سیصد و سیزده

این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به امامت‌پدیا کمک کنید.

این مدخل مرتبط با مباحث پیرامون امام مهدی(ع) است. "امام مهدی" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل امام مهدی (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

در روایات فراوانی گفته شده است: "شمار یاران خاص حضرت مهدی(ع)‏ ۳۱۳ تن است"^[۱]. این عدد نیز مانند بسیاری از اعداد دیگر، دارای رمز و رازهایی است که بر ما پنهان و پوشیده است. با توجه به روایاتی که این عدد در آن‏ها به کار رفته است، می‌‏توان به موارد ذیل اشاره کرد:

یاران حضرت طالوت؛ امام باقر(ع) ذیل آیه شریفه‏ ﴿﴿إِنَّ اللَّهَ مُبْتَلِيكُم بِنَهَرٍ فَمَن شَرِبَ مِنْهُ فَلَيْسَ مِنِّي وَمَن لَّمْ يَطْعَمْهُ فَإِنَّهُ مِنِّي ﴾﴾^[۲] فرمود: همه کسانی که آزمایش شدند تخلف کردند و تنها موفقین از این آزمایش ۳۱۳ تن بودند^[۳].
پیامبران مرسل؛ امام جواد(ع) در نوشته‏‌ای به عبد العظیم حسنی مرقوم فرمود: خداوند سبحانه و تعالی؛ ۱۲۴ هزار پیامبر فرستاد که پیامبران مرسل از ایشان، ۳۱۳ تن بودند^[۴]
یاران پیامبر(ص) در جنگ بدر؛ نظر مشهور آن است که یاران پیامبر(ص) در جنگ بدر، ۳۱۳ تن بوده‌‏اند^[۵].
یاران خاصّ مهدی(ع) هنگام ظهور.

در این ‏باره روایات فراوانی وجود دارد که برخی از این قرار است: امام باقر(ع) فرمود: یاران قائم ۳۱۳ تن هستند، که برخی از فرزندان عجم "غیر عرب" هستند. روز روشن سوار بر ابر آورده می‏‌شوند و برخی از آن‏ها در حالی که در بستر خود خوابیده‏‌اند، از آن‏جا برده می‏‌شوند و در مکه بدون وعده قبلی به محضر آن حضرت می‌‏رسند^[۶].
امام صادق(ع) در توصیف این افراد فرموده است: گویا به قائم می‌‏نگرم که بر منبر کوفه است و اصحابش - که ۳۱۳ تن و به شمار اصحاب جنگ بدر هستند، اطراف او می‌‏باشند. آنان، پرچمداران و حاکمان خداوند بر خلقش در زمین هستند^[۷]^[۸].

با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:

↑ حاکم نیشابوری، المستدرک علی الصحیحین، ج ۴، ص ۵۵۴؛ سیوطی، عقد الدرر، ص ۵۹
↑ خداوند شما را به (آب) جویباری می‌آزماید، هر که از آن بنوشد از من نیست و هر که نخورد با من است؛ سوره بقره، آیه:۲۴۹ .
↑ محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج ۸، ص ۳۱۶، ح ۴۹۸
↑ محمد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج ۱۳، ص ۴۰۵
↑ محمد باقر مجلسی، بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۰۳، ۳۰۶، ۳۰۷، ۳۰۹، ۳۲۳ و ۳۳۴
↑ نعمانی، الغیبة، ص ۳۱۵
↑ شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، باب ۵۸، ح ۱۶
↑ سلیمیان، خدامراد،فرهنگ‌نامه مهدویت، ص:۲۶۵ - ۲۶۶.