اقدامات امام علی در جنگ بنی نضیر: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ ‏۲۸ نوامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۹:۴۳

این مدخل مرتبط با مباحث پیرامون امام علی(ع) است. "امام علی" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

امام علی در قرآن - امام علی در حدیث - امام علی در کلام اسلامی

در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل امام علی (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

بنی نضیر که با مسلمانان پیمان بسته بودند، آهنگ کشتن پیامبر(ص) کردند. پیامبر خدا که از خیزش‌های پنهان آنان پس از جریان احد آگاه شده بود، برای بررسی حقیقت، به سوی دژ آنان حرکت کرد و عنوان ظاهری این حرکت را پرداختِ خون بهای دو نفر از قبیله بنی عامر قرار داد. آنان، در آستان دژ، به ظاهر از پیامبر(ص) استقبال کردند و چون پیامبر خدا با یارانش در سایه دژ آرمیدند، نقشه قتل پیامبر(ص) را کشیدند و هنوز در مقدمات اجرای آن بودند که پیامبر خدا آگاه شد و بی آنکه آنان بفهمند، راه مدینه را پیش گرفت. اکنون آنان پیمان را شکسته بودند. پیامبر(ص) پیشنهاد کرد که خانه‌های خویش را وا نهند و از آن دیار بروند؛ اما آنان خیره‌سری کردند و پیامبر(ص) هم در ربیع اول سال چهارم هجری، آنان را محاصره کرد و بنا به برخی گزارش‌ها پس از آنکه ده نفر کشته دادند، با ذلت از آن دیار رفتند.
الإرشاد: چون پیامبر خدا به سوی بنی نضیر رو آورد، آنان را محاصره کرد و خیمه فرماندهی‌اش را در دورترین نقطه دشت متعلق به بنی حُطَمه بر پا کرد و چون شب در رسید، مردی از بنی نضیر، تیری به سوی آن [خیمه‌] پرتاب نمود که به خیمه اصابت کرد. پس پیامبر(ص) فرمان داد که خیمه‌اش را به دامنه کوه، منتقل کنند و مهاجران و انصار، گِردش را گرفتند. چون تاریکی همه جا را فرا گرفت، امیر مؤمنان علی بن ابی طالب(ع) را نیافتند. مردم گفتند: ای پیامبر خدا! علی را نمی‌بینیم؟ فرمود: "گمان دارم که در پی اصلاح کار شماست". طولی نکشید که علی(ع)، سرِ یهودی تیرانداز را که "عزورا" نامیده می‌شد، نزد پیامبر(ص) آورد و آن را پیش ایشان افکند. پیامبر(ص) به او فرمود: "چگونه این کار را کردی؟". گفت: من دیدم که این خبیث، گستاخ و نترس است. پس به کمینش نشستم و [با خود] گفتم: نکند که جرئت کند و در تاریکی شب، در پی غافلگیر کردن ما باشد که دیدم با شمشیرِ کشیده و همراه با نُه نفر از یاران یهودی‌اش پیش می‌آید. به او حمله کردم و سخت گرفتم تا وی را کشتم و یارانش گریختند و خیلی دور نشده‌اند، و اگر چند نفر با من بفرستی، امید دارم به آنان دست یابم. پیامبر خدا، ده نفر را با او روانه کرد که در میان آنان، ابو دُجانه سِماک بن خَرَشَه و سهل بن حنیف هم بودند که پیش از آنکه [آنان‌] به دژ پناه برند، به آنان رسیدند و همه آنها را کشتند و سرهایشان را نزد پیامبر(ص) آوردند. ایشان هم فرمان داد که آنها را در یکی از چاه‌های بنی حُطَمه بیندازند و آن [اقدامات‌]، سبب فتح دژهای بنی نضیر شد^[۱]^[۲].