بنی امیه در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

فرزندان امیه به دو گروه "اعیاص" و "عنابس" تقسیم شدند. [[عاص]] ([[عاصی]])، [[ابوالعاص]] (ابوالعاصی)، عیص (عیصی) و ابوالعیص از این رو که در نامشان شباهت وجود دارد به اعیاص شهرت یافتند. [[مروان بن حکم]] و فرزندانش ([[آل مروان]]) که از سال ۶۴ تا ۱۳۲ [[هجری]] به [[حکومت]] پرداختند از اعیاص بودند<ref>النسب، ص ۱۹۹؛ تاج العروس، ج ۴، ص ۱۹۵، «عماس» ؛، ص ۴۱۱، «عیص».</ref>. بنا به [[نقل]] [[ابن‌‌قتیبه]]، از اعیاص تنها عیص بود که از خود نسلی بر جای نگذاشت<ref>المعارف ص ۷۴.</ref>؛ اما [[ابن حزم]] عُویص را نیز از اعیاص دانسته، وی را بی‌‌نسل می‌‌داند<ref>جمهرة انساب العرب، ص ۷۸.</ref>. عنابس دسته دیگری از [[فرزندان امیه]] بودند که به جهت [[مقاومت]] در [[نبرد]] [[عکاظ]] به عَنْبَسَه (شیر) [[تشبیه]] و مشهور شدند<ref>تاریخ المدینه، ج ۱، ص ۲۳۲؛ العقد الفرید، ج ۳، ص ۳۱۶؛ الکامل، ج ۱، ص ۵۹۴.</ref>. [[حرب]] ([[پدر]] [[ابو سفیان]] مشهور)، ابوحرب، [[سفیان]]، [[ابوسفیان]] (غیر معروف)<ref>المنمق، ص ۱۴۰؛ جمهرة النسب،، ص ۳۸؛ عقد الفرید ج ۳، ۳۱۶؛ معجم قبائل العرب، ج ۱، ص ۴۲، ۴۳.</ref>، [[عمرو]] و ابوعمرو<ref>النسب، ص ۱۹۹؛ جمهرة انساب العرب، ص ۷۸؛ تاج العروس، ج ۸، ص ۳۷۸، «عموس».</ref> از عنابس هستند. برخی [[عنبسه]] را نیز از عنابس دانسته‌‌اند؛ اما برخی دیگر وی را همان ابوسفیان می‌‌دانند<ref>جمهرة النسب،، ص ۳۸؛ المنمق، ص ۱۴۰.</ref>.

[[امیرمؤمنان]]، [[امام علی]] {{ع}} مخوف‌‌ترین فتنه‌‌ها را [[فتنه]] بنی‌‌امیه دانست که همه جا را فرا خواهد گرفت و تنها [[اهل]] [[بصیرت]] از آن [[رهایی]] خواهند یافت.<ref>کنزالعمال، ج ۱۱، ص ۳۶۴؛ الغارات، ص ۳۳.</ref> و نیز فرمود: برای هر امتی آفتی است و آفت این [[امت]] بنی‌‌امیه هستند.<ref>کنز العمال، ج ۱۱، ص ۳۶۴؛ شرح الاخبار، ج ۲، ص ۵۲۹.</ref>آن [[حضرت]] [[اسلام]] بنی‌‌امیه را تنها بر اساس [[مصلحت]] می‌‌دانست <ref>نهج البلاغه، نامه ۴۵۴.</ref> و در معرفی [[بنی امیه]] از آنان با تعبیر انکر و امکر وافجر <ref>المنمق، ص ۴۱؛ العقد الفرید، ج ۳، ص ۳۱۵؛ النزاع والتخاصم، ص ۷۰.</ref> یاد کرد. نیز آن حضرت در نامه‌‌ای به [[معاویه]] فضیحت‌های بنی‌‌امیه را برشمرد.<ref>نهج البلاغه، نامه ۲۸.</ref> اندکی [[پس از شهادت امام علی]] {{ع}} و در پی [[صلح امام حسن]] {{ع}} با معاویه، [[حکومت]] بر [[جامعه اسلامی]] به [[معاویة بن ابی سفیان]] رسید. وی [[پیروان]] [[علی]] {{ع}} را تحت فشار شدید گذاشت. قطع [[دست]] و پا، [[مصادره]] [[اموال]]، ویرانی خانه‌‌ها <ref>شرح نهج البلاغه، ج ۱۱، ص ۴۴.</ref> و قطع [[حقوق]] از [[بیت المال]] از جمله آنهاست. نیز از دوره [[خلافت]] معاویه و بنا به [[دستور]] او [[امیر مؤمنان]] {{ع}} بر [[منبرها]] و در خطبه‌‌ها [[لعن]] می‌‌شد.<ref>تاریخ الخلفاء، ص ۲۴۳؛ العقد الفرید، ج ۲، ص ۴۶۶؛ ینابیع الموده، ج ۱، ص ۴۴۸.</ref> [[مردم]] از [[ترس]] وی فرزندانشان را «علی» نمی‌‌نامیدند <ref>شذرات الذهب، ج ۱، ص ۱۴۸.</ref> و حتی گفته شده که اگر فردی [[نام علی]] می‌‌داشت کشته می‌‌شد.<ref>ینابیع‌‌الموده، ج ۱، ص ۴۴۸؛ تاریخ الاسلام، ج ۷، ص ۴۲۷.</ref> [[امویان]] کشنده [[امام حسن]] و [[امام حسین]] ({{ع}}) و بسیاری از [[بنی هاشم]] و [[شیعیان]] بودند. از نظر [[سیاسی]] این [[تقابل]]، ریشه در تقابل بنی‌‌امیه با بنی‌‌هاشم در دوره جاهلی‌‌داشت.

در روایت [[طبری]] بدون تصریح به نام بنی امیه ـ که احتمالا برخی راویان آن را انداخته‌‌اند ـ چنین آمده است: رسول خدا {{صل}} بنوفلان را در خواب دید که همچون بوزینه از منبرش بالا می‌‌روند، و از آن رؤیا ناراحت شد و دیگر کسی آن [[حضرت]] را تا [[رحلت]] خندان ندید و [[خداوند]] آیه {{متن قرآن|وَإِذْ قُلْنَا لَكَ إِنَّ رَبَّكَ أَحَاطَ بِالنَّاسِ وَمَا جَعَلْنَا الرُّؤْيَا الَّتِي أَرَيْنَاكَ إِلَّا فِتْنَةً لِلنَّاسِ وَالشَّجَرَةَ الْمَلْعُونَةَ فِي الْقُرْآنِ وَنُخَوِّفُهُمْ فَمَا يَزِيدُهُمْ إِلَّا طُغْيَانًا كَبِيرًا}}<ref>«و (یاد کن) آنگاه را که با تو گفتیم: پروردگارت به مردم چیرگی دارد و خوابی که ما به تو نمایاندیم و درخت لعنت شده در قرآن را جز برای آزمون مردم قرار ندادیم و آنان را بیم می‌دهیم اما جز سرکشی بزرگ، به آنان نمی‌افزاید» سوره اسراء، آیه ۶۰.</ref> را در همین باره نازل کرد.<ref>جامع البیان، مج ۹، ج ۱۵، ص ۱۴۱.</ref> از این [[روایات]] برمی‌‌آید که ماجرای رؤیای رسول خدا {{صل}} [[سبب نزول]] آیه {{متن قرآن|وَإِذْ قُلْنَا لَكَ إِنَّ رَبَّكَ أَحَاطَ بِالنَّاسِ وَمَا جَعَلْنَا الرُّؤْيَا الَّتِي أَرَيْنَاكَ إِلَّا فِتْنَةً لِلنَّاسِ وَالشَّجَرَةَ الْمَلْعُونَةَ فِي الْقُرْآنِ وَنُخَوِّفُهُمْ فَمَا يَزِيدُهُمْ إِلَّا طُغْيَانًا كَبِيرًا}}<ref>«و (یاد کن) آنگاه را که با تو گفتیم: پروردگارت به مردم چیرگی دارد و خوابی که ما به تو نمایاندیم و درخت لعنت شده در قرآن را جز برای آزمون مردم قرار ندادیم و آنان را بیم می‌دهیم اما جز سرکشی بزرگ، به آنان نمی‌افزاید» سوره اسراء، آیه ۶۰.</ref> بوده است و می‌‌دانیم که [[سوره اسراء]] مکی بوده، در حدود[[سال]] دهم یا دوازدهم [[بعثت]]، مقارن با [[معراج]] [[پیامبر گرامی اسلام]] {{صل}} نازل شده است،<ref>روح المعانی، مج ۹، ج ۱۵، ص ۹؛ التفسیر الحدیث، ج ۲، ص ۸۲ به بعد.</ref> بر همین اساس در باب رابطه سبب نزول بیان شده با [[آیه شریفه]] که مکی است دو ناسازگاری عمده وجود دارد: نخست آنکه اگر مطابق آنچه در برخی روایات آمده که رسول خدا پس از آن [[رؤیا]] تا [[زمان]] [[رحلت]] خندان دیده نشد، رؤیای [[پیامبر]] در سال‌های آخر [[عمر]] [[شریف]] آن [[حضرت]] رخ داده باشد، آن رویا نمی‌‌تواند [[سبب نزول]] برای این [[آیه]] مکی باشد و اگر رؤیای آن حضرت مربوط به دوران [[مکه]] و زمان [[نزول]] [[سوره اسراء]] باشد، در آن زمان رسول‌‌خدا {{صل}} منبری نداشته تا ـ مطابق برخی [[روایات]] ـ بنی‌‌امیه را بر [[منبر]] خود ببیند.<ref>التفسیر الکبیر، ج ۲۰، ص ۲۳۶.</ref>

# در آیه {{متن قرآن|الَّذِينَ يَتَّخِذُونَ الْكَافِرِينَ أَوْلِيَاءَ مِنْ دُونِ الْمُؤْمِنِينَ أَيَبْتَغُونَ عِنْدَهُمُ الْعِزَّةَ فَإِنَّ الْعِزَّةَ لِلَّهِ جَمِيعًا}}<ref>«همان کسانی که به جای مؤمنان، کافران را دوست می‌گزینند؛ آیا عزّت را نزد آنان می‌جویند با آنکه بی‌گمان عزّت همه از آن خداوند است» سوره نساء، آیه ۱۳۹.</ref> [[خداوند]] کسانی را که برای رسیدن به [[عزت]]، [[کافران]] را اولیای خود قرار داده، از [[مؤمنان]] دوری می‌‌گزینند [[توبیخ]] کرده است. برخی [[تفاسیر]] [[روایی]] این آیه را درباره بنی امیه می‌‌دانند، آنگاه که در [[مقام]] [[مخالفت با پیامبر]] [[تصمیم]] گرفتند امر [[خلافت]] را به بنی‌‌هاشم باز نگردانند.<ref>تفسیر قمی، ج ۱، ص ۱۸۴؛ البرهان، ج ۲، ص ۱۸۹.</ref> این [[تطبیق]] دلالت دارد که بنی امیه با دستیابی به خلافت و [[حکومت]] به هیچ عزت [[حقیقی]] [[دست]] نخواهند یافت.

# در روایتی از امام صادق {{ع}} [[آیه]] {{متن قرآن|فَتَرَى الَّذِينَ فِي قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ يُسَارِعُونَ فِيهِمْ يَقُولُونَ نَخْشَى أَنْ تُصِيبَنَا دَائِرَةٌ فَعَسَى اللَّهُ أَنْ يَأْتِيَ بِالْفَتْحِ أَوْ أَمْرٍ مِنْ عِنْدِهِ فَيُصْبِحُوا عَلَى مَا أَسَرُّوا فِي أَنْفُسِهِمْ نَادِمِينَ}}<ref>«آنگاه بیماردلان را خواهی دید که برای آنان سر و دست می‌شکنند؛ می‌گویند بیم داریم که بلایی به ما رسد؛ بسا خداوند پیروزی یا امری (دیگر، پیش) آورد تا آنان از آنچه در دل می‌نهفتند پشیمان گردند» سوره مائده، آیه ۵۲.</ref> بر بنی‌‌امیه تطبیق شده است. این [[آیه شریفه]] درباره گروهی از [[مسلمانان]] ضعیف‌‌الایمان نازل شده که به [[دوستی]] با [[یهود]] [[تمایل]] داشتند و خبر می‌‌دهد که [[خداوند]] [[پیروزی]] یا امر دیگری را که مایه [[عزت]] مسلمانان باشد برای آنان پیش خواهد آورد و آنگاه [[بیمار]] دلانِ [[ضعیف]] الایمان از آنچه در [[دل]] خود پنهان می‌‌داشتند در راستای نزدیک شدن به [[اهل کتاب]] پشیمان خواهند شد؛ اما در روایتی که [[داود]] رقی [[نقل]] کرده آمده است که مردی از [[امام صادق]] {{ع}} درباره این [[آیه]] پرسید و [[امام]] در پاسخ فرمود: ۷ [[روز]] پس از آنکه [[بنی امیه]] [[بدن]] [[زید بن علی]] را سوزاندند به [[هلاکت]] آنان [[اذن]] داده شد.<ref> تفسیر عیاشی، ج ۱، ص ۳۲۶؛ نورالثقلین، ج ۱، ص ۶۴۰؛ بحارالانوار، ج ۴۶، ص ۱۹۱.</ref> احتمالاً مقصود [[روایت]] این است که پس از [[شهادت]] [[زید]] در سال‌‌۱۲۱‌‌ قمری و [[سوزاندن]] بدن وی <ref>تاریخ یعقوبی، ج ۲، ص ۳۲۶.</ref> [[حکومت]] بنی امیه رو به [[ضعف]] نهاد و به تدریج زمینه [[فروپاشی]] و [[شکست]] آنان فراهم آمد تا آنکه در سال ۱۳۲ قمری [[بنی عباس]] با شکست [[امویان]] بر [[مسند]] [[خلافت اسلامی]] تکیه زدند.<ref>موسوعة دول العالم، ج ۱، ص ۷۵؛ دائرة‌‌المعارف بستانی، ج ۴، ص ۴۲۱.</ref>

# در ذیل آیه شریفه {{متن قرآن| وَكَمْ قَصَمْنَا مِن قَرْيَةٍ كَانَتْ ظَالِمَةً وَأَنشَأْنَا بَعْدَهَا قَوْمًا آخَرِينَ فَلَمَّا أَحَسُّوا بَأْسَنَا إِذَا هُم مِّنْهَا يَرْكُضُونَ}}<ref>«و بسا شهرهایی را در هم کوفتیم که (مردم آنها) ستمگر بودند و پس از آنها گروهی دیگر پدید آوردیم و همین که عذاب ما را در (می) یافتند ناگاه از آن می‌گریختند» سوره انبیاء، آیه ۱۱-۱۲.</ref> آمده است که مقصود از این آیه بنی امیه‌‌اند؛ یعنی خداوند آنان را که قومی ستمگرند [[درهم]] خواهد [[شکست]] و [[قوم]] دیگری را جایگزین آنان خواهد کرد و چون آنان وجود قائم {{ع}} را [[احساس]] کنند و [[حضرت]] در جست و جوی آنان شود بنی‌‌امیه به [[سرزمین]] [[روم]] وارد می‌‌شوند، پس حضرت آنان را از روم بیرون خواهد کرد و گنج‌هایی را که اندوخته‌‌اند از آنان خواهد ستاند و آنان در آن هنگام پیوسته این سخن [[خدا]] را بر [[زبان]] خواهند آورد که: وای بر ما! ما همواره [[ستم]] می‌‌کردیم: {{متن قرآن|قَالُوا يَا وَيْلَنَا إِنَّا كُنَّا ظَالِمِينَ}}<ref>«گفتند: وای بر ما! بی‌گمان ما ستمگر بوده‌ایم» سوره انبیاء، آیه ۱۴.</ref><ref> الکافی، ج ۸، ص ۵۲؛ تفسیر عیاشی، ج ۲، ص ۶۰؛ تفسیر قمی، ج ۲، ص ۶۸.</ref>