَقَامَهَا ‏‏‏‏‏"؛ وسائل الشیعة، ج ۲۵، ص ۴۳۶؛ ارشاد مفید، ج ۲، ص ۳۸۵.
  63. ‏‌" فَلَوْ قَدْ قَامَ قَائِمُنَا عَجَّلَ اللَّهُ فَرَجَهُ وَ تَکَلَّمَ بِتَکَلُّمِنَا ثُمَّ اسْتَأْنَفَ بِکُمْ تَعْلِیمَ الْقُرْآنِ وَ شَرَائِعِ‏ الدِّینِ‏ وَ الْأَحْکَامِ‏ وَ الْفَرَائِضِ‏ کَمَا أَنْزَلَهُ اللَّهُ عَلَی مُحَمَّدٍ ‏‏‏‏‏"؛ اثبات الهداة، ج ۳، ص ۵۶، ح ۶۲۸؛ بحار الانوار، ج ۲، ص ۲۴۷.
  64. ‏‌ کمال الدین، ج ۲، ص ۳۴۵؛ بحار الانوار، ج ۵۱، ص ۱۴۶، ح ۱۵.
  65. ‏‌ بشارة المصطفی، ص ۲۵۰؛ آثار الصادقین، ج ۲۹، ص ۲۶۸.
  66. ‏‌ بحار الانوار، ج ۳۴، ص ۳۲۵.
  67. کارگر، رحیم؛ مهدویت دوران ظهور، ص ۵۶ - ۵۹.
  68. اذا خرج القائم یقوم بامر جدید، و کتاب جدید، و سنّة جدید، و قضاء جدید. (اثبات الهداة، شیخ حرّ عاملی، ج ۷، ص ۸۳)
  69. مهدی موعود، ترجمه و نگارش علی دوانی، ص ۱۱۲۱.
  70. اثبات الهداة، شیخ حرّ عاملی، ج ۷، ص ۸۹
  71. یکصد پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان، ص ۲۱۵.
  72. "یَصْنَعُ‏ مَا صَنَعَ‏ رَسُولُ‏ اللَّهِ (ص) یَهْدِمُ مَا کَانَ قَبْلَهُ کَمَا هَدَمَ رَسُولُ اللَّهِ (ص) أَمْرَ الْجَاهِلِیَّةِ وَ یَسْتَأْنِفُ الْإِسْلَامَ جَدِیداً"؛ بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۳۵۲.
  73. "إِذَا خَرَجَ الْقَائِمُ (ع) جَاءَ بِأَمْرٍ جَدِیدٍ کَمَا دَعَا رَسُولُ اللَّهِ (ص) فِی بَدءِ الْإِسْلَامِ‏ إِلَی‏ أَمْرٍ جَدِیدٍ"؛ اثبات الهدی، ج ۷، ص ۱۱۰.
  74. "إِذَا خَرَجَ یَقُومُ‏ بِأَمْرٍ جَدِیدٍ وَ کِتَابٍ‏ جَدِیدٍ وَ سُنَّةٍ جَدِیدَةٍ وَ قَضَاءٍ جَدِیدٍ..."؛ اثبات الهدی، ج ۷، ص ۸۳.
  75. "یَخْرُجُ‏ رَجُلٌ‏ مِنْ‏ أَهْلِ‏ بَیْتِی‏ وَ یَعْمَلُ‏ بِسُنَّتِی"؛بحارالانوار، ج ۵۱، ص ۸۲.
  76. "قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (ص): الْقَائِمُ مِنْ‏ وُلْدِی‏ اسْمُهُ‏ اسْمِی‏ وَ کُنْیَتُهُ کُنْیَتِی وَ شَمَائِلُهُ شَمَائِلِی وَ سُنَّتُهُ سُنَّتِی یُقِیمُ النَّاسَ عَلَی مِلَّتِی وَ شَرِیعَتِی وَ یَدْعُوهُمْ إِلَی کِتَابِ رَبِّی"؛ اثبات الهدی، ج ۷، ص ۵۲.
  77. "وَ إِنَ‏ الثَّانِیَ‏ عَشَرَ مِنْ‏ وُلْدِی‏ یَغِیبُ‏ حَتَّی‏ لَا یُرَی‏ وَ یَأْتِی عَلَی أُمَّتِی زَمَنٌ لَا یَبْقَی مِنَ الْإِسْلَامِ إِلَّا اسْمُهُ وَ لَا مِنَ الْقُرْآنِ إِلَّا رَسْمُهُ فَحِینَئِذٍ یَأْذَنُ اللَّهُ لَهُ بِالْخُرُوجِ فَیُظْهِرُ الْإِسْلَامَ وَ یُجَدِّدُهُ"؛ منتخب الاثر، ص ۹۸.
  78. "إِذَا قَامَ سَارَ بِسِیرَةِ رَسُولِ‏ اللَّهِ‏ (ص) إِلَّا أَنَّهُ یُبَیِّنُ آثَارَ مُحَمَّدٍ"؛ بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۳۴۷.
  79. طاهری، حبیب‌الله، سیمای آفتاب، ص ۳۷۳ - ۳۷۶.
  80. «به خدا سوگند! گویا نظر می‌کنم به مهدی در بین رکن و مقام که با مردم بر کتاب جدید بیعت می‌کند..». بحارالأنوار، ج ۵۲، ص ۲۹۴، ح ۴۲
  81. إذا قام قآئم آل محمد ضرب فساطیط ویعلم الناس القرآن علی ما أنزل اللَّه عزّوجلّ فأصعب ما یکون علی من حفظه الیوم، لأنّه یخالف فیه التألیف؛ ارشاد مفید، ص ۳۴۴
  82. رضوانی، علی اصغر، موعودشناسی و پاسخ به شبهات، ص ۶۳۷.
  83. غیبة نعمانی، ص ۲۳۱.
  84. ارشاد مفید، ج ۲، ص ۳۸۳.
  85. نهج البلاغه فیض الاسلام، خطبه ۱۳۸.
  86. نهج البلاغه فیض الاسلام، خطبه ۱۳۸.
  87. دادگستر جهان، ابراهیم امینی، ص ۳۰۶ و ۳۰۹.
  88. چشم‌به‌راه مهدی، ص ۲۲۰.
  89. موعودنامه، ص ۵۱.
  90. چشم‌اندازی به حکومت مهدی (ع)، نجم الدین طبسی، ص ۱۵۰
  91. تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۷۸.
  92. ارشاد مفید، ج ۲، ص ۳۸۳؛ غیبة نعمانی، ص ۲۳۱.
  93. نهج البلاغه فیض الاسلام، خطبه ۱۳۸.
  94. بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۵۲.
  95. تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۲۱۸.
  96. مردار و خون و گوشت خوک و آنچه جز به نام خداوند ذبح شده باشد و مرده با خفگی و مرده با ضربه و مرده با افتادن از بلندی و مرده از شاخ زدن حیوان دیگر و آنچه درندگان نیم‌خور کرده باشند - جز آن را که (تا زنده است) ذبح کرده‌اید - و آنچه بر روی سنگ‌های مقدّس (برای بت‌ها) قربانی شود و آنچه با تیرهای بخت‌آزمایی قسمت کنید (خوردن گوشت همه اینها) بر شما حرام و آنها (همه) گناه است؛ امروز کافران از دین شما نومید شدند پس، از ایشان مهراسید و از من بهراسید! امروز دینتان را کامل و نعمتم را بر شما تمام کردم و اسلام را (به عنوان) آیین شما پسندیدم پس، هر که در قحطی و گرسنگی ناگزیر (از خوردن گوشت حرام) شود بی‌آنکه گراینده به گناه باشد بی‌گمان خداوند آمرزنده‌ای بخشاینده است؛ سوره مائده، آیه:۳.
  97. بگو:‌ای اهل کتاب! تا تورات و انجیل و آنچه را از پروردگارتان به سوی شما فرو فرستاده شده است بر پا ندارید بر حق نیستید؛ و بی‌گمان آنچه از پروردگارت به سوی تو فرو فرستاده شده است بر سرکشی و کفر بسیاری از آنان می‌افزاید پس بر گروه کافران اندوه مخور؛ سوره مائده، آیه: ۶۸.
  98. بحار الانوار، ج۵۲، ص۳۳۹.
  99. آفتاب مهر، ج۱، ص ۲۷۱ - ۲۷۴.
  100. کمال الدین، ص۴۱۱.
  101. " یَقُومُ‏ الْقَائِمُ‏ بِأَمْرٍ جَدِیدٍ وَ کِتَابٍ‏ جَدِیدٍ وَ قَضَاءٍ جَدِیدٍ ‏"؛ غیبت نعمانی، ص۲۳۸.
  102. تاریخ ما بعد الظهور، ج۳، ص ۴۵۳.
  103. آفتاب مهر، ج۲، ص ۸۲ - ۸۵.
  104. نعمانی، الغیبة، ص ۲۳۱
  105. شیخ مفید، الارشاد ، ج ۲، ص ۳۸۳
  106. مهدویت پرسش‌ها و پاسخ‌ها، ص ۴۶۹.